…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Εκοψε την πίτα και είπε και μερικά “βαρύγδουπα”:
“…δεν μπορούμε να βγούμε από το σπίτι μας”. Δε κάνεις το σταυρό σου λέω εγώ. Αμα βγεις, δεν ξέρεις που μπορεί να καταλήξεις. Κάτσε κει. “Stay home stay safe”.

“…Πρώτος φταίω εγώ, μετά εσείς, μετά όλοι οι άλλοι”. Ακόμα και κει, πρώτος θέλει νά’ναι. Δεν του φτάνει ο βαθμολογικός πίνακας.
Συγνώμη, εγώ δεν ξέρω τίποτα. Μη με ανακατεύεις.

“…Θα ήθελα να είμαι κοντά σας αλλά αφιερώνω περισσότερο χρόνο στο χτίσιμο του νέου μας γηπέδου..” είπε ο Σαμψών στους  εκστασιασμένους παρευρισκόμενους.
Και ‘κείνοι θα το ήθελαν να είστε μαζί, αλλά αφιερώνουν τον χρόνο τους στο να παρακολουθούν τις εξελίξεις των έργων που επιβλέπεις. Είναι “μάρτυρες”. Οχι τέτοιοι βρε. Μη ταράζεσαι. Από τους άλλους. Σαν τους Χριστιανούς στο Κολοσσαίο.

“Περιμένω αντίδραση” κατέληξε ο μέγας Χημικός, ο Μάγιστρος, αλχιμιστής και Δρυίδης του δάσους του Νότιγχαμ.

Αλλαξαν σταυροπόδι αρκετοί από τους παρευρισκομένους,αφού ένα μυρμίγκιασμα που έφτανε ως την διασταύρωση των σκελών, ήταν αναμενόμενο μετά από τόση ώρα ακινησία.

Μοίρασε “προσεκτικά” την πίτα. Εφαγε ένα κομμάτι, μάσησε διακριτικά το φλουρί… Βγαίνοντας έξω το έφτυσε στο χέρι του…
– “φτου…ένας τραπεζίτης σπασμένος για ένα δίευρω”; είπε νευριασμένος, ρίχνωντας μια κλωτσιά σε έναν φίκο που είχε την ατυχία να φυτρώσει εκεί παραδίπλα.

– ” Ο Γιαννίκης εχει τάξει 100 ευρώ σε όποιον βρει το φλουρί”! του  λέει ο άνθρωπος της “ασφάλειας” δίπλα του.
– “Αλήθεια, αυτός πόσα μας δίνει το μήνα”;
– “Δεν ξέρω αφεντικό…”
– “Πάμε”.
– “…Που; Γιαννίκη”; τον ρωτά ο “μπράβος”.
– “Ναι, για νοίκι”, του λέει ο πρόεδρας.

Οι στρατοί αγαπητοί κι αγαπητές, είναι για να σκοτώνουν. Δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Μην κοιτάτε που τον κανονικό στρατό τον κατεβάζουμε εμείς για διάφορες καιρικές κρίσεις. Μιλάω για τους στρατούς των ιδιοκτητών των ομάδων, που είναι του κοινού ποινικοί δικαίου. Αυτήν την δουλειά έχουν.

Στα αγωνιστικά, που για μένα είναι απλά μια παραφωνία η διεξαγωγή όλων των αγώνων, η ΑΕΚ κατέβηκε μάλλον με 4-4-2 και δεύτερο επιθετικό τον Σάκχοφ. Ένα σύστημα που άλλαξε στην πορεία κι έγινε 4-3-3. Μετά το πρώτο μούδιασμα λόγω έδρας, η ομάδα μας επικράτησε. Την βοήθησαν πάρα πολύ οι κεντρώοι – Σιμόες και Σιμάνσκι ήταν σπουδαίοι -, όπως και ο Χατζησαφί που όργωσε την αριστερή μεριά. Από πολύ κοντά κι ο Αραούχο. Τρέξανε πολύ, αλληλοκαλύφθηκαν πολύ, βγάλανε επιθέσεις κι αντεπιθέσεις, αλλά στην τελική προσπάθεια ήταν άτολμοι ή άσφαιροι. Κύρια ο Τσούμπερ.

Η ΑΕΚ κατείχε τον χώρο και φαινόταν αφεντικό του παιχνιδιού. Μπορώ να πω οτι μου άρεσε. Οτι το σύστημα ήταν σχεδιασμένο. Κι οτι εξουδετέρωσε τον Άρη σε τακτικό και παικτικό επίπεδο. Εμείς είδαμε ένα παιχνίδι δυνατό μεν, αλλά καθαρό δε. Ντερμπάκι κοινώς, που παρόλο που ήταν κλειστό και σφιχτό στο κέντρο, είχε τελικές εκατέρωθεν και πολύ καλό ρυθμό. Είχε και την ατυχία μας να φάμε ένα γκολ – γκολάρα ήταν σαν εκτέλεση αλλά τυχαίο σαν δημιουργία -, όμως κάπως έτσι είναι τα κοντινά παιχνίδια. Αυτά που έχουν την κατοχή της μπάλας μοιρασμένη και τον χρόνο διάκρισης κάποιας ομάδας ισομερή.

Όμως είδαμε ένα καλό παιχνίδι. Με προσεκτικούς αντιπάλους στην άμυνα και με διάθεση να τρέξουν και να παίξουν. Πιο δίκαιη θα ήταν μια ισοπαλία, αλλά αυτή είναι η μπάλα. Σαν απόδοση από την ομάδα μας δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Έπαιξε σωστά σε άμυνα κι επίθεση. Κι έτρεξε πολύ. Κι εφάρμοσε στο ακέραιο την τακτική του Γιαννίκη. Κι ορθοπόδησε μετά την κυριακάτικη γκέλα αν αυτό θεωρείται δείγμα προόδου. Μένει να δούμε αν θα αντέξει στο δεύτερο μέρος.

Στο δεύτερο μέρος το σύστημα άλλαξε σε 4-2-3-1 με την είσοδο του Μάνταλου στην θέση του Σάκχοφ. Και ήταν πολύ επιτυχημένη. Η ομάδα μας ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ήταν το αφεντικό για μισή ώρα. Με φουλ ένταση, πάθος και ταχύτητα, έσβησε τον αντίπαλο και μάλλον έπιασε το καλύτερο διάστημα της επί Γιαννίκη. Οι αναφερθέντες στο πρώτο μέρος εξακολούθησαν να πρωταγωνιστούν , όμως πλέον προστέθηκαν και οι Γκαρσία, Μάνταλος και Τσιντώτας.

Πολλές καλές επιθέσεις γίνανε και το θέαμα ήταν καταπληκτικό. Όπως και η αμυντική λειτουργία, μαζί με την τεράστια ποικιλία των δημιουργιών είτε από τα άκρα είτε από τον άξονα. Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε ήταν το φοβερό πάθος για την ισοφάριση, το πολύ γρήγορο παιχνίδι ακόμα και σε μικρούς χώρους και τους επιτέλους ολόσωστους και θεαματικούς συνδυασμούς στην επίθεση μας.

Όλα αυτά που λέω δεν είναι καθόλου υπερβολικά και παραμένουν στο επίπεδο της έκπληξης για μένα. Είχα καιρό να δω τόσο καλή ΑΕΚ. Με πάθος, με άρνηση για να χάσει. Είχα καιρό να δώ τον Γιαννίκη να αλλάζει το σύστημα σε 3-5-2 και η ομάδα να πετυχαίνει μια τρομερή γκολάρα με τον Αραούχο. Τι άλλο να θέλω να δω σήμερα;  Τίποτα αγαπητοί κι αγαπητές. Είδα ΑΕΚ με μπαλάρα, με στρατηγική και από ένα σημείο και μετά, δεν με ενδιέφερε το σκορ.

Διότι είχα δει την ΑΕΚ, ΑΕΚάρα. Να έχει παίξει σε φουλ ρυθμό και στο ταβάνι της. Να έχει τους περισσότερους παίκτες διακριθέντες αλλά με σωστή απόδοση και με νοοτροπία νικητή. Και μην πεταχτεί κανείς και μου πει οτι το σκορ λέει άλλα. Θα τον παραπέμψω στον Φάντροκ : Θες να μιλήσουμε για μπάλα; Ξέχνα το σκορ. Και μην ξεχάσεις να δεις και τα νεύρα στο τέλος του αγώνα σε αυτό το γήπεδο, το γεμάτο αντίστοιχα ζώα με τους δολοφόνους, το γήπεδο του Ξηροκώστα. Αυτά τα νεύρα μακάρι να είναι κάποιο μήνυμα για το μέλλον. Συγχαρητήρια σήμερα. Η ΑΕΚ νίκησε την νοοτροπία της. Ήταν η καλύτερη ΑΕΚ επί Γιαννίκη.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με αρκετές ελλείψεις, όπως μας είπαν αυτοί με το μαρκούτσι. Η απόδοση όμως των αθλητών που έπαιξαν, δεν άφησαν καμία έλλειψη να φανεί. Ήταν πολύ καλοί οι Χατζησαφί, Λεταλέκ και Γέβτιτς. Αυτοί θεωρούνται αναπληρωματικοί; Μάλλον πρέπει να ξεσκονίσουμε τα εγχειρίδια της μοντέρνας μπάλας.

