Είχαμε με το Στήβεν μια ανταλλαγή σχολίων πάνω σ’ αυτή του την ανάρτηση, η οποία, λόγω του ότι είναι εκτεταμένη, ίσως αξίζει να γίνει να γίνει άρθρο.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Στήβεν, με αφορμή το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, έγραψε: “ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΑΕΚ ΕΤΣΙ……”
Το σχόλιό μου ήταν το παρακάτω:
“Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνούσαν μαζί σου αν το κοράκι είχε δώσει το πέναλτι στο Σιμόες (εσύ μπορεί να το έλεγες και πάλι). Δε θέλω όμως να επικεντρωθώ στο αν η σημερινή κατάσταση της ΑΕΚ είναι κατάντια ή όχι. Είναι μια συζήτηση που δεν οδηγεί πουθενά, γιατί απλά ο καθένας μας έχει διαφορετικά κριτήρια. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σίγουρα δε φταίνε κάποιοι τρίτοι μαλάκες. Για ο,τιδήποτε μας συμβαίνει, καλό ή κακό, την ευθύνη την έχουμε ΠΑΝΤΑ εμείς οι ίδιοι.
Αν η ΑΕΚ φέτος πάρει το πρωτάθλημα, η συνεισφορά των φιλάθλων της ΑΕΚ θα είναι τεράστια: δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τη Γ” Εθνική και θα έχουν δικαιωθεί για τα όσα υπέμειναν. Αντίθετα, αν η ΑΕΚ τερματίσει πέμπτη, που λέει ο λόγος, και δε γίνει ποτέ το γήπεδο, πάλι ακέραια την ευθύνη θα την έχουν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ που ανέχθηκαν εις μάτην όσα ανέχθηκαν.
Ας αφήσουμε την ΑΕΚ όμως κι ας πιάσουμε την Ελλάδα όπου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: σχεδόν κανείς δε θα υποστήριζε ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι κατάντια. Εσύ δηλαδή θεωρείς ότι οι πολιτικοί κατάντησαν την Ελλάδα έτσι; Κι αν ναι, ποιοι τους ψήφιζαν; Γερμανοί ή μήπως Πακιστανοί;
Ποτέ δε φταίνε οι άλλοι, Στήβεν. Και να σου πω κάτι ακόμη: η παρουσία του Μελισσανίδη είναι μια μοναδική ευκαιρία να εμπεδωθεί αυτό στην ΑΕΚ. Είτε πετύχει ο Μελισσανίδης είτε όχι, η κλάψα στην ΑΕΚ τέλος. Αν πετύχει, διότι δε θα υπάρχει κανένας λόγος για κλάψα. Αν αποτύχει γιατί η ομάδα ενός Τίγρη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι η πτωχή πλην τιμία κορασίς που την αδίκησαν. Αυτό το κέρδος θα είναι τεράστιο, όποια κι αν είναι η κατάληξη του εγχειρήματος Μελισσανίδη.”
Η απάντηση του Στήβεν ήταν “είμαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν ρίχνω τις ευθύνες στον διπλανό μου. Αλλά εδώ είναι άλλο το θέμα : Η εταιρεία είναι ιδιωτική και 100% δεν φταίει ο κόσμος, αλλά οι κουμανταδόροι. Όπως σε κάποια κακή θεατρική παράσταση, δεν φταίει το κοινό, που πήγε, είδε ( κι έπρεπε να πάει ) και μετά αποδοκίμασε. Η Ελλάδα είναι άλλο θέμα, αφού ο κόσμος ψηφίζει. Αλλά ποτέ δεν εξουσιοδότησε τους αρχηγούς να κλέψουν ή να λουμπινιάσουν. Η συμμετοχή μου στα κοινά, είναι να πληρώνω τους φόρους που μου επιβάλλονται. Μόλις το κάνω αυτό, έχω δικαίωμα να κρίνω το πού πήγαν τα λεφτα. Αν λοιπόν αυτά φαγωθούν, ασφαλώς και δεν φταίει ο κόσμος που πλήρωσε“.
Το τελευταίο μου σχόλιο ήταν το εξής:
“Λες «όπως σε κάποια κακή θεατρική παράσταση, δεν φταίει το κοινό, που πήγε, είδε (κι έπρεπε να πάει ) και μετά αποδοκίμασε». Το παράδειγμα της θεατρικής παράστασης είναι εύστοχο. Ας υποθέσουμε ότι έχει πάει κάποιος σε δεκάδες παραστάσεις της Μιμής Ντενίση, που έχουν όλες ένα συγκεκριμένο στυλ. Κάποια στιγμή πάει πάλι σε παράσταση της Ντενίση που δε διαφέρει από τις προηγούμενες. Κανείς δεν τον πίεσε να πάει, δεν είχε κάποια υποχρέωση. Και αρχίζει να αποδοκιμάζει. Έχει δίκιο κατά τη γνώμη σου ή άδικο; Επίσης, γιατί έπρεπε να πάει το κοινό; Εκδρομή με το ορφανοτροφείο μας πάνε στο θέατρο/γήπεδο; Εγώ γιατί δεν πάω;
Λες «η Ελλάδα είναι άλλο θέμα, αφού ο κόσμος ψηφίζει». Συγγνώμη, και στην ΑΕΚ ψηφίζει ο κόσμος—«with their feet» που λένε κι οι Εγγλέζοι. Αν δεν σου αρέσει κάτι, απλώς δεν πάς. Όμως, ο κόσμος της ΑΕΚ πάει στο γήπεδο. Με τον Ολυμπιακό σχεδόν γέμισε το ΟΑΚΑ. Με τον Πλατανιά τα site έγραφαν για πάνω από τριάντα χιλιάδες κόσμο.
