…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Αναμενόμενη νομίζω ήταν η ενδεκάδα της ΑΕΚ που μπήκε στο γήπεδο. Με βάση τις πεποιθήσεις του Αλμέιδα εννοώ. Δηλαδή με την δήθεν ενδεκάδα του κυπέλλου και τα τοιαύτα. Φυσικά λόγω κόπωσης και τραυματισμών, δεν ήταν κι έτσι ακριβώς, αλλά ας μην μένουμε σε λεπτομέρειες. Άλλο ήταν το σημαντικό.

Ότι η ΑΕΚ δεν μπήκε για να παίξει μπάλα. Μπήκε για να διαχειριστεί το σκορ και τον χρόνο. Και φάνηκε και κάπως νωθρή και φοβισμένη. Τουλάχιστον στην αρχή που είχαμε μεγάλη ορμή από τον αντίπαλο. Καθώς προχώραγε το πρώτο μέρος, αρχίσαμε να κάνουμε και κάποιους συνδυασμούς, που σαν τελικό αποτέλεσμα, αυτό που θυμάμαι, ήταν ένα επικίνδυνο μακρινό σουτ του Τσούμπερ.

Το θέμα ήταν ότι χάσαμε νωρίς τον Μοχαμαντί, κι ότι είχαμε έναν τραγικό Φερνάντες. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μεν αλλά δεν κυνήγαγαν να τελειώσουν την ορμή του αντιπάλου. Πιο πολύ αναλώνονταν σε πτώσεις και καθυστερήσεις και σε σπάσιμο του ρυθμού. Και δεν άργησαν να φάνε κι ένα απίθανο γκολ. Αυτή είναι πάντα η μοίρα μας. Γκολ με κεφαλιά από τον πιο κοντό του γηπέδου και σε σοβαρή απόσταση από το τέρμα; Τι να πεις…

Πάντως από εκείνο το σημείο και μετά, η ΑΕΚ ανέβηκε και κέρδισε μέτρα στο γήπεδο. Φυσικά βοήθησε η καλή παρουσία των πλάγιων μπακ ( Χατζησαφί πλέον ) και του Γαλανόπουλου, αλλά οι κύριοι εκφραστές ήταν ο Μάνταλος που είχε πολύ σίγουρες κινήσεις στο γήπεδο, και του Πινέδα. Είδαμε κάτι καλύτερο σαν μπάλα από την ομάδα μας προς το τέλος του ημιχρόνιου, ενώ ο αντίπαλος προσπαθούσε να μας ανακόψει με όποιο τρόπο μπορούσε. Κάπου εκεί απειλήσαμε κιόλας σοβαρά με τον Πινέδα.

Χονδρικά το πρώτο μέρος δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Είχε ελάχιστες τελικές και πολύ λίγους συνδυασμούς. Είχε πάρα πολλές διακοπές που δεν επέτρεψαν να πιαστεί κάποιος ρυθμός,ενώ οι επιθετικοί εκατέρωθεν ήταν πάρα πολύ καλά κλεισμένοι για να γίνουν επικίνδυνοι. Εγώ θεωρώ το σκορ ακατανόητο, αλλά δίνω κι ένα μπόνους στον αντίπαλο που το κυνήγησε, ενώ η ΑΕΚ μας αντέδρασε όταν άρχισε να νοιώθει ότι κάπως απειλείται. Κι αυτό ακατανόητο με βάση την στατιστική.

Στο δεύτερο μέρος η ΑΕΚ ήταν ΑΕΚΑΡΑ για ένα τέταρτο. Μπήκε να παίξει μπάλα και στην ουσία ισοπέδωσε τον αντίπαλο. Έχασε δυό τρομερές ευκαιρίες με τον Γκαρσία, ενώ κατώρθωσε και ισοφάρισε λίγο αργότερα. Κι εκεί σταμάτησε να παίζει. Οπισθοχώρησε και αγχώθηκε τζάμπα αφού μάλιστα έφαγε κι ένα γκολ από μακρινό σουτ ενός βιετκόγκ. Μετά από σωρεία αμυντικών λαθών κι αδυναμία απομάκρυνσης της μπάλας. Ρε πούστη μου, αντί να συνεχίσει και να τελειώσει τα πάντα, νάναι πάλι πίσω στο σκορ. Φτου κι από την αρχή.

Ο Ολυμπιακός ανέβηκε. Άλλοτε χρησιμοποιώντας βαθειές μπαλιές τύπου γιουρούσια, κι άλλοτε με καλές κάθετες, προσπάθησε . Το κυνήγησε. Η ΑΕΚ συνέχισε νάχει τουπέ και να προσπαθεί να παίξει ένα κοντινό passing game, κι έφαγε πολύ ξύλο. Όταν λέμε πολύ, το εννοούμε. Όμως άντεχε και μάλιστα έβγαινε με αξιώσεις μπροστά. Κάπως έτσι ισοφάρισε, άσχετα αν το γκολ δεν μέτρησε λόγω var. Αυτό σωστό ήταν, σε μια γενικά άψογη διαιτησία, αλλά τα χάλασε άλλος.

Ακατανόητες οι αλλαγές του Αλμέιδα. Έξω ο Μάνταλος για να μπει ο Γκατσίνοβιτς; Έλεος σήμερα. Και καλά αυτό. Να μπουν μέσα τα δυό ντεφορμέ εδώ και καιρό αμυντικά χαφ, κι ειδικά ο Γιόνσον. Ούτε την μπάλα βγάζαμε, ούτε μπορούσαμε να κόψουμε και φάγαμε εκτός από ξύλο, τρομερή πίεση. Πάλι καλά που κράτησαν τα σέντερ μπακ αλλά κι ο Χατζησαφί – από τους κορυφαίους – και τον Ρότα. Τα δυό εξάρια που μπήκαν, στην κυριολεξία δεν προσέφεραν τίποτα.

Στην άμυνα λοιπόν καταλήξαμε, που ήταν σχετικά καλή, μαζί με τον κορυφαίο σήμερα Πινέδα και τον αδικημένο λόγω αλλαγής, Μάνταλο. Θα μπορούσαμε να είχαμε πείσει όλη την Ελλάδα ξανά, όμως θυσιαστήκαμε στην κακομοιριά και στην μαλακία του Αλμέιδα. Δεν βαριέσαι όμως. Τέλος καλό, κι όλα καλά. Ήττα μεν, πρόκριση δε. Αλλά να το κοιτάξουν αυτό πιο σοβαρά. Διότι όταν κάνεις αλλαγές για να πάρεις το παιχνίδι, και κινδυνεύεις χειρότερα, κάτι δεν κάνεις καλά. Εν πάση περιπτώσει, ηρεμία, καλή Ανάσταση κι όλα καλά.

Πόλεμος.Αναπόφευκτο.
Αυτή η μαϊμού ο Αλαφούζος ποντάρει στην πόλωση η οποία ήταν ετσι κι αλλιώς αναπόφευκτη,από την στιγμη που οι βασικοί διεκδικητές απο 4 εγιναν 3 και τώρα 2.
Η δήλωση η Αλαφουζοπουτανίσια: “η ΑΕΚ υπηρξε εντιμη ομαδα αλλα τώρα όλοι ξέρουμε πως λειτουργεί” μοιάζει πάρα πολύ με εκεινη που ειχε κάνει ο χάπιας μετα απο την βαριά ήττα της ΑΕΚ στο τιγάνι πριν κάποια χρόνια,λέγοντας: “Η ΑΕΚ ΗΤΑΝ,δεν ειναι ιστορική ομάδα,τώρα είναι μια ομάδα-απάτη”. Θα το θυμάστε. Μοιάζουν,ε;
Και το επόμενο που σου έρχεται στο μυαλό είναι η κουβέντα μεταξύ Βαρδινογιάννη-Νταιφα για το ότι “οταν θα το παίρνει η ΑΕΚ (το πρωτάθλημα) θα θεωρείται ως “μη γενόμενο”

Αυτό το σάπιο δίπολο καθρεφτίζει απόλυτα το βαλκανομπάχαλο της (νεο)ελληνικής πραγματικότητας (ως κράτος,ως νοοτροπία,ως συμπεριφορά, ως αξίες,ως τρόπο ζωής) Ειναι τα ανάλογα “ΠΑΣΟΚ-ΝΔ” στον χώρο του ποδοσφαίρου. Οι κύριοι φτάιχτες της ποδοσφαιρικής μιζέριας. Ο ένας κουβάλαγε τη λάσπη και ο άλλος τους πλίνθους, για να φτιαχτεί τελικά αυτό το ποδοσφαιρικό “μαντρί” που αντικατοπτρίζει απόλυτα την νεοελληνική κατάντια.
Και τί κάνουν; Συμμαχία.Αν γινοταν να μη κατέβαινε ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο προχθές. Αλλα αφου αναγκάστηκε, ο μισθοφόρος καράφλας που έχει στον πάγκο κατέβασε την ομάδα με τον…Ελ Αραμπί. Πως δεν έβαλε μέσα και τον Καρεμπέ,δεν ξέρω. Σα να λέει ο “μεν” στο “δε”: “σας υποσχομαι,δεν θα βάλω κανένα γκολ.Αν εσεις μπορειτε να βάλετε καποιο,καλώς. Θα βοηθείσω μάλιστα και ‘γω απο μεριάς μου,όσο μπορώ”. Και βοήθησε τα μέγιστα.

