…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Άμα ήταν κάποιος προπονητής που είχε ξαναδουλέψει στην χώρα μας ή έστω και στην Ευρώπη, δεν νομίζω οτι θα είχε κάποιος ενδιαφέρον για να διαβάσει την συνέντευξη του. Είτε διότι τα λόγια του είναι copy paste από προηγούμενες θητείες είτε διότι τα έργα είναι γνωστά. Εδώ όμως έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Κι ενώ πάντα μου την σπάει να διαβάζω συνεντεύξεις αθλητών ή τεχνικών, το είδα αλλιώς. Και το είδα έτσι διότι όπως και να το κάνουμε, ο Αλμέιδα είναι το φετινό μεγάλο στοίχημα της εταιρείας.

Η γενική μου εντύπωση ήταν αυτή του ενθουσιασμού. Με την έννοια οτι ο άνθρωπος είναι προσγειωμένος. Φάνηκε οτι έχει ακτινογραφήσει καλά το υλικό της ομάδας, οτι έχει προσδιορίσει τις θέσεις που πονάμε και οτι δεν χρειάζεται καν να συναντηθεί με τους κομμένους. Αυτό δείχνει μια νοοτροπία όχι συμβιβαστική, άσχετα αν φανερώνει και μια παρορμητικότητα που βεβαίως έχει να κάνει με την εθνικότητα του αλλά και με την κουβέντα οτι προπονώ όπως όταν έπαιζα ή όπως εγώ ζω.

Φυσικά το κυρίαρχο στοιχείο ήταν οτι θέλει κι οτι πρέπει να πετύχει. Οτι θέλει να βάλει μια σφραγίδα στην ομάδα, που θα κινείται στην οργάνωση, την αυτοθυσία και την ένωση. Με απόλυτη γνώση οτι ο κάθε παίκτης παίζει πρώτιστα για τον εαυτό του, οπότε η δουλειά του προπονητή είναι να ενσωματώσει τα ατομικά χαρακτηριστικά κάτω από μια στοιχειώδη ομαδική λειτουργία. Με δυό αποτελέσματα : είτε της αποτυχίας οπότε θα έχουμε την απόλυση του είτε τη επιτυχίας που στην ουσία έκρυβε έναν μακρινό στόχο, που λέγεται πρωτάθλημα.

Κουρασμένοι βέβαια είμαστε από τις συνεχείς αποτυχίες στο θέμα προπονητή, οπότε μπορεί να πιάνουμε απλώς τα μαλλιά μας για να έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι. Δεν το αποκλείω κι αυτό, όμως ρε παιδί μου, σου έβγαζε μια θετικότητα όλη αυτή συνέντευξη. Ένα πάθος πλανιόταν στον αιθέρα, μια ορμή και μια θετική αύρα. Να πιστέψεις κι εσύ αφού το πιστεύει κι αυτός. Δεν ήτα νερόβραστα τα λόγια του, ούτε και οι κινήσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα, στις οποίες όπως είπε κι ο ίδιος, είναι δικές του επιλογές. Δεν είναι και μικρό πράμα αυτό. Το να είναι σε συνεχή επαφή με τους μεταγραφικούς στόχους ή ακόμα και να συζητάει μαζί τους.

Δηλαδή δεν είναι μόνο το οτι είδε οτι δεν είχαμε καθόλου κέντρο κι άρα σωστά ξεκίνησε το χτίσιμο από εκεί, αλλά είδε οτι η ομάδα δεν είχε ούτε καν διάθεση, ούτε καν μίνιμουμ ψυχολογία. Το πόρωμα λοιπόν ξεκινάει στους παίκτες πριν καν έρθουν στην ομάδα και στην συνέχεια αναλαμβάνουν τα λόγια του μετά τις προπονήσεις. Με πολύ φιλικές σχέσεις αλλά με μπόλικο επαγγελματισμό. Και με αρκετή δόση δικής του προστασίας που του την προσφέρει το επιτελείο του.

Θεωρίες βέβαια είναι όλα αυτά και θα πρέπει να δούμε την εικόνα στο γήπεδο. Συμφωνούμε πέρα για πέρα. Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για τους παίκτες. Όμως σαν πρώτο δείγμα φάνηκε θετικό. Διότι όπως βασιζόμαστε στην θεωρία για να λύσουμε κάποια άσκηση, έτσι και τώρα θα μπορούμε να μετρήσουμε τις προγραμματικές αυτές δηλώσεις βλέποντας την διάθεση της νέας ομάδας. Άσχετα με τα πρώτα αποτελέσματα κι άσχετα με το τι νέο έχει διδαχθεί. Παραμένουμε στην θετική κατεύθυνση λοιπόν….

Με έβγαλε ο δρόμος μου στην Νέα Φιλαδέλφεια. Για την φορολογική μου δήλωση πήγα, σε πολύ κοντινό στο γήπεδο γραφείο. Την ώρα που κατεβαίνανε τα διάφορα στοιχεία και κυρίως την ώρα που έπεσε το taxis, βούτηξα τον λογιστή μου και κάναμε μια βόλτα στο γήπεδο. Στους έξω χώρους εννοείται και κύρια εκεί που είναι αυτό το πουλί.

Ένα τεράστιο εργοτάξιο είδα. Η υπογειοποίηση μου έμοιασε σχεδόν έτοιμη τουλάχιστον από την μεριά του γηπέδου. Ο μεγάλος περίπατος φυσικά δεν υπάρχει αλλά αυτό είναι μία λεπτομέρεια. Έτσι όπως είδα την ιστορία, θεωρώ οτι ο δρόμος θα παραδοθεί πολύ σύντομα και θα λήξει επιτέλους αυτή η τεράστια ταλαιπωρία των οδηγών. Τα πράγματα όμως για το γήπεδο δεν μοιάζουν τόσο ρόδινα.

Τα μπετά έχουν σηκωθεί, το σκέπαστρο είναι έτοιμο κι εντυπωσιακό, όμως…Πίνακες ηλεκτρονικοί; Ο αγωνιστικός χώρος; Οι χώροι υποδοχής των αθλητών και του κόσμου; Και δεκάδες άλλα, που δεν χρειάζονται χωριστή αναφορά. Για τα διαρκείας μόνο να πω οτι ακόμα δεν έχει γίνει αρίθμηση του γηπέδου. Τι θέλω να πω χοντρικά…Οτι κουβάδες με λεφτά να υπάρχουν έξω από το γήπεδο, είναι πολύ δύσκολο να είναι έτοιμο μέχρι τα εγκαίνια στις 17 Σεπτεμβρίου. Μόνο τον Αύγουστο να βάλεις που τα πάντα κλείνουν στην χώρα ή τον συντονισμό των συνεργείων, πρέπει να γίνει θαύμα για να είμαστε έτοιμοι. Εν πάση περιπτώσει και μια ακόμη καθυστέρηση θα την συγχωρέσει ο Αεκτζής.

Εκεί λοιπόν που ανταλλάσσαμε απόψεις με τον λογιστή, φτάσαμε και στο πουλί. Εγώ δεν θα πω αν είναι ωραίο ή άσχημο. Ο καθένας έχει την αισθητική του. Ασφαλές θα είναι στην θέση του ή θα γίνει διάφορα κομμάτια που θα κοσμούν διάφορους αντίπαλους συνδέσμους; Η θέση του είναι ολοκληρωτικά λάθος. Κακώς πατάει έξω από το γήπεδο. Πιο λογικό θα ήταν να βρίσκεται στην κορυφή του πέταλου. Πιο εντυπωσιακό από κάτω και κυρίως πιο ασφαλές.

