…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Να το πάμε ήσυχα. Είχα φόβο για το σημερινό. Λόγω των βραβεύσεων πριν το παιχνίδι. Πάντα αυτές δεν φέρνουν θετικά αποτελέσματα. Ευτυχώς διαψεύστηκα με το τελικό σκορ. Πέρα από τον φόβο, όμως, είδα τρομερό κόσμο σήμερα. Δεν μιλάμε για sold out απλό. Μιλάμε ότι το γήπεδο ήταν κάργα. Πολύ κάργα φίλτατοι και φίλτατες.

Και πριν μπω στην κριτική του αγώνα, να πω εδώ, σε ξεχωριστή θέση, ευδιάκριτα, ότι σήμερα είχαμε και την πρώτη γιούχα για την ομάδα από όλο το γήπεδο. Σημαντικό αυτό, κι ενδεικτικό για αυτά που θα πω.

Που είναι πολύ απλό : Η ΑΕΚ ήταν κακή, αδιάβαστη και χωρίς ρυθμό. Το σκορ είναι μαγική εικόνα και κάνει να φαίνεται σαν μια νίκη εύκολη, ενώ ήταν πολλή δύσκολη. Χωρίς να υπάρχει αντίπαλος που να πιστεύει σε ανατροπή και χωρίς να έχει επιθετικούς προσανατολισμούς. Ένας αντίπαλος όμως που σε κανένα σημείο του αγώνα αφού έμεινε με δέκα παίκτες, δεν στο έδειχνε.

Αν πάμε αναλυτικά, θα πούμε ότι η ΑΕΚ δεν είχε σήμερα πλάγια μπακ, ενώ είχε σε κακή μέρα τον Σιμάνσκι και τον Πινέδα. Δεν απέκτησε σχεδόν ποτέ κυριαρχία στο κέντρο, ενώ ήταν τρομερά προβλέψιμη στο παιχνίδι που υποχρεώθηκε να κάνει από τον άξονα, αφού ούτε κι επιθετικά ο Άμραμπαντ πρόσφερε κάτι.

Είχε όμως η ομάδα μας έναν σούπερ ρολίστα, που λέγεται Αραούχο. Τι άλλο να κάνει ένας παίκτης; Πήρε το πέναλτυ ( πάρσιμο πιο πολύ παρά κάτι άλλο ), προσπάθησε να κόψει όσο μπορούσε το παιχνίδι πάσας του Άρη, έτρεξε παντού και στο τέλος έδωσε και μια ασίστ για ένα ακόμα γκολ. Πολύ κοντά του ήταν σήμερα ο Γιόνσον, κι από εκεί και πέρα το χάος. Και κυριολεκτώ, εξαιρώντας τον Αθανασιάδη που με μία σούπερ απόκρουση κράτησε την ομάδα μας στο παιχνίδι. Αν η ΑΕΚ ισοφαριζόταν, πολύ δύσκολα θα κέρδιζε το παιχνίδι.

Ξαναλέω, ήμασταν κακοί. Κι είναι κακός οιωνός για τα παιχνίδια που έρχονται. Σε αντίθεση με τον καλό οιωνό, που φυσικά είναι οι επιστροφές του Γκατσίνοβιτς και του Ελίασον, και τους οποίους τους έριξε ο Αλμέιδα στο παιχνίδι, και λόγω αυτών των αλλαγών κερδίσαμε σήμερα. Δηλαδή λόγω του βάθους του πάγκου και φυσικά λόγω γηπέδου. Και σήμερα παίρνει άριστα ο Αλμέιδα, αφού ούτε δυό αμυντικά χαφ χρειάζονταν από ένα σημείο και μετά, και χρειαζόταν κάποια βοήθεια η ομάδα μπροστά σε ταχύτητα και σε φαντασία. Όλα αυτά βοηθήθηκαν φυσικά κι από την παρουσία του Μάνταλου, που έδωσε μια κάποια ηρεμία.

Και πρέπει το τεχνικό τημ να το προσέξει αυτό. Να μην παρασυρθεί από την εμμονή στο ίδιο σχήμα και στις αλλαγές αργά. Να διαχειριστεί το ρόστερ καλύτερα και να καταλάβει γιατί ο Αραούχο αναγκάστηκε να κάνει τόσα φάουλ σήμερα, αφού δεν υπήρχε παίκτης για να κόψει τον Άρη. Να ξεφύγει από την εμμονή με τον Γκαρσία – λογικά ήταν ο χειρότερος σήμερα – και να βγάλει τον πλουραλισμό που του δίνουν οι παίκτες του.

Που σήμερα δεν είχαν πρεσάρισμα ψηλά και δεν είχαν και καθόλου ψυχραιμία να γυρίσουν την μπάλα και να κουμαντάρουν τον όποιον ρυθμό υπήρχε. Και δεν είχαν και τελική αμυντική σιγουριά. Είναι τρομερό στο γήπεδο αυτό και με σκορ 3-0, να μην μπορείς να βρεις διακριθέντα. Και δεν γκρινιάζω. Μιλάω γι΄αυτά που είδα, αυτά που ένοιωσα και αυτά που μίλαγα με τους διπλανούς μου.

Να πω και κάτι για την διαιτησία. Φάνηκε ότι ανέκοπτε την ομάδα μας. Μπορείς να το δεις κι έτσι αν είσαι καρπουζάς στην λαϊκή αγορά. Εκεί που χρειάστηκε, ήταν παρών. Στο πέναλτυ, στην κόκκινη και στην διαχείριση της φάσης του Αθανασιάδη. Για να μιλάμε σοβαρά. Όλα τα άλλα είναι απλές οδοντόκρεμες, όπως θα έλεγε και η παλιά διαφήμιση. Και στην ουσία σφύριξε έδρα και ΑΕΚ.

Σε μια κακή μέρα, που πλέον την αποδίδω στο σύστημα που έχει γίνει γνωστό, αλλά και στην κούραση κάποιων παικτών, θα δώσω συγχαρητήρια για τη νίκη. Που ήταν επαγγελματική με κάλπικο σκορ. Και χρειάζονται κι αυτές. Δεν θα αυτομαστιγωθούμε κι άλλο. Έτσι παίζονται τα πρωταθλήματα κι έτσι κερδίζονται. Αρκεί να κουνιέται το μυαλό σου. Και να μην έχεις κολλήματα. Και φυσικά να διαβάζεις καλύτερα τα εργομετρικά….

Σε ένα αδιάφορο παιχνίδι (αφού η ΑΕΚ ουσιαστικά είχε προκριθεί μετά το 3-0 στην Ν. Φιλαδέλφεια), το μόνο ενδιαφέρον ήταν να δούμε τι απόδοση θα είχαν τα “δεύτερα” της ομάδας όπως και ο Γκατσίνοβιτς που πρέπει να βρει ρυθμό μετά την επιστροφή του.

Απέναντι σε μια ομάδα που (για τα κυβικά της) παίζει καλό ποδόσφαιρο είδαμε την ΑΕΚ να μπαίνει με την σωστή νοοτροπία και σ’αυτό το παιχνίδι, πράγμα που σημαίνει πως η ΑΕΚ των προηγούμενων χρόνων είχε κυρίως θέμα προπονητή και οχι τόσο θέμα ρόστερ.

Μετράνε φυσικά και οι καλές μεταγραφές, όμως τα χτεσινά “δεύτερα” ήταν οι περσινοί βασικοί και τους είδαμε αρκετά βελτιωμένους και με συνεχή κίνηση ενώ πέρυσι τα περίμεναν όλα από τον Μάνταλο.

Αν ερχόταν ο Αλμέιδα την προηγούμενη σεζόν πιστεύω πως η ομάδα θα είχε πολύ καλύτερη τύχη, όμως ας όψεται ο πρόεδρος και το ξερό του κεφάλι, καθώς επέμεινε στον ανύπαρκτο Γιαννίκη που μας στοίχησε την Ευρωπαϊκή ευκαιρία.

Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πείς, όμως κάθε φορά που βλέπω την ομάδα να αποδίδει καλά με Μάνταλους και Τζαβέλλες σκέφτομαι πόσους παίκτες κάψαμε γιατί δεν είχαν καλή διαχείριση, και όταν λεω διαχείριση  εννοώ όλο το προπονητικο team του Αλμέιδα.

Βλέπεις παίκτες που πέρυσι πήγαιναν από θλάση σε θλάση (πχ Αραούχο, Γκαρσία κλπ) φέτος να είναι παρόντες σε ολα τα παιχνίδια και να βγάζουν 90λεπτα χωρίς κανένα πρόβλημα και με σταθερά καλή απόδοση. Τόσα χρόνια αναρωτιόμασταν τι έφταιγε για τους τραυματισμούς. Τα Σπάτα? το ΟΑΚΑ? τα ξίδια? Τελικά το μόνο που χρειαζόταν οι παίκτες ήταν καλό προπονητικό team.  Για διαφυγόντα κέρδη από πιθανές πωλήσεις κλπ ας μην αρχίσουμε να γράφουμε γιατί θα μας πιάσει απελπισία. Η ομάδα κακοποιήθηκε από μαθητευόμενους μάγους.

Στα του παιχνιδιού η ΑΕΚ νίκησε με 2 γκολ του Μάνταλου και 1 του Μαχαίρα, ενώ πήραν χρόνο συμμετοχής και κάποιοι βασικοί ενόψει Άρη.

Όλοι θα χρειαστούν για τη συνέχεια και ο προπονητής φροντίζει να τους έχει σε εγρήγορση και έτοιμους να προσφέρουν ακόμα και στο 5λεπτο.

Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που σε γεμίζει τόσο πολύ με την εικόνα της, που στο τέλος ακόμα και αν στραβώσει το αποτέλεσμα δεν σε ενοχλεί οσο παλιά.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Σιντιμπέ δυστυχώς είναι πολύ βαρύς για την θέση που τον θέλουμε. Ποδοσφαιρικό μυαλό, άψογες σέντρες, βοήθεια στην ανάπτυξη όμως τι να το κάνεις αν δεν έχει επιστροφές.

Αριστερά χρειάζεται οπωσδήποτε παίκτης γιατί εκεί εκτός από ποιοτικά έχουμε έλλειμμα και ποσοτικά. Πιστεύω πως το καλοκαίρι θα το φτιάξουν.

Το καλό με την φετινή ΑΕΚ είναι πως αξιοποιούνται όλοι οι παίκτες και δεν χρειάζεται ξήλωμα από την αρχή όπως γινόταν κάθε χρόνο.

Μια ΑΕΚ παιδική χαρά στο πρώτο μέρος. Μια ΑΕΚ αργή, νωθρή χωρίς να έχει ούτε έναν διακριθέντα. Με νωχελικό κέντρο και με άκρα χωρίς συγκέντρωση. Χωρίς ταχύτητα, χωρίς δύναμη κι αποφασιστικότητα και μηδενική κίνηση. Αν σε αυτά προσθέσουμε το τρομερό πάθος των αντιπάλων, το σκληρό παιχνίδι τους όταν χρειαζόταν και την φοβερή αμυντική τους λειτουργία, έχετε πλήρως την εικόνα του μέρους αυτού και το δίκαιο του σκορ. Ναι, δεν ήταν μόνο το γκολ. Ο Ιωνικός είχε απειλήσει και νωρίτερα την σχολική σήμερα άμυνα της ομάδας μας.

Νομίζω ότι ο Σπανός όλη την εβδομάδα μελέταγε την ομάδα μας. Άφηνε να την μπάλα μέχρι την σέντρα, και μετά ορμούσαν στην μπάλα σχεδόν όλοι παίκτες του Ιωνικού και αποσυντόνιζαν τους δικούς μας. Που βέβαια δεν θέλανε και πολύ, αφού φάνηκε ότι οι περισσότεροι ήταν σε κακό ξεκίνημα. Δεν υπήρχαν αυτοματισμοί και φαντασία. Η μπάλα σχεδόν μονότονα κατέληγε στην δεξιά μας πλευρά κι από εκεί επιχειρείτο κάποια σέντρα. Αν μάλιστα θέλω να φανώ και κάπως υπερβολικός, δεν θυμάμαι κάποια τελική προσπάθεια της προκοπής.

Ήταν μάλλον το χειρότερο πρώτο μέρος που έχω δει φέτος. Και δεν το λέω λόγω αποτελέσματος. Το λέω για την συνεργασία των παικτών μας και για τον ρυθμό, τον οποίο επέβαλε ο αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που έπαιζε την σωτηρία του κι αυτό ήταν η καλύτερη προειδοποίηση για τον Αλμέιδα. Κατέβηκε με διπλή ζώνη άμυνας, προετοιμασμένος να τα δώσει όλα και να βγεί με γρήγορες αντεπιθέσεις στην πλάτη της άμυνας μας, και το κατάφερε. Να μην δώσουμε συγχαρητήρια; Δεν γίνεται παιδιά αυτό.

Στο δεύτερο μέρος, είχαμε άλλαγμα στο σκηνικό. Η ΑΕΚ αποφάσισε να ξυπνήσει κάπως. Λέω κάπως διότι δεν έβγαλε μάτια μεν, αλλά γίνανε σωστές κινήσεις από τον πάγκο. Το ότι πίεσε παραπάνω ήταν εκ των ουκ άνευ βοηθούμενη κιόλας από το ανέβασμα λιγάκι της άμυνας του Ιωνικού. Βγήκαν λοιπόν οι αρνητικοί Σιμάνκσι και Πινέδα και κάπως τακτοποιήθηκε η ομάδα με τον Γκατσίνοβιτς, τον Μάνταλο και τον Φερνάντες.

Χωρίς να υποτιμώ το τρέξιμο που έγινε, θεωρώ οτι η ανατροπή του αποτελέσματος οφείλεται πιο πολύ στο βάθος του ρόστερ. Και σε κάποιους παίκτες που πλέον δεν δέχονται να χάνουν τόσο εύκολα., όσο πέρσι. Τέτοιος είναι ο Βίντα ας πούμε, που ισοφάρισε με ασύλληπτη κεφαλιά. Χωρίς να είναι σπουδαίος σήμερα σε επίπεδο απόδοσης.

Ένα άλλο κομμάτι που βοήθησε ήταν το ότι ο αντίπαλος έμεινε από δυνάμεις κι αναγκάστηκε να αμυνθεί μέσα στην περιοχή του. Εδώ ήταν και το λάθος του Σπανού, που προανέφερα με την άμυνα πιο ψηλά. Η ΑΕΚ πήρε την μπάλα, είχε συντριπτικά ποσοστά κατοχής και μπορούσε να σχεδιάζει επιθέσεις από τα άκρα κυρίως, ενώ έμπαινε πολύ συχνά στην περιοχή του Ιωνικού και απειλούσε είτε με κεφαλιές είτε με σουτ. Σε ένα από αυτά τα κοντινά, είχε κι ένα δοκάρι.

Να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στην πολλή μεγάλη απόκρουση του Αθανασιάδη, που κράτησε  την ομάδα . Ήταν από τις ελάχιστες αντεπιθέσεις που βγήκαν από μεριάς Ιωνικού. Από εκεί κι έπειτα, όλες οι αλλαγές κάνανε την δουλειά τους. Ο Φερνάντες έδωσε ποιότητα στα δεξιά – ήταν πολύ κακός σήμερα ο Ρότα -, ενώ ο Γκατσίνοβιτς απελευθέρωσε τον Χατζησαφί αλλά και τον Τσούμπερ. Οπότε ο αντίπαλος ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει όλη αυτή την έκρηξη ποιότητας. Το γκολ θα μπορούσε να έχει έρθει και νωρίτερα, όμως μπήκε με ένα πολύ εμφαντικό τρόπο : Την σουτάρα του Τσούμπερ.

