…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Ποιός θα το πάρει το πρωτάθλημα του χρόνου; Μην το σκέφτεστε πολύ. Η εξυγίανση θα φέρει τα αποτελέσματα της σε βάθος χρόνου. Επιχειρηματίες είμαστε, δεν είμαστε οπαδοί να χορεύουμε σαν ζουλού και να μιλάμε για θρησκείες και λοιπά κουραφέξαλα. Επομένως τα ξέρετε όλα και σεις.

Για το αλισβερίσι, που έσωσε την αλογοτροφή φέτος και που θα την έχει ξεδοντιασμένη για κάποια χρόνια. Για το τηλέφωνο του καναλάρχη πρός τα πάνω, να μην αφήσει την Κέρκυρα να παραστεί στην ψηφοφορία και να μην αλλάξει τους συσχετισμούς για την επίτευξη της πλειοψηφίας. Με τι αντάλλαγμα; Ε, δεν θα πάμε και για την πλάκα μας στα ανεξάρτητα δικαστήρια. Πάντως με κάποιες δουλειές θα σχετίζεται το τηλέφωνο.

Για την κυβέρνηση που θα τιμώραγε την διαπλοκή, και πλέον όλοι κάνουν περίπατο παντού. Με αλλαγές νόμων μεσούσης της περιόδου, αλλά και για καμία τήρηση όσων έτυχαν να μην έχουν καταργηθεί. Μιλάμε για το απόλυτο μπάχαλο στο οποίο κάνουν κουμάντο όσοι ξέρουν να εκμεταλλεύονται την ζούγκλα.

Οπότε ο τίγρης έκανε το προφανές. Βάλε λεφτά, πάρε την ΕΠΟ, σκοτώσου με όλους, στήσε ό,τι θες, πείσε όλη την βόρεια Ελλάδα κύρια για το άχαστο σου. Και μετά κοίτα να δεις πώς παίρνουν την Τροία. Πόσα πυρηνικά έχεις; Μπόλικα. Εντάξει ρίξτα. Το έχεις το έδαφος; Ρε μεγάλε, αν δεν πατήσει πεζικάριος κάπου, δεν έχεις τίποτα. Ακόμα, με νταλίκες γίνονται οι μεταφορές και η ναυτιλία θα είναι πάντα ο κύριος παίκτης.

Ένας παίκτης, άπαικτος, που πλέον εγγυάται την εξυγίανση και ξέρει να μοιράσει την πίττα του στοιχήματος αλλά και της τηλεόρασης. Ένας παίκτης, που δεν έστησε κάτι, όπως λένε σήμερα οι συνωμοσιολόγοι, αλλά απλά εκμεταλλεύτηκε τις μαλακίες των τίποτε, που ήταν, ή μπήκαν στον χώρο. Σχεδιάζει το άγριο θηρίο την επίθεση; Τίποτα δεν κάνει. Βόλτα κάνει και κοιτάει πώς κάθεται η αντιλόπη. Όταν πας για καμάκι στο μπαρ, έχεις σχέδιο;

Ό,τι λοιπόν και να λέμε σήμερα,  και με την τελευταία απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου – καταργείται από αύριο – η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, πήρε το πρωτάθλημα. Σχεδόν με τα ψέματα. Χωρίς εξτρέμ, με ένα αμυντικό χαφ, με δυό δανεικούς μπροστά, με δυό τρομερές απώλειες κεντρικών μέσων,  και κρατώντας τρία καρπούζια στο ίδιο χέρι. Δεν συζητιέται οτι απεδόθη τυχαία, ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Παίξαμε καλύτερα, παίξαμε περισσότερο, και φέραμε εις πέρας τους στόχους, που φυσικά δεν υπήρχαν. Στην ζωή, η μεγαλύτερη παράμετρος είναι η κωλοφαρδία.

Αλλά αυτά ενδιαφέρουν τους αναλυτές. Δεν ενδιαφέρουν τους νικητές που γράφουν την ιστορία. Και οι νικητές είναι αυτοί, που σπάσανε τα πόδια τους, που τρέξανε στα γήπεδα, μαζί με εκείνους που τους στήριξαν ομοσπονδιακά, διαιτητικά αλλά και κυβερνητικά. Που δεν είναι κατηγορητέο με βάση την ελληνική πραγματικότητα. Ούτε είναι και κακό να δείχνεις τον πρωθυπουργό σαν εντελώς άσχετο. Αυτός δεν είχε πει οτι ο ΠΑΟΚ θα πάρει το πρωτάθλημα; Αλήθεια, τον πόλεμο τον κερδίζει ο στρατηγός ή ο επιλοχίας; Πόσα πράματα δεν φάνηκαν φέτος !!!

Οπότε, ποιός θα πάρει το πρωτάθλημα του χρόνου, που είναι χρονιά εκλογών; Η ΑΕΚ το περιμένει όταν θα μπει στο γήπεδο. Το περιμένει και του χρόνου; Ο σιορ το είπε σήμερα οτι κάποιος διώκεται για δυό τόνους. Η αλογοτροφή περιμένει το Σιάμ και κάποιο τηλεοπτικό συμβόλαιο. Μιλάμε για το στήσιμο της αρκούδας από εδώ και πέρα. Που θα συνοδευτεί κι από κάποια αλλαγή προπονητή και όλα τα σχετικά με κρίσεις που θα πρέπει να γίνουν σε βάθος χρόνου διαχειρίσιμες. Στον καλό βωμό του να μπουν όλες οι ομάδες στο κουπόνι. Είναι πολύ προβλέψιμη χώρα η Ελλάδα. Σαν να βλέπεις έναν βάλτο, που καρτερείς να γίνει λίμνη, ποτάμι και να φτειάξει μόνος του ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο.

Πανηγύρια λοιπόν παντού. Και ποτέ σκυμμένα κεφάλια. Χαρούμε πρόσωπα, κι όσο μας δουλεύουν, να τους δουλεύουμε. Με μόνο σκοπό να πάμε στο γήπεδο αγκαλιά. Όπως οι Αμερικάνοι πάνε στο κατς, ή όπως αγκαλιασμένοι γαύροι και αλογοτροφές τότε παλιά, που κατάλαβαν οτι ο τελικός ήταν στημένος, ξεχέρσωσαν ένα γήπεδο, και πήρε η ΑΕΚ το κύπελλο. Μιλάμε για απίστευτη πλάκα στην οποίαν συμμετέχει κι ο κόσμος φανατιζόμενος. Αλλά, δεν μου είπατε, ποιός θα πάρει του χρόνου το πρωτάθλημα;

Ήταν ενα παιχνίδι στο οποίο η ΑΕΚ παρατάχθηκε με πολλές αλλαγές.
Απαράδεκτο όμως παρόλα αυτά αναμενόμενο.
Οι συνθήκες του φετινού πρωταθλήματος είναι ιδιαίτερες, και δεν ήταν η ωρα για πειραματισμούς και δοκιμές με τα δεύτερα.
Δεν περιμέναμε την προτελευταία αγωνιστική για να δούμε αν κάνουν ο Μαζούτ με τον Αστρίτ και το Τζανετόπουλο.
Πρέπει να δείχνεις σεβασμό στον κόσμο σου. Δεν είναι φιλικά προετοιμασίας ούτε πανηγυράκι.
Στο δια ταύτα η ομάδα παρατάχθηκε με μια πολύ βαριά 11άδα.
Τέρμα ο Τσιντώτας, στην άμυνα Γκάλο, Λαμπρόπουλος, Τζανετόπουλος και Λόπεζ.
Στα χαφ Σιμόες και Γαλανόπουλος.
Στο κέντρο Λιβάια με Μασούντ και Αστρίτ και στην επίθεση Γιακουμάκης.
Απο που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.. ναυάγιο κανονικό.
Περίμενε απο τους δυο ταλαίπωρους μπακ να του φτιάξουν παιχνίδι ενω οι κουράδες απο τη μέση και μπροστά δε μπορούσαν να κουνηθούνε.
Η Κέρκυρα με κλασσικό σερ Μαντζούρ κλείστηκε στην περιοχή της με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να κάνει ελάχιστες τελικές και καμία στην εστία.
Το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε απο τα πρώτα 45 λεπτά είναι τα offside του ισχνού Λόπεζ και οι βουτιές του στην περιοχή του αντιπάλου. Την καλύτερη ευκαιρία την είχε η Κέρκυρα με ένα σούτ που έδιωξε ο Τσιντώτας σε κόρνερ.
Στο Β’ ημίχρονο και μέχρι το ’60 συνεχίστηκε το ίδιο τροπάριο της ΑΕΚ, όταν ο Μανώλης έριξε τον Μπακασέτα στη θέση του Αστρίτ που είναι περίπου ίδιοι σε ταχύτητα.
Δεν άλλαξε κάτι. Λογικό, αφού δεν υπήρχε παίκτης να πλαγιοκοπήσει, να μπουκάρει, να κάνει κάτι απρόβλεπτο τελοσπάντων.
Στη συνέχεια βάζει τον Μπακάκη στη θέση του Μαζούτ (απο τον οποίο έλειψε μόνο το χαβανέζικο πουκάμισο και τα γυαλιά ηλίου), και γυρω στο ’75 έβαλε το Μάνταλο στη θέση του Γκάλο.
Τότε ζωντάνεψε η ομάδα και άρχισε να κάνει φάσεις “φτιάχνοντας” την καριέρα ενός ακόμα τερματοφύλακα, αφού με τέτοιες αποκρούσεις θα βρεί σχετικά εύκολα το επόμενο συμβόλαιο σε μικρή ομάδα της Super League.
Όμως η ΑΕΚ ατύχησε. Δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Γιαννιού να σκοράρεις στο ’85 και στο ’94, με αποτέλεσμα την διατήρηση του 0-0 μέχρι τη λήξη.
Η ομαδα διανύει ένα απαράδεκτο 2μηνο απο πλευράς απόδοσης. Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει εκεί στα Σπάτα ή τους έριξε στάχτη στα μάτια η γκάφα του Σαββίδη.
Πολλοί παίκτες είναι ντεφορμέ, άλλοι σκασμένοι και άλλοι απλά αδιάφοροι.
Δεν θα βρίσκεται πάντα ένας απο μηχανής Λάζαρος για να βάλει μια γκολάρα στο ’94 και να τεζάρουν όλοι.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η αντιμετώπιση των αγώνων είναι απο χαλαρή εως ωχαδερφίστικη.
Κανονικά σήμερα έπρεπε να βάλει οτι καλύτερο διέθετε, εκτός φυσικά απο τους τιμωρημένους.
Έχουμε μπροστά μας 2 εβδομάδες μέχρι τον τελικό κυπέλλου και η ομάδα (πνευματικά) είναι ηδη στις παραλίες.
Φυσιολογικά πανηγυρίσαμε όλοι το πρωτάθλημα (που το κατακτήσαμε απο τις γκάφες των άλλων) αλλά στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τον τελικό η ομάδα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, αλλιώς θα την πατήσουμε όπως την είχε πατήσει ο ολυμπιακός το 2015 και του πήραμε το κύπελλο ευκολάκι.
Την επόμενη εβδομάδα παίζουμε με τον Απόλλωνα, όπου λογικά θα πάμε πάλι έτσι χαλαρά, αφού ετοιμάζονται φιέστες κλπ.
Η άποψή μου είναι πως οι φιέστες έπρεπε να γίνουν μετά τον τελικό του κυπέλλου.
Το υλικό της ΑΕΚ δεν είναι τέτοιο που να γυρίζουν ολα με ενα κουμπί. Δεν είμαστε Μπαρτσελόνα.
Και αν σου πάρει ο άλλος το κύπελλο θα’χεις να τον ακούς για τα επόμενα 832 χρόνια για το “ηθικό πρωτάθλημά” του.

