Καλή σεζόν να έχουμε και μακάρι η είσοδος στο νεο γήπεδο να συνδυαστεί με κούπα.

Πρώτο παιχνίδι της σεζόν και μας “έπεσε” ένας από τους ευκολότερους αντιπάλους που είχε και 6-7 απουσίες λόγω Covid.

Ο Αλμέιδα προτίμησε τον σχηματισμό με τον οποίο κατέβαινε στα φιλικά, δηλαδή με 3αδα στην άμυνα κάτι σαν 3-5-2 με Μάνταλο-Αραούχο επιθετικό δίδυμο.

Στο πρώτο μισάωρο η ομάδα ψαχνόταν, οργανωτικά λίγα πράγματα και επιθετικά κάποιες ημιτελείς προσπάθειες του Τσούμπερ.

Ενα μπέναλτ που κέρδισε η Λαμία μας θύμισε τα παλιά και σκεφτόμουν πως ακόμα δεν αρχίσαμε και θα ξαναζήσουμε το ίδιο έργο, όμως ευτυχώς το μπέναλτ το στείλανε στο δοκάρι και κάπως αναθαρρήσαμε. Με την Λαμία παίζαμε, διάολε..

Αυτό που άλλαξε σε σχέση με πέρυσι είναι πως η φετινή ΑΕΚ είναι ομάδα που όταν χάσει τη μπάλα πέφτει στον αντίπαλο και πιέζει για να την επανακτήσει.

Κάπως έτσι ήρθε το πρώτο γκολ με τον Αραούχο, μετά από πίεση και λάθος της αντίπαλης άμυνας. Όπως ήταν φυσικό μετά το πρώτο γκολ έφυγε το ψυχολογικό βάρος από τους παίκτες, λύθηκαν τα πόδια και άρχισαν να βγαίνουν κάποιοι συνδυασμοί και ευκαιρίες, χωρίς κάτι το σοβαρό.

Στο β’ ημίχρονο η πίεση συνεχίστηκε και ο Αραούχο πέτυχε το 2ο προσωπικό του γκολ και ολα έγιναν πιο απλά. Η Λαμία παρέδωσε πνεύμα, η ΑΕΚ πέτυχε και 3ο γκολ με τον Πινέδα και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού ο Αλμέιδα έκανε αλλαγές αφού δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρηθούν περισσότερο οι βασικοί μας παίκτες.

Αποστολή εξετελέσθη χωρίς τις δυσάρεστες εκπλήξεις που κρύβουν οι πρεμιέρες.

Για μένα η ομάδα χρειάζεται: 2 πλάγιους μπακ (αριστερά/δεξιά) ποιότητας Αραούχο, τουλάχιστον 1 εξτρεμ ακόμα και φυσικά επιθετικό.

Υ.Γ: Δε γίνεται να αφήνεις τον Γκαρσία πάγκο και να μου βάζεις τον Μάνταλο δεύτερο φορ. 3 σέντερ μπακ λες και παίζαμε με την Ρεάλ? Σαφώς πιο μαχητική η φετινή ΑΕΚ, όμως δε μπορεί να τα περιμένεις όλα από έναν Αραούχο.

Πάει η πρώτη εβδομάδα των διακοπών, που τολμώ να πω οτι ήταν σούπερ. Πολύ ξεάγχωτες και πολύ ενδιαφέρουσες. Κύρια διότι πήγα σε μέρη που δεν τα είχα ξαναδεί. Φυσικά εντυπωσιάστηκα από την Μονεμβασιά, την Βλυχάδα, τον Γέρακα και το Κυπαρίσσι. Όπως και από το Λεωνίδιο και τον Φωκιανό. Αλλά μετά, ο δρόμος μου με έβγαλε στην Μονή απέναντι από την Αίγινα, όπως και στην Απόνησο στο Αγκίστερι. Απίστευτα νερά και πολύ ωραία μέρη, δίπλα στην Αθήνα ρε φίλε. Και να μην έχω πάει;

Και φαίνεται οτι δεν έκανα μόνο εγώ διακοπές αλλά και η εταιρεία. Φύλλο δεν κουνήθηκε μεταγραφικά και μέχρι και κάποιοι ρεπόρτερ της ΑΕΚ γκρίνιαξαν. Κυρίως για τον στόπερ. Τι να πω; Τίποτα. Μιλάμε οτι έχει χαθεί η λογική πλέον της προετοιμασίας αλλά και του φορμαρίσματος μιας ομάδας. Αλλά αυτό είναι και δεν αλλάζει. Και δεν μιλάμε μόνο για εμάς αλλά για όλες τις ομάδες. Γιατί γίνεται αυτό; Μπορείς να εξηγήσεις κάτι το παράλογο; Όχι.

Μπορούμε όμως να πούμε μερικά πράματα. Φαίνεται οτι κατσικώθηκε το 3-5-2, είτε έτσι είτε με παραλλαγές. 3-1-4-2 ή 3-1-4-1-1. Μακάρι να πιάσει και να είναι η πρώτη επιτυχία του Αλμέιδα. Βάσει φιλικών, ευχαριστημένοι είμαστε. Και θα είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι όταν θα έρθει ένα κεντρικό στόπερ ( που τέτοιο ψάχνουμε ), ο εξτρέμ κι ο δεύτερος επιθετικός. Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει αν θα τα καταφέρει ο Τσούμπερ με όλη την πτέρυγα ή αν σοβαρευτεί ο Γκαρσία κι ο Μαροκινός. Αυτά όμως θα τα δούμε στο γήπεδο.

Είναι παράξενη χρονιά πάντως. Με ένα πρόγραμμα ψιλοκαλό αλλά που κανείς δεν ξέρει τι σόι αλλαγές θα προκαλέσει η διακοπή για το Μουντιάλ. Της πάνε βέβαια της ΑΕΚ οι παραξενιές αφού κι αυτή παράξενη είναι. Της πάει και το σύστημα αυτό, όπως και θα της πάει και το νέο γήπεδο. Ειδικά αν το πουλί ανεβεί στην σκεπή.

Γενικά έχω μια αισιοδοξία. Μπορεί νάναι επειδή χαλάρωσα και πέρασα καλά. Μπορεί νάναι επειδή τα δυό πρώτα παιχνίδια δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και σίγουρα θα έχουν γίνει πράματα. Μπορεί νάναι επειδή είναι πολύ νωρίς για γκρίνιες, αν και συνήθως από τέτοια εποχή τις πιάναμε. Φέτος δεν τις έχουμε διότι βλέπουμε τα μέχρι τώρα θλιβερούς αντιπάλους, μια οργανωμένη δουλειά στην ομάδα, μια αποφασιστικότητα για προσθήκες και μια διάθεση να πάμε ξανά, άλλη μια εβδομάδα διακοπές. Την Κέα έχω διαλέξει από αύριο, στην οποίαν δεν με έβγαλε ποτέ ο δρόμος μου.

Να χαιρόμαστε τους Παναγιώτες, τις Μαρίες και τις Δέσποινες.

Έφτασε η ώρα της απόδρασης. Σήμερα Σάββατο αναχωρούμε για κάποιες διακοπές. Ένα δεκαήμερο αυστηρά, αφού δεν υπάρχει δυνατότης για παραπάνω. Κάτι όμως είναι κι αυτό για να σε βγάλει κάπως από την ρουτίνα. Ο προορισμός ακόμα είναι άγνωστος αφού θα χρησιμοποιηθεί το αυτοκίνητο. Η βασική κατεύθυνση είναι προς Πελοπόννησο.

