…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Σπουδαίο παιχνίδι σήμερα. Όπως λέγαμε παλιά, ανδρικό. Με τον αντίπαλο σούπερ φανατισμένο και με μπόλικες εκκρεμότητες από το πρώτο παιχνίδι, όπου πρακτικά είχε σκοράρει ο εγγυητής. Να δούμε λοιπόν αν σήμερα σκοράρει κι ο μπακάλης, και να μετρήσουμε ποιό είναι πιο βαρύ επαγγέλμα στην Μπανανία. Με κέφι κι αγωνία και με μπόλικο κους κους στην βεράντα. Καιρό περιμέναμε να δούμε ένα ματς με πλούσιο pregame.

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με διάθεση να ψαλιδίσει τον χρόνο, να εξουδετερώσει τα ατού του Άρη, να παίξει πιο πολύ περιφερειακό ποδόσφαιρο και να ψάξει κάποιο λάθος του αντιπάλου. Τακτικά νομίζω πέτυχε. Ο Σιμόες ήταν ο κορυφαίος στα αμυντικά του καθήκοντα και στην ουσία κράτησε όλο το κέντρο. Από εκεί και πέρα, ο Μάνταλος στον ελεύθερο του ρόλο προσπάθησε είτε να επιτεθεί από τον άξονα, είτε να δώσει πλάτος στην ανάπτυξη με τους ακραίους.

Το κυρίως κακό βέβαια ήταν οτι μπροστά είχε επιλεγεί ο Ολιβέιρα, που κάποιοι θεωρούν οτι είναι ποδοσφαιριστής, ενώ είναι ένα όρθιο άμπαλλο ξύλο. Αφού έχασε κάποιες φάσεις από την ανικανότητα του, ολοκλήρωσε χάνοντας ένα άχαστο γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο απο το μισό μέτρο. Άξιος συμπαραστάτης του ήταν ο παρλιακός Βέρντε, που θύμισε δημόσιο υπάλληλο αποσπασμένο σε ιδιωτική εταιρεία με κάποιες απαιτήσεις. Δεν είναι οτι έχασε ένα σχεδόν σίγουρο γκολ μονολογώντας οτι αιφνιδιάστηκε από την έξοδο του αντίπαλου τερματοφύλακα ενώ μόνος αυτός υπήρχε μπροστά του, παραλίγο να μας στοιχίσει κι ένα σχεδόν αυτογκόλ.

Το παιχνίδι τώρα σαν θέαμα, ήταν μια κακής ποιότητας σούπα. Οι τελικές ήταν ελάχιστες, οι κενοί χώροι τελείως κλεισμένοι με εξαίρεση δυό αντεπιθέσεις μας, ενώ οι πλαγιοκοπήσεις ήταν ανύπαρκτες. Όλα αυτά θυσιάστηκαν στον βωμό των τακτικών των δυό προπονητών, που πήραν σχεδόν άριστα. Τώρα γιατί περίμενε ο Άρης την ΑΕΚ κι όχι το ανάποδο, είναι ένα μυστήριο που κούρασε τα ματια μας. Αυτό όμως το μυστήριο ανέδειξε την ΑΕΚ καλύτερη στο πρώτο μέρος, με συντριπτική κατοχή της μπάλας και πιο κλασσικές ευκαιρίες. Μια ΑΕΚ, που μετά τον Σιμόες και τον Μάνταλο, είχε σε καλή μέρα τον Μπάρκα και το κεντρικό της δίδυμο. Βέβαια όταν ο Άρης δεν έχει κλασσικό δεξί μπακ, το μυστήριο γίνεται θρίλερ όταν οι επιθέσεις μας δεν έγιναν από εκείνη την μεριά. Φυσικά εκεί υπήρχε ο τίποτας Λόπεζ, και η απάντηση μάλλον ερχόταν εύκολα.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα ξεκίνησαν ακριβώς ίδια, αλλά με τον Άρη να έχει ανέβει δέκα μέτρα πιο ψηλά. Ο Μπακάκης είχε αντικατασταθεί λόγω τραυματισμού, ενώ στο παιχνίδι είχε μπει ο Μαντσίνι. Τίποτα δεν βλέπαμε, εκτός από ένα λάθος του Λόπεζ, που έφερε τον αντίπαλο μπροστά στο σκορ. Η συνέχεια γνωστή. Ο Λόπεζ άρχισε να παριστάνει τον τραυματία κι οτι δήθεν έσφιγγε τα δόντια και αντικαταστάθηκε κι αυτός από τον Χουλτ. Τα πράματα έδειχναν πολύ δύσκολα αφού ο Μάνταλος έμοιαζε κουρασμένος, ο Κρίστισιτς εκτος ρυθμού, κι ο Λιβάγια άκεφος. Εγώ προσωπικά είδα πρόβλημα στην φυσική κατάσταση.

Η σαλάτα συνεχίστηκε. Η τακτική είχε πάει περίπατο. Είχαν μπεί μέσα και ο Αλμπάνης όπως και ο Αραούχο, ο Άρης είχε υποχωρήσει και η ΑΕΚ έπαιζε σύστημα πλημμύρα με μπόλικο γιουρούσι. Το κέρδος της ήταν ένα δοκάρι του Σιμόες και η άνοδος της αγωνίας μας. Μια αγωνία κοντά στην βεβαιότητα του αποκλεισμού, αφού ο ορθολογισμός είχε πάει περίπατο και η μαζική άμυνα του Άρη φαινόταν να υποφέρει επειδή όσοι μπήκαν από εμάς, απλά είχαν δώσει την φρεσκάδα των φυσικών δυνάμεων. Σε ένα μέρος του παιχνιδιού, που το παιχνίδι στην ουσία το οργάνωναν τα σέντερ μπακ μας, δεν φαινόταν καμία ελπίδα.

Όμως ο Άρης έπαιζε παθητικά. Κι αφού γλύτωσε κάποιες φάσεις που γίνανε λόγω και δικής του κούρασης, δεν μπόρεσε ούτε αυτός να τελειώσει το παιχνίδι με το δεύτερο τέρμα που είχε πετύχει. Ακριβώς στο σημείο μηδέν, ο Λιβάγια μείωσε κι έστειλε το ματς στην παράταση. Σπουδαίο πράμα για εμάς που βλέπαμε και θέλαμε κι άλλο χαβαλέ. Φυσικά οι δημοσιογράφοι θα μιλήσουν για πάθος και άρνηση ήττας, αλλά δεν μπορούμε και να κάνουμε κάτι γι αυτό. Οι γνώμες είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν από έναν κι όλοι θα χέσουν την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι οτι η ΑΕΚ δεν εκμεταλλεύτηκε την ανωτερότητα της στα δύο παιχνίδια, καθαρίζοντας έναν αντίπαλο με περίπατο.

Πήγαμε λοιπόν στην παράταση, όπου φυσικά δεν μπορεί να γίνει και αυστηρή κριτική. Το παιχνίδι θα ήταν παρωδία, λόγω του ψυχολογικού του αντιπάλου. Επαρχιώτης κόντρα σε πρωτευουσιάνο. Χαμένος από χέρι. Η ΑΕΚ τοποθετήθηκε σωστά τακτικά στο γήπεδο και έκανε τα σωστά, που δεν είχε κάνει. Περιμένω και βαράω. Τρέχα εσύ. Κι αυτό έγινε. Δεν ήταν μόνο το δεύτερο γκολ του Λιβάγια, αλλά ήταν κι άλλες αντεπιθέσεις με σίγουρα γκολ, που φυσικά τα έχασε ο Ολιβέιρα. Ο μόνος που έμεινε μέσα από τους ανύπαρκτους που είχαμε σήμερα. Ίσως ο Καρέρα να διέγνωσε οτι τελικά ήταν ανύπαρκτος ο Άρης που θα έσπρωχνε παίκτη για να φυλάει το τηλεγραφόξυλο.