Θα περίμενε κανείς να δώσω συγχαρητήρια και σε εμάς. Δεν θα το κάνω φίλτατοι. Διότι η ομάδα φέτος αξίζει πολλά και μόνη της παρ’ ολίγο να χάσει το παιχνίδι σήμερα. Αδικαιολόγητα μάλιστα. Διότι όσο αξιόμαχος κι αν ήταν ο αντίπαλος, δεν παύουμε να ξέρουμε ότι στην βαθμολογία είναι τελευταίος. Αδύνατος πολύ και με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Αλλά ας το λήξουμε εδώ. Κι ας χαρούμε με την ανατροπή του αποτελέσματος, που εκτός από το βάθος του  πάγκου, έδειξε το μέταλλο και το καθαρό μυαλό ακόμα και στις καθυστερήσεις. Και κάπως φτιασίδωσε την πολλή κακή εμφάνιση  του πρώτου μέρους.

Βασιλεία υπήρχε απο αρχαιοτάτων χρόνων. Ανανταμ-παπαντάμ,που λένε.Και θα συνεχίσει να υπάρχει. Γιατί; Γιατί δίνει “άίγλη”.Κύρος. Οχι μόνο σε αυτον που βασιλεύει,αλλά και σε αυτους που βασιλεύονται υπο τον/την βασιλέα.

Βολεύονται όλοι δηλαδη. Σου λέει: “για να έχω βασιλιά,το δίχως άλλο θα είμαι Βασίλειο. Και για να είμαι Βασίλειο, θα πρέπει να είμαι  ¨γαμάω” ,”Ουάου”. Δεν είμαι ότι κι΄ότι. Αυτοβαυκαλίζονται δηλαδη, βασιλείς και υπήκοοι.Οι δεύτεροι αποδέχονται το αντάλλαγμα της αίγλης που προσφέρουν οι Βασιλικοι Οίκοι, το οποίο είναι η μόνιμη αεργία και η δια βίου σίτηση και όχι μονο,απλά και μονο για να υπάρχουν,να περιφέρονται καβάλα σε άλογα,σε άμαξες, με σειρές απο παράσημα που ποτέ δεν άξιζαν,κυκλοφορόντας με έξοδα που ποτέ δεν δούλεψαν,τρώγοντας πανάκριβα και με αμφιέσεις για τα οποια “προσφέρονται” από τον λαό, του  οποιου εκεινοι είναι οι προστάτες (κάτι σαν νταβάδες δηλαδή). “Ισχύς μου η αγάπη του λαού” είναι  το logo στο οικόσημο των Γλυξμπουργκ.

Και αν στο παρελθόν  οι Βασιλείς συγκέντρωναν πολιτικές και θρησκευτικές εξουσίες (δυο σε ένα δηλαδή,σαν απορρυπαντικό) σήμερα, πλέον έχουν ρόλο καθαρά διακοσμητικό. Είναι κάτι σαν “ατραξιόν”. Σημαντικές  Ευρωπαίκές χώρες, Δημοκρατικότατες, έχουν ακόμα τον θεσμό της Βασιλείας ζωντανό. Ο λόγος, είναι αυτος που είπαμε παραπάνω. Για το “ονόρε”.

Απαντες εκινουν απο την Γερμνία. Αυτη έιναι η “γενέτειρα” των σημαντικότερων (εξ αυτών και οι Γκλίξμπουργκ) οι οποίοι έχουν απλωθεί στην Γηραιά Ηπειρο.Απο τη  Μ.Βρετανία και τη Σουηδία, ώς την Ισπανία. Στην ουσία μια σειρά τεμπέλιδων ( εξ αίματος) οι οποίοι πλέον απλά περιφέρονται ροκανίζοντας το  μερίδιο που τους αναλογεί, κόπους του λαού “τους”, ο οποίος-κατα ένα μεγάλο μέρος δηλαδή-αποδέχεται να τους ταίζει πλουσιοπάροχα και να τους χαρίζει μια ζωή όχι όπως αυτην που ζουν οι ιδιοι (οι περρισσότεροι δηλαδη) γεμάτη άγχοι,στρες, στερήσεις, κινδύνους κλπ. Στην ουσία οι βασιλείς είναι η αντανάκλαση της ζωής που θα ήθελε να ζει ο “απλός λαός”.

(αυτό που με συγκινεί πολύ είναι όταν διαβάζω για την “βασιλική απλότητα”. Απλά ζουν.Απλά τρώνε.Απλά μιλάνε. Απλά χέζουν. Προσιτοί και απλοί. Σαν “όλους εμάς” . Απλά βρέχουν το παξιμάδι το πρωι. Απλά δεν πληρώνουν τίποτα.Απλά ζουν κορακοζώιτα.Απλά υπάρχουν γιατί τους το επιτρέπει ο “απλος λαός” -να  ένα κοινό που έχουν- ο οποίος κατα βάση είναι “απλώς βλάκας”.)

Κρυφοκοιτάζουν  οι περισσότεροι-όπως και σχεδόν όλα τα  ΜΜΕ,τις ζωάρες των βασιλοτεμπελχανάδων. Μπορεί να διαφωνούν-από πολιτικό κορεκτιβισμό περισσότερο (τάχα μου δηλαδή) αλλά οι λεζάντες δυο πήχες , οι φωτό κλπ πάνε και έρχονται. Και δεν αναφέρομαι στη φαμέλια του “κοκού” μονο. Απο την Νταϊάνα” μέχρι τον βασιλιά του Μπρουνέϊ. Πουλάει το Luxury. Αλλά οπως ειπαμε, ειναι και πόθος. Παρακολοyθούν απο τηλεοράσεως  oι “υπήκοοι” τις ζωάρες που θα ήθελαν να ζήσουν.

Και το ιδιο το πολιτικό σύστημα-στην Ελλάδα αναφερόμενος- κοιτά την Βασιλείο. Μονο η “ένδον” Βασιλεία εξωστρακίστηκε,ίσα-ίσα για να στρογκυλοκάτσουν οι ίδιοι στις βελούδινες πολυθρόνες. Οχι ότι έχουν κάτι με τον θεσμό Γενικά. Μια χαρά αποδέχονται τις προσκλήσεις των άλλων στα Μπάκιγχαμ ή υποδέχονται τις  Σοφίες και τις Βεατρίκες της Ολλανδίας κλπ.

Το ότι όχι μονο δεν έχει φύγει η Βασιλεία απο την Ελλάδα,αλλά απλώς οι πολιτικάντιδες λειτουργούν αντι αυτής, φάινεται-αποδεικνύεται σχεδόν- απο κάτι που είναι μπρος στα μάτια μας: Την ονοματοδοσία των μεγάλων,λαμπερών,ακριβων λεωφόρων που ζώνουν το Κοινοβούλιο (το οποιο ΚΑΙ αυτό είναι Βασιλικό Κτίριο) Βασιλ. Σοφίας,Βασ.Ολγας, Βασ.Αμαλίας  Βασ.Κων/νου, Βασ. Γεωργίου… ξέχασα καμια ρε παιδία; Η μάλλον κανέναν; Δεν ξέρω. Γιατί δεν άλλαζουν τα ονοματα,αφου΄έχουμε Δημοκρατιάρα ναούμε; Γιατί δεν τα εξοβελίζουν τα ονοματα στα χρονοντούλαπα; Γιατί τα κρατάνε και μάλιστα  να είναι “περικυκλωμένοι” απο τους Γλύξμπουργκ στο κτιριο του Γλύξμπουργκ,μεσα απο το οποιο ψηφίζουν-πολυ΄συχνά νύχτα- τα “δημοκρατικότατα” νομοσχέδια;  Γιατί; Γιατι πρωτον δεν μπορούν (δεν τους επιτρέπεται δηλαδή) και δεύτερον γιατί ούτε και θα ήθελαν. Γουστάρουν να νοιώθουν μέλη-έστω και παρασιτικά- της οικογένειας των κηφήνων Γλύξμπουργκ.

