…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Μπορείτε να με φανταστείτε; Το χέρι μου τρέμει καθώς γράφω. Η ψυχή μου ταξιδεύει σε εκείνο το ταξίδι του 76, τότε στο παιχνίδι με την Ντέρμπυ. Και θέλω να έχω πολύ καλές επαφές με όλους εδώ στον χώρο. Διότι πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πίστευα, όχι στη νίκη, αλλά ούτε καν στην αποφυγή της συντριβής. Και θέλω να είμαι τίμιος, όσο κι αν φουσκώνω από περηφάνεια για την ομάδα μας. Που σήμερα ήταν ΑΕΚΑΡΑ, και με μία σοβαρή διαφορά από την τότε επική ομάδα στο Ντέρμπυ : Τότε η ΑΕΚ έπαιξε άμυνα. Σήμερα η ΑΕΚ έπαιξε τα πάντα, σαν πλήρης ομάδα, και φυσικά είχε περισσότερες τελικές από την αντίπαλο, κι όσες είχε ήταν ευκαιρίες κι όχι μυρουδιές – με εξαίρεση μία – σε σχέση με την Brighton, που έμεινε μέσα στο παιχνίδι λόγω των πέναλτυ. Το δεύτερο δίκαιο, το πρώτο απαράδεκτα αυστηρό, κλασσικό βαρίστικο όταν παγώνεις την φάση. Ήταν πολλή σωστή η απόφαση του διαιτητή, για θέατρο στον παίκτης της αντιπάλου.

Αυτό είναι το συναίσθημα. Η ουσία είναι ότι η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα. Μια ομαδάρα, που είχε τον ηγέτη της : Αλμέιδα και τέλος. Αυτός βρήκε τους ένδεκα που βάλανε τα δυό πόδια της Brighton σε ένα παπούτσι. Κατεβάζοντας μια ομάδα πλήρως επιθετικογενή, και βαθειά ριζωμένη μέσα της την πίστη ότι παίζει για να κερδίσει. Χωρίς φόβο, χωρίς κανένα κόμπλεξ, χωρίς καμία διάθεση για πούλμαν και με πλήρη εκμετάλλευση όλων των τεχνικών χαρακτηριστικών των παικτών του, που σήκωσαν πολύ ψηλά τους εαυτούς τους και μετά, πέταξαν τον δικέφαλο στην στρατόσφαιρα. Ναι, φίλοι και φίλες. Σήμερα σημειώθηκε έπος. Γράφτηκε ιστορία. Είναι από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας μας.

Τρεις φορές προηγήθηκε η ομάδα. Τις δύο, με στατικούς συνδυασμούς. Την πρώτη, από μια στημένη φάση, που όμως έμοιαζε δουλεμένη. Με την γκολάρα του Σιντιμπέ. Την δεύτερη με τον Γκατσίνοβιτς. Την τρίτη με άψογη αντεπίθεση και συνεργασία του Ελίσαον με τον Πόνσε. Δυό φορές ισοφαρίστηκε από παιχνίδια της μοίρας. Χωρίς να έχει απειληθεί από τον αντίπαλο. Τον οποίον έκοψε στη μέση. Τον οποίον ανάγκασε να μην βρίσκει χώρους και να μην ξεδιπλώνει τίποτα από όσα είχαμε διαβάσει κατά καιρούς. Παίζοντας στα όρια της φυσικής κατάστασης και παίζοντας πανέξυπνα και αλανιάρικα. Κι αν φυσικά ο Γκαρσία ήταν στοιχειωδώς εύστοχος, θα μιλάγαμε για ακόμα πιο εύκολο των κορυφαίων σήμερα.

Δηλαδή : Του Σιμάνσκι. Του Μήτογλου. Του Σιντιμπέ. Τι να πούμε για αυτούς; Ό,τι μπορείς μπορείς να τους προσάψεις. Ήταν οι πυλώνεςκαι οι κυματοθραύστες. Ειδικά το πειραματικό κεντρικό δίδυμο, που ο μεν Μήτογλου έπαιξε αριστερά, ενώ ο Σιμάνσκι δεξί σέντερμπακ ! ΠΑΛΛΗΚΑΡΟΙ. Πάρα πολύ κοντά τους ήταν ο Γιόνσον, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν τεράστιος κι αστείρευτος. Το ίδιο και η αντοχή του Άμραμπαντ. Το ίδιο και το πάθος του Μοχαμάντι, που είχε μπει αλλαγή. Το ίδιο και η ψυχραιμία και η άνεση του Στάνκοβιτς.

Όμως αυτό που θα μείνει, είναι ότι όλη η ομάδα ήταν απίστευτη, αφού δούλεψε καλωδιωμένη, με σωστές αλληλοκαλύψεις, σωστές επιθέσεις, σωστές αντεπιθέσεις και μυαλό προσανατολισμένο μόνο στη νίκη. Αυτό που ήταν και στο μυαλό του κόσμου, που δεν σταμάτησε στιγμή να υποστηρίζει και να πιστεύει στους παίκτες αυτούς. Και κάποιου κόσμου που δεν ακούστηκε στο γήπεδο. Όμως τιμήθηκε στα επίσημα της Brighton, με pre και ποστ dinner, που κι αυτός έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλο να δει το κλέος και το μεγαλείο της ομάδας μας.

Αγαπητοί κι αγαπητές, μιλάμε για διθύραμβο. Όπως είπα, για έπος. Για χρυσή σελίδα στο βιβλίο μας. Και μιλάμε για δίκαια επικράτηση. Όχι κλέφτικη, καραγκιοζίστικη. Αντρίκεια. Στα ίσα. Στην Αγγλία. Μέσα σε καταρρακτώση βροχή. Με όλους τους παίκτες μας να τα έχουν δώσει όλα. Με τον Αλμέιδα βρεμένο μέχρι το κόκκαλο. ΣΑΝ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ. ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΈΦΑΛΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ. Και να αισθάνεσαι ότι μπορούσες να βάλεις κι άλλα. Κι ότι άδικα είσαι στην ισοπαλία, διότι τα γκολ που φάγαμε ήταν φτηνά. Και να ξεπερνάς κι αυτόν τον γελοίο διαιτητή ακόμα, που γέμισε το παιχνίδι με κάρτες επειδή δεν καταλάβαινε ότι ο ανεμοστρόβιλος της ΑΕΚ θα διέλυε σήμερα το Brighton. Ένα πολύ φιλόξενο γήπεδο και με ένα κοινό, που απότισε φόρο τιμής στον Χατζησαφί αλλά και σε όλη την ομάδα μας.

ΧΑΡΕΙΤΕ. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ. ΔΟΞΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Ντέρμπυ, κατά την γνώμη της πλάκας. Έχουμε δει ντέρμπυ, και ξέρουμε τι είναι αυτά. Αυτά που βλέπουμε είναι άλλα πράματα, αλλά έτσι έχει γίνει η κατάσταση. Μια κατάσταση, που πλέον είναι αφόρητη για ανθρώπους που ξέρουν στοιχειώδη μπάλα. Διότι κανείς , κι ειδικά εγώ, δεν μπορώ να εξηγήσω πού πηγαίνει η ΑΕΚ χωρίς ένα καινούργιο χαφ.

Μια ΑΕΚ, που παρατάχθηκε με το γνωστό σύστημα κι έχοντας δημιουργήσει σε μένα τουλάχιστον, ένα φόβο για τα πλάγια της, ειδικά της αριστερής μεριάς. Όμως η ομάδα, που έπαιξε δυό εικοσάλεπτα, το πρώτο του αγώνα και το τελευταίο, με διέψευσε. Διότι στο πρώτο εικοσάλεπτο ήταν μια ΑΕΚ καταπληκτική κι έσβησε τον αντίπαλο. Ήταν καταπληκτική στην πίεση σε όλους τους χώρους και πλουραλιστική στις επιθέσεις της. Ανταμείφθηκε με το γκολ του Πόνσε, που ήταν χάρμα ειδέσθαι σαν ομαδική προσπάθεια.

