Διαδικασία φαινόταν και το σημερινό παιχνίδι. Για τη νίκη και το κράτημα της κορυφής, που θα μας έδινε και τον άτυπο τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα. Μέσα σε ένα σκηνικό νοτιάδων και βροχής κι απέναντι σε αντίπαλο, που παρά την αλλαγή προπονητή, πολύ μαλθακό επιθετικά για να μας απειλήσει με αξιώσεις. Πιο πολύ το γήπεδο φοβόμουν και την πιθανή υποτίμηση του Απόλλωνα.

Τα πράματα ξεκίνησαν με βάση τα αναμενόμενα. Η βροχή έφερε λίγο κόσμο στο γήπεδο, που είδε την ΑΕΚ να μπαίνει με 4-4-2 όταν αμυνόταν και με 3-5-2 όταν έκανε επίθεση. Από την άλλη, ο Απόλλων μπήκε φουλ αμυντικά στο ένα τρίτο του γηπέδου και με προσανατολισμό το απόλυτα παθητικό παιχνίδι. Αν έκλεβε κάτι θα ήταν τεράστια επιτυχία, αν έχανε με χαμηλό σκορ, θα ήταν κατόρθωμα.

Η ΑΕΚ έγινε πολύ γρήγορα το αφεντικό του αγώνα. Κυριάρχησε με σχετική άνεση στο κέντρο, πήρε την απόλυτη κατοχή της μπάλας, επιτέθηκε και από τον άξονα και από τα πλάγια, κι έφτειαξε μπόλικες τελικές για να προηγηθεί. Δυστυχώς το γκολ δεν ήρθε στο πρώτο εικοσάλεπτο που η ομάδα ήταν πιο ψύχραιμη. Αυτό έφερε έναν ψιλοεκνευρισμό που φάνηκε στο δεύτερο εικοσάλεπτο όταν δεν υπήρχε η σιγουριά στις μεταβιβάσεις και αναζητείτο το εξεζητημένο. Κάτι που έφερε και την καλύτερη ευκαιρία μας με τον Λόπεζ, που έχασε ένα άχαστο τέρμα.

Αν φαινόταν οτι έλειπε κάτι, θα ήταν μάλλον κάποιο φορ περιοχής, ένα δεξί εξτρέμ κι ίσως κάποιο δημιουργικό χαφ στο κέντρο. Αυτές βέβαια είναι δικές μου θεωρίες με σκοπό την συνέχεια του παιχνιδιού και τον μονόδρομο της επικράτησης. Διότι αν είχε σκοράρει η ΑΕΚ, με δεδομένο οτι ο Τσιντώτας ήταν απλός θεατής του ματς, όλα θα είχαν πάει τέλεια. Και θα έβλεπα μόνο τα σύννεφα του ουρανού.

Περίπου ίδιες σκέψεις πρέπει να έκανε και ο Μανόλο στο διάλειμμα. Αλλαγή όμως δεν έκανε ! Όπως δεν είπε και σε κανέναν ο Μπακασέτας οτι είχε πρόβλημα ! Ο οποίος τελικά αντικαταστάθηκε, αφού έχασε κι αυτός ένα άχαστο. Η ΑΕΚ όμως δεν ήταν καλή. Οι επιθέσεις της ήταν σε επίπεδο γιουρουσιού, ενώ και ο Απόλλων είχε καρδίσει κάποια μέτρα στο γήπεδο. Στο γήπεδο, στο οποίο φαινόταν καθαρά το άγχος και η βιασύνη των κινήσεων μας.

Τα πράματα διορθώνονταν μεν με κάποιες αλλαγές του Μανόλο, τόσο σε παίκτες όσο και σε σύστημα, όμως δεν ξέρω κατά πόσο ο Κλωναρίδης ήταν πιο χρήσιμος από τον Γιακουμάκη. Και τα πράματα φαινόντουσαν οτι γίνονταν πολύ δύσκολα αφού ξεκίνησαν και οι αναμενόμενες καθυστερήσεις από τον αντίπαλο, ενώ και η κούραση ερχόταν κι αυτή να βάλει τις πινελιές της. Το καθαρό μυαλό πλέον είχε πάει περίπατο.

Η γκέλα ήταν προ των πυλών, και μόνο κάποια ατομική ενέργεια μπορούσε να την αποτρέψει. Κάποια προσωπικότητα. Όμως σήμερα είχαμε σε κακή μέρα τον Αραούχο, τον Λιβάγια και τον Λάζαρο. Και δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό να τα περιμένουμε όλα από τον πολύ καλό Σιμόες. Διότι αν εξαιρέσω αυτόν, δεν μπορώ να βρω άλλον διακριθέντα.

Και δεν πρέπει να μπερδεύει κανέναν η στατιστική του παιχνιδιού. Η τεράστια κατοχή και οι μπόλικες τελικές. Που θα μπορούσαν να μας είχαν φέρει στην θέση του νικητή. Αυτή θα ήταν ούτως ή άλλως η εικόνα και η εξέλιξη του αγώνα. Διότι η ουσία είναι άλλη : Οτι παίξαμε απέναντι σε έναν πολύ λίγο αντίπαλο, και η ΑΕΚ έκανε μια γκέλα απίστευτη, ανεκδιήγητη,  και χάνοντας πάρα πολλά. Όχι μόνο την πρωτιά και τον άτυπο τίτλο του χειμώνα, αλλά την ηρεμία και την εξωστρέφεια της. Κι ήταν από εκείνες τις γκέλες, που στερούν πρωτάθλημα. Και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Ήταν ένα ματς από τα πολύ εύκολα, στο γήπεδο μας, και χωρίς να μπορείς να επικαλεστείς ελλείψεις, που θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να μην παίξουν, για να ξεκουραστούν. Με τις υγείες μας λοιπόν, αφού η ΑΕΚ φρόντισε να μας μαυρίσει τις γιορτές και πάλι.

Η Μποφίλιου είναι μια ωραία τριανταπεντάρα, που ασχολείται με το ποιοτικό τραγούδι, όπως μας λέει.  Ταυτόχρονα όμως, αποφάσισε να εμφανιστεί και σε κάποιο κέντρο, οπότε στον βωμό του να αυξήσει το κοινό της, είπε να προωθήσει και την σκέψη της. Το αν συμφωνώ μαζί της, δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ούτε για μένα, ούτε για εκείνη. Είναι κάτι σαν την πάστα που έρχεται σαν επιδόρπιο. Μπορεί να την θαυμάζω, αλλά δεν την ακουμπάω. Και σας διαβεβαιώ οτι δεν είμαι διαβητικός. Απλά δεν αλλάζω την γεύση που έχω διαμορφώσει από πριν, με το φαγητό και το κρασί.

Όπως δεν αλλάζω και την άλλη μου συνήθεια. Να προσπαθώ να καταλάβω τις θέσεις κάποιου, βάσει της επιχειρηματολογίας του. Διότι μπορεί το δεδομένο να είναι αληθές ή ψευδές, αλλά όταν και το συμπέρασμα είναι αληθές ή ψευδές αντίστοιχα, τότε η διαδικασία σκέψης του άλλου είναι ολόσωστη. Όμως, μόνο μια επιχειρηματολογία είναι χρήσιμη. Η διαδρομή από την αλήθεια στην αλήθεια. Η άλλη διαδρομή είναι σαν την πάστα δηλαδή, χρήσιμη για το κλείσιμο του γεύματος, αλλα δεν την προτιμάω.

Σημαντική παράμετρος για τις κουβέντες της αοιδού, είναι η ηλικία της. Η Ελλάδα αυτής της γενιάς, έχει περάσει από την καλυμμένη ημιμάθεια,  στην φρενίτιδα της ακάλυπτης αμάθειας, που όμως την πασπαλίζει , όπως κάποιες πάστες φέρουν ζάχαρη άχνη από πάνω τους, με βαρύγδουπες κουβέντες : Τροτσκισμός και ΚΚΕ. Ποιός τώρα να κάτσει να ασχοληθεί με τους διωγμούς των τροτσκιστών επί Στάλιν, και με ποιά ιδεολογία έχει συνταχθεί τελικά το γνήσιο κόμμα της αριστεράς. Εμείς εισιτήρια θέλουμε, οπότε πέτα μια μπαρούφα κι άστηνα στο ψυγείο που φυλάει το ζαχαροπλαστείο τις πάστες. Όλο και κάποιος θα τσιμπήσει.

