…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με καρμπόν ενδεκάδα και καρμπόν σύστημα ξεκίνησε η ΑΕΚ. 3-5-2 με τον Μπακασέτα φουλ αριστερό μπακ χαφ, λόγω βάθους ρόστερ. Χωρίς όμως ιδιαίτερη διάθεση και εμπνεύσεις. Πολύ νωθρή αμυντικά και τελείως αναιμική στην επίθεση. Είναι χαρακτηριστικό οτι σχεδόν όλες οι κρίσμες προσωπικές μονομαχίες κερδίζονταν από τον αντίπαλο, ενώ αν τα θυμάμαι καλά, η ομάδα μας δεν είχε ούτε μία τελική στο πρώτο μέρος.

Ο Άρης προσπάθησε να ξυπνήσει την ΑΕΚ, πρώτα με ένα τρομερό σουτ που εξουδετέρωσε ο Μπάρκας και το δοκάρι, μετά με ένα γκολ που ακυρώθηκε με βάση τον κανονισμό οτι ο εκτεθειμένος επιθετικός επιρρέαζε την θέα του Μπάρκα, και κατόπιν με μια ακούσια αγκαλιά του Τσόσιτς στην μπάλα εντός περιοχής. Η ΑΕΚ δεν ξύπνησε, συνέχισε να παίζει την μπάλα από αριστερά, μονότονα και χωρίς κάποιο σκοπό, και μοιραία δέχθηκε το γκολ του Λάρσον, που απέδωσε δικαιοσύνη στον αγώνα. Διότι ο Άρης ήταν αποφασιστικός στην άμυνα του, και χειμαρρώδης στην επίθεση του.

Είχε μελετήσει πολύ καλά το παιχνίδι μας με αυτήν την τακτική, οπότε παραχώρησε το γήπεδο κι άρα μοιραία η ΑΕΚ είχε την κατοχή της μπάλας, και χτύπαγε σαν κόμπρα. Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι επίθεση του Άρη που να μην φέρνει τρικυμία στην τελευταία τριάδα μας. Σε ένα παιχνίδι με πολύ καλό ρυθμό εκ μέρους του αντιπάλου, με περίσσειο πάθος και ένταση και με μια τραγική ΑΕΚ, που μετά το γκολ άλλαξε την τακτική της σε 4-4-2, μπας και σώσει κάποιο πρόσχημα. Που μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, δεν το έκανε.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την αλλαγή του Μπακάκη, που ξαναγύρισε την τακτική σε 3-5-2. Η εικόνα όμως δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Ο Άρης περίμενε την ομάδα μας, κι όταν έκλεβε την μπάλα δημιουργούσε τρομερούς κινδύνους και ρήγματα στην άμυνα μας. Η ΑΕΚ πίστευε οτι έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής με την άμυνα της ανεβασμένη στο κέντρο, ενώ στην ουσία ο Παντελίδης στην αντεπίθεση του, εύρισκε  το μισό γήπεδο άδειο.

Η ομάδα ήταν έρμαιο στην τρικυμία, χωρίς πάθος και χωρίς όπλα για να αντιδράσει. έκανε μια υποψία ευκαιρίας σε μια παραλίγο κεφαλιά του Άλεφ, και σε ένα σουτ του ίδιου παίκτη έξω από την περιοχή. Αυτά όμως που δέχθηκε ήταν πάμπολλα. Είχε και δεύτερο δοκάρι ο Άρης, ανάγκασε σε δυό τρομερές αποκρούσεις τον Μπάρκα – που νομίζω ήταν ο μόνος διασωθείς σήμερα – ενώ σκόραρε και δεύτερο γκολ , την ώρα που ο Μανόλο έπαιζε με τις τακτικές και με τις αλλαγές παικτών, μπας και καλυτερεύσει τίποτα.

Δεν ήταν όμως θέμα τακτικής. Ήταν θέμα πάθους και πείνας για την νίκη. Κι ο Άρης ήταν αφιονισμένος – με την καλή έννοια -, ενώ η ΑΕΚ όπως έχουμε πει, χωρίς κίνητρο, χωρίς δυνάμεις, και με όλους τους παίκτες να διαγωνίζονται ποιός θα αναδειχθεί ο χειρότερος. Σε παιχνίδι απολογιστικά, που είχαμε μία τελική κι αυτή εκτός εστίας. Σε παιχνίδι που πραγματικά ο αντίπαλος μας έκανε πλάκα, κι από κάποιο θαύμα της φανέλας μας, γλυτώσαμε την συντριβή. Από έναν καταπληκτικό Άρη, που μας χάρισε ποδοσφαιρική πανδαισία. Και πρέπει να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας για την δικαιότατη νίκη του.

Αν θέλουμε να γυρίσουμε στα δικά μας, εγώ θα πω κατ’ αρχάς οτι η ΑΕΚ δεν ήξερε για ποιό λόγο πήγε στην Θεσσαλονίκη. Ήθελε να πάρει το παιχνίδι ή ήθελε να αμυνθεί και να φύγει με μια ισοπαλία; Όταν το απαντήσει αυτός κάποιος υπεύθυνος, τότε θα μπορέσουμε να κρίνουμε το πόσο αδιάβαστος πιάστηκε ο Μανόλο σήμερα. Διότι ούτε αμύνθηκε σωστά η ομάδα, αλλά ούτε κι επιτέθηκε σωστά. Κι αυτό είναι οφθαλμοφανέστατο από την κατοχή της μπάλας που είχαμε, αλλά και την αδυναμία να παγώσουμε τον ρυθμό και να χειριστούμε κάπως το παράλληλο ποδόσφαιρο που έπαιξαν οι παίκτες μας. Με τι υγείες μας λοιπόν.

Κανά τριάρι χιλιάδες κατευθύνθηκαν στο γήπεδο σήμερα για να δουν την ομάδα και τον μοναδικό στόχο που θεωρητικά της έχει απομείνει. Όχι τόσο πολύ για το ονόρε του τίτλου, αλλά για το καλό εισιτήριο για την Ευρώπη και κάποια χρήματα αν σκεφτούμε την διοίκηση. Για να μείνουν κάποιοι και του χρόνου, αν μιλήσουμε για παικτικούς στόχους, οι οποίοι όμως θα δείξουν αν θέλουν και του χρόνου τον Μανόλο.

Αυτά λοιπόν τα διαφορετικά κίνητρα, μαζί με το σούπερ κίνητρο του Ατρόμητου για ανατροπή και πρόκριση, μας έφτειαξε ένα καταπληκτικό πρώτο μέρος. Ένας καταπληκτικός ρυθμός με εναλλαγές κατεβασιών, και μεγάλη ποικιλία ανάπτυξης κι από τις δυό ομάδες. Πλαγιοκοπήσεις, κάθετες από τον άξονα, και πολύ δυνατές αλλά καθαρές μονομαχίες, μας χάρισαν ένα υπερθέαμα, διανθισμένο με μπόλικες τελικές εκατέρωθεν. Πραγματικά δεν ήθελες να τελειώσει.

Στα πιο ειδικά σημεία, η μεν ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1, που μάλλον ήταν 4-4-2 όταν αμυνόταν, και τους Μάνταλο και Μπακασέτα να δίνουν την θωράκιση στα πλάγια μπακ μας. Ο Ατρόμητος ήταν στημένος με 3-5-2, με εντολή να προσέξει την άμυνα του και να διεκδικήσει κάποια κόντρα. Μια εντολή όμως που άλλαξε σχετικά γρήγορα, μετά από το υπέροχο γκολ του Πόνσε. Οπότε βγήκε μπροστά, δηλαδή στο κέντρο, κι έκανε το δικό του παιχνίδι.

Ένα παιχνίδι που δεν είχε ευτυχή κατάληξη για τον αντίπαλο, πρώτον διότι το επιθετικό μας πρεσάρισμα ήταν πολύ δυνατό, τα αμυντικά μας χαφ κρατήσανε την πίεση της κεντρικής υπεροπλίας, ενώ η τελευταία γραμμή της άμυνας μας, ήταν αρκούντως σοβαρή, όπως και ο Μπάρκας που έκανε μια καλή απόκρουση. θα περίμενα πιο πολλά από τα δυό δεκάρια μας, αλλά μάλλον ήταν επιφορτισμένα με την τακτική που ανέφερα, ενώ όπως και να το κάνεις, ένα γκολ και δυό δοκάρια, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όπως δεν μπορεί να αγνοηθεί και η μέτρια διαιτησία του Παπαπέτρου, που έδωσε πολλά ανάποδα φάουλ σαν να ήταν τσακωμένος με τον εαυτό του ή αγχωμένος να μην αδικήσει τον Σπανό ή να προκαλέσει τον Μελισσανίδη. Όμως δεν αλλοίωσε το σκορ του πρώτου μέρους, που θεωρώ οτι ήταν δίκαιο.

Αν όμως μας άρεσε το πρώτο μέρος, το δεύτερο μέρος μας κατέπληξε. Και μας ενθουσίασε κύρια διότι ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Η ΑΕΚ στην κυριολεξία ισοπέδωσε τον Ατρόμητο. Φυσικά ο καταλύτης ήταν το γρήγορο γκολ του Μάνταλου, όμως αυτό που είδαμε, μάλλον ήταν η δεύτερη καλύτερη φετινή της εμφάνιση. Μια τρομερή αμυντική αλληλοκάλυψη και μια επιθετική δημιουργία βγαλμένη από άλλες, παλιότερες εποχές.

Οι παίκτες ανακάλυψαν κι εκμεταλλεύτηκαν όλους τους χώρους που άφησε ο Ατρόμητος που θέλησε να βγει μπροστά, έβγαλαν αυτοματισμούς στο γήπεδο, επιτέθηκαν με πλάνο και φαντασία, κι υπήρξαν στιγμές που η μπάλα κρύφτηκε. Κύριοι θεματοφύλακες για την σούπερ εμφάνιση ήταν αυτή η θύελλα του Πόνσε, το εκπληκτικό κρεσέντο του Λιβάγια, η σημερινή αέναη κίνηση του Μάνταλου ( μάλλον ήταν ο καλύτερος σήμερα ), το τεράστιο πνευμόνι του Σιμόες καθώς και η πολύ καλή παρουσία του Γκάλο. Φυσικά μετά την απογοήτευση του αντιπάλου, πιάνανε σχεδόν όλα και κανείς δεν φαινόταν οτι υστέρησε.

Όμως υπάρχουν και τα κανονικά στοιχεία. Μιλάμε για άλλο ένα δοκάρι αλλά κι άλλα δυό γκολ. Μιλάμε για συντριπτική κατοχή μπάλας, όπως και για τελικές που μύρισαν γκολ και ήταν αποτέλεσμα σοβαρότατης κι εντυπωσιακότατης ομαδικής προσπάθειας. Αποτέλεσμα του κανονικού χαρακτήρα της ομάδας μας, που ήταν πάντα το επιθετικό ποδόσφαιρο. Και που σήμερα βγήκε και μας κάνει πολύ χαρούμενους αφού βγήκε απέναντι σε παράρτημα, που συνέχεια μας αμφισβητούσε. Και που σήμερα στο δεύτερο μέρος, διαλύθηκε,  και την μια φορά που απείλησε ήταν από μια μπούρδα του Μπάρκα.

