…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Η παλιοπαρέα ξανασμίγει λοιπόν, και τα πάντα φαίνονται σαν πέρσι. Ο Χιμένεθ πίσω, ο Σιμόες πίσω και φυσικά ο Μπακασέτας. Έχω την εντύπωση οτι θα είναι απαίτηση του νέου προπονητή, και η επιστροφή του Λαμπρόπουλου, προκειμένου να μην έχει άλλες απαιτήσεις από το scouting μελλοντικά. Ένας Χιμένεθ που επιστρέφει, αποδεικνύοντας και στον πιο αδαή, οτι δεν υπήρξαν ποτέ οικογενειακά προβλήματα, παρά μόνο διαφωνία στα οικονομικά.

Αυτά τον καίγανε πιο πολύ, όμως την πάτησε κι αυτός εκεί που πήγε, και κινδύνεψε να ξαναπάει στην Αραβία. Όντας άνεργος καιρό τώρα, και στην ουσία ανοίγοντας την πόρτα ξανά στον Μελισσανίδη. Μια πόρτα που την έχει ανοίξει κι ο Βράνιες είναι αλήθεια, ο οποίος όμως θα πρέπει να πείσει την Άντερλεχτ οτι δεν θα πάρει λεφτά από αυτόν. Πού να τρέχουμε τώρα να ψάχνουμε για παίκτες; Για το καλοκαίρι μιλάω. Τότε που ο Σαββίδης, θα είναι πραγματικά ισχυρός.

Φυσικά δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την οργάνωση. Μας καλύπτει πλήρως ο αποχαιρετισμός του Δημάτου προς τον Ουζουνίδη. Καμιά φορά είναι προτιμότερο να μιλάνε οι υπεύθυνοι και να εκτίθενται μόνοι τους. Και να γίνονται Γιωργάκης και Κωστάκης. Διότι αν δεν τους αφήσουμε να μιλάμε, θα μας πλασαριστούν σαν εθνάρχες. Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά στην πολιτική.

Όμως ας κάνουμε έναν απολογισμό. Απέτυχε ο Ουζουνίδης; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι πέτυχε κιόλας. Θα μπορούσε να πετύχει; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Η ομάδα αποδυναμώθηκε χοντρά το καλοκαίρι, στην πορεία κουράσθηκε τρομερά λόγω των 25 μύριων, και στην συνέχεια τσακίστηκε και ψυχολογικά λόγω αυτού του τρομερού βάθους του ρόστερ, που στην ουσία ήταν δώδεκα παίκτες. Ο Ουζουνίδης την πάτησε, πιστεύοντας τον Μελισσανίδη. Ότι κάτι θα κάνει. Κι εκείνος δεν έκανε απολύτως τίποτα. Ή μάλλον έκανε, αυτό που έκανε πάντα κι ο Σωκράτης. Στήριξε τον προπονητή μέχρι να του φορτώσει τα πάντα. Όλα τα άλλα, είναι για μικρά παιδιά. Απλά ο Ουζουνίδης απέδειξε οτι δεν μπορεί να δουλέψει σε ομάδα με πίεση, κι οτι δεν έχει το εκτόπισμα να κερδίσει τα αποδυτήρια. Διότι μόνο ο Μάνταλος τον υποστήριζε. Αλλά κι αυτό θέμα διοίκησης είναι.

Τι θα κάνει ο Χιμένεθ; Τίποτα. Θα δημιουργήσει μια ελπίδα και μια ψευδαίσθηση μέχρι την λήξη του συμβολαίου του, και θα βολέψει τους πάντες. Την διοίκηση που ασχολείται μόνο με το γήπεδο και τους οπαδούς οι οποίοι νομίζουν οτι δεν είναι Αλέφαντος. Τις τακτικές του τις ξέρουμε, το θέαμα που μπορεί να προσφέρει το ξέρουμε, κι έχει ήδη χτυπήσει στο ταβάνι του κάνοντας γκελ προς τα κάτω. Μπορεί βέβαια να εκμεταλλευτεί πιο καλά τους παίκτες ή να σφίξει πιο πολύ την ομάδα στα αμυντικά. Αυτό είναι το ζητούμενο; Αν ναι, τότε να πάμε στο αεροδρόμιο. Αν όχι, τότε καλά θα κάνει ο σκεπτόμενος Αεκτζής να πληρώσει τους αγώνες βάσει στόχων κι επιτυχιών, και να μην τα δώσει προκαταβολικά.

Διότι ακόμα κι αυτό θα είναι πισωγύρισμα. Για μια εταιρεία που είναι της πλάκας. Σε όλα τα επίπεδα. Μια εταιρεία που δεν ξέρει γιατί διορίζει στελέχη σε κάποιες θέσεις. Μια εταιρεία που μπερδεύει ρόλους αποδυτηρίων και εφόρων, με τεχνικούς διευθυντές ή μια εταιρεία που δεν ξέρει ποιό μοντέλο ποδοσφαίρου θέλει να ακολουθήσει. Μια εταιρεία εν άλλοις, που δεν έχει κάποιο πρότυπο, παρά μόνο τον ουρανό κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Μια εταιρεία που διώχνει παίκτες διότι δήθεν δεν της κάνουν, αλλά μετά της κάνουν επειδή αυτοί γυρίσανε σαν επαίτες. Όπως και ο νέος προπονητής, που απλά θα επιβεβαιώσει την ιστορία που απλά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα : Θυμηθείτε την τρίτη επιστροφή Μπάγιεβιτς.

Εγώ φυσικά θέλω να διαψευσθώ. Και να πάει η ομάδα ψηλότερα, που ψηλότερα είναι και το europa όπως και ένα μακρύ ταξίδι στην διοργάνωση αυτή. Εγώ όμως τα βλέπω ελαφρώς μαύρα. Διότι πισωγύρισμα είναι η επιστροφή του Χιμένεθ. Και προχειροδουλειά και πάσαλειμμα. Που δεν με εμπνέει καθόλου. Αλλά η εταιρεία δεν είναι δικιά μου, οπότε απλά καταθέτω την καφενειακή μου άποψη, που όμως είναι αρκετά σοβαρή στο θέμα μπάλα και στόχοι. Στόχοι που απλά δεν θα προσδιοριστούν αφού ο Μανόλο προσελήφθη για 1,5 χρόνο και για να βγει στην σύνταξη με την κίτρινη φανέλα. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια γενικώς.

Ένα παιχνίδι προσωπικών αποδείξεων και ίσως εφήμερης χαράς. Που δεν αλλάζει τίποτα για την ΑΕΚ σε σχέση με την διεκδίκηση του πρωταθλήματος, αλλά που μπορεί να δημιουργήσει βάσεις ψυχολογίας για τον άλλον στόχο : Του κυπέλλου. Κι ελπίζω μακριά από εντάσεις να απολαύσουμε ένα καλό θέαμα απέναντι στον ΠΑΟΚ που φέτος μοιάζει πλήρης προσκηνιακά αλλά και παρασκηνιακά.

Και το προσκηνιακό φάνηκε πολύ καλά στο πρώτο μέρος. Μπροστά σε μια ωραία ατμόσφαιρα από τριάντα χιλιάδες φιλάθλους, και απέναντι στην γνωστή τακτική της ΑΕΚ, δηλαδή του 3-5-2, ο ΠΑΟΚ ήταν μακράν καλύτερος. Πιο ομάδα, πιο δεμένος και πολύ καλά διαβασμένος. Στην ουσία πήρε το κέντρο, επέβαλε τον ρυθμό του, και ξεδόντιασε πλήρως την ομάδα μας. Είχε πιο πολλά τρεξίματα, είχε μια άριστη αμυντική λειτουργία σε δυό γραμμές, και λογικά δεν απειλήθηκε πουθενά, παρά μόνο σε ένα μακρινό σουτ του Λιβάγια στην πολύ αρχή του παιχνιδιού.

Η ΑΕΚ είχε τεράστιες δυσκολίες να κάνει μια επίθεση της προκοπής. Ήταν πολύ καλά φυλαγμένος ο Μπακασέτας, τον Γκάλο τον περιμένανε συνεχώς, ενώ ο Μάνταλος μαζί με τον Χούλτ, ήταν σε πολύ ρηχά νερά. Η ομάδα μας αναγκαζόταν να χάνει την ανάπτυξη από το κέντρο, να πηγαίνει πολύ βιαστικά στα άκρα, και να περιμένει μια σέντρα που έπρεπε να περάσει από το μάτι της βελόνας για να φτάσει στο σέντερ φορ.

Την κατάλληλη στιγμή επίσης ο ΠΑΟΚ είχε κατορθώσει και να προηγηθεί, απόλυτα δίκαια θεωρώ βάσει της αγωνιστικότητας που είχε επιδείξει. Δεν χρειαζόταν να είναι επιθετικός και να βγάλει μάτια. Ήταν αρκετό το να σταθεί στο γήπεδο, και να παίξει με σιγουριά για δύο αποτελέσματα. Βλεποντας μάλιστα οτι η ΑΕΚ δεν μπορούσε να απειλήσει, πάταγε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά στο γήπεδο, πράμα που το απέδειξε κι όταν έμεινε με δέκα παίκτες. Πιο πανικόβλητη ήταν η ομάδα μας, που δεν ήξερε τον τρόπο να παίξει με την επίθεση της, που στην ουσία ήταν αποκομμένη αφού όλη η ιστορία είχε χαθεί στο κέντρο, λόγω ποιότητας παικτών.

Το δεύτερο μέρος είχε μια άλλη εικόνα. Εικόνα όμως που δεν οφειλόταν στην ΑΕΚ. Συνέχισε να είναι νωχελική σε σχέση με την διάθεση της, και πολύ διστακτική στην δημιουργία κλασσικών ευκαιριών. Στην ουσία πήγε στο παιχνίδι που της έδωσε ο αντίπαλος. Να πάρει την μπάλα, να πάρει το γήπεδο, και να πλακώσει τις γιόμες. Ο ΠΑΟΚ εμπιστεύθηκε πλήρως την τελευταία αμυντική γραμμή του, δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για το θέαμα – πολύ σωστά έκανε – και δεν πέρασε το κέντρο ηθελημένα.