Το πρόβλημα σήμερα δεν ήταν η ισοπαλία αλλά η αγωνιστική εικόνα της ομάδας που μυρίζει ψοφίλα.

Υ.Γ.1  Σοβαρά τώρα σκέφτεται η ΑΕΚ να δώσει 1,8 για τη ρήτρα του Λιβάια? Μήπως να το ξανασκεφτούμε και να σπάσουμε τη ρήτρα στα δυο πληρώνοντας 2 σοβαρά εξτρέμ του ενός μυρίου? Δεν ξέρω αν αξίζει ο χοντροκώλης αυτά τα λεφτά, ειδικά με την αγωνιστική εικόνα του απο τον Ιανουάριο και δώθε.

Ο μόνος που αξίζει να πληρώσεις κατιτίς είναι ο Αραούχο. Δεν είναι τυχαίο που πέρυσι με το Μάνταλο έκαναν καλό δίδυμο. Φέτος η παρουσία του Λιβάια στοιχίζει στην ομάδα σε ταχύτητα, αφού η μπάλα “πρέπει” να περνάει απ’αυτόν.

Εγω αν ήμουν στην ΠΑΕ θα εξέταζα το θέμα του Λιβάια απο μηδενική βάση.

Υ.Γ.2  Ο Σιμόες πώς θα γίνει μόνο να μαρκάρει και να μην ξανακουμπήσει μπάλα? Δε γίνεται αυτό το πράμα ρε αδερφέ. Ο άνθρωπος φοβάται να δώσει πάσα στα 2 μέτρα. Πίσω και πάλι πίσω και ξανά ματά πίσω.  Ψυχοβγάλτης.

Υ.Γ.3 Ελπίζω το καλοκαίρι να πουληθεί ο Γαλανόπουλος γιατί στην ΑΕΚ ταβάνιασε, δε μπορεί άλλο. Άσε που σωματικά άρχισε να θυμίζει παλαιστή. Ας πάει στο εξωτερικό να τον φτιάξουν. Έτσι κι αλλιώς οσο υπάρχει Σιμόες τη θέση δε μπορεί να του την φάει.

Μπορείς να τον πουλήσεις με καλά λεφτά και να γεμίσεις το ταμείο για άλλες ανάγκες. Ενα 6άρι – back up του Σιμόες θα βρείς εύκολα.

Υ.Γ.4  Τζανετόπουλος.. αμυντικός της δεκαετίας του ’80. Πώς έγινε ποδοσφαιριστής αυτό το παιδί. Ο σωματότυπος και οι κινήσεις του δε θυμίζουν καν αθλητή. Άτσαλος, αργός, άνευρος. Κορόιδα μας έπιασε με το 5ετές που του κάναμε.

Γενικότερα όταν είδα την σημερινή 11άδα είπα μακάρι στο τέλος της χρονιάς οι μισοί απο αυτούς να μας έχουν αποχαιρετήσει.

Υ.Γ.5 Όταν διαβάζεις πως ο Γιακουμάκης ήταν ο πρώτος Έλληνας σκόρερ πέρυσι, αντιλαμβάνεσαι και το επίπεδο του πρωταθλήματος. Όσοι περιμένουν να κάνει καριέρα στην ΑΕΚ αυτός ο παίκτης, ας αλλάξουν πλευρό. Του λείπουν βασικά πράγματα με κυριότερο την προσωπικότητα. Παρόλο που είναι 2 μέτρα δεν ξεχωρίζει, δεν έχει επιβλητική παρουσία, δεν έχει εκτόπισμα, δεν γεμίζει την περιοχή. Είναι αργός και δεν έχει κοντρόλ, δυσκολεύεται να αντιληφθεί το παιχνίδι της ομάδας και είναι πίσω τακτικά. Λογικό, αφού είναι 24 ετών και του χρόνου θα είναι 25. Με 15 συμμετοχές στον Πλατανιά δεν είναι εύκολο να καθιερωθείς στην ΑΕΚ.

Καλύτερη ενδεκάδα της ΑΕΚ; Πολύ δύσκολο θέμα παιδιά. Το ποδόσφαιρο συνεχώς άλλαζε σαν ταχύτητα και σαν νευραλγικές θέσεις μέσα στο γήπεδο, σπουδαίοι παίκτες ήταν χομπίστες στο γήπεδο και βιοπαλαιστές έξω από αυτό, ενώ παίκτες αναδεικνύοντο λόγω ομαδικής χημείας και φαίνονταν τεράστιοι μέσα στο γήπεδο. Μην ξεχνάμε επίσης και την συμβολή της διοικητικής σταθερότητας, όπως επίσης και του προπονητού, που επέλεγε το σύστημα της ομάδας.

Ένα παιχνίδι είναι αυτό λοιπόν που κάνουμε τώρα, αλλά μπορεί να μας φέρει αναμνήσεις κι αρκετή κουβεντούλα.

Σαν συστήματα μάλλον τοποθετούμαι στο 4-3-3 και στο 4-4-2. Και θεωρώ οτι τα πράματα είναι εύκολα για την διαχρονική ΑΕΚ, πηγαίνοντας από την άμυνα προς την επίθεση. Άλλωστε η ΑΕΚ ουδέποτε φημιζόταν για κάτι άλλο εκτός από το φαντεζί ποδόσφαιρο και την υψηλή τεχνική της κατάρτιση.

Στο τέρμα λοιπόν, και ξεκινώντας μετά το 1972, δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον κέρβερο. Μπορώ να μιλήσω για τον Σιδηρόπουλο, τον Στεργιούδα, τον Ατματζίδη κι άλλους. Όμως εγώ θεωρώ οτι η κορυφαία προσωπικότητα που πέρασε από την ΑΕΚ, ήταν με διαφορά ο Νίκος Χρηστίδης. Αυθεντικός αρχηγός της άμυνας, χωρίς φανφάρες και περιττές ενέργειες, με τεράστια οξυδέρκεια για την εξέλιξη της φάσης, και μανούλα στα πέναλτυ.

Πηγαίνοντας στα πλάγια μπακ, ας πω οτι εμένα μου αρέσουν τα επιθετικογενή μπακ, που παίζουν όλη την πλευρά. Επομένως αδικώ μεγάλους παίκτες που κάλυψαν τις θέσεις, που ήταν πιο αμυντικοί και πιο σκληροτράχηλοι. Ας πούμε τον Γιώργο Κεφαλίδη. Επομένως για την αριστερή πλευρά επιλέγω σαν τυφλός τον Μιχάλη Κασάπη, και για την δεξιά τον Γιώργο Σαββίδη .