Και χθες, μετά το κλείσιμο της εταιρείας, ήταν τέλεια η ιδέα φίλου να δούμε το φιλικό παιχνίδι της ομάδας παρέα. Και περάσαμε ένα πολύ όμορφο βράδυ, γνήσια αεκτζήδικο, αλλά και χωρίς μανούρες ή περίεργα σχόλια. Μας έπεισε η ομάδα πλήρως κι αρχίσαμε τα όνειρα : Αν είχαμε κι εκείνον, αν είχαμε και τον άλλον, πού άραγε θα φτάσει η ομάδα; Καιρό είχαμε να λέμε τέτοια.

Διότι είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμο, ότι γίνεται δουλειά στις προπονήσεις. Από φυσική κατάσταση δεν ξέρω, αλλά από όλο το σύνολο έβλεπες ένα σχέδιο. Σχέδιο αμυντικής λειτουργίας με ένα πρεσάρισμα ασφυκτικό σε όλο το γήπεδο αλλά και σχέδιο οργανωμένης επίθεσης. Ξέρανε όλοι πού να πάνε την μπάλα, πότε να αλλάξουν την πλευρά, πότε να κατέβουν από τον άξονα, και πότε από τα πλάγια. Ήταν ένα θέαμα πολλά υποσχόμενο ειδικά όταν θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για τακτοποιημένη ενδεκάδα που σίγουρα θα έχει κάποιους πυλώνες αλλά και ομοιογένεια.

Ακόμα δεν μπορούμε να πούμε οτι ο Σιμάνσκι θα παίζει εκεί, οτι ο Τσούμπερ θα έχει όλη την πτέρυγα ή οτι ο Γκαρσία θα μετατοπίζεται στο κέντρο της επίθεσης ή οτι ο Γκατσίνοβιτς θα φεύγει από τον χώρο της δράσης του. Θα φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο ο Βίντα, θα έρθει κι άλλο φορ και ο Μαροκινός θα προσαρμοσθεί περαιτέρω. Πολύ καλά κάνει ο Αλμέιδα και δοκιμάζει και πειραματίζεται. Και το βλέπεις ότι δεν είναι στα κουτουρού. Διότι κι όταν γίνονται δέκα αλλαγές, η ομάδα ακολουθεί το ίδιο διδαγμένο πλάνο.

Το σίγουρο είναι οτι η ομάδα γέμισε εκεί που πραγματικά πονούσε : Στο κέντρο. Απέκτησε επιλογές, διαφορετικά χαρακτηριστικά, ταχύτητα και μπαλαδοσύνη. Μεγάλο κέρδος το απελευθέρωμα του Μάνταλου, τόσο στους διαδρόμους όσο και στο περιβραχιόνιο του αρχηγού, που όλη η ΑΕΚ του ζήταγε τα πάντα. Το δε κέντρο θα γίνεται ακόμα καλύτερο όταν κάποιοι θα κάτσουν στον πάγκο για να μπουν οι πυλώνες που θα θεωρούνται βασικοί, αλλά αυτοί όταν θα έρχονται σαν αναπληρωματικοί, θα φρεσκάρουν την ομάδα και θα μπορείς να λες ότι έχεις βάθος.

Μην λέμε πολλά. Είναι σαφής η δουλειά που κάνει ο προπονητής αλλά είναι ακόμα πιο σαφής η αφομοίωση που γίνεται. Κι είναι ορατό το ότι η ομάδα παίζοντας ακόμα και με αυτό το 3-5-2, προσφέρει θέαμα. Δεν κουράζεσαι ρε παιδί μου. Θα μου πεις πάλι οτι φιλικό ήταν. Τα πάντα είναι σε εξέταση και συμφωνώ. Δεν μπορείς όμως να μην συμφωνήσεις στο συνεχώς βλέπεις μια βελτίωση. Και μια συνεχή παρότρυνση από τον πάγκο. Επίσης βλέπεις και κάτι άλλο : μια οικογενειακή φλόγα.

Υγ. Φυσικά κι εγώ δεν ήξερα για το περιστατικό με τον ηλίθιο στο νέο γήπεδο. Μιλάω για τον ηλεκτρολόγο που έβαψε τα πάντα κόκκινα και μάλιστα έβγαλε και φωτογραφία. Μιλάμε για ηλίθιο που μόνος του έδωσε τον εαυτό του κι ήταν τυχερός που τον ανέλαβε μόνο η Original. Ηλίθιο διότι εξ αιτίας του ο Μελισσανίδης απέλυσε όλο το συνεργείο ( διότι δεν φανέρωνε ποιος τον έβγαλε φωτογραφία ) κι άρα κάποιοι άνθρωποι έχασαν μεροκάματα.  Γι αυτό είπα από την πρώτη στιγμή οτι το πουλί δεν πρέπει να κάθεται εκεί αλλά ψηλά στην σκεπή.

Με τη ΓΡΙΝΙΑ χτυπάει ένας τρομοκράτη της πένας

Το δεύτερο φιλικό κάθισα και το είδα. Ήταν μια εβδομάδα έντονης επαγγελματικής και κοινωνικής δραστηριότητας με εξόδους κάθε βράδυ. Την Παρασκευή πλέον είχα βαρέσει μπιέλα, οπότε όντας μέσα, τι ωραιότερο από το να δω αυτό το φιλικό με τα τέσσερα εικοσπεντάλεπτα, που δεν κατάλαβα ακριβώς τι προσέφεραν, αλλά δεν βαριέσαι τώρα.

Φυσικά δεν πρόκειται να γίνει πάλι καμία κριτική, αφού η ομάδα σαφώς και δεν είναι πλήρης ενώ σίγουρα μπαίνει στον λογαριασμό και κάποια κούραση. Αυτά τα δυό στοιχεία είναι και τα πρώτα συμπεράσματα. Η ομάδα πίσω, παρότι ο προπονητής σκαρφίζεται παράξενες τακτικές και χρησιμοποιεί και παράξενους παίκτες, είναι γυμνή. Και είναι γυμνή πολλαπλώς : πρώτον δεν υπάρχουν τα στόπερ που θεωρητικά θέλουμε – άλλη μια πατάτα έγινε ξανά με αυτόν τον Πράνιτς – και δεύτερον δεν υπάρχουν τα πλάγια μπακ. Μιλάω για την αρχή του φιλικού.

