…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με εντολή να παγώνει τον ρυθμό, και να προσπαθεί να βρει χώρους για να βγάλει κάποια αντεπίθεση. Επέλεξε μια πιο δυναμική άμυνα με την έννοια να μην κλείσει τους χώρους με πρεσάρισμα στο κέντρο, αλλά μπροστά με τους επιθετικούς και τελικά πίσω με τα μπακ μας. Ρίσκο ήταν αυτό, αφού φάνηκε οτι υπέφερε στον άξονα της αμυντικά. Επιθετικά διάλεξε την δεξιά πλευρά κυρίως με τον Γκαρσία και τον Ρότα ( αρκετά καλός ), που τους βοηθούσε κι ο Κριχιόβιακ.

Βγήκε η τακτική ; Θα έλεγα πως ναι. Βάλαμε ένα πολύ όμορφο γκολ με τον πολύ καλό σήμερα Άμραμπαντ, μετά από απίστευτη ντρίπλα του Χατζησαφί,  ενώ βγάλαμε και τέσσερις ευκαιρίες από αυτές που λέμε ότι δεν χάνονται. Κύρια αυτή με το πέσιμο του Γκαρσία και την εξ επαφής καλαμιά του Άμραμπαντ. Σοβαρότατο πρόβλημα είχαμε στην θέση του Τσούμπερ, που παίζει να ήταν κι ο χειρότερος του πρώτου μέρους, που έδωσε την τελική πάσα για την ισοφάριση του ΠΑΟΚ. Φυσικά είχε προηγηθεί μια απίστευτη ανταλλαγή πασών μεταξύ των αμυντικών μας, που κανείς δεν καταλάβαινε τι θέλανε να δείξουν. Μια πάμφθηνη ισοφάριση.

Χονδρικά είδαμε ένα κάκιστο παιχνίδι, στα όρια της σαχλαμάρας. Δυό κακές ομάδες που δεν ήξεραν πώς να αναπτυχθούν. Ένα ημιχρόνιο που σφραγίστηκε από τις πάμπολλες διακοπές, τα άπειρα φάουλ και τα αβίαστα λάθη. Δεν βρήκε ποτέ κανέναν ρυθμό, δεν άρπαξε καμία ταχύτητα, και κούρασε όποιον ξέρει στοιχειώδες ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ είχε την αυτοπεποίθηση του έχοντα τον αέρα του αντιπάλου, ενώ η ΑΕΚ ήταν χαζή και αφελής για πολλοστή φορά στην άμυνα της. Αυτά τα έχουμε μάθει πλέον και δεν διαμαρτυρόμαστε. Το μόνο που δεν είχαμε δει ήταν τετ α τετ του γελοίου Γκαρσία με γλίστρημα. Και φυσικά δεν είχαμε δει τόσες ευκαιρίες στην Τούμπα και να έρχεσαι ισόπαλος.

Το δεύτερο μέρος είχε μια άλλη όψη. Πιο αθλητική, πιο ποδοσφαιρική. Οι ομάδες είπαν να παίξουν κάτι για κανά μισάωρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε καλύτερο θέαμα, ανεβοκατέβασμα της μπάλας με ταχύτητα και ρυθμό. Χαιρόσουν επιτέλους να βλέπεις κάτι, που όποιος και να σημείωνε το γκολ, δεν θα έπρεπε να μειώσει την τελική σου εντύπωση. Στην τακτική δεν άλλαξε κάτι το ιδιαίτερο. Η ΑΕΚ απλά οργανώθηκε καλύτερα αμυντικά, ενώ ο ΠΑΟΚ κράτησε μια αμυδρή κατοχή μπάλας.

Ιδιαίτερες τελικές δεν είχαμε αλλά είχαμε σπουδαίες επιθέσεις και σημαντικότατες προϋποθέσεις για να αλλάξει η ισοπαλία. Μετά όμως το διάστημα αυτό, ξαναήρθε η εικόνα του πρώτου μέρους. Νευρικότητα, λάθη και μητέρα όλων, η κούραση. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα συνεχόμενα παιχνίδια και η ΑΕΚ τις πάρα πολλές απουσίες της. Οπότε όλοι προσπάθησαν να ροκανίσουν τον χρόνο, ενώ η ΑΕΚ έμοιαζε ικανοποιημένη με το να μην χάσει. Κι αυτό το λέω διότι είχε πιο κλασσικές περιπτώσεις να σκοράρει αλλά έδειξε άτολμη και φοβισμένη. Φυσικά αυτό είναι και συνέπεια ότι έπαιζε στην ουσία χωρίς εξτρέμ. Στην επίθεση πρακτικά ήταν μόνος του ο Άμραμπαντ.

Αν θέλουμε να πάμε ατομικά, θα έλεγα οτι το καλύτερο πάτημα της ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος, οφείλεται στην άνοδο της απόδοσης του Σιμάνσκι, του Κριχιόβιακ αλλά και του Μάνταλου. Αυτοί υποστηρίχτηκαν κι από τον Ρότα και τον Χατζησαφί και κινδύνεψαν να φύγουν ηττημένοι ελέω ενός απαράδεκτου Βούλγαρου διαιτητή, που δεν έδωσε καίρια και προφανή φάουλ υπέρ μας, ενώ όλες οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας τιμωρήθηκαν με κάρτες.

Αν θέλουμε να δούμε την ουσία, θα πούμε οτι το ματς αυτό δεν υπολογιζόταν. Είτε έπαιρνες έναν βαθμό, είτε κανέναν, δεν θα άλλαζε το πραγματικό κυνήγι. Που είναι ο Άρης – θεωρώ οτι η αλογοτροφή θα κατακτήσει το κύπελλο –  και  που είχε χάσει. Ούτε ασχολούμαι με την ψυχολογία και το τόνωμα της, αφού τις ζημιές τις παθαίνουμε εντός έδρας. Όμως σε επίπεδο εγωισμού, η τελική ισοπαλία δείχνει να μας αφήνει ήρεμους και χωρίς γκρίνια. Φυσικά είδαμε οτι ακόμα οι παίκτες δεν ξέρουν αν πρέπει να εφαρμόσουν το fair play ή όχι, αλλά δεν βαριέσαι. Ομάδα χωρίς προπονητή είμαστε. Και πάλι καλά που λέμε κι ένα μπράβο….

Τελικά έκατσε η μπίλια στον Αργεντίνο. Θα βγει καλός; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα δέσει η χημεία της εταιρείας με τον νέο προπονητή. Κανείς δεν ξέρει πώς θα συνδεθεί το πρόσωπο – σύμβουλος με τον Αργεντίνο ( αν θα υπάρξει κιόλας ). Αυτά θα τα δούμε στο απώτερο μέλλον. Όταν θα φύγουμε από το καζίνο, που θα έχουν πέσει κι άλλες μπιλιές.

Είναι γεγονός ότι δεν ήταν πρώτη προτεραιότητα ο Αλμέιδα. Από όσα γνωρίζω, ο εγγυητής έψαχνε ένα όνομα μεγαλύτερο. Επαφές γίνανε διάφορες οι οποίες κόλλησαν για διάφορους λόγους. Κάτι το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα μας, κάτι τα παιχνίδια των διασταυρώσεων με τους managers, κάτι τα οικονομικά, δεν επέτρεψαν να γίνει συνεργασία με τον Γκαρσία ή τον Βαλβέρδε ή τον Μπιελσά ( μεταξύ τύρου και αχλαδιού ο τελευταίος ) για να αναφέρω πλέον τα βαριά χαρτιά. Τα λοιπά ονόματα ήταν ακόμα μεγαλύτερου ρίσκου ή με περιέργειες χαρακτήρα, που με το καλημέρα θα υπήρχαν διαφωνίες. Να προχωρήσουμε όμως.

