…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Το γνωστό σύστημα και οι γνωστοί διαθέσιμοι παίκτες κατέβηκαν στο τηγάνι. Ρόμβος λοιπόν σε μια μικρή παραλλαγή του 4-4-2. Όμως κατέβηκε μια ομαδάρα και μια Αεκάρα. Ψυχωμένη, με ένταση, πάθος και τρεξίματα, που στην κυριολεξία εξαφάνισε τον αντίπαλο σε ολόκληρο το πρώτο μέρος. Ο αντίπαλος απλά παρακολουθούσε την ομάδα μας και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που απέδιδε.

Η αμυντική λειτουργία ήταν άψογη, ενώ η επιθετική οργάνωση ήξερε πού και πώς να χτυπήσει. Στο κέντρο κυριαρχούσε ο Γιόνσον και η ομαδική αλληλοκάλυψη, που δεν άφηνε σπιθαμή του γηπέδου απάτητη. Στην περιοχή του Πασχαλάκη πατήσαμε πάρα πολλές φορές και στην κυριολεξία ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός που έφυγε με το μηδέν κρατημένο πίσω. Τέτοιο επιθετικό πλουραλισμό αλλά και τέτοια ομάδα, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στον Πειραιά. Στο λιμάνι που η ομάδα του δεν είχε ούτε τελική.

Δεν μπορώ να μιλήσω για ατυχία πλέον αλλά για κλασική ανικανότητα. Του Γκαρσία. Ναι, έχουμε όνομα και διεύθυνση. Και ο Ρότα έχασε ευκαιριάρα, αλλά ας μην τον πιάσουμε στην εξίσωση αυτόν. Αυτές οι ευκαιρίες που κάναμε, στην κυριολεξία δεν υπάρχουν. Αποτέλεσμα πίεσης και υψηλότατης έντασης αλλά και πλήρους έλλειψης φόβου μέσα σε αυτό το τρομερό γήπεδο. Δυστυχώς χάθηκαν λόγω της ανυπαρξίας φορ. Δεν υπάρχει άλλο ψεγάδι σε αυτήν την ομάδα. Μια ομάδα που σε αυτό το ημιχρόνιο είχε κορυφαίο όλο της τον εαυτό αλλά κυρίως τον Γκατσίνοβιτς.

Στο δεύτερο μέρος, η εικόνα άλλαξε σχετικά. Η ΑΕΚ δεν είχε την απόδοση του πρώτου μέρους ενώ ο Ολυμπιακός κάπως πάτησε καλύτερα στο γήπεδο. Προσοχή : Καλύτερα για τον εαυτό του, όχι καλύτερα από εμάς. Η ομάδα μας πήγε σε πιο κοντρόλ κατάσταση ρυθμού, είτε διότι δεν είχε επαρκείς δυνάμεις, είτε διότι ο αντίπαλος έκλεισε καλύτερα τους χώρους.

Το θέαμα έπεσε κι άρχισε να θυσιάζεται στον βωμό της σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα. Αυτό το οποίο ήταν άξιο να ειπωθεί, είναι οτι η ομάδα μας κινδύνεψε από τον εαυτό της. Κι αναφέρομαι στο γκολ που φάγαμε, που ναι μεν ορθώς ακυρώθηκε από το var, αλλά θέλει πολλή σκέψη για όλο εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε στο κεντρικό μας δίδυμο, ενώ σίγουρα κανείς δεν θα το σφύριζε προ var.

Kαθώς λοιπόν προχώραγε το παιχνίδι, έβλεπες την ΑΕΚ να έχει την κατοχή, αλλά να μην έχει πια την φρεσκάδα ή την αποφασιστικότητα για να βάλει το γκολ. Κι είναι κρίμα τελικά που τελειώσαμε έτσι, όταν ο Ολυμπιακός είχε κορυφαίους τους Πασχαλάκη και Παπασταθόπουλο. Διότι η ΑΕΚ στην κυριολεξία κατάπιε τον αντίπαλο αλλά δεν τον τέλειωσε . Παρά τις σωστές, έστω κι ελαφρώς καθυστερημένες, αλλαγές του Αλμέιδα.

Να μην γκρινιάζουμε όμως. Να πάνε να δουλέψουν και να βελτιωθούν στην διακοπή. Να σχεδιάσουν την ενίσχυση της ομάδας και να στοχεύσουν εκεί που δείχνει η δουλειά του προπονητή. Εμείς να μείνουμε με αυτήν την εικόνα, που όπως ξαναείπα πριν, είχαμε χρόνια να δούμε : Μια ΑΕΚ να μην φοβάται αλλά και να διεκδικεί το παιχνίδι μέχρι το τέλος. Και να στέκεται επάξια και καλοδουλεμένα στο τηγάνι. Και να μάθει να δείχνει και λίγο κυνισμό. Ποδοσφαιρικό εννοώ. Το άθλημα γράφεται από τα γκολ του κι όχι από τις στατιστικές του. Διότι αν αυτά τα βάλεις δίπλα, τότε θα δεις μια κακή μοίρα….