Παραδοσιακα-κυρίως για λόγους ενδογαμίας για να συγκρατηθεί η γραμμη αίματος,-σειρα απο αυτους γεννηθηκαν και βασίλεψαν ως βλάκες./καθυστερημενοι. Μικρόνοες,έως και παρανοικοί. Ασε την τρέλα του γαλάζιου άιματος.Της “φαιάς ουσίας” που θα ηθελαν να εχουν-και πολλοι το πιστευουν κι όλας.Εφταναν στο σημειο να κανουν το άιμα τους όντως χάλκινο η γκρίζο,μεταγγίζοντας μέταλα, χαλκο και μόλυβδο κυρίως, για να αποκτήσουν την αθανασία. Ως θεικη αποστολή ηταν η παρουσία τους στον κοσμο. Ως εκ Θεού λειτουργούν. Μιλάμε για την ηλιθιότητα στα “καλύτερά” της.

Η ζωή που διάγει ένας Βασιλιάς, είναι το όνειρο για τους πολιτικάντιδες. Να μη χολοσκάς,να μην σε εκβιάζουν συμφέροντα,να μη βρίσκεσαι συνέχεια σε διλλήματα, να μη σου πετάνε ντομάτες στο δρόμο η να σου βρίζουν την οικογένεια εν χορό στις πλατείες, να μη χρειάζεται να χαιρετάς  απλοικους χωρικούς με γυμνά χέρια, να μη σε τρέχουν σε εξεταστικές η μεσάνυχτα να ψηφήζεις κωλονομοσχέδια   νταβατζιδων που σε εξελεξαν στη θεση αυτή για αυτό το λόγο, κλπ-κλπ.

Τιποτα. Ξεάγχωτα, ζει ο Βασιλεύς , η η Βασίλισσα. Γιατι η  ανθρώπινη κοινωνία ειναι στο μοντέλο αυτό της κυψέλης. Οι πολλοι εργάζονται, οι λιγότεροι κηφήνες  απολαμβάνουν και ο άρχων βασιλέας ή βασίλισσα  ξυνει τα αρχίδια του, υποσχόμενος ασφάλεια και ευημερία όλων.Και κυρίως την “Σωτηρία” όλων. ( από ΤΙ άραγε 😉 Αμήν.

Χαλαρότητα σήμερα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Κίνηση στον δρόμο δεν υπήρχε, άνετες θέσεις στην αλάνα που παρκάρω. Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο και σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα. Και βέβαια και κυριότερα, χαλαρότητα ποδοσφαιρική και αγωνιστική. Χαλαρότητα που ξεκίναγε από τις επιλογές του τεχνικού τημ κι έφτανε μέχρι και στους παίκτες μας.

Ναι, η ΑΕΚ δεν παρατάχτηκε σωστά σήμερα. Κατέβηκε χωρίς κλασσικό εξάρι – ο Φράνσον είναι ένα οχταράκι αμφιβόλου ποιότητας –  και με τρία δεκάρια. Αυτό σε συνδυασμό με το σωστό rotation που έκανε ο Αλμέιδα σε κάποιες θέσεις, έφεραν την αβάσταχτη ελαφρότητα του αγωνίζεσθαι και φυσικά το πέταμα ενός ολόκληρου πρώτου μέρους.

Κι αν κάποιος αγχώθηκε κάπως,  ήταν ο ίδιος ο Αλμέιδα που είχε σηκώσει τρεις αλλαγές από το μισάωρο. Κι ενώ τα πράματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Αν είχε μπει ο Μουστακόπουλος στο εξάρι κι ο Φράνσον ήταν ελαφρώς πιο μπροστά. Αν μπορούσε να καταλάβει ότι παίκτης Τσούμπερ δεν υπάρχει πλέον. Και φυσικά, ότι τρία δεκάρια δεν μπορούν να συνυπάρχουν  ( αυτά λέμε για τον γαύρο εξ άλλου ).

Και τι βλέπαμε; Έναν αντίπαλο πολύ καθαρό με απόλυτο σεβασμό στην ομάδα μας. Έναν αντίπαλο που ακόμα κι όταν θα μπορούσε να φύγει μπροστά, απλά γύρναγε την μπάλα πίσω. Έναν αντίπαλο που φοβήθηκε πολύ και δεν δικαιολόγησε την καλή παρουσία του στην δεύτερη κατηγορία. Δικό του θέμα όμως αυτό. Εγώ έβλεπα την ΑΕΚ.

Η ΑΕΚ ήταν τρομερά φλύαρη και χωρίς να ξέρει τι να κάνει την απόλυτη κατοχή της μπάλας που είχε, και μαζί με αυτήν την πλήρη υπεροχή σε όλο το γήπεδο. Πιο πολύ τέχνη πούλαγε η ΑΕΚ, παρά μπάλα ουσίας. Θύμιζε τον εραστή που την έχει ξεσκίσει την γκόμενα στα προκαταρκτικά, αλλά από κοκό μηδέν εις το μηδέν. Σαν να προσπαθούσε στην επίθεση να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, σαν να ήθελε το κάθε δεκάρι να εντυπωσιάσει πιο πολύ τον κόσμο. Που από ένα σημείο και μετά, θυμήθηκε ότι δεν ήταν φιλικό το παιχνίδι κι άρχισε κόσμια να δυσανασχετεί. Κύρια διότι έχει κακομάθει. Με την πίεση ψηλά, που δεν υπήρχε, και με την πίεση για ανάκτηση της μπάλας στο κέντρο, όπου εκεί ο Φράνσον πήρε μηδέν.

Στο δεύτερο μέρος φυσικά δεν υπήρχαν περιθώρια. Ουδείς βέβαια κατάλαβε γιατί οι αλλαγές δεν έγιναν στο διάλειμμα. Η πρώτη έγινε περί το 60, κι αφού ο Βαν Φέερτ δήλωσε τραυματισμό. Είχαμε προλάβει να ανοίξουμε το σκορ με τον Μάνταλο ενώ η ομάδα έδειχνε περισσότερη ορμή, χωρίς όμως και να πείθει. Λίγο μετά, μπήκαν κανονικά βασικοί κι ο Αλμέιδα διόρθωσε τις μαλακίες του. Μόνη αχρείαστη αλλαγή ήταν του Ραντόνια, που το παιδί ήταν από τους κορυφαίους.

Αφού λοιπόν μπήκαν οι Γκαρσία, Άραμπαντ, Γιόνσον, Αραούχο και Ρότα, η ομάδα έγινε κάπως πιο ορθολογική στα κοψίματα και στις επιθέσεις, κι έβγαλε ένα πιο ωραίο και ουσιαστικό θέαμα. Σημείωσε άλλα δυό γκολ, ενώ έχασε άλλα τέσσερα. Κύρια με μακρινά σουτ. Δεν μας πείραξε καθόλου αυτό, αφού το θέαμα τουλάχιστον μας προσφερόταν απλόχερα, ενώ ήταν εμφανής η διαφορά ποιότητας με τον αντίπαλο.

