…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Τελικος Γαλλια-Κροατια λοιπον,με τους πρωτους να ηταν στα υποψην,αλλα οχι οι Κροατες,με τη μουναρα προεδρο,οι οποιοι ομως το αξιζαν. Περιμενα να παρουσιαστουν “σκασμενοι” στο ματς με τους Αγγλους,αλλα μαλλον καινε καυσιμο με πολλα  οκτανια.(?)

Η πορεια της Αγγλιας,αξιοπροσεκτη. Εκατσε σε ευκολο ομιλο και κατοπιν απεφυγε τις επικυνδυνες “διασταυρωσεις” βεβαια,αλλα οπως και να εχει,ειναι ενα κατορθωμα που πιστωνεται στον νεαρο προπονητη και τους επισης νεαρους παικτες. Δεν αρκουν ομως τα νιατα,η ορεξη και το τρεχαλιτο. Ποδοσφαιρο ειναι-ακομα τουλαχιστον-και οχι στιβος. Αν περναγε και πολυ περισσοτερο αν σηκωνε το παγκοσμιο,θα ηταν πισωγυρισμα για το σπορ κατα τη γνωμη μου.

Υπεροχη η πορεια του Βελγιου,αλλα στον τελευταιο κρισιμο αγωνα ειχε εκτος κλιματος παιχνιδιου σημαντικους παικτες οπως ο Λουκακου και ο Ντε Μπροινε. Ηταν φετος το ιδανικο timing για το πολυ ποιοτικο ροστερ του Βελγιου να κανει την υπερβαση. Αλλα και ημιτελικα που εφτασαν,ειναι μια επιτυχια.

Για Αργεντινη,Ισπανια, Γερμανια,ουτε λογος. Αυτα ηταν “φαβορι” με το στομα. Ηταν αναμενομενη η πορεια τους. Ισως οχι τοσο η συντομοτατη των Γερμανων θα παρατηρησει καποιος,αλλα να πουμε εδω πως το ποδοσφαιρο,”παρακολουθει” και “επαναλαμβανει” τις κοινωνικες η και οικονομικες εξελιξεις,παντοτε,αφου ειναι “σαρξ εκ της σαρκος”. Οποτε η Γερμανων καταβαση και στο ποδοσφαιρο ειναι αναμενομενη. Πανε οι εποχες που σηκωναμε παγκοσμια και φερναμε δυο ομαδες στον τελικο του Ch. L. Τωρα εχει γλαροσουπα.

Το χτικιο ομως της υποθεσης της διοργανωσης,ηταν και ειναι η Βραζιλια. Αν υπηρχε ποδοσφαιρικο δικαστηριο,θα επρεπε να τους απαγορευτει η εισοδος στους αγωνιστικους χωρους. Χτικιο σκετο. Αυτα συμβαινουν οταν προσπαθεις να αποποιηθεις αυτο που εκ φυσεως εισαι και προσπαθεις να εισαχθεις σε μια φιλοσοφια ξενη με εσενα. Το αποτελεσμα ειναι αυτο που ειδαμε και ” θαυμασαμε”. Παιξε αυτο που ξερεις και που πηγαζει απο τις αλανες του Περναμπουκο και τις αμμουδιες του Ριο,και ασε τωρα τις καιροσκοπικες και τακτικιστικες αιδιες. Αυτα ειναι για αλλους,που ξερουν να το κανουν και το κανουν γιατι δεν μπορουν διαφορετικα. Εσυ,σαν Βραζιλια,τι καραγκιοζιλικια ειναι αυτα που κανεις; Εκτος θεματος. Λευκη κολλα. Πηγαινετε κυριε. Απολυεστε.Για τον Νειμαρ,ουτε λογος. Παγκοσμιο ρεζιλι.

Φρεσκια και με ταλεντο η Γαλλια,δικαιως εφτασε ως εδω και βλεπω να το παιρνει κι ολας απο τους φιλοτιμους και επισης ταλαντουχους Κροατες,οι οποιοι ομως θα προερχονται απο τρεις απανωτες παρατασεις και με μια μερα λιγοτερης ξεκουρασης-αποκαταστασης. Τελος παντων. Ας ειναι καλα τουλαχιστον ποιοτικα τα δυο εναπομειναντα ματς,ενος μουντιαλ,το οποιο ποιοτικα δεν ξετρελαθηκαμε κι ολας,αφου μετεχουν ξεζουμισμενοι παικτες,τους οποιους οι φιφες και οι ουεφες τους εχουν πιει το αιμα. Κονομανε εκατερωθεν ολοι,θα μου πεις. Σωστο. Να δουμε ποσο παει ακομα. Σε λιγο θα τους βαλουν να παιζουν και μετα τα μεσανυχτα.after.

Υ.Γ. Ακουω και διαβαζω διαφορα και ανησυχητικα για την προετοιμασια της ομαδος μας. Παρακαλω υπομονη. Εχουμε πει οτι βγαινουμε για ψωνια μετα τις 3 το απογευμα. Εχουμε 13 Ιουλιου και η περιοδος η μεταγγραφικη ληγει στις 31 Αυγουστου. Αρα,αναλογικα,η ωρα σημερα ειναι 12. Οπως βλεπετε, τελικως υπαρχει χρονος. Υπεραρκετος.

Ασε να ψωνισουν τα κοροιδα. Να ξεπουλησουν οι μαναβιδες.Να φυγει η μουργα. Και το καλο πραγμα και το φτηνο,ειναι εξω απο τα καφασια. Στις ακρες του πεζοδρομιου. Μισοπατημενα,μισοζουλιγμενα, ανοιγμενα και μυρωδατα,περιμενουν τους “απροβλεπτους επενδυτες”. (ετσι ονομαζονται γενικα οσοι, ειτε δεν εχουν οσα φαινεται, ειτε αυτα που εχουν, δεν ειναι ακριβως και απολυτως δικα τους,αλλα πρεπει να σηκωσουν και κανενα τηλεφωνο πρωτα) Αυτα,για οσους μπερδευουν τους πραματικους μεγιστανες, με τον ” Φατσεα” απο το Κολοκοτρωνιτσι, που εκανε κωλο και εχεσε τον κοσμο ολο,αλλα οταν ακουει να χτυπα η πορτα ο νους του -πια- δεν παει στην γειτονισσα,αλλα στον κλητηρα.

Αέρας πρωταθληματικός σπρώχνει τα διαρκείας φέτος. Αέρας δυνατός σαν αποτέλεσμα των στόχων που ετέθησαν δια στόματος Μελισσανίδη. Ευρώπη και πρωτάθλημα ξανά. Και ποιός δεν το θέλει άλλωστε; Όπως εγώ που έχω βαρεθεί να διαβάζω στην εφημερίδα παρόλες των ποδοσφαιριστών, κι όχι βήματα για την ενίσχυση της ομάδας.

Θα μου πεις ακόμα είναι νωρίς. Πέρσι,  η ουσιαστική ενίσχυση έγινε τον Γενάρη. Σωστό κι αυτό, αλλά υποτίθεται οτι κυνηγάμε να μπούμε σε ομίλους. Όπως υποτίθεται οτι τα περσινά κενά είχαν διαγνωσθεί κι οτι είχε γίνει προεργασία για να καλυφθούν εγκαίρως. Ποιά κενά; Η φυγή του Γιόχανσον και το τέλος του δανεισμού του Αραούχο. Η έλλειψη εξτρέμ δεξιά κι αριστερά, το δεύτερο αμυντικό χαφ πίσω από τον Σιμόες, και ο εσωτερικός μέσος στον χώρο του κέντρου.

Αντιθέτως πρώτα καλύφθηκε η φυγή του Βράνιες, που θεωρητικά προέκυψε αιφνιδίως. Άρα μήπως θα έπρεπε να παρακαλούμε να φύγει κι άλλος ξαφνικά, μπας και πάρουμε κανά παίκτη; Μάλλον αυτό θα έπρεπε να κάνουμε αφού αποδεικνύεται περίτρανα οτι κανένας σχεδιασμός δεν υπάρχει, παρά μόνο ρεζιλίκια με κάποιον Κάιπερς ή με κάποιον Πόνσε.

Ο κόσμος όμως κάνει ρεκόρ στα διαρκείας. Κάτι δεν ξέρει ο θυμόσοφος λαός; Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Και τον Παπανδρέου πίστεψε, και τον Τσίπρα. Γιατί να μην πιστέψει και τον Θεό, που πάντα έχει; Αν μάλιστα συνεχίσει να σπάει τα ρεκόρ των εισιτηρίων, τότε ίσως και να μην χρειάζεται και ενίσχυση η ομάδα. Αφού είναι ήδη sold out το προϊόν, γιατί να πιεστεί η διοίκηση;

Ας πιεστεί ο Ουζουνίδης, που έχει και σχετικό παρελθόν στην αλογοτροφή. Ας φέρει τον Μάνταλο πίσω, ας κάνει κάνει κι επίσημα τον Γαλανόπουλο back up του Σιμόες, κι ας χρησιμοποιήσει τα δυό έξτρα πλάγια μπακ που έχουμε σαν αλλάγες, σε θέσεις εξτρέμ. Ας βγάλει και τον Γιακουμάκη σέντερ φορ κι ας δει τι μπορεί να γίνει με τα παιδιά που ανέβηκαν από την Κ20. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είμαστε απλά πλήρεις, αλλά υπερπλήρεις.