Η μέρα λοιπόν κλείνει με τον αυτοσκοπό της πρόκρισης, αλλά με πολύ καλή μπάλα. Οπότε δίνουμε ευχαριστίες και συγχαρητήρια για το σημερινό υπερθέαμα, που τελικά το είδε φυσικά και διπλάσιος κόσμος από όσος ήταν στην αρχή. Άνοιξαν οι πόρτες ή καθυστέρησαν από τις δουλειές, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει οτι ανταμείφθηκαν, βλέποντας μια ΑΕΚ από τα παλιά, βλέποντας μια κανονική ΑΕΚ, που βέβαια έδειξε και πού θέλει ενίσχυση, ενώ κανείς δεν ξέρει με το κίνητρο θα συνεχίσει το πρωτάθλημα. Όμως αυτά ας τα πούμε άλλη στιγμή. Τώρα μπορούμε να αισθανόμαστε γεμάτοι από όσα είδαμε.

Δύσκολος ο καιρός σήμερα, με μπόλικο αέρα και χιονόνερο. Συνθήκες που ανάγκασαν ακόμα κι αυτούς που πετάνε μολότωφ κι αγαπάνε την ομάδα, να μην πάνε στο γήπεδο. Για ένα παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα που προσπαθεί να βρει τα πατήματα της για του χρόνου. Όπως και η ΑΕΚ δηλαδή, που βρίσκεται σε τρομερή αμφισβήτηση σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικά, τεχνικά και διοικητικά. Και δικαίως.

Ο Μανόλο λοιπόν, κατέβασε την ομάδα με 4-2-3-1 και με ένα σχετικό rotation εν όψει Τρίτης. Και σίγουρα με την εντολή για συρτό ποδόσφαιρο, και για ένα γρήγορο γκολ που θα μπορούσε να ανοίξει την αναμενόμενη διπλή ζώνη άμυνας του Απόλλωνα. Και πραγματικά ήμασταν τυχεροί. Στην πρώτη κατεβασιά μας, στο τέταρτο λεπτό, ο Μάνταλος γύρισε την μπάλα προς το κέντρο της επίθεσης μας, ο αντίπαλος τερματοφύλακας την έστρωσε στον Μπογιέ, κι αυτός άνοιξε το σκορ. Τα πάντα έμοιαζαν πολύ εύκολα.

Αυτό όμως που είδαμε στην συνέχεια, ήταν σαν να βλέπουμε τον αγώνα της προηγούμενης Κυριακής. Η ΑΕΚ κατέβηκε αρκετά σωστά, δημιούργησε ευκαιρίες αλλά δεν μπόρεσε να κλειδώσει τον αγώνα. Είχε όρεξη, είχε διάθεση, είχε κάποιον πλουραλισμό στην ανάπτυξη – βοήθησε πολύ σήμερα ο Μπογιέ – αλλά δεν είχε αποτελεσματικότητα. Οπότε ο Οικονόμου αποφάσισε να μιμηθεί τον Τσόσιτς της προηγούμενης Κυριακής. Αυτό ήταν. Ένα παιδικό λάθος και η ισοφάριση ήταν γεγονός. Μια ισοφάριση που σόκαρε αρκετά τον Οικονόμου, που δεν μπαίνει στην εξίσωση του rotation, ελλείψει άλλου σέντερ μπακ.

Η ομάδα έχασε την συνοχή της και κάπου μπερδεύτηκε. Την ώρα που ο Απόλλων, ξεμπερδεύτηκε. Σε επίπεδο ηθικού και τα δύο. Ξαναοργανώθηκε ο αντίπαλος στην κλειστή του άμυνα και στην τακτική των αντεπιθέσεων, ενώ η ΑΕΚ άρχισε να μπλοκάρεται και να πελαγοδρομεί με την μπάλα, χωρίς να βρίσκει κανούς χώρους. Οπότε ναι μεν είχε την μπάλα στην κατοχή της αρκετή ώρα, όμως δεν απείλησε ιδιαίτερα, παρά μόνο με ένα μακρινό σουτ πάλι του Μπογιέ. Σε ένα πρώτο μέρος που φάνηκε ενδιαφέρον σε ρυθμό, αλλά και αρκετά δίκαιο σαν εξέλιξη και κατάληξη αποτελέσματος.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την έξοδο του Μπακασέτα, την είσοδο του Λιβάγια και την μετατόπιση του Μπογιέ στα δεξιά. Ξεκίνησε όμως και με ένα γρήγορο γκολ μετά από φοβερό σουτ του Μπογιέ, που σίγουρα ήταν ο καλύτερος σήμερα, χωρίς άλλους περίεργους συνειρμούς για παικταρά ή για πιθανή παραμονή. Στο επόμενο λεπτό γλύτωσε μια κόκκινη κάρτα ο Λιβάγια, κι όλα έμοιαζαν να έχουν πάρει έναν ευνοϊκό δρόμο μαζί με την ηρεμία που έψαχνε η ομάδα μας.

Η μπάλα άρχισε να κινείται λογικά κι οργανωμένα, είτε από τον άξονα είτε απο τα πλάγια. Βοηθούσε το ανέβασμα του Μάνταλου καθώς και η ηρεμία του Κρίστισιτς. Βγήκαν τρεις καλές ευκαιρίες, όμως γκολ δεν μπήκε. Είχαμε σε πολύ κακή ημέρα τον Πόνσε σήμερα. Ο οποίος έδωσε την θεση του στον Αλμπάνη, την ώρα που η ΑΕΚ έμοιαζε να σβήνει και να ανεβαίνει κάπως ο Απόλλων, που απείλησε με μια κεφαλιά που πήγε άουτ, ενώ λίγο αργότερα η ευκαιρία του εξουδετερώθηκε από τον Τσιντώτα. Η υποτίμηση πλέον αλλά και ο μαλθακός χαρακτήρας της ομάδας, είχαν εμφανισθεί στο γήπεδο, ενώ ήταν φανερό οτι η ΑΕΚ είχε μουδιάσει με τους χώρους που άνοιξε ο Τεννές.

Όμως εμείς βλέπαμε ένα πολυ καλό παιχνίδι, με ρυθμό και ανεβοκατέβασμα της μπάλας, που πλέον έμοιαζε αμφίρροπο. Αν λοιπόν ο Απόλλων πίστευε σε κάτι ουσιαστικό, σίγουρα θα είχε ισοφαρίσει, αφού το να κάνεις σαν ουραγός τρεις ευκαιρίες, δεν είναι και μικρό πράμα. Σε ένα κεντρικό μας δίδυμο, πολύ κακό και νευρικό, που πελαγοδρομούσε ενώ σχεδόν όλη η επίθεση μας είχε βγει για να φορτωθεί το κέντρο μας. Ένα κέντρο που το έτρεξε πολύ σήμερα κι ο Γαλανόπουλος.

Εν πάσει περιπτώσει, η ΑΕΚ κατώρθωσε και κράτησε το αποτέλεσμα στο τελευταίο θλιβερό της εικοσάλεπτο, όπως και την τρίτη θέση. Μπορεί να είδαμε διαβόλους και τριβόλους, όμως είμαστε χαρούμενοι για την τελική κατάληξη. Οπότε θα δώσουμε συγχαρητήρια σε όσους βρήκαν κίνητρο για ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, αλλά και στον Απόλλωνα για την πολύ φιλότιμη προσπάθεια του ενώ έχει υποβιβαστεί. Δεν νομίζω οτι μπορούμε να πούμε περισσότερα, αφού η Ωκεανίς μάλλον έχει χτυπήσει και τα αποδυτήρια μας. Κι ήμασταν τυχεροί σήμερα που αντίπαλο είχαμε τον ουραγό. Μπορεί οι καιρικές συνθήκες να ήταν κακές, αλλά οι ίδιες ήταν και για τον Απόλλωνα.

Το κείμενο που αναδημοσιεύω ήταν το πρώτο από μια τριλογία. Δημοσιεύθηκε στις 3/2/2007 κι είχε γεμίσει μαζί με τα επόμενα δύο, αρκετές ημέρες την στήλη επιστολές αναγνωστών. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε, χώρια που το βρήκα και χρήσιμο στην ανάλυση που θα ακολουθήσει για τον περίφημο πρωταθληματικό προπονητή.

************************************************************************************************************

   ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΘΕΙ ΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ

                                                      Μπανανόμηλο το πανεπιστήμιο

ΕΚΑΝΕ Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ

ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ

Το ότι θα ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα δεν το συζητάμε. Ξέφυγε το θέμα από τα ελληνικά σύνορα. Και σαν  υπόδειξη της  ευρωπαϊκής  ένωσης αλλά και σαν επιταγή των καιρών. Δηλαδή  της ανάγκης των πολιτών. Ως πότε παλληκάρια  θα ζούμε στα στενά του δημοσίου;  Και καλά για τις κομματικές βάσεις  άντε να το ανεχθούμε. Θα το υφιστάμεθα όμως και για την παιδεία των παιδιών μας; Θα θυσιάσουμε το μέλλον μας πάλι, μόνο και μόνο για κάποια πολιτικά ρουσφέτια;

Έχω τελειώσει δημόσιο πανεπιστήμιο και ξέρω πόσο καλά δουλεύει. Η μάλλον πόσο τέλεια και αριστοτεχνικά ΔΕΝ δουλεύει. Υπάρχει, δήθεν σαν μηχανισμός εκπαίδευσης. Όπως οι νόμοι στην Ελλάδα που δεν τηρούνται. Στην ουσία υφίσταται σαν προωθητικός κομματικός μηχανισμός και αντλία οικονομικής αφαίμαξης του λαού. Η εκπαίδευση εξαντλείται σε δοτά, μιλημένα θέματα εξετάσεων και σε λυσάρια των θεμάτων  που πωλούνται μέσα στις σχολές και που προσφέρουν άφθονο μαύρο χρήμα στους συγγραφείς τους και αναπαραγωγούς τους σαν φωτοτυπία. Η δε πολιτική σκέψη και η αντίστοιχη κρίση ενδοπανεπιστημιακά αναλώνεται σε στημένες συνελεύσεις και καπελωμένες εκλογές από τα κόμματα.

