…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Καλωσορίζουμε όλοι μας φυσικά τον νέο προπονητή, και του ευχόμαστε να πετύχει στους στόχους τους δικούς του, αλλά και τους δικούς μας. Οπότε η πρώτη ευχή μας, είναι να συμπίπτουν οι στόχοι. Να υπάρχει μια καθαρή επικοινωνία και στήριξη μεταξύ διοίκησης και τεχνικού επιτελείου, και να μην υπάρχει διγλωσσία, με τον έναν να κρύβεται πίσω από τον άλλον.

Ο Ουζουνίδης είναι δοκιμασμένος προπονητής στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι παιδί οργανωμένο, είναι δουλευταράς και είναι σκληρό μέταλλο. Αυτό το τελευταίο είναι βασικά αυτό που ζητάει και η ΑΕΚ από αυτόν. Να ποτίσει τα αποδυτήρια με μια νοοτροπία νικητή, που φυσικά θα αποκρυσταλλωθεί στο γήπεδο, με επιθετική νοοτροπία, οργάνωση παιχνιδιού με αρχή μέση και τέλος και καθαρή τακτική που θα ακολουθείται χωρίς ιδιαίτερες προσαρμογές πάνω στον αντίπαλο. Εδώ είναι και η δεύτερη ευχή μας : Να ξαναδούμε την ΑΕΚ όπως θέλουμε, κι όχι κακομοίρα να κλέβει το αποτέλεσμα.

Τα έχει καταφέρει σε ομάδες μικρότερες από εμάς. Την Ξάνθη και τον Πανιώνιο κύρια, αλλά και στον Παναθηναϊκό, που τον κατάντησαν όπως είναι σήμερα. Εκεί ο Ουζουνίδης απέδειξε τον προγραμματισμό του και την δουλειά του, αλλά και το πείσμα του, ποτισμένο με πολλά καντάρια υπομονής. Στην ΑΕΚ δεν θα βρει τέτοια προβλήματα, οπότε θεωρώ οτι μίνιμουμ αυτά τα στοιχεία που αναφέρω, θα τα δείξει πιο εύκολα.

Φυσικά έρχεται σε μια περίοδο στην οποίαν η πίεση θα είναι μεγάλη. Μέσα σε έναν ανηλεή πόλεμο μεταξύ Μελισσανίδη και Μαρινάκη, και με τον Σαββίδη να μοιάζει να θέλει να καταπιεί τους πάντες οικονομικά. Επίσης μετά από ένα πρωτάθλημα μας, και με την εντολή να φτειάξει μια καινούργια ομάδα, αφού το κέντρο είναι έρημο, και η επίθεση απλά δεν υπάρχει. Ειδικά μάλιστα αν η Ίντερ δώσει τα λεφτά της ρήτρας του Λιβάγια, που όπως λέει η πιάτσα, γι’ αυτόν τον λόγο έγινε και η μεταγραφή.

Όταν λοιπόν ζητάει τέσσερις ενδεκαδάτους μίνιμουμ ( σέντερ φορ, δυό εξτρέμ κι ένα αμυντικό χαφ ), εύκολα κατανοεί ο καθένας, οτι αυτό που λέγαμε οτι δεν έχει άξονα η ΑΕΚ, δεν απέχει κι ιδιαίτερα από την πραγματικότητα. Οι δύο που βρίσκονται στην παρένθεση, είναι του άξονα. Ένας άξονας που συμπιέζεται εγκάρσια, αν τυχόν προκύψει θέμα Βράνιες ( το πλήρωσε γερά αυτό ο Χιμένεθ ) ή τραυματισμός του Ουκρανού ή αν συνεχιστεί το παραμύθι οτι ο Κονέ είναι και back up του Σιμόες ( ναι το διαβάσαμε κι αυτό ).

Όμως οι απαιτήσεις του είναι σωστές κι ήδη έδειξαν την σοβαρότητα του, καθώς κι οτι ξέρει το ρόστερ μας μια χαρά, έχοντας κι ιδέες για την καλύτερη εκμετάλλευση του Μπακασέτα, την ανάσταση του Κλωναρίδη, καθώς και την μετατόπιση του Μάνταλου στο κέντρο. Εφόσον λοιπόν η διοίκηση προχωρήσει έγκαιρα στην ικανοποίηση των αιτημάτων του, μπορούμε να είμαστε κι εμείς αισιόδοξοι. Και μάλιστα για στόχους ψηλότερους από πέρσι.

Ο Χιμένεθ πολύ σωστά απομακρύνθηκε. Οι οικονομικές απαιτήσεις του ήταν πολύ ψηλές για το ελληνικό πρωτάθλημα και τίποτε άλλο. Έφυγε σαν φίλος, πήγε σε μια ομάδα από την οποίαν μπορεί να βοηθήσει κι άλλο την ΑΕΚ, ενώ σαν χαρτί δεν κάηκε στην συνείδηση του κόσμου. Έπρεπε η ΑΕΚ να πάει σε άλλο ξένο προπονητή; Σαφέστατα ναι, για το κάποιο βήμα παραπάνω προς την κατεύθυνση του Βενγκέρ. Αυτήν την κατεύθυνση που θέλουν όλες οι ελληνικές ομάδες : Να βγάζουν παίκτες και να τους πουλάνε, παραμένοντας στον αφρό. Προπονητές- managers εν άλλοις, μια που κανένα άλλο τμήμα δεν δουλεύει σοβαρά. Όμως μέσα στην ανοργανωσία που υπάρχει στο τεχνικό τμήμα, με κορυφαίο τον εκτελεστικό διευθυντή, ο Ουζουνίδης ήταν η καλύτερη περίπτωση δουλειάς, γνώσης και τιμής. Και πάντα θεωρούσε τον Μπάγιεβιτς παικταρά. Ό,τι όμως και να θεωρούσε, σαφέστατα κι αυτός δεν έχει μάτι στην ξένη αγορά, και δεν είναι manager. Όμως για Έλληνες παίκτες, είναι πολύ καταρτισμένος και ξέρει να φτιασιδώνει μπόλικα μειονεκτήματα.

Να μην το κουράζουμε λοιπόν. Εδώ θα είμαστε – και ως πελάτες ξανά – για να δίνουμε την πίστωση χρόνου, και την ανιδιοτελή και προσωπική μας κριτική. Όπως κάναμε πάντα. Με την γνωστή ιεραρχία : Στόχοι, μεταγραφές και παραγωγή ποδοσφαίρου. Με ηρεμία και χωρίς κορώνες ενθουσιασμού ή απαισιοδοξίας. Κι έχοντας πάντα υπ’ όψιν μας, οτι ο μεγάλος στόχος για φέτος, είναι η είσοδος σε ομίλους. Και να φτειάξουμε κορμό και παραγωγική ομάδα. Θεωρώ λοιπόν, οτι ο Ουζουνίδης παρέχει μια κάποια βάση.

