…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Αυτό, λοιπόν, είναι ένα πολύ καλό κείμενο του (γνωστού) Κώστα με τίτλο  «Ότι κι αν γίνει απόψε, η χούντα ΕΠΕΣΕ». Προφανώς, έχει απόλυτο δίκιο. Και συνεχίζει ο Κώστας: «Ακόμη και με νίκη του Ολυμπιακού δεν θα τους… αναστήσουμε. Ό,τι κι αν γίνει δεν συνέρχονται με τίποτα. Όχι επειδή δεν έχουν παίκτες. Αλλά γιατί όλα τα γύρω-γύρω που 20 [χρόνια] κυριάρχησαν στο Ελληνικό ποδόσφαιρο […] ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ».  Υπάρχει βέβαια εδώ μια ανακολουθία: αν (όπως λέει ο Κώστας) έχουν παίκτες και τα «γύρω-γύρω» τελείωσαν, κι αφού όλα θα παίζονται μέσα στις τέσσερις γραμμές, γιατί αυτοί «δεν συνέρχονται με τίποτε»;

Μήπως, γιατί αυτό που θα επακολουθήσει δε θα είναι «δημοκρατία», αλλά μια νέα χούντα; Προσωπικά, για «δημοκρατία» δεν το κόβω: όπως έχω ξαναγράψει «είμαι βέβαιος (κι όταν λέμε βέβαιος, εννοούμε βέβαιος) […] πώς η συμμαχία έχει ορίζοντα την ‘πτώση της χούντας’. Μετά η φάση είναι ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’». Ζούγκλα δηλαδή. Αν δεν τα ξέρει τα παραπάνω ο Κώστας (σιγά μη δεν τα ξέρει, γάτα είναι), ας ρωτήσει να μάθει.  Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ζούγκλα έχει πάντα βασιλιά (το λιοντάρι, όχι την τίγρη).

Αν δεν έρθει δημοκρατία λοιπόν, το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο νέος δικτάτορας. «Εμείς» ή κάποιος άλλος; Πάντως, τώρα που επιτέλους πέφτει η χούντα, δεν ακούω πολλά «ερχόμαστε». Παρά τη ρητή προειδοποίηση του Μελισσανίδη το καλοκαίρι του 2013: «Όταν επιστρέψουμε και γίνουμε ευθέως ανταγωνιστικοί, […] θα τους ενημερώσω εγώ πρώτος». Αντίθετα, διαβάζω δηλώσεις του προπονητή «πάμε για τη νίκη» και «ανακοινώσεις-ντόπες» της Ορίτζιναλ.

Υ.Γ. Είναι κι αυτή η ρημάδα η παροιμία που λέει ο Ντάφι, «προτού ψοφήσει ο γάιδαρος, σηκώνεται η ψωλή του».

Συγγνώμη αν σας έχω πρήξει με τις συνεχείς αναρτήσεις, αλλά αυτό δεν αντέχω να το αφήσω ασχολίαστο.

Γράφει ο αγλαός Κώστας (μακράν ο ικανότερος των ρεπόρτερ της ΑΕΚ) για το ντέρμπι: «Αν [η ΑΕΚ] παίξει για να μην χάσει τότε θα έχει βάλει τις βάσεις της… ήττας».

Και βέβαια, τα ίδια ακριβώς έλεγε κι ο Κώστας και πριν την τεσσάρα πέρσι: «Ένα πράγμα μόνο για το ματς. Αν η ΑΕΚ μπει για να μην χάσει θα χάσει. Πρέπει να μπει για να κερδίσει». Συμπληρώνοντας βέβαια: «Νομίζω πως σήμερα δεν κρίνεται ο Δέλλας, ούτε περνάει εξετάσεις για το αν κάνει ή δεν κάνει για την ΑΕΚ. Θα κριθεί για το ματς όπως για όλα από την εικόνα της ομάδας και από το αποτέλεσμα. Αλλά για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους. Όποιο κι αν είναι. Δεν δίνουμε εξετάσεις σήμερα για το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει, ποιος μένει ή ποιος φεύγει. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα». Πιο μέσα δε θα μπορούσε να πέσει…

Βέβαια, μετά το ματς έγραφε για την «αλλαγή του Σιμόες και [την] καταστροφή που προκάλεσε στην ομάδα αλλά κυρίως στο γόητρο της ΑΕΚ και του Μελισσανίδη». Μιλάμε για την αλλαγή που έγινε για να χτυπήσει η ΑΕΚ το ματς, για να παίξει για να κερδίσει, όπως ζητούσε ο Κώστας. Από κοντά κι ο Καζατζόγλου: « δουλειά ενός προπονητή είναι να κρύβει, να βελτιώνει, να βρίσκει λύσεις στις αδυναμίες της ομάδας του. Δεν μπορείς να παίζεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης και να αντιμετωπίζεις το ματς με αφέλεια, κινδυνεύοντας να δεχθείς οκτώ γκολ. Πηγαίνεις να “κλέψεις” το παιχνίδι, να καλύψεις αδυναμίες». Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός (έναντι του οποίου πριν το ματς ο Κώστας καλούσε την ομάδα «να μπει για να κερδίσει) έγινε ξαφνικά «Ρεάλ Μαδρίτης».

Να το εξηγήσουμε, αν και το είχαμε εξηγήσει και πέρσι: οποιοσδήποτε προπονητής δε θα κατέβαινε επιθετικά στο Καραϊσκάκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός είναι μια πιο «ακριβή» ομάδα από την ΑΕΚ, ενώ το scouting της ΑΕΚ δε φαίνεται να είναι τόσο καλύτερο ώστε να έχει καλύψει αυτή τη διαφορά μπάτζετ. Άρα πας να παίξεις στην έδρα μιας ομάδας με καλύτερες μονάδες, χωρίς ουσιαστικά να έχεις σέντερ φορ (βάσει των όσων διαβάζω για τον Πέκχαρτ, δεν τον έχω δει τον άνθρωπο αλλά και να τον είχα δει δε σημαίνει κάτι η γνώμη μου) και χωρίς να έχεις αρκετό χρόνο την ομάδα στα χέρια σου ώστε να μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής σε υψηλό επίπεδο. Άρα πώς θα παίξεις; Προφανώς αμυντικά.

Υπάρχουν τρία ενδεχόμενα: το ένα είναι να παίξεις αμυντικά και να χάσεις, το άλλο να παίξεις αμυντικά και να κερδίσεις και το τρίτο να παίξεις αμυντικά και να φέρεις ισοπαλία. Ας τα εξετάσουμε ένα-ένα: αν χάσεις, ο Κώστας τα έλεγε, φταίει ο Κετσπάγια κι άρα τον διώχνουμε και καθαρίζουμε, αφού κανείς άλλος δε φταίει, τα είχαμε πει κιόλας. Αν του κάτσει το ματς του καράφλα και κερδίσει, ε, γράφουμε ένα άρθρο για παίκτες-λιοντάρια και πρόεδρο-τίγρη και ποιος θυμάται τι γράφαμε πριν το ματς. Αν έρθει ισοπαλία, γράφουμε ότι «αν δεν το είχε φοβηθεί ο Κετσπάγια το ματς, θα τους είχαμε βάλει στα δίχτυα. Παίκτες-λιοντάρια, πρόεδρος-τίγρης». Απλά πράγματα. Μονά-ζυγά, μονόζυγα, που λέει κι ο Θωμάς (Μητρόπουλος, όχι Μαύρος).

Εννοείται, το κοπιράιτ δεν το έχει μόνο ο Κώστας. Οι Ολυμπιακοί έχουν κι αυτοί αρχίσει να περνάνε πριονοκορδέλα τον Μπέντο, με τον ίδιο ακριβώς σκοπό—δείτε ας πούμε, το άρθρο στο Γαύρο με τίτλο «Ατυχία και ύπνος βαθύς στον πάγκο» για το ματς με τον ΑΠΟΕΛ.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, που λέει κι ο Ρασούλης. Αν δε με πιστεύετε, διαβάστε κι αυτό το άρθρο από το Γαύρο και πείτε μου αν δεν είναι σαν να διαβάζεις την Ώρα επί Αδαμίδη:  άδικη κοινωνία, σαπίλα, καταγγελίες, τα γνωστά. Μάρθα Βούρτση κανονικά.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι εγώ μπάλα δε λέω ότι ξέρω. Είμαι της σχολής Μύρτσου: «τριάντα χρόνια πάω στα μπουζούκια, αλλά μπουζούκι δεν έμαθα».

Έχω όμως περάσει πολύ χρόνο με ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί σε τεχνικές θέσεις με το ποδόσφαιρο σε ανώτατο επίπεδο. Λόγω της τριβής αυτής, θεωρώ ότι έχω αυξημένες πιθανότητες να καταλάβω αν κάποιος που μου μιλάει για ποδόσφαιρο είναι απατεώνας ή όχι.