Το αρκετό και απαραίτητο rotation, έγινε σήμερα απ/ο τον Αλμέιδα. Η ομάδα κατέβηκε με τον ρόμβο τον γνωστό, με κάποιους που ξεκουράσθηκαν και με κάποιους που δεν μπορούσαν να παίξουν . Κάτι είναι κι αυτό εν όψει Πειραιά.

Κι είχαμε άλλο ένα πάρτυ στο γήπεδο μας, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα αλλά που δεν ήταν μόνη της. Συνδυάσθηκε τέλεια από το γρήγορο τελείωμα του αγώνα, αφού μόλις στο δωδέκατο λεπτό, προηγηθήκαμε με 2-0. Οπότε δεν μπορεί να γίνει και ισχυρή κριτική για την απόδοση μας ή για όλον τον αγώνα.

Φυσικά δεν πρόκειται να διυλίσουμε τον κώνωπα. Διότι χρειάζονται κι αυτές οι ξεάγχωτες νίκες. Νίκες ψυχολογίας αλλά κυρίως ελέγχου του ρυθμού. Δηλαδή κρατώντας τον σε χαμηλά επίπεδα για ένα παιχνίδι μεσοβδόμαδα. Που όχι μόνο δεν στράβωσε κάπου, αλλά η ΑΕΚ πρακτικά δεν κινδύνεψε πουθενά. Για δυό λόγους : Πρώτον διότι κράτησε πολύ καλά τις θέσεις της αλλά και διότι σε όποια επικίνδυνη κατάσταση θα μπορούσε να δημιουργηθεί, οι παίκτες του αντιπάλου ήταν εντελώς άστοχοι. Και μιλάμε βέβαια, για πιθανή μείωση του σκορ.

Πού στηρίχτηκε αυτή η νίκη; Σε μια εκπληκτική σήμερα τετράδα : Στους κορυφαίους Γκατσίνοβιτς και Άμραμπαντ, στο κομπιούτερ Γιόνσον και στον Μήτογλου. Χωρίς όμως να πρέπει κάποιος να στιγματισθεί σαν υστερήσας. Διότι και σήμερα η ΑΕΚ ήταν κανονική ομάδα. Εντάξει δεν έχει σέντερ φορ αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα να πουληθεί ο Γκαρσία και να ξεκουραστούν τα μάτια μας ακόμα και σε αυτήν την θέση.

Ήταν ικανή σήμερα λοιπόν η ομάδα μας αλλά και τυχερή. Τελείωσε γρήγορα με το κλείδωμα του αγώνα και μετά έπαιξε σε χαμηλό τέμπο χωρίς όμως να χάνει την ομορφιά της. Διότι βγήκαν μπόλικες τελικές,  μπόλικες αντεπιθέσεις και μπόλικες προσπάθειες, που έβλεπες και καταλάβαινες ότι γίνεται δουλειά στην προπόνηση. Σε πολλά επίπεδα. Είτε σε τακτική επίθεση, είτε σε εκμετάλλευση κενών χώρων που έμοιαζαν σαν κόντρα επιθέσεις. Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο σοβαρό και τιμητικό για την δουλειά μεσοβδόμαδα, διότι το είδαμε κι όταν έγιναν και κάποιες επιπλέον αλλαγές σε πυλώνες.

Είχε ένα νορμάλ τρέξιμο η ΑΕΚ, κι έπαιξε σαν αφεντικό του παιχνιδιού γνωρίζοντας τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Το έψαξε γρήγορα και το πέτυχε γρήγορα. Θα έλεγα έκανε μια πολύ καλή προπόνηση όμως θα πρέπει εδώ να δώσω μπόλικα εύσημα στον ΟΦΗ. Πραγματικά δεν κλείστηκε ούτε έπαιξε σκληρά ή αντιποδόσφαιρο. Φυσικά είχε γρήγορα προδιαγραφεί το σκορ, οπότε πάντα υπάρχει το αν χρονικά, όμως εγώ το γράφω απολογιστικά. Κι αν κάποιος αμφιβάλει για την μπάλα του, σίγουρα δεν μπορεί να αμφιβάλει για τα μαρκαρίσματα των παικτών του. Σκέψου οτι εγώ, το ξεκίνημα του πρώτου γκολ μας, το είδα σαν φάουλ του Γκατσίνοβιτς.

Και πήγαμε αισιόδοξοι και φύγαμε χαρούμενοι με όσα είδαμε. Ξαναλέω, χωρίς να χτυπήσουμε ψηλά γκον απόδοσης. Σαν να είδαμε, τόσα όσα . Μια νίκη ευρεία, εύκολη και με κάποιο καλό θέαμα, αφού ο αντίπαλος τερματοφύλακας θύμισε παλιές εποχές ηρωισμού. Και φύγαμε με την ελπίδα να έχουμε καλή απόδοση την Κυριακή και βέβαια να πάρουμε κάτι. Να δούμε την δουλειά μας σε γήπεδο σοβαρό, απέναντι στον αντίπαλο που έχει χαλάσει τον κόσμο επειδή οι κοινοπραξίες του χάπια δεν πήραν τα προσδοκώμενα από την κυβέρνηση, κι όχι βέβαια για το πέναλτυ του ηλίθιου που το καθαγίασε κάποιος Βρέντζος, που τον γάμησε κάποιο δήθεν διοικητικό συμβούλιο, λες και υπάρχει δημοκρατία πουθενά για να υπάρχει σε μια εταιρεία κάποιου εφοπλιστή.