Κάπου εκεί, στην ωραία είσοδο για το πέταλο, δούλευε κι ένα συνεργείο και πήγαμε να δούμε τι έκανε. Κάτι αρθρωτά τζάμια ξεκουβάλαγαν από ένα φορτηγάκι. Πήραμε την απάντηση οτι είναι τα τζάμια για το παρεκκλήσι !! Το οποίο φυσικά και δεν υπήρχε. Κάτι γυψοσανίδες υπήρχαν για τοποθέτηση αλλά τα τζάμια τζάμια. Ψάχναμε να βρούμε και τον καλλιτέχνη που θα ζωγραφίσει…Απίθανα πράματα.

Ανάμεσα σε πλαστικούς σωλήνες, παλέτες με υλικά, λοστάρια και μαδέρια. Μακάρι να είμαι υπερβολικός και μακάρι να έχω ξεχάσει οτι είμαι μηχανικός. Δεν το είδα καλά το project. Ή μάλλον το είδα σπουδαίο αλλά και με άλλη καθυστέρηση. Την ώρα που βγήκαν και τα διαρκείας και κάποιος κόσμος θα σπεύσει να αγοράσει. Μακάρι να διαψευστώ εγώ αλλά και πώς να γίνει όταν σε όλο αυτό το οικοδόμημα σήμερα ήταν όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι….

Παρακολουθώ όπως κι εσείς, αυτές τις αλλαγές που γίνονται σε επίπεδο εταιρείας. Είμαστε σε καλό δρόμο; Είναι απλά κινήσεις εντυπωσιασμού; Είναι να δείξουμε οτι ενδιαφερόμαστε; Ο καθένας έχει την δική του γνώμη, η οποία και είναι σεβαστή. Και δεν είναι μόνο τεχνοκρατική γνώμη, αλλά και συναισθήματος. Φυσικά δεν θα επιχειρήσω ούτε να μειώσω την προσπάθεια που γίνεται, ούτε όμως και να πετάξω στα ουράνια.

Μέχρις στιγμής κρατώ το ψεματάκι με τον προπονητή και το επιτελείο του. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν για την έλευση και την επίσκεψη Αλμέιδα στο νέο γήπεδο, ήταν κονσέρβα. Τα πάντα είχαν συμφωνηθεί πολλές ημέρες πριν και φυσικά είχαν πέσει οι υπογραφές για την συνεργασία. Σημαίνει κάτι αυτό; Μόνο επικοινωνιακά. Έτσι είχαν αποφασίσει στην εταιρεία, κι έτσι έκαναν. Και φυσικά αυτά έγιναν πριν την νέα συνεργασία με τους υπεύθυνους για το γραφείο τύπου. Χώρια που η επίσκεψη στο γήπεδο έγινε με άνθρωπο που λίγες ημέρες μετά απολύθηκε. Πειράζει πολύ; Τίποτα δεν πειράζει αν η ομάδα προχωρήσει. Απλά τα αναφέρω για να κρατάμε ακόμα στο μυαλό μας οτι η ομάδα προχωράει ακόμα ελαφρώς παλαιοκομματικά.

Στην ουσία ο προπονητής της ομάδας και το επιτελείο του, είναι το πιο μεγάλο στοίχημα. Διότι η ΑΕΚ για άλλον πήγαινε κι αλλού κατέληξε. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ένδοξο προπονητικό παρελθόν ή για τίποτα εκτυφλωτικά αποτελέσματα. Όλοι καθόμαστε πάνω στην τρέλα του Αλμέιδα να έρθει στην Ευρώπη και να σηκωθεί να φύγει από την Ελλάδα, έχοντας πρόταση από κάποιο πιο σοβαρό πρωτάθλημα. Αν γίνει αυτό, σημαίνει οτι κι η ομάδα μας θα έχει πετύχει σε κάποιον από τους στόχους της, που φυσικά ακόμα δεν είναι οριοθετημένος. Φυσικά όλοι αυτό ελπίζουμε κι ευχόμαστε, όμως πρέπει να είμαστε και συνειδητοποιημένοι για το πείραμα.

Ένα πείραμα που φυσικά συνεχίζεται και στις διάφορες θέσεις της εταιρείας. Καλά ονόματα ακούγονται, όμως θα ταιριάξουν με τα χνώτα της Ελλάδας, της ΑΕΚ, του εγγυητή; Κι αν βέβαια ο Κουχάρσκι έχει κάποιο καλό παρελθόν ( κυρίως στα οικονομικά ), το οτι ο Άλβες κρέμασε προχθές τα παπούτσια του, σημαίνει οτι εμείς βρήκαμε και τον σωστό αθλητικό διευθυντή; Ασφαλώς και όχι. Δηλαδή, πού την έμαθε την θέση αυτή; Την ώρα που έπαιζε στον Απόλλωνα ή επειδή γράφτηκε το αμίμητο οτι ο Άλβες γύρισε σπίτι του; Ας είμαστε σοβαροί στον χώρο αυτό, και χωρίς να αποκλείουμε τίποτα, ας καταλάβουμε οτι κι αυτό στοίχημα είναι.

Όπως βέβαια στοίχημα θα είναι κι όλοι οι παίκτες που θα έρθουν. Ας είναι με τεράστια βιογραφικά. Κανείς μας δεν ξέρει γιατί θα επιλέξουν Ελλάδα και ΑΕΚ. Κανείς μας δεν ξέρει με τι στόχο έρχονται στην Ελλάδα. Κανείς μας δεν ξέρει αν θα ταιριάξουν με την χημεία μας. Διότι εδώ, την μεγαλύτερη σημασία την έχουν τα αποδυτήρια. Κι όπως και να το κάνεις, δυό αρνητικά πραματάκια τα έχουμε καταγράψει : Τελειώνει ο Μάνταλος βάσει των όσων δήλωσε. Και την επόμενη ημέρα, βλέπεις την καινούργια μας φανέλα. Ένας από τους τέσσερις που την φόραγε, ήταν ο Μάνταλος. Πιο μεγάλες πιθανότητες είχε η φανέλα να τελειώσει παρά αυτός. Και νάταν μόνο αυτό; Αφού άκουσε τα εξ αμάξης στο ΟΑΚΑ, ξαναδήλωσε οτι έχει πάρει τις αποφάσεις του και οι οποίες θα ήταν ανακοινώσιμες εντόπς της εβδομάδας. Ήταν λέει, πολύ μεγάλη η πίκρα του και λοιπά κουραφέξαλα. Και τότε τι έγινε; Προσωπική παρέμβαση Μελισσανίδη. Τον ήθελε οπωσδήποτε στη νέα ομάδα και στο νέο γήπεδο. Γιατί; Τόσο ευχαριστημένος ήταν φέτος; Αλλά και να ήταν, η κίνηση του αυτή δεν ήταν άμεσα καπέλωμα του νέου προπονητή; Το είχαν ήδη συζητήσει; Εύχομαι να μην το είχαν. Διότι αν ο Αλμέιδα του είπε οτι χωρίς τον Μάνταλο δεν μπορώ να στήσω την καινούργια ομάδα, ζήτω που καήκαμε από τώρα. Αν δεν το είχαν συζητήσει όμως, τότε ο παλιοκομματισμός εξακουλουθεί να υπάρχει κι είναι τόσο μεγάλος, που ήδη κάλυψε και το νέο γραφείο τύπου. Το τελευταίο στοίχημα.

Για τον Τσατάλη δεν έχω ιδέα. Για τον Καραλή έχω άριστη γνώμη, τόσο σαν δημοσιογράφο όσο και σαν άνθρωπο. Και είναι πολύ προς την θετική κατεύθυνση οτι σαν παλιό μέλος του ΚΚΕ, έχει το θάρρος της γνώμης του και δεν συμβιβάζεται εύκολα. Ξέρει ακριβώς πού θα χρησιμοποιηθεί; Ξέρει τι είναι το γραφείο τύπου μιας εταιρείας που πουλάει μπάλα; Ξέρει τις διαφόρες επικοινωνίες που κάνει το γραφείο για να υποστηρίζει συνεχώς την δημόσια εικόνα ενός αετού που πουλάει αέρα κοπανιστό; Θα φανεί κι αυτό στην συνέχεια. Που θα είναι σίγουρα καλύτερη από την δουλειά που έκανε πριν το χοιρογούρουνο.

