…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Πολλοί φίλοι,συναναγνώστες,σχόλιαστές αλλά και προφανώς στον εύρύτερο χώρο της φίλαθλης και οπαδικής  ΑΕΚ,σίγουρα θα αναρωτιούνται,για το συνεχές,”εύρυθμο”, τακτικό και γραμμικά μειούμενο αγωνιστικό προφίλ,ή καλύτερα το μέγεθος του αγωνιστικού “όγκου” της ομάδας.
“Ειναι ένδειξη αδυναμίας η απίσχναση του ρόστερ, ή πρόκειται για εσκεμένη τακτική”; “Είναι σχεδιασμένες οι παρασκηνιακές απανωτές “φάπες” ή πρόκειται για “γραμμάτια”;
“Ειναι τελικά ο Μελισσανίδης αυτό που φαίνονταν ή φαίνεται να είναι αυτό που ίσως παρουσιάζεται; Ενας τύπος με ένα νοικιασμένο λιαρ τζετ,’ένα νοικιασμένο σκάφος,δύο μπράβους σε ένα γράφείο υπό διωγμόν, παρέα με μια κασετίνα πούρα και ένα “τσάνταλι”-“Τζίβας” (μιλάμε για χλιδή τώρα,όχι μαλακίες).

Κανείς δεν ξέρει.Αν δεν κατεβάσει τα βρακίά του κάποιος πως να δεις πόσο την έχει. Ο ίδιος μπορεί να παριστάνει τον “Ρασπούτιν” (άσε που  για τον ίδιο τον κάλογηρο πολύ αμφιβάλω.Εχουν σε φορμόλη μια πούτσα σε κάποιο μουσείο φερόμενη ως δική του. Και περνάνε οι τουρίστριες και ξεροσταλίαζουν βγάζοντας selfie με την πούτσα στη πλάτη.Τέλος πάντων)

Ολοένα και περισσότεροι φίλοι της ομάδας λοιπόν αναρωτιούνται με αυτήν την μετριότητα την αγωνιστική και αν αυτό αντανακλά κάπου.
Μα και μόνο που μπαίνει σαν ενδεχόμενο στην συζήτηση το αν “πέτυχε” ή “έτυχε” το αγωνιστικό ξεγύμνωμα της ομάδας από μέρος του “εγγυητού”,αυτό από μόνο του είναι στίγμα.
Η ΑΕΚ αγωνιστικά,είναι τόσο αναντίστοιχη και ανακόλουθη με το-φαινόμενο-οικονομικό και επιχειρηματικό μέγεθος του Μελισσανίδη,που σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για εσκεμένο “χειρόφρενο”, ή για απλή ανημπόρια.

Δηλαδή να είναι το προφανές: όπου αυτός ο άνθρωπος δεν είχε δίπλα του-αναγκασμένος γαρ- ανθρώπους πετυχημένους και γνώστες των αντικειμένων τους (π.χ ναυτιλία,οικονομικά,real estate,project γηπέδου κλπ) αλλά προσπαθούσε μονάχος,καταδεικνύονταν η τελική γύμνια του “βασιλιά”, η ανεπάρκεια,η έλειψη γνώσεων και κυρίως η αδυναμία, ή και η άρνηση εύρεσης στελεχών,λόγω έλειψης εμπιστοσυνης ακομα και στον κώλο του,έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτήν την ΑΕΚ ή οποία ίσως να μην είναι και πολύ μακρυά από τις όποιες επιδιώξεις και του ιδίου. Να πρόκειται δηλαδή για μια μίξη του “έτυχε” και του “πέτυχε”. Σαν το head and shoulders ας πούμε.

Το γιατί η ΑΕΚ της δεκαετίας του ’90 έκανε ότι έκανε,να πούμε πως την ΑΕΚ αυτη, τη βρήκε.Δεν την έφτιαξε. Και φυσικά τη μοσχοπούλησε στον τρελάρα και κατόπιν-με τον Μπάγεβιτς-την θυσίασε για να “γίνει” ο ίδιος “κάτι”. Την intrakat στα πόδια μας την έχουμε ακομα και σήμερα. (Αν το έργο: “φτιάχνω εταιρεία, τη διαλύω κονομάω και φέυγω” το έχετε ξαναδεί από το ίδιο άτομο,είναι της φαντασίας σας) Μιλάμε για τον Μουρίνιο του επιχειρείν. Τίποτα όρθιο δεν αφήνει άμα περάσει. Τυφώνας.

Αλλωστε πάντα ήταν τυχερός ο Μήτσος. “Ετυχε η ζωή να μου τα φέρει δεξιά” όπως έλεγε και στην παρουσίαση του γηπέδου το 2013…”και δεν χρειάζομαι χρήματα. Δεν ήρθα να πάρω από την ΑΕΚ.Τι να πάρω”;
Και αργότερα ερωτούσε-ρητορικά- τους παρευρίσκόμενους εις μιαν άλλην πολιτισμένη συζήτηση για την λειτουργεία της “Δικέφαλος” και την διαφάνεια εν γένει του έργου του γηπέδου και του -νομικού- συσχετισμού του έργου με την ΠΑΕ και γενικά της “ασφαλιστικής δικλείδας της προσωπικής του παρουσίας και εγγύησης κλπ αναρωτώμενος προς το φιλύποπτο κοινό: “ΓΙΑΤΙ; ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ”;

Αντε να χαθείτε παλιόπαιδα. Τονε συγχύσατε τον άθρωπο. Τον προσβάλατε κι’όλας; Ντροπή σας. Ο Μελισσανίδης να φάει λεφτά και μάλιστα από εταιρεια που ο ίδιος έχει συστήσει με άιμα και ιδρώτα; Αίσχος! Ούτε να το σκεφτείτε καν δεν έπρεπε. Εχετε κανένα παράδειγμα να μας δώσετε;

Με λίγα λόγια λοιπόν,στην ΑΕΚ λειτουργεί σαν το κογιότ που κυνηγα το “μπιπ-μπιπ”. Στην αρχή “τρομάξαμε”-με την καλή έννοια- με την επανενεγοποίηση του Μελισσανίδη στα της ΑΕΚ. Με τα χρόνια μας κανει να  γελάμε και όπως πάμε σε λίγο καιρό θα κλαίμε.
Το πιο πιθανό είναι να μην ημπόρει ο άνθρωπος. Δεδομένου και του προχωρημένου της ηλικίας του (αναλογικά πάντα).
(υπάρχουν και άνθρωποι ξέρετε που πασάρουν ακόμα και την αποτυχία σαν “σχέδιο”. Βέβαια. Ξέρω αρκετούς. Πως λέγεται αυτό να δείς..,α,ναι: “Οσα δεν φτάνει ή αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”.

Αποφλοιώνεται. Ξεφλουδίζει και μαδάει. Ισως τα θυρανοίξια του γηπέδου του αναγομώσουν λίγο την χαλασμένη εικόνα. Εκει και ποντάρει. Ιδωμεν. Ο κόσμος άλλωστε δεν έχει μνημη. ‘Αρα ούτε και κρίση.Αν είχε δεν θα ήταν “πλήθος” αλλά “άτομα”.

Υπάρχει ένας “χρυσός κανόνας”,μια χρυσή απόσταση στην οποία θα πρέπει να κινείται κάποιος ο οποίος θα ήθελε να “επιβιώσει” αλλα κυρίως να εξελιχθεί στο σπιράλ ταξικά και επιχειρηματικά: Στην κατακόρυφη-ας πούμε-κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση,θα πρέπει να στέκεσαι κατά τέτοιον τρόπο έτσι ώστε οι “από πάνω σου” να σε βλέπουν “μικρό” (άρα και όχι πιθανό κίνδυνο” για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους) και οι “απο΄κάτω σου” ως “μέγάλο” (και άρα ως φόβητρο ή ως “προστάτη” τους. Συνήθως είναι το ίδιο).

Το “κογιότ” της ΑΕΚ ( ή αλλιώς ο “τίγρης του πάρκου” όπως τον είχα χαρακτηρίσει σε κείμενό μου πριν την επανέλευση του ακόμα) πουλάει μούρη εκει που τον παίρνει. Αυτό δεν είναι ένδειξη αδυναμίας,όπως ίσως κάποιοι έτσι να το αντιλαμβάνονται. Απλά είναι στυγνός ρεαλισμός. Δεν γίνεται κατά την επιχειρηματική “ενηλικίωσή” σου να παριστάνεις τον “καμπόσο” και να παραβλέπεις άγραφους κανόνες,φαμέλιες,ιεραρχίες και νόμους γραμμένους σε πέτρα. Αλλο τολμηρός (άρα και χρήσιμος) και άλλο θρασσύς και απερίσκεπτος με την “ελιτ”. Με τους “αποκάτω”,όκ΄. παίξε μπάλα όπως θες και παριστανε τον “Μποδοσάκη”,τον Ταμερλάνο,τον Ιησού,τον Ιουστινιανό,τον Κορλεόνε, ή τον “Ιούλιο Καίσαρα”.

Το αναμενόμενο φυσικά ερώτημα, μετά από αυτό, είναι: Μα καλά,αφού κανένας υπερβολικά μεγαλύτερος ως μέγεθος-αν εξαιρέσουμε τον ασπονδο “εχθρό” Μαρινάκη- δεν ασχολείται με αυτόν τον απαξιωμένο χώρο του ποδοσφαίρου,όπου σουλατσάρουν λαμόγια και διαφεντεύουν λαθρέμποροι,γιατί δεν κάνει “πάρτυ” ο Μήτσος,παρά -δειχνει να- αρκείται σε τριτοτέταρτες θέσεις;  Υπάρχουν τρανά πορτοφόλια,που μπορούν να κάνουν μια χαψιά τον Μελισσανίδη,μαζί με τους άλαιμους,μαζί με το γήπεδο,μαζί με το σκάφος. Δεν ασχολούνται με τη μπάλα. Γιατί λοιπον εκείνος δεν παίζει “μπαλίτσα” άνετα,παρά κοντοστέκεται σαν τη Μαριωρή στο ποτάμι μη και της πάρει το νερό τα βρακιά και τα κιλίμια; Πως “αντιμετώπιζε” Κόκκαλη Βαρδινογιάννη στα σαρανταπέντε του και σχετικά μικρός οικονομικά και σήμερα, ασπρομάλης και “φτασμένος” και με  τόσες άκρες και σωρρευμένη εμπειρία, κάθεται και τρώει φάπες από όψιμους του χώρου και τρέχει στα καντούνια να μαζέψει τους Βράνιες και κουβάλαει συνέχεια κάτι Αρθους και κάτι Μοράις; Χαμένα τα έχει; Μαλάκυνση έπαθε; Οπως και να έχει,μικραίνει στα μάτια ολοένα και περισσότερων.