Οι προεκτάσεις ειναι εξωποδοσφαιρικές. Οι “δουλίτσες” και τα συμφέροντα” είναι οι άνεμοι που φουσκώνουν τις ενδογηπεδικές συμπεριφορές και επιδιώξεις.
Δεν βλέπει κανένα λόγο -φέτος-να πάρει το πρωτάθλημα ο χοντρός. Να μη κάνει στην άκρη να το πάρει η νυφίτσα του Σκάι. Οφελος θα έχει. Ξέρετε κανεναν να έχει ζημία απο τον βασικό αντίπαλό του και εν τω μεταξύ και οι δύο μαζί να βάλουν κατά του -κιτρινόμαυρου-τρίτου; Μοιάζει με “κουφό” και “κουλό”. Δεν είναι όμως.
Αυτή είναι η πργματικότητα. Οποτε παίρνει πρωτάθλημα η ΑΕΚ είναι μια “χαμένη” και επιχειρηματικά χρονιά για τους άλλους “δύο”. Οι οποίοι λέγονται “αιώνιοι”. Σκέτο. Το σώστό είναι βέβαια “αιώνιοι νταβατζίδες”. Δεν το συμπληρώνουν οι σπορτσκαστερς.Το αφήνουν. Τι θα πει “αιώνιοι”; Αιώνια είναι και τα πλατανια και οι ελιές. “Αιώνιοι σύμμαχοι” είναι το ορθόν.

Αστοχη λοιπόν η από καιρό δήλωση του Μελισσανίδη “αν δεν το πάρει η ΑΕΚ ας το πάρει καλύτερα ο Παναθηναϊκός”. Ως ΜΗ γενόμενα θα πρεπει να τα θεωρεί η “Τουρκόσπορη” ομάδα (όπως την χαρακτηρίζουν) τα πρωταθλήματα των “άλλων. Ως αποτέλεσμα ατυχήματος. Ως καμένο φαϊ.
Δεν έχει “εγκλιματιστεί-ευτυχώς- πλήρως η ΑΕΚ στην ελληνικη ποδοσφαιρική και όχι μονο-ζώη της Ελλαδας. Παραμένει “ξένόφερτη”. Και θα παραμείνει τέτοια. Εδω, τρώνε μονο οι “ντόπιοι” αν έχεις καταλάβει. Οι “Ελληνες”. Οι “πατριώτες” λέμε. Που πας εσύ από το Πέραν, ξυπόλητε; Κάτσε στην άκρη και ζήσε φουκαρά μου,και άσε μας να κανουμε “δουλειές”.

Δεν θα είχαν πρόβλημα αν μπροστά ήταν ακόμα και ο ΠΑΟΚ του εξαφανισμένου Σαββίδη (για τον οποίον “ξέρουν” οι γαυροβάζελοι και κει “τι συμβαίνει” αλλα δεν ενοχλούνται μάλλον τόσο).
Ας το πάρει η Λαρισα.Ας το πάρει η Δόξα Βύρωνα. Ας το πάρει ο διάολος. Η ΑΕΚ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΠΑΡΕΙ.
Γιατί κάθε φορά που τερματίζει πρώτη,είναι ένα φτύσιμο στα μούτρα των δύο “αιωνίων” (φαινομενικά) αντιπάλων αλλά κατα βάση συνεργατών που έχουν αναλάβει εργολαβία την κατασπάραξη του κουφαριού και δεν ανέχονται τρίτο να “χαλάει τις δουλειές”.
“Αν δεν το πάρει η ΑΕΚ, στα παπάρια μας ποιος άλλος θα το πάρει”. Αυτή είναι η σωστή θέση Μήτσο.

Δεν την θέλει την “αλεγκρία”, την ομορφιά ο εκούσια αμόρφωτος. Τί να το κάνει το κανελογαρύφαλο ο μπουνταλάς που τραβάει τις πέτσες με τα χέρια; Τί τον θέλει τον πίνακα στον τοίχο ο αστοιχείωτος με την μπαντανόβουρτσα; Τί να την κάνει την “αξιολόγηση” το “βύσμα”; Σε τί να προσφέρει ο ανταγωνισμός στα μονοπώλια; Τί τους θέλει τους διαγωνισμούς αυτός που “τρέχει μόνο τους”; Τί την θέλει την δικαιοσύνη αυτός που την διορίζει και την ελέγχει; Τί την θέλει την ανάπτυξη ο αιώνια βραχυκυκλωμένος; Τί τα θέλει τα γλυπτά ο τηλεθεατής των ριάλιτυ; Τί τη θέλει την Ευρώπη ο κρυφός θαυμαστής του “Σουλτάνου”;

Η ΑΕΚ είναι το “αλατοπίπερο” του μαγειρεμένου απαίσια ελληνικού ποδοσφαίρου που φτιάχνεται σε μια δικομματική καζάνα και σερβίρεται -κατα βάση- σε πρασινοκόκκινες καραβάνες για να γιομίσουν τα στομάχια τους κάνοντας παπάρα οι οπαδοί τους, οι οποιοι εκτός των άλλων είναι και ψηφοφόροι.
Με Ο’ΤΙ και αν σημαίνει αυτό για την ελληνική κατάντια.

Η ΑΕΚ με το γνωστό της σύστημα αλλά χωρίς τον Πινέδα, μπήκε ελαφρώς υπερφίαλα και υπεροπτικά στο παιχνίδι. Το πιο πιθανό είναι ότι ο αντίπαλος αιφνιδίασε τον Αλμέιδα, αφού δεν μπήκε στο γήπεδο για παθητικό παιχνίδι αλλά αρκετά επιθετικό. Εγώ δεν θυμάμαι τόσες τελικές από αντίπαλο της ομάδας μας στο γήπεδο μας.

Το πρώτο μέρος λοιπόν είχε ένταση και ρυθμό και μπόλικα ανεβοκατεβάσματα της μπάλας. Τουλάχιστον για το πρώτο μισό του διάστημα. Είχαμε δυό πολύ μεγάλες ευκαιρίες εκατέρωθεν που δεν βρήκαν στόχο. Μετά είχαμε κάποιους τραυματισμούς και ο ρυθμός κάπως έπεσε, αλλά όχι η πολλή καλή οργάνωση του Άρη στο κέντρο.

Κι εκεί που έβλεπες κάποια σύννεφα να πλανώνται, η ΑΕΚ έβγαλε κάποια ένταση στα πρεσαρίσματα και προηγήθηκε με ένα πέναλτυ του Γκαρσία. Αμέσως όμως οπισθοχώρησε κι έδωσε την ευκαιρία στον Άρη να απειλήσει πρώτα και μετά από ένα παιδαριώδες λάθος στην άμυνα μας – δεν έχω καταλάβει μέχρι τώρα γιατί αλλάζουν την μπάλα μεταξύ τους οι αμυντικοί -και να ισοφαρίσει.

Φυσικά δεν μας άρεσε το αποτέλεσμα, που όμως φαινόταν δίκαιο. Πιο πολύ όμως δεν μας άρεσε ο τρόπος της συνοχής των γραμμών μας. Όπως επίσης η επιπολαιότητα με την οποίαν γίνονταν οι επιθέσεις και κύρια οι καταλήξεις τους. Θα μπορούσε να είχε μπει κάποιο δεύτερο γκολ και να ήμασταν πιο ήσυχοι. Αντί αυτού, είδαμε αυτό το λάθος όπως είπα και μπόλικη γκρίνια και νευρικότητα στην κερκίδα. Είδα τον Ελίασον μάλλον για καλύτερο, ενώ δεν κατάλαβα γιατί ο διαιτητής δεν έβγαλε δεύτερη κίτρινη κάρτα στην φάση του πέναλτυ. Επίσης είδα ξανά έναν πολύ νευρικό και κακό Γκατσίνοβιτς.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε πλέον ένα πραγματικό ντέρμπυ. Ψηλός ρυθμός, τρομερές μονομαχίες, ένταση, νεύρα και το προφανές : Τους παίκτες που σαν πραγματικοί ρολίστες, θα έγερναν την πλάστιγγα. Σε αυτό βοήθησαν τρομερά οι αλλαγές του Αλμέιδα, που είδε το πρόβλημα στο κέντρο κι έριξε στον αγώνα τον Μάνταλο, τον Πινέδα και τον Φερνάντες, ενώ άλλαξε και τον χασογκόλη σήμερα Αραούχο με τον Τσούμπερ. Δυστυχώς δεν ξέρω τα ονόματα των παικτών του Άρη για να γράψω αντίστοιχα, όμως υπήρχαν κι από εκείνη την πλευρά.

Η κατοχή της μπάλας πέρασε στην ΑΕΚ, ενώ οι επιθέσεις ήταν προσεκτικές και με την ποιότητα που έχουν οι κεντρώοι. Η ΑΕΚ έκανε πάμπολλες επιθέσεις και αντίστοιχες τελικές. Ανέδειξε σε κορυφαίο του Άρη τον τερματοφύλακα του, ενώ στην υπηρεσία της έβγαλε σαν πιο πολύτιμο τον Τσούμπερ. Ναι, χωρίς κανένα δισταγμό από εμένα. Εμένα που τον λέω τέως παίκτη. Ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε να σουτάρει κι ήταν αυτός που ξεκλείδωσε το παιχνίδι, ενώ λίγο αργότερα κλείδωσε τη νίκη.