Το τελικό συναίσθημα ήταν ότι είδαμε ένα παιχνίδι που πήγαμε να το αμφισβητήσουμε εμείς. Όχι, η πρόκριση δεν ήταν διεκδικήσιμη. Δεν θα ήταν ποτέ θέμα σκορ. Θα ήταν όμως μια χαμένη ευκαιρία για χαμένο rotation στην ρεβάνς. Την ώρα που τα παιχνίδια πυκνώνουν. Και με αυτό το άνετο σκορ, ίσως ο προπονητής σκεφθεί πιο λογικά και ξεκινήσει τον Μουστακόπουλο στην πόλη της Μακεδονίας. Γιατί δεν τον έβαλε σήμερα; Ψάξε το κουτί με τα σπίρτα  για την αρχή. Για την συνέχεια, ξέρουμε : Διότι φοβήθηκε τον αγώνα και προτίμησε τον Γιόνσον.

Εν πάση  περιπτώσει, ξαναλέμε ότι εδώ μιλάμε για μπάλα κανονική κι όχι life style  μπάλα, να λέμε διθυράμβους λόγω μιας νίκης ή ενός σκορ. Πέραν αυτού όμως να δώσουμε συγχαρητήρια για τη νίκη, που στην ουσία έδωσε και την πρόκριση από τώρα. Κι απλά να ευχηθούμε να μην είμαστε ξανά τόσο φλύαροι, τόσο σοβαρουγάμηδες και τόσο επιπόλαιοι στην κατάρτιση της ενδεκάδας, ειδικά εν όψει επιστροφών. Και να είμαστε και πιο large στην χρησιμοποίηση του Πινέδα, που εγώ τον είδα σαν καλύτερο σήμερα. Μπορεί να χρειάζεται και κάποια ξεκούραση. Να σημειώσω κλείνοντας ότι πολύ κοντά στον Μεξικανό, ήταν και ο Μάνταλος σήμερα, κι ειδικά με το γκολ που πέτυχε που ξεάγχωσε κάπως τον πάγκο μας.

Παράσταση για ένα ρόλο σήμερα. Ο ρόμβος του Αλμέιδα, απαλλαγμένος από κάθε φοβικό σύμπλεγμα, μπήκε με σκοπό να παίξει μπάλα. Με σκοπό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και φυσικά να νικήσει. Δεν το είχε πολυκαταλάβει ο κόσμος είναι αλήθεια, αφού μπόλικες θέσεις κενές υπήρχαν ενώ τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα, σχεδόν δεν υπήρξαν.

Και στην σωστή ποδοσφαιρική ώρα, είδαμε μια ΑΕΚ καταπληκτική. Μια ΑΕΚ που διεκδίκησε, μια ΑΕΚ που έτρεξε, μια ΑΕΚ που πίεσε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, και μια ΑΕΚ που δικαιώθηκε με τους τρεις πόντους που κατέκτησε πανδίκαια, αλλά και με την πολυφωνία της στους σκόρερ.

Ήταν το αφεντικό του παιχνιδιού από πριν, κι αυτόν τον τίτλο τον κράτησε σε όλο τον αγώνα. Είχε μια θαυμαστή ποικιλία την επίθεση της και μια θαυμάσια αλληλοκάλυψη σχεδόν σε όλη την αμυντική της λειτουργία. Τόσο στο κέντρο, όσο και στην άμυνα της. Θα μου πεις έφαγε γκολ. Και θα σου πω, ότι το έφαγε διότι διάλεξε να μην διώξει στα τυφλά. Τα ήθελε όλα οργανωμένα. Ε, έγινε ένα χέρι, και σφυρίχτηκε ένα πέναλτυ.

Πουθενά δεν κόπηκε ο καταιγιστικός ρυθμός της ομάδας μας και πουθενά δεν αισθάνθηκε κάποιος ότι απειλείται. Και να πω και κάτι ακόμα : Ο Παναιτωλικός το άξιζε αυτό το γκολ της τιμής. Διότι έπαιξε ανοιχτά. Δεν σκότωσε το θέαμα. Ακόμα κι όταν έβλεπε οτι η ΑΕΚ δεν έκοβε ρυθμό και θα μπορούσε να κινδυνέψει με διασυρμό, μιλάω για σκορ πλέον 4-1, προσπάθησε να παίξει σωστά, καθαρά και τίμια.

Από την άλλη μεριά όμως, την δικιά μας, είχε απέναντι του σήμερα, μια ομαδάρα. Με κανένα παίκτη να μπορείς να πεις ότι υστέρησε. Όλοι για τον εαυτό τους, όλοι φρεσκότατοι και ορεξάτοι, κι όλοι κάτω από τα φτερά της ομάδας, Κάτω από το σύστημα του Αλμέιδα. Διαβασμένοι, γρήγοροι, άμεσοι όταν η μπάλα χανόταν, και με τρομερή φαντασία όταν γινόντουσαν επιθέσεις τακτικές ή αντεπιθέσεις. Από παντού. Από τα πλάγια, από τον άξονα, με passing game ή με βαθειές μπαλιές. Με θαυμαστή αλληλοκάλυψη και με θαυμαστή εναλλαγή των πλευρών. Ήταν κάποιες στιγμές που με την καρδιά σου έλεγες ότι παίζουμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.

Σε αυτήν την πανδαισία ρυθμού και θεάματος, θα μπορούσα να πω ότι ξεχώρισα κάπως τον Ρότα και τον Άμραμπαντ. Η πλευρά τους ήταν δυναμίτης. Φυσικά πάρα πολύ κοντά τους ήταν ο Πινέδα και οι ακούραστοι Σιμάνσκι και Γιόνσον. Επίσης θα μπορούσα να πω και διάφορα για τον διαιτητή, που φαινόταν σε έναν περίεργο ρόλο, αλλά μετά το τέταρτο γκολ μας, γύρισε την πλάκα κι άρχισε να μοιράζει κάρτες. Πραγματικά είναι να απορείς πόσο προκλητικός μπορεί να γίνει ένα πιόνι.

Όμως είδαμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που θύμισε την ομάδα μας πριν την διακοπή. Στην ένταση εννοώ και στην διάρκεια. Κάτι που δεν άλλαξε, τηρουμένων των αναλογιών, όταν ο προπονητής έκανε – απόλυτα σωστά – τέσσερις μαζεμένες αλλαγές. Πουθενά δεν χάθηκε η συνοχή, άλλωστε οι αμυντικοί μηχανισμοί δεν πειράχτηκαν, ενώ κι άλλες ευκαιρίες δημιουργήθηκαν που χάθηκαν, με κυριότερη αυτή που έφτασε στον παλαίμαχο Τσούμπερ.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλη την ομάδα. Έκαναν τον Παναιτωλικό να φαίνεται ελάχιστος στο γήπεδο, ενώ έκαναν εμάς να μην θέλουμε να τελειώσει το παιχνίδι και να μην θέλουμε να φύγουμε από το γήπεδο. Να θέλουμε να περάσουν γρήγορα οι ημέρες και να ξαναδούμε την ομάδα. Την ομάδα που αδίκησε τον εαυτό της με τα Γιάννινα και την αλογοτροφή. Που όμως σήμερα σκόρπισε νέα χαρμόσυνα μηνύματα για την συνέχεια. Για τον μεγάλο στόχο, που όλοι τον θέλουμε και που δειλά σήμερα τραγουδήθηκε. Και σε πέντε – έξι εβδομάδες….

ΟΜΑΔΑΡΑ ΑΕΚΑΡΑ

Αυτά τα παιχνίδια φυσικά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν είναι ρεβάνς σκορ που δίνει ήδη την πρόκριση. Εμείς όμως είμαστε ελαφρώς παλαιάς κοπής. Και με σίγουρο το full rotation του Αλμέιδα, είχαμε σίγουρα μπόλικα ενδιαφέροντα : Σε τι κατάσταση θα εμφανιζόντουσαν οι αναπληρωματικοί. Αν η τακτική του Αλμέιδα δουλεύεται σε βάθος. Τι σόι παίκτες είναι αυτοί που δεν έχουμε δει ποτέ. Απέναντι σε αντίπαλο, που έχει κιόλας την αξία του.