Το ντεκόρ του σκηνικού είναι τα ανύπαρκτα εργαστήρια και κυρίως η ανύπαρκτη έρευνα. Το αποτέλεσμα είναι η παραγωγή ενός πτυχίου που ούτε σουβλάκι δεν μπορεί να τυλίξει σαν γνώση  και ένας υποχρεωτικός κυοφορηθείς συνδικαλισμός. Αν δεν τον δεχτείς , είσαι απλά χουντικός . Αν τον δεχτείς είσαι έρμαιο του συστήματος και των ορέξεων του. Δηλαδή των φορέων του που είναι οι χρόνιοι και επαγγελματίες φοιτητές και οι αντίστοιχοι διορισμένοι καθηγητές. Αυτοί όμως θα σωθούν λόγω της βλακώδους φοβίας του λαού που ακόμα εξαρτάται από κόμματα. Εσύ τι θα κάνεις; Ακόμα το πρόβατο;

Η μάχη στα δημόσια πανεπιστήμια γίνεται για μια θεσούλα. Γι’ αυτήν την θεσούλα έχουμε ένα συνεχές , απανωτό και αλυσιδωτό αίσχος στην ανώτατη παιδεία μας. Ποιοι αγωνίζονται για τη θεσούλα; Πάντα οι θλιβερές μειοψηφίες. Οι οργανωμένες στρατιές των τεμπέληδων και των μη ικανών. Που δεν προτάσσουν ποτέ την γνώση σαν όπλο. Που δεν διατυπώνουν ποτέ μιά πρόταση για την έξοδο της χώρας από το αδιέξοδο μέσω της εκμετάλλευσης της γνώσης. Προτάσσουν άλλα: Δήθεν προοδευτικότητα , δήθεν κριτική σκέψη,  δήθεν ελευθερία και δήθεν δημοκρατικότητα. Και τα προτάσσουν αυτά διότι ξέρουν καλά ή τους μάθανε οι μεθοδικές κομματικές φράξιες  που εκεί ανήκουν , τους απλούς  μηχανισμούς της  συνειδητής  χειραγώγησης του λαού: Φοβία, επιστροφή στα παλιά και ανεργία. Πείνα, δικτατορία και κυνήγι.

Και κάθεται ο λαός και τους κοιτάει και τους ακούει. Αντί να τους πάρει με τις πέτρες. Λες και το κυνήγι που πάντα θα υφίσταται ο ικανός από τον ανίκανο, ή ο δουλευταράς από τον τεμπέλη , έχει χρώμα και ταμπέλα. Αναπαραγωγή εξουσίας γίνεται συνεχώς και όποιος  δεν το αντιλαμβάνεται είναι εκ του πονηρού προερχόμενος και πορευόμενος.

Οι μειοψηφίες αυτές πολεμάνε με νύχια και με δόντια.  Ποιοι όμως αποτελούν τις μειοψηφίες αυτές;

– Οι καθηγητές που δεν έχουν τα προσόντα να είναι καθηγητές. Αυτοί εκλέγονται από τους φοιτητές με μόνο όπλο την κομματική ταυτότητα.

-Οι καθηγητές εκείνοι που ενώ καρπούνται τα τεράστια κονδύλια των δημόσιων επενδύσεων  και των ευρωπαικών πλαισίων στήριξης για ερευνητικούς σκοπούς  στην ουσία δεν παράγουν τίποτα.

– Και τέλος οι  << αιώνιοι >> φοιτητές που πρέπει να κρατήσουν το επίπεδο το γνωστικό χαμηλά για να την βγάλουν αύριο σαν διαφωτιστές κομμάτων, συνδικαλιστές, βουλευτές και μη ελεγχόμενοι γνήσιοι φοροφυγάδες. Αυτοί που κλέψαν τότε και άρα θα εξακολουθήσουν να κλέβουν. Γιατί απλά ποτέ δεν  έμαθαν να παράγουν.

Ο λαός δεν είναι βέβαια άμοιρος ευθυνών. Είχε απαιτήσει δωρεάν παιδεία και την κατέκτησε. Δεν μπόρεσε να την διαχειρισθεί όμως. Και είναι λογικό. Γιατί όλοι οι λαοί είναι πλεονέκτες  και ουσιαστικά αχάριστοι. Προς τον ίδιο τον εαυτό τους κυρίως. Που πιστεύουν  ότι η επιστήμη – και όχι μόνον-  θα γίνει λαική και πουτάνα στο πεζοδρόμιο.  Και έκανε άλλη μια διεκδίκηση. Στα πανεπιστήμια να μπαίνουν πιο πολλοί και πιο πολλοί. Να αυξηθούν οι θέσεις και οι μεταγραφές και τα ανώτατα ιδρύματα.  Ασχετα γνώσης , προσπάθειας, εργατικότητας και αντίστοιχης απορροφητικότητας και ανάγκης αγοράς. Το πέτυχε κι αυτό ο λαός.

Τι πρακτικά πέτυχε;  Να κάνει το πανεπιστήμιο όχι απλά δημόσιο αλλά λαικότατο.  Μπανανόμηλο.  Με συνδικαλιστές, με εργατοπατέρες και με κομματικούς τεπέληδες. Με πτώση του επιπέδου τόσο σε μορφωτική , όσο και σε πολιτειακή σκέψη και συνεργασία και αρμονία. Ο ίδιος ο λαός δεν δέχτηκε και δεν θέλησε  να υπάρχει μια πνευματική ελίτ.  Κακιά λέξη η ελίτ για τον ελληνικό λαό.  Γι ‘αυτό και η   προκύρηξη   του επαναστατικού αγώνα  την αναφέρει τόσες φορές.  ΓΙΑ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ.

Μια θέση γεμάτη ροχάλες…

Ο λαός πέτυχε και μετέπειτα άνεργους επιστήμονες και αναξιόπιστους επαγγελματίες. Πέτυχε  δηλαδή έλλειψη ανταγωνιστικότητας  για τη χώρα  και καταστροφή  της μοναδικής ελπίδας σωτηρίας του μέσω της ανώτατης παιδείας.  Από τη μια ο λαός θέλει να μορφώσει και από την άλλη φοβάται τους μορφωμένους. Γιατί δεν είναι λαικοί και ούτε θα απορρροφηθούν. Εγώ όμως , λέω απλά, ότι ο λαός φοβάται να αναβαθμισθεί. Κρίμα για απογόνους αρχαίων  Ελλήνων έστω και σαν τόπο κατοικίας.

Και τώρα προσφεύγει στον υπουργό παιδείας για να του λύσει το πρόβλημα. Μόνος του ο λαός δίνει την ελευθερία του σε ελεγκτικό μηχανισμό, προιόν του, άρα και φάβλο.  Δεν είναι τρελός ο λαός.  Όχι. Απλά άσχετος είναι. Και πολύ φοβισμένος.

Νομίζω ότι τα κομματικά  και όχι δημόσια πανεπιστήμια δούλεψαν πολύ και πέτυχαν στην κατεύθυνση αυτή.  Αν λοιπόν τα δημόσια δεν πρέπει να κλείσουν για να βολεύονται οι τεμπέληδες, γιατί να μην ιδρυθούν και ιδιωτικά;  Κανείς δεν θα απολυθεί. Απλώς θα ξεμπροστιαστούν οι μειοψηφίες που χειραγωγούν τη δημόσια παιδεία και επειδή το ξέρουν , γι’ αυτό και αγωνίζονται. Για να μην αποκαλυφθούν. Και τη θέση μεν θα τη κρατήσουν, αλλά  θάναι μια θέση γεμάτη ροχάλες

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΪΚΟΙ

Καμία λάμψη δεν έχει το φετινό παιχνίδι. Δυό ομάδες κακές κι απογοητευμένες κύρια από τους εαυτούς τους, υποτίθεται κοντράρονται για την δεύτερη θέση. Την ώρα μάλιστα που ο αντίπαλος έχει και την σκέψη του στην Ουκρανία, και την ώρα που και οι δύο μια χαρά βολεύονται με μια ισοπαλία. Όμως θα το παρακολουθήσουμε κι αυτό σαν χομπίστες οπαδοί με την ελπίδα να δούμε κάποια καλή ατομική προσπάθεια αφού για ομάδες πρέπει να είσαι πολύ τυφλός για να τις νομίζεις τέτοιες.

H ΑΕΚ μπήκε με το αναμενόμενο 4-2-3-1 και με εντολή να προσέξει κύρια την άμυνα της. Όμως στο κέντρο δεν είχε την αναμενόμενη σοβαρότητα από τον Σιμόες και δεν ήταν σίγουρη στο κράτημα της μπάλας. Όμως ευτύχησε να προηγηθεί πολύ γρήγορα, ενώ ήταν τυχερή σε κάποιο αβίαστο λάθος του Τσόσιτς. Μετά αναπέδωσε τις δυό ευκαιρίες του αντιπάλου, αλλά δεν κλείδωσε το παιχνίδι. Αυτά για τα φαινόμενα. Διότι υπάρχει και η ψυχούλα των αθλητών.

Αυό λοιπόν που είδαμε στο πρώτο μέρος ήταν ένας διαγωνισμός νευρικότητας και λαθών. Έτσι μπήκε το γκολ της ΑΕΚ, κι έτσι παραλίγο να γίνει και η ισοφάριση. Είχε μια απίστευτη επιπολαιότητα ο Ολυμπιακός η οποία του αχρήστευσε την κατοχή της μπάλας. Κύρια η νευρικότητα ήταν στην άμυνα του, που σιγά σιγά μεταδόθηκε και στην υπόλοιπη ομάδα, και κύρια στον Φορτούνη, που ήταν θεωρητικά ο καθοδηγητής. Το αποτέλεσμα ήταν δυό ευκαιρίες για τον αντίπαλο, που όμως μόνο η πρώτη μπορεί να θεωρηθεί αποτέλεσμα καλού παιξίματος.

Η ΑΕΚ από την άλλη μεριά, κι αφού φύγουμε από την συνοχή του κέντρου για τα οποία τα είπαμε, είχε σε πολύ καλή μέρα τον Γκάλο και τον Μπακάκη, όπως και τον Πόνσε και τον Λιβάγια. Με αυτούς κύρια κράτησε πίσω στην άμυνα ή πρεσάρισε ψηλά κι ανάγκασε τον αντίπαλο σε βιαστικές κινήσεις. Εκμεταλλεύτηκε πολύ καλά τα λάθη του Ολυμπιακού, όμως δεν το πήρε το δώρο. Πρακτικά ο αντίπαλος το έδινε το παιχνίδι, αλλά ο Μάνταλος που ήταν σίγουρα από τους χειρότερους, ήταν ακατάδεχτος. Σε ένα παιχνίδι που λόγω της ελαφρότητας και των δύο, ήταν ενδιαφέρον, και με την ΑΕΚ δίκαια να προηγείται, ενώ εκεί προς το τέλος του ημιχρόνιου ξεδίπλωσε και μια εξαιρετική ομαδική προσπάθεια, που είχαμε καιρό να δούμε.

To δεύτερο μέρος ξεκίνησε όπως αναμενόταν. Ο Μαρτίνς δεν μπορούσε να κάνει κάτι, οπότε έβαλε μέσα τον Τοροσίδη και τον Λάζαρο για να γίνουν τα γνωστά γιουρούσια που κάνει το Καραϊκσκάκης. Επίσης έδωσε και εντολή να περιορισθούν τα λάθη. Στην ουσία δηλαδή δεν έκανε και κάτι, όμως ο Ολυμπιακός κατάλαβε οτι δεν έχει απέναντι του και τίποτα το φοβερό, οπότε ισοφάρισε γρήγορα εκμεταλλευόμενος την αμυντική νωθρότητα της ΑΕΚ. Η ομάδα μας απλά είδε το γήπεδο κατηφορικό, κι απλά επιβεβαίωσε την μάχη του χαμένου κέντρου. Εκεί που όλοι μπορούν να δουν γιατί το αμυντικό χαφ πρέπει να έχει ύψος και φυσικά σωματικό εκτόπισμα, για να μην ξεχνιόμαστε σε αυτά που έχουμε πει για το μοντέρνο ποδόσφαιρο.

