…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Η ενασχόληση με τα της “ελληνικής πολιτικής σκηνής” έχει πάντα ενδιαφέρον-πάντα υπό το πρίσμα φυσικά πως βλέπουμε κουκλοθέατρο,η καλύτερα ένα προχειροστημένο καρναβάλι.

Θα έχετε ακουστά το θαύμα με τα δύο ψάρια και τα πέντε καρβέλια,επί Ιησού. ‘Η το αντίθετο,δεν θυμάμαι,αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αντιστροφή του θαύματος το οποίο  επιτελείται στην νέα ελληνική πραγματικότητα.

Κάποτε-όχι πολύ μακρυά- έταζαν από τα μπαλκόνια,πως “με τα λίγα αυτά ψάρια και ψωμιά  θα τραφεί όλος ο κόσμος. Οτι θα πολλαπλασιαστούν τα αγαθά,αν “προσκυνήσουν” στις κάλπες οι ψηφοφόροι. Και εγένετο-με δάνεια φυσικά- το “θαύμα”. Σωρός τα καρβέλια, ποταμός τα ψάρια. Τίγκα όλοι.

Σήμερα,το ίδιο “θαύμα”  επιτελείται με ολίγον διαφορετικό τρόπο. Πλέον τα 2 ψάρια και τα 5 καρβέλια, φτάνουν για όλους. Δεν χρειάζονται βαθειές προσευχές και καμιά εσωτερική δύναμη να κινητοποιηθεί. Ούτε από μέρους των “θαυματοποιών” ούτε από μέρους των πιστών. Τίποτα. Θα μοιράζονται σε όλους αυτό που υπάρχει στο καλάθι. Το θαύμα  είναι ότι θα φτάνουν για όλους χωρίς να γίνει “θεική παρέμβαση”. Θα χορτάσουν όλοι, όχι δια του πολλαπλασιασμού,αλλά δια της συνεχούς διαιρέσεως.

Κάθε Δ.Ε.Θ,-ή ο οποία θα πρέπει να μετονομαστεί σε “Δ.Ε.Ν”- είναι συνυφασμένη με πάμπολλα “θα”. Ηταν,μάλλον. Από τούδε(ωραία λέξη) και για μερικά-αρκετά χρονάκια,θα είναι ταυτόσημη με την φειδώ. Αυτή είναι η νέα μόδα,άλλωστε, η οποία “φορέθηκε” για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το άδοξο τέλος του “λεφτά υπάρχουν” του καραφλομαλάκα,όταν και πληροφορηθήκαμε από τον ίδιο από το Καστελόριζο (δεν μπορούσε να πάει πιο μακρυά;) πως: “δεν υπάρχει μία…πτωχεύσαμε.Την “κάτσαμε”. Βοήθεια,βουλιάζουμε” και τα σχετικά.

Ετσι λοιπόν και ο “αριστερός” πινόκιο είπε να μη το τραβήξει μακρυά και υποσχέθηκε ελάχιστα. Αυτή είναι η νέα “μόδα”. Ο πολιτικός που τάζει λίγα, όχι μόνο δεν γίνεται αντιπαθής από τον κόσμο-τον “γίγαντα ντε που έχει αλάνθαστο κριτήριο-αλλά τουναντίον μοιάζει στα μάτια του ως “μετρημένος”, “συνεπής” και “ολιγαρκής”. Στα πλαίσια της νέας εποχής δηλαδή που έχει ανατείλει ο μαύρος ήλιος από το 2009 και δώθε.

Φύγαμε πλέον από το “θα σας φτιάξω και γιοφύρια και σχολεία και παιδιά” και πήγαμε στην αντίρροπη σχέση του “Δεν”. “δεν θα υπάρξουν απολύσεις”. “Δεν θα βγούμε από το ευρώ”, “δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς-συντάξεις”, “δεν θα γίνουν νέες περικοπές” “δεν θα αυξηθεί η άμεση φορολογία” κλπ-κλπ.

Είδες πως επανεκτιμάται το ξερό παξιμάδι;

Αλλοτινές μου εποχές,αλλοτινοί μου χρόνοι. Πάνε τα μεγαλεία του “θα”. Είμαστε στο “δεν”. Το οποίο είναι το ήμιση του “μηδεν” ως γνωστόν. Κάτι είναι και αυτό.

Στο ίδιο μήκος κύμματος και ο Κούλης. “θα μειώσω τον ΕΝΦΙΑ 30% σε βάθος διετίας”. Ρεαλιστικότατο. Αλλο να λες “θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ”. Πλέον όποιος το ισχυριστεί αυτό δημόσια,θα φάει ντομάτες. Τόσο αδιανόητο πλέον θεωρείται,το να καταργηθεί αυτός ο-αδιανόητος μέχρι πριν λίγο καιρό-φόρος ιδιοκατοίκησης. Είδες οι παλιολινάτσες πως “στρώνουν” και πως γυρνάνε με το πανέρι των υποσχέσεων μισοάδειο;

Βέβαια η πρόταση ξεκινάει με “θα”. Ναι αλλά είναι τα “θα” όχι της πλειοδοσίας, αλλά της μειοδοσίας. Μειοδοτικοί και όχι πλειοδοτικοί είναι πλέον οι διαγωνισμοί. Οποιος τάξει ότι θα δωσει τα λιγότερα,αυτός και έχει πιθανότητες να κερδίσει και περισσότερες ψήφους και άρα την εμπιστοσύνη του ψηφοφόρου, ο οποίος ώς γνωστόν αίφνης “μετετραπεί”  αναγκαστικά σε οικονόμος,μετρημένος,νουνεχής και ολιγαρκής πολίτης. Θαύμα ε;

Οταν καταχειροκροτηθεί ο πολιτικός που θα τάξει το: “υπόσχομαι πως δεν πρόκειται να καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ”,τότε ως κοινωνία θα έχουμε κάνει την υπέρβαση προς την πολιτική και κοινωνική ωρίμανση. Για να μη σου πως πρέπει να συμπληρώσει “…και όχι μόνο αυτό…αλλά θα τον επεκτείνω ακόμα περισσότερο”.

–Ε-σένα θέλουμε…ε-σένα θέλουμε”.

–Επίσης. ΔΕΝ θα αφήσω τίποτα αφορολόγητο. Αυτό είναι δέσμευση…

— Νά-τος, νά-τος, ο πρωθυπουργός.

Μεγαλεία!

Μέχρι “χθες”, ψήφιζε  βάσει του μεγαλύτερου ψέματος και τώρα βάσει του μικρότερου. Ο ξεχειλωμένος, ο αμετροεπής, ο ακατάσχετος μαλάκας,έγινε οικονόμος. Είναι και αυτό μια βελτίωσης. Αλλο να σε πηδάνε για μια τούρτα και άλλο για μια σοκολάτα απ’το περίπτερο. Ειναι πιο “γήινο”. Που να την κουβαλάς, ποιος να πρωτοφάει. Ενώ την σοκολατίτσα, την φέρνεις “βόλτα” εύκολα. Και αν περισσέψει κανένα κομμάτι,την βάζεις και στην τσέπη και την μασουλάς αργότερα. Μόνος, πάντα.

Δεν είναι καιρός να κοιτάς τους άλλους. Ούτε καν τα μέλη της ίδιας σου της οικογένειας. Που καιρός και που μυαλό και που χρήμα και που όρεξη τώρα να δει  ο γέρος του νέου, ο νέος του συνταξιούχου πατέρα και η ανεψιά της θείας. “Βρε δεν γαμιούνται σου λέει. Θα την βρούν την άκρη. Εγώ τί κάνω είναι το θέμα. Με μια σοκολατίτσα,ποιον να πρωτοταίσω και που να πρωτοδώσω”;  Λογικό. Δεν δίνεις πουθενά,την καταπίνεις και λες “δόξα τω Θεώ” στους μετρημένους “σωτήρες” πολιτικάντιδες που μπορεί μεν να σε έφεραν οι ιδιοι ως εδώ,αλλά και συ διάολε βοήθησες τα μάλα  γι’αυτό. Μαλάκα.

Ειδα την ομαδα με τους Γαλλους πριν κανα μηνα. Ενα ματς που για το κοσμο ειχε τη πιεση της επιτυχιας, αν θεωρειται κατι τετοιο να περασεις σε εναν ομιλο χωρις να το αξιζεις. Φυσικα και ολοι θελαμε τη προκριση στην εξεδρα. Στο γηπεδο ομως, ειδα μια ομαδα ανετοιμη και ενα προπονητη-συστημα που κοιταξε οχι τοσο να προκριθει αλλα να μην εκτεθει. Ροστερ που δεν εχει παιξει επισημο ματς, αρχες Αυγουστου, ειναι πολυ ευκολο να φαει μια μπουφλα ολκης και να αρχισει η εσωστρεφεια με τη γκρινια. Φυσικα η ομαδα ειχε- και συνεχιζει να εχει- χτυπητες ελλειψεις, που απο τοτε ΨΙΛΟ-καλυφθηκαν με την αποκτηση 4 παικτων.

Αυτο και μονο δειχνει ποσο ερασιτεχνικη (στη καλυτερη) ειναι και η στελεχωση αλλα και η δουλεια που γινεται στην ομαδα που φιλοδοξει να ειναι πρωταθλητρια Ελλαδας σε 8-9 μηνες απο τωρα: καποια στιγμη σταματαει να φταιει ο υφισταμενος και η ευθυνη παει στο προισταμενο που και τον διαλεξε αλλα κυριως ανεχεται τις επιλογες-πραξεις του.