Κι εκεί έσβησε. Κι ήταν πολύ περίεργο αυτό. Διότι ο ΟΣΦΠ, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το λογικό. Δεν είχε πιο πολύ τρέξιμο, ούτε έβγαλε κάποια ποιότητα παραπάνω ατομικά, αν εξαιρέσω τον Φορτούνη. Απλά η ΑΕΚ, έδωσε τα σκήπτρα του αγώνα. Σαν τον δημόσιο υπάλληλο, που έβαλε την υπογραφή του. Δεν την ενδιέφερε τίποτα. Μαχόταν η άμυνα να κρατήσει και να διορθώσει τα πάμπολλα λάθη, κυρίως στο κράτημα της μπάλας και στον έλεγχο του ρυθμού. Ήταν μία τρικυμία, αλλά ανεκτή αφού προγούμασταν στο σκορ. Φυσικά αυτό γύρισε ανάποδα, όταν μοιραία, ισοφαριστήκαμε. Μοιραία, αλλά δίκαια. Σε ένα πρώτο μέρος, που η ομάδα μας έκανε δυό σπουδαίες ευκαιρίες που απεσώβησε ο Πασχαλάκης, κι ο αντίπαλος μία, που έβγαλε ο Στάνκοβιτς.

Το δεύτερο μέρος, δεν είχε τον ίδιο ρυθμό. Ο Αλμέιδα, έκανε μεν δυό γρήγορες αλλαγές – δηλώνοντας ότι πάει να πάρει το παιχνίδι, ειδικά με την είσοδο του Πινέδα στο κέντρο – αλλά είναι σαφες ότι δεν είχε παραπάνω όπλα. Και τα πράματα τα έκανε χειρότερα όσο καθυστερούσε να αλλάξει τον Ελίασον, που κι αυτός με εξέπληξε θετικά σήμερα. Οπότε τον βοήθησε ο προπονητής του ΟΣΦΠ, που έκανε τις αλλαγές του και πραγματικά διέλυσε την ομάδα του. Οπότε όταν ο δικός μας έβαλε παίκτες γύρω στο 70, άφησε την τελευταία καλή εντύπωση : Δήθεν η ΑΕΚ πήγε καλά. ΛΑΘΟΣ, κι ειδικά για όσους βλέπουν δυό ενδεκάδες.

Η ΑΕΚ είναι προβληματική και πολλή κουρασμένη. Οι λύσεις της είναι τρομερά προβλέψιμες και δεν έχει καμία φρεσκάδα, ούτε αυτοματισμούς. Επίσης δεν έχει σέντερ φορ. Τον Πόνσε τον είδαμε. Μπορεί να βελτιωθεί με τον χρόνο, αλλά δεν θα βοηθήσει πουθενά αυτό που βλέπαμε πέρσι. Είναι ένας βαν Φέερτ, που φτάνει μέχρι το ημικύκλιο της περιοχής. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι στο κέντρο, κι ας είχαμε σήμερα κορυφαίο τον Σιμάνσκι. Έχουμε πρόβλημα προσωπικότητας και δημιουργίας, στον πιο σοβαρό χώρο της ομάδας.

Από εκεί κι έπειτα, θέλω να απονείμω σήμερα τα εύσημα στον Μοχαμαντί, όπως και φυσικά στον Αραούχο. Για μένα ήταν λάθος η αλλαγή του, αλλά πλέον με τον Αλμέιδα είναι περιττό να ασχολούμαι. Δεν θέλω εγώ να τραβήξω τα πράματα στα άκρα. Αυτός είναι, και μόνος του θα κριθεί για τις παραλείψεις του. Για μια ομάδα που αυτήν την στιγμή μοιάζει ξεζουμισμένη και χωρίς κάποιο όραμα. Κι ας είναι κερδισμένη αυτήν την στιγμή, αφού πέρσι είχε από το ΟΣΦΠ, ενώ φέτος, πήραμε ένα βαθμό. Αυτό περιμέναμε σαν Αεκτζήδες; Να γίνουμε τσικιρικιτζήδες;

Και θεωρώ κατώρθωμα την σημερινή ισοπαλία διότι η εμφάνιση ήταν αστεία και γεμάτη φόβο. Κι ας λένε τα σημεία, στο επίπεδο της διαιτησίας, ότι δικαιούμασταν κάτι παραπάνω. Μια διαιτησία της πλάκας : # φορές στο var; Μα έτσι διατητεύω κι εγώ. Και μιλάμε για σοβαρές φάσεις. Φάσεις που θα μεταφραστούν αύριο, σαν καταιγισμό της ομάδας μας. Μια ομάδα που δεν πρέπει να ασχοληθεί με την Πέμπτη καθόλου. Πρέπει να κοιτάξει πώς δεν θα συντριβεί την Δευτέρα στην λεωφόρο. Και μιλάω πολύ σοβαρά…

Πλούσιο το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, το οποίο επικεντρώνεται βασικά σε δυό σημεία : Τον άνθρωπο Αλμέιδα και την μεταγραφή του στόπερ σε ένα ήδη πλήρες ρόστερ. Και φυσικά μόνο τρελός πρέπει να είσαι για να διαφωνήσεις σε όσα ανθρώπινα κατέθεσε ο προπονητής μας. Για άλλη μία φορά νομίζω μας κέρδισε σαν προσωπικότητα, που έχει περάσει τόσα πολλά μέχρι να φτάσει στο σήμερα. Δεν είναι μικρό πράμα ούτε ο αλκοολισμός, ούτε η κατάθλιψη. Και φυσικά δείχνουν μια τεράστια δύναμη ψυχής, που νομίζω μέχρι τώρα την είδαμε και στην ομάδα μας. Κυρίως την περσινή. Για φέτος, είναι μεν ακόμα νωρίς αλλά η επόμενη εβδομάδα θα δείξει πολλά.

Φυσικά και το ρόστερ δεν είναι πλήρες. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις κι αναλύσεις. Ας γράφουν οι δημοσιογράφοι ό,τι θέλουν. Το ποδόσφαιρο δεν είναι εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα στο χειρουργείο. Κάθε φορά που μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο, την βλέπεις και βγάζεις τις κρίσεις σου. Κι αν κάποιοι είμαστε υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας για τα κενά, ευτυχώς που τα γραπτά μένουν κι αναγκάζουν την διοίκηση σε διορθώσεις. Γιατί το λέω αυτό; Μα μόλις δέκα ημέρες πριν ο Αλμέιδα έλεγε ότι είμαστε πλήρεις. Χωρίς να έχει τον τέταρτο στόπερ. Κι ότι προτιμάει να αφήσει έργο με τους μικρούς. Ευτυχώς τον ” άδειασε ” η διοίκηση, όπως φυσικά κι αυτός με την σειρά του ισοφάρισε με την δήλωση : Αν ήταν δικός μου ο Γκαρσία, με αυτά τα λεφτά θα τον είχα πουλήσει. Εύχομαι να μην έχουμε κάποιο γενικότερο πρόβλημα….

Έρχεται λοιπόν η επόμενη εβδομάδα, η οποία θα δείξει αν είμαστε ικανοί για το άλμα. Και δεν νομίζω να είμαι αιθεροβάμων, αν μιλήσω για νίκη την Κυριακή, ήττα με αξιοπρέπεια στην Αγγλία και ισοπαλία μίνιμουμ στην λεωφόρο. Δεν μπορείτε να πείτε, ε; Χαμηλά έχω τον πήχυ. Και τον έχω έτσι, διότι δεν με έχει πείσει ακόμα η συνοχή της ομάδας και η λειτουργία της. Αλλά μιλάω για άλμα με βάση τους βαθμούς που κατακτήσαμε πέρσι στα αντίστοιχα παιχνίδια : Τα είχαμε χάσει και τα δύο. Τώρα ζητάω 4 μίνιμουμ πόντους, αφού κι ο Αλμέιδα προς μιας εβδομάδας είχε γίνει κι αυτός λογιστής ( είμαστε έναν πόντο περισσότερο από πέρσι ). Το Brighton δεν έχει σύγκριση αλλά όλοι ξέρουμε κάτι….

Άλμα επίσης θα είναι αφού θα στείλεις τις προειδοποιήσεις σου. Ο γαύρος έρχεται για να κερδίσει – δεν το λέω εγώ, το λένε οι ρεπόρτερ του, όπως και ο κόσμος του. Ξέρουν κάτι; Ίσως ναι, ίσως όχι. Μπορεί και να έχουν παρασυρθεί από τις νίκες που έχουν πετύχει με τα καφενεία που έχουν παίξει κυρίως εντός έδρας ( ο χοντρός για να σπρώξει λίγο την ψυχολογία μέχρι και αλλαγή έδρας με τον Σπανό πέτυχε ). Οπότε έχεις την χρυσή ευκαιρία να τον κερδίσεις και να τον προσγειώσεις, σαφώς ανώμαλα. Άλλο να φοβάται κάποιος, κι άλλο να εμφανίζει τον εαυτό σαν ομαδάρα. Και φυσικά το ίδιο μήνυμα θα πάρει κι η αλογοτροφή, που θα δει τον συνεταίρο του να τρώει χόρτο.