Θα μπορούσαν τα πράματα να είχαν τελειώσει νωρίτερα, όμως ο Θεός της μπάλας έτσι ήθελε αυτό το παιχνίδι, που σίγουρα ήταν το καλύτερο που έχουμε δει μέχρι τώρα. Σε ρυθμό, σε θέαμα και σε φάσεις. Διότι μπορεί να φαίνεται η ΑΕΚ καταιγιστική, όμως είχε και ο Άρης τις σπουδαίες στιγμές του, και σήμερα απείλησε πραγματικά. Διαθέτει παίκτες κοντρολαρισμένους, με πολύ καλά ατομικά και τεχνικά χαρακτηριστικά, που βλέπουν τον κενό χώρο ενώ είναι άριστοι χειριστές της μπάλας.

Όμως η ΑΕΚ το ήθελε αλλά και το πίστευε. Σήμερα είχαμε την καλύτερη εκμετάλλευση του βάθους του ρόστερ που διαθέτουμε και την απόλυτη δικαίωση του Αλμέιδα. Η κανονική επίθεση ξεκίναγε από την προσωπικότητα του Βίντα, που βγήκε μπροστά ξανά σαν ηγέτης. Αυτή η αδάμαστη διάθεση του, εύρισκε την τέχνη του Μάνταλου, και το ζουζούνισμα του Πινέδα, που είχε κι ένα δοκάρι σε μιά άψογη επίθεση μας. Και φυσικά ολοκληρωνόταν στην εκτελεστική διάθεση και δεινότητα του Τσούμπερ. Ειδικά το δεύτερο γκολ μας, ήταν γκολάρα.

Ήταν τελικά όλα καλά; Όχι βέβαια. Σε αυτό το σπουδαίο παιχνίδι κι απέναντι σε ένα πολύ καλό, οργανωμένο και διαβασμένο αντίπαλο, είδαμε μπόλικες αδυναμίες στην άμυνα μας αλλά και στο κέντρο. Δεν είναι όμως της παρούσας στιγμής αυτά, διότι τώρα έχουμε πανηγύρια. Τα δικαιούμαστε άλλωστε. Αγχωθήκαμε πολύ κι όσο τα πράματα πήγαιναν στραβά ( ακύρωση του πέναλτυ, κάποια φάουλ που έκοβαν τον ρυθμό μας ), εύκολα έβλεπες ότι χανόταν και η σιγουριά της εξέδρας. Οπότε δίνουμε τα συγχαρητήρια για την πολλή μεγάλη νίκη και το άψογο κοουτσάρισμα. Όπως και την διαχείριση των φυσικών δυνάμεων.

Υγ. Ο Διαμαντόπουλος είχε δύσκολο παιχνίδι να διευθύνει. Νομίζω ότι ήταν λάθος του που δεν έβγαλε κάρτα στην φάση του πέναλτυ. Φυσικά έκανε κι άλλα, όμως τήρησε μια ουδετερότητα και διαφύλαξε τα ατού της έδρας. Οπότε παίρνει σπουδαίο βαθμό για την διαιτησία του. Το γράφω αφού ο άνθρωπος κλήθηκε να διαιτητεύσει χωρίς καν να είναι σε φυσική και ψυχολογική ισορροπία ενώ σίγουρα πρέπει να είχε σπασμένα νεύρα με τις παλινωδίες του λιμανιού για τους Πολωνούς. Τώρα ήταν μεθυσμένοι ή δεν ήταν, προπηλάκισαν ή προπηλακίστηκαν, μας αφήνει αδιάφορους.

Με πέντε αλλαγές, λογικές κι αναμενόμενες, κατέβηκε στο παιχνίδι η ΑΕΚ. Αξιοσημείωτο είναι ότι στην θέση του αμυντικού χαφ ήταν ο Γιόνσον και δίπλα του ο Μάνταλος. Αξιοσημείωτο διότι ο Σιμάνσκι έμεινε έξω αφού αν χρειαζόταν θα αγωνιζόταν σαν στόπερ.

Η ομάδα μας βρήκε τον αντίπαλο σε θέση απόλυτης άμυνας. Η διπλή ζώνη ήταν μόνο για το θεαθήναι. Στην ουσία ο Βόλος καθόταν στο ένα τρίτο του γηπέδου, κι απλά περίμενε. Αυτό έφερε την ΑΕΚ σε μία συντριπτική κατοχή μπάλας, αλλά χωρίς κάποιο αντίστοιχο αριθμό τελικών προσπαθειών. Επίσης κι οι πλαγιοκοπήσεις ήταν ελάχιστες, αφού ο μεν Μοχαμάντι ήταν ανέτοιμος, ενώ ο Ρότα τελείως ντεφορμέ.

Αναγκάστηκε λοιπόν η ΑΕΚ, να πρεσάρει ψηλά ψάχνοντας κάποιο λάθος του Βόλου και να παίζει πολύ υπομονετικά, ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο. Το θέαμα λοιπόν πήγε περίπατο και κέρδιζε μόνο η στατιστική. Όμως έστω κι έτσι, και λόγω του πρεσαρίσματος, βρήκαμε ένα γκολ από τον Πινέδα και κλείσαμε νικηφόρα το ημιχρόνιο, που δεν νομίζω ότι θα το ξαναβλέπαμε κάποια στιγμή.

Διότι ο Βόλος δεν άλλαξε την τακτική του, ενώ η ΑΕΚ πήγε από πολύ νωρίς σε ένα πολύ προσεκτικό παιχνίδι, μερικές φορές και επιπόλαιο για κάποια κοντινή πάσα, και σε αρκετή συντήρηση δυνάμεων. Φυσικά δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε λόγω των πολλών και συνεχόμενων παιχνιδιών που έρχονται, αλλά και της κούρασης λόγω Τούμπας. Ο μισός στόχος είχε επιτευχθεί και μάλιστα ξεάγχωτα για το σκορ. Δεν θυμάμαι ούτε μία τελική προσπάθεια του αντιπάλου. Ένας αντίπαλος, που κατώρθωσε και μαρκάρισε σωστά τους παίκτες μας που θα μπορούσαν να διακριθούν σε ανοικτό χώρο λόγω της ταχύτητας τους.

Στο δεύτερο μέρος, φάνηκε να ξεμυτάει κάπως ο Βόλος κι εμείς να βρίσκουμε κάποιους χώρους παραπάνω. Το θέμα όμως ήταν ότι εμείς ρίξαμε κι άλλον τον ρυθμό μας, κι έτσι το παιχνίδι έγινε καθαρό ξυλίκι. Πιο πολύ ατομικές προσπάθειες βλέπαμε, παρά οργανωμένες ομαδικές. Ομολογώ ότι ήταν πολύ κουραστικό το όλο θέμα.

Έλα που είδαμε πιο πολλές τελικές. Αυτό είναι που λέμε ότι σε κάνει άσχετο το ίδιο το άθλημα. Έκανε δύο ο αντίπαλος – η μία από παιδαριώδες λάθος του Τζαβέλα – και φτειάξαμε κι εμείς μια πεντάδα. Καμία δεν είχε αποτέλεσμα, απλά είδαμε ότι ο Αθανασιάδης γράφτηκε στους διακριθέντες, ενώ πιστοποιήσαμε ότι δεν είχαμε χάσει και κάτι με την απουσία του Γκαρσία.

Εν πάση περιπτώσει, η ΑΕΚ κυνηγούσε να κρατήσει το αποτέλεσμα και να διαχειριστεί το προβάδισμα της όπως και τις δυνάμεις της. Στην προσπάθεια της αυτή, χωρίς εκθαμβωτικά αποτελέσματα, κι εφόσον πρέπει να βρούμε κάποιους διακριθέντες, μάλλον θα μιλήσουμε για τον Μάνταλο και τον Πινέδα, τον Γιόνσον και τον Βίντα, ενώ ελπίδες άφησε η επανεμφάνιση του Μοχαμάντι. Επαναλαμβάνω ότι αυτά τα τραβάω με το τσιγκέλι. Η ΑΕΚ φαινόταν πολλή κουρασμένη και πολλή εφησυχασμένη με την διαιτησία του Σιδηρόπουλου.

Ο Αλμέιδα έκανε κι αυτός όλο το rotation που μπορούσε, και παρ΄ολίγο να κέρδιζε κι ένα δεύτερο γκολ από τον Τσούμπερ. Δεν ξέρω αν ήταν κι αυτός προειδοποιημένος, αλλά η ουσία είναι ότι τόσες απουσίες και τόσες επιστροφές ανέτοιμων, δεν είναι κι εύκολο να σε φέρουν σε θέση να κρατήσεις την συνοχή της ομάδας. Όπως φυσικά δεν είναι και λίγο να διαχειριστείς και το άγχος για το τρίποντο.

Και κάπως έτσι τελείωσε και το σημερινό, που η ομάδα μας έκανε το καθήκον της και διατήρησε την πρωτιά, όπως και την πορεία για τον τίτλο. Οπότε, κι επειδή δεν είναι δυνατόν να γίνει κι άλλη κριτική για το παιχνίδι, δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε όλο το τημ αλλά και στον Μελισσανίδη, που ναι μεν δεν φάνηκε στο γήπεδο, αλλά ήταν εγγύηση στα μετόπισθεν. Είναι γεγονός ότι φέτος είμαστε ομάδα. Μένουμε κι εμείς που δεν πήγαμε στον Βόλο σήμερα, να κάνουμε το καθήκον μας την Κυριακή.