Δεν γίνεται ρε φίλε να έχουμε φουλ μπακ τον Τσούπερ και τον Γκαρσία. Δεν περπατάει αυτό το πράμα, χώρια που σπαταλιούνται και δυνάμεις χρήσιμες για την επίθεση. Δεν γίνεται να βγαίνει ο Μήτογλου στην γραμμή σαν πλάγιος στόπερ, που όπως όλοι είδαμε με μια απλή πασούλα όλη η εστία μας ήταν εκτεθειμένη. Πολύ με κούρασε το πρώτο δεκάλεπτο που η ΑΕΚ ήταν νωθρή και έπαιζε σχεδόν επάνω στην τελική της γραμμή. Και κάπως έτσι έφαγε και το γκολ εν΄β γλύτωσε άλλο ένα στο καπάκι. Καμία βελτίωση εγώ προσωπικά δεν είδα. Δηλαδή αν σε ένα ντέρμπυ στο τέταρτο χάνεις 2-0, τι θα κάνεις μετά;

Θα μου πει κάποιος αυτά που είδαμε στο κατόπιν. Που πράγματι άρχισε η ΑΕΚ να πρεσάρει και να προσπαθεί να φτειάξει κάποια επιθετική οργάνωση, αλλά πάλι εγώ έβλεπα συνωστισμό και φλυαρία, χώρια την διστακτικότητα στην τελική προσπάθεια με την μοναχικότητα του Αραούχο μπροστά. Εν πάση περιπτώσει υπήρξε μια βελτίωση αλλά όχι αυτά που διαβάζουμε σήμερα στα μέσα. Κι έχουν εξήγηση κι αυτά : Αν η ΑΕΚ κατέβει με τέτοιες τακτικές, απλά δεν έχει εναλλακτικό χαφ για κάποια αλλαγή. Πάλι τον Χατζησαφί θα φωνάζουμε; Μάνταλος και Πινέδα απλά δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ενώ δεν είδα κανένα κομπιούτερ στο παίξιμο του Γιόνσον. Εντάξει μπορεί η μέρα να μην ήταν καλή.

Ο Τσούμπερ λοιπόν ήταν στα ρηχά επιφορτισμένος με όλη την πτέρυγα ενώ ο Γκαρσία κατώρθωνε να είναι περιτριγυρισμένος από τρεις παίκτες. Από τα πλάγια λοιπόν λίγα πράματα και σχεδόν όλα από τον άξονα. Που απέδωσαν όταν η λίγια ολλανδική ομάδα άρχισε να εμφανίζει σημάδια κούρασης κι αυτή. Και μπορεί το αποτέλεσμα – που δεν έχει σημασία ξαναλέμε εκτός αν έρθει καμία συντριβή – να ανατράπηκε, αλλά δεν είναι εικόνα αυτή. Πρώτον τα πάντα σαν αποτέλεσμα ατομικών λαθών των αντιπάλων και δεύτερον τόσες χαμένες ευκαιρίες στο τετ α τετ κι  ειδικά κι αφού είχαν γίνει οι αλλαγές και η ομάδα ήταν  πιο τακτοποιημένη.

Τι θέλω να πω. Οτι η ομάδα θέλει άμεσα τις πρσθήκες της και χρειάζεται ακόμη πιο πολύ δουλειά. Οτι δεν είδα κάποιον αυτοματισμό ή κάτι καινούργιο. Οτι η ομάδα ανεβαίνοντας ψηλά για να πρεσάρει, ήταν εξαιρετικά ευάλωτη πίσω. Οτι τα στόπερ πρέπει να αποκτηθούν χθες, μπας και συμμετέχουν σε αυτό που πάει να φτειαχτεί. Νωρίς είναι βέβαια ακόμα αλλά καλό είναι να ξέρουμε τι βλέπουμε και να προσέχουμε αυτό που μας σερβίρουν οι κονδυλοφόροι. Ποιά αυταπάρνηση και ποιά μαχητικότητα; Με τον Απόλλωνα της Ολλανδίας παίζαμε….

Είδα το πρώτο φιλικό; Για να είμαι ειλικρινής, είδα το πρώτο ημιχρόνιο μόνο. Βλέπετε ήμουν στη Λήμνο για τετραήμερο κι ακούγοντας οτι όλη η ομάδα θα άλλαζε στο δεύτερο μέρος, είπα να μην ασχοληθώ. Μάλλον έχασα βάσει αυτών που διάβασα. Δηλαδή έχασα τον Πινέδα αλλά δεν πειράζει. Η ακρογυαλιά ήταν μάλλον καλύτερη ανταμοιβή πρόσκαιρα και η αναμονή για την έκπληξη του μέλλοντος, ακόμα πιο ανοιχτή.

Φυσικά δεν θα πούμε τίποτα για συμπεράσματα ή για την δουλειά του προπονητή. Αυτά είναι αστεία πράματα τόσο για την εποχή όσο και για την ομάδα που ακόμα είναι κολοβή σε διάφορες θέσεις. Αφήνω στην άκρη αυτά τα περίεργα που διαβάζουμε οτι η Γκενκ έπαιζε στο γήπεδο της, οτι ήταν η πρόβα τζενεράλε της και λοιπά. Διότι ας υποθέσουμε οτι είχαμε χάσει. Θα λέγαμε διαφορετικά; Όχι βέβαια. Μην ξεχνάμε το πέναλτυ που έπιασε ο Αθανασιάδης.  Η περίοδος αυτή είναι μόνο για τον προπονητή που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το ρόστερ. Αυτό εξ άλλου φάνηκε όταν ξεκίνησε με 3-5-2 ( μας το λέγανε 3-1-4-2 ) και προχώρησε με κανονικό 4-3-3.

Συμπεράσματα λοιπόν όχι, όμως κάποιες παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν. Με πρώτη και καλύτερη αυτή την ένταση που έβγαλε ο Αλμέιδα και που νομίζω οτι μεταδόθηκε κάπως και στο τερέν. Αυτό φαινόταν από την αλληλοκάλυψη και την αγωνιστική διάθεση. Θα μπορούσα να πω και από κάποιον αλτρουϊσμό μεταξύ των παικτών αλλά ας μην το κάνουμε και μελό. Μπορεί αυτά να οφείλονταν και στο πρώτο φιλικό παιχνίδι. Σίγουρα όμως η ένταση μεταξύ των αντιπάλων δεν οφείλεται εκεί. Εκεί μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο λατίνικο μεταλλάκι που σίγουρα είναι προϊόν του χαρακτήρα του προπονητή. Θέλει βέβαια κάποια προσοχή αυτό για την συνέχεια.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αναβάθμιση του κέντρου. Οι δυό παίκτες που ήρθαν θα είναι χρήσιμοι αλλά ήταν ήδη στοιχεία που έλειπαν από την ομάδα. Μια ομάδα που εύχομαι να μην μείνει μόνο σε αυτούς διότι θα έρθουν και τραυματισμοί και κάρτες και κούραση. Όμως την δουλειά τους την έκαναν : εφάρμοσαν τις εντολές του Αλμέιδα και έσφιξαν τις γραμμές. Έβγαλαν επιθετικό πρεσάρισμα, κοντινές πάσες με ακρίβεια και ταχύτητα. Δεν τα είχαμε αυτά πέρσι.

Θετικό είναι επίσης οτι πάμε για την μεταγραφή του πρώτου στόπερ αλλά με μια σημειολογία. Οτι η ομάδα κατέβηκε να παίξει με αυτούς που ήδη διαθέτει κι άρα δεν έχουμε κάποιον παροπλισμό με το καλημέρα για να παίξει ο καινούργιος. Οπότε ο Αλμέιδα βλέπει και τι μπορεί να πάρει από καποιον που δεν θα λογίζεται σαν βασικός, αυτός θα βλέπει οτι κάπως υπολογίζομαι και φυσικά η ομάδα σταδιακά θα ισχυροποιείται σε μια θέση που δεν χρειάζεται και τόση τακτική. Χημεία χρειάζεται, όχι όμως τακτική.