Η μοναδίκή,αυτόματη και αναμενόμενη απάντηση θα πρέπει να είναι πως: Αυτό επιτάσσουν τα οικονομικά-κυρίως-συμφέροντά του. Ποια είναι,που είναι, πόσα είναι ουδείς ξέρει. Και ομολογουμένως-προσωπικά-χέστηκα. Τι με νοιάζει πόσα θα “κλάψει”  κάποιος όταν τον κλάψουν;

Το “κογιότ” μας λοιπόν όπου ν’άναι καβατζάρει τα 70. Πολύχρονος. Αυτό απ’την άλλη ενέχει και κινδύνους. “Θα προκάμω”; θα αναρωτιέται. Βέβαια ενυπάρχει η ψευδαίσθηση της αθανασίας,της μη σκέψης,της απόρριψης της βασανιστικού άγχους της φθοράς (την οποία ψευδαίσθηση έχουμε όλοι μας ως προίκα,ώς “όπλο” από τη μαμά Φύση και με αυτην πορευόμαστε χαμογελαστοί προς την κάσα),αλλά όσο νάναι θα τον ζώνουν και τα φίδια. “θα προλάβω μερικά χρονάκια να με λατρέψουν στον “ναό μου” οι υπηκόοι μου ή αντί για κόκκορα,θα με θάψει στα θεμέλια ο Κυρατσούς και θα ακούω απο βάθους 2 μέτρων τον απόηχο απο την καινούρια “σκεπαστή”: “ΑΕΚάρα βάλε ένα γκοολ…ένα γκοοολ…ένα γκο-ο-ολ” και εγώ θα κλαίω δίχως δάκρυα;

Και-κυρίως- θά έχω εν τω μεταξύ προκάμει να πουλήσω ώστε να πληρώσω τον τελώνη του Αχέροντα, ή θα μπω άφραγκος στη βάρκα και τα κέρδη της γηπεδικής “Δουροαρένας” θα τα καρπωθούν άλλοι; Παναγία μου! Καλύτερα να πεθάνω να μη βλέπω. ‘Η μάλλον όχι.Καλύτερα να μη πεθάνω για να μη το δω να συμβεί. Κοιτα να δεις ρε πούστη μου.Τελικά,Να δει κανείς ή να μη δεί; Ιδού η απορία.

Ανθρώπινες ανάγκες,ανθρώπινες επιθυμίες, ανθρώπινες επιδιώξεις. Και κυρίως, ανθρώπινη μαλακία.

Υ.Γ Εφυγε από τη ζωή ο γλυκύτατος,ευγενέστατος  σούπερ ταλαντούχος και αξιωματικά αναγνωρισμένος, Γιάννης Σπανός. Καλό ταξίδι αγαπητέ Γιάννη,όπου και αν πάς. Συγνώμη που σε συγχρωτίζω και σε βάζω στην ίδια σελίδα με τα πεπραγμένα και τα πρόσωπα του παραπάνω κειμένου. Τί τραγούδια,τί μελωδίες,τί νότες,τί αρμονία. Μουσική παρακαλώ…να ξεπλυθούμε λίγο.Αρκετά κυλιστήκαμε στη λάσπη.

Προβληματίστηκα αν έπρεπε να γράψω για την ΑΕΚ σήμερα, ή για τις εντυπώσεις μου από την τετραήμερη περιπλάνηση μου στην Σικελία. Και πού δεν πήγα, με την καθοδήγηση του προέδρου των ξεναγών, ελληνόφωνος Ιταλός, από Παλέρμο μέχρι Κατάνια, κι από Agrigento μέχρι Νότο και την πλατεία στην Ορτυγία, που περπάταγε τότε η Μόνικα. Από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, μέχρι την βυζαντινοχριστιανική περίοδο, την πολιτισμένη αιγυπτιακή, και την βάρβαρη μεσαιωνική των Νορμανδών. Γύρισα γεμάτος, κι ευτυχώς απέφυγα και το τηγάνι.

Σ’ εκείνο το Παλέρμο, μια ερώτηση επικράτησε : Γιατί δεν ανακαινίζουν τα σπίτια; Γιατί έστω δεν τα καθαρίζουν με ένα απλό πιεστικό νερού; Ο Ματέο μου απάντησε οτι προτιμάνε να αφήνουν τον χρόνο να ζωγραφίζει. Κι όμως ρε παιδί μου, αν η μαφία έφευγε, θα ήταν μια άλλη πόλη, και φυσικά ολόκληρη η Σικελία, δεν θα προσέλκυε μόνο πέντε εκατομμύρια τουρίστες ετησίως. Είχα τις εμμονές μου κι εγώ. Τελικά όμως κατάλαβα οτι έτσι θέλουν να ζουν οι άνθρωποι. Άνθρωποι που αισθάνονται περήφανοι που τα γεωργικά τους προϊόντα τα εξάγουν ( ! ) στην Ιταλία, κατά πώς έλεγαν.

Και θυμήθηκα ξανά τον Μελισσανίδη, δηλαδή την ΑΕΚ. Που όποτε πάει καλά η ομάδα είναι τρομερός και ασχολείται. Όπως βέβαια, ισχύει και το ανάποδο. Όποτε δεν πάει καλά η ομάδα, δεν φταίει αυτός και το τημ του, αλλά απλά ο ίδιος δεν ασχολείται. Κι αυτά που γράφω, δεν τα βγάζω φυσικά από το μυαλό μου. Είναι η γνωστή κωλοτούμπα που ακούγεται, μαζί με το περίφημο βαρίδι που πλέον είναι η ΑΕΚ, αφού ο άνθρωπος τρέχει με εκατομμύρια άλλα projects, όπως λέει και δεν έχει χρόνο.

Κι ας πούμε οτι έτσι είναι. Το καλοκαίρι όμως ασχολήθηκε. Πήρε προπονητή και πήρε και παίκτες. Έβαλε όλα τα ανδρείκελα να γράφουν οτι έχουμε πολύ πλήρες ρόστερ επίσης.  Λίγο πριν την απόλυση του Καρντόσο μάλιστα, του έκανε και συστάσεις για το πώς να παίζει η ομάδα, και ποιοί δεν πρέπει να βγαίνουν από την ενδεκάδα. Όταν τον απέλυσε, έδιωξε και τον Λυμπερόπουλο, κι έφερε ακαριαία τον Ίβιτς. Και τον Πογιέτ πλησίασε, άσχετα που αυτός δεν κάθισε. Στα γήπεδα είναι συνέχεια παρών, ενώ στα Σπάτα μέχρι τώρα, έχει πάει μπόλικες φορές. Όλο αυτό το σκηνικό, δείχνει άνθρωπο που δεν ασχολείται; Εγώ λέω οτι παρασχολείται, κι απλά απέτυχε. Δεν είναι κακό. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Εκτός αν δεν ασχολείται πλέον με την ανθρώπινη υπόσταση του. Την έχει αποποιηθεί ρε αδερφέ. Και δεν μιλάει με τον κόσμο πλέον, αφού δεν του ταιριάζει πλέον η λαϊκή φύση του.

Και τα καταλαβαίνω όλα. Θα ευχόμουν κι ο κόσμος να καταλάβαινε, αλλά και σε αυτό δεν μπορώ να επιμένω. Όπως και να το κάνεις, ο πίτουρας είναι χρήσιμος. Δεν θα είχαμε κοινωνική διαστρωμάτωση αλλιώς. Μπορεί βέβαια να είχαμε μια γενική αντίληψη κι ίσως να είχαμε κοινό με απαιτήσεις, και βέβαια να μην είχαμε και όλους αυτούς τους ιδιοκτήτες στις ελληνικές ομάδες. Θα ήμασταν καλύτερα; Θα ήμασταν πιο καλά αν είχαμε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο; Θα μπορούσαμε να πηγαίναμε όπως παλιά, παρέες μεικτές στα γήπεδα; Πού να ξέρω; Εδώ δεν έχει απαντησει ακόμα το Παλέρμο.

Αυτό όμως που μπορώ να πω, είναι οτι ο εγγυητής ασχολείται μόνο με το γήπεδο και την μελλοντική ιστορία που θα γράφει το όνομα του. Λέμε τώρα, κι εφόσον τα πράματα πάνε φυσιολογικά. Διότι πάντα υπάρχει η περίπτωση κάποιου ατυχήματος, που σοβαρεύει και την γραφή της ιστορίας. Αλλά ας μην ασχοληθώ με ακραίες καταστάσεις. Άλλο θέλω να ρωτήσω : Αφού δεν ασχολείται με την ομάδα, γιατί δεν το δηλώνει; Έχει δοκιμάσει να την νοικιάσει; Η ομάδα – δηλαδή αυτό που δεν υπάρχει σήμερα -, είναι πακέτο για να ολοκληρωθεί το γήπεδο; Ουδείς γνωρίζει.

Όπως ουδείς γνωρίζει, ποιές είναι οι ηθικές αξίες της ΑΕΚ, που προσεβλήθησαν από τις αναρτήσεις του Βράνιες. Έψαξα στο google, ξεφύλλισα το τεράστιο βιβλίο της ομάδας μας, και τριγύρισα τις αναμνήσεις μου. Δεν βρήκα τίποτα σχετικό, που να έχει προσβληθεί επειδή τέσσερις Σέρβοι χόρευαν μεθυσμένοι ή που ένα σέντερ μπακ μισθωμένο και δανεικό, αντέδρασε σαν άνθρωπος όταν ολόκληρο τηγάνι, του έκανε πλάκα για μια βιζιτού που ελεγε οτι ήταν μικοτσούτσουνος. Κι αυτός απλά έγραψε – για προσωπικό του θέμα – οτι τουλάχιστον αυτός την πήδηξε, ενώ ολόκληρη θύρα 7 απλά την έπαιζε. Και πολύ σωστά έγραψε. Η ΑΕΚ, πού ακριβώς προσεβλήθη; Ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο σημερινός θεματοφύλακας, στον οποίον ο άγνωστος θεός της ΑΕΚ έχει παραδώσει τις πλάκες με τις ηθικές της αξίες; Δεν γαμιόμαστε λέω εγώ. Για να μιλάμε και την γλώσσα των καινούργιων τζακιών, που δόξα τω θεώ την ξέρουμε και πριν τα πανεπιστήμια.

