…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με μπόλικο ενδιαφέρον αλλά και αγωνία, περιμέναμε το σημερινό παιχνίδι. Όπως και να το κάνεις, ένα τηλέφωνο προεδρικό θα το χρειαζόμασταν για να αποδοθούν τα ίσα σε σχέση με το παιχνίδι του Βόλου με την αλογοτροφή. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες, αλλά ξέρω οτι όσα εισιτήρια ζητήσαμε τα πήραμε, κι άρα ήταν σαν να παίζαμε εντός έδρας.

Από εκεί κι έπειτα όμως, ο γνωστός ρόμβος του Αλμέιδα, ήταν το κάτι άλλο. Σε πίεση, σε ταυτότητα, σε χαρακτήρα. Και μαζί με αυτά, πήγε περίπατο και η αφλογιστία η γνωστή – ο Γκαρσία στην σωστή του θέση και κανονικός φορ μέσα -, οπότε το παιχνίδι κύλισε τρομερά ευχάριστα στις αισθήσεις μας και φυσικά με μια ξεγυρισμένη τριάρα.

Η ΑΕΚ ήταν χάρμα ειδέσθαι. Καταιγιστική κι αποφασιστική. Τόσο στο πρεσάρισμα, όσο και στην ανάκτηση της μπάλας. Είχε σε τρομερή μέρα τον Γκαρσία και τον Πινέδα, κι όποτε ήθελε έμπαινε στην αντίπαλη περιοχή. Ο Βόλος ήταν σε εμφανέστατο πανικό κι όσες φορές πήγε να κάνει κάτι, δέσποζαν οι Ρότα και Μήτογλου που εξαφάνιζαν κάθε ίχνος κινδύνου.

Και αυτά τα λέμε διότι δεν είναι ευκαταφρόνητες οι απουσίες του Ελίασον και του Γκατσίνοβιτς. Όμως φαίνεται οτι στις προπονήσεις δουλεύεται κάθε απουσία και το ρόστερ βρίσκει λύσεις, τέτοιες που σε κάνουν περήφανο για την ομάδα. Τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Και με τα γκολ που μπήκαν, φάνηκε να φεύγει και το όποιο λογικό άγχος, πράμα που φάνηκε κύρια στην συνεργασία του Σιμάνσκι και του Γιόνσον.

Στο δεύτερο μέρος περιμέναμε πτώση ρυθμού, έλεγχο των χώρων, συντήρηση δυνάμεων και rotation. Και γίνανε όλα κανονικά και με τον νόμο. Χωρίς όμως να χαθεί η κυριαρχία μας και χωρίς να έχουμε κάποια σοβαρή απειλή. Το κύριο ενδιαφέρον ήταν να δούμε σε τι κατάσταση θα εμφανιζόταν ο Τσούμπερ, που έτσι όπως έπαιζε η ομάδα πριν φαινόταν μάλλον περιττός.

Κι είπα ομάδα. Και αυτό θα ήθελα να τονίσω. Έχει γίνει ομάδα η ΑΕΚ. Βοηθάνε όλοι και δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον να υστερεί. Και βέβαια δεν μιλάω μόνο για το τέταρτο γκολ. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μιλάω για την τακτοποίηση των παικτών μέσα στο γήπεδο, τόσο σε θέσεις όσο και σε σύστημα, αλλά και την τρομερή αλληλοκάλυψη τους, όπως και την αυτοπεποίθηση που φαίνεται στον τρόπο που αλλάζουν την μπάλα.

Και δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Είδαμε την ΑΕΚ μας να είναι αποφασιστική όταν έκαιγε η μπάλα. Είδαμε την ομάδα μας να ξέρει πώς να κάνει διαχείριση του σκορ κι ενός ολόκληρου δεύτερου μέρους ( θυμηθείτε τι βλέπαμε πέρσι στην Κρήτη ). Κι είδαμε τους παίκτες να πατάνε γερά και να πιστεύουν. Και να μας κάνουν κι εμάς να πιστεύουμε. Και να χαιρόμαστε ξορκίζοντας την κατάρα που πάντα είχε η ΑΕΚ αυτές τις ημέρες. Οπότε δίνουμε απλόχερα συγχαρητήρια και ναι, να το παραδεχτούμε : Είμαστε ξανά ευτυχισμένοι για την ομάδα αυτήν.

Υγ1. Ένα πράμα μου λείπει ρε παιδιά : Ένα γκολ του Αραούχο.

Υγ2. Ο Αθανασιάδης έχει γίνει πολύ σοβαρός τερματοφύλακας.

Παιδιά, πολύ κρύο σήμερα. Κρύο με υγρασία. Λιβάνιζα έναν καφέ στο πρώτο μέρος, δεν μπόρεσα. Κατέβηκα στο διάλειμμα και συνεπικουρούντος του αποτελέσματος, πήρα ένα ουίσκι, διότι κάπου μου είχε καρφωθεί η γνωστή Αεκτζήδικη γκέλα των Χριστουγέννων. Έκανα κι άλλα βέβαια. Γυρνώντας οι διπλανοί μου είχαν καθίσει όπως ήθελαν αφού δεν είχαν έρθει όλοι στα εισιτήρια. Τους τοποθέτησα όπως καθόμαστε πάντα. Το έπαιξα Αλμέιδα της κερκίδας.

Μια κερκίδα που βοήθησε πολύ την ομάδα μας σήμερα. Φωνή και παλμός ακόμα κι όταν η ΑΕΚ δεν ήταν καλή. Δηλαδή από το εικοστό λεπτό του πρώτου μέρους και μέχρι περίπου το 65ο λεπτό. Μέχρι το εικοστό λεπτό θα μπορούσαμε να έχουμε προηγηθεί αφού οι τρεις ευκαιρίες που φτιάχτηκαν ήταν κλασσικές. Δεν μπήκε όμως γκολ κι έτσι η ομάδα αγχώθηκε, χώρια που η Λαμία άρχισε να ξεμυτίζει και να κερδίζει μέτρα στο γήπεδο.

Είναι σίγουρο οτι η διακοπή μας έβγαλε από τα νερά μας. Πρώτον σε ρυθμό και δεύτερον σε τραυματισμούς. Μπορεί ο Νικολάου να λέει οτι δεν έγινε ιατρικό λάθος για τον Γκατσίνοβιτς, αλλά καλό θα ήταν να μην νομίζει οτι μιλάει σε χαχόλους. Φυσικά και έγινε λάθος και φυσικά χάσαμε τζάμπα έναν μήνα. Από εκεί κι έπειτα όμως, αγωνιστικά μιλάω, υπάρχουν και κάποιοι κανόνες. Κανόνες που δεν τήρησε σήμερα ο Αλμέιδα.