Αργά λοιπόν πάμε , όμως σταθερά. Πολύ σημαντικό ρε παιδιά αυτό, όπως και η επιστροφή του Μαροκινού στην προετοιμασία. Όπως και οι αλλαγές των συστημάτων που δείχνουν οτι το ψάχνει ο προπονητής στην κατεύθυνση της ομαδικής τακτικής αλλά κι αυτών που θα κληθούν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους ρόλους στο παιχνίδι ανάλογα με τον αντίπαλο. Εγώ μόνο θετικούς οιωνούς βλέπω αυτήν την στιγμή και χαίρομαι διότι είχα γίνει συνώνυμο της γκρίνιας. Και θάταν κρίμα να γκρινιάζαμε από τώρα. Ας έχουμε γεμάτες τις μπαταρίες για αργότερα ( πλάκα κάνω ).

Άμα ήταν κάποιος προπονητής που είχε ξαναδουλέψει στην χώρα μας ή έστω και στην Ευρώπη, δεν νομίζω οτι θα είχε κάποιος ενδιαφέρον για να διαβάσει την συνέντευξη του. Είτε διότι τα λόγια του είναι copy paste από προηγούμενες θητείες είτε διότι τα έργα είναι γνωστά. Εδώ όμως έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Κι ενώ πάντα μου την σπάει να διαβάζω συνεντεύξεις αθλητών ή τεχνικών, το είδα αλλιώς. Και το είδα έτσι διότι όπως και να το κάνουμε, ο Αλμέιδα είναι το φετινό μεγάλο στοίχημα της εταιρείας.

Η γενική μου εντύπωση ήταν αυτή του ενθουσιασμού. Με την έννοια οτι ο άνθρωπος είναι προσγειωμένος. Φάνηκε οτι έχει ακτινογραφήσει καλά το υλικό της ομάδας, οτι έχει προσδιορίσει τις θέσεις που πονάμε και οτι δεν χρειάζεται καν να συναντηθεί με τους κομμένους. Αυτό δείχνει μια νοοτροπία όχι συμβιβαστική, άσχετα αν φανερώνει και μια παρορμητικότητα που βεβαίως έχει να κάνει με την εθνικότητα του αλλά και με την κουβέντα οτι προπονώ όπως όταν έπαιζα ή όπως εγώ ζω.

Φυσικά το κυρίαρχο στοιχείο ήταν οτι θέλει κι οτι πρέπει να πετύχει. Οτι θέλει να βάλει μια σφραγίδα στην ομάδα, που θα κινείται στην οργάνωση, την αυτοθυσία και την ένωση. Με απόλυτη γνώση οτι ο κάθε παίκτης παίζει πρώτιστα για τον εαυτό του, οπότε η δουλειά του προπονητή είναι να ενσωματώσει τα ατομικά χαρακτηριστικά κάτω από μια στοιχειώδη ομαδική λειτουργία. Με δυό αποτελέσματα : είτε της αποτυχίας οπότε θα έχουμε την απόλυση του είτε τη επιτυχίας που στην ουσία έκρυβε έναν μακρινό στόχο, που λέγεται πρωτάθλημα.

Κουρασμένοι βέβαια είμαστε από τις συνεχείς αποτυχίες στο θέμα προπονητή, οπότε μπορεί να πιάνουμε απλώς τα μαλλιά μας για να έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι. Δεν το αποκλείω κι αυτό, όμως ρε παιδί μου, σου έβγαζε μια θετικότητα όλη αυτή συνέντευξη. Ένα πάθος πλανιόταν στον αιθέρα, μια ορμή και μια θετική αύρα. Να πιστέψεις κι εσύ αφού το πιστεύει κι αυτός. Δεν ήτα νερόβραστα τα λόγια του, ούτε και οι κινήσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα, στις οποίες όπως είπε κι ο ίδιος, είναι δικές του επιλογές. Δεν είναι και μικρό πράμα αυτό. Το να είναι σε συνεχή επαφή με τους μεταγραφικούς στόχους ή ακόμα και να συζητάει μαζί τους.

Δηλαδή δεν είναι μόνο το οτι είδε οτι δεν είχαμε καθόλου κέντρο κι άρα σωστά ξεκίνησε το χτίσιμο από εκεί, αλλά είδε οτι η ομάδα δεν είχε ούτε καν διάθεση, ούτε καν μίνιμουμ ψυχολογία. Το πόρωμα λοιπόν ξεκινάει στους παίκτες πριν καν έρθουν στην ομάδα και στην συνέχεια αναλαμβάνουν τα λόγια του μετά τις προπονήσεις. Με πολύ φιλικές σχέσεις αλλά με μπόλικο επαγγελματισμό. Και με αρκετή δόση δικής του προστασίας που του την προσφέρει το επιτελείο του.

Θεωρίες βέβαια είναι όλα αυτά και θα πρέπει να δούμε την εικόνα στο γήπεδο. Συμφωνούμε πέρα για πέρα. Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για τους παίκτες. Όμως σαν πρώτο δείγμα φάνηκε θετικό. Διότι όπως βασιζόμαστε στην θεωρία για να λύσουμε κάποια άσκηση, έτσι και τώρα θα μπορούμε να μετρήσουμε τις προγραμματικές αυτές δηλώσεις βλέποντας την διάθεση της νέας ομάδας. Άσχετα με τα πρώτα αποτελέσματα κι άσχετα με το τι νέο έχει διδαχθεί. Παραμένουμε στην θετική κατεύθυνση λοιπόν….

Με έβγαλε ο δρόμος μου στην Νέα Φιλαδέλφεια. Για την φορολογική μου δήλωση πήγα, σε πολύ κοντινό στο γήπεδο γραφείο. Την ώρα που κατεβαίνανε τα διάφορα στοιχεία και κυρίως την ώρα που έπεσε το taxis, βούτηξα τον λογιστή μου και κάναμε μια βόλτα στο γήπεδο. Στους έξω χώρους εννοείται και κύρια εκεί που είναι αυτό το πουλί.

Ένα τεράστιο εργοτάξιο είδα. Η υπογειοποίηση μου έμοιασε σχεδόν έτοιμη τουλάχιστον από την μεριά του γηπέδου. Ο μεγάλος περίπατος φυσικά δεν υπάρχει αλλά αυτό είναι μία λεπτομέρεια. Έτσι όπως είδα την ιστορία, θεωρώ οτι ο δρόμος θα παραδοθεί πολύ σύντομα και θα λήξει επιτέλους αυτή η τεράστια ταλαιπωρία των οδηγών. Τα πράγματα όμως για το γήπεδο δεν μοιάζουν τόσο ρόδινα.

Τα μπετά έχουν σηκωθεί, το σκέπαστρο είναι έτοιμο κι εντυπωσιακό, όμως…Πίνακες ηλεκτρονικοί; Ο αγωνιστικός χώρος; Οι χώροι υποδοχής των αθλητών και του κόσμου; Και δεκάδες άλλα, που δεν χρειάζονται χωριστή αναφορά. Για τα διαρκείας μόνο να πω οτι ακόμα δεν έχει γίνει αρίθμηση του γηπέδου. Τι θέλω να πω χοντρικά…Οτι κουβάδες με λεφτά να υπάρχουν έξω από το γήπεδο, είναι πολύ δύσκολο να είναι έτοιμο μέχρι τα εγκαίνια στις 17 Σεπτεμβρίου. Μόνο τον Αύγουστο να βάλεις που τα πάντα κλείνουν στην χώρα ή τον συντονισμό των συνεργείων, πρέπει να γίνει θαύμα για να είμαστε έτοιμοι. Εν πάση περιπτώσει και μια ακόμη καθυστέρηση θα την συγχωρέσει ο Αεκτζής.