Που τον πείραξε τον εγγυητή οτι την ομάδα την βλέπουν και μικρά παιδιά. Που έγινε και πατέρας τους και νονός τους τώρα, λες κι αυτά δεν έχουν οικογένειες. Μαλακίες στο απόγειο. Διότι τα λάθη, κι εμένα δεν με πειράζουν. Όπως δεν πειράζουν κι εκείνον οι ήττες. Με πειράζει όμως να λέει κάποιος οτι δεν ασχολείται, αλλά τον κόσμο τον θέλει για τον οβολό του. Με πειράζει ρε παιδί μου να δουλεύεις τον βλάκα, εσύ ο έξυπνος. Όπως με πειράζει κι αυτή η τύφλωση, που ο κόσμος νομίζει οτι δεν έχει σωτηρία πλέον. Με πειράζει η σικελική ΑΕΚ. Ναι ρε φίλε που θα πεταχτείς. Την προτιμώ στο ερασιτεχνικό παρά να βολοδέρνει κι απλά καθημερινά να ατιμάζεται με κύριο έμβολο κάποια φερέφωνα δημοσιογραφάκια, που κάνουν το άσπρο μαύρο. Λες κι εμείς είμαστε τίποτα μπαλαδόφατσες, που τα γράφαμε από τον Αύγουστο.

Και η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στην ολική ψυχοπάθεια. Είναι τοις πάσι γνωστό οτι ο Μελισσανίδης δεν αφήνει κανέναν διευθυντή του να υπογράψει ούτε για εκατό ευρώ. Και βγαίνει δημόσια και λέει οτι έδωσε τα κλειδιά στον Ίβιτς. Ο οποίος έφυγε από τον γαύρο για τους λόγους που δεν αντέχει ο εγγυητής. Αδύνατον να πειστώ. Όπως αδύνατον να πάω στο γήπεδο πλέον, με όλους αυτούς που είναι διορισμένοι δασονόμοι, όπως στην Σικελία. Ναι αγαπητοί. Δασονόμοι είναι οι περισσότεροι κάτοικοι για να έχουν έναν μισθό. Στο νησί, που δεν υπάρχει ούτε ένα δάσος. Τι πάνε και βλέπουν όλοι αυτοί στην ΑΕΚ; Για μπάλα δεν πάνε; Για τίτλους δεν πάνε; Γιατί πάνε λοιπόν και δεν τον αφήνουν εκεί μαζί με την οργάνωση;

Αλήθεια την Κυριακή, πάλι συσπείρωση; Για την ΑΕΚ θα πείτε. Ρε χαζά. Η ΑΕΚ έχει κόσμο. Δεν θα χαθεί ποτέ. Εδώ δεν χάθηκαν οι Πόντιοι που δεν έχουν ούτε έδαφος να κάτσουν. Πλάκα κάνετε; Κάντε μια ωραία αποχή. Αφείστε τους μόνους τους εκεί μέσα. Αφείστε τους άντρακλες Σέρβους να γαμάνε στην Γλυφάδα με το στόμα και να λένε στην θεούσα το σύστημα που θα παίξει. Αφείστε τους να σκοτωθούνε μεταξύ τους για το ποιός την έχει πιο μακριά από τον Μάνταλο. Αφείστε την ομάδα να πάει στην δέκατη θέση – δεν θέλει και πολύ προσπάθεια κι από την ίδια. Όχι για να την τιμωρήσετε. Όχι απλά να δείτε αν ασχολείται ο εγγυητής ή εγώ τρώω κουτόχορτο.

Αμεση και σκληρή.Οχι παίζουμε. Μπορεί να ήρθαμε καλεσμένοι  στο πάρτυ σου κύριε Βράνιες αλλά πάνω από όλα είναι η ομαλή λειτουργία της ομάδος.

Μπορεί να μην .εχουμε ομάδα,αλλά έχουμε ορθή εσωτερική λειτουργία. (σαν να χτυπάς  σιωπητήριο και να κάνεις έλεγχο για απόντες σε νεκροταφείο ένα πράγμα).

Οχι που νόμιζες πως θα μας υποχρεώσεις με δυο-τρία ποτηράκια και ένα κομμάτι γηπεδότουρτα.

“Γιατί μας βλέπουν και μικρά παιδιά και είμεθα και προτυπα”.(sic) (θα έχετε ασφαλώς προσέξει,πως αρκετά,ολοένα και περισσότερα Ελληνόπουλα,καταφθάνουν στο σχολείο τους συνοδευόμενα από μεταναστόπουλα,τα οποία τα έχουν “προσλάβει” ως συνοδεία έναντι μιας σοκοφρέτας. Μπάινουν στις τάξεις βρίζοντας,κρατώντας στο στόμα σοκολατένια πουράκια  μονολογώντας “φέρτε μου αυτόν τον πούστη τον απουσιολόγο να τον τσιμεντώσω”  σα μικροί “Κορλεόνε”.(μερικά απο αυτά κρατάνε και απο ένα κασκολ.Δεν ξεύρω γιατί) Είναι μια μόδα. Και μια τάση της εποχής. Η δίνουμε το καλό παράδειγμα ή όχι.

Δεν σου άρεσε κύριε Μελισσανίδη ο επαγγελματισμός του άρτιου σε όλα και άψογου Γιόχανσον και φάνηκες φτηνός στο λάδι και ακριβός στο ξίδι.Παρά γουστάρεις τους παλαβιάριδες τύπου Βράνιες. Δώστου λοιπόν τώρα κιροζίνη και ρίχτον στην…εξέδρα. Καθήστε και δίπλα-δίπλα.Σάμπως έχεις περισσότερο μυαλό από δάυτον;

Χάλασες το καλύτερο κεντρικό αμυντικό δίδυμο στην Ελλάδα για…200 χιλιάρικα. Πόσο έχει κοστίσει αυτό στην ομάδα;  Ψάχνεις τάχα μέσω του-τάχα τεχνικού διευθυντή για-τάχα- κλασσάτους όπως διαβάζουμε από την “Ψώρα” στόπερ και πάει λέγοντας. Με “τάχατες” λεφτά φυσικά. Και “εξτρέμ” τάχατες διαβάζω. Και επιτελικό μέσο ταχατένιο επίσης. Μη το παρακάνεις μόνο και ρίξεις την ομάδα στα βράχια.

“Επίχειρα” ονομάζονται αυτά.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ήττας.

Κανείς δεν πήγε εκεί για να κερδίσει. Το έλεγαν με όλους τους τρόπους πριν και κατα τη διάρκεια του ντέρμπι (sic).

Απο τη μια ασκήσεις θάρρους στα μυρμηγκάκια της ΑΕΚ “ψηλά το κεφάλι” κλπ, απο την άλλη δηλώσεις παικτών “εντάξει ο ολυμπιακός δεν είναι και Μπαρτσελιώμα” κλπ.

Λογικά αν περνούσες έξω απο τα Σπάτα θα σου ερχόταν μια περίεργη μυρωδιά γιατί οι περισσότεροι ήταν χεσμένοι εδω και μέρες..

Και πως να μην είναι, αφού αυτοί γνωρίζουν καλύτερα απο εμάς την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Κάποιοι κατα φαντασίαν ηγέτες φρόντισαν να απέχουν απο το σημερινό πάρτι. Μόνο στο προχτεσινό πήγαν.. έφαγαν, ήπιαν και απόψε άσε να ξεφτιλιστούν οι άλλοι.

Η προετοιμασία των δυο ομάδων ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη.

Ο γαύρος ασχολήθηκε με το παιχνίδι με τη Μπάγερν όπου ηττήθηκε αξιοπρεπώς, και μετά θυμάμαι μόνο κάποια δήλωση του προπονητή τους πως πρέπει να αυξήσουν τη διαφορά με την ΑΕΚ κλπ. Ούτε μεγαλοστομίες ούτε μεθύσια ούτε συνθήματα.

Η ΑΕΚ την Δευτέρα το βράδυ το έριξε στο χορό αφού όλοι πήγαν στο πάρτι.. ΠΑΕ, προπονητές, και ποδοσφαιριστές. Έφαγαν τούρτα, ήπιαν, χόρεψαν τραγούδησαν, ήπιαν ναργιλέδες, φώναξαν συνθήματα παρέα με την μισή ®, έβρισαν τον γαύρο κλπ..

Τρίτη και Τετάρτη ασχολούμασταν με τις πιθανές τιμωρίες των παικτών που έγιναν ρόμπα στα social media και απο Πέμπτη και μετά θυμηθήκαμε πως υπάρχει και ντέρμπι.

Υπήρχε έστω ένας που να περίμενε πως θα μπορούσε αυτή η ΑΕΚ να κάνει κάποια ζημιά και να διεκδικήσει κάτι απόψε?

Μόνο ο γαύρος υπήρχε στο γήπεδο. Η μάλλον ο Καμαρά και ο Γκιγιέρμε.

Για την ΑΕΚ υπήρχε ένας (μονίμως εκνευρισμένος) Λόπεζ που τον περνούσαν όποτε ήθελαν και με όλους τους τρόπους, ένας Βράνιες εμφανώς επηρεασμένος απο την μακροχρόνια αγωνιστική απραξία (φέτος δεν έχει κάνει ούτε ενα καλό παιχνίδι), ο μπαρμπα-Τσιγκρίνσκι που έβλεπε τα τρένα να περνούν, ο Σιμόες που έχει να κάνει καλό παιχνίδι απο τότε που ήταν δίδυμο με το Γιόχανσον, ο Τσιντώτας με το σπινθηροβόλο βλέμμα αγελάδας, ο Γαλανόπουλος με το άσκοπο τρέξιμο, το Μπακάκι που κάποιοι θεωρούσαν αδικημένο επειδή έπαιζε ο Γκάλο, ο Ντέλετιτς παίκτης για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, ο Αλμπάνης ένας αριστεροπόδαρος Κλωναρίδης και μας μένουν μπροστά ο Λιβάια καλά κλεισμένος και ο Ολιβέιρα να τα χαλάει στην τελική προσπάθεια.

Αυτοί είμαστε, αυτούς έχουμε και αυτούς θα πορευτούμε τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι.

Ευτυχώς που ακύρωσε ενα γκολ του γαύρου για χέρι αλλιώς το σκορ μπορεί να ξέφευγε απο νωρίς. Έτσι πήγαμε στα αποδυτήρια μόνο με 1-0. Οχι πως ο γαύρος άξιζε περισσότερα απο ενα γκολ, απλή διαχείριση του σκορ έκαναν.

Όταν βλέπεις πως ο αντίπαλος δεν έχει τον τρόπο να πιέσει ούτε να κρατήσει μπάλα, γιατί να ανησυχείς και να ξοδεύεις δυνάμεις?

Έβλεπα τα στατιστικά στο ημίχρονο και η κατοχή μπάλας ήταν 63-37 υπέρ του γαύρου, λες και έπαιζε με τον Λεβαδειακό. Ακόμα και ο ΟΦΗ πιο πολύ τους δυσκόλεψε στο γήπεδό τους.

Στο Β’ ημίχρονο ο γαύρος συνέχισε σε χαμηλό τέμπο και προσπαθούσαν κυρίως απο δεξιά με Καμαρά-Ποντένσε αφού ο Λόπεζ ήταν ανύπαρκτος και δεν έπαιρνε βοήθειες απο όσους είχε μπροστά του.