Λες ότι ο ψηφοφόρος «ποτέ δεν εξουσιοδότησε τους αρχηγούς να κλέψουν ή να λουμπινιάσουν». Ας υποθέσουμε ότι ο ψηφοφόρος εκλέγει πρωθυπουργό τον κ. Χ. Ο κ. Χ αρχίζει να κλέβει και να λουμπινιάζει, πράγμα που κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Ξαναγίνονται εκλογές κι ο ψηφοφόρος εκλέγει πάλι τον κ. Χ. Τον εξουσιοδοτεί, εμμέσως πλην σαφώς, να κλέβει και να λουμπινιάζει, με την ελπίδα ίσως ότι πέσει και για τον ίδιο κανένα ψίχουλο, ή όχι;
Λες «αν [τα λεφτά] φαγωθούν, ασφαλώς και δεν φταίει ο κόσμος που πλήρωσε». Όχι, δε φταίει ο κόσμος που πλήρωσε. Φταίει όμως ο κόσμος που (ξανα)ψήφισε. Και στο βαθμό που αυτοί που πλήρωσαν, ψήφισαν κιόλας, φταίνε κι αυτοί.
Πιστεύω ειλικρινά, και το λέω χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας, ότι η κριτική που ασκείται στο Μελισσανίδη είναι άδικη. Η εταιρεία, όπως λες κι εσύ, είναι 100% ιδιωτική—όπως υποθέτω κι η εταιρεία παραγωγής θεατρικών παραστάσεων της Μιμής Ντενίση. Αν θες πας, αν δε θες δεν πας στις παραστάσεις.
Είναι γνωστό ότι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν παίζεται στο γήπεδο—παίζεται στο παρασκήνιο. Εκεί, ο Μελισσανίδης δίνει μεγάλη μάχη, χωρίς αυτή να μπορεί να βγει προς τα έξω. Δεν είναι απλό να τα βάζεις με αυτούς που τα έβαλε. Οι κίνδυνοι τους οποίους αναλαμβάνει είναι τεράστιοι—σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Κι αν θέλεις, υπερβαίνουν κατά πολύ το κόστος της μεταγραφής ενός σέντερ φορ. Επίσης, αν με έβαζες εμένα να παίξω στο παρασκήνιο κι είχα την επιλογή να πάρω έναν Μπερμπάτοφ με κόστος 2 εκ. ή να έχω να ξοδεύω (στο παρασκήνιο εννοείται) από εκατό χιλιάρικα σε είκοσι παιχνίδια, θα έκανα με κλειστά τα μάτια το δεύτερο. Η διαφορά είναι ότι για το πρώτο θα με αποθέωνε ο κόσμος τον Αύγουστο. Ελπίζεις όμως ότι με το δεύτερο θα σε αποθεώνει ο κόσμος το Μάιο (ή τον Απρίλιο, όποτε λήγει το πρωτάθλημα).
Η ανακοίνωση των επτά χιλιάδων λέξεων που υπογράψαμε, για μένα αυτό το νόημα είχε: να πούμε ότι δε μας αρέσουν οι παραστάσεις της Μιμής Ντενίση, αναφέροντας παραδείγματα από παλιότερα έργα που ανέβασε. Το είπαμε, τέλος. Απλώς μετά δεν πάμε στο γήπεδο, στο θέατρο ήθελα να πω. Δεν γκρινιάζουμε. Αν όμως δε σου αρέσουν οι παραγωγές της Ντενίση και συνεχίζεις να πηγαίνεις στο θέατρο αποδοκιμάζοντας, αυτό για μένα δεν είναι σωστό.
Γνώμη μου είναι ότι, όσοι συνεχίζουν να πηγαίνουν στο θέατρο (γήπεδο), καλό είναι να σταματήσουν την γκρίνια. Γιατί, σε αντίθεση με το θέατρο, η διάθεση του κοινού έχει τεράστια επιρροή στην απόδοση της ποδοσφαιρικής ομάδας (σε αντίθεση με την απόδοση του θεατρικού θιάσου).
Ο κόσμος της ΑΕΚ, καλώς ή κακώς, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο Μελισσανίδη (διά της παρουσίας του στο γήπεδο). Καμία διοίκηση μεγάλης ομάδας δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την παρουσία του κόσμου. Είναι όχι μόνο άδικο, αλλά και αλυσιτελές, αυτή την ψήφο εμπιστοσύνης να την ανακαλέσει μετά από μόλις τέσσερις αγωνιστικές—κι ενώ έχει ήδη (και πρόσφατο) δείγμα γραφής δύο ετών.
