…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Στήβεν Αβραμίδης: Η συνέντευξή του στην Κατερίνα Σιδέρη, για το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια»

Ο Στήβεν Αβραμίδης, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος του άρθρου, απάντησε θετικά στην πρότασή μου να συνομιλήσουμε, με αφορμή το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος και να απαντήσει χωρίς φίλτρα, χωρίς υπαινιγμούς και χωρίς ενδοιασμούς, στις ερωτήσεις που του έθεσα.

Παρακάτω, καταθέτει την άποψη του, μιλά για τα νέα του λογοτεχνικά ταξίδια και καυτηριάζει χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Πηγαίος και αυθεντικός, μου χάρισε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, σε μια συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα.

«Στήβεν, σου εύχομαι τα επόμενα λογοτεχνικά σου ταξίδια να έχουν ούριο άνεμο και να καταφέρεις να μας παρασύρεις ξανά ως συνοδοιπόρους σου, όπως πέτυχες με το βιβλίο σου γκρίνια.

-Το βιβλίο «γκρίνια» αποτελεί το πρώτο σας λογοτεχνικό έργο, το παρθενικό σου ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Η «γκρίνια» περιέχει κάποιες ιστορίες οι οποίες είναι δημοσιευμένες αρκετά παλιά, όταν έκανα δημοσιογραφία στην εφημερίδα. Άρα αισθάνομαι ότι το βιβλίο, θεωρητικώς είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, χρόνια πριν. Σαν μια αδιόρατη σκέψη.

Την εποχή του κορωνοϊού το μόνο που επιτρεπόταν, ήταν να πηγαίνω στη δουλειά και το απόγευμα να επιστρέφω σπίτι. Άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μια έλλειψη προσωπικής δημιουργίας και ταυτόχρονα αισθανόμουν έναν ανηδονισμό, ένα τέλμα, μια πίεση και ζήτησα τη βοήθεια ειδικού.

Επισκέφτηκα τη ψυχαναλύτρια Μαρία Ρότα, η οποία να αναφέρω ότι έχει γράψει τον δεύτερο πρόλογο και το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, της εμπιστεύτηκα ότι έγραφα κείμενα και με προέτρεψε να τα δει και να τα διαβάσει. Η Μαρία ήταν λοιπόν εκείνη που με παρακίνησε να προχωρήσω στη δημιουργία ενός βιβλίου, τοποθετώντας το σαν στόχο της ψυχοθεραπείας.

Οπότε βάζοντας το σαν στόχο, ήρθε και κούμπωσε με τη σκέψη μου σχετικά με τα κείμενά μου που άλλα δημοσιευμένα και άλλα μη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός βιβλίου. Αυτή είναι η ιστορία της δημιουργίας του βιβλίου.

Να αποκαλύψω στο σημείο αυτό, ότι νονά στου τίτλου του βιβλίου, είναι η Μαρία Ρότα.

-Προσωπική μου κρίση, ο κάθε συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του τολμά και ξεγυμνώνεται, καταθέτοντας στο κοινό ένα κομμάτι της ψυχής του. Ποιες οι προσδοκίες για εσένα, αυτής της κατάθεσης;

Κατάθεση της ψυχής όπως το αναφέρεις, εγώ δεν αισθάνθηκα. Θα το έλεγα κάπως αλλιώς. Πιο ελαφριά. Διατύπωση άλλου οπτικού πεδίου ή κάποιας διαφορετικής γνώμης. Ίσως γιατί το βιβλίο έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται από τον καιρό που έκανα δημοσιογραφία, χρόνια πριν, οπότε κατέθετα αν θέλεις ένα κομμάτι μου σε ένα κοινό το οποίο δεν ήταν μικρό.

Νομίζω ότι κατάθεση ψυχής πιο πολύ κάνω με κάποια τραγούδια τα οποία έχω γράψει και υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έχω γράψει τους στίχους σε 24 κομμάτια όπου βρίσκονται στην πλατφόρμα του youtube.

Σαν άνθρωπος δε φοβάμαι να εκτίθεμαι, γι’ αυτό και αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου «γκρίνια», χωρίς άλλη σκέψη. Αν τώρα θέλεις να τα συνοψίσω, θα σου έλεγα ότι βλέπω αυτό το βιβλίο σαν προπόνηση για άλλα μελλοντικά.

-Όπως σου έχω αναφέρει σε πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων, το βιβλίο σου ήταν για μένα γροθιά, μια κραυγή αφύπνισης που επιδιώκει διακαώς να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του σήμερα. Ποιον έχει αποδέκτη αυτή η κραυγή;

Αρχικά να πω ότι το «γροθιά» για μένα είναι αρκετά τιμητικό. Σατιρίζω και καυτηριάζω από την εποχή της εφημερίδας.