Ο Κωστένογλου προσπάθησε να ανακατέψει κάπως την τράπουλα βγάζοντας τον Γαλανόπουλο και τον Ντέλετιτς και βάζοντας τον Σιμάο και τον Βέρντε, αλλά εις μάτην.. Παίκτες που δεν την παλεύουν με Λάρισα και Λαμία τι να σου κάνουν σε ενα σκοτωμένο παιχνίδι με τον γαύρο. Για τον Γιακουμακούχο τον φορ του 1 γκολ σε 3 χρόνια, ούτε λόγος..

Σε μια απο τις συνηθισμένες κατεβασιές του Καμαρά με τον Ποντένσε μπήκε το δεύτερο γκολ και κάπου εκεί σχόλασε το πανηγύρι.

Ο γαύρος ολοκλήρωσε με θετικό αποτέλεσμα μια χαλαρή βραδιά και η ΑΕΚ (δηλαδή ο Αναστένογλου και οι παίκτες) αφού τη γλίτωσαν μόνο με ενα 2-0 μπορούν απο αύριο να αρχίσουν τα ευχολόγια (ψηλά το κεφάλι κλπ) και να (ξανα)ορκιστούν πως απο δω και πέρα θα τα δίνουν ολα μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία.

Ντέρμπυ το λένε κι αυτό. Βάσει ονομάτων ομάδων, είναι. Επειδή λοιπόν η Ελλάδα ακόμα ζει με την Ακρόπολη, γιατί να μπούμε στην ουσία; Να ψάξουμε τώρα να βρούμε παικτικές ή προπονητικές αξίες ή στελέχωση τμημάτων. Σε παρακαλώ κύριε. Αυτά δεν είναι για το τερέν. Αυτά είναι για τους λοιπούς ορόφους των εταιρειών. Στο τερέν βγαίνει η ψυχή. Όπως βγήκε εξ άλλου και του γαύρου προχθές με την Μπάγιερν. Και τι κατάφερε; Το απλό : Έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος. Άπαξ κι έχουμε τον ήρωα, τι να μας νοιάζει η συνέχεια; Εγώ λέω, άτυχη η χώρα που έχει πολλούς ήρωες.

Όπως είναι κι άτυχη η ομάδα, που διοικείται από τους ποδοσφαιριστές της. Δηλαδή δυο τρεις, που απλά βγήκαν μπροστά από τους άλλους, που είναι της απόλυτης πλάκας. Όπως είναι και άτυχη, που δεν έχει προπονητή. Κάτι απίθανοι τύποι που ήταν επιφορτισμένοι με τις ακαδημίες, ξαφνικά βρέθηκαν κουμανταδόροι. Όπως κάποιοι απίθανοι το παίζουν scouters και παπάρια μάντολες, αλλά από όλη την λατινική Αμερική, δεν έχουν φέρει ούτε μισό παίκτη. Αν θες να δείξεις σοβαρότητα, πρώτα ρίχνεις τα μπετά με τα στελέχη, και μετά ψάχνεις τους ήρωες του λαού.

Καλά, αυτά σκέφτεσαι κατηφορίζοντας για το τηγάνι; Τι να πούμε στο αυτοκίνητο δηλαδή; Αν βάλει τον τάδε ή τον δείνα; Αυτά που λέγαμε παλιά; Δεν υπάρχουν πλέον αυτά. Οπότε ασχολούμαστε με τα άλλα, που μπορούμε να προσεγγίσουμε. Πώς γίνεται ρε πούστη μου οι Βόλοι, οι Πανιώνιοι και οι Οφηδες, να βρίσκουν παίκτες; Πώς γίνεται να μην έχουμε ψηλό αμυντικό χαφ, να μην έχουμε εξτρέμ, να μην έχουμε σέντερ φορ; Πού να ποντάρουμε για την Κυριακή; Στον Λιβάγια; Καλά ελεύθερο θα τον έχουν;

Όμως ας τα αφήσουμε αυτά. Κι ας πούμε το σωστό. Το αποτέλεσμα του αγώνα, πραγματικά δεν έχει καμία σημασία. Ας θυμηθούμε τον τεράστιο Φάντροκ, μια που πρόσφατα τιμήσαμε και τον θείο Λουκά. Ας θυμηθούμε τον άνθρωπο, που έμαθε στην Ελλάδα μπάλα. Που έφτειαξε την μεγαλύτερη ομάδα της ΑΕΚ, που εγώ έχω δει. Θες να μιλήσουμε για τον αγώνα; Ξέχνα το αποτέλεσμα. Φυσικά αυτό το έλεγε αφού είχε τελειώσει το παιχνίδι. Εγώ το λέω, πριν αυτό αρχίσει. Τι να πει στην ΑΕΚ το αποτέλέσμα; Κι αν κερδίσει, της έχεις εμπιστοσύνη για μετά; Κι αν χάσει, τι θα γίνει; Θα ξεφτιλιστεί ο Αεκτζής; Θα φύγει ο προπονητής; Ξέρετε πώς ξεκίνησε φέτος ο Μελισσανίδης σε κουβέντα του με κοινό φίλο; Αν πάρω όλα τα παιχνίδια, ακόμα και να χάσω τα ντέρμπυ, το πρωτάθλημα θα το πάρω.

Να σχολιάσω οτι ούτε ξέρει τι του γίνεται; Ούτε καν με ενδιαφέρει. Άλλα λέω. Λέω οτι η ομάδα πρέπει να υποστηρίξει το dna της. Εξ άλλου στα ντέρμπυ, οι τακτικές πάνε περίπατο. Υποχρεωτική τετράδα πίσω, και πλήρης ενίσχυση στα άκρα. Στα αριστερά είναι μάλλον μονόδρομος, στα δεξιά παίζεται για τον Βέρντε, εκτός αν κιοτέψει κι αυτός, όπως διάβασα. Οι δυό του κέντρου, δεν έχει κανένα νόημα να είναι οι δυο αμυντικοί χαφ, αφού αυτοί καβουκώνουν την ομάδα. Υποχρεωτικά μέσα όποιο χαφ είναι διαθέσιμο, έστω κι ο Μάνταλος αν ξεπεράσει τον κοτισμό του κι αυτός. Μπροστά θα είναι ο Λιβάγια σίγουρα και φυσικά θέλουμε υποχρεωτικά κάποιον ευέλικτο για το αργό και γκαφαδόρικο κεντρικό δίδυμο της ομάδας που έχει σύμβολο μια δαφνοστεφανωμένη αδερφή και τίποτα άλλο. Αυτά τα θρύλε γερά με τσαμπουκά, είναι για να πείθονται οι τρίχες Έλληνες που τον υποστηρίζουν, που σίγουρα είναι οι πιο πολλοί αλλά εξ ίσου σίγουρα είναι το κατεστημένο, που όμως τους κυνηγάει κάποιο άλλο κατεστημένο.

Η διάταξη που υποστηρίζω είναι το 4-4-1-1. Όλα τα άλλα είναι νάχαμε να λέγαμε. Εδώ κύριε είναι ανδρικό παιχνίδι. Αυτά που θέλουμε να βλέπουμε κάθε Κυριακή. Τι να βλέπουμε; Τις ομάδες δορυφόρους σε γήπεδα χωράφια με αμφίβολους διαιτητές και με ελληνικό var; Δεν μου χρειάζονται. Κάθε Κυριακή κόντρα υποτίθεται των καλύτερων παικτών, και των προέδρων με τα ατού τους. Γιατί να φτιασιδώσω μια ισοπαλία ή να παίξω με πούλμαν ; Για να μου μπει ο Μάνταλος την άλλη Κυριακή και να βάλει δυό γκολ με τα πράσινα πουλιά; Δεν με ενδιαφέρει. Είμαι με τον Φάντροκ : Είμαι με την εμφάνιση κι όχι με το αποτέλεσμα. Ας του πάρω τα σώβρακα, κι ας χάσω. Κι επιτέλους ας εκτεθούν οι ήρωες, κι όσοι δεν μπορούν, ας πάρουν τον πούλο. Πώς θα κάνεις ξεκαθάρισμα του ρόστερ; Παίζοντας με το Αγρίνιο;

Διότι την Κυριακή, η ΑΕΚ πρέπει να βγάλει το θράσος της στις θέσεις που το έχει. Και φυσικά δεν πιστεύω οτι ο ΟΦΗ έχει καλύτερους παίκτες, για να απαντήσω στον Δημήτρη. Μπορεί να έχει καλύτερη ομάδα, αλλά όχι καλύτερους παίκτες. Είπαμε, δεν έχουμε προπονητή. Όμως αυτόν θέλανε οι δυο τρεις που διοικούν. Οπότε ας τον κάνουν να φαίνεται Μίχελς. Το να ταμπουρωθούν, δεν θα ευχαριστήσει κανέναν. Ούτε καν τον αντίπαλο, που πάλι θα μιλήσει οτι κέρδισε μια θλίψη. Ενώ θέλει πάντα να κερδίζει ομαδάρες, όπως μας λέει κι ο άτυχος Σάββας.

Ειλικρινά δεν έχω να φοβηθώ κάτι για την Κυριακή. Ούτε η ΑΕΚ θα μικρήνει, ούτε και θα αλλοιωθεί πουθενά. Το οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα είναι ίσως μια απαρχή για σκέψεις κι εξελίξεις. Ή ξεκατίνιασμα ή ενίσχυση. Θετικά και τα δύο. Σε έναν μαραθώνιο, στον οποίον βλέπουμε σίγουρα ποιός είναι η καλύτερη ομάδα : κακά τα ψέμματα, κι ο έχων όμματα, ορά. ΠΑΟΚ κύριε. Όλα τα άλλα είναι απλά για την ποδοσφαιρική πλέμπα και για τα πρωτοσέλιδα.

Υγ1. Το παιχνίδι δεν θα το δω αφού θα βρίσκομαι στο εξωτερικό. Την κάλυψη του θα την κάνει ο Αλέξανδρος ο Παρατηρητής.