Στα σέντερ μπακ, μάλλον μετρημένα κουκιά έχουμε.  Εμένα πάντα μου άρεσε ο ένας στόπερ κι ο λίμπερο, αλλά γρήγορα τα πράματα άλλαξαν και σπρωχτήκαμε στα δυό στόπερ. Οπότε ο μονόδρομος δείχνει τον Στέλιο Μανωλά και τον Κάρλος Γκαμάρα. Κάμποσοι αδικούνται κι εδώ, αλλά έτσι είναι τα παιχνίδια. Πάντως σε άμυνα δυάδας με λίμπερο, υπενθυμίζω την φράση του Φάντροκ : Ο καλύτερος Έλληνας λίμπερο, είναι ο Μπάμπης Ιντζόγλου.

Στο αμυντικό χαφ, δεν έχω ιδιαίτερες δυσκολίες. Ρέφικ Σαμπανάζοβιτς μακράν. Ο απόλυτος κόφτης, το απόλυτο πνευμόνι, ο πιο γερός άξονας σύνδεσης της άμυνας με την επίθεση. Θα μπορούσε να τον κοντράρει μόνον εκείνος ο Βραζιλιάνος ( δεν θυμάμαι το όνομα του ) που έπαιξε για λίγο δανεικός σε μας επί Νικολαίδη ή ο Μίλτον Βιέρα, αν θέλουμε και τσεκούρι στο χόρτο. Δίπλα έχουμε το οκτάρι, που για μένα υπάρχουν μόνο δυό επιλογές φορσέ : Τάκης Νικολούδης – όσοι δεν τον έχουν δει, καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στα τεθωρακισμένα – και Τόνι Σαβέβεσκι. Ο πρώτος απλά υπερτερούσε σε στατικές φάσεις και σε κράτημα της μπάλας.

Και φτάνουμε στο δεκάρι, που ήταν ο εγκέφαλος. Πιστεύω με μεγάλη διαφορά οτι την θέση την παίρνει ο Ριβάλντο από τον Τσιάρτα, λόγω παραστάσεων, δύναμης και ολοκληρωτικού παιξίματος. Συνδυασμού δύναμης, καθοδήγησης της ομάδας και ποικιλίας τελειωμάτων. Αδικώ φυσικά και τον Μίμη Δομάζο, που δυό χρόνια που έπαιξε, μας χάρισε τα πάντα.

Στην επίθεση έχουμε φωτιές. Κάπου διάβασα για τριάδα Μαύρου – Παπαιωάννου – Μπάγιεβιτς. Δεν υπάρχουν αυτά αφού δεξιά δεν έπαιζε κανείς. Όμως σέντερ φορ σαν τον Μπάγιεβιτς, δεν έχω δει. Μιλάμε για καντάρια μπάλα, απίστευτη τεχνική κατάρτιση σε επίπεδο ντρίμπλας ή απλής προσποίησης, και μια ανάλαφρη χάρη χορευτή. Απέναντι σε πολύ σκληρά μπακ. Ήταν ο καλύτερος και ο πληρέστερος. Αλλαγή πάνω του, μόνο ο Ντέμης Νικολαίδης. Με πολύ λιγότερα προσόντα αλλά με πολύ μεγάλη αντοχή στο ξύλο.

Οπότε στα αριστερά πάμε στον Μίμη, που αφήνει πίσω του ελάχιστα τον Θεωμά. Πολύ υψηλής κλάσης σκόρερ και οι δύο, πολύ γρήγοροι για την εποχή τους, με τον Μίμη όμως να έχει και το μακρινό σουτ, όπως και την κεφαλιά με το φοβερό επιτόπιο άλμα. Τέλος στα δεξιά, δεν υπάρχει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από τον Χρήστο Αρδίζογλου. Έναν ζογκλέρ, ταχύτατο, που μπορούσε να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα, είτε με την ταχύτητα του, είτε με τις τεράστιες τεχνικές επιδόσεις του.

Σε όλο αυτό το παιχνίδι, μας λείπει κι ο προπονητής. Ο άνθρωπος που άλλαξε την ποδοσφαιρκή μοίρα της ΑΕΚ, ήταν ο Φάντροκ. Αυτός έμαθε μπάλα στην Ελλάδα, κι έφτειαξε αυτό που λέγαμε τότε, ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Οπότε του δίνουμε την φόρμα του προπονητή, αλλά βάζουμε για κοουτσάρισμα – αν επιτρέπεται – τον Τσαϊκόφσκι. Τον μετρ των ντέρμπυ – δεν έχασε κανένα – και των τακτικών. Φυσικά ουδέποτε θα αδικήσουμε τον Μπάγιεβιτς, που κανόνισε τις θέσεις και την ορθολογική ανάπτυξη, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες επικές μορφές της ΑΕΚ.

Στον όλον συνειρμό αυτόν, θέλω να μιλήσω για δυό τρομερούς παίκτες, που δεν έκαναν την εμφάνιση τους : Μπατίστα και Κετσπάγια. Απίστευτα πράματα έχουμε δει. Γκολάρες, προσπαθειάρες, πράματα που σε τίναξαν από την θέση σου. Πιο πολύ σε 4-4-2 όμως, και με μια κάποια ελευθερία στον χώρο του κέντρου, κύρια για τον Κετσπάγια, αφού ο Ντανιέλ μπορούσε να καλύψει και την θέση του σέντερ φορ. Όμως δεν τους έβαλα στην ενδεκάδα, αφού έπρεπε κι εγώ να μπω σε κάποια συγκεκριμένη διάταξη. Στην διάταξη αυτή, που μπαίνει κι ο τίγρης δυό φορές σαν διοίκηση, αλλά που ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Λουκά Μπάρλο, όμως έχει όλο το μέλλον με το γήπεδο, να γράψει την δική του τεράστια ιστορία.

Έφτασε επιτέλους η στιγμή. Η στιγμή για ένα γεμάτο ΟΑΚΑ, η στιγμή της επιστροφής στους πρωταθληματικούς τίτλους και η στιγμή που όλοι περιμέναμε για 24 ολόκληρα χρόνια. Πάρα πολλά χρόνια ήταν. Δυσβάσταχτα και γκαντέμικα. Κύρια για την έλλειψη προοπτικής. Οπότε σήμερα, μαζί με την αναμενόμενη αποθέωση των πρωταγωνιστών στην διάρκεια της φιέστας, καλό θα είναι να γίνει και μια περισυλλογή για όλα αυτά που περάσαμε. Και μακάρι η περισυλλογή να συνδυαστεί και με ένα καλό θέαμα, που το έχουμε στερηθεί κι αυτό, ακόμα και φέτος που η αυτοκρατόρισσα ανεβαίνει στον θρόνο της.

Περίπου 60 000 κόσμος, με το πολύ ευχάριστο να υπάρχουν και μπόλικα μικρά παιδιά, είδαν την ΑΕΚ να μπαίνει στο γήπεδο με σύστημα 4-2-3-1. Είδαν επίσης την ομάδα να είναι κεφάτη και πολύ σωστή τακτικά για το πρώτο εικοσάλεπτο. Εκεί που πίεσε τον αντίπαλο ψηλά, εκεί που κατέβηκε σωστά τόσο από τον άξονα όσο κι από τα πλάγια, κι εκεί που πέτυχε και ένα γκολ με πέναλτυ του Μπακασέτα. Κάτι υπεραρκετό για τον έναν βαθμό που ψάχναμε σήμερα.

Λογικά λοιπόν, επικράτησε για κανά δεκάλεπτο μια ιλαρότητα. Μια φέστα που είχε μεταφερθεί και στους παίκτες. Ο Λεβαδειακός πήρε κάποια μέτρα, και προσπάθησε να απειλήσει με κάποια μακρινά σουτ. Κάπου εκεί έβαλε τις φωνές ο Χιμένεθ, κύρια στον Λόπεζ και στον Κονέ, και η ομάδα ξαναπήρε μπρος. Ήταν αρκετή η επανεκκίνηση για να βάλει και δεύτερο γκολ ο Μπακασέτας, που ήταν και ο καλύτερος στο πρώτο μέρος, ενώ από κοντά ήταν κι ο Λιβάγια.

Ένα πρώτο μέρος, που είχε ρυθμό κι αρκετές ευκαιρίες, που δημιουργήθηκαν, άλλες ατομικά, κι άλλες σαν προϊόν ομαδικής δουλειάς. Κι ένα πρώτο μέρος, που δεν θυσιάσθηκε σε κάποια σκοπιμότητα. Οι δυό ομάδες τρέξανε και τίμησαν όλον αυτόν τον κόσμο, που ναι μεν πήγε για πανηγύρια, αλλά ήθελε και να δει κάτι. Και είδε. Τον σφιχτό αντίπαλο να προσπαθεί, και την ΑΕΚ να θέλει να παίξει μπάλα σωστά κι οργανωμένα, προσέχοντας να μην κινδυνέψει σε κάποια αντεπίθεση.