Όπως όμως και να έχει, η ΑΕΚ πέτυχε μια ανατροπή από τις σπάνιες. Με όλες τις αλλαγές να έχοτν βοηθήσει τα μέγιστα και σε πείσμα του Ολιβέιρα, που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να αποκλειστεί η ομάδα. Σε μια παρωδία όπως είπα, στην οποίαν η ΑΕΚ τελείωσε με 8 παίκτες για λόγους τακτικής όσο αναφορά τον Μάνταλο και τον Σιμόες, και λόγους βλακείας όσο αναφορά τον Ολιβέιρα. Ειλικρινά ο τύπος είναι επικίνδυνος ακόμα και σε φάση που μόνος με κενό τέρμα, παραλίγο να σπάσει το δοκάρι, χώρια που κάνει τσαμπουκάδες επειδή κατανοεί οτι τον δουλεύουν από τους αντίπαλους πάγκους. Είναι αυτό που λέμε οτι ο μαλάκας αν δεν το καταλάβει, παραμένει τέτοιος.

Το παιχνίδι λοιπόν στο τέλος μας άρεσε. Λόγω ρυθμού, λογω πάθους, κύρια λόγω αποτελέσματος. Σε μένα προσωπικά πιο πολύ αφού έχω μια έμφυτη αντιπάθεια στην Άρη και σε όσους τον υποστηρίζουν. Ιστορικά ήταν οι προδότες του Ηρακλή, και θεωρούνται ελίτ του χωριού την ώρα που περηφανεύονται για τον τίτλο σκουλήκια και πανηγυρίζουν κάνοντας την κίνηση του καροτσιού. Και χονδρικά η πρόκριση κρίνεται δίκαιη αλλά εντελώς αδικαιολόγητα μπήκε στην αμφισβήτηση. Ακόμα κι έτσι όμως, φάνηκε οτι έχουμε καλύτερους παίκτες, καλύτερη ομάδα, κι οτι πήγαμε μόνοι μας να βγάλουμε τα μάτια μας.

Με την ΑΕΚ δεν πλήττεις ποτέ. Πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος για να χάσει, πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να δείς, μια καινούρια εμπειρία να’χεις να θυμάσαι.

Απόψε λοιπόν παίζαμε στο ΟΑΚΑ με τον τρίτο θεωρητικά “πιο βατό” αντίπαλο, καθώς μετά αρχίζουν τα ντέρμπι.

Η ομάδα κατέβηκε με μια λογική εντεκάδα, με νεα πρόσωπα στην άμυνα (Σβάρνα-Οικονόμου) και νεο πρόσωπο στην επίθεση τον Αραούχο.

Στις πτέρυγες Βέρντε-Λιβάια και στα χαφ Μάνταλος-Σιμάνσκι-Κρίστιτσιτς, τα δυο πλάγια μπακ Μπακάκης-Λόπεζ.

Αν και ξεκινήσαμε καλά με άχαστη κεφαλιά του Αραούχο, φαινόταν πως η ομάδα δεν βρισκόταν σε καλό φεγγάρι.

Είχε τα χαφ σε κακή βραδιά, και ο Λιβάια εκτός κλίματος κουρασμένος χαλούσε όλες τις επιθέσεις αφού απο συνήθεια η μπάλα πάει συνέχεια σ’αυτόν.

Παρόλα αυτά η ομάδα κατάφερε να δημιουργήσει αρκετές ευκαιρίες, και αν ήμασταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια θα μπορούσαμε να πάμε στο ημίχρονο με ενα άνετο 2-0 ή 3-0 αφού ο Άρης κοιτούσε κυρίως την άμυνά του, μας άφηνε την κατοχή και απείλησε ελάχιστα.

Απο αριστερά με Λόπεζ-Λιβάια δεν ήμασταν καλοί, και η μπάλα παιζόταν κυρίως δεξιά με Μπακάκη-Βέρντε.

Στο Β’ ημίχρονο ξεκίνησε η ίδια εντεκάδα όμως τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα βλέπαμε λίγα λεπτά μετά το εναρκτήριο λάκτισμα.

Σε ενα μπλοκάρισμα της μπάλας και ενω ο Μπάρκας ετοιμαζόταν να δώσει ελεύθερο, ο Μάνταλος ανέτρεψε έναν αντίπαλο και ο διαιτητής είδε τη φάση στο VAR και έδωσε μπέναλτ.

Δηλαδή χωρίς να έχει γίνει κάτι, χωρίς να έχει δημιουργηθεί κάποιος κίνδυνος, κάποια φάση έστω.. ο αντίπαλος πήρε μπέναλτ απο ανοησία του Μάνταλου.

Όπως ήταν λογικό αυτό αποδιοργάνωσε την ομάδα και έδωσε ψυχολογία στον αντίπαλο. Ευτυχώς η ομάδα μας ισοφάρισε σχετκά γρήγορα με τον Αραούχο, και οι ελπίδες αναπτερώθηκαν.

Όμως την κρίσιμη στιγμή θυμηθήκαμε πόσο φτωχοί είμαστε αμυντικά, καθώς στο δεύτερο γκολ που φάγαμε οι αμυντικοί δεν πρόλαβαν να μπούνε ούτε στα πλάνα του replay.

Δηλαδή ο Λόπεζ απο την απέναντι πλευρά έφτασε πιο γρήγορα και προσπάθησε να κόψει με το κεφάλι, ενω ο Σβάρνας με τον Οικονόμου ακόμα πρέπει να επιστρέφουν.

Όμως αυτοί είναι οι αμυντικοί μας, αυτές τις δυνατότητες έχουν.

Ο Καρέρα είδε πως η παρουσία του Λιβάια “έπνιγε” την ομάδα και πέρασε στη θέση του τον Ολιβέιρα, και τελικά δικαιώθηκε για την επιλογή καθώς “ελάφρυνε” το σχήμα μπροστά και ισοφαρίσαμε με μπέναλτ (αυστηρό θα το χαρακτήριζα).

Ο Άρης που στο μεταξύ είχε κάνει 2-3 αναγκαστικές αλλαγές κοιτούσε πια να ροκανίσει το χρόνο καθώς το αποτέλεσμα μάλλον τους ικανοποιούσε αφού δίνουν προτεραιότητα στη ρεβάνς του κυπέλλου, και έτσι παρέμεινε το 2-2 ως τη λήξη του παιχνιδιού.

Την Τετάρτη η ΑΕΚ θα πάει να παίξει ενα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι έχοντας καβάτζα τη νίκη του ΟΑΚΑ.. επομένως ο αντίπαλος είναι αυτός που θα πρέπει να κυνηγήσει τη νίκη με οτι αυτό μπορεί να σημαίνει.

[Τί έκανες ρε “φυσικέ ηγέτη”.. ακόμα δε μπορώ να το χωνέψω]

Επιτέλους, βρήκαμε τον φταίχτη για το νεο φιάσκο του Βράνιες.

Ο άνθρωπος που κρέμασε την ΑΕΚ δεκαπέντε φορές, την κρέμασε άλλη μια.. ποιός να το περίμενε. Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει.

Όμως σύμφωνα με το νεο αφήγημα δεν φταίει ο Βράνιες, ούτε η ΑΕΚ φυσικά. Δεν φταίει ούτε αυτός που πέρυσι “εγγυήθηκε” οτι θα έφερνε στα Σπάτα ψυχίατρο και ψυχολόγο.

Φταίνε η FIFA και η UEFA που δεν ανάγκασαν όλες τις ομάδες του πλανήτη να δώσουν παράταση στους δανεισμούς όλων των παικτών για να εξυπηρετηθεί η ΑΕΚ που δε δίνει του αγγέλου της νερό.

Εν μέσω πανδημίας και γενικού lockdown θα έβαζε η FIFA τις ομάδες του πλανήτη  να στερηθούν τους παίκτες τους με το “έτσι θέλω” για να βολευτεί η ΑΕΚ.

Λες και όλος ο πλανήτης γυρίζει γύρω απο το Μαρούσι, και ολα τα πρωταθλήματα αρχίζουν και τελειώνουν την ίδια μέρα.

Και αν κάποιος τραυματιστεί κατα την διάρκεια της υποχρεωτικής “παράτασης” ποιός θα αποζημιώσει την ομάδα του?