Ντερμπάρα σήμερα, που εγώ το περιμένω με μεγάλη περιέργεια. Θέλω ρε παιδί μου να δω πόσο πιστεύει η ομάδα μας σε διάκριση. Πόσο δούλεψε τα λάθη της ομάδας και τα δικά του, ο προπονητής. Θέλω να δω ένα καλό θέαμα. Πολλά θέλω σε ένα δύσκολο παιχνίδι, που όμως μπορεί και να μην κρίνει τίποτα αφού βαθμολογικά μόνο τρεις βαθμούς δίνει. Μια ψυχολογία όμως την διαμορφώνει.

Η ΑΕΚ λοιπόν, κατέβηκε με το σύστημα των δυό αμυντικών χαφ, χωρίς Μήτογλου και χωρίς σέντερ φορ. Έξω ο ντεφορμέ Ρότα κι έξω ο Μουκουντί λόγω τραυματισμού. Στον γνωστό ρόμβο. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο, φίσκα και με τρελό παλμό.

Τι είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο; Μια μπούρδα και μισή σε σχέση με θέαμα, ρυθμό κι οργάνωση. Επίσης είδαμε τον ΠΑΟΚ πιο δυνατό στις προσωπικές μονομαχίες, όπως επίσης είδαμε την ΑΕΚ να είναι νωθρή και άτολμη και να μην έχει καθόλου επίθεση. Είδαμε όμως κι ένα γκολ μας το οποίο ακυρώθηκε εντελώς αναίτια και το οποίο σκιαγράφησε την έκβαση του σκορ αλλά κι ενίσχυσε την δειλία των παικτών μας.

Φυσικά είδαμε κι άλλα. Είδαμε τον Τζαβέλα να είναι ο κορυφαίος μας παίκτης και τον Γιόνσον να είναι ο χειρότερος με διαφορά. Είδαμε ότι ψάξαμε ανάπτυξη με βαθειές μπαλιές που πράγματι δημιουργούσαν έναν πανικό στο κεντρικό δίδυμο του ΠΑΟΚ, αλλά δεν είχαν αποτέλεσμα. Πάντα κάτι έλειπε από την τελική πάσα ή την τελική προσπάθεια.

Σε ένα ντέρμπυ που είχε ένταση κι αρκετά σκληρά μαρκαρίσματα. Που δεν είχε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική πέραν της εκατέρωθεν αλληλοεξόντωσης. Που δεν είχε κάποιο ξεκάθαρο πλάνο επιθετικής ανάπτυξης, σαν να περίμενε ο ένας το λάθος του άλλου. Φυσικά ο Αλμέιδα την είχε πιο καλά οχυρωμένη την ΑΕΚ αμυντικά, αλλά φαινόταν από ένα σημείο και μετά ότι υστερούσε στο κράτημα της μπάλας στο κέντρο, όπως και στην έμπνευση κάποιου χαφ για κάποια κάθετη. Η αίσθηση που μου άφησε το πρώτο μέρος είναι ότι η ομάδα μας χρειαζόταν κάποιες αλλαγές πιο πολύ προς την πλευρά της τέχνης.

Κι έγινε ρε παιδιά. Αυτό που φωνάζω. Τι θέλεις αγόρι μου τα δύο αμυντικά χαφ; Έξω λοιπόν ο Γιόνσον και μέσα ο Γκαρσία. Όχι ότι έκανε κάτι, αλλά αποκτάει άλλη δύναμη ο άξονας με κάποιο οχτάρι, που έλαχε σήμερα να είναι ο Πινέδα. Είπαμε οι εμμονές να φύγουν. Και μαζί με αυτές να έρθουν τα αποτελέσματα. Που είναι και το πιο σημαντικό. Φαινόταν λοιπόν, παρότι ξαναλέω ο Γκαρσία ήταν αλλού γι’  άλλού, ότι η ΑΕΚ πάταγε καλύτερα στο γήπεδο.

Χωρίς δάφνες, χωρίς θέαμα, χωρίς ρυθμό. Ήταν ένα ντέρμπυ, που εδαφικά είχε την μπάλα ο αντίπαλος, όμως μύριζες μια μεγαλύτερη σιγουριά. Μύριζες έναν άλλο αέρα. Βλέπεις δίπλα στον κορυφαίο Τζαβέλα, είχε έρθει ο πολεμιστής Βίντα, είχε έρθει ο πολυτιμότατος Χατζησαφί, ενώ κι ο Πινέδα που ήταν παντού, έδινε την θέση του στον Μάνταλο, αφηνόταν πλέον η περσινή παθητικότητα. Δεν χρειάστηκε πολύ.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΣΙΣΤ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΛΟΥ ΕΦΕΡΕ ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΓΚΟΛΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΑΟΥΧΟ.

Και μετά; Μετά, τέζα η Τούμπα. Απλά πράματα. Η ΑΕΚ πήγε, έβαλε τρία γκολ, της μέτρησαν ένα και κέρδισε τον ΠΑΟΚ και τον ανεκδιήγητο διαιτητή, που κιτρίνισε όλη την ομάδα μας. Μιλάμε ότι ο Σαββίδης να σφύραγε κρατώντας και το όπλο του, δεν θα είχε βγάλει τόσες κάρτες. Φυσικά χρειάστηκαν κι άλλες παράπλευρες δυνάμεις για το διπλό. Το διπλό τίτλου. Δεν θα τις πούμε τώρα, αλλά τις είδαμε στις αλλαγές του Λουτσέσκου, όσο κι αν φάνηκε ότι ο ΠΑΟΚ πίεσε μετά το γκολ μας.

Στα αγωνιστικά τώρα, δεν μπορούμε και να ψάχνουμε πολλά. Σήμερα η ΑΕΚ έπαιξε για το αποτέλεσμα και δεν έθελξε με την απόδοση της. Όμως επιτέλους ανταπεξήλθε σε ένα ντέρμπυ. Με πάμπολλα λάθη και χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση. Δεν θα ασχοληθώ με αυτά, αφού πλέον ζούμε σε μια κατηφόρα αποτελεσμάτων. Και μιλάμε για τεράστιο αποτέλεσμα, όπως κι αν το δεις. Κι αποτέλεσμα που συνδυαζόμενο με αυτό της αλογοτροφής, σου δίνει ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Και τελειώνω εδώ με τα ψυχολογικά.

Αυτά, αν δουλευτούν λιγάκι, μπορούν να εμφανίσουν κι αγωνιστικά οφέλη. Να σκεφτούμε δηλαδή, τι λείπει. Να το ψάξουμε για του χρόνου που θα υπάρχει Ευρώπη. Να δούμε γιατί δεν υπάρχει καθαρό μυαλό στην τελική πάσα. Να δούμε πώς πρέπει να κυριαρχούμε στο κέντρο. Να εξετάσουμε γιατί στην Ελλάδα θεωρείται παίκτης κάποιος Κωσταντέλιας, που είχε βάλει ένα τυχαίο γκολ στην ήττα μας. Και που έγινε θέμα ολόκληρο. Όχι ο παίκτης. Η ατολμία μας. Ο παίκτης στο κέντρο που σίγουρα λείπει.

Διότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σπουδαίο παιχνίδια απέναντι σε έναν αντίπαλο, που αν το δεις καθαρά, δεν ήταν φόβητρο. Κάποιες βαθειές μπαλιές δημιουργούσαν πανικό. Κάποιες πλαγιοκοπήσεις στο δεύτερο μέρος, που άλλαξε η ανάπτυξη, έφερναν παίκτες μας συνεχώς στην περιοχή του. Ωραία. Εκεί τι κάνεις; Μέχρι εκεί πας; Δεν γίνεται έτσι. Εκεί πας κι εκτελείς. Όπως επίσης, μπαίνεις στην καταπληκτική Τούμπα και παίζεις μπάλα. Τους πείθεις και παίρνεις χειροκρότημα. Και τελειώνεις.

Διότι μετά από τέτοια νίκη, θα έπρεπε να μιλάμε για ομαδάρα. Όμως εδώ ξέρουμε μπάλα και δεν είμαστε life style. Δεν μιλάμε για ομαδάρα λοιπόν σήμερα, όμως μιλάμε για αποτελεσματάρα. Και γι αυτό πρέπει να πανηγυρίσουμε και να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας. Και να συνεχίσουν την δουλειά τα παιδιά κι ο Αλμέιδα, αφού τα διορθώματα είναι πιο πολύ ψυχολογικά παρά τόσο πολύ ικανοτήτων. Βάμος.

To “χειρότερο” που θα μπορούσε να συμβεί σε μια ξεχαρβαλωμένη χώρα,είναι να πρέπει να αντιμετωπίσει τον “αίφνης” ανταγωνισμό. Ο οποίος δεν γεννήθηκε μέσα απο βαθιές τομές και συμφωνίες κυρίων. Οχι φυσικά. Πως θα μπορούσε; Οπως πάντα συμβαίνει στην Ελλάδα,γεννήθηκε από συγκυρίες. Στα χαλάσματα δηλαδή. Στην Ελλάδα ότι κακό έχει βάθος, ότι καλό, είναι θέμα συμπτώσεων χρονικών. Τίποτα άλλο.