Η ΑΕΚ ήταν πιο πολύ παθητική, και κύρια στο όπλο της, δηλαδή την αντεπίθεση. Το οποίο δεν διορθώθηκε με το σημερινό κύκνειο άσμα του Κλωναρίδη και την αλλαγή του, διότι σε αυτήν εξίσωση ήταν πάντα ο Μάνταλος. Δεν ισορρόπησε το παιχνίδι η ομάδα μας, απλά ο αντίπαλος ξεφούσκωσε λες κι είχε επιτελέσει το έργο του. Ακριβώς όμως εκεί μίλησε το μέταλλο των δυό ομάδων. Η ΑΕΚ δεν δέχτηκε το δώρο στο πρώτο μέρος, όμως ο Ολυμπιακός το πήρε. Παρόλο που είχε χάσει την αλλαγή του Λάζαρου, κατώρθωσε και έβαλε δεύτερο γκολ. Αποδεικνύοντας με τον πιο περίτρανο τρόπο, οτι ούτε ο Μαρτίνς έκανε κάτι αλλά κι ο Χιμένεθ όταν έπρεπε να παίξει δημιουργικά, έβγαλε τον Άλεφ κι έβαλε τον Γαλανόπουλο !! Τότε είδε το πρόβλημα της συνοχής στο κέντρο. Οπότε κανονικά τον Κρίστισιτς στην θέση του Μάνταλου, αναμένεται να τον δούμε σε κάνα παιχνίδι κυπέλλου με τον Κισσαμικό κι όταν προηγούμαστε με τρία γκολ διαφορά.

Αυτό μάλιστα που λέω, όπως έχουμε πει η κριτική γίνεται την ώρα του αγώνα, επιβεβαιώθηκε όταν η ΑΕΚ έφαγε και τρίτο γκολ ! Από έναν αντίπαλο πραγματικά κακό σήμερα. Αλλά αν αυτός ήταν κακός, τι να πούμε για την ομάδα μας. Να τραβάμε τα μαλλιά μας, που οι αλλαγές του Χιμένεθ όχι μόνο δεν έφτειαξαν κάτι, αλλά έφεραν και μια συντριβή ξεγυρισμένη. Δικαιότατη για τον καραγκιοζισμό της διοίκησης, και τον καραγκιόζη που έφερε για να είναι καλύτερος από τον εβρίτη καραγκιόζη. Που σκέφτηκε να βάλει τον Αλμπάνη κιόλας !

Εν πάσει περιπτώσει, αυτά που ξέραμε απλά τα είδαμε. Η δεύτερη θέση ουδέποτε ήταν στόχος, και φυσικά έπεσα κι εγώ έξω με την ισοπαλία που έλεγα, αφού ο Ολυμπιακός ξέρει να παίρνει τα δώρα μιας κάκιστης εμφάνισης, που είχε μασκαρευτεί από το 0-1, που αποδείχτηκε οτι ήταν τυχαίο. Με μια ΑΕΚ που δεν νομίζω να ξαναέχει σε καλύτερη μέρα την επίθεση της, σε επίπεδο προσφοράς, προσφοράς πρεσαρίσματος και τρεξίματος. Οπότε δίνουμε τα συγχαρητήρια μας στον αντίπαλο, και σε όσους δικούς μας τα άξιζαν. Το σίγουρο είναι οτι το αποτέλεσμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι και η διαιτησία ήταν ακριβοδίκαιη χωρίς να παίξει έδρα ούτε στο ελάχιστο. Οπότε καλό είναι να βρει μια άλλη ωραία ιστορία απόψε ο Δημάτος.

Ήθελα να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο για τον άγιο Βαλεντίνο, πολύ χιουμοριστικό, μως τότε έπεφτέ μέσα στις Απόκριες και Σάββατο. Οπότε όλες οι ατάκες ήταν βασισμένες σε εκείνη την σύμπτωση. Υπομονή για του χρόνου λοιπόν, που θα επαναληφθούν οι χρονικές συγκυρίες. Προς το παρόν βάζω ένα άρθρο που είχε μπει στις 27/01/2007. Καλό διάλειμμα και καλή ανάγνωση.

*************************************************************************************************************

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΧΟΡΗΓΟΙ ΣΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ

Θα είχε στήσει μερικές κρεμάλες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΜΕΛΛΟΝ.

Τελικά είναι ο Έλληνας τρομοκράτης; Δηλαδή σαν λαός γουστάρει την τρομοκρατία; Του αρέσουν πραγματικά τα χτυπήματα και οι λοιπές βέβαια συνέπειες; Πιστεύει στον αντιεξουσιασμό τόσο βαθειά που στην ουσία είναι έτοιμος να επαναστατήσει αλλά κάποιοι δεν τον αφήνουν; Είναι ερωτήματα αυτά που χρειάζονται μια κάποια απάντηση.

Άλλοι λοιπόν θα απαντήσουν «ναι» και άλλοι «όχι». Άλλοι θα πουν το περίφημο «ναι μεν, αλλά». Όμως εδώ θα πρέπει να εκμαιεύσουμε οριστικές απαντήσεις. Το θέμα πρέπει να το λύσουμε. Δεν  γίνεται ούτε ο ένας να υποψιάζεται τον άλλο αλλά και ούτε να πλανάται και κάποιος αδιόρατος χαρακτηρισμός για την χώρα ανά την υφήλιο. Και για να λυθεί το θέμα πρέπει να καταφύγουμε σε σίγουρες λύσεις. Οριστικές, αδιάβλητες και δημοκρατικότατες. Τι σόι μητέρα της δημοκρατίας είμαστε αν δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα της.

Μία λύση υπάρχει λοιπόν. Θα κάνουμε κανονικό δημοψήφισμα. Οχι δημοσκοπήσεις και δειγματοληπτικές στατιστικές. Ξανά άλλη μια Κυριακή θα γίνουμε ίσοι, ελεύθεροι και θα στηθούμε από την ανατολή του ηλίου μέχρι τη δύση του μπροστά στις κάλπες. Μακριά από κόμματα πια και με καθαρή συνείδηση και σκέψη. Όπως ποτέ δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν με τις κανονικές εκλογές,  που οι μισοί τρομοκρατούν τους άλλους μισούς για χαμένη ψήφο, για ρουσφέτια, για μίζες,  για οφέλη και για χιλιάδες άλλα δημοκρατικά.

Τώρα θα μιλήσει ο περήφανος λαός. Και θα δώσει την επιθυμία και εντολή του σε όλο το ελληνικό και το διεθνές πολιτικό σύστημα. Επιτέλους θα σταματήσει το οποιοδήποτε παραμύθι. Δεν μπορεί πια η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να καλύπτουν έναν λαό τρομοκράτη. Ούτε ο λαός να γουστάρει τρομοκρατία και αντιεξουσιαστική πάλη και να τον πηγαίνει πίσω το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα.

Ο λαός θα σηκωθεί από την τηλεόραση για καμιά ώρα και θα πάει να επιτελέσει το χρέος του.

Το θέμα του δημοψηφίσματος: «Θέλω ή δε θέλω τρομοκρατία;» . Ναι ή Όχι. Χωρίς περιστροφές, χωρίς πάνελ, χωρίς προεκλογικές συγκεντρώσεις, χωρίς φυλλάδια. Όλοι ξέρουν τι είναι, τι προσφέρει και άρα άνετα θα εκφέρουν τη γνώμη τους.

Οι εκλογές δε θα στοιχίσουν τίποτα. Δεν έχουν να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Ούτε αφίσες στους δρόμους, ούτε γράμματα, ούτε σημαίες. Τα ψηφοδέλτια με την τυπωμένη θετική ή αρνητική απάντηση θα τα εκδώσουν χορηγοί. Τα υπέρ της τρομοκρατίας, δηλαδή τα ΝΑΙ, θα τα σπονσονάρουν οι τρείς μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες του πλανήτη. Τα ψηφοδέλτια του ΟΧΙ  πάλι οι ίδιες θα τα σπονσοράρουν  μέσω των θυγατρικών τους που προσκηνιακά  κόπτονται υπέρ της ειρήνης.

Το μόνο έξοδο που υποχρεωτικά  θα μας επιβαρύνει ως πολίτες είναι η μετακίνηση των ψηφοφόρων για τους τόπους των εκλογικών τους δικαιωμάτων. Ασήμαντο όμως έξοδο για τέτοιο υψηλό στόχο που έχει αυτό το σπάνιο και μοναδικό δημοψήφισμα. Πάλι η Ελλάδα γράφει ιστορία. Τρομακτική και τρομοκρατική καλύτερα. Και επίσης μην ξεχνάμε ότι ο Έλλην πολίτης χρειάζεται και μια ξεκούραση από την εξαντλητική του εργασία. Θα πάει  λοιπόν στο χωριό, θα ηρεμήσει, θα δει τους φίλους και συγγενείς, θα πιεί ένα κρασάκι, θα δει τη φύση και μετά ήρεμα και με καθάρια συνείδηση θα ψηφίσει.

Επίσης εκεί στο χωριό θα επισκεφθεί και το καφενείο και θα κάνει συζήτηση  βουλής. Τι μόνο στο Ζάππειο θα υπάρχει η μικρή βουλή; Όχι. Κάθε χωριό και βουλή. Μία. Όχι πια πράσινα και μπλέ καφενεία. Εκεί, στο ένα, το δημοτικό καφενείο θα ανταλλάξουν απόψεις όλοι. Τρομοκράτες και μη. Και ύβρεις  και ειρωνείες και φιλοφρονήσεις και θα προοδεύσει η ακραία δημοκρατία και όχι η γιαλαντζί που ζούμε. Φυσικά εκείνη την Κυριακή οι διονυσιακές δημοτικές εκδηλώσεις θα απαγορεύονται. Αυτήν την Κυριακή όλοι θα προβληματιστούν. Ακόμα και οι προβληματισμένοι – απροβλημάτιστοι της ελληνικής υπαίθρου που χαίρονται για την κατάντια ημών των πρωτευουσιάνων, μιας και εμάς βαράει η τρομοκρατία. Λογικό βέβαια. Η τρομοκρατία βαράει κέντρο παραγωγής; Τι να βαρέσει; Ελιές και πρόβατα και Αλβανούς της ελληνικής επαρχίας;  Αθηναίους πρέπει να βαρέσει.