Υγ2. Άκουσα σήμερα τον Τσακίρη, κατά τύχη. Κι αφού είπε οτι η ΑΕΚ έχει το πρόβλημα του Μάνταλου και του Μπάρκα, ανέφερε οτι χτύπησε κι ο Ζεράλδες. Πήγε να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Δηλαδή αν ήταν καλά, θα έμπαινε στο γήπεδο; Στον εσωτερικό κανονισμό, δεν έχουν γράψει οτι όποιος τραυματιστεί επειδή φοράει τακούνια, σηκώνει πρόστιμο;

Υγ3. Έγινε πάρτυ προχθές και φυσικά μέθησε όλη η τέως γιουγκοσλαβική παροικία. Μάλιστα το σχετικό βίντεο το ανάρτησε η γυναίκα του Λιβάγια. Δεν κατάλαβα τον λόγο του προστίμου. Επειδή ξενύχτησαν; Ας τους λέγανε οτι στις 11 το πάρτυ τελειώνει. Τι τους άφησαν μέχρι τις 3 το πρωί; Να δουν αν θα τηρήσουν τον κανονισμό; Ή τους λείπουν τα χρήματα από τα πρόστιμα; Ή μήπως δεν τους λείπει τίποτα, αλλά απλά κατανόησαν κι αυτοί, οτι άλλοι διοικούν; Κι αντί να τους αφήσουν εκτός ομάδας, τους ρίξανε τα πρόστιμα ; Σάμπως και τα παιδιά δεν ξέρουν οτι μετά από αυτά, δεν υπάρχει τίποτα; Σπουδαία διοίκηση !!! μην πει κανένας για τα συνθήματα. Αυτά τα είπαν οπαδοί, που φυσικά έχουν το ακαταλόγιστο.

Στην Ριζούπολη σήμερα τελικά, θα παρακολουθήσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Εγώ από την τηλεόραση αφού έτρεχα να φτάσω σπίτι μετά την επιστροφή μου από το πανέμορφο Λουξεμβούργο, το οποίο και συστήνω για όσους δεν έχουν πάει. Όπως με συστάσεις θάναι το παιχνίδι με τον Βόλο. Την σύσταση του Μπέου, που πάντως έχει φτειάξει μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα. Την σύσταση του διαιτητή που σφυράει, που πλέον δεν κρατάει ούτε καν τα προσχήματα ο Περέιρα. Στον απόηχο της σύστασης του ελληνικού var , όπως διάβασα οτι έκρινε το χθεσινό παιχνίδι στο τηγάνι.

Ξεκινήσαμε με το αναμενόμενο και πλήρως λογικό 4-2-3-1. Για τη νίκη – μονόδρομο, εν όψει της δύσκολης συνέχειας. Μια συνέχεια βέβαια, που έχει να κάνει με τον στόχο της ομάδας. Το να χαρακτηρίζεις κάτι δύσκολο όταν δεν έχεις προσδιορισμένο στόχο, δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό, αλλά δεν βαριέσαι τώρα. Όπως δεν βαρεθήκαμε κι εμείς στο πρώτο μέρος. Ήταν ένα πολύ όμορφο παιχνίδι, που τα είχε όλα.

Ένα πρώτο τέταρτο, που η ΑΕΚ ήταν τέλεια. Πίεσε ψηλά, έκλεισε τον αντίπαλο στην περιοχή του, δεν τον άφησε θα έλεγα να περάσει την σέντρα, κι έβγαλε και δυό ομαδικούς συνδυασμούς, που είχαμε καιρό να δούμε. Δούλεψαν τα δύο άκρα καλά, ξέρανε ακριβώς τι να κάνουν, είτε από τα φτερά είτε από τον άξονα, αλλά το σκορ δεν άνοιξε. Οπότε ο Βόλος ισορρόπησε το παιχνίδι. Με ξεκάθαρη κι αυτός τακτική : Όχι μαζική άμυνα, κι όχι πανικός καθώς αναζητάμε την αντεπίθεση. Μια αντεπίθεση που ήταν στοχευμένη : Πολύ γρήγοροι κι ευέλικτοι επιθετικοί, πάνω στο βαρύ αμυντικό μας δίδυμο.

Κι ήταν πιο τυχερός από εμάς. Κατώρθωσε και προηγήθηκε με ένα καταπληκτικό γκολ του Τόρες, που κι ο πιο αδαής είδε την διαφορά του από τον δικό μας μπροστινό. Αυτό το άνοιγμα του σκορ, φανέρωσε κι όλες τις κατ’ ουσίαν αδυναμίες μας. Πλέον χάθηκε η εμπιστοσύνη προς την δεξιά πλευρά και προσπαθούσαμε κύρια από τα αριστερά, όπου εντοπίστηκε όλη η δύναμη πυρός μας : Ο κορυφαίος σήμερα Λιβάγια, ο Μάνταλος κι ο Χούλτ. Επίσης φάνηκε ξεκάθαρα και τι επιδίωκε ο αντίπαλος. Να κάνουν παιχνίδι τα στόπερ μας.

Την πάλεψε την τακτική αυτή, όμως η ΑΕΚ ισοφάρισε. Ήταν μια φάση που δικαίωσε τον Λιβάγια, κι αυτή όμως με κάποια δόση τύχης, αφού για εκατοστά της τρίχας, δεν βρήκε την μπάλα ο Βέρντε. Μια τύχη που μας γύρισε την πλάτη μερικά λεπτά αργότερα, όταν ο Λιβάγια πέτυχε μια τρομερή γκολάρα, που ακυρώθηκε όμως από το var, αφού η κορυφή της γόβας ήταν ένα πόντο πιο μπροστά. Όμως η ΑΕΚ είχε γυρίσει πλέον το παιχνίδι.

Ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση της, κι έδειξε και στον Κωστένογλου τι της έλειπε : Όταν βλέπεις τον Λιβάγια να αφήνει την αριστερή πτέρυγα και να γυρνάει στο κέντρο για να φτειάξει το παιχνίδι, κατανοείς οτι χρειάζεσαι κάποιον χαφ. Διότι εκεί ήταν και η άλλη αδυναμία της ομάδας. Οτι το παιχνίδι δεν γινόταν από το κέντρο. Σε μια τέτοια φάση εδέησε η μοίρα να φέρει τον Μάνταλο εκεί, και να κερδίσει την κόκκινη κάρτα του αντιπάλου του. Τα πράματα μοιάζανε στοιχειωδώς πιο εύκολα για το δεύτερο μέρος.

Εφόσον βέβαια βοηθούσε κι ο πάγκος. Που προσπάθησε να το κάνει βέβαια, αλλά με μια αμφίβολη έμπνευση. Τον χαφ τον έψαξε στο πρόσωπο του Μάνταλου, και η ομάδα πήγε σε ένα περίεργο 4-4-2, με τον αρνητικότατο Ολιβέιρα μέσα και τον Λιβάγια έξω αριστερά, πολύ μακριά από τον επικίνδυνο χώρο της δράσης του. Άλλο τραβιέμαι έξω και δημιουργώ πρόβλημα στην άμυνα, κι άλλο παίζω εξτρέμ. Δηλαδή αντιμετωπίζω τακτοποιημένη άμυνα. Μπέρδεμα χονδρικά και σύστημα αδούλευτο που πιο πολύ θα στηριζόταν σε γιόμες για τους δυό ψηλούς και με δεδομένη την παθητικότητα του αντιπάλου.

Και το αλαλούμ, πράγματι έκανε την εμφάνιση του. Μια τραγική ανάπτυξη, άναρχη, και το σύστημα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Το μόνο που είδαμε ήταν μια σαφέστατη βελτίωση στην φυσική κατάσταση. Όπως επίσης κι ένα παιχνίδι καλό σε ρυθμό και σε πάθος, που το έβλεπες ευχάριστα αν δεν ήσουν σε συναισθηματική εμπλοκή με την ομάδα. Μια ομάδα που δεν είχε αρχή και τέλος, αλλά είχε μια πολύ βαρειά φανέλα, που της έδωσε δυό γκολ – και τα δύο με τον Μάνταλο, που υποχρεωτικά μπήκε στους διακριθέντες – αλλά και τον Γιακουμάκη που έδωσε δύναμη και πίεση μπροστά, όπως και την ασίστ για να κερδηθεί το πέναλτυ.

Αυτό λοιπόν το χάος, υποχρεωτικά έδωσε και το μπέρδεμα στον πάγκο. Περαιτέρω εννοώ, πέραν του αρχικού. Τι να μπει ο Παουλίνιο, τι να μπει ο Κρίστισιτς ή ο Ντέλετιτς, σε τι να γυρίσει το σύστημα, και βάλτε ό,τι θέλετε σε μια ρουλέτα. Κανείς δεν καταλάβαινε τι γινόταν, ούτε ο Τσιντώτας που είχε πάει στην γωνία του τείχους κι έφαγε ένα αστείο γκολ, ούτε εμείς που δεν καταλαβαίναμε την αριθμητική υπεροπλία των παικτών μας, ούτε φυσικά και οι κάμερες για μια μπάλα που σαφώς είχε περάσει την γραμμή αλλά το γκολ δεν μέτρησε. Για την ιστορία απλά να πω οτι κερδίσαμε 3-2, κι οτι όσοι παίκτες έπρεπε να μπουν μπήκαν, αλλά θέλανε και μια καθοδήγηση ρε αδερφέ. Έλεος με τον Κωστένογλου που φίλαγε τα δάχτυλα του.

Συμπερασματικά, θέλω να πω οτι το παιχνίδι μου άρεσε κι ήταν σαφέστατα παιχνίδι τοπικού πρωταθλήματος δυό πολύ αφελών ομάδων. Κι ο Βόλος πολύ καλά κάνει. Απολαμβάνει την τρέλα του ροκ προπονητή του, που δεν έχει στόχους. Θα μου πεις οτι και η ΑΕΚ το ίδιο σου δείχνει. Ένα μικρό ταμπού είναι, πού θα πάει, θα το ξεπεράσουμε. Κι εγώ κι όσοι πήγαν σήμερα στο γήπεδο, που ήταν αρκετοί. Το πρόβλημα είναι αλλού. Οτι η ΑΕΚ δεν έχει ροκ προπονητή. Έχει κάποιον που πιστεύει οτι δουλεύει, και φυσικά είναι το ακριβώς ανάποδο από το ροκ. Που όμως έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Και δεν παίρνει τη νίκη επειδή κάνει τα ορθολογικά, αλλά επειδή κάθονται οι συζεύξεις των πλανητών ή των αγίων. Και βέβαια η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα τοπικού πρωταθλήματος, οπότε και η τρίτη θέση είναι ένας καλός στόχος και θέλει κι αυτό δουλειά. Δύο γκολ από τον Βόλο; Επικίνδυνες καταστάσεις μυρίζομαι. Ευτυχώς δεν θα το δω, θα λείπω στην Σικελία λόγω υποχρεώσεων.

Σπάνια διαβάζω συνεντεύξεις ποδοσφαιριστών ή αθλητικών παραγόντων. Δεν νομίζω οτι προσφέρουν κάτι, αφού για μένα πάντα ο καθρέφτης είναι το γήπεδο. Με τον Ίβιτς όμως έκανα μια μικρή παρέκκλιση, αφού τον θεωρώ ποδοσφαιρική προσωπικότητα κι επίσης εκτιμώ το οτι είναι λιγομίλητος. Και σίγουρα τρέφω και μια μικρή ελπίδα οτι θα μπορούσε να παρασύρει κάπως και τον εγγυητή, που είναι σίγουρο οτι πλέον έχει δει κι έχει αποδεί.