Ο Ουζουνίδης έκανε τις αλλαγές τόσο σε παίκτες όσο και σε τακτική, και προσπάθησε να βοηθήσει. Μπήκαν λοιπόν ο Κρίστισιτς και ο Μπογιέ, που ο μεν πρώτος κάπως ηρέμησε το παιχνίδι της ομάδας μας, κι ο δεύτερος έδωσε ένα πλάτος στην επίθεση, μπας και βοηθηθεί ο Γκάλο σε κάποια σέντρα ή ο Λιβάγια που έβγαινε συνέχεια στα πλάγια. Ένας Λιβάγια που ήταν ο κορυφαίος σήμερα σε διάθεση και σε κίνηση, και σε μια σέντρα του οποίου ήρθε και η ισοφάριση μας, σε ένα αποτέλεσμα που δίνει το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ, και σε μας οριστικά συμπεράσματα για την επόμενη ομάδα που πρέπει να σχεδιαστεί. Κι αυτό το λέω διότι δεν διέκρινες κι εύκολα στο γήπεδο την αριθμητική υπεροπλία μας, άρα τίθεται θέμα ποιότητας, όπως ξαναείπα.

Συμπερασματικά λοιπόν, δεν είμαστε ευχαριστημένοι, αλλά δεν είμαστε και τρελοί για να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Πουθενά η ΑΕΚ δεν αμφισβήτησε τα πρωτεία του μελλοντικού πρωταθλητή, κι οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια εφόσον είμαστε ελαφρώς λογικοί. Με έναν Μπακασέτα φιλότιμο, και με έναν Άλεφ που προσπαθούσε στο πρώτο μέρος να μαζέψει την ανοργανωσιά και μετά την τρικυμία, δεν μπορείς να πας πουθενά. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, και δεν φταίει πουθενά η κούραση από το champions league. Φταίει η έλλειψη παικτών και βάθους. Διότι ο Μπογιέ, αν είναι το βάθος, τότε μιλάμε οτι βλέπουμε τον πάτο της θάλασσας. Ένα πάτο που τον εισπράξαμε σήμερα με τον Χούλτ, που μάλλον ξέχασε οτι με το αριστερό σεντράρει, και δεν γυρνάει την μπάλα στο κέντρο.

Αυτό όμως είναι το φετινό τυρί και δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Ο ένας επένδυσε χρήματα, κι ο άλλος ακόμα βλέπει τον Μάνταλο ή τον προπονητή που δοκιμάζει συστήματα σε ντέρμπυ κορυφής. Και του πήρε κανά δεκάλεπτο να εξηγήσει στον καθένα που παίζει στο 4-4-2 του δεύτερου μέρους, που η ΑΕΚ σώθηκε επειδή ο αντίπαλος δεν έκανε επιθέσεις. Διότι αν έκανε, θα ψάχναμε να βρούμε ποιός είναι το σκυλί στο κέντρο για να κόψει. Αλλά αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες για μια ομάδα που κυριάρχησε στο δεύτερο μέρος μεν, αλλά είχε τον ρόλο των τουριστών που επισκέπτονται την Ακρόπολη. Όσοι και να πάνε, πάντα ο σταρ θα είναι το μνημείο.

Εξηγούσα σε έναν πολύ αγαπητό φίλο μου, οτι ναι μεν θα έφευγα από το γραφείο νωρίτερα για να δω την ΑΕΚ, αλλά χωρίς να μπορώ να βρω κάποιον σοβαρό λόγο δε. Ειδικά μάλιστα για φέτος. Τακτοποίησα τις σκέψεις μου λοιπόν, και πείσθηκα Οτι κι εγώ θα κάνω χαβαλέ όπως έκανε και η διοίκηση το καλοκαίρι. Κι έφτασα εγκαίρως στο σπίτι για να δω τον εμβόλιμο αγώνα ελέου γαύρου – ακόμα δεν κατάλαβα τι έψαχνε με την τότε θέση του – με τον Λεβαδειακό.

Κάποια δημοσιεύματα λέγανε οτι η ΑΕΚ θα αλλάξει την τακτική της κάνοντας πρόβα εν όψει Κυριακής, μιας και ο ΠΑΟΚ έχει πολύ δυνατά άκρα. Ο Ουζουνίδης δεν το έκανε και έστησε την ομάδα με το πετυχημένο τώρα τελευταία, 3-5-2. Φυσικά στις θέσεις των τιμωρημένων Μάνταλου και Οικονόμου, ξεκίνησαν οι Κρίστισιτς και Τσόσιτς, με μετατόπιση του Μπακάκη στο δεξί άκρο της αμυντικής τριπλέτας.

Στο πρώτο μέρος, είδαμε στο γήπεδο μόνο την ομάδα μας. Το διάστημα αυτό ήταν παράσταση για έναν μόνο πρωταγωνιστή. Ήταν ένα μονόπρακτο έργο, αφού η ΑΕΚ είχε έναν διαρκή μονόλογο στην κατοχή της μπάλας, ενώ ο Λεβαδειακός όταν κάποιες φορές κέρδιζε την μπάλα, την έχανε αμέσως. Το αποτέλεσμα ήταν να μην απειληθούμε πουθενά πίσω, ενώ να βρισκόμαστε συνεχώς είτε έξω είτε μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Να κάνουμε μπόλικες τελικές και να οργανώνουμε ένα παιχνίδι επιθετικό, που ναι μεν φαινόταν λίγο κουραστικό, αλλά ήταν καθαρά προϊόν του παθητικού στησίματος του αντιπάλου.

Ο Καραγεωργίου, μη ελπίζοντας πουθενά, μπήκε για να μην διασυρθεί. Ούτως ή άλλως είναι πολύ αδύναμος φέτος ο Κομπότης και πραγματικά παίζει κάθε Κυριακή το κεφάλι του. Οπότε γέμισε την περιοχή του με όλους τους παίκτες εκτός από έναν επιθετικό, και προσπάθησε να δημιουργήσει ασφυξία χώρων. Η ΑΕΚ όμως αντέταξε υπομονή και συνεχή αλλαγή πάσας, μέχρι να μπορεί να πεταχτεί κάποιος στα πλάγια και να βγάλει μια σωστή σέντρα. Αυτό έγινε τρεις φορές από την μεριά του Γκάλο, και η μία έφερε και το γκολ του Πόνσε, με το οποίο προηγηθήκαμε απόλυτα δίκαια. Χωρίς να τρελαθούμε ξαναλέω από το θέαμα, αλλά μένοντας ικανοποιημένοι από την προσπάθεια και καρτερώντας να βρεθούν κάποιοι χώροι παραπάνω στο δεύτερο μέρος.

Οι ελπίδες όμως για κάποιο καλύτερο θέαμα, δεν δικαιώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Αντιθέτως τα πράματα χειροτέρεψαν αφού η ΑΕΚ πέταξε την όποια διάθεση της στα σκουπίδια. Σταμάτησαν οι επιθέσεις, οι παίκτες μας αποφάσισαν οτι θα έπαιζαν κάτι σε ακινησία, και ο ρυθμός έγινε πιο αργός κι από slow motion. Γίνανε βέβαια κάποιες τελικές που οφείλονταν στο οτι όσο πέρναγε η ώρα ο αντίπαλος δειλά δειλά έβγαινε μπρστά κι άρα άφηνε κάποιους διαδρόμους στο μισό γήπεδο. Όμως δεν υπήρχε διάθεση από μεριάς μας.

Ο Ουζουνίδης γκρίνιαζε από την μεριά του, αλλά κι αυτός μάλλον μπέρδεψε τα πράματα πιο πολύ με τις αλλαγές του. Άντε να βρεις τι μπορεί να παίξει ο Κλωναρίδης στο κέντρο και ο Μπογιέ μπροστά, όταν η διάταξη δεν έχει αλλάξει. Όχι οτι φταίει αυτό, αλλά τέλος πάντων εσύ κάνεις κάτι για να βοηθήσεις στην αφύπνιση, όχι κάτι για να κάνεις μια τρύπα στο νερό, και φυσικά όχι κάτι για να το πληρώσεις. Διότι ο Καραγεωργίου, γελώντας με την απόδοση μας αλλά και τις αλλαγές, έριξε στο παιχνίδι και δεύτερο επιθετικό, και το ότι δεν ήρθε κάποια γκέλα αφού το ματς ήταν ξεκλείδωτο, ήταν διότι ο Λεβαδειακός φέτος είναι απλά ανίκανος.

Οπότε μείναμε με τις ελπίδες, αλλά και με πολύ κακές εντυπώσεις από την γενικότερη κατάσταση της ομάδας. Που εύχομαι να ήταν ξανά μια κακή παρένθεση, εν όψει των ντέρμπυ που ακολουθούν σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Οπότε μια συντήρηση δυνάμεων, ίσως και να είναι ψιλοαποφασισμένη. Από τους παίκτες εννοώ, κι όχι από τον προπονητή. Ο προπονητής έμοιαζε σκασμένος κι οτι δεν μπορεί να επιβάλει αυτό που ζητάει. Θέμα το οποίο μάλλον είναι οριστικό και θα κρατήσει μέχρι το καλοκαίρι. Όπως οριστικά είναι και τα συγχαρητήρια στους υπεύθυνους για τη νίκη, κύρια στον Γκάλο και σε κάποιες κινήσεις του Κρίστισιτς, και τους τρεις βαθμούς.

Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στις 20/1/2007. Ήταν με αφορμή ένα πέταγμα μιας ρουκέτας εναντίον του αετού της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, για όσους θυμούνται το περιστατικό, το οποίο χαρακτηρίσθηκε τρομοκρατικό. Εγώ το πήρα σαν αφορμή, δεν ασχολήθηκα με το γεγονός αυθεντικά, αλλά έκανα τους συνειρμούς μου.

