…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Ενδιαφέρον παιχνίδι σήμερα με αντίπαλο που ξέρει να κοντράρει τις μεγάλες φανέλες. Ενδιαφέρον επίσης και το υποχρεωτικό rotation εν όψει Τετάρτης, παντρεμένο με την διάθεση που θα πρέπει να επιδείξουν οι απόντες μεθαύριο. Κανονικά αυτοί πρέπει να κάνουν το κάτι παραπάνω σήμερα, προσφέροντας λίγη συντήρηση δυνάμεων στους άλλους που θα τραβήξουν το ευρωπαϊκό κουπί.

Καμιά δεκαριά χιλιάδες πιστοί, πήγαν στο γήπεδο για να απολαύσουν το 4-4-2 με το οποίο κατέβηκε η ΑΕΚ. Που μπήκε ψιλοφουριόζα στην αρχή, και μετά το γύρισε σε πιο κοντρολαρισμένο ρυθμό, δείχνοντας σοβαρή υπομονή στην ανάπτυξη της. Μια ανάπτυξη που ήταν μεν ορθολογική και σχεδιασμένη, αλλά ήταν φλύαρη και χωρίς ιδαίτερα επικίνδυνες τελικές.

Η κατοχή ήταν της ομάδας μας, χωρίς μάλιστα να απειληθούμε καθόλου πίσω, αλλά ήταν φλύαρη και ανούσια. Η ομάδα έμοιαζε μπλοκαρισμένη στην διπλή ζώνη άμυνας του Πανιωνίου, και κάπως μονόπαντη. Από τα αριστερά είχε σε σχετικά καλή μέρα τον Μάνταλο, και από δεξιά τον Μπακάκη. Έχοντας μάλιστα και δύσθυμο τον Λιβάγια, δεν πήρε τίποτα στο πρώτο μέρος από τους τρεις που δεν θα έπαιζαν την Τετάρτη.

Ο ρυθμός δεν ήταν καλός, και ήταν προβλέψιμες οι ενέργειες. Η στατιστική του αγώνα δεν πρέπει να παρασύρει κανέναν. Η ΑΕΚ σαφέστατα είχε το μυαλό της στην Ολλανδία, άρα δεν είχε σοβαρή κίνηση χωρίς την μπάλα, με αποτέλεσμα να μην ανοίγει κενούς χώρους. Όμως αυτό το οποίο ζήτησε, τελικά το πήρε. Ένα γκολ σχεδόν στο τελευταίο λεπτό, που από την θέση που ήμουνα, το είδα για οφσάιτ. Όμως ο σκοπός είχε επιτευχθεί και η ομάδα θα πήγαινε με μεγαλύτερη ηρεμία για την ανάπαυλα. Βλέποντας σε μια οθόνη την φάση ξανά, το γκολ ήταν κανονικό.

Αν όμως είχαμε κάποιο παράπονο από το πρώτο μέρος, ήρθε και η συνέχεια, που πρέπει να έπεισε για την ποιότητα της ΑΕΚ ακόμα και τον πιο απαιτητικό φίλαθλο. Η ΑΕΚ, απαλλαγμένη από το άγχος του σκορ, έπαιξε μπάλα από άλλο πλανήτη. Κατωχύρωσε το κέντρο του γηπέδου, κλείδωσε την περιοχή της, κι έβγαλε τρομερή ενέργεια.

Οι επιθέσεις ήταν κατά κύματα, από παντού, και η μια τελική διαδεχόταν την άλλη. Ανέβηκαν οι τρεις που έλεγα, άνοιξαν οι χώροι, βγήκε ταχύητητα μαζί με δουλεμένους αυτοματισμούς, κι ο Πανιώνιος έμοιαζε με ομάδα κατώτερης κατηγορίας. Τρία γκολ, δυό δοκάρια με άψογη διαχείριση του ρυθμού και των αλλαγών προσώπων, ήταν ενδεικτικά για την σούπερ απόδοση, που έφερε και την συντριβή του αντιπάλου, που πλέον δεν ήταν σχεδιασμένα παθητικός, αλλά υποχρεώθηκε.

Η ΑΕΚ ήταν χάρμα ιδέσθαι, ποίημα ποδοσφαιρικό που είχε πιάσει από τον λαιμό τον αντίπαλο και τον σφυροκοπούσε από τα πλάγια και από τον άξονα. Είναι σαφέστατη η δουλειά του Ουζουνίδη, και σαφέστατη η αλλαγή σε σχέση με πέρσι. Όπως σαφέστατη είναι η ικανοποίηση μας, που βλέπουμε ξανά μπάλα μετά από κάμποσα χρόνια, κι έχουμε να περιμένουμε το επόμενο παιχνίδι, για ακόμα καλύτερα πράματα. Πράματα που μας φέρνουν στην θέση των συγαχαρητηρίων, γεμάτους, χαρούμενους και περήφανους. Αβίαστα και χωρίς να θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποιον σήμερα. Διότι η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα, κι αυτό ήταν το ζητούμενο. ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ.

Ξεκινάμε σήμερα λοιπόν, με τις αναδημοσιεύσεις. Το κείμενο ΟΠΑΔΟΙ δημοσιεύτηκε σαν πρώτο κείμενο στις 14-10-2006. Το κείμενο λοιπόν, έφευγε σαν σεντόνι. Η δημοσίευση του όμως γινόταν αλλιώς. Υπήρχαν χτυπημένοι τίτλοι, πηχαίοι μάλιστα, ψηλά, και άλλοι σε κάποιο σπάσιμο του κειμένοι. Κάτι τέτοιο θα το προσπαθήσω να κάνω κι εδώ, ενώ ψάχνω κι αν υπάρχει λύση να εμφανίζω όλο το άρθρο, όπως δημοσιεύτηκε. Καλή ανάγνωση.

************************************************************************************************************

ΟΙ ΑΡΜΑΤΩΛΟΙ ΤΟΥ 21 ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Ο ΑΓΙΑΤΟΛΑΧ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

….ο οπαδός, ειτε εκστασιάζεται με τη Φόρμουλα Ένα,

είτε θαύμαζε παλιότερα το άρμα του Ben Hoor

—————————————————————————————————————-

          Λέγανε οι παλιότεροι.Eπί γερμανικής κατοχής είχαμε τόσους δοσίλογους.  Επί χούντας είχαμε τόσους χαφιέδες.  Σήμερα  τί δουλειά κάνουν όλοι αυτοί;  Εγώ θέλω να πάω παραπίσω ιστορικά.  Και να ρωτήσω το εξης:Αν επί Τουρκοκρατίας που πολιτογραφεί την ιστορία μας είχαμε τόσους κλέφτες και αρματωλούς, αυτοί σαν συνέχεια και συνέπεια τι στο διάολο κάνουν σήμερα;  Κι αν έγιναν δοσίλογοι και χαφιέδες και λαμόγια βάσει εξέλιξης γιατί πρέπει ακόμα να τους υφιστάμεθα;  Τους έχει ανάγκη η εξουσία  είναι η πιο προφανής απάντηση ή ακόμα κι ο λαός που δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι κάνει ακριβώς.

          Οι ιστορίες των δημογερόντων της ελληνικής Τουρκοκρατίας είναι σαφείς.  Αμέσως ο Τούρκος παρεχώρησε στον Έλληνα τοπική αυτοδιοίκηση και ανεξιθρησκεία. Αμέσως δημιούργησε την περίφημη κομμούνα. Ζητουσε κάποιο φόρο βέβαια –αφού για τα λεφτά γίνονται όλα- οποίος όμως διπλασιαζότανε από τον τοπικό Έλληνα διοικητή.  Άλλος φόρος ζητιόταν από τον Τούρκο, αλλος από τον Έλληνα διοικητή τον έμπιστο του Τούρκου και η μοιρασιά τις περισσότερες φορές ήταν δίκαια.  Μισά –μισά σαν το eight–ball της κοκαΐνης όπου ο πρώτος έμπορος τα μοιράζεται εξ ημισείας με τον νούμερο ένα dealer του για όσους έχουν κάνει στην Αμερική.  Και τα χρόνια περάσανε και μου λεγε ο Θόδωρος ο οδηγός του Γουλανδρή ότι για να παίξει ο Γιώργος το δεκάρι του ΟΣΦΠ θέλει τόσα από τον κύριο Νίκο.  Τόσα δηλαδή του απαίτησε για να μπει στο γήπεδο.  Και το αίτημα είχε συγκεκριμένη ιεραρχία.  Δηλαδή ο κύριος Γιώργος πήγαινε στον κύριο Λάκη τον συγχωρεμένο και μέχρι να φτάσει στον κύριο Νίκο όλα είχαν διπλασιασθεί ελληνικά ή με τοπική αυτοδιοίκηση δημογερόντων που τότε λεγότανε προπονητής.  Πόσο καθαγιάζεται ο δημογέροντας ή ο απλώς εκβιαστής για μια στοιχειώδη δουλειά που ήταν υποχρεωμένος να κάνει βάσει επιλογής του και σήμερα παρά την αλλαξοπίστηση του έχει γίνει πνευματικός ποδηγέτης του όχλου;  Μ’ αρέσουν αυτού του τύπου οι ηγέτες, γιατί καταδεικνύουν την ψευτιά του όχλου, την κοπαδοποίηση της μέσω ενός μουτζαχεντίν και την απόλυτη ομηρία στο μηδενικό δημιουργικό άγχος που είναι απόλυτα σωτήριο όταν δεν ερωτώνται για τίποτα, δεν πρέπει να’ χουν γνώμη για τίποτε και φυσικά δνε περιμένουν τίποτα αλλά μια επόμενη ζεύξη για απαλοτροίωση.  Φυσικά το προνόμιο αυτό δεν το έχει ο λαός του ΟΣΦΠ.  Τόχουν όλοι οι λαοί κάποιας ιδέας Εθνικής, θρησκευτικής, ποδοσφαιρικής ή ό,τι άλλο θέλετε μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τον αργό θάνατό τους.