Όπως μπορεί να τσιμπήσει κι άλλος,  όταν η τραγουδιάρα ονοματίζει την Ευρώπη απέραντη δικτατορία. Αγνοώντας πάλι,  οτι σε μια δικτατορία απαγορεύεται η ελευθερία του λόγου κι αν κάποιος πιαστεί να παραβιάζει την απαγόρευση, μάλλον πηγαίνει για έρευνα ευπαθούς οργάνου. Την οποίαν την γλυτώνει συνήθως μια πάστα, ειδικά όταν δεν κατονομάζει ποιά είναι η ονειρική δημοκρατία του Τροτσκισμού και πού εφαρμόζεται; Για να επιμορφωθούμε κι εμείς οι αδαείς για το μοντέλο που θα έπρεπε να καρτερούμε.

Και το οποίο βέβαια θα προκύψει κατά την πάστα, μόλις βρεθεί ο κατάλληλος ηγέτης στην Ευρώπη, τον οποίον και θα ακολουθήσει πιστά μέχρι τα βουνά. Στα οποία προφανώς δεν θα πάνε για να μαζέψουν ρίγανη ή να χαρούν κάποιον έρωτα, αλλά για να προκαλέσουν ευρωπαϊκό εμφύλιο πλέον. Χωρίς βέβαια να υπάρχει διευκρίνηση αν αυτός ο ηγέτης θα είναι αρεστός στο ΚΚΕ ή στην τροτσκική συνιστώσα του, αλλά ας μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες.

Διότι μέσα στην μπούρδα της σημερινής εποχής, τσίμπησε ο περίφημος Τατσόπουλος, που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει, αφού μετά τον Σύριζα με τον οποίον μπήκε στην βουλή, παραιτήθηκε και δεν μας έχει ενημερώσει. Πολιτικά μιλάω βέβαια, διότι σαν συγγραφεύς, πράγματι κι αυτός χρειάζεται λίγη δημοσιότητα για τα βιβλία του. Ή έχει απωθημένο την αοιδό η οποία πιθανώς δεν περιλαμβάνεται στο 50% των γυναικών, που έχει κατακτήσει.

Επί της ουσίας όμως, έγινε τίποτα; Τίποτα ρε παιδί μου. Μίλησε μια κυρία, απάντησε ένας άλλος, κι ο λαός βρήκε θέμα για να μιλήσει στα καφενεία. Φτειάχνοντας δυό χορωδίες. Άλλες υπέρ της Μποφίλιου, κι άλλες κατά. Καμία διάθεση για ανάδειξη κάποιου σοβαρού κοινωνικοπολιτικού θέματος. Σε δουλειά να βρισκόμαστε εν άλλοις. Αν κάποιος θέλει πάστα μετά το φαγητό του ή αν θέλει φρούτο. Σε μια Ελλάδα που έχει σοβαρότατα αντανακλαστικα στην μαλακία, και που αντιπαθεί την ουσία και την σοβαρότητα. Αλλά αυτά παθαίνεις άμα νομίζεις οτι έχεις πολιτιστική κληρονομιά κι οτι είσαι και απόγονος των αρχαίων. Θα σε μπερδεύει μια Μποφίλιου και θα σε ξεμπερδεύει κάποιος που δεν πια ροζ αλλά ούτε και κόκκινος. Θα σε μπερδεύει δηλαδή αφού δεν τους χέζεις και τους δύο.

Με πολύ καλή διάθεση περίμενα το παιχνίδι σήμερα, αφού ήταν ευκαιρία για κάποιες ανάσες σε κάποιους που έχουν τραβήξει μπόλικο κουπί, για να έβλεπα και το βάθος του πάγκου. Απέναντι σε αντίπαλο που δεν τρομάζει σαν όνομα αλλά ούτε και σαν αξιόμαχη ομάδα. Οπότε θα είχα και την τύχη να ξανασυναντούσα και ολίγον ποδοσφαιρικό θέαμα.

Κάπως έτσι πρέπει να είδε την κατάσταση κι ο Μανόλο. Κατέβασε την ΑΕΚ με 4-2-3-1 με τακτοποιημένα πλάγια, δεξιά Γκάλο και Λάζαρος αριστερά Μπακάκης και Κλωναρίδης, και με δυό οργανωτές παιχνιδιού. Μπακασέτας και Κονέ. Απόλυτα λογικό στήσιμο και πολύ ελπιδοφόρο αγωνιστικό πλάνο. Τι άλλο να θέλουμε δηλαδή;

Ε, υπάρχει και κάτι άλλο. Να έχουν διάθεση και οι παίκτες. Να τρέξουν, να παίξουν, και να μην δουν το παιχνίδι σαν διαδικαστική βαρεμάρα. Αυτό λοιπόν, δεν υπήρχε. Η ΑΕΚ εγκλωβίστηκε σε μια φλύαρη κατοχή μπάλας, οι δυό οργανωτές δεν ζητούσαν την μπάλα, και τα δυό εξτρέμ ήταν σε άλλες σκέψεις. Ο μεν Λάζαρος το πότε θα ξεκουραστεί, ο δε Κλωναρίδης τι κάνει πάνω στην γραμμή. Ναι ρε Μανόλο. Ο άνθρωπος δεν είναι πλάγιος. Δεύτερος επιθετικός είναι που θέλει χώρο.

Χώροι όμως δεν υπήρχαν στην μαζική άμυνα της Κέρκυρας και το αποτέλεσμα ήταν ένα κανονικό ξυλίκι με απίστευτες καραμπόλες μεταξύ των παικτών, ακόμα και αυτών που έπαιζαν με την ίδια φανέλα. Είχαμε βέβαια και το φαινόμενο να θέλουμε να σεντράρουμε και να μην υπάρχει φορ περιοχής. Τέλος πάντων, με όλα αυτά και με την αξιοπρόσεκτη εμφάνιση του κεντρικού αμυντικού μας δίδυμου, βάλαμε δυό γκολ. Το ένα σε κεφαλιά του Λάζαρου κι αυτογκόλ του αντίπαλου τέρμα, και το δεύτερο με ένα καταπληκτικό μακρινό σουτ του Κονέ μετά από άστοχη σέντρα μας αλλά και λανθασμένη τυφλή απόκρουση των αντιπάλων.

Έχουμε παράπονο για το πρώτο μέρος; Όπως το δεις. Σαν αποτέλεσμα αποκλείεται. Τα γκολ ήταν πιο πολύ προσφορά της χαμηλής δυναμικότητας της Κέρκυρας, παρά σαν οργανωμένο κιτρινόμαυρο παιχνίδι. Οπότε θα χρειάζονταν κάποιες πινελιές στην τακτική και κάποιες αλλαγές παικτών ακόμα. Φυσικά και ενέσεις στην διάθεση των αθλητών, που θα έπρεπε όμως να βοηθηθούν και λίγο περισσότερο από τον πάγκο.

Και το έκανε κι αυτό ο Μανόλο. Λίγο παραπάνω σεβασμός για τον κόσμο που ήταν μέσα στο κρύο και στην υγρασία, είναι καλές επενδύσεις για το μέλλον. Το σύστημα φάνηκε να γυρίζει πιο πολύ σε 4-4-2 με άπλωμα των δημιουργικών προς τις πτέρυγες – αυτό έγινε ξεκάθαρο με την είσοδο του Γιακουμάκη -, τον Αραούχο να έχει δίπλα του τον Γιακουμάκη, αλλά με την ουσία ξεκάθαρη : Οι παίκτες να τρέξουν περισσότερο βρίσκοντας και πιο πολλούς διαδρόμους στην κλειστή άμυνα της Κέρκυρας, που είχε ξεμυτίσει. Είχε προηγηθεί μάλιστα κι ένα γκολ του Αραούχο πάλι στο ίδιο σκηνικό με αυτά του πρώτου μέρους. Άστοχη τροφοδότηση μας, άστοχη απόκρουση.