Τίποτα λοιπόν δεν ξέρουμε και για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Πορευόμαστε με βάρκα την ελπίδα, ελπίζοντας η ΑΕΚ να ζωντανέψει και να συνέλθει. Διότι φέτος πλέον, δεν μιλάμε για μια εντελώς χαμένη χρονιά απλώς, αλλά για κολύμβηση στα σκατά. Κι ένα γήπεδο καινούργιο δεν φέρνει την άνοιξη από μόνο του. Πρέπει όλα αυτά τα στοιχήματα και πειράματα να βγουν, για να φέρουν την ομάδα στην κανονικότητα της. Μια κανονικότητα που είναι περίεργο αλλά πέρα για πέρα αληθινό : Θα έρθει πιο πολύ με αυτούς που θα φύγουν, παρά με αυτούς που θα έρθουν.

Από το ταχυδρομείο μου, χωρίς καμία δική μου παρέμβαση

*************************************************************************************************************************************************

Αν μπορεί η λογική της πρόσληψης τουΚουχάρσκι  στην ΑΕΚ να συνοψιστεί σε μια ατάκα, τότε κάλλιστα μπορεί να είναι αυτή του πρώην εργοδότη του, του προέδρου της Λέγκια, Ντάριους Μιοντούσκι όταν και προσέλαβε τον 42χρονο σήμερα Κουχάρσκι, πριν πέντε καλοκαίρια, σε πόστο ανάλογο με αυτό που αναλαμβάνει στην Ενωση: “Είμαι πεπεισμένος πως μπορούμε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα με χαμηλότερα κόστη λειτουργίας και εξόδων. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε πως το μπάτζετ της Λέγκια δεν θα εξαρτάται από τη συμμετοχή της στις διεθνείς διοργανώσεις”.

 Όλα μοιάζουν οικεία, προαναγγελίες γνωστές, ανεξαρτήτως αν μιλάμε για Πολωνία ή για Ελλάδα, αν μιλάμε για τη Λέγκια το 2017 ή την ΑΕΚ το 2013, το 2018 – χρονιές στα καλοκαίρια των οποίων ο ιδιοκτήτης των κιτρινόμαυρων είχε δημοσίως ξεκαθαρίσει πως βασικός στόχος είναι η οικονομική τους αυτάρκεια – ή την φετινή ΑΕΚ, που καλείται να διαχειριστεί ύστερα από μια αποτυχημένη σεζόν ο Κουχάρσκι.

Μια σεζόν η οποία ξεκίνησε με τη μεγαλύτερη μεταγραφική δαπάνη της (σύγχρονης τουλάχιστον) ιστορίας της Ενωσης. Και το φινάλε της την βρήκε εκτός διεθνών διοργανώσεων, με νέο προπονητή, τον τέταρτο με αυτόν τον τίτλο σε έναν χρόνο και ριζικά αλλαγμένο οργανόγραμμα και στελεχειακό δυναμικό, που επιβάλλεται να βρει μεταξύ του γρήγορη περπατησιά για να μπορέσει να προετοιμάσει την ΑΕΚ της χρονιάς που θα την φέρει στο νέο της γήπεδο.

Όταν ο Κουχάρσκι ανέλαβε το αντίστοιχο πόστο στη Λέγκια, η κατάσταση που καλούνταν να αντιμετωπίσει ήταν διαφορετική. Αναλάμβανε πρωταθλήτρια Πολωνίας, με υπηρεσιακό μεν, αλλά επιτυχημένο, προπονητή στον πάγκο και νέο ιδιοκτήτη, ο οποίος όμως τον γνώριζε. Ο Μιοντούσκι, ως CEO από το 2012, ήταν αυτός που αναβάθμιζε συνεχώς τον ρόλο του Κουχάρσκι, εξαργυρώνοντας τις επιτυχημένες του εισηγήσεις στο scouting department του συλλόγου.

Καλό μάτι, χρυσοφόρες εισηγήσεις, Γιουνάιτεντ και επαναπατρισμός

Εκεί ξεκίνησε κοντά στο 2007, έχοντας περάσει γρήγορα από τους πάγκους (βοηθός προπονητής της ομάδας νέων), χωρίς όμως να δείχνει προοπτική, με αποτέλεσμα γρήγορα να περάσει στο τσεκάρισμα ταλέντων για τις φυτωριακές ομάδες της Λέγκια, εντός των πολωνικών συνόρων.

Διορατικός, με καλό ποδοσφαιρικό μάτι, πιστώθηκε εν πολλοίς τον θρύλο που δημιούργησε και τα πολλά χρήματα που έφερε στο ταμείο των πρωτευουσιάνων της Πολωνίας, από τις εισηγήσεις του να αποκτηθούν οι Οντρέι Ντούντα (έναντι 300.000 ευρώ από την Κόζιτσε) και ο πιτσιρίκος Κρίστιαν Μπιέλικ, προτού πωληθούν σε Χέρτα και Αρσεναλ για συνολικό αντίτιμο που ξεπερνούσε τα 6,5 εκατ. ευρώ.

Επικεντρώθηκε σε αγορές που δεν έβλεπαν άλλοι, λογιζόμενες δεύτερης (στην καλύτερη) διαλογής και ενδιαφέροντος. Δεν είναι τυχαίο πως όταν η φήμη του απογειώθηκε με την πρόσληψη από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Φεβρουάριο του 2017 – σε μια ριζική εκείνη την εποχή αναδιοργάνωση του επιτελείου scouting των «κόκκινων διαβόλων» κατόπιν σχετικής επιθυμίας του τότε προπονητή τους, Ζοζέ Μουρίνιο – ανέλαβε υπεύθυνος για παίκτες που προορίζονταν για τις ακαδημίες της Γιουνάιτεντ σε Πολωνία, Σλοβακία και Ουγγαρία.

Δεν πρόλαβε να κάνει κάτι, να δείξει το οτιδήποτε στο «Ολντ Τράφορντ», αφού η πρόταση του Μιοντούσκι, το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, τον επαναπάτρισε μετά από λίγους μήνες. Ορατή με το… καλημέρα η διαφορά από τον προκάτοχό του, τον γνωστό μας από την θητεία του στον Ολυμπιακό, Μίχαλ Ζεβλάκοβ (ανέλαβε αθλητικός διευθυντής αμέσως μετά την έλευση του Κουχάρσκι).

Ακρως επικοινωνιακός, media friendly, εξωστρεφής, showman πραγματικός ο πρώην Πολωνός διεθνής αμυντικός, τελείως στο άλλο άκρο ο Κουχάρσκι.

Περισσότερη ουσία, λιγότερες δημόσιες σχέσεις

Με οποιονδήποτε τρόπο και αν περιγράψουν τον νέο τεχνικό διευθυντή της ΑΕΚ οι συμπατριώτες του, δεν παραλείπουν να βάλουν, σχεδόν σε όλα τα επίθετα, το αντί ως πρόθεμα.

Δεν μιλάει, δεν φαίνεται, δεν επιδεικνύεται. Πιστεύει στην δουλειά του και στον τρόπο που την κάνει. Λίγα – ως καθόλου – λόγια, ακόμη λιγότερες οι εξηγήσεις προς το κοινό και τα media.

Δεν προσεγγίζεται όχι από δημοσιογράφους, ούτε καν από επαγγελματίες του χώρου στον οποίο απευθύνεται, αλλά ούτε καλά καλά και από δικούς του υφιστάμενους ή συνεργάτες. Δεν είναι επικοινωνιακός, εν μέρει θεωρείται ακόμη πως δεν είναι ούτε επαγγελματικά κοινωνικός.