Εκεί λοιπόν που ανταλλάσσαμε απόψεις με τον λογιστή, φτάσαμε και στο πουλί. Εγώ δεν θα πω αν είναι ωραίο ή άσχημο. Ο καθένας έχει την αισθητική του. Ασφαλές θα είναι στην θέση του ή θα γίνει διάφορα κομμάτια που θα κοσμούν διάφορους αντίπαλους συνδέσμους; Η θέση του είναι ολοκληρωτικά λάθος. Κακώς πατάει έξω από το γήπεδο. Πιο λογικό θα ήταν να βρίσκεται στην κορυφή του πέταλου. Πιο εντυπωσιακό από κάτω και κυρίως πιο ασφαλές.

Κάπου εκεί, στην ωραία είσοδο για το πέταλο, δούλευε κι ένα συνεργείο και πήγαμε να δούμε τι έκανε. Κάτι αρθρωτά τζάμια ξεκουβάλαγαν από ένα φορτηγάκι. Πήραμε την απάντηση οτι είναι τα τζάμια για το παρεκκλήσι !! Το οποίο φυσικά και δεν υπήρχε. Κάτι γυψοσανίδες υπήρχαν για τοποθέτηση αλλά τα τζάμια τζάμια. Ψάχναμε να βρούμε και τον καλλιτέχνη που θα ζωγραφίσει…Απίθανα πράματα.

Ανάμεσα σε πλαστικούς σωλήνες, παλέτες με υλικά, λοστάρια και μαδέρια. Μακάρι να είμαι υπερβολικός και μακάρι να έχω ξεχάσει οτι είμαι μηχανικός. Δεν το είδα καλά το project. Ή μάλλον το είδα σπουδαίο αλλά και με άλλη καθυστέρηση. Την ώρα που βγήκαν και τα διαρκείας και κάποιος κόσμος θα σπεύσει να αγοράσει. Μακάρι να διαψευστώ εγώ αλλά και πώς να γίνει όταν σε όλο αυτό το οικοδόμημα σήμερα ήταν όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι….

Παρακολουθώ όπως κι εσείς, αυτές τις αλλαγές που γίνονται σε επίπεδο εταιρείας. Είμαστε σε καλό δρόμο; Είναι απλά κινήσεις εντυπωσιασμού; Είναι να δείξουμε οτι ενδιαφερόμαστε; Ο καθένας έχει την δική του γνώμη, η οποία και είναι σεβαστή. Και δεν είναι μόνο τεχνοκρατική γνώμη, αλλά και συναισθήματος. Φυσικά δεν θα επιχειρήσω ούτε να μειώσω την προσπάθεια που γίνεται, ούτε όμως και να πετάξω στα ουράνια.

Μέχρις στιγμής κρατώ το ψεματάκι με τον προπονητή και το επιτελείο του. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν για την έλευση και την επίσκεψη Αλμέιδα στο νέο γήπεδο, ήταν κονσέρβα. Τα πάντα είχαν συμφωνηθεί πολλές ημέρες πριν και φυσικά είχαν πέσει οι υπογραφές για την συνεργασία. Σημαίνει κάτι αυτό; Μόνο επικοινωνιακά. Έτσι είχαν αποφασίσει στην εταιρεία, κι έτσι έκαναν. Και φυσικά αυτά έγιναν πριν την νέα συνεργασία με τους υπεύθυνους για το γραφείο τύπου. Χώρια που η επίσκεψη στο γήπεδο έγινε με άνθρωπο που λίγες ημέρες μετά απολύθηκε. Πειράζει πολύ; Τίποτα δεν πειράζει αν η ομάδα προχωρήσει. Απλά τα αναφέρω για να κρατάμε ακόμα στο μυαλό μας οτι η ομάδα προχωράει ακόμα ελαφρώς παλαιοκομματικά.

Στην ουσία ο προπονητής της ομάδας και το επιτελείο του, είναι το πιο μεγάλο στοίχημα. Διότι η ΑΕΚ για άλλον πήγαινε κι αλλού κατέληξε. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ένδοξο προπονητικό παρελθόν ή για τίποτα εκτυφλωτικά αποτελέσματα. Όλοι καθόμαστε πάνω στην τρέλα του Αλμέιδα να έρθει στην Ευρώπη και να σηκωθεί να φύγει από την Ελλάδα, έχοντας πρόταση από κάποιο πιο σοβαρό πρωτάθλημα. Αν γίνει αυτό, σημαίνει οτι κι η ομάδα μας θα έχει πετύχει σε κάποιον από τους στόχους της, που φυσικά ακόμα δεν είναι οριοθετημένος. Φυσικά όλοι αυτό ελπίζουμε κι ευχόμαστε, όμως πρέπει να είμαστε και συνειδητοποιημένοι για το πείραμα.

Ένα πείραμα που φυσικά συνεχίζεται και στις διάφορες θέσεις της εταιρείας. Καλά ονόματα ακούγονται, όμως θα ταιριάξουν με τα χνώτα της Ελλάδας, της ΑΕΚ, του εγγυητή; Κι αν βέβαια ο Κουχάρσκι έχει κάποιο καλό παρελθόν ( κυρίως στα οικονομικά ), το οτι ο Άλβες κρέμασε προχθές τα παπούτσια του, σημαίνει οτι εμείς βρήκαμε και τον σωστό αθλητικό διευθυντή; Ασφαλώς και όχι. Δηλαδή, πού την έμαθε την θέση αυτή; Την ώρα που έπαιζε στον Απόλλωνα ή επειδή γράφτηκε το αμίμητο οτι ο Άλβες γύρισε σπίτι του; Ας είμαστε σοβαροί στον χώρο αυτό, και χωρίς να αποκλείουμε τίποτα, ας καταλάβουμε οτι κι αυτό στοίχημα είναι.

Όπως βέβαια στοίχημα θα είναι κι όλοι οι παίκτες που θα έρθουν. Ας είναι με τεράστια βιογραφικά. Κανείς μας δεν ξέρει γιατί θα επιλέξουν Ελλάδα και ΑΕΚ. Κανείς μας δεν ξέρει με τι στόχο έρχονται στην Ελλάδα. Κανείς μας δεν ξέρει αν θα ταιριάξουν με την χημεία μας. Διότι εδώ, την μεγαλύτερη σημασία την έχουν τα αποδυτήρια. Κι όπως και να το κάνεις, δυό αρνητικά πραματάκια τα έχουμε καταγράψει : Τελειώνει ο Μάνταλος βάσει των όσων δήλωσε. Και την επόμενη ημέρα, βλέπεις την καινούργια μας φανέλα. Ένας από τους τέσσερις που την φόραγε, ήταν ο Μάνταλος. Πιο μεγάλες πιθανότητες είχε η φανέλα να τελειώσει παρά αυτός. Και νάταν μόνο αυτό; Αφού άκουσε τα εξ αμάξης στο ΟΑΚΑ, ξαναδήλωσε οτι έχει πάρει τις αποφάσεις του και οι οποίες θα ήταν ανακοινώσιμες εντόπς της εβδομάδας. Ήταν λέει, πολύ μεγάλη η πίκρα του και λοιπά κουραφέξαλα. Και τότε τι έγινε; Προσωπική παρέμβαση Μελισσανίδη. Τον ήθελε οπωσδήποτε στη νέα ομάδα και στο νέο γήπεδο. Γιατί; Τόσο ευχαριστημένος ήταν φέτος; Αλλά και να ήταν, η κίνηση του αυτή δεν ήταν άμεσα καπέλωμα του νέου προπονητή; Το είχαν ήδη συζητήσει; Εύχομαι να μην το είχαν. Διότι αν ο Αλμέιδα του είπε οτι χωρίς τον Μάνταλο δεν μπορώ να στήσω την καινούργια ομάδα, ζήτω που καήκαμε από τώρα. Αν δεν το είχαν συζητήσει όμως, τότε ο παλιοκομματισμός εξακουλουθεί να υπάρχει κι είναι τόσο μεγάλος, που ήδη κάλυψε και το νέο γραφείο τύπου. Το τελευταίο στοίχημα.

