Ψάχνανε σε μια τηλεοπτική εκπομπή, την οποίαν την διηύθυνε Αεκτζής, αν ο λαϊκισμός έχει πρόσημο. Ούτε την είδα, ούτε και θα την έβλεπα αφού είμαι από τους ανθρώπους, που έχω προ πολλού ορίσει το μηδέν. Πολιτική, δηλαδή ψηφείστε με να εκλεγώ, η οποία απευθύνεται σε ψηφοφόρους, που ανεξάρτητα από οικονομική βάση έχουν συμφέροντα, είναι αδύνατον να μην ταυτίζεται με τον λαϊκισμό.
Ο πολιτικός, έχει πάντα μιά υποχρέωση : Να γίνει καραγκιόζης, μπας και ψηφισθεί. Να κατέβει επίπεδο, αν είναι μορφωμένος ή ακόμα κι οικονομικά ανεξάρτητος, προκειμένου να αποκτήσει μια αργομισθία ή την θέση για αύξηση του εισοδήματος του μέσω προσέγγισης του από κάποιον επιχειρηματία. Ο πολιτικός είναι αδύνατον να έχει ιδέες, αφού μπαίνει στο βαθύ δημόσιο.
Ξ’έρω, θα πεταχτεί ο διαφωνών και θα πει άλλα. Οτι ο τάδε ήταν εθνάρχης, ο δείνα είχε όραμα κι άλλα τέτοια κοινά παπάρια. Η εκπομπή στην οποίαν αναφέρθηκα, έβγαλε τον μπαμπά Παπανδρέου, και κάτι ομιλίες του, σύμφωνα με την πληροφόρηση που έλαβα. Μάλλον τον είχε στοχοποιήσει σαν λαϊκιστή, σε σημείο που παρενέβη ο τιτάνας Λιάνης. Ο ξάδερφος της πιπώσας συζύγου του τέως πρωθυπουργού με τα pampers. Δεν είναι το θέμα μου φυσικά ο συμπαθής τίποτας.
Το θέμα μου είναι οτι όλοι αυτοί, έχουν συμβάλει στο κενό που ζούμε τώρα. Ο εθνάρχης με την Αθήνα που την έκανε σαν το μπουρδέλο της Πρώτης Σερρών κι ο άλλος που απλά εκτίναξε το χρέος, μπας και γαμήσει καμιά μπουρούχα. Και οι δυό ήταν λαϊκιστές με τον τρόπο τους τελικά, μπας και πείσουν τον λαό. Κι άρα ο λαϊκισμός, δεν έχει πρόσημο. Αυτό το βλέπουν και σήμερα, όσοι παρακολουθούν τις τηλεοπτικές καμπάνιες όλων των κομμάτων. Χαζοκούτι μεν η τηλεόραση – πόσοι δεν το λένε; – αλλά γιατί επελέγη αυτή η μέθοδος προεκλογικής εκστρατείας;
Και τι να έκανε η εκπομπή; Να μπει στα δύσκολα; Να μιλήσει για την αλήθεια; Ο Σαμαράς απευθύνεται σήμερα σε όλους τους άνεργους και προσπαθεί να τους πείσει οτι θα βελτιωθεί η ζωή τους. Ο Τσίπρας πάλι, θέλει τους ίδιους σαν βάση ψήφων. Πού πάει η χώρα; Σε απόφαση ανθρώπων απογοητευμένων. Που πράγματι, μπορεί και να είναι θύματα της κρίσης . Μπορεί όμως και να είναι θύματα κάποιου περιττού λίπους, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Αυτό που νοιάζει όλους αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται σε αυτήν την χώρα, είναι οτι η αυριανή κυβέρνηση θάναι εντολή καταπιεσμένη. Κι εγώ προσωπικά, στην δική μου εταιρεία, ρωτάω τους εργαζόμενους για κάποια αλλαγή κι όχι το κοινό που είναι στον ΟΑΕΔ. Που κι εδώ υπάρχει θέμα, αν το σκεφτείς. Αν δεν υπήρχε καθόλου ανεργία, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν στον οργανισμό ανεύρεσης εργασίας, τι δουλειά θα έκαναν;
Είναι αυτό το πούστικο σπιράλ. Αν κάνω μια ενέργεια, αυτή μπορεί να έχει είτε θετικό αποτέλεσμα για μένα, είτε αρνητικό. Ας το βάζαμε αυτό πάνω σε μια ευθεία γραμμή που ξεκινάει από το μηδέν. Δεξιά τα θετικά, κι αριστερά τα αρνητικά. Ταυτόχρονα, η ενέργεια μου, μπορεί να έχει είτε θετικά είτε αρνητικά αποτελέσματα για τον διπλανό μου. Ας τα βάλουμε αυτά σε κάθετη γραμμή, ίδιο σημείο εκκίνησης με την οριζόντια. Η ενέργεια μου, αν κριθεί θετική για μένα αλλά και για τον διπλανό μου, είναι δεξιά και πάνω. Η ενέργεια μου, αν είναι αρνητική για μένα αλλά κι αρνητική για τον δίπλα μου, πάει αριστερά και κάτω. Φτειάχτε αυτό το σύστημα αξόνων.
