…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Φτάσαμε λοιπόν στην κανονικότητα, που λέει ο λόγος. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανονικότητα. Αν την θέλαμε, δεν θα είχαμε πρωτάθλημα 14 ομάδων αλλά οκτώ, μην λέω και πολλές. Εν πάση περιπτώσει.  Έξι ομάδες, οι δύο χονδρικά αδιάφορες – άλλη μια απόδειξη της έλλειψης κανονικότητας -, θεωρητικά και πρακτικά πάνε για τον τίτλο. Καιρός ήταν να φτάσουμε στα παιχνίδια αυτά, που εγώ τα ονομάζω ανδρικά.

Φυσικά δεν θα κάνω ανάλυση του προγράμματος. Δεν έχει καμία σημασία το πρόγραμμα πρακτική παρά μόνο ψυχολογική. Όλοι θα παίξουν με όλους και τελειώσαμε. Θα μου πεις ότι θα συσσωρεύεται κάποια κούραση. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ποιος θα τολμούσε να κατέβει με τους αναπληρωματικούς σε τέτοια παιχνίδια, που ακόμα και οι αδιάφοροι μπορεί να είναι εντολοδόχοι; Ένα κακό που έχουμε εμείς, είναι ότι θα παίξουμε ένα παραπάνω παιχνίδι για το κύπελλο.

Πριν προχωρήσω, ας κάνω μια μικρή παρένθεση για το ντέρμπυ με τον ΟΣΦΠ. Πάλι άρχισαν οι εκθέσεις και οι παραθέσεις των στατιστικών, που φυσικά έδειχναν ΑΕΚ. Έχει κάποια σημασία; Για τον ρομαντικό οπαδό φυσικά και έχει, αλλά δεν έχει για την ουσία. Διότι η ουσία στην μπάλα είναι το γκολ. Κι από αυτό υποφέρει η ομάδα μας. Το λέμε από την αρχή αλλά δεν υπάρχει λύση. Ευχόμεθα για αργότερα. Επίσης ουσία έχει και το μηδέν παθητικό, ή έστω το λιγότερο εφικτό. Και πλέον ακόμα και ο πιο αδαής, βλέπει ότι η άμυνα μας είναι αργή στατικά αλλά είναι και πολύ άσχημα δουλεμένη κινητικά στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων. Τέλος πρέπει να πούμε ότι ο Αλμέιδα, σαν γνήσιος ψυχάκιας, είναι αδύνατον να διαχειριστεί μία στραβή που θα του προκύψει. Το είδαμε κάμποσες φορές φέτος και δεν φαίνεται να αλλάζει. Ούτε φαίνεται κάποια διάθεση συμβιβασμού με μια ισοπαλία όταν δεν μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι. Ούτε φαίνεται επίσης ότι μπορεί να κατανείμει τις δυνάμεις του ρόστερ ορθολογικά.

Στα μπαράζ θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πόσο βελτιώνεται ο προπονητής. Την ομάδα την ξέρουμε καλά και φυσικά δεν περιμένουμε κάποια βελτίωση αυτήν την στιγμή. Και η βασική βελτίωση, πέραν αυτών που έγραψα πριν, έγκειται στο στήσιμο με τα δυο εξάρια αντί ενός εξαριού κι ενός οκταριού – που θα ταίριαζε στο σκάσιμο που προκαλείται στους παίκτες – καθώς και στην καλύτερη εκμετάλλευση του ρόστερ. Δεν μιλάω για τον Ραντόνια ή τον Κοσίδη, για να μην παρεξηγούμαι. Μιλάω για τον Σιντιμπέ, τον Μήτογλου, τον Μάνταλο, τον Βαν Φέερτ, οι οποίοι χρησιμοποιούνται εν είδει φωτοβολίδων. Και δεχόμενος αυτόν τον ευαίσθητο ψυχισμό, το παιχνίδι της Κυριακής είναι σημαντικό για κάποιο τόνωμα. Αντιλαμβάνεστε προφανώς…

Από εκεί κι έπειτα, με την ομάδα φρέσκια λόγω διακοπής, είναι πολύ όμορφο που την δεύτερη αγωνιστική πάμε στην Τούμπα. Στο πρώτο παιχνίδι διορθώνεις το μυαλό σου το κυριακάτικο και στο δεύτερο, διορθώνεις αυτά που έκανες όταν έπαιξες εκεί στον δεύτερο γύρο. Χρυσές ευκαιρίες είναι αυτές. Τις πιάνεις από τα μαλλιά, μπαίνεις στην πρώτη θέση, κι είσαι στο άλογο καβάλα. Διότι το περίφημο παραμύθι που διαβάζω ( ότι ο ΟΣΦΠ ήταν καφενείο), δεν μου αρέσει. Κι έφαγες τρία γκολ από το καφενείο; Τότε εσύ τι είσαι; Δεν είσαι, οκ. Τι θέση έχεις στην βαθμολογία των ντέρμπυ; Είπαμε ότι γράφουμε τις αλήθειες μας για ανδρικά παιχνίδια. Από εδώ και πέρα δεν έχουμε χάιδεμα αυτιών.

Ακολουθούν τα δυό παιχνίδια μας με τους αδιάφορους, που κανονικά θα είναι ωραίες δυνατές προπονήσεις και πάμε στο τηγάνι. Στο γήπεδο του καφενείου. Τον κοιτάς στα μάτια ή πάλι το παίζεις ωραία γκόμενα με τις γόβες και το μίνι που όμως πρέπει να ρωτήσει τον μπαμπά αν θα προχωρήσει; Μετά υποδέχεσαι τον αδερφό στην Φιλαδέλφεια και δεν συζητάμε κάτι λιγότερο από τη νίκη. Διότι ακολουθεί λεωφόρος στην οποία έχουμε την υποχρέωση να πείσουμε και τον κόσμο της αλογοτροφής ( οι δικοί μου γνωστοί και φίλοι δέχονται ότι παίζουμε καλύτερη μπάλα από αυτούς ), ότι αξίζουμε τον τίτλο παραπάνω. Άλλωστε αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Ε για να γίνει η πίστη αλήθεια, πρέπει να κερδίσεις. Κι επιμένω γνωρίζοντας ότι για όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια μπορεί να είμαι ελαφρώς ακραίος. Την αλογοτροφή έχεις υποχρέωση να την κερδίσεις δυό φορές.