Αν όμως φύγω από τους αντιπάλους, θα πω για εμάς ότι το πλήρες ρόστερ θα είναι ξεκούραστο κιόλας αφού οι μέρες των αγώνων πέσανε ή τακτοποιήθηκαν απόλυτα λογικά. Χώρια που με την ξένη ομάδα – δεν λέω ότι αυτό πρέπει να γίνει – μπορεί να γίνει κι εκτεταμένο rotation αν λάβουμε υπόψη μας την πληρότητα του ρόστερ ( μην γελάτε ), αλλά κι ότι η ΑΕΚ δεν κυνηγάει την πρώτη θέση. Οπότε οι θεωρητικά βασικοί νάναι ολοκαίνουργιοι την Δευτέρα στη λεωφόρο. Οψόμεθα λοιπόν.

Γι΄αυτό όμως που δεν οψόμεθα, είναι για τον χαφ που δεν αποκτήθηκε. Τι χαφ; Ένα στυλ Έμερσον ή Ντιοπ. Που να δεσπόζει στο κέντρο μπροστά από τα σέντερ μπακ. Και που φυσικά να ξέρει και να σπρώχνει την μπάλα μπροστά. Αυτή για μένα ήταν η απαραίτητη προσθήκη, όσο κι αν βλέπω ότι Σιντιμπέ δεν υπάρχει, κι ότι βέβαια μετά τους τραυματισμούς τους, οι Ελίασον και Γκατσίνοβιτς είναι πολύ κάτω από την περσινή τους ένταση. Η Ελλάδα μπορεί και να βγει κι έτσι όπως είναι αυτοί. Για την Ευρώπη, μπορεί και να επικράτησε η λογική του προέδρου : Αφού για τίποτα δεν πάμε, γιατί να πάρουμε παίκτες. Που εταιρικά μπορεί και να στέκει. Όμως ο χαφ, ήταν απαραίτητος ακόμα και για την μπανανία.

Κι εύχομαι να κάνω λάθος εγώ και ο Αλμέιδα να μας ξανακερδίσει και σαν προπονητής. Που αυτό θέλει η ομάδα κυρίως. Και να φέρει ακόμα ανώτερα αποτελέσματα σε σχέση με αυτά που θα άφηναν εμένα ικανοποιημένο. Που τα έβαλα σε λογική και χωρίς κανένα ίχνος απληστίας, βαθμοθηρικά εννοώ. Και μακάρι να γίνει αυτό το άλμα, που πιστεύω ότι είναι σαν το ένα τρίτο του φετινού πρωταθλήματος. Εμπρός λοιπόν….

Υγ. Εύχομαι σε όλον τον κόσμο που υποφέρει αυτές τις ημέρες, γρήγορη αποκατάσταση. Και μεγάλη προσοχή στα θέματα υγείας, που είναι μια τρομερή αόρατη απειλή και το κράτος φυσικά δεν θα μπορεί να κάνει κάτι.

Ξαναγυρίσαμε στα μπινελίκια και στα ουφ; Κάπως έτσι φαίνονται τα πράματα. Δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη δικαιολογία για άλλη μία τραγική εμφάνιση. Μια τραγική εμφάνιση που φυσικά έχει αιτίες, θύτη και ηθικό αυτουργό. Αλλά λίγη σημασία έχουν αυτά, όταν έχεις δει ξανά σήμερα αυτόν τον παικταρά, που λέγεται Βίντα. Και μόνο που βλέπεις αυτόν, είσαι χαρούμενος που παίζει με την ΑΕΚ και που θυμάσαι τις μεγάλες μπαλαδόφατσες. Πραγματικά όλη η ΑΕΚ σήμερα ήταν ο ΒΙΝΤΑ.

Μια ΑΕΚ, που μπήκε με ένα μίνι rotation, αλλά πολύ κρύα ρε αδερφάκι μου. Ασυντόνιστη και με την σκέψη κάπου αλλού. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτήν την αφέλεια του Μουκουντί, που μας έφερε να κυνηγάμε. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω ότι του πήρε σχεδόν όλο το πρώτο μέρος για να συνέλθει. Την ώρα που την ομάδα την κράταγαν ο Βίντα, ο Γιόνσον κι ο Γαλανόπουλος. Με μπόλικο τρέξιμο αλλά μάλλον χωρίς κάποιο πλάνο.

Ένα πλάνο που δεν υπάρχει αφού ο ηθικός αυτουργός, που λέγεται διοίκηση, έχει αφήσει την ομάδα γυμνή στον χώρο του κέντρου. Και πιστεύει ακόμα τον Μάνταλο, που παραλίγο να σκοτώσει την ομάδα σήμερα. Μπορώ να πω ότι ήταν αυστηρή η κόκκινη, αλλά από την ώρα που πήγε στο var, δεν υπήρχε καμία τύχη. Να εξαφανιζόταν ήταν αδύνατον. Και μην αρχίσετε για εχθρική διαιτησία του Μανούχου, διότι τον άνθρωπο τον ξέρουμε. Καλύτερα να τα βάλετε με τον θύτη.

Αλλά πάντως με αυτό το άναρχο ποδόσφαιρο, μίλησε η φανέλα μας με σπουδαία ανατροπή. Γιόνσον με άλμα στον θεό και εκπληκτικό φάουλ του Τσούμπερ, φέρανε ξανά κάποιο χαμόγελο. Πικρό βέβαια, διότι βλέπαμε μια ομάδα ρημαγμένη. Με πολλά αβίαστα λάθη, χωρίς κάποια ιδιαίτερη συνεννόηση, που προσπαθούσε να βγει μπροστά με έναν Ελίασον της πλάκας, κι ένα Πόνσε που δεν ξέρω πότε θα ετοιμασθεί ενώ ήρθε έτοιμος. Και λέγαμε κάτι θα σφίξει στο διάλειμμα ο Αλμέιδα αφού το σκορ είχε ανατραπεί.

Και τι να σφίξει; Το κέντρο ρε αδερφέ. Τι να σφίξει; Εκεί ήταν το πρόβλημα. Τίποτα αυτός. Ίδια ομάδα και ίδιο τουρλουμπούκι. Η ΑΕΚ να μην μπορεί να κρατήσει την μπάλα και να μην μπορεί να επιτεθεί ορθολογικά. Άρχισε να πέφτει και ο Γιόνσον που έτρεχε και για τον μαλάκα τον θύτη, το πρώτο λάθος του δεν το πληρώσαμε, το δεύτερο όμως ήταν αρκετό για την ισοφάριση. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΕΙΔΑΤΕ, ΟΥΡΛΙΑΖΕ Ο ΒΙΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΛΜΕΙΔΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ.

Ναι, προηγουμένως ο προπονητής είχε αλλάξει το επιθετικό δίδυμο. Αυτό του έφταιγε που είχε χάσει το κέντρο. Και βέβαια μετά την ισοφάριση και με κίνδυνο πια καινούργιας γκέλας, έριχνε μέσα τον Σιμάνσκι, ενώ ξανάβαζε τον Πινέδα δεξί μπακ γυρνώντας τον Ρότα αριστερά. Δηλαδή μιλάμε ότι σου λέει το εξώφθαλμο : ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΕΣΥ ΣΑΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ; ΠΑΡΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΝΑ ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ ΚΙ ΕΝΑ ΧΑΦ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΙ Η ΟΜΑΔΑ. Και δεν μιλάω για το europa league. Άστο αυτό. Για την Ελλάδα μιλάω. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ.

Κι έλεος και με τον Αλμέιδα, που αν πιστεύει αυτό το σύστημα, ας κατέβει έτσι στους ομίλους. Με Γκαρσία μπροστά και με Πινέδα δεξί μπακ. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ ΒΑΡΕΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, που μετράτε κατοχές και τελικές. Κάντε κανονική κριτική και πιέστε. Πρώτα από όλα, να έρθει τέταρτο στόπερ. Μετά να έρθει δεξί εξτρέμ. Και μετά να έρθει κάποιος στο κέντρο. Έλεος με την προβλεψιμότητα, που σήμερα βέβαια δεν πληρώθηκε αφού κερδήθηκε ένα πέναλτυ και πήραμε το παιχνίδι. Αλλά μπάλα δεν είδαμε, ενώ είδαμε μια ομάδα σε πανικό πλήρη.