Το συγκεκριμένο “καλό” λoiπόν, δηλαδή το ότι 4 ομάδες Απρίλη μήνα διεκδικούν πρωτάθλημα,είναι σχεδόν πρωτάκουστο. Ακόμα και τις καλές εποχές, είχαμε μάξιμουμ 2 συνδιεκδικητές. Στις δε άλλες-τις περισσότερες,- είχαμε μία,την “Λοκομοτιβ Πειραιά”.
Εντάξει 1 μόνος. Αντε 2. Αλλά 4; Οχι ρε πούστη μου. Αυτό δεν αντέχεται.
Στην Ελλαδα,διαβάζεις τις δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη και ξερεις ποιος θα βγει πρωθυπουργός. Και όταν μαθαίνεις τον πρωθυπουργό (ΔΕΝ τον διαλέγεις) κατόπιν μαθαίνεις και ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Αυτή είναι η σειρά.
Κάποιες χρονιές ειναι ρευστές. Δεν τα μαθαίνεις “εγκαίρως”. Χρειάζονται “ζυμώσεις”. Συμβαίνουν και “ατυχήματα”. Μια τέτοια είναι φέτος. Ούτε κομματικά, ούτε ποδοσφαιρικά έχει ξεκαθαρίσει κάτι. Δεν πέτυχε.Ετυχε.

Εν μέσω χάους, με τα πάντα ρευστά πολιτικά, κοινωνικά κλπ, το μπουρδέλο με τα κόκκινα φώτα, πρέπει να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα του υψηλού ανταγωνισμού. Ολα τα είχε η Μαριωρή….

Και είναι πραγματικό πρόβλημα, καθότι στις υπολοιπες δραστηριότητες, π.χ στην αγορά ρεύματος, στην αγορά τηλεπικοινωνιών,στην αγορά καυσίμων,στην αγορά αγαθων σουπερ μάρκετ κλπ άντε κάνουν την ομοφωνία, οι εμπλεκόμενοι ότι  “όλοι θα κονομάμε με τις  προσυμφωνημενες τιμές στο Θεό”, και με τον  ανάλογο κο υπουργό να παριστάνει τον κάποιο Μπένετ που θα φέρει “ελιτ”, αλλά έχει το μυαλό του στη γραμματέα του ολημερής και έλαχε στη “βάρδια” του  ανταγωνισμός στο ποδόσφαιρο.

Στο πρωτάθλημα πως το πετυχαίνεις αυτό; Δεν γίνεται. Εκει  ο πρώτος κονομάει και οι υπόλοιποι κοιτάνε τα κοκκαλα και το δέρμα. Αρα,αν συμπέσει ανταγωνισμός,μιλάμε για του κουτρούλη το γάμο. Γιατί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα,ως προιον,δεν στοχεύει-δυστυχώς-στις τσέπες των πολλών που δυνητικά θα μπορούσαν να είναι καταναλωτές,αλλά στην τσέπη της ΟΥΕΦΑ και του κράτους. Αυτό είναι το δυστύχημα.

Ο χοντρός έγινε παχύτερος και δυσκίνητος,ο Αλαφούζος ως πρωτοξάδερφο και συγκινητής των πολιτικών παιχινιδιών, οπορτουνιστικά λοξοκοιτάει το παχύ λιοντάρι,η αρκούδα μονολογεί “τι στο διάολο γίνεται εδώ πέρα”, η υαινα του Αρη προσδοκά απλά να μη φαγωθεί-ούτε λόγος για μερίδα-το αγριόσκυλο του Βόλου παριστάνει το τσοπανόσκυλο που περισσότερο προσεχει μη γκρεμιστέι η στάνη παρά το αν θα φαγωθούν τα πρόβατα και ο τίγρης χαμογελά με το χαμό,αφού δεν είναι και πεινασμένος μεν,αλλά δεν μπορεί και να αρνηθεί τη φύση του δε, να βλέπει και να συμμετέχει σε χαμό,μπας και δαγκώσει κανένα κώλο,έτσι για την πλάκα.

Γιατί οποιουδήπουτε ειδους και μορφής ανταγωνισμός,ακομα και ο τυχαίος όπως αυτος εδω του “επαγγελματικού” ποδοσφαίρου που μας έλαχε φέτος,είναι πρόβλημα,σε μια χώρα που επι αιώνες δουλεύει ως προτεκτοράτο με συγκεκριμένες ¨οδηγίες” και “μανιουαλ”. Τα οποία ειναι: Απευθείας αναθέσεις, εικονικοί διαγωνισμοί, κατά βάση μονοπώλια παντού (υπό το μανδύα του διαφορετικού) και βαλκανομαφιόζικες πρακτικές,όλα αυτά απο την “εποπτεία”, του κρατικού οργάνου,το οποίο είναι εκει για να κάνει ότι έκανε και ο σταθμάρχης στη Λάρισα. Να ακούει μπουζούκια απ’το τρανζίστορ και να τρώει σουβλάκια. Τίποτα παραπάνω.

Πως αντιμετωπίζεται λοιπόν αυτό το πρόβλημα,που ξεπήδησε όπως είπαμε απο συγκυρίες; Δεν σχεδιάστηκε. Δεν μπήκε σε καλούπια.Δεν προνοήθηκε.Ειναι αποτέλεσμα τυχαίο. Είναι με άλλα λόγια σαν να μπαίνει σε ενα μπουρδέλο συνοικίας, με τις μετριες πουτανίτσες του,μια διμετρη Σουηδέζα και να λέει “έπιασα δουλειά.Ευχαριστώ”. Που πας μωρή; Εμας εδώ μας ρώτησες; της απαντά η “τσατσά” με την τραχιά φωνή. Εδώ είναι Βαλκανοτουρκία μωρή λελέκω;
Παρ’τον κώλο σου και δρόμο”. Αντιμετωπίζεται με υπομονή. Και με προσευχές.

Ας κάνουμε υπομονή. Τυχαίο είναι.Μάλλον σαν ατύχημα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Μια κατάσταση που την βλέπαμε σε προχωρημένες χώρες,έφτασε και σε εμας,που είμαστε προ Χριστού ακόμα,και ποδοσφαιρικά,και κοινωνικα και ως βαρος θεσμων, σχεδιαμού κλπ.
Σε έναν της πλάκας καραγκιόζ μπερντέ,του έλαχε να πρέπει να μοιράσει φουα γκρα στους ξυπόλυτους συνδαιτυμόνες. Δε κοιτάμε μη μας πέσει καμιά σανίδα στο κεφάλι απ το ετοιμόρροπο, έχουμε το νου μας πως να μοιράσουμε τα σερβίτσια τα καλά που βρήκαμε στο δρόμο.Για να βάλουμε μεσα τί; Τις φακές που τρώμε ολημερής;

Στην συγκεκριμένη “αναμπουμπούλα” λοιπόν, χαίρεται ο λύκος, -τίγρης εν προκειμένω- που τέτοιες συγκυρίες είναι το “ψωμί” του. Ο οποίος ΄’εχει απο κοντά του το αγριόσκυλο που είναι και δήμαρχος Βόλου, γουστάρουν να γινουν όλα μαντάρα στη σαβάνα του πρωταθλήματος και να βλέπουν τον μεν υπέρβαρο λέοντα να “στραβώνει” που δεν είναι μονος του στο φαγοποτι,και ξωπίσω του την ύαινα που συμμάχισε μαζί του να βοηθησει το παχύσαρκο λιοντάρι υποσχόμενο κάποιου είδους μερτικό. Η δε “αρκούδα” ο Σαββίδης τί δουλειά έχει στη σαβάνα, ποιος ξέρει,κοβει βόλτες τριγύρω και κάτι μουρμουρίζει. Μια τα βάζει με τη ζέστη,μια με τη ξηρασία,μια με τη σκόνη. Ουτε ξέρει τί θέλει.

Και το κάδρο συμπληρώνει η πονηρή πράσινη αλεπού, που γυροφέρνει το κουφάρι και επιθυμεί κάποιο κενό, και σε νεκρό χρόνο να βουτήξει ότι μπορεί,στέλνοντας φιλάκια και ραβασάκια στα εμβρόντητα σαρκοφάγα που την άκουσαν να εξομολογείται, ότι πλέον έγινε βίγκαν και τρώει χόρτα. Απλά θέλει να πλησιάσει το κουφάρι για να τεστάρει τις αντοχες της να μείνει εκτός κρεοφαγίας.
Και στη μέση ο Μπαλτάκος που μοιάζει σαν βοσκός που παίζει τη φλογέρα του για κοπάδι το οποίο ανήκει σε άλλους. Εκτός από την μάνα του Κίτσου,μάλλον κάθεται και ο ίδιος ο Κίτσος και αγναντεύει. Τι άλλο μπορεί να κάνει;

Ο κόσμος, καλά θα κάνει να μείνει θεατής στα τριγύρω τζιπ,και να τραβά φωτογραφίες.Να μην εμπλακεί. Που όμως όλο και κάποιοι θερμοκέφαλοι παίρνουν το μέρος του ενος ή του άλλου,σαλτάρουν απο το όχημα και παίρνουν μέρος στο σκυλοτράβηγμα.
Μη παρεμβαίνετε. Μείνετε, παρατηρητές. Στη Φύση δεν επεμβαίνουμε. Μόνο κοιτάμε.