Το δεύτερο μέρος έμοιαζε πλέον διαδικαστικό, και τμήμα της γιορτής. Θα περίμενα σε κάποια φάση την είσοδο των φετινών πολυτιμότερων, δηλαδή του Γκάλο και του Λάζαρου. Επίσης θα περίμενα και την είσοδο του Μάνταλου, σαν παρουσία του λαού όταν είπε ο Μεταξάς το όχι. Σίγουρα πάντως δεν περίμενα να δω μπαλάρα, ούτε βέβαια και τον Χιμένεθ να κάνει το σύστημα 3-5-2, με το οποίο μηδένισε την όποια πιθανή επιθετικότητα της ομάδας. Στην γιορτή όμως, και οι μασκαράδες αυτοπροσκαλούνται.

Επομένως το παιχνίδι δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική, και θα ήμασταν άδικοι αν γκρινιάζαμε τέτοια μέρα. Μακάρι να έχουμε στο μέλλον, πολλές τέτοιες μέρες, πολλές φιέστες, πολλούς τίτλους, κι ας μην βλέπουμε τίποτα στην διάρκεια της γιορτής. Ας τα έχουμε δει νωρίτερα τα ωραία. Αυτά τα ωραία που περιμένω να τα ανακοινώσει ο Μελισσανίδης, που ακόμα δεν έχει πει το ήρθαμε.

Η ΑΕΚ λοιπόν, πήγε σε πολύ control του ρυθμού παιχνίδι, με καλή κυκλοφορία της μπάλας, δυνατή κατοχή, και διάθεση να μην διακινδυνέψει τίποτα. Το θέαμα πήγε περίπατο, αλλά αυτό δεν νομίζω να ενόχλησε κανέναν. Όπως δεν ενοχλεί τίποτα τον Έλληνα φίλαθλο. Όταν έχουν άγχος οι παίκτες, δεν μπορούν να παίξουν καλά. Όταν γιορτάζουν, πάλι δεν μπορούν. Αλλά να μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες.

Είμαστε πρωταθλητές. Και το κυριότερο, είμαστε δίκαια πρωταθλητές. Δεν θα κάνω ανάλυση των στατιστικών τώρα, αλλά θα μιλήσω για το μέταλλο. Αυτό που κέρδισε τα ντέρμπυ, κι αυτό που δεν έχασε κανένα. Αυτό που κινδύνεψε μόνο σε ένα παιχνιδάκι με τον Απόλλωνα. Αυτό που πήγε κόντρα στην ΕΠΟ του Γραμμένου – του εκλεκτού του Ρωσοπόντιου – και κόντρα σε όλο το προσκήνιο με τις ομάδες- δορυφόρους του ΠΑΟΚ, που έκανε πρωταθλητισμό σαν να παίζει εσωτερικά διπλά.

24 χρόνια αδέρφια. Ο γιός μου ο μεγάλος είναι 24 κι ο μικρός 22. Δεν είχαν δει ποτέ πρωτάθλημα. Κι όμως έμειναν εδώ. Στην μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη ψυχικά,  και σαν αντιπροσωπεία των συμβολισμών που κουβαλάει. Αυτών, που μας δένουν σε αυτό το άρμα με τον δικέφαλο αετό οδηγό μας. Κι επειδή δεν μπορώ να περιγράψω άλλο, όπως είχε πει το 1968 ο Γεωργίου, αφήνω τα πανηγύρια σε αυτούς που έγραψαν σήμερα, άλλη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία, και θα την ολοκληρώσουν με το νταμπλ. 24 χρόνια που είναι σημάδι για την ομάδα του 1924. ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Τελικός κυπέλλου λοιπόν και η ΑΕΚ οδεύει ολοταχώς για νταμπλ.
Αν χανόταν η πρόκριση θα ήταν 100% με υπαιτιότητα του Χιμένεθ, που πέταξε ενα 60λεπτο με τους ακατανόητους πειραματισμούς του βάζοντας 5 αμυντικούς για να μη φάει γκολ απο τα θρεφτάρια του Κούγια.
Η λογική λέει πως όταν θες να σκοράρεις ξεκινάς επιθετικά. Φορτσάρεις το πρώτο ημίχρονο γιατί οσο περνά η ωρα ο άλλος ανεβάζει ψυχολογία και σένα σε τρώει το άγχος.
Γι’αυτό κοιτάς να ξεμπερδεύεις.
Η Λάρισα ήρθε στο ΟΑΚΑ για να κρατήσει το 0-0. Δεν περνούσαν το κέντρο. Και μου παίζεις πασούλες Τσιγκρίνσκι-Μπάρκα-Λαμπρόπουλο? όπως και στον Πλατανιά μια απο τα ίδια.
Παρά τη διακοπή του Πάσχα και των γεγονότων της Τούμπας, η ομάδα έχει βαρέσει μπιέλα. Δε μπορούν, δεν έχουν ενέργεια. Η ομάδα έσκασε.
Βάλε και το ψυχολογικό βάρος αφού είναι άμαθοι σε τέτοιες συνθήκες, και έχουμε το αποτέλεσμα που βλέπουμε.
Φυσικά στο θέμα της ψυχολογίας βάζω μέσα και τον Χιμένεθ ο οποίος είναι επίσης άμαθος σε πρωταθλητισμό, με αποτέλεσμα να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και να τρέμει μην του βάλει γκολ η Λάρισα.
Εν πάσει περιπτώσει στόχος επετεύχθη.
Σήμερα διάβασα διάφορα περίεργα για αποτυχημένες προβοκάτσιες, για άτομα που μιλούσαν Ρώσικα και “απομακρύνθηκαν ειρηνικά” απο το γήπεδο κλπ.
Αναρωτήθηκα πώς τους άφησαν να μπούνε κρατώντας μια σακούλα με μπουκάλια νερού, τη στιγμή που εμάς στην 9 μας ανοίξανε ακόμα και τα τσαντάκια που βάζουμε το πορτοφόλι και τα κλειδιά μας.
Δηλαδή απο δω και πέρα έτσι θα πάμε με το Βρωμοκωλάρωφ. Εμείς θα παίζουμε μπάλα και αυτός θα προσπαθεί μπας και τιμωρηθεί η ΑΕΚ.
Και δε μιλώ μόνο για φέτος.
Η ψύχωσή τους με την ΑΕΚ είναι τέτοια, που τη βλέπουν παντού μπροστά τους.
Και του χρόνου θα’χουμε τα ίδια. Δεν θα το ξεχάσει εύκολα αυτό που έπαθε λόγω της ΑΕΚ.
Δεν τους το προκάλεσε η ΑΕΚ που δεν έκανε ούτε καταγγελία. Απλά η ΑΕΚ δεν έκατσε να τη φάει όπως πέρυσι με το κλεμμένο κύπελλο που δήλωνε “να χαρεί ο Δημήτρης με τη χαρά μου”.
Την ΑΕΚ θα την κυνηγήσουν ανελέητα μέχρι τέλους. Θες με προβοκάτσιες? θες τάζοντας πριμ σε διάφορους δορυφόρους μπας και μας κόψουν κανα βαθμό? (βλέπε Πλατανιάς, Κομπότης κλπ)
Ευτυχώς όμως έχουν γνώση οι φύλακες. Σε κάθε κερκίδα είχε μυστικούς.
Εκτός απο τους οργανωμένους, εκτος απο τον απλό κόσμο που έχει τα μάτια ανοιχτά, οι μυστικοί ξεχωρίζουν γιατί κάθονται και παρατηρούν τον κόσμο.
Και κάπως έτσι διώξανε τους Ρώσους απο τη Θ13 προχτές.
Βέβαια δεν ξέρω κατα πόσο αυτό θα είναι εφικτό και την Κυριακή που προβλέπεται πως θα’μαστε πάνω απο 50.000, αλλά σίγουρα δεν θα το αφήσουν στην τύχη.
Μετά απο αυτά που διάβασα για τις προβοκάτσιες σκέφτηκα διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, όπως πχ να καθυστερεί την απόφαση ο Σκουτέρης μήπως και γίνει τίποτα και τιμωρηθεί η ΑΕΚ, οπότε θα πέσουν οι τιμωρίες και δε θα χρειαστεί να αλλάξει την απόφαση για τον παοκ.
Έχει χοντρύνει πολύ το παιχνίδι. Και δεν θα σταματήσουν στα φετινά.
Η ΑΕΚ έχει μπεί στο στόχαστρο των Βρωμοκωλάρωφ για τα καλά.
Ευτυχώς είναι υπερβολικά αλαζόνες, πράγμα που τους καθιστά απόλυτα προβλέψιμους.

Ρεβάνς λοιπόν σήμερα, και δεν νομίζω οτι υπάρχει κάποιος που αμφιβάλει για τον στόχο. Με αντίπαλο που δεν τρομάζει καθόλου. Και με μια ΑΕΚ που είναι υπερπλήρης, εντός έδρας,  και με πολύ καλό σκορ από τον πρώτο αγώνα. Καλύτερες συνθήκες δεν πιστεύω οτι υπήρξαν ποτέ.

Η ΑΕΚ ανεξήγητα, μπήκε με σύστημα 3-5-2. Μάλλον, όχι ανεξήγητα. Ο Χιμένεθ θεώρησε πολύ δύσκολο το παιχνίδι, κι είπε να το πάρει επάνω του. Να θωρακίσει την ομάδα απέναντι σε έναν αντίπαλο, που δεν ήθελε να περάσει την σέντρα. Φυσικά δεν δικαιώθηκε από τίποτα στο πρώτο μέρος όντας εγκλωβισμένος στην παθητική άμυνα της Λάρισας αλλά και στο δικό του σύστημα.