Το παιχνίδι πήρε καλύτερο ρυθμό με την ΑΕΚ απόλυτη κυρίαρχη στο τερέν, και το κυριότερο,  με πιο πολύ φρεσκαδούρα. Ξεκούραστοι οι Γιούσης, Αϊντάρεβιτς και Γιακουμάκης, δώσανε ώθηση και τακτοποίησαν ακόμα πιο καλά τα πράματα, σε ένα όμορφο δεύτερο ημιχρόνιο με θέαμα εκατέρωθεν, χωρίς σκοπιμότητες, κανένα άγχος, και με μια ακόμη επιβεβαίωση : Δικαίως παίζει ο Τσιντώτας σε αυτήν την ΑΕΚ που είναι πρώτη, και δικαίως έπαιζε ο Ανέστης στην ΑΕΚ που ήταν τρίτη.

Οπότε είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την εξέλιξη και την συνέχεια. Η ομάδα αντέχει την πίεση, βγάζει λύσεις, παίρνει αυτά που δικαιούται, κι αντιμετωπίζει και κάτι ηλίθιους διαιτητές σαν σήμερα, που είναι παντελώς άσχετοι από μπάλα. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το εγκληματικό χτύπημα στον Κονέ στο πρώτο μέρος που έμεινε ατιμώρητο, και πώς να δώσεις δίκιο για το πέναλτυ στο οποίο ο παίκτης της Κέρκυρας πάει πάνω στο πόδο του Κονέ; Αλλά ας μην το χαλάσουμε. Μια χαρά πάμε, και μια χαρά κλήρωση έχουμε και στην Ευρώπη. Σημαντικό να πετυχαίνεις ρώσικη ομάδα εκτός ρυθμού για κανά δίμηνο.

Σήμερα είναι ξεκάθαρο οτι δεν ενδιαφέρει κανέναν το θέαμα. Το μόνο που μας απασχολεί είναι η πρόκριση για λεφτά, για μεταγραφές, για βελτίωση της ευρωπαϊκής θέσης μας, για την ιστορία μας και για την ικανοποίηση του αεκτζήδικου εγώ μας. Όλα τα μέσα για τον αυτοσκοπό, είναι θεμιτά. Από καλή μπάλα μέχρι και θανατηφόρες σκοπιμότητες. Σε παιχνίδι βέβαια, που κακώς χρηστήκαμε φαβορί και δείξαμε και μια μικρή αλαζονεία.

Οι δυό αντίπαλοι ξεκίνησαν με το ίδιο σύστημα. 3-5-2 με την Αούστρια να θέλει να παίξει με τις μακρινές μπαλιές του Χολζχάουζερ, και την ΑΕΚ να θέλει να ελέγξει τον ρυθμό, τον χώρο και τον αντίπαλο μέσο,  με ένα μαρκάρισμα του Λιβάγια. Στην άμυνα μας λοιπόν δεν υπήρχαν χώροι, οπότε ο Αυστριακός προσπαθούσε κάτι, που απλά δεν ήταν εφικτό. Το αποτέλεσμα ήταν να φανερωθεί στο χόρτο η σκέψη του αντίπαλου προπονητή : Να παίξουν πολύ με τον τερματοφύλακα τους, με σκοπό να ανεβούν οι γραμμές οι δικές μας.

Το τυράκι αυτό δεν το έφαγε κύρια ο Μανόλο, που επανέφερε στην τάξη τον Λιβάγια, και κράτησε την κυνικότητα του αυτοσκοπού. Άσε τους άλλους να ανοίξουν διαδρόμους πρώτοι. Χωρίς να πειράζει ιδιαίτερα οτι η επίθεση μας φαινόταν αποκομμένη στα αρχικά πρεσαρίσματα. Το παιχνίδι ήταν σούπα, χωρίς ευκαιρίες, και με την αίσθηση οτι η ΑΕΚ ήταν καλύτερη ομάδα, με πιο πολλές δυνατότητες, χωρίς να έχει απειληθεί καθόλου πίσω, κι έχοντας κάνει και δυό καλές ευκαιρίες για να κλειδώσει την πρόκριση.

Ο αντίπαλος ήταν πολύ λίγος, κι έμοιασε με κλέφτη τελικά. Λογικό. Και σοβαρές απουσίες είχε, και πολύ προβλέψιμο τρόπο επίθεσης. Έμοιασε να θέλει να πολιορκήσει από την μεγάλη του περιοχή, την ώρα που βεβιασμένα έψαχνε την μακρινή πάσα λόγω του πρεσαρίσματος μας, και όταν έφευγε αυτή, έσκαγε πάνω στην διπλή ζώνη άμυνας που είχαμε αναπτύξει. Εμείς από την άλλη, ροκανίζαμε τον χρόνο, κι αν είχαμε σε πιο καλό πρώτο ημιχρόνιο τον Λόπεζ, θα μπορούσαμε να ζητάμε άλλα πράματα. Όμως μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες τώρα.

Το δεύτερο ημιχρόνιο ξεκίνησε με ψηλότερο ρυθμό εκ μέρους του αντιπάλου και με την ΑΕΚ να έχει οπισθοχωρήσει αρκετά. Καμια διάθεση για δημιουργικότητα δεν υπήρχε κι είχαμε αρχίσει να αμυνόμαστε στα όρια της άμυνας μας. Φάνηκε οτι χάσαμε το κέντρο, οπότε μαζί με τον ρυθμό, χάσαμε και τον έλεγχο του χώρου. Η Αούστρια φάνηκε περισσότερο δημιουργικά και έφτειαξε κάποιες επικίνδυνες καταστάσεις, που αναλώθηκαν κύρια σε άστοχα μακρινά σουτ.

Χρειαζόταν παίκτης που να δημιουργήσει και να απασχολήσει τους αντίπαλους μέσους περισσότερο. Κάπως να κρατήσει την μπάλα, και κάπως να την περάσει πιο σωστά μπροστά. Η επιλογή του Μπακασέτα έμοιασε μονόδρομος, αφού όσο ο Χολζχάζουζερ είχε προωθηθεί, θα άνοιγαν διάδρομοι, οπότε μπορεί να προέκυπτε καλό μακρινό σουτ ή και αργότερα μια καλή αντεπίθεση με την είσοδο του Κλωναρίδη. Στο μεταξύ η Αούστρια είχε μια καλή ευκαιρία με μια μακρινή κεφαλιά μετά από απόκρουση του σταθερού Τσιντώντα.

Πρακτικά ο Χιμένεθ άλλαξε τρόπο παιχνιδιού, καθώς και όλη την επίθεση του. Δεν νομίζω οτι πήγε για να πάρει το παιχνίδι. Μάλλον πήγε να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες που θα προέκυπταν από την άμυνα της Αούστρια,  που όμως δεν είχε λόγο να μην ρισκάρει. Θα έβγαινε ούτως ή άλλως μπροστά. Για την πρόκριση έπαιζε, όχι για να μην χάσει. Οπότε θεωρώ άκρως σωστό το κουτσάρισμα του, άσχετα αν οι αλλαγές δεν βοήθησαν και ιδιαίτερα.

Από ένα σημείο και μετά, δεν βοηθούσε και η φυσική κατάσταση που λειτουργούσε προσθετικά στο ψυχολογικό βάρος της must πρόκρισης. Μια πίεση όμως που όμως άντεξε η άμυνα μας και μας χάρισε τον αυτοσκοπό. Μια άμυνα που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν δεν είχαμε τις σπουδαίες απώλειες του Γιόχανσον και του Μάνταλου. Θεωρώ οτι θα είχαμε κερδίσει αν είχαμε αυτούς τους παίκτες. Όμως είχαμε Τσιγκρίνσκι, το καλύτερο παιχνίδι του Γαλανόπουλου, τον σπουδαίο Λιβάγια, και τον Τσιντώτα που απλά ενέπνεε εμπιστοσύνη και σβήσιμο κάθε φάσης.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους και καλή συνέχεια.

Παιχνίδι μονόδρομος; Ίσως ναι, ίσως όχι. Σίγουρα όμως παιχνίδι κάτω από πίεση. Σε έχουν περάσει δύο, κι άρα καλείσαι στην ουσία να δείξεις μέταλλο πρωταθλητισμού. Σε μια Κυριακή με νοτιάδες, που δεν είναι και το καλύτερο για τα πλοία που πάνε στο Αιγαίο, αλλά σε μια Κυριακή που μετά από μια πολύ ωραία παρέα στην Ακαδημία Πλάτωνος με τσίπουρα, θα ήθελα να μην έχω την ευκαιρία να μπινελικώσω.