          Εξάλλου όποιος έχει ακούσει τον μητροπολίτη Ιωαννίνων από κοντά – αφού έχει τρέξει με 200χλμ  μέσα στην πόλη και καπνίζοντας Dunhill κατά την διάρκεια ενός μπουκαλιού Dimple  –  επί τέλους θα έχει την μαγκιά να συμφωνήσει μαζί του: ότι η θρησκεία έγινε για να βοηθήσει τον άνθρωπο στον θάνατό του.  Έτσι και οι υπόλοιπες <<θρησκείες>> λοιπόν.  Όμως όχι για τον οριστικό θάνατο αυτές αλλά για έναν προσωρινό επίγειο, πιο μικρό.  Καθημερινό χωρίς μεγαλοστομίες αλλά προσφέροντας το απόλυτο γήπεδο για τοπικούς δημογέροντες να εκμεταλλευθούν τον λαό κατάλληλα, να ποδηγετήσουν το πόπολο που στ’ όνομά του γίνονται τα πάντα.  Δημοκρατία ή λαοκρατία ή οχλοκρατία είναι τα απλά.  Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί το απλό και το σίγουρο.  Μαλακία τω πνεύματι, που αύριο θα γίνει μαλακία τω σώματι και τα δυο μαζί μαλακία τη ψυχή και που πάμε; Στην μαλακία της γνώσης, της γνώμής, της σκέψης και στην αλοίωση των αισθήσεων, άλλο βλέπω, άλλο ακούω, άλλο καταλαβαίνω, άλλο οσφρίζομαι, άλλο πιάνω και άλλο συμβαίνει.  Το είδαμε πολιτικά με το ΠΑΣΟΚ, με τα αμέτρητα θα και τις αλλαγές.  Το είδαμε θρησκευτικά με το αγάπα το πλησίον σου και τις τόσες σταυροφορίες, το είδαμε οικονομικά – κοινωνικά με όλη την λεχριτοσύνη να θέλει να εξισωθεί μέσω δανείων.

           Τέλος πάντων αυτό δεν θα σταματήσει όσο ο καθένας γουστάρει να’ναι οπαδός.  Σήμερα όμως ο οπαδός δεν είναι γνήσιος.  Δεν το κάνει πια μόνο για την ψυχή του, δηλαδή τον θάνατο του.  Σήμερα ειναι επάγγελμα και μάλιστα κατευθυνόμενο.  Πρέπει να είναι η κερκόπορτα και ο αγιατολάχ των αντίστοιχων ηλιθίων.  Έχει βέβαια κάποια ονοματάκια παράκαμψης της δικαιοσύνης που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ο μοχλός της κάμψης, του φρονήματος ή της σκέψεως των μη οπαδών.  Σε όλα τα επίπεδα από απλό ποδόσφαιρο μέχρι δολοφονία συζύγου με αποτέλεσμα  την κρατικοποίηση κάποιου ναυπηγείου.  Μεγάλοι ευεργέτες και μεγάλοι κληρονόμοι.  Αυτοί είναι οι αρματωλοί αν αναρωτιέστε τί απόγιναν αυτοί οι τότε επαναστάτες, εδώ είναι δίπλα.  Κυκλοφορούν με την απόλυτη κοινωνική συναίνεση και το στρατό των δημοσιογράφων που αφοπλίζουν τα πάντα.  Από απλούς μπράβους μέχρι υπουργικούς ή τοπικούς δημογέροντες ή απλή αντίρηση ενός κάπως σκεπτόμενου ανθρώπου που βασικά θέλει να’ναι ελεύθερος τουλάχιστον στην γνώμη.  Αλήθεια γιατί η δημοσιοποίηση μια γνώμης τόσο τρομάζει;

—————————————————————————————————————–

Mαλακία τω πνεύματι, που θα γίνει μαλακία τω σώματι

και τα δύο μαζί μαλακία τη ψυχή και πού πάμε;….

ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΡΟ ΤΟΥΣ

          Λέγαμε λοιπόν για τον οπαδό.  Χρήσιμο πράγμα για τον υλισμό, τον ιμπεριαλισμό και γιατί μή σκέφτεσθαι.Πως θα λειτουργούσε μια μηχανή χωρίς οπαδούς;  Εδώ έχουμε χιλιάδες ηλίθιους που παρακολουθούν την φόρμουλα και αποθεώνουν την μηχανή.  Όπως παλιότερα είχαμε θαυμαστές του άρματος του Ben Hoor.  Γαμώ τα θεάματα όταν περνάει το αυτοκίνητο σαν κουνούπι για δύο δευτερόλεπτα μπροστά τους.  Αυτός ο γνήσιος οπαδός του αυτοκινήτου.Βασικά ψάχνει για το δυστύχημα.

          Ρε μπας κι όλοι αυτοί, οι δήθεν οπαδοί του ποδοσφαίρου πάνε στα γήπεδα για να δουν το σπάσιμο του ποδιού;  Για να δουν το πλάκωμα των ποδοσφαιριστών;  Το  πλάκωμα των πάγκων και την ανεξέλεγκτη κατάσταση με μπουνιές στον διαιτητή και την διακοπή του αγώνα;  Όχι, ούτε και γι αυτό.  Θα’ ταν ευχής έργο να γίνεται ακόμα κι αυτό.  Γιατί θα υπήρχε μια υγιής αντίδραση στην μαλακία και στην παραδοχή της μαλακίας ότι συμμετέχω σε κάτι με σκοπό την καταστροφή του.  Κάτι σαν επαναστάτης μέσα στο σύστημα.  Δεν υπάρχει σοβαρότερο πράγμα από αυτό.  Σαν το μικρόβιο μέσα στον οργανισμό ή ακόμα καλύτερα κάτι σαν το αυτοάνοσο δημιούργημα του οργανισμού.  Τι πιο θανατηφόρο. Όχι δεν πάει γιαυτά.  Αλλα τον απασχολούν ή τον κατατρέχουν καλύτερα. Εμείς πως θα γλυτώσουμε όμως; Από τι άραγε;

          Μα κατ’ αρχάς από την επόμενη μέρα του λεχρίτη, του κοπρίτη και του τίποτα να μην έχει να κάνει. Αντί να δουλέψει ή να παράγει,  εν πάσει περιπτώσει να σκάσει μέσα στην σκλαβιά του προκειμένου να φάει. Να μην έχει γνώμη.  Οι οπαδοί εξ άλλου έχουν γνώμη μόνο μέσα στον σωρό         τους.  Αν σκεφτώ οπαδό μόνο του αποκομμένο από την προστασία της αγέλης ξαφνικά μεταμορφώνεται σε φίλαθλο, άβουλο, υπέρ του καλύτερου θεάματος και του να κερδίσει ο καλύτερος και τι να κάνουμε που όμως δεν βγήκε.  Άντε γαμηθείτε οπαδοί!

– Νίκο μου, πού είναι το τασάκι ;

– Στο σπίτι μου απαγορεύεται το κάπνισμα.

– Και ποιός μίλησε για το σπίτι σου; Μας κάλεσες για να μας ταλαιπωρήσεις; Εμείς καπνίζουμε και θα καπνίσουμε αφού καθόμαστε στο μπαλκόνι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τον Νίκο Καραγιαννίδη στο σπίτι του στην Βάρκιζα. Κάποια νύχτα του Οκτωβρίου 1995. Κι εμμέσως ξεκίνησε και η παρουσία μου στον Φίλαθλο, πρώτα με κάτι επιστολές, μετά με επιστολές που δημοσιεύθηκαν σαν έκτακτα φροντισμένα από την αρχισυνταξία κείμενα, και τέλος με μόνιμη στήλη στην σελίδα 2 της εφημερίδας τον Οκτώβριο του 2006. Μια στήλη που την βάφτισε ο Νίκος με το όνομα που έχει ακόμα. Ένας Νίκος, που εκείνο το βράδυ, πήγε απέναντι από το σπίτι του, στο σπίτι της αδερφής του, και μου έφερε το περίφημο τασάκι.