Ο Αλμέιδα για μένα είναι μια καλή επιλογή. Δεν με απασχολεί καθόλου το ότι δεν έχει δουλέψει στην Ευρώπη. Εξ άλλου, ποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι Ευρώπη; Έχει παίξει μπάλα στην Ευρώπη σε ψηλό επίπεδο, άρα ξέρει τα στοιχειώδη, κι έχει μια δεκαετή εμπειρία σαν προπονητής, σε πρωταθλήματα ανώτερα από τα δικά μας. Είναι Αργεντίνος, που σημαίνει ότι η νοοτροπία του ταιριάζει με την δική μας. Σαν ΑΕΚ κυριότερα αλλά και σαν Ελλάδα. Κι έρχεται σε μια ομάδα που είναι διαλυμένη και θέλει ριζική ανανέωση και αναδόμηση. Άρα δεν έρχεται σε κάποια σκιά κάποιου άλλου με σκοπό να διατηρήσει τα σκήπτρα του.

Αυτό για μένα είναι το νούμερο ένα. Παραλαμβάνει καμένη γη και μπορεί να βάλει τα θεμέλια όπως αυτός θέλει. Αυτό σε συνδυασμό με την καψούρα του να δουλέψει στην Ευρώπη και να πάει σε ανώτερο πρωτάθλημα, είναι το δεύτερο σημείο της αισιοδοξίας. Το τρίτο στοιχείο είναι η εργατικότητα του, το πάθος του κι ότι δένεται πολύ με τους ποδοσφαιριστές του, βάσει των στοιχείων του βιογραφικού του. Και τέλος το σπουδαίο είναι ότι έρχεται με όλο το επιτελείο του, που θα στελεχώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα, που ζει ακόμα στην εποχή των παγετώνων και το οποίο φυσιολογικά θα απομακρυνθεί. Επιτέλους δηλαδή.

Σημαντικό είναι επίσης ότι έρχεται σύντομα κι άρα θα προλάβει να δει δια ζώσης κάποια παιχνίδια. Κι άρα και οι παίκτες που θέλουν να μείνουν, θα δώσουν κάτι παραπάνω, αλλά και οι παίκτες που θέλουν ή πρέπει να φύγουν, θα φανούν καλύτερα στα μάτια όλων, και κυρίως του Αλμέιδα. Οπότε ένας μεταγραφικός σχεδιασμός απεμπλοκής από κάποιους ή ενίσχυσης με κάποιους, θα γίνει από τον νέο προπονητή και με βάση τις ανάγκες του. Ανάγκες που με βάση αυτά που ελέχθησαν από τον προπονητή στον καθ’ ύλην αρμόδιο, ξεκινάνε από κάποια σκυλιά στον χώρο του κέντρου και της άμυνας. Παίκτες που μπορεί ήδη να γνωρίζει και να προτείνει ο προπονητής. Αυτό κι αν είναι σημαντικό.

Να ξαναπώ όμως ότι το οποιοδήποτε καινούργιο πρόσωπο είναι ρίσκο. Αυτά όμως που ανέφερα, δείχνουν κάπως να περιορίζουν το ρίσκο. Φυσικά και θα έχει την δική μας πίστωση χρόνου ( αυτό βέβαια δεν λέει και πολλά ), κι ελπίζω και η εταιρεία να τον στηρίξει και να υπερασπίσει αυτή την έμπρακτη υπέρβαση του budget της στην κατάλληλη θέση. Εξ άλλου με το νέο γήπεδο, λεφτά θα υπάρχουν, όπως και με τις μεταγραφές που θα παρασύρουν τον κόσμο. Κάτι που είναι φέτος πολύ πιο λογικό, αφού δείχνει ο εγγυητής αποφασισμένος να επενδύσει για να φτειάξει σωστό προϊόν ( ηλίθιε, ξέρεις εσύ, για ρώτα την εταιρεία, έχει νοικιάσει σουίτα των 14 ατόμων σε φαρμακοβιομηχανία; ).

Να ευχηθούμε λοιπόν κι εμείς, καλορίζικος, σιδηροκέφαλος και καλώς να ορίσει στα μέρη μας. Nα βάλει μια ποδοσφαιρική σφραγίδα αγωνιστικότητας, πάθους και αγάπης για την φανέλα. Να νοικοκυρέψει το αθλητικό μας τμήμα και να επιβάλει κάποια μοντέρνα συστήματα στην ΑΕΚ β και στις ακαδημίες μας. Και να τον κυνηγάει μετά από κάποια χρόνια όλη η Ευρώπη για συνεργασία. Και να πάει κι αυτός αφού έχει κατακτήσει τα απαραίτητα με την ΑΕΚ μας.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 επιτέλους. Κατέβηκε όμως με σοβαρότητα και με διάθεση για να επικρατήσει. Αυτό φαινόταν στο γήπεδο τουλάχιστον στο πρώτο τέταρτο, όπου κυριάρχησε στο γήπεδο και σκόραρε κι ένα γρήγορο γκολ. Το κύριο στοιχείο της σε αυτό το διάστημα ήταν το επιθετικό της πρεσάρισμα, το άριστο στήσιμο της στον χώρο του κέντρου και η ηγετική εμφάνιση του Κριχιόβιακ, που ήταν και ο σκόρερ.

Στο επόμενο τέταρτο του πρώτου μέρους, η ΑΕΚ οπισθοχώρησε δίνοντας το γήπεδο στον αντίπαλο και ψάχνοντας κάποια αντεπίθεση. Δεν τα πήγε πολύ καλά θα έλεγα, αφού μάλλον έδωσε πιο πολύ από το κανονικό ζωτικό χώρο. Και πράγματι ο ΠΑΣ ισοφάρισε αλλά το var του ακύρωσε το γκολ. Στο διάστημα αυτό είχαμε κι εμείς κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

Τέλος ήρθαμε στο τελευταίο τμήμα του πρώτου μέρους, όπου η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο ξανά. Έπνιξε τον αντίπαλο στον χώρο του κέντρου, έβγαινε και από τον άξονα και από τα πλάγια, συνολικά πήρε την κατοχή της μπάλας σε όλο το πρώτο μέρος, και πάτησε περιοχή μπόλικες φορές. Μπορεί να μην είχε σε σπουδαία μέρα τον Αραούχο ή τον Τσούμπερ, όμως οι υπόλοιποι ήταν αρκετά καλοί και κυρίως ξέρανε πού να πάνε στο γήπεδο. Η επισφράγιση ήταν ένα δεύτερο γκολ με τον Ρότα, σπουδαίο γκολ σε εκτέλεση αλλά κυρίως προϊόν ομαδικής προσπάθειας.