Τέλος εποχής. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος “θανάτου”, ο κύκλος της ζωής κλπ.
Χιμένεθ τέλος και επίσημα. Δε μπορώ να πω πως με χάλασε ιδιαίτερα αυτή η εξέλιξη.
Πρώτα απ’όλα οφείλω να αναγνωρίσω την τεράστια συμβολή του Μανώλη στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και την πετυχημένη Ευρωπαϊκή συμμετοχή της ΑΕΚ.
Επίσης του πιστώνεται το συμμάζεμα στο περσινό χάος που ανέλαβε, όπου η ΑΕΚ δεν είχε σίγουρη ούτε την 5άδα.
Τον ευχαριστώ για οσα έδωσε στην ομάδα, και για το καλό κλίμα που υπήρχε.
Όμως στους περισσότερους ΑΕΚτζήδες.. κάτι δεν άρεσε σχετικά με τον Χιμένεθ.
Στον τρόπο παιχνιδιού του? στο γεγονός οτι η ομάδα δεν είχε καλή εικόνα επιθετικά, πως παίζαμε το σύστημα-πλυμμύρα με γιόμες, μακρινά σούτ και ατομικές προσπάθειες, πράγμα που δείχνει έλλειψη επιθετικού σχεδίου?
Δεν ξέρω, ίσως όλα αυτά μαζί. Θα μου πείς τώρα πως σε κάποιες θέσεις έλειπαν βασικά γρανάζια για να λειτουργήσει καλύτερα η επίθεση, αλλά και πάλι κάτι σε “χαλούσε”.
Στα θετικά οτι παρουσίασε μια ομάδα ψυχωμένη και σφιχτή αμυντικά που δεν δεχόταν πολλές τελικές => λιγότερα γκολ.
Παρόλα αυτά τις γκέλες με τους μικρούς δεν τις γλίτωσε λόγω της έλλειψης επιθετικού σχεδίου.
Στα περισσότερα παιχνίδια κατέβαινε για να μη χάσει, ακόμα και σ’αυτά που η ΑΕΚ υπερτερούσε του αντιπάλου της. Πανικός χωρίς λόγο.
Ίσως ήταν οι ελλείψεις του ρόστερ που του δημιουργούσαν ανασφάλεια, δεν ξέρω.
Αλλες φορές αυτή η ανασφάλεια μας βγήκε σε καλό (φυλάξαμε τον κώλο μας) και άλλες φορές χάσαμε ενω θα μπορούσαμε να πάρουμε κάτι καλύτερο (και το καταλάβαμε εκ των υστέρων).
Ισως απλά αυτός είναι ο Χιμένεθ. Με τα υπέρ και τα κατά, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα του.
Οι εξελίξεις έδειξαν πως τελικά ούτε ο ίδιος ο Μελισσανίδης καιγόταν να τον κρατήσει. Στο ράδιο είπανε πως του έκανε συγκεκριμένη πρόταση για μονοετές(!) συμβόλαιο.
Όταν σχεδιάζεις να χτίσεις την ομάδα με τον συγκεκριμένο προπονητή τότε συνηθίζεται τα συμβόλαια να είναι τουλάχιστον 2ετίας.
Αρα? αρα αποκλείεται να μην έβλεπε ο Μελισσανίδης αυτα που βλέπαμε εμείς οι “προπονητές” της εξέδρας. Και φάνηκε πως δεν είχε πολύ εμπιστοσύνη στον συγκεκριμένο.
Ο καθένας κρίνεται απο τις αποφάσεις του.
Όμως δεν καταλαβαίνω αυτό το θέατρο εδω και 15 μέρες, ενω ουσιαστικά το “αντίο” ήταν δρομολογημένο.
Δηλαδή η ΠΑΕ γιατί έβγαζε τόση σιγουριά οτι “τα βρήκαν” στο κότερο? Αφού στο πιο σημαντικό θέμα που είναι το οικονομικό δεν είχαν συμφωνήσει.
Τί “βρήκαν” δηλαδή? πως δε μας κάνουν ο Αστρίτ και ο Κλωναρίδης? χαίρω πολύ, αυτά λογικά τα ήξεραν απο πέρυσι το καλοκαίρι.
Πώς άφησαν τον προπονητή να πάει στην πατρίδα του χωρίς να έχει υπογράψει ενω γνώριζαν πως ψαχνόταν για να γυρίσει πίσω?
Ο ίδιος ο Χιμένεθ σε ανύποπτο χρόνο έστειλε τα μηνύματά του στην Ισπανία, τότε που υποτίθεται πως “προετοίμαζε” την ομάδα για τον τελικό. Είχε δώσει συνεντεύξεις και είχε κάνει δηλώσεις οτι αν τον φώναζε η Σεβίλλη θα πήγαινε τρέχοντας κλπ.
Αρα εφόσον καμία απο τις δυο πλευρές δεν “καιγόταν” για τη συνέχεια της συνεργασίας, το πιο απλό θα ήταν να πούν “ευχαριστούμε και αντίο”. Δεν το έκαναν ίσως υπο την επικοινωνιακή πίεση του “μην διώξετε τον προπονητή που μας πήρε το πρωτάθλημα”.
Αντίθετα η ΠΑΕ διέρρεε πως δεν ανησυχεί και απομένουν κάποια “τυπικά” για να πέσουν οι υπογραφές.
Τελικά η αυλαία έπεσε, και τώρα μπορούν να εξηγηθούν κάποια γεγονότα.
– Την Τρίτη έσπευσαν να πληρώσουν και να ανακοινώσουν άρον-άρον τη ρήτρα του Λιβάια ενω είχαν μπροστά τους 1 μήνα για να την παζαρέψουν.
Ολη τη χρονιά διέρρεαν πως θα προσπαθήσουν να μειώσουν το 1,8 μέχρι την τελευταία στιγμή. Αλλά τελικά η περίπτωση Λιβάια χρησιμοποιήθηκε επικοινωνιακά για να μετριάσει τις εντυπώσεις. Διαφορετικά πιστεύω πως θα το συζητούσαν μέχρι την τελευταία ωρα.
– Αύξησαν την προσφορά στον Απόλλωνα για τον Αλμπάνη για να ξεκολλήσει άμεσα η μεταγραφή.

Γενικότερα η ΠΑΕ έκανε κινήσεις που θα μπορούσαν να προλάβουν την επικοινωνιακή “καταιγίδα” ενόψει της δρομολογημένης αποχώρησης του Χιμένεθ.
– Όταν έφυγε ο Αραούχο ξαφνικά έπαψε κάθε αναφορά του στην ΑΕΚ. Κομμένα ολα μαχαίρι λες και δεν ήταν ποτέ εδώ.
Πρόσφατα είχε κάνει δηλώσεις πως “θα του άρεσε να συνεργαστεί με τον Χιμένεθ στη Λας Πάλμας”. Ήξερε κάτι που δεν ξέραμε? έκανε ο ίδιος το προξενιό? Μπορεί να ισχύουν ολα, μπορεί και τίποτα. Όπως και να’χει αλλιώς τον είχαμε συνηθίσει τον Αραούχο οσο ήταν εδω και άλλαξε απότομα.
Προφανώς γνωρίζοντας την πιθανότητα να πάει στη Λας Πάλμας ο Χιμένεθ ήταν για αυτόν ένας λόγος παραπάνω να μην επιστρέψει στην ΑΕΚ. Εξάλλου είναι ο προπονητής που τον “έφτιαξε”.
—
Εκ των υστέρων μπορεί να εξηγηθεί και η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο τελικός κυπέλλου, αφού παίκτες και προπονητής βρισκόταν αλλού για αλλού.
Την εβδομάδα του τελικού ο ένας έκανε κονέ στην Ισπανία, άλλος έστελνε εξώδικα, άλλοι τρέχανε στον Αστέρα Βουλιαγμένης για μπάνιο, άλλοι σε γάμους, άλλοι σε συνδεσμίτικες βραδιές μπάρμπεκιου κλπ.

Δεν λέμε πως το έκαναν “επίτηδες”, απλά ήταν απόρροια της κατάστασης χαλαρότητας που επικρατούσε μετά τις φιέστες.

Η επόμενη μέρα δείχνει μάλλον Ουζουνίδη και περιμένουμε την επιβεβαίωση.
Με μια πρώτη σκέψη δεν μου φαίνεται κακή σαν ιδέα. Βέβαια ολα αποδεικνύονται στο χορτάρι.
Αλλά απο τη στιγμή που η ομάδα -καλώς ή κακώς- δεν δίνει χρήματα για προπονητή (τουλάχιστον οχι τα ποσά που παίζουν στο εξωτερικό), είναι δύσκολο να βρεί ξένο προπονητή καλύτερο του Χιμένεθ. Πρέπει να ψαχτεί και να ρισκάρει πολύ.
Τέτοια λαχεία δεν κληρώνουν κάθε μέρα, και αν κάνεις γκάφα μπορεί να χαθεί η χρονιά πολύ νωρίς οπότε οφείλεις να πας σε λύσεις με το λιγότερο δυνατό ρίσκο.
Καλή επιτυχία όποιος και αν έρθει.