Η πρώτη επιστολή μου, δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο 1996 ( 28/4 ), κι είχε να κάνει με τον Μπάγιεβιτς. Στο παλιό blog, έχει δημοσιευτεί αυτούσια κάποια στιγμή που μάλωνα εντύπως με την original. Το σκέφτηκα κι αποφάσισα να μην την βάλω εδώ. Πλέον δεν υπάρχει λόγος. Όποιος θέλει να την διαβάσει, κάνει το εξής απλό : stevenavramidis.blogspot.com, πηγαίνει στην αναζήτηση, πληκτρολογεί << την διωχνεις την γκόμενα >> και σκρολάρει στο δεύτερο κείμενο της οθόνης που εμφανίζεται.

Μετά λοπόν από κάμποσες επιστολές, που πάντα αφορούσαν την τότε ποδοσφαιρική και πολιτική επικαιρότητα, ο Νίκος μου ζήτησε τρία κείμενα για ό,τι γενικότερο θέμα με ενδιέφερε. Πράγματι, κάθισα και τα εγραψα, κι όταν την Παρασκευή 13-10-2006, του τηλεφώνησα για να μάθω την γνώμη του, μου ανακοίνωσε οτι το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου, βγαίνει αύριο. Με συγκεκριμένο χώρο και κασέ, κάτω δεξιά στην πολιτική σελίδα της εφημερίδας. Εδώ λοιπόν αξίζει να αναφέρω οτι ο πρώτος που έστειλε επιστολή για το κείμενο μου, ήταν ο σημερινός conpater ( τότε τα κείμενα του τα υπέγραφε ως, Εκ του πριγκηπάτου ).

Η στήλη θα ήταν σαββατιάτικη και ενίοτε κυριακάτικη ανάλογα με τις έκτακτες ανάγκες της εφημερίδας. Το θέμα ήταν πάντα ελεύθερο, ενώ δεν ήταν ποτέ ποδοσφαιρικό. Οι λέξεις θα έπρεπε να είναι ταβάνι 800 κι αυτό ήταν πάντα σημείο τριβής με μένα, που έγραφα μεταξύ 1000 και 1500. Όχι οτι κοβόταν κάτι, απλά για να χωρέσει, μίκραινε το γράμμα, με αποτέλεσμα επι πλέον ταλαιπωρία του αναγνώστη. Έτσι τουλάχιστον έλεγε ο Νίκος κι ο Αργύρης ο Παγαρτάνης, που ήταν επιφορτισμένος με την επικοινωνία με εμένα.

– Ρε αγόρι μου, δεν γράφεις βιβλίο. Αν θέλεις να πεις πολλά, ξαναγράψε και το άλλο Σάββατο. Ο αναγνώστης δεν είναι σε δανειστική βιβλιοθήκη. Άλλος διαβάζει την ώρα που είναι στο λεωφορείο, άλλος την ώρα που μαλώνει με την γυναίκα του, άλλος την ώρα που πρέπει να διακόψει για να σηκώσει το τηλέφωνο. Δεν μπορεί να θυμάται όλα αυτά που θέλεις να πεις.

– Νίκο, μην επιμένεις. Αν τα κάνει όλα αυτά ο αναγνώστης, στο δικό μου άρθρο, ας το κάνει αλλιώς. Αν δεν θυμάται, ας ξαναρχίσει από την αρχή. Ας διαλέξει άλλη στιγμή να το διαβάσει. Εγώ δεν αλλάζω ρότα.

Αυτή η τριβή συνεχίζεται ακόμα και σήμερα όταν ο Νίκος παίρνει κείμενα για να τα βάλει στον αποδυτηριάκια. Οπότε μπορεί να είχαμε αυτήν την διαφωνία, αλλά κανένα κείμενο δεν κόπηκε, καμία λογοκρισία δεν έγινε, και καμία περίληψη δεν έγινε ποτέ. Η στήλη διαπραγματεύτηκε γεγονότα που σκάγανε και ταβάγανε την προσοχή της κοινής γνώμης, ενώ όταν εύρισκα την ευκαιρία, ασχολιόμουνα με τα θέματα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. Επειδή όμως ήθελα να είμαι επίκαιρος, πολλές φορές έγραφα κείμενα τα οποία απλά τα κράταγα, και δημοσίευα άλλα, της επικαιρότητας. Έτσι αυτήν την στιγμή, έχω περίπου 200 αδημοσίευτα, τα οποία γράφτηκαν μέχρι την 1-10-2011, την τελευταία εβδομάδα που κυκλοφόρησε η εφημερίδα. Μια εφημερίδα που έκλεισε κατά λάθος, όσο κι αν δεν το πιστεύετε.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα επίσης να πω, οτι κάθε Σάββατο, το κείμενο μου,  ήταν και για μένα μια έκπληξη. Βλέπετε, εγώ έστελνα ένα σεντόνι, το οποίο ο Νίκος κι ο Αργύρης, το εμπλουτίζανε με φωτογραφίες κι εμβόλιμους bold τίτλους, που παίρνανε από αυτό. Έτσι το κάνανε πιο πιασάρικο στον αναγνώστη, ενώ κάποια χρόνια μετά, το κείμενο έσπαγε σε τρία υποκείμενα με χωριστή επικεφαλίδα το κάθε ένα, που όμως αφορούσαν το ίδιο θέμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης, δεν θα χανόταν και θα έπαιρνε τα πάντα, πολύ πιο γρήγορα. Αυτό το σπάσιμο, ήταν μια τάση που είχε επικρατήσει και σε όλα τα άλλα κείμενα γνώμης ( Παρασκευάς, Μπαζίνας κλπ ).

Μετά λοιπόν την παρότρυνση του φίλου stelathen, αποφάσισα να κάνω την αναδημοσίευση των άρθρων εκείνων. Στην αρχή σκέφθηκα να κάνω μια άλλη στήλη. Γρήγορα την άφησα την σκέψη, διότι δεν θα τα κατάφερνα λόγω πίεσης χρόνου. Οπότε θα αρχίσω την εκπομπή, με την χρονολογική σειρά που είχαν και τότε. Αν το κείμενο αφορούσε την τότε επικαιρότητα, που σήμερα είναι ξεπερασμένη, θα ήθελα την υπομονή σας. Πάντως κανένα μπέρδεμα δεν θα γίνει, αφού θα υπάρχει τόνισμα για την αναδημοσίευση. Αναδημοσίευση που θα φέρει τους εμβόλιμους τίτλους της εφημερίδας, όπως και κάποιες επιστολές που είχαν κριτικάρει τα κείμενα, άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Μια αρνητική κριτική, που τότε με πείραζε – σαν άπειρος χομπίστας – αλλά ήταν πάντα μια ξεχριστή τιμή, αφού ο άλλος ασχολείτο μαζί σου ( μου πήρε κάμποσο καιρό να το χωνέψω ).

Χονδρικά κάπως έτσι θα πάμε και θα δούμε αν θα έχει ανταπόκριση. Εγώ τα κείμενα προσπαθούσα να τα κάνω διαχρονικά, ενώ κάποια αφορούσαν σταθερά γεγονότα π.χ ΕΜΠ, Χριστούγεννα, καλοκαίρια κλπ, όπου εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει την αλλαγή του ύφους της γραφής, την μεγαλύτερη συγκρότηση της αλλά και την εμπειρία που σιγά σιγά αποκτιέται. Αυτά ήταν θέματα για τα οποία υπάρχουν ετήσια επετειακά άρθρα. Ζητώντας την υπομονή σας λοιπόν, θα ξεκινήσουμε αυτήν την εβδομάδα. Το μόνο που θα λείπει θα είναι οι φωτογραφίες που στην αρχή είχαν τα κείμενα.