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Αυτό οφείλεται και στις δυό ομάδες και κύρια στο επιθετικό πνεύμα που επέδειξε ο Βόλος. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε, ο ρυθμός ήταν καταιγιστικός, ενώ χορτάσαμε τελικές προσπάθειες, μεγάλες φάσεις και σπουδαίες μπαλιές από τα χαφ των αντιπάλων.  Πρόχειρα να θυμηθώ, 3 δοκάρια, ένα χαμένο πέναλτυ, δυό γκολάρες και καμιά 15αριά τελικές. Μεγαλύτερες οι δικές μας και πιο κλασικές, αλλά να μην παραπονιόμαστε. Χορτάσαμε μπάλα.

Αυτό που είδαμε σίγουρα οφείλεται στο κρύο που έκανε αλλά και στις παιδικές τακτικές που ακολούθησαν οι δυό προπονητές. Η ΑΕΚ δεν είχε καλή αμυντική λειτουργία στο κέντρο, ενώ ο Βόλος άφηνε ολόκληρο το γήπεδο ελεύθερο όταν έκανε επιθέσεις. Αν φύγουμε από τις τακτικές, θα πρέπει να σταθούμε στην οργάνωση του παιχνιδιού μας από τον Λεταλέκ που τρύπωνε στα σέντερ μπακ μας και μετέτρεπε το σύστημα σε 3-5-2. Να σταθούμε στην δεξιά μας πτέρυγα που έκανε τρομερή δουλειά με τον Ρότα και τον κορυφαίο σήμερα Γκαρσία, που στην αρχή ήταν αφύλακτος και προς το τέλος κατέληξε να τον κυνηγάνε τρεις παίκτες. Στις τρομερές κάθετες μπαλιές του Γέβτιτς και στο τρομερό κέφι του Αραούχο, τόσο στην συμμετοχή του στις τελικές, όσο και στην οργάνωση επιθέσεων από τα αριστερά.

Γεμίσαμε φίλτατοι από πραγματική μπάλα, χωρίς καμία σκοπιμότητα, χωρίς αυτό το σφιχτό ξυλίκι. Τρέξιμο πολύ, νεύρο στην μεταβίβαση και πολύ ταχύτητα. Πολύ κοντά μας κι ο Βόλος, να το λέμε κι αυτό. Όμως η ΑΕΚ είχε πιο κλασικές ευκαιρίες, έπρεπε να ξεπεράσει το σοκ με τον Τσούμπερ και βέβαια να ισοφαρίσει.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε ναυάγια. Είχαμε τραγέλαφο. Είχαμε πανωλεθρίες. Είχαμε ντροπή και αηδία. Προσοχή : Το παιχνίδι ήταν πολύ καλό αν δεν υποστήριζες την ΑΕΚ. Διότι ο Βόλος ήταν καταπληκτικός, ήταν ο μοναδικός πρωταγωνιστής μέσα στο γήπεδο, που στην κυριολεξία διέλυσε την ομάδα μας. Η ομάδα μας που δεν έκανε ούτε μία τελική. Ο αντίπαλος ήταν μια  μοντέρνα ομάδα, καλοκουρδισμένη, που ήξερε πώς να αμυνθεί στον χώρο, πώς να πάρει το κέντρο και πώς αλλάζοντας την μπάλα σωστά, να ζητήσει τη νίκη αλλά κύρια το πώς να κατατροπώσει την αστεία ΑΕΚ. Και το έκανε ακόμα και χωρίς προπονητή.

Στην ΑΕΚ δεν μπορείς να βρεις ούτε αρχή, ούτε μέση ούτε τέλος. Δεν ήξερε γιατί μπήκε στο γήπεδο. Πέραν της εμφανούς κούρασης κάποιων, δεν υπήρξε καμία αμυντική συνοχή, ενώ όποια προσπάθεια αντεπίθεσης πήγαινε να γίνει, κόλλαγε πάνω στον χειρότερο σήμερα Τσούμπερ, ενώ οι τακτικές επιθέσεις ήταν απλά γιόμες από τα σέντερ μπακ μπροστά. Πραγματικά ήταν για κλάματα η ομάδα, που εμφάνισε τις παθογένειες όλες επί Γιαννίκη. Αυτές που τις έχουμε ξαναγράψει.

Φυσικά το δάχτυλο του το έβαλε κι αυτός ο γελοίος προπονητής με τις αλλαγές του. Αντί να βγάλει τον Τσούμπερ κι ό,τι γίνει, μπέρδεψε τους πάντες. Γιούσης μέσα στην θέση του Γέβτιτς και Γκαρσία αριστερά με Τσούμπερ πίσω από τον φορ. Μετά από λίγο, ο πανικός συνεχίζεται. Έξω ο Γκαρσία μέσα ο Κοσίδης διότι ο Αραούχο θα πήγαινε πίσω του. Έξω όλο το κέντρο και μέσα ακόμα κι ο Τάνκοβιτς. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω αν σκέφτηκε ή αν είναι απλά μαλάκας κι όλα αυτά βγαίνουν πηγαία. Ό,τι όμως και να συμβαίνει, μιλάμε για την τρίτη σερί ήττα στο ΟΑΚΑ.

–       ΦΥΣΙΚΑ ΜΙΛΑΜΕ ΟΤΙ ΧΑΦ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΑΚΟΜΑ

–       ΦΥΣΙΚΑ ΜΙΛΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ   ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2023. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2080.

Ό άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Δεν ξέρω αν διδάσκει total football. Καλύτερα θάταν να μάθει ο ίδιος απλά football. Διότι μας κούρασε πλέον με την ανοργανωσιά του, την τεμπελιά του, τις αστείες δικαιολογίες του και τις παιδικές αλλαγές του. Εμείς είδαμε την ΑΕΚ σε όλο το δεύτερο μέρος να παίζει άναρχη άμυνα και να ψάχνει την αντεπίθεση. ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΝΝΙΝΑ. ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ.

Κατά την καθιερωμένη ενημέρωση, ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης κος Ψευτόγλου, απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων…

– Ερωτήσεις παρακαλώ, ελεύθερα,από τα μέσα που έχουν τυχαία επιλεχθεί προσεκτικά.

– Κύριε υπουργέ, πιστεύετε ότι οι μετεωρολόγοι έπεσαν αρκετά έξω;

– Φυσικά. Όπως έπεσαν έξω και εκείνοι που τους προσέλαβαν. Ο χιονιάς ήρθε νωρίτερα από ότι προέβλεψαν. Εμεις ως τότε ήμασταν σε mode πυρκαγιών. Δεν πρόλαβε το σύστημα να κάνει reset και να περάσει από “Hot” σε θέση “Cold”. Λογικό είναι. Γι’αυτό και είδατε το φαινόμενο τις πρώτες πρωινές ώρες της χιονόπτωσης, να πετάνε  καναντέρ   πάνω από την Αθήνα. Σκεφτήκαμε  να χρησιμοποιήσουμε το μεγάλο Ρωσικό,το Ilyushin για να “καθαρίσουμε” την Αττική οδό από τα ακινητοποιημένα οχήματα, αλλά  η ιδέα απερρήφθει . Κακώς για μένα.

– Χιλιάδες πολίτες που εγκλωβίστηκαν εκτός Αττικής οδού, θα αποζημειωθούν;

– Εξαρτάται. Αν μιλάμε για Κατεχάκη και Μαραθώνος, τις όποιες αποζημειώσεις θα τις αποφασίσουν  οι τοπικές κυβερνήσεις των κρατών αυτών. Μάλιστα έχουμε επικοινωνήσει με τα ελληνικά προξενεία εκεί. Θα ανοίξει και πλατφόρμα-έχει προετοιμαστεί γι αυτό ο Πιερακάκης, τι δίάολο!. Θα μπαίνετε στο: myenglovismos.gov/epidoma

– Kύριε εκπρόσωπε πείτε μου: Ηταν αναπόφευκτη η ταλαιπωρία των πολιτών;
– Πιθανόν κύριε….πως είπαμε το ονομά σας..;
– Κακομοιρίδης από την “Γιγάντια Φασολιά”.
– Α, την διαβάζω! Ωραία! Λοιπόν,άκου νεαρέ: Η αλήθεια είναι ότι, ναι, ήταν δυνατή η αποφυγή αυτού του γεγονότου. Αλλα πρέπει να σας πω ότι μετά από συνεννόηση με την ειδική ομαδα επιδημιολόγων-την γνωστή,ναι- έγινε δεκτό το αίτημα για γενικό γυμνάσιο, προκειμένου να διαπιστωθεί σε πραγματικές συνθήκες η αποτελεσματικότητα των εμβολίων.
-…Τι εννοείτε…;

– Είπαμε να εκθέσουμε σε ακραίες συνθήκες τους πολίτες και να εξάγουμε συμπεράσματα. Τα οποία όντως κατέδειξαν ότι κανένας πολίτης υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες και εγκλωβισμένος πάνω από 20 ώρες στα χιόνια, δεν πέθανε. Αρα, τα εμβόλια “δουλεύουν”.