Αν ένας προπονητής π.χ. σου πει «εγώ παίζω 4-4-2» (ή 4-2-3-1 ή 4-3-1) ξέρεις ότι είναι τεχνοτροπίας δεκαετίας ενενήντα. Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, οι παίκτες στις μεγάλες ομάδες διδάσκονται καμιά εικοσαριά συστήματα (συχνά και παραπάνω), τα οποία αλλάζουν ανάλογα με το παιχνίδι, την εξέλιξή του και τους διαθέσιμους παίκτες. Υπάρχει σύστημα (δουλεμένο επανειλημμένα στην προπόνηση) «παίζω με παίκτη παραπάνω» και «έχει βγει με αλλαγή ο ψηλός σέντερ φορ, μένουν πέντε λεπτά για τη λήξη και χάνω με ένα γκολ». Όχι απλά, «ανεβαίνει το ψηλό σέντερ μπακ», ολόκληρο σύστημα, με θέσεις, εντολές για το ποιος και από που κάνει τις σέντρες και για το πώς τοποθετούνται αυτοί που έχουν καλό σουτ για να πάρουν το rebound από την κεφαλιά του σέντερ μπακ, για το αν σουτάρουν ή σπάνε στα πλάγια, ποιος μένει πίσω, κ.λπ.  Μια φορά ένας τέτοιος άνθρωπος μου είχε δείξει, πριν το ματς, το σύστημα που θα παίξει η ομάδα του: έβαλα τα γέλια γιατί νόμισα ότι είχε ξεχάσει να σημειώσει το αριστερό χαφ, αφού το σύστημα που ζωγράφισε δεν ήταν συμμετρικό.  Του το είπα, κι ήταν η σειρά του να βάλει τα γέλια: «Μα συχνά παίζουμε με μονόπαντα συστήματα, μη συμμετρικά». Η ομάδα έπαιξε καταπληκτικά, χωρίς εννοείται να επηρεαστεί από την ασυμμετρία.

Αν ένας τεχνικός διευθυντής σήμερα σου πει «ψάχνω γρήγορους παίκτες με καλή τεχνική κατάρτιση» ξέρεις ότι κι αυτός είναι παλιάς κοπής. Όχι απαραίτητα κακός, αλλά σίγουρα (πολύ) παλιάς κοπής. Σήμερα τα scouting teams των μεγάλων ομάδων χρησιμοποιούν στατιστικολόγους που κάνουν γραμμικές παλινδρομήσεις (linear regressions) βάσει δεδομένων του Prozone και της Opta για να δουν πώς η συμμετοχή του Χ παίκτη επηρεάζει τις τελικές προσπάθειες της ομάδας του ή των αντιπάλων και την κατοχή στο πρώτο τρίτο του γηπέδου. Κάποιοι έχουν προχωρήσει σε big data ανάλυση ποδοσφαιρικών δεδομένων. Το ποδόσφαιρο σήμερα είναι επιστήμη. Κυριολεκτικά. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν είναι τεράστιας σημασίας η ψυχολογία (όπως απέδειξε κι ο Ρεχάγκελ).

Μπορεί να μην ξέρω πώς ακριβώς γίνονται όλ’ αυτά, αλλά ξέρω ότι γίνονται. Οπότε είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις αναλύσεις που διαβάζω (βασικά, δεν τις διαβάζω). Κάποτε έπεσε στα χέρια μου μια πραγματική ποδοσφαιρική ανάλυση υψηλότατου επιπέδου: είναι της Chelsea από τα (πρώτα) χρόνια του Mourinho. Είναι μια ανάλυση της Newcastle, ενόψει του ματς με την Chelsea, ώστε να ξέρει και ο προπονητής και οι παίκτες τι θα αντιμετωπίσουν. Σήμερα βέβαια, κάθε παίκτης πριν το ματς παίρνει εξατομικευμένα βίντεο με τις κινήσεις του αντίπαλου παίκτη, τα λάθη του, το τι πρέπει να προσέξει κ.λπ. οπότε κι αυτή είναι παρωχημένη.

Νομίζω, παρόλα αυτά, αξίζει να τη διαβάσει κανείς και να τη συγκρίνει με τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις σε σάιτ και μπλογκ. Θα τη βρείτε εδώ.

Ντερμπάκι εν όψει, όπως λένε τα χαρτιά, τα ονόματα αλλά και οι βαθμολογικές θέσεις των δύο αντιπάλων. Ντερμπάκι, που ας ευχηθούμε να είναι έτσι. Να δούμε δηλαδή λίγο μπάλα, πάθος και κίνητρα για τους παίκτες των δύο ομάδων. Να μην δούμε ταμπούρι κι άγιος ο θεός ή ένα γκολ και μετά σκοπιμότητες.

Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια. Μπορεί να μιλάμε για λεγεώνες των ξένων που βρέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά όπως και να το κάνεις, οι ομάδες αποπνέουν ελληνικότητα. Δηλαδή ευθυνοφοβία, αγυμνασιά, έλλειψη ομοιογένειας και μόνο βαθμοθηρικό ενδιαφέρον. Σε ένα περιβάλλον άρρωστο : Ομοσπονδία ακυβέρνητη, παράγοντες που δήθεν επικαλούνται την κάθαρση – μέχρι κι ο γάβρος το έκανε εχθές -, το παρασκήνιο να δουλεύει με Μπέους και Θωμάδες, και με επιδιαιτητή τον Βασάρα, που ακόμα διατηρεί την θέση του.

Αλλά ας μην μιλάμε για το παραβάν τώρα. Εξ άλλου εδώ μέσα, από όλους, έχουν γραφτεί τα πάντα. Ας πάμε στους πρωταγωνιστές. Στις δυό ομάδες. ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ. Με μεταγραφικούς σχεδιασμούς στο πόδι, γεμάτους από τέως παίκτες. Παίκτες που κάποτε ήταν κάτι, αλλά σήμερα, ή έχουν λουμπάγκο ή αντέχουν κανά εικοσάλεπτο. Αν έχουν κιόλας γνωρισθεί στο γήπεδο.

Δυό προπονητές, που κυριολεκτικά τρέμουν. Τι να σκεφτούν, τι να απολαύσουν, πώς να εμπνεύσουν; Δυό προπονητές, που τρέμουν τον Ουζουνίδη. Δυό αμυντικογενείς τύπους, που πιο πολύ επενδύουν στα μηδέν πίσω, παρά οραματίζονται να αφήσουν κάποια σφραγίδα έργου στο έρημο το ελληνικό τουρλουμπούκι. Που μπορεί και να μπορούν, αλλά με τέτοια παραγοντική πίεση – ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΞΟΔΕΎΟΥΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ ΚΙ ΑΝ Η ΜΠΑΛΑ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΑΧΥΡΑ Ή ΑΕΡΑ -, μάλλον ασχολούνται με κάποιον δημοσιοϋπαλληλικό μισθό.

Φυσικά θα ασχοληθώ πιο πολύ με την ομάδα μας. Ας πούμε διότι έχει καλύτερη πορεία μέχρι τώρα σε σχέση με τον αντίπαλο, που τα έδειξε όλα : Δυό ήττες σε πέντε μέρες, από δυό καφενεία. Δυό διαφορετικά συστήματα, που δεν βγήκαν και πεντακόσιες αλχημείες εν μέσω επιβολής ποδοσφαιρικών αλλαγών βάσει της απαίτησης της εξέδρας, κι εν μέσω κανονικής απειθαρχίας παικτών, που αμφισβητούν στα ίσια τον προπονητή τους. Κοινώς; ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.

Γιατί,  εμείς τι είμαστε αγαπητοί; Έχει χτυπήσει κάποιος Μάνταλος, κι έχει πάρει φωτιά όλη η πλάση. Μην γελάτε ακόμα, διότι είναι σίγουρο οτι κάποιοι από εσάς, τον βλέπετε για υπερπαίκτη. Γελάστε με τι τερματοφύλακα κατεβαίνουμε, γελάστε με το πώς συμπεριφέρονται στον Μπακασέτα, που τον έχουν κάνει λάστιχο, γελάστε που η ομάδα δεν έχει σέντερ φορ. Γελάστε με τα διλήμματα του Τιμούρ, που σκέφτεται Μάνταλο και 4-2-3-1 ή Λαμπρόπουλο με 4-3-3. Γελάστε δηλαδή που η ομάδα δεν έχει αντικατάσταση στον Μάνταλο ή που ο Αλμέιδα πρόλαβε κι έγινε αναντικατάστατος.

Δηλαδή το μπουρδέλο πότε χαρακτηρίζεται ακριβώς έτσι; Να πάω παλιότερα; Τότε που η ομάδα ήταν γεμάτη με παικταράδες. Σε ένοιαζε αν θα έλειπε ο Αρδίζογλου ή ο Νικολούδης; Φυσικά και σε ένοιαζε, αλλά μπορούσε τότε ο προπονητής να χρησιμοποιήσει άλλα όπλα και να πάρει το παιχνίδι. Είχε παίκτες η ομάδα, είτε ρολίστες είτε βοηθούς στην γενική οργάνωση είτε της άμυνας είτε της επίθεσης. Ουδέποτε είχα συλλογιστεί τι θα κάνει μέσα στο γήπεδο η ΑΕΚ, αν έλειπε κάποιος. Και μιλάμε για παίκτες που αμείβονταν μηδαμινά σε σχέση με τους σημερινούς.

Και δεν θα συνεχίσω το καφενείο. Απλά θα πω το εξής πάναπλο : Μετά από δυό ήττες του κόκκινου μπουρδέλου, με εμφανή την κούραση και την ασυνεννοησία στο λιμάνι, αυτή η ΑΕΚ, αν δεν είχε την ασπίδα του Μελισσανίδη, τι θα μπορούσε να κάνει; Να απαντήσω : Να πάει να κάνει μια αξιοπρεπή ήττα μίνιμουμ ή να πάει να παλέψει για μια ισοπαλία μάξιμουμ. Έλα όμως που με ανάποδες συνθήκες, τα ίδια πάει να κάνει, ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΑΕΚ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ.

