Ντερμπάκι σήμερα. Με μπόλικη υγρασία, μπόλικες απουσίες και καινούργιο προπονητή. Απέναντι σε έναν αντίπαλο πολύ καλό, τόσο σε επίπεδο ομάδας, όσο και σε επίπεδο φανέλας. Όπως και να το κάνουμε, ο Πανιώνιος, και φυτώριο έχει, και κάθε χρόνο πουλάει τους καλύτερους του, κι όμως κατορθώνει να κοιτάει στα μάτια τους πάντες. Αν πούμε οτι είναι μικρομεσαίος, σαφέστατα έχει ασήκωτη φανέλα. Κι έξτρα κίνητρο σήμερα, που αποφάσισα να μην πάω στο γήπεδο, λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων. Οι διοργανωτές του πρωταθλήματος θα έπρεπε να τα σκέφτονται αυτά όταν βάζουν αγώνες Σάββατο βράδυ. Ο κόσμος θέλει να βγει έξω, όχι να τραβολογιέται στα γήπεδα.
Λίγο κόσμο είδα από την οθόνη, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Γι’ αυτό που ορκίζομαι, είναι οτι είδα ένα πολύ κακό πρώτο μέρος. Μια κακοποίηση της μπάλας. Ένα ανούσιο παιχνίδι κέντρου, το οποίο μερικές φορές ήταν και σκληρό, που δεν σου πρόσφερε τίποτα. Η ΑΕΚ ήθελε να παίξει κάπως επιθετικά αλλά δεν μπορούσε, κι ο Πανιώνιος ήθελε να παίξει με κάποια αντεπίθεση, την οποίαν όμως ήταν αδύνατον να κάνει, αφού το μυαλό του ήταν πιο πολύ στην αμυντική του οργάνωση.
Οπότε είχαμε μια αλληλοεξουδετέρωση των δυό ομάδων και μια λογική κατάληξη στην άνοστη σούπα. Μια σούπα, που μας έφερε όμως δυό καλούτσικες ευκαιρίες, αλλά στην κατάλληλη θέση βρέθηκαν όχι οι κατάλληλοι παίκτες. Λογικό αφού τα ατού μας ήταν μπλοκαρισμένα, ενώ είχαμε και τον φόβο μην φάμε και κανά γκολ, οπότε κρατούσαμε παίκτες πίσω.
Ο προπονητής, που μόλις προχθές γνώρισε την ομάδα, την κατέβασε λογικά και στηριγμένος στο σύστημα του προηγούμενου αγώνα. Είναι αδύνατον να του ζητήσεις ευθύνες ή να θέλεις ακαριαίες αλλαγές. Λογικά θα έμπαινε σαν τον Γιάννη που φοβάται το θεριό, ένα θεριό που λογικά φοβότανε τον Γιάννη. Εμείς φυσικά φοβηθήκαμε μην ξεχάσουμε κι ό,τι ξέρουμε από μπάλα, αφού αυτά τα παιχνίδια είναι πιο πολύ στα χέρια των παικτών να τα κερδίσουν. Όταν λοιπόν λες οτι ο μόνος διασωθείς ήταν ο Ντίντακ, καταλαβαίνεις τι έχεις δει. Ειδικά όταν έχεις σε πολύ ρηχά νερά τα εξτρέμ αλλά και τον Μπακασέτα, μαζί με τον σέντερ φορ.
Και δεν μπορώ να πω οτι είχα κάποια ελπίδα για το δεύτερο μέρος. Με καινούργιο προπονητή και με τόσα ατομικά λάθη των παικτών, ειλικρινά έβλεπα το δεύτερο μέρος σαν συνέχιση της ταλαιπωρίας. Και μάλλον δεν διαψεύστηκα. Η ΑΕΚ ήταν της πλάκας, αφού πιο πολύ σε τουρλουμπούκι παρέπεμψε η ανάπτυξη της. Βοήθεια δεν υπήρχε από τα πλάγια, δεν έφτειαχνε φάσεις – με εξαίρεση μια κεφαλιά του Αραβίδη κι ένα σουτ του Μάνταλου – κι ο άξονας ήταν τρομακτικά εγκλωβισμένος.
Αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό κι ένα κακό παιχνίδι, με ένα εξ ίσου κάκιστο αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα δίκαιο χίλια τα εκατό, αφού κι ο Πανιώνιος ήταν κι αυτός δασκαλεμένος να μην φάει το γκολ. Κι εάν αποτέλεσμα, στο οποίο είχε συμμετοχή κι ο προπονητής μας όταν θέλησε να βάλει την πινελιά του. Τότε που γύρισε την τακτική σε 4-4-2, βάζοντας και τον Πέκχαρτ μέσα. Τότε, τελείωσαν όλα. Και διότι ο άνθρωπος είναι απλά ακατάλληλος, αλλά κι όταν η ομάδα κλήθηκε να παίξει κάτι αδούλευτο. Αυτό φάνηκε που κανείς δεν άρχισε τις γιόμες στην αντίπαλη περιοχή.
Φυσικά οι γιόμες δεν είναι σύστημα, αλλά όταν δυό τρίμετρους μέσα, κάτι μπορεί και να ελπίζεις περισσότερο από την φλυαρία του Μπακασέτα, του Μάνταλου και των λοιπών ποιοτικών παικτών που υποτίθεται οτι διαθέτουμε. Που μπορεί και να διαθέτουμε, αλλά είναι για μουσική δωματίου. Δεν είναι για αγώνα σώμα με σώμα. Δεν είναι τυχαίο που δυό στρουμφάκια – ο Κάμπος και ο Σιόπης – κατάπιανε τα δικά μας στρουμφάκια.
Αν φύγω λοιπόν από το δυσάρεστο θέαμα, θα καταλήξω σε κάτι ακόμα χειρότερο : Αυτό που έλεγα από το παιχνίδι στη Λάρισα : Οτι δεν υπάρχει μέταλλο. Κι αυτό, αγαπητοί, κακά τα ψέμματα, δεν διδάσκεται. Κάτι κότες έχουμε μπροστά, που πιο πολύ τους φτειάχνει η ιδέα οτι παίζουν στην ΑΕΚ, παρά οτι προσπαθούν να δώσουν αίγλη στην φανέλα. Γι’ αυτό κι ο ένας κρύβεται πίσω από τον άλλον, τα δε εξτρέμ ξεχνάνε οτι παίζουν ποάνω στην γραμμή, και συγκλίνουν προς τα μέσα. Είναι διότι δήθεν έχουν έμπνευση, ενώ η πραγματικότητα είναι οτι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα πόδια τους.
Μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση; Όλα μπορούν να γίνουν βέβαια, ειδικά άμα ξεχάσω εκείνο το γελοίο τρέξιμο που έκανε ο προπονητής, που τον έπιασε η βιασύνη πέντε λεπτά πριν την λήξη. Άμα αποφασίσει να βάλει κάποιο πλάνο, και φύγει από τις δηλώσεις του οτι θέλει περισσότερη ελευθερία μπροστά. Άμα καταλάβει οτι ο Μπακασέτας δεν παίζει κάπου, γενικώς και αορίστως, κι όταν εισηγηθεί οτι θέλουμε εξτρέμ και δυό χαφάρες που να κοντρολάρουν τον ρυθμό, αλλά και να τον αλλάζουν κατά την περίσταση. Με τις υγείες μας και συγχαρητήρια που δεν χάσαμε.
Υγ. Ο Γαλανόπουλός ήταν κρίμα που αδικήθηκε από τον Κετσπάγια.