Φυσικά να τρέχει και για τον Μάνταλο – που κακώς ξεκίνησε – αλλά δεν πρέπει κανείς να καλυφθεί πίσω από αυτό. Διότι και μέχρι την κόκκινη κάρτα, η ΑΕΚ ήταν για γέλια. Ειδικά μπροστά. Και σήμερα σώθηκε διότι έπαιζε με την ομάδα του Μπέου : Δηλαδή με ομάδα που ο καθένας θέλει να προβάλει τον εαυτό του και να φύγει. Δηλαδή απέναντι σε ομάδα, που δεν είναι ομάδα. Αν παίζαμε σήμερα με ομάδα, θα είχαμε πολλή άσχημη κατάληξη. Και μιλάω πολύ σοβαρά. Μιλάω ότι αν σου κάνει ο Ντέλεσιτς δυό γκολ, στο europa χρειάζεσαι αριθμομηχανή. ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Ο ΒΙΝΤΑ.

ΟΥΦ. ΤΗΝ ΒΓΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.

“μας αρέσουν τα δύσκολα..” είναι πια μια κοινότυπη δήλωση, αναφερόμενος συγκεκριμένα στον όμιλο που έλαχε στην ΑΕΚ.
Δεν τα μπορώ αυτα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που του αρέσουν τα δύσκολα. Εκτός και αν δεν στέκει στα καλά του.

Αναγκάζεται να παλέψει με τις δυσκολίες ο άνθρωπος. Δεν τις επιλέγει. Μην ακούω ανοησίες.
Θα προτιμούσαμε να είναι διαφορετική η κλήρωση; Και να λέγαμε το επίσης κοινότυπο: “είναι βατός ο όμιλος”; Ναι, μέχρι να φας μια καρότσα γκολ και να αποκλειστείς αναφέροντας στο τέλος δυο καρότσες δικαιολογίες.
Το ελληνικό ποντόσφαιρο-όπως και τόσα άλλα άλλωστε, είναι πολύ μακρυά από τις καλές ευρωπαικές ομάδες.
Αν μπορούσαμε να τοποθετήσουμε γεωγραφικά την Ελλαδα με βάση την πραγματική της απόσταση από τις συνθήκες, τις νοοτροπίες της Ευρώπης,θα έπρεπε λογικά να βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο Ιραν και την Ινδία. Εϊμαστε πιο μακρυά από τα “Παρίσια” και τας Βρυξέλλας από όσο νομίζουμε.
Βλέποντας τα πράγματα όχι ομφαλοσκοπικά βεβαίως. Διότι διαφορετικά,άνετα μας βλέπεις ως “την γεννέτειρα του δυτικού πολιτισμού” ή τη “μάνα του λόχου” κλπ.
Δεν αγιοποιώ τίποτα φυσικά.Και όλοι έχουν τα στραβά τους και τους “κρυμένους σκελετούς” τους.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας όμως, βρισκόμαστε σχεδόν στο σημείο της ανυποληψίας.
Με δυο-τρεις φωτεινές εξαιρέσεις-που αφορούν άλλωστε στο απότατο ποδοσφαιρικό παρελθόν,-έιμαστε “χωριό που δεν εμφανίζεται στο χάρτη”.

Μη λέμε και τις ανοησίες του Κετσετζόγλου. “είμαστε άτυχοι ρε γαμώτο.Ατυχοι που πέσαμε με την καλύτερη των προκριματικών την Ντινάμο (και άρα πως την πέρασες; Στάθηκες τυχερός άρα.) Ατυχοι που πέσαμε με την δυνατότερη εκ των αδύναμων στη συνέχεια (Αντβέρπ). Ακου “η δυνατότερη εκ των αδυνάτων”.Συγνώμη. Δεν ξέραμε, να σου φέρουμε την “Sexy Poxit” από την Φινλανδία. Και προχωράει παρακάτω ο κλάψας: “Και δεν φτάνει που πέσαμε με την “Μπαρτσελόνα” των αδύναμων, χάσαμε και τον Γκαρσία. Μπα; Εχεις κάνει συμβόλαιο ότι θα έχεις όλο το ρόστερ ετοιμοπόλεμο και δίχως τραυματισμούς 365 μερες το χρόνο,επειδή έχεις το site “365 μαλακίες το χρόνο”; Kαι που είναι οι εναλλακτικές σου; Φρόντισες; ( οι διοικούντες εννοώ). Οχι. Πας με 13 παίκτες όλους κι όλους. Κάνοντας επικλήσεις στην Τύχη. Αρα, καλά να πάθεις. Και τέλος αναφέρει ο “κακότυχος Β.Καίλας”: “…και δεν φτάνουν όλα αυτά,πέφτουμε και σε όμιλο με ομάδες αλα C.L. Συγνώμη,αν πέρναγες,σε όμιλο C.L, με “κάτι τέτοιες περίπου” δεν θα έπαιζες; Τί ειναι το Europa; Τη Λαμία ήθελες ή την Μπρομαποϊκάρνα;

Τι σου χρωστά η Τύχη για να ξέρω και από που; Δεν μας χέζεις μωρέ κλαψομούνη.

Της “κακόπεσε” της ΑΕΚ ο αποκλεισμός από το C.L μη λογίζοντας ότι εκεί θα ηταν αγωνιστικά εκτεθημένη στο μέγιστο βαθμό.
Φυσικά αν πέρναγε την Αμβέρσα όλοι θα λέγαμε-και εγώ- “σαλόνια και σεντόνια ερχόμαστε”. Ναι. Με την όπισθεν όμως. Θα μετράγαμε γκολ τόσα, όσα θα μετρήσουμε και τώρα με τις ομάδες τις συγκεκριμένες που πέσαμε.

Και δεν καταλαβαίνω το σνομπάρισμα της διοργάνωσης του E.L,δεδομένου μάλιστα και του ότι είναι η διοργάνωση δια μέσω της οποίας καμαρώνουμε ακόμα και εως σήμερα ως μέγιστο κατόρθωμα τον προ 45 ετών άθλο να φτάσουμε στα ημιτελικά της.
Δεν κατάλαβα. Απο κει και μετά τί; Που θες ξαφνικά να καταταχτείς; Πως θα αποκτήσει η Αλίκη του Ναυτικού παράσημο των ΟΥΚ; Με το στόμα; Με τις δηλώσεις, ή με το να ονομάζεις “παικταρά” κάποιον που παιρνεις δανεικό π.χ. από τα “καλάθια” των Παρισίων ή βαφτίζοντας την “ομαδαρα” επειδή κέρδισες εύκολα και άνετα τα “Σέρρας”;

Να συνέλθουμε λίγο.
“Θα παλέψουμε”. Αυτή είναι η σωστή και αντικειμενική φράση. “Θα ιδρώσουμε,θα κοπιάσουμε, και ότι βγει”. Μπορεί και να βγεί κατί καλό. Πέραν των προσδοκιών και των πιθανοτήτως. Ισως.Μακάρι. Αν δεν βγει,θα έχουμε κερδίσει εμπειρίες-που τόσο μα τόσο λείπουν προκειμένου να “μεγαλώνει” κανείς- θα κερδίσουμε πόντους στην κατάταξη. Θα έχουμε-μετα απο καιρό -εμφανιστεί μπροστά και όχι πίσω από την κουϊντα. Θα κερδίσουμε έσοδα.
Τι θέμε δηλαδή; Επειδή έχουμε “για έμβλημα ένα σύμβολο” να μας δώσουν “πάσο”, ελευθέρας ως τους 4 του C.L.;
Με “πύραυλο” αναβαίνουν (κοινωνικά,οικονομικά κλπ) οι απατεώνες και οι τυχεροί Γκαστόνε. Δεν είμαστε σε χώρο (ποδόσφαιρο) που μπορούμε ούτε να “κλέψουμε” (κανείς δεν μπορεί) ουτε κα πρέπει να κάνουμε επίκληση κάθε φορά στη Θεά Τύχη να μας ευνοεί, λες και είμαστε “περιούσιοι”.

Τι σου έτυχε; Αγιαξ, Μαρσέιγ, Μπράϊτον. Αυτό έχει η κατσαρόλα, αυτό θα φας.