Δυο πραγματα λοιπον μπορει να συνεβησαν και η ομαδα πηγε μετα απο 5 χρονια να παιξει στην Ευρωπη με το ροστερ που πηγε. Η δεν τους ενδιεφερε η δε τα υπολογισαν σωστα. Εκ του αποτελεσματος, και των τεσσαρων  (4) μεταγραφων ενδεκαδας, βλεπω το δευτερο. Γιατι αμα δεν σε ενδιαφερει δεν ενισχυεις το παρα πεντε και μετα απο αποκλεισμο την ομαδα σου αλλα την αφηνεις να παει οπως πιστευες – πριν ενα μηνα- οτι ειναι οκ.

Χτες ειδαμε μια αλλη ομαδα, οσο τουλαχιστον επετρεπε το πρωτο ματς της περιοδου. Πρωτο ειναι οταν βασικοι παικτες σου αγωνιζωνται πρωτη φορα: Λεσκοτ, Αλμειδα, Πατιτο 3/11 χτες και αν ηταν και ο Λαζαρος καλα θα ειχαμε 4/11. Χωρις το τερμα δηλαδη 4/10 σχεδον τη μιση ομαδα. Ετσι κ αλλιως στο πρωτο ματς ξερεις οτι μεχρι το 60 θα δεις οτι ειναι να δεις. Μετα- στην Ελλαδα ειμαστε- οι μισοι θα εχουν σκασει και θα περιμενουν να περασει η ωρα. Αν δε το σκορ βοηθα τα πραγματα γινωνται μεχρι και πολυ χειροτερα, απο απλα ασχημα. Χτες εισαι στο δεκατο λεπτο 2-0 και στο εικοστο 3-1. Οποτε περιμεναμε τη σουπα να αρχισει να σερβιρεται πιο νωρις. Προς τιμην τους, παικτες και προπονητης, οσο ειχε νοημα δηλαδη μεχρι το 55-60 το τραβηξαν με σχετικη αξιοπρεπεια. Δε θα μπω σε τεχνικα θεματα και αναλυση, αλλωστε ο Stevie  εχει πει οτι πρεπει να ειπωθει και μαζι τα βλεπαμε. Το ποδοσφαιρο, οσο και να λεμε διαφορα, παιζεται και μεσα στο γηπεδο και οτι και να κανεις εκτος αυτου, πρεπει να εχει και μια στοιχειωδη αποδοση για να κερδισεις τα ματσακια. Σιγουρα θες την εξωτερικη βοηθεια στα δυσκολα, αλλα μονο αυτη δεν φτανει αν δεν μπορεις να κανεις τα βασικα.

Τα οποια βασικα και εγιναν χτες, συν το γεγονος οτι ειδαμε μεσα στο ματς με μια αντιπαλο που εχανε 3-1 στο εικοσι, το προπονητη να ψαχνεται και αυτους που ειναι επαγγελματιες σοβαροι να το δειχνουν οσο επαιξαν. Ο Αλμειδα ενω ειχε βαλει 2 γκολ (το δευτερο πραγματικα πανεμορφο) και γενικα εκανε πολλη δουλεια, μπορουσε με την αγκωνια που ειχε φαει να μεινει στα αποδυτηρια στο ημιχρονο. Μας εξεπληξε ολους που τον ειδαμε να ξαναβγαινει και οσο επαιξε το κυνηγησε. Το ιδιο και ο Πατιτο που ελιωσε στο τρεξιμο- τον ειχαμε απο τη μερια μας και τον βλεπαμε- αλλα και ο καλογερος που εφτασε να κανει μεχρι και coast to coast, δυο φορες και ενα καλο σουτ που με δυσκολια εβγαλε το τερμα της Ξανθης.

Στην αναποδη οχθη ειδαμε τον Λεσκοτ να κρυβεται απο το ματς, να μη συμμετεχει και το χειροτερο- για μενα- να μιλαει συνεχεια και να δινει οδηγιες σε ολους με κορυφαια τη στιγμη που ΕΝΩ ΠΑΙΖΕΙ η μπαλλα, εχει σταματησει και φωναζει στο ref την ωρα που ο αντιπαλος του κανει σουτ! Οπως ειπα και σε σχολιο,  καλα θα κανει να εμπλακει στο παιχνιδι περισσοτερο και να κοψει το πολυ μπλα μπλα και τις οδηγιες: ουτε ο Μασερανο ειναι ουτε οι αλλοι ειναι τοσο ασχετοι που τους εδειχνε συνεχεια τι και πως. Οπως ειδαμε και τον Βαργκας που μπηκε μεσα και ξεκινησε τα τακουνακια και τις σαχλαμαρες ΠΑΛΙ. Ειπαμε η διαφορα του επαγγελματια απο το χαβαλε ειναι οτι ο πρωτος ακομη και αν εχει συμβαλει τα μεγιστα ακομη και αν η ομαδα του εχει καθαρισει το ματς, αυτος θα ειναι σοβαρος και προσηλωμενος ΟΣΟ ειναι στο χορτο. Ο δευτερος ακομη νομιζει οτι ειναι καποιος και το γεγονος οτι πλεον βλεπει παγκο συνεχεια δεν του κανει καμμια εντυπωση.

Καλη αρχη χτες, δουλεια θελουμε ακομη αρκετη. Οπως π.χ η εικονα να παιζει ο Λαμπροπουλος ποδοσφαιρο, ποσο μαλλον ανασταλτικος ηταν απλα για γελια με μια Ξανθη που ουτε καν πιεσε στη θεση. Που να πεσουμε με κανα σοβαρο. Παμε στη Βεροια και αν θελουμε κουπα, οποιοδηποτε αλλο αποτελεσμα εκτος απο το διπλο ειναι αποτυχια.

ΥΓ1 Ο Βαζελος οντως εχει μαζεψει μερικους καλους παικτες. ΜΗ ΨΗΝΕΣΤΕ. Στη πρωτη γκελα με αυτον τον ψυχακια στο παγκο θα γινει το ελα να δεις στα αποδυτηρια.

ΥΓ2 Οποιος ζοριζεται ξυδακι. Ξερει αυτος.

Μου ζήτησε σε σχόλιό του ο Φράντισεκ Στάμπαχερ να γράψω μια ανάλυση του ελληνικού ποδοσφαίρου από οικονομική οπτική. Τυχαίνει να την έχω έτοιμη, γιατί την έστειλα πρόσφατα σε κάποιον. Ιδού λοιπόν:

Υπάρχει στα οικονομικά η έννοια του resource curse, η λεγόμενη «κατάρα των πλουτοπαραγωγικών πηγών». Έχει παρατηρηθεί ότι στα κράτη που ανακαλύπτονται πλουτοπαραγωγικές πηγές (όπως πετρέλαιο, χρυσός, διαμάντια κ.λπ.) αντί να υπάρχει ευμάρεια και ανάπτυξη, παρατηρείται υπανάπτυξη κι έλλειμμα δημοκρατίας. Ο λόγος είναι προφανής: όταν αρχίζει να βρέχει λεφτά (από την ανακάλυψη των κοιτασμάτων πρώτων υλών) κάποιοι «μάγκες» συνασπίζονται για να κονομήσουν και στήνουν μια δικτατορία—καταφέρνοντας έτσι να κρατάνε για πάρτη τους των το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων. Όσο ανακαλύπτονται νέα κοιτάσματα και ρέει το χρήμα, η δικτατορία δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα αιμοσταγής: πετάει και κανένα ψίχουλο στο πόπολο, το οποίο είναι πανευτυχές γιατί μέχρι χτες δεν είχε να φάει. Όταν όμως πέσει η τιμή του πετρελαίου, π.χ., και μικρύνει η πίττα, οι δικτάτορες δε δέχονται να μειωθεί αντίστοιχα και το δικό τους κομμάτι. Αυτοί όσο έπαιρναν θα παίρνουν—ας βολευτούν οι άλλοι με το υπόλοιπο. Ταυτόχρονα ξεσηκώνεται και το πόπολο που είχε καλομάθει τόσα χρόνια και για το οποίο δεν πέφτουν πια ψίχουλα από το τραπέζι. Έτσι φτάνουμε σε καταστάσεις εμφυλίου πολέμου, που βέβαια μικραίνουν ακόμη περισσότερο την πίττα κ.ο.κ.

Η ανάλυση αυτή μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της Ελλάδας μετά το 1981 (με την τότε ΕΟΚ στο ρόλο της πλουτοπαραγωγικής πηγής, αφού οι επιδοτήσεις για χρόνια ανέχονταν περίπου σε 10% του ΑΕΠ ετησίως και με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ρόλο του «δικτάτορα»), αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το «κοίτασμα πετρελαίου» που ανακαλύφθηκε, όχι μόνο στο ελληνικό αλλά και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ήταν τα τηλεοπτικά δικαιώματα που εκτόξευσαν τον τζίρο σε μια οικονομική δραστηριότητα που, ως τότε, ήταν περιθωριακή. Ο πρώτος «δικτάτορας» του ελληνικού ποδοσφαίρου της νέα εποχής ήταν, βέβαια, ο Σωκράτης Κόκκαλης. Οι Βαρδινογιάννηδες και οι Γουλανδρήδες μέχρι τότε ήταν «ερασιτέχνες»: ναι, ήθελαν να κερδίζουν τίτλους, ναι θα έκαναν και το «κάτι παραπάνω» για να κερδίσουν, αλλά δε θα ερχόταν και το τέλος του κόσμου αν έχαναν το πρωτάθλημα. ‘Έτσι έφτασε να πάρει πρωτάθλημα μέχρι κι η Λάρισα.

Ο Κόκκαλης διόρισε λοιπόν αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων το Θωμά Μητρόπουλο, έκαναν το πραξικόπημα το 1996 στην Αλεξανδρούπολη και μαζί άρχισαν να διοικούν τη μικρή αφρικανική χώρα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Επειδή τα λεφτά ήταν πολλά (θυμίζω ότι, για κάποια χρόνια, και ο δεύτερος έπαιζε κατευθείαν ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ) ο Κόκκαλης άφηνε και κανένα ψίχουλο να πέφτει από το τραπέζι (έτσι πήρε το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός το 2004) ή, εν πάση περιπτώσει, άφηνε να υπάρχει η ελπίδα ότι μπορεί να πέσει κανένα ψίχουλο (έτσι έφτασε κι η ΑΕΚ κοντά στο πρωτάθλημα μια-δυο φορές). Σε κάθε περίπτωση όμως, τα ψίχουλα ήταν πολύ λιγότερα απ’ αυτά που άφηναν να πέφτουν οι προηγούμενοι.