Κουράγιο παιδιά.Θα τελειώσει. Και σας υποσχόμαστε ότι δεν θα ξανασυμβεί. Θα κάνουμε ότι μπορούμε. Και εμείς ως “παράγοντες” και εσείς ως “φίλαθλοι”. (γελάστε)
Ηταν αναπάντεχο. Απρόσμενο. Απλά προέκυψε. Αλλά θα λυθεί. Ντον’τ γουόρυ.

Σοβαρός άνθρωπος να ασχοληθεί με τα σημερινά στην ΕΠΟ, δεν νομίζω να υπάρχει. Εννοώ σοβαρός στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, όσο.. κι αν θεωρείται σοβαρό αυτό το χόμπυ. Διότι ήταν τα πάντα έτσι δομημένα για να κάνουν το show τους οι ιδιοκτήτες και οι παρατρεχάμενοι τους.

Να το εξηγήσουμε αυτό το τελευταίο : Ο Σαββίδης δεν ήταν αφού υπάρχει ξεκάθαρα η εντολή από την Ευρώπη. Ο Καρυπίδης δεν θα μπορούσε να ήταν αφού μέχρι και οι πέτρες ξέρουν ότι είναι εικονικός. Ο Μαρινάκης ήταν εκεί, αλλά όπως και να το κάνεις τα προβλήματα υγείας έφεραν στο προσκήνιο έναν κάποιο που του έχει μείνει, με τρομερές δυνάμεις πυρός : Ο ένας πέταξε ένα στυλό κι ο άλλος ένα φουρό. Να χέσω τα κιλά τους.

Έμεινε ο δικός μας που είναι σαφέστατα γνήσιος ….( βάλτε ό,τι θέλετε ) και στην ουσία τους γλεντάει, αλλά και ο Αλαφούζος, που σαν γνήσια πριμαντόνα, απεχώρησε την κατάλληλη στιγμή αλλά έκανε και πολύ καλές δηλώσεις. Πολύ καλές για το ποδόσφαιρο. Τι να κάνει κι αυτός, θα μου πεις. Για τίτλο πάει αφού μια πενταετία ο κόσμος της ομάδας του, τον έχει πλήρως απαξιώσει. Κι αν βέβαια είναι κάτι να χτιστεί, θα γίνει με αυτόν που ναι μεν θα ήθελε να είναι γκάνγκστερ κι αυτός, αλλά δεν έγινε οπότε προτιμάει να μοστράρεται με την φορεσιά του ευγενούς. Και φυσικά έμεινε κι ο Μπέος, που δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο άνθρωπος αυτός, άνετα έχει την γλώσσα του πολιτικού, κι άνετα του παράγοντα. Σαφώς είναι ο μοντέρνος Κανελλάκης, για τους πιο παλιούς.

Φυσικά δεν βγήκε τίποτα, αφού τίποτα δεν ήταν για να βγει. Όλοι θέλανε να δουν τους άλλους, για να ετοιμασθούν για την οριστική μάχη. Να κοιταχθούν στα μάτια και να δουν το γρύλισμα. Όσο μπορεί να κάνει ο καθένας. Είπαμε, κάποιοι λείπανε. Βασικά ο Τσετσένος. Ο Μπέος είναι ο ρυθμιστής, δήθεν μην του σπάσουν την πόλη. Φυσικά ο Αλαφούζος τόσο αντέχει κι έτσι πάει, στα μουλωχτά. Έμεινε λοιπόν το δίδυμο των προβληματικών χοντρών κι ο δικός μας. Οι χοντροί που αισθάνονται ηλίθιοι μπροστά στον κόσμο του Ολυμπιακού και καλύπτουν την μαλακία τους φέτος με αυτά τα shows. Διότι μπροστά στον δικό μας – και δεν το γράφω για κοπλιμέντο – είναι για καραμέλες. Άλλο ότι δεν έχουμε την πλήρη ομάδα για να τους ξεφτιλίσουμε. Οπότε έχουν παραμείνει στην φάση, του με τίποτα να μην το πάρει η ΑΕΚ. Μιλάμε για τίποτες νεοέλληνες που τάχουν με τον γείτονα που έχει κατσίκα.

Kαι πού πάμε; Κατ’ αρχήν εμείς πάμε χαλαρά. Δεν μπαίνουμε σε κανέναν πόλεμο που θα δημιουργήσουν οι αρχηγοί. Κι όταν μιλάμε για αρχηγούς, χρειάζεται να θυμίσω τα έργα και τις ημέρες του καθενός; Από πιστόλια μέχρι πουτάνες;. Από ναρκωτικά μέχρι λαθρεμπόρια παντός τύπου. Αυτός που φαίνεται ο πιο τίμιος, είναι Ο διαπλεκόμενος με την εκάστοτε κυβέρνηση. Όχι ότι δεν είναι οι άλλοι, αλλά εδώ μιλάμε για κανονική δουλειά. Και βέβαια ρυθμιστής είναι ένας με την βούλα φυλακόβιος.

Που πρέπει να τον πάρουμε πολύ στα σοβαρά, όταν είπε : Να μην έχουμε αίματα. Δηλαδή ίδια κουβέντα που είχε πει το λαμόγιο ο Ανδρέας παλιά : Μην ποινικοποιείτε την πολιτική ζωή του τόπου. Να μην αίματα λοιπόν. Ψυχραιμία λοιπόν συστήνει ο κοινός υπάλληλος. Και πολύ καλά κάνει.

Έλα όμως που εμείς το θέλουμε αλλιώς. Κι αν όχι εμείς, εγώ. Να γαμηθούμε, να γίνει της πουτάνας. Να έχουμε αίματα και να έχουμε και ό,τι άλλο θέλεις. Διότι και πολύ μας πήγε το κυριλάτο. Πληρώνουμε εισιτήριο και συνδρομές στις τηλεοράσεις γιατί γουστάρουμε το ξεκατίνιασμα. Θέλουμε δράση ρε αδερφέ. Να δούμε ξανά Βαρδινογιάννη και Μελισσανίδη να τραβιούνται από τις γραβάτες. Να δούμε Σαββίδη να πυροβολάει στα γήπεδα. να δούμε Αλαφούζο να τραβοτανιέται με τον Πορτοσάλτε. Να δούμε Μαρινάκη και Καραπαπά, να πλακώνονται με μπράβους και να τρέχει η Κούγια να δικανίζει. Να βαράνε όλοι τον Καρυπίδη, την ώρα που κονταίνει την φούστα που σήμερα φόρεσε στο κεφάλι ο Μπαλτάκος. Τι άλλο να θέλουμε σαν θεατές; Και να τρέχουν όλοι αυτοί στην δικαιοσύνη εν μέσω ακυβερνησίας. Με υπηρεσιακό υπουργό δικαιοσύνης, που δεν ανήκει πουθενά.

Έλα ρε πατρίδα. Πράγματι το ωραιότερο πρωτάθλημα….

Κείμενο από τον Αποδυτηριάκια…….

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Εθνική γιορτή σήμερα. Μέρα ηρωική και πανηγυρική. Όχι, όμως, ότι δεν είναι πολιτικά και εθνικά ορθό να ακουστεί μια… άλλη φωνή, αταίριαστη(!) στην 25η Μαρτίου του 1821. Καμιά Επανάσταση δεν ήταν κατάλευκη, όλες έχουν και τις μελανές σελίδες τους. Τι να μας πει όποιος δέχεται με μάτια κλειστά την Ιστορία όπως αυτή διδάσκεται στα σχολεία;

Ηγετική μορφή του δημοτικισμού ο λόγιος και συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης (1851-1935), Ο πρώτος που απόδωσε στη Δημοτική Γλώσσα την Καινή Διαθήκη και την Ιλιάδα Ομήρου. Στο βιβλίο του «Μπρουσσός» αναφέρει:

Όταν μετά το πάρσιμο και τα πλούσια λάφυρα της Τριπολιτσάς έφταναν στην Πάτρα τάχα να βοηθήσουν οι Κολοκοτρωναίοι, ο Πατρών Γερμανός, μεγάλος ραδιούργος της εποχής, και ο Ανδρέας Ζαίμης τους αναγκάσανε να παν πίσω. Γιατί, Μωραίτες και αφτοί με μύτη ακονισμένη, μυρίστηκαν και χαρέμια αγάδικα.

Των χαρεμιών ο πυρετός σε κείνη την εποχή είχε καταντήσει σωστή επιδημία, τόσο και δεσποτάδες (έχοντας προδιάθεση) κόλλησαν, όπως λέει ο ιεραπόστολος Χαρτλέης. Ο κόσμος είδε τότες ΤΟ πρωτοθώρητο αφτό θέαμα, δύο φιλικούς στρατούς να ανοίξουνε μεταξύ τους ντουφεκίδι, ο ένας φίλος ζητώντας με το στανιό να βοηθήσει, ο άλλος με κάθε τρόπο αποστεργόντας τη βοηθιά.