Στην ουσία μόνο η αριστερή πλευρά της ομάδας ήξερε τι να κάνει. Όλοι οι άλλοι θύμισαν το παιχνίδι με τον Πλατανιά. Παράλληλο ποδόσφαιρο, συντριπτική ανούσια κατοχή μπάλας, και δυό τελικές τραβηγμένες από τα μαλλιά. Απελπιστικά μόνος ο Χούλτ και ο Μπακασέτας που είχε τον ρόλο του κρυφού σέντερ φορ, χωρίς Γκάλο, Λιβάγια και Αραούχο, είδαμε ένα θλιβερό πρώτο μέρος, που για μια ακόμα φορά, κακοποιήθηκε το ποδόσφαιρο.

Η Λάρισα – με την καταπληκτική φράση στην μπλούζα της – πήρε ξεκούραστα την ισοπαλία, ενώ έψαξε και κάποια αντεπίθεση. Ειδικά εκεί που η ΑΕΚ έδινε μαθήματα τριγώνων μεταξύ των σέντερ μπακ της και του Μπάρκα, κι ειδικά εκεί που δεν ήξερε πώς να βγει γρήγορα από την άμυνα της ή πώς να σπάσει ένα κατενάτσιο. Τα έχουμε πει : Η ομάδα επιθετικά είναι αδούλευτη μεν, αλλά σήμερα δεν υπήρχε και κίνηση των επιθετικών αλλά και της δεξιάς μεριάς. Έτσι πετάχτηκε ένα μεγάλο διάστημα αθλήματος, με την νευρικότητα να μεγαλώνει και με τον Μανόλο να προσπαθήσει να διορθώσει τον εαυτό του.

Στο δεύτερο μέρος λοιπόν, άλλαξε το σύστημα σε 4-4-2 με τους ίδιους παίκτες για κανά πεντάλεπτο. Μετά μπήκε ο Λάζαρος στην θέση του Μπακασέτα και το παιχνίδι πήρε κάποιο ρυθμό. Σε αυτό συνέβαλε και το αναπάντεχο ξεμύτισμα της Λάρισας, η οποία απείλησε σε τουλάχιστον δυό φορές να σκοράρει, αλλά μας έσωσε ο Μπάρκας. Επιτέθηκε και η ΑΕΚ, που έκανε κάποιες τελικές, αλλά ήταν άναρχη κι εκβιαστική. Ουσιαστικό πλάνο δεν υπήρχε.

Λίγο αργότερα, και με την περιοχή του αντιπάλου άδεια, μπήκε κι ο Μασούντ, και τα πράματα έδειχναν πλέον εξόχως ανησυχητικά. Πηγαίναμε σε ροντέο, που όμως σαν θέαμα μας ικανοποιούσε. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε, και τα συστήματα άλλαζαν σαν πουκάμισα, με την ΑΕΚ να κάνει γιουρούσια  αφού είχε μπει κι ο Γιακουμάκης, και την Λάρισα να αμύνεται πλέον υπέρ βωμών και εστιών. Με τον αποκλεισμό μας, πολύ κοντά.

Ένας αποκλεισμός, που αν ερχόταν δεν θα ήταν άδικος, θα είχε μάλιστα όνομα και διεύθυνση, αλλά δεν ήρθε, λόγω του Λάζαρου, που έβαλε το γκολ της καριέρας του. Στέλνοντας μας στον τελικό, που μάλλον θα έχουμε ευκολότερο έργο, αφού θα πάμε για κλοπή. Φυσικά χαρούμενοι είμαστε, αλλά μόνο σαν life style. Ποτέ σαν Αεκτζήδες. Η ΑΕΚ ήταν εντελώς ανοργάνωτη και πρόχειρη – σήμερα πρέπει να είδα το χειρότερο παιχνίδι του Σιμόες – και στην κυριολεξία σώθηκε από αυτόν τον τύπο που παριστάνει τον προπονητή. Τα νεύρα μου φτάσανε στον θεό, και δίνω συγχαρητήρια μόνο στον Λάζαρο, που ήταν φυσικά ο πιο πολύτιμος παίκτης, μαζί με τον Μπάρκα που ήταν ο κορυφαίος.

Ευκαιρία για μπαλίτσα ήταν το παιχνίδι. Ξεάγχωτα, απέναντι σε ομάδα του αντίπαλου μπλοκ μεν, αλλά υποβιβασμένη δε. Χωρίς να μιλάμε για μονοδρόμους πλέον, αλλά για απλή διεκπεραίωση των υποχρεώσεων. Που καλό θα ήταν να βλέπαμε και λίγο θέαμα.

Βλέποντας το πρώτο μέρος απολογιστικά, όλα αυτά που έλεγα, ήταν όνειρο θερινής νυχτός. Η ΑΕΚ μπήκε με το 4-2-3-1 και με ένα λογικό μίνι rotation, αλλά μας έσπασε τα νεύρα. Νωθρή, άνευρη και με ένα τουπέ επιπέδου ομαδάρας, δεν μπόρεσε να πιάσει ρυθμό και δεν ήξερε πώς να επιτεθεί. Ο άξονας ήταν ανύπαρκτος, ενώ όταν θεωρητικά έψαχνε τα πλάγια, τα μπακ ήταν σε άλλο γήπεδο. Φυσικά και κάποια σέντρα να έβγαινε, δεν υπήρχε σέντερ φορ στην αντίπαλη περιοχή.

Μια περιοχή του Πλατανιά, που στην κυριολεξία είχε και τους ένδεκα παίκτες του αντιπάλου, και μερικούς δικούς μας. Διάδρομοι γιόκ λοιπόν, και ένα κάκιστο θέαμα επιπέδου αγώνα παλαιμάχων αθλητών. Με διάφορα σκληρά μαρκαρίσματα και μπόλικες διακοπές. Ένα κάκιστο παιχνίδι, που βέβαια την κύρια ευθύνη την είχε η δική μας ομάδα, που εγκλωβίστηκε σε αυτό το μαζικό κατενάτσιο του αντιπάλου, και δεν ήξερε να βρει κάποια λύση.

Για σαράντα λεπτά είδαμε μία τελική του Μπακασέτα, ένα παράλληλο ποδόσφαιρο, και μια κατοχή μπάλας χωρίς καμία ουσία. Απέναντι σε μια ομάδα δεύτερης εθνικής, που προσπαθούσε να μην συντριβεί. Και που μας έκανε και το δώρο του γκολ. Βλέποντας την κάκιστη ΑΕΚ, ξεμύτισε, κι έφαγε γκολ σε αντεπίθεση μας. Τρομερά πράματα ! Να παίζεις στο μισό γήπεδο, και να σκοράρεις από αντεπίθεση. Το είδαμε κι αυτό, όπως κι άλλη μία καλή ευκαιρία του Μπακασέτα, που θα μπορούσε να τελειώσει όποια ελπίδα μπορεί και να είχε κάποιος καημένος από την βόρεια Ελλάδα, που κάθισε να δει την πρωταθλήτρια.

Αυτήν την ομάδα που θέλαμε να δούμε κι εμείς στο δεύτερο μέρος, απαλλαγμένη από το όποιο άγχος του σκοραρίσματος. Άνθρακες ο θησαυρός για το πρώτο εικοσάλεπτο. Το παράλληλο αντιδημιουργικό ποδόσφαιρο συνεχίστηκε, και φυσικά είχε ονοματεπώνυμο : Μασούντ και Γαλανόπουλος ήταν της πλάκας, όπως κι όλο το θέαμα, που ήταν επιπέδου σχολικού πρωταθλήματος και μάλιστα με παιδιά που είπαν να κλωτσήσουν μπάλα για να ξεσκουριάσουν. Χώρια που παραλίγο να φάμε κι ένα γκολ, αλλά το έσωσε ο Τσιντώτας. Σε ένα εικοσάλεπτο, που ναι μεν ανέβηκε κι άλλο η κατοχή μας, αλλά δεν είχαμε ούτε τελική προσπάθεια ! Για το ανέκδοτο που έπαιξε αριστερό εξτρέμ ο Γκάλο για κανά πεντάλεπτο, πραγματικά δεν έχω να πω κάτι περισσότερο.

Τέλος πάντων, έφυγε ο Μασούντ και μπήκε ο Αϊντάρεβιτς. Η ΑΕΚ συνέχισε να ταλαιπωρεί τα πλήθη και να κακοποιεί το θέαμα, έχοντας πιο σοβαρούς παίκτες σήμερα, το κεντρικό της δίδυμο ! Το φαντάζεσαι; Να περιμένεις παιχνίδι από τους πίσω, με αυτήν την συντριπτική κατοχή μπάλας. Ενδεικτικό της μηδενικής επιθετικής δουλειάς εκ μέρους του προπονητή, που δεν κατάλαβα σε ποιό παιχνίδι ακριβώς θα χρησιμοποιήσει τον Γιακουμάκη. Αν σε μαζική άμυνα δεν βάζεις δυό φουνταριστούς, πιθανώς το άθλημα να έχει αλλάξει, να μην το ξέρω καλά, κι ο σέντερ φορ πρέπει να παίζει όταν κάνεις κόντρα.