Ήθελα να περιμένω λίγες μέρες, να δούμε 2-3 παιχνίδια της ΑΕΚ και κυρίως να τελειώσουν οι μεταγραφές.
Μέχρι τελευταία μέρα περίμενα μπας και.. η ελπίδα πως «κάτι θα σκάσει, δε μπορεί..» με κράτησε σε στάση αναμονής μέχρι το τέλος.
Τελικά δεν έσκασε τίποτα ούτε την πρώτη ούτε την τελευταία στιγμή.
Εκτός απο το ψυχολογικό κομμάτι και τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί εδω και 2 μήνες είναι και αγωνιστικό το θέμα, αφού και ο προπονητής μέχρι το τελευταίο λεπτό (κυριολεκτικά) δήλωνε πως «όπου να’ναι έρχονται» οι δυο (τουλάχιστον) παίκτες που περίμενε.
Και γύρω στις 7 το βράδυ της τελευταίας μέρας των μεταγραφώνε έσκασε η μεγαλοπρεπής γείωση της ΠΑΕ στον προπονητή και τον κόσμο.
«Δεν θα πάρουμε μόνο για να πάρουμε» λένε.
Λες και τους είπαν να υπογράψουν με τον ντελιβερά που τους φέρνει τους καφέδες και τις πίτσες.
Επι 3 μήνες η ΠΑΕ δούλευε εμάς και τον προπονητή. Δεν είχαν σκοπό να πάρουν άλλο χαφ. Αλλιώς θα φρόντιζαν να ξεφορτωθούν έγκαιρα τους Μοράν+Αστρίτ.
Και αν ο ένας έχει συμβόλαιο άλλα 3 χρόνια(!) ο άλλος τελειώνει σε 1 χρόνο, επομένως όταν «καίγεσαι» να αδειάσεις θέση του δίνεις κατιτίς και σου αδειάζει τη γωνιά.
Παρόλα οσα έβγαζαν καθημερινά μέσω των φερεφώνων τους, τα σημάδια δεν έδειχναν πως ετοίμαζαν μεταγραφή έστω ελεύθερου παίκτη.
Ολο αυτό το κλίμα περι μεταγραφών καλλιεργήθηκε λόγω των διαρκείας αφού η ομάδα κατάφερε και πέρασε στους ομίλους, πράγμα που σημαίνει πως η «πίεση» για καλές μεταγραφές θα μεγάλωνε.
Σας δουλεύαμε λοιπόν ως το τελευταίο λεπτό για να’χετε κάτι να περιμένετε και ταυτόχρονα να αγοράζετε διαρκείας.
Απο τα 20+εκατομμύρια αέρα που θα εισπράξει μόνο απο την είσοδο στους ομίλους+market pool του Βρωμοκωλάρωφ, δεν επενδύθηκαν ούτε 2 εκατομμύρια για να κλείσεις τρύπες σε 2 θέσεις που πονάς εδω και 3-4 χρόνια.
Αυτό κι αν είναι ύβρις προς την κοινή λογική..
Στο παρελθόν η ομάδα μας αυτήν την ύβρι την έχει πληρώσει με τον χειρότερο τρόπο.. να δούμε τι θα γίνει φέτος.
Δηλαδή ως πότε θα γεννούν τα κοκόρια σου? τα έχεις ξεκωλιάσει.
Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ενα ανέκδοτο για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Οτι ήρθε λέει πρόταση 8μυρίων για το γιο του Freddy Krueger και την απορρίψαμε γιατί «πού θα βρίσκαμε άλλον» και γιατί «δε μπορούμε χωρίς τον ηγέτη μας που είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ΑΕΚ».
Μάλιστα..
Δηλαδή αυτός που δεν πήρε ούτε ενα χαφ των 500 χιλιάδων απέρριψε πρόταση 8εκατομμυρίων για τον «ηγέτη». Δεν αμφισβητώ οτι μπορεί να ήρθε πρόταση. Τα ποσά όμως είναι για γέλια.
Ρε ποιός τα σκέφτεται αυτά τα ξεπερασμένα? Στο 2018 είμαστε, δε βαρεθήκατε κάθε χρόνο τα ίδια? Δεν είναι η πρώτη φορά που μας τα σερβίρετε.
Η μόνη στραβή του καλοκαιριού ήταν η κλωτσιά του τρελο-Μάρκο που μας χάλασε τα σχέδια γιατί θύμισε σε όλους τον λόγο που δεν έκανε καριέρα ανάλογη του ταλέντου του.
Πόσα θες λέει..? 15 εκατομμύρια..? Σε κανα χρόνο αν καταφέρεις να τον δώσεις με 6-7 πρέπει να πείς και ευχαριστώ.
Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Αλλιώς θα έκανε καριέρα όταν έπαιζε στην Ιταλία και δεν θα γινόταν γυρολόγος.
Τώρα θα μου πείς.. αυτός που πήρε 3,2εκατομμύρια απο το Βράνιες δε θα πάρει ενα δεκάρικο απο τον Λιβάια? θα το δούμε..
Πέρασαν λοιπόν οι μέρες.. έληξε και η προθεσμία της UEFA για τις λίστες και κάπου εκεί σταμάτησε η σπέκουλα περι «καλών ελεύθερων, κάτι σπέσιαλ που μπορεί να προκύψει» κλπ.
Διότι ως γνωστόν για να έρθει στην ΑΕΚ αυτός ο «σπέσιαλ» θα πρέπει:
– Να μη χρειαστεί να πληρώσουμε την ομάδα του
– Να είναι κάτω των 30 ετών με καλές προοπτικές πώλησης
– Να έχει «γεμάτες» χρονιές αγωνιστικά
– Να μη ζητά συμβόλαιο άνω των 300.000
– Να μην έχει απαιτητικό manager
Ολα αυτά λίγο δύσκολο να ισχύουν ταυτόχρονα.
Καλά κάνει η ΠΑΕ και κοιτά το συμφέρον της, δε λεω.. αλλά εδω έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο.
Και μιας που είπα για περαστικούς, είδαν το Γιαννιώτα που πέρναγε εξω απο τα γραφεία της ΠΑΕ και τον φωνάξανε να υπογράψει.
Άλλο ενα στοίχημα, απο τις περιπτώσεις παικτών που προσπαθούν να βρούν το δρόμο τους και η ΑΕΚ έχει δείξει πως τα καταφέρνει καλά σε αυτό το κομμάτι, αρκεί να το θέλει και ο ίδιος ο παίκτης φυσικά.
Άφησε τα χαφ χωρίς ενίσχυση φέτος που οι υποχρεώσεις είναι περισσότερες με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.
Πέρυσι απο πλευράς θεάματος δε βλεπόμασταν διότι ως γνωστόν ο Μανόλο στην επιθετική οργάνωση στηριζόταν σε προσωπικές εμπνεύσεις του Λάζαρου του Αραούχο και του Λιβάια.
Γι’αυτό είδαμε πολλά θεαματικά γκολ κυρίως απο ατομικές προσπάθειες, όμως όταν παίζαμε με ομάδες που κλεινόταν η ομάδα μπούκωνε.
Φέτος ο Ουζουνίδης προσπαθεί να βάλει καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι αλλά έχει πάνω-κάτω τα ίδια υλικά.
Είναι δυνατόν να φτιάξεις παστίτσιο με φασόλια και φακές? οχι βέβαια. Το πολύ να φας κανα όσπριο και αν έχεις λίγη φέτα για να νοστιμίσει το φαγητό.
Διότι τις τρύπες τις κλείσαμε με στοιχήματα που ήρθαν τελευταία στιγμή και ως τώρα δεν έχουν δώσει σχεδόν τίποτα, αν εξαιρέσουμε το γκολ του Πόνσε με τον ΠΑΣ.
Ο Οικονόμου φαίνεται πως θα βγεί, το ίδιο και ο Αλεφ (όταν αποφασίσουμε πώς θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε).
Όμως δε φαίνεται να υπάρχει ο παίκτης που θα δώσει το κάτι παραπάνω στην ανάπτυξη.
Ο Μάνταλος είναι ο ίδιος φλύαρος που έχουμε συνηθίσει και ο Λιβάια φέτος παρουσιάζεται περίεργα ατομιστής, να προσπαθεί σε κάθε επίθεση να περάσει 4 και 5 αμυντικούς.
Το καλό είναι πως η ομάδα παραμένει συμπαγής αμυντικά, προσπαθεί να περάσει καμιά κάθετη παραπάνω και έχουν κοπεί οι γιόμες του Λαμπρόπουλου στο πουθενά και το συνεχές μπρός-πίσω της μπάλας στο τέρμα.
Όμως το πιο ανησυχητικό είναι πως η ομάδα βάζει ενα γκολ και αντί να εκμεταλλευτεί το momentum για να βάλει και δεύτερο και τρίτο, προσπαθεί να κάνει καθυστερήσεις απο το ’50 για να κάνει λέει «διαχείριση».
Κάπως έτσι ήρθε το 1-1 με τη Βίντι, κάπως έτσι προσπαθούσε ο Αστέρας να ισοφαρίσει καθώς ξεθάρρεψε μετά το ’70 που η ομάδα «έκατσε».
Βέβαια όταν βλέπεις να σκάνε οι παίκτες απο το ’60, σου φαίνονται λογικές οι καθυστερήσεις διότι δε μπορούν να τρέξουν παραπάνω.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό? Είναι θέμα φυσικής κατάστασης που στη συνέχεια θα βελτιωθεί?
Όπως και να’χει ακόμα και έτσι δεν έχεις τον παίκτη στα χαφ που θα κρατήσει μπάλα και θα ηρεμήσει το παιχνίδι της ομάδας.
Αυτός είναι ο λόγος που αρχίζουμε να τρώμε επιθέσεις μετά το ’70.
Σε κείνο το σημείο χρειάζεσαι έναν παίκτη με προσωπικότητα και σωματικά προσόντα που θα δώσουν σιγουριά στο κέντρο και θα ανακόψει τις επιθέσεις του αντιπάλου.
Η ΑΕΚ δεν έχει τέτοιο παίκτη. Έχει καλά εργαλεία όπως ο Σιμόες και ο Μάνταλος, αλλά ως εκεί. Κανείς απο αυτούς δεν διαθέτει προσωπικότητα ηγέτη.
Τέτοιο χαφ έψαχνε ο Ουζουνίδης, αλλά φευ..
Κανένας στρατός δεν τα κατάφερε μόνο με στρατιωτάκια και λοχαγούς.
Όλες οι μεγάλες ομάδες χρειάζονται τουλάχιστον ενα σημείο αναφοράς εντός αγωνιστικού χώρου.
Στην ΑΕΚ το μοναδικό σημείο αναφοράς είναι ο Μελισσανίδης ο οποίος δεν είναι ποδοσφαιριστής.