– Κύριε υπουργέ, το ότι αυτά καταψύχονται στους μείον 150 βαθμούς κελσίου πρωτού χρησιμοποιηθούν, έπαιξε ρόλο;

– Φυσικά νεαρέ μου. Οταν το εμβόλιο επανεκτεθεί σε συνθήκες διατηρήσεώς του,τότε απελευθερώνονται ακίδες-νανοπέδιλα,τα οποία ρέουν στις αρτηρίες και βοηθούν τα ερυθρά αιμοσφαίρια να κάνουν “σλάλομ” και έτσι να ειδοποιούν τα λευκά και κατόπιν αυτά να κατακαίνε με ειδικά μικροφλογοβόλα  τους ιούς. Εξ ου και η φλεγμονή. Αλλος.

– Κύριε εκπρόσωπε, εδώ, εδώ!
– Καλά,μη βάζεις και θαυμαστικό.Δεν είσαι και τίποτα σπουδαίο.
– Καλώς. Θέλω να ρωτήσω: Ο στρατός,εδώ και δύο χρόνια ξελασπώνει  τους φερόμενους μηχανισμούς. Μήπως τελικά να μετονομαστεί το Υπ. Εθ. Αμύνης σε Υπουργείο πολιτικής προστασίας, κλιματοαλλαγης, μεταναστευτικού, υγείας κλπ. να τελειώνουμε;

– Ναι, είναι αλήθεια πως από τότε που αναλάβαμε την διακυβέρνηση της χώρας,βγάζουμε τον στρατό στο δρόμο συνέχεια για λάθος λόγους. Δεν είχαμε υποσχεθεί κάτι τέτοιο ακριβώς. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
– Α, να μην ανησυχούμε δηλαδή;
– Κάθε άλλο!  Επόμενος.

– Εδώ κύριε εκπρόσωπε, στο βάθος αριστερά. Δενακούης Παναγής από την “Πρωινή”.
– Οταν λες “πρωινή” παιδί μου, εννοείς την… “πρωϊνή” που ρίχνουμε καμιά φορά πριν σηκωθούμε;
– Οχι κύριε υπουργέ. Εννοώ την εφημερίδα.
-Οχι, γιατί το επώνυμό σου εκεί παραπέμπει.Τέλος πάντων .Για πές μου…

-Παρατηρήθηκαν τραγελαφικά φαινόμενα. Παράδειγμα, στου Ζωγράφου, χρειάστηκε να συρθεί φέρετρο  στο χιόνι για να φτάσει ως τον προορισμό του.
– Και τι γύρευε ο  νεκρός στο ατελιέ; …Μήπως είχαμε τίποτα…ξέρετε…
-Στην περιοχή Ζωγράφου εννοώ.
–  Και  ο προορισμός  ήτο…;
– Μα το νεκροταφείο φυσικά.
– Και έφτασε;
– Δεν ξέρουμε.
-Νεαρέ μου… Καθώς επληροφορήθην, ο νεκρός- ο οποίος ήτο ανεμβολίαστος προφανώς- είχε μιαν τελευταίαν επιθυμίαν να κάνει  snowboard. Αλλα δεν πρόλαβε,δυστυχώς. Ετσι ανέλαβε η κυβέρνησης την πραγματοποίηση της επιθυμίας του.
-Κάτι σαν το “make a wish” δηλαδή.
-Ακριβώς. Επόμενος παρακαλώ.

– Εδώ κύριε Ψευτόγλου. Δεξιά. Μαριάνθη Μπούκη.
– Γιατί το κόψατε;
– Ποιος σας το είπε;
– Μα…φαίνεται.
-Με πείραζε στο λαιμό.
– ….!
– Κάπνιζα δύο πακέτα κάθε μέρα.Ευτυχώς ησύχασα.
– Ααα… Ερώτηση παρακαλώ.
– Είναι αλήθεια πως μεγάλο μέρος του λαού είναι δυσαρεστημένο…
– …Και λοιπόν;
– Και όπως ξέρετε είναι η εξουσία…
– Τι λες νεαρά μου; Ντροπή. Είναι δυνατόν εν έτει 2022 να λέγονται τέτοια πράγματα; Πως η εξουσία δεν είναι στα χέρια του κράτους…;
– Εννοώ ότι…
-Σας παρακαλώ. Ο λαός κανονικά  παρατηρεί την εξουσία,την οποία διακρατά μονίμως το κράτος. Πως είναι δυνατόν να διακινδυνεύομεν ολισθηράς προοπτικάς, δια να κάνουμε το χατίρι σε πέντε-δέκα εκατομμύρια “μπαχαλάκιδες”; Οι υπόλοιποι, τί φταίνε;
– Ποιοι “υπόλοιποι” κύριε υπουργέ;
– Ουκ εν τω πολλώ το ευ, δεσποινίς μου.

– Νομίζω κάνετε λάθος.
– Τι κάνω; “Λάθος”; Πόσα φύλλα πουλάτε;
– 850 περίπου.
– Πόση επιδότηση έχετε λάβει ως μέσο;
– Δεν ξέρω ακριβώς…
– Θα σας πω εγώ: Ενα εκατομμύριο, εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα. Σας φαίνεται “δημοκρατικό”;
-…
-Καταλάβατε τώρα τί εννοώ;
– Μάλιστα.
– Εύγε. Καλό μεσημέρι σε όλες , όλους και όλα.

“απομαγνητοφώνηση” της επανεμφάνισης του Φαραώ (και όχι “Μωϋσή”) μετά και την χθεσινή “πληγή”.

Είπε λοιπόν ο Νοσφεράτου Jr : “Ζητώ ειλικρινή και προσωπική συγνώμη”.
(με λίγα λόγια,ζητώ-ακόμα και αν δεν φταίω εγώ- συγνώμη για λογαριασμό των ηλιθίων και αχρήστων που  έχω δίπλα μου. Είμαι μεγαλόθυμος. ΄Οχι, δεν φταίω εγώ καθ ότι έλειπα.)
Φαντάσου, πόσο δειλός είναι ο ίδιος και πόσο γελοία υποκείμενα είναι αυτά δίπλα του.

Ειπε κατόπιν: “…Θα αποζημειωθούν όσοι εγκλωβίστηκαν στην Αττική οδό”.
(υποθετική ερώτηση: “οι πολίτες που εγκλωβίστηκαν σε άλλες λεωφόρους,πχ. Μεσογείων Κατεχάκη Κηφισίας κλπ,, είναι τρίτης κατηγορίας”;
Υποθετική απάντηση: “Ας είχαν προνοήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις να ιδιωτικοποιήσουν και εκείνους τους δρόμους, ώστε να αποζημειώνονταν όλοι. Τι να πρωτοκάμουμε και εμείς;” Σωστός!)

Και συνέχισε με δικολαβίστικα κολπάκια της δεκάρας: “…πράγματι (εδώ αυτοεπιβεβαιώνει κάτι που δεν υπάρχει.Ειναι κολπάκι που χρησιμοποιούν και οι δικηγόροι: π.χ.: “πράγματι κύριε πρόεδρε, η κατηγορούμενη είναι άθώα”.
“πράγματι λοιπόν-λεει το Κούλι- “μέσα σε 30 μήνες είναι δύσκολο να διορθωθούν προβλήματα δεκαετιών…”
Αλλο κολπάκι εδω με τους χρόνους. Οταν θες να “μεγαλώσεις” το χρονικό διάστημα αναφέρεσαι σε χρόνια. Οταν θες να το “μικρύνεις” στα μάτια του απλού (μαλάκα) αναφέρεσαι σε μήνες. Δεν συμφέρει να το πας πιο “κάτω” γιατί πλέον οι αριθμοί διογκώνονται ανάποδα (π.χ. “είμαστε κυβέρνηση 900 μερες. Οχι.Ειναι too much. 30 μήνες είναι καλά.

Να θυμίσουμε ότι 30 μήνες είναι δυο και μισό χρονάρες.
Δηλαδή,σε δυόμιση χρόνια: Εχεις αποφοιτήσει τον τελευταίο χρόνο,έχεις πάει φαντάρος,έχεις γυρίσει,έχεις παντρευτεί, έχεις ανοίξει μαγαζί και έχεις ένα παιδί 1 χρονου και άλλο ένα στην κοιλιά της μάνας του. Για να καταλαβαινόμαστε για τι γελοίο δούλεμα μιλάμε.

Πάμε πιο κάτω.Λέει: “…Όμως, θα το ξαναπώ, έχουμε βάλει τον πήχη των προσδοκιών ψηλά και η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται με τις αδυναμίες του χθες, γίνεται με τις ανάγκες του σήμερα..”