Δεν κάνει φίλους, δεν θέλει φίλους. Περισσότερη ουσία, λιγότερες δημόσιες σχέσεις, περισσότερη δουλειά, λιγότερο εφέ και πασαρέλα σε media.

Deals ρεκόρ

Ετσι πορεύτηκε φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει όλα τα “αντί” που του κόλλησαν οι συμπατριώτες του. Ποιος νοιάζεται όμως αν γίνεται η δουλειά. Πολυεπίπεδο για έναν τεχνικό διευθυντή το πλαίσιο αυτή της “δουλειάς”. Εστω και αν το δικό του ήταν δομημένο από την προεδρική παρόλα αμέσως με το που ανέλαβε: αυτάρκεια.

Και εδώ, του βγάζεις το καπέλο του Κουχάρσκι. Στα 4,5 χρόνια στο πόστο, εισέπραξε από πωλήσεις 34 εκατ. ευρώ. Οι τρεις πιο ακριβές παραχωρήσεις στην ιστορία της Λέγκια – ο Μαγέσκι στη Μονακό έναντι 7 εκατ. ευρώ, ο Καρμπόβνικ στην Μπράιτον έναντι 5,5 εκατ. και ο Σεμπάστιαν Σζιμάνσκι στην Ντιιναμό Μόσχας έναντι επίσης 5,5 εκατ. ευρώ – έγιναν επί ημερών του.

Στο top-12 των επικερδέστερων πωλήσεων, οι 9 έχουν την υπογραφή του, είτε ως τεχνικού διευθυντή είτε ως υπευθύνου scouting (σ.σ. πωλήσεις δηλαδή παικτών που αποτέλεσαν δικές του εισηγήσεις).

Άφησε πλεόνασμα 20 εκατ. ευρώ στα ταμεία

Το δυστύχημα (;), το πρόβλημα (;) για τον ίδιο ήταν πως ποτέ δεν μπόρεσε να καρπωθεί ανταποδοτικά στην ολότητά του το εισόδημα που δημιούργησε. Είναι χαρακτηριστικό πως, έστω και… μπακαλίστικα, σε λογική εσόδων – εξόδων, η θητεία του ως τεχνικός διευθυντής άφησε πλεόνασμα 20 εκατ. ευρώ στα ταμεία της Λέγκια, αφού σε αυτό το διάστημα η μεταγραφική δαπάνη του Κουχάρσκι (για αγορές και μόνο) δεν ξεπέρασε τα 14 εκατ.

Εν πολλοίς αναμενόμενο. Αυτάρκεια. Ποτέ συνεπώς δεν δούλεψε με μπάτζετ… χορηγούμενο, ποτέ δεν πήρε το παραμικρό ως «ένεση» οικονομική. Κινούνταν στην αγορά ποσοστιαία – και μόνο – από τις εισπράξεις.

Η ατάκα του, πριν το ξεκίνημα της περυσινής σεζόν, “zerozłotych, zeroeuro” αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν της λειτουργίας και της οικονομικής φιλοσοφίας της Λέγκια στα χρόνια του ως τεχνικός διευθυντής.

Μηδέν ζλότι, μηδέν ευρώ. Μέχρι και σύνθημα στις εξέδρες του Jozef Pilsudski έγινε, πανό από τους οπαδούς, αλλά και αντικείμενο δημόσιου debate.

Τίτλοι εντός, αποκλεισμοί εκτός

Όπως σε κάθε μεγάλη ομάδα απανταχού στον πλανήτη, έτσι και στη Λέγκια, οπαδοί και media “διψούν” για τίτλους, επιτυχίες και μεταγραφές. Οι πρώτοι για τα δεδομένα του ανταγωνισμού της Ekstraklasa, ήρθαν.

Τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο ο απολογισμός της θητείας του Κουχάρσκι. Παραπάνω, πολύ, από τον ιστορικό μέσο όρο συχνότητας κατάκτησης τίτλων του συλλόγου.

Εκτός των πολωνικών συνόρων όμως, καμία αντιστοίχιση. Το πρώτο καλοκαίρι του Κουχάρσκι στο γραφείο, η Λέγκια αποκλείστηκε διαδοχικά στα καλοκαιρινά προκριματικά από Αστάνα (Champions League) και Σέριφ (Europa League).

Το επόμενο – 2018 – από Σπάρτακ Τρνάβα (Champions League) και Ντουντελάνζ (Europa League). Έναν χρόνο μετά από τους Ρέιντζερς (Europa League) και το καλοκαίρι του 2020 από Ομόνοια (Champions League) και Ντρίτα (Europa League).

Μόνο το περασμένο η Λέγκια επιβίωσε των προκριματικών. Αποκλείστηκε σε αυτά του Champions League από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, απέκλεισε στα playoff του EuropaLeague την Σλάβια Πράγας και μπήκε στους ομίλους, όπου σε απαιτητικότατο γκρουπ διεκδίκησε πρόκριση ως την τελευταία αγωνιστική, καταλήγοντας τελευταία πίσω από Σπαρτάκ Μόσχας, Νάπολι και Λέστερ.

Δεν ήταν αρκετό για να σώσει ούτε το ιστορικά ανεπανάληπτο πρώτο μισό της σεζόν της Λέγκια ούτε και όπως αποδείχτηκε τη θέση του ίδιου του Κουχάρσκι. Φτάνοντας στη χειμερινή διακοπή, οι “λεγεωνάριοι” ήταν προτελευταίοι στη κατάταξη ύστερα από 18 αγωνιστικές, με τους οπαδούς, πολύ νωρίτερα, από τα μέσα του φθινοπώρου κιόλας, αλλά και ακολούθως τα media, να έχουν προσωποποιήσει τον υπεύθυνο στον 42χρονο αξιωματούχο.

Ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν τον είχαν – παρότι παιδί του συλλόγου – στην… καρδιά τους. Είπαμε, θέμα προσέγγισης, χαρακτήρα και τρόπου δουλειάς. Ο Κουχάρσκι τις περισσότερες φορές έβγαινε μπροστά, καλύπτοντας απόλυτα τη διοικητική επιλογή περί αυτάρκειας.

Δεν παραπονέθηκε – τουλάχιστον δημοσίως – για το ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί ούτε… ζλότι, ούτε ευρώ, οπότε αναγκαστικά στρέφονταν σε αγορές που ο ίδιος είχε αποκτήσει ειδίκευση.

Ενδεικτικά και μόνο έφερε παίκτες από την Ελβετία, από την Κροατία, από την Ουκρανία, από την Λετονία, από την Κύπρο, από τη Λιθουανία, από την Αλβανία, από το Αζερμπαϊτζάν, από το Ουζμπεκιστάν, από το Ισραήλ, από την Ουγγαρία (ποτέ για τη σημειολογία της συζήτησης, πάντα σε σχέση με το στάτους που θα συναντήσει τώρα στην ΑΕΚ, δεν πήρε Αργεντινό ούτε και ψώνισε απ’ ευθείας από τη Λατινική Αμερική).

Όταν δεν υπάρχουν (ή δεν διατίθενται) λεφτά, επιβάλλεται η δημιουργία, η εναλλακτική ματιά. Και αυτή, εκ των πραγμάτων, την είχε ο Κουχάρσκι, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε αποκτήσει ειδίκευση από τα χρόνια του ως scout αναζητώντας ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να σταθούν στη Λέγκια από δεύτερης (και πιο κάτω) διαλογής και ταχύτητας πρωταθλήματα.

Σε τέτοιο επίπεδο όμως, ανάλογες επιλογές δεν είναι πάντα, ποδοσφαιρικά, αγωνιστικά επιτυχημένες. Μπορεί μία έστω να σώσει οικονομικά μια ολόκληρη σεζόν (ή και παραπάνω), αλλά δεν σημαίνει πως αγωνιστικά το σύνολο θα είναι αρκετό. Η έστω, επαρκές για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Είπαμε, τίτλοι, νίκες και μεταγραφές.