Η διοίκηση της ΑΕΚ, έβαλε τα πράματα στην θέση τους : Δεν θα πάρουμε παίκτη μόνο για να πάρουμε. Ο προπονητής της ΑΕΚ, έλεγε – αλλά και ζήταγε – δυό παίκτες. Φυσικά συμφώνησε κι αυτός οτι ο παίκτης που θα έρθει, πρέπει να έχει τα τεχνικά χαρακτηριστικά που θέλει. Ο αγαπητός Κώστας, έκανε μια κριτική στην διοίκηση λέγοντας οτι ήταν λάθος που δεν γίνανε μεταγραφές.

Αυτά είναι τα γεγονότα, που απλά τα παραθέτω για να αποκτηθεί η κατάλληλη θεωρία. Όπως γίνεται στα μαθηματικά. Η διοίκηση λοιπόν της ΑΕΚ, έψαχνε παίκτες, όπως και ο προπονητής. Το ίδιο σότο είχαν δώσει και στα sites, που ελέγχουν. Γι’ αυτό και ο αγαπητός, όταν ακόμα έγραφε στο ρωσσικό site, έκανε την χλωμή κριτική του. Και διότι έφαγε το σότο, αλλά και διότι είχε πειστεί για την αντικειμενικότητα του χώρου.

Μεταγραφές όμως δεν έγιναν. Άρα η διοίκηση ήρθε σε κόντρα με την βούληση του εαυτού της, ο προπονητής με τις επιδιώξεις της ενίσχυσης, κι έμεινε ο Κώστας να δέχεται την κίνηση : Τα χρήματα που παίρνεις από το site, βρες τα από αλλού. Κωλοτουμπιάσανε λοιπόν όλοι και με μια θαυμαστή πολυγλωσσία, μπήκαν στο καπιταλιστικό άρμα, που δεν έχει όργανα προπαγάνδας. Σε λίγο θα μας πουν οτι ο Γκέμπελς ήταν κομουνιστής.

Αυτός ο τύπος, ο Γκέμπελς ντε, που βρήκε οτι ξαφνικά ήρθαν δέκα μύρια για τον Μάνταλο. Και τα αρνήθηκε η διοίκηση !!! Ο άλλος που είπε οτι ακόμα και σε επίπεδο δημοσιογραφίας, η ΑΕΚ είναι πάνω απ’ όλα. Κι οτι τώρα, που έγινε το λάθος, τώρα πρέπει να στηρίξουμε την διοίκηση. Η διοίκηση που από όλο τον πλανήτη, δεν μπόρεσε να βρει εξτρέμ και αμυντικό χαφ. Και τέλος ο προπονητής, που από όλο το παγκόσμιο στερέωμα, δεν βρήκε αυτά τα σπάνια τεχνικά χαρακτηριστικά που έψαχνε.

Με την άγαρμπη δήλωση της διοίκησης, με την οποίαν ξεκίνησα το κομμάτι. Και η οποία πραγματικά απευθύνεται σε κατοίκους κάποιας χώρας, που δεν ασχολούνται με ποδόσφαιρο.  Διότι κανείς δεν ζήτησε να παρθεί παίκτης απλά για να παρθεί. Κι εξ άλλου, ποιός να το ζητήσει και μέσω ποιανού όργανου να το εκφράσει; Η διοίκηση κατάλαβε την μαλακία της επικοινωνιακά, και βγήκε να πει μια τρίχα. Διότι η διοίκηση δημιούργησε την προσδοκία στον κόσμο, μέσω των δηλώσεων του προπονητή, με την κίνηση της να δώσει παράταση στα διαρκείας, και με τον αγαπητό να βγαίνει κάθε μέρα στο ραδιόφωνο του Αλαφούζου, λέγοντας για τους δύο που θα έρθουν.

Με ανησυχεί η έλλειψη μεταγραφών; ΚΑΘΟΛΟΥ. Η ΑΕΚ είναι ανώνυμος εταιρεία και κρίνεται από τον ισολογισμό της. Η ΑΕΚ κουμαντάρεται από επαγγελματίες, που ξέρουν το καλό το εμπορικό. Μπορεί ο φετινός οικονομικός στόχος να ξεπεράστηκε, οπότε δεν χρειάζονται περισσσότερες δαπάνες. Διότι πραγματικά και δυό παίκτες να είχαν έρθει, πόσο να άλλαζαν την αγωνιστική μοίρα της ομάδας με βάση την κλήρωση; Θα ήταν ίσως ένα καλό back up για το πρωτάθλημα. Αυτό, ναι. Αυτό προκαλεί κάποια ανησυχία. Αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΗΣΥΧΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ.

Αυτό όμως που θα ήθελα να πω, είναι το εξής απλό. Η εταιρεία μπαίνει στο παιχνίδι των αγοραπωλησιών. Και πολύ καλά κάνει. Οπότε έχει κάποιους παίκτες, που θέλει να τους πουλήσει. Πρόχειρα υπολογίζω τέσσερις. Όταν όμως μια ομάδα πουλήσει, πρέπει σίγουρα και να αγοράσει για να τους αντικαταστήσει. Αν λοιπόν έρθουν οι προτάσεις, τότε θα ψάξουν για αντικαταστάτες; Δεν θα έπρεπε να έχουν σε πρώτη γραμμή πώλησης κάποιους, οπότε ήδη να έχουν δουλευτεί οι περιπτώσεις αναπλήρωσης τους. Έτσι λέει η λογική. Θα μου πεις οτι μπορεί να έρθει πρόταση για κάποιον δευτεροκλασσάτο. Πράγματι, αλλά το βασικό γρανάζι είναι το δύσκολο.

Και δεν υπάρχει περίπτωση να απορριπτόταν η συγκεκριμένη πρόταση για τον Μάνταλο ( ψάξτε πόσο τον πήραμε ), αν είχαν έτοιμη αντικατάσταση. Δηλαδή ψάξτε αν υπάρχει, ή κι αν υπάρχει πώς δουλεύει το περίφημο τμήμα scouting κι επικοινωνίας με τους managers. Κι αυτό είναι πιο ανησυχητικό σε σχέση με καμιά τεσσάρα. Διότι αυτό είναι το μέλλον του συλλόγου. Όπως φυσικά ανησυχητικό είναι να εμφανίζουν μια πολυγλωσσία ασυνεννοησίας, για να μπερδέψουν το σταθερό πελατειακό κοινό. Κι είναι κρίμα να μην σέβονται την ανταπόκριση του κόσμου αλλά κύρια την προσπάθεια των παικτών που φέρανε την ΑΕΚ μέχρις εδώ. Όπως τώρα που είναι θέμα ωρών να τα βρουν με τον Σιμόες, όπως λένε δηλαδή οι πολυγκλότ.

Δύσκολη έξοδος η σημερινή. Σε έδρα παραδοσιακά δύσβατη για εμάς, και μετά από την ευρωπαϊκή κούραση. Σε ένα γήπεδο, που είχαμε χάσει πέρσι, άρα ό,τι πάρουμε φέτος, κέρδος θα είναι. Και ψυχική ξεκούραση καλύτερη στην διάρκεια της διακοπής του πρωταθλήματος κατά την διάρκεια της οποίας αναμένεται και η απαραίτητη ενίσχυση της ομάδας, τουλάχιστον σε επίπεδο δημοσιευμάτων, που κι αυτό ακόμα είναι αρκετό.

H ομάδα μπήκε με το κλασσικό σύστημα και με την βασική ενδεκάδα της. 4-4-2 και Πόνσε μπροστά. Και ήταν αξιοθαύμαστη η ενέργεια που έβγαλε στο πρώτο μέρος. Έκλεισε όλους τους χώρους με μια άψογη αμυντική λειτουργία που ξεκίναγε από την περιοχή του αντιπάλου, κι έβγαλε πάθος και τρεξίματα και μια δουλεμένη πρωταθληματική σοβαρότητα. Ούτε μία στιγμή χαλάρωσης δεν είδαμε.