Ακολουθεί ο γάβρος στο γήπεδο μας, για μια άτυπη ρεβάνς ( ακόμα προηγούμαστε στις νίκες στα τελευταία 65 παιχνίδια ) και η σεπτή τελετή παίρνει τέλος για εμάς, αφού ακολουθούν τα παιχνίδια με τους αδιάφορους. Ζητάω πολλά. Έτσι ακούγονται. Αδιάφορο μου είναι πώς ακούγονται. Έχεις ομάδα; Τι ομάδα; Δωματίου ή γηπέδου; Μπαίνεις και κάνεις δέκα νίκες. Δεν θέλεις δέκα; Οκ, σου επιτρέπω και κάποια ισοπαλία αλλά μόνο εκτός έδρας. Το 5χ3 είναι μονόδρομος για τον τίτλο. Και είναι απόλυτα εφικτό. Εμπρός αδέρφια Αεκτζήδες, επίθεση, επίθεση, επίθεση. Εμπρός Αλμέιδα. Πάρε τα χάπια, ηρέμησε, καθάρισε το μυαλό σου και βοήθα με το στήσιμο την ομάδα. Έχεις το καλύτερο ρόστερ σε σχέση με τους προηγούμενος. Έ, και κάποια σπόρια από την διαιτησία, όλο και παίρνεις για να μην ξεχνιόμαστε….

Ατμόσφαιρα; Για άλλη μία φορά, εκπληκτική. Μια φωνή, ένα τραγούδι. Με παλμό όπως ταιριάζει σε ντέρμπυ μεταξύ πρώτων. Και μια κιτρινόμαυρη ενδεκάδα, όπως την περίμενα. Δεν έβλεπα Τσούμπερ μέσα αλλά Πινέδα πίσω από τον Αραούχο στην θεωρία. Διότι στην πράξη ο Αλμέιδα πάει να πάρει το κέντρο και να καταπιεί τον αντίπαλο.

Στο πρώτο μέρος, ποιος να έχει παράπονο; Τα είδαμε όλα. Πρεσάρισμα μέχρι θανάτου, πλήρης κυριαρχία στο κέντρο και μοντέρνα μπάλα. Συνήθως προτιμούσαμε την αριστερή πλευρά, αλλά κι από δεξιά βγήκαν πολύ όμορφες προσπάθειες. Είχαμε μπόλικες ατομικές αλλά κι ομαδικές επιθέσεις. Είχαμε όσα πατήματα θέλαμε στην αντίπαλη περιοχή και μιλάμε για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.

Είχαμε κατοχή μπάλας, πλουραλισμό και άμεσες λύσεις ανάκτησης της μπάλας όταν την έπαιρνε ο αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που περιορίσθηκε σε παθητικό ρόλο κι έψαξε κάποια αντεπίθεση ή κάποιο λάθος. Το οποίο και το βρήκε σε μια προσπάθεια του Βίντα αλλά ο Αθανασιάδης απεσόβησε το γκολ. Το γκολ που το βάλαμε κι εμείς – κι ήταν πολύ ωραίο – αλλά το var είχε άλλη άποψη.

Πάντως ήταν μια ΑΕΚ χάρμα ιδέσθαι, πολλή δουλεμένη και πολλή διαβασμένη. Δεν ευτύχησε να έχει σε καλή εκτελεστική μέρα τον Αραούχο αλλά δεν έχουμε παράπονο. Δικαιούμασταν ένα γκολ κακά τα ψέμματα, αλλά υπάρχει και συνέχεια. Με ένα μόνο προβληματισμό : Θα αντέξουμε σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό; Μακάρι λέω εγώ. Έναν ρυθμό που τον επέβαλαν ο κορυφαίος Γκατσίνοβιτς , τα δυό αμυντικά χαφ μας καθώς και ο Πινέδα.

Στο δεύτερο μέρος, μιλάμε για επαλήθευση της κούρασης που έφερε ταυτόχρονα και το θολωμένο μυαλό. Ένα τρίλεπτο αντεπιθέσεων του Ολυμπιακού σε γήπεδο που θύμιζε αεροδιάδρομο, φάγαμε ένα αυτογκόλ κι άλλο ένα. Είναι προφανές ότι η ομάδα τα είχε χαμένα, οπότε το χάσιμο της το πλήρωσε και με ένα τρίτο. Όμως δεν θα μιλήσω για ευθύνες, δεν έχει κάποια σημασία για την πρώτη ήττα στο γήπεδο μας.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό, κι έγινε από τον Ολυμπιακό. Που φαντάζει μεν σαν μαγική εικόνα, αλλά τέτοια ήταν και η νίκη μας στο κύπελλο. Εγώ για σήμερα θα πω ότι δεν είδα κάτι να με φοβίζει. Ακόμα και στο 0-3, με τις αλλαγές του Αλμέιδα, βάλαμε ένα γκολ ενώ χάσαμε ένα άχαστο. Επίσης να τονίσουμε την τρομερή εμφάνιση του Πασχαλάκη, που σου φέρνει τα στοιχεία όλα για τον αγώνα και σβήνει μια πιθανή άποψη για συντριβή. Στα μπαράζ μπαίνουμε όλοι με μικροδιαφορές κι αν κάνεις το χρέος σου, θα φτάσουμε στον στόχο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα ήταν οι χώροι που φτιάχτηκαν από εμάς, που χάσαμε την συνοχή μας. Διότι φάγαμε ένα γκολ κόντρα στην λογική και την ροή του αγώνα αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος ρε αδερφέ. Μια χαρά θα ήταν και μια ισοπαλία σε σχέση με ένα βαρύ σκορ. Δεν πάνε όλα τα πράματα πάντα όπως τα σχεδιάζεις, κι ειδικά όταν δεν σου βγαίνουν αφού οι τελικές γίνανε αλλά δεν υπήρξε γκολ λόγω έλλειψης σκόρερ.

Συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι. Είμαστε μέσα στους στόχους μας αλλά το κυριότερο : Βλέπουμε μπαλάρα. Εντάξει έχουμε μια εύθραστη ψυχολογία ακόμα, αλλά αυτό θεραπεύεται μόνο με επιπλέον προσωπικότητες μέσα στο γήπεδο. Είμαι σίγουρος για την πολλή καλή συνέχεια και δίνω συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά αλλά και στο τεχνικό τημ για ό,τι πέτυχαν μέχρι τώρα.