Το τέλος της ιστορίας στάθηκε πως, κάνοντας οι Τούρκοι έξοδο, σκόρπισαν τους δικούς μας, και αφού λεηλάτησαν την Πάτρα, την έκαψαν πέρα ως πέρα. Από 4.000 σπίτια δεν βρέθηκαν παρά 12 όρθια. Έτσι λοιπόν διαλύθηκε αμερόληπτα για όλους τους το καλοκαιρινό όνειρο των χαρεμιών.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Καλά μας χρόνια και πάλι θάρθουν οι καιροί….

Τα γνωστά θέματα, όπως τα ξέρουμε χρόνια τώρα. Μια διάχυτη ηττοπάθεια σε όλο το γήπεδο, πριν τον αγώνα. Λες και οι περισσότεροι είχαν το πένθος για τον Μίμη. Λες κι ερχόταν κάποια υπερομάδα να μας παίξει. Σαν να είχαν χάσει όλοι την πίστη τους.

Σε αυτό το κλίμα κατέβηκε το γνωστό σύστημα του Αλμέιδα, αλλά πιο πολύ προειδοποιημένο. Με πιο πολύ κοντρόλ στον ρυθμό. Για να αντέξει περισσότερο. Για να είναι πιο ορθολογικό κι όχι τόσο αφελές. Νομίζω σωστή ήταν η απόφαση, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν ήρθε για να παίξει μπάλα, αλλά για να αμυνθεί. Να αμυνθεί όμως με αξιοπρέπεια για να τα λέμε κι αυτά. Δεν είχε κορυφαίο παίκτη του τον τερματοφύλακα.

Χονδρικά το παιχνίδι ήταν μια σούπα νερόβραστη. Θα τολμούσα να πω χωρίς θέαμα. Σχεδόν χωρίς τελικές. Εντάξει η ΑΕΚ είχε τρία σουτ μακρινά στο πρώτο ημιχρόνιο. Άστοχα. Δυό τρομερές τελικές στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνιου, μία για την κάθε ομάδα. Χαμένα τετ α τετ. Απίστευτα. Τις έβγαλαν οι τερματοφύλακες.

Επίσης είδα μια αρκετά καλή διαιτησία για την ομάδα μας. Όχι ότι μας έβαλε στα καρέ του αντιπάλου, αλλά όπως και να το κάνω την δεύτερη κάρτα στον Μαροκινό, μας την χάρισε δυό φορές. Μέχρι να τον βγάλει έξω στο διάλειμμα ο Αλμέιδα. Για την τελευταία φάση του αγώνα, δεν μπορώ να έχω άποψη. Τι έδωσε, αν το πήρε πίσω, αν δεν το έδωσε. Εγώ όπως έβλεπα την φάση, είδα ένα επιθετικό φάουλ πριν το χτύπημα. Δεν με απασχολεί.

Και δεν με απασχολεί, διότι έχω δει ένα παιχνίδι με κανά δεκάλεπτο καθυστέρηση. Κι έχω δει αυτά που πρέπει. Την ΑΕΚ να θέλει να κερδίσει, αλλά να μην ξέρει τον τρόπο. Ίσως και να μην τον έχει. Τον ΠΑΟ να μην θέλει να χάσει και να το καταφέρνει. Αυτό είναι το συμπέρασμα μου κι αυτή είναι η οπτική μου. Ότι η ΑΕΚ θυσίασε τον ενθουσιασμό της σε μια τακτική, η οποία όμως δεν ήταν αρκετή για να κάμψει το οδόφραγμα του αντιπάλου.

Θέλετε λεπτομέρειες ; Έχουμε. Η ΑΕΚ σήμερα δεν είχε καθόλου δεξιά πλευρά. Ρότα ( η ευκαιρία που έχασε στο πρώτο μέρος, απλά δεν χάνεται ) και Άμραμπαντ ήταν για τα μπάζα. Φυσικά δεν είχε επίθεση αφού ο Αραούχο δεν είναι πλέον επιθετικός, ενώ κι ο Πινέδα ήταν μακριά από τον καλό του εαυτό. Κι αυτά όμως παρανυχίδες είναι. Διότι πλέον καταλάβαινες ότι όλη η ιστορία ήταν στο κέντρο. Σιμάνσκι και Γιόνσον, παρά την φιλοτιμία τους, απλά δεν μπορούν να οργανώσουν και να σπρώξουν το παιχνίδι. Είναι απλά τρεχαλατζήδες. Αν λοιπόν τους κατεβάσεις σε επίπεδο τρεξίματος και τους πεις να παίξουν επιτελικά, απλά δείχνουν την γύμνια τους. Και δεν τους κατηγορώ.

Να τα ρίξω πάλι στον προπονητή; Ε, δεν νομίζω. Και τις αλλαγές έκανε ( εντάξει με τον Μαροκινό ρισκάρισε πολύ ) και προσπάθησε να αλλάξει ό,τι μπορούσε. Δεν μπορεί να αλλάξει το dna μας, ούτε να εφεύρει προσωπικότητα στο κέντρο, ούτε και να φτιάξει καινούργιο επιθετικό. Θα μπορούσε ίσως να κατηγορηθεί ότι δεν δούλεψε ένα σύστημα με φορ περιοχής, τον Φαν Βέερτ. Δεν νομίζω ότι θα του έβγαινε. Η άμυνα του Παο ήταν σχεδόν αλάνθαστη. Χώρια η πολλή σοβαρή διαφορά που έχουμε : Το μέταλλο. Αυτό δεν το έχουμε και δεν είναι ντροπή να το λέμε.

Διότι στο τέλος και μετά τις τρίχες που γράφω, μένει μια καθαρή ματιά. Και η ΑΕΚ προσπάθησε . Τα έδωσε όλα. Είχε αυτόν τον παίκτη που αδικήθηκε ιδιαίτερα φέτος από τον Αλμέιδα, τον Μήτογλου κορυφαίο. Είχε έναν πολύ καλό Μουκουντί, κι ένα καλά οργανωμένο κέντρο που έδωσε μπόλικες μάχες. Είχε έναν καλό Χατζησαφί και τίποτε άλλο. Οι μονάδες – ποιές είναι αυτές; – οι υπόλοιπες απλά δεν δούλεψαν. Εξαιρώ τον Γκατσίνοβιτς που έδωσε την έκρηξη και το απίθανο, και νομίζω ότι ήταν λάθος που βγήκε έξω όταν μπήκαν οι ξεκούραστοι.

Χονδρικά έλειπε η προσωπικότητα. Χονδρικά είδα μπόλικα κενά στην ψυχολογία και στην νοοτροπία. Που φυσικά μπορώ να τα δικαιολογήσω. Κι όχι να αρχίσω να μανουριάζω στα καλά καθούμενα. Άλλωστε είχαμε μια ήττα στο γήπεδο μας και χρειαζόμασταν να σταθεροποιηθούμε κάπως. Να ξεκουραστούμε και να οργανωθούμε για την συνέχεια. Δεν χάθηκε κάτι το φοβερό σήμερα, ούτε φυσικά θα γυρίσουμε και θα πούμε ότι τα πάντα είναι φούντο. Όπως φυσικά δεν θα πούμε ότι η ΑΕΚ πελαγοδρομεί στα ντέρμπυ, επειδή λείπει ο Γκαρσία. Φυσικά θα αναρωτηθούμε γιατί αδικήθηκε ο Μήτογλου, γιατί δεν παίζει ο Σιντιμπέ και γιατί δεν κάνει ούτε για αλλαγή ο Ολλανδός. Γιατί δεν υπάρχει οχτάρι καθαρό.

Ηρεμία θέλουμε λοιπόν και να προχωρήσουμε όλοι μαζί και πιο οργανωμένα. Μπορεί να μην μου βγήκε αυτό το 5χ3 που έλεγα, αλλά εδώ είναι όλα μπροστά μας. Κι είναι ωραίο που χαίρονται οι βασικοί μας αντίπαλοι, και πλέον μας έχουν ξεγράψει ( είναι γεγονός αυτό ). Εδώ να είμαστε και να εκμεταλλευτούμε καλύτερα το ρόστερ μας. Έχουμε 15 ημέρες διακοπή και δυό κακά αποτελέσματα για το ευ ζην. Έχουμε το ζην. Και τα παιχνίδια μπροστά μας. Κύρια αυτά που θα δώσουμε μακριά από την Φιλαδέλφεια, που πλέον δείχνει ότι έχει αρχίσει και μας αγχώνει.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ

Δυστυχώς δεν ευτύχησε να δει το καινούργιο γήπεδο. Δυστυχώς δεν ευτύχησε να δει τον πυλώνα του. Ευτυχώς για το τελευταίο αφού ζήτημα θα ήταν αν ο ίδιος ρώταγε ποιος απεικονίζεται στον πυλώνα. Ναι, η άνοια τον είχε αφήσει σχεδόν ημιθανή και κατάκοιτο. Και πλέον εδέησε η πλάση, η φύση, ο Θεός, να τον απαλύνουν και να τον ανεβάσουν στην ομάδα του ουρανού. Αυτήν την ομάδα, που καιρό τώρα έψαχνε να βρει αρχηγό.

Κι αν τότε στα παλιά τα χρόνια, αρχηγός γινόσουν επειδή ήσουν ο παλιότερος στην ομάδα, στην ομάδα του ουρανού, δικαίως θα πάρει το περιβραχιόνιο : Κορυφαίος Έλληνας παίκτης του εικοστού αιώνα. Αρχισκόρερ, αρχιντριμπλέρ κι αν θυμάμαι καλά, καμία κόκκινη κάρτα. Διορθώστε με αν κάνω λάθος κι είχε φάει μία.