Που κανονικά δεν πρέπει να παίξει. Αυτά για τα πάθη, εγώ τα ακούω βερεσέ. Μπράβο στο παιδί που το παλεύει, αλλά εδώ μιλάμε για πρωτάθλημα κι όχι για τελικό κυπέλλου. Εκτός λοιπόν από τον λογικό φόβο του παίκτη, είναι κι άκρως επικίνδυνο να χρησιμοποιηθεί. Όπως ήταν επικίνδυνο να χρησιμοποιηθεί ο Αλμέιδα στην Βέροια, όπως πιθανώς να είχατε διαβάσει αυτά που είχα γράψει. Τότε ίσως να τα λέγατε υπερβολές , αλλά σήμερα μάλλον έχετε κατανοήσει οτι δεν γράφω τίποτα αν δεν έχω πληροφορίες, που απλά δεν τις ανακοινώνω.

Εν πάσει περιπτώσει, να μην το τραβάμε κι άλλο. Τεσσάρα σαν πέρσι με τον μαλάκα, δεν θα έχουμε. Θα έχουμε δυό μπουρδέλα που παίζουν, με δείκτη ετοιμότητας κοντά στο 40%. Αν φτάσουν κιόλας στο 60%. Το εκατό είναι μύθος. Ο γάβρος θα μπει με την ορμή του γηπέδου και η ΑΕΚ θα μπει για την διαχείρηση. Αν η ΑΕΚ προηγηθεί, μπορεί κάτι να κάνει. Αν ο γάβρος προηγηθεί, πάμε για σκληρή δουλειά, και δηλώσεις για μεταγραφές και για το γήπεδο από Δευτέρας.

Ξαναλέω όμως οτι το αποτέλεσμα δεν με πολυενδιαφέρει. Το πολύ να είμαστε -2 από τον γάβρο και -3 από την αλογοτροφή. Πιο πολύ ενδιαφέρει η συνέχεια, που με νίκη στην Λάρισα ρεφάρουμε την εκτός έδρας νίκη του γάβρου στον Ηρακλή. Όπως και η συνέχεια του πρωταθλήματος με τα άλλα ντέρμπυ ή τις άλλες μικρομεσαίες ομάδες, που όπως είδατε, ήδη προκάλεσαν γκέλες σε όλους. Διότι όλοι απλά, είναι μπουρδέλα, που παριστάνουν δήθεν τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Μια συνέχεια επίσης, που θα φέρει κι άλλες αλλαγές, που όμως δεν χρειάζεται να τις αναφέρω αφού τις ξέρουν καλά οι δήθεν γνώστες του παρασκηνίου, οπότε θα τις πουν εκείνοι. Καλή θέαση λοιπόν με μια ευχή μόνο : Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΤΕ. Η ΑΕΚ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΤΡΙΤΗ ΕΘΝΙΚΗ. ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ. Για μένα η ΑΕΚ, μπαίνει μέσα μόνο με την φανέλα της, και κάνει διπλό ή γκρινιάζει που έφερε ισοπαλία. Τίποτε άλλο.

Ειδα λιγο το debate- βοηθεια μας- προχθες. Πιο Αμερικανια πεθαινεις. Η μαχη των ηλιθιων κανονικα. Απο τη μια ενας κοινος βλακας και απο την αλλη το ζομπι που ειχε μεχρι και ακουστικο στο αυτι να της λενε τι να απαντησει. Sorry αλλα αμα εχεις προβλημα βαρυκοιας α) το ΔΗΛΩΝΕΙΣ απο πριν και εχεις τις αναλογες ενεργειες π.χ ενα autocue μπροστα σου β) ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙΣ. Απο τη στιγμη που γινεται προσπαθεια να ΚΡΥΨΕΙΣ κατι, αυτο το κατι ειναι τουλαχιστον υποπτο στη καλυτερη η προιον απατης στη χειροτερη. Αλλιως δεν εχεις λογο να το κρυβεις. Ακομη και αισθητικος να ειναι ο λογος παλι ΑΠΑΤΗ κανεις μιας και δειχνεις αλλη εικονα απο αυτη που εχεις στη πραγματικοτητα. Επειδη μιλαμε για τον επομενο προεδρο των ΗΠΑ και οχι το πρωινο της μεγαλομπουμπουκας-Μενεγακη αυτα μετρανε και μαλιστα πολυ. Φυσικα και δεν ειναι καμμια ντροπη το οποιοδηποτε προβλημα εχει ο καθε ανθρωπος, ενας απο τους καλυτερους προεδρους τον ΗΠΑ ηταν σε αναπηρικο καροτσακι και οποιος πιστευει- μνημονευει-χλευαζει κατι τετοιο δειχνει ποσο χαμηλο iq εχει και μονο.

Το debate ηταν αλλα γι αλλα. Σε Αμερικανους μιλανε βεβαια- not the quickest of cats- αρα η κουβεντα ειχε το αναλογο επιπεδο. Που φυσικα το βοηθα και το επιπεδο των υποψηφιων μιας και πιστευα οτι δυσκολα μετα το Reagan και τον Bush απο τη μια, με τον Dukakis και τον …Αλ Γκορ απο την αλλη, θα βρισκωταν τοσο χαμηλου επιπεδου διμυμο για τη διεκδικηση της προεδριας. Ο ενας ειναι απλα ενας Καρατζαφερης: εχει κανει (και αυτος) καλλιστεια, κατασκευαστικες και απο μαγαζια μεχρι σαμπανιες. Αλλες φορες πετυχημενα αλλες (αρκετες) αποτυχημενα. Που απο τη μια κοροιδευει μια κοπελλα αποκαλωντας την οικιακη βοηθο (απο ποτε ειναι ντροπη να δουλευεις?) επειδη ειναι λατινα και απο την αλλη δεν εχει κανενα προβλημα να παντρευεται οτι πρωην ανατολικο μπλοκ του κατσει- αυτες ειναι οκ προφανως μιας και τον αγαπησαν για τα ΛΕΦΤΑ του αισθηματα και την ομορφια του, ειδικα με το κομοδινι μαλλι δε παιζεται ο Clooney..
Η αλλη εχει ενα ματι που γυαλιζει και ειναι φανερα ψυχασθενης. Χωρις φυσικα να ειμαι γιατρος, το βλεμμα και μονο μου δειχνει οτι η γυναικα δε παει καλα. Καθολου. Οταν δε το ανοιξει Η ΣΑΧΛΑΜΑΡΑ ευκολα συναγωνιζεται τον αλλον που λεει καθε μερα οτι του κατεβει του λολοστεφανη. Οπως ευκολα διακρινεις και τη ΕΜΜΟΝΗ- απο την εποχη του κερατου του Μπιλαρου- που δε λεει να περασει αν δε πατησω το κοκκινο κουμπακι..

Απο τη στιγμη που βλεπεις απο τη μια τον καβαλημενο και απο την αλλη τη τρελλαρα να μη μπορουν να παρουν ξεκαθαρα μια διαφορα καταλαβαινεις ποσο low ειναι το επιπεδο. Ειπαμε: Αμερικλανοι. Ενς λαος-χωρα πανισχυρος, αριστος σε παρα πολλα πραγματα (εμποριο-διακυβερνηση-υποδομες κλπ) αλλα απο την αλλη ισως ο πιο χαζος λαος του πλανητη. Σιγουρα ο πιο κιτς.

Αυτα βλεπει απο τη μια ο Βρεττανος και κανει πλακα στην ΕΕ, δηλαδη στους Φριτς, και απο την αλλη ο Βλαδιμηρος που εχει ξεφυγει τελειως ΚΑΙ οικονομικα.
Φτανει η ωρα των εκλογων στη Γερμανια αλλα το κακο ειναι οτι εφτασε και η ωρα της Deutsche Bank. Μια ωρα που ξεκινησα να γραφω εδω και 2,5 ετη με το οικονομικο θαυμα της Γερμανιας εδω αλλα και πριν περιπου 9 μηνες εδω για την ιδια τη τραπεζα.

Εχει ξεκινησει εδω και αρκετο καιρο (1,5-2 ετη) ενας πολεμος μεταξυ Αμερικανων και Γερμανων- ευγενικα το λεμε Ε.Ε. Το πρωτο θυμα ηταν η VW στην Αμερικη. Η ευρωπη απαντησε με τα προστιμα στη Apple (14 ΔΙΣ) στη Google και επεκτεινεται σε αλλες αμερικανικες οπως η Starbucks και η MC Donald’s. Οι Αμερικανοι τα βαζουν με ΟΛΗ την γερμανικη αυτοβιομηχανια (εχουν πιασει και την Audi ΚΑΙ την Porsche ΚΑΙ την BMW) στο κοσκινο μιας και αυτοι ειναι οι κυριοι αξονες εμποριου της Γερμανιας στα States. Με τη Deutsche να ειναι σε τεχνητη αναπνοη απο το γερμανικο κρατος που κανει τα στραβα ματια σε ενα μαγαζι που ειναι ισως χειροτερο απο τη Lehman το 2007-08.