Γνωστό το σύστημα, ψιλοάγνωστοι οι συμμετέχοντες. Λογικά πράματα αφού θα έπρεπε να γίνει και διαχείριση εν όψει Κυριακής. Πάντως η ενδεκάδα που παρέταξε ο Αλμέιδα, ήταν πολλή λογική και απόλυτα ισορροπημένη.

Κι είδαμε ένα μάλλον αργό πρώτο ημιχρόνιο, με την ΑΕΚ να έχει την κατοχή της μπάλας και τον Ατρόμητο να αμύνεται μαζικά. Να έχουμε πλήρη κατοχή του κέντρου και να ξεδιπλώνουμε επιθέσεις από τα άκρα αλλά κι από τον άξονα, ενώ πίσω να μην έχουμε απειληθεί καθόλου. Κύριοι εκφραστές σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο Σιντιμπέ από τα δεξιά, κι ο Γκατσίνοβιτς μαζί με τον Χατζησαφί από τα αριστερά. Αυτοί μαζί με τον Γιόνσον, θεωρώ ότι ήταν οι καλύτεροι μας παίκτες.

Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε από το ημιχρόνιο αυτό, ήταν το φανταστικό πρεσάρισμα μας σε όλο το γήπεδο, που απέδωσε  ένα γκολ του τέως παίκτη Τσούμπερ αλλά και δυό δοκάρια. Δεν μπορούμε να έχουμε κάποιο παράπονο, αφού η ΑΕΚ είχε επιλέξει να έχει κι ένα κάλμα ρυθμό και να πάει πιο πολύ σε σίγουρο και κοντρολαρισμένο παίξιμο. Να δείξει για άλλη μία φορά ότι είναι δουλεμένη σαν ομάδα κι ότι έχει μεγάλη επάρκεια σε ρόστερ.

Το δεύτερο ημιχρόνιο ήταν πλήρως απογοητευτικό. Τόσο σε ρυθμό όσο και σε θέαμα. Κι αν αυτά δεν αρκούν, απλά θα πω οτι η ΑΕΚ έριξε τόσο πολύ την ένταση και την διάθεση της, που πραγματικά στο τέλος κινδύνεψε. Ο Ατρόμητος με εντελώς άλλη επίθεση, βγήκε στην πλάτη μας κι έκανε τρεις τελικές που από τύχη δεν άλλαξαν το σκορ. Ήταν τελικές σωστές τις οποίες ούτε ο Αθανασιάδης θα μπορούσε να αποτρέψει.

Έβλεπα την ομάδα μας να χαλάει όλη την κακή εντύπωση που άφησε στο πρώτο μέρος. Τόσο στην ταχύτητα , όσο και στην νωθρότητα που έβγαλε από πολύ νωρίς και χωρίς να έχει κλειδωμένο το παιχνίδι. Στα αβίαστα λάθη, στην επιπολαιότητα και στο μπλαζέ υφάκι, ειδικά προς το τέλος του αγώνα, όταν και δεν θα είχε χρόνο για να ξαναπροηγηθεί.

Και η εντύπωση μου αυτή επιτείνεται διότι, αν και καθυστερημένα, ο Αλμέιδα είχε κάνει τις αλλαγές του, βγάζοντας έξω τους τραγικούς Τσούμπερ και Ελίασον. Κι αυτοί που μπήκαν είχαν μπροστά τους ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ( στο 70 μπήκαν ) για να μπορέσουν να μην μας αγχώσουν. Δεν το έκαναν ενώ άφησαν τους υπόλοιπους να πελαγοδρομούν, έρμαια πια και της κούρασης αλλά και της σκέψης τους για την Κυριακή. Καιρό είχα να πω ουφ για την τελική θετική κατάληξη.

Και να τα λέμε όλα. Στην ουσία η ΑΕΚ έκανε μία τελική της προκοπής ( η κεφαλιά του Αραούχο ), κι έφαγε τρεις, ενώ φυσικά έχασε την μάχη στο κέντρο αφού κανείς δεν κατάλαβε γιατί έμεινε μέσα ο Σιμάνσκι και βγήκε ο Γιόνσον. Κι έχασε όλη την συνοχή της ενώ έβγαλε μια απίστευτη επιπολαιότητα σε όποιες αντεπιθέσεις επιχείρησε με πολύ γήπεδο άδειο στην διάθεση της. Όχι και να πούμε ότι ήταν καλή η εικόνα επειδή έλειπε ο Γκαρσία. Έλεος κάπου.

Συγχαρητήρια όμως θα δώσουμε. Μαζί με τα χρόνια πολλά στον Μελισσανίδη, που η βαθμολογία τον βρίσκει με ένα καλό δώρο. Όπως βρίσκει κι εμάς που ετοιμάζουμε άλλο ένα πάρτυ την Κυριακή. Και μακάρι να αποζημιωθούμε και μακάρι η ομάδα να μην ήταν κουρασμένη αλλά απλώς να κράτησε τις δυνάμεις της για τον χάπια.

Οι βασικές απουσίες σήμερα ήταν κυρίως στο επιθετικό μας δίδυμο. Που υποχρεωτικά έκαναν τον προπονητή να κατεβάσει το ίδιο σύστημα του ρόμβου μεν, αλλά να έχει σέντερ φορ έναν πρώην παίκτη που λέγεται Τσούμπερ, με πισινό του τον Πινέδα. Απέναντι σε έναν ΟΦΗ που με το σύστημα του 3-5-2 έσπρωχνε την ομάδα μας να χρησιμοποιεί για την ανάπτυξη της κυρίως τα άκρα.

Το πρώτο ημιχρόνιο ήταν ένα ματς σούπα. Ο αντίπαλος ήταν πολύ καλά οχυρωμένος αμυντικά και περίμενε τις δικές μας πλαγιοκοπήσεις. Το διάβασμα ήταν πολύ απλό : Ας βγάλουν και κάποια σέντρα. Ποιός να πάρει την κεφαλιά; Δεν μπορώ να πω ότι ήταν λάθος σκέψη, που μάλιστα γινόταν και πιο έντονη με την ατελείωτη φλυαρία του Άμραμπαντ και την κακή εμφάνιση του Χατζησαφί.