Κακή σεζόν, αφόρητη πίεση και αντίο

Η τελευταία, καλοκαιρινή φουρνιά, αποδείχτηκε αποτυχημένη. Είχαν προηγηθεί και άλλες μεταγραφικές περίοδοι που δεν δημιουργήθηκε, δεν ενισχύθηκε το ανάλογο γκελ εξέδρας – μεταγραφικής δραστηριότητας (για παράδειγμα, στην αμέσως προηγούμενη μεταγραφική περίοδο, τη χειμερινή του 2021, η Λέγκια δεν έκανε καμία προσθήκη), προστέθηκαν και τονίστηκαν οι αλλεπάλληλες, προηγούμενες, εκκωφαντικές αποτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλά και το συνεχές πήγαινε – έλα προπονητών (εννιά φορές άλλαξαν στη θητεία του, με έξι διαφορετικούς προπονητές να αναλαμβάνουν. Ο Σέρβος Αλεσκάνταρ Βούκοβιτς χρίστηκε τρεις φορές…) ήρθε και το τραγικό φετινό πρώτο μισό και το γλυκό έδεσε.

Η πίεση αφόρητη. Αυτό, αν μη τι άλλο, ο Κουχάρσκι το έμαθε καλά, αφού παρότι οι συγκρίσεις ούτε ενδείκνυνται ούτε και ευδοκιμούν, έμαθε να λειτουργεί υπό καθημερινή, πολυεπίπεδη και… πανταχόθεν πίεση.

Και άντεξε, αποτελώντας τον μακροβιότερο τεχνικό διευθυντή της ιστορίας της Λέγκια. Πριν αναλάβει, το πόστο του αποτελούσε ισόδυναμο της ηλεκτρικής καρέκλας: τρεις τεχνικοί διευθυντές είχαν αλλάξει σε λιγότερο από 1,5 χρόνο.

Τα Χριστούγεννα όμως και ο ίδιος και η κατάσταση έφτασαν στο απροχώρητο. Μόνο και μόνο η εικόνα της Λέγκια στην προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα, περίσσευε για να ξεγράψει μονοκοντυλιά ό,τι θετικό στο οικονομικό και λειτουργικό κομμάτι (πιστώνεται την αναδιοργάνωση και αναβάθμιση του συστήματος scouting του συλλόγου.

Χαρακτηριστικό πως οι λογιζόμενες ως καλύτερες προσθήκες επί των ημερών του, ο γνωστός μας Τόμας Πέκχαρτ και ο Βραζιλιάνος μεεσοεπιθετικός Λουκίνιας, έγιναν κατόπιν εισηγήσεων συνεργατών που ο ίδιος ο Κουχάρσκι έβαλε στο οργανόγραμμα του επιτελείου του) είχε να επιδείξει, που πάντως έτσι κι αλλιώς σπάνια αναγνωρίζει και πιστώνει η οπαδική βάση.

Και έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου ανακοίνωσε την παραίτησή του, χωρίς ποτέ έκτοτε να πει το παραμικρό σχετικά. Ούτε απολογιστικά, ούτε επεξηγηματικά. Τίποτα. Ενισχύοντας το προφίλ που δημιούργησε στη Λέγκια, προφίλ που πλέον με ασφάλεια μπορεί να εκτιμηθεί πως δεν είναι τεχνητό, αλλά αποτελεί μέρος της προσωπικότητά του Ράντοσλαβ Κουχάρσκι.

Το εδώ ποδοσφαιρικό σύστημα, το γνωρίζει, αφού έχει κάνει deals ως τεχνικός διευθυντής της Λέγκια σχεδόν με όλους. Ολυμπιακό (Οφόε, Αντρε Μαρτίνς, Καφού), ΠΑΟΚ (Μουλέν), Αρη (Ρόουζ), Παναθηναϊκό (κάτι διαδικαστικά που είχαν απομείνει από τα δικαιώματα του Καρλίτος όταν ο Ισπανός ήρθε στους πράσινους), ακόμη και Παναιτωλικό (Ρότσα), ενώ πριν δύο χρόνια περίπου το όνομα του είχε παρουσιαστεί μεταξύ των όσων φέρονταν τότε να εξετάζει ο ΠΑΟΚ για το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Θα έχει, το μόνο σίγουρο, ενδιαφέρον…

Προ ολίγων ημερών ολοκλήρωσε το πέρασμά του από την ζωή,ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου,έφυγε κοντά στα 80. Πρόκανε δηλαδή να παρουσιάσει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένος από τότε,που μικρός “έπαιζε” με τα κουζινικά σκεύη και αναζητούσε μουσικούς δρόμους έκφρασης ή και διαφυγής.

Φυσικά,θα αδράξουν την ευκαιρία οι εδώ κόπροι να πάρουν λίγο απο την λαμψη του γεγονότος,πρωτού τον ξαποστείλουν. Τον μισούσαν σχεδόν στο παραδοσιακά μνησίκακο ελληνικό κράτος. Τον απεχθάνονταν. Αρα κάτι καλό θα έκανε.
Θα ήταν ντροπή και μόνο να αναφέρω στο ίδιο κείμενο,το όνομα του Παπαθανασίου,μαζί με αυτά ορισμένων δημόσιων κομπλεξικών κάπρων.Δεν θα το κάνω. Παρόλο που είναι π.χ. μεγάλος πειρασμός το να μην θυμηθώ πως ο Vagelis κονταροχτυπιόταν με τον Βαγγέλα.Τον Βενιζέλο,τότε για το Παγκοσμιο του ’97. Δηλαδη ένα μουσικό ιδιοφυες “τέρας”, έπρεπε να κάνει ζάφτι με ένα άλλο στομαχικό,λαμογιακού τύπου τέρας,έναν μονάντερο βόθρο.
Τέλος πάντων. Ας μη βρωμίζω άλλο το στόμα μου.

Η Πυθαγόρεια αρμονία,αναπόσταστο μέρος της οποίας είναι η μουσική,στη σύγχρονη έκφρασή της, υπενθυμίζοντας ότι “γνωρίζω” σημαίνει “θυμάμαι”.
Δεν “μαθαίνουμε”. Οι πληροφορίες μαθαίνονται.Μεταφέρονται με την σχολική επανάληψη. Η Μνήμη όμως,που είναι μια κατάσταση αρχέγονη ενυπάρχει ήδη,φυτεμένη στο DNA.Απλώς,είναι δύσκολο πολύ να αναγνωρισθεί,να αποκωδικοποιηθεί π.χ σε νότες.Το να “ακούς” τη μουσική μέσα στη σιωπή. Οσοι τα κατάφεραν,ονομάστηκαν “μύστες”.
Οι άνθρωποι έχασαν την ικανότητα να “συνδέονται” με τα Μεγάλα, γιατί αντικατέστησαν τη Γνώση με την πίστη. Οσοι αναζητούν αντί να πρσεύχονται, είναι πιο κοντά στο θαύμα.
Είναι από τους ανθρώπους που με επιρρέασαν βαθιά. Οφείλω το “ευ ζειν”.

Η Μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος σύνδεσής με την Ψυχή σου αλλά και ταυτόχρονα της κατανόησης των μηχανισμών του Σύμπαντος,αφού η ίδια είναι όχι απλώς Επιστήμη,αλλά μητέρα των επιστημών.
Και ένας κόσμος που καλπάζει αμόρφωτος και ακαλλιέργητος κραδαίνοντας την τεχνολογία ως άρμα,είναι ένας τραγικός κόσμος,με απίστευτες συνέπειες.
“…απολίτιστοι, απαίδευτοι άνθρωποι κρατάνε στα χέρια τους το τρομερό όπλο της υψηλής τεχνολογίας.Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο τρομερό από αυτόν τον συνδυασμό και φοβάμαι για όσα μπορεί να συμβούν…” έλεγε,πολλά χρόνια πριν.
Σα να πέφτει μέσα.