Το έχουμε ξαναδεί. Σιμάνσκι και Γιόνσον δεν μπορούν να συνυπάρξουν ειδικά όταν ο Δανός παίζει πίσω από τους επιθετικούς. Ομάδα ποδοσφαιρική χωρίς σέντερ φορ δεν υπάρχει στον πλανήτη. Οι κλασσικοί χαφ είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίξουν τον ρόλο των εξτρέμ. Οπότε βλέπαμε από ένα σημείο και μετά, την Λαμία να προσπαθεί να απειλήσει και την ΑΕΚ να χάνεται μέσα σε μία επιθετική προβλεψιμότητα καθώς και σε μία βραδύτητα, που σε συνδυασμό με την μπροστινή αφλογιστία, σου φώναζε ότι δεν το έχει σήμερα.

Ευτυχώς ο προπονητής γύρω στο 65 διόρθωσε τους κανόνες. Μπήκε ο Βαν Φέερτ σέντερ φορ και πήγε ο χειρότερος παίκτης σήμερα Γκαρσία, στα πλάγια. Αυτό έγινε με την έξοδο του Σιμάνσκι, οπότε ο Γιόνσον γύρισε στην φυσική του θέση κι ο Πινέδα – που κι αυτός δεν ήταν καλός σήμερα – πήγε πίσω από τους επιθετικούς. Η ομάδα ξεμπλόκαρε με την εκτελεστική δεινότητα του Ολλανδού και στο παιχνίδι φαινόταν ότι είχαμε πάρει μια επαγγελματική νίκη.

Δεν το ήθελε έτσι η μοίρα. Η μοίρα ήθελε να βγάλει τον Βαν Φέερτ κορυφαίο, που πέτυχε και δεύτερο γκολ χώρια την ασίστ στον Γκαρσία, που έβαλε κι αυτός γκολ απελευθερωμένος από τα σέντερ μπακ κι έχοντας κάποιον χώρο για να τρέξει. Έλεος δηλαδή που ο παίκτης αυτός περιορίζεται σε τετραγωνικά. Κι έτσι η ΑΕΚ κέρδισε την Λαμία με σκορ ευρύ, προϊόν διορθωμάτων μεν , αλλά απόλυτα δίκαιο δε.

Μαζί με τον κορυφαίο σκόρερ και πραγματικό σέντερ φορ, είχαμε σούπερ και τον Γιόνσον, ενώ πολύ κοντά ήταν ο Ρότα και ο Μήτογλου καθώς κι ο Μάνταλος, που παρά κάποια λάθη του, ήταν φιλότιμος και αγωνιστικός. Κι αυτό ολοκληρώνει τις εντυπώσεις μου για ένα πολύ όμορφο παιχνίδι – όλοι γνωρίζετε οτι τα ίδια θα έλεγα ακόμα και σε γκέλα – αφού η Λαμία μας κοίταξε στα μάτια και προσπάθησε όσο μπορούσε χωρίς να είναι ταμπουρωμένη σε μια περιοχή. Τι συναίσθημα μου έγινε ακόμα καλύτερο όταν μπήκε το πρώτο γκολ. Τα επόμενα δεν μου είπαν κάτι στην ψυχή, παρά μόνο στα μάτια. Κι ελπίζω κάπως έτσι να το δουν κι οι ιθύνοντες εν όψει Βόλου.

Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν για τη νίκη και θερμές ευχές για τα γενέθλια του Αλμέιδα σήμερα, που έκανε την αυτοκριτική του στην διάρκεια του αγώνα. Κι ολόθερμες ευχές σε όλους εσάς για καλά Χριστούγεννα.

Τώρα, ρε Αβραμίδη, και μ’ αυτό το ματς ασχολείσαι; Θάταν μια ερώτηση.

Καθόλου σωστή, θα απαντούσα. Αν δεν έπρεπε να ασχοληθώ, θα μπορούσε η ΕΠΟ να έχει πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια στην ατζέντα της για τον θεσμό του κυπέλλου. Από την στιγμή που η ομάδα μας έπεσε με την Κηφισιά, πρώτον κάθισα να το δω και δεύτερον να τιμήσω τον αντίπαλο. Και καλή ομάδα έχει, και μπόλικους Αεκτζήδες οπαδούς.

Αν όμως ήταν μια καλή προπόνηση για τους παίκτες μας, έτσι κι εγώ άρχισα να ζεσταίνομαι κειμενικά για την συνέχεια. Και λόγω της χαλαρότητας γενικώς, κι η κριτική θάναι πιο πολύ περιγραφική.

Ειλικρινά δεν περίμενα αυτήν την ενδεκάδα. Περίμενα τον ρόμβο, όπως και την προστασία κάποιων που χτύπησαν ή δεν ήρθαν εγκαίρως, αλλά ήταν έκπληξη το πώς κατέβηκε η ομάδα. Δηλαδή με την τοποθέτηση του Μάνταλου στα αριστερά και με τον Φράνσον πίσω από τους επιθετικούς. Θα μου πεις και τι να έκανε; Βρε δεν είπα ότι κακώς τα έκανε. Απλά αυτό δημιούργησε μια ανακατοσούρα στην ανάπτυξη, όσο κι αν ο Αλμέιδα άλλο ήθελε να δει.

Τον Βαν Φέερτ πλέον στην επίθεση, τον Αραούχο σχεδόν δίπλα του και τον Γκαρσία στα δεξιά. Αυτό θα παίξει μέχρι να πάρει άδεια να παίξει στην θέση του Ελίασον ο Φερναντές.  Έλα όμως που έφευγε ο Αραούχο και πήγαινε στα πλάγια, κι ο Μάνταλος δεν ήξερε που παίζει. Σε έναν πολύ αδύνατο ρόμβο για κανά μισάωρο.

Με κακό ρυθμό, με μπλοκαρισμένο σύστημα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν πολύ καλά τοποθετημένος αμυντικά, ενώ όταν χρειαζόταν έριχνε και ξύλο, και που έψαχνε πολύ καλά κάποια σωστή αντεπίθεση. Αυτό για κανά μισάωρο. Διότι μετά μίλησε η διαφορά της ατομικής ποιότητας και η ΑΕΚ σε ρυθμό πλήρως ξεχαρβαλωμένου ρελαντί, τελείωσε το παιχνίδι από το πρώτο μέρος. 0-2 με γκολάρα Γκαρσία και πέναλτυ του Ολλανδού.

Τι να περιμένεις μετά; Εντάξει ρε φίλε. Και τι μπορείς να περιμένεις από ένα παιχνίδι με την Κηφισιά που μάλιστα έχει και ρεβάνς; Μόνο ατομικά πλέον χαρακτηριστικά, διαχείριση του αποτελέσματος και του χρόνου, και πιο πολύ rotation για παίκτες που είχαν μπόλικη χρονική αποχή. Μπάχαλο δηλαδή, αλλά απόλυτα λογικό.