Μετά το εικοσάλεπτο όμως, έβλεπες την ΑΕΚ να κερδίζει μέτρα στο γήπεδο, να επικρατεί και να επιτίθεται συστηματικά. Γίνανε κάποιες φάσεις, όχι πολύ επικίνδυνες, αλλά όταν έχεις αποδέκτη τον τέως παίκτη, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Βλέποντας κιόλας ότι κι ο Πινέδα δυσκολευόταν σε αυτόν τον ρόλο. Γιατί γινόταν καλύτερη η ΑΕΚ; Διότι είχε μια μηχανή στο κέντρο που λεγόταν Γιόνσον, διότι ο Βίντα πήρε κάποιον πιο αρχηγικό ρόλο, και διότι η σπιρτάδα του Γκατσίνοβιτς δημιουργούσε πρόβλημα στην αμυντική τριάδα του ΟΦΗ.

Αυτή η κυριαρχία που είχε κλείσει τον αντίπαλο στο μισό δικό του γήπεδο, βρήκε δικαίωση με μια πολύ γρήγορη εκτέλεση φάουλ του Μάνταλου προς τον Μαροκινό, που με την βοήθεια κάποιου αμυντικού, άνοιξε το σκορ. Ένα γκολ δίκαιο, σε αυτό το ημιχρόνιο που η ΑΕΚ προσπάθησε με υπομονή και μπόλικο πρεσάρισμα να παίξει κάποια μπάλα, ενώ ο ΟΦΗ κοίταξε πιο πολύ την θωράκιση πίσω και κάποια μακρινή μπαλιά στην πλάτη της άμυνας μας.

Φυσικά για θέαμα δεν μπορούμε και να μιλάμε. Πιο πολύ τακτική είχε το μέρος αυτό, με κλειστούς χώρους και πολύ κοντινά, δυνατά αλλά καθαρά μαρκαρίσματα. Φυσικά σε αυτο΄’υς που ανέφερα ότι ξεχώρισαν, πρέπει να προσθέσουμε και τον Αθανασιάδη, που δυό φορές που χρειάστηκε, προστάτεψε το τέρμα μας. Φυσικά παρέμεινε ο προβληματισμός για το κατέβασμα της ομάδας χωρίς σέντερ φορ ( δεν αναφέρομαι στον Ολλανδό ), αλλά εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω ότι ο Αλμέιδα δικαιώθηκε αφού και η εβδομάδα που έρχεται δεν θα δικαιολογούσε πολλή ψηλή ένταση.

Το δεύτερο μέρος ήταν μια μικρή δικαίωση σε αυτά που έβλεπα και έγραφα πιο πάνω. Η ΑΕΚ ήταν μια ομαδάρα, κυρίαρχη σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, με ένα τρομερό πρεσάρσιμα στο οποίο συνέβαλε και η άνοδος της απόδοσης του Μάνταλου – αλήθεια πόσο καιρό λέγαμε ότι οχτάρι είναι ο άνθρωπος – και καθάρισε την μπουγάδα πολύ γρήγορα. Με δεύτερο γκολ του Μαροκινού – που τι να κάνουμε έτσι είναι η στατιστική κι άρα βγαίνει mvp – και με ένα τρίτο που έβαλε ένας παίκτης που αδικείται να παίζει στην Ελλάδα : Ο Γκατσίνοβιτς.

Φυσικά το παιχνίδι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, αφού η ομάδα μας τα είχε όλα όπως έπρεπε και πλέον είχε αποκτήσει και καμιά δεκαριά αρχίδια παραπάνω με την αυτοπεποίθηση των γκολ. Αυτό φάνηκε στο τελευταίο διάστημα, που ο Αλμέιδα έκανε σούπερ rotation και κυκλοφόρησε την μπάλα  ο ΟΦΗ. Με Φράνσον στο κέντρο και δίπλα του τον Χατζησαφί, με τον τέως παίκτη μπροστά που διακρίθηκε κυρίως στο να βγαίνει οφσάιντ, πήραμε μια τρομερή νίκη, και κάναμε σοβαρότατη συντήρηση δυνάμεων. Και ψυχολογίας και επιβεβαίωσης της δουλειάς του Αλμέιδα, που μπέρδεψε την ομάδα αλλά το έκανε με ασφάλεια.

Και δεν ήταν μόνο οι προσωπικές διεκδικήσεις αυτών που έχω πει ότι ξεχώρισαν. Ήταν και η διάθεση των υπόλοιπων να βγαίνουν σωστά και να πιστεύουν. Να δίνουν ένα κλικ παραπάνω στη αντίδραση τους και να παίζουν σίγουρα και να ξέρουν τι ψάχνουν. Απέναντι σε αντίπαλο, που πρέπει να το υπογραμμίσω ότι μας σεβάστηκε. Δεν κυνήγησε πόδια, ούτε κι έψαξε κάτι παραπάνω για την σχέση υποτέλειας που πλέον έχουμε στην διοργάνωση.

Σε μια καμπή αρκετά δύσκολη, αφού το παιχνίδι στο Περιστέρι είναι τρομερά καθοριστικό για να μην μπούμε αποδεκατισμένοι την επόμενη Κυριακή λόγω καρτών. Είναι δυνατόν να παίρνει σήμερα κάρτα ο Βίντα;

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Ας χαρούμε για την μεγάλη επιτυχία και τους βαθμούς. Κι ας δώσουμε συγχαρητήρια στα παιδιά μας και στο τεχνικό επιτελείο.  Κι ας πούμε ότι επιτέλους είδαμε αυτό που θέλαμε. Μια ομάδα σοβαρή, μια ομάδα που χρησιμοποιεί όλο το ρόστερ της και μια ομάδα που κέρδισε το να σέβεται τον εαυτό της κυριότερα. Πολύ σημαντικό για την συνέχεια μας.