Το δημοψήφισμα λοιπόν θα γίνει. Και θα βγουν οι στατιστικολόγοι να επεξεργαστούν τα αποτελέσματα. Τι ψήφισε η Κομοτηνή, τι τα αδέσμευτα Δωδεκάνησα και τι η περήφανη πυρηνική Κρήτη. Είναι καλό να γνωρίζουμε την κατανομή της τρομοκρατίας ανά νομό. Διότι αυτό θα μας οδηγήσει και στην τελική επίλυση του θέματος. Που δεν είναι άλλη από μια ακόμη εσωτερική μετανάστευση.

Η χώρα θα χωρισθεί σε δύο τμήματα. Στην τρομοκρατική και στην μη τρομοκρατική. Ανάλογα με την ψήφο των πολιτών και την πυκνότητα της επιθυμίας ανά νομό. Όλη η εκλεγμένη κυβέρνηση θα παραιτηθεί και η χώρα θα έχει δυο κυβερνήσεις. Όπως η Ελβετία με τα καντόνια ή η Γερμανία με τις ομοσπονδίες. Μια κεντρική κυβέρνηση βέβαια θα έχουμε για να μιλάμε και με τους ξένους, όμως δυο καντόνια στην ενδοχώρα.  Το TERROR και το PAST προτείνω πρόχειρα δυο ονόματα.

Δεν γίνεται;  Βεβαίως και γίνεται. Οπως εξ άλλου έγινε το 1916. Το παρελθόν φωτεινός φάρος για το μέλλον. Ο λαός που ξεχνά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Ετσι δεν λένε οι σοφοί παρηκμασμένοι; Ρε αν η Ελλάδα ήθελε μέλλον θα είχε μερικές στημένες κρεμάλες τουλάχιστον για την ιστορία της. Τέλος πάντων.

Τότε λοιπόν το 1916 σηκώθηκε ο Βενιζέλος , πήγε στη Θεσσαλονίκη κι έκανε την κυβέρνηση  Εθνικής Αμύνης, ενώ ήδη υπήρχε κυβέρνηση στην Ελλάδα. Και το ‘κανε και δικτατορικά ενώ εγώ μιλάω για δυο κυβερνήσεις σαν αποτέλεσμα δημοψηφίσματος.

Επιτέλους η τρομοκρατία θα δικαιωθεί. Και έδαφος θα αποκτήσει και κυβέρνηση δική της και φωνή πανεθνική. Θα κάτσει ήρεμα επιτέλους να δουλέψει και να βγάλει τα προς το ζήν και το εύ ζήν της  μόνη και απρόσκοπτα. Αν δεν πάει καλά σαν τοπικό ΑΕΠ δεν θα της φταίει το παγκόσμιο σύστημα παρά μόνο ο εαυτός της.

Θα δέχεται εκδρομές και παραθεριστές από το υπόλοιπο σύστημα (status) και θα επιδεικνύει τα ερείπια – έργα της. Αστυνομία εκεί δεν θα υπάρχει και όλοι θα είναι ίσοι απέναντι στη σφαίρα ή τη ρουκέτα του συμπολίτη τους. Και επίσης θα έχει αναπλάσει το ιδανικό της. Ισορροπία τρόμου ανεξέλεγκτη.

Το πολίτευμα της; Απλό. Πώς λέμε βασιλευομένη ή προεδρευομένη δημοκρατία. Εκεί θα έχουμε τρομοκρατική δημοκρατία. Επίσης εκεί θα σκοτώνονται επωνύμως, χωρίς καμιά τιμωρία. Τι διάολο, θα αναπλάσουν τις μαλακίες του άλλου κρατιδίου, του PAST;

Επίσης θα λάβει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις από την οποιαδήποτε πλανηταρχία, ότι ουδέποτε θα δεχθεί αδικίες και επιθέσεις για τον πλούτο που θα παράγει. Γιατί απλούστατα δεν θα παράγει τίποτα άρα και κανείς δεν θα ενδιαφέρεται. Ηρεμία, ησυχία και κίνηση αβίαστη. Όπως στα Εξάρχεια που οι μόνοι που ταράζουν την ναρκωτική ησυχία είναι κάτι γέροι που πάνε στην τράπεζα.

Σε εκείνο το κράτος το  αγαπημένο σπορ θα είναι το γκρέμισμα, το κάψιμο και η καταστροφή γενικότερα. Η τρομοκρατία θα έχει δημιουργήσει τη δική της εξουσία. Οπως την θέλανε και αγωνίστηκαν και ψήφισαν γι’ αυτήν οι χρόνια μάρτυρες της. Μην λέμε ονόματα τώρα και επηρεάσουμε  και την ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

Το γκέτο αυτό σαν αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει. Πως υπάρχει το Χάρλεμ; Έτσι ακριβώς. Όλοι ασφαλείς και βέβαια ισότιμοι κάτοικοι του πλανήτη. Όπως η τρομοκρατία αγωνίζεται για την αφύπνιση των συνειδήσεων μας, έτσι κι εμείς ας ασχοληθούμε με την οροιοποίηση της για να δούμε ξεκάθαρα τον πληθυσμό της.

Οι κάτοικοι του TERROR θα λύσουν όλα τα προβλήματα του άλλου κρατιδίου. Στο PAST  πλέον ανεργία τέλος. Την ώρα που θα ξεκουράζονται οι τρομοκράτες του TERROR, οι άνεργοι  του PAST θα πηγαίνουν για να χτίσουν. Τέλος πλέον η μετανάστευση στην Αμερική και στη Γερμανία. Εθνική ενότης, όπως επιτάσσει η ιστορία. Η καθάρια, η ελληνική,  που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Οι μεν γκρεμίζουν και οι άλλοι χτίζουν.

Όπως η Greenpeace για την φάλαινα

Η τρομοκρατία όμως στέλνει και μήνυμα εναλλακτικό. Και πρέπει να το μελετήσουμε και να το ζυγίσουμε. Μήπως δεν το καταλαβαίνουμε ακόμα γιατί είμαστε πίσω. Όπως λοιπόν η Greenpeace κόπτεται για την διατήρηση της φάλαινας, έτσι κι εμείς να βοηθήσουμε για εύλογο χρονικό διάστημα να διατηρήσουμε στη ζωή αυτό το κρατίδιο. Είναι κρίμα να εξοντωθεί μεταξύ του. Είναι κρίμα να δίνεις τέτοια ελευθερία και να μην ξέρει ο άλλος πώς να την διαχειριστεί. Ας μην κάνω όμως μαύρες σκέψεις.

Χρόνια ψάχνω το εναλλακτικό μήνυμα. Το διαφορετικό, το καλύτερο. Το κάνω δουλεύοντας και όχι καταστρέφοντας. Δεν είμαι άνθρωπος του συστήματος, άσχετα αν το υπηρετώ, αφού υποχρεώθηκα πατρογονικά εκεί να ανήκω.

Πρέπει κάτι να κάνω για να φάω, να μορφωθώ και να ενημερωθώ. Μακάρι να ζούσα καταστρέφοντας, ως υπάλληλος μιας κυρίαρχης δύναμης. Δεν είχα αυτά τα κονέ. Και ούτε πια τα θέλω γιατί μεγάλωσα ηλικιακά. Κι έχω και κάποιους γονείς και κάποια παιδιά- το ίδιο είναι – που με χρειάζονται. Μακάρι αν μεγαλώσω κι άλλο να μην έχω ανάγκη κανέναν. Θα  ήθελα να πεθάνω ελεύθερος. Χωρίς να έχω όμως τρομοκρατήσει κανέναν για την πλάκα του εργοδότη μου.

ΤΙ ΝΑ ΒΑΡΕΣΕΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ 

ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ; 

Οι πρωτοι που ανεκαθεν  αμφεβαλαν για την ελληνικοτητα της Μακεδονιας αλλα και της βορειας Ελλαδας εν γενει,ειναι οι ιδιοι οι “προμαχοι” ελληνοφωνες κατοικοι της. Πολιτευτες και ψηφοφοροι,ανταμα.

Δεν υπαρχει πιο ασχετο,ανουσιο,ατοπο μα και συναμα επικινδυνο συνθημα απο το “η Μακεδονια ειναι Ελληνικη”.

Θετει θεμα εκ του μη οντος. Πεφτει στο τραπεζι της κουβεντας,κατι που εξ ορισμου ειναι -υποτιθεται- ακουβεντιαστο και αδιαπραγματευτο. Μπαινει σε λογης-λογης παζαρια- εστω και ακουσια- η περιοχη ολοκληρη,οταν πστευεις πως πρεπει να …διαμαρτυρηθεις για την γνησιοτητα η την  πατροτητα της.

Η αμφισβητηση σχεδιαζεται σε γραφεια, διαχεεται στα καφενεια,και κατοπιν,οταν με τα χρονια ωριμασει ως ” αιτημα” επιστρεφει στα γραφεια τα πολιτικα και στη βουλη,αναζητωντας επιλυση αυτο το “χρονιζον προβλημα”.

Εδω παει γαντι το ” μαζι τα φαγαμε” του αηδιαστικου κατα τα αλλα Παγκαλου. ” μαζι την μετονομασαμε” και- στο εγγυς μελλον- “μαζι την παραχωρισαμε”.

Ηλιθιοτητες. Απο πλευρας του αβουλου και ακριτου κοσμου.Που τραβαει κουπι στην κατευθυνση που θελουν εκεινοι με τους οποιους αντιτιθεται. Πραγματικα,το να διαχειριζεσαι το πληθος,ειναι σαν να  “δινει ενα ποτηρι νερο” ο Τσιαρτας. Τοσο απλο! Απλα χρειαζεται θρασσος και αντοχη στο ψεμα.

Κοσμακης ετεροκλητος μεν κομματικα αλλα με κοινα βασικα χαρακτηριστικα,οπως αυτο της αγνοιας των νομων που τον διεπουν.

Που νοιωθει την αναγκη να σηκωσει πανο που να δηλωνει πως η Μακεδονια ειναι ελληνικη. Ειναι σα να βαζεις ταμπελα εξω απ το σπιτι σου που να λεει πως… ” ανηκει σε εμενα”. Δεν το κανεις αυτο το αυτονοητο. Ποτε το κανεις; Μα οταν σε κυνηγαει η τραπεζα,η οταν εχεις κληρονομικα  θεματα ανοικτα, Δηλαδη οταν εκ των πραγματων αποδεχεσαι οτι το σπιτι σου βρισκεται υπο αμφισβητηση,η υπο φιλονικια τριτου-ων.

Θα θυμαστε εκεινο το περιφημο “η Ελλαδα ανηκει στους Ελληνες” του μεγαλου λαεγερτη,παραμυθατζη και γοητευτικου λαοπλανου Ανδρεα. Φαινομενικα, εμοιαζε με πλεονασμο. Να διατρανωνεις οτι η Ελλαδα ανηκει στους Ελληνες. Ειναι-ηταν- ομως ετσι; ‘Η οντως η καχυποψια των ψηφοφορων του κινηματος των “ζιβαγκο” οτι κουμαντο κανει ο ” θειος Σαμ”, εγινε ενα “viral” (οπως θα λεγαμε σημερα) στο στομα του παμπονηρου Παπανδρεου; Με αυτο το ψεμα,βγηκε με τα “τσαρουχια”.