Η Μαρσέϊγ είναι η γνωστή. Κάτι παραπάνω θα προσπαθήσει με Μαρσελίνο-υποτίθεται- και κάποιες καλές κινήσεις που γίνονται ως προσθήκες. Μπορεί να την βρεις μπόσικη και να την νικήσεις, μπορεί και να φας τρία πριν βγει το ημίχρονο. (αλλωστε ευκαιρία είναι,έχουμε και κάμποσα χρόνια να συναντηθούμε με το “αδελφό σωματείο”).
Ο Αγιαξ είναι ο επίσης γνωστός. Καμιά σχέση μεν με το απότατο παρελθόν,αλλά παραμένει με την αίγλη του παρελθόντος και ότι αυτή επιφέρει. Με την γνωστή οργανωσιά του, τις ακαδημίες του, την “εταιρική” διακυβέρνησή του. Μπορεί να κάνεις νίκη εδώ πχ.,γιατί όχι. Μπορεί και να πάρεις “Χ” έξω. Μπορεί και να φας 4 τεμάχια για πλάκα,αφού θα είσαι με ελάχιστες εφεδρικές λύσεις και ανάσες, παίζοντας σε τρία ταμπλό.
Για την Μπράϊτον τί να πούμε; Τα είπε ο Γκουαρντιόλα της Μ.Σίτυ από την περσινή σεζόν: “παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Αγγλία”. Οχι το πιο “φαντεζί”. Οχι μόνο αυτό. Το πιο παραγωγικό.
Φυσικά οι περισσότεροι την γνωρίζουν από το στοίχημα, όταν έπαιζε στην Τσάμπιονσιπ.
Ελα όμως που δεν ξέρω τί στο διάολο κέντες έγιναν και τί συγχρονισμοί και έχει φτιάξει μια μηχανή που κάποιες φορές γίνεται “μηχανή του κιμά”.
(εκεί θα δούμε και τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο ποδόσφαιρο του σήμερα και στο ποδόσφαιρο των Βαλκανίων. Ελπίζω μόνο απλά,να μην αντικατοπτριστούν αυτές οι διαφορές στο ταμπλό του σκορ και να φανεί καλή μαζί μας η-περιβόητη- Θεά Τύχη.

Σου έτυχε ένα “εισητήριο” για μια 5ήμερη κρουαζιέρα. Μη χολοσκάς.Μην αγχώνεσαι. Μην αναρωτιέσαι.Μην ανησυχείς.Ουτε βέβαια και να την δεις “κάποιος”,ή να κορδώνεσαι σα γύφτικο σκεπάρνι. Απλά επιβιβάσου. Ζείσ’το. Συνέλεξε αναμνήσεις και εμπειρίες. Δια το μέλλον. Μέχρι που να μπορείς να ξαναταξιδέψεις, όχι αυτή τη φορά κερδίζοντας τον διαγωνισμό σε τροχό της τύχης,αλλά αγοράζοντας το εισητήριο με δικά σου έξοδα.Απαιτώντας τότε “καλή θέση” και όχι καταστρωμα.
Αλλά προς το παρόν σάλτα στο καραβι και ταξίδεψε. Και όπου βγει.
Δε θα σε πετάξουν και στα σκυλόψαρα καϊμένε.
Χάρσου λίγο. Που σου ξυνίζουν οι χουρμάδες, ένω έτρωγες κάθε μέρα χαρούπια.

Φίσκα το γήπεδο με μια ατμόσφαιρα εκπληκτική. Χαλάλι η ταλαιπωρία του να φτάσουμε καθώς και οι έλεγχοι που περάσαμε. Ένα γήπεδο με παλμό, με ζεστασιά και χωρίς ακρότητες. Ένα γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο. Για μένα ακατανόητο, όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο κείμενο. Διότι και το europa league, θα είναι όνειρο. Και είναι όνειρο, διότι η ΑΕΚ αν θα άξιζε να είναι κάπου στην Ευρώπη, θα ήταν στο conference league.

Για τον αγώνα, ας ξεκινήσω με μια κλασσική ελληνική παροιμία : Οι μεταξωτοί κώλοι, θέλουν μεταξωτά βρακιά. Είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτό; Όχι βέβαια, αλλά ο αγώνας δεν αντέχει σε κριτική, όση κι αν πιάσω να κάνω. Διότι η ομάδα μας μπήκε με την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα, αφού αποφάσισε να πάει επιθετικά κι όχι να κρυφτεί και να πάει με αντεπιθέσεις. Που ακόμα κι έτσι να πήγαινε, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την τελική έκβαση.

Οπότε ο Αλμέιδα με το γνωστό σύστημα του 4-4-2 σε ρόμβο σχεδόν, κατέβασε ό,τι πιο ξεκούραστο είχε κι ό,τι πιο ετοιμοπόλεμο. Και έβλεπα τους δυό ομάδες την ώρα που μπαίνανε στο γήπεδο. Κι είχα πάθει πλάκα : Από την μιά οι Βέλγοι τεράστιοι, ευθυτενείς και μυϊκά κορμάρες, κι από την άλλη εμείς κάτι μισοριξιές. Αυτό ήταν το πρώτο που είπα εκεί στην γηπεδική παρέα. Ότι φαινόντουσαν πιο δυνατοί, πιο γερά σκαριά.

Κάτι που το είδαμε σε όλον τον αγώνα. Η σωματοδομή τους και η γυμνασιά τους, υπερτερούσε σαφέστατα έναντι των δικών μας. Αν έβαζες ότι είχαν κι ένα πιο ξεκάθαρο πλάνο από εμάς – να κρατήσουν, άλλωστε αυτό θα παίξουν και στους ομίλους τους -, μαζί με την ατέλειωτη φυσική τους κατάσταση κι ότι επεδίωκαν να πάνε τις μονομαχίες στο ένας με έναν και σε τζαρτζαρίσματα, έχετε πλήρως την εικόνα του αγώνα. Την οποίαν μπορώ και να την συμπληρώσω κι άλλο, λέγοντας ότι από την ΑΕΚ, οι μόνοι που στάθηκαν σε αυτό το ύψος ήταν ο Χατζησαφί και ο Μουκουντί.

Ειδική μνεία φυσικά πρέπει να γίνει για τον υπερπαίκτη που έχουμε πίσω, και λέγεται Βίντα. Ήταν το κάτι άλλο. Στα πάντα. Στο ξύλο που έριξε χωρίς κανένα φάουλ ή κάρτα στον παικταρά που είχε μπροστά η Αμβέρσα, στις τοποθετήσεις του, στις κατεβασιές του ή στις συμβουλές που έδινε στους υπόλοιπους. Ήταν μία ορχήστρα μόνος του κι ένα χάρμα ειδέσθαι. Πραγματικά παγκόσμιος.

Τι υπήρχε από εκεί κι έπειτα; Είπαμε δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Έναν Πινέδα που έτρεχε σαν την άδικη κατάρα στο χώρο του κέντρου και που σου έδειχνε ότι απλά δεν είναι δεκάρι. Χρειάζεται όμως μνεία η παρουσία του αφού κατέληξε να είναι πάλι πλάγιο μπακ κι από το λάθος του φάγαμε το δεύτερο γκολ. Κι έναν Σιμάνσκι, που όση μπάλα ξέρει, την έπαιξε. Κι έναν Ρώτα που προσπάθησε φιλότιμα αλλά χτύπησε μέσα στον αγώνα το ταβάνι του.

Τίποτε άλλο. Επίθεση της πλάκας που προσπάθησε να μιλήσει για κάποιες τελικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά. Η τετράδα μπροστά ήταν για τα θηρία, όμως σαφώς και μιλάμε εδώ ότι παίζει κι ο αντίπαλος. Ε, με αυτόν τον αντίπαλο δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Απέδειξαν δηλαδή ότι είχαμε έλλειμμα ποιότητας. Πρέπει δηλαδή να πάρουμε τέσσερις άλλους;

Είπαμε κάτι τέτοιο; Όχι. Μπορεί και να αρκούσαν αυτοί – αν και σήμερα η σωματοδομή του Γκαρσία φαινόταν ότι χρειαζόταν για κάποια τρακαρίσματα – όμως όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από το κέντρο. Δυστυχώς δεν έχουμε χαφ για την Ευρώπη. Την οποιαδήποτε κατηγορία της Ευρώπης. Δεν υπάρχει η δεσπόζουσα μορφή του εξαριού που μαζεύει τα πάντα μπροστά από τα σέντερ μπακ – όσοι είδαν προσεκτικά τον αγώνα θα πρόσεξαν πόσο ψηλά έβγαιναν τα δικά μας για την αναχαίτηση – και φυσικά δεν υπάρχει ο παίκτης που μπορεί να πάει την μπάλα κάθετα και να πει πάρε βάλε ή να σουτάρει εκτός περιοχής και είτε να σκοράρει είτε να πανικοβάλει τον αντίπαλο, αφήνοντας ελεύθερο χώρο στους επιθετικούς.