Το διλλημα ειναι το εξης. Αν η Μερκελ θελει να κρατησει εν ζωη το καταστημα πρεπει να κανει το αδιανοητο: να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ οι φορολογουμενοι (bail in) Γερμανοι το σωσιμο της τραπεζας- και ειναι πολλα τα λεφτα Αρη. Οπως μας εχει δειξει η ιστορια οι Γερμανοι ξερουν μια χαρα να κουνανε το δαχτυλο στους υπολοιπους και ειναι επισης μια χαρα οσο δεν τους ζητας να πληρωσουν οι ιδιοι. Οταν το κανεις τρωνε μεγαλο ζορι. 2 Π.Π, και ΤΡΕΙΣ επισημες χρεωκοπιες στα 100 χρονια σε μεγεθος. Με μια αρνηση πληρωμων το 1990 με την ΑΘΕΤΗΣΗ της Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953.

Απο τη αλλη αν παει η τραπεζα alla-Greca τοτε επισης θα κλαψει κοσμος και μαλιστα πολυ: Μόνο σε παράγωγα προϊόντα (derivatives) η συνολική αξία της θέσης της σήμερα ανέρχεται σε €55 τρισ.!!! Σημειωτέον, το ΑΕΠ της Γερμανίας είναι €2,7 τρισ. και όλης της Ευρώπης €14 τρις. Η μετοχη της ειναι 55% κατω απο την αρχη του ετους και η εκθεση της σε εταιρειες ΜΕΣΑ στη Γερμανια τεραστια, το BBC μιλαει για δεκαδες χιλιαδες απολυσεις και διψηφιο αριθμο ΔΙΣ μονο για τη περιπτωση του VW Group.

Στα δικα μας νεα, οι καθαριστριες κανουν παλι λεει διαδηλωση στο υπουργειο (why? που ελεγε και ο καρμοιρης), ο Κυριακος αφηνει τον Αλιεξη να ονειρευται αναπτυξη και φουμαρο, φτιαχνωντας του τη διαφορα. Απο απλη διψηφια θα τον βγαλει αυτοδυναμο οπως το παει ο ΤΣΥΡΙΖΑ με ολες τις στελεχαρες τυπου Φιλη-Παπα-Τσακαλωτο να δινουν ρεσιταλ βλακειας καθημερινα. Ο Μητσοτακης απλα καθεται, η διαφορα ανεβαινει καθε μηνα ενω ο Αλιεξης σχιζει με ενα νομο και ενα αρθρο καθε μερα ολα αυτα που ειχε υποσχεθει, περνωντας ολα τα μετρα και στρωνωντας το χαλι για τον επομενο. Αυτα παθανεις αμα εισαι – εκτος απο αμορφωτος- ΒΛΑΚΑΣ.
Ολα τα λεφτα το χθεσινο με το Αλιεξη να χτυπιεται σα τρελλος για το ποσο καλη κανει τη δημοσια παιδια ο αποφοιτος γενικου λυκειου και τον Κυριακο απλα να του απαντα ηρεμα με χαμογελο: γιατι στελνεις τοτε τα παιδια σου σε ιδιωτικο και δε τα πας σε δημοσιο?

Να τρολλαρεις Αριστερους μπουφους: αξια ανεκτιμητη.
Η αλλιως, τι παθαινει ενας αποφοιτος Λυκειου Περιστεριου εκ μεταγραφης Βουλγαριας αμα παει να τη ‘πει’ σε ενα αποφοιτο του Harvard..

Το Καμμενο (κυριολεκτικα) βλεπει το νουμερακι κατω απο το 2% και πηρε σβαρνα το παπαδαριο μπας και τη γλυτωσει αλλα δεν το βλεπω. Τουλαχιστον εχει- εστω τη μικρη- νοημοσυνη να καταλαβει οτι αμα τα βαλεις με το πιο παλιο καταστημα του πλανητη θα πας ακλαφτος: ΟΥΤΕ ΠΑΠΠΑΣ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ.
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ

ΥΓ Διαβασα οτι θα παρουμε λεει CF τον Ιανουαριο. Μα γιατι? Τι εχει ο λευκος Πιου? Ο κανονικος ηταν μαυρος και τον εφαγε η μαρμαγκα ενω ο λευκος παιζει βασικουρα? Ρατσισμο διακρινω ΚΕΦΤΕΤΖΟΓΛΟΥ, που μας ελεγες οτι η ΑΕΚ ειναι πληρης. Βεβαια και περσυ το ιδιο μας ελεγες. Και προπερσυ. Και με το Βλαχο και τα 16χρονα παλι τα ιδια ελεγες. Και με το Βιντιαδη και τους Κινεζους κολλοσους. Και με το Keth Harris. Και με τον Bob Kozonis. Kαι με τη Petit Shataou. Και και και .. ουφ κουραστηκα βρε Κωστα. ΕΣΥ ΔΕ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕΣ? Τωρα βεβαια εσυ ορθα θα αντιπαραθεσεις οτι με το σανο ΚΟΝΟΜΑΣ, ενω εγω τι να πω?

koreas says:
27 Σεπτεμβρίου 2016 at 11:20 πμ

Είπες: «Ίσως έτσι να εξηγείται και το πενήντα-πενήντα (με τα σπόρια στους μικρούς) στα ματς των τεσσάρων μεγάλων»,
μήπως τελικά βρήκες την απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις στα τελευταία σου post;
μήπως αυτή είναι τελικά η στρατηγική του Mελισσανίδη για το ποδόσφαιρό;
κάτι σε premiership όσον αφορά τη διαιτησία, με πολλές «εκπλήξεις». για σκέψου το…….
μη ξεχνάς ότι είναι πρωταρχικά μέτοχος της γκανιότας – οπαπ – και μετά οτιδήποτε άλλο…
οσον αφορά την οικογένεια κοκκαλή, σε διαβεβαιώ ότι δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για επάνοδο στον ολυμπιακό………..θεωρούν ότι έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις……………..
Καλημέρες…

Να ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Αν κάποιος ήθελε «κάτι σε Premiership όσον αφορά τη διαιτησία» η λύση είναι απλή και την έχω προτείνει προσωπικά στο Μαρινάκη και τον Τζίγγερ με email μέσα από συνεδρίαση της Super League στις 17/8/2010, ως ακολούθως (ναι, ξέρω πια ότι ήταν εντελώς γραφικό αυτό που έκανα): «Δεν έχουμε παρά να αντιγράψουμε το μοντέλο της Premier League, η οποία το 2001 δημιούργησε τη Professional Game Match Officials Limited (PGMOL), η οποία παρέχει τους διαιτητές για τα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Η PGMOL διοικείται από τετραμελές διοικητικό συμβούλιο, που αποτελείται από το διευθύνοντες συμβούλους της Premier League, της FA (αντίστοιχης ΕΠΟ) και της Football League (εδώ θα ήταν η Ένωση Β΄ και Γ΄ Εθνικής), καθώς κι ένα  πρόεδρο μη εκτελεστικό. Την ευθύνη επιλογής των διαιτητών έχει ο γενικός διευθυντής της PGMOL. Η εφαρμογή του θεσμού στην Ελλάδα θα προϋπέθετε τη συμφωνία Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο πρόσωπο του γενικού διευθυντή (αρχιδιαιτητή) ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αλλοδαπός». Φαντάζεσαι, νομίζω, πόση σημασία έδωσαν. Γνωρίζοντας πια τι έγινε έκτοτε στη διαιτησία, έχεις καμιά ιδέα για ποιο λόγο αδιαφόρησαν;

Όσο για τη συμμετοχή στον ΟΠΑΠ: ο Μελισσανίδης  ελέγχει το 24% του 33% ενός οργανισμού του οποίο το 29,4% του τζίρου προέρχεται από το στοίχημα. Κι από αυτό το 29,4% μικρό μόνο ποσοστό προέρχεται από στοιχηματισμό στο ελληνικό πρωτάθλημα.  Από τα 200 εκ. κέρδη του ΟΠΑΠ το 2015, είναι ζήτημα αν 2 εκ. αντιστοιχούν στο Μελισσανίδη, προερχόμενα ταυτόχρονα από το ελληνικό κουπόνι. Η ΑΕΚ του ανήκει 100% και τα νούμερα είναι σαφώς πιο μεγάλα.

Πάμε όμως στο ψητό: παρότι η επιλογή του Θωμά, που δεν τον λες κι ακριβώς την προσωποποίηση του πενήντα-πενήντα (θυμίζω το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε» του υπασπιστή του Θωμά εκείνα τα χρόνια Γιάννη Σπάθα) δείχνει το αντίθετο, έμαθα πρόσφατα, κατά τύχη και απολύτως αξιόπιστα ότι, ως προς τη διαιτησία, όντως αυτή είναι η πρόθεσή του Μελισσανίδη: το 50-50.

Όμως, δεν είναι και χαζός: είμαι βέβαιος (κι όταν λέμε βέβαιος, εννοούμε βέβαιος) ότι αντιλαμβάνεται πώς η συμμαχία έχει ορίζοντα την «πτώση της χούντας». Μετά η φάση είναι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Με δυο λόγια, ζούγκλα (εξ ου και το «Τίγρης»). Αν ξέρεις εσύ καμία ζούγκλα όπου επικρατεί το  50-50 κι η αντιλόπη παίζει ανέμελα με το λιοντάρι, να μου το  πεις.  Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει 50-50 σ’ αυτό το περιβάλλον, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη μου αφελής—και το Μελισσανίδη μόνο για αφελή δεν τον κόβω. Δυστυχώς, όπως έλεγε κι ο Θωμάς στον «περίεργο» (Πανόπουλο) στις κασσέτες της πρώτης παράγκας «είναι σαν να μου λες ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρξει χωρίς πουτάνες. Δε γίνεται αδελφέ».

