Το παρόν στο σημερινό παιχνίδι, δίνει κι ο μεγάλος μου ο γιός, μαζί με καμιά εικοσαριά ακόμα από την Ζυρίχη, που ίδρυσαν το εκεί club της Original. Όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα, με την φρεσκοτυπωμένη μπλούζα, κι όλοι original τρελοί Αεκτζήδες. Πολύ περήφανος αισθάνομαι που μετέδωσα αυτήν την τρέλα στους δυό απογόνους μου.
Φυσικά μπόλικο κόσμο θα έχουμε, όπως έχω διαβάσει, και μακάρι η ομάδα να τους αποζημιώσει, έστω και με μια γενναία εμφάνιση. Το αποτέλεσμα δεν ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή, αφού το παιχνίδι είναι εκτός budget για πιθανή πρόκριση. Ακόμα καλύτερα αν έρθει. Όμως το ζητούμενο είναι η ΑΕΚ να βρει τα πατήματα της για την γενικότερη συνέχεια.
O Μανόλο κατέβασε την ομάδα με 3-5-2, διαβάζοντας εντελώς λάθος τον αντίπαλο. Μπακάκης, τρίτο σέντερ μπακ, ασφαλώς δεν υπάρχει, όπως δεν είναι δυνατόν να μην έχεις και δεύτερη σφαίρα μπροστά, όταν θα έχεις δώσει το γήπεδο, αφού μπαίνεις αμυντικά. Φυσικά αυτά είναι θεωρίες πριν το παιχνίδι, το οποίο μπορεί εύκολα να σε κάνει πουτάνα. Εμένα εννοώ, που είμαι απλά θεατής.
Το πρώτο ημιχρόνιο δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, και φυσικά γι’ αυτό ευθύνεται ο αντίπαλος. Που τολμώ να πω οτι ήταν παλιός Θρασύβουλος. Μια ομάδα με μεγάλο όνομα, αλλά της πλάκας σαν πίεση, ταχύτητα κι έμπνευση απειλής. Πολύ αργή, απόλυτα προβλέψιμη ακόμα και σε ανοιχτό κέντρο, και με πολύ μικρ΄λες προσωπικότητες. Κάτι σαν παλιό κινέζικο προϊόν ρε παιδί μου.
Οπότε ήμασταν αναγκασμένοι να βλέπουμε ένα κακό παιχνίδι, το οποίο θα μπορούσαμε να το ελέγχουμε αν είχαμε ξεχάσει το όνομα του αντιπάλου, αλλά προτιμήσαμε να φοβηθούμε και την σκιά μας. Μέχρις ενός σημείου είναι λογικό αυτό βέβαια, αλλά πάλι πέσαμε στα γνωστά : Όταν δεν υπάρχει κάποια προσωπικότητα στο κέντρο, ποιός να ανεβάσει και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας; Ποιός να πάρει την απόφαση οτι οι άλλοι είναι λίγοι, κι άρα πρέπει να κάνουμε κάτι πιο σοβαρό; Ο Σέμπουε που μας λέει οτι δεν μας λείπει κάτι σε επιτελικό;
Η πραγματικότητα όμως είναι μία. Το αποτέλεσμα πολύ καλό, αν μάλιστα διϋλίσω οτι ουσιαστικά καμία απειλή δεν δεχτήκαμε, κι αν έπρεπε κάποιος να προηγείται, μάλλον θα ήμασταν εμείς, αν μπορούσαμε να διακρίνουμε οτι το πρεσάρισμα ψηλά, κάτι θε έφερνε, αν δεν μεγιστοποιούσαμε τον αντίπαλο με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση της δικής μας ικανότητας. Οπότε είμαστε πολύ ικανοποιημένοι στον βωμό της ηττοπάθειας, με κορυφαίο τον Σιμόες, το μηδέν πίσω και τα λοιπά που θα γραφτούν σε κόντρα, οτι