Η ομάδα λοιπόν μπήκε με τον ρόμβο και με ένδεκα ολοκαίνουργιους. Σε ρόλους όμως που μάλλον τους ήξεραν, και που σε αυτούς θα κληθούν να παίξουν και να αντικαταστήσουν ίσως στο μέλλον. Φυσικά δεν περίμενες ιδιαίτερη συνοχή και αυτοματισμούς, όμως είχες απαιτήσεις από ατομικές ενέργειες και μια στοιχειώδη λειτουργία.

Και μάλλον είδαμε αρκετά πράματα για ένα παιχνίδι θεωρητικά αδιάφορο. Είδαμε ότι ο Τσούμπερ είναι πρώην παίκτης και δικαίως λέγαμε γιατί μπήκε σαν αλλαγή την Κυριακή. Όχι μόνο δεν έκανε τίποτα αλλά αντικατέστησε παναξίως τον Γκαρσία σε ρόλο χασογκόλη. Κι αυτός ήταν η πιο αρνητική εικόνα αθλητού της ΑΕΚ. Εικόνα κλασσικού παλαίμαχου. Κι εδώ τελειώνουν τα κακά νέα.

Διότι είχαμε την αποκάλυψη του Μουστακόπουλου. Πολύ καλός αθλητής, κοντρολαρισμένος για κορυφή του ρόμβου, με μπόλικα τρεξίματα, πολλές κάθετες μπαλιές κι ένα γκολ που θα το ζήλευε ο οποισδήποτε. Μπράβο στο παιδί. Όπως μπράβο και στον Ραντόνια για τις τοποθετήσεις του με ανάποδο πόδι, τις κατεβασιές του και το κοφτερό μυαλό του στα κοψίματα, στις πάσες και στην κάλυψη της αριστερής πλευράς. Όπως μπράβο και στον Στάνκοβιτς, που όποτε χρειάστηκε ήταν εκεί κι έδινε την σιγουριά της τελευταίας γραμμής. Κι ο Γαλανόπουλος με τον Μάνταλο πήγαν καλά, και έδιναν τον τόνο στις επιθετικές εκφάνσεις. Χαμηλό βαθμό ο Βαν Φεερτ, με τις δυό χαμένες ευκαιρίες.

Όπως λοιπόν προκύπτει, είδαμε ένα πολύ όμορφο μέρος. Με ρυθμό και τρεξίματα. Με την Κηφισιά να μην κλείνεται και να προσπαθεί να φτιάξει κάτι. Και την ΑΕΚ όμως σχετικά καλή με τις τόσες αλλαγές. Οπότε είχαμε όμορφο θέαμα χωρίς σκοπιμότητες, καλές προσπάθειες να παιχτεί μπάλα κι αρκετές τελικές . Τι άλλο θες όταν δεν έχεις άγχος για το σκορ; Τι άλλο θες για να φουσκώνεις από χαρά για το βάθος του ρόστερ και τις πολλές εναλλακτικές στην διάθεση του προπονητή σου; Ένα ποτήρι κρασί το οποίο πάω και το βάζω τώρα καθώς το παιχνίδι το βλέπω από την τηλεόραση.

Και να μην χαίρεσαι στο δεύτερο μέρος, που ο Μουστακόπουλος να εξακολουθεί να είναι ο σταθερά καλύτερος ; Να μην χαρείς για μια επιπλέον λύση στο κέντρο; Εκεί που ήμασταν γραφικοί όταν λέγαμε ότι θέλαμε παίκτες; Να μην χαρείς για την γκολάρα του Ραντόνια μετά από εκπληκτική ομαδική προσπάθεια της ομάδας; Να μην στενοχωρηθείς όταν το παιδί κάτι έπαθε και βγήκε κι αντί ο Αλμέιδα να τραβήξει αριστερά τον Τζαβέλα, να βάζει μέσα τον Πινέδα; Σέντερ μπακ υπήρχε στον πάγκο.

Να μην λυπάσαι για τον Τσούμπερ ( δεν μπορώ να χωνέψω ότι μπήκε αλλαγή στο ντέρμπυ ), που τον αντικαθιστάς με τον Μαχαίρα; Να μην χαίρεσαι με τον Φερνάντες; Ωραία εναλλαγή συναισθημάτων σε ένα εξίσου ωραίο θέαμα στο δεύτερο μέρος. Ήρεμο, στρωτό, ποδοσφαιρικό σε επίπεδο μιας καλής προπόνησης.Και με ένα πανηγύρι στις εξέδρες, που έσπρωχνε την ομάδα να προσπαθεί για να δημιουργήσει κι άλλα, ασχέτως αν τα πάντα ήταν κριμένα. Κατανοώ τι θα σκεφθούν κάτι. Με αυτό το σκορ και με αυτόν τον αντίπαλο; Είπαμε, βλέπουμε αν παίζουμε σωστά. Μπορούμε να κρίνουμε αν το σωστό γίνεται λόγω διαφοράς ποιότητας. Λες και την Κυριακή, δεν είχαμε διαφοράς ποιότητας…

Δεν χρειάζεται όμως τίποτε άλλο. Η ΑΕΚ πέρασε φυσιολογικά και θα ξαναπεράσει. Και πατάει γερά, αφού το κυριότερο στήριγμα της είναι εκείνο το τμήμα που επιτέλους αναβαθμίστηκε. Δηλαδή ο προπονητής και το επιτελείο του, που θεωρητικά θα είναι μαζί μας μέχρι το 2028. Άρα απερίσπαστα και χωρίς ψυχικές φοβίες, μπορεί να εφαρμόσει τις ιδέες του στο αγωνιστικό πλάνο και κυρίως να φτιάξει την ομάδα της επιλογής του αφού ένα μεγάλο μέλημα θα είναι το ξεσκαρτάρισμα του καλοκαιριού. Κι ασχέτως κάποιας επιτυχίας φέτος, που δεν βλέπω γιατί να μην υπάρχει. Συγχαρητήρια λοιπόν για τις τζίφρες, αλλά και για την δουλειά που αναγνωρίστηκε, αν και δεν ήταν δα και κάποιο κατόρθωμα, θα έλεγε κάποιος. Λάθος. Είναι μεγάλο κατόρθωμα για έναν βλάκα να καταλάβει. Αν μίλαγα για τυφλό, θα έλεγα θαύμα…

Φουλ γήπεδο και φουλ ατμόσφαιρα. Με μονόδρομο την νίκη και με μονόδρομο το σύστημα και την ενδεκάδα. Έτσι κατέβηκε η ΑΕΚ σε ένα περιβάλλον το οποίο έβραζε από κορωνοϊό και πάθος για μια καλή εμφάνιση, για θέαμα και για γκολ.

Πρώτο μέρος; Ολοκληρωτικός τζίφος. Ο Γιοβάνοβιτς εκμεταλλεύτηκε τον φόβο του Αλμέιδα και κλειδώνοντας το κέντρο, στην ουσία ξεδόντιασε την ομάδα μας. Μια ομάδα που ούτε μπορούσε να πρεσάρει ψηλά, ούτε φυσικά να πάρει τον έλεγχο του κέντρου, ούτε και να πιάσει τους γνωστούς ρυθμούς ανάπτυξης που μας έχει συνηθίσει.

Κι όταν μιλάμε για τζίφο, θα πρέπει να καταλαβαινόμαστε. Το θέαμα ήταν οικτρό και δεν μέτρησα ούτε μία τελική εκατέρωθεν. Τα πάντα αναλώθηκαν σε ένα τακτικό επίπεδο, που τον μεν αντίπαλο τον βόλευε, ενώ εμάς μας γέμιζε ένα άγχος. Χωρίς καμία ανάπτυξη από τον άξονα και με την μπάλα να πηγαίνει στα πλάγια, όπου έπεφταν δυό και τρεις παίκτες του ΠΑΟ επάνω στον δικό μας με προφανή σκοπό την σκοπιμότητα. Και πολύ καλά έκανε ο Γιοβάνοβιτς.