Έτσι φτάνουμε στο 2010 και την αντεπανάσταση του Νίκου Πατέρα. Η παραγωγή της πετρελαιοπηγής του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε, λόγω της οικονομικής κρίσης, αρχίσει να μειώνεται. Από την άλλη, η κρίση είχε οδηγήσει την άλλη δικτατορία, την UEFA, να δίνει μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας του Τσάμπιονς Λιγκ στις μεγάλες ξένες ομάδες (θυμίζω ότι το 2008 τα βρήκαν η G-14 και η UEFA): τα λεφτά για τον δεύτερο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είχαν πια μειωθεί δραματικά. Τα ψίχουλα δεν έφταναν πια ούτε για την επιβίωση. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Η αντεπανάσταση αρχίζει να γίνεται αιμοσταγής.

Ο Κόκκαλης, πάντα έξυπνος και διορατικός, το βλέπει το έργο και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Ο Μαρινάκης που έρχεται, ξέρει ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν και ο ίδιος και ο Πατέρας. Η μάχη γίνεται αδυσώπητη. Επικρατεί ο Μαρινάκης κι η δικτατορία γίνεται αιμοσταγής: δεν αρκεί μόνο να παίρνεις τα πρωταθλήματα, πρέπει και να εξουδετερώσεις τελείως τον αντίπαλο. Να του αφαιρέσεις και την ελπίδα ακόμη, γιατί όσο έχει ελπίδα μπορεί να κάνει κι άλλη επανάσταση. Τα ψίχουλα εκμηδενίζονται—και λόγω κρίσης, αλλά και γιατί θέλουμε να κρατάμε τον άλλον στην πείνα για να δηλώνει υποταγή (όπως έγινε και με την ΑΕΚ σε κάποιες περιπτώσεις). Τα ψίχουλα μπορούν εξάλλου να χρησιμοποιηθούν για να αγοράσει όπλα ο αντίπαλος: διαιτητές, ΕΠΣ, υπουργούς. Όσο για παιδιόθεν φιλίες μεταξύ παραγόντων κ.λπ. αυτά είναι ιστορίες για μικρά παιδιά: στις δικτατορίες συχνά ο νέος δικτάτορας ήταν έμπιστος του παλιού, κι εν συνεχεία τον καθάριζε.

Δεν ήταν άρα ο Κόκκαλης «φωτισμένος» δικτάτορας κι ο Μαρινάκης «σκοταδιστής». Οι εποχές είναι απλά διαφορετικές. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι ο πρώτος ήταν διορατικός. Ίσως μάλιστα ο Μαρινάκης να ήξερε και πιο πολύ μπάλα, όπως αποδεικνύουν και τα αποτελέσματά του στην Ευρώπη.

Σήμερα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο μαίνεται ένας εμφύλιος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι στη φάση που είναι σήμερα η Συρία ή η Λιβύη. Φάγαμε τον Μαρινάκη (τον Σαντάμ ή τον Καντάφι) και τώρα μαίνεται ο εμφύλιος. Το να προσπαθείς να επικρατήσεις σ’ αυτό τον πόλεμο είναι απλά τρέλα: κάποια στιγμή θα σε φάνε. Αν δεν είσαι ικανός, πριν επικρατήσεις. Αν είσαι, αμέσως μετά. Μαθηματικά: οι ηττηθέντες δεν έχουν άλλη επιλογή. Δε φτάνει η πίττα για όλους—έχετε παρατηρήσει, ας πούμε, πόσα κυκλώματα εκβιαστών και τοκογλύφων έχουν εξαρθρωθεί από τότε που άρχισε η κρίση; Έγινε άραγε η αστυνομία πιο αποτελεσματική, ή απλά τους δίνουν οι αντίπαλες συμμορίες;

Μάλιστα, όσο πιο αδίστακτος υπήρξες στην προσπάθειά σου να επικρατήσεις, τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνουν κι οι αντίπαλοί σου για να σε ανατρέψουν: δεν έχουν άλλη επιλογή, γιατί αν δεν είναι περισσότερο αδίστακτοι από σένα, θα τους καθαρίσεις εσύ. Όπως μου είχε πει κι ο Μάκης ο Ψωμιάδης, όταν τον είδα για τελευταία φορά στο διάδρομο του Εφετείου: “αυτοί (ο Μελισσανίδης κι ο Μαρινάκης) θα φύγουν κι οι δυο από το ποδόσφαιρο. Ο πόλεμος δεν έχει νικητές». Απλές σκέψεις, που καμιά φορά τις αγνοούμε μες στον αχό της μάχης.

Σε τι συμπέρασμα οδηγεί όλη αυτή η ανάλυση; Σε κανένα. Αυτή είναι, απλά, η δική μου ανάγνωση της πραγματικότητας. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μ’ αυτήν. Ακόμη κι αν συμφωνεί όμως, το πώς τοποθετείται ο καθένας απέναντι στην πραγματικότητα αυτή είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση.

Ο Λεωνίδας, γνωρίζοντας ότι είχε να αντιμετωπίσει χιλιάδες Πέρσες στις Θερμοπύλες, έμεινε στη θέση του. Άλλοι που βρέθηκαν στην ίδια ακριβώς θέση κι είχαν την ίδια ακριβώς ανάγνωση της πραγματικότητας, το έβαλαν στα πόδια. Και οι δύο στάσεις είναι κατανοητές, αν και η πρώτη είναι προφανώς και αξιέπαινη. Αυτό που είναι γελοίο είναι να βρίσκεσαι στις Θερμοπύλες, να είναι χιλιάδες Πέρσες απέναντι κι εσύ να μη θες να αναγνωρίσεις την πραγματικότητα: να λες, έλα μωρέ, δέκα μαλάκες είναι, θα τους καθαρίσουμε εύκολα.

Αν υπάρχει κάποια διέξοδος, κάποιο φως στο τούνελ; Πάντα υπάρχει, η ζωή δεν έχει αδιέξοδα. Κατά τη γνώμη μου η λύση στο ποδόσφαιρο (όπως και στις χώρες που μαίνεται ο εμφύλιος) είναι η σταδιακή αποδυνάμωση των επικεφαλής των αντιμαχόμενων φατριών και η ανασύσταση της «δημοκρατίας»—όπου «δημοκρατία» διάβαζε ένα σύστημα κανόνων που είναι σεβαστοί από όλους και στόχο έχουν η πίττα να μοιράζεται σχετικά δίκαια.

Ας δούμε και τι έγινε στην UEFA και τη FIFA: ο λόγος που οι εκεί νταραβεριτζήδες άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους δεν είναι βέβαια ότι επεκράτησε η ηθική (εξάλλου, οι νέοι, τάχαμου ηθικοί, παράγοντες ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις υπασπιστές των παλιών). Ο λόγος ήταν ότι είχαμε κι εκεί την «κατάρα των πλουτοπαραγωγικών πηγών». Επειδή η κρίση έχει αρχίσει και στον υπόλοιπο κόσμο, τα ψίχουλα που πετούσε από το τραπέζι η χούντα του Μπλάτερ δεν επαρκούσαν: ο εμφύλιος άρχισε.

Αντίστοιχα συμπτώματα βλέπεις και στα άλλα μεγάλα πρωταθλήματα: η επιτυχία της Λέστερ ίσως είναι ένα τέτοιο. Οι «μεγάλοι» έφτιαξαν τους κανόνες έτσι ώστε τα τηλεοπτικά δικαιώματα να μη μοιράζονται σχετικά ισομερώς (όπως γίνεται στην Αμερική, π.χ. με το NBA και το NFL). Αποτέλεσμα, λόγω διαφοράς στο μπάτζετ, ο μικρός να μην έχει ελπίδα να χτυπήσει πρωτάθλημα στα ίσα. Αρχίζει, λοιπόν, σιγά-σιγά ο ανταρτοπόλεμος, η ανυπακοή στους άδικους κανόνες των «μεγάλων» από τους «μικρούς».

Ίσως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι πέντε από τα δεκαπέντε ταχύτερα σπριντ στην Premier League πέρσι έγιναν από παίκτες της Λέστερ (βλ. εδώ, π.χ., καμία άλλη ομάδα δεν είχε πάνω από δύο παίκτες στη δεκαπεντάδα και βέβαια οι παίκτες της Λέστερ πρόπερσι δεν υπήρχαν πουθενά). Να σημειώσουμε επίσης ότι «η Λέστερ [ήταν] 18η στην κατοχή με 44.7%, τελευταία στην ευστοχία στις μεταβιβάσεις με 70% και 5η στις μακρινές μπαλιές με 73 ανά αγώνα. Στα σουτ στο τέρμα [ήταν] 7η. Που [ήταν] πρώτη; Στα τάκλινγκ φυσικά, με 23 ανά παιχνίδι»). Βέβαια, η επιτυχία στα τάκλινγκ απαιτεί ένα μόνο πράγμα: ταχυδύναμη, εκρηκτικότητα. Κάτι το οποίο ελάχιστα βελτιώνεται με την προπόνηση. Όπως και το σπριντ.

Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει μια νέα μέθοδος ντόπινγκ με τη χρήση «πεπτιδίων», τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να ανιχνευθούν. Βγήκε στην επιφάνεια μετά το θάνατο από καρκίνο ενός παίκτη του ράγκμπι στην Αυστραλία, όταν αποδείχθηκε ότι η χρήση ήταν ευρύτατη. Ερωτηματικά υπάρχουν και στο ελληνικό ποδόσφαιρο: ποτέ δε μάθαμε τι ακριβώς έπαθε ο Ολαϊτάν, ενώ ενδιαφέρον έχουν τα στατιστικά του Ολυμπιακού πριν και μετά τη στιγμή που ο παίκτης έπεσε κάτω. Γνωστές είναι εξάλλου και οι συνομιλίες για τις «φυσούνες», ενώ τυχαίνει να γνωρίζω από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα από εργομετρικά τεστ παίκτη που σήμερα μεγαλουργεί και τα οποία σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με τη μετέπειτα εξέλιξή του. Για να τα λέμε όλα, να αναφέρουμε ότι και στην ΑΕΚ πασίγνωστος προπονητής στίβου χορηγούσε άγνωστης σύνθεσης χάπια στους παίκτες (τα οποία μετέπειτα ποδοσφαιρικός παράγοντας προς τιμήν του πετούσε κρυφά στην τουαλέτα).

Αν συνεπώς έχει δίκιο ο Βενγκέρ που πρόσφατα είπε ότι «δεν έχω κάνει ποτέ ενέσεις στους παίκτες μου για να τους κάνω καλύτερους. Ποτέ δεν τους έδωσα κάτι που θα βελτίωνε την απόδοσή τους και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Έχω παίξει αντίπαλος με αρκετές ομάδες που δεν είχαν την ίδια άποψη», υπάρχει κι άλλο ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει την «εφήμερη χαρά». Γιατί, το να βρεις πεπτίδια δεν είναι δύσκολο (πωλούνται online, π.χ. εδώ) αλλά καμιά φορά οδηγούν στο να πάθει καρκίνο ο παίκτης σου. Α, να σημειώσουμε κι ότι κι η Ατλέτικο Μαδρίτης, που ανταγωνίζεται στα ίσα τα τελευταία χρόνια ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ, όπως η Ρεάλ κι η Μπαρτσελόνα, είχε στη σύνθεσή της τρεις από τους έξι παίκτες που έτρεξαν τα περισσότερα μέτρα ανά λεπτό συμμετοχής στο περσινό Champions League—ο ένας μάλιστα στην ηλικία των 33 ετών!

Που οδηγούν όλ’ αυτά; Στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία οι πετρελαιοπηγές έχουν αρχίσει να στερεύουν και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κι όχι μόνο στο ελληνικό, στο οποίο η κρίση ήρθε κάποια χρόνια νωρίτερα.

Καμιά δεκαπενταριάι χιλιάδες πρέπει να βρεθήκαμε στην σημερινή πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Πρεμιέρα βέβαια που έγινε από την τρίτη αγωνιστική, για να μην ξεχνιόμαστε οτι είμαστε και στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Με προσδοκίες πήγαμε για θετικό αποτέλεσμα και καλύτερο θέαμα σε σχέση με πέρσι.

Ο Τιμούρ ξεκίνησε με τον Λαμπρόπουλο στην θέση του Σιμόες και με την προσφιλή του τακτική. Δεν μιλάω μόνο για το 4-2-3-1, αλλά κύρια για την παραχώρηση κάποιου ζωτικού χώρου στον αντίπαλο, με σκοπό να χρησιμοποιεί την ταχύτητα της ομάδας από την μέση και μπροστά. Σαν να φεύγουμε διαρκώς σε κάποια κόντρα.

Στο πρώτο ημιχρόνιο λοιπόν, μπορώ να πω οτι όλα δούλεψαν ρολόι. Η ομάδα είχε μια θαυμαστή αλληλοκάλυψη και μια πολύ καλή ομοιογένεια, που μαζί με την ομαδικότητα, μας φέρανε να προηγούμαστε με 3-1. Πραγματικά το μέρος αυτό του αγώνα, ήταν απολαυστικό. Ο Πατίτο, αν και ανέτοιμος, έκανε μπόλικες κούρσες και μοίρασε κι αρκετές ασίστ. Οι δύο γίνανε γκολ από τον Αλμέιδα και τον Μάνταλο. Παρενεβλήθη μια σωρεία λαθών με τα οποία ο αντίπαλος μείωσε, αλλά μας ξαναέφερε στα ίσα, εκείνο το τρομερό γκολ του Αλμέιδα, στο γάμα της αντίπαλης εστίας. Καιρό είχαμε να δούμε τέτοιο γκολ από παίκτη της ΑΕΚ.

Κι εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση για τον Ούγκο. Είναι στοίχημα μεν, αλλά είναι κανονικός σέντερ φορ. Και δεν χαρίζεται. Διότι το δεύτερο του γκολ μετράει σίγουρα στην πολύ ψηλή του κλάση, αλλά και το πρώτο, που φαίνεται πιο εύκολο, δείχνει την σωστή θέση που είχε πάρει, αλλά και το ένστικτο του killer, που χρειαζόμαστε μπροστά. Σίγουρα από τους καλύτερους σήμερα.

Κάπου εδώ, θα έπρεπε να σταματήσω και την κριτική. Διότι το δεύτερο μέρος ήταν να μασάς και να φτύνεις. Η ομάδα βγήκε εκτός ρυθμού κι έχασε την αυτοσυγκέντρωση της. Σίγουρα υποτίμησε τον αντίπαλο και επαναπαύθηκε στην ασφάλεια του σκορ. Γιατί όμως γράφω; Γράφω διότι πρέπει να δώσουμε τα εύσχημα στον Ανέστη, που αποσόβησε αρκετές επικίνδυνες καταστάσεις, την ώρα που οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, είχαν χάσει τα αβγά και τα καλάθια.

Παρ’ όλα αυτά, τρεις επικίνδυνες επιθέσεις τις βγάλαμε, και βάλαμε κι άλλο ένα γκολ. Τι να ζητάμε λοιπόν παραπάνω; Τέσσερα γκολ, ένα δοκάρι, μια εύκολη νίκη. Μην ξεχνάμε οτι ήταν και πρεμιέρα, κι ακόμη η ομάδα παλεύει για την συνοχή της. Όπως πάλεψε κι ο Τιμούρ από τον πάγκο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα, κι έκανε και τις τρεις αλλαγές. Που κι αυτός αξίζει τα συγχαρητήρια μας για το ντεμπούτο του.

Το μόνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω ήταν το πώς έμεινε ο Λαμπρόπουλος στο παιχνίδι μέχρι το τέλος. Ειδικά όταν ο Σιμόες μπήκε μέσα. Η έξοδος του Μπακασέτα στέρησε ποιότητα, που είχε συμπληρωθεί πιο πριν με την αναγκαστική αλλαγή του Ούγκο. Κάτι βέβαια θα ήθελε να δει, αλλά θεωρώ υπερβολή τόσους αμυντικούς εντός έδρας. Τέλος πάντων, σκέψεις είναι αυτές και όχι γκρίνια. Και μάλιστα μπορώ να πω οτι τα ημιχρόνια ήταν ανάποδα, θα λέγαμε άλλα.

Ευχάριστη λοιπόν ήταν η Κυριακή μας. Μας έκανε την χάρη ο καιρός, μας έκανε την χάρη και η ομάδα, κι είμαστε διψασμένοι για την συνέχεια. Για τον μεγάλο στόχο του τίτλου αλλά και το καλύτερο θέαμα, που το έχουμε πεθυμήσει. Με την ευχή ο Ούγκο να μην έχει τίποτε το σοβαρό, τον Σιμόες να επανέλθει γρήγορα, και τον Λάζαρο να μπει για ακόμα ωραιότερα πράματα. Επίσης την χάρη μας την έκανε και η διαιτησία σήμερα, που πέρασε απαρατήρητη. Η κίτρινη στον Ούγκο είναι δικαιολογημένη, λόγω αγκωνιάς.

Υγ. Η μαύρη φανέλα είναι πραγματικά πολύ ωραία, όσο κι αν δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα νούμερα.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω δει καμία από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες, παρά μόνο κάτι ημίχρονα στα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια, χωρίς καν να είμαι συγκεντρωμένος στο ματς. Δεν έχω συνεπώς άποψη για τις μεταγραφές, τα συστήματα, τους προπονητές. Δε νομίζω όμως ότι αυτό έχει την παραμικρή σημασία.

Όσο τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού το 2001, το 2002 και το 2007 οφείλονται στον Τάκη Λεμονή, κι όσο το πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 2010 το πήρε ο Νίκος Νιόπλιας, άλλο τόσο το ελληνικό πρωτάθλημα το παίρνει αυτός που έχει καλύτερη ομάδα. Είναι προφανές ότι το πρωτάθλημα πάει σε αυτόν που κάνει κουμάντο στο παρασκήνιο: το πόσο καλή ή κακή ομάδα έχει καθορίζει μόνο το πόσο θα χρειαστεί να εκτεθούν οι διαιτητές (ή και ο ίδιος) για να πάρει το πρωτάθλημα. Αν η ομάδα είναι καλή, θα πάρει το πρωτάθλημα χωρίς πολλά διαιτητικά εγκλήματα. Αν δεν είναι, μπορεί να χρειαστεί και να ξεφτιλιστεί με καταστάσεις τύπου Βάλνερ. Το πρωτάθλημα πάντως δε θα χαθεί.

Οπότε, το πρωτάθλημα θα πάρει αυτός που έχει την έλεγχο της ΕΠΟ. Αυτά για «από κοινού έλεγχο» της ΕΠΟ από τους τρεις και για ισονομία, τα ακούω βερεσέ. Όπως έχει πει ο Βίκτωρας Μητρόπουλος το μακρινό 1998: «στο πρώτο ανάποδο πέναλτι, η συμμαχία θα διαλυθεί».