Το “θα το ξαναπώ” είναι προσπάθεια σύνδεσης με προηγούμενες δηλώσεις σε άλλες “δοκιμασίες” που σημάινει “έχουμε πλάνο που “απλώνεται” στο χρόνο. Εσένα σου φαίνεται αργό γιατί είναι μεγάλο. Δεν μπορείς να δεις την μεγάλη εικόνα. Ισχύει αυτό που λέει και το λαϊκό άσμα: “…είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου”.
Οπότε λοιπόν, αφού ο πήχης είναι υπερβολικά ψηλά, λογικό δεν είναι συνήθως να περνάμε όλοι μαζί από κάτω; Σου λέει: “φταίω εγώ που θέλω να φτάσω την Ισιμπάγιεβα; Οχι”
Ε,ρε γαμίσι, ξύλο πρόστιμο στενό παπούτσι και κατήφορος που σας χρειάζεται.

Πάμε πιο κάτω: “…Αντιλαμβάνομαι πάντα τις αιτιολογίες. Ναι, είχαμε μια πρωτοφανή χιονόπτωση, ναι το χιόνι μπορεί να ήρθε λίγο πιο γρήγορα από ότι είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι, όμως δεν πρόκειται, δεν πρόκειται αυτό να το επικαλεστώ ως δικαιολογία…”

Αλλο δικολαβίστικο κόλπο αυτό. Η διασταλτική μέθοδος. π.χ.: “κύριε πρόεδρε, η κοπέλα που στέκεται μπροστά σας,δεν έχει αδερφό, δεν έχει αδερφή, δεν έχει πατέρα, δεν έχει μάνα, δεν έχει γονείς, δεν έχει σπίτι, δεν έχει οικογένεια….”.  Δηλαδή απλά θέλει να πει ότι είναι ορφανή, αλλά το λέει με δέκα τρόπους. Σαν το παραγάδι που έχει πολλά αγκύστρια. Κάπου θα πιάσει κάτι.

Δεν είναι καλές οι δικαιολογίες όντως, αλλά είναι απαραίτητες να τις λες στην αρχή και ας μην τις “επικαλείσαι” στο τέλος. Είναι σαν τη φασολάδα. Μπορεί να κάνει “θόρυβο” και να μυρίζει, αλλά είναι απαραίτητες οι φυτικές ίνες και οι πρωτεϊνες της. Τι να γίνει;

Πάμε πιο κάτω: “…Υπήρξαν αστοχίες και ανεπάρκειες οι οποίες πρέπει να διορθωθούν. Και για όλους αυτούς τους λόγους δημιουργήσαμε το νέο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης. Εγώ θα εξακολουθώ να στηρίζω αυτή την επιλογή, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τις δομές και τις δυνατότητές του. Και φροντίζοντας η λειτουργία του Υπουργείου να γίνει αποτελεσματικότερη με την καλύτερη συνεργασία όλων των άλλων Υπουργείων…”

Αν υπήρχε μια ελπίδα να γίνει κάτι σωστά με την απαρίτητη βέβαια ταλαιπωρία αλλά με ένα υπουργείο,φαντάσου το μέγεθος της μπουρδελοποίησης όταν όλα αυτά τα μικρά υπουργεία-μπουρδελάκια φτιάξουν αλυσίδα. Αλλωστε συμβαίνει συχνά. Τί, όχι; Ονομα ένωσης: Δεζοξιριβοζο-τεμπελχανο-ραχατλιδο-μιζο-νουκλεϊκό οξύ. (διαβάζετε ως: DTRMNA).
Εδώ,για να κοπεί ένα κλάδί,χρειάζονται από 3 ως 6 χρόνια. Μέχρι να αποφασήσουν ποιος φορέας είναι υπεύθυνος για την κοπή ολάκερου δέντρου, το δέντρο έχει μετατραπεί σε Αμαζόνιο και στην κοσμοστέγη ζουν πτεροδάκτυλοι.

Και τέλος, κατέληξε ως:”… Έχουμε αποδείξει ότι έχουμε το θάρρος να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τη διάθεση να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε καλύτεροι…”
Σε προειδοποιεί δηλαδή: “Μη τολμήσεις και συνεχίσεις να πιστεύεις ότι δεν έχουμε επαρκώς αποδείξει τι μπορούμε να κάνουμε (να “κάνω” δηλαδή) γιατί δεν θέλω πολύ να ανοίξω και τις 7 σάλπιγγες “με τη μία”.
Οπότε μαλάκες, προσοχή. Λάου-λάου. Μη τον αγριεύετε. Εχει το ρυθμό του. Τουλάχιστον έτσι, προλαβαίνουμε να γλύφουμε τις πληγές μας και να προχωράμε πουτσά-στραβά,μέχρι την επόμενη. Μη τον αγριεύετε. Το νού σας ρεμάλια.

Τέλος είπε: “…Διδασκόμαστε λοιπόν και προχωράμε».

Στου κασιδομαλάκα τη κεφάλα. Ξέρεις τί είναι να ακριβοπληρώνεσαι για να κάνεις πειράματα; Ούτε στο Χάρβαρντ δεν θα μπορούσε να βρει τέτοιες συνθηκες εργασίας ο Κουλάκος. Οπως και όλα τα προηγούμενα κουλά που πέρασαν και τα επόμενα που θα έρθουν.

Γι αυτό και καλεί και άλλους “επιστήμονες” να επαναπατριστούν”. Ο ένας του ΚΙΝΑΛ ξανάρθε πίσω. Ειναι παιδί μελετηρό αυτό. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει καλές “υποτροφίες”. Και όσους ειναι εδώ,τους παρακαλεί να μη φύγουν. Μείνετε στην Ελλάδα. Προτιμήστε τα εληνικά “προϊόντα”. Που αλλού βρε θα βρείτε: ακαταλόγιστο, ακαταδείωκτο, ακατάσχετο, απαλλακτικά βουλεύματα με τον τόνο και υποθέσεις αρχείου το οποίο μοιάζει με τη πυραμίδα του Χέοψ. Που αλλού, άλλες τέτοιες επιτροπές διαλεύκανσης, εξεταστικές κολυμπήθρες με διάσημους “νονούς”…που αλλού έχει τέτοιες ΕΔΕ; Που αλλού θα ματαβρείτε τέτοιο ξεκώλιασμα, τέτοια μιζαδούρα, τέτοιο ξυσιμέλαιο (είναι λάδι από το ξύσιμο), τέτοια λοβιτούρα και τέτοια ασυλία;

Ψηφίζουμε Ελλάδα. Και με τα τέσσερα πόδια.

Υ.Γ: Για “κλιματική αλλαγή” ούτε λόγος. Είπαμε.Δεν προσφέρεται το χιονάκι. Ειδικά άμα δεν έχει ανεμοθύελα.Δεν είμαστε δα και στη Σιβηρία. Πως να το “πουλήσεις” ως “απειλή”; Με “0” μποφόρ πνίγεσαι στο χιόνι, με “0”μποφόρ πνίγεσαι στους καπνούς. Ναι,αλλα άλλο να  κρυώνειςκαι άλλο να καίγεσαι σα κλαδάκι. Στη πρώτη περίπτωση, σου πετάω μια κουβέρτα και ένα κρουασάν. Στη δεύτερη, τί  να σου πετάξω; Μια τεφροδόχο;

Δεν είναι “τσουνάμι”. Δεν είναι “χειμαρος που παρασέρνει τα πάντα”. “δεν είναι πύρινες φλόγες που ξεπηδούν από παντού”. Είναι “το φιδάκι ο Διαμαντής”.
Είναι σιωπηλό,μαλακό και αθόρυβο. Δεν είναι “πιασάρικο”.
Πούστιδες.

Αυτές είναι οι εικόνες από την “καταστροφή” του “περίεργου” φαινομένου που μας έλαχε.
Δυστυχώς-όπως τόσα άλλα-έχουν στρεβλά αποδωθεί ως “πρόβλημα”, ως “κρίση” και ως “εκδικητική μανία της Φύσης”
Σε λιγότερο άρρωστες εποχές, ως πριν λίγα χρονάκια, το χιόνι-γενικά-είναι συνυφασμένο,συνδεδεμένο αυτονόητα με την χαρά,με το παιχνιδι-για μικρούς και μεγάλους.Με την ευτυχία. Με την αλλαγη “φορέματος”. Ενας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής,δωρεάν, Στον οποίο συμμετέχεις και ‘συ. Μια γιορτή του χειμώνα  Με τα όποια προβληματα προκαλεί φυσικά στην καθημερινότητα,στις μεταφορές,στην παροχή ενέργειας κλπ. Διαχειριστικά όλα αυτά.

“κοιτάξτε εδώ,απίστευτες εικόνες”. λέγανε οι καρακάξες απο τα κανάλια. Τι έδειχνε κεινη την ώρα; Πλανα από το κέντρο,απο το Σύνταγμα.Ολα σκεπασμενα με λευκη πάχνη. 20 ποντους χιονι στο έδαφος. Τα δεντράκια με λευκα “σκουφάκια”.  Πραγματικά απίστευτες.
Οχι όμως όπως το εννοεί ένας νορμάλ άνθρωπος που απευθυνεται σε “νορμαλ” ανθρωπους. Αλλά όπως το εννοεί ένα βαμπίρ που απευθυνεται σε κολασμενες κορασίδες.
Οχι “απιστευτες” με την έννοια της ομορφιας. Αλλα των προβλημάτων.  Δηλαδή “τα είχαμε όλα,ήταν ανάγκη και αυτό να μας βρει”; Λες και έβρεξε σκατά. Λες και σκεπαστηκαν όλα από λάβα. Λες και έκαναν ρεπορτάζ από την Πομπηία.