Συγχαρητήρια λοιπόν ακόμα και στον Μάνταλο σήμερα. Μέχρι κι αυτός πήγε καλά. Όχι διότι έβαλε το γκολ, αλλά διότι πρέσαρε και δέχτηκε να είναι κομμάτι της μηχανής. Φυσικά έφυγε τραυματίας αλλά ξέρουμε όλοι. Πειραιάς έρχεται, εκεί, όσοι παίξουν θα δείξουν τι αρχίδια κουβαλάει ο καθένας. Διότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι και πουθενά αλλού. Και με βάση αυτό το παιχνίδι θεωρώ ότι θα πάμε για τις διορθώσεις τον Ιανουάριο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με το γνωστό σύστημα του ρόμβου και φυσικά με αλλαγμένο κεντρικό δίδυμο, που ουδέποτε πίστεψα οτι θα ήταν κάποιο αδύνατο σημείο. Πάντα οι ομάδες εξαρτώνται από τα χαφ τους και ποτέ από ρολίστες. Επίσης κατέβηκε σε ένα γήπεδο άδειο σχεδόν, που αυτό μου δημιούργησε κάποιες απορίες. Δεν έχουν ενδιαφέρον οι Αρκάδες για την ομάδα τους; Τότε για ποιο λόγο παίζει αυτή στην πρώτη κατηγορία;

Ας αφήσουμε όμως τα φιλολογικά. Η ΑΕΚ κατέβηκε πολύ δυνατά και με το γνωστό τρέξιμο της. Είχε μια πολλή καλή αλληλοκάλυψη στις αμυντικές τοποθετήσεις, ταχύτητα στην επίθεση και στην κάθετη πάσα και σημαντική βοήθεια από τα άκρα της. Ήταν πολλή καλή ομάδα κι έπαιξε όπως την έχουμε συνηθίσει. Πάτησε στην αντίπαλη περιοχή, προσπάθησε από παντού να βρει το γκολ και πρεσάρισε σε όλο το γήπεδο. Επίσης είχε μια ηρεμία αξιοθαύμαστη στο σκληρό παιχνίδι κάποιες στιγμές που επιστράτευσε ο αντίπαλος.

Τελείωσε το πρώτο μέρος και δείχνω κάποια απογοήτευση; Η απάντηση είναι ναι. Διότι είναι τρομερό να βγάζεις τόσες τελικές και να μην βάζεις ένα γκολ. Στοιχείο που το βλέπουμε συνεχώς. Και να τρως μόνο μία τελική, κι αυτή από πίεση που την τελειώνει ο Αθανασιάδης. Εξηγείται αυτό; Ναι αμέ. Αυτή η τρέλα του να έχουμε βαφτίσει τον Γκαρσία φορ και να λέμε είμαστε πλήρεις. Είναι ο χειρότερος παίκτης της ΑΕΚ τακτικά συνέχεια και είναι εκείνος που δεν βάζει ούτε ένα κερασάκι δικό του. Και να χάνει και το δεκανίκι του τον Ελίασον που τον σκότωσαν κι ο Φωτιάς αγρόν ηγόραζε.

Όμως να μην γκρινιάζουμε. Η ομάδα ό,τι μπορούσε το έκανε. Κυριάρχησε, έπαιξε σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα και δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να έχει ένα σκορ υπέρ της. Δεν το κατάφερε και πιο πολύ με άγχωσε η αντοχή της σε αυτό το τέμπο μέχρι το τέλος του αγώνα και τα δυό κολλητά παιχνίδια που έρχονται. Με το απαραίτητο rotation. Κι έφυγα για το διάλειμμα με καλή ανάμνηση από την ομάδα αλλά με ένα κρίμα στο στόμα μου.

Φυσικά το κρίμα επεκτάθηκε σε όλο το εύρος του δεύτερου μέρους. Διότι η ΑΕΚ προηγήθηκε με ένα αμφιλεγόμενο πέναλτυ, αλλά στην δεύτερη τελική του Αστέρα σε όλο το παιχνίδι, έφαγε ένα γκολ που την κράτησε σε χαμηλές πτήσεις βαθμολογικά. Ένα γκολ που έχει την εξήγηση του. Πέραν των λεπτομερειών του τεχνικού λάθους, όπως και να το κάνουμε είμαστε στο στοίχημα για τον πάγκο. Και αγαπητοί, διαβάζετε εδώ, δεν διαβάζετε αλλού. Τα έχουμε πει για το στοίχημα του πάγκου.