Γενικά το πρώτο μέρος ήταν πολύ ευχάριστο με πολύ τρέξιμο και αρκετές τελικές. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε και το θέαμα ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και ο αντίπαλος, που είτε ήθελε είτε αναγκάστηκε λόγω του γρήγορου γκολ, ξεδιπλώνοντας τις τεχνικές του αρετές. Η ΑΕΚ συνολικά ήταν πολύ καλύτερη και ήξερε να αλλάζει τον ρυθμό και να δημιουργεί αμυντική υπεροπλία αλλά και φάσεις επιθετικές. Είχε μια μικρή κάλυψη από την διαιτησία σε κάποια μαρκαρίσματα που σήκωναν κάρτα, αλλά κι αυτό μέρους του παιχνιδιού, όπως άλλωστε και οι κινήσεις οι προεδρικές. Κορυφαίος ήταν ο Κριχιόβιακ, που δέσποζε στο κέντρο ζητώντας την πρώτη μπάλα, και αλλάζοντας το κατέβασμα της μπάλας με τις μακρινές του πάσες.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς κατώτερο του πρώτου όσο αναφορά το θέαμα. Όμως ήταν ανώτερο στην αγωνία για την διακύμανση του σκορ. Μπορεί να είχαμε το προεδρικό μάτιασμα από την μία, αλλά είχαμε και τις εντελώς λάθος επιλογές του Οφρυδόπουλου. Μην τα πολυλογούμε. Ο αντίπαλος μείωσε το σκορ πολύ γρήγορα, κι εκεί που περίμενες ( λέμε τώρα…) καταιγισμό, ο ΠΑΣ απλά έσβησε και η ΑΕΚ βρήκε τρίτο γκολ στην πρώτη τελική.

Τα πάντα φαινόντουσαν τακτοποιημένα με τον Μήτογλου και τον Μάνταλο να έρχονται στους διακριθέντες, όμως ο προπονητής μας άρχισε πειραματισμούς. Δεν έφτανε που χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Στάνκοβιτς, έριξε μέσα τον Σιμόες, γύρισε το σύστημα σε 3-5-2, έδωσε φανέλα στον ανάπηρο σήμερα Καρίμ και τα έκανε μαντάρα. Η ομάδα αποδιοργανώθηκε πλήρως στα πάντα, ούτε να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί μπορούσε και γενικά είδαμε μια εικόνα ομάδας που μόνο μιλημένα θα κράταγε το σκορ. Με τρία στόπερ και ο αντίπαλος να σκοράρει με κεφαλιά; Ούτε στο νηπιαγωγείο.

Εν πάση περιπτώσει μην επιμένουμε σε αυτά. Αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε, σε ένα παιχνίδι που αν δεν υπολογίσεις το παρασκήνιο, τότε μπορείς να μιλήσεις για την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Μια ομορφιά που προκύπτει από τα αμέτρητα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν στο δεύτερο μέρος και από τις παιδικές αντιδράσεις των δύο τελικών αμυνών. Επίσης την αδυναμία της ΑΕΚ να ελέγξει τον ρυθμό και το κράτημα της μπάλας σε ένα γήπεδο, που δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα λόγω της βροχής, ενώ ο ΠΑΣ δεν χρησιμοποίησε τα όπλα του που είναι οι μακρινές μπαλιές.

Όμως μπορούμε στιγμιαία να πούμε ότι τα παιδιά τα κατάφεραν κι ότι κι εμείς θα πάμε για Πάσχα όχι τόσο πολύ μαυρισμένοι. Τελευταίο χαρτί ήταν σήμερα  για την Ευρώπη, όπως και να το κάνεις. Που βέβαια δεν ξέρω τι δουλειά έχουμε εκεί, αλλά ας μην ασχοληθώ τώρα με αυτήν την λεπτομέρεια. Πιο πολύ με απασχολεί η πλάκα παίκτης που λέγεται Γκαρσία, που πιάνει μια σοβαρή θέση στην ομάδα μας. Όπως και ο προπονητής που θα έρθει, και που οι πληροφορίες μου μιλάνε για πολύ σοβαρή κατάσταση. Ας ευχηθούμε λοιπόν στο ρόστερ και στο τεχνικό τημ, καλό Πάσχα. Εμείς έχουμε να τα ξαναπούμε…

Στην Κίνα, μπορείς να πεθάνεις από εργασιακή εξάντληση αν θες. ‘Η από εξαθλίωση.Η αυτοκτονώντας από απελπισία.Η από περιβαλλοντική μόλυνση αν γουστάρεις. Ελέυθερα. Διάλεξε.
Αλλά όχι όμως από κρυολόγημα. Γι αυτό και οι Αρχές εργάζονται πυρετωδώς και εντατικά,παίρνουν όλα τα “απαραίτητα” μέτρα ώστε να σιγουρευτούν ότι όλοι οι θάνατοι των πολιτών θα είναι εξαιτίας τους και όχι λόγο κάποιας κωλογρίπης.
Ορθόν. Οσο νά’ναι,είναι θέμα εγωϊσμού.

Και τα καταφέρνουν περίφημα.Σε δύο χρόνια,στην πόλη-κόμβο,στην Σαγκάι,-όπου και παίρνονται προσφάτως τα λαϊκά μέτρα zero covid- έχουν πεθάνει 6 άνθρωποι. 25 εκατομμύρια άνθρωποι, 6 νεκροί σε δύο χρόνια.Κι όμως. Και αυτοί οι έξη θεωρούνται αστοχία. Δεν θελουν ούτε έναν να φύγει από γρίπη
Εϊναι δυνατόν κύριε, να σου προσφέρουμε τόσες εναλλακτικές και εσύ να κινδυνεύεις να “φύγεις” απο φτάρνισμα; Εϊναι δυνατόν να υπάρχει ολόκληρη γκάμα αιτιών,και συ να κινδυνευείς να πεθάνεις από κρυολόγημα; Ε, του πούστη πια.
Αχάριστοι άνθρωποι.

Και γενικά,σε αρκετές,πάμπολλες δηλαδή χώρες και μάλιστα “Δυτικές”,κάνουν ότι μπορούν. Εχουν δοκιμάσει αρκετούς τρόπους,αλλά δεν είναι δυνατόν ακόμα να διαλυθούν. Μάλλον ο Καπιταλισμός έχει πολύ πιο βαθιά λαικα ριζώματα από ότι υπολόγιζαν. Τι πολέμους σκαρφίστικαν.Τί πανδημίεςΤι αυτοκαταστροφικά λοκντάουν.Τι οικονομικοί αυτοαποκλεισμοί Τι “κυρώσεις” και αυτοπυροβολισμούς στα πόδια. Τι εκτινάξεις των πάντων.Τι απειλές για “το τέλος του κόσμου”. Τι αυτοτιμωρίες.
Χαμπάρι δεν παίρνει ο πούστης. Στέκεται όρθιος.
Μαζεύονται σε φόρα και σε συνέδρια. Συσκέπτονται ώρες,μέρες ολόκληρες. Με μαυρους κύκλους κάτω απο τα μάτια,δεκάδες αρχηγοί κρατών,προσπαθούν να “λύσουν” το πρόβλημα: Πως να διαλύσει την χώρα του έκαστος.Πως; Πέφτουν ιδέες. Ενας-ένας,μια-μια;Ολες μαζί; “Σε “μπλοκ” ανά ήπειρο; Πως; Δεν είναι και εύκολο.Εχεις δοκιμάσει να ρίξεις γιαπί; Και μάλιστα τσιμεντένιο; Θα σου φύγει ο “πάτος”.

Φαίνεται οτι παραέπιασε το δέντρο.Και οι ρίζες έχουν τυλιχτεί παντού γύρω. Και πολλοι “τυλιγμένοι” αρνούνται να το ρίξουν,παρόλο που συμμετέχουν στο έργο. Φαγωμάρα και τσακωμοί μεταξύ των “εργολάβων” που έχουν αναλάβει το πολυπλοκο και πολυδάιδαλο έργο.
Εδώ ένα Ελληνικό και προσπαθούν να το ρίξουν 10 χρόνια.
Φαντάσου τώρα ολόκληρο οικονομικοκοινωνικό οικοδόμημα δεκαετιών. 100 και 200 ετών. Σαν πλάτανος.