Τα έχουμε ξαναπεί και δεν θέλω να γίνομαι και κουραστικός. Την ομάδα θα την δούμε στην Ελλάδα πολύ καλά. Ειδικά από το σημείο που θα αποκλειστεί από το πανηγύρι της Ευρώπης. Για την Ευρώπη είναι ανύπαρκτη. Αν στην Ελλάδα της λείπουν τρεις ακόμη παίκτες, στην Ευρώπη της λείπουν μίνιμουμ έξι. Για το champions league, της λείπουν εννέα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο σε επίπεδο αγωνιστικής κριτικής. Και μπράβο που περάσαμε στο europa και μπράβο που αποκλείσαμε την Δυναμό και μπράβο που βάλαμε κι ένα γκολ στην Άντβερπ. Όλα αυτά τα θεωρώ άθλους. Και παράσημα. Μην μας τα ζαλίζουν όμως για δυό ενδεκάδες ή για την άχαστη ομάδα του Αλμέιδα. Ούτε δεύτερο αριστερό στόπερ έχουμε , ούτε χαφάρα, ούτε δεξιά πλευρά ( ειδικά μπροστά ).

Υγ1. Κοίταζα στο γήπεδο το πώς μοιράζανε οι πάγκοι τα νερά. Οι Βέλγοι είχαν δυό αριθμημένα καλαθάκια με τα νερά στιβαγμένα, που τα φέρνανε στην γραμμή του αράουτ κι ερχόντουσαν οι παίκτες τους και έπαιρναν. Κοίταζα εμάς. Υπήρχε τύπος που τα μπουκαλάκια τα είχε στην τσέπη του και τα πέταγε στους παίκτες μας. Κάποιοι δικοί μας τα μάζεψαν κι από το γκαζόν. Λέει κάτι αυτό; Όχι βέβαια. Εδώ δεν έχουμε χαφ με τα νερά θα ασχοληθούμε; ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ.

Υγ2. Για να μην πιάσω το θέμα του παρκαρίσματος….

Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να βάλω μια μαύρη σελίδα και να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια. Διότι άλλο πράμα να πηγαίνεις για χαλαρό βραδάκι, κι άλλο πράμα να φεύγεις άνω κάτω. Και προσέξτε : Δεν μιλάω για την γκέλα. Τέτοιες υπάρχουν στο άθλημα και τις κάνουν όλοι. Η γκέλα όμως είναι γκέλα, όταν προπονητικά τα έχεις κάνει όλα σωστά κι απλά δεν σου πάει ο αγώνας. Δεν ήταν κάτι τέτοιο σήμερα, άσχετα αν στην στατιστική θα καταγραφεί σαν γκέλα.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με ένα εκτεταμένο rotation, πλήρως αναμενόμενο και λογικό εν όψει της Τετάρτης. Κατέβηκε όμως νωθρή κι αδιάβαστη, υπερφύαλη και με εκείνο το τουπέ, που έγραφα προχθές. Της δήθεν ομαδάρας και της δήθεν εταιρείας που διαθέτει δυο ενδεκάδες. Ελπίζω σήμερα και σαν συνέχεια αυτών που έγραφα προχθές, να πείστηκε και ο κάθε αδαής. Η ομάδα έχει άμεση ανάγκη από δεξί μπακ, από στόπερ και φυσικά από μια χαφάρα στην θέση του αμυντικού χαφ. Αν υπήρχαν αυτά, θα βλέπαμε κάποιους θεωρητικά βασικούς, να παίζουν από την αρχή και να έχουν μάλλον καλύτερο αποτέλεσμα.

Και λέγε λέγε, κάπου πίστεψε κι ο Αλμέιδα τον εαυτό του. Ο οποίος είδε φυσικά τον Χρυσόπουλο να είναι ο αδύναμος κρίκος του πρώτου ημιχρόνιου, αλλά ταυτόχρονα είδε μια ενδεκάδα της πλάκας. Χωρίς να αλλάξει κάτι το ιδιαίτερο στην τακτική και στο σύστημα. Είδε τον Πισάρο που ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα, είδε κάπως αξιοπρεπή τον Γιόνσον και τον Μήτογλου, κι από εκεί και πέρα το χάος. Ένα χάος χωρίς νεύρο, χωρίς πρεσάρισμα, χωρίς κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, κι ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Αν θέλω να πω την πραγματικότητα φιλοσοφικά, θα έλεγα ότι ο ένας δεν είχε εμπιστοσύνη στον άλλον.

Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν αντίπαλο, αρκετά τίμιο. Μια ομάδα καφενείο, η οποία αφού προηγήθηκε στο πρώτο λεπτό ( θα μπορούσε και στο μισό ), κλείστηκε πίσω και περίμενε στωικά την μανιασμένη αντίδραση μας. Έπαιξε μια μαζική άμυνα, δεν έψαξε σχεδόν ποτέ μια κανονική αντεπίθεση, κι έδιωχνε στα κουτουρού. Η ΑΕΚ είχε όλο τον χρόνο του παιχνιδιού κι όλο το γήπεδο για να γυρίσει το ματς. Η ΑΕΚ δεν έκανε τίποτα και περίμενε ξανά να πέσει από την Ακρόπολη και να βρει πορτοφόλι, όπως με την Δυναμό. Αλλά δεν είναι κάθε μέρα της πτώσης και της ανακάλυψης. Ειδικά όταν έχεις κοιμισμένο τον Αλμέιδα στον πάγκο ή τον Βαν Φέερτ σε τέτοια τραγική κατάσταση.

Οπότε το πρώτο μέρος βγήκε με το εις βάρος μας σκορ, απόλυτα δίκαια. Και περίμενες τις αλλαγές του διαλείμματος. Τι έγινε εκεί; Το απόλυτο μπάχαλο. Βγήκε ο Χρυσόπουλος, πήγε σέντερ μπακ ο Μοχαμαντί – αυτός έτρεμε σε όλον τον αγώνα – ήρθε ο Σιντιμπέ αριστερό μπακ και πέρασε δεξί μπακ ο Πινέδα !!!!!!!! Μπορούσες να περιμένεις κάτι; Αν ήξερες μπάλα, δεν περίμενες τίποτα. Αν δεν ήξερες και περίμενες τα γιουρούσια του Μάνταλου ή την άτακτη οπισθοχώρηση του αντιπάλου, μπορούσες να περιμένεις την δυναμική του γηπέδου. Που σου έδωσε κάποιες τελικές κι ένα πέναλτυ. Χάθηκαν όλα.

Σε μια ανάπτυξη τραγική. Με μια ΑΕΚ τρομερά μπερδεμένη που έβγαζε στο τερέν, τις εκρήξεις που έχει εν κρανίω αυτήν την εποχή ο Αλμέιδα. Το οριζόντιο ποδόσφαιρο κορυφώθηκε μέχρι το 70ο λεπτό, που γίνανε κάποιες αλλαγές. Με πιο βασική ότι πήγε σέντερ μπακ ο Σιμάνσκι για να ξαναπάει αριστερά ο Μοχαμαντί, την ώρα που ο Σιντιμπέ αποχωρούσε μόνος του αφού η αλλαγή αυτή δεν είχε δηλωθεί !!!! Μιλάμε για μπουρδέλο. Που κι έτσι κατώρθωσε και ισοφάρισε με μια προσωπική ενέργεια του Γκατσίνοβιτς. Και μένανε δεκαπέντε λεπτά. Κι υπήρχε αυτή η νοοτροπία ότι κάπως η ΑΕΚ θα κερδίσει….