Η μάχη που δίνει η ομάδα στο γήπεδο και ο Μελισσανίδης στο παρασκήνιο έχει ακόμη πολύ δρόμο. Όσοι αποδέχονται τη δράση στο παρασκήνιο ως θεμιτή και ελπίζουν στην επικράτηση δι αυτής της οδού (σίγουρα η πλειοψηφία των φιλάθλων, στην οποία δεν περιλαμβάνονται κάποιοι γραφικοί σαν κι εμένα) ας αναγνωρίσουν τουλάχιστον στο Μελισσανίδη τους κινδύνους που έχει αναλάβει κι ας σταθούν δίπλα του μέχρι τέλους. Ταμείο θα γίνει στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Ως τότε, μόνο στήριξη.
Ο λόγος που ισχυρίζομαι ότι πρέπει να σταματήσει η γκρίνια, δεν είναι μόνο αλτρουιστικός: τόσα χρόνια, ακούμε από διάφορους ότι με το σταυρό στο χέρι δεν πας πουθενά. Η δική μου θέση είναι ότι, όταν είσαι ΑΕΚ, δηλαδή η τρίτη, μπορεί και τέταρτη ομάδα σε δυναμική φιλάθλων στην Ελλάδα, στη μάχη του παρασκηνίου θα είσαι πάντα χαμένη: ο πραγματικά ισχυρός στο παρασκήνιο δε θα διαλέξει ομάδα με το συναίσθημα, αλλά με το συμφέρον. Και συμφέρον του είναι βέβαια να πάει στις ομάδες με μεγαλύτερη δυναμική. Η πιθανότητα να έρθει κάποιος πραγματικά ισχυρός στην ΑΕΚ είναι μικρή—κι αν έρθει, γρήγορα θα συσπειρωθούν οι άλλοι και θα τον φάνε.
Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ελπίδα της ΑΕΚ είναι να παλέψει προς την κατεύθυνση να παίζουν όλοι με το σταυρό στο χέρι. Για να έχεις όμως έστω και τις λίγες ελπίδες που έχεις να το επιτύχεις αυτό (αλλά πάντως περισσότερες κατά τη γνώμη μου από τις ελπίδες που έχεις να κερδίσεις ως ΑΕΚ στο παρασκήνιο) πρέπει να είσαι πρώτα ο ίδιος με το σταυρό στο χέρι.
Η κουβέντα ξεφεύγει και πάει σε άλλα θέματα: για μένα η Ελλάδα (και άρα το ελληνικό ποδόσφαιρο) βρίσκεται ενώπιον μιας τεράστιας δομικής αλλαγής—προς το καλύτερο. Η αλλαγή αυτή πιστεύω θα έχει ολοκληρωθεί εντός έξι το πολύ μηνών, κι έχει να κάνει με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Κατ’ εμέ, είναι κρίσιμο να απαντηθεί το ερώτημα, αν μπορεί να νικήσει η ΑΕΚ στο παρασκήνιο. Οι συνθήκες δε θα μπορούσαν να είναι καταλληλότερες: ο Μελισσανίδης, όπως λέει κι ο ίδιος, δεν είναι ακριβώς «ψάλτης στην εκκλησία». Πήρε την ΑΕΚ με «ζερό» χρέη κι είχε δύο χρόνια να τη χτίσει χωρίς πίεση, όπως ακριβώς τη θέλει. Αν αποτύχει κι αυτός, θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε ότι η νίκη για την ΑΕΚ στο παρασκήνιο είναι αδύνατη. Αν καταλήξουμε εκεί λοιπόν, τότε όπως λέει κι ο Σέρλοκ Χολμς «όταν έχεις αποκλείσει το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο και αν φαίνεται, είναι η αλήθεια». Αυτό που φαίνεται απίθανο στην περίπτωσή μας είναι η ΑΕΚ να παλέψει επιτυχώς προς την κατεύθυνση να παίζουν όλοι με το σταυρό στο χέρι.
Αν ο Μελισσανίδης τα καταφέρει στην τεράστια μάχη που δίνει—τότε μαγκιά του, ειλικρινά. Αν και δε με αφορά η μάχη του, θα του βγάλω το καπέλο, όπως το βγάζω σε κάποιον που ανεβαίνει στο Έβερεστ (παρότι προσωπικά δε με ενδιαφέρει να ανεβώ στο Έβερεστ, ούτε καν να παρακολουθήσω από την τηλεόραση την ανάβαση).
Αν αποτύχει όμως, θα ήθελα να κριθεί οριστικά αδύνατο το να κερδίσει η ΑΕΚ τη μάχη στο παρασκήνιο. Για να συμβεί αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία. Η γκρίνια, η μουρμούρα, κι η έλλειψη στήριξης από τον κόσμο είναι μία προφανώς βάσιμη δικαιολογία”.