Μην είμαστε όμως και πλεονέκτες. Είχαμε ένα δοκάρι πέντε λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι, που ήταν κανονικό ξυλίκι, και το βίντεο του πρέπει να προβάλεται για να προωθηθεί το θεαματικό άθλημα της ξιφασκίας ή του σκάκι επί χόρτου. Ή ένα καινούργιο, που πλέον τα μπακ γίνονται εξτρέμ, και τις ευκαιρίες τις χάνει το ένα από τα σέντερ μπακ σου, αποδεικνύοντας το τεράστιο βάθος του ρόστερ σου, από το οποίο πράγματι λείπει ο Μάνταλος μόνο.

Αυτά όμως θα τα πούμε εν καιρώ. Η ΑΕΚ πήρε τους τρεις βαθμούς και τελείωσε όπως αναμενόταν την υπόθεση τίτλος. Όμως εμείς δεν είμαστε ΑΕΚ, δηλαδή υπάλληλοι, είμαστε Αεκτζήδες. Και θέλαμε να δούμε κάτι. Όχι να θέλουμε να κλείσουμε την τηλεόραση γι’ αυτήν την μπούρδα που σερβιρίσθηκε. Οπότε συγχαρητήρια για τον αυτοσκοπό των υπαλλήλων, αλλά συλλυπητήρια για κάποια διασκέδαση που περιμέναμε τώρα που βγήκαμε από το τούνελ του άγχους. Και που προκαλεί και κάποιους αντιπάλους για το δίκαιον της διαδικασίας. Αν θέλουμε διαδικασίες, μπορούμε να δούμε και βουλή.

Πεθαίνει ένας Έλληνας και ανέρχεται  στους ουρανούς. Η επιτροπή παραλαβής τον  ξεναγεί στους χώρους. Μπαίνουν και σε μια μεγάλη σάλα γεμάτη με ρολόγια τοίχου.

<<Τι είναι όλα αυτά τα ρολόγια;>>, ρωτάει ο πεθαμένος.

«  Η κάθε χώρα έχει το δικό της ρολόι.>>, απαντά ο ξεναγός.

Περιεργαζόμενος ο πεθαμένος τα ρολόγια,  ξαφνικά παρατηρεί,  ότι σε κάποια, οι δείκτες τους κάνανε μια γρήγορα περιστροφή προς τα πίσω.

«Γιατί γίνεται αυτό;», ρωτάει ο πεθαμένος.

«Κοίτα να δεις, εδώ στον ουρανό, ο Θεός θέλει να κρίνει τις επίγειες  κυβερνήσεις. Όταν μια κυβέρνηση δουλεύει καλά, το ρολόι  δείχνει σταθερά την ώρα της χώρας. Όταν όμως η κυβέρνηση κάποιας χώρας,  κάνει κάποια μαλακία, τότε οι δείκτες του ρολογιού γυρνούν γρήγορα προς τα πίσω» .

Ο πεθαμένος Έλληνας λοιπόν, σαν γνήσιος περίεργος και σωβινιστής, αρχίζει να ψάχνει το ρολόι της Ελλάδας. Αντί να ρωτήσει που είναι, έψαχνε. Ήταν και δημόσιος υπάλληλος , είχε άπλετο χρόνο, ακόμα και σα νεκρός. Δεν το βρήκε όμως.

« Το ρολόι της Ελλάδας, πού είναι;», ρωτάει ο τεθνεώς.

« Δεν υπάρχει. Το έχει πάρει  ο Θεός από το 1828, και το έχει κάνει ανεμιστήρα.» .

Ακριβώς έτσι είναι, και μου το βεβαιώνουν και κάποια πνεύματα, μέσω ειδικών συζητήσεων που έχω, κατά τη διάρκεια βραδινών εκπομπών με ταρώ,  γυάλινες σφαίρες, τράπουλες και λοιπά συναφή. Πληρώνω λίγο πιο ακριβά το 090 βέβαια,  όμως αξίζει τον κόπο. Τι…, να πάω απροετοίμαστος εκεί πάνω; Αυτό το ελληνικό ρολόι φοβόμουνα, μην τυχόν κι έχει μείνει στην αίθουσα και καθώς θα το θωρώ, με πλευριτώσει.  Όμως αφού το έχει πάρει ο Θεός, θα ενταφιαστώ  καλοκαιρινά. Ξέρεις τι αγωνία έχω, τι να πάρω μαζί μου; Βλέπεις ο Χριστός ανεστήθη, αλλά μια ενδυματολογική σύσταση δεν μας έκανε. Να πάμε ατημέλητοι; Κάζουαλ ή επίσημα; Αν και στην κάσα όλους τους βλέπω με γραβάτες. Τους έχει μείνει απ’ τη γη, που τον άλλο τον υποβάλεις με το κουστούμι. Εγώ θα πάω σαν πρωτόπλαστος. Με φύλο συκής. Λείπει και ο ανεμιστήρας της Ελλάδας , εκεί θα μείνει το λάχανο.

Όμως θα είναι βαρετά. Όλες οι χώρες με σταθερή ώρα. Άντε καμιά Ιταλία, καμιά Ουγκάντα να μας διασκεδάζουν. Πώς θα περνάει η ώρα; Θα ‘μαστε όλοι εκ δεξιών του Πατρός και τι θα κάνουμε; Ό,τι και στην Ελλάδα. Που είμαστε κάτωθεν του Πατρός με τον ανεμιστήρα κατάμουτρα ή κατάπλατα, ανάλογα με τον βαθμό απαξίωσης ή αντιμετώπισης του τέλματος. Του τέλματος της κωμωδίας.

Διότι το γέλιο είναι καλό για τα παιδιά. Δεν είναι δυνατόν να είσαι μόνιμα ανώριμος, σ’ αυτήν τη πρώιμη χώρα, και ξαφνικά ν’ ακούς βαρύγδουπα σχόλια περί ιστορίας , ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, κι εσύ να λες, έχει ο Θεός. Μα ούτε κι ο Θεός δεν έχει. Τον πήρε τον ανεμιστήρα και κάνει αέρα. Σήκωσε τα χέρια και τα πόδια ψηλά και περιμένει να Του ξαναδώσουμε τη χώρα για τα γηρατειά Του. Μας αφήνει  να σκοτωθούμε  μόνοι μας, και να ‘ρθει ήρεμος κάτω χωρίς ανεμιστήρες.

Εδώ μιλάμε για χοντρή ιστορία. Ο Θεός δεν μπορεί να μας διαλύσει. Τι aids ρίχνει στον πλανήτη , τι τρομοκρατίες, τι τσιγάρα, τι σεισμούς , τίποτα δεν πιάνει εδώ πέρα. Ό,τι μπει από τα σύνορά μας αυτογελοιοποιείται, με εξαίρεση την αλβανική μαφία. Όλα τα άλλα απομυθοποιούνται με το που έρχονται σ’ επαφή με τους κατοίκους αυτής της χώρας. Σταμάτησε κι ο Θεός. Περιμένει το φυσικό τέλος.  Δεξιοί, αριστεροί, ανένταχτοι και τα τοιαύτα, θα την βρουν την άκρη. Άλλοι στο χώμα , άλλοι στη φυλακή,  άλλοι στη κάσα με τα εμφράγματα της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων. Πού θα πάει; Θα μείνει μόνο το έδαφος.

Πόσο να το ξεπατώσουμε παραπάνω; Κάτι θα μείνει, και θα έρθει  ο Θεός για να ξαναδημιουργήσει τα πάντα εκ νεκρών. Όλο τον πλανήτη βέβαια, όχι μόνο τον στενό ελληνικό χώρο. Και γι’ αυτό οι Έλληνες τελικά θεωρούνται οι  σωτήρες του πλανήτη. Επειδή ο Θεός θέλοντας να γλιτώσει από αυτούς, θα καταστρέψει και τους άλλους.

Μας  αφήνει να φέρνουμε τα πάντα. Τι ΝΔ τι ΠΑΣΟΚ, τι ΚΚΕ, τι ΛΑΟΣ; Τι καχύποπτους, που τα καταλαβαίνουν όλα, και γυρνάνε οι ίδιοι τους δείκτες πίσω, προκειμένου να σε αποκαλύψουν. Ρε μιλάμε για μεγάλη πλάκα. Η γη να είναι στρογγυλή, χωρίς αρχή και τέλος, και κάποιοι να τη βλέπουν πιάτο. Και να σου μιλάνε ακόμα  για δεξιά , αριστερά, και λοιπά τοπικά επιρρήματα. Και να μην παίρνουν έναν ανεμιστήρα , να τον βάλουν μπροστά στο τυφλό κρανίο τους και να ρίξουν αέρα στα σκονισμένα εγκεφαλικά τους αγγεία, που είναι δημιούργημα χρόνιων απωθημένων  στερεότυπων, που φτιάξανε οι πρόγονοί τους, την ώρα που τα ξύνανε στα καφενεία.