Η συνέχεια επι της οθόνης.

Το ξεκίνημα της χρονιάς, δεν μας έκανε και ιδιαίτερα αισιόδοξους. Το ρόστερ δεν ήταν πλήρες και φυσικά δεν είχαν ανακοινωθεί και στόχοι υψηλοί. Ήταν αυτό που λέγαμε, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Το κύριο ποντάρισμα ήταν στην οικονομική και πολιτική εξουθένωση του Ολυμπιακού, Παναθηναϊκός δεν επρόκειτο να υπάρξει, ενώ κι ο ΠΑΟΚ έμοιαζε καρικατούρα.

Η ΑΕΚ έκανε μια κυκλική πορεία στην αρχή και στο τέλος της σαιζόν : Ξεκίνησε με ήττα, και τελείωσε με ήττα. Που όμως τελικά δεν φέρανε την καταστροφή. Η πρώτη μπαλώθηκε με την ευρωπαϊκή πορεία, ενώ η δεύτερη κρύφτηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μια κατάκτηση απόλυτα δίκαιη, με βάση την σταθερότητα της ομάδας, την εκπληκτική ρέντα της όταν αυτή χρειάστηκε, κάποια σκληρά μέταλλα αθλητών που βγήκαν στις αναποδιές, και φυσικά την τρομακτική αμυντική της λειτουργία : 12 γκολ στο πρωτάθλημα είναι σημαντικό ρεκόρ.

Αυτή ήταν η ΑΕΚ φέτος. Ένα μίνι αντίγραφο της εθνικής Ελλάδος, που είχε κατακτήσει το euro. Καταστροφή της παραγωγής του αντιπάλου, σύστημα 3-5-2 όταν η σκοπιμότητα ξεπέρναγε τις δυνατότητες, και μπροστά ό,τι έφερνε η στιγμιαία έμπνευση του Λάζαρου και των δυό δανεικών. Αυτή ήταν η τακτική φέτος, και η δικαιοσύνη αποδίδεται διότι η ΑΕΚ την τήρησε αυτήν την τακτική. Δεν προσποιήθηκε κάτι που δεν ήταν. Ενώ ο Ολυμπιακός προσποιήθηκε τον τεράστιο αδικημένο, αλλά άλλαξε και τρεις προπονητές, ενώ ο ΠΑΟΚ ήταν για τα μπάζα μέχρι να έρθει ο Λουτσέσκου, ο οποίος δήλωνε τις πρώτες Κυριακές της δουλειάς του, οτι το πρωτάθλημα δεν είναι και αυτοσκοπός.

Η ΑΕΚ όμως, πήρε την εύφημο μνεία διότι στην πορεία έχασε τον Μάνταλο και τον Γιόχανσον, έπαιξε περισσότερα παιχνίδια από τους αντιπάλους της, και πήρε το μάξιμουμ των δυναντοτήτων από τους ταπεινούς εναπομείναντες. Άνθρωποι που παίζανε χωρίς εξτρέμ, χωρίς φορ περιοχής, και με ένα αμυντικό χαφ. Πώς να μην δώσεις συγχαρητήρια; Μιλάμε για άθλο, και ως τέτοιος πανηγυρίσθηκε από όλους εκείνους που ξέρουν μπάλα.

Στα αγωνιστκά λοιπόν, η ομάδα τελείωσε με 17 βαθμούς περισσότερους από πέρσι στην βαθμολογία που κρατάω εγώ, και πού συγκρίνει τα περσινά με τα φετινά παιχνίδια, και με την αναλογία που είχα προτείνει, στις θέσεις των Βέροια και Ηρακλή, να μπουν οι Λαμία και Απόλλων. Αυτοί οι παραπάνω βαθμοί, ήρθαν διότι το κύριο χαρακτηριστικό της ομάδας ήταν η σοβαρότητα. Άρα λείψανε οι γκέλες – με εξαίρεση αυτήν με τον Απόλλωνα που μας κόλλησε στον τοίχο -, κι ήρθαν νίκες απρόσμενες με βάση την δυσκολία των αντιπάλων. Κορυφαία ήταν βέβαια η νίκη στο Καραϊσκάκη.

Κορυφαίος παίκτης της φετινής σαιζόν ήταν ο Γκάλο. Πολύ κοντά του ήταν ο Μπακάκης και ο Σιμόες βεβαίως, ενώ πολυτιμότερος παίκτης ήταν σίγουρα ο Λάζαρος. Φυσικά μνημονεύεται η παρουσία του Αραούχο και Λιβάγια, όπως και η άνοδος που είχε ο Μπακασέτας, μαζί με την σταθερότητα του Βράνιες. Φυσικά όλοι βοήθησαν, αλλά αναφέρομαι στους ξεχωριστούς σε απόδοση, ποικιλία, σταθερότητα και διάρκεια. Άνθρωποι που σπανίως πανικοβλήθηκαν, ενώ κλήθηκαν να παίξουν σε διάφορα πειράματα του προπονητή, τόσο σε θέσεις όσο και σε τακτικές.

Η χρονιά βεβαίως πιστώνεται και στον Χιμένεθ. Κύρια στο διάβασμα του αντιπάλου, στο κράτημα των αποδυτηρίων, και στα ψεύτικα υλικά με τα οποία μαγείρευε. Πιστώνεται και στην διοίκηση, που την κρίσιμη στιγμή ενίσχυσε κάπως την ομάδα με παίκτες, ενώ όταν έπρεπε να διεθνοποιήσει το θέμα της Τούμπας, δεν κωλυσιέργησε ούτε στιγμή. Οι χαμηλοί τόνοι φυσικά, είχαν κι αυτοί την σημασία τους αφού δεν αποσπούσαν παίκτες και φιλάθλους σε συμπεριφορές Μάου Μάου.

Ήταν μια μαγική χρονιά, που ο τίτλος ήρθε μετά από 24 χρόνια, ανέλπιστα. Που η ομάδα συσπείρωσε τον κόσμο της, κύρια με την αγωνιστικότητα της και το ανδρικό της παίξιμο. Κι αυτή η μαγεία συνοδεύτηκε και με καλή επιστροφή στην Ευρώπη, με  άλλους τίτλους στο μπάσκετ, την ταινία έπος για το 1968, και φυσικά την πρόοδο των εργασιών για το χτίσιμο του γηπέδου. Αν είχε μπει γκολ το σκροπ του Μασούντ στο Κίεβο, κι είχαμε πάρει και το κύπελλο, θα μιλάγαμε για την τέλεια χρονιά. Αλλά και με όλα αυτά που ζήσαμε φέτος, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και έτοιμοι να δούμε και την συνέχεια.

Η ΑΕΚ εχει παρει τον αερα του Ολυμπιακου και ο ΠΑΟΚ τον αερα της ΑΕΚ.

Στα της ΑΕΚ, φυσικα το καλοκαιρι θα αλλαξουν πολλα με την εννοια οτι θα μεινουν ολα τα ιδια αφου θα πηξουμε στους δανεικους,τους λεγεωναριους και στα μπαλωματα, στην ομαδα “Σεραφινο”, για να αντιμετωπισει τον ” Βρουτο” απο το λιμανι του Πειραια και τον  τιραμολα του Βορρα που ειναι και ο πιο πιθανος νικητης του σαρβαι ορ του χρονου.