Οπότε με αυτήν την λογική, όσες μεταγραφές γίνουν από εδώ και πέρα, θα είναι κερασάκια σαν παρουσίαση. Και θα ακούσουμε οτι έρχονται για να πάρουν θέσεις στην ομάδα, ήδη καλυμμένες. Ήδη αυτό φαίνεται και από τα πειράματα που κάνει ο προπονητής εκεί έξω, που δήθεν στρώνει μια ομάδα αποδυναμωμένη κατά έξι παίκτες σε σχέση με πέρσι, και διδάσκει τακτική σε κάποιους που δεν πρόκειται να παίξουν. Μιλάμε για ολοκληρωτικό μπάχαλο.

Πειράζει; Γιατί να πειράζει; Εδώ δεν πειράζει εκείνους που σπάσανε τα ρεκόρ, θα πειράζει εμένα από την τηλεόραση ή από προσκλήσεις; Το μοναστήρι νάναι καλά κι όλα θα προχωρήσουν. Θα ρίξουμε και μιά κορώνα για διόρθωση εν όψει γηπέδου κι όλα καλά. Την σοβαρότητα θα ψάχνουμε τώρα στην Ελλάδα και την οργάνωση. Ρε βουρ κι ό,τι γίνει έγινε. Θα αλλάξει ο οπαδός ομάδα ή μυαλά; Θα κάτσει να κάνει κριτική στην διοίκηση που μάλιστα προσέθεσε ολόκληρο Ματιάσεβιτς στο τεχνικό επιτελείο; Για μια επικοινωνία ζούμε κι αυτή πάει καλά. Εγώ δεν πάω, αλλά ουδείς ασχολείται με λεπτομέρειες. Και η ποδοσφαιρική ομάδα φέτος, μάλλον θάναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια.

Νύχτα. Το ασθενοφόρο ουρλιάζοντας κατορθώνει να φτάσει στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου. Ο μεταφερόμενος ήταν χτυπημένος σοβαρά, λόγω τρακαρίσματος. Άρον άρον μεταφέρεται μέσα για τις πρώτες  βοήθειες. Σπεύδουν όλοι εκεί . Όποιος μπορεί να βοηθήσει. Από τραυματιοφορέα, νοσοκόμα μέχρι και κλητήρα. Και ο γιατρός βέβαια. Γιατρός  όμως άπειρος, νέος, εφημερεύων.

Ίδια νύχτα, και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, ο νέος,  άπειρος ρεπόρτερ  μπαίνει στα γραφεία της εφημερίδας έχοντας την είδηση. Μετά από πολύμηνο ρεπορτάζ, πλέον, είχε όλα τα στοιχεία στα χέρια του. Ο επιχειρηματίας τις δουλειές τις έπαιρνε, μέσω του μεσάζοντα προς τον πολιτικό άνδρα. Είχε ξετυλίξει τον μήτο της Αριάνδης. Το άρθρο του θα ήταν βόμβα σε συνέχειες. Μέχρι και πρωτοσέλιδο θα γινόταν. Ονειρευόταν την δικαίωση της καριέρας του. Την δικαίωση της αγωνιστικότητας του και τη δικαίωση των φρονημάτων του. Ήταν αντίθετος ιδεολογικά με τον συγκεκριμένο πολιτικό.

Στο νοσοκομείο δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Το παλικάρι θα πέθανε. Μακάρι να ήταν εδώ ο διευθυντής της κλινικής, σκέφτηκε ο εφημερεύων. Έπρεπε να του τύχει κάτι τέτοιο, στο ξεκίνημα της καριέρας του; Κοντοστάθηκε, σκέφτηκε το κινητό, όμως συνειδητοποίησε ότι τηλεϊατρική δεν υπάρχει. Ο καθηγητής θα ζήταγε πολλές λεπτομέρειες, και  θα αμφέβαλε για την ικανότητα του εφημερεύοντα. Η εγχείρηση έπρεπε να γίνει άμεσα. Ικανότητα είχε, η πείρα του έλειπε. «Η ιατρική είναι θέμα πείρας», θυμήθηκε, εκείνη την κουβέντα του πανεπιστημίου. Όμως χρόνος δεν υπήρχε. Και πρόσταξε να ετοιμασθεί το χειρουργείο.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ο δαιμόνιος ρεπόρτερ, χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, ρίχτηκε στο καθήκον. Το χέρι  πήγαινε τρελά. Φεύγαν οι σελίδες σε ρυθμό πολυβόλου . Τι κι αν του είχαν πει, ότι μέχρι 300 λέξεις είναι διαθέσιμες σαν χώρος. Ρε αυτουνού, ούτε μια ολόκληρη πενηντασέλιδη εφημερίδα, επί 10 ημέρες,  δεν θα του έφτανε. Η αποκάλυψη του θα ήταν βόμβα στα γρανάζια και στα θεμέλια του διεφθαρμένου συστήματος .Ήταν καιρός άλλοι να πάνε στο χώμα , δηλαδή οι πολιτικοί στο σπίτι τους, και άλλοι να πάνε φυλακή, δηλαδή ο επιχειρηματίας. Θα μίλαγε σε κανάλια, στη βουλή, θα γινόταν πολιτικός αδιάφθορος, αν άλλαζε επάγγελμα. Και διευθυντής και εκδότης. Και το κοινό αποσβολωμένο, πάντα θα καρτερούσε την τοποθέτηση του. «Η δημοσιογραφία είναι θέμα τόλμης και διασταύρωσης στοιχείων» , θυμήθηκε την κουβέντα του διευθυντή της  εφημερίδας.

Το χειρουργείο ήταν η επιλογή του. Όμως, άλλο πράμα να το βλέπεις, κι άλλο πράμα να το κάνεις. Τα χέρια έτρεμαν,  το μέτωπο έσταζε, η καρδιά ήθελε να φύγει απ’ τη θέση της. Όλα τα μάτια και τα αυτιά του δωματίου περίμεναν την εντολή του. Ήταν ο αρχηγός για τις ώρες της επέμβασης. Δεν του είχε ξαναπεθάνει κι ασθενής στα χέρια του. Πήγαινε καλά όμως. Το παιχνίδι της ζωής του τραυματία φαινόταν ότι το  κέρδιζε.

Κι ο δημοσιογράφος όμως,  λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, κέρδιζε το παιχνίδι. Οι τόσες σελίδες που είχε γράψει, μπορεί να μην μπαίνανε στην πρώτη σελίδα, όμως θα υπήρχε χτυπητός τίτλος για το τι αποκάλυψε. Και  πώς το κοινό θα ενημερωνότανε καθημερινώς στις μέσα σελίδες της εφημερίδας με την σούπερ κυκλοφορία. Θα  του γινόταν και αύξηση μισθού. Αυτό βέβαια ήταν το τελευταίο. Η περηφάνεια , το φούσκωμα, η ατελείωτη αδρεναλίνη, η χυμένη στους νευρώνες, ήταν τα  βασικά.  Και το μπράβο του αρχισυντάκτη, του διευθυντή και του εκδότη. Άσε δε και τη μάνα του, που τον ήθελε τοπογράφο, κι όχι δημοσιογράφο.

Το χειρουργείο τέλειωσε. Δυστυχώς ανεπιτυχώς. Ο χτυπημένος πέθανε. Δεν μπόρεσε το γιατρουδάκι να σώσει τη ζωή. Τα συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα του από το διευθυντή, τα ευχαριστήρια για τη μάχη που έδωσε από τους  συγγενείς του χαμένου, και η προαγωγή του σε βοηθό της εντατικής μονάδας, δεν τον γέμισαν. Ο πρώτος πόλεμος έπρεπε να ήταν επιτυχής. Το λάθος που έκανε έψαχνε, κι έχασε τον άνθρωπο. Τον εαυτό του κατηγορούσε, κι ας μην έφταιγε. Χωρίς να το ξέρει, είχε γίνει γιατρός.

Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, ο δημοσιογράφος έμπαινε στο γραφείο του διευθυντή. Δεν παρέλειψε να χτυπήσει την πόρτα, και να αποδώσει τον προσήκοντα σεβασμό. Δεν του έκανε εντύπωση η ψυχρότητα και η αδιαφορία του πρεσβυτέρου, στην αναγγελία των αποκαλύψεων του. Τόσα και τόσα είχε ακούσει ο άνθρωπος. Έπρεπε να διατηρήσει τη νηφαλιότητα του και να μην διαταράξει ισορροπίες στην ιεραρχία της εφημερίδας. Εντύπωση του έκανε ότι το θέμα του δεν δημοσιεύθηκε. Ούτε καν χτυπήθηκε σαν υπότιτλος της πίσω σελίδας.

Ήταν έκπληξη και γι’ αυτόν, η μετάθεση του. Πλέον  το ρεπορτάζ του θα ήταν σε άλλο  υπουργείο. Του έκανε εντύπωση επίσης, ότι την επόμενη μέρα, έλαβε κι ένα φακελάκι με κάποια χρήματα, πέραν της μισθοδοσίας του. Kάτι σαν bonus για τη δουλειά του, που όμως θα την χειρίζονταν  πια ο διευθυντής κι ο εκδότης της εφημερίδας. « Τα μεγάλα θέματα τα μανιπιουλάρουν οι έμπειροι,  για να μην εκτεθούμε», του είπαν. «Δεν είναι δυνατόν να πετάμε τέτοια πράματα στο ανώριμο κοινό» . Αισθάνθηκε ότι δεν ήταν ρεπόρτερ  αλλά τρομοκράτης. Κατάλαβε  ότι το έργο, και το όραμα του ξεκινήματος της καριέρας του, πάντα θα πέρναγε από φίλτρα.

Θα του έφερνε ιδρώτα στο μέτωπο και ταχυπαλμία, αν μάθαινε ποτέ, τα τηλεφωνήματα που γίνανε στον πολιτικό και στον επιχειρηματία για διαχείριση της είδησης, μόλις έφυγε από το γραφείο του διευθυντή. Και πώς διεκινήθησαν τα κουτιά των σερβετών που περιείχαν χρήματα, ενώ αυτός κρατούσε μια σερβιέτα σε μορφή φακέλου με  1000 ευρώ.

Τόση δουλειά, τόσος κόπος για 1000;  Διαμαρτυρήθηκε . «Πόσα παίρνεις ρε μαλάκα; 200 το μήνα, και με γραφείο και με υπολογιστή στην έγκυρη εφημερίδα μας. Τώρα πήρες 1000 και μιλάς; Η αχαριστία πρέπει να έχει κι όρια» του είπαν. Κατάλαβε κι άλλα. Πολιτικός, επιχειρηματίας, και δημοσιογράφος. Με την ιεραρχία ακλόνητη. OFF shore εταιρεία, βίλα, χαρτζιλίκι. Και το χαρτζιλίκι με τη σωστή κατανομή. Εκδότης, διευθυντής  εφημερίδας, ρεπόρτερ.

Κατάλαβε ότι η μάνα του είχε δίκιο, όταν του λέγε να γίνει τοπογράφος. Όσα αξίζεις παίρνεις. Με πίκρα ξαναγύρισε στο γραφείο του. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Θα συνέχιζε το ρεπορτάζ . Την όποια είδηση έβγαζε  ξανά, θα την χειριζόταν ο ίδιος,  χωρίς  ιεραρχίες. Θα γινόταν συνδικαλιστής της είδησης. Και θα έκανε μόνος του το χειρουργείο της αλήθειας. Λειτούργημα. Μαλακίες. Το κοινό πεθαμένο είναι ούτως ή άλλως. Κατάλαβε ότι είχε γίνει δημοσιογράφος.

Το έλεγα την προηγούμενη φορά : Δεν έχει κανένα λόγο η Σελέστε να μπει σε πλειστηριασμό γκολ για να περάσει. Δεν διαλέγει αντιπάλους, αφού δεν θεωρεί κανέναν ισοδύναμο. Οπότε μετά τις δυό επαγγελματικές και φτωχές σε απόδοση νίκες της, σήμερα σκοπό θα είχε είτε μια αδιάφορη ισοπαλία και να περάσει δεύτερη, είτε να δείξει κάποια από τα δόντια της. Αυτό το δεύτερο περίμενα κι εγώ γυρνώντας τόσο νωρίς από την δουλειά.

Η ομάδα λοιπόν, παρατάχτηκε με ένα 5-3-2 εκτάκτως,  λόγω της απουσίας του Χιμένες. Αυτό την έσφιξε πάρα πολύ πίσω, ενώ δημιούργησε μια τρομερή υπεροπλία στο κέντρο. Αν προσθέσουμε και την διάθεση να παίξουν και κάτι οι παικταράδες, εύκολα φτάνουμε στην εξίσωση του πρώτου μέρους. Η Ουρουγουάη απλά κατάπιε την Ρωσσία, όπως ο πύθωνας καταπίνει ακόμα και αρκούδα μέσα στην φωλιά της.

Μιλάμε για ένα ολοκληρωτικό παίξιμο, είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα. Με την γνωστή κυνικότητα, την σκληράδα και την αποφασιστικότητα που διαθέτει αυτή η ομάδα. Που δεν απειλήθηκε πουθενά, έσβησε την όποια επιθετική ελπίδα των αντιπάλων, ενώ σκόραρε δυο γκολ. Το πρώτο με τον παικταρά Σοάρες κι ενώ άνοιξε το τείχος της αντίπαλης άμυνας στην εκτέλεση του φάουλ, και το δεύτερο με μπόλικη δόση τύχης και κάμποσες καραμπόλες.

Στην συνέχεια κι ενώ η Ρωσία τα είχε κυριολεκτικά χαμένα μπροστά σε αυτήν απίστευτη ποιοτική δίψα, έχασε κι άλλα δυό γκολ, ενώ υποχρέωσε την αρκούδα να παίξει και με παίκτη λιγότερο. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι διθυραμβικό παιάνα. Για μια ομάδα απόλυτα ισορροπημένη και στις τρεις γραμμές της και με πολύ πλούσιο ρεπερτόριο στην στρατηγική της. Ένα ρεπερτόριο που έγινε ακόμα πιο βατό, όταν στο 2-0 ο Ρώσσος προπονητής αντί να κρατήσει μέσα στον αγώνα τον επιθετικό του χαφ, πήγε να θωρακίσει την άμυνα του.

Κι αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του Ταμπάρες. Η Ουρουγουάη δεν επρόκειτο να παίξει μπάλα στην επανάληψη ούτως ή άλλως. Συντήρηση δυνάμεων θα έκανε, πάγωμα του ρυθμού, κι άντε να έδινε το γήπεδο στους αντιπάλους. Να ξαναελέγξει την αμυντική της λειτουργία, να τσεκάρει τις πάσες της και την κυκλοφορία της μπάλας, και να συντηρήσει τις δυνάμεις της. Ο σκοπός είχε επιτευχτεί και μάλιστα όταν η μπάλα έκαιγε. Εκεί που καταλαβαίνεις τι δυνατότητες έχει μια ομάδα.

Όμως δεν ήταν εκνευριστικά αδιάφορη. Συνέχισε να προσπαθεί περιμένοντας και προσπάθησε να εμφανίσει μια αρμονία στο γήπεδο. Με περίσσσεια προσοχή είναι αλήθεια αλλά και μπόλικο τσαγανό να βάλει κι άλλο γκολ, θέλοντας να ξορκίσει την κακή παράδοση που ακολουθεί τον Καβάνι. Μπορεί να πέσανε οι στροφές αλλά το παιχνίδι εξακολουθούσε να είναι ενδιαφέρον και να προσφέρει σημαντικές λεπτομέρειες.

Εγώ ξεχώρισα τρεις περιπτώσεις : Το τρίτο γκολ φυσικά, το απ’ ευθείας χτύπημα κόρνερ του Σοάρες και ΤΗΝ φάση. Εκεί στην άμυνα της Ουρουγουάης κι όταν ένας Ρώσσος πλαγιοκόπησε επιτυχώς από τα αριστερά, σχεδόν αδειάζοντας δυό παίκτες, δεν μπορούσε να βγάλει την σέντρα. Ο λόγος αυτός που έχει καθιερώσει την Σελέστε σαν ομάδα αυτοθυσίας. Ο σέντερ μπακ απλά συνέχισε να του κλείνει τον χώρο, μπουσουλώντας και έρποντας. Στήθος και κεφάλι, ήταν πρόθυμα να θυσιαστούν για το μηδέν πίσω.