Είναι πολλά τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος 1998-99 οι «μεγάλοι» του ελληνικού πρωταθλήματος διαφήμιζαν ότι «τα βρήκαν» ενώ ο αντιπρόεδρος της τότε ΕΠΑΕ Βίκτωρας Μητρόπουλος επέμενε ότι «στο πρώτο ανάποδο πέναλτι θα τα ξεχάσουν όλα και βγουν και πάλι τα πιστόλια».  Όπως κι έγινε. Να θυμίσουμε τη συμμαχία Ντέμη-Τζίγγερ-(Πέτρου) Κόκκαλη που έληξε με την υποβολή ένστασης από την ΠΑΕ Ολυμπιακός (με διευθύνοντα σύμβουλο τον Πέτρο Κόκκαλη) για τη συμμετοχή του Βάλνερ; Τη δήλωση του Νίκου Πατέρα «το ποδόσφαιρο είναι τυχερό που έχει εμένα και τον Μαρινάκη»;

Να σου εξηγήσω και γιατί η συμμαχία θα χαλάσει ακόμη κι αν «τα βρουν» οι μεγάλοι μεταξύ τους.  Το οποίο, με όλο το σεβασμό, το βρίσκω εξαιρετικά απίθανο (στα έργα, όχι στα λόγια). Δεν αρκεί να θέλει ο Μελισσανίδης το 50-50: πρέπει να το θέλουν κι οι άλλοι. Θεωρείς λοιπόν ότι κάποιος ο οποίος έριξε τρεις σφαίρες στα πόδια του Λίβα και (ίσως ο ίδιος, ίσως άλλος) ξόδεψε πάνω από δύο εκατομμύρια για τις εκλογές της ΕΠΟ το έκανε για το 50-50 (έχουμε εξηγήσει αλλού γιατί αυτός ο κάποιος δεν πρέπει να είναι ο Μελισσανίδης); Ότι ένας άνθρωπος ο οποίος έστειλε έναν μπράβο να πυροβολήσει στα πόδια έναν απλό υπάλληλο του αντιπάλου, έχει τόσο ανεπτυγμένο μέσα του το αίσθημα του δικαίου που, ενώ θα μπορεί, θα πει όχι στον πειρασμό να στήσει ένα ματσάκι; Ένα μόνο, τόσο δα; Κι αν δεν αντισταθεί και το στήσει το ματσάκι, τότε η άλλη πλευρά τι λες να κάνει; Να πει, δεν πειράζει μωρέ, ένα ματς ήταν, άσε τον άνθρωπο να χαρεί, φίλοι είμαστε;

Ας υποθέσουμε όμως ότι όλοι είναι μπεσαλήδες, έδωσαν τα χέρια κι αυτό ήταν: κανείς δε θα κάνει κουτσουκέλα. Θα σου αποδείξω πώς το διεφθαρμένο σύστημα που διοικεί τη διαιτησία μπορεί πολύ εύκολα να τους κάνει μαλλιά-κουβάρια. Όσο κρατάει η συμφωνία για το 50-50, δεν έχουν προφανώς κανένα νόημα τα χαρτζιλίκια στους νταραβεριτζήδες, οπότε αυτοί θα έχουν συμφέρον να χαλάσει. Να σου πω λοιπόν έναν πολύ εύκολο τρόπο να σπάσει η συμμαχία: ας πούμε ότι η Ξάνθη παίζει αυτή την Κυριακή στα Γιάννενα και την επόμενη φιλοξενεί τον ΠΑΟΚ  (το παράδειγμα είναι εντελώς φανταστικό). Ο ξύπνιος νταραβεριτζής θα πάει στο Μελισσανίδη πριν το Γιάννενα-Ξάνθη και θα του πει «ο Σαββίδης το έχει στήσει για διπλό το ματς, για να περάσει την επόμενη εύκολα από τα Πηγάδια».  Ο νταραβεριτζής τώρα μπορεί να ξέρει ότι το έχει στήσει το ματς η Ξάνθη (ξαναλέω ότι το παράδειγμα είναι φανταστικό) κι απλά να λέει στο Μελισσανίδη ότι το έστησε ο Σαββίδης, μπορεί να έχει στήσει το ματς ο ίδιος αν έχει πρόσβαση στο διαιτητή (εισπράττοντας και κάποιο χαρτζιλίκι από την Ξάνθη για τον κόπο του), ή, τέλος, μπορεί και  να μην κάνει τίποτε, ελπίζοντας απλά σε κάποιο λάθος του διαιτητή  για να του βγει το παρολί . Έλα εσύ λοιπόν στη θέση του Μελισσανίδη: σου έχουν σφυρίξει το παραπάνω και βλέπεις το διαιτητή να κάνει όργια υπέρ της Ξάνθης στους Ζωσιμάδες. Την επόμενη αγωνιστική (όπως είναι και το πιο πιθανό) ο ΠΑΟΚ περνάει εύκολα από την Ξάνθη. Τι κάνεις;

Αν όλ’ αυτά σου φαίνονται τραβηγμένα, συγγνώμη αλλά δεν έχεις ιδέα από παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γίνονται πολύ πιο σύνθετες δολοπλοκίες από αυτήν. Εδώ άκουσα πρόσφατα με τ’ αυτιά μου πρώην μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου μας να διασπείρει φήμες (ή ειδήσεις) με στόχο να διαλύσει τη «συμμαχία» των τριών.  Αν οι φήμες είναι αληθινές, η συμμαχία έχει ήδη διαρραγεί, αν είναι ψευδείς απλά αποδεικνύει το πόσο εύκολο είναι να σπείρει κανείς τη διχόνοια.  Στο παρασκήνιο δυστυχώς το παρολί πάει σύννεφο και δεν ξέρεις ποιον να πιστέψεις.

Εδώ έμαθα ότι μεγαλοπαράγοντας του ποδοσφαίρου μας άλλαζε δρομολόγια για να πάει στο γραφείο του γιατί τάχα θα τον δολοφονούσε άλλος μεγαλοπαράγοντας. Επίσης έβαλε μπράβους να συνοδεύουν τα παιδιά του γιατί τον είχαν πείσει ότι ο άλλος μεγαλοπαράγοντας θα του τα απήγαγε. Που αν ξέρεις τον υποτιθέμενο απαγωγέα κόβεις το κεφάλι σου ότι δεν υπάρχει περίπτωση ούτε τρίχα από παιδί να πειράξει. Κι όμως, τον έπεισαν οι μπράβοι του τον πρώτο μεγαλοπαράγοντα ότι διατρέχει κίνδυνο κι αυτός και τα παιδιά του (ώστε να ρέει το χαρτζιλίκι και να μεγαλώνει η εξάρτηση).

Στη ζούγκλα φίλε Koreas δεν υπάρχει 50-50. Μην κάνεις το λάθος να το πιστεύεις: κάτι τέτοιες βλακείες πίστευα κι εγώ, έφαγα τις φάπες μου κι ήρθα στα ίσα μου. Όπως λέει και μια ψυχή: «και την Μπαρτσελόνα να κατέβαζες στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεύτερος θα έβγαινες».  Κι έχει δίκιο. Πάντα έτσι θα είναι, όσο η διαιτησία μένει στα χέρια της ΕΠΟ.

Ένα από τα κατορθώματα του Σύριζα – άντε και των Ανελ -, είναι οτι περιώρισε τα επεισόδια στα γήπεδα και τα μετέφερε στους δρόμους. Εδώ οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον Σταύρο Κοντονή, που μας απάλλαξε από την μόνιμη κατηγορία που μας είχαν κολλήσει όλοι αυτοί που αντιπαθούν το ποδόσφαιρο.

Θυμάμαι μόνιμα την πεθερά μου, που όποτε γινόταν κάτι σε κάποιο γήπεδο, δεν σταμάταγε να εξυμνεί το τένις ή την κολύμβηση σε σχέση με όλους εκείνους τους αλήτες, που όχι μόνο βλέπουν ποδόσφαιρο, αλλά πηγαίνουν και στα γήπεδα. Ποτέ δεν της είχε περάσει από το μυαλό οτι βολεύει την κοινωνία ή την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να γκετοποιεί τις φασαρίες στα γήπεδα.

Κι έρχεται τώρα ο Σταύραρος, και με πέντε καλές διαιτησίες – ασφαλώς παίζει ρόλο οτι δεν έχουν ακόμα γίνει τα ποδοσφαιρικά ντέρμπυ αλλά να μην το κάνουμε κι επιχείρημα για τις συμπαθείς πεθερές μας -, παρουσιάζει γήπεδα αναίμακτα. Και δείχνει οτι αν τα γήπεδα είναι ήσυχα, η κοινωνία ψάχνει άλλα πεδία μαχών για να πλακωθεί. Για τα οποία μάλιστα η πεθερά μου, δεν διαμορφώνει άποψη.