Ευτυχώς που δεν κέρδισε λέω εγώ. Μπας και σοβαρευτούν αν και δεν το βλέπω. Διότι είδα τρομερά πράματα. Μια ομάδα ανέτοιμη, χωρίς σοβαρούς χαφ, χωρίς αριστερό στόπερ και χωρίς δεξιά πτέρυγα. Μπακ δεξί φυσικά και δεν έχουμε, αλλά όταν παίζει ο Ελίασον – υπενθυμίζω ότι παίζαμε με τις Σέρρες -, μιλάμε για νεκρή φύση. Είδα τον Αλμέιδα πολύ βιαστικό στα πάντα. Προχειράντζα. Να περιμένει την στιγμή κι όχι την διάρκεια. Και να μένει στο χαμένο πέναλτυ – απαράδεκτο για τον Ολλανδό, όπως κι όλη του η εμφανιση – κι όχι στην δουλειά της δεύτερης ενδεκάδας ( δήθεν ). Τον είδα σε πανικό χωρίς να μπορεί να διακρίνει σε ποιον παίκτη μπορεί να ποντάρει αυτήν την εποχή. Κι όλα αυτά στον βωμό της απληστίας : Να περάσουμε σε ομίλους champions league. Γιατί; Θες να πάρεις μπλοκάκι να μετράς τεσσάρες ; Δεν είναι μια χαρά και το europa league κι όταν του χρόνου δεις πόσο μετράς, με τις κατάλληλες κινήσεις να ανεβείς επίπεδο; Δεν κερδίζεις τις Σέρρες και θες την κορυφαία διοργάνωση;

Θες, γιατί να μην θες; Κι ο Μελισσανίδης θέλει τα εφτά. Ζάρια πετάς κι ότι γίνει έγινε. Κι αν σου κάτσει…Σωστά βρε. Σούκατσε. Και προπονητικά τι θα δείξεις; Αγωνιστικά τι θα είσαι; Η Ελλάδα που πήρε το γιούρο και μπόρεσε και πούλησε τον Ζαγοράκη στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας; Θα πάρεις κι άλλα τρία εκατομμύρια περισσότερα από τον Γκαρσία; Και; Πρώτος στόχος σου είναι το πρωτάθλημα εδώ. Τίποτε άλλο. Και για τον στόχο σου, σήμερα πέταξες δυό βαθμούς. Κι έδειξες κακομοίρης απογοητεύοντας τον κόσμο, που θα κάνει φυσικά υπομονή μέχρι την Τετάρτη. Τι να κάνει άλλο; Να περιμένει να δεις σε ποια διοργάνωση θα μπεις για να πάρεις κάποιους παίκτες. Λες και η ομάδα δεν έχει κενά. Λες κι άμα πας στο europa θα κάνεις περίπατο με αυτήν την ομάδα. Ή αν παίζει η βασική ομάδα στους ομίλους, θα κατεβάζεις την σημερινή στο πρωτάθλημα. Αυτά που λέει ο Κετσετζόγλου και μάλλον τα πιστεύει κιόλας. Σκέψου να παίζαμε σήμερα με ομάδα που να έψαχνε και δεύτερο γκολ. Με μια τεσσάρα θα είχαμε καθαρίσει.

Χαιρετώ τους συνοδοιπόρους και τους συναγωνιστές. Χαιρετώ τους Αεκτζήδες μετά από το καλοκαίρι που παρά λίγο να γίνει καταστροφικό για όλους μας. Μιλάω σε ατομικό επίπεδο κι όχι σε επίπεδο ομάδας. Θα έχουμε χρόνο να τα πούμε όμως αυτά. Σήμερα είχαμε τον αγώνα, που τον περιμέναμε για να δούμε την ομαδάρα μας. Κοιτάξτε τι λέω : Να την δούμε.

Είχαμε απαίτηση αποτελέσματος; Είχαμε. Γιατί; Είχαμε θαμπωθεί από την μπάλα με το Ζάγκρεμπ; Έχουμε δει τους παικταράδες που ενίσχυσαν το κέντρο; Πιστέψαμε ότι έχουμε σέντερ φορ άνω των 20 μύριων που δεν τον πουλάμε; Η μάζα το πίστεψε. Αυτοί που ξέρουν μπάλα κι είναι κυρίως εδώ, δεν πίστεψαν τίποτα. Ξέρουν καλά τι σημαίνει ποδόσφαιρο και ξέρουν καλά να διαχωρίζουν μια νίκη ή μια πρόκριση κάποιας ποδοσφαιρικής εταιρείας από μια απότιση τιμής στην μνήμη κάποιου άτυχου.

Αν δεν το ξέρει ο κόσμος, είναι δικό του θέμα. Αν δεν θέλει να σωθεί κάποιος, γιατί να τον σώσεις; Αν θέλεις να πιστεύεις ότι η ομάδα του Αλμέιδα είναι ανίκητη, πίστευε το. Αυτό εξ άλλου γράφει σύσσωμο το δημοσιογραφικό επιτελείο της ΑΕΚ, χωρίς να αναλύσει τι ακριβώς έγινε στα δυό προηγούμενα παιχνίδια. Αλλά ας μην είμαι ιερόσυλος. Ας το αναλύσει στο σημερινό με κάποιο χωριό του Βελγίου. Που ήταν με δέκα παίκτες. Όλοι μέσα στην περιοχή τους. Και με τον Αλμέιδα να κάνει πέντε αλλαγές, δηλαδή φρεσκάροντας τα πάντα. Τι έγινε και χάσαμε;

Με την ομάδα στο γνωστό σύστημα. Με κάποιο rotation αλλά και με μπόλικο ύφος ανωτερότητας. Δεν εξηγείται αλλιώς το στήσιμο της ομάδας τόσο επιθετικά, σε σημείο που αν κάτι στράβωνε, δεν θα μπορούσε να διορθωθεί κάτι με αυτή την τακτική. Και που έγινε. Διότι ο αντίπαλος έμεινε με παίκτη λιγότερο, και περισσότερο μπερδεύτηκε η ΑΕΚ παρά το χωριό με το οποίο παίζαμε. Μιλάμε για καραχωριό. Ούτε καν για Λαμία. Μαζική άμυνα με τους δέκα παίκτες και μαζική άμυνα κι εμείς σαν τηλεθεατές που ακούγαμε έναν ηλίθιο να λέει ότι η ΑΕΚ είναι δουλεμένη για να αντιμετωπίσει αριθμητικά ισοδύναμες ομάδες.

Δηλαδή, μη τυχόν και μείνει ο αντίπαλος με εννέα παίκτες. Ίσα που την κάτσαμε την βάρκα. Είπαμε. Βιάζεται ο Αλμέιδα να φύγει. Φαίνεται. Ε, δεν χρειάζεται και να γίνονται αυτά τα εκτρώματα. Αφού έχουμε γλυτώσει το έμφραγμα με την μαλακία του Γκαρσία, να βλέπουμε τον Πινέδα δεξί μπακ ή να βλέπουμε τον Ελίασον και τον Αμραμπαντ στην ίδια πλευρά. Έλεος να καρτερούμε από τον Μάνταλο να γίνει μία σωστή κάθετη και να μην υπάρχει ένα χαφ να σπρώξει την μπάλα. Έλεος να μην βλέπει κανείς από την διοίκηση την ανάγκη μιας χαφάρας ή να μην βλέπει ότι δεξιά πλευρά δεν υπάρχει.

Δηλαδή, πόσες τελικές χρειάζονται για να βάλεις ένα γκολ; Στην Ευρώπη ακόμα λιγότερες. Αν και σήμερα η Άντβερπ ήταν κανονική Λαμία. Και σου έδειξε την γύμνια σου τεχνικά, δημιουργικά αλλά και ποιοτικά κυρίως. Μην κοιτάς πίσω, που η ηρωϊκότητα κάλυψε τα κενά. Σήμερα δεν έφτανε ο κορυφαίος Βίντα, που συνέχεια μίλαγε για ηρεμία, ούτε η αλλαγή που λεγόταν Γιόνσον, και που η καλή διαβασμένη αντίπαλος άφηνε αυτόν για την τελική προσπάθεια. Σαν να σου λέει , ΕΚΕΙ ΠΑΡΕ ΠΑΙΚΤΗ ΜΑΛΑΚΑ. Σήμερα δεν μπορούσες με τις αλλαγές να φρεσκάρεις τίποτα, διότι σήμερα έπαιζες με ομάδα από την δύση, που έχουν όλες φυσική κατάσταση. Σήμερα ήθελες τεχνική κατάρτιση, κάτι που το είδαν όλοι για ένα ημιχρόνιο. Που η ΑΕΚ δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα. Δεν ήξερε πώς να τρυπήσει μια απλή άμυνα ζώνης. Αυτήν που θα ξαναβρεί και φέτος μπροστά της . Από την αλογοτροφή.

Αυτήν που βρήκε και σήμερα. Κι έχασε, σωστά κι ακριβοδίκαια. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο για την ομαδική απόδοση, που ήταν για τα μπάζα. Ακόμα και με ένδεκα ήταν τόση η νευρικότητα και τόση η επιπολαιότητα, που εγώ προσωπικά καρτερούσα το γκολ μπας και επέλθει κάποια σοβαρότητα. Κι επίσης νομίζω ότι η ομάδα μας σώθηκε από πιο βαρύ σκορ όταν το χωριό της Αμβέρσας αναγκάστηκε να παίξει με τριάδα πίσω. Διότι φοβάμαι ότι θα βλέπαμε μια επανάληψη του περσινού αγώνα στην λεωφόρο, αν το χωριό είχε ένδεκα παίκτες.