(δεν είναι τυχαίο ότι δυσκολευονται οι επινοητές της “κλιματικής αλλαγής” να συνδέσουν το χιόνι με την  παγκόσμια μόλυνση. Ενω π.χ. οι μπόρες και οι πλημύρες, οι φωτιές και ο κατολισθήσεις, ειναι πολύ βολικά στο αφήγημα, εν τουτοις,το ήρεμο,σιωπηλό,απαλό,βαμβακένιο χιόνι,είναι λίγο άβολο συνειρμικά να συνδεθεί με κάποιον κλιματικό κίνδυνο. Εχουν περάσει 24 ώρες και ακόμα να ακούσουμε για “κλιματική αλλαγή”. Και ούτε θα ακούσεις. Θα περιμένουν καμιά νεροποντή για να γίνει λόγος για “θεομηνία” και “τιμωρία του ανθρώπου από την αλόγιστη χρηση πόρων”  κλπ-κλπ-κλπ  ενοχλητικά και φαιδρά).

Τα περισσότερα διαχειριστικά λοιπόν προβληματάκια λόγο χιονιού, μπορούν να αντιμετωπιστούν και το κυριότερο να προβλεφθούν ως καταστάσεις, αφού  χιονόπτωση δεν εχει συμβεί ποτέ κατακαλόκαιρο για να σε πιάσει στον ύπνο. Παντα χειμώνα χιονίζει, εδώ και κάποια εκατομμύρια χρόνια. Δεν σε βρήκε και ο χιονιάς με το μαγιό στη παραλία. Αν εσύ είσαι μαλάκας, αυτό είναι αλλο θέμα.

Ολα αυτά, έξω από το παραληρηματικό πρίσμα της καταστροφολογίας και της εσκεμένα ογκούμενης κινδυνολογίας.Σε έναν κανονικό κόσμο.
Σε αυτόν όμως που “ζούμε”, όντως η χιονόπτωση είναι “πρόβλημα”. Που ενίοτε σκεπάζει άλλα. (Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, σήμερα, η χιονόπτωση κάλυψε-πρόσκαιρα μεν αλλά κάτι είναι και αυτό- την άβολη επικαιρότητα. Αλλαξε την”ατζέντα” για λίγο. Βολική. Γι αυτό και ο βασιλιάς του γέλιου,δεν έκανε κάποιο διάγγελμα).

Οπως “πρόβλημα είναι και οι σχετικά υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Οπως και οι πιθανές παρατεταμένες ανομβρίες. Αλλά και οι διόλου απίθανες εντονες βροχοπτώσεις. Και οι φωτιές. Μέχρι και η γρίπη έγινε “πανδημία”. Ολα για την κονόμα και τον έλεγχο. Οτι και καλά “από κάτι σε σώζω”.
Κάποτε έπαιζε μπάλα ο “κομουνιστικός” κινδυνος. Πάει αυτός και πριν ανασάνουμε προέκυψε η “τρομοκρατία”. Και πριν πούμε “αμην” προέκυψαν οι κλιματικές “καταστροφές” και πριν προκάμουμε να τις συνηθίσουμε, κατέφτασε και “υγειονομική καταστροφή”.
Οπου κατά το 99% πεθαίνουν άνθρωποι με μέσο όρο ηλικίας πάνω και από το προσδόκιμο και σε αριθμό όχι μεγαλύτερο από ότι άλλες χρονιές.

Τι είναι ένας λαός χωρίς σωτήρες; Ελεύθερος. Τι είναι και οι “σωτήρες” χωρίς “σωτηρίες”; Μηδέν.Nada. Zero
Ολα πλέον είναι “πρόβλημα” σε έναν “προβληματικό κόσμο” που πλέον πρέπει κανείς να ψάχνει τρύπες συνέχεια να κρυφτεί από τα “δεινά” που τον βρίσκουν, συνεχώς.

Οι μάγοι μετέτρεψαν το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι” σε “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες”. Θαύμα της κινηματογραφίας.
Οτιδήποτε σε έκανε να χαιρεσαι ως χθες,σήμερα είναι πρόβλημα που χρεάζεται “λυση”. Δηλαδή “άμεση αντιμετώπιση”. Είναι κινδυνος! (και φυσικά ο “φταίχτης” είσαι εσύ).

Σαν τους λαγούς από τη μια τρύπα στην άλλη. Απο την οικονομική ,στην κλιματική τρύπα. Απο την κλιματική στην προσφυγική.Απο κει “τσουπ” στην “υγειονομική” και “τσουπ” παραπέρα στην ενεργειακή, στην επισιτιστική, και πάει λέγοντας. Ορεξη να έχεις να πηδάς λαγουδάκι.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά μέχρι πριν 20 χρονάκια,δεν είχες ΚΑΜΙΑ. Η τέλος πάντων είχες κάποιες διαχειρησιμες. Ειχαμε ένα μπαμπούλα της κολεκτιβας. Και τέλος.
Πως προέκυψαν όλα αυτά; Τι λάθος έκαμες καϊμένε; Τι έκανες και “άναψες” τον ήλιο παραπανω και κάιει, φόρτωσες τα σύννεφα με περισσότερες βροχές και πνiγόμαστε, έπηξες τον άερα με ιούς και μικρόβια, έκαψες τις αποθηκες και ξεμείναμε απο σταρι και φαϊ, έφαγες όλα τα λεφτά και άδειασαν οι τράπεζες,  έκαψες όλα τα δέντρα και θα πνηγούμε από ασφυξία, τίναξες τις πηγές στον αέρα και δεν έχουμε κάρβουνο για ζεσταθούμε…
Τι στο διάολο πια έγινε και μας επισκέφτηκαν οι πληγές του Φαραώ,σε δυο δεκαετίες;

Τίποτα δεν έγινε. Τιποτα δεν άλλαξε. Τιποτα δεν “μεγάλωσε”, ούτε “μικρυνε” ούτε “εξαφανιστηκε”ούτε “εμφανιστηκε” ούτε “προέκυψε” ούτε “μας βρήκε” ούτε “έπεσε στην κεφάλα μας”.
Οσο θα μένεις κορόιδο αυτοενοχοποιημένο. Οσο θα νοιώθεις ότι “φταις” και “πρέπει να πληρώσεις” κουτοπόνηρους μεγαλέμπορους “σωτηρίας” που την περνάνε “κοτσάνι” εις υγείαν σου μαλάκα…όσο δεν τους τραβάς μια γερή κλωτσιά στο κώλο,αυτά θα τραβάς.

Οσο τους ανέχεσαι ως σωτήρες ή διαχειριστές των “προβλημάτων” που κατ’αυτούς ΕΣΥ προκάλεσες, και ΕΣΥ πρέπει να πληρώσεις. Με κάθε μορφή. Ειτε ως φορολογία.Ειτε ως στέρηση δικαιωμάτων. Αυτά θα τραβάς
Αφού δεν τους στέλνεις στο διάολο και ακομα παραπέρα,καλά να πάθεις.

Αλλωστε όπως λένε και οι ίδιοι, ΔΕΝ είσαι υποχρεωμένος να “σωθείς”. ΑΝ θέλεις. Αν δεν θέλεις, κάτσε να “πεθάνεις”. Μόνος σου προσέρχεσαι στο κρεβάτι του Προκρούστη. Μονος σου μπαίνεις στη φυλακή σου.  Αυτοθέλητα παραδίδεις ότι σε κάνει άνθρωπο και σε ξαναστέλνει στην εποχή που αναμετριώσουν στα ίσια με τα άλλα ζώα.

Αμυαλε, τηλεορασόπληκτε. Ακριτε σκουπιδοφάγε. Αμόρφωτε τενεκέ. Νοητικά ράθυμε καταναλωτή της δεκάρας. Ηλίθιε δοσατζή. Καλά να πάθεις. Τα παιδιά, δεν σου φταίνε σε τίποτα όμως. Και οφείλεις να γυρίσεις λίγο την “πλάκα”. Βαποράκι της καθημερινότητας. Τρομαγμένε ναρκομανή.

Η ομάδα μας κατέβηκε μάλλον με 4-5-1 ή άντε 4-4-2, αφού η θέση που κάθε φορά είχε ο Μάνταλος, με μπέρδευε. Κατέβηκε πάλι πολύ προσεκτικά και πολύ σφιχτά απέναντι σε έναν αντίπαλο που κι αυτός είχε βαρυφορτώσει το κέντρο του. Αν λοιπόν δεχθούμε οτι και οι δυό ομάδες πήραν ένα τεράστιο μηδέν στην οργάνωση του παιχνιδιού, όλοι μας καταλαβαίνουμε οτι είδαμε ένα πολύ βαρετό πρώτο μέρος.