Αναζήτηση ευθυνών: Ο πλημμελώς ίσως και προσφάτως “εκπαιδευμένος” σταθμάρχης-βισμα ξέχασε να ειδοποιήσει τον “κλειδούχο”.
Δεν θα χρειάζοταν κάτι τέτοιο αν υπήρχε-ή για να το πω καλύτερα αν δεν ειχε πάψει να λειτουργεί- η τηλεδιοίκηση.
…Τηλεδιοίκηση η οποία έπαψε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων,ως αναγκαστικό μέτρο περικοπής δαπανών-εξόδων (όπως σε όλα αλλωστε) κάπου στο 2011-2012…

…Μνημόνια τα οποία “αναγκαστικά” (γιατι δεν θα έιχαμε κωλόχαρτο στα ράφια) υπηρέτησαν οι “μνημονιακές κυβερνήσεις”.
… κυβερνήσεις οι οποίες  σχεδόν θεσμοθέτησαν πρακτικές ρεμούλας, μιζας, λοβιτούρας,αρπαχτής και αναξιοκρατίας,τα οποία αυτα έγιναν-και συνεχίζουν φυσικά,δεν αλλάξε κάτι ριζικά- πράξη με τη “σύμφωνη γνώμη” του κόσμου, ο οποίος απανωτά,συνεχώς,αδιάλειπτα και αδιάκοπα, επιβραβεύει επί 50 χρόνια (τουλάχιστον) τους “σφάχτες” -“σωτήρες” του.
… Κόσμος ο οποίος αποτελείται στην μεγάλη του πλειοψηφία από ψηφοφόρους της δεκάρας οι οποίοι-πολλοί εξ αυτών δηλαδή,- είναι γονείς. Εχουν παιδιά,..

…Παιδιά που αν δεν προκάμουν να γίνουν μετανάστες  ώστε να γλυτώσουν απο την οικονομική “λαίλαπα” που οι ΙΔΙΟΙ οι ΓΟΝΕΙΣ και οι ΠΑΠΟΥΔΕΣ τους προκάλεσαν,αναγκαστικά καίγονται σαν ποντίκια στα “Μάτια” ή σφάζονται σαν κουνέλια  στα “Τέμπη”.

Είναι το τίμημα που πρέπει κατά καιρούς να πληρώνεται,για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτά που θέλουμε τα οποία επιφανειακά ψέγουμε αλλά κατα βάθος λαχταράμε και με τόση ζέση μας τα προσφέρουν απλόχερα οι -προκαθορισμένες ήδη-κυβερνησεις που “εκλέγουμε”, εξασφαλίζοντας έτσι για την πάρτι μας βραχύβιες βολεψιές μεν, μα βγάζοντας τα ματάκια των παιδιών μας ,δε.

Είχε ενδιαφέρον το σημερινό παιχνίδι για να δούμε πως θα αντιδράσει η ομάδα μετά την (δύσπεπτη) ήττα από τον παοκ, με αντίπαλο τον Αστέρα Τρίπολης που παραδοσιακά μας δυσκολεύει.

Ο Αλμέιδα κατέβασε την γνωστή 11αδα με μόνη διαφοροποίηση Τζαβέλλα αντί του Μουκουντί και Γκατσίνοβιτς αντί του Σιμάνσκι, πράγμα που σήμαινε πως ο Πινέδα πήγε στον άξονα.

Από το πρώτο λεπτό έγινε ξεκάθαρο πως ο Αστέρας δεν ήρθε απλά να κόψει βαθμούς, ήρθε με την αποστολή να φθείρει την ΑΕΚ τραυματίζοντας παίκτες. Πως αλλιώς εξηγείται το δολοφονικό πάτημα στον Αραούχο μόλις στο 4ο λεπτό που τους κόστισε την κόκκινη κάρτα? Και δεν ήταν το μοναδικό φυσικά. Απλά αυτή τη φορά δόθηκε η κάρτα που έπρεπε.

Αφού έμεινε τόσο νωρίς με 10 παίκτες ο Αστέρας όπως ήταν λογικό μαζεύτηκε κάτω από το κέντρο αφήνοντας στην ΑΕΚ οχι απλά την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά ολόκληρο το παιχνίδι. Δεν υπήρχαν, για 90 λεπτά δεν έγραψαν τελική. Η ΑΕΚ έγραψε 34 τελικές όμως δεν μιλάμε για φοβερές ευκαιρίες ευκαιρίες, οι περισσότερες ήταν κάτι ψόφια σούτ, μια φλυαρία και αμέτρητες (αποτυχημένες) σέντρες του Αμραμπατ τον οποίο επιμένει να έχει βασικό. Οι καλύτερες ευκαιρίες της ΑΕΚ έγιναν όταν ο Αμραμπατ αντικαταστάθηκε από τον Ελίασον, ο οποίος είναι πιο ουσιαστικός, δεν ζαλίζει τη μπάλα και έχει καλύτερες σέντρες.

Απόψε είδαμε και τον Βίντα προ-μουντιάλ που έκανε ενα ηγετικό παιχνίδι, έδωσε ασίστ για το πρώτο γκολ και γενικά ήταν αλάνθαστος. Μακάρι να συνεχίσει έτσι γιατί έρχονται play-offs και η προσωπικότητά του είναι απαραίτητη.

Ακόμα ένα θετικό στοιχείο είναι πως ο Γκατσίνοβιτς επέστρεψε στα γκολ και τις καλές εμφανίσεις και ο Ελίασον δείχνει να συνέρχεται μετά τον τραυματισμό του.

Το δυσάρεστο της βραδιάς είναι ο τραυματισμός του Γκαρσία που μένει να δούμε πόσο σοβαρός είναι. Αν χρειαστεί να λείψει καιρό, είναι σκούρα τα πράγματα γιατί δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να κάνει την δουλειά όπως την κάνει ο Γκαρσία.

Ο Αραούχο δεν είναι πλέον φορ, είναι κάτι μεταξύ χαφ και δεκαριού, από τον Μπέο ψωνίσαμε από σβέρκο αφού και οι δυο παίκτες που μας έδωσε κλάταραν, επομένως ξεμείναμε στο πιο κρίσιμο σημείο.

Μπροστά μας τώρα έχουμε τον επαναληπτικό με τον γαύρο που αν κρίνουμε από τα αποψινά δύσκολα θα γυρίσει την κατάσταση υπέρ του. Για να αποκλειστεί η ΑΕΚ θα πρέπει να κλειδωθεί στο Holiday Inn της Αττικής Οδού.

Στο πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι στην Τούμπα, η ΑΕΚ κατέβηκε με την γνωστή ενδεκάδα και το γνωστό σύστημα του ρόμβου. Μπήκε προσεκτικά με σκοπό να πιέσει από την μέση και προς την περιοχή της. Και να βγει σε κόντρα επίθεση.