*************************************************************************************************************

ΚΙ ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΟΒΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΗ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑΣ;

Μην χάσει το αραλίκι του …..

ΦΟΒΟΤΑΝ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΕΤΡΕΜΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

Το ελληνικό εβδομαδιαίο θέατρο το παρακολούθησα ξανά. Αυτή τη φορά η αίθουσα ήταν στο κέντρο της πρωτεύουσας και πολύ καλά φωταγωγημένη. Ολοι ήταν εκεί.  Ο αμερικάνος νταβατζής μου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι εκλεγμένοι μου ηγέτες. Και το πόπολο. Φίσκα η πλατεία , φίσκα και ο εξώστης. Το έργο δεν ήταν απλώς ενδιαφέρον. Ηταν και δωρεάν. Στο τζάμπα πάντα τρέχει ο Ελληνας. Δεν έχει μάθει ακόμα ότι το ελληνικό θέατρο του παραλόγου πληρώνεται οπωσδήποτε μετά την παράσταση.

Η αυλαία άνοιξε και όλοι θαυμάσαμε το εκπληκτικό παίξιμο των ηθοποιών. Αστυνομικοί σε λευκή απεργία. Λιμενικοί μαφιόζοι να εμποδίζουν το ξεφόρτωμα των πλοίων. Φοιτητές αγκαλιά με καθηγητές με λουκέτα στα χέρια να κόπτονται για την δημόσια πανεπιστημιακή παιδεία. Νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, φυσικά απεργώντας, να παρακολουθούν ταλαίπωρους ασθενείς  να παρακαλούν για ένα ράντζο.  Ολοι τέλειοι στο ρόλο τους.  Η κωμωδία να εναλλάσσεται με το δράμα.  Αρχαία και μοντέρνα ελληνική τραγωδία τόσο αρμονικά δεμένες.

Το φινάλε του εβδομαδιαίου έργου όμως ήταν σε στυλ Χόλλυγουντ.  Μέσα στο <<σώσαι>>  ένας τεράστιος αετός προσγειώθηκε στη σκηνή. Κι εκεί που ένοιωθες τον συμβολισμό του έργου, από το βάθος της σκηνής πετάχτηκε ένας κυνηγός και πυροβόλησε τον αετό.  Σαν γνήσιος  Ελληνας  κυνηγός  φυσικά αστόχησε. Ο αετός τη γλύτωσε  τη σφαίρα, όμως… Αλίμονο , τη σφαίρα την έφαγε ένας θεατής της πλατείας. Την δέχθηκε κατάστηθα και σωριάστηκε καταγής. Δεν πίστευε ο άμοιρος θεατής ότι θα γινόταν κι αυτός πρωταγωνιστής. Το έργο έπρεπε νάναι αυθόρμητο. Ηταν ο μόνος θεατής που δεν θα πλήρωνε μετά, αλλά επι τόπου, με το τέλος της παράστασης.

Εμαθα ότι η ρουκέτα στην πρεσβεία ήταν εχθρική πράξη. Εστω κι αν δεν πέτυχε τίποτα. Ή μήπως πέτυχε; Ακουσα από τα κανάλια ότι η ρίψη της ρουκέτας ήταν συμβολική πράξη εκ μέρους των τρομοκρατών. Διάβασα και τις δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη που μίλησε περί σοβαρής επίθεσης. Όλα απορρίπτονται σαν κοινές μπαρούφες. Και η μπαρούφα ούτε αποκωδικοποιείται, ούτε εμπεριέχει σοβαρά μηνύματα.

Δηλαδή κύριε πρέσβη μου, αν η ρουκέτα είχε νεκρούς ή είχε γκρεμιστεί καμιά πτέρυγα της πρεσβείας, τι σόι επίθετο θα χρησιμοποιούσατε για το περιστατικό; Θα κάνατε πόλεμο. Όχι βέβαια. Αλλού στοχεύετε εξάλλου. Αν η Ελλάδα ήταν εχθρικό κράτος για την Αμερική , καμία αμερικάνικη βάση δεν θα είχε απομακρυνθεί. Ούτε και θα υπήρχαν πυρηνικές  κεφαλές  στην αδούλωτη και υπερήφανη Κρήτη μας. Ούτε και συναλλαγές θα είχατε με ελληνικές δημόσιες και ιδιωτικές εταιρείες για τον ανεφοδιασμό του στόλου σας. Κύρια όμως δεν θα είχατε αναθέσει την ασφάλεια της πρεσβείας σας σε Ελληνες.

Η ρουκέτα όμως εκτοξεύθηκε. Από τρομοκράτη. Αστοχο μεν, τρομοκράτη δε. Ετσι θέλουν να μας πείσουν. Κάτι σαν απροπόνητο ποδοσφαιριστή που χάνει το πέναλτυ. Ή αδιάφορο ταχυδρομικό υπάλληλο που ρίχνει το γράμμα σε λάθος κουτί. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες. Ή κατόπιν εντολών.

Εγώ νομίζω ότι ο τρομοκράτης αυτός είχε τρεμάμενα χέρια. Φοβόταν. Μη τυχόν και συλληφθεί και χάσει το αραλίκι του. Δουλειά να κάνει αποκλείεται. Ενώ θα μπορούσε να πετύχει από την ίδια απόσταση μια κινούμενη μπεκάτσα, αστόχησε σένα τεράστιο ακίνητο θυρεό  εκατό φορές μεγαλύτερο από την μπεκάτσα.

Εκτός κι αν ήθελε να φοβίσει την ουκρανή καθαρίστρια της τουαλέτας που την παραμονή τον είχε καρατώσει. Και τελικά δεν ήταν τρομοκράτης, αλλά ένας απλός απατημένος. Οσο δεν αναλαμβάνεται η ευθύνη από κάπου, όλα μπορεί και να παίζουν. Εξ άλλου στη χώρα του χαβαλέ ζούμε και τα πάντα γίνονται. Πάντως τα κερατιάτικα του εμείς θα τα πληρώσουμε.

Διότι ο φερόμενος ως τρομοκράτης είναι πολύ επικίνδυνος. Κατ’ αρχάς για την τρομοκρατία. Εγώ είμαι εναντίον της τρομοκρατίας, αλλά , αν υπάρχει, έχω απαιτήσεις από αυτήν.   Θέλω μπάχαλο, νεκρούς και ομαδικά κενοτάφια. Θέλω εγκληματίες καμικάζι, να χτυπούν μέρα μεσημέρι με θάρρος και με θράσος. Να τους βλέπω να πεθαίνουν για την ιδεολογία τους. Και κύρια να τρομοκρατούν επιτέλους τους εχθρούς των λαών και όχι τους λαούς. Δεν θέλω άστοχους ερασιτέχνες, κρυμμένους χούλιγκανς μέσα στη μάζα που ούτε ένα κτίριο δεν μπορούν να πετύχουν. Εκτός κι αν και η τρομοκρατία ξεφτυλίστηκε με το που πέρασε τα ελληνικά σύνορα, όπως τόσα και τόσα.

Είναι επικίνδυνος για μας και πρέπει να ξυπνήσουμε. Μας χαλάει τα πάντα και κύρια την ήδη περιθωριοποιημένη μας ελευθερία. Την υγεία , την παιδεία, τα άσυλα μας αφού πια ότι βγάλουμε σαν οικονομία θα πηγαίνουν σε μέτρα ασφαλείας. Με πλημμύρα τους μπασκίνες και τους ξενόφερτους πράκτορες στους δρόμους. Με κάμερες μέχρι και σε ιδιωτικά ουρητήρια. Ας τυρβάζουν περί άλλων οι δήθεν τρομοκράτες. Στην απόλυτη ουσία ούτε την εκτελεστική εξουσία του κράτους απειλούν , ούτε και την πλανηταρχία. Το  ανάποδο πετυχαίνουν.

Εκτός αν η τρομοκρατία εκπορεύεται από την πλανηταρχία ή την κρατική εξουσία. Και δεν είναι καθόλου απίθανο μιάς και χρειάζεται όλα τα ΜΜΕ για να προβάλει τις πράξεις της. Δηλαδή τον τρομολάγνο  και κρατικοδίαιτο μοχλό για την χειραγώγιση μας. Οπότε τότε δουλεύει σωστά , μεθοδικά και επιτηδευμένα. Ακριβώς όπως ο συνδικαλιστής με τον εργοδότη. Πάντα για το καλό του εργοδότη.

Βρήκε έναν θεατή και σταμάτησε…

Πιστεύω ότι η ρουκέτα δεν έχει βρεί τον στόχο της ακόμα.  Δεν είναι η σφαίρα του θεατρικού έργου που παρακολούθησα. Εκείνη βρήκε έναν θεατή και σταμάτησε. ΟΧΙ, η ρουκέτα πετάει ακόμα και στόχο έχει όλη την αίθουσα του θεάτρου. Κάτι σαν δίχτυ πάνω από τα κεφάλια μας. Προστασίας δήθεν, αλλά κύρια σύλληψης και σύνθλιψης ατομικότητας και δικαιωμάτων. Και τότε όλοι μαζί σε ομηρία υπέρ του αρχηγού. Που δήθεν βάλλεται αλλά ποτέ δεν πετυχαίνεται.

Εμείς σαν γνήσιο κράτος και όχι τα κρατικά όργανα, πρέπει να συντρίψουμε την τρομοκρατία.  Φτάνει πια το πριμ του αρχηγού προς την μπότα του δήθεν εχθρού του. Αρχηγοί και δήθεν εχθροί , ας πάνε στο διάολο.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΛΛΑ, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΧΩ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ

Ενδιαφέρον παιχνίδι και σήμερα απέναντι σε αντίπαλο με μπόλικα εσωτερικά προβλήματα. Με ζητούμενο το καλό θέαμα και το χτίσιμο μιας καλής ψυχολογίας για την συνέχεια. Ψυχολογία που έρχεται με τις νίκες και το σίγουρο παίξιμο. Σε ένα ματς που θα μπορούσε να βοηθήσει κι ο Γιακουμάκης λόγω απουσίας του Λιβάγια, αλλά η διοίκηση έκρινε διαφορετικά.