Για μένα, το θέμα των εκλογών της ΕΠΟ έχει λήξει εδώ και καιρό. Όχι όμως με την ανάληψη καθηκόντων από το Θωμά Μητρόπουλο—ο οποίος είναι βέβαια εξαιρετικά ικανός σ’ αυτό που κάνει. Όσο θα έχανε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα του 2012 αν δεν ήταν ο Βαλβέρδε στον πάγκο, άλλο τόσο θα παρέμενε κι η ΕΠΟ στον έλεγχο του Ολυμπιακού αν δεν υπήρχε ο Θωμάς στο στρατόπεδο της «συμμαχίας». Κατά τη γνώμη μου, ο έλεγχος της ΕΠΟ χάθηκε οριστικά από τον Ολυμπιακό τα Χριστούγεννα, όταν έφαγε τρεις σφαίρες στα πόδια ο Αργύρης Λίβας. Κατά την πιάτσα, ο Αργύρης Λίβας ήταν ο άνθρωπος του Ολυμπιακού που ασχολιόταν με τα διοικητικά της ΕΠΟ. Σύμφωνα με το Βήμα, οι αξιωματικοί της ασφάλειας μιλούν για «σοβαρό ενδεχόμενο ο δικηγόρος να έπεσε θύμα πολέμου χαρακωμάτων από αθλητικούς παράγοντες και η επίθεση να ήταν “μήνυμα” και με το δεδομένο ότι δεν έπαιρνε μέτρα ασφαλείας». Ο επίσημος Ολυμπιακός φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη αυτή, επικηρύσσοντας τους δράστες έναντι 300.000 ευρώ.

Το γεγονός ότι η επίθεση στον Αργύρη Λίβα έμεινε ουσιαστικά αναπάντητη (θα το μαθαίναμε αν δεν είχε μείνει, ακόμη κι αν το συμβάν δεν έβγαινε στις εφημερίδες) κατά τη γνώμη μου καθόρισε οριστικά το αποτέλεσμα των εκλογών της ΕΠΟ κι άρα και τον πρωταθλητή του 2016-17. Ποιος να τολμήσει να βάλει το στήθος του μπροστά για να υπερασπιστεί το status quo, όταν κάποιος τόσο κοντά στον «μεγάλο» τρώει τρεις σφαίρες στα πόδια, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση; Δεν έχει καμία σημασία αν η επίθεση στο Λίβα ήταν όντως αποτέλεσμα αντιπαράθεσης αθλητικών παραγόντων: η πιάτσα, ορθώς ή όχι, φαίνεται να νομίζει ότι ήταν. Ο εσμός παραγόντων/νταραβεριτζήδων  και διατητοπατέρων που διοικούν το ποδόσφαιρό μας πήρε το μήνυμα ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει νέο δυνάστη. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά, θα δείτε ότι παράγοντες (εντός και εκτός Ελλάδος) σπεύδουν να δηλώσουν την υποταγή τους στο νέο ηγεμόνα. Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς!

Οπότε, το ερώτημα είναι ποιος είναι ο νέος βασιλεύς. Δεν το ξέρω (αν κι έχω τις υποψίες μου), αλλά αυτοί που πρέπει να το ξέρουν, το γνωρίζουν σίγουρα. Υπάρχουν όμως κάποιες ενδείξεις που συνηγορούν στο ότι αυτός δεν είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης, παρότι αυτόν φαίνεται να φωτογραφίζει ο Καραπαπάς (μετά το 2΄20΄΄) ως δράστη της επίθεσης κατά του Λίβα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «φωτογραφίζεται» εσφαλμένα ο Μελισσανίδης ως υπαίτιος τέτοιας επίθεσης. Στις 22 Ιουλίου 1999 κι ενώ στην ηγεσία της ΑΕΚ βρίσκεται ο Μελισσανίδης, ο Γιάννης Σπάθας, πρόεδρος τότε του Συνδέσμου Διαιτητών Πειραιά, πυροβολήθηκε από αγνώστους στα πόδια. Παρότι είχαν κυκλοφορήσει φήμες που ενέπλεκαν το Μελισσανίδη, σήμερα η κρατούσα άποψη στην πιάτσα (την οποία ασπάζονται και άνθρωποι οι οποίοι εκείνη την περίοδο είχαν άμεση γνώση του παρασκηνίου) είναι ότι η επίθεση κατά του Σπάθα δεν είχε ποδοσφαιρικά αίτια.

Η δεύτερη φορά είναι η επίθεση με πυροβολισμούς κατά του Κοτσώνη στις 28 Δεκεμβρίου του 2013. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός με ανακοίνωσή της φαίνεται να φωτογραφίζει και πάλι το Μελισσανίδη: σήμερα, και μετά τα όσα μάθαμε για την εμπλοκή Κοτσώνη στο Noor I, δε νομίζω να υπάρχει κανείς (συμπεριλαμβανομένης της διοίκησης του Ολυμπιακού) που να πιστεύει ότι τα αίτια της επίθεσης κατά Κοτσώνη είχαν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Τυχαίνει τέλος να γνωρίζω από σπόντα ότι ούτε καν στον ξυλοδαρμό Μπάκα δεν είχε εμπλοκή ο Μελισσανίδης.

Να δώσουμε κι ένα άλλο παράδειγμα: είναι προφανές ότι εδώ και πολλά χρόνια, και παρά τα όσα περί αντιθέτου έλεγε, ο Μελισσανίδης ονειρευόταν την επιστροφή του στην ΑΕΚ. Το διάστημα αυτό υπήρχαν δημοσιογράφοι οι οποίοι, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία (όπως αποδεικνύεται κι απ’ το ότι σήμερα τον αποθεώνουν), τον ξέσκιζαν κανονικά. Όχι σφαίρα, ένα απλό χαστούκι απ΄ αυτά που έχουν γίνει καθημερινότητα για τους αθλητικούς συντάκτες τα τελευταία χρόνια, θα αρκούσε για να μην ξαναγραφτεί λέξη: προς τιμήν του, δεν είχαμε το παραμικρό τέτοιο φαινόμενο.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν απειληθεί από το Μελισσανίδη: ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ, ο δημοσιογράφος Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, ακόμη κι ο δυστυχής παρατηρητής του ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Όλοι εξακολουθούν να χαίρουν άκρας υγείας. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό.

Δεν είναι όμως μόνο το ρητό «σκύλος που γαβγίζει, δε δαγκώνει». Ο Δημήτρης κατά τη γνώμη μου (και το λέω χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας) είναι πολύ καλύτερη ψυχή απ’ ότι θέλει να δείχνει. Την τελευταία φορά που με είχε πάρει τηλέφωνο, πριν δυο χρόνια περίπου, μου είχε ζητήσει το λόγο για το ότι είχα τάχα μεταφέρει κάτι σε έναν δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος το είχε μάθει από αλλού, αλλά επειδή το συμβάν είχε γίνει πριν αρκετό καιρό, πάσχιζα να θυμηθώ αν το είχε πει αυτός σε μένα ή εγώ σ’ αυτόν, με αποτέλεσμα να είμαι ελάχιστα πειστικός («ειλικρινά σου λέω, δε θυμάμαι»).  Το τηλεφώνημα, παρότι άρχισε όπως ακριβώς φαντάζεστε, κατέληξε με την πρόσκληση «κατέβα στον Πειραιά να πιούμε κανέναν ποτό».

Ακόμη όμως κι αν αποφάσιζε ο Μελισσανίδης να «περάσει ένα μήνυμα» με τον τρόπο αυτό (πράγμα το οποίο, όπως είπαμε, το θεωρώ ήδη αρκετά απίθανο) πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση δε θα στρεφόταν κατά του Αργύρη Λίβα. Ο Λίβας είναι πολλά χρόνια στο ποδόσφαιρο και σίγουρα ανταλλάσσουν τουλάχιστον μια καλημέρα αν συναντηθούν. Είναι ένας άνθρωπος που, απ’ ότι λένε τουλάχιστον (δεν τον γνωρίζω προσωπικά), είναι συμπαθής, κάνοντας απλά αυτό που οφείλει να κάνει για λογαριασμό του εκάστοτε εργοδότη του κι αποφεύγοντας κατά το δυνατόν αντιπαραθέσεις. Κατά τη γνώμη μου, είναι εξαιρετικά απίθανο να επιλέξεις έναν τέτοιο άνθρωπο για να «περάσεις μήνυμα» αν είσαι Μελισσανίδης. Υπάρχουν πολλοί πιο αντιπαθείς στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Η παραπάνω συλλογιστική με κάνει να πιστεύω ότι τα πράγματα φέτος δε θα είναι εύκολα για την ΑΕΚ. Όσο για το ποιος κατά τη γνώμη μου έχει τον πρώτο λόγο για το πρωτάθλημα, σκεφτείτε το εξής: ο Σωκράτης Κόκκαλης μπήκε στον ελληνικό επιχειρηματικό στίβο όταν η οικονομία της χώρας, λόγω των τεράστιων επιδοτήσεων από την τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, γινόταν όλο και πιο έντονα κρατικοδίαιτη και διαφθαρμένη. Έχοντας την εμπειρία του πολύ πιο ανεπτυγμένου αντίστοιχου καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, δεν είχε κανένα πρόβλημα να επιβληθεί στους έλληνες επιχειρηματίας που ακόμη έψαχναν τα πατήματά τους στο νέο περιβάλλον. Μετά την κρίση, η Ελλάδα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα άναρχο κράτος στο οποίο αντιπαρατίθενται συμμορίες—και στο οποίο η κρατική εξουσία, συμπεριλαμβανομένης της δικαστικής, απλά διαλέγει πλευρά. Ποιος σημερινός επιχειρηματίας έχει άραγε μεγαλύτερη εμπειρία στο να επιβιώνει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον;

Να κλείσω με δύο προβλέψεις. Η πρώτη είναι δική μου: ότι φέτος στο ποδόσφαιρο θα θρηνήσουμε θύματα. Κυριολεκτικά. Η δεύτερη είναι του ευφυέστερου, ίσως, ιδιοκτήτη μικρής ομάδας, ο οποίος επιβιώνει εδώ και δεκαετίες με όλες τις καταστάσεις. Αυτός εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα σε έναν πρώην ποδοσφαιρικό παράγοντα ότι φοβάται πως «το πρωτάθλημα φέτος δε θα τελειώσει» κι ότι «τα χάσαμε τα λεφτά μας» (αυτά που έδωσε για προκαταβολές σε παίκτες).