Είχε μια υπομονή στο κράτημα της μπάλας και μια ωραία ποικιλία στην στρατηγική του χτισίματος των επιθέσεων, κύρια από τα αριστερά με τον Μάνταλο, αφού η δεξιά πτέρυγε είχε αλληλοεξουδετερωθεί με την αντίστοιχη του Αστέρα. Ένας Αστέρας που στην αρχή επιστράτευσε κι ένα οριακά σκληρό παιχνίδι, στο οποίο η ΑΕΚ αντιπαράθεσε γρήγορες εναλλαγές θέσεων παικτών και γρήγορες πάσες. Συνεχώς προσπαθούσε η ΑΕΚ να αποκεντρώσει το παιχνίδι και να μην πέσει στην παγίδα του Παντελίδη, που είχε φορτώσει τον άξονα του.

Το παιχνίδι λοιπόν ήταν πολύ ενδιαφέρον τακτικά, κι είχε έναν ρυθμό που σε κράταγε. Η ομάδα μας ήταν πιο ορθολογική κι έβγαλε μπόλικες τελικές, που όμως δεν γίνανε γκολ διότι απλούστατα έλειπε το φορ της περιοχής. Ένα γκολ όμως που ήρθε τελικά, με το πέναλτυ που κέρδισε ο Μάνταλος, και που εκτέλεσε ο ίδιος, που ήταν και ο κορυφαίος στο διάστημα αυτό, χωρίς όμως να μπορείς να μιλήσεις για κάποιον που υστέρησε. Απλά αυτός ήταν ο σταρ και οι άλλοι οι καρατερίστες. Όπως χαρακτηριστικές ήταν οι δικές μας ευκαιρίες σε σχέση με του Αστέρα. Να μη μας μπερδεύει η στατιστική της ισοπαλίας.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε χωρίς αλλαγές σε σύστημα, σε παίκτες αλλά και σε νοοτροπία από πλευράς  ΑΕΚ. Όλοι οι χώροι κλειστοί, πάρα πολύ μεγάλη αγωνιστικότητα, και λογικότατη εκδήλωση των επιθέσεων. Η ομάδα μας ήταν το αφεντικό, έπαιξε σαν μελλοντική πρωταθλήτρια, κι είχε μια εμφάνιση πειστικότατη τουλάχιστον μέχρι το 70ο λεπτό. Από τις πιο καλές εκτός έδρας εμφανίσεις μας.

Ο Μάνταλος στο διάστημα αυτό, δεν ήταν πλέον μόνος του στο βάθρο των κορυφαίων. Πλέον σε αυτό ανέβηκαν και οι Λιβάγια και Οικονόμου. Άξιοι μονομάχοι της Τρίπολης και φύλακες άγγελοι του στόχου του σημερινού αγώνα. Πίσω ήταν απροσπέλαστη η άμυνα και μπροστά συνεχής πηγή κινδύνων για το τέρμα του Αστέρα. Προσφέροντας σε μας, ένα πολύ καλό θέαμα σε διάρκεια αλλά ξεάγχωτα. Πουθενά δεν αισθανόσουν οτι θα πιεστείς ή οτι θα ολιγωρήσεις.

Όχι οτι άλλαξε κάτι ουσιαστικό μετά το εβδομήντα. Το λεπτό ορόσημο για την ομάδα μας, που λέμε οτι βγάζει κούραση. Το περίμενα με κάποια αγωνία αυτό. Το οποίο ήρθε μεν, αλλά συνοδεύτηκε και με ένα άλλο μπέρδεμα. Τον τραυματισμό του Μπακάκη και την αλλαγή του με τον Τσόσιτς, ενώ είχε προηγηθεί με λάθος συνεννόηση η αλλαγή του Πόνσε με τον Λόπεζ και το τράβηγμα του Μάνταλου στον άξονα δίπλα ή πίσω από τον Λιβάγια.

Όμως ακόμα κι έτσι, η ΑΕΚ διαχειρίστηκε τέλεια τις απώλειες και κύρια την κούραση της, που αυτήν την στιγμή μοιάζει φυσιολογική. Δεν κινδύνεψε πουθενά στις επιθέσεις του Αστέρα, που βγήκαν τακτικά κι οργανωμένα, όταν ο Παντελίδης είχε γυρίσει κι αυτός το σύτημα του με δύο επιθετικούς. Φυσικά υπήρχε το δοκάρι σε απάντηση στα δικά μας δύο, που θα μπορούσε να είχε γίνει ισοφάριση, αλλά ήταν προϊόν γιουρουσιού, όπως θα μπορούσε να ήταν μια απλή μείωση του σκορ, που δεν θα άλλαζε την γενική εντύπωση.

Η οποία ήταν οτι η ΑΕΚ ήταν σπουδαία ομάδα σήμερα, και σίγουρα πολύ καλύτερη από τον αντίπαλο της. Και το αποτέλεσμα το νικηφόρο το ήθελε, το ζήτησε και το πήρε, και δεν το έκλεψε όπως κάποιες άλλες φορές. Ήταν προϊόν δουλειάς και στρωσίματος του δικού της παιχνιδιού, χωρίς καμία προσαρμογή πάνω στην τακτική του αντιπάλου. Κάτι το οποίο δείχνει την φετινή διαφορά σε σχέση με την σκέψη του Χιμένεθ. Το μόνο ίδιο που αξίζει να τονίσουμε, είναι το σκληρό μέταλλο που δείχνει να συνεχίζεται.

Επομένως δίνουμε συγχαρητήρια στα παιδιά και στον προπονητή για τον στόχο των τριών βαθμών αλλά και το θέαμα που είδαμε. Ακόμα κι αν το τρίποντο δεν ερχόταν, θα ήμασταν χαρούμενοι με την όλη δουλειά που είδαμε στο γήπεδο. Πράμα το οποίο μας κάνει ακόμα πιο πολύ αισιόδοξους οτι κάτι γίνεται στοχευμένα στις προπονήσεις και δεν στηριζόμαστε στα κουτουρού τεχνικά πλεονεκτήματα του κάθε παίκτη. Που μακάρι να είχαν και κάποια μεταγραφική διοικητική κίνηση ενίσχυσης και να μην αιθάνονται απλά αναλώσιμα κορμιά που πρέπει να τα δίνουν όλα για να γίνουν θεμέλια για το γήπεδο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι κι ευχόμαστε καλή ξεκούραση και καλή επάνοδο στους τραυματίες.

Τον πήγαινα πολύ σαν ποδοσφαιριστή. Πιστεύω οτι ήταν από τα πιο μεγάλα σέντερ φορ, που έχουν περάσει από την ομάδα μας. Όπως πιστεύω οτι στην πρώτη του θητεία σαν προπονητής, πέραν της πρώτης κατάκτησης του πρωταθλήματος που είχε μπόλικο παρασκήνιο και κωλοφαρδία, προσέφερε πάρα πολλά στο να φτειάξει μια από τις ωραιότερες ομάδες που έχει δει Έλληνας φίλαθλος. Εξ άλλου γι’ αυτόν τον λόγο γυάλισε και στον Κόκαλη.

Σαν τεχνικός διευθυντής, ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς απλά ήταν ακατάλληλος. Μπορεί να έκανε κάποιες παρεμβάσεις, αλλά στο συνολικό του έργο ήταν ένα απλό μηδενικό. Πράγμα απόλυτα λογικό, αφού σαν προσωπικότητα αλλά και σαν οντότητα προπονητική, ουδέποτε πίστεψε στην θέση αυτή. Και ουδέποτε βέβαια δέχθηκε στο οργανόγραμμα κάποιον μεταξύ αυτού και του προέδρου.

Ο Μελισσανίδης φυσικά τον λάτρεψε και πρσπάθησε να τον εξαγνίσει στα μάτια των Αεκτζήδων. Τον έφερε πίσω καβάλα στο άλογο, όπως είχε πει, και τον επέβαλε στην ομάδα και κύρια στον εαυτό του. Η σχέση τους διατηρήθηκε σε άριστο επίπεδο, κι ήταν μια σχέση φιλική αλλά κι επαγγελματική συνάμα. Ο Μπάγιεβιτς ήταν στην μισθοδοσία κανονικά αλλά ήταν και ο προσωπικός τεχνικός σύμβουλος του εγγυητή.

Οι σχέσεις πέρασαν από κάποια κύματα, αλλά μόνο επαγγελματικά. Σαν αυτά που έχουν στην καθημερινότητα κάποια ζευγαράκια, αλλά και σαν κάποιες εντάσεις που αναπτύσσονται μέσα σε εταιρείες. Φιλικά, δεν διαταράχθηκαν ποτέ. Ο ίδιος ο εγγυητής, είχε δηλώσει οτι ο Ντούσαν θα φύγει όποτε το θελήσει αυτός. Ακόμα κι όταν τα είχε πάρει παλιότερα στο κρανίο, του ήταν αδύνατον να τολμήσει απόλυση, σεβόμενος την διαπροσωπική τους σχέση.