Το πρώτο μέρος ήταν τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Οι δυό ομάδες μπήκαν με την ίδια τακτική του 3-5-2, με την ΑΕΚ να θέλει να παίξει μπάλα, και τον Πανιώνιο να προσαρμόζεται πάνω της. Αυτό δημιούργησε ένα τρομερό συνωστισμό στο κέντρο, χώροι δεν υπήρχαν και το θέαμα που είδαμε,  ήταν δυό καβούρια ως προς την οργάνωση που απλά κουτούλαγαν στο τερέν.

Ένας πολύ αργός ρυθμός, ελάχιστες τελικές και καθόλου κίνηση στην επίθεση. Η ΑΕΚ χρησιμοποίησε πιο πολύ την αριστερή της πλευρά, και βρήκε το ζουμί της όταν ο Μάνταλος τραβήχτηκε στα πλάγια, και σε μια πολύ όμορφη συνεργασία με τον Πόνσε, πέτυχε το γκολ στην πρώτη τελική της.

Ο αντίπαλος δεν άλλαξε τακτική και συνέχισε με το ίδιο στυλ. Αυτό χάλασε ακόμα περισσότερο το παιχνίδι, που έδινε την κατοχή της μπάλας στην ομάδα μας, διότι η ΑΕΚ έπαιξε σίγουρα με πολλές φλύαρες αλλαγές της μπάλας στον χώρο του κέντρου, χωρίς καμία διάθεση να ρισκάρει ή να πρεσάρει περισσότερο. Αυτήν την υποχρέωση θα την είχε πλέον ο Πανιώνιος, ο οποίος την πήρε τελικά επειδή του χτύπησε ο Κεϊτά και άλλαξε την τακτική του. Κάτι το οποίο φάνηκε στα τελευταία λεπτά με την δημιουργία χώρων και τις ομάδες να επιχειρούν καλύτερα πράματα προς τα δύο τέρματα, χωρίς όμως καταγεγραμμένο αποτέλεσμα.

Αυτή όμως η αλλαγή τακτικής του Πανιώνιου, που συνοδεύτηκε και από το ανέβασμα της ανασταλτικής του γραμμής μερικά μέτρα πιο πάνω, δημιούργησε ένα πολύ καλύτερο παιχνίδι στο δεύτερο μέρος. Ο αντίπαλος φάνηκε σαφώς περισσότερο στην προσπάθεια να παίξει μπάλα, σε αντίθεση με την ΑΕΚ που προσπαθούσε να χαλάσει τον ρυθμό, να παίξει πολύ προσεκτικά και να κυνηγήσει κάποια αντεπίθεση. Όμως είχε σε πολύ κακή μέρα και τους δυό επιθετικούς της, ενώ στο κέντρο υπήρχε μόνο κάποια ψιλοδιάθεση του Μάνταλου, μια οκνηρία από τον Μπακασέτα και μια εκνευριστική αφέλεια από τον Άλεφ.

Πιέστηκε επομένως πολύ η ομάδα μας και αμύνθηκε κύρια στην περιοχή της, κι άρα σωστά είχε καλύτερους τους τρεις πίσω καθώς και τον Μπάρκα που μας έσωσε σε δυό φάσεις. Δεν απειλήθηκε τόσο πολύ σε επίπεδο τελικών, αλλά η εικόνα της ήταν αποκαρδιωτική στο γήπεδο. Δεν μπορούσε από ένα σημείο και μετά να κρατήσει την μπάλα, ενώ έλειψε το καθαρό μυαλό στην όποια προσπάθεια επιχειρήθηκε για να βγει μπροστά. Όσο κι αν ο Ουζουνίδης προσπαθούσε να βοηθήσει από τον πάγκο με αλλαγές σε πρόσωπα ή σε αλλαγές προσώπων σε θέσεις. Πρώτα με δεύετρο επιθετικό τον Μπακασέτα και μετά τον Μπογιέ. Ήταν πλέον κάβουρας που έλιωνε στο ζουμί του. Κορυφαία στιγμή του βρασμού ήταν το παρολίγον αυτογκολ του Γκάλο.

Αυτό που μπορώ να πω είναι οτι η ΑΕΚ αντέταξε φλυαρία στην προσπάθεια του Πανιώνιου. Χάλασε την καλή εικόνα της στα τελευταία παιχνίδια και προβλημάτισε εν όψει συνέχειας. Το δεύτερο γκολ που έβαλε ήταν αποτέλεσμα διωξίματος φτου ξελευθερία και τραγικό λάθος του αντίπαλου τερματοφύλακα. Με την ελπίδα λοιπόν να ήταν απλά μια κακή παρένθεση, δίνουμε συγχαρητήρια για την νίκη και για τους τρεις βαθμούς που μας κρατάνε στην τρίτη θέση. Όλα τα άλλα πρέπει μάλλον να τα ξεχάσουμε ή να τα θυμόμαστε για όσους εγείρουν απαιτήσεις για τα ντέρμπυ.

Ένα σημείο στην λεγόμενη συνθήκη των Πρεσπών, είναι οτι η επίσημη ονομασία του γειτονικού κράτους θα είναι βόρεια Μακεδονία, αλλά στο εσωτερικό της οι κάτοικοι της θα μπορούν να αυτοαποκαλούνται σκέτο Μακεδόνες. Αυτό μου προκάλεσε εντύπωση. Όχι για εκεί αλλά για εδώ. Που ενώ στην χώρα μας αυτοπροσδιοριζόμαστε και αυτοαποκαλούμαστε μαλάκες, η πατρίδα μας έχει τελείως διαφορετικό όνομα διεθνώς.

Υποθέτω λοιπόν, βάσει ιστορικών στοιχείων που έχουμε ζήσει για μας, οτι το όνομα δεν είναι και τόσο σημαντικό. Αυτό που είναι όντως σημαντικό όμως, είναι οτι εμείς με τον αυτοπροσδιορισμό μας, έχουμε πάει στις κάλπες κι έχουμε εκλέξει τον καθρέφτη μας, ο οποίος με την σειρά του έχει πάει στο κτίριο που αποκαλείται ευγενικά κοινοβούλιο, και θέλει να μας πείσει οτι μάχεται κι οτι δουλεύει για να λύσει ένα εθνικό θέμα. Θα προσλαμβάνατε ποτέ μαλάκα στην δουλειά σας;

Όμως τι να κάνουν κι αυτοί που ψηφίστηκαν αφού βαρέθηκαν να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα ή είναι μονιμάδες άεργοι στις ληστοσυμμορίες που δήθεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού; Δίνουν το show τους. Κάνουν οτι μαλώνουν ή κάνουν οτι έχουν επιχειρήματα, είτε για την πρόταση μομφής για την κυβέρνηση είτε για την συμφωνία των Πρεσπών, που στην ουσία αυτά τα δύο ταυτίζονται στην σκέψη και στην συνείδηση ενός καρεκλοκένταυρου.

Και τώρα το show είναι υπερπαραγωγή. Διότι ο Καμμένος το περασμένο καλοκαίρι για την ίδια συμφωνία, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης ενώ τώρα παραιτήθηκε και μάλιστα βγήκε και στο αντάρτικο σαν δεξιός Βελουχιώτης. Διέγραψε μάλιστα και δυό βουλευτές υπουργούς του, αλλά μερικούς άλλους που θα υπερψηφίσουν τις Πρέσπες, τους κράτησε. Επίσης διελύθη αυτή η υπερδύναμη που λέγεται Ποτάμι, και τα μέλη του ξαναγυρνάνε στα μαντριά, ενώ η Ένωση Κεντρώων φυτοζωεί και οδεύει λογικά στο τρελάδικο. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες.

Εδώ έχουμε ολόκληρο αριστερό Σύριζα, που δίνει μάχη για να αποκτήσει το Νάτο και η ΕΟΚ, ένα ακόμα μέλος. Εδώ έχουμε ολόκληρη Νέα Δημοκρατία, που έχει ξεχάσει τι έλεγε μερικά χρόνια πριν για το θέμα των Σκοπίων. Και περιμένει ο γίγας λαός να αποφασίσουν τριακόσιοι δημόσιοι υπάλληλοι για ένα εθνικό θέμα. Την ώρα που όλοι αυτοί δεν έχουν αποφασίσει τι ακριβώς πολιτική θέση έχουν οι ίδιοι και σε ποιό κόμμα ανήκουν. Την ώρα που οι μισοί από αυτούς δεν έχουν διαβάσει τι γράφεται στο κείμενο της συμφωνίας των Πρεσπών, όπως φυσικά δεν είχαν διαβάσει τι λέγανε τα μνημόνια.

Και την ώρα που η Αμερική θέλει να φτειάξει στα Σκόπια το τρίτο μεγαλύτερο αεροδρόμιο για την προσγείωση των F-16 της. Την ώρα που θέλει να σπάσει το πιθανό αλβανικό τόξο στον βορρά μας, και την ώρα που θέλει το γειτονικό μας κράτος απλά να μην πάει στην ρωσσική επιρροή. Κι ενώ είναι τόσο ξεκάθαρο γεωφυσικό αίτημα της Αμερικής – ο Νίμιτς σήμερα μόλις δήλωσε οτι αν δεν ψηφιστεί η συνθήκη μπορεί να έχουμε ντράβαλα στην περιοχή μας -, κάθεται ο κάθε χλιμίτζουρας και λέει το κοντό του και το μακρύ του. Λογικό βέβαια κι αυτό όταν έδωσε μάχη η Ελλάδα με την Τουρκία για το ποιός τελικά έχει εθνικό ήρωα τον καραγκιόζη.

