Η «σταθεροποίηση της οικονομίας» πρέπει να οδηγήσει «σε εκλογίκευση της πολιτικής αντιπαράθεσης με το να κατέβουν οι τόνοι του άγριου φανατισμού». Ποιος τα λέει αυτά; Ποια είναι αυτή η νηφάλια φωνή που κηρύττει καταλλαγή; Είναι ο ίδιος που λίγες ώρες πριν είχε χλευάσει τον Πύρρο Δήμα αποκαλώντας τον τάχα μου «πολιτικό εξόριστο». Και τον είχε απαξιώσει ως «βουβό βουλευτή», χρεώνοντάς τον ταυτόχρονα στον Κυριάκο Μητσοτάκη – «τον έξι μηνών πολιτικό κρατούμενο». Είναι ο Δημήτρης Παπαδημούλης.
Το να ζητάει ο Παπαδημούλης να «κατέβουν οι τόνοι του φανατισμού» είναι σαν να απευθύνει έκκληση για σεμνότητα ο Γιάνης Βαρουφάκης. Παρκαρισμένος από το κόμμα του σε ένα ρόλο αδιάφορο για τα εγχώρια πράγματα, ο ευρωβουλευτής δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί, εκτός από το Twitter. Δεν έχει άλλο μέσο για να διεκδικήσει την ανέλκυσή του στον συριζαϊκό κουβά.
Ακόμη, όμως, κι αν δεν υπήρχε το προσωπικό κίνητρο, θα ήταν δύσκολο να εξαιρέσει ο Παπαδημούλης τον εαυτό του από τους κανόνες που επιβάλλει η κομματική γλώσσα. Λέμε συνήθως από αυτοματισμό ότι αυτή είναι η γλώσσα των κοινωνικών δικτύων. Κανένα δίκτυο, όμως, δεν ευθύνεται για τους χρήστες του. Κανένας αγωγός δεν φταίει γι’ αυτά που μεταφέρει.
Οι μέθοδοι που ο Παπαδημούλης επιστράτευσε κατά του Πύρρου Δήμα δεν είναι του Παπαδημούλη. Η μισαλλόδοξη στοχοποίηση όποιου αποκλίνει από το κυβερνητικό αφήγημα, ο στιγματισμός του ως δήθεν πράκτορα αντικυβερνητικών σκοπιμοτήτων, ανήκει στο καθιερωμένο κομματικό ρεπερτόριο. Πρόκειται για ένα ρεπερτόριο που έχει δοκιμαστεί ενάντια σε δικαστές που «εμποδίζουν», σε δημοσιογράφους που ενοχλούν, σε καθηγητές που σκέφτονται να μεταναστεύσουν και, εσχάτως, ενάντια σε ολυμπιονίκες που έχουν ήδη εξωθηθεί σε μετανάστευση.
Η φράση που αποκαλύπτει όσο λίγες το ιδεολογικό ύφασμα αυτού του ρεπερτορίου είναι το «ας φύγουν». Ας φύγουν, είπε ο υπουργός Παιδείας, όσοι δεν ανέχονται το γαβρόγλειο πανεπιστήμιο. Ας μείνει, είπε σκωπτικά ο Παπαδημούλης, ο Πύρρος στις ΗΠΑ μέχρι το 2028 – μέχρι τότε θα κυβερνάμε. Αφού δεν μπορεί η χώρα να περιτοιχιστεί, ας αποτοιχιστούν οι ανεπιθύμητοι. Κάπως έτσι ο ευρωβουλευτής της Αριστεράς έφτασε να συντονίζεται με εκείνους που στο Twitter πανηγύριζαν για τον «Αλβανό» που, επιτέλους, μας άδειασε τη γωνιά. Κάπως έτσι ο Παπαδημούλης αναδεικνύεται σταθερά σε ζωντανή διάψευση όσων νομίζουν ότι ο Πολάκης είναι μοναχική παραφωνία.
Αν σε κάτι διαφέρει ο τρόπος του Παπαδημούλη από εκείνον του Πολάκη δεν είναι στην ωμότητα, αλλά στην καταγωγή της. Το βίαιο ύφος του Πολάκη είναι αβίαστο. Ακατέργαστο. Το ύφος του Παπαδημούλη όμως αποκτήθηκε με πολλούς κόπους. Με τη μέθοδο της Ντόλι Πάρτον, της ιέρειας της κάντρι, που έχει υποβληθεί σε πολλούς κόπους για την εικόνα της.
«Δεν έχεις ιδέα», είχε πει, «πόσο κοστίζει να φαίνεσαι τόσο φτηνή».
Το κειμενο ειναι του Μιχαλη Τσινστινη απο την Καθημερινη.
Η φωτο πανω ειναι χωρις λογια απλα, η φωτο κατω bonus. O ενας μολις εχει κατεβει απο ζεϊμπέκικο (το τοτε asset με τα χερια στις τσεπες) ο αλλος εχει ντυθει Νταλτον. Στη μεση αυτος που ΄ξεχασε’ να δηλωσει 1,8εκκ ευρω..και εχει στραβα τη ζωνη και ΞΕΚΟΥΜΠΩΤΟ το σακακι σα ταβερνιαρης. Το οποιο ειναι ξεκουμπωτο ΜΟΝΟ οταν καθεσαι. Που θελετε και σακακια..ΓΥΦΤΟΥΛΕΣ.