Πρακτικά είδαμε και τις δυό ομάδες να αμύνονται ασχέτως επιθέσεων αντιπάλων. Είδαμε ένα άνοστο πρώτο ημιχρόνιο, που ήταν διαγωνισμός λαθών εκατέρωθεν. Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλά στημένη για να δεχθεί κύματα επιθέσεων, δεν τα δέχθηκε, κι άρα πήρε άριστα στην αμυντική της συνοχή αλλά μηδέν στην επιθετική της διάθεση. Σε αυτό βοήθησε και η πολύ κακή μέρα των Γκαρσία, Μάνταλου και Τσούμπερ, που ούτε είχαν κίνηση χωρίς την μπάλα, ούτε κι έψαχναν κάποιους αφύλακτους χώρους, που βέβαια δεν είναι οτι υπήρχαν κιόλας.

Σε αυτό το κλειστό παιχνίδι λοιπόν, η ΑΕΚ δεν κινδύνεψε πουθενά αφού τελική δεν είχε ο Ατρόμητος, ενώ κατώρθωσε να προηγηθεί με τον Τζαβέλα μετά από κόρνερ. Μάλιστα θα μπορούσε να έχει βάλει κι άλλο γκολ, όμως ο ανεκδιήγητος σήμερα διαιτητής, της αρνήθηκε ένα καταφανέστατο πέναλτυ. Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ οτι όλη η δουλειά σήμερα ήταν ο Λαταλέκ κι ο Σιμάνσκι, κι από πολύ κοντά το κεντρικό μας δίδυμο, αλλά και η καλή παρουσία των δυό πλάγιων μας μπακ. Σε αυτό το βαρετό πρώτο μέρος, που είχε μόλις μία τελική ( το γκολ μας ), και φυσικά δεν είχε κανένα ρυθμό αλλά μια κατοχή μπάλας από τον Ατρόμητο, που δεν ήξερε τι να την κάνει.

Στο δεύτερο μέρος, είδαμε πιο ενδιαφέροντα πράματα. Γενικότερα είχε καλύτερο ρυθμό το παιχνίδι, ενώ η ΑΕΚ απέκτησε μια αυτοπεποίθηση και μια πληρότητα σαν ομάδα. Σε αυτό βοήθησε το γρήγορο χρονικά δεύτερο γκολ που πετύχαμε με τον Τσούμπερ σε μια έξαρση του Γκαρσία, και αργότερα το οτι ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες. Θα μπορούσε να έχει μείνει και με εννέα αλλά ο διαιτητής χάρισε δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Χαρίση.

Να μην αδικήσουμε όμως και τον Γιαννίκη. Μετά το δεύτερο γκολ μας, βοήθησε την ομάδα με τις αλλαγές του. Πρώτον την φρεσκάρησε και δεύτερον έκανε ένα πολύ λογικό rotation εν όψει Τετάρτης. Οι αλλαγές λοιπόν ήταν χρήσιμες ενώ και οι φωνές του έπιασαν τόπο, αφού η ομάδα συνέχισε να είναι συμπαγής και σοβαρή, ενώ έψαξε κι άλλο γκολ με ωραίες προσπάθειες.

Φυσικά δεν μιλάμε για υπερθέαμα, αλλά είμαστε χαρούμενοι. Η ΑΕΚ ανέβασε την απόδοση της, ήταν πάρα πολύ καλή στην αμυντική της λειτουργία, ενώ μας χάρισε και κάποιες τελικές μπροστά. Γνωρίζουμε βέβαια την αγωνιστική αδυναμία του Ατρόμητου, αλλά το σημερινό παιχνίδι ήταν βήμα βελτίωσης για εμάς και μια καλή συνέχεια του παιχνιδιού της Τούμπας. Όπου φάνηκε οτι κάποιοι σοβαρεύτηκαν κι άκουσαν τις απειλές του εγγυητή.

Για μένα σήμερα κορυφαίος ήταν ο Σιμάνσκι με το πάθος και το αδιάκοπο τρέξιμο του. Δίπλα του στάθηκε επάξια ο Λεταλέκ, που νομίζω έκανε το κορυφαίο του παιχνίδι. Να εξάρω επίσης τον αλάνθαστο Μήτογλου, και τον πολύ καλό τον τελευταίο καιρό Τζαβέλα. Σε όλους αυτούς πλασάρω και τον Ρότα σήμερα, που κέρδισε την κόκκινη κάρτα του αντιπάλου, ενώ κάλυψε την πτέρυγα του πολύ αποτελεσματικά, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους και μακάρι να συνεχίσουμε έτσι. Αθόρυβα, σοβαρά και δημιουργικά. Διότι δεν είναι δυνατόν να χωνέψω οτι αν είχαμε κερδίσει ΟΦΗ και Αγρίνιο, θα ήμασταν τέσσερις πόντους από την κορυφή.

Η ομάδα μας με πολλά αγωνιστικά θέματα, παρατάχθηκε με 4-2-3-1 στην άδεια Τούμπα. Κατέβηκε σωστά στημένη κι αρκετά προσεκτική. Θα μπορούσα και να πω και δειλή ή άτολμη, αλλά δεν θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς μετά την προχθεσινή σφαλιάρα. Το σίγουρο είναι οτι έπαιξε την τακτική Γιαννίκη. Έδωσε το γήπεδο στον αντίπαλο, τον περίμενε κοινώς, και κράτησε ένα σημαντικό ποσοστό κατοχής της μπάλας κύρια στην περιοχή της.

Δεν μπορώ να πω οτι κινδύνεψε. Ό,τι βγήκε από τις προσπάθειες του ΠΑΟΚ, έσβησε πάνω στον Τσιντώτα, που χωρίς κάποια μεγάλη επέμβαση, ενέπνεε μια σιγουριά. Φυσικά η επιθετική μας λειτουργία ήταν από μηδενική έως αρνητική, όμως οι χώροι που βρήκαν οι παίκτες μας έφεραν τρεις σπουδαίες αντεπιθέσεις, που άνετα θα μπορούσαμε να έχουμε σκοράρει κάποιο τέρμα. Δεν νομίζω να είχαμε κάποια παραπάνω απαίτηση σήμερα. Δυστυχώς οι ευκαιρίες χάθηκαν με Τσούμπερ και Γέβτιτς.

Αν πούμε λοιπόν για κάποιο παιχνίδι τακτικής εκ μέρους μας, μπορώ να πω οτι τηρήθηκε και σχεδόν βγήκε. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερα τα πράματα, αν δεν ήταν χεσμένοι οι Ρότα και Μοχαμαντί, αν δεν ήταν τόσο κακός ο Σιμόες, κι αν βρισκόταν στο γήπεδο και ο Γκαρσία. Οι υπόλοιποι πήγαν σχετικά καλά με κορυφαίο τον Τζαβέλα και πολύ κοντά του τον Σιμάνσκι και τον Τσούμπερ στην αμεσότητα της αντίδρασης του. Φυσικά σε όλο αυτό το σκηνικό βοήθησε και η πολύ μέτρια απόδοση του ΠΑΟΚ.

Το πρώτο μέρος όμως ήταν ευχάριστο για ντέρμπυ. Είχε ρυθμό και διάθεση και μπόλικα τρεξίματα. Ο αντίπαλος φαινόταν πιο δεμένος σαν ομάδα και με σαφές επιθετικό πλάνο. Όμως δεν ήταν τελικά επικίνδυνος. Η ΑΕΚ έπαιξε το τυπικό εκτός έδρας παιχνίδι με σκοπό να πάρει κάποιο σκορ ασφαλείας. Χρειάζεται όμως να ανέβει παραπάνω στο δεύτερο μέρος και να πιστέψει λιγάκι. Διότι μπορεί να έχω γράψει αυτά τα προηγούμενα, όμως φαινόταν σαν να κρέμεται από μια πολύ λεπτή κλωστή.

Ευτυχώς οι φοβίες μου δεν επιβεβαιώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Η ομάδα μας ανέβασε την απόδοση της και κύρια άλλαξαν πάνες οι χεσμένοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο αντίπαλος να μην μπορεί να βρει διαδρόμους, λόγω του πρεσαρίσματος μας και των σωστών τοποθετήσεων, ενώ η ΑΕΚ έβγαλε πάλι τις τρεις αντεπιθέσεις της, που χάθηκαν πάλι, η μία λόγω του var. Νομίζω οτι ήταν πειστική η εμφάνιση αυτή σε σχέση με την τακτική που υπηρετήθηκε.

Η οποία ήταν ίδια με αυτήν του πρώτου μέρους, αλλά πλέον ήταν πιο γεμάτη. Η ομάδα είχε αλληλοκάλυψη, ενώ είχε ξεπεράσει την διστακτικότητα της. Η εικόνα ήταν περίπου ίδια με πριν , όμως η ΑΕΚ είχε κερδίσει μέτρα και αυτοπεποίθηση. Σε αυτό βοήθησε πολύ το ανέβασμα του Σιμάνσκι καθώς και οι τρεις κάθετες μπαλιές του Γέβτιτς. Φυσικά δεν μιλάμε για τίποτα εκτυφλωτικό αλλά μπροστά σε αυτά που έχουμε δει και φέτος, είμαστε ικανοποιημένοι.