Και σπρώχνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι της βουλής να βρουν θέσεις για κάτι το οποίο θα φανεί τριάντα χρόνια μετά και αν. Την ώρα που δεν διοικούν τίποτα. Την ώρα που και με την βούλα των μνημονίων είμαστε φαλιμέντο προτεκτοράτο χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης, κι άρα ένα παιχνιδάκι στα χέρια του όποιου δίνει δανεικά κι αγύριστα. Διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι της βουλής, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ρουσφέτια στους ψηφοφόρους τους και διορισμούς. Γι’ αυτό εξ άλλου ήρθαν και τα μνημόνια. Τίποτε άλλο δεν μπορούν να κάνουν παρά μόνο τους ηθοποιούς οτι μαλώνουν μεταξύ τους κι οτι οι μεν ξέρουν το συμφέρον της χώρας πιο καλά από τους δε.

Φυσικά και να μιλάνε. Όταν δεν πράττεις, απλά μιλάς. Και μάλιστά να μιλάνε για δύο μέρες για την πρόταση μομφής – ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι λέγανε όταν απλά θα έπρεπε να ψηφίσουν για να επιβεβαιώσουν απλά τα γνωστά εκ των προτέρων τα κουκιά -, και τρεις ημέρες για το θέμα των Σκοπίων σε σχέση με την Ελλάδα, που και τα δύο είναι οικόπεδα της Αμερικής άντε και της Γερμανίας με τα πρόσφατα πουλήματα. Και να μιλάνε για να πείσουν τις κομματικές βάσεις τους, λες κι αυτές πρόκειται να μετακινηθούν. Ποιόν άλλον να πείσουν; Αυτόν που δεν αισθάνεται μαλάκας; Άμα πέσεις φρεσκοπλυμένος στον βόθρο, θα είσαι ακόμα καθαρός;

Υπάρχουν βέβαια κι άλλα θέματα. Αυτό το έναντι όλων, η ταυτότητα, η γλώσσα και η εθνότητα. Αυτά δεν είναι θέματα προς συζήτηση και δεν θα τα συζητήσει η βουλή. Ξέρει κανείς από όλους αυτούς τι σημαίνουν όλα αυτά; Εδώ δεν ξέρουν συνταγματολόγοι και καθηγητές ιστορίας διμερών σχέσεων, πώς θα χρησιμοποιηθούν όλα αυτά μετά από μερικά χρόνια όταν κάποιο παιδί ατακτήσει μπροστά στο μεγάλο αφεντικό. Θα τα πιάσουν οι βουλευτές ανοικτά μπροστά σε κάμερες; Σάμπως οι πολιτικοί δεν ξέρουν τους ψηφοφόρους τους; Σάμπως και οι ίδιοι δεν ξέρουν γιατί αυτή η χώρα δεν έχει το σωστό όνομα που της πρέπει βάσει λαϊκού αυτοπροσδιορισμού αλλά κουβαλάει την αγγλική πρόταση εκ του γραικύλου;  Μια χαρά τα ξέρουν όλοι όλα αλλά το κρυφτό νάναι καλά πίσω από το δάχτυλο τους.

Ωραια μπαλιτσα για κανενα μισαωρο. Δευτερη καλη αποδοση,μετα απο συνεχη προσεκτικα εμετικες εμφανισεις,που ειχαν ως αποτελεσμα την εδρεωση εις την τριτη και ασφαλη θεση αποστασης απο τον διορισμενο φετος πρωταθλητη,ωστε να σηκωσει μια κουπα-χρυσο χαπι.

Για τους περισσοτερους κατοικους εκει πανω,θα φανταζει ως αποζημειωση για την “ηθικη βλαβη” που υπεστησαν μετα τις Πρεσπες, ελπιζοντας να μην υπαρξουν και “σωματικες βλαβες” αργοτερα,πραγμα πιθανο. Οταν και τα δυο μερη ισχυριζονται πως ” η Μακεδονια ειναι μια”, τοτε γιατι να μη τους κανουμε τη χαρη;

(προσωπικη αποψη:αν ειναι να βελτιωθει μια κοινωνια,ας ονομαστει οπως να ναι. Αμα σε λεγανε “Γιωργο” αντι για “Γιαννη” θα αλλαζε αυτο που εισαι; Η θα σε εμποδιζε να κανεις αυτο που μπορεις και θελεις.Αν απο αυριο λεμε την Ελλαδα, “Ελβετια”, εγιναμε Ελβετοι; Η το αναποδο,αν οι Ελβετοι, με τη συμφωνη γνωμη της Ελλαδας,ονομαζονται ” Ελληνες”  και η χωρα τους επισης,θα αποκτουσαν αυτοματα τα χαλια μας; Οχι ασφαλως.  Η, με αλλα λογια,ρωτειστε οποιον-ειλικρινη-μικρομεσαιο: Αν σου αλλαζα το ονομα,αλλα ταυτοχρονα σου “εδινα” την ζωη ενος υγειους και ευκαταστατου μεγαλοαστου,θα δεχοσουν; Ας μην ειμαστε υποκριτες. Φυσικα δεν ισχυροζομαι οτι η εν λογω αλλαγη ονοματος του κρατιδιου βορεια της νοτιας Μακεδονιας θα εχει οπωσδηποτε ευεργετικες συνεπειες για τους “ελλαδιτες”, η για τους ” Σκοπιανους”. Αυτο δεν μπορει να συναχθει εκ των προταιρων. Το πιο πιθανο ειναι να μη συμβει τιποτα συνταρακτικο στις ζωες των κατοικων ενθεν και ενθεν.Αλλωστε,για αλλους,τελειως διαφορετικους λογους αποφασιστηκαν τα “βαφτισια”, αυτην την εποχη. Αλλα ομως με τιποτα ενα ονομα,μερικοι φθογγοι δηλαδη,δεν αρκουν απο μονοι τους για να αλλαξουν προς το καλυτερο η προς το χειροτερο την  κατασταση σου την οικονομικη,την κοινωνικη κλπ, η να προσμενεις να σε “σωζει” μονιμως το παρελθον.)

Ο μεν λεει “δωσατε το ονομα”, ο δε λεει ” δωσατε γλωσσα και εθνοτητα”. Ο ενας ηταν ο νονος,ο αλλος ειναι ο ληξιαρχος. Και οι δυο μαζι, κανουν το 70% αυτων που διαμαρτυρονται εντονως και για τα δυο, αλλα παρ ολα αυτα ψηφιζονται απο τους ιδιους. Βλεπετε κατι παραξενο; Οχι φυσικα,δεδομενου πως: α) ο οχλος ειναι χαπατο και κυριως β) ο νεοελληνας ειναι ο ποιο μαλακας λαος,οπως συχνα διατεινεται ευστοχα και ο Steven. Γι αυτο λεω πως δεν θα γινουμε ποτε “Ελβετοι”, ακομα και αν τα ” βαφτισια” γινουν με τον πιο επισημο τροπο και σε αναγνωρισει συσσωμος ο ΟΗΕ. Αυτο που εισαι,δεν αλλαζει με μια διακηρυξη.Η αν σε βαθος χρονου επιτευχθουν αλλαγες προς το καλυτερο,αυτο δεν θα οφειλεται στο μυστηριο της “βαπτισης”, ουτε και στις ευχες του παπα,παρα μονο στην ιδια την προσπαθεια την επιπονη και επιμονη,στην αγαπη για προοδο και στην ικανοτητα να κρατας το μυαλο ανοιχτο.

Ο δικος μας εδω,ο “εγγυτης”, εκανε το καθηκον του,ως γονος κομμουνιστη και εμεινε φετος με το οπλο “παρα ποδα”. Αλλωστε το ειχε ξεκαθαρισει στους παικτες εν μεσω ” κακων” αποτελεσματων: παρτε το αποφαση,αυτον τον προπονητη θα εχετε ως την ληξη της σεζον”. Δεν ετυχε,αλλα πετυχε,η αλλοπροσαλλη φετινη κατασταση στην ΑΕΚ.

Πολυ θα ηθελε να ξαναφυγει  με το κομματι κρεας στα δοντια,ως υαινα εν μεσω υαινων,αλλα οταν τα λιονταρια πλησιαζουν,αναποφευκτα η μοιρασια και τα κομματια αναπροσαρμοζονται,με κυριο μελημα να εχεις φροντισει να κρατησεις αποσταση ασφαλειας βεβαια.Ειπαμε,να βλεπετε και Nat Geo Wild. Ειναι περισσοτερο κατατοπιστικο και διαφωτιστικο,απο οτι ολες οι οι γραφιδες μαζι,για το πως λειτουργει ο κοσμος των ανθρωπων.
Τουλαχιστον επιασαν τοπο οι μεταγραφες του. Καλος παικτης φαινεται αυτος ο Μπακασετας. Θα δειξει. Για εκεινον τον Σιμοες,δεν ξερω. Αν δε δω,δεν κρινω.

Ολο το γελιο,ολα τα φωτα,ειναι στο μπουρδελο της Βουλης. Που καποιοι ηθελαν και να καει. Ξεσπιτωνοντας τοσες πουτανες. Αν ειναι δυνατον. Που θα ξαναβρεθει τετοιος θιασσος; Μιλαμε για καμπαρε βλαχικο. Καν-καν με κλαρινα.
Δεν ειναι τυχαιο,οτι τα “μαυρα”  λεφτα,παραδοσιακα,δινονται σε σκουπιδοσακουλες. Εχει και αυτο την σημειολογια του.