Μπορώ να πω ότι τα κατάφερε, μέχρι την στιγμή που δέχθηκε ένα πάμφθηνο γκολ, από την σούπερ προσπάθεια κάποιου Κωσταντέλια και την γκέλα του Αθανασιάδη. Και τα κατάφερε παίζοντας απέναντι σε έναν κάκιστο διαιτητή και φυσικά σε ένα μιλημένο var. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το πώς η ανατροπή του Γκαρσία δεν ήταν τίποτα ενώ ήταν φάουλ και ίσως κόκκινη, ενώ η κίτρινη στον Αραούχο ήταν ανάποδα προς τον Ολιβέιρα.

Αλλά αυτά είναι τα κερασάκια, που θα δώσουν αμοιβές στους ειδικούς. Στα της μπάλας, κι αφού προηγήθηκε ο ΠΑΟΚ, είδαμε μια ΑΕΚ σχετικά καλή, κι ειδικά όταν ο Πινέιδα έφυγε από την γραμμή και συνέκλινε προς το κέντρο. Είδαμε μια καλή σχετικά ανάπτυξη, μια πίεση και μπόλικες ευκαιρίες. Δεν μιλάω για κλασσικές αλλά μιλάω για αρκετές για να σκοράρεις. Εξ άλλου κι ο ΠΑΟΚ, δεν έβαλε γκολ από κάτι επικίνδυνο. Της ΑΕΚ ήταν πιο επικίνδυνες.

Η ομάδα μας λοιπόν κυριάρχησε αλλά όπως παίζει μπάλα το νέο γήπεδο μας, έτσι παίζει μπάλα και η Τούμπα. Αυτή κράτησε σε αυτοκυριαρχία τον ΠΑΟΚ, που πλέον έπαιζε άμυνα κι έψαχνε εκείνος την κόντρα επίθεση. Η ΑΕΚ είχε πάρει την πλήρη κατοχή και προσπαθούσε από τα πλάγια αλλά κι από τον άξονα. Είχε μια αυτοπεποίθηση αλλά δεν ήταν παραγωγική. Και μου φάνηκε ελαφρώς μπερδεμένη, αφού δεν έβλεπα αυτοματισμούς και ταχύτητα. Όπως δεν έβλεπα και ατομικές προσπάθειες, που στα ντέρμπυ αυτές είναι που μετράνε. Ένα ντέρμπυ δύσκολο μεν αλλά όχι με έναν αντίπαλο φόβητρο. Χονδρικά, με εξαίρεση το σκορ, δεν είδα κακό πρώτο ημιχρόνιο.

Κι ούτε κακό δεύτερο μέρος. Μπήκε πολύ αποφασιστικά η ΑΕΚ, κυριάρχησε με κατοχή μπάλας και προσπάθειες, αλλά δεν ήταν γραφτό. Και δεν ήταν γραφτό, διότι απλά έπεσε στο σύστημα του Λουτσέσκου, που έπαιξε φουλ κατενάτσιο και φουλ αντεπίθεση. Και πολύ καλά έκανε. Κάπως έτσι, βρήκε και την άμυνα μας σε αιφνιδιασμό κι έβαλε κι ένα δεύτερο γκολ κόντρα στην ροή του αγώνα. Δυσάρεστο ήταν μεν, αλλά σχεδόν αναμενόμενο.

Βασικά η ΑΕΚ ήταν φλύαρη. Και άπιστη. Και φυσικά νωχελική επιθετικά. Μπορεί να επιρρεάστηκε από την κόντρα διαιτησία στο πρώτο μέρος, αλλά αυτό δεν είναι για την ανάλυση μας. Όταν έχεις κορυφαίους τον Μουκουντί, τον Πινέδα ( που τον έβγαλε ο φωστήρας ) και τον Άμραμπαντ, δεν γίνεται να πας και πολύ μπροστά. Διότι είσαι προβλέψιμος και ψιλοαργός. Κι όταν βέβαια δεν μπορείς με τίποτα να δεις ότι ο Γιόνσον παίζει σε λάθος θέση κι ότι κρατάς την ομάδα την επιθετική με λάστιχα πίσω.

Δεν θέλω να πω κι άλλα αρνητικά. Διότι προσπάθησε η ομάδα, αλλά ίσως ήταν στην μοίρα της να χάσει σήμερα για να αποφορτιστεί κάποια βαλβίδα. Και να γεμίσουν ξανά οι μπαταρίες του πάγκου. Διότι μπορεί να λέμε ότι η ΑΕΚ αντέδρασε και προσπάθησε, αλλά δεν μας είναι αρκετό. Μας ενδιαφέρει να στροφάρει λιγάκι ο Αλμέιδα και να εκμεταλλευτεί όλο το ρόστερ χωρίς στερεότυπα, ενδεκάδας κυπέλλου ή ενδεκάδας πρωταθλήματος ή με το ζόρι αυτή θα είναι η ενδεκάδα. Διότι ξέρετε, μια ομάδα δεν αναχαιτίζεται μόνο με τους αμυντικούς αλλά και με την κόντρα επίθεση από παίκτες που κάθονται στον πάγκο.

Θεωρώ πολλή καλή ευκαιρία την σημερινή, για την οποία όλος ο οργανισμός ΑΕΚ πρέπει να δώσει συγχαρητήρια στον αντίπαλο. Διότι κάπως έτσι είναι τα ντέρμπυ. Γιατί ευκαιρία; Διότι πρέπει κάποια πράματα να επαναπροσδιοριστούν. Από τον προπονητή κυρίως.   Διότι μας έχει κουράσει ελαφρώς, άσχετα αν του αναγνωρίζουμε την μεταμόρφωση της ομάδας. Είναι κρίμα να μην μπορεί να καταλάβει τα όπλα που έχει στην διάθεση του, εκτός αν τα εργομετρικά ή τα κέντρα αποκατάστασης, του λένε άλλα. Πάντως ο άξονας μας δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Το βλέπει ακόμα και παιδί του νηπιαγωγείου. Κι εκεί δεν υπάρχει θέμα με εργομετρικά, παρά μόνο με κολλήματα.

Υγ. Να δω τους ηλίθιους που θα ξαναπούν για το πολύ καλό διάβασμα.

Δεν έχουμε συνηθίσει την ΑΕΚ να παίζει Δευτέρα απόγευμα, όμως ο σημερινός αντίπαλος προσφερόταν για μια καλή προπόνηση, σκορ και θέαμα.

Η εντεκάδα που παρέταξε ο κόουτς ήταν αυτή που συνήθιζε να βάζει όσο καιρό έλειπαν οι Γκατσίνοβιτς – Ελίασον, οι οποίοι πέρασαν ως αλλαγή μετά το ’65.