Ο ΠΑΟΚ με εντυπωσίασε με τον αργό ρυθμό του και με το νωχελικό του παιχνίδι. Με την φλυαρία του επίσης, στην οποίαν βέβαια αναγκάστηκε από εμάς, κι ειδικά όταν το σύστημα μας γύρισε σε 4-3-3 με τις σωστές αλλαγές του Γιαννίκη, που είχαμε καιρό να τις δούμε. Οπότε την τελική ισοπαλία την πιστώνεται κι αυτός, άσχετα αν δεν ξέρω αν τον βόλεψε να παίξουμε σαν την μικρή ομάδα κι έχει ο θεός στη ρεβάνς. Ό,τι όμως και να λέμε, οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια για την σοβαρότητα και την πειθαρχία της ομάδας σήμερα, και φυσικά για την καθήλωση του Μάνταλου στον πάγκο.   Κι αν τέλος κάποια ομάδα έπρεπε να κερδίσει σήμερα, αυτή ήταν η ΑΕΚ.

Ετσι ονόμασαν- υπάρχει μια μανία να “βαφτίζουμε” τα πάντα- την τρίτη Δευτέρα του κάθε χρόνου. Blue Monday. Γιατί λέει έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι η πιο καταθληπτική μέρα του χρόνου. Λες και οι άλλες  είναι μέσα στον πεντοζάλη.

Η αλήθεια είναι-πέραν των συγκεκριμένων ημερομηνιών- πως δέρνει μια κατήφια,μια καταχνιά, πολύ κόσμο. Μια ψυχολογική πρέσα υπάρχει. Θα ήταν και εξωανθρωπινο εδώ που τα λέμε να μην επιρρεαστεί κανείς-λίγο-πολύ- από όλο αυτό το βαρύ σκηνικό-γιατί περί σκηνικού πρόκειται,τελείως στημένου και εσκεμένου- που έχει μετατρέψει πολλές “στρωμένες” ζωές σε  σμπαράλια και ακόμα περισσότερες τις έχει εξωκείλει από την γλυκιά καθημερινότητα και τις έχει ρίξει στα ρηχά

Και δεν είναι μονο αυτή η κορονοτρέλα, η ψυχωτική κατάσταση που αναγκάζονται εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι να περνούν, με τον κοσμο να μοιάζει σα να βγήκε από το κλίμα του μεσοπολέμου. Εκείνου που πριν ακόμα συνέλθουν και γλύψουν τις πληγές τους πάμπολοι, τους ήρθε κατακούτελα η τρέλα του 2ου Π.Π και εκεί το πράγμα έπιασε ταβάνι.

Κάτι ανάλογο και τώρα. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, λάλησε ο “Πέτρος” και αρνείται ότι 2+2 κάνουν τέσσερα.
Πρωτού βγει από το σανατόριο των οικονομικών μνημονίων, κατέφτασε μια “πανδημία” τρέλας, ανυπόφορης παραπληροφόρησης, αποκοσμου παραλογισμού και μάλιστα από τα πιο επίσημα χείλη. (αυτοί οι πουσταράδες άλλωστε πάντοτε ξεκινάνε όλες τις τρελές ανήκουστες και ενείπωτες τραγωδίες)

Μυριάδες-όχι άμοιροι ευθυνών,αλλά σίγουρα όχι πρωταίτιοι,- απλοί καθημερινοί άνθρωποι, “στριμώχτικαν” με λογής-λογής παράλογα μέτρα, τα οποία ακουμπούν στα όρια του ολοκληρωτισμού και της κοινωνικής ψυχοπάθειας.
Μεγάλο μέρος αυτού του πληθους, είναι αναγκασμένο να παίξει, να συμμετάσχει σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που είναι ικανό να λυγίσει ακόμα και τους πιο σταθερούς χαρακτήρες. Πόσο μάλλον τους εύθραστους. Αυτούς τους καίει όπως ο λίβας.
Οι αυτοκτονίες,δεν έχουν καταμετρηθεί ακόμα  στο σύνολό τους. Μιλάμε για έναν “παράλληλο πολεμο”. Τα αντικαταθληπτικά, έχουν βαρέσει ταβάνι. Οι μισοί στο δρόμο παραμιλάνε.
Πολλοί εξ αυτών,καλά να πάθουν. Οι περισσότεροι. Γνωμη μου. Αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και χλωρά. Δυστυχώς.

Ελπίζουμε ότι σύντομα θα βγούμε από αυτή τη κατασκότεινη φωλιά του κούκου. Και αυτοί που θα έχουν “φύγει” όχι από κάποιο οργανικό πρόβλημα αλλά  αυτοκτονώντας, να έιναι όσο γίνεται  λιγότεροι. Δεν είναι και καμιά σοβαρή λύση εδώ που τα λέμε να κρεμιέσαι από τα δέντρα, ή να κόβεις τις φλέβες σου στη μπανιέρα. Αλλά τί να γίνει. Υπάρχουν και αυτές οι ψυχούλες. Για τις οποίες υπεύθυνα για την αφαίρεση των ζωών τους ,είναι αυτά τα τέρατα  που κυβερνάνε, πολιτικά,οικονομικά κλπ.

Η ορθή αντίδραση,δεν είναι να “σαλτάρεις” πρωτού σαλτάρεις από το παράθυρο, αλλά να τους γαμίσεις την Παναγία όπου τους βρείς. Αλλωστε-όπως λέει και η ψυχολογία “είναι υγεία η αντίδραση”. Ασε τη Καινή Διαθηκη  να λέει. Αλλωστε αυτοί που την διδάσκουν είναι-κατά βάση-τα μεγαλύτερα καθάρματα.

Αν παρακολουθήσει κανείς και την πορεία της λαοφιλούς ποπ-ροκ και r&b – πάντα η μουσική δίνει το “στιγμα” της εποχής της- θα δει ότι “σκουραίνει” το πράγμα όσο περνάνε τα χρόνια.
Απο τα κωλοκουνηματα  και την ανεμελιά της Τζένιφερ Λοπεζ και της Σακιρα, (δεκαετια 2000-2010, “καταναλώστε”, λεφτά υπάρχουν κλπ.) περάσαμε στην μελαγχολία της Eϊμυ Χουάϊνχάουζ. Φουλ οικονομική και όχι μονο κρίση. Τέλη πρώτης δεκαετιας του νέου αιώνα.Χάθηκε πρόωρα  η υπέροχη φωνή της. Κατι  νευρωτικά ανορεξίας προβλήματα,κάτι η πίεση των μανατζαραίων για περισσότερες τουρνέ, δισκογραφία και κονόμα,την έστειλαν “αδιάβαστη”.
Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα έχασε η Μουσική, απο αυτά που θα τραγούδαγε
Ετσι είναι όμως. Ζουν κάτι τομάρια ως τα 90 και τα 100 και άλλοι,πριν προλάβουν να “ανθίσουν” κάνουν “μακροβούτι” στον τάφο.
Ενας θρίαμβος είναι η ζωή. Της υπεροχής των “αδύναμων”

Και μόλις μου έρχεται στο μυαλό,ένας στίχος,υπέροχος απ΄τους Nighτwish  από το ομότιτλο κομμάτι: “Slow Love Slow, only the weak are not lonely”.
(προτείνω να δειτε την ταινία “Imaginarium”. Ονειροδυστοπική, Για μεγάλα “παιδιά”,αλλά παιδιά.)

Με το που καβάλησε λοιπόν η δεύτερη δεκετία, 2010, να’σου και η καταθληπτική,αλλά υπέροχα καταθλητπική  Λάνα Ντελ Ρεϊ. Οι στίχοι σε αρκετά τραγούδια της (Blue Jean – Summertime sadness κλπ) δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από το πνεύμα του Seress. Ειπαμε: Καθε  εποχή γεννάει αυτά που ζει. Και πρωτού σκαπουλάρουμε την δεύτερη δεκαετία και μπούμε στην τρίτη, 2019,  να σου και η ακόμα πιο καταθληπτική στα όρια της κατατονίας,  Μπίλυ Εϊλις.
Eτσι όπως πάμε, θα ξαναέχουμε Deadcandance, Enigma Κλπ.
Μη ξυπνάμε με Γρηγοριανούς Υμνους δεν ξέρω.

Ανοιξε τις ταβέρνες,τα μπουρδέλα,τα νυχτάδικα και  τα μπαρ Κουλη και λοιποί Κουλιδες. Αφήστε τον κοσμο να πηδηξει,να κερατώσει, να ξενοκουτουπώσει. Να βγάλει να σώψυχά του. Καθημερινά βλέπουμε και ακουμε τραγωδίες. Τους “σώζετε” από τη γρίπη και τους πεθαίνετε  από μαράζι, πούστιδες. Bad science,
Τέλος πάντων.

Το συγκεκριμένο άσμα, “ντυμένο” μουσικά από τον Rezso Seress,έναν πιανίστα ταλαίπωρο ΟυγροΕβραίο. Γραμμένο στην εποχή της τρέλας,στην δεκαετία του ’30 (1933). Τότε που -us usual- χιλιάδες ζώες καταστρέφονταν,έτσι απλά,καίγονταν σαν χαρτιά. Κάποιοι αποφάσιζαν-οπως και σήμερα και πάντοτε- να κάνουν “το βήμα της εξόδου”,ωστε να “διαγραφούν” τελείως από τα κατάστιχα των απάνθρωπων καθεστώτων,αφου δεν γινόταν διαφορετικά. Και να διαγραφούν τελείως από τη ζωή.
Ερωτικές απογοητεύσεις κυριως,αλλά και επαγγελματικές καταστροφές,γενικά αποπνικτικές κοινωνικές πιέσεις και αδιέξοδα, δημιουργούσαν  ένα ζοφερό κλίμα που η απάντηση-κατά κάποιους-ήταν – και είναι- το πέρασμα στην “άλλη όχθη”.