Συνωστισμος στις πορτες του νεοκοπου δικομματισμου,πατεις με πατω σε. Σπρωχνονται αρσενικες και θηλυκες αρτιστες να μπουν σε πινακες,καταλογους και λιστες,υπο το φοβο μη ξεμεινει κανεις με την ” εθνικη περιφανεια” στο χερ. Τι να την κανεις; Στο κωλο να τη βαλεις; Σωστο. Ολουρμο λοιπον. Ολα να ειναι ετοιμα για το νεο ανοιγμα του μαγαζιου μετα την εκλογκη “ανακαινιση”. Οποιος προνοει,βολευεται. Σαν τις μουσικες καρεκλες.

Και πρεπει να εισαι σβελτος,καπατσος. Απο τα μικρα κομματα,που επαιξαν το ρολο τους πια, ως λεκανες αντιμνημονιακης αποστραγγισης , αφου ” βγηκαμε απο την κριση” (δηλαδη μπαινουμε και επισημα σε νεα περιοδο διασπαθισης και ξεσκισματος δανεικων,με τους εξω να γελανε) αυτα δεν εχουν λογο υπαρξης και πρεπει οι εκπροσωποι του γιγαντα λαου με το αλανθαστο ενστικτο (μυριζεται την λαμογια απο αποσταση) και κατ επεκταση και ο ιδιος ο “γιγας” να αποστραγγιστουν στις παραδοσιακες δυο μεγαλες γουρνες. Μετα τα αλλοπροσαλλα μνημονιακα χρονια,που μπερδεψαν και τους ιδιους τους πατερες του εθνους,γινομενοι θυματα,η μαρτυρες τραγελαφικων επιλογων και περιστατικων. Λογικο ειναι,μπερδευτηκαν με τους ρολους.
Ειναι σα να εισαι προετοιμασμενος να πεις το ποιημα σου την 25η Μαρτιου,και ξαφνικα σου λεει ο δασκαλος,να πεις το ποιημα του διπλανου σου. Ιδρωνουν τα χερια,κολλαει το στομα. Σε πιανει πανικος. Ενω απο δω και μπρος,επιστρεφουμε στην κανονικοτητα. Η τελετη τελειωνει,στοιχισμενη επιστρεφει η ταξη των βουλευτων τραγουδωντας ολοι μαζι το “ολη η δοξα ολη χαρη,αγρια μερα ξημερωνει…” περιμενοντας,στην επομενη στροφη να λυθουν οι ζυγοι και ελευθεροι πια οι μαθητες του Αμερικανικου Σχολειου,να τρεξουν στις αγκαλιες των γονιων τους,που εχουν ηδη ετοιμασει το γιορτινο τραπεζι. Βακαλος με σως μπαρμπεκιου. Αμ πως!

Δυο κομματα,παραδοσιακα (οπως επιτασσει το βρεττανικο κοινοβουλευτικο μοντελο που εχει επιβληθει σε ολες τις αποικιες οπου θελουν να βαυκαλιζονται οτι εχουν “δημοκρατια”) με σβυσμενα ΑΦΜ και χρεη ενας,με νεα σηματα και γραμμενα στο χιονι χρεη ο αλλος,μεσα στη θολουρα τη μνημονιακη,ποιος τωρα να ασχοληθει;
Εδω ως και οι του ” κοριοπολις” βγηκαν λαδι. (Οταν αφηνεται η δικαιοσυνη απερισπαστη να κανει τη δουλεια της,οπως λενε οι “ενδιαφερομενοι”, παντα ειναι αποτελεσματικη). Νατοι λοιπον και οι δυο,ετοιμοι για νεο ξεσκισμα.

Και απο κοντα να επισης το παραδοσιακο, το αειθαλες ΚΚΕ οπου οι συστημικοι εκπροσωποι θα-συνεχισουν να-λενε ” οχι σε ολα” και θα κατακεραυνωνουν τους “αντιπροσωπους του κεφαλαιου και της πλουτοκρατιας” 29 μερες το μηνα και την τριακοστη θα στεκονται στην ουρα,στο ΑΤΜ, για να εισπραξουν τα “ατιμα” ευρω του Ντραγκι και του Γιουνκερ.Μελι γαλα.

Το μονο προβλημα που εχουν-και ειχαν παντα- οι ” κοουτς” των Πρεσβειων στη χωρα,ειναι εκεινος ο λεγομενος “ευχαριστος πονοκεφαλος”, που εχει και ενας προπονητης,οταν εχει ολο το ροστερ στην διαθεση του. Ποιον να βαλεις μεσα και ποιον να αφησεις στον παγκο; Εχουνε σπασει τα τηλεφωνα,απο ” ετοιμοπολεμους”,απο ετοιμους να ριχτουν στη “μαχη”. Της πολιτικης επιβιωσης -αρα και-οικονομικης τακτοποιησης,αλλα και ταυτοχρονα της αυτοεπιβεβαιωσης του βλακος που τρεμει την ” απομονωση” απο την επικαιροτητα και ζαλιζεται  στη σκεψη και μονο πως θα μεινει χωρις εισητηριο μπισνες-κλας και θα κατσει στο καταστρωμα των χαμερπων “ανωνυμων”.
Του ιδιοτυπου αυτου πλοιαριου,που βουλιαζει και αναδυεται,τοσα χρονια.

Οταν λεμε “,το ταξιδι εχει σημασια και οχι ο προορισμος”, εννοουμε πως κονομαει η Πηνελοπη απο την ασφαλιστικη εταιρια,εχοντας και τον μεταμφιεσμενο Οδυσσεα να της κανει ονειρεμενο γλυφομουνι.
Με τον Αντινοο να μενει στηλη αλατος με αυτον τον ” σουπερμαν σκατογερο” που τρυπωσε στα ανακτορα,τεντωσε το τοξο,περασε ολες τις τρυπες και κατεληξε σε αυτην της βασιλισας. Μα ειναι και χαπατο ο ανθρωπος. Μονο τον Αργο να εβλεπε πως εκανε στα ποδια του γερου,θα επρεπε κατι να ειχε καταλαβει. Αλλα απο ανθρωπο που δεν καταφερνει 10 χρονια να γαμισει μια ξαναμενη κουγκαρ,τι να περιμενεις; Τελος παντων,ξεμακρυναμε.

Ενα κρατος μεταξυ ασθενοφορου και νεκροφορας λοιπον. Ουτε στην εντατικη μενει,ουτε στο ψυγειο καταληγει. Με το που βγαινει απο την ανανηψη,αντι να ακολουθησει θεραπευτικη αγωγη,παει στη πλατεια και παραγγελνει σουβλακια,χασκογελωντας.
Με τους γιατρους και τους νεκροθαφτες να σταυροκοποιουνται.
Οντως,καταγομαστε απο τον Σειριο.

Μας καλοκάθισε η τακτική του 3-5-2. Πράμα απόλυτα λογικό, όταν μια ομάδα δεν έχει εξτρέμ κι έχει πολλά δεκάρια. Οπότε κι ο προπονητής κατέβηκε ξανά έτσι και σήμερα, και φυσικά με ίδια και απαράλλαχτη ενδεκάδα σε σχέση με τα Γιάννινα, αφού κι αυτός πλέον πείστηκε οτι παίκτης Μπογιέ δεν υπάρχει, ενώ αυτοί που παριστάνουν τους εξτρέμ είναι παίκτες πολύ μαλθακοί για τέτοιο επίπεδο.

Το πρώτο ημιχρόνιο λοιπόν, ήταν εξαιρετικό σαν θέαμα στο μισό του. Για την ομάδα μας μιλάω. Τρομερή πίεση ψηλά, φοβερή αλληλοκάλυψη και απίστευτη αποτελεσματικότητα. Τρία γκολ χωρίς κανέναν κίνδυνο πίσω, δεν είναι και μικρό πράμα απέναντι σε αντίπαλο υπολογίσημο κι ειδικά όταν προπονητής είναι ο αμυντικογενής Παράσχος. Η ομάδα στο διάτημα αυτό, μας έκανε ξανά να απολαμβάνουμε το θέαμα και να τρίβουμε τα μάτια μας.

Στο υπόλοιπο διάστημα του πρώτου μέρους, τα πράματα άλλαξαν βέβαια. Ο Αστέρας πήρε το κέντρο και φάνηκε να ισορροπεί την κατοχή της μπάλας. Κι αυτό λογικό φάνηκε. Η ΑΕΚ έρριξε τον ρυθμό της ενώ σαφέστατα τα δημιουργικά της χαφ δεν έχουν ανασταλτικές αρετές. Αυτό όμως δεν είπε τίποτα στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Δεν είδα καμία ευκαιρία από τον αντίπαλο, αφού οι πέντε πίσω πλέον βάσει της οπισθοχώρησης, βγαίνανε πρώτοι στην μπάλα και καθάριζαν κάθε υποψία κινδύνου. Οπότε μπορεί να μην πήραμε άριστα στην γενική αμυντική λειτουργία, αλλά πήραμε ένα πολύ καθαρό αποτέλεσμα – το τρίτο γκολ μου φάνηκε λίγο οφσάιντ – και φυσικά δεν είχαμε κανένα παράπονο από την ομάδα μας, που έκανε το δεύτερο καλύτερο πρώτο μέρος της φέτος. Που μπορεί να μην είχε τέτοια διάρκεια, αλλά δεν τρέχει και κάτι όταν έχεις φορτώσει τον αντίπαλο με τρία γκολ κι αυτός μάχεται για να μην διασυρθεί. Διότι μόνο τότε ανέλαβε πρωτοβουλίες.

Το δεύτερο ημιχρόνιο το περιμέναμε κάπως αργό και χαμηλό σε ρυθμό. Δεν έχει κάποιο νόημα να πας να σκοτώσεις έναν αντίπαλο που είναι πεσμένος στο ταπί. Ούτε και να κουραστείς για το κοινό, που το ενδιαφέρει μόνο η νίκη. Οπότε η ΑΕΚ πήγε με έλεγχο ρυθμού, κι έδωσε και κάποια μέτρα στο γήπεδο, μπας και χτυπήσει σε κάποια αντεπίθεση. Αυτό φυσικά δεν άρεσε σαν θέαμα αλλά είναι λογικό επακόλουθο της μπάλας που παίζουμε στην Ελλάδα. Καμία μιζέρια. Ανάλυση πραγματικότητας κάνω.