Δεν έχω σκεφτεί ότι θέλω να αφυπνίσω κάποιον αλλά οπωσδήποτε θα με ενδιέφερε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει την ικανότητα να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, μπορεί να κάνει συνειρμούς και πιθανός να ήθελε να συστρατευτεί σε κάποιον άλλο διαφορετικό δρόμο της προσωπικής του ζωής όχι υποχρεωτικά πίσω από εμένα, κάποιος ο οποίος θα ήθελε να μην είναι πιόνι του συστήματος, κάποιος που θέλει να ζει αυτοβούλως, χωρίς να έχω στόχο να αφυπνίσω κάποιον.

Ήθελα μονάχα να εκθέσω αυτές τις ιστορίες παλιές και νέες, στην κρίση κάποιων ανθρώπων.

-Οι 18 ιστορίες του βιβλίου είναι προϊόντα μυθοπλασίας ή βιογραφικές αναμνήσεις;

Οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι 500, με τη μόνη διαφορά ότι δε μπορούσε να εκδοθεί ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Επιπρόσθετα, δε θέλαμε τόσο εγώ όσο και ο οίκος να το ‘φορτώσουμε’. Ήθελα να είναι ένα μικρό βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα.

Στην ερώτησή σου τώρα, να πω ότι κάποιες ιστορίες είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάποιες άλλες τις έχω ζήσει. Την ιστορία με το ταξίδι στο Μαλιακό, την έχω ζήσει, όπως επίσης και την ιστορία με το βιβλιοπωλείο και τον Κουφοντίνα. Τις έχω διανθίσει βέβαια, αλλά είναι βιωματικές ιστορίες.

-Η ιστορία που ξεχώρισα, φέρει τίτλο «πιασμένοι χέρι – χέρι κατεβαίνουμε την κατηφόρα προς την κορυφή». Πιστεύω πως ξεχειλίζει αγνά συναισθήματα, συστολή, νοσταλγία, ρομαντισμό και συνάμα απογοήτευση, αντίφαση και συνειδητοποίηση για την ανιαρή καθημερινότητα μεν, γεμάτη έντονους ρυθμούς δε. Θα ήθελα τα σχόλιά σου.

Είμαι χαρούμενος για αυτήν την ιστορία. Είναι νέα ιστορία, δεν είναι δημοσιευμένη και το πρώτο στιλ γραψίματός της, είναι βαθύτατα επηρεασμένο από ένα βιβλίο που διάβασα την περίοδο του κορωνοϊού, με τίτλο ο ήχος του κώδωνος. Πρόκειται για θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο με επηρέασε με την ατελή του γραφή και άρχισα να γράφω κατά αυτόν τον τρόπο.

Διορθώθηκε στην πορεία για να συμπεριληφθεί στο βιβλίο και μου άρεσε αυτή η ιστορία διότι είναι πρωτότυπη. Η συγκεκριμένη, περιέχει ανατροπές και πρακτικά φανερώνει την πορεία του έρωτα. Την πορεία του ζευγαριού, μέσα από τα χρόνια της συνύπαρξης. Το ζευγάρι παντρεύτηκε, συνυπήρξαν για χρόνια και όταν πια έφτασαν στο βαθύ τέλμα, αναφωνούν το θάλαττα – θάλαττα και μπορούν πλέον να πνιγούν.

Μια ιστορία με τρεις ανατροπές και με χιούμορ, πιο πολύ μπλακ χιούμορ.

-Ποια ιστορία ξεχωρίζεις από το βιβλίο και γιατί;

Δεν έχω κάποια αγαπημένη ούτε θέλω να πω το κοινότυπο ότι όλες είναι αγαπημένες μου, μιας και είναι δικές μου. Δε ξεχωρίζω ιδανικά κάποια. Ξεχωρίζω αυτές που περιέχουν ανατροπή, χρονική ανατροπή ή ανατροπή κατάστασης.
Αν τώρα θα έπρεπε να επιλέξω μία, θα ήταν η ιστορία με την ακροθαλασσιά όπου ο νεαρός, εμπιστευόμενος τον έρωτα καταλήγει να πνιγεί.