Η ΑΕΚ χοντρικά, δεν ήταν η ομάδα που ξέρουμε. Αν ήθελε και δεν μπόρεσε, τότε σίγουρα ο Γιοβάνοβιτς πήρε την ταυτότητα του δικού μας. Αν δεν ήθελε και κάτι περίμενε τακτικά – τι άραγε, να ανοιχτεί ο ΠΑΟ; – , τότε όλα θα τα δούμε στο δεύτερο μέρος. Όμως μιλώντας γι’ αυτά που είδαμε, τα πάντα γράφονται εδώ παραπάνω. Μια ΑΕΚ αγχωμένη, φοβισμένη, που έμοιαζε πιο πολύ να προσπαθεί να καλύψει την ετοιμότητα του Βίντα και του Σιντιμπέ – σχετικά καλοί ήταν σήμερα και οι δύο -, ενώ έδειχνε οτι δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί την συνύπαρξη του Σιμάνσκι και του Γιόνσον, ενώ μπροστά ήταν ξεδοντισμένη.

Δεν μπορώ να αλλάξω την γενική γνώμη μου για το δεύτερο μέρος. Το θέαμα εξακολούθησε να είναι τραγικό με την ΑΕΚ να αρνείται να παίξει μπάλα ( ή να μην μπορεί ) και τον ΠΑΟ να θέλει να κρατήσει έναν πολύ χαμηλό ρυθμό παίζοντας παθητικά και κοιτώντας την ισοπαλία. Το μόνο που μπορώ να πω οτι η ομάδα μας ανέβηκε κάπως παραπάνω σε μέτρα στο γήπεδο κι έδειξε ένα πολύ δυνατό μέταλλο.

Διότι στο δεύτερο μέρος είχαμε ντέρμπυ παλαιάς κοπής. Είχαμε αγωνιστές και μονομάχους. Η τακτική η δική μας πήγε ελαφρώς περίπατο, όλοι αναρωτιόμασταν γιατί δεν γίνονται αλλαγές, ενώ όταν έγιναν ψάχναμε να βρούμε γιατί μπήκε μέσα ο Τσούμπερ. Αυτά είναι πάντα τα ερωτήματα στα ντέρμπυ. Ξέρουν οι προπονητές και δεν ξέρουμε εμείς; Μπορεί, αν κι εγώ δεν παίζω σε τέτοια φιλοσοφικά ερωτήματα. Είναι πολύ ξεκάθαρα τα πράματα στα μάτια μου.

Έγινε μια διακοπή από κάποιο κροτογόνο. Στο ελεύθερο με το οποίο συνεχίστηκε το παιχνίδι, η μπάλα έφτασε στον Πινέδα και η ΑΕΚ σκόραρε πρακτικά με αυτογκόλ του αντίπαλου τερματοφύλακα. Από εκεί και μετά η ομάδα οπισθοχώρησε κι έψαξε την αντεπίθεση. Την οποίαν και βρήκε αφού γλύτωσε την ισοφάριση μετά από πολλαπλά αμυντικά λάθη. Σε αυτήν την αντεπίθεση κερδήθηκε σούπερ πέναλτυ το οποίο φυσικά και έχασε ο Γκαρσία.

Ήταν ένα δεύτερο μέρος δύναμης και κυριαρχίας σε μικρούς χώρους. Με πολλές διακοπές που φυσικά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν σταθερό τέμπο ή κάποιο πεντάλεπτο διάκρισης σε επίπεδο επιθετικό. Αυτό όμως που λέμε άνετα είναι η διάθεση η πνευματική της ΑΕΚ να πάρει το παιχνίδι, οπότε η αυτοθυσία των αθλητών μας ήταν συγκινητική. Κορυφαίος όλων ήταν ο Πινέδα και φυσικά ο Σιμάνσκι, κι από πολύ κοντά ο Βίντα κι ο Σιντιμπέ. Μην ξεχνάμε βέβαια την σούπερ απόκρουση του Αθανασιάδη που μας κράτησε στο παιχνίδι.

Σε αυτό το δεύτερο μέρος είδαμε ότι υπάρχει προσπάθεια χτισίματος μέταλλου. Όπως είδαμε ξανά την δύναμη του γηπέδου. Κρίμα που δεν μπορούμε να μιλήσουμε κι άλλο αγωνιστικά. Όλη η τέχνη θυσιάστηκε στην δύναμη και την σκοπιμότητα. Αυτήν που έκανε τον Αλμέιδα να ρίξει και τρίτο στόπερ. Την ώρα που θα μπορούσαμε να μιλάμε για την ντρίμπλα του Φερνάντες, που για τέτοιες υπήρχε πάντα η ΑΕΚ.

Η ομάδα μας κατέβηκε με το γνωστό σύστημα του ρόμβου και με μπόλικες αλλαγές σε θεωρητικά βασικούς, πλήν των απόντων. Αλλαγές που δεν νομίζω οτι δικαίωσαν τον Αλμέιδα. Κάπου χάθηκε η αμυντική συνοχή, κυρίως πίσω, ενώ φαινόταν οτι και στο κέντρο υπήρχαν προβλήματα. Τόσο αμυντικά όσο και οργανωτικά.

Επίσης η ομάδα μου φάνηκε κάπως άνευρη και κρύα, με κάποιο τουπέ, ενώ βέβαια είχαμε και τις γνωστές επιπολαιότητες με τα τελειώματα των φάσεων. Μιλάμε για σούπερ κλασσικές ευκαιρίες, που ήθελες τεράστια προσπάθεια για να τις χάσεις. Και καλά που τις έχασες, να φας και δυό γκολ; Γκολ που τα μετράμε από την αστάθεια του Σιντιμπέ αλλά και την προβληματική εμφάνιση σήμερα του Αθανασιάδη.

Πρέπει να ήταν το χειρότερο φέτος πρώτο μέρος. Απέναντι σε έναν αντίπαλο, που έκανε τα στοιχειώδη. Κλείστηκε πίσω κι έψαξε τις αντεπιθέσεις. Τις οποίες και αξιοποίησε στο έπακρον, ενώ θα μπορούσε να έχει σκοράρει κι άλλο γκολ. Που και εμείς θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει κάποιο γκολ, αλλά από την ΑΕΚ αυτό περίμενες. Δεν το περίμενες από τον ΠΑΣ. Κι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Με κακή επιθετική οργάνωση που στηριζόταν κυρίως σε εμπνεύσεις, με πάρα πολλά αβίαστα λάθη στις μεταβιβάσεις και με την χαλαρότητα στην ομαδική άμυνα, είδαμε μια πολλή κακή ΑΕΚ, που έχανε δικαίως. Και που στα μάτια μου μάλλον φαινόταν απίθανο να γυρίσει την ροή σε αυτό το διάστημα, ενώ θα χρειαζόταν σοβαρές αλλαγές παικτών και νοοτροπίας στο δεύτερο μέρος.

Αυτή ακριβώς η νοοτροπία, δεν άλλαξε. Κι αυτό ήταν το χειρότερο. Διότι ο ΠΑΣ κλείστηκε ακόμα περισσότερο, αλλά η ομάδα μας ήταν άτσαλη, ατσούμπαλη, βιαστική και φυσικά άσφαιρη. Ούτε καν το γρήγορο γκολ με το οποίο μείωσε το σκορ, δεν μπόρεσε να την ηρεμήσει. Ούτε και τον Αλμέιδα, στον οποίον καταλογίζω μπόλικα σήμερα. Δεν είναι δυνατόν ρε φίλε να μην κάνεις αλλαγή στο διάλειμμα. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις για αλλαγές στο πρώτο πεντάλεπτο, αλλά επειδή μπήκε γκολ να τις αναβάλεις.