Ας πούμε δεν μου είπε για τους αλήτες τους ένστολους που διαμαρτυρήθηκαν στον Καμμένο, ούτε για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους που φώναζαν εναντίον του υπουργού Κατρούγκαλου. Δυό παιχνίδια που μείνανε στην ιστορία για την αβέβαιη εξέλιξη τους, τόσο ως αναφορά το αποτέλεσμα, όσο και την εξέλιξη τους. Παιχνίδια που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα, αφού κι εγώ επεισόδια ψάχνω. Τι να το κάνεις το ποδσοσφαιρικό παιχνίδι στην Ελλάδα αν δεν γίνεται της πουτάνας; Τι να βλέπεις; Αυτούς που προσποιούνται τους αθλητές αλλά δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους;

Το ματς λοιπόν στο υπουργείο παιδείας μεταξύ ματατζήδων και υπαλλήλων ξενοδοχείων, είχε σοβαρότατο ενδιαφέρον. Τα αίτια δεν μας ενδιαφέρουν αφού όλοι γνωρίζουν οτι καμία επαγγελματική τάξη στην Ελλάδα, δεν γουστάρει οικονομικές περικοπές. Νομίζω οτι ακόμα και οι βουλευτές, που είναι εκεί για να βγάλουν την χώρα στην ανάπτυξη, έτσι και τους κόβανε κάτι από τις αποζημιώσεις τους, θα πλακωνόντουσαν κι αυτοί με τα ματ.

Η συγκέντρωση λοιπόν των εργαζομένων, ξεκίνησε με τα γνωστά. Πανό, τηλεβόες για να ακούγονται τα συνθήματα,  και λοιπά που δεν γουστάρει η πεθερά μου στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Μέχρις ένα σημείο, όλα ήταν ελεγχόμενα και πολιτισμένα. Ήταν μάλλον παιχνίδι κέντρου. Η πεθερά μου, που δικαιολογεί πλέον τις συγκεντρώσεις ενώ τις καταδίκαζε μερικά χρόνια πριν, σχεδόν είχε αποκοιμηθεί, μέχρι την στιγμή, που κάποιοι διαδηλωτές επιτέθηκαν στα γράμματα του υπουργείου. Αρχίσανε να τα ξηλώνουν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, παρά μόνο ίσως για να έχουν κάτι να θυμούνται από την κινητοποίηση τους. Το να αλλάξει κάτι επειδή παίρνεις μερικά γράμματα από την επιγραφή του υπουργείου, μπορώ να βεβαιώσω σαν ποδοσφαιράνθρωπος, οτι δεν αλλάζει την ουσία.

– Καλά τους κάνουνε, αναφώνησε η πεθερά μου. Να πάρουν, όχι μόνο το Υ, αλλά και το Γ. Να μάθουν οι αλήτες.

Και πράγματι κάποιος πήρε και το Γ, κι άρχισε να το κουνάει απειλητικά. Πόσα να αντέξει ο αρχηγός των ματ; Έδωσε την εντολή για επέμβαση, για επαναανάκτηση του Γ. Το Υ δεν το ήθελε τόσο πολύ πίσω. Όχι όμως να μας έχουν πάρει και το γάμμα και να μας το κουνάνε κιόλας. Κι έγινε της πουτάνας. Ωραίες φασαρίες, που μου έφεραν στα χείλη στην ερώτηση:

– Πεθερούλα μου, είναι πράμα αυτό; Στα γήπεδα λιγότερα γίνονται. Μήπως δεν πρέπει να ασχολούμαστε με την εργασία στην Ελλάδα;

Ήταν έτοιμη να απαντήσει, όταν έσπασε η πόρτα του υπουργείου – φτηνή κατασκευή, ή κινέζικης κατασκευής ή έργο Καλογρίτσα – και πλέον οι εργαζόμενοι φώναζαν :

– Ανοίχτε την πόρτα, να μπουν οι εργαζόμενοι.

Μιλάμε για γέλιο. Η πόρτα να είναι σπασμένη, οι διαδηλωτές να φωνάζουν να ανοίξει η πόρτα, και η πεθερά μου να μην ξέρει ποιά ομάδα να υποστηρίξει αφού πίσω από την σπασμένη πόρτα, υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις. Όταν βλέπει αστυνομία η πεθερά μου, κάτι παθαίνει και της έρχεται στο μυαλό η υποστήριξη που προσφέρει η αστυνομία στην δημοκρατία. Τα ίδια παθαίνω κι εγώ όταν πηγαίνω στο γήπεδο και νομίζω οτι η αστυνομία είναι εκεί για την ασφάλεια μου.

Και την ώρα που ψάχνει γρήγορα η πεθερά μου να βρει ποιά είναι η ασθενέστερη ομάδα για να την υποστηρίξει – κατά το πατροπαράδοτο χούι του Έλληνα -, η αστυνομία ανταπαντάει με το σύνθημα :

– Δεν θα μπείτε μέσα, εργαζόμενοι είμαστε κι εμείς.

Η αστυνομία άγγιξε την ευαίσθητη χορδή της νεοελληνικής κοινωνίας. Ποιός τελικά δουλεύει πιο πολύ σε αυτόν τον τόπο; Αφού όλοι δουλεύουν τόσο πολύ, γιατί δεν βγαίνει ο λογαριασμός; Τώρα με αυτά θα ασχοληθούμε όμως; Εδώ μιλάμε οτι η πεθερά μου μπερδεύτηκε,  κι εγώ Τριτιάτικο απόλαυσα ντέρμπυ. Χώρια που καθαγίασα και την μπάλα. Που κι εκεί είναι αλήθεια οτι κλέβουν πανό οι χουλιγκάνοι, σαν τους διαδηλωτές που παίρνανε τα γράμματα.

Φυσικά η μάχη του υπουρίου ου μάθησης – βάσει των γραμμάτων που λείπανε – θα συνεχιστεί σε κανά δικαστήριο. Γίνανε προσαγωγές, συμπληρώθηκαν τα σχετικά έγγραφα, και η υπόθεση ανατέθηκε σε τακτική ανακρίτρια. Ο δε υπουργός Κατρούγκαλος, δεν ήταν καν εκεί. Ήταν στην βουλή και μίλαγε για το θέμα της διαδήλωσης, αλλά δεν είχε ενημερώσει πριν τους διαδηλωτές, όπως όφειλε να κάνει στο νεοελληνικό μπουρδέλο. Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν η πεθερά μου, με το οποίο όμως διαφωνούσα εγώ. Σιγά να μην παίρνει και τηλέφωνο τους συνδικαλιστές ο υπουργός. Προέκυψε κι άλλη διαφωνία λοιπόν, κι ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Εγώ με τον υπουργό, κι η πεθερά μου να μην θέλει να ξαναπάει στο γήπεδο. Απόφαση βέβαια που την έχει πάρει εδώ και καμιά εξηνταριά χρόνια, αλλά όπως και να το κάνεις, αυτού του είδους τα περιστατικά, ισχυροποιούν τις αποφάσεις σου. Βλέπετε, οι πεθερές εν Ελλάδι, τους γουστάρουν τους γαμπρούς τους.

Παρά τα όσα γράφονται, η αγωνιστική αυτή ανέδειξε αδιαφιλονίκητο νικητή: το Θωμά Μητρόπουλο. Στο «Μότσαρτ» χθες πρέπει να άνοιξαν σαμπάνιες. Το τηλέφωνό του θα έχει πάρει φωτιά και το αντάλλαγμα των υπηρεσιών του την ανιούσα. Οι τέσσερις μεγάλοι κατάλαβαν ότι το πενήντα-πενήντα δεν αντέχεται. Ότι χωρίς σπρώξιμο, οι ομαδάρες τους δεν κερδίζουν ούτε μπυραρία.

Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο: όταν αλλάζεις κάθε χρόνο τόσους παίκτες στην προσπάθειά σου να πάρεις την «κούπα» (κι όχι στην προσπάθεια να παίξεις καλό ποδόσφαιρο προκειμένου να πάρεις την «κούπα»), ομάδα που να μπορεί να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο (χωρίς δηλαδή να χρειάζεται να «καθαρίζει» ο διαιτητής) δύσκολα θα φτιάξεις. Όπως έλεγε κι ο Σάντος, το να μεταδώσεις στους παίκτες σου να παίζουν άμυνα, γίνεται σχετικά σύντομα: αρκεί να μάθουν τις θέσεις τους στο χώρο. Το να τους μάθεις να παίζουν επίθεση θέλει χρόνο, γιατί πρέπει να μπορούν να βρίσκουν ο ένας τον άλλο σε απρόβλεπτες (από τακτικής απόψεως) καταστάσεις. Είναι πάντα πιο εύκολο να καταστρέφεις, παρά να δημιουργείς.