Ακατανόητο 3-5-2 και σήμερα λοιπόν, αλλά χωρίς ιδιαίτερα παράπονα με όσα είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο. Παιχνίδι κατοχής, κανένας κίνδυνος πίσω, κι ό,τι μπορούσε αυτή η ενδεκάδα απέναντι στον αντίπαλο, που αμυνόταν για τα σουβλάκια της συμπαθούς πόλης και πιθανόν κάποια πίττα σε κάποια αντεπίθεση. Μαζική άμυνα, πολύ σωστά, αφού ο Κομπότης πήγαινε για τον βαθμό σαν στόχο, και μπροστά να βρει κάποιο λάθος.

Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλή. Γι’ αυτό το οποίο στήθηκε στο γήπεδο. Λες και ήταν στην Βιέννη. Εκεί δηλαδή που θεωρητικά θα μπορέσει να βρει κάποιους πιο ανοιχτούς διαδρόμους, χωρίς να της χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Εκεί που με την ομαδικότητα, θα μπορέσει να κάνει κάτι. Σε αντίθεση με σήμερα, που φαινόταν οτι και οι πέντε πίσω – όσο κι αν ήταν τοποθετημένοι πιο μπροστά – ήταν περιττοί και φυσικά δεν ήταν ικανοί να κάνουν παιχνίδι δημιουργίας. Όταν πας να κλέψεις κάτι, καλό είναι στο σύτημα αυτό. Όταν πας με μονόδρομο την νίκη, κάτι άλλο θες.

Αυτό το άλλο, ήταν φυσικά ο παίκτης οργανωτής. Αυτός που θα απασχολήσει σχεδόν όλο το αντίπαλο κέντρο, ή θα βγάλει από το καβούκι τους τα σέντερ μπακ του αντιπάλου. Αυτό που δεν το πολυχρειάζεσαι στην Αυστρία, αφού έχεις και την ισοπαλία στο μανίκι. Όταν όμως παίζεις κατοχικά και δημιουργικά, ε τι να κάνουμε, θέλεις κι έναν ποιοτικό στο κέντρο που θα κάνει κάτι είτε από τον άξονα είτε από τα πλάγια, και θα δημιουργηθεί ο κενός χώρος. Χωρίς να παίξει ο προπονητής μπάλα, που βεβαίως εμφάνισε μια καλή ομάδα, αλλά μια ομάδα χωρίς προσωπικότητα. Κι αυτό ήταν το όλο θέμα.

Ένα θέμα, που το έχω ξαναπεί. Καλοί οι σολίστες, αλλά θέλουν μαέστρο. Όπως και πολλοί οι πέντε αμυντικοί και οι δύο αμυντικοί μέσοι, όταν φυλάς τον Λεβαδειακό που θα σε χτυπήσει από την περιοχή του με κάποια κόντρα. Στην οποίαν,  έχεις άνεση να κάνεις φάουλ. Ειδικά όταν δεν έχει και βέλη μπροστά. Ο Βράνιες δηλαδή κι ο Γαλανόπουλος, τι κράταγαν; Τα τείχη της Πόλης; Όμως η προσπάθεια των παικτών, δεν μας αφήνει παραπονεμένους, οπότε ελπίζουμε στις αλλαγές. Διότι είναι αστείο να περιμένεις τα πάντα από τον καλύτερο όλων, που λέγεται Σιμόες.

Αλλαγές όμως εξωτερικές, δεν έγιναν. Απλά μια οπισθοχώρηση του Λιβάγια, που πήρε την εντολή να δημιουργήσει κάτι, κι αν μπορέσει να εκτελέσει. Κι αυτό έγινε. Σε μια καταπληκτική οργανωμένη προσπάθεια της ομάδας μας, και με τον Λιβάγια πλέον εκτός ευθείας από τον Αραούχο, μπήκαμε μπροστά στο σκορ. Που ήταν το στην ουσία ζητούμενο για να ανοίξουν διάδρομοι στην άμυνα του Λεβαδειακού. Το σύστημα του αντιπάλου άλλαξε, αλλά στην ουσία άλλαξε και το δικό μας όταν κατάλαβε ο Χιμένεθ οτι παίζουμε για τα σουβλάκια, κι όχι για τα καλαμάκια. Όμως να κάνω μια παρένθεση.

Προπονητής είναι ξεκάθαρο οτι δεν είναι. Κόουτς είναι καλός. Τα έχουμε ξαναπεί. Διότι η αλλαγή συστήματος,  του πιστώνεται, μια αλλαγή που μας έφερε και δεύτερο γκολ. Πάντα με προσπάθεια του πολυτιμότερου Λιβάγια, αλλά πλέον με συμμετοχή του killer Αραούχο, αλλά και του Τσιντώντα. Ναι του τέρμα, που δεν ξέρω αν παίζει επειδή δεν ανανεώνει ο Ανέστης, αλλά όπως και να το κάνεις, σου εμπνέει εμπιστοσύνη ρε παιδί μου. Χωρίς φυσικά να έχει απειληθεί, αλλά βλέπεις τα πατήματα του. Κυριότερα το θράσος του, που είναι απαραίτητο για την θέση αλλά και για μια ομάδα χωρίς προσωπικότητα.

Την οποίαν την διόρθωσε ο Μανόλο, με δύο σημιουργικούς μέσα. Τρομερά πράματα. Να μπαίνουν αυτοί που θα ήταν επιφορτισμένοι με την δημιουργία, στην σιγουριά του αποτελέσματος κι όταν σε κάνει να φαντάζεις άσχετος με το αντικείμενο. ΠΟυ δεν μας πειράζει καθόλου βέβαια, όταν έχεις καλή μπάλα, έχεις δείξει τρομερή διάθεση και μέταλλο, και φυσικά έχεις πάρει και την νίκη. Όταν έχεις πετύχει τον μονόδρομο και τον σκοπό σου. Που ήταν να ξανακερδίσεις την κορυφή. ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΜΑ. Και τρομερό ηθικό εν όψει Αυστρίας.

Η ΑΕΚ  ήταν καταπληκτική σήμερα. Επαγγελματικά, ερασιτεχνικά ή παικτικά, πήρε αυτό το οποίο έπρεπε,  κι αυτό που άξιζε. Χωρίς καμία διαιτησία, χωρίς καμία απειλή πίσω, και με μία ομαδική δουλειά. Η οποία έκανε πλέον να φαντάζουν οι αρχικοί παίκτες, αρκετά απαραίτητοι για να πετύχουν τον στόχο τους. Και τις αλλαγές περιττές – ασχέτως λεπτών συμμετοχής – για το τελικό σκορ. Φυσικά ο Μανόλο θα μπορούσε να εξηγήσει το πώς έφυγε ο Φερέρ, αλλά τα έχουμε πει : Οι λεπτομέρειες δεν ενδιαφέρουν παρά μόνο το αποτέλεσμα. Όποιος ξέρει μπάλα, ίσως και να μπορούσε να μας πει τίνι τρόπω αμυνόταν η ομάδα μας στο κέντρο. Σε ένα παιχνίδι όμορφο, που είχε και δυό δοκάρια στο τέλος, εκατέρωθεν.

Μπα, κι εσείς εδώ; Στο Ελ Πάσο; Πόσα χρόνια είχατε να έρθετε; Έχετε προκριθεί, τι ήρθατε να δείτε; Φανταστικός διάλογος είναι αυτός, που όμως θα μπορούσε να ήταν αληθινός όταν θέλεις να σκοτώσεις δυό ώρες, παρακολουθώντας ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον, και μοιράζεις αυτό το δίωρο για κουβεντούλα καφενειακή, χαλαρώνοντας μετά από ένα μήνα πολύ έντονο στην δουλειά.