Πολλές λεπτομέρειες δεν χρειάζονται, απλά μια μικρή σταχυολόγηση. Με πιο βασική την θέληση του η ομάδα να παίξει ένα σωστό 4-2-3-1. Το οποίο σημαίνει θέαμα και περισσότερη επίθεση. Αυτό δηλαδή που θέλουμε κι εμείς, και που δεν το βλέπουμε αφού δεν έχουμε τους παίκτες για να το παίξουν, όποτε ο εκάστοτε προπονητής δεν χέζεται και δεν κατεβάζει την ομάδα με το παθητικό 3-5-2 , που φυσικά είναι πεντάδα στην άμυνα.

Είναι λοιπόν σε πλήρη σωστή σκέψη ο Ίβιτς οτι χρειάζεται ένα αριστεροπόδαρο στόπερ – που δεν είναι ο Τσιγκρίνσκι φυσικά – , ένα καθαρό αριστερό εξτρέμ της προκοπής, και βέβαια ένα υψηλόσωμο αμυντικό χαφ. Φυσικά αυτά δεν είναι καινούργια και φαινόντουσαν ολοκάθαρα σε όποιον βλέπει και ξέρει μπάλα. Τα έχω πει κι εδώ μπόλικες φορές, αλλά τα τονίζω ξανά, αφού φαίνεται οτι στην εταιρεία βρέθηκε ο άνθρωπος που πιστεύει τα ίδια. Μέχρι τώρα είχαμε απλώς τους Δημάτους και τους στρατούς του, να μας μιλούν για υπερπλήρες ρόστερ και άλλα κουραφέξαλα. μακάρι λοιπόν να τους βρει ο Ίβιτς και μακάρι και να τους πάρει, τον Ιανουάριο κιόλας.

Ο τεχνικός διευθυντής επίσης μίλησε για παίκτες, που μάλλον βρίσκονται σε στόχευση για το καλοκαίρι. Αυτούς τους χώρισε σε τρεις κατηγορίες : Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που ερχόμενοι, κάνουν αμέσως την διαφορά. Στην δεύτερη είναι αυτοί που θα είναι επένδυση για το μέλλον, και στην τρίτη είναι αυτοί που θα έρθουν να καλύψουν διαπιστωμένα κενά. Κι εδώ αρχίζει και η συζήτηση και το μέτρημα.

Την δεύτερη κατηγορία, δεν αξίζει καν να την πιάσουμε. Δεν μας αφορά ρε αδερφέ αυτήν την στιγμή. Μακάρι να βρει αυτούς που πιστεύει και μακάρι να του βγουν κάποια στιγμή. Αυτό είναι ένα μέγεθος που μάλλον κρίνει το τμήμα scouting και δεν έχει να κάνει άμεσα με την ομάδα. Οπότε την αφήνουμε στην άκρη αυτήν την κατηγορία. Πάμε στις άλλες δύο.

Ειλικρινά μπερδεύομαι με την διάκριση της πρώτης και της τρίτης κατηορίας. Σημαίνει οτι έχουμε κάποιον παίκτη που καλύπτει μια θέση, αλλά δεν την καλύπτει ικανοποιητικά; Οτι παίζει καταχρηστικά δηλαδή σε κάποια θέση, που στην ουσία υπάρχει κενό; Ή σημαίνει οτι στο κενό, ό,τι και να έρθει θα το γεμίσει σίγουρα, αλλά δεν αξίζει να μετρηθεί η διαφορά αφού τώρα έχουμε ένα απόλυτο μηδενικό; Διότι αν σημαίνει αυτό, τότε θα πρέπει να ψάξουμε κι άλλο στο μέλλον, αξαλείφοντας την τρίτη κατηγορία και παραμένοντας μόνο στην πρώτη. Δηλαδή δεν θα έχουμε κενά, αλλά θα πρέπει να βρούμε παίκτη που να κάνει την διαφορά ααντικαθιστώντας αυτόν που πήραμε, κι είναι βαθμολογία βάσης ή λύση αναγκαστική. Αν δεν σημαίνει αυτό, τότε το μπέρδεμα μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Βλέπετε είμαι της άποψης οτι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αλλά ποδοσφαιρικά, όταν έχεις κάπου κενό, ψάχνεις να βρεις κάποιον που είναι αρκούντως καλός, τόσο ώστε να εξαλείψει το κενό, αλλά ταυτόχρονα να σου κάνει και την διαφορά. Έστω κάνοντας συγκρίσεις με άλλες εποχές.

Όμως να μην το κουράζουμε. Εκτός αν ο Ίβιτς φωτογραφίζει κάποιον και δεν μιλάει γενικά κι αόριστα. Ας πούμε για τον Μάνταλο. Παράδειγμα λέω, έτσι; Που επειδή η ομάδα δεν έχει αριστερό εξτρέμ, αναγκάζεται ο αρχηγός να καλύψει αυτό το κενό, και δεν μπορεί βέβαια να παίξει στην θέση της αρεσκείας του, που είναι ακριβώς αυτό που παίζει ο Λιβάγια σήμερα. Άλλο κάτι δεν μπορώ να βρώ, αφού στην θεωρία, η πρώτη κατηγορία είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να κάνει κάποια διαφορά σε σχέση με αυτό που έχεις, και πάντα θα βγαίνει κάποιος καλύτερος παίκτης. Δηλαδή, ποιός παίκτης μας δεν μπορεί αυτήν την στιγμή να αντικατασταθεί με κάποιον άλλον. Άντε να εξαιρέσω τον Λιβάγια. Δεν βρίσκω κανέναν άλλον. Θα μπορούσα να πω και για τον Βράνιες, αλλά ο δανεισμός του δεν μου το επιτρέπει.

Όλα τα άλλα, είναι απλά μπαρουφολογίες, κι από αυτά έχουμε χορτάσει. Κι αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι οτι η ομάδα είναι καλυμμένη μόνο στην θέση του τερματοφύλακα. Οπουδήποτε αλλού, πάσχει. Είτε με κενά, είτε με ποιότητα. Ό,τι θέλεις διαλέγεις και παίρνεις. Και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Απλά καθείστε και βάλτε κάτω όλο το υλικό. Μιλάμε για τριάντα παίκτες. Με κεντρικά μπακ έναν δανεικό, κι έναν γυάλινο. Με μόνη αξιόπιστη λύση, τον άνθρωπο του πάγκου. Τον Οικονόμου. Αξιόπιστη αλλαγή δηλαδή.

Πάρτε τα πλάγια μπακ. Ο ένας είναι πιο καλός αμυντικά, κι ο άλλος πιο καλός επιθετικά. Κι από τις δύο μεριές. Στο κέντρο υπάρχει ένα σαμιαμίδι που δεν μπορεί να βλέπει μπροστά, στην ουσία κανένα εξτρέμ δεν υπάρχει, και φυσικά δεν διαθέτουμε και δύο χαφ της προκοπής και της κάποιας προσωπικότητας, να κρατήσουν την μπάλα, να αλλάξουν τον ρυθμό του παιχνιδιού, και να δώσουν κουράγιο στους υπόλοιπους. Τα είπαμε και στην διάρκεια των κριτικών των αγώνων: Όταν ο Μάνταλος έχει γίνει δυό φορές αλλαγή, την μία με τον Κλωναρίδη και την άλλη με τον Χούλτ, αυτό δείχνει και το μέγεθος του αρχηγού. Ο Κρίστισιτς κολυμπάει στα ρηχά, και φυσικά παίκτες Ζεράλδες και Γαλανόπουλος, δεν υπάρχουν.

Όμως να μην το κάνω τόσο τραγικό. Ας σεβαστώ όλους εκείνους που πήραν διαρκείας και θα πάνε στο γήπεδο. Κι ας πω λοιπόν, οτι ο Γαλανόπουλος είναι καλή αλλαγή κι αυτός, κι οτι περιμένουμε όλοι μας το στοίχημα Βέρντε και Ολιβέιρα. Άντε κι αν δυναμώσει ο Αλμπάνης, που κι αυτός βέβαια φωτογραφίστηκε αφού είναι το μόνο καθαρό αριστερό εξτρέμ που έχουμε. Ή μήπως κάνω λάθος; Μπορεί και να κάνω. Όμως να πω και το τελευταίο, δίνοντας τις ευχές μου στον Ίβιτς.

Πρόσφατα πήγα σε μια κηδεία. Δεν μπήκα στην λειτουργία και καθόμουν έξω με Αεκτζή σοβαρότατο, που όμως δεν πηγαίνει στο γήπεδο πλέον και δεν αγοράζει τα τρία vip διαρκείας, που έπαιρνε ακόμα κι όταν ήμασταν στην τρίτη κατηγορία. Και μου λέει ξαφνικά : Ξέρεις κάτι ρε Στήβεν; Παλιά, εσύ κι εγώ, πηγαίναμε στα γήπεδα για να δούμε τους παίκτες. Τον Παπαϊωάννου, τον Μαύρο, τον Δομάζο, τον Δεληκάρη. Τώρα στα γήπεδα υπάρχουν κάτι αθλητές που τρέχουν και παρεπιπτόντως ξέρουν να κλωτσούν και λίγο την μπάλα. Πηγαίναμε να δούμε ποδοσφαιριστές δηλαδή. Τώρα, αν πάει κάποιος στο γήπεδο, για ποιόν να πάει;

Δεν απάντησα. Απλά κούνησα το κεφάλι. Κι απλά σκέφτηκα οτι το να έχεις ομάδα χωρίς παίκτες, είναι κάτι το ανέφικτο. Κι οτι αυτοί που λένε οτι εμείς θέλουμε την ομάδα κι όχι τον παίκτη, είναι σημερινό life style κι οτι έχουν φάει όλη την προπαγάνδα των δημοσιογράφων. Που ακριβώς κι οι ίδιοι, ξέρουν οτι η δημοσιογραφία είναι ενταγμένη στις ορέξεις των εγγυητών των ομάδων. Αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από το δεν ξέρω ποιό ναρκωτικό. Της φανέλας; Της ιδέας; Του δεν ξέρω τι να κάνω την Κυριακή; Διότι θαύματα δεν γίνονται. Ενώ θα κάνανε το απόλυτο σωστό και φυσιολογικό, αν αφήνανε τον Ίβιτς με άδειες εξέδρες να φέρει απρόσκοπτα τις κατηγορίες των παικτών που θέλει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, και σιγά σιγά να άρχιζαν το σπρώξιμο για κάποιο εισιτήριο, αφού η ομάδα θα ήταν σχετικά πλήρης κι έπαιζε και κάτι μέσα στο γήπεδο.