Τακτικά μιλάω. Διότι το παιχνίδι στο δεύτερο μέρος ήταν καλό αν ξέχναγες ονόματα και σκορ. Είχε ρυθμό, ανεβοκάτεβασμα της μπάλας, ευκαιρίες κι αρκετές καλές προσπάθειες. Οπότε σε κράταγε να το βλέπεις ευχάριστα. Και να χαμογελάς με το βάθος στο ρόστερ κι αυτά που έρχονται, που θα ενισχυθούν και με σοβαρές επιστροφές αλλά και μεταγραφές.

Να πούμε κι άλλα; Ας πω μόνο την πολλή καλή παρουσία του Μήτογλου, του Γιόνσον, του Γκαρσία και του Μάνταλου. Να γκρινιάξω και λίγο; Λίγο ρε φίλε. Ο Σιντιμπέ δεν πρόκειται να γίνει ο παλιός. Είναι εντελώς σακαταμένος. Δεν πειράζει. Προχωράμε μόνο με συγχαρητήρια.

Χαίρεσθε αγαπητοί κι αγαπητές. Καιρό έχουμε να τα πούμε αφού πήξαμε στην δουλειά από την μία, αλλά και ΑΕΚ απούσης από την άλλη. Φυσικά το θέμα το κυρίαρχο αν φύγουμε από τα πολιτικά, είναι το Mundial. Όσο άχαρο κι αν είναι στις ώρες που γίνεται. Εγώ τουλάχιστον είδα κάποια παιχνίδια το βράδυ. Λίγα, πολύ λίγα λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων.

Φυσικά την κρυάδα την πήρα νωρίς με την Ουρουγουάη, αλλά ό,τι και να λέω εκείνη φταίει. Όταν δεν κερδίζεις την Κορέα, πλέον και το σύστημα έρχεται και σε καπελώνει. Σου στήνει το λαμόγιο τον Σάντος και σε πετάει έξω. Εντάξει μετά δουλεύει ο νόμος της μπάλας κι αποκλείεται κι αυτός, αλλά τι να το κάνεις;

Τώρα με αυτά που είδα, έχω να πω οτι μάλλον καλή μπάλα παίχτηκε λόγω της εποχής. Παρόλο που δεν το μάθαμε έτσι το mundial, έχω να πω οτι οι παίκτες δεν είναι ξεζουμισμένοι κι άρα προσπάθησαν. Τι να κάνουν όμως κι αυτοί όταν πλέον μιλάει αυτή η τεχνολογία που τα ισοπεδώνει όλα. Και σου κάνει το άσπρο μαύρο μπόλικες φορές. Χωρίς πραγματικά να ξέρεις πού σπρώχνουν το κύπελλο.

Είχαμε σοβαρές εκπλήξεις και πολλούς αποκλεισμούς γενικά. Δεν είναι κακό αυτό μεν όμως δείχνει οτι ο θεσμός αρχίζει και χάνει την λάμψη του. Πράμα που θα γίνει και χειρότερο στο επόμενο mundial, που θα έχει μπόλικους κατιμάδες.

Προς το παρόν ας δούμε τι μας έχει μείνει. Η τρομερή έκπληξη που λέγεται Μαρόκο και που εξυπηρετεί την συνωμοσιολογία για κατάκτηση από μουσουλμάνους. Το βλέπω; Όχι ρε παιδιά δεν μπορώ να το δω. Με απλή λογική : Η Γαλλία είναι ομαδάρα και δεν την βλέπω πώς μπορεί να αποκλειστεί. Άμα βάλω και λίγη φιλοσοφία αποικιοκρατίας, ενισχύω κι άλλο την γνώμη μου. Όπως και νάχει πάντως, το παιχνίδι αυτό έχει ξεκάθαρο φαβορί.

Αύριο όμως είναι όλα τα λεφτά. Ματσάρα, μπαλάρα και ξύλο. Φυσικά περιττό να ξανααναφέρω πώς όταν αποκλείεται η Ουρουγουάη, αμέσως πάω στην Κροατία. Αυτό όμως δεν λέει τίποτα για το τελικό αποτέλεσμα αφού και οι δύο ομάδες έχουν παικταράδες κι άρα κάτι θα δούμε.

Φυσικά και στοιχηματικά δεν ακουμπάμε τα παιχνίδια αυτά. Τα ακουμπάμε μόνο σαν θεατές και μάλιστα καυλωμένοι. Διότι όπως και να το κάνεις, κι αφού το πακετάραμε το mundial, άντε να ξεκινήσει το πρωτάθλημα και πάλι, μπας και δούμε και λίγη μπάλα από την ΑΕΚ μας. Την ανώτερη ομάδα από όλες του mundial !!!!!

Στήβεν Αβραμίδης: Η συνέντευξή του στην Κατερίνα Σιδέρη, για το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια»

Ο Στήβεν Αβραμίδης, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος του άρθρου, απάντησε θετικά στην πρότασή μου να συνομιλήσουμε, με αφορμή το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος και να απαντήσει χωρίς φίλτρα, χωρίς υπαινιγμούς και χωρίς ενδοιασμούς, στις ερωτήσεις που του έθεσα.

Παρακάτω, καταθέτει την άποψη του, μιλά για τα νέα του λογοτεχνικά ταξίδια και καυτηριάζει χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Πηγαίος και αυθεντικός, μου χάρισε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, σε μια συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα.

«Στήβεν, σου εύχομαι τα επόμενα λογοτεχνικά σου ταξίδια να έχουν ούριο άνεμο και να καταφέρεις να μας παρασύρεις ξανά ως συνοδοιπόρους σου, όπως πέτυχες με το βιβλίο σου γκρίνια.

-Το βιβλίο «γκρίνια» αποτελεί το πρώτο σας λογοτεχνικό έργο, το παρθενικό σου ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Η «γκρίνια» περιέχει κάποιες ιστορίες οι οποίες είναι δημοσιευμένες αρκετά παλιά, όταν έκανα δημοσιογραφία στην εφημερίδα. Άρα αισθάνομαι ότι το βιβλίο, θεωρητικώς είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, χρόνια πριν. Σαν μια αδιόρατη σκέψη.

Την εποχή του κορωνοϊού το μόνο που επιτρεπόταν, ήταν να πηγαίνω στη δουλειά και το απόγευμα να επιστρέφω σπίτι. Άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μια έλλειψη προσωπικής δημιουργίας και ταυτόχρονα αισθανόμουν έναν ανηδονισμό, ένα τέλμα, μια πίεση και ζήτησα τη βοήθεια ειδικού.