Εδω με τις εθνικές των χωρών οι ομάδες αποζημιώνονται με τα λεπτά συμμετοχής. Για τους δανεισμούς που αφορούν απο βδομάδες μέχρι μήνες, ποιός θα επιβάλλει κάτι τέτοιο χωρίς να τον ταράξουν στις μηνύσεις?

“Σε υποχρεώνω να αφήσεις τον τάδε παίκτη για άλλους 1-2 μήνες στην τάδε ομάδα και να τον πλερώνεις κανονικά. Και αν στο μεταξύ σου τραυματιστεί, well.. that’s football”

Πρώτα βέβαια θα πρέπει να συμφωνήσει και ο παίκτης για αυτόν τον επιπλέον μήνα. Πως θα δουλέψει χωρίς νεο συμφωνητικό. Μιλάμε για τρελή γραφειοκρατία και δαιδαλώδεις νομοθεσίες που αλλάζουν απο χώρα σε χώρα, αλλά οι Κεφτέδες το πασάρουν ως αφήγημα για να κρύψουν τις ευθύνες της ΑΕΚ η οποία:

Τον Δεκέμβριο ήξερε πως στηρίζει ολο το οικοδόμημα σε έναν δανεικό Βράνιες, σε έναν Τσιγκρίνσκι υπο απόσυρση και σε κάτι μπαλώματα στυλ Οικονόμου-Σβάρνα.

Υπήρχε μια θέση κενή. Και τι έκανε? πήγε και έφερε έναν 17άρη που είναι σε επίπεδο ερασιτεχνικό και απο πλευράς ετοιμότητας 2 επίπεδα κάτω απο τον Σβάρνα.

Με λίγα λόγια ακατάλληλο ακόμα και για 18αδα. Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι στο παιχνίδι με τον ουραγό Πανιώνιο όπου το παίξαμε άπλες και χαρίσαμε 2 πόντους.

Η ΑΕΚ αντί να κοιτάξει να κλείσει τρύπες, αντί να βάλει πόρτα στο σπίτι της πήγε και αγόρασε γκαζόν. Δεν το χρειαζόταν άμεσα, αλλά έτσι ξόδεψε μια θέση.

Τώρα λοιπόν η ομάδα που σου δάνεισε τον Βράνιες τον θέλει πίσω για να τον πουλήσει, για να τον αξιοποιήσει, να τον αξιολογήσει, τέλος πάντων δε μας αφορά, δικός τους είναι, τον πλήρωσαν και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Βγήκε η γραμμούλα πως φταίει η κακιά η FIFA και οχι εμείς που όταν έπρεπε να πάρουμε κανονικό παίκτη δεν πήραμε, και τώρα ξεμείναμε με τους υπόλοιπους.

Η κακιά η FIFA, ο κακός ο Λάζαρος, η κακιά η Λας Πάλμας, ο κακός Κονέ, ο κακός ο Γιόχανσον και πάει λέγοντας.

Προσεχώς και η κακιά Αχμάτ Γκρόζνι, ο κακός Σιμάνσκι που δεν τηρεί αντρίκια το λόγο του κλπ.

Απο τις 15/06 έληξε η ρήτρα του Σιμάνσκι. Μπορεί να πάει όποια ομάδα θέλει και να τον διεκδικήσει. Μπορεί να προσφέρει στον παίκτη μεγαλύτερο συμβόλαιο και να τον δελεάσουν.

Η ΑΕΚ πού βασίζεται και ρισκάρει να χάσει τον παίκτη για να μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερο φιάσκο? Επειδή του είπε ο Μελ πως θα μείνει στην ΑΕΚ? Αφού την ρήτρα δεν την πλήρωσες. Σου πρότειναν διακανονισμό και δεν τον δέχτηκες, θέλεις να δώσεις ακόμα λιγότερα.

Δανείζεσαι παίκτες και υπογράφεις ρήτρες που δε μπορείς να πληρώσεις. Μιλάμε για γυφτιά, γίνεσαι Ρόμπεν για δεκαχίλιαρα με δόσεις Κωτσόβολου.

Δεν τηρείς την υπογραφή σου.

Ο μεγαλομέτοχος κ. Ασλανίδης δεν θέλει να βάλει λεφτά.

Γιατί να θέλει οποιοσδήποτε να συνεργαστεί μαζί σου? γιατί να αγοράσει τους παίκτες σου, και γιατί να σου δώσει άλλους δανεικούς?

Για να έχεις τον Ίβιτς σαν τους γύφτους που πουλάνε κιλίμια ολη μέρα να παζαρεύει για ποσά της πλάκας?

[καλά για Αραούχο ούτε λόγος.. όταν δε μπορείς να δώσεις την απολύτως εφικτή ρήτρα του 1-1,2μυρίου σε δόσεις, τι συζήτηση να κάνεις για τα 2,7].

Αλλά ξέρω, φταίει ο κορονοϊός. Διότι τον Μάρτιο έτοιμο το είχαμε το έμβασμα, και πάνω που θα πατούσαμε το enter για να στείλουμε τα χρήματα ξέσπασε πανδημία και τώρα δεν τα’χουμε τα λεφτά. Τα δώσαμε και πήραμε μάσκες και γάντια.

Πρεμιέρα και για μένα σήμερα, αφού το προηγούμενο παιχνίδι δεν το είχα δει. Ανάμεικτα συναισθήματα με διακατέχουν. Από την μια, πεθύμησα να δω λίγη μπάλα, κι από την άλλη, να κάνω πρεμιέρα με παιχνίδι ελληνικό. Με στόχο λένε να περάσουμε τον ΠΑΟΚ. Να πάρουμε την δεύτερη θέση. Για να πάμε στα προκριματικά και να αποκλειστούμε. Ξενέρωτα πράματα αυτά, σε ένα γήπεδο που θάναι κι αυτό άδειο. Οψόμεθα λοιπόν.

Οι δυό αντίπαλοι μπήκαν με το ίδιο σύστημα. 4-2-3-1 λοιπόν εκατέρωθεν. Ο ΟΦΗ φαινόταν πιο οργανωμένος και πιο επικίνδυνος. Αυτό δηλαδή έδειχνε ο πλουραλισμός των επιθέσεων του. Από την άλλη, εμείς είχαμε μια πολύ καλή αμυντική λειτουργία, με πρεσάρισμα ψηλά που βραχυκύκλωνε το κλασσικό passing game του αντιπάλου, και ψάχναμε μάλλον μια κάποια καλή αντεπίθεση. Μονόπαντα βέβαια αφού η δεξιά πλευρά μας, σχεδόν δεν έπαιζε.

Οι φάσεις βγήκαν όμως. Ο ΟΦΗ απείλησε πιο πολύ με μακρινά σουτ, ένα από αυτά βρήκε και στο δοκάρι αφού είχε φάει το γκολ, ενώ εμείς κάναμε αρκετά σοβαρές τελικές. Σε όλες ήταν παρών ο Ολιβέιρα, που δεν έφτασε στην πηγή, και στην μία φορά που έλειπε από την θέση του, ο Λιβάγια πέτυχε το γκολ με κεφαλιά, μετά από καλή σέντρα του Λόπεζ. Ήταν το διάστημα που η ΑΕΚ πατούσε καλύτερα στο γήπεδο, και έψαχνε πλέον πιο ορθολογικά το γκολ.

Το πρώτο μέρος όμως, μας κράτησε. Είχε ρυθμό, πάθος και δυνατές μονομαχίες. Η ομάδα μας είχε σε πολύ καλή μέρα τον Μάνταλο και τον Σιμάνσκι, ενώ για να καλύψει ο προπονητής την αδυναμία του Κρίστισιτς, μετά το γκόλ, γύρισε το σύστημα σε 4-3-3, βάζοντας τον καθαρό αμυντικό χαφ μπροστά από το κεντρικό δίδυμο. Είμαστε ευχαριστημένοι επομένως, τόσο από το αποτέλεσμα όσο και από την σταδιακή προσαρμογή της ομάδας στο γήπεδο και την βαθμιαία άνοδο της απόδοσης της. Διότι στην ουσία αυτό είδαμε : την ΑΕΚ να δουλεύει στο τερέν και να παίρνει δίκαια το προβάδισμα στο σκορ.