Την τελευταία διετία, ο Μπάγιεβιτς είχε αποσυρθεί πλήρως στο περιθώρειο. Ούτε με τους προπονητές ησχολείτο, ούτε και με μεταγραφές. Μπορεί να συμβούλευε τους κατά καιρούς κάνοντες τις μεταγραφές, αλλά ουδέποτε αναμείχθηκε με συμβόλαια, ή με ενεργές προτάσεις για παίκτες. Είχε αποποιηθεί κάθε ευθύνη αλλά και κάθε εξουσία. Ακόμα κι αυτός ο τίτλος του εκτελεστικού, ήταν απλό κερασάκι στην τούρτα. Καμία γεύση δεν προσθέτει το κερασάκι.

Εκούσια λοιπόν παραγκωνισμένος και αποστασιοποιημένος από τον οργανισμό ΑΕΚ, δεν προέβαλε καμία αντίρρηση στο να έρθουν για στελέχωση άνθρωποι που λίγο καιρό πριν είχαν τσακωθεί. Το μόνο που περίμενε ο Μπάγιεβιτς ήταν ένα timing επιτυχημένο για την ομάδα, που θα μπορούσε να προσφέρει κάτι σαν τελική υστεροφημία. Κύρια βέβαια σε ανθρώπους που αγνοούν τα πραγματικά περιστατικά και νομίζουν οτι οι ηγέτες είναι κάποιοι κρυμμένοι. Αυτή ήταν και η ευκαιρία του περσινού πρωταθλήματος καθώς και η πρόκριση στην Ευρώπη ( το champions league ήταν κι αυτό κερασάκι, ο Μπάγιεβιτς πάντα κοίταζε την άλλη διοργάνωση ). Αυτά τα λέω για να μην αρχίσει κάποια άλλη μπούρδα για κακές σχέσεις με συνεργάτες ή για κάποιον καβγά σχετικά με κάποιον μεταγραφικό στόχο.

Η εταιρεία πολύ σωστά έβγαλε ευχαριστήρια ανακοίνωση. Πέντε χρόνια ήταν εκεί σαν στέλεχος, άρα τα εύσχημα και τα καλά κατευόδια ήταν απαραίτητα. Όπως απαραίτητο ήταν πλέον να λήξει επιτέλους κι αυτός ο διχασμός, που φώλιαζε μέσα στις κερκίδες της ομάδας. Και που σε κάθε ανάποδη κατάσταση, έφερνε τον Βόσνιο στο προσκήνιο. Αφού η ΑΕΚ ξεκίνησε για τα αστέρια, κι ο Μπάγιεβιτς ταξίδεψε σε αυτά. Άδειος πλέον, αποκομμένος από το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ξεπερασμένος από τις καταστάσεις, δεν είχε λόγο να παίρνει μια αργομισθία. Φέρθηκε τίμια αυτήν την φορά. Και πάντα θα μιλάει με τον εγγυητή σε επίπεδο φιλικό και τεχνικό. Αλλά πλέον δεν θα μιλάει με την ΑΕΚ κι αυτό ήταν πάντα κάτι που το υποστήριζα. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΠΑΓΙΕΒΙΤΣ.

Υγ1. Η αφορμή για να πάρω στήλη στον Φίλαθλο τότε, ήταν μια επιστολή για τον Μπάγιεβιτς με τίτλο, την διώχνεις την γκόμενα έστω κι αν δεν σε απατά.

Υγ2. Θεωρώ πολύ καλή μεταγραφή τον Γιαννιώτα. Όχι για να μην γίνουν οι άλλες που συζητιούνται, αλλά θεωρώ οτι θα μας βοηθήσει στην επόμενη τριετία.

Η βροχή όλη την ημέρα, με έκανε κάπως χαρούμενο. Δεν είναι επειδή μου αρέσει μόνο, αλλά σκεφτόμουν κι έναν ρυθμό που θα ανέβαινε το βράδυ, κι ένα θέαμα που θα μας κράταγε πιο ζωντανούς. Σε τερέν σίγουρα βρεμένο, που θα μπορούσε να αναδείξει την πιο τεχνική ομάδα. Την ΑΕΚ δηλαδή, που όχι μόνο το απέδειξε στον πρώτο παιχνίδι, αλλά έχασε και την ευκαιρία εκτεταμένου rotation σήμερα. Σήμερα που παίζει για ένα κάρο αποτελέσματα, σήμερα που με τον τίτλο του φαβορί, καλείται να κάνει το αυτονόητο. Να πάρει χρήματα και να προχωρήσει ξανά στο champions league.

Πολύς κόσμος πήγε στο γήπεδο. Πρέπει να ήταν 45 χιλιάδες Αεκτζήδες, που είδαν την ΑΕΚ να κατεβαίνει στο γήπεδο με μια ενδεκάδα μετρημένα κουκιά και με σύστημα 4-4-2. Είδαν όμως και μια ομάδα, που εφάρμοζε στο έπακρο το πλάνο του προπονητή της. Κυριαρχικό ποδόσφαιρο αλλά όχι στην πρώτη γραμμή. Από μεσοεπιθετικά και πίσω, προσπαθώντας να ανέβει ο αντίπαλος και να βγει κάποια αντεπίθεση.

Η ΑΕΚ έτρεξε πολύ, έκλεισε τους χώρους και προσπάθησε να κάνει και παιχνίδι. Για κανά μισάωρο τουλάχιστον και μέχρι να αρχίσει μια καταιγίδα, που στην κυριολεξία εξαφάνισε την ορατότητα. Επιτέθηκε με υπομονή από τον άξονα και τα πλάγια, έσβησε το όποιο παιχνίδι της Βίντι, και δημιούργησε και κάποιες τελικές, που όμως δεν τις αξιοποίησε αφού πληρώνει την απουσία σέντερ φορ.

Πίσω κινδυνεψε ουσιαστικά μία φορά, σε ένα πολύ επικίνδυνο μακρινό φάουλ, αλλά ο Μπάρκας ήταν εκεί. Στην όλη πετυχημένη εμφάνιση του πρώτου μέρους, δεν μπορείς εύκολα να βρεις υστερήσαντα. Ήταν όλοι εκεί, κρατώντας τις θέσεις τους, και προσπαθώντας να παίξουν τον ρόλο τους. Ακολουθώντας τους κορυφαίους Σιμόες, Οικονόμου, Λιβάγια, Μπακάκη και Μάνταλο. Με μια πολύ συμπαγή άμυνα, με κοντρολάρισμα του ρυθμού και της σκοπιμότητας των αποτελεσμάτων του αγώνα, και στο τέλος ζητώντας και το γκολ ακόμα, με μεστές προσπάθειες. Σε ένα ημιχρόνιο που ήταν ευχάριστο, αλλά και αγχωτικό από ένα σημείο και μετά, αφού με αυτές τις καιρικές συνθήκες, μια στραβοκλωτσιά, δεν είναι και απίθανο να γίνει. Κάτι που πήγαμε κι εμείς να το κάνουμε, με το μακρινό σουτ του Σιμόες ή με τα συρτά γεμίσματα για πιθανή καραμπόλα.

Το δεύτερο μέρος, χωρίς αλλαγές, ξεκίνησε ιδανικά. Σε νεκρό ουσιαστικά χρόνο, ο χειρότερος παίκτης σήμερα, ο Λόπεζ, κέρδισε ένα πέναλτυ το οποίο μετέτρεψε σε γκολ ο Μάνταλος. Και πάνω που τα πάντα έδειχναν οτι έχουν ηρεμήσει, οτι η πρόκριση στους ομίλους είχε κλειδώσει, οτι το μόνο που απαιτείτο ήταν η συνέχιση της σοβαρότητας, κόντρα στην λογική του αγώνα, η πολύ κακιά αριστερή πτέρυγα της ομάδας έκανε ένα ακόμα λάθος που έφερε την ισοφάριση.

Ήταν πολύ νωρίς και τα πάντα φάνταζαν να έχουν γκρεμιστεί. Η ΑΕΚ γέμισε με νευρικότητα και άγχος, ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει την μπάλα, ήταν αδύνατο να παγώσει το παιχνίδι, κι έβγαλε ένα διάστημα που θύμισε το τέλος του αγώνα της Ουγγαρίας. Έχασε ολοκληρωτικά το κέντρο, δεν ασχολήθηκε καθόλου με παραγωγή παιχνιδιού, κι άρχισε να αμύνεται άτακτα και άναρχα με την τελευταία της γραμμή, και τον Μπάρκα, που στην ουσία αναδείχτηκε ο κορυφαίος του αγώνα.

Αδύνατον να τα εξηγήσεις όλα αυτά. Στο πρώτο παιχνίδι με δυό γκολ υπέρ σου και με παίκτη παραπάνω, στο δεύτερο παιχνίδι με προβάδισμα γκολ και μπροστά στον κόσμο σου, να μην μπορείς να έχεις μια στοιχειώδη αυτοκυριαρχία. Να γίνεσαι σούργελο, και το μόνο που να σε νοιάζει είναι να κρατήσεις μόνο την σκοπιμόμητα. Και να γίνεσαι μεγαλύτερο ρεντίκολο όταν μένεις με δέκα παίκτες διότι αυτό το νούμερο, που λέγεται Λόπεζ, σε άφηνε στο έλεος της τύχης.