Θα δείξει.

QUOTE:

«Αθήνα, 7 Σεπτεμβρίου 2016, Αξιότιμε κ. Υπουργέ Εθνικής Άμυνας

Ονομάζομαι Ιωάννης Δρακωνάκης και είμαι Αντιστράτηγος ε.α, επίτιμος Διοικητής της 1ης Μεραρχίας. Αποστρατεύτηκα το Μάρτιο 2013, που ήταν και η τελευταία φορά, που φόρεσα την τιμημένη στολή του Έλληνα Αξιωματικού και τον πράσινο μπερέ του Έλληνα Καταδρομέα.

Αυτήν τη στολή, θεωρώ ότι την τίμησα, όπως μαρτυρούν προιϊστάμενοι, ομοιόβαθμοι, υφιστάμενοι αλλά και κληρωτοί οπλίτες, που κατά καιρούς είχα υπο τις διαταγές μου, καθώς και οι αξιολογήσεις των προϊσταμένων μου.

Με λύπη μου διαπιστώνω, ότι το διάστημα της θητείας σας ως ΥΕΘΑ, φοράτε αρκετά συχνά στολή, με διακριτικά των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων όλων των Κλάδων και προσφάτως εμφανιστήκατε με διακριτικό ΟΥΚ (Υποβρύχιου καταστροφέα), στο στήθος.

Αυτήν τη στολή θα υπερασπιστώ, αντλώντας το ηθικό δικαίωμα, απο τα σαράντα σχεδόν χρόνια που τη φόρεσα.

Δεν θα μείνω στο νομικό μέρος, που αφορά την Ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά θα αναφερθώ στην ηθική πλευρά του θέματος θεωρώντας, ότι αυτό είναι και το σημαντικότερο

Αξιότιμε κ. Υπουργέ με ποιό ηθικό δικαίωμα φοράτε στολή;

Θεωρείτε, ότι οι υφιστάμενοι σας θα σας θεωρήσουν ¨δικό” τους, επειδή φορέσατε στολή? Θα σας πρότεινα να ρωτήσετε στελέχη όλων των βαθμών και όλων των κλάδων, όχι αυτούς που έχετε δίπλα σας στα Επιτελεία, αλλά αυτούς που περιπολούν στον Εβρο και τα νησιά, ή βρέχονται απο τα νερά του Αιγαίου πλέοντας στην επιφάνεια ή κάτω απο αυτήν, ή αγρυπνούν στις βραχονησίδες ή κάθονται στο πιλοτήριο του F-16 περιμένοντας την εντολή για αναχαίτιση.

Αλήθεια κ. Υπουργέ, πως νιώθετε όταν φοράτε τη στολή;

Αισθάνεστε τα G στο σώμα σας που νιώθουν οι ήρωες πιλότοι μας;

Αισθάνεστε την πίεση του νερού και το άγχος της μοναξιάς του βατραχανθρώπου, που κολυμπά εν καταδύσει με μόνο σύντροφο την πυξίδα και το φόρτο του;

Νιώθετε αυτό που νιώθει ο αλεξιπτωτιστής, όταν περιμένει να ανάψει το πράσινο για να πηδήξει στο κενό απο το αεροπλάνο, βλέποντας απο κάτω του μόνο μαύρο σκοτάδι;

Νιώθετε όπως ο πεζοναύτης, που κατεβαίνει απο το αρματαγωγό στην αποβατική άκατο μεταμεσονύχτιες ώρες στη μέση του πουθενά;

Αισθάνεστε όπως ο πυροτεχνουργός, όταν πλησιάζει να εξουδετερώσει την βόμβα;

Κύριε Υπουργέ,

Μπορείτε εύκολα με την ιδιότητα σας να ζητήσετε ενημέρωση για όλες τις εκπαιδεύσεις αλλά και όλες τις δράσεις και έργα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Θα διαπιστώσετε πως, όλοι αυτοί που κόσμησαν τους ώμους και το στήθος τους με διακριτικά, έχουν θυσιάσει πολλά, που εσείς δεν τα έχετε δεί ούτε στον ύπνο σας.

Αν μετά απο αυτήν την ενημέρωση που θα σας γίνει, θεωρήσετε ότι έχετε το ηθικό δικαίωμα να φέρετε την στολή και τα διακριτικά, συνεχίστε να την φοράτε.

Απλά να γνωρίζετε, ότι μόνο κακό κάνετε μ’ αυτή σας την πράξη.

Με βαθυτάτη εκτίμηση και σεβασμό πρός το θεσμό του Υπουργού

Ιωάννης Γ. Δρακωνάκης
Αντιστράτηγος ε.α»

UNQUOTE.

Εγω το μονο που εχω να προσθεσω ειναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ βραβευση του Καμμενου σε ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΤΑΒΛΙ με χορηγο το ΟΥΖΟ 12 (τα ουζα με τα ουζα αν και το συμπαθες ηδιποτο δε φταιει σε τιποτα)

Αυτα στο Ελλαντα πρωτη φορα ΦΑΣΙΣΤΕΡΑ.

Στο Αργεντινη χτες μου εστειλαν αυτο:

Είσαι 41 χρονών, είσαι θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, έχεις πάρει ένα σκασμό τίτλους, είσαι πρόεδρος στην αγαπημένη σου ομάδα και παρ’όλα αυτά πηγαίνεις και βγάζεις κανονικό 90λεπτο σε ερασιτεχνική κατηγορία, σε γήπεδο χωρίς χόρτο. Πόσο μεγάλος είσαι ρε Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν…

Μακάρι να είναι εσφαλμένη η είδηση. “Σκοτώθηκε σε μάχη εναντίων του “isis¨η 22χρονη Κούρδισσα  Asia Ramazan Antar”. Μα και να είναι εσφαλμένη αυτή τη φορά,θα είναι το δίχως άλλο ακριβής,κάποια επόμενη φορά. Τέλος πάντων, οι πιθανότητες είναι (ήταν) έτσι κι αλλιώς κατά.

Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Είναι απο τις φορές, που η ζωή αναγκάζεται να θυσιάσει ότι ομορφότερο έχει,προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν οι παλιάτσοι. Να θυσιάσει τον ανθό για να συνεχίζουν να ζουν οι μολόχες. Να χαθεί το ελάφι,για να  γεμίσει το στομάχι της η ύαινα.Ετσι είναι αυτά. “this is life” που λένε.

“μα ο πόλεμος,δεν είναι μέρος της ζωής. Είναι ανθρώπινη παράνοια”. Λάθος. Είναι μέρος του μεγάλου ταξιδιού, άρα τον ενδοαποδεκατισμό και κάποια στιγμή την-αναπόφευκτη-εξαφάνηση.

Δεν ξέρω αν ήταν “δίκαιος” ή “‘αδικος” ο πόλεμος της Asia. Το πιο πιθανό  είναι το πρώτο,αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι απολύτως άδικος ο χαμός της. Και τόσων άλλων νέων, άγουρων,φρέσκων που σύρρονται στα χαρακώματα, όχι απαραίτητα μόνο από “εθνικό καθήκον”,αλλά από μια ορμέμφυτη τάση προς τον αφανισμό.

Μαζί με το ένστικτο του ανθρώπου προς την επιβίωση και την διατήρηση, ταυτόχρονα, ενυπάρχει και μάχεται μέσα σε όλους μας  η φυσική τάση προς τον χαμό. Προς τον θάνατο. Απλά στους περισσότερους εξ ημών αυτό το δεύτερο ορμέμφυτο χαλιναγωγείται από την ανάγκη του πρώτου. Συμβάινει όμως και το “ανάποδο” κάποιες φορές. (αυτό διαπιστώνεται ατράνταχτα στην “αυτοκτονική” τάση που διαχέεται στους αιώνες  της Ιστορίας.Από  τις “Θερμοπύλες”  και τους “σαμουράϊ”  ως τους “τζιχαντιστές”. Ανεξάρτητα από την “αρετή” ή την “μούρλα” στην οποία πίστεψε ο καθένας. Αν δηλαδή πειθαναγκαστικά και υποακούωντας σε “εθνικές επιταγές”  έδωσε την ζωή του, ή  αυτοθέλητα και από “φιλοσοφική θεώρηση” να χάθηκε από τη ζωή)

Θα μπορούσε να “προσφύγει” ο άγγελος Asia. Να δηλώσει περιπλανώμενος πρόσφυγας. Να την κοπανήσει. Και πολύ περισσότερο να την “προσέξουν” οι κατάλληλοι άνθρωποι και να κάνει και κάποια καριέρα στην show-biz. Αλλωστε όλα τα “φόντα” τα είχε κατά πως βλέπουμε. Εμεινε όμως εκεί.  Φορώντας τα “χακί” και με τα αντιαρματικά στους ώμους, έβαλε πλώρη σε ανοιχτό πέλαγος χωρίς να υπάρχει καμιά πυξίδα και κυρίως καμιά στεριά “απέναντι”.