Αν ο επόπτης δεν είχε σφυρίξει το οφσάιντ στον Μπεργκ, σήμερα ο Παναθηναϊκός θα ήταν η ομαδάρα που θα κάλπαζε για το πρωτάθλημα, περιμένοντας το ντέρμπι για να αυξήσει τη διαφορά από ΑΕΚ-Ολυμπιακό. Αν ο Βάτσιος είχε δώσει πέναλτι στο χέρι του Γουάλας στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ θα είχε ήδη από τη τρίτη αγωνιστική καλύψει τους τρεις πόντους της τιμωρίας και κανείς δε θα μιλούσε για «κομπλεξική ομάδα». Αν ο διαιτητής είχε δώσει ένα από τα δύο χθεσινά πέναλτι ή «πέναλτι» στην ΑΕΚ (καμία σημασία δεν έχει αν ήταν ή δεν ήταν, ας είχε πάει ο κόρακας στη βούλα κι ας έγραφε μετά όσες ανακοινώσεις θέλει ο Καραπαπάς), σήμερα η ΑΕΚ θα είχε «σπάσει την κατάρα» και «θα πήγαινε στο Καραϊσκάκη για να αφήσει εκτός διεκδίκησης του τίτλου τον Ολυμπιακό», ήδη από την τέταρτη αγωνιστική. Ας μη σήκωνε ο επόπτης το σημαιάκι στο γκολ του Ελιουνούσι κι ακόμη κι ο (χωρίς καμία τύχη, κατά τη γνώμη μου) Ολυμπιακός θα είχε πάρει «νωρίς κεφάλι στην κούρσα του τίτλου» και θα περίμενε την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη για να την αποτελειώσει. Ελπίζω να μην πει κανείς ότι ήταν ένα μέτρο ακάλυπτος ο Ελιουνούσι: δηλαδή, όσες φορές τα τελευταία χρόνια ήταν παίκτης του Ολυμπιακού ακάλυπτος, σφυριζόταν οφσάιντ; Κατά το “ντοπέ είναι αυτός που πιάνεται” του Τζέκου, πέναλτι κι οφσάιντ είναι αυτά που δίνονται.

Αυτή είναι η αξία του Θωμά  Μητρόπουλου κι όλοι τη συνειδητοποίησαν χθες: έχει τη μαγική ικανότητα να μετατρέπει ομάδες «κομπλεξικές», που «ζαλίζονται από την κορυφή», σε ομαδάρες που έχουν «το μέταλλο του πρωταθλητή». Ίσως έτσι να εξηγείται και το πενήντα-πενήντα (με τα σπόρια στους μικρούς) στα ματς των τεσσάρων μεγάλων: προκειμένου να καταλάβουν τα αφεντικά τους «which side their bread is buttered on», που λένε κι οι Εγγλέζοι.

Ειρήσθω εν παρόδω, και βλέποντας τον κύριο δεξιά στη φωτογραφία, η πρόβλεψή μου ότι ο Ολυμπιακός έχει κλειδώσει την τέταρτη θέση ισχύει στο βαθμό που, μετά το Μαρινάκη, δεν αναλάβει την προεδρία του Ολυμπιακού ο Κόκκαλης. Αν αυτό γίνει ενώ ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε απόσταση βολής από την κορυφή, κι εφόσον ο Θωμάς Μητρόπουλος παραμένει στα πράγματα,  ο Ολυμπιακός καθίσταται αυτομάτως αδιαφιλονίκητο φαβορί για το πρωτάθλημα. Η σχέση του Θωμά με τον Κόκκαλη είναι άρρηκτη.

Μια και αναφερθήκαμε στη διαδοχή του Μαρινάκη: δεν είναι περίεργο που, ενώ το βούλευμα για τα δεύτερα στημένα αναμένεται σε λίγους μόνο μήνες, κι ενώ είναι πρακτικά βέβαιο ότι θα είναι παραπεμπτικό, ουδείς ασχολείται με το ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση στον Ολυμπιακό (γιατί βέβαια ο Μαρινάκης θα υποχρεωθεί βάσει του ν. 2725/1999 να πουλήσει τις μετοχές του);

Αλλιώς πηγαίναμε στο γήπεδο, εγώ κι άλλοι δέκα χιλιάδες, κι αλλιώς τελικά φύγαμε. Δεν ομιλώ τόσο πολύ για τον συναισθηματικό κόσμο μας, αλλά για την μπάλα που πραγματικά μάλλον την ξεχάσαμε. Όπως ξεχάσαμε και την ευκαιρία που είχαμε να βρεθούμε στην πρώτη θέση.

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Τιμούρ παίζει αυτό το σύστημα το άχαρο, το 4-2-3-1, κάνοντας συστηματικά λάθη. Διότι εξτρέμ, ούτε ο Μπακασέτας είναι, ούτε και ο Βάργκας. Σε αυτό το λάθος, έρχεται το πεισματάκι του, και χρησιμοποιεί τον Πέκχαρτ. Μιλάμε για εντελώς άχρηστο, που ούτε κεφαλιά έχει, ούτε κοντρόλ, ούτε ξέρει να παίρνει θέσεις, κι ούτε και παίζει ξύλο με τα αντίπαλα μπακ. Όλος ο κόσμος, μα όλος, κυριολεκτικά περίμενε υπομονετικά το πότε θα γίνει αλλαγή.

Όμως, δεν ήταν μόνο αυτός η αιτία του κακού. Η ομάδα στο πρώτο μέρος, ήταν κάκιστη, λόγω της κακής απόδοσης όλων των δημιουργικών χαφ. Στην ουσία πέταξε όλο το ημιχρόνιο αναλώμενη σε ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, με κάκιστες επιλογές και στην ουσία κανένα τελείωμα. Δεν κινδύνεψε πίσω μεν, αλλά το μπροστά ήταν ένα ναυάγιο. Ομάδα αδούλευτη, άχαρη, χωρίς ρυθμό και κανέναν ορθολογικό προσανατολισμό. Χαμένη μέσα στην ανούσια κατοχή της μπάλας.

Φταίει για όλα ο Κετσπάγια; Όχι βέβαια. Αν έχεις μέσα τον Πέκχαρτ, και οι Βάργκας και Μπακασέτας, πατάνε αλλού γι’ αλλού, παίζεις με τρεις παίκτες λιγότερους. Ένας Γιόχανσον από τα παλιά ή ένας Πατίτο που μέχρι και στο κέντρο συνέκλινε μπας και κάνει κάτι, δεν είναι αρκετοί. Να δώσουν την μπάλα πού; Τα μπακ είχαν λιγοστή κίνηση κι έφυγε ένα ημιχρόνιο, που μπορεί νάναι κι από τα χειρότερα που έχω δει ποτέ.

Τέλος πάντων, τα πράματα κάπως βελτιώθηκαν στην αρχή του δεύτερου μέρους, για κανά εικοσάλεπτο, όταν μπήκαν μέσα ο Χριστοδουλόπουλος και ο Πλατέλας, με μετατόπιση του Μπακασέτα, στην θέση του σέντερ φορ. Η ομάδα έβγαλε τρεξίματα, κίνηση από τα πλάγια και τον άξονα, και πλησίασε την αντίπαλη περιοχή με κάποιες αξιώσεις. Δεν ήταν κάποιο προϊόν ειδικής τακτικής, αλλά διάθεσης των νέων παικτών καθώς και σπρωξίματος του κόσμου.

Μετά από λίγο μπήκε κι ο Αραβίδης και τα πράματα γίνανε πιο λογικά. Η ομάδα έβγαζε αυτήν την επιθετικότητα που χρειαζόταν απέναντι σε έναν αντίπαλο που πλέον δεν παίρναγε την σέντρα, κι όλοι ελπίζαμε οτι κάτι θα γίνει. Φευ όμως. Η ομάδα έσβησε σε ένα εικοσάλεπτο και πλέον εθύμιζε σχολική ομάδα που γουστάρει τα γιουρούσια. Πραγματικά πονέσανε τα μάτια μας, αλλά δεν είναι εδώ η ουσία.

Δεν είναι η ουσία οτι ο Τιμούρ έκανε λάθη μεν, αλλά τα διόρθωσε δε. Ρίχνοντας μέσα ό,τι όπλο είχε. Η ουσία είναι οτι η ομάδα δεν έχει κάποια σοβαρή χαφάρα για να σηκώσει το βάρος της ψυχολογικής πίεσης, όπως η ουσία είναι οτι η ομάδα θα μπαίνει στα πιο σοβαρά παιχνίδια στηριζόμενη στην πολύ καλή αμυντική της λειτουργία, για να κλέψει το αποτέλεσμα. Η ομάδα είναι αδούλευτη για επιθετικές πρωτοβουλίες απέναντι σε κλειστές άμυνες. Αν δεν παίζει αυτό, τότε η ομάδα απλά δεν έχει παίκτες με ιδιαίτερη προσωπικότητα.

Και δεν τα λέμε αυτά αέρα μπανά. Όταν σε ένα ενενηντάλεπτο, δεν μπορείς να φτειάξεις μια κλασσική ευκαιρία, τότε κι ο Αλμέιδα να έπαιζε, πώς να κάνει γκολ; Όταν έχεις ρίξει όλο το βάρος σε κανά μακρινό σουτ του Μπακασέτα, πώς το παιδί αυτό μπορεί να σηκώσει την φανέλα μας τόσο γρήγορα; Μην γελιέστε. Η ομάδα δεν ήταν έτοιμη να ανεβεί στην κορυφή. Λύγισε γρήγορα από την ευθύνη.