Θα μου πεις και τι να κάνει; Για πέστε μου. Ο Πινέδα γιατί βγήκε; Έκανε rotation εν όψει ΟΦΗ; Δηλαδή η ομάδα κινδύνευε πίσω κι ήθελε ενίσχυση αμυντικά; Έψαχνε να μην φάει γκολ ή να βάλει γκολ; Ο Γιόνσον είναι πιο οργανωτικός από τον Πινέδα ή παίζει ακριβώς στην θέση του; Μην λέμε και τα υπόλοιπα. Ο Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ή ο Μάνταλος την τελευταία σέντρα του αγώνα; Η μαλακία στο σύννεφο. Άστο όμως.

Τηρουμένων των αναλογιών ότι ο άνθρωπος είναι φοβισμένος και δεν εκμεταλλεύεται το ρόστερ του και τα χαρακτηριστικά του, δεν μπορούμε να λέμε παραπάνω. Η ομάδα έτρεξε πολύ και προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της. Με αυτούς που ξεκίνησαν και με αυτούς που συνέχισαν. Δεν είναι και σήμερα μικρό πράμα να βρίσκουμε τόσους διακριθέντες : Κορυφαίοι Γκατσίνοβιτς και Αραούχο και πολύ κοντά Σιμάνσκι. Φυσικά δεν μπορούμε να αδικήσουμε τον Άμραμπαντ, που έδωσε μια άλλη μορφή στην επίθεση και στην οργάνωση μας. Ήταν φοβερός άσχετα αν πνευματικά είναι αλλού και δεν είναι αυτός που ποντάρεις επάνω του. Είναι παίκτης τζόκερ.

Δεν θα διυλίσουμε τον κώνωπα. Όσοι ασχολούνται με την ομάδα, ξέρουν πολύ καλά τι να κάνουν. Ποιοι να αποκτηθούν και κυρίως ποιοι πρέπει να φύγουν και με χρήσιμα λεφτά. Αν είμαστε στην ευτυχή συγκυρία να πάρουμε λεφτά από τον Γκαρσία ( αντί να επιδοτήσουμε την πώληση του ), άντε προχωράτε διότι η υπομονή εξαντλείται. Στο γήπεδο και εμένα να βάλεις να σουτάρω πέναλτυ ή να βαρέσω σουτ μόνος μου από τα δέκα μέτρα, σε στοιχηματίζω ότι θα βάλω τα ίδια γκολ με τον μαλάκα. Δηλαδή έλεος για το τρέξιμο όλων των υπόλοιπων που θεωρητικά έχουν αποδέκτη τον τίποτα.

Για τους άλλους που δεν μπορούν, δεν θα πούμε τίποτα. Αυτό μπορούν κι αυτό παίζουν κι είναι αξιέπαινοι. Αν ο Ρότα έβαζε το γκολ, θα ήταν ήδη με μεταγραφή. Αν οι Ιρανοί δεν φοβόντουσαν την μαντήλα, απλά θα ήταν με άλλο DNA. Επίσης αν ο Τσούμπερ αισθανόταν ηγέτης θα μπορούσε να ήταν χρήσιμη αλλαγή, κι όχι κατιμάς. Κι άλλα πολλά, που όμως δόξα τω θεώ δεν κόστισαν ιδιαίτερα στην ομάδα και ειδικά λόγω της απουσίας του βασικού κεντρικού δίδυμου. Ο Μήτογλου είναι άκρως απαραίτητος σαν back up μην σου πω και βασικός.

Συγχαρητήρια όμως και προχωράμε. Δεν άλλαξε τίποτα στην βαθμολογία, ούτε και σε αυτά που βλέπουμε. Αν θέλεις πρωτάθλημα, θα παίξεις τρεις φορές με την αλογοτροφή και θα τον κερδίσεις και τις τρεις. Επίσης θα κάνεις διπλό στον Πειραιά για να αποδείξεις τι αξίζεις. Τα λοιπά, τα πούστικα, να χάσει από εκείνον και να κερδίσω εγώ στο αλλιώς, είναι για τις κότες. Και καμία καραμέλα για διαιτησία. Ο Μπαλτάκος είναι καραδικός μας.  Ή τον ενεργοποιείς ή τον αφήνεις εκεί για να έχει ο Αλαφούζος να λέει οτι πήγε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ενώ εσύ λες οτι η αλογοτροφή είναι μεγάλη ομάδα και δικαιούται πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ είναι μικρή ομάδα; Ή μήπως εσύ δικαιούσαι μέσω Καθημερινής μια είσοδο σε κάποιο δημόσιο χαρτζηλίκι;

Να πω οτι φτάσαμε νορμάλ; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δυό ώρες πριν τον αγώνα, παρκάραμε και ξαφνικά αρχίσανε να τσούζουν τα μάτια μας και να στεγνώνει ο λαιμός μας. Δακρυγόνο λέγαμε, χημικά μας λέγανε, ράδιο αρβύλα δούλευε γενικά, με μία όμως σοβαρότατη παρατήρηση. Εγώ σήμερα, είχα καλεσμένους από την Αμερική για δουλειά, κι είπα να τους πάω για να δουν και μια γιορτή άγνωστη γι’ αυτούς. Ποδοσφαιρική. Να συνεχίσω κι άλλο, για ανθρώπους απλούς, που κλαίγανε πριν μπουν στο γήπεδο ή περίμεναν κανά τέταρτο πίσω από το σπίτι του ΚΚΕ, για να πάνε προς το γήπεδο; Μπουρδέλο. Η αστυνομία να κατηγορεί τον κόσμο κι ο κόσμος την αστυνομία.