Υγ. Επίτηδες δεν μίλησα για τον προπονητή, με εξαίρεση τα κεφαλαία στην προτελευταία γραμμή. Κρίνεις κάποιον, όταν έχει τα προσόντα για να κριθεί. Εκτός πάλι αν ο Ίβιτς έβγαλε κι εκεί φωτογραφία. Δηλαδή οτι εξακολουθεί να βλέπει τον Κωστένογλου ως ποδοσφαιριστή, έστω παλαίμαχο. Οπότε πρέπει να του υποκλιθώ για την φαρμακερή ατάκα του, αν και δεν τον έχω για τόσο ξυπνιό. Πάντως να του πω εγώ αν το αγνοεί : Μια ομάδα για να γίνει τέτοια, πρέπει να έχει προπονητή. Το να φέρνεις παίκτες που θα κάνουν την διαοφορά αλλά με προπονητή της πλάκας, απλά πετάς τα λεφτά σου.

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τον αγαπητό και φίλο, Κώστα, ΄είναι αυτό το μίνι αφιέρωμα. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω σελίδες για τον τεράστιο δημοσιογράφο, αλλά σέβομαι το δικό ύφος γραφής : Το δωρικό στυλ, αυτό που προκαλούσε τον αναγνώστη να στίψει το μυαλό του και να σκεφθεί. Άλλωστε αυτό το στυλ καθιέρωσε στην τρομερότερη στήλη που βρέθηκε σε αθλητική φυλλάδα από καταβολής τους : Τον αποδυτηριάκια.

Ένας αποδυτηριάκιας, που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα στο ρεπορτάζ, στην σάτυρα, και στην κρίση, είτε μιλάς για μπάλα, είτε για πολιτικά, είτε για κοινωνικά ή οικονομικά δεδομένα. Μια στήλη πάμπλουτη στο παρασκήνιο – εξ ου και το όνομα της – που απολάμβανε όμως τον σεβασμό όλων των πρωταγωνιστών του προσκηνίου. Χωρίς ποτέ να δώσει κανέναν. Με τον απόλυτο κώδικα της παλιάς δεοντολογίας και με την απόλυτη παραδοχή για την ποιότητα του γραπτού : Όποιος αγόραζε τον Φίλαθλο, απλά τον γύρναγε ανάποδα, και ξεκίναγε από τον Καίσαρη.

Ένας Καίσαρης, που κατέληξε επί Φιλάθλου, στο απόγειο της καριέρας του. Με το μεστό ύφος του, τον λακωνικό σαρκασμό, τα χιλιάδες ψευδώνυμα για τους παράγοντες ή τους τραμπούκους, και την αλάνθαστη κρίση του. Απουσίαζε μόνο τος Κυριακές, που υπήρχαν τα σεντόνια, τα οποία τα αράδιαζε ο Καραγιαννίδης.

Λέω απόγειο για τον Κώστα, διότι το περιβάλλον του Φίλαθλου, ήταν τόσο ελεύθερο, που κατώρθωσε κι έβγαλε όλο το γίγνεσθαι της δημοσιογραφάρας, όλη την πολύτιμη εμπειρία του, και όλη την οξυδέρκεια του. Ένας Καίσαρης, που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στα γραφεία της εφημερίδας, κι έστελνε πάντα τα κείμενα με fax κι αφού τον κυνήγαγε ο Κολοκοτρώνης. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για έλλειψη επαγγελματισμού. Θα ήταν πολύ ρηχό. Το κείμενο ήταν πάντα έτοιμο, κι απλά ο Κώστας ασχολείτο να πλουτίσει τις γνώσεις του με την ίντριγκα. Νόμιζε οτι το είχε στείλει.

Οι ιστορίες που θα μπορούσα να διηγηθώ είναι πάμπολλες. Από την απλή ασκητική ζωή του, μέχρι την τρέλα του στις παρέες, που ήταν από τις ψυχές. Είτε οι παρέες ήταν απλοί άνθρωποι του καφενείου,  είτε πολιτικοί, είτε πλούσιοι παράγοντες. Οι ατάκες που καθιέρωσε είναι πλέον σε καθημερινή χρήση, αποτέλεσμα προσωπικής συλλογιστικής κι ενός αστείρευτου χιούμρο, που έφτανε σε παροξυσμό πολλές φορές όταν απουσίαζε η κοινή λογική και η απλή πεπατημένη. Είχε τρομερό πάθος με το αυτονόητο και με την διατρέβλωση που επιχειρούσαν τα ΜΜΕ. Κι εκεί το χαρτί δεν τον κράταγε. Μπορεί και να το έσκιζε με το στυλό του, αν προηγουμένως δεν είχε σπάσει το δάκτυλο του.

Ξέρεις γιατί ο άνθρωπος βάζει εκκλησάκια στην άκρη του δρόμου; Για να θυμάται την βλακεία του. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν ο Έλληνας ταξιδεύει στο εξωτερικό, με το που πατάει το πόδι του, τον πιάνει μια ατέλειωτη καύλα. Δεν πηδιούνται οι Ελληνίδες; Ρε συ, ο Ρέμμος με τον Δήμα δεν είναι τώρα ( ερώτηση προς τον Λιάνη ); Ο Λιάνης απάντησε οτι ο Ρέμμος τραγουδούσε με τον τάδε, κι οτι εκεί μάλιστα έκανε και μια εκδήλωση ως υπουργείο πολιτισμού. Ο Καίσαρης του αντιγύρισε, οτι δεν μίλαγε για το τραγούδι.

Αν γέλασα τόσες φορές όταν τον διάβαζα, όταν πήρα κι εγώ την στήλη στην φυλλάδα και τον γνώρισα τα βράδυα που βγαίναμε έξω, εκεί στην κυριολεξία πέταξα στα σύννεφα. Τα πάντα ήταν σπάνια. Η ευφράδεια, η ειρωνεία, οι παραβολές, αυτός ο αλάνικος τρόπος του να σου γυρνάει την σκέψη και να σουφωτίζει μονοπάτια, που ούτε καν τα έβλεπες. Και φυσικά μετα τό γέλιο, ήρθε και εκείνη η στιγμή της λύπης. Οι μισθοί στον Φίλαθλο ήταν της πλάκας, οπότε όταν του έδωσαν παχυλό μισθό σε άλλο έντυπο, ο Καραγιαννίδης του είπε οτι πρέπει να φύγει μπας και φτειάξει την ζωή του, αλλά οτι δεν θα ξαναγράψει έτσι. Πόσο δίκιο είχαν και οι δυο.

Ο Καίσαρης ουδέποτε έκρυψε οτι ήταν Ολυμπιακός. Ουδέποτε όμως έβαλε το οπαδικό του πάνω από την δημοσιογραφία, που άσκησε στον Φίλαθλο. Όμως η κοινωνία έχει άλλες απαιτήσεις και ο κάθε εργαζόμενος, τις δικές του ανάγκες. Ίσως κι αυτός να είδε οτι και η εφημερίδα είχε αρχίσει κι αυτή μια τρομερή μετάλλαξη, μέχρι την στιγμή που έκλεισε.

Εν πάσει περιπτώσει, εγώ ευχαριστώ την τύχη που τον γνώρισα. Για την δημοσιογραφική του υπόσταση και για όλες τις προσπάθειες που έκανε να μου διατηρήσει τότε, ένα ύφος πολύ επιθετικό που είχα, κι εκείνο τον τρόπο γραφής, που πιο πολύ έμοιαζε με χέσιμο, παρά με συγκροτημένη σκέψη κι αρχή μέση και τέλος, που σώνει και καλά θα έπρεπε να έχει κανόνες. Γι αυτόν, όπως μου εξηγούσε, ήταν πιο εύκολο αφού τα αποδυτήρια ήταν μικρες ατάκες, που δεν απαιτούσαν κανόνες. Εγώ θα έπρεπε να έχω αποδυτήρια σε συνεχή ροή. Κάποιες φορές μου είχε δώσει τα εύσημα. Ήταν ένας λαμπρός συμπαραστάτης απόλυτα συνεπής σε εκείνη την παλιά σχολή που έγινε στοά. Στην οποία μπήκε ξανά σήμερα, και οδεύει να συναντήσει για τα ουίσκι τους, τον Ηλία Μπαζίνα. Ας είναι ευλογημένα όλα εκείνα τα ραδίκια που θα τον ακουν να τους μιλάει, όπως έλεγε. Άλλος ένας αναντικατάστατος στο χώμα, όπως συχνά επαναλάμβανε.

Μονόδρομος για την νίκη, διάβασα. Φυσικά. Φέτος όλα τα παιχνίδια θα είναι μονόδρομος και ντέρμπυ, κι άρα όλα θα έχουν ενδιαφέρον όσο η βαθμολογική διαφορά θα παραμένει σε ανεκτά επίπεδα. Όμως το σημερινό παιχνίδι ξεχωρίζει αφού ο κοντός πρόεδρος έχει φροντίσει να έχει χωράφι για γήπεδο, αλλά να θεωρείται και κομβικός λόγω των πολύ καλών σχέσεων που έχει με τους δυό ανταγωνιστές εγγυητές.

Η ομάδα κατέβηκε με το αναμενόμενο 3-5-2. Ξεκίνησε με κάποια διάθεση να παίξει μπάλα, όμως προσέκρουσε πάνω στην καλά οχυρωμένη Λάρισα, αλλά και στον κακό αγωνιστικό χώρο. Όταν μάλιστα ξεπέρασε ο αντίπαλος το αρχικό του μούδιασμα και βγήκε ελαφρώς μπροστά, στον χώρο του κέντρου εννοώ, χάσαμε την συνοχή μας και φάγαμε και κάποιες κατεβασιές στην περιοχή μας.

Η ΑΕΚ υπέφερε λόγω του φανερά ανέτοιμου Ολιβέιρα. Δεν υπήρχε ο συμπαραστάτης στον Λιβάγια, ούτε κι ο αποδέκτης κάποιων προσπαθειών από τα πλάγια που κάναμε. Όμως ο πρωταγωνιστής ήταν άλλος : Η δύναμη και οι πολύ σκληρές προσωπικες μονομαχίες. Που φέρανε κακές αναπτύξεις εκατέρωθεν, και μπόλικες μακρινές μπαλιές. Οπότε το θέαμα πήγε περίπατο σαν ποδόσφαιρο, δίνοντας την θέση του στο ξυλίκι. Σε αυτό το ξυλίκι, ήταν πιο επικίνδυνη η ΑΕΛ, χωρίς όμως να απειλήσει ουσιαστικά.