Πολυ ενδιαφερουσα η επομενη σεζον οπου θα αναζητηθουν εκατερωθεν τροποι (sic) ωστε εκαστος για την παρτη του να τερματησει πρωτος στο χωριο.Κοτζαμπασιδες με το σκατο ως το λαιμο να τους πνηγει, θα κονταροχτυπηθουν διχως ελεος για τα ματια μιας ξασμενης ξανθιας που τη λενε μετριοτητα,ξαδερφη της κακομοιρας και νονα της αδηφαγιας.

Ο χοντρος δεν γινεται να καθησει για δευτερη σερι χρονια με σταυρωμενα τα χερια,ο δε Ιβαν θα σκληρηνει ακομα περισσοτερο περαν βεβαια και της βεβαιης ακομα μεγαλυτερης οικονομικης ενυσχισης του ροστερ και φυσικα τελος ο Μελισσανιδης που εφαγε “κατα λαθος” το φαι που ειχε παραγγηλει ο Σαβιδης, επειδη λεει “πεταχτηκε να παρει τσιγαρα στο περιπτερο αλλα αργησε και ηταν κριμα να κρυωσει το πιατο”, ο οποιος μελλουμενος ” ΑΕΚαρχης” μαλλον θα ενδιαφερθει περισσοτερο με την εξεληξη και ολοκληρωση του γηπεδου παρα με καποια πρωταθληματικη κουρσα,αφου ειναι χορτατος αν και χλαπακιασε πριν ερθει το μεσημερι,αφηνοντας τον Ιβαν να λεει κατι για προδοσιες. Ξερεις κανεναν να του δινουν φαγητο και να το αρνειται; Εγω οχι. Ποσο μαλλον αν ειναι τυπου Μελισσανιδη, ο οποιος καταπινει χολη και ξυδι,μαζι με τον σπογγο,, αρκει να τον διαβεβαιωσεις πως ειναι πληρωμενα απο αλλον.

Η δε διαιτησια του Ισπανου Φραμπαλα ηταν “αριστη” κατα τους γνωστες,δεδομενου πως δεν ειχε ελληνικο ονομα και ειναι γνωστο ποσο θελει να νοιωθει ευρωπαιος ο αρκουδοελληνας και ποσο γουσταρει και του ταιριαζουν τα καθε ειδους μνημονια αρκει να του τα επιβαλουν “ανωτεροι ανθρωποι” που “μιλανε ξενα” αλλα εκτος βαλκανιων. Σαν την φτωχοπουτανα του χωριου που περπατα με καμαρι αγκαζε με τον Γερμανο ο οποιος οταν δεν την δινει στους αλλους με το αζημιωτο, της κανει ερωτικη εξομολογηση εξυμνωντας το ενδονο παρελθον της,το οποιο ομως ειναι η αιτια της καταντιας της σημερα.

Οταν ολοκληρη η χωρα ειναι και επισημα υπο διαιτησια,θα ηταν αφυσικο να μην εχει εστω μια διατησια ποδοσφαιρικη με ξενο. Εστω και τιμης ενεκεν. Δεν ειναι “πισωγυρισμα” αυτο. Οταν η Βελκουλεσκου πεταει τις σερβιετες της απο τον εβδομο οροφο του Χιλτον και οι επιτετραμενοι των υπουργειων τις πιανουν στον αερα,παλι καλα που ηρθε διαιτητης Ισπανος. Θα μπορουσαν να φερουν κανεναν “διαφορετικο”.Ας πουμε κανεναν Ολλανδο αγελαδοτροφο ντυμενο νυφη,η καποιον Γερμανο φετιχιστη και να μοιραζει λαστιχοπουτσες για καρτες.

Και ετσι θα παμε και στα αμεσως επομενα χρονια. Με αμειωτο ενδιαφερον για τους γαμπρους της “Ευτυχιας” που μαχονται να αποδειξουν πως δικαιοτατα υπαρχουν,ζουν,δρουν και θριαμβευουν στο μπουρδελο της καλεργαινας που τοσο αγαπουν να απομιζουν και ημεις να ζητοκραυγαζουμε ως ελευθεροι πολιορκημενοι.

Αντε,γιατι εχουμε και μια “καθαρη εξοδο” να απολαυσουμε. Θα σφαγουν κατσικια κατω απ τον πλατανο και ουλο το χωριο θα γιορτασει το σεντονι της πρωτης νυχτας του γαμου μια αιωνια παρθενοραμενης μανταμας που απαιτει σεβασμο ενω την εχουν “παρει” ολοι. Ακομα και ο τρελος του χωριου.
Τελευταια εξοδος στην επομενη εισοδο,στρειψτε δεξια,κατοπιν αριστερα,ολο ευθεια και σε μερικα ετη φωτος, εφτασες.

Υ.Γ.: Χασαμε το κυπελο,εχασε και η Φουρειρα. Ολα στραβα αυτη η εβδομαδα. Ακουγε η αλλη ” δωδεκα ποντοι απο την Ισπανια” και πανηγυριζε. Καταντια. Που εισαι ρε Γκουσγκουνη να δεις τα χαλια μας…
Και το εδωσαν στην “διαφορετικοτητα”.Μια κακασχημη ντυμενη κινεζα απο το Ισραηλ. Και ειναι αυτο αρκετο; Ηταν λιγοτερη η ” διαφορετικοτητα” της Φουρεια η οποια πρσεξε: Εχει καταγωγη Αλβανικη, ζει και εργαζεται στην Ελλαδα με Μεξικανικο επωνυμο και εκπροσωπισε την Κυπρο μας. Οχι πες μου αντικειμενικα . Ποια απο τις δυο παραπανω περιπτωσεις ειναι περισσοτερο περιπλοκα “διαφορετικη”; Δεν ειναι η δικη μας;
Δεν ειναι ” Ντανα” βεβαια μητε και “Κοντσιτα”, αλλα ενταξει, το παλευουμε στα ισια.

Του χρονου προτεινω το εξης: Αφου την πανε ετσι τι βιολα με τις ” διαφορετικοτητες” (γενικο ειναι το φανομενο,ζουμε στην εποχη της δυναστειας των ολιγων,πλην “διαφορετικων” αν το εχετε αντιληφθει),προτεινω λοιπον το εξης “κονσεπτ”: Τρυφωνα Σαμαρα μαζι με Εφη Θωδη, ντυμενοι αρεοπαγητες με φουρω και βαστωντας τσαμπια με λουκανικα και δονητες να αδουν φερνοντας στροφες ως δερβισιδες εχοντας φουμαρει ” αλβανικο” υπο τους ηχους βουβουζελας το επομενο “χιτ” που θα εχει τιτλο” γκορνα ματσεντονσκα” δηλαδη “ειμαστε ολοι προσφυγες” .

Θέλω να σας καλημερίσω, και θέλω να είστε όλοι καλά. Όπως είμαι κι εγώ, μετά από τον τελικό ποδοσφαίρου, που κατέληξε να είναι μια παρωδία ποδοσφαίρου, που είχε ξεκάθαρο νικητή, ξεκάθαρο καλύτερο, και δικαιότατη κατάληξη. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πόσα χημικά θα είχα φάει αν είχαμε τυχόν αμφισβητήσεις σε αποφάσεις του διαιτητή, λανθασμένες υποδείξεις, ξύλο μεταξύ παικτών και οπαδών, και φυσικά την καχυποψία των πάντων εις βάρος των θεσμικών οργάνων.

Ένας πρόλογος είναι αυτός, για να μπούμε στην ουσία των όσων είδα μαζί με τον μεγάλο μου γιό, την γυναίκα μου, και την δημοσιογραφική υποστήριξη του Καραγιαννίδη και της συζύγου, εκεί στην θύρα 32. Με πολύ καλή θέαση, σε σχέση με εκείνους που ήταν στις μπροστινές σειρές, και βλέπανε την πλάτη και τον κώλο των αναιδών άλλων Αεκτζήδων, που θεωρούσαν απαράδεκτο να πάει να βρει κάποιος την θέση του. Και μάλιστα ονομάζοντας τον τυπικό, μουνάκι. Το μπουρδέλο, δεν γίνεται μόνο του. Έτσι το θέλεις, έτσι το φτειάχνεις, κι έτσι θέλεις να το έχεις. Υποθέτω οτι αντίστοιχα γινόταν και στις θύρες του Παοκ.