Ποτισε γερά ο κομμουνισμός τον καπιταλισμό,τον θέριεψε και τώρα που θέλει να ψηλώσει τη μάντρα,μάλλον τον εμποδίζουν τα πελώρια κλαδιά. Το δέντρο δεν πέφτει εύκολα.
Μάλλον ο καπιταλισμός είναι ο κομμμουνισμός του Δυτικού μικροαστού. Ετσι είναι. Οταν μεγαλώσεις με άλλο πατέρα ,αυτόν θα αναγνωρίζεις ως τέτοιο. Ασχετα ποιος σε γέννησε.

Εχει κολλήσει το πράγμα. Πρέπει να μπουν μπροστά μεγαλύτερα μέσα. Κάποια “εξωγήινη επίσκεψη”. Κάποιος υπερμεγέθης κομήτης που καταφθάνει απειλητικά…. Κάτι άλλο τέλος πάντων.
Καθυστερούν πολύ και το “λύκος στα πρόβατα” δεν πιάνει πάνω από φορές ως γνωστόν.Και έτσι άλλάζουν τα ζώα. Η προσθέτουν κι άλλα. Εφεραν απειλητική “αρκούδα”. Επίσης και έναν τρομερό “δράκο”. Ολόκληρο ζωολογικό κήπο κουβάλησαν.Τίποτα. Χαμπάρι.

Θα ζει με κομμουνιστικά μέτρα αλλά με καπιταλιστικό τρόπο.
Δε πα να του πάρεις τα πάντα.Αυτός θα τρώει τη μαγειρεμένη γαλότσα με μαχαιροπίρουνο. Θα ψωνίζει τα τελευταία,αλλά θα έχει Netflix. Θα τον κλείνουν μέσα,αλλά θα κοιτά τον κόσμΟ από το τηλεοπτικά παράθυρα. Θα του δείχνουν “το τέλος του κόσμου” και κεινος θα ασχολέιται με τις “Πισπιρίγκου”. ή με άλλα χολιγουντιανά καμώματα.
Θα πεινάει,αλλα θα πεινά με τρόπο. Καπιταλιστικά. Αλλο πράγμα να σου λείπει το αρνί και άλλο να σου λείπουν και οι πατάτες. Εχει μια διαφορά όσο να΄ναι.
(δεν έχεις ακούσει για την “ευεργετική πείνα” που οδηγεί στην ανάπτυξη;)
Ενας Δυτικός Σεραφίνο.

Κι όμως σύντροφοι. Με βάση την τεράστια οικονομική επιφάνεια του εγγυητή και με βάση οτι είναι απασχολημένος με χιλιάδες δουλειές, ο μέλλων συμπέθερος του, γιατρός το επάγγελμα, του έδωσε την χρυσή λύση : Να μην κουράζεται να φτιάξει εταιρεία και κατ’ επέκταση ομάδα. Να μην ασχολείται με το ψάξιμο των στελεχών ή με την πηγμαλοσύνη του να δημιουργήσει στελέχη. Να πάει κατ’ ευθείαν στην πηγή να πάρει το νερό και να μην κουράζεται να το περιμένει καθώς κατεβαίνει στην κοίτη του ποταμού.

Άλλωστε ο συμπέθερος δεν μπορεί να μιλάει για ιατρικά θέματα ακόμα και τη νύχτα που συναντιέται για να κανονίσει τις λεπτομέρειες του γάμου των παιδιών. Οπότε μπαίνει και στα θέματα ευθύνης του εγγυητή για να του απαλύνει τον πόνο. Και να τον κολακεύει κιόλας, αφού άλλωστε ήταν ιδέα του εγγυητή παλιακή : Γιατί δεν αγοράζει ολόκληρη την Μπαρτσελόνα;

Και δεν κάνουμε τώρα πλακίτσες. Όλη η φιλοσοφία του συμπέθερου βρίσκεται στην λέξη ” ολόκληρη “. Διότι ο εγγυητής όταν είχε αμολήσει την κουβέντα αυτή, απειλούσε προπονητή και παίκτες. Που καμία σημασία δεν έχει οτι αυτός τους είχε προσλάβει. Αλλού είναι η ουσία μας. Οτι ο συμπέθερος πλέον, προσπάθησε να του διευρύνει την σκέψη : Να μην αγοράσει μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή της Μπαρτσελόνα, αλλά ολόκληρο το εταιρικό σύστημα της συμπαθούς ομάδας της Καταλονίας. Τα στελέχη της σε όλα τα επίπεδα δηλαδή, ίσως με εξαίρεση το οικονομικό τμήμα αφού το δικό μας είναι κι επιφορτισμένο και με άλλα βιβλία από άλλες δραστηριότητες. Να μην  κολλάμε όμως σε αυτά. Άλλωστε μια εταιρεία ποτέ δεν οφείλει την πρόοδο της στο οικονομικό τμήμα. Κι άλλωστε έχουμε πολλούς καλούς οικονομολόγους στην Ελλάδα. Η ΑΕΚ δεν υστερεί στο λογιστήριο της εξ άλλου.

Είναι γεγονός οτι η πρόταση αυτή, δεν εξέπληξε τον μεγιστάνα. Οι παλιές σκέψεις του που βρίσκουν δικαίωση ακόμα κι από γιατρούς, είναι άλλο ένα βήμα προς τον κολοφώνα της δόξης. Πλέον υποκλίνονται και σοβαρότατοι επιστήμονες. Αλλά τι να ξέρουν από εμπόριο και οικονομικά άνθρωποι που λαπαροσκοπούν; Πού να πάει το μυαλό τους οτι ο μεγιστάνας, πράγματι  περίμενε να πέσει λίγο η τιμή της Μπαρτσελόνα για να την αγοράσει, αλλά όχι τόσο πολύ. Όχι και να πάει στην εντελώς ξεφτίλα. Τι είναι η Μπαρτσελόνα; ΑΕΚ στην τρίτη εθνική; Ή αγοράζουμε κάτι, έστω και πιο φθηνά, ή δεν κάνουμε κίνηση για να μην δημιουργήσουμε και άσχημες εντυπώσεις στους λοιπούς πλούσιους του κλάδου μας. Τι άραγε να έλεγε ο εγκεφαλοπαθών καπετάνιος;

Και είμαι υποχρεωμένος να αποκαλύψω οτι στο μυαλό του μεγιστάνα, πλέον υπάρχει άλλη ιδέα : Να αγοράσει την Λίβερπουλ. Πιστεύει οτι κάποια στιγμή θα πέσει κι αυτής η τιμή, για να έχει και κάποια απόδοση η επένδυση του,  και θα βρει την ευκαιρία να την εγκαταστήσει στην Αγιά Σοφιά. Ναι σύντροφοι. Η Λίβερπουλ αδικείται που παίζει στο Άμφιλντ. Πόσους εξ άλλου ευρωπαϊκούς τελικούς έχει φιλοξενήσει αυτό το γήπεδο; Ενώ η Αγιά Σοφιά, με το καλημέρα θα υποδεχτεί τελικό conference. Και να αποκαλύψω κι άλλο ένα : Μετά τον Ρούντι Γκαρσία, μιλάει ο μεγιστάνας με τον Κλοπ. Ο οποίος πιστεύει οτι ένα club σαν την ΑΕΚ, τον καλύπτει πλήρως. Μπορεί να κάνει και τον πρόεδρο και ό,τι άλλο χρειαστεί, και να μην έχει κανέναν στα πόδια του. Και σιγά σιγά να αγοράσει αυτός την ομάδα, αφού από μικρός κοιμόταν με την φανέλα του Λευτέρ πάνω από το κρεβάτι του.