Τον πρωτοείδα σε μία δύσκολη εποχή για την ομάδα, που σχεδόν δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Θυμάμαι με είχε πάει ο πατέρας μου σε εκείνο το παιχνίδι στην Φιλαδέλφεια, που ο Μίμης είχε πάρει το μικρόφωνο στο κέντρο του γηπέδου και κάτι έλεγε. Φυσικά εγώ δεν άκουγα κι ούτε και με ενδιέφερε. Μίλαγε εν μέσω αποθεώσεων αλλά και αποδοκιμασιών. Διχασμένος ήταν ο κόσμος, που ενώθηκε μετά με το παιχνίδι. Ο Μίμης με την απόδοση του, υπέγραφε νέο συμβόλαιο με τον κόσμο και με την ΑΕΚ. Πολύ αργότερα έμαθα όλη την ιστορία, που δεν χρειάζεται κανένας σχολιασμός αυτήν την στιγμή.

Από όλη την ιστορία το μόνο που πρέπει να γράψω για τους πολύ νέους που θα πάρουν αυτό το κείμενο από εδώ κι από τα blogs που αναδημοσιεύουν στην επαρχία, είναι ότι η ΑΕΚ δεν του επέτρεψε να πάει στην ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ . Στην οποίαν τον επρότεινε ο ΠΟΥΣΚΑΣ. Οπότε έφυγε με τον ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ για να δοκιμάσει την τύχη του στο τραγούδι. Μιλάμε για τρέλα ίδια με αυτήν που κουβάλαγε κι ο ΣΤΕΛΙΟΣ. Έλλειψη επαγγελματισμού; Μα δεν ήταν τέτοιοι τότε, ειδικά οι ποδοσφαιριστές.

Εγώ σαν πολύ μικρό παιδί, και φρέσκο Αεκάκι, δεν το έψαξα. Δεν με ενδιέφερε, το ξαναείπα. Εγώ ήθελα να κερδίζει η ομάδα μου. Και με είχε διαβεβαιώσει ο πατέρας μου, ότι ο Μίμης ήταν παικταράς. Άρα είχαμε τελειώσει με το θέμα. Πλέον ήμουν με τον αρχηγό της ομαδάρας μου. Κι ολοκλήρωσα δια γάμου την σχέση μου, όταν ο ΥΜΝΟΣ μας τραγουδιόταν από τον Μίμη. Τον ΒΛΑΧΟ όπως τον αποκαλούσαν οι πιο παλιοί, μαζί κι ο πατέρας μου.

Οι διαβεβαιώσεις γίνανε με την πάροδο των χρόνων, διαπιστώσεις. Αριστεροπόδαρος, αέρινος εξτρέμ, ταχύτατος για την εποχή του, κι άριστος χειριστής του εξωτερικού φάλτσου. Ψύχραιμος στα όρια της ψυχρότητας, δεν θυμάμαι ποτέ τραυματισμό του και φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω την εκπληκτική τεχνική του. Την ακρίβεια της πάσας του και τους άπειρους τρόπους με τους οποίους σκόραρε. Και να βάλω εδώ ότι δεν χτύπαγε καλά πέναλτυ, ούτε ότι το είχε με την εκτέλεση φάουλ. Αλλά αυτά τα δύο τελευταία που δεν είχε, ισοσκελίζονταν από το τρομερό κεφάλι του. Κεφάλι που οφειλόταν στο ότι περπάταγε στον αέρα. Σηκωνόταν και έμενε. Περπάταγε ρε παιδί μου. Χώρια το τρομερό επιτόπιο άλμα του.

Ας δει κάποιος το γκολ του με την QPR. Ας δει κάποιος το γκολ του με τις τάπες εναντίον του Άρη στον Νίκο Χρηστίδη. Ας δει κάποιος τα δεκάδες γκολ του με κεφαλιά ψαράκι. Ας δει κάποιος τα ψαλίδια του. Ας δει..ας δει…Τι να δει; Τίποτα πια. Ας ΓΥΡΙΣΕΙ ΚΙ ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΥΛΩΝΑ ΤΟΥ. Τον πυλώνα του αιώνιου αρχηγού μας. Που δεν τον βρήκανε ποτέ να καπνίζει ή να πίνει ή να ξενυχτάει πριν τους αγώνες. Πρώτος εργένης στην ομάδα και γνήσιος αρχηγός – εμπνευστής για όλους τους υπόλοιπους.

Δεν ήταν μόνο η τέχνη του, ήταν και το αστείρευτο ήθος του. Αυτό που ανάγκασε ακόμα και το ίδρυμα Νιάρχου που λιμενοκρατείται, να κάνει χορηγία για το βιβλίο του και για τα camp που οργάνωνε σε όλη την περιφέρεια. Και βέβαια να είναι καλεσμένος και να παίζει μπάλα μέχρι και στο σπίτι του προέδρου του ιδρύματος.

Εγώ αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που τον είδα τόσες και τόσες Κυριακές. Που ποντάρισα επάνω του για κάποια προσωρινή χαρά. Νίκης ή σπουδαίας μπαλαδόρικης ενέργειας. Που από μικρός ήμουν τυχερός που αυτός ο υπερπαίκτης ήταν στην ΑΕΚ. Κι άρα αισθάνθηκα ότι ήταν δικός μου και δεν έγινα ζηλιάρης που τον είχε κάποια άλλη ομάδα. Αυτό δηλαδή που ένιωσαν τόσοι και τόσοι φίλαθλοι άλλων ομάδων, που ερχόντουσαν στο γήπεδο μας για να τον δουν.

Έχω συγκίνηση μεν αφού περνάνε παιδικές μου εικόνες από τα μάτια μου, αλλά θα ήθελα εδώ να φρενάρω και να αντιγράψω κάτι :

” Λυπηρό. Με κάθε τέτοιο νέο, φτάνουμε όλο και πιο κοντά στο κλείσιμο μιας άλλης , της παλιάς εποχής. Αλλά έτσι ήταν πάντα.

Παικταράς, ακόμα και στα 70+που τον έπαιξα αντίπαλο. Είχα πάθει πλάκα από το απίστευτο ταλέντο, με το σώμα να στηρίζει όσο μπορούσε. Κεφάλι κάτω και ταπεινός, ούτε μια φορά να είχε πει κάτι για να σου δείξει ότι ξέρει περισσότερη μπάλα από εσένα ή ότι ήταν κάτι. Καλό και απλό παιδί.

Και φυσικά κάποιοι γράφουν σχόλια του τύπου <<στο καλό και να μας γράφεις >>. Γιατί αυτοί είμαστε . ”  Ο γιος μου ο μεγάλος έπαιζε κι αυτός σε αυτά τα διτέρματα, από τα 15 του μέχρι τα 23 του που έφυγε έξω. Τα λόγια αυτά μου τα έστειλε σήμερα και τα βρήκα σημαντικά από τον σημερινό τριαντάρη για τον ογδοντάρη Μίμη. Με τον οποίον έπαιζε αντίπαλος πάντα αφού τον δικό μου τον βάζανε τέρμα. Και μου παραπονιόταν : Ρε γαμώτο, πώς γίνεται να μου βάζει γκολ ο παππούς; Πώς γίνεται να προλαβαίνει την έξοδο μου; Πώς γίνεται να μην μπορώ να προβλέψω πού θα πάει η κεφαλιά του; Είμαι 1,96 κι αυτός μου παίρνει την μπάλα από τα χέρια μου.

Δεν είναι τίποτα Ιάσωνα του έλεγα. Απλά παίζεις απέναντι σε ένα Θεό.

Φυσικά δεν υπάρχει κανένα ταξίδι. Ο Μίμης είναι στον πυλώνα της Νέας Φιλαδέλφειας και μας κοιτάει. Και μας φυλάει. Όπως τον φυλάμε κι εμείς διότι ήταν ένας από τους Θεούς μας. Κι όχι μόνο τις Κυριακές. Και μεσοβδόμαδα όταν μαλώναμε για το επερχόμενο παιχνίδι. Κι όλη μας η ελπίδα ήταν αυτός για να νικήσουμε. Εντάξει κι άλλοι ήταν, αλλά από ΑΥΤΟΝ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΜΕ. ΤΟΝ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΒΛΑΧΟ ΜΑΣ. ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΙΜΑΡΟ. ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΑΡΧΗΓΟ ΜΑΣ.

ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΟΥ

Υγ. Ουδέποτε θα ξεχάσω ένα παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, που τον έπαιζε ο εμετοειδής Γκαϊτατζής. Καθόμουν στην θύρα 4, που ήταν επίσημοι υποτίθεται. Ανακατεμένοι τότε. Δυό μαγικές ενέργειες του Θεού, είχαν αφήσει στο πάτωμα με σακούλες τον τίποτα βρώμικο μπακ ( και τι δεν του έκανε για να τον σταματήσει – έτσι έπαιζε μπάλα τότε η ομάδα της τρούμπας ) κι είχε σκοράρει δυό γκολ. Είναι κάπου το 74, πάνω κάτω. Η πλειοψηφία  της θύρας πέραν του χειροκροτήματος προς τον δικό μας, χλεύαζε τον δικό της παίκτη.