Στη ρεβάνς λοιπόν, δεδομένα δύσκολη, με καλό καιρό, και με αλλαγμένο σύστημα. Ζήλεψε κι ο Μανωλάς το παλιό του Δέλλα – το οποίο και εφαρμόζει και στον Ατρόμητο -, αυτό είναι για να ελευθερωθεί ο Μάνταλος, αλλά διατήρησε τα ίδια πρόσωπα στην ενδεκάδα. Αυτό είναι να έχεις πολυτάλαντο ρόστερ, που παίζει τα πάντα βρε κουτά. Στο άδειο γήπεδο μεν, αλλά μπροστά στους εγγυητές των δυό ομάδων.
Τα συστήματα παρέπεμπαν σε παιχνίδι κέντρου, μάλλον άχρωμο, αλλά τα γεγονότα με διέψευσαν. Είχαμε έναν σχετικά καλό ρυθμό, και με κάμποσες ευκαιρίες εκατέρωθεν. Η ΑΕΚ πρόσεχε πιο πολύ τα νώτα της και κοίταζε τις αντεπιθέσεις, οι οποίες της βγήκαν σαν φάσεις αλλά όχι σαν γκολ, που θα τελείωνε και το ματς. Ο Ατρόμητος σαφέστατα είχε την κατοχή και προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι, αλλά δεν μπορώ να πω οτι ήταν επικίνδυνος. Θεωρώ οτι η ΑΕΚ είχε την ουσία και τα πιο επικίνδυνα σουτ, με κύριο εκφραστή τον Μπαρμπόσα, όλα εκτός περιοχής.
Αυτό το οποίο επίσης παρατήρησα, ήταν ο κακός ρυθμός του Γιόχανσον και το πολύ σφιχτό μαρκάρισμα πάνω στον Βάργκας. Από εκεί κι έπειτα, όλοι ήταν συγκεντρωμένοι στον αμυντικό προσανατολισμό του Μανωλά, τα εξτρέμ κάλυπταν τα μπακ, αλλά και το κεντρικό δίδυμο – με τον Λαμπρόπουλο πολύ καλό – μαζί με τους πλάγιους, εξουδετέρωναν τις επιθέσεις του αντιπάλου. Φυσικά δεν ξεχνάω τα κάμποσα σκληρά μαρκαρίσματα κι από τις δυό μεριές, ούτε καιτ ον παθητικό ρόλο στονοποίο πέσαμε περί το τέλος του πρώτου ημιχρόνιου.
Δεν νομίζω οτι υπάρχουν πολλά πράματα για διόρθωση στο διάλειμμα. Η ΑΕΚ πετυχαίνει τον σκοπό της και λογικά θα περιμένει τον Δέλλα να αυξήσει τα ρίσκα του, στα οποία θα απαντήσει με τον Τζιμπούρ και το τράβηγμα του Αραβίδη στα άκρα. Αυτά βέβαια εφόσον παραμείνει το μηδενικό αποτέλεσμα αλλά και το πάθος των παικτών μας για πρόκριση. Οψόμεθα λοιπόν.
Τι είδαμε; Α, πολλά κι ενδιαφέροντα. Κατ’ αρχάς, την δικαίωση της πρόβλεψης της αλλαγής. Αλλά κατά δεύτερον, κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Διότι η αλλαγή έγινε χωρίς να ρισκάρει ο Δέλλας, ο οποίος κατώρθωσε κι εγκλώβισε τον Μανωλά στην παροχή του χώρου. Η ΑΕΚ ισοφάρισε την κατοχή κι έπαιξε κυριαρχικό ποδόσφαιρο, αλλά όντας άσφαιρη – σαφέστατα πιο επικίνδυνη από τον αντίπαλο – είδε διάφορα κενά στην αμυντική της συνοχή. Αυτά φάνηκαν περισσότερο με το τυχαίο γκολ που πέτυχε ο αντίπαλος, αλλά ήταν εξώφθαλμα κι από πριν.