Αγωνιστικά, το blog έχει την κριτική του Αλέξανδρου. Άρα σε λεπτομέρειες δεν χρειάζεται να μπω. Ο ΠΑΟΚ είχε ένδεκα παίκτες που ξέρανε τι ψάχνανε, ενώ η ΑΕΚ είχε τον Μπάρκα, τον Βράνιες και τον Αραούχο. Όταν λοιπόν παίζουν ένδεκα εναντίον τριών, είναι σαφές το αποτέλεσμα. Που είναι τόσο μικρό, διότι από την μια υπήρχε ο Μπάρκας, κι από την άλλη το κόμπλεξ της αδερφούς ομάδας της συμπρωτεύουσας. Αν εύρισκε την ΑΕΚ έτσι ο γαύρος, θα της είχε ρίξει μια ξεγυρισμένη εξάρα. Ο ΠΑΟΚ πήγε στο καζίνο, κι απλά πήρε κάτι λιγότερο από αυτό που θα μπορούσε. Κάτι που θα έχτιζε παραπάνω το DNA του για το μέλλον.

Ελπίζω να θυμάστε αυτό που έγραψα προχθές για την πικρή αλήθεια σε σχέση με τον ξένο διαιτητή. Που έκανε μια διατησία απλή και κατέληξε με τρεις κόκκινες και περίπου εννιά κίτρινες κάρτες, χωρίς να μιλάει κανένας. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Οτι ο Έλληνας αξίζει τα μνημόνια και οτι δεν αξίζει να έχει τίποτα παραπάνω από έναν βόθρο. Από τον οπαδό που δεν θέλει να κάτσει στην θέση του, μέχρι τον οποιονδήποτε που θα μίλαγε για αποφάσεις του διαιτητή που θα ήταν στημένος, μέχρι και τον χαπάκια, που επειδή φοράει αστυνομική στολή, δικαιούται να πυροβολεί μεγάλους σε ηλικία ή μικρα παιδιά, που απλά πήγανε στο γήπεδο. Φυσικά και όλους αυτούς που είναι κότες όταν παίζουν με την τελευταία ομάδα της Ευρώπης και δεν κουνιούνται αλλά όταν είναι εδώ μέσα, είναι απλά βαρύμαγκες μέχρι να γυρίσουν σπίτι τους και να φάνε ξύλο από την γυναίκα τους.

Δεν μιλάω αγωνιστικά; Είπαμε. Έχουν γραφτει όλα, κι όλοι τα έχουν δει. Εδώ δεν είμαστε επαγγελματίες γραφιάδες για να κάνουμε το άσπρο μαύρο. Το ποδόσφαιρο είναι απλό και με εξαίρεση το off side, το καταλαβαίνουν ακόμα κι οι γυναίκες, που ασχολούνται με άλλα σπορ. Όλοι λοιπόν είδαν τα γνωστά που γράφουμε όλη την χρονιά, σε πείσμα του Δημάτου, που θέλει να μας πει για το βάθος του ρόστερ και για μια χρονιά που την ώρα που όλοι εκπονούσαν την καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών, ουδείς είχε βάλει παίκτη από φέτος.

Και συνοψίζουμε στα γρήγορα. Πρώτα απ΄ όλα, η ομάδα δεν έχει προπονητή. Έχει έναν ψυχάκια στον πάγκο, που το απέδειξε σήμερα με την χρησιμοποίηση του Μάνταλου, την ώρα που όλος ο οργανισμός ΑΕΚ, έμαθε να παίζει χωρίς αυτόν. Και την ώρα που όλοι βλέπανε τον Μπακασέτα στην άλλη μεριά, και φυσικά τον Γκάλο – ίσως από τους πιο πολύτιμους φέτος – εκτός ομάδας. Μιλάμε για κανονικό μπέρδεμα της ομάδας, που έπαιζε χωρίς οργανωτή στον πίσω άξονα, ενώ με την είσοδο του Γιακουμάκη, έτριβες τα μάτια σου να βρεις, ποιός θα κάνει παιχνίδι. Σε μια ομάδα αδούλευτη επιθετικά και οργανωτικά. Και μην γελιέστε. Δεν είναι οτι δεν έχει παίκτες εκεί. Είναι οτι δεν ξέρει ο άνθρωπος τι να πει για εκεί.

Η ΑΕΚ είναι ομάδα που δεν έχει εξτρέμ. Ακόμα κι ο Λάζαρος, πάρθηκε για αριστερά, και βαφτίσθηκε δεξί εξτρέμ. Την ώρα που χτυπάει ο Χούλτ, πάει ο Μπακάκης εκεί και δεν υπάρχει Λόπεζ, ενώ δεν υπάρχει μπροστά τίποτα δικό μας. Όλοι είναι δανεικοί, και βγάζω το καπέλο στον Αραούχο, που έχει τόση κλωτσιά για κάτι που δεν του ανήκει. Μιλάμε για τα αληθινμά ψέμματα, ίδια με το πανό του ΠΑΟΚ : είστε η ντροπή της προσφυγιάς. Θα έπρεπε να ντρέπονται οι ηλίθιοι συγγραφείς. Η προσφυγιά δεν δημιούργησε ομάδες. Στα πλοία της προσφυγιάς, δεν μιλάγανε για ποδόσφαιρο. Υπάρχει κι ένα έλεος στην μαλακία.

Όλο αυτό όμως που έζησα, ειλικρινά δεν αξίζει. Και φυσικά το ίδιο θα έγραφα, αν είχε κερδίσει η ΑΕΚ, για όσους φυσικά με πιστεύουν. Μιλάμε για έλλειψη πολιτισμού σε ένα ματς πεντακάθαρο. Με τον ΠΑΟΚ απόλυτα δίκαια τροπαιούχο. Δεν έχω λόγο να ξαναβρεθώ σε τέτοιο περιβάλλον – καθαρα αεκτζήδικο – και να βλέπω ανθρώπους σαν να βγήκαν από θάλαμο αερίων, να προσπαθούμε να ξεφύγουμε στις τουαλέτες, ενώ να δίνω παραινέσεις λές κι ήμουν σε φασαρίες το 1982, κι είχα εμπειρία για το πού χτυπάνε τα δακρυγόνα, και το πώς ξεφεύγεις από την πανικόβλητη μάζα μακριά από αυτήν κι εκεί που νομίζεις οτι τα φυτά είναι εμπόδια ενώ είναι σωτηρία , την ώρα που τα κλομπ βαράνε αδιάκριτα.  Ξέρουμε καλά οτι κι η αστυνομία χαπακώνεται για να συμματάσχει σε τέτοιο παιχνίδι, κι ειδικά όταν έχει εντολές να τρώει καπνογόνα και να μην αντιδράει.

Τώρα για την ΑΕΚ, τα έχουμε πει όλα. Πρωταθλήτρια δίκαια μεν, αλλά χωρίς τίποτα δε. Ποιός είναι το δεκάρι; Ποιός ο σέντερ φορ; Το σέντερ μπακ; Χωρίς κορμό λοιπόν. Ποιά είναι τα εξτρέμ; Αλήθεια, ο πρόεδρος είναι ο Ασλανίδης; Μην το ψάχνετε. Υπέρβαση έγινε φέτος, και φυσικά συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές. Στους άλλους του στρατηγικού σχεδιασμού, εύχομαι να μην αποκτήσουν απαιτήσεις οι τίποτες που είχαν εισιτήριο αλλά ήταν έτοιμοι να καυγαδίσουν για την σωστή θέση. Διότι τότε μπορεί και να τους γαμήσουν. Μερικές φορές η μάζα δεν μπορεί να ελεγχθεί. Όπως πίστευαν κάποιοι,  οτι δέκα αστυνομικοί θα μπορούσαν να κρατήσουν πέντε χιλιάδες χούλιγκαν .