Μην μένουμε όμως σε αυτά που δεν είδαμε. Στην σούπα. Όλοι γκελάρανε, κι όλοι μαζί είναι. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι οτι δεν είδα μέταλλο νικητή. Οτι δεν είδα παίκτες που θέλανε να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Μιλάω για τον Μπακασέτα και τον Μπακάκη. Οτι είδα παίκτες που λύγισαν κάτω από το βάρος της ευθύνης. Απέναντι σε έναν αντίπαλο, που αξίζει συγχαρητήρια, με χιλιάδες προβλήματα. Παθητικό μεν, αλλά σαν ΑΕΚ στο τηγάνι την επόμενη εβδομάδα.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλάμε για διακριθέντες σήμερα. Διότι είναι μέρα γκέλας, ίσα με εκείνην του Παοκ, που όμως για εκείνον πράγματι ήταν γκέλα αφού στην τελική προσπάθεια ήταν άστοχος. Εμείς δεν είχαμε καν αυτήν την τύχη. Είχαμε κορυφαίο τον Γιόχανσον, τον Πατίτο και τον Τσιγκρίνσκι. Όταν λοιπόν έχεις κορυφαίους δυό αμυντικογενείς παίκτες σε παιχνίδι στο μισό γήπεδο, τότε είσαι για τα μπάζα. Ειδκά όταν ο εξτρέμ σου, παίρνει θέση στο κέντρο βλέποντας τα προπονητικά κενά σου. Αξίζει όμως και συγχαρητηρίων κι ο Λάζαρος, που πραγματικά το προσπάθησε πολύ, και που μάλλον κάποιοι πρέπει να αναθεωρήσουν την θέση τους οτι είναι εξτρέμ. Μαζί με τον Πατίτο, έδειξε οτι είναι μπουκαδόρος, και ξέρει πολύ μπάλα, εκτός του οτι ξέρει και το βάρος του στόχου μας. Κι αυτόν το είχε έξω ο Τιμούρ, που μας λέει οτι οι καλύτεροι στις προπονήσεις θα παίζουν . Άντε ρε μαλάκα, που ο Πέκχαρτ κι ο Βάργκας ήταν καλύτεροι. Άντε σοβαρέψου, που μου έγινες σαν τον αρχιμαλάκα τον Σέρβο της πούτσας πειθαρχίας.

Την καλημέρα μου μαζί με τις υγείες μας.

Τριτη η Πεμπτη αγωνιστικη χτες? Εχει καμμια σημασια? Ολοι με ολους θα παιξουν και σημασια εχει μονο η κληρωση- αρα η σειρα που θα παιχτουν τα ματσακια. Γιατι ωραια τα λεμε αλλα ακομη καλυτερα να τα κανουμε κιολας.
Ειδα φασεις μονο- αρκετες- μιας και αρνουμαι να βαλω Nova αρα και Forthnet. Τη πρωτη γιατι μπροστα τον ΟΤΕ ειναι για τα μπαζα, εκτος αν θεωρει καποιος οτι το ελληνικο ΄πρωταθλημα’ ειναι καλυτερο απο τη premier π.χ και τη δευτερη γιατι ειναι με διαφορα ο χειροτερος ISP της Ελλαδας απο τα χρονια της Κρητης. Ασε που απο οσο ειχα δει ειναι και 3 φορες πιο ακριβα να βλεπω το ντερμπυ Πλατανια-Κερκυρας απο το Manchester-Liverpool π.χ
Τα 3-4 εκτος ντερμπυ ειναι καλλυμενα ενιοτε με καμμια προσκληση σε βαζελο-γαυρο ειτε με ενα κουπονι απο εφημεριδα αξιας 2-4 ευρω αν βαριεμαι. Στο βαζελο π.χ περσυ με καλεσαν στα επισημα- συμμαθητης και καλος φιλος- αλλα ΤΟ ΣΙΧΑΙΝΩΜΑΙ αυτο το τσαντηρι και δε πατησα. Ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σα χωρος σαν ασφαλεια σαν οτιδηποτε.

Το ΜΠΑΟΚ ειναι ΜΠΑΟΚ και ΜΠΑΟΚ θα μεινει. Ξεκινει καθε χρονο για πρωταθλημα και τελειωνει με υπηρεσιακο προπονητη- συνηθως τον ΓΧ. Που με τις μερες και τα ματς που εχει στο παγκο του ανετα περναει τους ‘κανονικους’ προπονητες. Χτες ξανα-εγινε ΜΠΑΟΚ και ΗΔΗ ειναι 5 ποντους πισω (οι 3 απο τη τιμωρια του Ιβαν- πολυ εξυπνη κινηση να μη κατεβει) στα 3 πρωτα ματς. Τα CF χτες δε πετυχαιναν σταματημενο ελεφαντα απο 1 μετρο. Γκρινιαζουμε (ορθα) εμεις με τον Αλμειδα και ο αλλος κατεβαινει με τον Κλαους CF να παρει πρωταθλημα.. Χτες εφτασαν τα καρντασια να ρωτανε τον Ιβιτς αμα ειναι λεει σωστες οι επιλογες του. Οι ιδιοι που 2 ωρες πριν τον πηγαιναν για πρωταθλημα! Σε μια αιθουσα τυπου που η ατμοσφαιρα θυμιζει ‘διαλογο’ σουνιτες-σιιτες με το καθε βλαχαδερο να τσαμπουκαλευεται με τον coach της ομαδας, γιατι εδω ειναι Σαλονικη να ‘ουμ..

Το Βαζελακι το εσφαξε με το offside μεν αλλα απο την αλλη ΔΕΝ χρειαζεται ΚΑΜΜΙΑ βοηθεια: ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΕΤΑ αυτος ο αλλοπροσαλος Στραπατσονι να τα κανει ροιδο μονος του οπως και τα εχει κανει ηδη. Αλλα γι αλλα κατεβαζει σε καθε ματς, προχθες καποιος Λουντ επαιζε CF. Η ομαδα ειναι ΑΔΟΥΛΕΥΤΗ, εχει προβλημα ΚΑΙ φυσικης καταστασης μετα το 60 ΚΑΘΕΤΑΙ σε ολα τα ματς. ΟΛΟΣ ο βαζελος ειναι 2 παικτες ο Μπεργκ που ενα καλο man to man τον εκνευριζει (πολλα νευρα μονιμα) και ο Ζεκα που χανεται εκει που τον βαζει ο αλλος για να χωρεσει το μπαρμπα-Λεντεσμα. Ο Αργεντινος ξερει μπαλλα αλλα ειναι μεγαλος-αγυμναστος και πλεον αργος. Τον εχουν παρει ηδη πρεφα του ριχνουν ενα τρεχαλατζη διπλα με μια βοηθεια και μπλοκαρει ΟΛΗ η ομαδα.

Τωρα για τον πολυ-πρωταθλητη το ξεβρακωμα δεν εχει τελος. Μετα τους Μπερσεβαδες και τα απιθανα ΧΑΛΙΑ, χτες τους εκανε πλακα μια ομαδα Β Εθνικης του Κουγια. Δε μιλαω για το αποτελεσμα (τυχαιο ηταν το γκολ) μπορουσε να εχει νικησει αν η φαση γινωταν αναποδα. Μιλαω για την ομαδα που δεν εχει αρχη μεση και τελος. Το ροστερ ειναι στο μαυρο του το χαλι και επαληθευτηκε αυτο που γραφω χρονια τωρα: στη πρωτη χρονια χωρις τα φραγκα του CHL θα δειτε Τσαλουχιδηδες και Κραταιδηδες που θα παει συννεφο. Ειναι τοσο ασχημα τα πραγματα που βαζουν αυτον το κακομοιρο το Καρντοζο που ειναι ΦΑΝΕΡΑ ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ και διασυρει και το ευτο του αλλα και την ομαδα. Ο τυπος μετα το δεκαλεπτο (και 2-3 ψιλοσπριντ) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να παρει τα ποδια του. Στο κεντρο το αλαλουμ με το Μεσι-Φορτουνη τον 36αρη Καμπιασο τον αλλο Μεσι το Γερμανο απο τη Τσελσυ (με 2 συμμετοχες σε 3 χρονια οπως ο Ντιντακ στη Μιλαν που ειχε παιξει ΕΝΑ (1) ματς κυπελλου) και τον μπαρμπα-Τσορι ειναι αναλογο. Απο τη μια εχεις ενα απλα τρεχαλατζη και απο την αλλη 2 γερονταρες που βγαζουν? με το ζορι ημιχρονο.
Ο ΤΡΙΤΟΣ προπονητης φταιει: Αλλος προπονητης εκανε προετοιμασια (μεχρι τη μεση) αλλος εκανε την αλλη μιση και 2 ματς Αυγουστο (+ τα φιλικα) αλλος κατεβηκε στο πρωταθλημα.Ετσι οπως πανε αμα γινει καμμια στραβη βλεπω ΑΛΛΟΝ να κανει παρελαση.

Σημερα ΠΡΕΠΕΙ να καθαρισουμε το ματς για πολλους λογους. Να περασουμε πρωτοι, να δωσουμε το καλημερα αγχος στους αλλους, αλλα κυριωτερα να παμε για 2 αποτελεσματα στο ταψι. Το πρωταθλημα, αγωνιστικα, ΔΕΝ κρινεται με μια νικη εκτος στους ανταγωνιστες σου τοσο, οσο με τα αποτελεσματα στα αλλα ματς και ειδικα σε αυτα που ΠΡΕΠΕΙ (σα το σημερινο) να μαζευεις ποντους. Νικη σημερα και ΜΗ ΗΤΤΑ την επομενη σε κραταει στο +3 και εχεις καθαρισει και τη πιο δυσκολη εκτος εδρα, παραμενωντας πρωτος.
Απλη βαθμοθηρια ειναι και ειμαστε τυχεροι που στο παγκο καθεται καποιος που το ξερει καλα. Ελπιζω στο χορτο να το κανει κιολας. Το μονο που με φοβιζει ειναι οτι παραδοσιακα οταν ειμαστε φαβορι τα κανουμε μια χορτα. Ειτε στο γηπεδο, ειτε ΕΚΤΟΣ ΓΗΠΕΔΟΥ οπως τοτε με καποιον Ιωνικο..
See u in a few.