η ισοπαλία είναι πιο πολύ ευθύνη της Μίλαν, που ήταν σαν τον Πλατανιά. Όχι οτι μας χαλάει, αλλά θεωρώ οτι μόνο με τον παλιό Νικολούδη, απλά θα ήμασταν μπροστά στο σκορ. Ξέρετε, είναι όπως στο καζίνο. Είναι κρίμα άμα σε πάει η τύχη, να συμβιβάζεσαι και να φεύγεις με λίγα ευρώ παραπάνω από το κεφάλαιο που είπες να ποντάρεις. Πράγματι, η Μίλαν θα μπορούσε να είχε βάλει αυτογκόλ ή να έχουμε βάλει εμείς γκολ, αν υπήρχε γκολτζής στο γήπεδο.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τα ίδια δεδομένα. Για την Μίλαν και το βάθος του ρόστερ της, δεν ξέρω. Ξέρω όμας για μας, οτι αυτά τα παιδιά υπάρχουν, κι άρα χρειάζεται ψυχή, αυαταπάρνηση και αέρα στα αλβανικά βουνά. Και τότε, την Μίλαν είχαμε πολεμήσει. Χωρίς ανέσεις, χωρίς ιδιαίτερες τροφοδοσίες, βασιζόμενοι σε ντόπιους Αραούχο, που υποχρεωτικά μπήκε στην θέση του Λάζαρου. Ολόσωστα, για να μην ανεβούν ακόμα και τα σέντερ μπακ του αντιπάλου σε μια άναρχη ανάπτυξη του αντιπάλου, απέναντι σε μια άναρχη άμυνα δική μας, που πλέον έφερνε στους κορυφαίους, και τον Ανέστη.
Και σιγά σιγά, ο δρόμος τραβούσε την σωστή ανηφόρα. Η Μϊλαν πήρε τα ηνία του αγώνα και η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κρατήσει καν μια στοιχειώδη κυκλοφορία της μπάλας, ούτε και να παγώσει τον ρυθμό. Το παιχνίδι έγινε πολύ ενδιαφέρον, με κάποιο καλύτερο ρυθμό, και με την αγωνία μας να χτυπάει κόκκινο. Όχι διότι είχαμε την απαίτηση για διπλό, αλλά διότι βλέπαμε τον Πλατανιά να απειλεί.
Εκείνες όμως τις στιγμές, ο Μανόλο επενέβη στο παιχνίδι. Φρεσκάρισμα μπροστά με τον Αραούχο και τον Μπακασέτα. Χωρίς αλλαγή συατήματος, αλλά με ανάσες κι ανθρώπους που είχαν δει από τον πάγκο, το τι έπρεπε να κάνουν. Αμέσως ισορροπήθηκε η κατοχή, κι όσο κι αν ακόμα δεν υπήρχε διάθεση οργάνωσης – θάμασταν γενικά τρελοί να ζητάμε το διπλό -, η αμυντική λειτουργία απέκτησε ορθολογισμό και κυνικότητα. Και μας έφερε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα.
Γενικά είδαμε ένα παιχνίδι κακό, που δεν το φέραμε εμείς έτσι, αλλά ο αντίπαλος. Είδαμε όμως ένα καλό συμβάν για την ψυχολογία μας, τα ταμεία μας, την ευρωπαϊκή θέση μας, καθώς και για την συνέχεια μας. Οπότε μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σήμερα παρά τις όποιες παθογένειες που περιγράψαμε. Αεκτζήδες είμαστε, που πάντα ψάχνουμε το καλύτερο. Και που είναι δύσκολο να προσγειωθούμε αφού σύμβολο έχουμε τον δικέφαλο κι όχι ένα χόρτο ή μια δαφνοστεφανωμένη αδερφάρα.
Υγ. Πολύ καλή και η παρουσία του Βράνιες, του Γιόχανσον, και προς το τέλος του Τζανετόπουλου. Του πάνε τα ή ταν ή επι τας.