Είδαμε μια ΑΕΚ που πίεζε και κυριαρχούσε, όμως έλειπαν κάποια στοιχεία που “γλυκαίνουν” το παιχνίδι της όταν έχει στην 11άδα τους δυο αυτούς παίκτες.

Ο Λεβαδειακός ήρθε με σκοπό να μας πιέσει και να μας αποσυντονίσει και μέχρι ενός σημείου τα πήγε αρκετά καλά για το επίπεδό του, αφού η ΑΕΚ χωρίς δημιουργικούς χαφ είχε κατοχή μπάλας με δυο αμυντικούς χαφ αλλά χωρίς παραγωγή ευκαιριών.

Λίγη φλυαρία στην δεξιά πλευρά και ένας Βίντα με λαθάκια όπως τον έχουμε συνηθίσει μετά την επιστροφή από το Μουντιάλ, όμως αρκούσε ο Γκαρσία για να πάρει παραμάζωμα την άμυνα του Λεβαδειακού σκοράροντας, κερδίζοντας φάουλ, κάρτες, αποβολή και μπέναλτ που εκτέλεσε εύστοχα ο Αμραμπατ.

Το α’ ημίχρονο έκλεισε με σκορ 2-0 και με την κούραση του αντιπάλου (είχε μείνει με 10 παίκτες) όλα έδειχναν πως το Β’ ημίχρονο θα ήταν τυπική διαδικασία ενόψει Τούμπας.

Μετά το ’60 ο Αλμέιδα έκανε αρκετές αλλαγές και έβαλε την επίθεση που είχαμε στα παιχνίδια κυπέλλου. Η ομάδα αναμενόμενα έριξε τον ρυθμό της, όμως παρόλα αυτά οι φάσεις που δημιουργήσαμε ήταν περισσότερες σε σχέση με το α’ ημίχρονο με αποτέλεσμα ενα ακόμα μπέναλτ (αστόχησε ο Τσούμπερ) και το 3-0 από τον Φαν Βεερτ.

Οσο βλέπαμε το παιχνίδι της ΑΕΚ ακούσαμε στο ράδιο πως την πάτησε ο παοκ (από 0-2 –> 2-2 στα χασομέρια) και θυμηθήκαμε πόσα παιχνίδια της ΑΕΚ στράβωσαν έτσι τα τελευταία χρόνια.

Η ΑΕΚ θα πάει στην Τούμπα πλήρης και ελπίζω αυτή τη φορά να κατεβάσει την καλύτερη δυνατή 11αδα γιατί στο τέλος για την ΑΕΚ μετράνε μόνο οι νίκες και οι βαθμοί.

Από τα χθες και μόλις ανακοινώθηκε η αποστολή της ομάδας μας, έπεσε ένας αμήχανος προβληματισμός. Ενδεκάδα κυπέλλου και στον ημιτελικό; Έξω από την αποστολή δύο βασικοί αμυντικοί κι ένας αμυντικός χαφ; Αυτοί ήταν στον πάγκο μέχρι και με την Κηφισιά. Κι έπαιξαν κιόλας. Με τον ΟΣΦΠ μοιάζουν περιττοί; Περίεργα πράματα βεβαιώσαμε κάποιοι που μιλήσαμε…Αν δεν πηγαίναμε καλά, είχαμε κάδρο τον Αλμέιδα. Αν πηγαίναμε καλά, ίσα που θα σκίζαμε τα πτυχία μας.

Και τα σκίσαμε. 7 αλλαγές και στην ουσία, κέντρο νεκρά φύση. Με τίποτα δεν χωνευόταν η ομάδα που μπήκε στο γήπεδο, με Ελίασον και Γκατσίνοβιτς σε ρηχά νερά και τον Γαλανόπουλο, νάναι φιλότιμος μεν αλλά πολύ λίγος δε. Να μην μιλήσω φυσικά για τον πρώην παίκτη, Τσούμπερ. Όμως τα σκίσαμε τα πτυχία μας.

Διότι αντίπαλος δεν υπήρχε. Δεν θυμάμαι τελική στο πρώτο ημιχρόνιο, ενώ θυμάμαι την τρομάρα του ΟΣΦΠ όταν έβγαινε μπροστά η ΑΕΚ. Που δεν πρεσάριζε αλλά απολάμβανε μια ψυχική και σωματική ανωτερότητα. Αυτή, που μαζί με το γήπεδο, την έκανε να προηγηθεί σχεδόν από τα αποδυτήρια με τον Γκαρσία. Ένα γκολ που προκάλεσε διάρροια στον αντίπαλο και δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Όπως κι εμείς φυσικά, που τσιμπιόμασταν.

Δυό γκολ απλά με απλωμένες τις φανέλες; Τι να περιμένεις; Αλλαγές ο αντίπαλος κι αλλαγές κι εμείς. Μόνο που πλέον θα μπαίνανε αναπληρωματικοί του Πειραιά και βασικοί δικοί μας. Όλα θα κυλάγανε πιο καλά, το έβλεπες, το μύριζες στην ατμόσφαιρα. Διότι η ΑΕΚ φυσικά και δεν ήταν καλή, αλλά είχε θέληση, είχε πάθος κι είχε σε τρομερή μέρα πέντε πυλώνες : Τον Σιντιμπέ που ήταν ο κορυφαίος. Τον Χατζησαφί. Τον Τζαβέλα και τον Μάνταλο. Και σήμερα και τον Γκαρσία, ειδικά του δεύτερου ημιχρόνιου που σκόρπαγε σακούλες γεμάτες πανικό.

Κόντρα σε έναν αντίπαλο που ακόμα κι όταν φαινόταν ότι είχε ισορροπήσει, ήταν μαγική εικόνα. Διότι πιο πολύ η ΑΕΚ είχε σταματήσει διότι φαινόταν ότι ψυχικά δεν μπορούσε άλλο. Εκεί επενέβη μια τρομερή φορά ο Στάνκοβιτς και μετά έδρασε πάλι ο Αλμέιδα, με την ανανέωση του υλικού. Και πλέον ειλικρινά, περίμενες κι άλλο γκολ, χωρίς όμως ποτέ να έχεις ανησυχήσει κι ιδιαίτερα.