Κι είναι γνωστό ότι το διαμπερές δυάρι μιας πολυκατοικίας  έχει μεγαλύτερη αξία από ένα άλλο τυφλό. Στην Ελλάδα, τη χώρα των τυφλών κρανίων, αυτά έχουν μεγαλύτερη αξία. Μοιάζουν με σφουγγάρια γεμάτα νερό. Θα αγόραζε κανείς ένα γεμάτο σφουγγάρι; Όχι βέβαια. Παρ’ όλα αυτά,  καθόμαστε  και  ακούμε τόσους γεμισμένους με μαλακίες εγκέφαλους, που εν έτει 2008, ακόμα κρεμάνε πάνω τους μια ταμπέλα και ακόμα κυριότερα, γουστάρουν να καρφώνουν  και στον απέναντι  μια αντίστοιχη περιγραφή.

Έλληνας. Πέφτει στο γκρεμό και θέλει να πάρει κι άλλους. Πολεμάει μια αλήθεια με το ζόρι , για να υπηρετήσει ένα ψέμα . Ζει έναν χρόνιο θάνατο και πιστεύει ότι αναπνέει . Ζεσταίνεται και πιστεύει ότι είναι καλά, γιατί αλλού είναι χειρότερα. Επαναστατεί σαν εργαζόμενος, αλλά το ρουσφέτι το πολιτικό και την ασφάλεια της μονιμότητας του δημοσίου, σιγά να μην θέλει να τα χάσει.

Λογικά λοιπόν πράττει  ο Θεός. Κι αφήνει στη χώρα μας τη σφραγίδα, το μεγαρόσημο και το γνήσιο της υπογραφής από δημόσια αρχή. Ο Θεός δεν τα ψάχνει αυτά. Αυτός πήρε τον ελληνικής κατασκευής ανεμιστήρα και δεν έχει καμιά αμφιβολία. Τι να έπαιρνε ,  αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό; Δεν δουλεύουν αυτά . Ο ελληνικός τον δροσίζει. Κι είναι ωραίος και σαν ντεκόρ. Μόνο ο Έλληνας θα μπορούσε να φτιάξει ρολόι που να ‘ναι ανεμιστήρας. Δύο σε ένα. Θα μου πεις ποτέ δεν ξέρεις την ώρα; Και λοιπόν; Τι να την κάνεις την ώρα; Δουλεύει τίποτα στην ώρα του στην Ελλάδα; Με τον χαβά του ανεμιστήρα προχωράνε όλα. Μέχρι και ο Μπιν Λάντεν δεν  χτύπησε για να μην γελοιοποιηθεί.

Αυτη ειναι η σωστη ετυμολογια της λεξης “Πασχα” και οχι “περασμα”. Ακου ” περασμα”. Σιγα να μην ειναι και οι Θερμοπυλες.

Και ως γνωστον ο μαλακανθρωπος ψαχνει για Το θυμα,ωστε να εξανγισει τις πουστιες του.

Ενας να φταιει για ολα. Απανω του παιδια να ισοφαρισουμε. Εναν Τσοχατζοπουλο θελει ο καθενας για παρτι του,αλλα αυτο ειναι αδυνατον. Βολεψου με το κακουργο το αρνι.

Εκτος και αν εννοουν ως “περασμα” την  αδιαβλητη εξεταση του υποψηφιου οδηγου-χαρου,η το περασμα μεσο μεσω ασεπ η το μεταμεσονυχτιο περασμα καποιου νομοσχεδιου φωτογραφια.

Οταν τα “τιναζεις”, λεει χαρουμενος ο θεος,δηλαδη ο εαυτος σου που δεν θελεις να πεθανει:” πας. Χα”! Πηγες ακλαυτος. Και καθως πας να τον συναντησεις,μενεις στηλη αλατος,διαπιστωνοντας πως εχεις απεναντι σου ενα ειδωλο. Ο εαυτος σου,με τον οποιο πορευτηκες πανω στη γη,αυτος σου απλωνει το χερι πισω απο δυο μετρα φρεσκοσκαμενο χωμα.

Αυτη ειναι η τεραστια αποσταση αναμεσα στο “εδω” και στο “εκει”. Σε περιμενει ο μαλακας με τον οποιο εκανες παρεα στην εδω ζωη,μολις δυο μετρα πιο κατω. Και δεν ειναι μονο αυτο. Σε περιμενουν και ολοι οι αλλοι. Απο τον πρωτανθρωπο των σπηλαιων ως τον μαλακανθρωπο των πολυκατοικιων. Επιλεγεις εποχη απο ενα καλενταρι εκει και επιστρεφεις πισω. Ως ανθρωπος παντα,ναι.

Ειναι και αυτη η καταρα βλεπεις η προπατορικη. Αν γεννηθεις λουλουδι,η θα κοπεις,η θα μαραθεις,η θα σε φαει καμια αγελαδα. Αν γενηθεις αγελαδα,η θα ζησεις κορακοζωητα αν  γεννηθεις στην Ινδιαι η θα γινεις μπριζολες αφου πρωτα σε ξεζουμισουν αν βρεθεις στην Ολλανδια. Οποτε,για σιγουρια,αλλα και για μεγαλυτερο σασπενς επαναγεννιεσαι παντα ανθρωπος,αφου μονο ετσι μπορεις να νοιωσεις ολους τους εξευτελισμους και ολες τις χαρες που μπορει να νοιωσει ενα φυτο και ενα ζωο.  Ατ δε σειμ ταιμ. Μπορει -αν εισαι τυχερος και πεσεις σε καλο timing,να προκαλεσεις ολα τα παραπανω σε αλλους. Αν παλι εισαι ατυχος,θα σε ξεμασταριασουν ως δουλο, θα σου κοψουν τα ακρα κατοπιν,θα σου ξεριζωσουν το κεφαλι και φυσικα παιζει  να σε σουβλισουν ως εριφιο.

Δεν θα υπηρχε τιποτα κανονικα παραπερα. Αν δεν υπηρχε η αιωνια λυσσα, η λαχταρα για ” αλλη ζωη”, δεν θα υπηρχε και υποψια για “παραπερα”. Αλλα ο μαλακανθρωπος εχει λυσσα για ” ακομα λιγο”. Για ακομα αλλες ζωες παραπερα. Βλεπεις τα καταφερνει τοσο καλα εδω,που θελει και αλλες ζωες.

Και ετσι απο το πολυ πες-πες, απο την πολυ γκρινια  του, καταφερε τελικα και εφτιαξε και “παραπερα ζωη”. Μονος του.

Ειναι γνωστο αλλωστε πως η ισχυρη επιθυμια, η πιστη που λεμε, δημιουργη υλη. Ετσι λοιπον ο μαλακανθρωπος απο την πολυ μιρλα αιωνων, καταφερε να δημιουργησει εκ του μηδενος εναν ακομα παραπερα κοσμο για να ξαναζησει. Τωρα θα μου πεις: Δυο μετρα αποσταση; Τι ” επεκεινα” ειναι αυτο; Δεν  εχει σημασια. Ειναι ενα πρωτο βημα.

Σημερα δυο μετρα,”αυριο” ενα χιλιομετρο,”μεθαυριο” δεκα. Θα ερθει εποχη οπου για να επισκεφτουμε το αυθαιρετο στην “αντιπερα οχθη”, θα χρειαζομαστε τραμ.

Προς το παρον ας αρκεστουμε στο περασμα απο την κωμωδια στην επιθεωρηση. Εκει οπου ελευθερος απο τα πλουτη και απηλαγμενος απο τη φτωχια,θα ξεκιναει ο καθενας εχοντας δυο χουφτες χωμα στη τσεπη τις οποιες θα φτυνει,θα τις κανει λασπη και με αυτη θα φτιαχνει τον εαυτο του και θα τον ξαναστελνει επανω στη γη ως επαναστατη,εφευρετη,προφητη,εργατη,καρεκλοκενταυρο,η οτι αλλο τελος παντων ωστε να διασκεδαζει τη Φυση με τα καμωματα του,ο ανθρωπος,αυτος ο μεγας τσαρλατανος της οικουμενης.

Μη φοβου λοιπον. Δεν τρεχει καστανο. Πας και σημερα. Χα! Αλλα μεθαυριο ομως,εχει γλεντι. Ξανα μανα εχοντας για “ξεκαρφωμα” καποιον Ιησου, θα επανακαβαλησουμε ο ενας τον αλλον στο  αεναο πηδημα διαγωνιζομενοι μετα μανιας στην ανθρωποφαγια μετα μαχαιροπηρουνου. Και καθε  πατερας να πετα το αιμα στο παιδι του και εκεινο στο δικο του,μεταφεροντας πασαι αι γενεαι την ευθυνη στην επομενη. Ουκ εσται τελος. Και διαχυση ευθυνων και εξεταστικες επιτροπες ενα καρο και υπευθυνος ουδεις. Ο θεος πρεπει να ειναι φολα ελληνας.

“Λυπησου” ψευτη. Δεν σε βλεπει κανεις. Μονο ενας μαλακας σε παρακολουθει βαριεστημενα,δυο μετρα πιο κατω, που περιμενει να κανετε σκατζα. Εχοντας παθει βερτιγκο. Εισαι “εδω επανω” και πας προς “τα κατω” η εισαι “εδω κατω” και πας προς “τα επανω”;Δεν βαριεσαι. Ο παραδεσος και η κολαση ειναι μονο προβλημα τοπογραφικο.