Το δεύτερο ημιχρόνιο φανέρωσε πολύ γρήγορα το σχέδιο του Καρέρα. Η ομάδα θα ήταν στημένη πίσω, και την μπάλα μαζί με τον ενεργό χώρο θα τον είχε ο αντίπαλος. Κι αυτό η ΑΕΚ το έπαιξε αριστοτεχνικά. Έβγαλε τους καλούς χειριστές της στις κόντρα επιθέσεις, έκλεισε όλους τους χώρους, όπου χρειάστηκε παρεχώρησε ακίνδυνα φάουλ, ενώ όταν κράτησε την μπάλα, έβγαλε πραγματικά πολύ καλές τελικές. Έπαιξε σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα και σαν το αφεντικό του παιχνιδιού. Σε ένα τέτοιο κρεσέντο εκπληκτικής κυκλοφορίας της μπάλας, πέτυχε και το δεύτερο της τέρμα μετά από ωραίο σουτ του Βέρντε που είχε αντικαταστήσει τον Αλμπάνη.

Αυτό το σύστημα, παρέα με το γκολ και την προφανή απογοήτευση του ΟΦΗ, φυσικά ρίξανε τον ρυθμό και φέρανε μια επιπλέον διαχείριση του αποτελέσματος. Κανείς όμως δεν δικαιούται να παραπονιέται. Διότι τα πάντα ήταν σχεδιασμένα και δουλεμένα στην προπόνηση, και εφαρμόστηκαν τέλεια στο γήπεδο. Στο γήπεδο που θωρακίστηκε η αμυντική λειτουργία και μακιγιαρίστηκαν κάποιες ατομικές κακές αποδόσεις, από την θαυμάσια ομαδική προσπάθεια. Μαζί με το συμπέρασμα οτι η ομάδα αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει και να θυμίζει λιγάκι την ΑΕΚ προ κορωνοϊού.

Κορυφαίος σήμερα ξεκάθαρα ήταν ο Μάνταλος. Τον ακολούθησαν ο Σιμάνσκι κι ο Λιβάγια. Ο Κρίστισιτς σε πιο παθητικό ρόλο βοήθησε, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, όποτε χρειάστηκε, ‘εσβησε τις φωτιές. Μακρινές βέβαια φωτιές, που έφεραν και τον Μπάρκα σε κάποιο αξιοπρόσεκτο επίπεδο χρησιμότητας. Μια χρησιμότητα που την αύξησε στο τέλος ο προπονητής, που γέμισε την ομάδα με αμυντικούς, τόσο στην άμυνα όσο και στο κέντρο, περιμένοντας να φάει τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι την λήξη. Πράγματι, κανείς δεν περίμενε κάτι παραπάνω στο δημιουργικό κομμάτι. Η ΑΕΚ ήταν τέλεια όταν η μπάλα έκαιγε, κι αυτό που κέρδισε σήμερα ήταν αποτέλεσμα δουλειάς, τόσο των παικτών όσο και του προπονητή. Κι ήταν μια πολύ χρήσιμη νίκη για τον ξενέρωτο στόχο της, που της δίνει ηθικό, ενώ κόβει τα πόδια των επαρχιωτών, που είδαν άλλη μια ομάδα να αποχωρεί από το μπλοκ τους. Πολυεπίπεδα λοιπόν συγχαρητήρια.

Λόγω αβεβαιότητας για την κατάσταση του Ολιβέιρα, για το σημερινό παιχνίδι έγραφαν πως ο Καρέρα είχε έτοιμα 2 “σχέδια”. Το πρώτο με Ολιβέιρα φορ και το δεύτερο με Μάνταλο σε κάτι σαν 4-3-3.

Τελικά προτίμησε να μη ρισκάρει με Ολιβέιρα και επιβεβαιώθηκε το κακό σενάριο.

Τετράδα πίσω Μπακάκι-Βράνιες-Σβάρνας-Λόπεζ, κέντρο Σιμόες-Σιμάνσκι-Κρίστιτσιτς, επίθεση Βέρντε-Μάνταλος-Λιβάια.

Τι είδαμε μετά απο διακοπή σχεδόν 3 μηνών? Την ΑΕΚ του Κωστένογλου. Ενα αργό συνονθύλευμα που ταλαιπωρούσε τη μπάλα, που όποτε περνούσε μπροστά η επιθετική τριάδα κοβόταν εύκολα με τον Λιβάια μέσα στα νεύρα να βολοδέρνει κάπου αριστερά, και τους δυο ποκοπίκους χαμένους στο γρασίδι του ΟΑΚΑ.

Ένας Σιμόες να μπερδεύει τους πάντες γύρω του μόνο με πάσες προς τα πίσω, ένας Σιμάνσκι μπερδεμένος και ο Κρίστιτσιτς στα συνηθισμένα στάνταρτς που τον είχαμε συνηθίσει ενα χρόνο.

Χωρίς καλό κέντρο ο ζέλας είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού, έβγαινε πιο εύκολα στην επίθεση και δημιουργούσε καταστάσεις ενω η ΑΕΚ ζήτημα να έκανε 1-2 σούτ εκτός περιοχής γιατί τόσο μπορούσε. Χωρίς φορ η περιοχή ήταν άδεια.

Ποιό ήταν άραγε το σχέδιο του Καρέρα? να τρέχουν οι ζελέδες μέχρι να κουραστούν και μετά να μπεί ο απο μηχανής θεός να βάλει γκολ και να κερδίσουμε?

Ωραία ιδέα.. άσχετα που στην εφαρμογή δε μας βγήκε ακριβώς έτσι, αφού οι “κουρασμένοι” ήμασταν εμείς απο το πρώτο λεπτό, και αν δε μας έπαιζε “φιλικά” ο Τζήλος θα μπορούσαμε να διασυρθούμε απο τον ζέλα που ήρθε με απολυμένο προπονητή, βασικούς παίκτες φευγάτους και χωρίς βαθμολογικό κίνητρο.

Αν δεν είχαν αυτά τα θέματα δηλαδή πως θα μας έπαιζαν?

Ο Καρέρα δεν υπολόγισε μια βασική λεπτομέρεια: πως μ’αυτό το κέντρο και μ’αυτή την άμυνα είναι πολύ πιθανό να δεχτούμε γκολ, και μετά στο διάστημα που απομένει πρέπει να γυρίσουμε το παιχνίδι. Και όταν κατάλαβε πως δεν τραβάει η ομάδα δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση, μέχρι που φάγαμε το γκολ.

Το λογικό είναι να ξεκινάς την καλύτερη δυνατή 11άδα, να σκοράρεις, αν μπορείς κλειδώνεις το παιχνίδι και μετά έχεις διαθέσιμες 5 αλλαγές για να ξεκουράσεις όποιον θες.

Η δεύτερη φορά που χαρίζουμε παιχνίδι που έχει τον χαρακτηρισμό do-or-die.

Μια φορά με τον Πανιώνιο λόγω υπερβολικού ροτέισχιον και μια φορά απόψε με την οτι να’ναι 11αδα και τον ύπνο των 70 λεπτών.

4 βαθμοί που θα μας είχαν κλειδώσει το CL και θα παίζαμε για την τιμή των όπλων.

Αντί για αυτό χαιρόμαστε που φτάσαμε τον παοκ, λες και έτσι όπως είμαστε θα κερδίσουμε όλους τους υπόλοιπους.

Τώρα θα μου πείς, δε μπορείς να πας μόνο με νίκες. Κάπου θα χάσεις και βαθμούς.

Το “γαμώτο” είναι πως αυτά τα παιχνίδια προσφερόταν για εύκολες νίκες, ειδικά αυτά τα δυο παιχνίδια. Και στα δυο τα θαλάσσωσε.

Γι’αυτά τα παιχνίδια σε θέλω μίστερ. Τα υπόλοιπα τα κέρδιζαν οι παίκτες μόνοι τους με Κωστένογλου προπονητή.