Φυσικά κι εμείς δεν απειλήσαμε σοβαρά, όμως άντε να έχουμε το ελαφρυντικό της προσαρμογής σε αυτό το κρανίου τόπο γήπεδο, που εύκολα τραυματίζεσαι. Όμως παρότι δεν είδαμε μπάλα, το παιχνίδι και ο Ουάρντα μας κράτησαν ζωντανούς. Διότι η μπάλα αναβοκατέβηκε μπόλικες φορές και η αναμέτρηση είχε πολύ καλό ρυθμό αλλά και πάθος. Ψηλή ένταση και αγωνία, που πάντα κεντρίζουν το ενδιαφέρον και σε κρατάνε να δεις κάποιους αγωνιστές. Έστω κι αν τα συστήματα έχουν πάει περίπατο.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την είσοδο του Ντέλετιστς και την έξοδο του Ολιβέιρα. Με το σκηνικό περίπου ίδιο. Ξύλο, τζαρτζαρίσματα και πολύ δυνατές μονομαχίες. Στο πρώτο διάστημα όμως είχαμε και τρεις ζόρικες τελικές. Ένα τρομερό σουτ του Λιβάγια που βρήκε στο δοκάρι, και δυο θανατηφόρες τελικές της Λάρισας, που το γκολ σώθηκε πάνω στην γραμμή μας στην κυριολεξία. Στη δεύτερη ανακατεύθηκε το var, δεν δόθηκε κάποιο πέναλτυ, την ώρα που μας είχε χαρίσει και μια κόκκινη ο διαιτητής στον Παουλίνιο.

Το παιχνίδι ανέβηκε σε ένταση, με τα εξής χαρακτηριστικά : Η Λάρισα ήταν πιο επικίνδυνη σε κατά μέτωπον τελικές, ενώ η ΑΕΚ προέταξε ένα φλύαρο passing game, που όμως έφερνε κατοχή μπάλας και κάποιους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, όπου ψαχνόταν κάποια ατομική ενέργεια ή κάποιο μακρινό σουτ. Το σίγουρο ήταν οτι είχαμε δυσκολία στην ανάπτυξη, αφού κι ο Μάνταλος ήταν ξανά ωσεί παρών. Πάντως όσοι μπορούσαν, προσπαθούσαν.

Ροντέο λοιπόν προμηνυόταν, ειδικά όταν σε αυτό το ρινγκ, μπήκε κι ο Ζεράλδες. Κατά τύχη μπήκε. Δεν είδε κάτι ο προπονητής, απλά χτύπησε ο Μπακάκης. Κι είναι τέτοιο το βάθος του ρόστερ, που σου επιτρέπει να βλέπεις τους πάντες παντού. Όπως έβλεπες τα δεκάδες φάουλ και τα δεκάδες λάθη. Σε ένα τέτοιο, και μετά από πίεση του καλύτερου σήμερα και πάλι, Λιβάγια, παραλίγο να πετύχουμε κι ένα γκολ. Αυτό δεν ήρθε, ήρθε όμως η κανονικότητα στο τέλος, με την έξοδο του Μάνταλου – είναι τουλάχιστον αστείο να βγάζεις έξω δεύτερη φορά τον υποτίθεται καλύτερο σου – και με την τακτοποίηση της άμυνας πίσω με τον Οικονόμου.

Εν πάσει περιπτώσει, αν το ζητούμενο ήταν να βγάλει η ομάδα ψυχή και καρδιά, μάλλον την έβγαλε όπως θα γράψουν αύριο οι ψυχάκηδες. Και θάναι και χαρούμενοι. Διότι όπου φτωχός, κι η μοίρα του. Κι η μοίρα του φτωχού είναι να υμνεί τον ηρωισμό του, και να παραδέχεται εμμέσως οτι είναι κι άτυχος που δεν έχει παίκτες. Ούτε στην επίθεση, ούτε στο κέντρο. Αλλά αν τα είχαμε αυτά, φυσικά δεν θα ήμασταν ικανοποιημένοι με την ισοπαλία. Ενώ τώρα είμαστε διότι αντέξαμε τα πλακώματα. Έτσι είναι και μην ασχολείσθε με άλλα. Αν είχες παίκτες, δεν θα χρειαζόσουν την ψυχή.

Ως γνωστόν, ο Μελισσανιδης απεχθανεται να τον αδικουν. Και ποιος το θελει άλλωστε; Ασχημο πράγμα η αδικία.

Ετσι, όταν μέτρησε με τα δάχτυλα τα φάουλ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ,τα βρήκε 12-2 υπερ του ΠΑΟΚ. Τι τα θες.Εξαλος. Ω΅γνωστόν δεν κάνει γραμμάριο πίσω σε τέτοια θέματα.

Δυο πράγματα τον βγάζουν απ’τα ρούχα του. Η αδικία και η ουρές στο ΙΚΑ. Παίρνει λοιπόν μαζι του τον “μεταφραστή” Παπαδόπουλο (ο διαιτητής ως γνωστόν ήτο Ελβετός) μπουκάρουν στα αποδυτήρια με μερικους αστυνομικούς παρατεταγμένους να κρατάνε ελληνικα σημαιακια στο διαβα των δυο αντρών καλοσορίζοντάς τους, πέφτουν μούρη με μουρη με τον τυρο-Ελβετό που βάλθηκε στο πρωτο ημιχρονο να ναρκοθετησει την υπερπροσπάθεια της ΑΕΚ και την καταρακτώδη απόδοσή της,έχοντας κλείσει “στα σχοινιά” τον αντίπαλο.

Και δικαιολογημένα-όσο και έντονα- του απευθύνθηκε εν εξάλω σχεδόν το διδυμο της ΑΕΚ. Ο “Δον Κιχώτης” και ο “Πάντσο Βίλα”.

“Δωσε και σε μας κανένα φάοουλ ρε. Τί είναι αυτά τα πράγματα; 12 οι άλλοι και 2 μόνο σε έμας”;

Οπως είναι γνωστό,τα φάουλ μοιράζονται ισόποσα. Ειναι σαν τις κρατικές επιχορηγήσεις. “.Τοσα γιδια τοσα γιούρω”.Αυτό λέει η δικαιοσύνη και η λογική. Δεν γίνεται να τελειώνει το ημίχρονο με 12-2. Που είμαστε; Στους μάο-μάο; Στη Μαδαγασκάρη; Στη Σομαλία;

Λογικό λοιπόν το ξεσπασμα του “εγγυητή” ( ο οποίος μας εγγυαται οτι δε κινδυνευουμε από τον ίδιο). “Εδώ είναι ΟΑΚΑ κύριε. Εντος έδρας και με παίζεις 12-2; Η ομάδα να τρώει σίδερα και να έπρεπε με βάση την εικόνα της να κερδίζει 3-0 και μου φρενάρεις,μου μποικοτάρεις την επένδυσή μου; Θα σε γαμίσω.
Εαν εσυ είσαι από τη Ζυρίχη,εγώ είμαι από την Κοκκινιά”. Και που να βρεις και κασκολ τέτοια εποχή. Τι να του πεις; “θα σε πνήξω με την κουλούρα και θα σου δώσω τα βατραχοπέδιλα να τα φας”; Δεν πάει.

Δεν υπάρχει σωσμός. Δεν ξέρω. Ο άνθρωπος ίσως να έχει πάθει μαλάκυνση εγκεφάλου…ίσως πάσχει από την νόσο των μουσείων. Αυτή που κατατρώγει τα εκθέματα. Σα σαράκι. Σαπίζει όρθιος πια.

Να χαρώ εγώ “μεγιστάνες”! 70 χρόνων με άσπρα μαλλιά τρυγύρω της κεφαλής,συνοδευόμενος από ένα συνοδό “Νταβέλη”  να κουτρουβαλάς στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ να βρεις τον ξενόφερτο διαιτητή να του πεις ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; Εσεις δεν συναινέσατε και δεν προτείνατε ξένους διαιτητές στα ντέρμπυ; Τι ζητάτε τώρα;

Τι να του πεις ρε μαλακαντρέα; Επρεπε να γράφει 0-3 το κοντέρ στο ημίχρονο. Αθλια εμφάνιση,μονοτερμα,με κλασσικες ευκαιρίες ο άλλος,με τον Κωστένογλου σε άλλο πλανήτη και με τα παικτάκια που έχεις κουβαλίσει να μη μπορούν να αλλάξουν μπαλιά. Τι σου φταίει ο διαιτητής βρε μπουζουκοκέφαλε; Με τα φάουλ τα έβαλες; Τι είναι τα φάουλ για να στα μοιράσει “50-50”;
Καρπούζια είναι να στα κοψει στη μέση,ή ποσοστά μετοχών; Από που και ως που,θες τα ίδια φάουλ με τον αντίπαλο, οταν εκεινος μονιμα επιτίθεται για σχεδόν 45 λεπτά και εσύ μονιμα τρέχεις ξωπίσω του να τον ανακόψεις;

Μαλάκες που θέλετε και ισόποσα φάουλ και “50-50”. Με τι ομάδα ρε κατσαπλιάδες ζητάτε τα ρέστα;

Αρκουδόγυφτοι που βγήκατε στην ποδοσφαιρικη “Αιόλου” και με τα πανέρια στα χέρια ψάχνετε για ευκαιρίες κέρδους και κορόιδα του “πεντάλεπτου”. Με τέτοια εικόνα ομάδας κανονικά -αν τα είχες “400” -που πολύ αμφιβάλω πλέον- θα έπρεπε να μπουκάρεις στα αποδυτήρια της ΑΕΚ και να αρπάξεις τον μαλάκα τον Κωστένογλου που εσύ έφερες από το λαιμό,όπως και να τα σούρεις στους παίκτες που ο ίδιος κουβάλησες.

Αλλά πως να κοιταχτεις στον καθρέφτη. Αντε και κοιτιέσαι.Τι να δεις; Το νόμιμο ή το ηθικό; Μπερδεύουν τα ειδωλα. Οπότε παμε στην εύκολη λύση. Βουτάμε αλα μπρατσέτα  έναν-δύο μπράβουςκαι “ντου” στην απέναντι πόρτα ( στο γήπεδό σου,παρουσία αστυνομίας και πας με μπράβους στα αποδυτήρια; Τοσο μάγκας πια;)

Και καλά κάνουμε σαματά.Και καλά “διαμαρτυρόμαστε”, “αναζητάμε το δίκιο μας” σα χαροκαμένες πουτάνες, και καλά  “είμεθα “υπολογήσιμο μέγεθος”.Και καλά  “μου σηκώνεται ακόμα” και δεν είμαστε τα ξερατά της Φυσης. Και καλά υπάρχουμε ακόμα ,είτε ως πρώην φυλακόβιοι με ένσημα,είτε ως μελοθάνατοι σε “λευκή κόλλα”.

Δεν κοιτάτε τα χάλια σας εκεί πέρα, να πάρτε κανένα παίκτη,να βουλώστε καμια τρύπα να μη γελάει ο κόσμος με τα χάλια σας,παρά κάνετε “μπούκες”. Ξεφτυλισμένοι. Κάντε καμιά οριστική μπούκα στο γηροκομείο Αθηνών μπας και ησυχάσουμε.