Με το μοναδικο ερωτημα πλεον να ειναι το εξης: Που τα κανει περισοτερο μανταρα ο μαλακας; Εδω πανω η εκει κατω; Γιατι για να μη στεκεται πουθενα και να τον ξερνα η Φυση και απο εδω και απο εκει,καποιο λογο σοβαρο θα εχει.

Τελος παντων. Καλο πασχα. Καλο ” περασμα” του αρνιου στη σουβλα. Υγεια μονο.

Πολλές φορές γυρνάω πίσω το λογισμό μου. Το πόσο πίσω, έχει να κάνει με την διάρκεια κάποιας ευχάριστης ανάμνησης. Γιατί άλλο; Να αναπολήσω πράματα που θα ήθελα να μην έχουν συμβεί; Ή μήπως επειδή ο νους μου είναι ανίκανος να διαγράψει τα μαύρα, πρέπει εγώ να τα ξαναφέρνω στο εκράν του μυαλού μου; Δεν ελέγχω το υποσυνείδητο;

Κι οι δεκαετίες του 80 ή του 90, δεν είναι δα και τόσο μακρινές. Κι όμως, έτσι μοιάζουν. Στο ντύσιμο των ανθρώπων και στον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Στην οικογενειακή ή στην παρεϊστικη διασκέδαση. Άλλος πολιτισμός; Γιατί , κάθε πέρσι και καλύτερα;

Την απάντηση την έχει δώσει ο Γιάλομ: Ο άνθρωπος σήμερα, είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του. Ο φόβος για τον θάνατο, είτε αφορά τον ίδιο είτε κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, έχει μεγαλώσει. Τρέμει μια έσχατη μοναχικότητα. Δεν βρίσκει κάποιο προφανές νόημα στην σύγχρονη ζωή.

Δεν μιλάω για σχιζοφρενείς ή μανιοκαταθλιπτικούς. Οι << ασθενείς >> του τεράστιου ψυχοθεραπευτή, είναι άνθρωποι καθημερινοί. Αυτούς που αποκαλούμε, της διπλανής πόρτας. Ωραίοι ή άσχημοι. Οικογενειάρχες ή εργένηδες. Με σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες ή απλοί βιοπαλαιστές. Και με πλούσιο κοινό νου.

Και φυσικά, όλοι αυτοί που συρρέουν στις ομάδες ψυχολογικής  συμβουλής, δεν έχουν ανάγκη από χάπια . Μόνο στήριξη από κάποιον επιστήμονα σε επίπεδο ομαδικής ψυχανάλυσης. Που ταυτόχρονα όμως, ντρέπονται που επισκέπτονται τους ειδικούς. Κι άλλος φόβος δηλαδή;

Προφανώς. Διότι το τελειότερο δημιούργημα του θεού, είναι ατελέστατο. Πάλεψε αιώνες να φύγει από τις κουφάλες των δένδρων ή τις σπηλιές. Για να μην νοιώθει μοναξιά ή ανασφάλεια. Κι οργάνωσε κοινωνίες σε πόλεις ή σε χωριά. Και τελικά επανίδρυσε την φυσική ζούγκλα με τους κανόνες της μέσα στα τσιμέντα. Και δημοκρατικά μάλιστα. Αβίαστα.

Και φόρτωσε το μυαλό του με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Γέμισε και την δήθεν βελτίωση της ζωής του με ένα κάρο επικίνδυνα τοξικά γκατζετάκια. Που κανείς ακόμα δεν γνωρίζει πόσο επικίνδυνα είναι για τα κορμιά, τις ψυχές ή το φυσικό περιβάλλον. Αυτό που εξακολουθεί να υφίσταται, και που σε κάθε δυνατή ευκαιρία υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν είναι και τίποτα περισσότερο από έναν παπαγάλο.

Τίποτα ο άνθρωπος. Εκεί, να επιμένει στην αέναη μαλακία. Να φτιάχνει κι άλλα. Πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Θρησκείες και όπλα. Τάσεις και κινήματα μπας και βγει από το αδιέξοδο τούνελ που έχει μπει. Τον κασάτο φαύλο κύκλο. Πού να κοιτάξει πίσω ο πολιτισμένος; Να ξαναπάρει τα βουνά; Να συνειδητοποιήσει ότι παλιότερα ήταν καλύτερα όλα; Να καταλάβει σήμερα ότι τόσων χρόνων προσπάθεια θα δικαιώσει την όπισθεν;

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, η μόνιμη επωδός. Χωρίς να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Διότι μέρα θα έρθει σίγουρα, αλλά θα έρθει και νύχτα. Που είναι πιο σημαντική τελικά. Διότι η φύση σου δείχνει το κανονικότατο μέλλον της ανθρωπότητας , που είναι το σκοτάδι. Από εκεί ήρθαμε , κι εκεί πηγαίνουμε. Τυχαία αγωνίζονται όλες αυτές οι οικολογικές οργανώσεις να σβήσουν τα φώτα για καμιά ώρα, μπας κι ο άνθρωπος αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του; Τον εαυτό του.

Δηλαδή μπας και νοήσει ο άνθρωπος, ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς φως όταν κρύβεται ο ήλιος. Όπως παλιά , που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα οι ψυχιατρικές, οι ψυχολογίες ή οι τοξικολογικές θεραπείες καταστολής. Που φυσικά υπήρχαν  προβλήματα, αλλά λυνόντουσαν πιο εύκολα. Κι όταν το χαμόγελο εμφανιζόταν στην φάτσα των ανθρώπων, ήταν πραγματικό. Κάποιο δεινό είχε πραγματικά ξεπεραστεί.

Ο άνθρωπος όμως είχε πρόβλημα που πέθαινε νεότατος. Έτσι λέμε εμείς  βέβαια. Οι παλιότεροι μια χαρά συμπλήρωναν έναν καθορισμένο βιολογικό κύκλο. Εμείς που κατορθώσαμε και τον επιμηκύναμε σήμερα, τι καταφέραμε; Να ανακαλύψουμε την χαρά της ύπαρξης μετά τα  80, με τα ψυχοφάρμακα και τις μαγκούρες;  Βρήκαμε την τρέλα της βαριεστημάρας και την ομορφιά της παρακμής; Ή μήπως την τελειότητα της εμπειρίας με την αρτηριοσκλήρυνση, που είναι αδύνατον να σου επιτρέψει να καταλάβεις ότι είσαι άχρηστος.

Κι υποθέτω λοιπόν, ότι ακόμα και τώρα είμαστε πολύ άτυχοι, που θα φύγουμε και δεν θα μάθουμε τι συμβαίνει μετά από 150 χρόνια ζωής . Που θέλουμε το κοντέρ να τρέξει,  ακόμα και καλωδιωμένοι σε κάποιον μηχανικό αναπνευστήρα. Σαν αποκόμματα ζωής, αλλά…  Αλλά  με πάθος όλα τα δισεκατομμύρια ηλίθιων που βαραίνουν τον πλανήτη, να ξεπεράσουν τον ένα και μοναδικό θεό: τον Χάρο. Που κάθεται ήρεμος, ατάραχος, χθόνιος στην χρυσοποίκιλτη του πολυθρόνα παρέα με τον Κέρβερο.

Που τότε, με την Ανάσταση του Κυρίου και πιο πριν με του Λάζαρου που είχε βύσμα,  ξεγελάστηκε. Δηλαδή όχι κι ακριβώς. Τα στραβά μάτια έκανε για να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη μπαρούφα. Κι αφού την έμαθε κι αυτήν, πήρε τον Θεάνθρωπο και τον έστειλε στους ουρανούς να κάνει παρέα στον μπαμπά Του μαζί με τον Κρόνο, τον Δία κι όλους τους άλλους θεούς όλων των λαών της γης, που κάποια στιγμή κατάντησαν ντεμοντέ.

Και πολύ φυσιολογικά ο άνθρωπος, τον έχει ξηλώσει εδώ και κάτι αιώνες από θεό τον Άδη. Αφού δεν συμφωνεί  μαζί του. Κι αφού η ιατρική τελικά θα φέρει την αθανασία. Που την Δευτέρα Παρουσία θα την κάνει Μόνιμη. Ε, κι αν μπορέσει και να αναστήσει κι όλους που έχουν χαθεί τα μέχρι τώρα, ακόμα καλύτερα. Γιατί αγωνίζεται εξ άλλου ο άνθρωπος; Για να τελειοποιήσει τον θεό του.

Μέχρι όμως να τα κατορθώσει όλα αυτά η ιατρική κι ο Γιάλομ, καλό είναι παιδιά να αντιμετωπίσετε το φαγητό του Πάσχα με μέτρο. Καταλαβαίνω την χαρά σας με την ομαδική σφαγή των ένοχων αρνιών, επιταγή του Χριστού, αλλά ο Χάρος τρέφεται με τριγλυκερίδια και χοληστερίνη. Και δεν βιάζεται διότι παρακολουθεί ιατρική και γελάει. Όντας υπομονετικός και σίγουρος. Τον έχει πιάσει βέβαια μια αγωνία σε σχέση με την αθανασία που είναι προ των πυλών, αλλά όταν έχει σύμμαχο την πυρηνική ενέργεια, τι να φοβηθεί;

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.