Καταργήθηκε με ΠΝΠ ο “κορονοϊός”. Παγκοσμίως. Και φυσικά αυτός εξαφανίστηκε. Ετσι όπως ήρθε από την “Κίνα”. Εσπασε ο παγκόσμιος κουμπαράς-εις το όνομα των “διασωθέντων” και εις των οποίων τις πλάτες θα “γράψει” το κοντέρ όσων τρισεκατομυρίων  τυπώθηκαν για να ξανασωθούν κάποιοι που σώνονται συνεχώς, όλο και με νέα κόλπα. Με “κορονοφοβία” και γενικό lockdown αυτή τη φορά. Εχω την εντύπωση ότι η επόμενη επινόηση-καθ ότι όπως  φαίνεται στερεύουν από ιδέες-θα είναι κάποια εισβολή Αρειανών. Αρκεί να μη την πάθουν ως τότε με το “λύκος στα πρόβατα”.

Γυρίσαμε στα γνωστά. Ποιος έριξε το βιτριόλι “στην άτυχη 34χρονη”  για εντός και  “Black lives matters movement” για εκτός. Με ολίγον-έως αρκετό- Ερντογάν για πασπάλισμα,έτσι για να μη ξεχνιόμαστε.

Από πολιτικού άμβωνος λοιπόν, ο Κούλης, αυτό το σούργελο της σοβαροφάνειας, μας έιπε “τέλος  παιδιά”. Τα κονδύλια πάνε από το καλό στο καλύτερο…οσο για τις εθνικές οικονομίες γενικά μιλώντας των κρατών και ειδικά της Ελλάδας…ε δε γαμιέται. Τί είχες Γιάννη τί έιχα πάντα. Οι τράπεζες-κελύφη  και οι μετοχές-κωλόχαρτα να είναι καλά που ξανασώθηκαν. Και όλα φτιάχνονται από την αρχή μπάρμπα Γιάννη. Οπως λέει και ο ποιητής: Αν αποδομησεις την Ελλάδα,αυτό που μένει είναι δυο ελιές, ένα αμπέλι και μια βάρκα…” Ναι. “Με αυτά, μπορείς να την δανίσεις ξανά..και ξανά…και ξανά…”

Εχουν λειώσει τα δόντια από το τρίξιμο των “εργοδηγών” του δημοσίου κορβανά (οι γνωστοί, με μερικές “προσθήκες”) Τα σάλια ρέουν…οι κυνόδοντες λιμάρονται…έτοιμοι για την ακόμα μία “ανάπτυξη”. Το 2021 εξαρχούσης Γιάννας θα πανηγυρίζομεν δεόντως το “κακό που αφήσαμε πίσω” και την ακόμα μία όμορφη στροφή που θα παίρνει αυτό το κράτος-κάρο, 200 χρόνια τώρα. Η λάσπη πάνω του έχει πλέον μετατραπεί με τα χρόνια από βρωμιά σε εικαστική γραφικότητα.

‘Αχνα από παντού γενικά. Ενώ-υποτίθεται πεθαίνουν κατά εκατοντάδες  καθημερινά στις πληγείσες χώρες  και πόλεις ανά τον κόσμο, οι οποίες “τυγχάνει” να είναι “μητροπόλεις”. Τι ιός είναι αυτός; Μήπως δεν ξεκίνησε από την Κίνα αλλά από το Saint Moritz; Μήπως δεν “κατασκευάστηκε σε “υπόγειο βιοεργαστήριο” αλλά σε οροφοσουίτα; High Society Virus.

Οι φτωχομπινέδες αποδείχτηκαν “φακές” για τα δόντια του και έτσι οι Αλβανορουμανοβουλγαροελλάδες την σκαπούλαραν. Ακόμα και απ’τη Ρωσσία ως πρώην φουκαριάρα αλλά και νυν, επίσης δεν πέρασε απο κει. Η Κίνα τον εξαφάνησε,τον “έπνιξε” σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα.Και πέθανε ο covid εκεί. Πως να αντέξει στο ρύζι και στα χαμόσπιτα. Θέλει Versace,Dior, Ferrari και Lamborghini για να επεκταθεί. Λογικό. Με “Zastava”  που στο διάολο να πάς…

Το “εμβόλιο” θα βρεθεί…για έναν γριποϊό που- όπως όλοι οι ιοί- μεταλλάσεται. Και τί είδους εμβόλιο θα βρεθεί για έναν ιο που θα αποτελεί παρελθόν και θα μας “ξαναεπισκεφτεί” σε καμιά δεκαριά χρόνια με νέο σχηματισμό για τους κυτταρουποδοχείς και νέα συμπεριφορά. Ισως να μη μοιάζει με κορόνα αλλά με πούτσα. Χέστηκαν αδερφέ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και μη φοβάσαι ότι “θα σε σκοτώσουν” οι φαρμακοβιομηχανίες. Μαλάκες είναι; Και τους φόρους μετά ποιος θα τους πληρώνει; Ο Γκέιτς ή ο Μπέζος;

Λίγο ακόμα λοιπόν και αυτό-όπως όλα- θα είναι παρελθόν. Ουδείς θα θυμάται τίποτα. Θα βγούν και οι κυλότες από τη μούρη τις οποίες “επέβαλε” το κράτος -αλλά ξέχασε να  ελέγξει πλέον αν τηρούνται αποστάσεις και λοιπές μασκοειδής ανοησίες. Πόσο πια να το τεντώσουν το αστείο;  Ούτε και οι ίδιοι δεν  έχουν πλέον κουράγιο να παίξουν άλλο σε αυτό το τρίμηνο  κουκλοθέατρο.

Και τι θα γίνουν τώρα οι “Χαρδαλιάδες” δεν ξέρω. Με τι άλλο άλλωστε  θα μπορούσες να ανταμείψεις ένα κομματόσκυλο,παρά με καρέκλα. Την έχει. Για λίγο φυσικά. Ε, ναι. Αυτά είναι από τα άσχημα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι για “χόρταση”. Τί να κάνουμε. Πρέπει να ανεβοκατεβάινουν εναλλάξ και με ευλάβεια οι “αντίπαλοι” “σωτήρες” για να μη πιάνονται οι κωλάρες τους στις πολυθρόνες. Φυσικά θα “εξαφανιστεί” κι αυτός σαν τον ιό.  Ετσι είναι αυτά. Οπως και ο γιατρουδάκος ο Τζεπέτο. Η νυφίτσα. Ο εκ δεξιών του Κοντοζαμάνη. Το γνωστό δίδυμο.  Οπως και τότε-αν θυμάστε- στην άλλη “μπάζα”,το 2009 επί Αβραμόπουλου υπουργού. Θα ξεχαστούν και αυτοί. Δεν ξέρω αν προκάμουν-βιολογικά,μέχρι την επόμενη “πανδημία” και “ανάγκη μέτρων”,σε καμιά 10αριά χρόνια. Μάλλον προλαβαίνουν.

Λήξαν το θέμα λοιπόν. Επεσαν οι υπογραφές. Σώθηκαν όσοι έπρεπε. Θα  σωθούν και όσοι πρέπει ακόμα. Και ευτυχώς μαλάκες μου που έτυχε-σε παγκόσμια κλίμακα, τρομερή ευτυχής σύμπτωση- να είναι στα τιμόνια των κυβερνήσεων άνθρωποι με “Α” κεφαλαίο και όχι τίποτα παλιοτόμαρα. Και πάρ’αυτα, έβαλαν την υγεία των πολιτών τους πάνω από όλα-και ειδικά εκείνων που ήδη επιβαρύνουν τα δημόσια κονδύλια και δεν παράγουν τίποτα,- τους γέρους και αρρώστους εννοώ.

Και δίχως δεύτερη σκέψη, στο όνομα της υγείας κατέστρεψαν σχεδόν τις οικονομίες τους, υποθήκευσαν των μέλλον των λαών τους, έκλεισαν τα πάντα όσο έπρεπε και όσο χρειαστεί, ώστε να κατανικηθεί αυτός ο πούστης ιός και ευτυχώς σωθήκαμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι μαζί με τους υπόλοιπους γέρους και αρρώστους που προσεύχονται στο όνομα των “Τσιόδρων” που τους έσωσαν από μια γρίπη από την οποία έτσι κι αλλίως-μεταξύ άλλων- κινδυνεύουν αλλά και πεθαίνουν κάθε χρόνο.