Μην λέμε πολλά όμως. Η Ουρουγουάη πέρασε πρώτη από τον όμιλο της, και στο πιο σημαντικό παιχνίδι της μέχρι τώρα, έπεισε πλήρως. Σαν οργάνωση παιχνιδιού, σαν αμυντική συνοχή και σαν επιθετικό όπλο. Θα μπορούσα να πω μάλιστα οτι έφαγε αυτή πιο πολύ ξύλο, ενώ συγκράτησε πλήρως τα νεύρα και τον αυθορμητισμό της. Δικαιότατα βρίσκεται στα νοκ άουτ, που μάλλον θα αντιμετωπίσει την Πορτογαλία, και μακάρι να συνεχίσει. Όχι μόνο γιατί την υποστηρίζω, αλλά διότι το φετινό ρόστερ της είναι από τα πιο πλήρη. Αυτό που κράτησε το μηδέν πίσω, κι αυτό που όταν χρειάστηκε πραγματικά, έριξε τρία γκολ στην οικοδέσπινα.

VAMOS SELESTE

Με κέφι ερχόμουν από την δουλειά για να δω τι ψάρια μπορεί να πιάσει η σελέστε. Απέναντι στην πιο αδύνατη ομάδα του ομίλου αλλά κι απέναντι στην νοοτροπία της : Που δεν βλέπει ποτέ κανέναν καλύτερο από την ίδια, οπότε ούτε χρειάζεται να βάλει πιο πολλά γκολ στον αντίπαλο για να περάσει μπροστά στην βαθμολογία, ούτε και χρειάζεται να προσπαθήσει παραπάνω από το αναγκαίο.

Αυτό ακριβώς είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο. Μια ομάδα χωρίς νεύρο, μια ομάδα που έκανε αγγαρεία, και φυσικά δεν έτρεχε, δεν είχε φαντασία στην ανάπτυξη της, και δεν ήταν απειλητική μπροστά. Το μόνο που έψαχνε ήταν να εκμεταλλευτεί κάποιο λάθος του αντιπάλου, και να προσπαθεί να καταστρέψει την όποια προσπάθεια της Αραβίας.

Εκτός βέβαια από την νοοτροπία της, βρέθηκε να αντιμετωπίζει έναν βαρυφορτωμένο άξονα, που έτρεξε πολύ. Αν το είδα καλά, οι αντίπαλοι έπαιζαν ένα 3-6-1, που παγίδευσε τους λιγότερους χαφ της Ουρουγουάης, οπότε είχαμε μια τρομερή σούπα, με πολύ κακό ρυθμό κι ευτυχώς που είχα φτειάξει κι έναν καφέ, και κρατήθηκα ξύπνιος. Για να βλέπω άπειρα αβίαστα λάθη, δεκάδες λανθασμένες πάσες, τρομερές ασυνεννοησίες και δυό δημιουργούς παιχνιδιού, κανονικούς βετεράνους. Εντάξει είχε γίνει κι ένα μίνι rotation στο κέντρο, αλλά όταν σιχτιρίζεις ακόμα και στο γκολ – δώρο του τερματοφύλακα του αντιπάλου, έχεις όλη την εικόνα για το τι βλέπεις.

Την ίδια εικόνα βέβαια που είδαμε και στο δεύτερο μέρος. Ο Ταμπάρες έπρεπε να αλλάξει και τους δυό εξτρέμ, άλλαξε μόνο τον έναν. Ούτε και θέλω να θυμάμαι πώς λεγόταν ο αριστερός που πρώτος βγήκε, ενά δεν μπορώ να καταλάβω τι μέσον είχε αυτός ο Σάντσες και παρέμεινε μέσα στα δεξιά. Αλλά να ήταν μόνο αυτά; Σε κακή μέρα ο Σοάρες και ο Καβάνι και με ανύπαρκτο κέντρο στην δημιουργία, δεν θα μπορούσες να παριμένεις κάτι άλλο.

Αν μάλιστα στην εξίσωση προσθέσεις την παντελώς ακίνδυνη επιθετικά Αραβία, συνεχίζεις τα μπινελίκια γι’ αυτό που είδες. Αισθανόμενος πιο κουρασμένος κι από όλους αυτούς τους Ουρουγουανούς, που προσποιήθηκαν οτι έτρεξαν. Ενώ στην ουσία καθόντουσαν πίσω και τεστάρανε την αμυντική λειτουργία τους, λες και παίζανε με κάποιο μεγαθήριο. Κι αυτά για την σκοπιμότητα της πρόκρισης, μην τα λαμβάνετε σοβαρά.

Σοβαρά να λαμβάνετε μόνο τα μάτια σας. Ένα μάτσο χάλια παιχνίδι, χωρίς τελικές εκατέρωθεν, και μια πλήρης απογοήτευση για την σελέστε. Που δεν ξέρω αν μπορεί να σοβαρευτεί στο μεθεπόμενο καθοριστικό παιχνίδι, που θα είναι δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Διότι η ομάδα θύμιζε θαμώνες μπυραρίας, που μαζεύτηκαν στο γήπεδο άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κι αφού είχαν καταναλώσει καμιά δεκαριά κιλά μπύρας ο καθένας. Αμυντικά πάντα ήταν και θα είναι σκληροτράχηλη, άρα δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι δουλειά έγινε στην ανάπτυξη.

Διότι αν η στρατηγική είναι να μην παιχτεί ποδόσφαιρο κατοχής αλλά το περιμένω και βγάζω κόντρα, τότε με βάση τον αντίπαλο σήμερα στον οποίο είχε παραχωρηθεί σχεδόν όλο το γήπεδο, απέτυχε παταγωδώς. Και το μόνο που είχε να επιδείξει, ήταν το ρεκόρ των αρνητικών παρόντων, που κακοποίησαν το άθλημα, και δεν είχαν ούτε έναν αυτοματισμό, κι ούτε μία προσπάθεια οργανωμένης και σχεδιασμένης επίθεσης ή αντεπίθεσης, βγάζοντας στον αγωνιστικό χώρο το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο προπονητής.

Ο ενας ειχε πιασει το Καστελοριζο,ο αλλος συνεχισε με τις Πρεσπες. Μενει η Γαυδος και το Διδυμοτειχο, να ολοκληρωσουμε. Ως γνωστον,σε καθε ταψι,τα καλυτερα κομματια ειναι τα ακριανα και ιδαιτερα οι γωνιες,οι οποιες,λογω “εκθεσης εις την πυρα του φουρνου” ξεροψηνονται,αποκτουν ωραιο χρωμα και ειναι “κρατσανιστα” στο δαγκωμα. Εχετε δει κανεναν να ξεκινα “απο τη μεση”; Οχι βεβαια.

Μονο που χρειαζεται λιγος χρονος εκτος ” φουρνου” για να πεσει η θερμοκρασια. Απο μερικους βαθμους,ως καποια χρονια. Αξιζει τον κοπο ομως. Μερικα μαλιστα τρωγονται καλυτερα σε θερμοκρασια δωματιου. Αλλα παλι, θενε ψυγειο. Ποσα χρονια,εξαρταται.Θα εκπληξετε τους καλεσμενους σας ομως,δατς φορ σιουρ. “Κυριε πρεσβη,μας κακομαθαινετε”.

Ας εχομεν εμπιστοσυνη εις τους πατερες του εθνους. Οι οποιοι μαχονται για το ποιος ειναι με καλυτερο τροπο πατριωτης αλλα χωρις να ειναι εθνικιστης,αλλα να αγαπα το εθνος και παραλληλα να μην σοβινιζει ομφαλοσκοπωντας, παρα να προασπιζεται τα εθνικα συμφεροντα με εμφαση στην ευρωπαικη ολοκληρωση , υπερμαχος του Αλεξανδρου, διχως απ την αλλη να θιγονται δικαιωματα αντιφρονουντων μα και να διασφαλιζονται αυτα των ΛΟΑΤΚΙ.

Με λιγα λογια,χεσε μεσα Πολυχρονη. Ευτυχως που εκατσε και το μουντιαλ φετος και δεν θα καταλαβουμε και πολλα. Πολυ κωλοφαρδος ο Αλεξης ο λιγκουαφον. Παρ οτι αριστερος,του πανε ολα δεξια του πουστη.

Φυσικα οταν εχεις-σου εχουν βαλει δηλαδη-απεναντι σαν κυριο αντιπαλο τον Κουλη,αυτο λεγεται λεηλασια απροστατευτης Μονης με μια γρια καλογρια. Ειναι σαν να κλεβεις τυφλο.

Αντε να ερθει ο υιος του θυματος της 17Νοεμβρη μπροστα.Μπας και παρει και η Σια τη θεση της Περιστερας,που τη βλεπει στα ρεπορταζ να ανεβοκατεβαινει τα μαρμαρινα σκαλια και να παιρνει απεριτιφ στις πρεσβειες και τα μεγαρα και κοντευει να σκασει.