Για άλλη ομάδα δεν ενδιαφέρεται ο μεγιστάνας. Ούτε καν για την Τσέλσυ τώρα που τράπηκε σε φυγή ο ολιγάρχης. Ούτε για την Μπάγιερν, ούτε για την Ρεάλ. Φυσικά ενδιαφέρεται για τον Ιωνικό και τα Γιάννινα, αλλά για το Σεραφείδιο. Για να τις κάνει ΑΕΚ β. Όχι για να τις ρίξει στην Αγιά Σοφιά. Αυτή είναι και η ατυχία μας όμως. Ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε για μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας από κάποια άλλη χώρα της δύσης.  Διότι το πιστεύει οτι βλέπει ψηλά. Κι είναι τόση η αγάπη του για την ΑΕΚ, που δεν θέλει να την ρίξει χαμηλά. Εδώ ακριβώς είμαστε άτυχοι. Οτι του πηγαίνουμε πεντανόστιμα μπαρμπούνια από την Κάρπαθο, αλλά αυτός θέλει σούσι από το Πεκίνο. Κι αυτό θα το υποστούμε αφού ο μεγιστάνας δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο.

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυό ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Αυτά είναι για κάποιον που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το συναίσθημα. Δηλαδή για κάποιον που είναι αραχτός και βλέπει θέαμα. Αν πας οπαδικά, αρχίζεις τα ανάποδα. Είναι εμφάνιση αυτή του Άμραμπαντ και μάλιστα όταν έχει δηλώσει οτι θέλει να φύγει; Έπρεπε να έχει φύγει χθες. Πόσους Κριχιόβιακ χρειάζεσαι στην  κάθε γραμμή; Μήπως καμιά δεκαριά για να διορθώνονται και μεταξύ τους; Γιατί τρως ένα τόσο φτηνό γκολ; Γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα όταν είσαι φάτσα με το τέρμα;

Όλα αυτά με την ΑΕΚ να έχει στηθεί με 4-2-3-1 και με την υποχρέωση να το παίξει αφεντικό. Δύσκολα πράματα αυτά. Και μονόπαντα, αφού τα πάντα πήγαιναν δεξιά κι ο δύσμοιρος Ρότα, είχε κληθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Πήγε καλά; Αφού έβαλε το γκολ, αυτό πρέπει να λες. Όμως δεν ήταν έτσι. Η αριστερή πλευρά ήταν πιο σημαντική κι έβγαλε πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Λεπτομέρεια αυτό. Ο Ρότα πέρασε στους διακριθέντες.

Στο κέντρο επικρατούσε το χάος της ασυνεννοησίας. Ασύνδετη η ΑΕΚ, αργή και προβλέψιμη. Μπορεί να έβγαλε δεκάδες επιθέσεις, όμως ήταν άσφαιρες, ήταν χωρίς να φέρνει κάποιο σκόρερ σε πλεονεκτική θέση. Βρώμαγε το πράμα οτι ήθελε μακρινό σουτ κι όχι ψάξιμο της άδειας από Αραούχο περιοχής. Βρώμαγε οτι η μπάλα έπρεπε να πηγαίνει πιο πολύ στο Γκαρσία. Βρώμαγε οτι η κακή παρουσία του Άρη άφηνε διαδρόμους στην άτακτη ομάδα του Οφρυδόπουλου, που δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Βρώμαγε οτι θέλαμε πάλι ένα 4-3-3, ειδικά μετά την βιαστική κίτρινη του Πολωνού, βρώμαγε η έλλειψη ενός δεκαριού – έστω Χατζησαφί – βρώμαγε οτι η συμμετοχή του Μάνταλου, θάταν λύση…

Η οσμή της βρώμας, μάλλον δεν έφτανε στην μύτη του Οφρυδόπουλου. Το παιχνίδι πανηγύρι, συνέχισε έτσι ακόμα και στο διάστημα που η ΑΕΚ φαινόταν να κυριαρχεί και να πιέζει, ενώ ο Άρης είχε παραδώσει το γήπεδο. Δεν νομίζω οτι ήταν απόφαση τακτικής αυτό, αφού ο προπονητής του Άρη είχε αποφασίσει αλλαγές. Το θέμα όμως δεν ήταν τόσο πολύ αυτό. Το θέμα ήταν η αφέλεια. Κι αν αυτή δεν έφερνε κάποιο γκολ, έφερε και τον Άρη μπροστά στο σκορ. Μιλάμε για λάθη που ούτε στο νηπιαγωγείο δεν γίνονται. Που βέβαια εκεί, δεν έχουν Κριχιόβιακ.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά που βρωμάγανε δεν βρήκανε την λύση. Τι να πεις όταν βλέπεις στο γήπεδο τον Τάνκοβιτς; Τι να πεις όταν δεν υπάρχει καμία συνοχή αμυντική στο κέντρο, ενώ η άμυνα ήταν μόνιμα πελαγωμένη στα πιο απλά διωξίματα. Τίποτα τι να πεις; Κοιτάς το θέαμα και φεύγεις από τον καημό. Δεν μπορείς να οικειοποιείσαι αυτά τα προβλήματα όταν έχουν ξενερώσει βασικά γρανάζια της μηχανής σου, σαν τον Τσούμπερ και τον μαροκινό, κι όταν ο Αραούχο είναι στα υψίπεδα του Γκολάν.

Και πάνω από όλα, βιασύνη, προχειρότητα κι αρπακολλατζήδικα όλα. Κυρίως φαινόταν η απουσία του προπονητή. Να τον ακούσει ποιός και γιατί; Αλλά κι αυτός, με τι ψυχολογία να κάνει σωστές αλλαγές; Σε μια ομάδα ανήμπορη που φαίνεται στον κάθε αδαή. Σε μια ομάδα που έχει κάψει όλα τα καλά στοιχεία του ρόστερ που διαθέτει. Σαν να καίει ο ίδιος ο εγγυητής τις εταιρείες του, ε; Κάπως έτσι δεν φαινόταν η κατάσταση; Όσοι θέλουν να λένε οτι οι εταιρείες βγάζουν τον χαρακτήρα του αφεντικού τους, δεν νομίζω να διαφωνήσουν.

Να ψάχνεις απεγνωσμένα και χωρίς σύστημα να ισοφαρίσεις. Να χάνεις τελικές από τα δύο μέτρα, να αστοχείς σε πάσες σε απόσταση αναπνοής. Και να βλέπεις παίκτες έμπειρους να συμπεριφέρονται σαν οκτάχρονα. Με παιδικές αποφάσεις και με πρωτοβουλίες, που ούτε στις παιδικές ακαδημίες δεν υπάρχουν. Απέναντι σε αντίπαλο που δεν ήταν σπουδαίος, ούτε και ιδιαίτερα επικίνδυνος στο δεύτερο μέρος με εξαίρεση το πεντάλεπτο, που είχε σκοράρει. Και που άφηνε δεκάδες ευκαιρίες για συντριβή, όμως η ανήμπορη ομάδα μας ήταν αδύνατον να βρει ούτε καν τα μαλλιά της για να κρατηθεί. Απογοητεύοντας τους ηλίθιους που ακόμα δίνουν λεφτά στον εγγυητή και κατρακυλώντας στην βαθμολογία. Και πολύ δίκαια θα ήθελα να πω. Δεν μπορείς να διώξεις την μπάλα από την περιοχή σου και δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην αντίπαλη περιοχή;  Ε, άντε γαμήσου για να πιάσεις και ράτσα.