Και το γκολ ήρθε. Κόντρα σε αυτόν τον ανεκδιήγητο διαιτητή και τον δεξί επόπτη. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες και κόντρα στα κόκκινα γυαλιά, που φόραγαν. Είναι τρομερό να χρειάζεσαι var για να δεις το εξόφθαλμο πέναλτυ, είναι τρομερό να μην σφυράς φάουλ τα κεφαλοκλειδώματα, κι είναι τρομερό να διακόπτεις φάσεις για κόκκινη δείχνοντας δήθεν κίτρινη σε προγενέστερη φάση, ενώ είχες αφήσει το πλεονέκτημα. Πολλή μικρή διαιτησία σήμερα, που στο τέλος είχε χάσει τα αυγά και τα καλάθια, και φυσικά προκάλεσε κι αυτόν τον εκνευρισμό των παικτών μεταξύ τους που στην ουσία δεν είχαν κάτι να χωρίσουν.

Δεν μπορώ να μιλήσω για τακτικές. Ήταν ένα νευρικό παιχνίδι χωρίς ρυθμό. Η ΑΕΚ η σημερινή πήγε στα όρια της, ενώ ο αντίπαλος φάνηκε απλά ότι δεν υπάρχει σαν ομάδα. Φυσικά υπήρχαν οι φανέλες και οι μπράβοι μαζί με τους καραπαπάρες στην φυσούνα, αλλά εδώ μιλάμε για μπάλα. Και στην μπάλα, με δικό σου διαιτητή, δεν μπορείς να κάνεις φασαρία για ένα γκολ που ακυρώθηκε ορθότατα και τσεκαρίσθηκε κι από το var. Πρέπει να υπάρχει κι ένα τέλος με την ασυδοσία του νεοέλληνα. Κι ένα σωστό γαμήσι, όπως έπεσε σήμερα.

3-0 ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ και μπράβο στον Αλμέιδα και μπράβο μας που σκίσαμε τα πτυχία μας. Να τα σκίζουμε κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη.

Φυσικά, κι όσο κύλαγε ο χρόνος στο δεύτερο μέρος, καταλάβαινες ότι ο αντίπαλος δεν μπορούσε. Μετά την δεκαπεντάλεπτη εδαφική υπεροχή του, έχανε τα πάντα. Από άκρα, μέχρι κέντρο, μέχρι προσωπικές μονομαχίες, μέχρι και τα τυπωμένα πεντοχίλιαρα του Παπασταθόπουλου. Τα έχανε όλα. Κάθε επίθεση της ΑΕΚ μύριζε γκολ. Μύριοζε μπούκα στην περιοχή, μύριζε πτωματίνη στις αντοχές του οσφπ. Την έβγαλε καλά αλλά με το εξής συμπέρασμα :

Τα δεύτερα μας τον κερδίσανε με 2-0 και τα πρώτα μας με 1-0.

Κι άρα έπιασε το σκορ της αναστροφής.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Ποιος αϊτομάτης παρατήρησε τους πόντους που έλειπαν από τα οριζόντια δοκάρια;
Ο τερματοφύλακας καθώς έκατσε απο κάτω τα είδε κοντά; Το σέντερ φορ καθως ζεσταίνοταν με σουτ, είδε μια δυσκολία στο να βρει στόχο; Ο Οδυσσέας απο το κλουβί του, μίλια μακρυά,είδε ο άτιμος ότι λείπουν πόντοι,γιατί κάποτε είχε κάτει στο δοκάρι και κόζαρε την απέναντι καντίνα με τα “βρώμικα”;

Ο Μήτσος που μετά και από την πολύχρονη ενασχόλησή του με την κατασκευή του γηπέδου,είδε κατευθείαν το κατασκευάστικό λάθος στο γήπεδο του Ατρομητου και μάλιστα απο τηλεοράσεως.!

Και γιατί δεν το έλεγε πιο νωρίς, να ειχε φτιαχτεί για να παίζαμε;
(Ισως το είχε δει πιο πρίν,αλλά ήλπιζε ότι αυτό θα λειτουργούσε κατά των διεκδικητών. Και όντως. Χάθηκαν βαθμοί, από ΟΣΦΠ και ΠΑΟΚ εκεί λόγω…4 πόντων. Αφησε να ερθει η ωρα του αγωνα μεταξύ μας, να φτιαχτουν οι θηριώδεις αποστάσεις των δοκαριών και κατόπιν να περασει απο κει ο Παναθηναικός και να κερδίσει,αφού με 4 πόντους ψηλότερα γκολποστ, ο Ιωαννίδης και ο Κλάινχάίσλερ θα είναι άχαστοι.

Οταν ο άνθρωπος μεγαλώνει, οι αισθήσεις του οξύνονται,το δίχως άλλο.
Δεν είναι μάτια αυτά. Αλφάδι με laser είναι.

Οι άλλοι πάλι,σκάψανε τάφρο, για να ξεκινα η μέτρηση από εκεί. Μιλάμε για γελοιότητες. Αν διορθώνονταν έτσι, θα μπορούσε μια ομάδα να εχει δοκάρια ενάμιση μέτρο ύψος από το τεραίν και το υπόλοιπο ένα μέτρο στη γραμμη επάνω να εχει σκαφτεί ένα μέτρο τάφρος.Και να βάζεις μεζούρα απο εκεί κάτω και να βγαίνει 2.44 ακριβώς.

Κανονικά δηλαδή, την εγκατασταση των δοκαριών στα γήπεδα, θα έπρεπε να την αναλαμβάνει η ΔΕΗ. Οπως περνά τα καλώδια. Απίστευτα πράγματα.

Φυσικά και καλό ήταν να γίνει το ματς.Θα ακουστούν τα εξ αμάξης τριγύρω
Κρίμα πραγματικά που εφευρίσκονται τέτοιες γελοιότητες για να ακυρώνονται αγώνες και να κατακυρώνονται στα χαρτιά.
Αντε να είναι για λόγους ντόπιγκ. Αντε για σοβαρή κατασκευαστική αμέλεια. Αντε για παράτυπη συμμετοχή παίκτη. Αντε να είναι για διακοπή λόγω επεισοδίων.
Αλλά για 4 πόντους; Αλήθεια τώρα; Αν έχανες, θα έχανες γι αυτό;

Η ομάδα στο γήπεδο λάμπει και  τη μαυρίζουν πρακτικές του ’80.

Ντροπή ρε.