“Suicide Song” to βάφτησαν τότε, γιατί ήταν υπεύθυνο για  αρκετές αυτοκτονίες στις χώρες που παίχτηκε και ακούστηκε. Ουγγαρία, Πολωνία. Μ Βρεττανία, Γαλλία Τσεχοσλοβακία κλπ.
Σε πολλές χώρες απαγορεύτηκε.
Ως και στην Αμερική έφτασε η “χάρη” του  κάποια χρόνια αργότερα. Από την Billie Holiday. Πρωτού αρχίσουν τα Αμερικανάκια να πηδάνε απ’τα παράθυρα, φρόντισαν οι διασκευαστές του, να προσθέσουν μια ακόμα στροφή, όπου θα έστελνε το μήνυμα “Dreaming, i was only dreaming…” Δηλαδή μη σαλτάρεις, είμαι εδώ δίπλα σου.
Δεν ξέρω κατά πόσο έπιασε το “τρικ”. Κανείς δεν θα μάθει.

Ο Rezso Seress, ειχε  επιβιώσει σε  στρατόπεδα συγκέντρωσης,- η μητέρα του χάθηκε σε ένα από αυτά τα “ευαγή” Ναζιστικά Ιδρύματα- πέρασε διάφορες ταλαιπωρίες,-και μια  ερωτική απογοήτευση βεβαιως-βεβαίως, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Αρνήθηκε να πάρει δικαιώματα για το τραγούδι, όταν αυτό έκανε πάταγο,θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για τις αυτοκτονίες, νέων κυρίως ανθρώπων.
Συνέχιζε να παίζει πιάνο,φτωχός και έρμος, για χρόνια, στο  στέκι, στο εστιατόριο “Kispipa”,στην Βουδαπέστη. Υπάρχει ακόμα.
Το έστιατόριο, οχι ο συνθέτης.

Ο συνθέτης, όντας μες στην κατάθληψη, μια “ωραία” πρωϊα του 1968, πήδηξε από ένα παράθυρο νοσοκομείου,δεν τα κατάφερε ακριβώς. Τον περιμάζεψαν στο νοσοκομείο, αλλά τους την “έκανε”  και απαγχονίστηκε με ένα κομμάτι σύρμα. ‘Αμα θέλει ο άλλος….

Το τραγουδάκι λοιπόν, λέγεται “Gloomy Sunday” (βάλτε όποια μέρα θέλετε). “Szomoru Vasarnap” στα Ουγγρικά.

Εχει γυριστεί και ταινία, εμπνεόμενη από το “suicide song” του  Seress.  Αξίζει  να ειδωθεί,  μόνο και μόνο για την υπέροχη Erika Marozsan. Eνα κράμα Ουγγρικής-Αρμένικης ομορφιάς.

Η παραπάνω version του -περίφημου τότε-τραγουδιού, από την Ηeather Nova, είναι η πιο “ανάλαφρη” και “απενοχοποιητική” που υπάρχει, γι’αυτό και την προσάπτω.
Οι στίχοι, είναι του Ούγγρου Laszlo Javor.

Οφείλω να πω ότι περίμενα με πολύ κέφι να δω μπάλα και την ΑΕΚ ξανά. Είχα και μια αδημονία να δω την ομάδα να παίξει με τα στοιχεία του Γιαννίκη, όπως γράφανε οι έγκριτοι εδώ και μερικές ημέρες…

Η ομάδα μας λοιπόν, κατέβηκε με το γνωστό 4-2-3-1, τον Σβάρνα δεξί μπακ και δυό κόφτες. Κι όποιος είδε το πρώτο ημιχρόνιο, θα συμφωνήσει οτι έχασε τον χρόνο του. Διότι δεν είδε τίποτα, με εξαίρεση την φάση του τελευταίου λεπτού, όπου μια ατομική προσπάθεια του Καρίμ κατέληξε σε γκολ. Η οποία φάση προήλθε από μια τυφλή απόκρουση της άμυνας μας και  μια πολύ ωραία μπαλιά του Μάνταλου κι εκεί θαυμάσαμε την ταχύτητα του παίκτη μας καθώς και την εκτελεστική του δεινότητα.

Όλο το πρώτο μέρος ήταν μια ταλαιπωρία της μπάλας. Η ΑΕΚ ήταν νωθρή και άνευρη και καλύτερα χαρακτηρίζεται από την λέξη αδιάβαστη. Δεν ήξερε πώς να επιτεθεί και πιο πολύ περίμενε παρά θύμιζε ομάδα εντός έδρας. Ο Παναιτωλικός ήταν καλά στημένος βέβαια, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για τους παίκτες μας. Διότι δεν ήταν ταμπουρωμένος αλλά σωστά τοποθετημένος στο γήπεδο ψάχνοντας φυσικά κάποια καλή αντεπίθεση.

Είδαμε όλες κι όλες τρεις τελικές από την μεριά μας και νομίζω οτι το γκολ του Καρίμ – που ήταν και ο κορυφαίος παίκτης μας στο διάστημα αυτό –  είναι και ο φωτεινός οδηγός μας. Στις προπονήσεις δεν γίνεται τίποτα. Τον χρόνο τους τρώνε ο Γιαννίκης και οι παίκτες. Η ομάδα όσο πάει γίνεται χειρότερη και σίγουρα κατεβαίνει χωρίς πλάνο. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εγώ δεν είδα καμία πιεστική επιθετική άμυνα, ούτε κάποιον αυτοματισμό. Τα πάντα πέφτουν επάνω στην ατομική ποιότητα των μεσοεπιθετικών μας, που αυτοσχεδιάζουν. Κάπως έτσι καταλαβαίνεις σε αυτό το διάστημα γιατί πολύ καλός ήταν ο Τζαβέλας και δραστήριος ο Μάνταλος. Αν αυτά διδάσκει ο Γιαννίκης, μάλλον είμαστε μπροστά σε στενωπούς.

Τις οποίες στενωπούς, τις περίμενα αργότερα για να είμαι τίμιος. Όχι τόσο γρήγορα σαν το δεύτερο μέρος. Το οποίο είχε μια πολύ καλή φάση για εμάς σχεδόν στο πρώτο λεπτό του – το δοκάρι του Τζαβέλα – και μετά ήταν η γνωστή τραγωδία που βλέπουμε όλοι εκτός από τον εγγυητή και τους γλείφτες του δημοσιογράφους. Και με βάση το τελικό σκορ, πρέπει άμεσα να κάνει κι άλλη ανανέωση στον ταβερνιάρη από την Γερμανία. Ισόβιο συμβόλαιο προτείνω.

Ναι, η ΑΕΚ έχασε πάλι. Και δικαιότατα. Μπορεί η ισοφάριση νάταν από φάουλ πάνω στον Μάνταλο που δεν σφυρίχτηκε, αλλά όποιος ασχοληθεί με αυτήν την φάση – φυσικά εξαιρείται το νούμερο ο Δημητριάδης – θα χάσει το δάσος. Διότι η ομάδα είναι εντελώς αδούλευτη, πολύ χειρότερη από τα πριν και μοιάζει οτι δεν έχει κίνητρα στο παιχνίδι της. Φυσικά λείπουν τα χαφ όπως έχουμε πει, αλλά αυτά πλέον μοιάζουν πολυτέλεια. Διότι παίκτες για να κερδίσεις τον ΟΦΗ και το Αγρίνιο υπάρχουν. Απλά δεν ξέρουν τι να κάνουν στο γήπεδο. Διότι είναι ηλίου φαεινότερο οτι ο Γιαννίκης τα έχει χαμένα.

Κανένα πρεσάρισμα από αυτά που δήθεν διαβάζουμε, κανένα πλάνο για οργανωμένη επίθεση και καμία κίνηση χωρίς την μπάλα. Κι όλα αυτά καταλήγουν σε ένα μόνιμο πανικό στο γήπεδο αλλά και στον πάγκο, όταν η ομάδα προσπαθεί να γυρίσει μια εις βάρος της κατάσταση, εντελώς μπερδεμένη και βραχυκυκλωμένη από τον Γιαννίκη. Με τους πάντες μέσα και πάντα με ένα σύστημα κουτουρού.

Και ναι να δικαιώσω όλους αυτούς που λέγανε για την δουλειά του Γιαννίκη, που θέλανε αυτό το παιχνίδι για να την δουν. ΤΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΡΕ ΧΑΠΑΤΑ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ . Τι θέλετε περισσότερο; Τις συντριβές στα ντέρμπυ που έρχονται; Άντε νούμερα που μάθατε και μπάλα. Άντε που είστε για την ενημέρωση του κόσμου. Βγείτε ρε από τα καβούκια σας.