Επισκέφτηκα τη ψυχαναλύτρια Μαρία Ρότα, η οποία να αναφέρω ότι έχει γράψει τον δεύτερο πρόλογο και το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, της εμπιστεύτηκα ότι έγραφα κείμενα και με προέτρεψε να τα δει και να τα διαβάσει. Η Μαρία ήταν λοιπόν εκείνη που με παρακίνησε να προχωρήσω στη δημιουργία ενός βιβλίου, τοποθετώντας το σαν στόχο της ψυχοθεραπείας.

Οπότε βάζοντας το σαν στόχο, ήρθε και κούμπωσε με τη σκέψη μου σχετικά με τα κείμενά μου που άλλα δημοσιευμένα και άλλα μη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός βιβλίου. Αυτή είναι η ιστορία της δημιουργίας του βιβλίου.

Να αποκαλύψω στο σημείο αυτό, ότι νονά στου τίτλου του βιβλίου, είναι η Μαρία Ρότα.

-Προσωπική μου κρίση, ο κάθε συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του τολμά και ξεγυμνώνεται, καταθέτοντας στο κοινό ένα κομμάτι της ψυχής του. Ποιες οι προσδοκίες για εσένα, αυτής της κατάθεσης;

Κατάθεση της ψυχής όπως το αναφέρεις, εγώ δεν αισθάνθηκα. Θα το έλεγα κάπως αλλιώς. Πιο ελαφριά. Διατύπωση άλλου οπτικού πεδίου ή κάποιας διαφορετικής γνώμης. Ίσως γιατί το βιβλίο έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται από τον καιρό που έκανα δημοσιογραφία, χρόνια πριν, οπότε κατέθετα αν θέλεις ένα κομμάτι μου σε ένα κοινό το οποίο δεν ήταν μικρό.

Νομίζω ότι κατάθεση ψυχής πιο πολύ κάνω με κάποια τραγούδια τα οποία έχω γράψει και υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έχω γράψει τους στίχους σε 24 κομμάτια όπου βρίσκονται στην πλατφόρμα του youtube.

Σαν άνθρωπος δε φοβάμαι να εκτίθεμαι, γι’ αυτό και αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου «γκρίνια», χωρίς άλλη σκέψη. Αν τώρα θέλεις να τα συνοψίσω, θα σου έλεγα ότι βλέπω αυτό το βιβλίο σαν προπόνηση για άλλα μελλοντικά.

-Όπως σου έχω αναφέρει σε πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων, το βιβλίο σου ήταν για μένα γροθιά, μια κραυγή αφύπνισης που επιδιώκει διακαώς να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του σήμερα. Ποιον έχει αποδέκτη αυτή η κραυγή;

Αρχικά να πω ότι το «γροθιά» για μένα είναι αρκετά τιμητικό. Σατιρίζω και καυτηριάζω από την εποχή της εφημερίδας.

Δεν έχω σκεφτεί ότι θέλω να αφυπνίσω κάποιον αλλά οπωσδήποτε θα με ενδιέφερε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει την ικανότητα να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, μπορεί να κάνει συνειρμούς και πιθανός να ήθελε να συστρατευτεί σε κάποιον άλλο διαφορετικό δρόμο της προσωπικής του ζωής όχι υποχρεωτικά πίσω από εμένα, κάποιος ο οποίος θα ήθελε να μην είναι πιόνι του συστήματος, κάποιος που θέλει να ζει αυτοβούλως, χωρίς να έχω στόχο να αφυπνίσω κάποιον.

Ήθελα μονάχα να εκθέσω αυτές τις ιστορίες παλιές και νέες, στην κρίση κάποιων ανθρώπων.

-Οι 18 ιστορίες του βιβλίου είναι προϊόντα μυθοπλασίας ή βιογραφικές αναμνήσεις;

Οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι 500, με τη μόνη διαφορά ότι δε μπορούσε να εκδοθεί ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Επιπρόσθετα, δε θέλαμε τόσο εγώ όσο και ο οίκος να το ‘φορτώσουμε’. Ήθελα να είναι ένα μικρό βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα.

Στην ερώτησή σου τώρα, να πω ότι κάποιες ιστορίες είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάποιες άλλες τις έχω ζήσει. Την ιστορία με το ταξίδι στο Μαλιακό, την έχω ζήσει, όπως επίσης και την ιστορία με το βιβλιοπωλείο και τον Κουφοντίνα. Τις έχω διανθίσει βέβαια, αλλά είναι βιωματικές ιστορίες.

-Η ιστορία που ξεχώρισα, φέρει τίτλο «πιασμένοι χέρι – χέρι κατεβαίνουμε την κατηφόρα προς την κορυφή». Πιστεύω πως ξεχειλίζει αγνά συναισθήματα, συστολή, νοσταλγία, ρομαντισμό και συνάμα απογοήτευση, αντίφαση και συνειδητοποίηση για την ανιαρή καθημερινότητα μεν, γεμάτη έντονους ρυθμούς δε. Θα ήθελα τα σχόλιά σου.

Είμαι χαρούμενος για αυτήν την ιστορία. Είναι νέα ιστορία, δεν είναι δημοσιευμένη και το πρώτο στιλ γραψίματός της, είναι βαθύτατα επηρεασμένο από ένα βιβλίο που διάβασα την περίοδο του κορωνοϊού, με τίτλο ο ήχος του κώδωνος. Πρόκειται για θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο με επηρέασε με την ατελή του γραφή και άρχισα να γράφω κατά αυτόν τον τρόπο.

Διορθώθηκε στην πορεία για να συμπεριληφθεί στο βιβλίο και μου άρεσε αυτή η ιστορία διότι είναι πρωτότυπη. Η συγκεκριμένη, περιέχει ανατροπές και πρακτικά φανερώνει την πορεία του έρωτα. Την πορεία του ζευγαριού, μέσα από τα χρόνια της συνύπαρξης. Το ζευγάρι παντρεύτηκε, συνυπήρξαν για χρόνια και όταν πια έφτασαν στο βαθύ τέλμα, αναφωνούν το θάλαττα – θάλαττα και μπορούν πλέον να πνιγούν.

Μια ιστορία με τρεις ανατροπές και με χιούμορ, πιο πολύ μπλακ χιούμορ.

-Ποια ιστορία ξεχωρίζεις από το βιβλίο και γιατί;

Δεν έχω κάποια αγαπημένη ούτε θέλω να πω το κοινότυπο ότι όλες είναι αγαπημένες μου, μιας και είναι δικές μου. Δε ξεχωρίζω ιδανικά κάποια. Ξεχωρίζω αυτές που περιέχουν ανατροπή, χρονική ανατροπή ή ανατροπή κατάστασης.
Αν τώρα θα έπρεπε να επιλέξω μία, θα ήταν η ιστορία με την ακροθαλασσιά όπου ο νεαρός, εμπιστευόμενος τον έρωτα καταλήγει να πνιγεί.