Πολυ under στα ματσακια ως τωρα στο μουντιαλ. 3 με το ζορι τα ματς με τρια γκολ και πανω. Οποιος βαλει γκολ πρωτος,κερδιζει. Απο θεαμα,δεν τρελαθηκαμε κι ολας ως τωρα. Τα δε φαβορι,εχουν ξεκινησει με στραβοπατημα. Ελπιζω να μη κανατε καμια μαλακια και να πονταρατε σε σημεια. Αφηστε και την επομενη εβδομαδα να κυλισει και κατοπιν,οταν τα περιθωρια θα εχουν στενεψει βαθμολογικα αλλα και θα εχουν επιδρασει καλυτερα οι ενεσεις,θα ρολαρει καλυτερα στοιχηματικα το πραγμα. Ελπιζουμε και ως θεαμα να βελτιωθουν τα πραγματα.

Η καλυτερη παρουσια ως τωρα,φυσικα το Μεξικο. Η Ισλανδια αναμενομενα σκληρη και τυχερη μαζι, αφου το προηγουμενο “Γιουρο” ειναι νωπο. Η Ουρουγουαη σε ρηχα νερα. Η Βραζιλια μπλοκαρισμενη απο τον εαυτο της,η Γερμανια καλα να παθει. Η Γαλλια τιποτα το ιδιαιτερο,παρ οτι νικησε τους γενικα ανυποψιαστους Αυστραλους. Η Αργεντινη μοιαζει σαν να εχει ερθει σε ταμα με ημερομηνια ληξης. Ολα τα περιμενουν απο το Μεσι.Να αυτοεκπληρωσει την προφητεια τους. Χλωμο.

Η Ισπανια ξεμπουχισμενη.σαν συνταξιουχος ταυρος που τον αποσυρανε απο τις αρενες και τον τραβολογανε βαριεστημενο  στα πανηγυρια. Η θλημενη παντα Πορτογαλια,εχει εναν κουκο. Που να φτασεις στην Ανοιξη. Αντε να πας ως τον Μαρτη που ειναι παλουκοκαυτης,σαν τον Ροναλντο. Η Ρωσσια,ως ειθισται σαν οικοδεσποινα θα σπρωχτει,οσο παει. Αλλα που να παει κι αυτη; Ως τους 8; Το Βελγιο θα το δουμε σημερα.Μαλλον προβλεπονται ντορτια,ενεκα αντιπαλου.Πιο κατω θα δουμε. Αν και θα ξαναπεσει θυμα της πολληπολιπολυτισμικοτητας του. Δεν βαζουν τον κρασοκανατα τον Γιουνκερ στον παγκο μπας και τους ξεκλειδωσει καλυτερα; Ποιος ξερει…

Η δε εφευρετης του σπορ,ξεκινα σημερα και αυτη τις περιπετειες της κοκκινοσκουφιτσας μεσα στο δασος. Οποιος μου πει τρεις πακτες της Αγγλιας διχως να το πολυσκεφτει,κερδιζει ενα κομματι υφασμα απο τις ζαρτιερες του Καρολου.

Αυτο το μουντιαλ,δεν εχει ξεκαθαρο φαβορι,το οποιο ομως,η τα οποια, θα “ξετυλυχτει-ουν” με την παροδο του χρονου, καθως θα βαδιζομεν εις τα νοκ-αουτ. Μπορει να το σηκωσει ο Μασουντ. Που ξερεις. Και να κανει την μεταγραφαρα ο Μελισσανιδης και απο εκει να  βρει και τα υπολοιπα για το γηπεδο. Αρκει να μη δωσε το χερι του ο Ιρανος. Να γινει χωρις χειραψια. Οχι δια ζωσης. Μακρυα. Οτι πιανει ο Μελισσανιδης,πεθαινει. Σε οποιον ευχεται καλη τυχη,ζει οσο ο ανθος της γαρδενιας.  Γι αυτο,μακρυα. Μεσω skype ο σχεδιασμος της επομενης σεζον. Παρακαλω πολυ. Μην εχουμε την τυχη τοσων και τοσων. Με τελευταιο θυμα,την ιδια την εταιρια. Continue reading →

SQUADRA AZZURRA

Καλοκαιράκι του 82 κάπου στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου με τη Νεά Σμύρνη εννιάχρονος μπόμπιρας ήρθα σε πρώτη επαφή με το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Εθνικών Ομάδων. To παιχνίδι που έπαιζε στην τηλεόραση Ιταλία–Περού, το παρακολουθούσα κρατώντας τα τότε περίφημα αυτοκόλλητα με παίκτες και των δύο ομάδων. Η Squadra Azzura με γοήτευσε κρατώντας βέβαια τα συναισθήματα σε ήπιους τόνους, μιας και η καρδιά όσο θα χτυπά θα είναι πάντα και θα καταγράφει υψηλούς ρυθμούς και χτυποκάρδια μόνο για μία κιτρινόμαυρη θεά. Οι λόγοι κυρίως αισθητικοί. Η ξεκάθαρη προτίμηση στο Μπλε χρώμα – για την ακρίβεια στο Navy Blue χρώμα.

Στα φοιτητικά χρόνια έβαλα στο μάτι να αποκτήσω μια Alfasud. Ήταν χρώματος Μπλέ Μεταλλικό (ώ, τι σύμπτωση) και την ερωτεύτηκα με το πρώτο άκουσμα. Τι κελάιδισμα, στα αυτιά μου. Την είχε ο καλός μας γείτονας ο κύριος Τάκης, ο οποίος ήταν εργολάβος και στα τότε μάτια μου την κακομεταχειριζόταν. Πονούσε ο καρδιά μου και μόνο που έβλεπα να της φέρεται τόσο άκαρδα και πέρα του έρωτα ήθελα να την ελευθερώσω από τα δεσμά της. Τελικά, η ζωή έδωσε εκπληρώθηκε ο πόθος μου για την Alfa Romeo του γείτονα, την οποία αφενός μεν κατ’ ευχαριστήθηκα, αφετέρου δε με έδεσε περισσότερο με τη Squadra Azzura, ως χώρα παραγωγής αυτής της απίστευτης ομορφιάς γκόμενας.

Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι η Squadra Azzura τελικά είναι μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση. Δεν είναι η εθνική ομάδα μιας χώρας, αλλά η ομάδα ολάκερης της ιταλικής χερσονήσου. Αναφέρομαι στη γνωστή «μπότα», η οποία όπως είναι γνωστό στους μυημένους, δεν κατοικείται από ένα μοναδικό λαό, από ένα ανάδελφο έθνος. Κατοικείται από ετερόκλητες μεταξύ τους φυλές οι οποίες «βιαίως» κάπου στα τέλη του 19 αιώνα υποχρεώθηκαν να συμπορευθούν ως ενιαία χώρα. Magna Grecia στο Νότο, Ρωμάνοι και Ετρούσκοι στο κέντρο, Γαλάτες στην Padania, Οστρογότθοι, Λομβαρδοί, Κέλτες-Ταουρίνι Κέλτες-Σαλάσι,  Βουργουνδοί, Λίγνες (Ligurians)  & λοιπά φύλλα στο Βορρά, και μέσα σε όλα αυτά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Παπισμός, Αναγέννηση, οι πρώτοι μεγάλοι Έμποροι των εθνών, Marco polo, Πειρατές, οι βάσεις του σύγχρονου χρηματοοικονομικού τομέα (οι πρώτες τράπεζες καθώς και οι πρώτες πιστώσεις), Μάφια, Επιστήμες, Γράμματα, Σύνταγμα, Νόμοι, Σύγκλητος, Pax Romana και ομογενοποίηση του χώρου της Μεσογείου, Βιομηχανική επανάσταση, cosa nostra, γούστο, μόδα, γαστριμαργία, δημιουργία πολιτισμού παγκοσμίου επιπέδου, Μακιαβέλι, Κομμουνισμός, Φασισμός, σινεμά, μετανάστευση, formula 1, Ferrari, κτλ, κτλ, κτλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στην ιταλική χερσόνησο είναι καταγεγραμμένες κι ομιλούνται 33 γλώσσες (διάλεκτοι και καλά). Επίσης είναι γνωστό ότι η Squadra Azzura δεν ακολουθεί τα χρώματα της ιταλικής δημοκρατίας. Αντίθετα ακολουθεί το Μπλε κι Άσπρο του Οίκου της Σαβόϊας, των παραδοσιακών χρωμάτων του βασιλικού οίκου της Σαβόϊας ο οποίος «ένωσε» την ιταλική χερσόνησο και την κυβέρνησε μέχρι να πάρει την τελική σημερινή της μορφή.