Υγ. Φυσικά καμία ταυτοπροσωπεία για την είσοδο στο γήπεδο δεν έγινε, και κανένας σωματικός έλεγχος. Είχαμε μια τσάντα με διάφορα και δεν την κοίταξε κανένας. Αν είχαμε βόμβα, θα την είχαμε περάσει στο γήπεδο. Η αστυνομία ήταν σαν την ΑΕΚ. Παθητική με κλούβες για να αποκλείσει την συνάντηση των οπαδών. Κλούβες δηλαδή στις διόδους, που αν πέρναγε κάποιος, να ήταν μόνος του και να μην περνάγανε πολλοί. Σαν το γκολ του ΠΑΟΚ, που τότε αποφάσισε ο Χιμένεθ να βγάλει τον παίκτη απάτη, που λέγεται Μάνταλος. Ήμασταν κακοί όταν το λέγαμε. Δεν πειράζει. Σήμερα το είδε ο πάς είς.

Το είχαμε ξαναγράψει σε προηγούμενα σχόλια, πως η ΑΕΚ έχει να παίξει σοβαρή μπάλα κανα δίμηνο.
Έχει χάσει τη φρεσκάδα και τις δυνάμεις της, και μας έριξε στάχτη στα μάτια το buzzer beater του Λάζαρου στο παιχνίδι με τη Λάρισα.
Αλλιώς ούτε στον τελικό δε θα περνούσαμε.
Όταν ο άλλος έρχεται με φόρα και φανατισμένος την ωρα που εσυ διοργανώνεις φιέστες και δίνεις συνεντεύξεις, το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο.
Όπως την πάτησε πρόπερσι ο γαύρος με εμάς. Είχαν πάρει το πρωταθλημα και μαζεύτηκαν απο τις παραλίες για να παίξουν τελικό κυπέλλου, και τους το πήραμε εύκολα.
Το ίδιο εύκολα και καθαρά το πήρε ο παοκ σήμερα.
Μια ΑΕΚ άτολμη, μουδιασμένη, κοιμισμένη.
Ο Χιμένεθ ξεκίνησε με Μπάρκα, δεξιά Μπακάκη, αμυντικό δίδυμο Βράνιες και Τσιγκρίνσκι, αριστερά Χούλτ.
Στα χαφ Σιμόες – Γαλανόπουλος, και στα άκρα Μπακασέτας και Μάνταλος.
Επιθετικό δίδυμο Αραούχο – Λιβάια.
Απο το πρώτο λεπτό ο παοκ έκλεισε την ΑΕΚ πίσω απο το κέντρο καθώς δε μπορούσαμε να αλλάξουμε δυο πάσες, ενω ο αντίπαλος κυκλοφορούσε εύκολα τη μπάλα κυρίως με Βιεϊρίνια και Μπίσεσβαρ.
Ο Μπακασέτας σε άλλο γήπεδο, ο Μπακάκης θύμισε αυτόν της Β’ εθνικής, ο Γαλανόπουλος δεν ήξερε ποιόν να μαρκάρει, ο Σιμόες σε τραγική κατάσταση. Ισως έτσι τους έκαναν να μοιάζουν οι πολύ ανώτεροι αντίπαλοί τους, δεν ξέρω..
Η μπάλα δεν περνούσε στην επίθεση με τίποτα. Όσες φορες την πήρε ο Σιμόες την έριξε άουτ ή έδινε λάθος πάσες που γινόταν αντεπιθέσεις του παοκ χάρη στο γρήγορο transition που η ΑΕΚ δε μπορούσε να ακολουθήσει.
Σε μια απο αυτές τις αντεπιθέσεις ο παοκ κέρδισε το μπέναλτ που ευτυχώς απέκρουσε ο Μπάρκας.
Σε κείνο το σημείο αντί να πάρει ψυχολογία η ομάδα, πήρε τα πάνω του μόνο ο τερματοφύλακας που συνέχισε τις σωτήριες αποκρούσεις.
Το επιθετικό κρεσέντο του παοκ συνεχιζόταν ενω οι παίκτες της ΑΕΚ ήταν σαν να περίμεναν να συμβεί το μοιραίο.
Καμία αντίδραση, κανένα πείσμα, καμία σκληράδα, κανένα νεύρο.
Θα μου πείς τώρα, με το Μάνταλο και το Μπακασέτα πρώτα βιολιά πού να τη βρείς τη σκληράδα και το νεύρο.
Έτσι έληξε το πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ να κάνει το σταυρό της που το σκόρ ήταν ακόμα 0-0.
Και αντί να βγούνε στο 2ο ημίχρονο και να τρώνε σίδερα, είδαμε ξανά την ίδια νωθρή εικόνα απο 11 φανέλες ριγμένες στο γήπεδο.
Για άλλη μια φορά ο Χιμένεθ έπαιξε με τη φωτιά προσπαθώντας να ρίξει τον Λάζαρο σαν game changer μπας και του φέξει πάλι στα τελευταία λεπτά.
Όμως αυτή τη φορά έφεξε του Λουτσέσκου, αφού με ενα καλά εκτελεσμένο φάουλ σκόραρε ο Βιεϊρίνια στο ’65.
Στο μεταξύ είχε γίνει αναγκαστική αλλαγή ο Χούλτ και είχε περάσει στη θέση του ο Γκάλο, με τον οποίο απέκτησε ζωντάνια η δεξιά πλευρά και έδειξε για άλλη μια φορά γιατί τον προτιμούσαν όλοι οι προπονητές του απο τον (νεώτερο) Μπακάκη.
Μετά την αλλαγή του Λάζαρου ο Χιμένεθ έπαιξε το τελευταίο του χαρτί ρίχνοντας στο παιχνίδι το φορ δίχως προσωπικότητα Γιακουμάκη.
Οσο τον είδατε εσείς, άλλο τόσο τον είδα και εγω. Έλιωσε ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες.
Μετά το γκολ και την είσοδο του Λάζαρου η επίθεση προσπάθησε να ζωντανέψει, αλλά χωρίς κέντρο δεν γ@ημησε κανείς.
Στα τελευταία λεπτά και σε μια αναμπουμπούλα έφαγε μια ανόητη δεύτερη κίτρινη ο Βράνιες (πόσα είπαμε θέλει αυτός? εξακόσα? χοχοχο) με αποτέλεσμα να αδειάσει η περιοχή και να δεχτούμε δεύτερο γκολ, και κάπου εκεί σχόλασε ο γάμος.
Δεν είχαμε ελπίδες ούτε για buzzer beater αυτή τη φορά.
Ας γίνει μάθημα για την επόμενη χρονιά.
Οχι άλλα άμπαλα χαφ, οχι άλλοι στούμποι του 1,70 που κουτουλάνε μεταξύ τους και δε μπορούν να δώσουν τη μπάλα στα 3 μέτρα.
Ακόμα και το Νεϊμάρ να φέρεις (λέμε τώρα) χωρίς χαφ δεν πας πουθενά.
Η Μπάρτσα εγινε αυτό που είναι λόγω του διδύμου Τσάβι-Ινιέστα. Για να μη θυμηθώ και άλλα παραδείγματα ομάδων που το μυστικό της επιτυχίας είναι το κέντρο τους, η ραχοκοκαλιά. Σαν το μυρμήγκι τον ανυπέρβλητο εργάτη-εργαλείο Λούκα Μόντριτς (τι παω και θυμάμαι τώρα θα μου πείς..)
Η ΑΕΚ λοιπόν τέτοιο εργαλείο στα χαφ δεν διαθέτει. Έχει τον Σιμόες που είναι για να καταστρέφει αλλά δεν έχει κανέναν για δημιουργία.
Και οσο διαβάζω για Κονέ την επόμενη χρονιά, απλά γελάω. Ο άνθρωπος τραυματίζεται κάθε 2η προπόνηση, είναι ένας λίγο πιο ψηλός Μάνταλος. Ψευτοδεκάρι είναι.
Μπορεί να έρθει τσάμπα, αλλά μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας οτι μ’αυτόν θα λύσουμε το πρόβλημα.
Απόψε ο τελικός χάθηκε στο κέντρο. Εκεί κυριάρχησε ο αντίπαλος και η ΑΕΚ δεν είχε απαντήσεις γιατί κοίταζες τον πάγκο και σε έπιανε απελπισία.