Μια πραγματικότητα όμως, που μας έδειξε τακτικά πιο σωστά πράματα. Διότι μοιράστηκε η κατοχή της μπάλας, και η ομάδα μας φάνηκε πιο σοβαρή στην αμυντική της λειτουργία. Μιλάω για το κέντρο της, κι όχι για πίσω που εκεί εγώ είδα τους σταθερά καλύτερους σήμερα : Τον Τσιγκρίνσκι και τον Οικονόμου. Που έσβησαν τα πάντα, ενώ έβγαζαν την ομάδα πολύ ορθολογικά μπροστά όταν τέλος πάντων κάποιος είχε την διάθεση να κατέβει. Μιά διάθεση που την είχαν σήμερα περίπου δέκα χιλιάδες άνθρωποι, που πήγαν στο γήπεδο αλλά μίλαγαν για το συλλαλλητήριο πιο πολύ.

Το σίγουρο σκορ λοιπόν, έδωσε την δυνατότητα στον προπονητή να κάνει κι ένα rotation κι τρεις αλλαγές που δεν άλλαξαν την τακτική του. Πάλι ο Μπογιέ απέδειξε οτι δεν έχει κάποια θέση στο γήπεδο ακόμα κι όταν το παιχνίδι δεν παίζεται. Δεν είναι τίποτα αυτό που λέω. Απλά χρώσταγα μια απάντηση σε κάποιον που φοράει φόρμα δημοσιογράφου και το παίζει οτι ξέρει μπάλα. Πηγαίνοντας κόντρα στην φύση του. Ξέρετε, δημοσιογράφος είναι αυτός που σου μιλάει πολλή ώρα για κάτι που δεν ξέρει. Σαν όλους αυτούς που μίλησαν για την συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς να ξέρουν τίποτα από το μέλλον. Εκτός αν το μέλλον μας είναι ο μακεδονικός χαλβάς.

Το παιχνίδι λοιπόν έφερε τα προφανή. Την νίκη, μια πολύ καλή παρουσία τακτικά στο δεύτερο μέρος, τα χαμόγελα μας, και την τρίτη θέση μπροστά από την ομάδα απάτη που λέγεται Ατρόμητος με έναν προπονητή της πλάκας, που κάποιοι τον σκέφτηκαν για την ΑΕΚ. Και καταλαβαίνω οτι αυτή η τακτική πλέον θα παίζεται στα πιο δύσκολα παιχνίδια που θα βλέπει το τεχνικό επιτελείο, χωρίς βέβαια να μπορώ να σας πω ποιόν στόχο πλέον υπηρετούν οι ειδήμονες στην ΑΕΚ. Όμως εμείς θα δώσουμε συγχαρητήρια για σήμερα διότι έτσι πρέπει να κάνουμε. Να ψάξουμε σήμερα για τον σχεδιασμό του καλοκαιριού; Θα είμαστε ανεπίκαιροι. Τα είπαμε όταν έπρεπε.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 13/01/2007. Δεν εξυπηρετούσε κάποια επικαιρότητα φυσικά, αλλά μου είχε καρφωθεί να γράψω κάτι με αφορμή τον Γιάλομ. Είχε συγκεντρώσει καμιά εικοσαριά επιστολές, σημαντικό νούμερο για νέο αρθρογράφο.

            Ο ΑΠΟΛΥΤΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ…..

Αστείο το δικό σου πρόβλημα …

ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΣΥΝΑΥΛΙΑ

          Μεγάλη ιστορία ο Γιάλομ.  Ενδεικτικά αναφέρω ότι είναι καθηγητής στο Yale, εβραιοαμερικάνος ψυχίατρος και πλέον ψυχοθεραπευτής.  Επίσης αναφέρω ότι για να αποκτήσεις την ειδικότητα του ψυχοθεραπευτή ενώ είσαι ήδη γιατρός, πρέπει να περάσεις ψυχανάλυση τουλάχιστον 3 ετών στην Αμερική.

          Γιατί κάποιος χρειάζεται  ψυχανάλυση στην Αμερική; Διότι οι άνθρωποι εκεί είναι χορτασμένοι, κορεσμένοι και πλήρεις.  Δεν ψάχνουν τα βασικά αγαθά της ζωής.  Σεξ, βία, χρήμα.  Και τα τρία τα’ χουν με το που ανοίγουν τα μάτια τους, με το που ξημερώνει η μέρα.  Ο τύπος λοιπόν αυτός, ο Γιάλομ, έκανε την είσοδο στην ομαδική ψυχανάλυση άρα και ψυχοθεραπεία.  Κατάργησε δηλαδή την ατομική και την έκανε ομαδική.  Δεν πηγαίνεις ως ασθενής να του λες ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι και ο άλλος να’ ναι υποχρεωμένος επειδή πληρώνεται να σ’ ακούει.  Και να’ ναι υποχρεωμένος να μην αντιδρά, να μην διαφωνεί για να μη σε χάσει από πελάτη.

        Ξέρετε τι γίνεται στη διαπροσωπική σχέση γιατρού και ασθενούς ειδικά σ’ επίπεδο ψαξίματος της ψυχής;  Στην Ελλάδα γίνεται φαρμακολογία και φαρμακοθεραπεία.  Προκειμένου να το βουλώσεις σου δίνουν φαρμακα για να’ ναι όλοι ήσυχοι.  Ο γιατρός, οι συγγενείς και ο πάσχων.  Τρία σ’ ένα που λέει και η διαφήμιση του Vidal Sasoon.  Ασθενής έπεσε στο κώμα το πνευματικό, οι συγγενείς απαλλάχτηκαν και ο γιατρός έκανε τη διάγνωση και πήρε ίσως και το φακελλάκι από τους ιατρικούς επισκέπτες της φαρμακοβιομηχανίας που παράγει το φάρμακο και όλα καλά.

          O Γιάλομ λοιπόν με την ομαδική ψυχοθεραπεία αποφάσισε να εκτεθεί και σε υγιείς και σε αρρώστους.  Εισήγαγε  την αρχή της ομαδικής ψυχοθεραπείας, ή ψυχοσυναυλίας καλύτερα.  Όταν μιλάς ομαδικά, ή αναγκάζεσαι σε ομαδική συνεύρεση, αποκαλύπτεις τον χαρακτήρα σου, τον εαυτό σου, το μυαλό σου και την πραγματική κατάστασή σου.

          Δηλαδή με την ομαδική συνεύρεση ο Γιάλομ έκανε μια κοινωνική προσομοίωση.  Όμως εργαστηριακή.  Δηλαδή απόλυτα προστατευμένη απο την κοινωνική ζωή στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε, αλλά χωρίς να αλλοιώσει την κοινωνικότητα των ανθώπων που οικειοθελώς έσπευσαν να θεραπευθούν.   Από τι άραγε;  Από αυτό που τους έφεραν και αυτοί δεν το παραδέχτηκαν και προχώρησαν και αντέδρασαν.  Και στο τέλος καταλαβαίνοντας ότι είναι διαφορετικοί, πιο έξυπνοι ή απλά ανένταχτοι με βάση κάποια λογική είπαν ας θεραπευτούμε.  Έστω ας βοηθηθούμε.

           Το βάρος της εθνικής, της κοινωνικής, της οικονομικής εξάρτησης και του καθημερινού εξαναγκαστικού τρόπου ζωής οδήγησε ανθρώπους πλήρως λογικούς στην εξάρτηση από την ιατρική.  Και μάλιστα μια εξάρτηση από μια ειδικότητα πλήρως παρεξηγημένη.  Γιατί αν πάμε ατομικώς ή ομαδικώς σ’ έναν παθολόγο ή νεφρολόγο ή όποια άλλη ειδικότητα κανείς δεν θα το παρεξηγήσει.

         Αν όμως πας κατ’  αυτόν τον τρόπο σ’ έναν ψυχίατρο, όλοι θ’ αρχίσουν να σκέφτονται τι συμβαίνει, γιατί και πως συμβαίνει και όλοι θ’ αρχίσουν να αναρωτιώνται.  Ξεχνώντας άμεσα ότι και με την πιο αστεία αρρώστια την παθολογική,  μια απλή ίωση, ρε αδερφέ, όλη η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει έστω και μόνο λόγω κακοδιάθεσης.  Και επίσης αγνοώντας ότι αν πας με τη δική σου θέληση στο γιατρό είναι επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιο πρόβλημα έχεις και γι’ αυτό πας.  Αυτό όσον αφορά τα όργανα.

        Ξαφνικά ο εγκέφαλος δεν είναι όργανο; Αν κάποιος πάει στον ψυχίατρο εν γνώσει του ότι ο εγκέφαλός του δεν δουλεύει σωστά, δηλαδή σύμφωνα με τα ειωθότα ή τα κρατούντα, θεωρείται ανόητος  κατά  κόσμον, ή τρελός. Ενώ είναι ο απόλυτα λογικός.

          Ο Γιάλομ λοιπόν έκανε εργαστηριακά μια μικρή κοινωνία.  Δηλαδή ο καθένας αγωνιών ασθενής θα εκφράζει το πρόβλημα του όχι μόνο στο γιατρό του αλλά και στους συμπάσχοντες μ’ αυτόν.  Τους συνασθενείς του, ας πούμε.  Φυσικά αναπτύσσεται εκνευρισμός διότι  όλοι θέλουν να λύσουν το δικό τους πρόβλημα πρώτο και πρώτα. Όμως την ώρα που χαρακτηρίζεις το πρόβλημα του διπλανού σου μπούρδα μπροστά στο δικό σου και αντίστοιχα και ο άλλος, με την παρέμβαση του ψυχοθεραπευτή πετυχαίνεται μια ανέχεια, μια υπομονή, μια ανεκτικότητα και μια κοινωνική συνεύρεση, έστω εργαστηριακά, που δεν πετυχαίνεται στη ζούγκλα την καθημερινή.