-Σε συνομιλία μας έκανες αναφορά στο σίγουρο παιχνίδι που κατέχει το ρεύμα της εποχής και παρασέρνει ηθελημένα ακόμα και την παιδεία. Υπάρχει διέξοδος διαφυγής;

Για μένα προσωπικά υπάρχει. Διότι, αυτό το οποίο κάνω, είναι αυτό που με απομακρύνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Αυτό με φέρνει σε άλλη διάσταση και με βοηθάει να απομονώνομαι. Για μένα υπάρχει διέξοδος, δεν ξέρω τι υπάρχει για τους υπόλοιπους οι οποίοι θα πρέπει να διαχειριστούν τις προσωπικές τους καταστάσεις. Ίσως διαφυγή μπορεί να βρίσκουν σε ένα βιβλίο, σε ένα σίριαλ, σε ένα τραγούδι.

Θέλω να πω ότι στον κόσμο, χωρίς να θέλω να τον υποβαθμίσω, υπάρχει ένα σπιράλ καταστροφής. Αν θέλω να μιλήσω ειδικά για τον ελληνικό λαό, αν και γνώμη μου είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να διαχωριστεί με βάση τα σύνορα, για μένα ο λαός είναι ένας, απλώς μιλάει διαφορετικές γλώσσες, αλλά αν θέλουμε να πούμε για τον ελληνικό λαό, βλέπω έναν λαό, ο οποίος δε θέλει να σωθεί. Μόνος του καταστρέφει τις υποδομές του.

Βλέπω έναν λαό, ο οποίος αισθάνεται περήφανος για τρίχες. Βλέπω έναν λαό που δέχεται και χαίρεται να του λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά του βιομηχανία. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν αν ήμουν αποδέκτης αυτής της φράσης. Τι είναι ο τουρισμός; Γκαρσόνια και πόρνες.

Επίσης να πω ότι είμαστε τυχεροί διότι ο Θεός μας έδωσε αυτή την περιοχή της γης με αυτό το κλίμα και εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα; Και από την άλλη πλευρά μιλάμε για ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη, όταν τα καλύτερα μυαλά πηγαίνουν έξω; Πως θα γίνει ακριβώς η ανάπτυξη;

Όταν μιλάς για γκαρσόνια και πόρνες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τότε γιατί η παιδεία να προχωρήσει; Για ποιο λόγο χρειάζεται η παιδεία; Τα πολιτισμικά μας στοιχεία διδάσκονται; Ή μονάχα ένα προσποιητό χαμόγελο; Αμφιβάλω…

Βρίσκω ότι υπάρχει ένα σπιράλ και σκόπιμα ο ίδιος ο λαός υποβαθμίζει την παιδεία, διότι μια προσπάθεια που θα έπρεπε να την έχει κάνει στα κατάλληλα χρόνια της παιδείας σκόνταψε πάνω στην τεμπελιά του, βασικό στοιχείο του DNA του Έλληνα.

-Ποια τα μελλοντικά σου λογοτεχνικά σχέδια;

Έχω έτοιμη την ύλη για ένα βιβλίο με ποιήματα, όχι με ρίμες, αλλά μοντέρνα ποιήματα. Έχω πρότυπο βιβλίο το οποίο ακολουθώ, σελίδα και ποίημα, έχω μιλήσει με τις εκδόσεις κάκτος αλλά ακόμη δε θα προχωρήσουμε σε κάποια έκδοση και το υλικό παραμένει στις καλένδες.

Επιπλέον έχω ύλη η οποία επαρκεί για 4 βιβλία στο ίδιο στυλ με τη ‘γκρίνια’ και πάλι σε συνεργασία με τις εκδόσεις κάκτος θα προχωρήσουμε προσεχώς, σε έκδοση ενός πάλι σπονδυλωτού βιβλίου με μικρές ιστορίες ανεξάρτητες μεταξύ τους, σίγουρα παραπάνω από 18.

Τέλος, έχω ξεκινήσει ένα σουρεάλ διήγημα με χιούμορ, το οποίο σκοπεύω να αποτελείται από 20 κεφάλαια και έχω ήδη γράψει τα 17.

Αυτό που βλέπουμε μας αρέσει. Η αδημονία να ξαναδούμε την ΑΕΚ στο επόμενό της ματς πριν καλά-καλά τελειώσει το τελευταίο, είναι μια αίσθηση που είχαμε χρόνια πολλά να νοιώσουμε. Ηδη αναγνωρίζεται η αγωνιστκή της ανωτερότητα και από τους ανταγωνιστές. Και πως αλλιώς.Είναι το μοντέρνο. Είναι το ξεχωριστό. Είναι το νέο. Για την ακρίβεια,αυτό που συμβαίνει  είναι εξαιρετικό. Κυριολεκτικά. Δηλαδή είναι μια εξαίρεση. Οχι κάτι αναμενόμενο, μιλώντας για το εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να μεταμορφωθεί μια ομάδα-“τέρας” σε “πριγκίπισσα”.
4 -5 μήνες δουλειάς. ‘Η έχουν συμμαχήσει οι πλανήτες-άλλη μαλακία αυτή- και βλέπουμε μια επαναλλαμβανόμενη σύμπτωση,- η ο Αλμέιδα “πατάει” πάνω στο ξεζούμισμα των παικτών προκειμένου να εξαργυρώσει από του χρόνου πλέον με κάποιο καλύτερο συμβόλαιο σε κάποια ομάδα ανώτερης ποδοσφαρικά χωρας.
Με λίγα λόγια,είναι ένας μικρός “Αλέξανδρος” ή ένας μικρός “Χϊτλερ”;

“Πως γκένεν αυτό”, που θα έλεγε και ο Ογκουνσότο; Είναι φυσιολογικό; Είναι αναμενόμενο-τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών;  Γιατί εδώ,στο Ελλάντα βρίσκεται η ομάδα,όχι αλλού. Είναι πρόσκαιρο; Εϊναι φωτοβολίδα; ΄Η είναι τα αρχικά μα έντονα σημάδια, ηδη φιλόδοξα,μιας μακρόπνοης σχεδίασης ενός “κτιρίου” που εχει στόχο την διάρκεια (με ποδοσφαιρικούς όρους και χρόνους φυσικά).
Δεν το ξέρουμε ακόμα και δεν είμαστε ο Χαϊκάλης να πούμε με σιγουριά, αν οι πλανήτες είναι “ο.κ.”.