Κάπου έχω διαβάσει ότι οι κοινωνίες πορεύονται και δημιουργούν μέσα από τις αντιθέσεις τους. Κι όσο πιο μεγάλες είναι αυτές οι αντιθέσεις (το γνωστό Δx του αριθμητή του ρυθμού μεταβολής για τους ανθρώπους των θετικών επιστημών) τόσο πιο «μεγαλειώδες» το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Δημιουργία με απλά λόγια η Σύνθεση των Αντιθέσεων. Εργατικότητα αλλά και Τεμπελιά, Πειθαρχία αλλά και Dolce Vita, Προγραμματισμός αλλά και Απροσδιοριστία, Allegria αλλά και χαλαροί ρυθμοί, το Καλό (Χριστιανισμός) αλλά και το Κακό (Μάφια), Επιστήμη αλλά και Μεταφυσική, Προοδευτισμός αλλά και Συντηρητισμός, Φως αλλά και Σκοτάδι, Μεσαίωνας αλλά κι Αναγέννηση, Προσκήνιο αλλά και Παρασκήνιο, Θερμό αλλά και Ψυχρό, Γέλιο αλλά και Κλάμα, Φτώχια αλλά και Πλούτος, Δημιουργία αλλά και Καταστροφή, Ελεύθερη Σκέψη αλλά και Προκαταλήψεις αιώνων, Μπρίο αλλά και Τακτικισμός, Θέαμα αλλά και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, Φουλ Επίθεση αλλά και Σκληρή Άμυνα,  Απαράμιλλη Μαχητικότητα αλλά και Πνευματική διερεύνηση, Εκτελεστική Δεινότητα αλλά και Φλυαρία, Ρομαντισμός αλλά και Λατινός Εραστής, Λίγα λόγια και Σταράτα αλλά και Πολυλογία, Μαύρα Πουκάμισα αλλά και Πολύχρωμα Μοδάτα Ρούχα, Αυστηρή Νηστεία αλλά και Γαστριμαργία με Άρτο και Θεάματα, Συμφωνίες Κυρίων αλλά και Θεατρινισμός, κτλ κτλ κτλ όλα αυτά κι άλλα πολλά αντιπροσωπεύει η Squadra Azzura. Πουθενά αλλού στην Ευρώπη δε διαπλέκονται και δε συγκρούονται τόσο έντονα οι αρχές ενός κόσμου όπου οι συνιστώσες του δε μπορούν να αναχθούν η μία στην άλλη. Εδώ η θεώρηση του κόσμου ως μίας απόλυτης ενότητας δεν υπάρχει. Εάν ψάχνεις για σιγουράντζες και στερεότυπα εδώ όσο και να ψάξεις δε θα τα βρεις, κι αν νομίσεις ότι τα βρήκες θα διαψευστείς πανηγυρικά. Το αποτέλεσμα εδώ δε μπορεί να είναι μέτριο, εδώ τα πράγματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να αποκλειστούμε από τον πρώτο γύρο από τίποτα τσοπάνηδες Βορειο-Κορεάτες μπορούμε όμως εξίσου να ταπεινώνουμε τους Γερμανούς και τους Βραζιλιάνους για πλάκα.

Ως μια άλλη ξεχωριστή κατάσταση λοιπόν η Squadra Azzura δε θα μπορούσε να μην έχει και τους πρωταγωνιστές της (δεν πάω πριν το 1982). Τι να πρωτοθυμηθώ το χιλίαρχο Marco Tardelli, το δαντελένιο Bruno Conti, το φύλακα άγγελο πάντα βλοσυρό Dino Zoff, τον εγκέφαλο Andrea Pirlo, το μάγο Alessandro Del Piero, το μικρό βούδα Roberto Baggio, το συλλέκτη μοντέλων Bobo κοινώς Christian Vieri, το μηχανάκι εξολοθρευτή Gennaro Gattuzo, τον υπεραμυντικό εγκέφαλο Franco Barezi, την οικογένεια Maldini πατέρας και υιός γαρ, το το το το… Μέσα σε όλη αυτή την πλειάδα καλλιτεχνών, μαχαιροβγαλτών, καμικάζι και προσωπικοτήτων ΕΝΑΣ πάντα ξεχώριζε, ΕΝΑΣ στέκεται λίγο πιο πάνω από όλους τους άλλους. Ο προφήτης της Squadra Azzura, πρόσωπο διαχρονικό, ο εμβληματικός αρχηγός, όχι κατ’ ανάγκην ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής αλλά αυτός που κουβάλησε τα αίματα της όσο κανείς άλλος. Ως σαν ένας καινούριος Απόστολος Παύλος, ένας νέος Ιούλιος Καίσαρας, στέκεται ο GAETANO SCIREA,

Το όνομα του ακούγεται ως ποίηση. ΓΚΑΕΤΑΝΟ ΣΙΡΕΑ. Σισιλιάνικο αίμα αλλά και μεγαλωμένος και γαλουχημένος κάπου κοντά στο Μιλάνο στον ανεπτυγμένο βορρά της πειθαρχίας και της σκληρής εκπαίδευσης. Ζωή σαν παραμύθι ως σαν ήρωας της εμβληματικής ταινίας «ο Ροκό και τα Αδέρφια του» του Louchino Visconti. Βλέμμα που σκοτώνει, μούτρο κινηματογραφικό έτοιμο να εκραγεί ως σαν δημιούργημα του επίσης κορυφαίου Vittorio de Sica. Επινοητικός ως άλλος Αρχιμήδης, ακούραστος και πειθαρχημένος εργάτης, σώμα δυνατό, ψυχή και θέληση ατσάλινη, πνεύμα αδούλωτο, εγκεφαλικός κι αμίλητος, ευγενής και καθαρός αλλά κι έτοιμος να τραβήξει το στιλέτο που είχε κρυμμένο στην κάλτσα του και να πάρει λαρύγγια αν χρειαστεί σα γνήσιος σικελός. Επάνω του ο συνδυασμός των αντιθέσεων της μπότας, τον βλέπεις και περνούν από το μυαλό σου η Σύνθεση των «καλών και κακών» του Βορρά και του Νότου, της Μεσογείου και της Ευρώπης, των Σημερινών αλλά και των Αλλοτινών χρόνων, της Squadra Azzura, της μεγαλύτερης ομάδας του Κόσμου, της διαχρονικής ομάδας των «Απανταχού Αντιθέσεων» και της «Πραγματικά Ωραίας Ζωής».

Αφιερώματα εξτρά, δεν πρόκειται να γίνουν. Ήδη οι φυλλάδες αυτήν την εβδομάδα, θα βγάλουν παραρτήματα για το επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο, καθώς και ειδικές εκδόσεις για τους τζογαδόρους. Όλα παίζουν στην διοργάνωση. Τα παρασκήνια της παγκόσμιας ομοσπονδίας, οι διαιτησίες και οι εντολές που έχουν ήδη πάρει, οι αθλητές που είναι εκθέματα για την ποδοσφαιρική σάρκα τους, και φυσικά και το μυστικό όπλο του ντοπαρίσματος. Το όπλο, που θα χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν.

Όπως λοιπόν τίποτα δεν αλλάζει, έτσι δεν αλλάζει ποτέ, και η ομάδα που υποστηρίζω από παιδάκι : Πάντα Ουρουγουάη. Αυτή η χώρα σφήνα ανάμεσα στην Βραζιλία και την Αργεντινή, η δεύτερη μικρότερη χώρα της λατινικής Αμερικής, με πληθυσμό ίσα με τέσσερα εκατομμύρια. Που δεν σταματά να παράγει όμως ποδοσφαιριστές, πολύ ειδικής κοπής. Με ιδιαίτερα προσόντα στην θέση που αγωνίζονται, την οποίαν την κατέχουν εντυπωσιακά καλά, λες και είναι ρολίστες σε ένα αιμοβόρο θεατρικό  καστ.

Αιμοβόρο; Πολύ μάλιστα. Παίκτες παθιασμένοι με την πατρίδα τους, παίκτες αλάνας οι περισσότεροι, παίκτες με πολλά καντλάρια μπάλας στις φλέβες τους, και παίκτες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ειδικά σε καταστάσεις έκρυθμες ή τσαμπουκά. Εύκολα μπορούν να σου κόψουν την μπάλα, δίνοντας σου τα πόδια στο χέρι, ή να σε εκμηδενίσουν με την υπέρτατη τεχνική τους κατάρτιση.

Η φετινή εθνική ομάδα της Ουρουγουάης, μοιάζει έτοιμη για την υπέρβαση. Φυσικά θα βασιστεί στα κλασσικά χαρακτηριστικά της. Την αμυντική συνοχή της, το φοβερό πρεσάρισμα στον χώρο του κέντρου, και στην επιθετική της έμπνευση. Αυτά είναι πάντα τα στοιχεία της, αλλά φέτος μοιάζουν να υπηρετούνται καλύτερα λόγω επιλεγμένων παικτών, αλλά και λόγω της ευρωπαϊκής παρουσίας μπόλικων εξ αυτών.