Πέφτει λοιπόν, πολύς ο Λούντ για την ΑΕΚ; Όχι ρε παιδί μου, ούτε και θα μας χάλαγε. Απλά το σκεπτικό είναι οτι ψάχνουμε back up του Λόπεζ, που αμείβεται με 290 χιλιάρικα. Ο άλλος ψάχνει 500. Άρα είναι απαγορευτική κίνηση και μην ακούτε τα ηθικοπλαστικά περί αλογοτροφής κι οτι η ΑΕΚ δεν παίρνει παίκτες που θα μείνουν ελεύθεροι μετά από προσφυγές. Ή οτι ο Μελισσανίδης έχει καλές σχέσεις με τον Αλαφούζο ή οτι σέβεται το μεγαλείο του ΠΑΟ.

Είναι σαν να έβαζε σήμερα ο Μανόλο, έστω κι έναν βασικό. Για να κάνει τι; Να διδάξει μπάλα ; Δεν υπάρχουν αυτά. Το σημερινό παιχνίδι ήταν μονόδρομος για πλήρη αποχή όσων πρόκειται να τραβήξουν κουπί στην Λειβαδιά και στην Βιέννη. Επίσης μονόδρομος για να πάρουν κάποια λεπτά συμμετοχής κάποιοι που θα κληθούν να βοηθήσουν, καθώς και χωματόδρομος για εμάς που θα θέλαμε σε μια αποσυντινισμένη ορχήστρα, να δούμε τεχνικά χαρακτηριστικά κάποιων που θα μείνουν και κάποιων που θα μας κουνήσουν μαντήλι.

Το σύστημα λοιπόν 3-5-2 και μια χαρά το παιχνίδι μέχρι το μισάωρο, που είχαμε και το προβάδισμα. Οπότε να θυμίσω οτι ο Αλαφούζος δεν είναι πια κάτι στον ΠΑΟ, αλλά είναι και σε πλήρη συνεταιρισμό με τον Μαρινάκη. Επίσης να θυμίσω οτι ο Αλαφούζος βούτηξε τον Κουτρουμπή – κίνηση που θεωρήθηκε τότε unfair – αλλά να υπενθυμίσω οτι έχουμε βουτήξει, όχι μόνο τον Λυμπερόπουλο αλλά ολόκληρο το ιατρικό τμήμα του αντιπάλου. Σε παίκτη θα κολλούσαμε σαν ηθική Μελισσανίδη; Για να σοβαρευτούμε λιγάκι με τις μαλακίες των ηλίθιων του disinformation.

Διότι υπάρχει κι άλλο ένα κόλπο, που κάποιοι σκέφτονται σοβαρά. Για να πάρουν τα 32 μύρια από τη Nova, θα βάλουν όλοι πλάτη για την αλογοτροφή. Δηλαδή να αλλάξουμε τις αδειοδοτήσεις και να μην πέσει εξωαγωνιστικά ο ΠΑΟ. Για το οποίο βέβαια η φαλιμέντο συνδρομητική βάζει ρήτρα. Και καλά κάνει. Αλλά αυτά είναι από του χρόνου. Που η αλογοτροφή θα πέσει αγωνιστικά, αν βέβαια δεν βρεθεί κάποιος βαλτός να αναλάβει χρέη. Εκεί δεν υπάρχει ρήτρα φυσικά. Οπότε ο Μήτσος το παίζει ηθικός για να έχει το πλήρες πακέτο από την τηλεόραση. Και καλά κάνει. Όμως ο Χουλτ ούτως ή άλλως θα μείνει ελεύθερος μετά την προσφυγή. Ούτως ή άλλως ο ΠΑΟ θα έχει αποδυναμωθεί. Δεν είναι οτι η ΑΕΚ του πήρε παίκτη και τον αποδυνάμωσε, όπως το εμφανίζουν. Και στο τέλος, αν η ΑΕΚ ήθελε να βοηθήσει, θα μπορούσε να πάει να δώσει ένα ποσό στην αλογοτροφή και να πάρει τον παίκτη. Σιγά να μην δώσει λεφτά, λέω εγώ.

Βλέποντας λοιπόν την Καλλιθέα να έχει ισοφαρίσει, να μην συνεχίσουμε την κουβέντα; Ο Λιβάγια, τι άλλο να κάνει; Μέχρι και γκολ κατάντησε να βάζει. Κι είναι έτοιμη η ΑΕΚ λέει, να πάει να τον αγοράσει. 1,8 μύρια. Και ποιός την εμποδίζει; Μια ρήτρα είναι, που μπορεί και να κατέβει. Τι περιμένει; Δυό πράματα λέω εγώ : Ή το αν θα προκριθεί στην Ευρώπη, ή το αναμενόμενο ντεφοράρισμα του παίκτη. Λογικά πράματα πάλι,  με βάση τον σχεδιασμό, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Που και πάλι δεν είναι σίγουρο τι ομπρέλα θα ανοίξουμε. Εξαρτάται από την βροχή, τα τηλέφωνα με τον Κομπότη και το αν θα είναι καλά ο εορτάζων σήμερα στην Βιέννη.

Ρε συ, ο Μπάγιεβιτς είπε οτι θα ενισχυθούμε. Κι αρχίζει κι ο μήνας στοίχημα του Λυμπερόπουλου. Κάτσε ρε μαλάκα να δούμε λίγο δεύτερο ημιχρόνιο, διότι πλάκα έχει. Ο άλλος κάνει αλλαγές για να δείξει δουλειά και βάθος στο ρόστερ. Ευτυχώς βέβαια δεν βάζει κανέναν βασικό με εξαίρεση ίσως το κεντρικό δίδυμο. Που δεν είναι βέβαια και τόσο βασικό, όσο οι διαιτητές που προσλαμβάνει ο Ιβάν. Αυτός μάτια μου, την έχει δει αλλιώς. Όπως είχε προσλάβει την Καϊλή για δημόσιες σχέσεις και μετά πήρε χαμπάρι οτι βγήκε Σύριζα. Τουλάχιστον, της έριξε κανά πούτσο; Ρε κάτι απορίες !!!

Θα πάρουμε λοιπόν, μίνιμουμ δύο παίκτες. Σύριζα έχουμε, στα αριστερά ψάχνουμε ενίσχυση έστω και σαν σημειολογία. Στα οργανωτικά; Κάτσε ρε. Έχουμε Αϊντάρεβιτς και Κονέ σαν δίδυμο. Τι; Παίζουν κι οι δύο σήμερα; Και τι έγινε ; 2-2 είμαστε με τόση δημιουργία, με ένα γκολ άκυρο από την Καλλιθέα και χωρίς κόφτη. Ξέρεις,  οι αποστάσεις του πρώτου της σούπερ λίγδας έχουν μικρήνει πολύ από τον τελευταίο της δεύτερης κατηγορίας. Δεν βλέπεις που μέχρι κι ο Βινίσιους μπορεί να βοηθήσει; Έτσι όπως το λες, έχεις δίκιο και για τον Καρανίκα που συμβουλεύει τον Τσίπρα.

Ο Περέιρα όμως παίρνει τριάντα χιλιάρικα τον μήνα. Και κάνει ταξίδια. Οι Έλληνες διαιτητές είναι απλήρωτοι. Πάλι αδικία από την τρόικα. Όχι βρε, δεν είναι έτσι. Μπορείς να ελέγξεις άνθρωπο καλά πληρωμένο; Διακοσμητικός είναι ο άνθρωπος να σου βγάλει τα νέα φιντάνια, για να τα παραλάβουν οι παράγοντες  και να τα κάνουν διεθνείς. Πού να τρέχεις τώρα να κάνεις ομάδες και μαλακίες; Με μια πουτάνα για το Σάββατο κι ένα χιλιάρικο, όλοι είναι ευτυχισμένοι. Δημοσιογράφοι, παράγοντες και κόσμος. Είναι μεγάλη χαρά σου λέω, σαν του Γιούση που έδειξε κίνηση στην περιοχή και του μετρήσανε μόνο δύο γκολ. ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ, ευχάριστη νότα στην δουλειά του Αλέφαντου, που είναι κάντε ό,τι θέλετε.