Ενα πρωτάθλημα που θα μπορούσε να έρθει φέτος “πρόωρα” οπως θα έλεγε και για ‘κείνο που πήρε η ΑΕΚ όταν σκόνταψε ο ΠΑΟΚ, θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα;

Εστω και μια βελτίωση να βλέπαμε σε σχέση με τον αχταρμά διχως αρχή μεση και τέλος που βλέπαμε τα τελευταία χρόνια,θα του λέγαμε “μπράβο”. Θα είμασταν “ο.κ.” και θα προσβλέπαμε σε απότερη βελτίωση στο μέλλον.
Αλλά εδώ μιλάμε για “σιρτάκι” απ την ανάποδη (ξέρετε, ο Θεοδωράκης εμπνεύστηκε τον ρυθμό αυτού που αποκαλούμε “Zorba dance” από την ίδια τη ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. Που ξεκινάει με το ένα μάτι κλειστό,ραχατλίδικα και με το πάσο του…και όταν οι χρόνοι πλέον στενέψουν,αρχίζει την πιλάλα και το τρέξιμο και τα κάνει όλα τελευταία στιγμή.Εξ΄ου και η “κλιμάκωση” του μουσικού κομματιού από τη μέση και  ο φρενήρης ρυθμός στο τέλος, που σε σκάει).

Και λέω: Μήπως η ΑΕΚ είναι ένα “σιρτάκι” απ΄την ανάποδη; Φόβους εκφράζω.Ανησυχίες. Μακάρι να σκέφτομαι μαλακίες και αυτό που βλέπουμε να είναι προάγγελος των επόμενων χρόνων. Δεν μπορεί να διαρκέσει φυσικά τίποτα για πάντα.Αλλά μια τριετία-τετρετία,θα μπορούσε,αν τα σχέδια βγουν. Αν υπάρχουν φυσικά τέτοια.Υπάρχουν; Τα 2+1 χρόνια που υπέγραψε στην ΑΕΚ ο Μπραντ Πιτ ηταν αναμενομενα, δεδομένου οτι ο Μήτσος άλλαζε τους κόουτς σαν τα πουκάμισα. Φυσάει και το γιαούρτι. Ασε που και ο ίδιος είναι έτσι κι αλλιώς γεννημένος καιροσκόπος. Που σημαίνει ότι “εξαργυρώνει” όταν πρέπει και όχι με την λήξη. Χρηματηστήριο παίζει. Οχι ομόλογα. ( ο Μελισανίδης ειναι ταυτόχρονα η μεγαλύτερη ελπίδα και ο μεγαλύτεος φόβος της ΑΕΚ,τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν ξέρεις αν έχει σκοπό το γάμο ή την αποπλάνηση. Το μαθαίνεις πάντα στο τέλος όταν μένεις με το εξώγαμο παραμάσχαλα).
Ενα “στίψιμο” του ρόστερ,σε συνδυασμό με το “boost που δίνει η νέα έδρα,μπορούν να εξαργυρωθούν με κερδισμένους τον προπονητή και τον εγγυητή,με την ΑΕΚ να μένει το γηπεδο στο χέρι και να θυμόμαστε ήδη από του χρόνου το “μικρό εκείνο διάστημα που δεν χορταίναμε να βλέπουμε την ομαδα”;

Αν κάτι μου δίνει ελπίδες για το αντίθετο, είναι ο…χρόνος και η στατιστική. Η ΑΕΚ παραδοσιακά,είναι η ομαδα που έχει “φεγγάρια”. Ενα ήταν την δεκαετία του ’40, οπου φυσικά ήρθε ο πόλεμος και τα φρέναρε όλα. Κατόπιν,30 χρόνια μετά,πάνω – κάτω, ήρθε η εποχή Μπάρλου, με όλα εκείνα τα γνωστά που καμαρώνουμε ώς σήμερα. Υστερα-αφού φυσικά παρήλθε η παραδοσιακή χρόνια “ξηρασία”, ανέτειλε “η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς”,όπως λέγεται. (δεν ήταν μόνο του ιδίου φυσικά το κατόρθωμα,αλλά τέλος πάντων) 1990-1996. Εκτοτε,πέρασαν 22 χρόνια αν υπολογίσουμε το πρωτάθλημα του 2018 και 26 χρόνια, από σήμερα. (εκεινο του 2018 το πρωτάθλημα δεν το κατάλαβα ποτέ.Ανοστο. Ηταν ως κατόρθωμα,τελείως διαφορετικό από τα τελευταία…12-13 πρωταθλήματα της ΑΕΚ, δεδομενου οτι όλα τα έπαιρνε με μπαλάρα,εκείνο το πήρε στήνοντας μια ομάδα-αναγκαστικά βέβαια- που θύμιζε Παναθηναϊκό.

Ως γνωστόν τα χαρακτηριστικά του “βάζελου” πηγάζουν από την ιδιοσυγκρασια των οπαδών του. Οπως και όλες οι ομάδες είναι μπολιασμενες έτσι. Είναι η φωτογραφία των οπαδών-φίλων-ακολουθων-υποστηρικτων τους στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός,είναι η ομάς της φτωχολογιάς του Πειραιά. Χαρακτηριστικά; Πάθος,τσαμπουκάς, ολούρμο κλπ. Ο ΠΑΟ; Οτι και οι αστοί οπαδοί του με τις βαζελίνες στο μαλλί,στις κερκίδες: Μέθοδος,τακτική,σταθερότητα,προσίλωση κλπ. (όπως έλεγε και ο Φωτόπουλος σε μια ατάκα: “Ο Θεός να σε φυλάει από κάτι πολύ θετικούς και πολύ μετρημένους”)

Η ΑΕΚ; Αυτή είναι φερμένη “απ’έξω”. Μη ελληνική κατά βάση. Φτιαγμένη από ανθρώπους με μεράκι. Κιμπάριδες. Μεγαλόκαρδους και κοσμοπολίτες. (άσχετα αν εδώ τους “ειδαν” ,τους “υποδέχθηκαν” και τους αντιμετώπιζαν ως ζητιάνους ή ως απειλή.Ο ελληνας του εσωτερικού,είναι η χειρότερη φάρα ανθρώπου) Η ΑΕΚ λοιπόν μύριζε μπαχάρι. Είναι “αλέγκρα”. Και αυτό μετουσιώθηκε,πέρασε και στο αγωνιστικό της προφιλ. Και κρατάει ως σήμερα. Και αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες προαναφερόμενες ομάδες.Τι κι αν περνάνε τα χρόνια και οι γενιές.Τι και έρχονται αλλόγλωσοι,ξενόφερτοι και “καραβιές” παικτών αλλοδαπών. Η “μήτρα” δεν αλλάζει. Αυτή είναι.