Στο γήπεδο μέσα, δεν χρειάζονται πολλά. Μιλάμε για το ακόμα ένα πάρτυ. Η ατμόσφαιρα, τα συνθήματα, ο παλμός και η τρέλα για το ντέρμπυ αλλά και για τη νίκη. Φτειαγμένοι όλοι να δουν την ομαδάρα μας. Που μπήκε με το γνωστό σύστημα και με σωστή κατάσταση στην αριστερή μεριά, με Μοχαμαντί μέσα που έγινε καλά. Δεν έχει σημασία, που έγινε καλά. Σημασία έχει οτι ήθελε να παίξει. Πρώτο σημαντικό σημάδι, έλλειψης φοβίας και διάθεσης να προσφέρει. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ.

Παιδιά, μέχρι πέρσι έλεγα τυχερούς, όσους δεν ήταν στο γήπεδο. Σήμερα λέω άτυχους, όσους δεν είναι στο γήπεδο. Τι ήταν αυτό; Κεραυνός; Αστροπελέκι; Βροντή; Καταιγίδα; Σεισμός; Κανένα φυσικό φαινόμενο, δεν μπορεί να περιγράψει αυτήν την ομάδα. Που είναι ομάδα. Που είναι αυταπάρνηση. Που είναι αγκαλιά. Που είναι για την Ελλάδα φοβερή αλλά για τα μάτια μας, κάτι το μοναδικό.

Ένα έμβολο που κινείται σε όλους τους χώρους του γηπέδου. Να πρεσάρει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και να πνίγει τον αντίπαλο. Θες μπροστά, θες στο κέντρο, θες στην τελευατία γραμμή άμυνας μας; Όπου θες, χωρίς την τελευταία γραμμή μας. Όχι, εκεί δεν βρέθηκε ποτέ. Δεν θυμάμαι ούτε μία απόκρουση του Αθανασιάδη. Δεν θυμάμαι καμία τελική του ΠΑΟΚ εντός εστίας για να πω, γαμώτο ανησύχησα. Δεν θυμάμαι να αγχώθηκα. Παρά μόνο, πότε θα βάζαμε εμείς το δικό μας.

Και κοίτα. Όταν αγχώνεσαι για το πότε θα βάλεις το δικό σου, δεν μπορεί και να λες μετά, ότι έπρεπε το πρώτο μέρος νάναι 4-0. Κάπου είσαι υπερφύαλος. Δες καλά τα πράματα, όπως πρέπει να είναι. Χαφ σαν το 27 του ΠΑΟΚ δεν έχεις ακόμα. Όμως έχεις ματωμένη φανέλα. Που πιστεύει. Την ματώνει ο κορυφαίος σήμερα Αραούχο, γυρνάει την ασίστ ο Ελίασον και σκοράρει γκολάρα ο Γκαρσία, ο χειρότερος όλων σήμερα. Και μετά, κάνεις τους συνειρμούς του φοβικού Αεκτζή, διότι πρώτα ο Πινέδα και μετά ο Γκαρσία, όταν έχουν κάνει γιογιό όλη την άμυνα του ΠΑΟΚ, απλά δεν εκτοξεύουν το σκορ.

Κανένα άγχος δεν είχε πιάσει εμένα. Έβλεπα μια ομαδάρα. Μια τανάλια που είχε πνίξει τον ΠΑΟΚ. Τόσο χρονικά, όσο και τοπικά. Θες από το πλάι, θες από τον άξονα, θες από την αυξομείωση του ρυθμού…Από όπου θες. Η ΑΕΚ καταβρόχθισε τον ΠΑΟΚ κι απλά τον άφησε στο στομάχι της. Δεν τον έκανε εμετό. Δεν τον κατακρήμνισε. Δεν τον εξαφάνισε. Για τα γκολ μιλάω. όσ έβλεπα εγώ το παιχνίδι, και οι αλλαγές του Λουτσέσκου ήταν απλώς να κρατήσει την μπάλα και να μην φάει κι άλλα γκολ, απλά δικαιώνει την κριτική μου, αλλά κυρίως την τακτική και την δουλειά του Αλμέιδα.

Δεν υπάρχει παίκτης της ΑΕΚ που να πήγε καλά σήμερα. Για ποιόν να πρωτομιλήσεις; Για να κάνεις το 9, δεκάρι; Θάσαι άδικος. Βίντα; Μουκουντί; Σιμάνσκι; Γκατσίνοβιτς; Αραούχο; Ρότα; Μοχαμαντί; Πινέδα; Ναι ρε. Ο Αθανασιάδης δεν ήταν καλός, διότι είναι τερματοφύλακας κι όχι θεατής. Τι να λέμε; Απίστευτα πράματα.