Παντοτε οι διαχειριστες της πολιτικης εξουσιας της Ελλαδας οχι μονο εθεταν υπο αμφισβητηση την οποια γεωγραφικη ενοτητα,αλλα συναμα εδιναν και επιχειρηματα,οπλα στην φαρετρα λογιων-λογιων εξωτερικων συμφεροντων,με τα οποια δεν παιρνουμε και ορκο οτι δεν ηταν με τον ενα η τον αλλο τροπο διασυνδεδεμενοι και οι ιδιοι,δεδομενου οτι εννεα στους δεκα ελληνοφωνες πολιτικους,οφειλαν- και συνεχιζουν να οφειλουν- το “ευ ζειν” τους στον -πολυφερνο- “ξενο παραγοντα”.

Ποσο μαλακας πρεπει να εισαι για να δημιουργεις ” Υπουργειο βορειου Ελλαδος”,απο την δεκαετια του ’70 σε μια εποχη οπου δεν υπηρχε καν θεμα εκει και ο κυριος εχθρος σου-οπως και σημερα- βρισκεται..ανατολικα!. ‘Η ποσο εγκαθετος.

“γραφειο πρωθυπουργου”  στην “συμπρωτευουσα”; Μα γιατι δεν κανετε και μια δευτερη κυβερνηση εκει πανω,να λυθουν και τα χερια της Μερκελ και του Σορρος. Μα τοσο μαλακες πια; Οχι. Τοσο δοσιλογοι,ειναι το σωστο. ( οπως ειπαμε και σε αλλο post το ” προδοτες” ειναι αστοχος σαν χαρακτηρισμος γιατι η προδοσια σε καθε περιπτωση προυποθετει παρελθουσα πιστη. Δεν γινεται να προδωσεις κατι στο οποιο ποτε δεν πιστεψες)

Ποσο ηλιθιοι πρεπει να ηταν- και να ειναι – θεσμικοι και εξωθεσμικοι παραγοντες,μα και μεσα μαζικης εξημερωσης(οπως σωστα τα αποκαλουσε ο Τζιμακος) οταν κατα κορον,δεκαετιες τωρα ακουμε και βλεπουμε για “ταξιδι του πρωθυπουργου στη βορειο Ελλαδα”, για τον ταδε υπουργο που επισκεπτεται την ” βορεια Ελλαδα”, για τον δεινα “βορειοελλαδιτη” κλπ. Λες και μιλαμε για αλλη χωρα.

“ο νοτιοελλαδιτης υπουργος”,η οτι “, ο πρωθυπουργος επισκεφτηκε την δυτικη Ελλαδα”,δεν ακουμε. Το πολυ-πολυ να γινει ξεκαρφωτη αναφορα καποια στιγμη για την εντοπιοτητα καποιου. (π.χ ο Κρητικος βουλευτης…,η ο εκ Ροδου δημαρχος κλπ.

Αλλα συστηματικη γεωγραφικη αναφορα,δεν εχουμε αλλη,τοσο εντονη,σε βαθμο μαλακιας,οσο για την βορεια Ελλαδα. Σαν να επισκεπτεται καποιος μιαν αλλη ” Κυπρο” ας πουμε,ομορη.

Για δε την -καθολου ασχετη και αφελη- βαπτηση της Θεσσαλονικης-επισημα- ως “συμπρωτευουσας”,εδω και δεκαετιες,δεν χρειαζεται να πουμε κατι. ” Προθερμαναν την πολη του Θερμαικου και την εβαζαν σε βαθρο πρωτευουσης,παρουσια της Αθηνας. Μονο ασκεφτοι μαλακες, η εγκαθετοι καλοπληρωμενοι πολιτικαντηδες και δημοσιογραφοι,αλλα και αφελεις μιμητες μπορει να ασκουνται σε τετοιου ειδους αδιορατης μεν αλλα θεμελιωδους δε χρονιας ορολογιας διχοτομησης.

Υποδορια, στο συλλογικο ασυνειδητο εχυναν τις αναγκαιες ποσοτητες διαχωριστικου αναισθητικου. “Συμπρωτευουσα” σημαινει πρωτευουσα “ορφανη” απο κρατος, η εν δυναμει πρωτευουσα. Δυο πρωτευουσσες,σημαινουν δυο κρατη,απο ενα κρατος σιαμαιο οπου δεν μπορει να παει μακρυα.

Εσκεμενη και  η χρονια δηλητηριαση,ειδικα του ποδοσφαιροκοσμου της “βορειας Ελλαδας” και η συντηρηση του βολικου παραμυθιου περι “κρατους των Αθηνων” ( απο το οποιο καθε ειδους απεξαρτηση θα εμοιαζε με νικη…ε;)

100 χρονια περιπου,ειναι παρα πολλα για να μην υπαρξουν αλλαγες συνορων σε ενα κρατιδιο-παιγνιο, στις ορεξεις και τα συμφεροντα των μεγαλων δυναμεων εις τις οποιες οφειλει την υποσταση του αυτο το κρατος-ομηρος και κατ επεκταση και οι λειτουργοι αυτου,οι οποιοι γεννιουνται άπο “κομματικους σωληνες”, κομματων τα οποια ειναι πληρως ελεγχομενα απο τους εξω,αφου ειναι δημιουργηματα τους.

Δεν εχουμε την μοναδικοτητα,ουτε δα διεκδικουμε τα πρωτεια ” μπανανιας”. Τοσες υπαρχουν. Κρατη  δηλαδη δορυφοροι και πληρως ελεγχομενα απο καποια ανωτερη πολιτικη και στρατιωτικη δυναμη.

Οι φανταχτεροι παπαγαλοι των ειδησεων,αναφερονται σχεδον καθημερινα στις “εξωτερικες ειδησεις” σε αυτα. Καμια φορα και υποτιμητικα. Πρωτου επανελθουν στην “εσωτερικη πολιτικη επικαιροτητα” δηλαδη στα του “οικου μας” ο οποιος δεν ειναι σαν τις αλλες “Βενεζουελες”, ” Λυβιες”, “Μαλτες”, ” Νιγηριες” και “Παναμαδες”. Οχι. Εμεις δωσαμε αγωνα-οπως και τοσοι αλλοι- αλλα κατα εναν περιεργο τροπο ανερξαρτητοποιηθηκαμε,ενω οι αλλοι πιαστηκαν μαλακες.

Οι πρωτοι και κυριοι υπευθυνοι λοιπον,οποιας μελλοντικης διχοτομισης η αναγκης δημιουργιας Αιγαιακης Μακεδονιας,ειναι οχι ο Σορρος,οχι ο ταδε προσκαιρος αμερικανος πρεσβης,οχι ο καθε Νιμιτς,οχι η Μερκελ,ουτε και κανεις αλλος,παρα  μονον ημεις.  Και οσοι διαδηλωνοντας κρουουν ανοιχτες θυρες και οσοι κατοπιν 151 η 156 προθυμοι ψηφιζουν για να λυσουν ενα προβλημα που οι ιδιοι επωασαν.

Υ.Γ.: Και το βρισκω πολυ υποκριτικο- εκτος απο ντεμοντε- να μεμφονται οι ψηφοφοροι τους πολιτικους που πηδανε απο εδρανο σε εδρανο και απο κομμα σε κομμα με ταχυτητες πολυβολου. Οι πρωτοι που ξεκινησαν το αθλημα της αλλαγης ” στανης” ειναι οι ιδιοι οι ψηφοφοροι. Ο “γιγαντας λαος με το αλανθαστο κριτηριο. Που απο τοτε που του γκρεμιστηκαν τα μπλε και πρασινα καφενεια, με τις μνημονιακες βαριοπουλες,ανεστιος αλλαζει ψηφοδελτια στις καλπες απο ακρα δεξια ως ακρα αριστερα και δεν μπορει να βρει σταθερο βουλευτη,δηλαδη ανθρωπο που να μπορει να του πει τον πονο του και το ρουσφετι του. Το επομενο που προβλεπω ειναι,κατα την εξοδο απο το εκλογικο κεντρο,οταν σου δινουν την ταυτοτητα θα σου δινουν και καρτα αλλαγης,σαν τα ρουχαδικα.

Οι πρωτοι που εριξαν τα κομματικα συνορα ειναι οι θορυβημενοι ορφανοι κομματικοι πελατες. Κατοπιν ακολουθησαν στο πηδημα των εδρανων οι προθυμοι βολευτες. Να τα λεμε αυτα. Αντι να πρωτοπορουν οι πατερες του εθνους,ακολουθουν ασθμαινοντας τους ψηφοφορους. One more time. Αδυνατουν να πρωτοπορισουν ακομα και στη γελοιοτητα.Γι αυτο και δεν θα δουμε ποτε θεου προσωπο,ως κρατος.

Με καλό καιρό, καμιά δεκαριά χιλιάδες άνθρωποι πήγαν στο γήπεδο. Και ξεκίνησαν να βλέπουν μια υποχρεωτική ενδεκάδα που αναγκάστηκε να κατεβάσει ο Μανόλο, μιας και η ομάδα ήταν νοσοκομείο. Με πολύ μετρημένες επιλογές, που αναγκαστικά έφεραν ένα πιο επιθετικό σχήμα που μεταφράστηκε σε 4-2-3-1. Κι όχι μόνο λόγω απουσιών, αλλά και λόγω αδυναμίας αντιπάλου.

Αυτές οι λίγες επιλογές, λιγόστεψαν με το καλημέρα που χτύπησε ο Χούλτ αφού γλύτωσε ελέω διαιτητή κι ένα πέναλτυ. Οπότε στο παιχνίδι μπήκε ο Αλμπάνης με μπόλικες εσωτερικές αλλαγές. Κι αυτό μπέρδεψε κι άλλο την ομάδα, που είχε δουλευτεί και προγραμματιστεί αλλιώς. Οπότε για κανά μισάωρο, η ΑΕΚ ήταν νωθρή και άνευρη, κι όλοι ψάχνανε τα πατήματα τους.

Είχε δυσκολία στην ανάπτυξη, ενώ ήταν σε πολύ χαληλό τέμπο. Φυσικά δεν πιέστηκε στην άμυνα, αλλά και η ίδια δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα άκρα της. Ο ΟΦΗ είχε ένα πολυπρόσωπο κέντρο και μια προσήλωση στην τελευταία αμυντική γραμμή του, οπότε πήγαμε σε ένα ματς σούπα, που στην ουσία έψαχνε κάποιο γκολ από προσωπική ενέργεια, μπας κι ελυθερωθούν κάποιοι χώροι.