Δηλαδή πόσο χρειαζόταν για να καταλάβεις οτι ο Φερνάντες ήταν ξένο σώμα; Πόσο σου χρειάζεται να καταλάβεις οτι ο Γκαρσία πρέπει να παίζει στο πλάι; Κι οτι ομάδα που δεν έχει σέντερ φορ, δύσκολα θα βάλει γκολ. Για να σκεφτούμε τον Βαν Φέερτ στις ευκαιρίες του πρώτου μέρους…Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτός με τις ευθύνες.

Διότι οι παίκτες ήταν κατώτεροι του αναμενόμενου και έμοιαζαν τρομερά μπερδεμένοι από την εορταστική ατμόσφαιρα. Κι ήταν μπόλικοι σήμερα που δεν είχαν καλή απόδοση. Δεν χρειάζεται να πλακώσουμε τα ονόματα τώρα, διότι υποτίθεται οτι έχουμε δεχτεί οτι έχουν συστρατευτεί πίσω από την έννοια ομάδα. Και σήμερα μόνο ομάδα δεν είχαμε. Κάτι σε καφενείο θα μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε.

Σε ένα παιχνίδι πάντως, που αν δεν ήσουν Αεκτζής, θα το απολάμβανες. Διότι είχε πάθος και τρεξίματα, όπως και τελικές εκτός από τα τρία γκολ. Ένα παιχνίδι που δεν λέει τίποτα για την Κυριακή. Δεν είναι κάποιο προοίμιο δηλαδή. Είναι απλά ένα παιχνίδι που το χάσαμε και το θεωρώ δίκαιο. Όσο κι αν μετρήσαμε σούπερ κατοχή μπάλας και μπόλικες τελικές. Συγχαρητήρια στον ΠΑΣ.

Υγ. Οι μόνοι διασωθέντες σήμερα είναι ο Άμραμπαντ και ο Μουκουντί.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα η ευχή μου βγήκε. Στο “τί θες να σου φέρει ο καινούριος χρόνος” απάντησα:  “ένα πακέτο καπνό  απ΄το περίπτερο καθώς θα έρχεται, γιατί ξέμεινα”. Μάλλον έχω καταλάβει ότι πρόκειται για χρόνο-ντελίβερυ. Οταν του είπα “αν σε φέρει κάποια παραγγελία ξανά κατα’δω, φέρε μου και μια μεγάλη με πεπερόνι και μια κόκα”, η απάντησή του ήταν:  “άσε μας ρε φίλε”. Νομίζω ότι το παράκανα.

Καλό είναι να μη ζητάμε και πολλά, γιατί προφανώς δεν εργάζεται και σε πολύ οργανωμένη εταιρεία. Το δίκτυο μπερδεμένο,τα μηχανάκια λίγα,λεφτά για  GPS δεν υπάρχουν, ούτε λόγος για POS

-“Πως την παλεύετε ρε μεγάλε” του λέω. “Εχετε μείνει στο 1980”;

-Γιατί, μου απαντά, “υπάρχει καμια διαφορά; Θα σου πω ένα μυστικό αλλά μη το πεις παραπέρα”‘  “Προς θεού” του λέω. “Λέγε”.

-Ο ίδιος είμαι. Από το 1978 δουλεύω. Μαύρα φυσικά. Ούτε παπί δεν μας έχουν αλλάξει.!

-Οχι ρε πούστη μου” λέω. “Δηλαδή μου λές ότι είσαι ό ίδιος από όταν πήγαινα στο Δημοτικό;

-“Φυσικά! Ασε που σε θυμάμαι. Εσύ δεν είσαι που ζήταγες να φυσήξει αεράκι στο διάλειμμα για να δεις το χρώμα από το βρακάκι της μικρής Βαγγελιώς…”

-Ω να σου γ@@@σω! Τί μου λές τώρα ; Συγνώμη ρε φίλε αλλά να, ξέρεις…

-Ναι ρε συ” μου λέει. “Μη κολλάς. Ολοι τέτοια ζητάνε. Αλλά δυστυχώς επειδή ακριβως δίπλα έπαιζε  μπακότερμα ο μικρός Γιαννάκης-θυμάσαι- και παρακαλούσε να μη φυσήξει και του χαλάσει το μαλλί, αποφάσισα να δώσω άπνοια. Τι να κάνω. Δυο χέρια έχω.

-Σε καταλαβαίνω my frient. Και τώρα για που πας;

-Αστα. Τρέχω,γιατί άλλοι θέλουν  νέο αυτοκίνητο, άλλοι θέλουν να ισιώσει το πόδι τους,άλλοι θέλουν λεφτά, άλλοι να σταματήσον να δουλεύουν….Χαμός.

-Ελα ρε .Και πως διάολο τα προλαβαίνεις.

-Κοίτα. Τίποτα δεν κάνω. Απλά διατυπώνουν  λάθος τις ευχές. Παράδειγμα : ο άλλος λέει: “κάνε νέε μου χρόνε, να μη χρειαστεί να ξανασηκωθώ το πρωϊ να πάω για δουλειά…”

-Και…;

-Ε, το απέλυσαν σε μια βδομάδα.

-Μάλλον δεν εννοούσε  αυτό…

-Α,δεν ξέρω. Αμ’ο άλλος… Ο χοντρός. “Χρόνε μου καλέ, φέρε μου μόνο Υγείας έγραφε. Η έκανε λάθος στο “ς”΄ ή ήθελε σοκολάτες. Του πήγα και ‘γω ένα φορτηγό χαρτιά υγείας. “Τι να τα κάνω” μου λέει. “Βάλτα στο κώλο σου του λέω”, για να τον κατατοπίσω.

-Είσαι λίγο σκληρός…

-Δεν με νοιάζει. Τους βαρέθηκα. Δε προκάνει να έρθει ο ένας χρόνος, ξεκινάνε ευχές για τον άλλον που “έρχεται”. Και συνεχίζουν να θέλουν να εύχονται. Μονίμως. Συνεχώς . Ακατάπαυστα. Υποκριτικά. Σαν ηθοποιοί.  Η μάλλον σαν πολιτικάντιδες.

– Αλήθεια. Αυτοί τί εύχονται συνήθως;

-Τα ίδια. “Χρόνια πολλά”  για να μασαμπουκώνουν τις απραγματοποίητες ευχές των ψηφοφόρων. Φοβούνται βέβαια και αυτοί ότι δεν θα προκάμουν, οπότε  παρακαλάνε να έχουν “υγεία”. Να μη τους προδώσει ούτε και τη “νέα” χρονιά  το πετσί που κουβαλάνε,το οποίο σαπίζει ήδη. Και στο τέλος της φράσης πετάνε και το απαραίτητο  “…Σε όλο το κόσμο”.

-Κάτι σαν το “…θα σας κάνω και γεφύρια…”

-Α μπράβο. Αρα η καλύτερη ευχή είναι: “Νέε μου χρόνε παμπάλαιε, σταμάτα να έρχεσαι και μείνε κει που είσαι. Μη ξανάρθεις, για να ζήσω καμιά 100αριά εκατομμύρια χρόνια.

-Ναι αλλά άμα έχει κάποιο προβλημα,ή αποκτηθεί στο μέλλον, πως θα το διαχειριστεί κανείς αν ειναι να ζήσει εκατομμύρια χρόνια;

-Α μπράβο. Φαντάζεσαι να έχεις μόνιμο πονόδοντο ως το  έτος 234.478.422 μετά Χριστόν; Γι αυτό σου λέω.

-Τελικά να εύχονται για  το “νέο έτος” ή  όχι;

-Ας κάνει  ότι θέλει ο καθένας.  Σάμπως έχει καμιά σημασία; Αλλά μη τους το πείς. Μη μείνω και ΄γω άνεργος. “Χρονιάρες” μέρες.

* Οπως θα έλεγε και μια ψυχή.