Η ΑΕΚ μας λοιπόν,είναι αυτή που είναι. Και γι΄αυτό την αγαπάμε. Οχι γιατί είναι πρώτη “ντε και καλά”.
Αλλά γιατί όταν είναι πρώτη, είναι πάντα η καλύτερη,πανθομολογούμενα. Οχι για “το πρωτάθλημα” αυτό καθ’αυτό. Αυτο είναι το αποτέλεσμα-ενίοτε,είπαμε- της προσπάθειας της όμορφης και της ντελικάτης. Και κάποιες φορές είναι η καλύτερη χωρίς να είναι απαραίτητα πρώτη. Είναι γλυκόπικρο. Σα μπαχάρι,ε;
Ειναι η “γεύση” που αφήνεις στον φίλαθλο κόσμο. Είναι το άρωμα του φρεσκοκομένου καφέ. Φραπέ πίνεις και στη γωνία. Το μπακιρένιο μπρίκι στη χόβολη, είναι που γοητεύει.
Είναι το τίμημα του καλλιτέχνη που μένει με απούλητους πίνακες. Ενώ ο μπογιατζής εχει πιο συχνό μεροκάματο. Λογικό και αναμενόμενο. Η ΑΕΚ του 2018 ήταν ομάδα που πήγε για το μεροκάματο. Λειτούργησε πρακτικά. Δε βαριέσαι. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Ελπίζουμε να μη γίνουν βορά οι παίκτες και η ομάδα φέτος να μη γίνει “του θερμοκηπίου”. Να πάρουν όλα το χρόνο τους. Να έχουμε άλλη μια “Κωνσταντινουπολίτικη” 6ετία, αρχής γενομένης από φέτος.
Ολες τις υπόλοιπες χρονιές, -όπως και στο παρελθόν-ας είναι κάτοχοι του πρωτάθληματος οι παθιασμένοι του λιμανιού ή οι μετρημένες μπριγιαντίνες του κέντρου. Μερικές χρονιές, αραιά και που,είπαμε, ας πέφτει και λίγο κανελογαρύφαλο στην ελληνική φασολάδα του τίποτα που βάφει αβγά κλάνοντας,διαχρονικά.

Μακάρι. Μετά από χρόνια,να συμπεριλάβουμε και την “ομάδα του Αλμέιδα” σε εκείνες τις περίφημες προηγούμενες που γνωρίζουμε στο διάβα της ιστορίας,από το 1924 και μετά. Μακάρι.

Το γνωστό σύστημα και οι γνωστοί διαθέσιμοι παίκτες κατέβηκαν στο τηγάνι. Ρόμβος λοιπόν σε μια μικρή παραλλαγή του 4-4-2. Όμως κατέβηκε μια ομαδάρα και μια Αεκάρα. Ψυχωμένη, με ένταση, πάθος και τρεξίματα, που στην κυριολεξία εξαφάνισε τον αντίπαλο σε ολόκληρο το πρώτο μέρος. Ο αντίπαλος απλά παρακολουθούσε την ομάδα μας και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που απέδιδε.

Η αμυντική λειτουργία ήταν άψογη, ενώ η επιθετική οργάνωση ήξερε πού και πώς να χτυπήσει. Στο κέντρο κυριαρχούσε ο Γιόνσον και η ομαδική αλληλοκάλυψη, που δεν άφηνε σπιθαμή του γηπέδου απάτητη. Στην περιοχή του Πασχαλάκη πατήσαμε πάρα πολλές φορές και στην κυριολεξία ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός που έφυγε με το μηδέν κρατημένο πίσω. Τέτοιο επιθετικό πλουραλισμό αλλά και τέτοια ομάδα, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στον Πειραιά. Στο λιμάνι που η ομάδα του δεν είχε ούτε τελική.

Δεν μπορώ να μιλήσω για ατυχία πλέον αλλά για κλασική ανικανότητα. Του Γκαρσία. Ναι, έχουμε όνομα και διεύθυνση. Και ο Ρότα έχασε ευκαιριάρα, αλλά ας μην τον πιάσουμε στην εξίσωση αυτόν. Αυτές οι ευκαιρίες που κάναμε, στην κυριολεξία δεν υπάρχουν. Αποτέλεσμα πίεσης και υψηλότατης έντασης αλλά και πλήρους έλλειψης φόβου μέσα σε αυτό το τρομερό γήπεδο. Δυστυχώς χάθηκαν λόγω της ανυπαρξίας φορ. Δεν υπάρχει άλλο ψεγάδι σε αυτήν την ομάδα. Μια ομάδα που σε αυτό το ημιχρόνιο είχε κορυφαίο όλο της τον εαυτό αλλά κυρίως τον Γκατσίνοβιτς.

Στο δεύτερο μέρος, η εικόνα άλλαξε σχετικά. Η ΑΕΚ δεν είχε την απόδοση του πρώτου μέρους ενώ ο Ολυμπιακός κάπως πάτησε καλύτερα στο γήπεδο. Προσοχή : Καλύτερα για τον εαυτό του, όχι καλύτερα από εμάς. Η ομάδα μας πήγε σε πιο κοντρόλ κατάσταση ρυθμού, είτε διότι δεν είχε επαρκείς δυνάμεις, είτε διότι ο αντίπαλος έκλεισε καλύτερα τους χώρους.

Το θέαμα έπεσε κι άρχισε να θυσιάζεται στον βωμό της σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα. Αυτό το οποίο ήταν άξιο να ειπωθεί, είναι οτι η ομάδα μας κινδύνεψε από τον εαυτό της. Κι αναφέρομαι στο γκολ που φάγαμε, που ναι μεν ορθώς ακυρώθηκε από το var, αλλά θέλει πολλή σκέψη για όλο εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε στο κεντρικό μας δίδυμο, ενώ σίγουρα κανείς δεν θα το σφύριζε προ var.

Kαθώς λοιπόν προχώραγε το παιχνίδι, έβλεπες την ΑΕΚ να έχει την κατοχή, αλλά να μην έχει πια την φρεσκάδα ή την αποφασιστικότητα για να βάλει το γκολ. Κι είναι κρίμα τελικά που τελειώσαμε έτσι, όταν ο Ολυμπιακός είχε κορυφαίους τους Πασχαλάκη και Παπασταθόπουλο. Διότι η ΑΕΚ στην κυριολεξία κατάπιε τον αντίπαλο αλλά δεν τον τέλειωσε . Παρά τις σωστές, έστω κι ελαφρώς καθυστερημένες, αλλαγές του Αλμέιδα.