Η διαιτησία άψογη, αόρατη και με σωστές αποφάσεις που δεν έδιναν το παραμικρό περιθώριο για μουρμούρες.
Φέτος μας έφεξε γιατί αυτοί στον παοκ έβγαλαν τα μάτια μόνοι τους. Όμως έριξαν χρήμα και προσπαθούν να δημιουργήσουν ομάδα.
Η ΑΕΚ πρέπει να σοβαρευτεί αυτό το καλοκαίρι και να επενδύσει σ’αυτό το πρωτάθλημα που της ήρθε ως μάννα εξ’ουρανού.
Οχι αλαζονεία (εμείς το παίρνουμε με τσάμπα ρόστερ) όπως πέρυσι.
Τελείωσε και αυτό..Τους ευχαριστούμε όλους για την όμορφη χρονιά και τις συγκινήσεις που μας χάρισαν με την κιτρινόμαυρη φανέλα.
Έρχεται το καλοκαίρι αλλά δεν είμαστε άδειοι απο ΑΕΚ.
Φέτος πήραμε μια καλή γεύση, και προσδοκώ εις ανώτερα του χρόνου.

Η ΠΑΕ ΑΕΚ αντέδρασε με ανακοίνωση της στον ορισμό του διαιτητή για τον τελικό κυπέλλου. Είπε πολλά, τα οποία εγώ αδυνατώ να κατανοήσω. Για προσβολές προς τον Έλληνα διαιτητή γενικώς, και για πιθανή ένσταση εναντίον του κύρους του αγώνα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Μιλάει η εταιρεία για απόλυτη εμπιστοσύνη προς οιονδήποτε θα κληρωνόταν ή θα οριζόταν να σφυρίξει το Σάββατο. Και τότε πώς καταγράφεται από το σύνολο των ρεπορτάζ η διαφωνία ως προς το πρόσωπο του διαιτητή; Η ΑΕΚ ήθελε τον Παπαπέτρου λόγω φόρμας, και ο ΠΑΟΚ τον Σιδηρόπουλο. Κάνουν λάθος τα ρεπορτάζ;

Ένσταση εις βάρος του κύρους του αγώνα; Πότε; Πριν ή μετά; Κατεβαίνεις σε αγώνα χωρίς κύρος; Κερδίζεις έναν αγώνα χωρίς κύρος; Ή αν χάσεις, δεν θα έχει κύρος. Για να καταλάβουμε κι εμείς τι θα δούμε από την 32.

Αστεία πράματα φίλοι και φίλες. Σε μια πολεμική ατμόσφαιρα βρισκόμαστε, που ακόμα και για μια ασημαντότατη λεπτομέρεια, γίνεται πλάκα. Δέχεται η ΑΕΚ τον όποιον διαιτητή, αλλά μόνο τον Παπαπέτρου; Γιατί δεν συμφωνεί με τον Σιδηρόπουλο; Είναι πιασμένος από τον ΠΑΟΚ; Αφού συμφωνεί, γιατί διαφωνεί και θέλει άλλον διαιτητή, και πρέπει ο ΠΑΟΚ να συμφωνήσει τελικά;

Κι όταν μιλάμε για πλάκα, το εννοώ. Διότι αν προσβάλεται κάποιος χομπίστας Έλληνας διαιτητής, που δεν θα σφυρίξει, όταν όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε κατάσταση μνημονίου, με διαρκή επιτήρηση από την Ουέφα, με συνεχή απειλή για grexit, με τον πέλεκυ για την γελοία δικαιοσύνη, αλλά και με ξένο αρχιδιαιτητή στην ΚΕΔ, είναι θαύμα που δεν καταλαβαίνουν όλοι οι παράγοντες που ασχολούνται επιχειρηματικά με την μπάλα, οτι βασικά προσβάλονται αυτοί. Θαύμα ρε παιδί μου, που το παίζεις κάποιος, ενώ όλη η Ευρώπη σε έχει χεσμένο. Θαύμα ανάποδο μιλάω.

Και πολύ καλά κάνει όταν βλέπει Γραμμένους να μην μπορούν πάρουν κάποια απόφαση. Όταν βλέπει δικαστές να αποφασίζουν μέσα στη νύχτα πειρατικά. Όταν βλέπει υπουργούς να παρακαλούν για μνημόνια. Όταν βλέπει ομάδες να μην υποβιβάζονται, όταν βλέπει τους πάντες να υποβαθμίζουν ένα εμπορικό προϊόν  διότι οφείλει αυτό να εξυπηρετεί τοπικά συμφέροντα. Να μην έχεις λεφτά, και να μιλάς για έξοδο από μνημόνια και για καλημέρα έξοδα.

Τι δουλειά έχει η ΑΕΚ να βγάζει ανακοινώσεις; Πρωτάθλημα πήρε, και πλέον δεν είναι στην απ’ έξω. Νοικοκυρεμένη οικονομικά είναι, χαμηλούς τόνους κράτησε όλη την περίοδο, τι την νοιάζει ποιός μαλάκας θα πάρει το στραγάλι; Ολόκληρη ΑΕΚ και καίγεται για κάποιον ανύπαρκτο Έλληνα διαιτητή, την στιγμή που δεν καίγεται για τον πρόεδρο της ΕΠΟ, της ΚΕΔ, της λίγδας, και της δικαιοσύνης; Την ώρα που ζει κι αναπνέει μέσα στον βόθρο, την ενδιαφέρει ο τελευταίος τροχός της αμάξης;

Ναι αγαπητοί. Την ενδιαφέρει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η αλήθεια της οργάνωσης και της ομάδας κατ’ αρχάς. Και κατά δεύτερον η αλήθεια οτι καμία εξυγίανση δεν έγινε, κι όλα είναι πάλι στον αέρα. Την ώρα που η ΑΕΚ διεθνοποίησε το θέμα για την Τούμπα. Άρα αποδεικνύοντας οτι κανένα βήμα προς την θετική κατεύθυνση δεν έχει γίνει. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοιο ατόπημα, ιδίου επιπέδου με την μαλακία να μπει ο Σαββίδης μέσα στο γήπεδο.   Τόση παραδοχή για Ουζουμπούρου, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Όμως έχουμε έναν τελικό. Έναν τελικό, που γίνεται για μας. Για να δούμε το όποιο θέαμα από κάποιους αθλητές, που υπό αυτές τις συνθήκες βγάζουν κάποιο ψωμί ή παντεσπάνι. Οπότε κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας, σε όσα φερέφωνα χρησιμοποιεί η κάθε πλευρά, που δεν έχω καταλάβει σε ποιό πράμα ανταγωνίζεται. Ποιός την έχει πιο μακριά; Ας πάμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι, ας την βγάλουν έξω κι ας την μετρήσουμε. Μπρα ντε φερ πούτσας κοντά στα εβδομήντα.