Για τον Τσατάλη δεν έχω ιδέα. Για τον Καραλή έχω άριστη γνώμη, τόσο σαν δημοσιογράφο όσο και σαν άνθρωπο. Και είναι πολύ προς την θετική κατεύθυνση οτι σαν παλιό μέλος του ΚΚΕ, έχει το θάρρος της γνώμης του και δεν συμβιβάζεται εύκολα. Ξέρει ακριβώς πού θα χρησιμοποιηθεί; Ξέρει τι είναι το γραφείο τύπου μιας εταιρείας που πουλάει μπάλα; Ξέρει τις διαφόρες επικοινωνίες που κάνει το γραφείο για να υποστηρίζει συνεχώς την δημόσια εικόνα ενός αετού που πουλάει αέρα κοπανιστό; Θα φανεί κι αυτό στην συνέχεια. Που θα είναι σίγουρα καλύτερη από την δουλειά που έκανε πριν το χοιρογούρουνο.

Τίποτα λοιπόν δεν ξέρουμε και για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Πορευόμαστε με βάρκα την ελπίδα, ελπίζοντας η ΑΕΚ να ζωντανέψει και να συνέλθει. Διότι φέτος πλέον, δεν μιλάμε για μια εντελώς χαμένη χρονιά απλώς, αλλά για κολύμβηση στα σκατά. Κι ένα γήπεδο καινούργιο δεν φέρνει την άνοιξη από μόνο του. Πρέπει όλα αυτά τα στοιχήματα και πειράματα να βγουν, για να φέρουν την ομάδα στην κανονικότητα της. Μια κανονικότητα που είναι περίεργο αλλά πέρα για πέρα αληθινό : Θα έρθει πιο πολύ με αυτούς που θα φύγουν, παρά με αυτούς που θα έρθουν.

Από το ταχυδρομείο μου, χωρίς καμία δική μου παρέμβαση

*************************************************************************************************************************************************

Αν μπορεί η λογική της πρόσληψης τουΚουχάρσκι  στην ΑΕΚ να συνοψιστεί σε μια ατάκα, τότε κάλλιστα μπορεί να είναι αυτή του πρώην εργοδότη του, του προέδρου της Λέγκια, Ντάριους Μιοντούσκι όταν και προσέλαβε τον 42χρονο σήμερα Κουχάρσκι, πριν πέντε καλοκαίρια, σε πόστο ανάλογο με αυτό που αναλαμβάνει στην Ενωση: “Είμαι πεπεισμένος πως μπορούμε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα με χαμηλότερα κόστη λειτουργίας και εξόδων. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε πως το μπάτζετ της Λέγκια δεν θα εξαρτάται από τη συμμετοχή της στις διεθνείς διοργανώσεις”.

 Όλα μοιάζουν οικεία, προαναγγελίες γνωστές, ανεξαρτήτως αν μιλάμε για Πολωνία ή για Ελλάδα, αν μιλάμε για τη Λέγκια το 2017 ή την ΑΕΚ το 2013, το 2018 – χρονιές στα καλοκαίρια των οποίων ο ιδιοκτήτης των κιτρινόμαυρων είχε δημοσίως ξεκαθαρίσει πως βασικός στόχος είναι η οικονομική τους αυτάρκεια – ή την φετινή ΑΕΚ, που καλείται να διαχειριστεί ύστερα από μια αποτυχημένη σεζόν ο Κουχάρσκι.

Μια σεζόν η οποία ξεκίνησε με τη μεγαλύτερη μεταγραφική δαπάνη της (σύγχρονης τουλάχιστον) ιστορίας της Ενωσης. Και το φινάλε της την βρήκε εκτός διεθνών διοργανώσεων, με νέο προπονητή, τον τέταρτο με αυτόν τον τίτλο σε έναν χρόνο και ριζικά αλλαγμένο οργανόγραμμα και στελεχειακό δυναμικό, που επιβάλλεται να βρει μεταξύ του γρήγορη περπατησιά για να μπορέσει να προετοιμάσει την ΑΕΚ της χρονιάς που θα την φέρει στο νέο της γήπεδο.

Όταν ο Κουχάρσκι ανέλαβε το αντίστοιχο πόστο στη Λέγκια, η κατάσταση που καλούνταν να αντιμετωπίσει ήταν διαφορετική. Αναλάμβανε πρωταθλήτρια Πολωνίας, με υπηρεσιακό μεν, αλλά επιτυχημένο, προπονητή στον πάγκο και νέο ιδιοκτήτη, ο οποίος όμως τον γνώριζε. Ο Μιοντούσκι, ως CEO από το 2012, ήταν αυτός που αναβάθμιζε συνεχώς τον ρόλο του Κουχάρσκι, εξαργυρώνοντας τις επιτυχημένες του εισηγήσεις στο scouting department του συλλόγου.

Καλό μάτι, χρυσοφόρες εισηγήσεις, Γιουνάιτεντ και επαναπατρισμός

Εκεί ξεκίνησε κοντά στο 2007, έχοντας περάσει γρήγορα από τους πάγκους (βοηθός προπονητής της ομάδας νέων), χωρίς όμως να δείχνει προοπτική, με αποτέλεσμα γρήγορα να περάσει στο τσεκάρισμα ταλέντων για τις φυτωριακές ομάδες της Λέγκια, εντός των πολωνικών συνόρων.

Διορατικός, με καλό ποδοσφαιρικό μάτι, πιστώθηκε εν πολλοίς τον θρύλο που δημιούργησε και τα πολλά χρήματα που έφερε στο ταμείο των πρωτευουσιάνων της Πολωνίας, από τις εισηγήσεις του να αποκτηθούν οι Οντρέι Ντούντα (έναντι 300.000 ευρώ από την Κόζιτσε) και ο πιτσιρίκος Κρίστιαν Μπιέλικ, προτού πωληθούν σε Χέρτα και Αρσεναλ για συνολικό αντίτιμο που ξεπερνούσε τα 6,5 εκατ. ευρώ.