Να μην γκρινιάζουμε όμως. Να πάνε να δουλέψουν και να βελτιωθούν στην διακοπή. Να σχεδιάσουν την ενίσχυση της ομάδας και να στοχεύσουν εκεί που δείχνει η δουλειά του προπονητή. Εμείς να μείνουμε με αυτήν την εικόνα, που όπως ξαναείπα πριν, είχαμε χρόνια να δούμε : Μια ΑΕΚ να μην φοβάται αλλά και να διεκδικεί το παιχνίδι μέχρι το τέλος. Και να στέκεται επάξια και καλοδουλεμένα στο τηγάνι. Και να μάθει να δείχνει και λίγο κυνισμό. Ποδοσφαιρικό εννοώ. Το άθλημα γράφεται από τα γκολ του κι όχι από τις στατιστικές του. Διότι αν αυτά τα βάλεις δίπλα, τότε θα δεις μια κακή μοίρα….

Το αρκετό και απαραίτητο rotation, έγινε σήμερα απ/ο τον Αλμέιδα. Η ομάδα κατέβηκε με τον ρόμβο τον γνωστό, με κάποιους που ξεκουράσθηκαν και με κάποιους που δεν μπορούσαν να παίξουν . Κάτι είναι κι αυτό εν όψει Πειραιά.

Κι είχαμε άλλο ένα πάρτυ στο γήπεδο μας, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα αλλά που δεν ήταν μόνη της. Συνδυάσθηκε τέλεια από το γρήγορο τελείωμα του αγώνα, αφού μόλις στο δωδέκατο λεπτό, προηγηθήκαμε με 2-0. Οπότε δεν μπορεί να γίνει και ισχυρή κριτική για την απόδοση μας ή για όλον τον αγώνα.

Φυσικά δεν πρόκειται να διυλίσουμε τον κώνωπα. Διότι χρειάζονται κι αυτές οι ξεάγχωτες νίκες. Νίκες ψυχολογίας αλλά κυρίως ελέγχου του ρυθμού. Δηλαδή κρατώντας τον σε χαμηλά επίπεδα για ένα παιχνίδι μεσοβδόμαδα. Που όχι μόνο δεν στράβωσε κάπου, αλλά η ΑΕΚ πρακτικά δεν κινδύνεψε πουθενά. Για δυό λόγους : Πρώτον διότι κράτησε πολύ καλά τις θέσεις της αλλά και διότι σε όποια επικίνδυνη κατάσταση θα μπορούσε να δημιουργηθεί, οι παίκτες του αντιπάλου ήταν εντελώς άστοχοι. Και μιλάμε βέβαια, για πιθανή μείωση του σκορ.

Πού στηρίχτηκε αυτή η νίκη; Σε μια εκπληκτική σήμερα τετράδα : Στους κορυφαίους Γκατσίνοβιτς και Άμραμπαντ, στο κομπιούτερ Γιόνσον και στον Μήτογλου. Χωρίς όμως να πρέπει κάποιος να στιγματισθεί σαν υστερήσας. Διότι και σήμερα η ΑΕΚ ήταν κανονική ομάδα. Εντάξει δεν έχει σέντερ φορ αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα να πουληθεί ο Γκαρσία και να ξεκουραστούν τα μάτια μας ακόμα και σε αυτήν την θέση.

Ήταν ικανή σήμερα λοιπόν η ομάδα μας αλλά και τυχερή. Τελείωσε γρήγορα με το κλείδωμα του αγώνα και μετά έπαιξε σε χαμηλό τέμπο χωρίς όμως να χάνει την ομορφιά της. Διότι βγήκαν μπόλικες τελικές,  μπόλικες αντεπιθέσεις και μπόλικες προσπάθειες, που έβλεπες και καταλάβαινες ότι γίνεται δουλειά στην προπόνηση. Σε πολλά επίπεδα. Είτε σε τακτική επίθεση, είτε σε εκμετάλλευση κενών χώρων που έμοιαζαν σαν κόντρα επιθέσεις. Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο σοβαρό και τιμητικό για την δουλειά μεσοβδόμαδα, διότι το είδαμε κι όταν έγιναν και κάποιες επιπλέον αλλαγές σε πυλώνες.

Είχε ένα νορμάλ τρέξιμο η ΑΕΚ, κι έπαιξε σαν αφεντικό του παιχνιδιού γνωρίζοντας τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Το έψαξε γρήγορα και το πέτυχε γρήγορα. Θα έλεγα έκανε μια πολύ καλή προπόνηση όμως θα πρέπει εδώ να δώσω μπόλικα εύσημα στον ΟΦΗ. Πραγματικά δεν κλείστηκε ούτε έπαιξε σκληρά ή αντιποδόσφαιρο. Φυσικά είχε γρήγορα προδιαγραφεί το σκορ, οπότε πάντα υπάρχει το αν χρονικά, όμως εγώ το γράφω απολογιστικά. Κι αν κάποιος αμφιβάλει για την μπάλα του, σίγουρα δεν μπορεί να αμφιβάλει για τα μαρκαρίσματα των παικτών του. Σκέψου οτι εγώ, το ξεκίνημα του πρώτου γκολ μας, το είδα σαν φάουλ του Γκατσίνοβιτς.

Και πήγαμε αισιόδοξοι και φύγαμε χαρούμενοι με όσα είδαμε. Ξαναλέω, χωρίς να χτυπήσουμε ψηλά γκον απόδοσης. Σαν να είδαμε, τόσα όσα . Μια νίκη ευρεία, εύκολη και με κάποιο καλό θέαμα, αφού ο αντίπαλος τερματοφύλακας θύμισε παλιές εποχές ηρωισμού. Και φύγαμε με την ελπίδα να έχουμε καλή απόδοση την Κυριακή και βέβαια να πάρουμε κάτι. Να δούμε την δουλειά μας σε γήπεδο σοβαρό, απέναντι στον αντίπαλο που έχει χαλάσει τον κόσμο επειδή οι κοινοπραξίες του χάπια δεν πήραν τα προσδοκώμενα από την κυβέρνηση, κι όχι βέβαια για το πέναλτυ του ηλίθιου που το καθαγίασε κάποιος Βρέντζος, που τον γάμησε κάποιο δήθεν διοικητικό συμβούλιο, λες και υπάρχει δημοκρατία πουθενά για να υπάρχει σε μια εταιρεία κάποιου εφοπλιστή.

Συγχαρητήρια λοιπόν ακόμα και στον Μάνταλο σήμερα. Μέχρι κι αυτός πήγε καλά. Όχι διότι έβαλε το γκολ, αλλά διότι πρέσαρε και δέχτηκε να είναι κομμάτι της μηχανής. Φυσικά έφυγε τραυματίας αλλά ξέρουμε όλοι. Πειραιάς έρχεται, εκεί, όσοι παίξουν θα δείξουν τι αρχίδια κουβαλάει ο καθένας. Διότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι και πουθενά αλλού. Και με βάση αυτό το παιχνίδι θεωρώ ότι θα πάμε για τις διορθώσεις τον Ιανουάριο.