Η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα. Ατσάλινη. Στην αμυντική της λειτουργία και στην αλληλοκάλυψη. Στην ένταση και στο τρέξιμο. Στην τακτική επίθεση αλλά και στην κόντρα. Από όποια μεριά ήθελες να διαλέξεις. Ζυγισμένη ομάδα με έλεγχο στον ρυθμό και με τρομερή διάθεση να μείνει κοντά στο πλάνο του Αλμέιδα. Είναι απίστευτα αυτά που βλέπουμε φέτος και που είχαμε χρόνια να δούμε. Να δουλεύουν όλα τόσο τέλεια, και να διορθώνονται τα πάντα στο λεπτό. Λέω για τις αλλαγές φρεσκαρίσματος, την ώρα που ο αντίπαλος είχε φρεσκάρει τα πάντα σχεδόν από το διάλειμμα. Δεν χρειαζόταν η ΑΕΚ να κάνει κάτι. Το έκανε πολύ αργότερα.

Με ρολίστες. Που ήταν για το κερασάκι στην τούρτα. Το καταλάβαινες όταν έμπαινε ο Μάνταλος για την καθυστέρηση, ο Άμραμπαντ που μπορούσε να πάρει όλον τον ΠΑΟΚ σε μια μεριά κερδίζοντας δυναμικά χρόνο. Κάνοντας ποδοσφαιρική πλάκα στον Λουτσέσκου που φυσικά δεν μπορεί να κάνει και περισσότερα με τον Ολιβέιρα απέναντι στον Μουκουντί. Ούτε με την παλιοσειρά, που την ήθελε όλη μόνο ο Σιμάνσκι. Σκέψου κι όταν είχε δίπλα του τον Γιόνσον.

Ρε παιδιά. Συγχαρητήρια. Μας κάνατε και πάλι περήφανους, αλλά κύρια γεμάτους. Χωρίς κανένα διαιτητικό χατήρι, ή κάποια στραβοκλωξιά. Μας κάνατε τρελούς κι ευτυχισμένους Αεκτζήδες, που είδαν ομάδα να τρέχει, να βγάζει ένταση και να παίζει σαν ΑΕΚ. Αυτό που μας είχε λείψει. Και μην κοροϊδευόμαστε. Εντάξει η γηπεδάρα μας, αλλά εδώ μιλάμε για θαύμα ομάδα. Για αριστεία στο κέντρο, στην άμυνα και στην επίθεση. Να σκέφτεσαι ότι πέρσι έψαχνες κάποιον διακριθέντα, ενώ φέτος ψάχνεις για ποιόν έχει πέσει κάτω από το σχεδόν άριστα….

Με τον γνωστό ρόμβο μπήκε η ΑΕΚ στην Λειβαδιά και υπό το βλέμμα τουλάχιστον δύο χιλιάδων Αεκτζήδων. Τι άλλο ήθελες για να νομίσεις ότι παίζεις στο γήπεδο σου; Καλύτερες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν.

Μπήκε όμως και με δύο πολύ σοβαρά λάθη : το πρώτο ήταν η χρησιμοποίηση του Σιντιμπέ στα αριστερά, που φάνηκε οτι προσπαθούσε πιο πολύ να διώξει την μπάλα με το δεξί προς τον Γκατσίνοβιτς κυρίως, παρά να κάνει κάτι της προκοπής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε πλήρως το αριστερό άκρο επιθετικά.

Το δεύτερο όμως και πιο σοβαρό λάθος, ήταν ότι στο γήπεδο μπήκε με λάθος νοοτροπία. Με ένα πολύ υπεροπτικό ύφος, ένα ύφος μη μου άπτου. Κάτι θα γίνει κάπως και θα βάλουμε ένα γκολ. Χωρίς προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερη ένταση, χωρίς πάθος και κυρίως χωρίς ταχύτητα. Στα πάντα προβλέψιμη κι εντελώς ακίνδυνη. Να κάναμε όλα κι όλα δύο μακρινά σουτ, που δεν βρήκαν και εστία επίσης.

Σαν αποτέλεσμα είχαμε να δούμε ένα πολύ βαρετό έως κι εκνευριστικό παιχνίδι από την μεριά μας απέναντι σε αντίπαλο που ήταν παρατεταγμένος με διπλή ζώνη άμυνας. Κι ο οποίος αντίπαλος πήρε περίπατο το ισόπαλο αποτέλεσμα του πρώτου μέρους, ενώ έφερε κι έναν εκνευρισμό στους δικούς μας, τους οποίους κατάπιε ο περιπατητικός ρυθμός του Λεβαδειακού κι αισθάνονταν συνεχώς μπλοκαρισμένοι.