Παγκόσμια λήξη συναγερμού. Ο ιός απέθανεν. Ουδείς καταμετρά τίποτα και κανείς δεν δίνει δράμι για όσους πεθαίνουν “από” ή “με” κορονοιό. Το “τσουβάλιασμα” σταμάτησε, οι “ομαδικές ταφές” δεν προβάλονται, οι σπαραξικάρδιες περιγραφές σώθηκαν, οι πολεμικές ανταποκρίσεις από τα νοσοκομειακά μέτωπα έλαβαν τέλος, τα μικρόφωνα βγήκαν-με χειρουργική επέμβαση αφού είχαν γίνει ένα με το δέρμα- πάνω από τους “Σήψες” και τους “Μόσιαλους”, οι εντατικές άδειασαν και μπορούν να υποδεχθούν όσουν επιβίωσαν από την τρίμηνη αναμονή. Οσοι δεν έφυγαν από τον “covid”-δηλαδή από οτιδήποτε άλλο εκτός από γρίπη- μπορούν εις το εξής άνετα να πεθάνουν “για άλλους λόγους”.

Ο γλόμπος γενικά έρχεται στα ίσα και τα γνωστά του,μετά από το αυτό το βιολογικού-νοσοκομειακού τύπου “σορτάρισμα”. Οπως κάποιος ξεγελά την ασφαλιστική του για να εισπράξει τα ασφάλιστρα,έτσι και κάποιοι πονηροί δια λόγους “ανωτέρας βίας”, προκάλεσαν έναν “μικροχαμό” και ξαναφούλαραν τις τσέπες. Μέχρι το επόμενο κόλπο. Βαρεθήκαμε μωρέ.

Τα “δις” και τα “τρις” ζάλισαν τους πάντες.Και αυτούς που θα τα “δουν” αλλά  και αυτούς που δεν πρόκειται να δουν ούτε χαρτονόμισμα. Το χρήμα ασκεί μια τρομερή γοητεία. Είναι σαν τα αρχαία. Μπορείς να “επισκέπτεσαι” τους “χώρους” από όπου “πέρασε”, χρόνια αργότερα,έστω και σαν τουρίστας. Μια φωτογραφία με τη μουτσούνα σου στη σκιά του Παρθενώνα, ίσως και να σε θέτει στο συνεργείο του Ικτίνου. Αρα μπορείς να αυτοσυστηθείς ως “συνεργός” του “μεγαλείου”.

Αφού με την βοήθεια των “σωτήρων” επέζησες της γρίπης και τα παιδιά σταμάτησαν να γελάνε μαζί σου, μπορείς άνετα να πεις “fair well” και να φταρνηστείς ελέυθερα, που σφιγγόσουνα   μη και σε πουν “χολεριασμένο”. Πλέον  μπορείς να βήχεις για να κρύψεις το κλάσιμο και όχι το αντίθετο όπως  στραβά συνέβαινε τρεις μήνες τώρα. Να έρθουμε στα ίσια μας.

Το πρώτο κύμα του ιού πέρασε λοιπόν. Τουλάχιστον χρονικά. Έρχεται ένα καλοκαίρι, που λογικά θα μειώσει την κινητικότητα του και θα επιτρέψει και σε κάποιους να κινηθούν σε φυσιολογικά επίπεδα. Επαγγελματικά, τυχοδιωκτικά, γκομενικά. Ας πούμε οτι θα ξαναμπούμε στην κανονικότητα, όπως είναι η σικ έκφραση των ημερών. Και μέσα στην κανονικότητα αυτή, θα ξαναδούμε και μπάλα.

Θα είναι κανονική; Ρητορική είναι βέβαια η ερώτηση. Πότε είδαμε κανονική μπάλα στην μπανανία; Κάτι αγύμναστοι αθλητές, που δυό μήνες τα ξίνανε, θα ξαναμπούν στα γήπεδα. Κάτι Έλληνες διαιτητές που είχαν παροπλιστεί σαν άχρηστοι και σφύριζαν το ντέρμπι μεταξύ της Άνω και της Κάτω Τραχανοπλαγιάς, θα σφυρίξουν στα μπαράζ, υποστηριζόμενοι από την πλάκα του var, και φυσικά απειλούμενοι από τους ντόπιους παράγοντες. Οι οποίοι παράγοντες δώσανε την μάχη τους, είτε να μην ξαναπαιχτεί μπάλα, είτε να μειώσουν τα συμβόλαια των παικτών, είτε να στείλουν την κυβέρνηση στην ουέφα για τις εκλογές της ΕΠΟ.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα άδεια γήπεδα αλλά και την ζέστη που είναι προ των πυλών, και φυσικά και την αγωνία των κατοίκων της μπανανίας για το οικονομικό τους αύριο, δεν είναι και τόσο καλοί οιωνοί. Ο πρωταθλητής έχει ήδη βγει και όλη η σημασία δίνεται για την κατάταξη των ομάδων για το σε ποιό προκριματικό γύρο της Ευρώπης, πρόκειται να αποκλειστούν. Κι αν βέβαια τα μπαράζ γίνουν κανονικά και δεν σκάσει κανά κρούσμα. Εκτός αν αντιμετωπιστεί κι αυτό, όπως γίνεται με το αντιντόπινγκ κοντρόλ.

Όμως Έλληνες είμαστε και θα είμαστε χαζοχαρούμενοι. Και θα κάτσουμε να δούμε μπάλα, και θα σχολιάσουμε και θα φανατιστούμε. Αυτό είναι το χόμπυ μας. Ήταν που ήταν σε κακή κατάσταση ο Αραούχο πριν την καραντίνα, τώρα έπαθε και θλάση, όμως δεν πειράζει. Ούτε πειράζει που ο Ολιβέιρα δεν συνήλθε δυό μήνες τώρα που δεν έκανε τίποτα. Σάμπως περιμένουμε κάτι από τον Γαλανόπουλο, που ούτως ή άλλως δεν θα εύρισκε θέση στην ομάδα προ κόβιντ ; Δεν μας πτοεί τίποτα. Είμαστε σαν τους δημόσιους υπάλληλους που δεν κρατιούνται να πάνε να προσφέρουν στις θέσεις εργασίας τους.

Φυσικά το ενδιαφέρον μας θα το τραβήξει και το ξένο ποδόσφαιρο, όπως και οι μεταγραφές που θεωρητικά θα έχουν κάποιες καλές ευκαιρίες. Διότι αν τα φετινά μπαράζ είναι ένα πείραμα για τον έλεγχο της μετάδοσης του ιού, η ομάδα μας πρέπει επιτέλους να φτειαχτεί και να σχηματιστεί ο βασικός κορμός που θα μπει στο νέο γήπεδο. Με αφαιρέσεις και με προσθήκες. Κι αυτό για μένα είναι πολύ πιο σοβαρό από οτιδήποτε αγωνιστικό φέρουν τα μπαράζ. Την μόνη πρόκληση που έχω για την άμεση συνέχεια είναι το κύπελλο.

Να ευχηθώ λοιπόν, καλή κανονικότητα για την συνέχεια. Και καλή δύναμη, με προσοχή πάντα, διότι ο ιός είναι εδώ έστω κι όχι με το θανατηφόρο του στέλεχος. Αυτό μπορεί και να έρθει με τον τουρισμό, μπορεί και να μην έρθει. Καινούργια δημόσια καραντίνα όμως αποκλείεται, κι απομένει η όποια ιδιωτική θέλει ή μπορεί να επιβάλει ο καθένας στον εαυτό του και στους οικείους του. Μια καραντίνα που εγώ προσωπικά την γλύτωσα λόγω της φύσης της δουλειάς μου. Άσχετα αν πήρα μέτρα στα όρια του στείρου χώρου, αφού μέσα σε φαρμακοβιομηχανία βρισκόμουν. Κι ήταν μια καλή πρόβα για το νέο κύμα, που θα έρθει όπως ακριβώς έγινε και το 1918. Και μην ποντάρετε σε εμβόλια και κουραφέξαλα. Ποντάρετε μόνο στην καλή ψυχική σας δύναμη. Και στην καλή διαχείριση της ελευθερίας σας.