Κι αυτήν την λύση την προσέφερε ο Αλμπάνης, από την ανάποδη πλευρά από την οποία είχε κληθεί να αγωνιστεί. Όμως ήταν μια έξοχη προσπάθεια, που έβγαλε σε μοναδικό τετ α τετ τον Λιβάγια, που άνοιξε το σκορ. Νομίζω οτι αυτή ήταν και η μόνη στιγμή που μπορούμε να θυμηθούμε από την σούπα, όπως κι ένα σουτ του εξτρέμ μας, που σήμερα μαζί με τον Μάνταλο, είχαν μια αξιοπρόσεκτη παρουσία και κινητικότητα. Σε ένα πρώτο μέρος φλύαρης κατοχής της μπάλας, που θύμιζε πιο πολύ προπόνηση παρά κανονικό παιχνίδι και που πήρε κάπως μπρος μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα γίνανε πολύ χειρότερα. Η ομάδα έσβησε τελείως και δεν έκανε τίποτα στην κυριολεξία. Είναι αδύνατον να θυμηθώ κάτι σε επίπεδο τελικής, συνδυασμού ή ανταλλαγής πάσας. Με εξαίρεση ένα σουτ του Λιβάγια στο τελευταίο λεπτό. Χάθηκε ένα ολόκληρο ημιχρόνιο του χρόνου μας και της ζωής μας, σε ένα θέαμα αρνητικότατο και σε μια κακοποίηση της μπάλας.

Κι είναι επίσης πολύ δύσκολο να προσπαθείς να κάνεις κριτική σε κάτι που δεν έγινε, σε κάτι που δεν είδες. Οπότε αφού μας πάνε οι εξελίξεις, ας πούμε οτι στο διάστημα αυτό εξαφανίστηκε και η προσπάθεια του Μάνταλου, όπως και αυτή του Αλμπάνη. Οπότε εμφανίστηκε μια ομάδα αρνητικότατη, μοιρολατρική και βαριεστημένη, που είχε συνολικά να επιδείξει την σοβαρότητα του Τσόσιτς και τίποτε άλλο.

Φάνηκε ο ΟΦΗ περισσότερο στο δεύτερο μέρος, διότι προσπάθησε κάτι να κάνει αλλά χωρίς να το πιστεύει. Οπότε συνέβαλε κι αυτός στο κάκιστο θέαμα, αλλά φυσικά δεν θα του ζητήσουμε και ευθύνες, Ίσα ίσα που ανοίχτηκε, έβαλε την μπάλα κάτω κι άφησε όσους διαδρόμους χρειάζονταν για να παίξουμε κάτι εμείς. Που τελικά προτιμήσαμε να παίξουμε με άλλο όργανο κι όχι με την μπάλα. Παίρνοντας μια νίκη, που δεν ξέρω τι χρησιμότητα μπορεί να έχει για την συνέχεια. Αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό τώρα. Αυτό που μπορούμε αβίαστα να πούμε, είναι οτι είχαμε πολύ καιρό να δούμε τέτοια παρακμιακή εμφάνιση, που δεν νομίζω οτι μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω των απουσιών.

Πρώτη του Χιμένεθ σήμερα, χωρίς όμως και κάποια απαίτηση. Μια προπόνηση έκανε ο άνθρωπος, τι να αλλάξει; Η μόνη περιέργεια είναι πώς θα παίξουν οι παίκτες, οι οποίοι στην ουσία μαζί με τον Παπαδόπουλο, διώξανε τον Ουζουνίδη. Και παίκτες μάλιστα που θα πρέπει να οργανωθούν χωρίς δεκάρια στο γήπεδο. Βλέπετε η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη – ευτυχώς που μόλις εχθές ο πρόεδρος των εφετών καταδικάστηκε σε 13 χρόνια, επειδή πιάστηκε φυσικά ενώ όλοι οι άλλοι αλωνίζουν – είχε μια πρεμούρα με τον Μάνταλο αυτές τις μέρες.

Οι απουσίες λοιπόν των παικτών, έφεραν τον Μανόλο να κατεβάσει την ομάδα με 3-4-3. Με την αποστολή να κρατηθεί ο Ατρόμητος μακριά από την περιοχή μας, κι εμείς ό,τι βρέξει ας κατεβάσει μπροστά. Κι αυτό απόλυτα φυσιολογικό. Με Μπογιέ και σκασμένους Γκάλο και Χούλτ, δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Κι ειδικά μάλιστα όταν πετάς γρήγορα και μια αλλαγή με τον τραυματισμό του Τσιγκρίνσκι.

Όμως το παιχνίδι στο πρώτο μέρος είχε μια πολύ ωραία εικόνα τακτικά. Οι παίκτες μας είχαν την κατοχή της μπάλας, και προσπάθησαν όσο αυτό ήταν εφικτό. Βλέπετε ο Σιμόες ήταν ξεκούραστος, ο Τσόσιτς αρκετά σωστός και ο Άλεφ αρκούντως δημιουργικός. Παίξανε ένα ποδόσφαιρο υπομονής και μάλιστα βγάλανε και μια τελική σοβαρότατη, αλλά εκφραστής της ήταν ο Μπογιέ, που εναλλασσόταν στα άκρα της επίθεσης με τον Λιβάγια. Φυσικά γλυτώσαμε ένα πέναλτυ στο χέρι του Χούλτ, αλλά δεν είμαι σίγουρος οτι αν το αίτημα του Σπανού για ξένο διαιτητή είχε γίνει δεκτό, οτι ο αλλοδαπός θα το είχε δώσει.

Ήταν κύρια ένα πρώτο ημιχρόνιο τακτικής, με την ΑΕΚ να θέλει αποτέλεσμα με κάποιο προβάδισμα για την ρεβάνς, και τον Ατρόμητο να θέλει ένα γκολ για να παίξει το γνωστό του ταμπούρι στο ΟΑΚΑ. Η ΑΕΚ όμως έλεγξε τον χώρο πολύ καλά, έβγαλε μια διάθεση στα προσωπικά μαρκαρίσματα που σε κάποιες φάσεις γίνανε σκληρά, και έτρεξε όσο μπορούσε. Και δεν ξέρω πόσο καλύτερη θα ήταν αν έπαιζε ο Μανταλος ή ο Μπακασέτας. Διότι κάπου θα ήταν αλλού το μυαλό της, κι ίσως να την πάταγε. Βλέπετε δεν είναι μόνο η έλλειψη του βάθους στο ρόστερ. Είναι και η ποιότητα που έχει αυτό, που πλέον μετά τον Ουζουνίδη καλό είναι να προβληματιστούμε επί της ουσίας. Μια ουσία που φάνηκε και στο ματς εναντίον του ΠΑΟΚ, εκεί που θέλαμε και δεύτερο φορ, αλλά φυσικά η διοίκηση είχε κάνει πάλι το θαύμα της, με την διορατικότητα που την διακρίνει.

Στο δεύτερο μέρος μάλλον ξεκίνησε καλύτερα η ΑΕΚ. Έδειξε ελαφρώς πιο αποφασιστική επιθετικά και πιο σίγουρη σε αυτό που θέλει να κάνει. Πάνω που το παιχνίδι άρχισε να παίρνει κάποιο ρυθμό, ήρθε το ελληνικό μπουρδέλο που έφερε την διακοπή στο ρεύμα και στον φωτισμό. Λογικά πράματα βέβαια αυτά στην χώρα καρικατούρα σοβαρού κράτους, και απόλυτα λογικά σε ένα γήπεδο που δεν έχει άδεια λειτουργίας.

Φυσικά όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, ήταν αδύνατον να έχει ρυθμό. Πήγε στην δύναμη και στον γνωστό εκνευρισμό, που έρχεται από την έλλειψη εκτόνωσης της ντόπας. Κάπου εκεί στην αναμπουμπούλα, η ομάδα μας κέρδισε ένα πέναλτυ, δώρο του διαιτητή, που όμως ήταν αδύνατον να δει εκείνα τα μοιραία εκατοστά, που εμείς θέλαμε μερικές επαναλήψεις τηλεοπτικές. Το πέναλτυ το έκανε γκολ ο Πόνσε, που λίγα λεπτά μετά έφαγε κόκκινη κάρτα, δείχνοντας και το μέλλον του στην ΑΕΚ. Φυσικά ακολουθεί ο ΟΦΗ, που μπορεί και να έχει πέσει από την δεοντολογία που υπάρχει στην χώρα, οπότε δεν υπάρχει και πρόβλημα με την ενόραση της διοίκησης.

Η ΑΕΚ λοιπόν, λες και έχασε τον Μέσι, γύρισε σε μαζική άμυνα και πλέον σε 5-3-1. Αρχίσαμε και βλέπαμε τι έχει διδάξει ο Κάναντι απέναντι σε μαζικές άμυνες. Η ΑΕΚ έπαιζε στην περιοχή της, κι έψαχνε να φάει χρόνο με κάποια αντεπίθεση του Λιβάγια που περίμενε υπομονετικά το ταλέντο που λέγεται Αλμπάνης. Ευτυχώς που το παιδί δεν σκοτώθηκε μόνο του όταν βρέθηκε σε φάση να κλειδώσει το παιχνίδι. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κι άλλους παίκτες. Για τυπικούς λόγους μιλάω. Ουσιαστικά αυτοί οι παίκτες είναι σαν το μαύρο κόκκινο στην ρουλέτα. Την μπίλια ρίχνεις για το αν θα μπει ο Γιαννώτας ή ο Αλμπάνης στην αποστολή.

Ο εκνευρισμός ήταν εμφανής στο γήπεδο, και κύρια στον Ατρόμητο που έπρεπε να κυνηγήσει την ισοφάριση. Η ΑΕΚ έκανε ό,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει. Του έδωσε και τον χρόνο και τον χώρο. Επίσης όταν από λάθος του αντιπάλου έπαιρνε την μπάλα, απλά την έδιωχνε ξου ελευθερία και περίμενε πίσω. Ειδικά όταν έσκασε κι ο Λιβάγια, που μαζί με τον Σιμόες, τον Άλεφ και τον Τσόσιτς ήταν οι καλύτεροι σήμερα. Αλλά και τον Οικονόμου που κάλυψε αρκετά αμυντικά τον Γκάλο. Εμείς όμως πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα, ασχέτως πώς ήρθε. Από εδώ και πέρα αυτά θα βλέπουμε και θα λέμε και ευχαριστώ.