Ο Μπακασέτας γιατί μπήκε γαμώτο; Κοίτα αδερφέ, η ΑΕΚ είναι ομάδα των δικαιολογιών. Αν δεν πάει καλά μεθαύριο, θά έχει να λέει για σήμερα. Όπως λέει ο Τσίπρας για τις λοταρίες των αποδείξεων. Πόσο ξεφτίλα κράτος. Να αμείβεσαι αν δεν κλέβεις. Ή να βιάζεσαι να κάνεις αντιπλημμυρικά επειδή μπορεί να πέσει μια βροχή και να πάρουν μπρος οι χείμαρροι πνίγοντας μια πόλη που έχει χτιστεί πάνω σε ρέμματα. Αλλά να είμαστε καλά για την συνέχεια. Πολλά μπορείς να πεις την ώρα που βλέπεις ένα αδιάφορο παιχνίδι στο οποίο όμως κερδίσαμε. Και πολλά συγχαρητήρια. Μένει να δούμε τα συμπεράσματα των υπεύθυνων για το ποιοί αναπληρωματικοί μπορούν να βοηθήσουν την κανονική ομάδα.

Παιχνίδι χωρίς αύριο φυσικά, και παιχνίδι μονόδρομος για την κορυφή. Μάλλον το πιο εύκολο μέχρι την μεταγραφική περίοδο. Με επιβεβλημένο rotation ασχέτως αν ήταν ή δεν ήταν τραυματίας ο Σιμόες. Εγώ μάλιστα θα έκανα ακόμη μεγαλύτερο με τον Βράνιες και τον Λόπεζ, αλλά ο Μανόλο ήθελε να δείξει οτι χρειάζεται εξτρέμ. Οπότε είχαμε και μερικές αλχημείες, άλλες δικαιολογημένες κι άλλες αδικαιολόγητες για παγκίτες  που θα μπορούσαν να βοηθήσουν αλλά και να πάρουν χρόνο συμμετοχής εν όψει της συνέχειας.

Η ΑΕΚ φάνηκε οτι κατέβηκε με ένα απλό 4-3-3 και με διάθεση να μην είναι αυτή, που θά πάθει κάποια πλημμύρα. Μπήκε με κέφι και με ρυθμό, με διάθεση να παίξει μπάλα, να πάρει την κατοχή, να ελέγξει την ροή του αγώνα και να απειλήσει από τον άξονα με τον Μπακασέτα και τον Αϊντάρεβιτς, καθώς και από τα πλάγια με τον Λόπεζ και τον Λάζαρο. Αυτά φυσικά δεν τα είδαμε στο πρώτο μέρος.

Ή μάλλον είδαμε την γνωστή διγλωσσία της αδούλευτης επιθετικής ανάπτυξης. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις οτι έχεις τον Λόπεζ εξτρέμ με σκοπό να κάνει σέντρες αλλά να μην έχεις φορ περιοχής; Πώς αλλιώς να εξηγήσεις οτι ο Λάζαρος δεν ήταν δεξιά αλλά να μπερδεύει συνεχώς την επιθετική ανάπτυξη κλέβοντας την θέση του Πορτογάλλου; Είδαν κι απόειδαν οι παίκτες, που δεν βρίσκανε λύσεις, σουτάροντας από τα σαράντα μέτρα, κι άρχισαν να ρωτάνε τον πάγκο για τις θέσεις τους. Λες και βρέθηκαν σήμερα, σαν παρέα καφενείου, και τακτοποιόντουσαν μόνοι τους.

Και πάνω που είχαν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια με κάποιες προσπάθειες για πολύ μακρινά σουτ από τον άξονα, μίλησαν οι επιστήμονες του πάγκου και βάλανε σέντερ φορ τον Λάζαρο και τον Λιβάγια, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν πού παίζει ο Λόπεζ και γιατί η ΑΕΚ δεν είχε τίποτα από το δεξιό φτερό. Οπότε εκεί που το μπέρδεμα έγινε ακόμα χειρότερο, μίλησε η σπουδαία τεχνική κατάρτιση του Λιβάγια, που με μία ατομική προσπάθεια, πέτυχε ένα κρίσιμο γκολ.

Κρίσιμο για την όλη διαχείριση του αγώνα, που δεν έβγαινε τίποτα. Ο Πατίτο είχε πάρει λεπτά, αλλά σήμερα δεν έκανε. Ο Κονέ επίσης. Ο Γιακουμάκης επίσης. Ο Τσιγκρίνσκι ήταν πιο χρήσιμος προχθές. Τι να πω; Τίποτα. Απλά κουνάς το κεφάλι, κι ευχαριστείς τον Θεό που είχαμε αντίπαλο πολύ λίγο, που πήγε να μας αντιμετωπίσει με φουλ παθητική άμυνα και κάποια πιθανότητα αντεπίθεσης, με έναν μόνο μπροστά. Ευτυχώς χωρίς κάποιον κίνδυνο για εμάς, που πουθενά δεν είχαμε σοβαρή ομαδική λειτουργία αλλά μόνο ατομικές ενέργειες. Αυτό δηλαδή που διδάσκει ο Μανόλο.

Και ρωτάω τώρα εγώ. Προχθές ο Τσόσιτς ήταν επικίνδυνος για τενοντίτιδα, σήμερα ήταν καλά; Ο Λαμπρόπουλος δηλαδή,  γιατί δεν έπαιξε από την αρχή; Δεν θέλω απάντηση ρε παιδιά. Απλά να βλέπουμε τις μαλακίες με τις οποίες ξεκίνησε το δεύτερο μέρος. Πέραν του αναμενόμενου ξεμπλοκαρίσματος που θα είχαμε, μετά το άνοιγμα του σκορ. Όπως και να το κάνεις, η ιστορία ήταν να μπει κάποιο γκολ, και μετά θα μπορούσαμε να πάμε για συντριβή. Με τον χορό των γκολ να τον σέρνει ξανά ο Λιβάγια, βάζοντας και δεύτερο τέρμα. Πραγματικά ο καλύτερος σήμερα, αλλά και ο πιο χρήσιμος.

Και πλέον το παιχνίδι θα ήταν ιδανική διαδικασία για περαιτέρω rotation και πιο ορθολογικό παίξιμο, ειδικά όταν ο Λάζαρος πειθάρχησε στην θέση και στον ρόλο του. Κι έτσι έγινε. Η ομάδα ανέβηκε, έπαιξε ολόσωστη κυριαρχία απαλλαγμένη από το άγχος του πρωταθλητισμού, έμπαινε κατά κύματα στην αντίπαλη περιοχή, και η μια ευκαιρία διαδεχόταν την άλλη. Ο Πλατανιάς να μην ξεχνάμε είχε βγει ελαφρώς πιο μπροστά κι άρα οι διάδρομοι δημιουργήθηκαν, και τα μάτια μας ξεκουράστηκαν μετά την ταλαιπωρία του πρώτου μισάωρου με τον Αλέφαντο της Ισπανίας που έχουμε μπλέξει.

Οπότε κι άλλη κριτική δεν χρειάζεται να γίνει. Η ΑΕΚ έπαιξε πολύ καλά, και μετά κατέβασε στροφές απέναντι στην συμπαθή ομάδα που αυτομόλησε κι άρα σωστά πηγαίνει στην δεύτερη κατηγορία. Εμάς δεν μας ενδιαφέρουν αυτά. Εμείς κοιτάμε τι μπορούμε να παίξουμε και τι μπορούμε να βελτιώσουμε. Που μέχρι τις μεταγραφές, πρέπει να είναι ο ψυχισμός μας σε επίπεδο ψυχραιμίας για τον τίτλο. Μια ψυχραιμία που την μετέδιδε ο Μάνταλος και που είχαν συμβιβαστεί όλοι. Ενώ τώρα, όλοι θέλουν να βρουν κάποια λύση, όπως μπορούν. Βλέπετε οτι αν εμείς λέμε οτι δεν έχουμε προπονητή, σκεφτείτε τι λένε κι αυτοί που θεωρητικά προπονούνται με τον Αλέφαντο. Όμως ας σταματήσουμε εδώ, κι ας πούμε οτι δίπλα στον Λιβάγια, ήταν πολύ καλοί κι ο πρόθυμος Λάζαρος, μαζί με τον Γαλανόπουλο που μάζεψε τον χώρο δράσης του Σιμόες. Οπότε συγχαρητήρια σε όλους για την κορυφή.