Και πάμε στο γήπεδο όλοι μαζί, κι ας καθόμαστε χωριστά. Και πάμε όλοι μαζί με μια εικόνα από το παρελθόν : Την εικόνα της λεωφόρου Αλεξάνδρας που την ξεχέρσωσαν ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί, όταν οι εξέδρες φώναζαν αντικρυστά : Είναι στημένο; Ναι. Οπότε μπήκαν μέσα και τα ξέσκισαν όλα. Με αυτήν την εικόνα αν πάμε στο γήπεδο, θα περάσουμε καλά. Και θα περνάμε καλά συνέχεια, όταν δεν τρώμε το δούλεμα των πολιτισμένων οπλοφόρων κομιτατζήδων. Που θα μας δουλέψουν με κάποιον Μπορμπαλάν. Λες και δεν υπάρχουν κανάλια μάυρης βαλίτσας για κάποιον χομπίστα, που μπορεί και η Ευρώπη να τον έβαλε εδώ για τα δώρα. Και πάμε να δούμε παιχνίδι. Με την σιγουριά οτι είμαστε πιο πολλοί από αυτούς που μαχαιρωνόντουσαν πέρσι, αλλά και φέτος πήραν την μερίδα του λέοντος στα εισιτήρια.

Υγ. Θα είναι αδύνατον να βγει κριτική του αγώνα το Σάββατο. Θα μιλήσουμε την Κυριακή αγωνιστικά, ενώ θα ανοίξω ένα post για τα σχόλια.

Ένα ποίημα γραμμένο για το ευρωπαϊκό κύπελλο της ΑΕΚ. Από τον καλό φίλο μας, τον Παναγιώτη ( Koreas ).

******************************************************************************************************************************************

Continue reading →

1989. Ριζούπολη. Θέλαμε τη νίκη για να εξασφαλίσουμε το πρωτάθλημα. Καθόμουν απέναντι από τα επίσημα, κι έβλεπα την ΑΕΚ να χάνει. Οδηγούμασταν στο ΟΑΚΑ εναντίον του γαύρου. Ευτυχώς που ο Μανωλάς είχε σώσει το γκολ από την κεφαλιά του Ντέταρι.

2018. Ριζούπολη. Θύρα Ε, σειρά 10, θέσεις 21 και 22. Σήμερα δεν υπήρχε κανένα άγχος. Άσχετα αν και φέτος κινδυνέψαμε να χάσουμε το πρωτάθλημα από τον Απόλλωνα, μετά την τραγική ισοπαλία του πρώτου γύρου. Ίσως να το βάλουμε κανόνα. Όποτε γκελάρουμε με την ελαφρά ταξιαρχία, θα παίρνουμε τον τίτλο.

Η βροχή δεν ήταν ικανή να σταματήσει την πορεία για τα πανηγύρια. Κάτι μου έλεγε οτι θα σταματούσε. Σκεπασμένες ήταν οι θέσεις μου μεν, αλλά όσο και να το κάνεις, πώς να υπάρχει παλμός κι ατμόσφαιρα όταν ρίχνει καρέκλες; Μόνο γι’ αυτό πήγα στο γήπεδο σήμερα. Να δω κάποιους από όλους αυτούς που άντεξαν 24 χρόνια. Και περνώντας από το φοβερό μπαρ της Ριζούπολης, με ένα ουίσκι στο χέρι και την σύζυγο αλα μπρατσέτα, ούτε με ενδιέφερε το τερέν. Το σήκωμα του κύπελλου με ένοιαζε μόνο, αφού θα τελείωνε η διαδικασία. Τα αγωνιστικά θα τα ξαναέχουμε το άλλο Σάββατο.

Έπρεπε όμως, κάπως να περάσει η ώρα. Οπότε η σκέψη για το αν επιτρέπεται η μετακίνηση των οπαδών, έδωσε την θέση της στο 4-2-3-1 με το οποίο μπήκε η ΑΕΚ στο γήπεδο, που πρέπει να είχε καμιά δεκαριά χιλιάδες φιλάθλους μας. Είχα καιρό να δω την Ριζούπολη τόσο γεμάτη. Όπως καιρό είχα να δω τον Μοράν και τον Μάνταλο να χαλάνε το παιχνίδι της ΑΕΚ. Το όποιο παιχνίδι πήγε να παίξει.

Δικαιολογίες βέβαια υπάρχουν πολλές. Σε ένα γλιστερό τερέν, ο μεν ένας πώς να βρει ρυθμό μετά από τόσο καιρό, ο δε άλλος, πώς να μην είναι φοβισμένος; Να μην λέμε όμως πολλά. Ήταν αξιοπρεπής ο Μπακασέτας και ο Λαμπρόπουλος. Σε ένα ημιχρόνιο χωρίς ρυθμό, και σχεδόν καμία πλαγιοκόπηση, απέναντι σε μια πολύ κλειστή άμυνα του Απόλλωνα. Ένας Απόλλων, που απείλησε με ένα μακρινό σουτ που έβγαλε ο Μπάρκας, ενώ μετά δέχθηκε κάποιες ψιλοευκαιρίες καθώς και το γκολ που σκόραρε ο Αραούχο, μετά από τρομερή μπαλιά του Λιβάγια, που εν τω μεταξύ είχε γλυτώσει και την κόκκινη κάρτα για να είναι υποψήφιος να την φάει στον τελικό. Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί αφιονίστηκε στα καλά καθούμενα σε ένα φιλικό παιχνίδι.

Eίχαμε όμως και δεύτερο μέρος. Εξ ίσου αδιάφορο λόγω της γιορτής. Η ομάδα πήγε σε control ποδόσφαιρο – σιγά μην ασχοληθεί ο Χιμένεθ να δείξει κάτι στην κερκίδα, εξ άλλου μπορεί; – κι αναλώθηκε στο να μην φάει γκολ ή στο αν κάνει κάποιο λάθος ο αντίπαλος, να βάλει κάποιο. Μιλάμε για την απόλυτη μοιρολατρεία, μακριά από το θέαμα και μακριά από την ουσία του αθλήματος. Αυτά έκανε κι ο Αλέφαντος παλιά. Διότι αν σήμερα δεν μπορείς ξεάγχωτα να προφέρεις κάτι ρε παιδί μου, τότε είσαι και με την βούλα της πλάκας.

Αλλά η γιορτή είχε αρχίσει. Μπορεί να γινόντουσαν και κάποιες αλλαγές για την διόρθωση της απόδοσης, όμως η κερκίδα ήθελε άλλα : Σήκωσε το, το γαμημένο. Μα είναι δυνατόν; Να σηκώνεις ένα πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια, κι αντί να έχεις φτειάξει κάποιο τραγουδάκι, να λες τον τίτλο σου γαμημένο; Πραγματικά ο Έλληνας είναι καραγκιόζης. Εκτός αν ξέρει κάτι άλλο, που το αγνοώ.

Για μένα όμως, ο τίτλος αυτός είναι ένα τεράστιο βήμα για την επιστροφή. Μπορεί και να είναι κι ο τελευταίος που θα δω. Οπότε ειλικρινά, στέκομαι προσοχή σε αυτά τα παιδιά, σε αυτήν την διοίκηση, και σε όλο το προσωπικό που υποστήριξε αυτήν την προσπάθεια, και τους λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για έναν πανδίκαιο τίτλο, βάσει αγωνιστικότητας και βάσει πιστής τήρησης του κατενάτσιο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το μεγάλωμα της ΑΕΚ με απόκτηση νέων φιλάθλων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που άντεξαν με τρεις στόχους ταυτόχρονα. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ.

Υγ. Μπάσκετ δεν βλέπω, κι ούτε πρόκειται να δω. Όμως θέλω η ΑΕΚ να κατακτήσει τον τίτλο. Έχουμε ανάγκη το όνομα της ΑΕΚ να ακούγεται όσο γίνεται περισσότερο.