Ταιριάζει ταμαμ το γεγονός της φυγής του Βαγγέλη, με το θέμα που έθιξα στο προηγούμενο κείμενο μιλώντας για “ανθρώπους διαφορετικής πάστας και γαλβανισμένους να αντέχουν στην λαϊκή οξείδωση.” Ακολουθώντας τον δρόμο του Ενός.Τέτοιος ηταν και εκείνος.

Αυτοί που προτιμούν την Ατομική Ελευθερία από την προσωπική ειδωλολατρία. Που πιστευούν σε έναν θεο πατέρα παντοκράτορα,δηλαδή στον εαυτό τους,αλλά δεν αποζητούν ούτε ποίμνιο,ούτε υπηκόους. Πορεύονται μόνοι και ισχυροί.
-Νιώθετε μοναξιά; ερωτήθηκε σε μια -από τις ελάχιστες ετσι κι αλλιως- συνέντευξή του.
-Ολοι μας, είμαστε μόνοι” απάντησε.
Ποια μεγαλύτερη αλήθεια υπάρχει από αυτή;

Η μουσική που γεννήθηκε απ το κεφάλι του,(κατά τον ίδιο,προυπήρχε,απλά βρέθηκε οδός διαφυγής της προς τα έξω) πρέπει να έφτιαξε νέους κόσμους.Αν όντως ο cosmos είναι πολυσυμπαντικός όπως υποστηρίζουν αρκετοί επιστήμονες, σίγουρα ο Β.Παπαθανασίου πρέπει να έχει συμβάλει στη δημιουργία τουλάχιστον ενός από αυτούς.

Το ερώτημα,στην περίπτωσή μας,στην περίπτωση του Vangeli δηλαδή,δεν είναι τόσο το “από που προέρχεται η μουσική”. Πως γεννιέται,αν προϋπάρχει σε ένα “χώρο” που εκεί αναμένει δηλαδή. Αλλά το “που πηγαίνει”. Αν υπάρχει προορισμός.
Και κυρίως το “Αν η μουσική μπορεί να δημιουργήσει Υλη”. Αν μπορεί να φτιάξει νέους κόσμους.
Λέω πως ναι.

Mε την ολοκλήρωση του νέου γηπέδου,ξεκινούν και τα δύσκολα.
Γιατί αν συνεχίσεις να την βγάζεις με φασολάδα αγωνιστικά,οσοι θα
έχουν απομείνει θα σε βρίζουν από τις κερκίδες  και μάλιστα με υπέροχη ακουστική στο σκεπαστό γήπεδο.  Δεν θα σώσει κανέναν,ποσο δεν μάλλον το κυριο υπαίτιο της αγωνιστικής κατάντιας μακράς διαρκείας,το ότι η ΑΕΚ θα “μπει στο νέο γήπεδο”. Και λοιπόν; Το αντίθετο.Πλέον εκει μέσα δεν θα μπορείς να κρύβεις το πρόβλημα,όπως στο αχανες ΟΑΚΑ.Ουτε και θα υπάρχει πλέον η δικαιολογία “ξέρετε,χτίζουμε γήπεδο”. Το αντίθετο. “Εχτισες; Τελείωσες; Μπράβο.Η ομάδα πού είναι”;.

Δεν θα σε γλυτώσει καμιά πρόσκαιρη συναισθηματική φόρτιση από τα μουσεία και  τις επιγραφές. Αυτά είναι για τον πρώτο μήνα. Και θα είναι τραγικό πραγματικά να σε βρίζουν  εις το γήπεδο που ο ίδιος “σήκωσες”. Είναι  σα να κλέβουν οι κρουπιέριδες τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του καζίνο.

Εδώ ο “θείος” Σωκράτης τα άκουγε στο νεόδμητο “Καραϊσκάκης” έχοντας πάρει μια ντουζίνα πρωταθλήματα, λες να γλυτώσεις εσύ βρε;

Η δημιουργία νέας ομάδας σε διαφορετική βάση,είναι μονόδρομος,τώρα που πλέον η δικαιολογία του νέου γηπέδου που καταναλωνει χρόνο,πόρους,ενέργεια κλπ εκλείπει.

Ο δράκος ψόφησε και μάλλον θα πρέπει να τελειώνουμε με τους “Μάνταλους” αγωνιστικά, τους “Γιαννάκιδες” εξωαγωνιστικά, τους “Κονέδες” τεχνοδιευθυντικά και τους “Δημάτους” επικοινωνιακά.

Και δεν ζητείτε κάποια τρομερή υπέρβαση.Ούτε κάποιο στρατηγικό μυστικό να κατακτηθεί. Απλά πράγματα: Βρίσκεις 5  ανθρώπους κατάλληλους, τους τοποθετεις στις κατάλληλες θέσεις, εσύ παίρνεις το πούρο και τους μπράβους και τραβάς κατα την εξέδρα ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ.

Ετσι λειτουργούν οι ομάδες εδώ και κάτι δεκαετίες. Πάψαμε να πετάμε φέρετρα στους αγωνιστικούς χώρους και να τραβάμε χειρόφρενο όπου σταθούμε,να βγαίνουμε έξω σα καουμπόιδες και να διευθετούμε μικροθέματα, από διαιτητικούς μικροτραμπουκισμούς ως τη ρύθμιση της περιόδου της κοπέλας στην υποδοχή.

Είναι μονόδρομος η δημιουργία αξιόμαχης ομάδας. Αν ως τώρα,για διάφορους λόγους “απαγορεύονταν” στην ΑΕΚ-δηλαδή στον ΜελισΣανίδη- να κάνει πραγματικό πρωταθλητισμό,από δω και μπρος δεν υπάρχει δικαιολογία. Ετσι φαίνεται τουλάχιστον.Γιατί αν ακόμα είσαι “δεσμευμενος”, τότε πούλα να πάει στο διάολο να ησυχάσουμε και μεις και συ. Να μη βουρλιζόμαστε.

Φυσικά ισχύουν και τα: “εταιρεία του είναι,ότι θέλει τη κάνει,άμα θέλει την καίει, τί λόγος μας πέφτει”. Ναι. Το τυπικό μέρος του πράγματος είναι αυτό. Το ουσιαστικό-όπως συμβαίνει σε όλα τα σπορ-από την εποχή των μονομάχων με το “SPQR” όπου ο Αυτοκράτορας ήταν έρμαιο στις “αποφάσεις” του κοινού της αρένας, ισχύει ότι οι ομάδες-κατ επέκταση και τα πρόσωπα που τις αποτελούν- “ανήκουν” στον κόσμο τους. Ουσιαστικά. ‘Η έχει αλλάξει κάτι από τότε και δεν το ξέρουμε; Τίποτα.

Απ΄την άλλη, μισούν και νοιώθουν απέχθεια για τον κόσμο οι “άπερ κλας”, οι καβαλημένοι ντε με την-όποια-εξουσία. Ουτε να τον φτύσουν δεν καταδέχονται. Αλλά αυτό δεν πρέπει να φαίνεται. (Και σε πολλές περιπτώσεις,έχουν και δίκιο). Και είναι αναγκασμένοι να παίζουν το παιχνίδι της υποκριτικής. Ζητούν την επιβραύευση από αυτούς που απεχθάνονται.

Οπότε κάποιες φορές αναγκάζονται-υπό την αφόρητη λαϊκή πίεση- να παίρνουν αποφάσεις ενάντια σε αυτό που πιστεύουν ή θα ήθελαν. Γιατί το διακύβευμα,εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο από την λαϊκή αποδοχή,την λαική επευφημία. Και κατ επέκταση,την περίφημη υστεροφημία. Διαφορετικά τί νόημα έχει όλοι να πιστευουν ότι ήσουν απατεώνας και ο μόνος που πιστεύει ότι ήσουν “μάγκας” να είσαι εσυ ο ίδιος. Την λαϊκή “έγκριση” αποζητούν όλοι οι ξιπασμένοι. Και οι εξουσίες,είναι γεμάτες από δαύτους.