Δεν πάει όμως έτσι το έργο. Δεν γίνεται ο Αραούχο – που και σήμερα ήταν νωθρός – να παίζει στο κέντρο. Δεν μπορεί χωρίς πλάγιασμα να ανοίξεις κλειστές άμυνες. Δεν γίνεται να μην έχεις σκυλιά στο κέντρο. Δεν γίνεται να κυνηγάς τα πάντα με τον Ελίασον και κάποια καλή σέντρα. Δεν γίνεται να μην πατάς στην αντίπαλη περιοχή. Όχι ρε πούστη μου, δεν γίνεται. Δεν μπορεί να μην ξέρεις πώς θα παίξει ο προτελευταίος, που είχε και τέσσερις απουσίες.

Προφανώς κι έπεσε κατσάδα στο διάλειμμα. Και πολύ σωστά. Η ομάδα μπήκε εντελώς μεταμορφωμένη στο δεύτερο μέρος. Τι έκανε δηλαδή; Άρχισε να τρέχει κι ανέβασε ένα κλικ την ταχύτητα της. Κι αν άρχισε να τρέχει στον χώρο του κέντρου, εξάσκησε τρομερή πίεση με τους δυό επιθετικούς της στην άμυνα του αντιπάλου. Κι όλα άλλαξαν.

Ο μεν Ελίασον σαν κορυφαίος έβγαλε την σέντρα κι ο Γκαρσία σκόραρε, ενώ λίγο αργότερα ο απελευθερωμένος Γκατσίνοβιτς – επίσης κορυφαίος – κέρδισε ένα πέναλτυ κι ο Γκαρσία κλείδωσε τη νίκη. Έτσι θα λέγαμε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Διότι ο απελπισμένος Λεβαδειακός απείλησε δυό φόρές πολύ δυνατά. Δύο κλασσικές ευκαιρίες από αυτές που δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει, αλλά κι η κατσάδα έχει κοντή ημερομηνία λήξεως ενώ μην ξεχνάμε ότι είχε μπει κι ο Μάνταλος.

Δεν ήταν λοιπόν κάποια μυστική συνταγή. Απλά ανέβηκαν τα χαφ, δηλαδή ο Πινέδα κι ο Σιμάνσκι – μεγάλη ιστορία η ενέργεια που βγάζει αυτός ο παίκτης -, σπρώξανε τον ρυθμό σε ψηλότερο τέμπο, κι ο Λεβαδειακός απλά εξαφανίστηκε. Όταν ο ρυθμός έπεφτε, ο αντίπαλος μπορούσε κάπως να απειλήσει. Κι ελπίζω να γίνει ανάλυση της κακιάς νοοτροπίας του πρώτου μέρους, διότι μπάλα σημαίνει τρέξιμο, ταχύτητα κι εκμετάλλευση των κενών χώρων. Χώρους που δημιουργείς όταν αλλάζεις θέσεις, κι όταν βέβαια προηγείσαι κι ο άλλος βγαίνει από το καβούκι του.

Ήρθε λοιπόν ο μονόδρομος της νίκης. Διότι θάταν αμαρτία να μην ερχόταν εφόσον η ΑΕΚ συνέχιζε με αυτό το οκνηρό και λανθασμένο τέμπο του πρώτου μέρους. Διότι φέτος μπορούμε να μιλήσουμε για πολλή καλή ομάδα με ουσιαστικό αντίπαλο μιαν αναιμική αλογοτροφή. Αρκεί βέβαια να ιδρώνεις έστω και για ένα διάστημα του αγώνα όταν έχεις αντίπαλο μια πολλή αδύναμη ομάδα, που δεν πέρασε την σέντρα στο πρώτο μέρος. Αν χάσεις το πρωτάθλημα να το χάσεις από την ικανότητα των άλλων, κι όχι από την τεμπελιά σου.

Συγχαρητήρια λοιπόν για τη νίκη, την απόδοση του δεύτερου μέρους και φυσικά για τους τρεις βαθμούς. Ελπίζω αυτό το πείραμα με τον Σιντιμπέ να μην ξαναγίνει διότι εκθέτει τον παίκτη, την ομάδα και τον προπονητή. Χώρια που χαντακώνει και τον Ραντόνια, που αξίζει.

Ένα όμορφο βράδυ είχαμε. Ξεκούραστο μεσοβδόμαδα με μπαλίτσα και μια πρόκριση που ήρθε μάλλον άνετα. Όπως και άνετα έπαιξε και η ομάδα μας απόψε, μια χαλαρή προπόνηση μάλλον, που δημιούργησε κάποιες λίγες καταστάσεις στην αντίπαλη εστία και χωρίς κάποια ιδιαίτερη απειλή στην δική μας εστία.

Με μπόλικο εκτεταμένο rotation κατέβηκε η ΑΕΚ σήμερα. Το σύστημα το είδα πιο πολύ σε 4-2-3-1, με αλλαγμένο κεντρικό δίδυμο, άλλον σέντερ φορ και με πλήρως διαφοροποιημένο κέντρο. Και τα πλάγια μπακ άλλα, πράμα που κάπως δημιούργησε έναν προβληματισμό για το πώς θα μπορούσε να συνεννοηθεί αυτή η ολοκαίνουργια ενδεκάδα. Σωστό ήταν το rotation αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Επίσης επικίνδυνο ήταν που έγινε σήμερα, αλλά κι ο αντίπαλος είχε μπει στο γήπεδο μάλλον για μια τυπική διεκπεραίωση.