Προτίμησε την περιπέτεια,αντί για την “ασφάλεια” της απόστασης. Προτίμησε αντί να κλαίει ως θύμα και να ζητά την προστασία οργανώσεων, ΜΚΟ και να περιμένει το καρβέλι της επαιτείας ως “πρόσφυγας”,να βγει μπροστά και να παίζει κορώνα-γράμματα, έτσι που το κάθε βράδυ να μοιάζει μόνο ως προθάλαμος για την επόμενη -και πιθανή τελευταία-  μέρα.  Η οποία φαίνεται πως ήρθε.

Και ζουν οι “Χίλαρες”. Και κάνουν “ζωάρες” οι “Χίλαρες”. Και “αποφασίζουν” οι “Χίλαρες”. Και κουνάνε τα νήματα οι “Χίλαρες. Και  “καλογερνάνε” οι  “Χίλαρες”. Και ψάχνουν γιατρούς να “τσιτωθούν” οι “Χϊλαρες”.  Με μόνιμα χαμόγελα βλακείας και κουτοπονηριάς οι “Χίλαρες”, πως ξέφυγαν από τις θηριωδίες, τις κακουχίες της ζωής και πως η τύχη τους επεφύλασε μια ζωή-χαρισάμενη. Οι “Χίλαρες”.  Νομίζουν, οι “Χίλαρες”, πως έζησαν.

Δεν ξέρω αν υπάρχει “άλλη ζωή”. Αν υπάρχει, η Asia θα περιμένει την “Χίλαρυ” με “ανοιχτές αγκάλες”. Αν πάλι δεν υπάρχει,απλά θα  εμπλουστιστεί το χώμα με το DNA της Asia. Και οι καρποί που θα φάνε,το νερό που θα πιούνε οι  Asia του μέλλοντος,  θα έχει κάτι από την γλύκα του προσώπου και το περιπετειώδες βλέμα από τα μάτια της. Και άσε τις “Χίλαρες” του  σήμερα και του αύριο να ψάχνουν μπαούλο να κρύψουν τα ζαρωμένα και σάπια πετσιά τους

“πράσινο φως” για την συνδιάσκεψη στην Αθήνα των “φτωχομπινέδων” (κατά τους “βόρειους”) του Ευρωπαικού Νότου. Ενώ κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο πριν μερικά χρονάκια-αφού θα εξέπεμπε αποσχιστικές τασεις λανθασμένα ή μη-σήμερα είναι μια “καλή ιδέα”.

Οπως το πάει και η ΟΥΕΦΑ, όπου θα γίνει 2 ταχυτήτων . Με “πριμοδοτούμενες” ιστορικές ομάδες  με “βαριές φανέλες” να συμμετέχουν έτσι κι αλλιώς ανεξαρτήτως βαθμολογικής κατάταξης τους  και αποπομπή των “φτωχομπινέδων” περαστικών από C.L.  (εδώ η διαφορά είναι πως οι “βαριές” φανέλες  του Νότου είναι περισσότερες-αναλογικά-από αυτές του Βορά. Ευεξήγητο και αυτό)

Συμφωνώ και με τα δύο. Αφού δεν μπορεί να προχωρήσει η Ευρώπη με “μια ταχύτητα” (και αφού οι βόρειοι νταβάδες,δεν θέλουν  χώρες “βαρίδια” στα πόδια τους,αυτές δηλαδή στις οποίες άδειασαν τους σκουπιδοτενεκέδες και τις αποθήκες τους και τους πέταξαν ότι τετζερέδες  και ότι λαμαρίνες είχαν “στοκάρει” υπερχρώνοντάς τες ανηλεώς, τώρα αυτές μπορούν απλά να πάρουν των ομματιών τους και να φτιάξουν την “λίγκα του Νότου”. Να κάνουμε και μια “ζώνη ασφαλείας” δηλαδή, μια “χωματερή”.

Και πάνω μωρέ που πήγαμε να συνηθήσουμε το Κινέζικο φαγητό,ξαναγυρνάμε ευσπευσμένα στην ελιά και την ντομάτα.Φτού!

Δεν είναι δυνατόν να συναγωνίζονται σε κοινή διοργάνωση η Ρεαλ, η Μπάρτσα, η Γιούβε, η Μπάγερν, με κάτι Κοπεγχάγες, Λουντογκόρετς, Γκιούργκιου, Χάκες και δεν συμμαζεύεται. Τι δουλειά έχεις εσύ, βρωμερέ Βαλκάνιε, να συντρώγεις με τον αριστοκράτη της πρωην Ανατολικής Γερμανίας και βγαλμένο από το “πανεπιστήμιο” της KGB μεσιέ Σόιμπλε, ή τους καλοαναθρεμένους “γονους” τραπεζιτών όπως ο Σκαταλάϊνεν, ο Κλασομπανιέ,ο Πούτσοσον,ο Αρχιδάϊν κλπ.  Παστρικές   δουλειές.

“Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε” λέμε όταν θέλουμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας για μια μη πιθανή εξέλιξη. Στην πέριπτωση του Καγγέλη Μαρινάκη (πετυχημένο αυτό το τελευταίο κάπου το άκουσα) αυτό ταιριάζει γάντι. Πετυχημένο αλλά κατά την άποψή μου όχι πιθανό. Να μπει στη “στενή” δηλαδή ο Βαγγέλας. Μακάρι δηλαδή-ααααν ευσταθούν και αποδειχθούν φυσικά όσα του καταλογίζουν-,αλλά η πρόσφατη δικαστική ιστορία της Ελλάδας,είναι γεμάτη από “γαμάτες” δίκες με “τζούφιο” αποτέλεσμα.

Δεν είναι θέμα δικαιοσύνης και αποδείξεων δηλαδή,το κατά πόσο ένας “γνωστός”  υπόδικος θα μπει ή όχι στη φυλακή,αλλά θέμα εσωτερικών διεργασιών (sic) και τελικών αποφάσεων στο μοίρασμα της οικονομικής πίττας σε συνδυασμό με τα “λύτρα”-κάθε είδους- που καλέιται να πληρώσει ο-κάθε- “αμαρτωλός” ολιγάρχης. Είτε μιλάμε για οικονομικό ολιγάρχη,είτε για μιντιακό,είτε για πολιτικό. Αλλώστε στις περισσότερες  των περιπτώσεων,αυτές οι τρείς εξουσίες εφάπτονται  και είναι και  ΟΙ ΜΟΝΕΣ πραγματικές στην Ελλάδα. (όχι μόνο εδώ φυσικά,αλλά εδώ βρίσκουν  ιδανικό  περιβάλλον μάλλον, για πλήρη ανάπτυξη και δράση. Κάτι σαν τα σαπρόφυτα).

Αφού έπιασαν “στασίδια” οι νταβάδες οι τηλεοπτικοί,ώρα να ξεκινήσει και το πρωτάθλημα. Δεν ξέρουν  βέβαια επακριβώς ποιος θα πάρει την άδεια ποιου και ποιος το κανάλι ποιου,αλλά θα τα βρουν στο τέλος μωρέ. Δεν τους φοβάμαι.

Και η αρχή έγινε με τα εγκαίνια στο κεφάλι ενός φωτορεπόρτερ στην κλήρωση του πρωταθλήματος της Β κατηγορίας.  Ετυχε και τον πέτυχε στο “δόξα πατρί” το ρόδι που συνηθίζεται να σπάει σε κάθε αρχή. Μα και αυτό το αναθεματισμένο εκεί βρήκε να πάει; Χάθηκε να σκάσει στην κουτέλα του νεκροθάφτη της ΕΠΟ;

Καλή αρχή στην ομάδα μας,μακρυά από σοβαρούς τραυματισμούς τα παιδιά. Επίσης ευχόμαστε να έχει σωστές εμπνεύσεις ο Κετσπάγια από τον πάγκο  και να πάψει να φτύνει συνέχεια,λες και παίζει πρέφα σε καφενείο.

Υ.Γ Ωραία η έμπνευση με τις εικόνες από τις καταβολές της ομάδας στους αριθμούς στην πλάτη των φανελών. Οι οποίες έχουν και ιριδίζον έμβλημα. Κατά τα άλλα, 60 ευρώ η αγορά κάθε μίας από την “μπουτικ”. Η οποία όλο και πλησιάζει σε τιμές,τα καταστήματα της  5ης  λεωφόρου. Και δεν ντύνεις το παιδί σου με Karl Lagerfeld;

ΕΤΗΣΙΟΣ προυπολογισμος ΕΡΤ 177 εκκ ευρω
ΑΝ (που δεν) παρει τα λεφτα απο τις αδειες σε 3 χρονια: 245εκκ για αδειες 10 ετων.

Δηλαδη θα στοιχιζει η ΕΡΤ 531εκκ τη τριετια και θα παρει 245 απο τους αλλους (που ΔΕΝ θα τα παρει μιας και ΗΔΗ ο ενας κανει ζεσταμα για τη μπουζου ο αλλος εχει κατασχεμενη περιουσια κλπ κλπ)

Στη δε δεκαετια (οσο ειναι οι αδειες) η ΕΡΤ που πληρωνουμε εμεις τα κοροιδα για να εχει τον κομματικο στρατο του ο ΤΣΕ ΨΕΥΤΑΡΑ, στοιχιζει 1770 εκκ και θα η ιδιωτικη τηλεοραση οπως την ονειρευεται ο Σταλιν 245εκκ.

Αν δεν ειναι ΑΥΤΟ επιτυχια- το να κλεινεις σταθμους, να τιγκαρεις τον ΟΑΕΔ ανεργους, να χανεις εισφορες στα ταμεια και παραλληλα να σε ΚΡΑΖΟΥΝ μεχρι και οι δικοι σου για Εσκομπαρ- ενω παραλληλα μπαινεις μεσα και 1,5ΔΙΣ στη δεκαετια (το λιγοτερο) δε ξερω τι ειναι. ΣΑΙΝΙΑ εκει στα οικονομικα στο ΤΣΥΡΙΖΑ..