Η ομάδα θα παίξει με 4-4-2, το οποίο όμως μέσα στο γήπεδο θα μοιάζει πιο πολύ με 4-3-1-2. Αυτήν την διάταξη έχει επιλέξει ο sir των πάγκων, ο Όσκαρ Ταμπάρες. Ένας επιθετικογενής προπονητής, που κάθεται για τέταρτη φορά στον πάγκο της εθνικής, που είναι λάτρης της κομπίνας και της παγίδας στην εξουδετλερωση του αντιπάλου. Γνωστός σαν ο el maestro, ελπίζει φέτος να προσωρήσει πολύ παραπάνω από μια απλή πρόκριση από τον όμιλο του.

Στηρίγματα της ΣΕΛΕΣΤΕ μεγάλα,  θα έχουμε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο,  τον Γκοδίν και τον Χιμένες, που είναι το κεντρικό δίδυμο της Ατλέτικο Μαδρίτης, και φυσικά το επιθετικό δίδυμο, τον Καβάνι και τον Σοάρες, που δεν χρειάζονται κι άλλες συστάσεις. Το δάγκωμα στον Κελίνι, μοιάζει ανεξίτηλο στον χρόνο. Ο κινητήριος μοχλός θα είναι ο Βετσίνο της Ίντερ, ενώ στον άσο πίσω από τους επιθετικούς, ο Ντε Αρασκέτα, ελπίζω να βρει τις κάθετες μπαλιές για τους φονιάδες μπροστά.

Ο τερματοφύλακας Μουσλέρα, δεν είναι τρομερός, αλλά έχει πλέον την εμπειρία για να καθοδηγήσει την άμυνα. Πολύ υπολογίσιμοι είναι κι ο Μάξι Περέιρα καθώς και ο Μάρτν Κασέρες, σε αυτήν την ομάδα που μάλλον έχει το πληρέστερο ρόστερ για Ουρουγουάη, όλων των εποχών. Ελπίζω να έχει και την απαραίτητη εμπειρία να διαχειριστεί τα νεύρα της, στο παιχνίδι των αντιπάλων της που θα προκαλέσουν για να εκτεθούν οι δικοί μου. Το σύστημα ποτέ δεν συγχώρησε στην Ουρουγουάη, την κατάκτηση δυό τροπαίων.

Για τις υπόλοιπες ομάδες, δεν έχω να πω και τόσα πολλά αφού δεν τις έχω παρακολουθήσει. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που είναι ξανά πρώτο φαβορί η Βραζιλία. Πότε πρόλαβε και ξαναέγινε τόσο καλή ομάδα; Μακάρι να είναι. Εγώ σαν φαβορί βλέπω ξανά την Γερμανία, όσο κι αν η Ρωσία δεν της πολυπάει. Φυσικά περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την Αργεντινή, και με κάποιο ενισχυμένο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον, το Βέλγιο και την Κροατία. Εντάξει περιμένω και το Περού, αλλά μην σας κουράζω και με δικά μου βίτσια.

Ελπίζω να δούμε κάποια καλά παιχνίδια, και να σπρώξουμε ευχάριστα τον χρόνο μέσα στο υγρό και δύσβατο καλοκαίρι. Ελπίζω να δούμε και κάποιους καινούργιους παίκτες που δεν τους ξέρουμε ή κάποιες τακτικές που θα δώσουν προοπτική στο άθλημα. Εύχομαι και οι γυναίκες να είναι υπομονετικές, κι εύχομαι και στους μη ποδοσφαιρόφιλους, να ερωτευθούν το διάστημα αυτό και να αδράξουν τις ευκαιρίες που απλώνονται. Και σε όσους δεν πάνε στην Ρωσία για να απολαύσουν θέαμα και γκόμενες, εύχομαι καλή τηλεθέαση και καλή προσομοίωση με τις εισαγόμενες.

VAMOS SELESTE

7 Ioυνίου σήμερα και ακόμα δεν υπάρχουν ειδήσεις απ’το μεταγραφικό μέτωπο.
Η ΠΑΕ έπαιξε χουνέρι στους δημοσιογράφους που τους βγάζουν στα ραδιόφωνα και δεν έχουν με τι να ασχοληθούν, και οι εφημερίδες αντίστοιχα δεν έχουν τι να γράψουν.
Ελάχιστα πράγματα διαρρέουν σε σχέση με τα μεταγραφικά της ΑΕΚ.
Φτάσαμε δηλαδή να ασχολούμαστε με το.. handball στο οποίο ενω είχαμε προβάδισμα με 0-2 στα play-offs τελικά καταφέραμε να χάσουμε το πρωτάθλημα επειδή λέει ο γαύρος σπρώχτηκε απο την διαιτησία. Μάλιστα..
Δεν εχω λόγο να αμφιβάλλω αφού δεν ξέρω τίποτα απο handball, και δε μπορώ να κρίνω οσα συνέβησαν στις φάσεις.
Αλλά εν πάσει περιπτώσει όταν είσαι στο 2-0 και τρώς 3 ήττες στη σειρά, ε δε μπορεί να φταίει μόνο η διαιτησία. Κάποια στιγμή αυτή η κακή συνήθεια στην ΑΕΚ πρέπει να σταματήσει, γιατί με τη μίρλα δεν προχωράς μπροστά.
Αυτά με την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, και ξαναπάω στο ποδόσφαιρο.
Η αλήθεια είναι οτι φέτος έχουν γραφτεί λιγότερα ονόματα απο κάθε άλλη φορά, και ο κόσμος δεν έχει με τι να ασχοληθεί.
Πάντως ακόμα και έτσι μπορείς να έχεις μια γενική άποψη των στόχων που ψάχνει η ΑΕΚ.
Διότι μπορεί (τα λίγα ονόματα που βγήκαν) να είναι απλά “περιπτώσεις που προτείνονται” όπως λένε, αλλά για να προταθούν σημαίνει πως η παραγγελιά της ΑΕΚ έχει συγκεκριμένη στόχευση.
Δηλαδή μόνο παίκτες ελεύθερους, με κασέ γύρω στα 500-600 χιλιάρικα και χωρίς “απαιτητικούς” managerz.
Η μια μετά την άλλη οι περιπτώσεις χαρακτηρίζονται ως “δύσκολες”. Τί πάει να πει δύσκολες? οτι ζητάνε μεγάλα συμβόλαια προφανώς.
Όταν ένας καλός ποδοσφαιριστής είναι ελεύθερος και σε καλή ηλικία θα κοιτάξει να το εξαργυρώσει σε ενα καλύτερο πρωτάθλημα και οχι στην σούπερ λίγδα που ακόμα δεν ξέρουμε με πόσες ομάδες θα ξεκινήσει την σεζόν.
Για κανα μήνα απασχολούσε τα media του πλανήτη η εικόνα του ΙΒΑΝ με τους μπράβους και το όπλο εν ώρα αγώνα, που διέκοψε το πρωτάθλημα για κανα μήνα μπας και τη σκαπουλάρει με την τιμωρία της ομάδας του. Δηλαδή αντί να τιμωρηθεί ο φταίχτης τιμωρήθηκαν όλες οι ομάδες.
Ολα αυτά μετράνε για έναν ποδοσφαιριστή και την καριέρα του, πράγμα που σημαίνει πως για να τον πείσεις να έρθει στην Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσεις κατιτίς επιπλέον.
Αυτό προς το παρόν η ΑΕΚ δεν δείχνει διάθεση να το κάνει, με αποτέλεσμα να μη βρίσκει παίκτες απ’το πάνω ράφι όπως τους θέλει.
Διότι μπορεί η ΑΕΚ να κοστολογεί έναν παίκτη με 500 χιλιάρικα, όμως ο ίδιος μπορεί να κοστολογεί τον εαυτό του ξερωγώ με 800 και κάπου εκεί χαρακτηρίζεται “δύσκολος”.
Η ΠΑΕ (μέσω των δημοσιογράφων πάντα..) βγάζει μια άνεση και μια άπλα πως “Σιγά.. πώς κάνετε έτσι.. το πρώτο επίσημο παιχνίδι είναι στις 8 Αυγούστου, έχει μπροστά 2 μήνες..”
Για να έχεις παίκτες έτοιμους τότε θα πρέπει να έχουν έρθει στην ομάδα πριν την προετοιμασία. Δεν θα τους πάρει στις 7 Αυγούστου για να τους βάλει να παίξουν προκριματικά στις 8.
Και πέρυσι ο Αραούχο ήρθε 31 Αυγούστου, και είδαμε πότε πήρε μπρός. Κατα τον Οκτώβριο και βάλε..
Με λίγα λόγια η ΠΑΕ αφήνει το χρόνο να περάσει μπας και ρίξουν κάποιοι τις απαιτήσεις τους, με αποτέλεσμα να ρισκάρει να τρέχει και να μη φτάνει κατα τις 25 Ιουνίου, 2-3 μέρες πριν την έναρξη της σεζόν.
Διότι αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οι θέσεις Αραούχο και Λάζαρου πρέπει να καλυφθούν προτού φύγει η ομάδα για προετοιμασία.
Βέβαια πριν 1 μήνα ακούγαμε για 2 εξτρέμ, 1 φορ και 1 χαφ και τώρα ολο και πιο συχνά ακούμε “1 φορ και 1 εξτρέμ”. Το δεύτερο εξτρέμ τί απέγινε? Βλέποντας και κάνοντας προφανώς.
2 εξτρέμ χρειαζόταν η ΑΕΚ και φέτος παρόλο που είχε τον Λάζαρο των 40 λεπτών. Τώρα που δεν υπάρχει ούτε Λάζαρος το εξτρέμ έγινε 1? Μυστήρια πράγματα..
Βέβαια όταν ψάχνεις παίκτες πρώτης γραμμής και με τους όρους που θέλεις, το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.
Ειδικά όταν δε σκαμπάζεις πολλά απο διεθνείς αγορές και περιμένεις να βγάλεις άκρη μέσα απο προτάσεις managerz.
Υποτίθεται πως απο το 2013 η ΑΕΚ θα είχε οργανώσει αυτό το κομμάτι. Τώρα έχουμε 2018 και ακόμα μνημονεύουμε τους παίκτες που έφερε κάποτε ο Μιλοβάνοβιτς.
Δηλαδή ο άνθρωπος μπορεί να έχει αντιτουριστική φάτσα γκούφι αλλά τη δουλίτσα την έκανε μια χαρά. Μισή 11άδα παίκτες value for money σου έφερε και αν ήξερες να τους διαχειριστείς σωστά θα τους μοσχοπουλούσες.
Αλλά όταν δεν ξέρεις να αγοράζεις δεν ξέρεις και να πουλάς. Προφανώς η ΑΕΚ δεν ενδιαφέρεται για μανατζεροδουλειές, οι οποίες σου φέρνουν χρήμα αλλά πληρώνεις κιόλας.
Σε πρώτη φάση αυτή η τακτική δικαιώνεται αν σκεφτούμε πως πήρες το πρωτάθλημα (όπως το πήρες..) και έπαιξες Ευρώπη.
Τώρα όμως πρέπει να διατηρηθείς στην κορυφή, και αυτό είναι πιο δύσκολο διότι ο κόσμος έχει πλέον μέτρο σύγκρισης.
Ο φορ που θα έρθει θα συγκριθεί με τον Αραούχο, οι εξτρέμ με τον Λάζαρο κλπ. Δεν είχες Αραβίδα και Πλατέλλα που είναι παίκτες Β’ εθνικής. Σου έφυγαν 2 (?) καλοί παίκτες εκ των πρωταγωνιστών της σεζόν και περιμένουμε τους αντικαταστάτες.