Λογικό αυτό, αφού το σύστημα το επιλεγέν, είναι μίνιμουμ για τα μπάζα. Όπως για τα μπάζα είναι να πηδάς με τεντωμένα χέρια – το μοναδικό λάθος του Λαμπρόπουλου -, που όμως όπως και να το κάνεις δεν είναι πέναλτυ, αφού η μπάλα πάει για άουτ. Δεν είναι σαν το πέναλτυ που πήραμε με τον γάβρο, που διέκοψε φάση στην αρχή της. Αλλά όπως και να το κάνεις, μόνο έτσι μπορούσε να φάει γκολ η ΑΕΚ.
Ο Μανωλάς λοιπόν συνήλθε, και γύρισε το σύστημα σε 4-3-3. Μπαίνοντας κι αυτός στο τρίο των καλύτερων σήμερα. Γύρισε λίγο πιο πίσω τον Μάνταλο για να καλύπτει τις μαλακίες του Σουηδού, οπότε ο σπουδαίος σήμερα Μπαρμπόσα, δημιούργησε την προϋπόθεση για να ισοφαρίσει ο Τζιμπούρ, και να μας στείλει στον τελικό. Τα πάντα ήρθαν και κάθισαν στην σωστή οπτική γωνία. Η ΑΕΚ να δικαιώνεται, κι ο Δέλλας να κλωτσάει μπουκάλια.
Σε ένα δεύτερο μέρος, που είχε την ίδια μορφή με το παρελθόν του, αλλά ανέτρεψε την νορμάλ ροή, μια μέτρια διαιτησία του Κύζα, αλλά κι ένα τυχαίο γκολ. Όμως που δεν ανέτρεψε αυτό που ξέρουν όλοι οι φίλαθλοι : Η ΑΕΚ είναι η μεγάλη ομάδα, αυτή άξιζε να βρίσκεται στον τελικό, και οτι γενικά, στα δυό παιχνίδια, ήταν μακράν καλύτερη. Το αν βάζει γκολ κάθε κάμποσες τελικές – δεν ασχολούμαι με την στατιστική, λέω γι΄ αυτά που βλέπω – δεν φταίει κάποιος προπονητής, αλλά ο υπεύθυνος σχεδιασμού, που δεν έχει ένα φορ της προκοπής. Μη λέμε όμως συνέχεια τα προφανή.
Διότι ένα από τα προφανή σήμερα ήταν οτι η ΑΕΚ ήταν πολύ καλά οργανωμένη, παρά το λάθος αρχικό σύστημα, κι οτι ήταν αποφασισμένη να προκριθεί. Φυσικά μας έβγαλε το λάδι ξανά, με το να μείνει πίσω στο σκορ, και βλέποντας οτι στην παράταση αλλά και στα πέναλτυ, δεν θα είχε καμία τύχη. Θα μου πεις, υποθέτεις. Ε, τι να κάνουμε; Κι όταν κάνουμε budgets, υποθέτουμε. Όπως υπέθεσε κι ο Δέλλας, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά το κλασσικό του λάθος, που ενώ προηγείτο τυχαία, διέλυσε το κέντρο του, κι έρριξε τον Γάλλο μέσα, για να πάρει το παιχνίδι. Ψιλά γράμματα αυτά, αλλά τι να γράφουμε τώρα; Διθυράμβους μόνο; Να μαθαίνουμε και ολίγην μπαλίτσα.
Δεν γεννιέσαι με το να την ξέρεις. Την μαθαίνεις. Όπως μαθαίνεις να καταλογίζεις λάθη, στην ροή του παιχνιδιού να βλέπεις ποιός δουλεύει και ποιός είναι κολλημένος σε μιά διάταξη – έρημος, μοιραίος και αφάνταστος – , και να καταλογίζεις μετά την πρόκριση, τα συγχαρητήρια στον Μανωλά και στους παίκτες, αλλά και στον Δέλλα την δήλωση του : ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΡΟΣΤΕΡ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ. Μπράβο μεγάλε. Λόγω εσού, κατώρθωσες κι αποκλείστηκες από χειρότερους. Αυτό να το γράψεις στο βιογραφικό σου.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΛΟΙΠΟΝ. VAMOS BIEN.