Στην ουσία, “πίπες” στον κοσμο κάνουν, οι τάχα ακριβοθώρητοι και “μπλαζέ”.  “Επιστρεφουν” εκεί όπου αποστρέφουν την κεφαλή. Οσο μεγάλος και βεντέτα να είναι ένας ηθοποιός,να κυκλοφορεί με υφάκι και γυαλιά και πέντε μπράβους, στο τέλος αποζητά το χειροκρότημα,τον λαικό αλαλαγμό, την κοινωνική επικρότηση. Σχεδόν όλοι όσοι το παίζουν “κάποιοι”,αποστρεφόμενοι τα πληθη που τους προκαλούν εκνευρισμό και αναγούλα, το μόνο που αποζητούν-εν τέλει- είναι η λαική αποδοχή.

Μια τέλεια αναστροφή,που είναι η επιβραύευση των “από πάνω” από τους “απο κάτω”. Μια αέναη ερωτική περίπτυξη, μια “παρτούζα” δηλαδή αναμεσα σε αυτούς που “έγιναν” και σε αυτούς που προσκυνούν τα είδωλα,ώστε να μπορούν-όταν δεν τα θαυμάζουν πλέον-να τα καταρρίπτουν με τη μούρη στο χώμα. Η Αποκαθήλωση,είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση του πλήθους. Ακόμα μεγαλύτερη από την Αποθέωση. Τα είδωλα είναι έρμαια του πλήθους.

Πρέπει να είσαι διαφορετικής “πάστας” άνθρωπος και άλλου “μικροκύμματος” καί έτσι “γαλβανισμένος”, για να αποφεύγεις την λαϊκή οξείδωση,αδιαφορώντας για την συνέπεια της μη αποδοχής από τρίτους, πλέοντας στον απέραντο ωκεανό του Ενός.

Οι περισσότεροι λάγνοι με την εξουσία
(οικονομική,πολιτική,στρατιωιτκή κλπ) είναι απλώς καβαλημένοι τενεκέδες. Γι αυτό και τους φοβίζει η “αποξένωση”. Από τον βασιλιά με τους “υπηκόους” και τον βαθύπλουτο που πηδάει από σαλέ σε σαλέ,ως τον διάσημο τραγουδιστή και  ζωγράφο. Απαντες φοβούνται το “Τίποτα”. Το “μαύρο”. Το “μηδέν”. Και ζητούν να ανέβουν στην “αμαξοστοιχία” της λαικάτζας, προκειμένου να περάσουν στην Αθανασία. Eche Homo.

Γι αυτό λοιπόν προσοχή.  Λέμε στον δικό μας εδώ τενεκέ: Φτιάξε ομαδούλα,δεν χρειάζεται να κατέχεις και πυρηνική Φυσική. Παρουσίασε κάτι της προκοπής. Αντίπαλοι άλλωστε με καφενεία έιμαστε σε ένα μπουρδέλο κάπου στα Βαλκάνια,μη το δραματοποιούμε δα.
Διότι ακούω ήδη από το κοντινό μέλλον να έρχονται ιαχές και μουσικές από τις εξέδρες της “εκκλησίας”  όπου ο αρχιψάλτης της νέας “σκεπαστής” θα δίνει το σύνθημα: “Αινείτε” αυτόν εν τυμπάνω και χορώ. Και όλο το γήπεδο να κρατά το “ίσο”.

Φυσικά δεν θα υπάρχει κριτική. Φυσικά δεν επρόκειτο να δω το παιχνίδι, που κανείς δεν είχε κίνητρο. Ας κάνουν την κριτική αυτοί που πήγαν στο γήπεδο. Θέλω πολύ να διαβάσω τους λόγους που τους έστειλαν στο γήπεδο ενώ η πεόκρουση είναι μια ιδιωτική υπόθεση.

Στα σχόλια μπορεί να γίνει και κάποια συζήτηση. Αλλιώς συνεχίζουμε με τις αποφάσεις του εγγυητή αργότερα.

Σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο, με κόσμο, φωνή, παλμό και ποδοσφαιρικό φανατισμό, η ΑΕΚ μπήκε με το 4-3-3 και τα μετρημένα κουκιά της. Αυτήν την φορά είχε σέντερ φορ τον Γκαρσία, που φυσικά ήταν ανύπαρκτος. Οι δυό αντίπαλοι ήταν πολύ νευρικοί και αγχωμένοι και στην ουσία προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τα εκατέρωθεν όπλα.

Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ένα κάκιστο θέαμα, χωρίς ρυθμό. Σαν παιχνίδι ήταν να μασάς και να φτύνεις. Οι άμυνες κυριάρχησαν – κορυφαίος σήμερα ο Μήτογλου –  και δεν άφησαν να δημιουργηθούν ευκαιρίες, με δύο εξαιρέσεις : Μια σούπερ ευκαιρία του Γκαρσία σε άδειο τέρμα και μια δοκαράρα του Άρη στο τελευταίο λεπτό. Έτσι όπως κατέληξε το σκορ, κρίνεται δίκαιο αφού οι δυό ομάδες πήραν κουλουράκια στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Τα κουλουράκια οφείλονται στην καταπληκτική απόδοση του Σιμάνσκι, που έκοψε στη μέση τον Άρη, και στην ανυπαρξία του Μάνταλου και του Γκαρσία σε κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης ή τακτικής επίθεσης. Συνολικά η ΑΕΚ κράτησε περισσότερο την μπάλα στα πόδια της αλλά ήταν διστακτική στην εκτέλεση. Όπως ήταν ξανά αργή στο κατέβασμα της μπάλας από την περιοχή της.

Ο Άρης, που έπαιζε για δυό αποτελέσματα,  ήταν τακτικά σωστός και δεν ήθελε να πάρει ρίσκα. Πολύ σωστά. Όλα αυτά όμως έφτιαξαν ένα πρώτο μέρος που ήταν διαγωνισμός λαθών και φάουλ. Μαζί με την νευρικότητα των παικτών και τις πολλές διακοπές, εντάξει το λες και ντέρμπυ το παιχνίδι, μας κούρασαν ιδιαίτερα. Όπως μας κούρασε και το ότι η ΑΕΚ πάντα θα κάνει ένα χαζό λάθος, που από καθαρή τύχη δεν την έφερε πίσω στο σκορ. Σίγουρα όμως κουραστήκαμε από το κακό θέαμα και από τις δυό τελικές όλο κι όλο σε ένα ημιχρόνιο.

Στο δεύτερο μέρος, εμφανίστηκε η χαρά της πουτανιάς της μπάλας. Ο ανύπαρκτος Γκαρσία, έβαλε δυο γκολ. Χωρίς να γίνει κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να έχει αλλάξει η εικόνα του πρώτου μέρους. Η ΑΕΚ έδειχνε να έχει βρει πορτοφόλι. Δεν ήταν και μικρό πράμα να έχεις προηγηθεί με τέτοιο σκορ.

Ο Άρης έδειχνε πελαγωμένος. Ο χρόνος κύλαγε και δεν μπορούσε να στρώσει το παιχνίδι του. Από την άλλη όμως μεριά, την δικιά, γινόταν ό,τι ήταν δυνατόν για να φάμε γκολ. Επιπολαιότητα και τρομερή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Σε παιχνίδι που έπρεπε να είσαι το αφεντικό κι απλά να διαχειριστείς τον χρόνο και την μπάλα. Λάθη επί λαθών, σχεδόν αβίαστα.