Βεβαια αλλιως ονειρευωνταν και αλλοι τον Ολυμπιακο και αλλιως πανε τα πραγματα απο οτι πληροφορουμαι. Οπως ειπα νομικος δεν ειμαι αλλα- σε ερωτηση χτες σε σχολιο- μαθαινω οτι με το που μπαινει μπουζου ο επενδυτης, η ομαδα και απο την ΕΠΟ και μεσω καταγγελιας απο αλλη ΠΑΕ και απο την UEFA ΠΕΦΤΕΙ κατηγορια και αφαιρουνται τιτλοι.

Ωρε λες? Να το εχει φτασει εκει ο αλλος? Οτι ειναι ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ειναι το μονο σιγουρο. Οπως επισης οτι μονο αυτος μπορουσε να φερει εδω τα πραγματα.

ΥΓ1 Οσο κανεις μυνησεις ΤΟΣΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ κανεις τα πραγματα γιατι ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ σιχαινωνται οι δικαστικοι: να τους κανεις τον εξυπνο και να τους κουνας το δαχτυλο. 13 εξαιρεσεις ΑΠΑΤΕΣ πηγαν και μυαλο δεν εβαλες..

ΥΓ2 Ποιος ευνοιειται που αρχιζει το πρωταθλημα απο την 3 αγωνιστικη? Απλα κοιταξτε το προγραμμα.

Τι νάγινε άραγε στο φεστιβάλ για τις άδειες των καναλιών; Νάγινε show ή τομή; Νάγινε χαβαλές ή κάποιο βήμα προς την λογική; Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του, ανάλογα με την κομματική του ιδεοληψία. Ή την ποιητική του διάθεση. Τι νάναι η Ελλάδα; Μην τυχόν και είναι τα βουνά και τα λαγκάδια;

Το σίγουρο είναι οτι κάτι έγινε για την προσπάθεια της ενημέρωσης μου. Που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού προσωπικά εγώ, έχω πάψει να ενημερώνομαι από τα σχόλια των ανεξάρτητων δημοσιογράφων, που όμως δουλεύουν σε κανάλια που δεν είναι και τόσο ανεξάρτητα. Βέβαια την είδηση από εκεί την ακούω, αλλά μόλις ανοίγουν τα παράθυρα της γνώμης, προτιμώ να συλλογιέμαι με τον αέρα.

Ο οποίος αέρας, μου έφερε και τα δεδομένα για το πόκερ που στήθηκε. Διακόσια μύρια διαφημιστικής πίτας, ήταν αυτά που προκάλεσαν την πανεπιστημιακή έρευνα για το πόσα κανάλια μπορούν να συντηρηθούν τεχνολογικά. Μπέρδεμα κανονικό δηλαδή, όταν μπλέκει η κανονική επιστήμη της εκπομπής ψηφιακού σήματος, με την οικονομική ψευδαίσθηση στην οποίαν διαφωνούν μέχρι και νομπελίστες, και την οποίαν χειρίζονται πολιτικοί που το παίζουν αριστεροί εν μέσω καπιταλιστικού συστήματος.

Μπέρδεμα, αφού η τεχνολογία δεν περιορίζει αριθμούς σημάτων. Μπέρδεμα, αφού κανείς οικονομολόγος δεν μπορεί να προδικάσει το ποσό της διαφημοστικής πίττας σε βάθος δεκαετίας. Μπέρδεμα γενικώς που τέως αριστεροί, αγαπήσανε τις καρέκλες, κι είπανε να συνεργαστούν με το κεφάλαιο. Αλλά αν η Ελλάδα δεν ήταν μπερδεμένη, θα είχαμε αυτούς τους άνεργους στην κυβέρνηση; Αν δεν ήταν μπερδεμένη, οι άξιοι προηγούμενοι, θα την είχαν φέρει στα 300 δις χρέος; Αν δεν ήταν μπερδεμένη, πώς θα είχε δημοκρατία;

Μην μπαίνουμε σε δύσκολα όμως. Το φεστιβάλ έχει λόγια και πίσω από αυτά κρύβεται η αλήθεια. Πρώτος μίλησε ο Παπάς και είπε οτι χτυπάει την διαπλοκή. Τι σου λέει ο πολιτικός; Αυτό που θέλεις να ακούσεις. Τι εννοεί ο πολιτικός; Ακριβώς το ανάποδο. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, έλα και πες μου αν αυτοί που πήραν τις άδειες, είναι ή δεν είναι, ή δεν θα γίνουν διαπλεκόμενοι.

Σαν το Σύνταγμα, που είναι χοντρά διαπλεκόμενο. Και πλατεία, και κείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Πρέπει να αποφασίσει κι αυτό τι διάολο είναι. Όχι και να το υπερασπίζεται ο Βενιζέλος με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών ή ο Χρυσόγονος που μιλούσε για Εσκομπάρ αλλά τώρα κατάπιε το μπαστούνι ή ακόμα κι ο δικηγορίσκος Μάκης που έβαλε χοντρές πλάτες στον Αλέξη, αφού το κόμμα του δεν έκανε τον διαγωνισμό. Πέστε μας κι εμάς ρε παιδιά για το Σύνταγμα. Ήταν σύννομη μίνιμουμ η διαδικασία;

Όχι οτι θα αλλάξει την γνώμη μας όλο αυτό το τουρλουμπούκι στην χώρα του καραγκιόζη. Που όλα γίνονται για την  πλάκα που λέγεται ΔΕΘ.  Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στα κανάλια της εκπομπής ρύπων ως αναφορά τα δημοσιογραφικά σχόλια. Όλα θα εκπέμπουν κανονικότατα, κι απλώς δυό καινούργια μπήκαν στο παιχνίδι. Δυό κάργα ελεγχόμενα, αφού το ένα δεν θα έπρεπε καν να συμμετέχει στον διαγωνισμό λόγω εργολαβιών δημόσιων έργων και το άλλο λόγω δίωξης κακουργηματικών ενεργειών.

Κι εδώ παίζει το ηθικό πλεονέκτημα του Σύριζα. Κάναμε λάθος; Θα το διορθώσουμε κύριοι. Σκόπιμα δεν ελέγξαμε τα πόθεν έσχες πριν. Ίσως δεν ξέραμε, ίσως δεν είμαστε τόσο έμπειροι όσο εσείς. Δώσαμε τις άδειες, αλλά θα έρθουμε να διορθώσουμε τους εαυτούς μας. Πόσο δεν θα εκτιμηθεί η στάση αυτή, από όλους εκείνους που πολιτικολογούν στα καφενεία; Από όλους εκείνους που συντηρούνται από την οικογενειακή σύνταξη και δεν πάνε να δουλέψουν επειδή πλέον ο μισθός, είναι εκμετάλλευση κι όχι τίμια ανταμοιβή; Πόσο δεν θα εκτιμηθεί οτι πρώτος ο Σύριζα εισέπραξε 250 μύρια για το αγαθό των δημόσιων συχνοτήτων;

Φυσικά η ζωή δεν θα αλλάξει. Μπορεί το Μega να μας άφησε, αλλά κανένας Τσίπρας δεν το έσβησε. Οι μέτοχοι του το έκαναν. Μέτοχοι βέβαια, που δεν θα χαθούν. Αύριο θα υπάρξουν περιφερειακές άδειες, τοπικές, θεματολογικές κι άλλες τρίχες κατσαρές. Οπότε με συνδρομητικές πλατφόρμες ή με συνεργασίες της περιφέρειας Αττικής και της Μακεδονίας, άνετα κατέχουμε ξανά το πανεθνικό σήμα. Τα είπε ο Ψυχάρης αλλά το επιβεβαίωσε και η χορεύτρια, η Γεροβασίλη : Οι άδειες μοιάζουν με αυθαίρετα μέσα στα δάση. Τι σημαίνει αυτό; Έχετε δει κάποιο αυθαίρετο να κατεδαφίζεται; Συνέχεια νόμοι δεν βγαίνουν για την νομιμοποίηση τους;

Μην μακρυγορούμε όμως. Είχαμε ένα φεστιβάλ που απλά επέκτεινε το μπουρδέλο. Ποκατζήδικα μάλιστα. Βαράγανε τα εκατομμύρια οι παίκτες, λες και τα έχουν. Από κάτω οι δημοσιογράφοι χαρούμενοι οτι θα δουλεύουνε σε φαλιμέντο οργανισμούς – όσοι είναι στην πλάκα της άδειας – κι οι άλλοι λυπημένοι, που θα κλείσουν τα φαλιμέντο μαγαζιά στα οποία δούλευαν. Μεγάλη πλάκα. Καναλάρχες με άδεια χωρίς κανάλια, και καναλάρχες χωρίς άδεια. Το γνωστό ελληνικό μπουρδέλο, ίδιο με την ιστορία Μαρινόπουλου Σκλαβενίτη.

Και περάσαμε καλά. Ο Καραγκιόζης ανέδειξε τον καραγκιοζισμό , που θα ήθελε κιόλας ο άπλυτος, να μου κάνει κι ενημέρωση. Την οποίαν την έχω και μίνιμουμ χεσμένη. Και θα περάσουμε ακόμα καλύτερα, αν φυλακιστούν οι ολιγάρχες κατά την Ευρώπη, ακόμα περισσότερες μέρες για να εξασφαλίσουν άδειες τοπικές ή αρχίδια θεματικές. Γουστάρω ρε φίλε την καταστροφή όσων κόπτονται για το καλό μου. Γουστάρω να βλέπω βουβάλια να σκοτώνονται κι εγώ να τα ξύνω. Αμέτοχος και μόνος. Μέσ’ στην σκοτεινή ερημία του πλήθους. Για το καλό μου να πεθαίνουν όλοι αυτοί οι νταβατζήδες, που είναι αλήθεια οτι τους ξεμπρόστιασε ο Σύριζα. Άσχετα αν έφαγε το κεφάλι του σε μια οκταετία.