Επικεντρώθηκε σε αγορές που δεν έβλεπαν άλλοι, λογιζόμενες δεύτερης (στην καλύτερη) διαλογής και ενδιαφέροντος. Δεν είναι τυχαίο πως όταν η φήμη του απογειώθηκε με την πρόσληψη από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Φεβρουάριο του 2017 – σε μια ριζική εκείνη την εποχή αναδιοργάνωση του επιτελείου scouting των «κόκκινων διαβόλων» κατόπιν σχετικής επιθυμίας του τότε προπονητή τους, Ζοζέ Μουρίνιο – ανέλαβε υπεύθυνος για παίκτες που προορίζονταν για τις ακαδημίες της Γιουνάιτεντ σε Πολωνία, Σλοβακία και Ουγγαρία.

Δεν πρόλαβε να κάνει κάτι, να δείξει το οτιδήποτε στο «Ολντ Τράφορντ», αφού η πρόταση του Μιοντούσκι, το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, τον επαναπάτρισε μετά από λίγους μήνες. Ορατή με το… καλημέρα η διαφορά από τον προκάτοχό του, τον γνωστό μας από την θητεία του στον Ολυμπιακό, Μίχαλ Ζεβλάκοβ (ανέλαβε αθλητικός διευθυντής αμέσως μετά την έλευση του Κουχάρσκι).

Ακρως επικοινωνιακός, media friendly, εξωστρεφής, showman πραγματικός ο πρώην Πολωνός διεθνής αμυντικός, τελείως στο άλλο άκρο ο Κουχάρσκι.

Περισσότερη ουσία, λιγότερες δημόσιες σχέσεις

Με οποιονδήποτε τρόπο και αν περιγράψουν τον νέο τεχνικό διευθυντή της ΑΕΚ οι συμπατριώτες του, δεν παραλείπουν να βάλουν, σχεδόν σε όλα τα επίθετα, το αντί ως πρόθεμα.

Δεν μιλάει, δεν φαίνεται, δεν επιδεικνύεται. Πιστεύει στην δουλειά του και στον τρόπο που την κάνει. Λίγα – ως καθόλου – λόγια, ακόμη λιγότερες οι εξηγήσεις προς το κοινό και τα media.

Δεν προσεγγίζεται όχι από δημοσιογράφους, ούτε καν από επαγγελματίες του χώρου στον οποίο απευθύνεται, αλλά ούτε καλά καλά και από δικούς του υφιστάμενους ή συνεργάτες. Δεν είναι επικοινωνιακός, εν μέρει θεωρείται ακόμη πως δεν είναι ούτε επαγγελματικά κοινωνικός.

Δεν κάνει φίλους, δεν θέλει φίλους. Περισσότερη ουσία, λιγότερες δημόσιες σχέσεις, περισσότερη δουλειά, λιγότερο εφέ και πασαρέλα σε media.

Deals ρεκόρ

Ετσι πορεύτηκε φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει όλα τα “αντί” που του κόλλησαν οι συμπατριώτες του. Ποιος νοιάζεται όμως αν γίνεται η δουλειά. Πολυεπίπεδο για έναν τεχνικό διευθυντή το πλαίσιο αυτή της “δουλειάς”. Εστω και αν το δικό του ήταν δομημένο από την προεδρική παρόλα αμέσως με το που ανέλαβε: αυτάρκεια.

Και εδώ, του βγάζεις το καπέλο του Κουχάρσκι. Στα 4,5 χρόνια στο πόστο, εισέπραξε από πωλήσεις 34 εκατ. ευρώ. Οι τρεις πιο ακριβές παραχωρήσεις στην ιστορία της Λέγκια – ο Μαγέσκι στη Μονακό έναντι 7 εκατ. ευρώ, ο Καρμπόβνικ στην Μπράιτον έναντι 5,5 εκατ. και ο Σεμπάστιαν Σζιμάνσκι στην Ντιιναμό Μόσχας έναντι επίσης 5,5 εκατ. ευρώ – έγιναν επί ημερών του.

Στο top-12 των επικερδέστερων πωλήσεων, οι 9 έχουν την υπογραφή του, είτε ως τεχνικού διευθυντή είτε ως υπευθύνου scouting (σ.σ. πωλήσεις δηλαδή παικτών που αποτέλεσαν δικές του εισηγήσεις).

Άφησε πλεόνασμα 20 εκατ. ευρώ στα ταμεία

Το δυστύχημα (;), το πρόβλημα (;) για τον ίδιο ήταν πως ποτέ δεν μπόρεσε να καρπωθεί ανταποδοτικά στην ολότητά του το εισόδημα που δημιούργησε. Είναι χαρακτηριστικό πως, έστω και… μπακαλίστικα, σε λογική εσόδων – εξόδων, η θητεία του ως τεχνικός διευθυντής άφησε πλεόνασμα 20 εκατ. ευρώ στα ταμεία της Λέγκια, αφού σε αυτό το διάστημα η μεταγραφική δαπάνη του Κουχάρσκι (για αγορές και μόνο) δεν ξεπέρασε τα 14 εκατ.

Εν πολλοίς αναμενόμενο. Αυτάρκεια. Ποτέ συνεπώς δεν δούλεψε με μπάτζετ… χορηγούμενο, ποτέ δεν πήρε το παραμικρό ως «ένεση» οικονομική. Κινούνταν στην αγορά ποσοστιαία – και μόνο – από τις εισπράξεις.

Η ατάκα του, πριν το ξεκίνημα της περυσινής σεζόν, “zerozłotych, zeroeuro” αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν της λειτουργίας και της οικονομικής φιλοσοφίας της Λέγκια στα χρόνια του ως τεχνικός διευθυντής.

Μηδέν ζλότι, μηδέν ευρώ. Μέχρι και σύνθημα στις εξέδρες του Jozef Pilsudski έγινε, πανό από τους οπαδούς, αλλά και αντικείμενο δημόσιου debate.

Τίτλοι εντός, αποκλεισμοί εκτός

Όπως σε κάθε μεγάλη ομάδα απανταχού στον πλανήτη, έτσι και στη Λέγκια, οπαδοί και media “διψούν” για τίτλους, επιτυχίες και μεταγραφές. Οι πρώτοι για τα δεδομένα του ανταγωνισμού της Ekstraklasa, ήρθαν.

Τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο ο απολογισμός της θητείας του Κουχάρσκι. Παραπάνω, πολύ, από τον ιστορικό μέσο όρο συχνότητας κατάκτησης τίτλων του συλλόγου.

Εκτός των πολωνικών συνόρων όμως, καμία αντιστοίχιση. Το πρώτο καλοκαίρι του Κουχάρσκι στο γραφείο, η Λέγκια αποκλείστηκε διαδοχικά στα καλοκαιρινά προκριματικά από Αστάνα (Champions League) και Σέριφ (Europa League).

Το επόμενο – 2018 – από Σπάρτακ Τρνάβα (Champions League) και Ντουντελάνζ (Europa League). Έναν χρόνο μετά από τους Ρέιντζερς (Europa League) και το καλοκαίρι του 2020 από Ομόνοια (Champions League) και Ντρίτα (Europa League).

Μόνο το περασμένο η Λέγκια επιβίωσε των προκριματικών. Αποκλείστηκε σε αυτά του Champions League από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, απέκλεισε στα playoff του EuropaLeague την Σλάβια Πράγας και μπήκε στους ομίλους, όπου σε απαιτητικότατο γκρουπ διεκδίκησε πρόκριση ως την τελευταία αγωνιστική, καταλήγοντας τελευταία πίσω από Σπαρτάκ Μόσχας, Νάπολι και Λέστερ.