Κι αφείστε τα ενδιάμεσα που υπάρχουν. Δεν θα μαθηματικοποιήσω το κείμενο. Το σίγουρο είναι οτι ο πολιτικός αυτά τα ξέρει και στον καθένα πουλάει αυτό που θέλει. Διότι ο πολιτικός, είναι απλά ένας πωλητής. Κι όπως ένας πωλητής κάποιας εταιρείας είναι πιστός όσο αμείβεται καλά, άλλο τόσο την παρατάει όταν αυτή δεν προχωράει ή παίρνει καλύτερο μισθό από κάποια άλλη. Ο πωλητής πουλάει τον ευατό του και ποτέ το προϊόν. Το προϊόν μπορεί να είναι το οποιοδήποτε. Ο πελάτης, στάνταρ είναι ίδιος. Στην σημερινή φάση, με βάση το τέλος των ιδεολογιών, ο πολιτικός είναι ο μεσίτης μεταξύ για την πάρτη του. Στ’ αρχίδια του ο πελάτης και το προϊόν. Εταιρείες δεν κατάντησαν τις χώρες;
Και τις περισσότερες φορές, τι λέμε όταν πάμε σε κάποιο κατάστημα; Βρε ήταν ευγενικός, ήταν τόσο συμπαθητικός ο πωλητής. ‘Ηταν τόσο μουνάρα η πωλήτρια, ήταν τόσο υποσχόμενη. Τα μανεκέν γιατί υπάρχουν ακόμα και για τα αυτοκίνητα; Ο Κλούνεϊ για τον καφέ; ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΠΟΤΣ; Μαλακίες, λόγω του μαλάκα που θα πάει να ψηφίσει και πρέπει όπως και δήποτε να πιαστεί κότσος. Μιλάω πάντα για τον έχοντα την ευκαιρία να σκεφτεί. Δεν μιλάω για τα κομματόσκυλα και τις κομματικές βάσεις. Αυτές έχουν ήδη σκεφτεί για την καρέκλα τους και πώς θα πουν παραμύθι. Επιπέδου Ραχήλ, που τυπώνει χρήμα.
Ο κύριος λαϊκισμός λοιπόν, είναι απόλυτα συνυφασμένος με τον οποιονδήποτε επαγγελματία πολιτικό. Αυτό είναι το όπλο του : Το γλύψιμο του βλάκα, αφού αυτή είναι η μεγαλύτερη βάση. Του βλάκα, που έκανε σκονάκι στο σχολείο. Του βλάκα που έγινε κλέφτης ή σαλταδόρος ή κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας. Του βλάκα, που διορίστηκε επί Πασοκ σε κάποια Δεκο, και σήμερα διώκεται. Των επόμενων βλακών – περί τους δέκα χιλιάδες χρειαζόμαστε – που θα στελεχώσουν. Την δήθεν δημοκρατία. ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Αλλά επίτηδες, οι πολιτικοί σύσσωμοι, έχουν κρατήσει χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο εδώ μέσα, για να έχουν την δεξαμενή των ψήφων τους, η οποία δεξαμενή θα καταπιέσει κι όσους σχετικά άξιους έχουν παραμείνει εδώ μέσα. ΔΙΟΤΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΒΟΗΘΑ ΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ, συνάδελφε. Μετά όμως, είναι γνωστό το αποτέλεσμα : Αυτός που αντέγραψε, πάει πιο καλά από τον άλλο που κινδύνεψε να φάει ξύλο αν δεν του έδινε την λύση. Συναδελφισμός του κώλου, δηλαδή της πουστιάς. Ανδρεία του λαουτζίκου, του δήθεν τρομάρα και του δήθεν ασίκη, ψευτονταή, του κάθε μάγκα που δεν μπορεί ούτε βόλτα να πάει χωρίς προσωπική ασφάλεια.