Τώρα όλα αυτά τα κνώδαλα που αποδοκίμασαν στο τέλος του παιχνιδιού, τι ακριβώς εκδήλωσαν; Την δυσαρέσκεια τους για τους παίκτες, την διαιτησία ή τον εγγυητή; Μήπως αποδοκίμασαν τον εαυτό τους χωρίς να το ξέρουν; Εγώ συντάσσομαι με το τελευταίο. Αλλά όλοι ξέρουμε : Η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη, όχι η μαλακία. Η μαλακία έχει συνδικαλισμό, κι όταν είναι μαζεμένοι πολλοί μαζί, νομίζουν οτι έχουν και δίκιο. Δεν πειράζει. Εδώ, εγώ, θα λέω αυτά τα ίδια. Κανείς εγγυητής δεν φταίει. Αυτά ξέρει, αυτά κάνει. Σάμπως μπορεί και τίποτε άλλο;

Τι σου είναι τελικά ο χρόνος !!! Εδώ και δυο χρόνια μιλάγαμε για δυο χαφάρες. Έστω δυο κανονικά χαφ αφού η ΑΕΚ ήταν υποχρεωμένη να ζει με μνημόνια μπας και φτειαχτεί το γήπεδο. Τότε ήμασταν γραφικοί, είτε με άμεσους χαρακτηρισμούς, είτε με έμμεσους. Τύπου, το πληρέστερο ρόστερ της τριετίας κι άλλες μπούρδες.

Και ξαφνικά έγινε η κατάποση των στυλό από τις δημοσιογραφάρες και με ένα υποφερτό παιχνίδι στο τηγάνι, θέλουμε πλέον από ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Και το λέω υποφερτό διότι άνετα η ΑΕΚ θα μπορούσε να συντριβεί αν ο ΟΣΦΠ ήταν πιο εύστοχος ή αν ο Στάνκοβιτς δεν έπιανε τα άπιαστα. Υποφερτό απλά ήταν το παιχνίδι αφού η ΑΕΚ ήταν απλά καλά στημένη στο γήπεδο και αφού κατώρθωσε και ξεπέρασε την μιζέρια της ισοφαρίζοντας. Έψαξε τίποτε άλλο το προπονητικό τημ και δεν το είδαμε; Όχι βεβαια, αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας μην αναρωτηθούμε τι θα διαβάζαμε σήμερα αν είχαμε φύγει ηττημένοι.

Φτάσαμε σε κάποια κανονικότητα. Να αναζητείται κατ’ αρχήν ένας προπονητής. Εντάξει ακόμα διαβάζουμε παπαρολογίες ότι ο ίδιος ο εγγυητής μιλάει με όλους τους υποψήφιους – αλήθεια σε τι γλώσσα γίνεται αυτό και μάλιστα με video conferences – αλλά ο οργανισμός ΑΕΚ έχει μπόλικα ανέκδοτα. Το σημαντικό είναι ότι αναζητείται κάποιος σοβαρότερος από όσους είχαμε μέχρι τώρα, που θα επιφορτιστεί  να φτειάξει μια στοιχειώδη ομάδα. Και θα ξεκινήσει από τα βασικά θεμέλια.

Αυτά τα θεμέλια που σε κάθε ομάδα είναι το κέντρο της. Και που φάνηκε να τακτοποιείται αυτό όταν μπήκε ένας παίκτης απλά κοντρολαρισμένος. Χωρίς να ξέρει τους διπλανούς του, χωρίς να ξέρει τι κινήσεις κάνουν οι μπροστινοί και χωρίς βέβαια να ασχοληθεί με το παιχνίδι κέντρου που έκανε ο Αραούχο, αφήνοντας άδεια την περιοχή δράσης του. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι σκέφτεται βλέποντας τον άμοιρο τον Οφρυδόπουλο όλη την εβδομάδα. Ο άνθρωπος μπήκε για να παίξει για τον εαυτό του και η συγκεκριμένη κλάση του ήταν αρκετή για να κάνει κορυφαίο τον Σιμάνσκι.

Κι αυτό ακριβώς κάνουν τα χαφ. Κόβουν την αντίπαλη ομάδα στα δύο, οργανώνουν την δική τους τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά και φυσικά κοντρολάρουν τον ρυθμό. Είτε για τακτική οπισθοχώρηση, είτε για τακτική επίθεση. Και φυσικά ζητάνε την μπάλα για να χτίσουν κάποια προσπάθεια. Μάθημα ποδοσφαίρου κάνω; Φυσικά. Διότι με όλες αυτές τις αρλούμπες που έχουμε διαβάσει εδώ και κάποια χρόνια, ίσως κάποιοι να πίστεψαν κιόλας ότι οι ομάδες στηρίζονται σε παίκτες ρολίστες τύπου Τσούπερ είτε σε παρλιακούς τύπου Άμραμπαντ. Αυτά μόνο στο μπάσκετ ισχύουν και όχι καθ’ ολοκληρίαν.

Εν πάση περιπτώσει, δείχνει να φαίνεται κάποια κανονικότητα, η οποία μπορεί και επιβληθεί με  νίκη την Κυριακή και φυσικά με τον μονόδρομο των δυό νικών απέναντι στα Γιάννινα. Κανονικότητα που θα φέρει κι άλλη ηρεμία για να παρθούν οι σωστές αποφάσεις αλλά και τα πιθανά χρήματα της Ευρώπης που είναι απαραίτητα στον μεγιστάνα για να φέρει κι άλλους παίκτες σοβαρούς. Φυσικά δεν τίθεται θέμα για ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Είναι αστείο να διαβάζεις κάτι τέτοιο, όχι μόνο λόγω budget αλλά όταν στο ίδιο κείμενο αναγράφεται ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορέσει να κρατήσει ούτε καν αυτόν. Μα αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις, τότε πώς θα φέρεις άλλους δύο; Με κουμπιά; Μάλλον θα υπάρχει κάποια άλλη εταιρική οξυδέρκεια που εγώ δεν την πιάνω ή απλά να γράψουμε κάτι για να γράψουμε. Και πού είσαι; Αν μείνει να έχουμε στρώσει και το έδαφος της γλώσσας για τον εγγυητή.

Πάντως όσο δεν διαβάζουμε ονόματα και φανφάρες, τόσο πιο πολύ αισιοδοξούμε. Όπως αισιοδοξούμε και με την αποκαθήλωση του Μάνταλου σαν σύγχρονου τοτέμ αλλά και του Άμραμπαντ που αυτοχρήσθηκε σωτήρας. Έχει πολύ δουλειά βέβαια ο καινούργιος προπονητής, αλλά τι να κάνουμε; Δεν θα έρθει για να κάθεται. Θα έρθει για να επιβεβαιώσει αυτήν την κανονικότητα που σιγοφαίνεται, με δουλειά, με αποτελέσματα και με τίτλους. Σε όλες τις γραμμές μας κι ας μην έχουμε από ένα Κριχιόβιακ. Ας έχουμε μόνο έναν. Μην κακομαθαίνει κι η γριά στα σύκα, που είδε έναν προσωρινό καλό παίχτη και πίστεψε ότι από εδώ και πέρα αυτός θα είναι ο κανόνας…

Μέσα στην ακεφιά μας, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1, τύποις. Τύποις λέω διότι πιο πολύ θύμιζε ένα 4-4-1-1, αφού έναν τοίχο έβλεπες κάπου στο κέντρο. Αντίστοιχο με αυτόν του αντιπάλου μπροστά από την άμυνα του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που προσπαθούσαν οι δυό ομάδες να το κλέψουν. Χωρίς τακτικές επιθέσεις και αναπτύξεις. Σαν να μην πίστευαν στον εαυτό τους.