Πολύ σοβαρό παιχνίδι για την τσέπη μας, για την μελλοντική τσέπη μας με την άνοδο εκατό θέσεων μίνιμουμ στην ειδική ευρωπαϊκή βαθμολογία, για την περαιτέρω ενίσχυση μας παικτικώς, και για το ονόρε μας. Με αυτήν ακριβώς την σειρά, αγαπητοί διαφορετικοί που όμως μας πείραζαν μόνο τα κωλοδάχτυλα του Περέιρα κι όχι του Χιμένεθ. Απέναντι σε αντίπαλο που θεωρητικά τον έχουμε λόγω της αγωνιστικής τωρινής του κατάστασης αλλά και λόγω ειδικών συνθηκών ( ολόκληρο το market pool στα χέρια μας ). Με καλό καιρό και με πληρότητα παικτών που έχουν απομείνει. Συνθήκες ιδανικές θα έλεγα.

Ξεκίνημα λοιπόν του αγώνα, με ένα ακατανόητο 3-5-2 από πλευράς Χιμένεθ. Γιατί ακατανόητο; Διότι όταν πηγαίνεις για τη νίκη, αλλά κι όταν η αδύνατη ιστορία της Ριέκα είναι η άμυνα, πρέπει να μην είσαι προπονητής – τυχαία δεν τα έγραφα αυτά προχθές – για να φορτώσεις την αμυντική σου λειτουργία και να μην πιέσεις ψηλά. Ψιλά γράμματα αυτά βέβαια για κάποιους που λένε οτι σάλταρα.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά της ανικανότητος. Όπως και να το κάνεις, το οποιοδήποτε σύστημα το παίζουν οι παίκτες. Απίστευτα νωθροί και νευρικοί, ασύνδετοι και πλακωμένοι κάτω από το βάρος των περιστάσεων. Οι επιθετικοί εντελώς αποκομμένοι μπροστά, οι χαφ ούτε ξέρανε για ποιό λόγο μπήκαν στο παιχνίδι, οι δε αμυντικοί είχαν το μυαλό τους στα μπουζούκια. Τι είδαμε; Δυό γκολ από τον αντίπαλο, δυό δοκάρια και τρεις πολύ καλές ευκαιρίες, που θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει συντριβή.

Φυσικά ο κόουτς Χιμένεθ, στην μισή ώρα αντέδρασε. Αλλαγή ο Γκάλο, κι αλλαγή συστήματος με τέσσερις πίσω και τον Λιβάγια μέσα. Ας πούμε 4-3-3, μέσα σε μια τρικυμία κακής ψυχολογίας, μηδενικής οργάνωσης παιχνιδιού και  κάκιστης αμυντικής λειτουργίας είτε ομαδικά είτε ατομικά. Ήταν αδύνατο να γίνει κάτι αφού άλλες εντολές είχαν δοθεί, κι αλλιώς παίζανε πια λόγω αλλαγής συστήματος αλλά κι αλλαγής δεδομένων.  Ήταν μια ΑΕΚ ναυάγιο κανονικό, μια πολύ μικρή ομάδα,  απέναντι σε έναν αντίπαλο που φάντασε ομαδάρα, που σε κάθε αντεπίθεση του μύριζε γκολ λόγω σκορποχωριού δικού μας πίσω, και που κάθε σώφρων Αεκτζής καρτερούσε το διάλειμμα για εντολές ή για παραπάνω τύχη, σαν αυτή που κόντρα στον Θεό είχαμε στην μείωση του σκορ από τον Αραούχο. Κόντρα στην λογική του αγώνα που ήταν για 0-3 αλλά δεν έχει σημασία. Κάποιοι θα πουν οτι ο Χιμένεθ διόρθωσε. Ποιόν; Η γιαγια είπε οτι ευτυχώς ο Θεός μας έσωσε από τον σεισμό, αλλά δεν μας είπε ποιός έστειλε τον σεισμό.

Ένας σεισμός αναμενόμενος που ήρθε στο δεύτερο μέρος. Το σύστημα σωστό και το πάθος στο κανονικό επίπεδο. Για την ανατροπή του σκορ και την πιθανή νίκη. Με τον Λιβάγια να κεντάει και με ανεβασμένους πλέον τους πάντες, αλλά κύρια τον Μπακασέτα και τον Μπακάκη, δίπλα στον από την αρχή επαγγελματία Σιμόες. Σκληρές κι έγκαιρες επεμβάσεις απέναντι σε μια Ριέκα που είχε υποχωρήσει ελαφρώς, αλλά αποδείκνυε οτι στο παιχνίδι ήταν λόγω κάκιστης απόδοσης της ΑΕΚ. Πραγματικά τα σωστά που βλέπαμε, είχαν σχεδόν ισοφαρίσει όλα τα λάθη που είχαμε κάνει στο πρώτο μέρος.

Τακτικά δεν είχαμε κάτι το σπουδαίο αφού και πάλι στηρίχτηκε η ομάδα στις ατομικές ικανότητες των παικτών. Αυτό έχουμε παιδιά. Μια κάποια ποιότητα και μια αδούλευτη ομάδα. Που όμως προσέφερε αγωνία και ηδονή, θέαμα και διάθεση, κι ένα τρομερό παιχνίδι εφάμιλλο αλάνας. Χωρίς καμία υπερβολή αυτό. Φάνηκε πόσο αδούλευτοι είμαστε στα στημένα του αντιπάλου, στο δε δοκάρι μας με τον Αραούχο που την πάσα την έκανε ο Τσιγκρίνσκι. Αλλά ας μην παραπονιόμαστε.

Ας δεχθούμε την μοίρα μας σαν Αεκτζήδες. Δεν μας ταιριάζει ο τίτλος του φαβορί, και δεν μπορούμε να είμαστε το αφεντικό. Μπορούμε και λειτουργούμε όταν έχει φύγει το άγχος και μοιάζουν όλα χαμένα. Αυτά είναι θέματα προπονητή, που είναι πολύ τυχερός σήμερα που στο δεύτερο μέρος οι παίκτες όλοι τον γράψανε στ’ αρχίδια τους και παίξανε για την πάρτη τους – με εξαίρεση τον άθλιο Λόπεζ – και πήραν ένα αποτέλεσμα μέτριο απέναντι σε έναν αντίπαλο ποντίκι, διεκδικώντας πλέον την πρόκριση μακριά από την Ελλάδα. Εκεί που θριαμβεύουν όλοι οι Έλληνες.

Φυσικά και είναι μαγική εικόνα ο τίτλος του άρθρου. Απλά είναι μια απάντηση σε όσους θεωρούν οτι με μεγαλύτερη εμπειρία από την προπονητική του δράση κάπου στην Αραβία, κάπου ωρίμασε, κάπου άλλαξε, και κάπου διαχειρίζεται πιο λογικά τις καταστάσεις. Αλλάζει κανείς στα πενήντα του;

Όμως το θέμα μου δεν είναι να κάνω ψυχολογία αλά Γιάλομ. Το θέμα μου είναι τι προσφέρει στην ΑΕΚ ο συγκεκριμένος περίεργος τύπος. Που γύρισε πέρσι στην ΑΕΚ για να την κάνει ομάδα μετά τις μαλακίες των υπεύθυνων που την αφήσει στα χέρια κάποιων εντελώς άσχετων με το επάγγελμα. Την έκανε; Αν πάρουμε μόνο τα αποτελέσματα, την έκανε. Έχοντας μάλιστα την διακιολογία οτι ούτε την προετοιμασία έκανε, ούτε και το έμψυχο δυναμικό διάλεξε. Πρωτιά στα μπαράζ και συμμετοχή στον τελικό, μπορεί η πονηράδα μας να κάνει συνειρμούς ( σωστούς ), αλλά σίγουρα πιστώνονται στον Χιμένεθ.

Φέτος όμως είναι αλλιώς. Τις βάσεις τις έβαλε αυτός, κι άρα έχουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Στην επιλογή των τακτικών, στην επιλογή ή την ανοχή των μεταγραφών, καθώς και στην υπεράσπιση των στόχων της ομάδας. Τι έχουμε λοιπόν; Σαφέστατα επιτυχία. Είμαστε πρώτοι, τι κύπελλο προς στιγμήν δεν είναι κάτι που συζητάμε διότι δεν έχει πάρει φωτιά, και τολμώ να πω οτι έχουμε προκριθεί στην Ευρώπη. Μπορεί να παίζουν κι άλλες δυνάμεις δίπλα στον Χιμένεθ, αλλά ΑΥΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ εν Ελλάδι. Άρα το όλο μείγμα είναι θετικό.