Δεν ήταν αρκετό για να σώσει ούτε το ιστορικά ανεπανάληπτο πρώτο μισό της σεζόν της Λέγκια ούτε και όπως αποδείχτηκε τη θέση του ίδιου του Κουχάρσκι. Φτάνοντας στη χειμερινή διακοπή, οι “λεγεωνάριοι” ήταν προτελευταίοι στη κατάταξη ύστερα από 18 αγωνιστικές, με τους οπαδούς, πολύ νωρίτερα, από τα μέσα του φθινοπώρου κιόλας, αλλά και ακολούθως τα media, να έχουν προσωποποιήσει τον υπεύθυνο στον 42χρονο αξιωματούχο.

Ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν τον είχαν – παρότι παιδί του συλλόγου – στην… καρδιά τους. Είπαμε, θέμα προσέγγισης, χαρακτήρα και τρόπου δουλειάς. Ο Κουχάρσκι τις περισσότερες φορές έβγαινε μπροστά, καλύπτοντας απόλυτα τη διοικητική επιλογή περί αυτάρκειας.

Δεν παραπονέθηκε – τουλάχιστον δημοσίως – για το ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί ούτε… ζλότι, ούτε ευρώ, οπότε αναγκαστικά στρέφονταν σε αγορές που ο ίδιος είχε αποκτήσει ειδίκευση.

Ενδεικτικά και μόνο έφερε παίκτες από την Ελβετία, από την Κροατία, από την Ουκρανία, από την Λετονία, από την Κύπρο, από τη Λιθουανία, από την Αλβανία, από το Αζερμπαϊτζάν, από το Ουζμπεκιστάν, από το Ισραήλ, από την Ουγγαρία (ποτέ για τη σημειολογία της συζήτησης, πάντα σε σχέση με το στάτους που θα συναντήσει τώρα στην ΑΕΚ, δεν πήρε Αργεντινό ούτε και ψώνισε απ’ ευθείας από τη Λατινική Αμερική).

Όταν δεν υπάρχουν (ή δεν διατίθενται) λεφτά, επιβάλλεται η δημιουργία, η εναλλακτική ματιά. Και αυτή, εκ των πραγμάτων, την είχε ο Κουχάρσκι, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είχε αποκτήσει ειδίκευση από τα χρόνια του ως scout αναζητώντας ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να σταθούν στη Λέγκια από δεύτερης (και πιο κάτω) διαλογής και ταχύτητας πρωταθλήματα.

Σε τέτοιο επίπεδο όμως, ανάλογες επιλογές δεν είναι πάντα, ποδοσφαιρικά, αγωνιστικά επιτυχημένες. Μπορεί μία έστω να σώσει οικονομικά μια ολόκληρη σεζόν (ή και παραπάνω), αλλά δεν σημαίνει πως αγωνιστικά το σύνολο θα είναι αρκετό. Η έστω, επαρκές για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Είπαμε, τίτλοι, νίκες και μεταγραφές.

Κακή σεζόν, αφόρητη πίεση και αντίο

Η τελευταία, καλοκαιρινή φουρνιά, αποδείχτηκε αποτυχημένη. Είχαν προηγηθεί και άλλες μεταγραφικές περίοδοι που δεν δημιουργήθηκε, δεν ενισχύθηκε το ανάλογο γκελ εξέδρας – μεταγραφικής δραστηριότητας (για παράδειγμα, στην αμέσως προηγούμενη μεταγραφική περίοδο, τη χειμερινή του 2021, η Λέγκια δεν έκανε καμία προσθήκη), προστέθηκαν και τονίστηκαν οι αλλεπάλληλες, προηγούμενες, εκκωφαντικές αποτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλά και το συνεχές πήγαινε – έλα προπονητών (εννιά φορές άλλαξαν στη θητεία του, με έξι διαφορετικούς προπονητές να αναλαμβάνουν. Ο Σέρβος Αλεσκάνταρ Βούκοβιτς χρίστηκε τρεις φορές…) ήρθε και το τραγικό φετινό πρώτο μισό και το γλυκό έδεσε.

Η πίεση αφόρητη. Αυτό, αν μη τι άλλο, ο Κουχάρσκι το έμαθε καλά, αφού παρότι οι συγκρίσεις ούτε ενδείκνυνται ούτε και ευδοκιμούν, έμαθε να λειτουργεί υπό καθημερινή, πολυεπίπεδη και… πανταχόθεν πίεση.

Και άντεξε, αποτελώντας τον μακροβιότερο τεχνικό διευθυντή της ιστορίας της Λέγκια. Πριν αναλάβει, το πόστο του αποτελούσε ισόδυναμο της ηλεκτρικής καρέκλας: τρεις τεχνικοί διευθυντές είχαν αλλάξει σε λιγότερο από 1,5 χρόνο.

Τα Χριστούγεννα όμως και ο ίδιος και η κατάσταση έφτασαν στο απροχώρητο. Μόνο και μόνο η εικόνα της Λέγκια στην προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα, περίσσευε για να ξεγράψει μονοκοντυλιά ό,τι θετικό στο οικονομικό και λειτουργικό κομμάτι (πιστώνεται την αναδιοργάνωση και αναβάθμιση του συστήματος scouting του συλλόγου.

Χαρακτηριστικό πως οι λογιζόμενες ως καλύτερες προσθήκες επί των ημερών του, ο γνωστός μας Τόμας Πέκχαρτ και ο Βραζιλιάνος μεεσοεπιθετικός Λουκίνιας, έγιναν κατόπιν εισηγήσεων συνεργατών που ο ίδιος ο Κουχάρσκι έβαλε στο οργανόγραμμα του επιτελείου του) είχε να επιδείξει, που πάντως έτσι κι αλλιώς σπάνια αναγνωρίζει και πιστώνει η οπαδική βάση.

Και έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου ανακοίνωσε την παραίτησή του, χωρίς ποτέ έκτοτε να πει το παραμικρό σχετικά. Ούτε απολογιστικά, ούτε επεξηγηματικά. Τίποτα. Ενισχύοντας το προφίλ που δημιούργησε στη Λέγκια, προφίλ που πλέον με ασφάλεια μπορεί να εκτιμηθεί πως δεν είναι τεχνητό, αλλά αποτελεί μέρος της προσωπικότητά του Ράντοσλαβ Κουχάρσκι.

Το εδώ ποδοσφαιρικό σύστημα, το γνωρίζει, αφού έχει κάνει deals ως τεχνικός διευθυντής της Λέγκια σχεδόν με όλους. Ολυμπιακό (Οφόε, Αντρε Μαρτίνς, Καφού), ΠΑΟΚ (Μουλέν), Αρη (Ρόουζ), Παναθηναϊκό (κάτι διαδικαστικά που είχαν απομείνει από τα δικαιώματα του Καρλίτος όταν ο Ισπανός ήρθε στους πράσινους), ακόμη και Παναιτωλικό (Ρότσα), ενώ πριν δύο χρόνια περίπου το όνομα του είχε παρουσιαστεί μεταξύ των όσων φέρονταν τότε να εξετάζει ο ΠΑΟΚ για το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Θα έχει, το μόνο σίγουρο, ενδιαφέρον…