Η ομάδα μας ξεκίνησε καλά έχοντας κορυφαίο τον Σιμάνσκι και με αρκετή διάθεση τους μεσοεπιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως έφαγαν πολύ ξύλο και κάπου, περί την μέση του πρώτου μέρους, άρχισαν να δείχνουν μια ολιγωρία. Μια ολιγωρία που έγινε δυσθυμία με την πολύ κακή απόδοση του Γκαρσία και φυσικά με την πλήρη αρνητικότητα που είχαμε σήμερα από τα πλάγια μπακ μας. Μιλάμε για τον χειρότερο  Μοχαμαντί που έχουμε δει μέχρι τώρα και για τον πιο φοβισμένο Ρότα.

Αυτά είναι τα πιο βασικά στοιχεία για την ανάπτυξη μας , που υπέφερε σύμφωνα με όσα ξέρουμε, κι έχοντας πάντα σε ρόλο τροφοδότη τον Στάνκοβιτς, που πέρασε κι αυτός στους κορυφαίους του αγώνα με την ψυχραιμία του αλλά και την σούπερ απόκρουση του εκεί στο τέλος του ημιχρόνιου, που έστειλε την ομάδα μας με ισόπαλο αποτέλεσμα στα αποδυτήρια. Ένα σκορ που οφείλεται σε ένα τεράστιο λάθος του αριστερού Ιρανού και σε  μια κεφαλιά του Σιμάνσκι κόντρα στην ροή και στην λογική του αγώνα.

Κόντρα στην ροή διότι η ΑΕΚ είχε αρχίσει κι εξαφανιζόταν από το γήπεδο μόλις έφαγε το γκολ. Στον Άραμπαντ πέφτανε δυό και τρεις αντίπαλοι, ενώ ο Αραούχο ήταν πολύ καλά κλεισμένος. Ο Κριχόβιακ κολυμπούσε στα ρηχά, o Γκαρσία ήταν ο γνωστός παίκτης καρτούν, δεν έβλεπες και πολύ μεγάλη πίστη, ούτε και δυνατότητες αντεπίθεσης αφού κι ο αντίπαλος δεν άφηνε ανοιχτούς χώρους. Επίσης έβλεπες οτι έλειπε ο τσαμπουκάς και η δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Θύμιζε κάπως τον εγγυητή μπροστά στον ανακριτή του FBI. Ξέρω δεν είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτή, αλλά αυτή η εικόνα μου δημιουργήθηκε.

Αν θέλουμε να πούμε και κάτι παραπάνω, θα λέγαμε οτι φαινόταν η σύγκρoυση των δυο budgets.  Επίσης φαινόταν οτι ο αντίπαλος ήταν πιο ομάδα, όσο κι αν είναι σε κακή κατάσταση φέτος. Επίσης θα λέγαμε οτι είδαμε ένα μέτριο παιχνίδι, στα κουτουρού, στο οποίο επικράτησε πιο πολύ η δύναμη παρά η τεχνική. Η ισοπαλία στο μέρος αυτό, σίγουρα μας άφησε ικανοποιημένους.

Το δεύτερο μέρος μας κάλυψε πλήρως σαν θέαμα. Οι ομάδες πέταξαν τις μάσκες τους κι έπαιξαν αυτό που μπορούσαν. Ο Ολυμπιακός ήταν επιθετικός και κυριαρχικός, ψάχνοντας την νίκη, ενώ η ΑΕΚ ήταν στην φιλοσοφία της αντοχής κι αν πετύχαινε κάποια αντεπίθεση. Τίποτα δεν βγήκε σαν αποτέλεσμα, αφού ο αντίπαλος ήταν ανίκανος ενώ η ομάδα ήταν άτολμη όταν εύρισκε μπάλα στην κόντρα. Φυσικά αν εδικαιούτο κάποιος την νίκη, αυτός θα ήταν ο ΟΣΦΠ αφού ήξερε τι έψαχνε μέσα στο γήπεδο.

Όμως αυτά γίνονται και δεν χρειάζεται να επιμένουμε παραπάνω. Εμείς κρατάμε την σούπερ εμφάνιση του Σιμάνσκι, τον εκπληκτικό Στάνκοβιτς και φυσικά την γεμάτη εμφάνιση του Μήτογλου. Αυτοί ήταν οι στυλοβάτες σήμερα, κάνοντας και την παρατήρηση του διορθώματος της απόδοσης του Ρότα ( αμυντικά ) στο δεύτερο μισό. Και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε διότι αν ο αντίπαλος ήταν εύστοχος, μπορεί και να είχαμε συντριβή σήμερα. Όπως και να το κάνεις η ΑΕΚ ήταν μεν διαβασμένη αλλά έκανε άπειρα αβίαστα λάθη κι είχε πάρα πολλούς παίκτες που ήταν σε πλήρη υστέρηση.

Τα εύσημα φυσικά και στον Οφρυδόπουλο. Δεν είναι εύκολο παιδιά αυτό που κάνει. Που βάζει τον Μάνταλο μέσα κι αλλάζει το σύστημα σε 4-3-3. Που δουλεύει χωρίς καμία προοπτική. Που δουλεύει με τον εγγυητή. Που βάζει την σφραγίδα του σε ένα σκορποχώρι όχι αγωνιστικά, αλλά οργανωτικά. Σίγουρα ήταν από τους διακριθέντες σήμερα.

Στα αγωνιστικά, αυτό που λέμε και είδαμε ήταν οτι η ΑΕΚ άντεξε. Οτι πήρε έναν βαθμό σε ξεγραμμένο γήπεδο. Όχι οτι ξέρει τι να τον κάνει, αλλά εμείς είμαστε με την χαρά του παιχνιδιού, κι όχι με τις σκοπιμότητες ή την καινούργια ομάδα που θα έχουμε του χρόνου, ίσως. Για να το πούμε κι αυτό, και να ξεχάσουμε τις μυθοπλασίες, που γράφονται : Οι ομάδες δεν χτίζονται. Οι παίκτες αγοράζονται. Οι χημείες χτίζονται μετά,  εφόσον έχεις προπονητή. Κι έτσι δημιουργούνται οι ομάδες. Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες για χρόνους ή για δουλειές. Σκεφθείτε την πρώτη χρονιά του Μπάγιεβιτς με τον Οκόνσκι.

Θα πούμε λοιπόν συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν χοντρά σήμερα, σε όσους άντεξαν το ξύλο, και σε όσους έβγαλαν κάποιον προσωπικό εγωισμό. Ήταν ένα παιχνίδι που κάποιοι στάθηκαν όρθιοι και δεν θέλησαν να ξεφτιλιστούν σαν τον εγγυητή, που πλέον κάθεται σούζα μπροστά στον λαπαροσκόπο. Και καλό θα ήταν να κάτσει και σούζα και μπροστά στον αετό μας. Και να μην τα περιμένει όλα στην τύχη ή στην φιλοτιμία. Εξ άλλου και η νύφη, κάποια χρόνια μετά, σιγά μην επιδείξει φιλοτιμία….