Δεν ήθελε και πολύ για να γυρίσει η πλάστιγγα, όσο κι αν προσπάθησε ο Οφρυδόπουλος να διορθώσει τα πράματα. Δεν ήταν πλέον δικό του θέμα, όσο κι αν χάρηκα που ξεφτίλισε τον Μάνταλο, που εύχομαι να μην ξαναπαίξει στην ομάδα μας. Ήταν θέμα παικτών, δύναμης και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία η οποία ισοπεδώθηκε με την μείωση του σκορ, και η οποία μετά την ισοφάριση, έγινε ήττα ντροπής, πραγματικό ναυάγιο. Κάτι το απίστευτο για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη και η οποία θα ήθελε να παίξει στην Ευρώπη.

Αν φύγω όμως από αυτά, μπορώ να πω οτι το παιχνίδι έγινε σπουδαίο. Με ένταση, σασπένς, και νευρώδη ρυθμό. Οπότε μας κράτησε σαν θέαμα, παρά αυτά τα συναισθήματα που λογικά διέλυσαν κάθε Αεκτζή. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Είσαι δυό γκολ μπροστά. Και τρέμεις. Και δεν μπορείς να καταπιείς την μπάλα. Όταν βγαίνεις μπροστά, δεν βάζεις κι άλλο γκολ. Όταν πας να αμυνθείς, τρέμουν τα πόδια σου, παρόλο που σε κρατάει δυό φορές ο Στάνκοβιτς.  Αυτά και μόνο αυτά, είναι ικανός οδηγός για τις μεταγραφές σου.

Κουράγιο παιδιά. Αυτά έχει η μπάλα. Και αυτά μπορεί να σου δώσει μια ομάδα κακή, ηττοπαθής, κακοσχεδιασμένη και χωρίς προπονητή. Δεν αξίζαμε την Ευρώπη. Αν την παίρναμε διότι ίσως κατέρρεε ο Άρης, θα ήταν απλά μια ένεση χρημάτων στον εγγυητή. Η ΑΕΚ δεν μικραίνει επειδή δεν θα πάει στην Ευρώπη. Ας βάλουν τον κώλο τους κάτω όσοι μείνουν για τη νέα ημέρα, κιας δουλέψουν. Πρώτη τους δουλειά είναι να φύγουν οι άχρηστοι. Το πιο σημαντικό είναι αυτό. Να φύγουν αυτοί που πότισαν με μοιρολατρία αυτήν την ομάδα. Συγχαρητήρια στον Σιμάνσκι και στον Μήτογλου. Άξια θα συνεχίσουν.

4-3-3 και σήμερα, αλλά με την γνωστή τρύπα : Χωρίς σέντερ φορ. Θα μου πείτε είχε; Τι να πω; Εφόσον ο Καρίμ μπαίνει κάποια λεπτά, θεωρώ οτι υπάρχει. Εντάξει, ίσως να μην μπορεί να παίξει όλο τον αγώνα. Ας έπαιζε μέχρι η ΑΕΚ να έβγαζε σκορ ασφαλείας. Όλο το άλλο είναι ξεκάθαρα λάθος, όσο κι αν ο Άμραμπαντ έπαιζε στα πλάγια. Ο Γκαρσία αγαπητέ Οφρυδόπουλε, εκτός του ότι δεν είναι παίκτης, σίγουρα δεν είναι σέντερ φορ. Κατά μείζονα λόγο.

Κι έμοιαζε όλο το πρώτο μέρος να πηγαίνει στον βρόντο. Δηλαδή, το πολύ καλό μας κέντρο σήμερα, η εξαιρετική επιθετική προσφορά του Άμραμπαντ και η αμυντικογενής τακτική του ΠΑΣ. Αυτά δημιούργησαν μια τρομερή κατοχή μπάλας και μια συνεχή παρουσία της ομάδας μας στην επίθεση. Μιλάμε για βομβαρδισμό της αντίπαλης εστίας σε μια απίστευτη ποικιλία επιθετικών προσπαθειών. Που είπαμε οτι παρ΄ολίγον να μην είχαν αντίκρυσμα αφού οι σέντρες δεν είχαν αποδέκτη.

Θα ήταν κρίμα η ομάδα να πήγαινε χωρίς γκολ στο διάλειμμα. Διότι σήμερα, φυσικά βοηθούμενη από τις συνθήκες, ήταν καλή κι έπαιξε ορθολογικά, υπομονετικά προσφέροντας μάλιστα και θέαμα. Τελικά λυτρώθηκε με την αχρησιμοποίητη αριστερή πλευρά σε μια φάση που δεν βγήκε σέντρα και σκόραρε ο Χατζησαφί, ενώ λίγο αργότερα σκόραρε κι ο Μαροκινός με πέναλτυ, που είναι να απορείς τι στο διάολο πια βλέπουν οι Έλληνες διαιτητές. Μιλάμε για χέρι προτεταμένο, τεντωμένο και για κόψιμο σέντρας μπροστά στα μάτια του Διαμαντόπουλου. Κι όμως χρειάστηκε var.

Πέραν αυτών, είδαμε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος. Το πρεσάρισμα της ομάδας μας ήταν σωστό κι αποτελεσματικό και δεν θυμάμαι να δημιουργήθηκε κάποιος κίνδυνος για να φάμε γκολ. Οι επιθέσεις ήταν πολύ σωστά χτισμένες κι είχαν πλουραλισμό. Η ΑΕΚ ήταν καταιγιστική σε τρέξιμο και σε πίεση στον αντίπαλο. Το βασικό όμως ήταν ότι έπαιζε σωστά και όχι άναρχα. Κι είχαμε καιρό να το δούμε αυτό, όσο κι αν ο αντίπαλος δεν προέβαλε σοβαρή αντίσταση. Λίγη προσοχή πλέον χρειάζεται και μια καλή διαχείριση του σκορ και του χρόνου.

Ευτυχώς επικράτησε η λογική στο δεύτερο μέρος. Δηλαδή αυτό που έγραψα στο τέλος στο πρώτου ημιχρόνιου. Διαχείριση, κατέβασμα του ρυθμού και rotation. Την βοηθούσε πλέον το σχήμα χωρίς σένρε φορ.  Την βοήθησε αρκετά όμως , πέραν της ανυπαρξίας ηθικού του ΠΑΣ, και το καταπληκτικό τρίτο γκολ, που ήταν αποτέλεσμα σπουδαίας ομαδικής προσπάθειας. Ξέραμε οτι το θέαμα θα υπέφερε αλλά αυτήν την στιγμή, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Εξ άλλου μην είμαστε και άδικοι. Έπαιξε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος, έβαλε κάμποσα γκολ κι έκανε κι αρκετές τελικές, ακόμα και στο δεύτερο μέρος.

Οπότε μπορεί να μην υπήρχε αυτό το επιθετικό κρεσέντο, αλλά η ΑΕΚ είχε ένα κάρο δικαιολογίες. Το παιχνίδι ήταν στην μεριά του αντιπάλου. Η ΑΕΚ έχει σοβαρότατο παιχνίδι το Σάββατο. Αυτός είναι ο τελικός της. Οπότε βγήκαν παίκτες, κι αυτοί που έμειναν μέσα έπρεπε να κρατήσουν δυνάμεις. Επίσης επαγγελματίες παίκτες είναι και οι αντίπαλοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους ξεφτιλίσεις. Αν μπορείς, κάντο το Σάββατο και την Τρίτη. Ο ΠΑΣ δεν σου φταίει σε τίποτα.

Εν πάση περιπτώσει, περάσαμε ένα πολύ ευχάριστο απόγευμα, όχι μόνο με τη νίκη αλλά με την συνολική απόδοση της ομάδας μας. Είχαμε κορυφαία γραμμή το κέντρο μας, δηλαδή Κριχιόβιακ και Σιμάνσκι, είχαμε πολύ σοβαρό Άμραμπαντ και ολόσωστο Χατζησαφί. Εμείς δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε όλους κι ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια. Τόσο για τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο, όσο και για εμάς που ψάχνουμε να δούμε καλή μπάλα με το κυάλι. Και που σήμερα την είδαμε.