Φυσικά τίποτα δεν χάθηκε για την πρόκριση. Αυτή την απληστία, που από μόνη της είναι ελάττωμα. Ανυπόληπτος πέρσι και ξαφνικά νταμπλούχος. Μια χαρά σε ομίλους δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, που έχεις ευκαιρία για διάκριση. Όχι, εσύ θέλεις τεσσάρες και πεντάρες σε όμιλο champions league. Ξέρεις μπάλα ή παίζεις στο καζίνο; Ξέρουμε. Είδαμε και σήμερα. Πολλά τρεξίματα, χωρίς ουσία. Αδυναμία δημιουργητικότητας και ρεσιτάλ εκρήξεων εν κρανίω. Πανικός σε πλήρη ασφάλεια. Προκρινόμαστε εύκολα με λίγη ψυχοθεραπεία.

Μια βραδιά που θα την θυμόμαστε πάντα για τον τρόπο που εξελίχθηκε.

Πηγαίνεις στο γήπεδο με την ιδέα πως η ομάδα θα περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα αφού σφραγίσει την πρόκριση και στο τέλος φεύγεις με υπογλώσσια.

Η λογική έλεγε πως αφού γύρισες το εκτός έδρας σχετικά εύκολα, μέσα στη Φιλαδέλφεια αρκούσε μια λογική διαχείριση για να περάσεις στην επόμενη φάση αφού οι Κροάτες ήρθαν για να τα δώσουν όλα και να αποκλειστούν.

Όμως αυτή τη φορά ο Αλμέιδα δεν το διάβασε σωστά το παιχνίδι ούτε τον αντίπαλο, και ας ξαναπαίξαμε πριν από 3 ημέρες.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε με 2 αλλαγές, τους παίκτες που υστέρησαν στο προηγούμενο παιχνίδι. Έξω Σιντιμπέ, Ελίασον και στην θέση τους Ρότα και Αμραμπατ.

Το σύστημα ίδιο, η άμυνα ψηλά με δυο αμυντικούς χαφ να τρέχουν παντού και να μη μπορούν να κρατήσουν μπάλα και τον Πινέδα στα άκρα να χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικής του.

Ήθελε να εφαρμόσει τη γνωστή τακτική “κλέβουμε μπάλα και βγαίνουμε μπροστά”, όμως αυτό δεν γίνεται απέναντι σε έμπειρες και ποιοτικές ομάδες όπως ήταν η Ντιναμό. Άλλο η Ευρώπη και άλλο οι Ελλάδα. Η Ντιναμό έχει παίκτες τεχνίτες και γρήγορους που “έσπαγαν” την πίεση και έβγαιναν στην πλάτη της (ούτως ή άλλως) αργής άμυνάς μας.

Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία των Γκαρσία – Τσούμπερ που δεν βοηθούσαν ούτε αμυντικά, οι Κροάτες άρχισαν να βγάζουν φάσεις και να ανεβάζουν ψυχολογία.

Το 1ο ημίχρονο τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο αφού φάγαμε το γκολ στο ’44.

Στο 2ο ημίχρονο η ομάδα προσπάθησε να ξεπεράσει το σοκ όμως άρχισε να την πνίγει το άγχος.

Οι Κροάτες που είναι πιο έμπειροι διαχειριζόταν εύκολα το προβάδισμά τους και έψαχναν την ευκαιρία να χτυπήσουν ξανά σε κάποια ολιγωρία της άμυνάς μας, και η στιγμή τους δεν άργησε να έρθει.

Όταν μας έκαναν το 0-2 ο Αλμέιδα έριξε στο παιχνίδι καλύτερους χειριστές της μπάλας, πήγε τον Πινέδα στο κέντρο και η ομάδα άρχισε να δημιουργεί. Φυσικά η Ντιναμό πλέον είχε το μυαλό της μόνο στις καθυστερήσεις.

Ο τερματοφύλακάς τους μόνο αρκούσε για να διατηρούν το 0-2.

Ο διαιτητής τους χαρίστηκε σε μια απευθείας κόκκινη όμως σε γενικές γραμμές ήταν καλός, καμία σχέση με αυτόν που είχαμε στο πρώτο παιχνίδι.

Η ομάδα με φρέσκα πόδια από Αραούχο, Γκατσίνοβιτς, Μάνταλο και Γαλανόπουλο άρχισε να πιέζει, να φτιάχνει ευκαιρίες, να της ακυρώνουν (σωστά) γκολ, μέχρι που στο ’90 μίλησε η προσωπικότητα του μεγάλου παίκτηΑραούχο, κάναμε το 1-2 και το παιχνίδι ξαναπήρε φωτιά.

Λίγα λεπτά αργότερα πάλι ο Αραούχο κέρδισε μπέναλτ το οποίο εκτέλεσε ο Γκαρσία και το έχασε, όμως ο Βίντα πήρε το ριμπάουντ και έστειλε τους συμπατριώτες του στην κόλαση και την ΑΕΚ στα play-offs του CL.

Απίθανη κατάληξη από μια απίθανη ομάδα που έχει αποδείξει πως δεν τα παρατάει αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής για τελευταία φορά.

Δεν θα ασχοληθούμε με υστερήσαντες και διακριθέντες, τέτοιες ώρες όλα είναι σχετικά.

Θα θυμίσω μόνο για τον Sergio Araujo πόση αγωνία είχαμε για να έρθει επιτέλους στην ΑΕΚ.

Γι’αυτό τον θέλαμε. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα.

######################################################################

Καιρό είχα να φιλοξενήσω ανακοίνωση της ομάδας μας. Καιρό είχα και να την λάβω σε δελτίο τύπου προσωπικά. Δεν ετέθη ποτέ θέμα δημοσίευσης φυσικά. Απλόχερα, ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.

#############################################################################

Η ΠΑΕ ΑΕΚ ανακοινώνει πως στο ματς του Σαββάτου (19/8) με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στην OPAP Arena, θα φιλοξενηθεί η οικογένεια του αδικοχαμένου Μιχάλη Κατσούρη. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε πρώτη φάση, για να γίνει σαφές πως η απώλεια του Μιχάλη είναι μια απώλεια της οικογένειας της ΑΕΚ και ότι η οικογένεια του είναι και δική μας οικογένεια.

Από κει και πέρα, στην μνήμη του Μιχάλη θα ακολουθήσει και σειρά δράσεων από την ΠΑΕ ΑΕΚ, κάποιες από τις οποίες σε συνεργασία και με άλλους φορείς. Χωρίς να είναι απαραίτητο να γνωστοποιηθεί από σήμερα το πλήρες περιεχόμενο και ο αριθμός αυτών των δράσεων, ανακοινώνουμε πως η ΠΑΕ ΑΕΚ αναλαμβάνει στο όνομα του Μιχάλη την παροχή τριών υποτροφιών σε μαθητές που θα πρωτεύσουν στις Πανελλήνιες εξετάσεις.

Επίσης με πρωτοβουλία της ΠΑΕ ΑΕΚ δρομολογείται η ονοματοδοσία εις μνήμην του Μιχάλη, οδού πλησίον του γηπέδου μας.

Θα ακολουθήσει σειρά πρωτοβουλιών με επίκεντρο τα ζητήματα καταπολέμησης της βίας που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Μεταξύ των οποίων θα υπάρξουν δράσεις στο Kids’ Club της ΠΑΕ ΑΕΚ, όπως κι εκδηλώσεις μνήμης αλλά και παράλληλα χαράς του ποδοσφαίρου στην Πλατεία του Αετού έξω από την OPAP Arena, ως φόρος τιμής στον Μιχάλη μας.

Επίσης ημερίδες με θέμα την βία και την αντιμετώπιση της με το κοινό να προέρχεται από σχολεία από όλη την Ελλάδα.

Συνεργασία με διεθνείς φορείς για δράσεις με επίκεντρο την καταπολέμηση της βίας.

Όλα αυτά αποτελούν ένα ενδεικτικό κομμάτι των δράσεων που θα οργανωθούν στην μνήμη του Μιχάλη. Θα υπάρξει το επόμενο διάστημα αναλυτική ενημέρωση για το πλήρες περιεχόμενο και πρόγραμμα.