Bάμος Μπιέν (ή αλλιώς το ανέκδοτο με τον Χότζα και τα γουρούνια)

Είμαι απο κείνους που χάρηκαν το καλοκαίρι με την πρόσληψη του Μαρίνου παρόλο που οι φίλοι μου έλεγαν “μην είσαι μαλάκας. Έλληνες προπονητές δεν υπάρχουν”.
Όμως επειδή τον είχα συμπαθήσει απο την πορεία του στον ζέλα θεωρούσα πως μπορεί να μην έχει κάνει πρωταθλητισμό αλλά τουλάχιστον ξέρει τα βασικά και δεν θα μαθαίνει στου κασίδη το κεφάλι όπως άλλοι παλιότερα.
Βέβαια για να τσουλήσει ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο και να γίνει ομαλή μετάβαση απο μια πρωταθληματική χρονιά στην επόμενη η προϋπόθεση ήταν η ομάδα να συνεχίσει να ενισχύεται.
Σε κάθε στραβή οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όπως ο μεγάλος σου έρωτας με τις επόμενες γκομενίτσες.
Όταν στη θέση του Χιμένεθ βάζεις το Μαρίνο οφείλεις να τον βοηθήσεις φέρνοντάς του παίκτες (τους οποίους βέβαια δεν είχε ούτε ο Χιμένεθ..)
Αντί για αυτό έφυγαν αρκετοί παίκτες-κολώνες του πρωταθλήματος και στη θέση τους έφερες 4 δανεικούς γυρολόγους με συμπαθητικά βιογραφικά αλλά αμφιβόλου ποιότητας και παραστάσεων.
Όταν κουτσά-στραβά (με ζεστή ακόμα την αύρα του πρωταθλήματος) πέρασες στον όμιλο και πήρες το χοντρό το χρήμα, αντί να ενισχυθείς με 1-2 χαφ επιπλέον έφερες τον.. Γιαννιώτα.
Μιλάμε για κρέμασμα κανονικό στην ομάδα και τον προπονητή.. σε μια ομάδα που είχε 4-5 συμβόλαια παικτών που έληγαν και ήταν όλοι στον αέρα. Δεν είχε συμφωνήσει κανείς για ανανέωση με οτι αυτό συνεπάγεται σε θέματα απόδοσης και ψυχολογίας.
Ο προπονητής βέβαια έκανε μόκο και δέχτηκε να γίνει το μαξιλαράκι ασφαλείας όπου ο πρόεδρος θα ξεκουράζει την κωλάρα του, και όταν δεν θα του είναι πια χρήσιμο θα το πετάξει αφού στο μεταξύ όσο καιρό θα κάθεται πάνω του το μαξιλάρι μιας χρήσης θα έχει απορροφήσει κραδασμούς και αρκετές πορδές.
Και ποιός προπονητής θα είχε το σθένος να πάρει το καπελάκι του και να φύγει στις 31 Αυγούστου? θα ρωτήσει εύλογα κάποιος.. στην τελική οι προπονητές είναι αναλώσιμοι και γι’αυτό πλερώνονται.
Απο τις 31 Αυγούστου φαινόταν πως θα πάει η χρονιά, και η ομάδα δεν μας απογοήτευσε.
Διασυρμός στο CL (αναμενόμενο) και στο πρωτάθλημα βουλιάξαμε. Όλοι οι παίκτες χειρότεροι απο πέρυσι, πιο αγύμναστοι, χωρίς πάθος και πείσμα, χωρίς όρεξη, ξενερωμένοι χωρίς ψυχολογία.
Το έργο τελείωσε απο Οκτώβριο και το Νοέμβριο απόντος του Μπάγεβιτς έπιασε δουλειά ο πρόεδρος αναλαμβάνοντας την “ανάταση” της ψυχολογίας των παικτών.
Πήγε λοιπόν στα Σπάτα και έδιωξε 3 εντεκαδάτους παίκτες οι οποίοι δεν τα έβρισκαν με την ομάδα στα συμβόλαιά τους. Ήταν όμως απαραίτητοι αφού η ομάδα το καλοκαίρι δε φρόντισε να έχει εναλλακτικές ούτως ώστε να διαπραγματεύεται απο πλεονεκτική θέση και οχι νευρικά.
Δηλαδή δε φτάνει που δεν ενισχυθήκαμε, στερήσαμε απο τον προπονητή άλλες 3 βασικές μονάδες απο το ούτως η άλλως κουτσό ρόστερ. Κουτσό ποιοτικά, έτσι? οχι αριθμητικά..
Φτάσαμε στα Χριστούγεννα και όλοι περίμεναν πως θα έδιωχνε τον – αποτυχημένο πια – προπονητή και με τις ευλογίες των Κεφτέδων του κόσμου τούτου, οι οποίοι του φόρτωσαν μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα προκειμένου να καλύψουν την διοίκηση η οποία παραδέχτηκε πως “κάναμε λάθη και θα τα διορθώσουμε”.
“Είδατε? δεν κρύβεται ο πρόεδρος στα δύσκολα”, έλεγαν..
Α, ολα κι όλα.. στα λόγια πάμε καλά. Διαπιστώνουμε, παραδεχόμαστε, υποσχόμαστε ολα σε ένα.
Αλλά ποτέ δεν διορθώνουμε γιατί συνήθως αυτό κοστίζει.
Έτσι έγινε και τώρα.
Ο προπονητής συνέχισε κανονικά στη θέση του μέχρι σήμερα 5 Φεβρουαρίου όπου παραιτήθηκε ή τον παραίτησαν – μικρή σημασία έχει.
Αυτό που μετρά είναι πως τελείωσε ο Ιανουάριος και πάπαλα οι μεταγραφές.
Ξέχασα να γράψω οτι στο μεταξύ τα λάθη που διαπιστώθηκαν μεταξύ τύρου και αχλαδιού δεν διορθώθηκαν ποτέ.
Ενω έφυγαν 2+1 παγκίτες +3 βασικοί ήρθε μόνο ένας χαφ απο τη Σερβία και ανανέωσε ο Μπακασέτας.
Δηλαδή το καλοκαίρι χρειαζόσουν 2 χαφ και 2 εξτρέμ. Δεν ήρθε κανένας και τώρα αφού έδιωξες άλλους 6 παίκτες πήρες μόνο έναν. Μαγικό?
Όταν ανανέωσε ο Σέτας έγινε έκρηξη ενθουσιασμού στον κόσμο. Η χαρά ήταν τόσο μεγάλη που μου θύμισε τους χορευτές του Συντάγματος το 2015.
Ξεχάστηκαν και οι μεταγραφές και ολα.
Τελείωσε ο Ιανουάριος και δεν κάναμε τίποτα. Μ’αυτά και με κείνα τη γλίτωσε ο πρόεδρος.
Σήμερα λοιπόν 5 Φεβρουαρίου ήταν άλλη μια μέρα χαράς. Ανακοινώθηκε η ανανέωση Σιμόες και η επιστροφή του Χιμένεθ.
Ναι αυτόν, τον ίδιο Χιμένεθ λεω. Που έγραφαν οτι δεν έπαιζε η ομάδα καλό ποδόσφαιρο και πως ο πρόεδρος δεν ήταν ευχαριστημένος και ήθελε να δει την ομάδα να παίζει πιο επιθετικά.
Και ολα αυτά ο Ουζουνίδης θα τα κατάφερνε με Μανταλομπακασέτες και Βίκτωρες.
Λοιπόν πρόεδρε σε παραδέχομαι.
– Έκανες μόνο μια μεταγραφή έναν ανέτοιμο παίκτη που μετά το 40λεπτο κρεμά η γλώσσα του σαν παπούτσι.
– Έδιωξες 3 βασικούς παίκτες για να μην τους δώσεις παραπάνω λεφτά.
– Μετά απο 1 μήνα φέρνεις τον έναν πίσω δημιουργώντας ρίγη ενθουσιασμού και χορούς σανοφάγων στο Σύνταγμα.
– Μετά απο άλλον 1 μήνα φέρνεις πίσω και τον δεύτερο και το σκηνικό επαναλαμβάνεται.
– Σαν bonus – κερασάκι στην τούρτα φέρνεις και τον Χιμένεθ και πλέον ολα είναι τέλεια.
Παντού ακούω ωσαννά και ύμνους για τον πρόεδρο που αποφάσισε να αλλάξει τα πράγματα για να σωθεί η παρτίδα ως το καλοκαίρι.
Για τον πρόεδρο που έφερε πίσω τον πρωταθληματικό προπονητή.
Πρόεδρε το νού σου.. να βάλετε γρήγορο Internet εκεί στα Σπάτα για να μπορεί ο Χιμένεθ να μιλά με τη μαμά του στο skype. Μη τον πιάσει πάλι μελαγχολία κατα τον Ιούνιο και θέλει να πάει οπωσδήποτε στην Ισπανία για να ποτίσει τα κολοκυθάκια στο πατρικό του.
Μεταγραφές? ποιές μεταγραφές βρε. Εδω ανανεώσαμε το Μπακασέτα το δικό μας παιδί, για μεταγραφές θα λέμε τώρα? Μη μας ρωτάτε για μεταγραφές, έχουμε υπερένταση.
Άσε που τον Ιανουάριο δε βρίσκεις εύκολα και μπορεί να σου βγούνε παλτά. Δεν θα πάρουμε παίκτες μόνο για να πάρουμε.
Μάθετε μπαλίτσα απο τον άρχοντα. Ποτέ δε διώχνουμε τον προπονητή πριν τα Χριστούγεννα γιατί αυτό μπορεί να μας βάλει σε περιττά έξοδα.
Μπορεί να ζητήσει κανονικούς παίκτες.
Τον προπονητή τον διώχνεις μετά το Φεβρουάριο για να’χεις το κεφάλι σου ήσυχο.
**Τα συμβόλαια που έδωσε η ΑΕΚ σε Σιμόες και Μπακασέτα θεωρώ πως ήταν πολύ καλά για το επίπεδό τους. 450-550 χιλιάρικα το χρόνο είναι μια χαρά λεφτά.
Εξάλλου το διαπίστωσαν απο πρώτο χέρι και οι ίδιοι, μιας και ψάχτηκαν εδω και 2-3 μήνες και ζήτημα είναι αν βρέθηκε ομάδα που να τους έδωσε ακόμα προσφορά ίδια με της ΑΕΚ.
Μόνο αν προέκυπτε τίποτα απο Αραβία μεριά αλλά εκεί συνήθως προτιμούν κάτι καλύτερο ποιοτικά και οχι Μπακασέτες.

Η ΑΕΚ διαπράττει ύβρι διαχρονικά. Δεν επενδύει στις επιτυχίες της. Δεν χτίζει στο καλό momentum όταν υπάρχει. Δεν έχει συνέχεια.
Δεν αναγνωρίζει την καλή τύχη όταν την ευνοεί. Αδιαφορεί αλαζονικά λες και με ενα χτύπημα των δαχτύλων ολα αυτά που χάνει θα τα πάρει πίσω.
Κάποτε πήρε το κύπελλο απο τα χέρια του γαύρου και αδιαφόρησε. Έδιωξε τον προπονητή που το κατάφερε με ρόστερ Β’ εθνικής με αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά να γκρεμοτσακιστεί.
Τα ίδια και πέρσι.. τα ίδια και φέτος.
Δεν επενδύσαμε στο πρωτάθλημα, αδιαφορήσαμε για το CL, και τώρα το πληρώνουμε.
Δεν επενδύσαμε στην υπεραξία που πήραν οι παίκτες μας αυτά τα 2 χρόνια, δεν ξέρουμε πότε να ξοδέψουμε το κάτι παραπάνω και πότε να πουλήσουμε για να γεμίσουν τα ταμεία.
Κάθε φορά που η ομάδα (λόγω DNA) πάει να πάρει τα πάνω της δίνουμε μια και την καρφώνουμε στο έδαφος.
Φτιάχνουμε ομάδα μιας χρήσης για να βγεί η χρονιά όπως-όπως και.. έχει ο θεός.
Γι’αυτό πήραμε και τον πάτερ Νικόλαο στις ακαδημίες άλλωστε.