Πραγματική τύχη, κόντρα στην λογική της σύγκρισης των δυό ομάδων, που θα μπορούσε να είχε χαρίσει μια ευκαιρία για καλό θέαμα, από ένα στυγνό και ηρωικό, ελληνικότατο κακό θέαμα. Με κάρτες, με δήθεν τραυματισμούς, και με κράτημα της μπάλας στα πλάγια για να μην παιχτεί ποδόσφαιρο. Η απόλυτη κακοποίηση του αθλήματος κόντρα σε ένα Αιγάλεω. Ήμαρτον με όσα τραβήξαμε, κοιτώντας το ρολόι μπας κι έρθει η κανονική λήξη, κι όχι κάποια παράταση, που δεν ξέρω πώς θα την παίζαμε με βάση τις αλλαγές που έκανε ο Ουζουνίδης.

Και τι παραπάνω κριτική να κάνεις; Έχεις τα πάντα στα χέρια σου, έχεις πέσει από την Ακρόπολη κι έχεις βρει πορτοφόλι, και κινδυνεύεις να στο κλέψει ένας τυφλός. Γιατί να χάνεις την σοβαρότητα σου, όταν τρως ένα γκολ τυχαίο; Μήπως τελικά δεν πιστεύεις στις δυναμεις σου, ή μήπως τελικά χρειάζεσαι σοβαρότατη ενίσχυση; Που αν το ξύσεις λίγο παραπάνω το ερώτημα, στο ίδιο σημείο θα καταλήξεις. Ίσως βέβαια ο τίγρης σε βάλει στην σωστή πορεία, λέγοντας οτι η πρόκριση ήρθε ανέλπιστα και ήταν σχεδιασμένη για αργότερα. Όταν θα μπαίναμε στο γήπεδο. Όλα μπορεί και να τα ακούσουμε.

Όμως, πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια σε όσους προσπάθησαν και μόχθησαν και δώσανε μια εικοσάρα μίνιμουμ μύρια στην ομάδα. Και ξαναέβαλαν σε κάποιο τετραγωνάκι του ευρωπαικού χάρτη και την ΑΕΚ. Και μας δώσανε την χαρά να δούμε μεγάλες ομάδες ξανά στο γήπεδο μας. Διότι άλλη χαρά δεν μπορώ να δω. Δεν νομίζω οτι η διοργάνωση θα γίνει πιο πλούσια με την παρουσία μας, όχι οτι θα έπρεπε να περάσει η Βίντι στην θέση μας. Εμείς όμως θα έχουμε την τύχη να χειροκροτήσουμε από κοντά ομαδάρες και να απολαύσουμε σωστή μπάλα.

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα και καλή αρχή για την ομάδα μας. Πάνω απ’ όλα με υγεία για τους αθλητές και νίκες για μας. Νίκες για το γόητρο και για χρήματα στα ταμεία. Και μετά από πολλά χρόνια, ξεκίνημα με τον τίτλο του φαβορί για το πρωτάθλημα. Πρωτόγνωρα πράματα για τον νεαρό Αεκτζή, που θα δεί σήμερα τον Πας Γιάννινα, μία από τις ομάδες του άρματος Σαββίδη.

Περίπου δέκα χιλιάδες φίλαθλοι πήγαν να δουν το παιχνίδι. Λογικά πράματα για την εποχή και για τον Αεκτζή που κάνει οικονομίες για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ο κόσμος λοιπόν, είδε την ΑΕΚ να κατεβαίνει με το γνωστό 4-4-2 του Μαρίνου, αλλά και με μπόλικες αλλαγές. Ένα αναμενόμενο rotation, που όμως ουδόλως αλλοίωσε το θέαμα αλλα και το αποτέλεσμα.

Η ομάδα έπαιξε στο πρώτο μέρος με έναν πρωτόγνωρο αέρα. Απόλυτα κυριαρχικό ποδόσφαιρο, με άριστη αμυντική αλληλοκάλυψη, τρομερή υπομονή στην επιθετική της ανάπτυξη, αλλά και με έναν μοναδικό πλουλαρισμό στην στρατηγική της δημιουργίας του παιχνιδιού. Ήταν από τα καλύτερα ημιχρόνια που έχω δει, τακτικά. Με πολύ καλό ρυθμό, κι απέναντι σε έναν αντίπαλο δουλεμένο κι αρκετά σφιχτό πίσω.

Τα όσα είδαμε βεβαιώνουν τα θεωρητικά που ανέφερα. Συντριπτική κατοχή μπάλας για την ΑΕΚ, και μπόλικες τελικές ενώ μια ήταν η απειλή για την εστία μας, που πιο πολύ έγινε λόγω ατομικού λάθους του Λαμπρόπουλου. Όλα τα άλλα ήταν κατηφόρα και μονόδρομος. Η ΑΕΚ είχε τρεις σπουδαίους παίκτες στην κάθε γραμμή της, τον Τσόσιτς, τον Άλεφ και τον Λιβάγια, που άνοιξαν τους δρόμους να φανεί όλη η δεξιά πλευρά της, τον Μπακασέτα να κάνει ένα ώριμο παιχνίδι, και τον Πόνσε να σημειώνει το πρώτο του γκολ.

Ήταν πολύ ευχάριστο το παιχνίδι, πουθενά δεν πήγε στα κουτουρού, και σε κράταγε χωρίς να σε αγχώνει. Ήταν μια πληρέστατη ΑΕΚ ομαδικά, που σε έκανε να ονειρευτείς τι μπορεί να γίνει αν ενισχυθεί λιγάκι ακόμα. Αν ας πούμε είχε εξτρέμ, ή αν είχε ένα σέντερ φορ που θα μπορούσε να αξιοποιήσει σέντρες ξυραφιές. Κι είχε μια ΑΕΚ, που προσπαθούσε να βρει λύσεις, να παίξει έξυπνα και να απειλήσει, κύρια εκτός περιοχής. Μια ΑΕΚ που φσαίνεται να ξέρει πού μπορεί να στηριχτεί, πράμα που δείχνει σοβαρή προπονητική δουλειά.

Στο δεύτερο μέρος, η ΑΕΚ έκανε αυτό που ήταν το ζητούμενο. Μια τέλεια επίθεση που έφερε ένα γρήγορο γκολ, που σηματοδότησε και το κλείδωμα του αγώνα. Με τους τρεις σωματοφύλακες να την οδηγούν και με την άνοδο του Μπακάκη, τα πράματα ακολούθησαν την ίδια πορεία με το πρώτο μέρος. Κανένας κίνδυνος για την εστία μας, σοβαρότατος έλεγχος της κατοχής της μπάλας αλλά και του ρυθμού του αγώνα, και μια φοβερή σοβαρότητα αντικατοπτρισμός του προφίλ του προπονητή μας.

Η ΑΕΚ ήταν το συνεχές αφεντικό του αγώνα, δεν είχε κανένα νεκρό διάστημα, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, κι έδειξε οτι έχει τον αέρα τον πρωταθληματικό, αλλά έναν αέρα που είναι προϊόν δουλειάς, ομαδικής προσπάθειας, πολύ τρεξίματος και σκληρού μέταλλου. Το παιχνίδι εξακολούθησε να είναι ενδιαφέρον, όσο κι αν από ένα σημείο και μετά, ήταν απόλυτα λογικό να γίνει και κάποια συντήρηση δυνάμεων, αφού ο τρυματισμός του Γκάλο, προειδοποίησε και κάποιους άλλους που είναι ήδη σε κόκκινα.

Ο Ουζουνίδης επίσης, έκανε έκανε ένα πολύ καλό κοουτσάρισμα, κι έκανε και πολύ σωστές αλλαγές, αφού όλοι θα χρειαστούν. Ο Άλεφ έδειξε μια φοβερή τεχνική κατάρτιση που την είχαμε ανάγκη δίπλα στον Σιμόες – όπως και το ύψος -, ένα πολύ καλό δέσιμο άμυνας κι επίθεσης, και μια θαυμαστή ψυχραιμία. Για τον Πόνσε είναι λίγο νωρίς να μιλήσουμε, αλλά σίγουρα δεν είναι Αραούχο στην αίσθηση του γκολ, όσο και στην ατσουμπαλιά που θα φέρει κάρτες.

Συγχαρητήρια λοιπόν για το θέαμα, την ουσία και την πρεμιέρα, και ελπίζουμε σε καλύτερη συνέχεια την Τρίτη αγωνιστικά, όσο και σε ενίσχυση διοικητικά. Δεν έχουμε κανένα φόβο αν παίζουμε έτσι, όσα πέναλτυ μούφα και να πάρει ο Ρωσοπόντιος, κι όσο μέτριους διαιτητές μας βάλει να μας παίζουν ανεκτικά στο κάτς που σε κάποιο διάστημα του πρώτου ημιχρόνιου έπαιζε ο Πας.