Νάταν αυτή η γρίπη που πέρασα, που με μπέρδεψε για κόβιντ; Μπορεί. Νάναι η κατάσταση που βιώνουμε με τον πόλεμο, την επερχόμενη οικονομική κρίση, νάναι η σαπίλα που νοιώθεις ότι αναδύεται στην κοινωνία μας ; Όλα μπορεί και να είναι, είτε μόνα τους είτε συνολικά. Και δεν μπορείς παρά να είσαι παραδομένος σε ακεφιά. Όσο δημιουργικός κι αν φαίνεσαι στην δουλειά ή στα χόμπυ σου. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε γεμίζει με ένα συναίσθημα προσωρινότητας, να την βγάλουμε και σήμερα και να περάσει ο χρόνος.

Και η ΑΕΚ βέβαια από μόνη της, που παλιότερα ήταν ένα ξέδομα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Κι όταν λέω ξέδομα, δεν μιλάω για τίτλους ή νίκες. Μιλάω για μια ενασχόληση να σε πάρει μακριά από την καθημερινότητα. Τώρα έχει καταντήσει ένα κουφάρι περιφερόμενο, που ο κάθε μαλάκας μπορεί να το σύρει από γειτονιά σε γειτονιά κρατώντας το από τα μαλλιά, και να το κατουρήσει στη μέση του δρόμου. Θα πήγαινες να το δεις; Μόνο αν είσαι ανώμαλος πηγαίνεις σε τέτοιες τελετές.

Μετά την προηγούμενη σφαλιάρα, ζήσαμε στον δήθεν αστερισμό του Σάντος. Φτάσαμε να διαβάζουμε ότι ακόμα κι αν προκρινόταν η χώρα του στο Μουντιάλ, αυτός σε ηλικία 70 ετών θα ανελάμβανε δυό ομάδες ταυτόχρονα. Φτάσαμε να διαβάζουμε για τον Μπρούνο Άλβες  ότι ήταν έτοιμος να αναλάβει. Τι; Ξέρει κανείς; Και ποιος θα του έκανε την πρόταση; Όλοι αυτοί που θεωρητικά τρέξανε και φέτος την ομάδα και μας ρίξανε στις ακεφιές; Πραγματικά σταματάει το μυαλό ενός στοιχειωδώς  νοήμονος ανθρώπου.

Διότι μιλάμε για την μοναδική ομάδα στην Ελλάδα αλλά και στον πλανήτη, που ΔΕΝ έχει προπονητή. Που τα αποδυτήρια είναι πλήρως παρατημένα και απαξιωμένα και με την βούλα πλέον της φυγής του Δημητριάδη. Δηλαδή από όλο το κτήμα, έφταιγε το μαντρόσκυλο. Με τον Άραμπαντ να έχει διορισθεί αρχηγός κι ο οποίος να δηλώνει ότι θέλει να φύγει. Η ΑΕΚ να έχει γίνει μικρότερη σε μέγεθος από την Ουτρέχτη. Με τον Καρίμ να τραυματίζεται από τούρτα. Με την μισή ομάδα να μην θέλει να κατέβει στον Πειραιά την Κυριακή. Και ταυτόχρονα να ακούμε ότι η ΑΕΚ κυνηγάει κάποιο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Με μπροστάρη ποιόν; Τον Κιρχιόβιακ που ήρθε για δύο μήνες;

Και βέβαια, να μην σου κάνει εντύπωση ή αίσθηση κάποια λογικά αναμενόμενη ήττα. Είτε με ένα γκολ διαφορά, είτε με τέσσερα. Να σου έχουν κόψει την διάθεση να κάτσεις έστω και στην τηλεόραση να δεις κάτι. Όχι ότι την έχω και τελείως ξεγραμμένη μεθαύριο, αλλά ρε φίλε, όπως και να το κάνεις, είσαι στην φάση που έχεις ακεφιές. Πας σε ένα πάρτυ χωρίς κέφι και περιμένεις μια τεράστια έκπληξη μπας και φτειάξει η διάθεση σου, που όμως κι αυτό να γίνει, πάλι θα ξέρεις ότι είναι προσωρινό και δεν θα έχει κάποια συνέχεια.

Δεν χρειάζεται να ξαναγράψουμε τι απαιτείται. Δεν θα γίνουμε γραφικοί κι εμείς. Δόξα τω θεώ, η ομάδα είναι τίγκα στους γραφικούς υπαλλήλους κι άλλο τόσο στους γραφικούς δήθεν ανεξάρτητους της ενημέρωσης. Και δεν μπορώ να βρω ποιος μπορεί να βάλει την βόμβα στα θεμέλια. Διότι αυτό απαιτείται αν νομίζατε ότι θα μίλαγα για Ντέμη ή άλλα δικά μας παιδιά. Ποια παιδιά ωρέ φίλτατοι; Υπάρχει κανάς παικταράς, κάποια προσωπικότητα που πέρασε και θέλει να ξαναγυρίσει για να προσφέρει στην ομάδα αυτή; Για πέστε μου σε ποια χρονιά αναφέρεστε; Που αυτή η χρονιά τον έδεσε με την ομάδα, αφού τον βοήθησε να βελτιωθεί και να πάρει μια μεταγραφή ανεβάζοντας το κασέ του;

Μίκρηνε πάρα πολύ αυτή η ομάδα. Έχασε οπαδούς, έχασε αίγλη και φυσικά έχασε λεφτά. Το δε ρόστερ της – χωρίς να είναι για τα μπάζα ολόκληρο – είναι για άλλη μια χρονιά το πολύ. Βάλτε κάτω τις ηλικίες. Θα φέρεις τον Ρεμπρόφ  για να σου κάνει αναδιοργάνωση; Τον εβδομηντάρη  Σάντος ( λέμε τώρα ) ; Με ποιόν τεχνικό διευθυντή, με ποιόν σκάουτερ; Άστα, βράστα καλύτερα. Άμα δεν μπορείς να βρεις τους πυλώνες μέσα στην ομάδα για να χτίσεις γύρω γύρω – ενώ κάποιοι υπάρχουν – φαντάσου τι γίνεται σε επίπεδο εταιρείας, με τα στελέχη που υπάρχουν. Μιλάμε για νεκρά φύση και για τύπους που κάθε μέρα για να γλείψουν τον εγγυητή, μας πασάρουν για τα υπόγεια του νέου γηπέδου, για το δέος που πρέπει να αισθανθούμε με τα drones από πάνω και για τα ευρύχωρα πάρκινγκ. Δεν έχει κάτι άλλο το ρεπορτάζ. Λες και είμαστε μέτοχοι σε κάποια κατασκευαστική εταιρεία και θα πάρουμε μερίσματα. Και λες κι ότι τρώμε και το παραμύθι για την επιθεώρηση της Ουέφα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πίεση προς την πολιτεία να τελειώνουν οι δρόμοι γύρω γύρω. Αλλιώς όχι τελικός δεν γίνεται, αλλά ούτε άδεια για φιλικό δεν παίρνεις.

Γι’ αυτό λέω ρε αδερφέ. Πολύ παραμύθι, που δεν είναι ούτε κωμικό. Κι όταν διαβάζεις συνέχεια Αισχύλο, ε τι άλλο να έχεις, απαρά μόνο ακεφιές;