Ευτυχίσαμε να προηγηθούμε νωρίς με τον Κοσίδη που μάζεψε μια μπαλιά από απόκρουση. Μπράβο στο παιδί για το γκολ και για την όλη παρουσία του. Καλό είναι να πάει στην ΑΕΚ β για να πάρει ευκαιρίες. Δεν το έχει ακόμα.

Μετά το γκολ η ΑΕΚ απλά έσβησε. Βεβαίως είχε την κατοχή της μπάλας, και την άλλαζε συνεχώς, όμως δεν διεκδίκησε και κάτι παραπάνω. Ήταν σαν την αντιμετώπιση που έχει ο φορολογούμενος από τον εφοριακό. Και οι δύο έχουν δίκιο και κάθονται και μιλάνε τελικά για άσχετα θέματα χωρίς να λύνουν τίποτα. Κάπως έτσι βγήκε το παιχνίδι του κέντρου μας, που είχε κύριο αποδέκτη της μπάλας τον Ελίασον, που δεν εύρισκε συμπαραστάτη στην αντίπαλη περιοχή.

Κάπως έτσι βαριεστημένα απολαμβάναμε το ποτό μας κι εμείς και μιλάγαμε γιατί η ΑΕΚ δεν πήγε καλά την περασμένη Κυριακή. Κι εκεί στην φλυαρία για ένα αδιάφορο θέαμα, λέγαμε οτι κι ο Γιόνσον είναι πολύ καλός, κι ο Γαλανόπουλος με ένταση αλλά κι ο Μήτρογλου θαυμάσιος ακόμα και στις μεταβιβάσεις. Είχαμε προσδιορίσει μάλλον τους καλύτερους – ο Μάνταλος τελικά πήρε τον τίτλο, ίσως διότι κατέβασε δυό κλικ την ταχύτητα της ομάδας -, και ουδείς ασχολήθηκε παραπάνω. Όταν έχει και ωραίες γκόμενες στην κερκίδα, γιατί να ασχολείσαι με τους παίκτες;

Φυσικά δεν αλλάξανε τα πράματα στο δεύτερο μέρος. Ο Αλμέιδα έκανε rotation στο rotation του, και το παιχνίδι πήγαινε σχεδόν ίδια. Σχεδόν λέω, διότι ο αντίπαλος πήρε κάποια μέτρα στο γήπεδο και προσπάθησε να ξεπεράσει τον μοιραίο στόχο του, χωρίς όμως επιτυχία. Τώρα, ήταν δεν ήταν πέναλτυ, δεν μπορώ να σας το πω. Το σίγουρο είναι οτι δόθηκε, var σε αυτήν την φάση δεν υπήρχε, και πλέον η ΑΕΚ με δυό γκολ διαφορά, είχε πετύχει τον στόχο της, τον στόχο μας,  και μπορούσε να αργοπορεί όσο ήθελε. Είτε στο κατέβασμα της μπάλας, είτε στην τελική προσπάθεια, στην οποίαν αν πήγαινε πιο γρήγορα, γινόταν το μπέρδεμα για την τελική προσπάθεια.

Φυσικά ένα από τα αξιοθέατα του αγώνα ήταν κι ο Σιντιμπέ. Απλά να πω τι είπε ο μπροστινός μου στο διάλειμμα : Τώρα καταλαβαίνει ο καθένας γιατί παίζει ο Ρότα. Εγώ δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω για τον παίκτη. Φάνηκε βαρύς κι ανέτοιμος. Να μην μπορεί να κρατήσει την θέση του και να μην βοηθάει στο παιχνίδι ιδιαίτερα. Δεν καταδικάζεται βέβαια. Χρειάζεται πίστωση χρόνου, κι ειδικά με αυτόν τον σωματότυπο που έχει. Ανέβηκε πάντως προς το τέλος του αγώνα, όταν κανείς αντίπαλος δεν ησχολείτο μαζί του. Πιο πολύ με κεντρικό αμυντικό έμοιαζε σήμερα…

Όμως ο στόχος επετεύχθη. Η ΑΕΚ μας προκρίθηκε στην επόμενη φάση κι ένα ακόμα πάρτυ στο γήπεδο έγινε. Πολύ ενδιαφέρον ειδικά σήμερα, που κανείς δεν διανοήθηκε να ανάψει έστω κι ένα καπνογόνο, που τα δυό πέταλα πέτυχαν τον άψογο συντονισμό παλμού και συνθημάτων, και μάλιστα σε χρονικά σημεία, που η ΑΕΚ απλά περπάταγε. Οπότε συγχαρητήρια για όλα και πάμε γερά για τα σουβλάκια του Κομπότη. Είμαστε χαρούμενοι.