Μπορεί λοιπόν δυό άνθρωποι που είναι παντρεμένοι, να παραμένουν έτσι και μετά απο κάμποσα χρόνια. Και η κοινωνία να λέει τα δικά της για την επιτυχία της σχέσης και λοιπά γλυκανάλατα. Ασχολείται με λεπτομέρειες; Μπαίνει στην ουσία; Το ψάχνει λίγο παραπάνω; Είναι πράγματι έτσι τα πράγματα όπως φαίνονται; Όλοι ξέρετε κι έχετε την άποψη σας.

Ας θυμηθούμε λοιπόν τι δίδασκε το καλοκαίρι ο Χιμένεθ. Το παίζει; Η απάντηση είναι αρνητική. Άλλο σύστημα χρησιμοποιεί, πράμα που δείχνει οτι ούτε το έμψυχο δυναμικό αξιολόγησε σωστά, ούτε οτι τελικά εμπιστεύτηκε τον εαυτό του και την κρίση του. Τα αποτελέσματα τον οδήγησαν σε αυτό που βλέπουμε, καθώς και η ανυπαρξία ουσιαστικών αντιπάλων. Αυτό σημαίνει ευελιξία πνεύματος; Ναι, αν δεχθούμε το μυθιστόρημα του Όργουελ οτι περιγράφει σωστά γενικές συνελεύσεις γουρουνιών.

Διότι η αλήθεια είναι οτι η ΑΕΚ δεν παίζει μπάλα, κι είναι περισσότερο προσεκτική στο να μην χάσει από το να δημιουργήσει. Κι εδώ φαίνεται καθαρά οτι ο Χιμένεθ υστερεί στο δημιουργικό ποδόσφαιρο, εμπιστευόμενος πιο πολύ τις ατομικές ικανότητες των παικτών, παρά μια διδαγμένη ανάπτυξη παιχνιδιού, που παίζεται πάντα ίδια, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο κι ανεξάρτητα από τις όποιες απουσίες έχει η ομάδα. Έτσι κάπως κρίνεις τον προπονητή.

Όπως τον κρίνεις κι από τις εναλλακτικές που έχει επιλέξει : Υπάρχει δεύτερο αριστερό μπακ; Υπάρχει δεύτερο αμυντικό χαφ; Υπάρχουν εξτρέμ; Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις βέβαια, που οδηγούν στην εξής ξεκάθαρη απάντηση : Ο Χιμένεθ είναι καλός κόουτς, αλλά δεν είναι καλός προπονητής. Τέτοιος ήταν κι ο Τσαϊκόφσκι για όσους θυμούνται, το ανάποδο ήταν ο Φάντροκ, πάλι για κάποιους παλιούς. Εν αντιθέσει με τον Μπάγιεβιτς, που είχε ηρεμία, μεθοδικότητα και πλάνο. Και που η ομάδα έπαιζε ό,τι έπαιζε, ανεξάρτητα από το ποιός ήταν στην θέση.

Κάπου εδώ εξηγούνται και τα νεύρα του. Είναι φυσική απόρροια ενός ανθρώπου που ζει έντονα το παιχνίδι, ασιθανόμενος πιο πολύ ποδοσφαιριστής, παρά προπονητής που έχει εμφυσήσει στην ομάδα του την σιγουρά της τακτικής και του ορθολογισμού της ανάπτυξης. Γι’ αυτό και βλέπουμε συνεχείς αλλάγές συστημάτων την ώρα των αγώνων, που σχεδόν όλοι του έχουν στραβώσει, ειδικά όταν παίζει σαν φαβορί και δεν ταμπουρώνεται πίσω για να πάρει ισοπαλίες από τον Πλατανιά της Ευρώπης φέτος. Είναι ένας κασκαντέρ κοινώς χωρίς καμία συνοχή στην σκέψη του ή στην δουλειά του. Είναι ένας Ισπανός Λεμονής εν άλλοις, χρήσιμος ασφαλώς στο μπουρδέλο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αυτό λοιπόν το φαινόμενο, θα το δούμε έντονα στα προσεχή παιχνίδια. Που θα είμαστε η γάτα απέναντι στα ποντίκια. Ριέκα, Πλατανιάς, Αούστρια, Λειβαδιά, Κέρκυρα και Απόλλων. Μονόδρομοι παιχνίδια όλα για νίκες, αλλά και καλό θέαμα με μπάλα. Απαίτηση για κάθετο ποδόσφαιρο και για νίκες με καλό θεάμα. Εκεί θα επιβεβαιωθούν αυτά που λέω. Εκεί που δεν θα χρειάζεται κόουτς αλλά προπονητής. Διότι αν κι εκεί χρειαστεί κοουτσάρισμα, αυτό που λέω θα γίνει ακόμα πιο οφθαλμοφανές.

Να πιστώνουμε λοιπόν ή να χρεώνουμε τα πάντα στην σωστή αναλογία. Ποιόν πελάτη θέλει η ομάδα ή ποιά γυναίκα τελικά εκτιμήσαμε στην ζωή μας; Αυτή που θυσιάστηκε για να κάνει τα παιδιά μας ή την άλλη που έκανε καλές πίπες; Όλες χρειάζονται αλλά κάποιες παίρνουν πιο πολύ credit. Κι ο Φάντροκ δεν πήρε πρωτάθλημα, αλλά ήταν Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ που συσπείρωσε ακόμα και αλλόθρησκους στην Φιλαδέλφεια. Και πάνω στην δουλειά του πορεύτηκαν αργότερα οι Τσικ και Σταματιάδης, που απλά σαν κόουτς πήραν μόνο αποτελέσματα και τίτλους, αλλά φυσικά μετά από δύο χρόνια, όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε διότι απλά δεν ήταν προπονητές.

Τι είναι λοιπόν ο νέος Χιμένεθ. Ό,τι ήταν κι ο παλιός. Ένας ψυχάκιας, που δεν βελτιώνει κανέναν παίκτη – ακόμα δεν έχει βρει θέση στον Κλωναρίδη ή στον Μπακασέτα -, ούτε κι εμφανίζει αυτοματισμούς ή κάποια πεπατημένη στρατηγική τακτικής. Κι είναι σίγουρο οτι όταν φύγει, πίσω του θα υπάρχει καμένη γη σε επίπεδο οργάνωσης ή νορμάλ διάδοχης κατάστασης. Δεν χρειάζονται κι άλλες αναλύσεις. Τα πάντα φαίνονται όταν για δεύτερο συνεχές ντέρμπυ αποβάλλεται για εισβολή στον αγωνιστικό χώρο, κι εν συνεχεία αποδεικνύει τον καραγκιοζισμό του κάνοντας κωλοδάχτυλα. Ξαναλέω, αφού έχει αποβληθεί. Δηλαδή μη έχοντας συναίσθηση της τιμωρίας του, αφήνοντας την ομάδα μόνη της στην προπάθεια κάποιας ανατροπής αποτελέσματος, αλλά και στα πρόθυρα να μην την κοουτσάρει για κάποιο χρονικό διάστημα με τιμωρία απαγόρευσης εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους.

Φυσικά κάποιοι θα πουν οτι πιθανές βαθμολογικές απώλειες θα είναι συνέπεια οτι ο Χιμένεθ είναι τιμωρημένος. Μας αφήνουν παγερά αδιάφοροι αυτοί, διότι ταιριάζουν με τους άλλους που είχαν σηκώσει το πανό με το vamos bien. Και μας αφήνουν αδιάφορους, διότι η ομάδα έδειξε οτι πουθενά δεν της χρειάζεται ο Χιμένεθ όταν οι πάντες δρουν αυτοβούλως κι εκμεταλλεύονται τα προσόντα τους. Κάπως έτσι δεν έγινε και η ισοφάριση στην λεωφόρο; Ακούει ο Λιβάγια τον Χιμένεθ; Πότε; Όταν αυτός δεν υπάρχει στον πάγκο; Ε, κάπως έτσι χάνονται και τα αποδυτήρια και κάπως έτσι αποδεικνύεται οτι ο Χιμένεθ είναι για το καφενείο και την παρέα, και πάμε γερά με τσαμπουκά διίτ είμαστε ΑΕΚ κι είστε παικταράδες.