          Για να αναγκαστείς να πεις και να εκφράσεις το πρόβλημα σου, πρέπει πρώτα πρώτα να το έχεις.  Να μην είναι ανύπαρκτο ή προϊόν της μοναξιάς σου.  Ούτε προϊόν σκοτώματος του χρόνου σου επειδή έχεις χρήματα και θέλεις να αγοράσεις την παρέα ενός γιατρού και καλού συζητητού.  Να μην είσαι δηλαδή δήθεν ασθενής.

          Δεύτερον πρέπει να εκτεθείς σε κοινή θέα.  Και όλη η ομάδα να αισθανθεί χρήσιμη επιτέλους διότι ακούει κάτι άσχετο μ’ αυτήν, άλλο πρόβλημα και συνειδητοποιεί ότι ο εγωκεντρισμός δεν είναι το κυριότερο.  Και άλλοι υπάρχουν που’ χουν προβλήματα.

          Αν λοιπόν το πρόβλημα του διπλανού σου είναι αστείο κατ’ εσένα, γιατί να μην είναι και το δικό σου τελικά;  Αφού δεν μπορείς να παραδεχτείς το πρόβλημα μου, γιατί να παραδεχτώ το δικό σου; Αφού δεν θέλεις ν’ ασχοληθείς μ’ εμένα, γιατί εγώ μ’ εσένα;

         Αν ο γιατρός σε πείσει για υπομονή και ακοή για τα προβλήματα των διπλανών σου τότε θα καταλάβεις πώς πρέπει να αντιληφθείς το πρόβλημά σου αν υπάρχει, πώς πρέπει να το παρουσιάσεις και πώς τελικά να πάρεις τον δρόμο της επανένταξης.  Είσαι στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και πας σε ένα ανώτερο.

           Όμως κι ο θεραπευτής εκτίθεται και γι’ αυτό μερικές φορές χωρίς κώδικες είναι υποχρεωμένος να οικειοποιηθεί το πρόβλημα του ασθενούς.  Δηλαδή να μπει στην θέση του, πραγματικά και όχι πειραματικά και να προσφέρει τη γνώση και τη γνώμη και την εμπερία του όχι μόνο στον ασθενή του αλλά εκθέτοντας τον χαρακτήρα του σ’ όλη την ομάδα.

         Φοβάται ο θεραπευτής;  Σίγουρα και ειδικά αν είναι γνήσιος, έχει άγχος και καθημερινή ανασφάλεια και αγωνία για το μετά και το αύριο διότι οι ασθενείς δεν επαναλαμβάνονται αλλά είναι προϊόντα μιας συνεχώς μεταλλασσόμενης κοινωνίας και συνύπαρξης που γεννά καινούρια θέματα και προβλήματα.

Όπως σώνεις και το αυθαίρετο

          Αυτή η ειδικότητα δεν υπάρχει σαν σπουδή ή σαν εκπαίδευση εδώ στην άκρη του σύμπαντος που λέγεται Ελλάδα.  Ο κόσμος αφημένος στην τρέλα, στην άκρατη υπερκατανάλωση και στον ψυχαναγκαστικό εκβιασμό της δήθεν υψηλής κουλτούρας, δεν θέλει να ψυχοθεραπευθεί.  Μόνος καταναλώνει φάρμακα, μόνος βγάζει διαγνώσεις και μόνος δουλεύει ή  μεγαλώνει παιδιά χωρίς τη βοήθεια κάποιου, έστω και εκ μεταγραφής ειδικού.

         Θα θελα να ζω κάπου που έχουν παραδεχτεί ότι χρειάζονται τη βοήθεια, τη στήριξη και τη συμπαράσταση κάποιων επιστημόνων.  Αν το παραδεχτείς μπορείς και να το σώσεις.  Όπως με το αυθαίρετο ή τη προσφυγή ή την εκροή συναλλάγματος στο εξωτερικό.  Αν παραδεχτείς ότι κάτι έχεις ίσως και να’ σαι καλά.  Αν το δηλώσεις θα το σώσεις που’ λεγε και η διαφήμιση.  Όταν στο ψυχιατρείο ομολογήσεις την τρέλα σου σ’αφήνουν.  Είσαι καλά. Εμείς γιατί πρέπει να ζούμε μ’ ανθρώπους δήθεν λογικούς, δήθεν ανθρώπους γενικώς;

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΝΟΙΩΘΕΙ Ο

ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΤΟΥ

Πεθυμήσαμε να δούμε ένα παιχνίδι με σχετικά καλό αντίπαλο, σε γήπεδο βρεμένο και μέσα σε χειμωνιάτικο σκηνικό. Πεθυμήσαμε να δούμε την δουλειά που έγινε στην διακοπή του πρωταθλήματος, και πεθυμήσαμε να δούμε κάποια νίκη μαζί με υποφερτό θέαμα. Επίσης πεθυμήσαμε να δούμε και την πρώτη μεταγραφή μας, που ακούει στο όνομα Μπακασέτας. Και δεν κάνω πλάκα, αφού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί σε άλλη θέση από αυτήν που ξέραμε.

Αυτή η θέση ήταν του δεξιού εσωτερικού μέσου, στην διάταξη του 3-5-2 με την οποίαν παρέταξε την ομάδα ο Ουζουνίδης. Για πολλούς λόγους. Πρώτον για να προσαρμοστεί πάνω στο σύστημα του αντιπάλου, δεύτερον για να θωρακιστεί αμυντικά αφού ο μόνος ανασταλτικός ήταν ο Άλεφ, και τρίτον για να γίνει παραγωγή παιχνιδιού από τα δεκάρια της στον κανονικό τους χώρο κι όχι μπροστά στην επίθεση.

Το πρώτο ημιχρόνιο, ήταν μάλλον το καλύτερο που έχουμε δει φέτος, και σίγουρα το πιο παραγωγικό. Τέσσερα γκολ, δυό δοκάρια, καμία απειλή πίσω και πολύ σωστή αμυντική λειτουργία που συναγωνιζόταν την καταπληκτική ανάπτυξη από τα πλάγια, και κύρια από την δεξιά πλευρά. Δεν είναι τυχαίο που εγώ έβλεπα τον Μπακασέτα και τον Γκάλο σαν τους πιο καλούς στην οργάνωση του παιχνιδιού, και φυσικά τον Πόνσε σήμερα καθώς και τον Μπακάκη πίσω.

Η ομάδα ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο. Είχε σαφή στρατηγική και αφού γλύτωσε ελέω διαιτητή μια αμφισβητούμενη φάση στην αρχή – μπορούσε να δοθεί και πέναλτυ -, με την παραγωγικότητα της έκανε τα πάντα να φαίνονται πάναπλα. Άλλαζε την μπάλα πολύ όμορφα, ανακτούσε γρήγορα την κατοχή, ήξερε πώς να ξεμπλοκαριστεί από τον συνωστισμό στο κέντρο, κι εκμεταλλεύτηκε όλους τους κενούς χώρους που αυτή η διάταξη δημιουργεί. Πρέπει να ήταν το πρώτο φετινό διάλειμμα που αδημονούσα να ξεκινήσει ξανά το παιχνίδι, για να δω μπάλα.

Φυσικά ξέραμε οτι ο ρυθμός θα πέσει. Όπως κι οτι η ΑΕΚ δεν είχε κανένα λόγο να προσπαθεί να βάλει κι άλλα γκολ. Η νίκη ήταν σίγουρη, όπως και η λευκή πετσέτα που είχε πετάξει ο αντίπαλος. Όμως το παιχνίδι εξακολούθησε να έχει δική μας κατοχή μπάλας, και να είναι αρκετά καλό σαν θέαμα. Έφερε γρήγορα κι ένα δοκάρι που έσβησε όποια διάθεση να ανοιχτούν κι άλλοι χώροι από τον ηττημένο, ενώ οδηγήθηκε σε ένα κοντρόλ ποδόσφαιρο, που όμως δεν ήταν αποκρουστικό.

Η ομάδα έδωσε χρόνο και χώρο στους Ηπειρώτες και τακτοποιήθηκε κανονικά στον χώρο. Αυτό έδωσε την ευκαιρία και στον Άλεφ να δείξει κάποια πράματα, αλλά και να δείξει και σε μας οτι σε πίεση δεν αντέχει. Την πίεση που δεν άντεξε κι ο Μπογιέ, και την πίεση που άντεξε ο προπονητής μας, που έβαλε στην θέση του Μπακασέτα, την άλλη μεταγραφή μας. Τον Σέρβο που στην ουσία κινήθηκε πιο πολύ στα αριστερά, σε μια διαταξη που δεν άλλαξε.

Όπως όμως και να είδε ο καθένας το παιχνίδι, έχουμε την ουσία. Τρεις βαθμοί και σχετική ηρεμία στην ομάδα – πραγματικά δεν ξέρω με ποιόν θα μπορούσε να αντικατασταθεί αυτήν την στιγμή ο προπονητής αφού ο Σέρβος δεν μετακομίζει τώρα – για την συνέχεια που φωνάζει κύπελλο και τίποτε άλλο. Επίσης πολύ καλή μπάλα στο πρώτο μέρος κι ανέβασμα ψυχολογίας μέχρι το πρώτο ντέρμπυ, που θα είναι οδηγός για την σύγκρουση του άλλου θεσμού. Συγχαρητήρια λοιπόν και περιμένουμε ανάλογη συνέχεια ξεπερνώντας τον Ατρόμητο, που πρέπει να έδειξε σε όλους, τι νούμερο είναι αυτός ο Κάναντι.

Υγ. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι ο καλύτερος μας παίκτης σήμερα, λόγω διάρκειας συμμετοχής, ήταν ο Γκάλο.