Αντε να ξεκινήσουν τα κεκλεισμένων λόγω κορονομαλακίας ματς, γιατί μας έλειψαν οι ατάκες,οι κορώνες και οι βατραχομυομαχίες των “μεγιστάνων” της ελλαδικής λίμνης.

Ειδικά εμείς, είμεθα προετοιμασμένοι για ματς χωρίς θεατές, καθ ότι τα μισά σχεδόν τα παίζαμε με άδειες κερκίδες λόγω τιμωριών. Εχουμε ένα πλεονέκτημα,όπως και να το κάνουμε. Ευχαριστούμε τα παιδιά του πετάλου.

Κανείς δεν γνωρίζει ούτε το πως,ούτε το ποιοι ούτε το γιατί, ξεκίνησε αυτό το παραμύθι του “κινδύνου” της μόλυνσης και άρα της ανάγκης για κοινωνικό αυτοχειριασμό. Αλλα μια χαρά αποκτήσαμε -ή γίνεται προσπάθεια να αποκτηθεί-και κοινωνικό μνημόνιο-εκτός από το οικονομικό που έτσι κι αλλιώς “έτρεχε” ως κατάσταση. Αλλωστε τί νόημα έχει να είσαι κοινωνικά  “free” όταν είσαι ήδη οικονομικά περιορισμένος. Τί να το κάνεις να επιτρέπεται  να πας στο Παρίσι,όταν κατά βάση δεν μπορείς να πας ως την Ελευσίνα;  Είναι σαν να προαυλίζεσαι στον Κορυδαλό. Ασορτί λοιπόν.Φούστα μπλούζα.

Φυσικά το παραμύθι του “κορονοϊού” υπολείπεται δράκου, και άρα δεν θα πάει μακρυά. Αλλά σίγουρα θα αφήσει “απόνερα”.

Νομίζω ότι πορευόμαστε ήδη προς την ελευθερία. Με την ημιαπασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία,να είναι ένα βήμα πριν από το: “καθόλου εργασία”. Φαί ύπνο και ταβανοθεραπεία.

Μισά ταξίδια,μισές δουλειές,μισές ανάγκες,μισοί μισθοί, μισές διακοπές, μισοί περιορισμοί και προορισμοί, μισά ψώνια, μισές πληρωμές, μισές δόσεις, μισοί διακανονισμοί, μισή οικογένεια, μισή γκόμενα. Ετσι για να δεις πόση αξία έχει το “ολόκληρον” το οποίο και δεν εκτιμούσες όταν τ’όχες. Παλιόπαιδο. Εχει παιδαγωγικήν αξία ο Covid. Βλέπω παρέες έξω που στέκονται όρθιοι με το πλαστικό ποτήρι στον πάγκο του μαγαζιού και έχουν μια χαρά και έναν ενθουσιασμό-για κάτι που έως χθες το έκαναν  καθημερινά,βαρετά και με πλήξη. Τώρα,το όρθιο στο πλαστικό στο κέντρο της πόλης,μοιάζει σαν να πίνεις μαρτίνι σε νησί της Καραιβικής. Είδες μεγάλε που επανεκτιμάς τα καθημερινά που χάθηκαν;

Ασε που διαπιστώνεις ότι “σου φτάνουν τα λεφτά” τα ήδη πετσοκομένα απο τα μνημόνια. Ολοι με περίσσευμα βγήκαμε από το “shut down”. Βέβαια περιείχε και αρκετό “shut up” από τους Χαρδαλιάδες, αλλά τί να γίνει. Θέλει κόπο η ανελευθερία.  Αλλά λεφτά περίσσεψαν. Ολοι έχουν πέσει στα μερεμέτια. Δεν είχαν τί να κάνουν και έγιναν “Μπομπ ο μάστορας”. Αν δεν ήταν και τα σούπερ μάρκετ,θα είχαμε κάνει 100% οικονομία. Θα βγαίναμε έξω και θα μπορούσαμε να δανείσουμε το ίδιο το κράτος,να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του. Κούλη μη πας ESM. Ελα κατά ΄δω.

Το τί ληστεία έχει να πέσει το επόμενο διάστημα που οι διψασμένοι δια ελευθερία ξεπορτίζουν ασύστολα,δεν λέγεται. Θα γεμίσουν οι “καμινάδες” “Αγιοβασίλιδες”. Θα ανοίγεις την πόρτα το απόγευμα και μπαίνοντας  θα βλέπεις τον “μυστικό δείπνο”. Μια ντουζίνα καθισμένους στο σαλόνι σου να τρώνε και να μπεκροπίνουν,αφού θα έχουν “σαρώσει” τα πάντα. Μη τους ενοχλήσεις σε παρακαλώ. Σεβάσου και εκείνων την δυσκολία των τελευταίων 2 μηνών που βρίσκονταν σε “περιορισμό”. Κλείσε απαλά την πόρτα, κάνε μια βόλτα,κάνε δυο τσιγάρα στο πάρκο. Δώσε λίγο χρόνο στα “.παιδιά”.

Και το τί κέρατο και τί διαζύγιο  έχει να πέσει απ την άλλη, που οι διψασμένοι εκτός από ελευθερια αναζητούν την εως τώρα ή την απο δω και πέρα γκόμενα,επίσης δεν λέγεται. Φυσικα θα έχομεν,δυστυχώς και φονικά στα σπίτια, τα λεγόμενα “εγκληματα πάθους”. Αλλά για άλλους λόγους. Κάποτε φωναζε η γκομενα κάτω από το μπαλκόνι του παντρεμένου “κατέβα κάτω ρε μαλάκα” και η σύζυγος από μεσα πέταγε τιγάνια στο κεφάλι του σύζυγου ο οποίος ευρίσκετω εν μεσω πυρών και σε δίλλημα. Τώρα  θα έχει ανάποδο πρόβλημα. Θα τον πετάει η σύζυγος από τις σκάλες και θα τον “πακετάρει” η ίδια στην γκόμενα με κούριερ.

Αφού θα έχει προηγηθεί τηλεφωνημα φυσικά: “Ελα… Η Τζίνα είσαι; Γειά σου..Είμαι “η” του μαλάκα σου. πάρτον τον σκερβελέ. Βαρέθηκα να τον βλέπω με τα σώβρακα και τις σαγιονάρες 24 ώρες το 24ωρο” . Εκεινη φυσικά, η γκόμενα, 2 μηνες κλεισμένη στο σπίτι και με απεριόριστο χρόνο, θα έχει βρει άλλον από το ίντερνετ -όπως και η σύζυγος του μαλάκα φυσικά,που θα είναι και κερατάς και κερατοπράτης πιά. Οπότε λοιπόν η γκόμενα θα αρνείται να παραλάβει το “πακέτο”. Η σύζυγος θα ετοιμάζεται για το κεράτωμα μετά εποχής κορονοιού…και έτσι ο περίλυπος σύζυξ θα μεταφέρεται από αποθήκη σε αποθήκη και θα καταλήγει στα απωλεσθεντα. Αυτά είναι δράματα. Στην περίπτωση του κέρατου,δεν ισχύει το “το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός”, αλλά το αντίθετο. Δεν είναι “Ιθάκη”. Είναι  “Πέραμα-Παλούκια”. Είναι “η περίοδος των εκπτώσεων” που λένε και οι μαγαζάτορες.