Στο μεταξύ δεν έχουν προχωρήσει ούτε τις ανανεώσεις με τους υπάρχοντες. Μόνο τον Τσιγκρίνσκι ανανέωσαν.
Η λογική λέει οτι στις επόμενες 2 εβδομάδες θα τρέξουν πολλά και ενδιαφέροντα θέματα.

Καινούργια μάτια προστίθενται στις γηπεδικές ζωές μας. Υποτίθεται έρχεται το video assistant referee system, με σκοπό να πετύχει όσα επετεύχθησαν στην Ιταλία τουλάχιστον : Μείωση της αμφισβήτησης των διαιτητικών αποφάσεων, μείωση κατά 25% των κίτρινων καρτών λόγω διαμαρτυριών,  και μείωση του θέατρου εκ μέρους των ποδοσφαιριστών. Σαφέστατα είμαστε λοιπόν, προς την σωστή κατεύθυνση.

Γιατί όμως είπα, υποτίθεται; Διότι το σύστημα αυτό, πέραν του πάγιου εξόδου εγκατάστασης του, απαιτεί πλήρη συνεργασία με τα τηλεοπτικά συνεργεία που μεταδίδουν τον αγώνα. Επίσης απαιτεί όσο το δυνατόν περισσότερες τηλεοπτικές κάμερες . Τι έχουμε στην Ελλάδα; Περισσότερες από τις μισές ομάδες να είναι χωρίς τηλεοπτική στέγη, και γήπεδα τα οποία δεν διαθέτουν στοιχειώδεις υποδομές για πάνω από δυό κάμερες. Και μιλάω φυσικά για την μεγάλη κατηγορία. Ακόμα και στέγη να βρεθεί όμως αύριο, κανείς δεν ξέρει με πόσες κάμερες το κανάλι θα δείχνει τον αγώνα.

Ας μην γκρινιάζουμε όμως από τώρα. Το var έρχεται με τις ευλογίες της IFAB και της FIFA στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο θα ακολουθήσει ένα μεικτό σύστημα παρακολούθησης των αγώνων. Υπάρχει το γερμανικό μοντέλο στο οποίο το var είναι εγκατεστημένο σε ένα booth και το παρακολουθούν τρεις άνθρωποι ( ο var, o avar – assistant του var – κι ένας τεχνικός ), και υπάρχει το ιταλικό μοντέλο, που το var το χειρίζεται ο τέταρτος διαιτητής. Το σύστημα μας θα είναι μεικτό, για να μειώνονται οι δαπάνες τέλεσης των αγώνων, οι οποίες θα καταλογίζονται στις γηπεδούχες ομάδες. Βλέπετε ο var κι ο avar, είναι υποχρεωτικό να είναι εν ενεργεία διαιτητές ή έστω έμπειροι παλαίμαχοι.

Καθώς λοιπόν θα παίζεται ο αγώνας, ο var ή οι var, θα ειδοποιούν τον διαιτητή για διόρθωση της απόφασης του, στις εξής μόνο περιπτώσεις : 1. Αν μετράει ή όχι, ένα γκολ. 2. Αν έχει γίνει ή όχι, ένα πέναλτυ. 3. Για υπόδειξη απ΄ευθείας κόκκινης κάρτας και 4. Για υπόδειξη κάρτας σε λάθος παίκτη. Τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο. Ο ίδιος δε ο διαιτητής, θα μπορεί να συμβουλεύεται το var, για χτύπημα εκτός φάσης που δεν υπέπεσε στην αντίληψη του.

Καλοδεχούμενο λοιπόν το νέο σύστημα, που θα πιστοποιήσει ξανά το πάγιο δόγμα : Το πρωτάθλημα δεν το δίνουν τα ντέρμπυ. Τα ντέρμπυ θα είναι τέλεια καλυμμένα και με το var και με δέκα κάμερες, ενώ η επαρχία ή τα νταμάρια, θα έχουν το πολύ δυό κάμερες, και τον τέταρτο να κάνει κουμάντο. Ειδικά σε παιχνίδια κουφά, που δεν θα έχουν χαρακτηρισθεί υψηλής προσοχής. Όπως και νάχει όμως, προχωράμε. Μπορεί να μην πάμε σαν λαγός, αλλά το σπρώχνουμε το θέμα ( ο Τριτσώνης σαν διαιτητής γραμμής δεν είδε από απόσταση μισού μέτρου χέρι μέσα στην περιοχή σε τελικό κυπέλλου ).

Είναι ένα μέτρο που θα μικρύνει την δυσπιστία του Έλληνα οπαδού. Δεν θα την εξαφανίσει αφού όλοι μας αρεσκόμαστε στην συνωμοσιολογία, αλλά σίγουρα θα βγάλει από το κάδρο τον Έλληνα διαιτητή. Κι αυτή είναι και η διάθεση των παγκόσμιων ομοσπονδιών. Που φυσικά πιστεύουν οτι και οι χειριστές της κάμερας κάνουν σωστά την δουλειά τους, οτι τα μηχανήματα δεν κολλάνε ποτέ, οτι το ρεύμα δεν έχει αυξομειώσεις τάσης, κι οτι οι τρεις του var, βλέποντας μια φάση ακαριαία, συμφωνούν με μια φωνή, την ώρα που η κερκίδα ταρακουνάει το booth αν φυσικά δεν έχει κόψει τίποτε καλώδια ( Βασιλάκης και Βαρούχας, μετά από τριάντα replay στην πολυθρόνα τους, διαφωνούσαν για το φετινό γκολ του Βαρέλα ).

Έχω επίσης την εντύπωση οτι μια πρώτη γεύση του var, θα πάρουμε στο επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο. Εκεί θα δούμε αν πράγματι οι διακοπές των αγώνων είναι το ανώτερο για ένα λεπτό, όπως υπόσχονται οι ξένοι αξιωματούχοι. Οι οποίοι επίσης τονίζουν οτι οι Έλληνες χρειαζόμαστε από έξι μέχρι εννέα μήνες εκπαίδευση, οπότε δεν το βλέπω για την σαιζόν που έρχεται, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι ισχύει και τι όχι στην Ελλάδα. Όπως και ναχει όμως, η ανάπτυξη έρχεται. Μακάρι να μην είναι μόνο τουριστική, αλλά να μείνει.