Υπομονή λοιπόν. Κανένα θαύμα δεν κρατά πάνω από τρεις μέρες. Ο κόσμος μας από την εποχή των σπηλαίων ήδη ζει με τον ερασιτεχνισμό,με την κακή του έννοια. Δηλαδή με το “βλέποντας και κάνοντας”. Ακόμα και οι μεγαλύτερες συνομωσίες-όσες και όποτε- στηρίζονται στην άγνοια και έχουν για ούριο άνεμο την τύχη και τις συγκυρίες. Μικρός μαλακάκος ο άνθρωπος, “σχεδιάζει” και “εκτελεί”, προσπάθώντας να βγάλει ένα πλάνο,αλλά στο τέλος πάντα κάτι άλλο βγαίνει. “Συμβάντα”, απόρροια πολλών ηλιθίων που κρατούν τιμόνια στα στιβαρά τους χέρια,με τη διαφορά ότι μπροστά πλησιάζει κάθε φορά ένας υπέροχος “Νιαγάρας”. Οτι μεσολαβεί από τον “σχεδιασμό” και το “πλάνο” του μαλάκα μέχρι το γκρέμισμα του στον καταράκτη, καλείται “ιστορικό γεγονός”. Γιατί δεν γελάτε;

Σε μερικούς  μήνες κανείς δεν θα θυμάται τίποτα αλλά θα έχουν μείνει τα “σημάδια”. Το “κορονοατύχημα” θα μοιάζει με πτώση από της σκάλες όταν δίπλωσε η σαγιονάρα στο σκαλοπάτι. Οταν ξυπνάς από την λυποθυμία,δεν θυμάσαι τίποτα,αλλά έχει μείνει ένα σημάδι στη κεφάλα και δεν ξέρεις από που. ” Επεσες”,σε πληροφορούν. “Ευτυχώς που ήμασταν εμείς εκεί και σε περιμαζέψαμε καϊμένε”.  Να είστε καλά ρε παιδιά.

Πώς πάμε; Μην μου πείτε οτι δεν σας ήρθε μια αύρα ελευθερίας. Όσο μπορείς δηλαδή την ώρα που την πολιτική προστασία την χειρίζεται ο Χαρδαλιάς. Εντάξει δεν μπορεί να κάνει κάτι ο άνθρωπος με αυτήν την φάτσα που έχει, αλλά έχουμε βήματα προόδου. Δεν στέλνει πια κανείς το sms και πλέον αισθάνεται και σκέτο χαμ. Πριν ήταν χαμ μέσα σε σάντουιτς. Τώρα είναι ελεύθερο χαμ. Έξω από την συσκευασία.

Βγαίνει έξω ρε παιδί μου και πάει τις νύχτες σε κάτι πλατείες. Πάει το πρωί και στήνεται στις ουρές των τραπεζών ή της ΔΕΗ. Χώρια το τι γίνεται στα υποθηκοφυλακεία. Μιλάμε για μια ελευθερία, που την ζηλεύουν μέχρι και τα ζώα. Όπως και να το κάνεις, είναι απολίτιστα. Ανάλογα με το είδος τους, αποφεύγουν τον συχρωτισμό. Άντε μέχρι αγέλη. Τι να ξέρουν αυτά; Ανοσία αγέλης έχουν, ανοησία αγέλης δεν προβλέπεται να αποκτήσουν.

Όμως άστα αυτά στην κοσμάρα τους. Εδώ έχουμε τον άνθρωπο, που κάνει δειλά δειλά, βήματα προόδου. Τα νοσοκομεία πλέον έχουν μάσκες κι αντισηπτικά. Υπάρχει επάρκεια γαντιών στην αγορά. Κι έχουμε και τετρακόσια καινούργια κρεβάτια ΜΕΘ. Είμαστε πανέτοιμοι κι ελεύθεροι να βρούμε το καινούργιο στέκι. Τόσα χρόνια στις παραλίες, μόνο θέματα είχαμε. Εγκαύματα, τσούχτρες, πόνο στα μάτια από τις κυτταρίτιδες. Ας δοκιμάσουμε μέσω της νοοτροπίας μας κι ένα υγιεινομικό ίδρυμα. Τι το φτειάξαμε;

Για να πηγαίνουν μόνο αυτοί που έχουν τις γνωριμίες ή τα απαραίτητα για τα φακελλάκια; Όχι πρέπει να πάμε όλοι. Αντί να βάλουμε αναπνευστήρα για την βουτιά, να βάλουμε κι έναν για το κρεβάτι. Αντί να πιούμε ποτά στα παραλιακά μπαρ, να πιούμε στα κυλικεία των νοσοκομείων. Αντί να κάνουμε καμάκι στις μαγιωφορεμένες, να την πέσουμε στις νοσοκόμες. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια; Αμάν πια. Ας κάνουμε κι ένα διάλειμμα. Από του χρόνου με το εμβόλιο, ούτως ή άλλως θα ξανακάνουμε τα ίδια. Αυτά που τα λένε, κανονικά.

Πάλι θάχουμε γιορτές και πανηγύρια για την επέτειο του 1821. Πάλι θα τρέχουμε να κάνουμε τον μεγάλο αρχαιολογικό περίπατο της Αθήνας, και γιατί όχι κι άλλων πόλεων, που έχουν αρχαία. Πάλι θα βρίζουμε τον Ερντογάν που θα κάνει παραβιάσεις. Πάλι θα τα βάλουμε με τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη που θα ξανακλέψουν ένα πρωτάθλημα. Πάλι θα λέμε για τις καθυστερήσεις της δικαιοσύνης σε κάποιον στημένο αγώνα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ βαρέθηκα αυτήν την κανονικότητα.

Τώρα ζούμε κάτι διαφορετικό. Έχει ένα ενδιαφέρον, άσχετα αν είναι ελαφρώς μακάβριο. Δεν είναι ωραίο να ακούς τόσους ειδικούς παγκοσμίως να σου δίνουν συμβουλές, χωρίς να ξέρουν τίποτα. Δεν είναι ωραίο να αισθάνεσαι πειραματόζωο. Δεν είναι ωραίο να σε απειλεί ένας Χαρδαλιάς. Αυτά βέβαια, άμα τα δεις στραβά. Άμα τα δεις σαν πολιτισμό, μια χαρά είσαι. Διότι μια χαρά κυκλοφορείς στους δρόμους χωρίς να σου κλείνει τον δρόμο η Σούλα από το Ζεφύρι, που έχει αγωνία με την τσιπάρει ο Gates. Και μια χαρά έχεις απαλλαγεί από όλα τα άβουλα και άμοιρα στίφη που φοβήθηκαν και κλείστηκαν μέσα, λές και τρομάζουν μην χάσει ο πλανήτης βελόνι σπό την Βενετσιά.

Είμαστε σε μια χαμ ημικαραντίνα. Φυσικά να μεταμορφωθεί το χαμ σε κανονικό ζώο, αποκλείεται. Το ανάποδο είναι σίγουρο, φορσέ οτι θα ξανασυμβεί. Οπότε είναι απολαυστικό αυτό που βιώνουμε σαν διάλειμμα. Και τι διάλειμμα; Κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει. Θάναι για μερικές μέρες ή κανά δίμηνο; Θάναι τώρα κοντά ή τον Οκτώβριο, που ένα απλό σινάχι θα μπερδεύει τον κάτοχο του για το αν είναι απλή γρίππη ή κορωνοϊός. Είναι τόσο μπροστά ο άνθρωπος από το χαμ, που έτσι συμπεριφέρεται. Αλλά δεν πειράζει. Τα πάντα κάτι προσφέρουν και μόνο τυχαία δεν έρχονται. Σε επίπεδο εκτίμησης μιλάμε, όλα τα άλλα ούτως ή άλλως χαμένα είναι.

Όπως χαμένη είναι η αγωνία στο διάλειμμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, που δίψασε ο άλλος λες κι έτρεχε αυτός. Όπως χαμένη είναι η σκέψη του άλλου όταν φοράει μάσκα στο αυτοκίνητο του κι είναι μόνος. Όπως χαμένη είναι η κρίση του για το τέλος της επιδημίας με νούμερα κάτω από την γρίππη, μέχρι το σημείο που πρέπει να φτάσει η οικονομία. Αλλά εδώ δεν μπορεί να σκεφτεί το γουρούνι, θα σκεφτεί το χαμ; Που το βλέπω κι εγώ χαρούμενο και ροδαλό. Έξω από την συσκευασία, που δεν μπορεί αν δεν καβαλήσει ένα βαπόρι να πάει κάπου διακοπές. Άλλη αγωνία κι αυτή. Να ξεκουραστεί ρε παιδί μου από την καραντίνα, που καθόταν. Να συνέλθει από την υπεροπροσπάθεια που του ζήτησαν να σώσει μια χώρα, απλά ξύνοντας τα παπάρια του. Και δεν μπορώ να βρω πώς λέγανε το χαμ οι πρόγονοι μας. Κάπως θα το λέγανε, δεν μπορεί. Είχαν κι αυτοί λοιμό.