-Σε συνομιλία μας έκανες αναφορά στο σίγουρο παιχνίδι που κατέχει το ρεύμα της εποχής και παρασέρνει ηθελημένα ακόμα και την παιδεία. Υπάρχει διέξοδος διαφυγής;

Για μένα προσωπικά υπάρχει. Διότι, αυτό το οποίο κάνω, είναι αυτό που με απομακρύνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Αυτό με φέρνει σε άλλη διάσταση και με βοηθάει να απομονώνομαι. Για μένα υπάρχει διέξοδος, δεν ξέρω τι υπάρχει για τους υπόλοιπους οι οποίοι θα πρέπει να διαχειριστούν τις προσωπικές τους καταστάσεις. Ίσως διαφυγή μπορεί να βρίσκουν σε ένα βιβλίο, σε ένα σίριαλ, σε ένα τραγούδι.

Θέλω να πω ότι στον κόσμο, χωρίς να θέλω να τον υποβαθμίσω, υπάρχει ένα σπιράλ καταστροφής. Αν θέλω να μιλήσω ειδικά για τον ελληνικό λαό, αν και γνώμη μου είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να διαχωριστεί με βάση τα σύνορα, για μένα ο λαός είναι ένας, απλώς μιλάει διαφορετικές γλώσσες, αλλά αν θέλουμε να πούμε για τον ελληνικό λαό, βλέπω έναν λαό, ο οποίος δε θέλει να σωθεί. Μόνος του καταστρέφει τις υποδομές του.

Βλέπω έναν λαό, ο οποίος αισθάνεται περήφανος για τρίχες. Βλέπω έναν λαό που δέχεται και χαίρεται να του λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά του βιομηχανία. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν αν ήμουν αποδέκτης αυτής της φράσης. Τι είναι ο τουρισμός; Γκαρσόνια και πόρνες.

Επίσης να πω ότι είμαστε τυχεροί διότι ο Θεός μας έδωσε αυτή την περιοχή της γης με αυτό το κλίμα και εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα; Και από την άλλη πλευρά μιλάμε για ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη, όταν τα καλύτερα μυαλά πηγαίνουν έξω; Πως θα γίνει ακριβώς η ανάπτυξη;

Όταν μιλάς για γκαρσόνια και πόρνες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τότε γιατί η παιδεία να προχωρήσει; Για ποιο λόγο χρειάζεται η παιδεία; Τα πολιτισμικά μας στοιχεία διδάσκονται; Ή μονάχα ένα προσποιητό χαμόγελο; Αμφιβάλω…

Βρίσκω ότι υπάρχει ένα σπιράλ και σκόπιμα ο ίδιος ο λαός υποβαθμίζει την παιδεία, διότι μια προσπάθεια που θα έπρεπε να την έχει κάνει στα κατάλληλα χρόνια της παιδείας σκόνταψε πάνω στην τεμπελιά του, βασικό στοιχείο του DNA του Έλληνα.

-Ποια τα μελλοντικά σου λογοτεχνικά σχέδια;

Έχω έτοιμη την ύλη για ένα βιβλίο με ποιήματα, όχι με ρίμες, αλλά μοντέρνα ποιήματα. Έχω πρότυπο βιβλίο το οποίο ακολουθώ, σελίδα και ποίημα, έχω μιλήσει με τις εκδόσεις κάκτος αλλά ακόμη δε θα προχωρήσουμε σε κάποια έκδοση και το υλικό παραμένει στις καλένδες.

Επιπλέον έχω ύλη η οποία επαρκεί για 4 βιβλία στο ίδιο στυλ με τη ‘γκρίνια’ και πάλι σε συνεργασία με τις εκδόσεις κάκτος θα προχωρήσουμε προσεχώς, σε έκδοση ενός πάλι σπονδυλωτού βιβλίου με μικρές ιστορίες ανεξάρτητες μεταξύ τους, σίγουρα παραπάνω από 18.

Τέλος, έχω ξεκινήσει ένα σουρεάλ διήγημα με χιούμορ, το οποίο σκοπεύω να αποτελείται από 20 κεφάλαια και έχω ήδη γράψει τα 17.

Αυτό που βλέπουμε μας αρέσει. Η αδημονία να ξαναδούμε την ΑΕΚ στο επόμενό της ματς πριν καλά-καλά τελειώσει το τελευταίο, είναι μια αίσθηση που είχαμε χρόνια πολλά να νοιώσουμε. Ηδη αναγνωρίζεται η αγωνιστκή της ανωτερότητα και από τους ανταγωνιστές. Και πως αλλιώς.Είναι το μοντέρνο. Είναι το ξεχωριστό. Είναι το νέο. Για την ακρίβεια,αυτό που συμβαίνει  είναι εξαιρετικό. Κυριολεκτικά. Δηλαδή είναι μια εξαίρεση. Οχι κάτι αναμενόμενο, μιλώντας για το εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να μεταμορφωθεί μια ομάδα-“τέρας” σε “πριγκίπισσα”.
4 -5 μήνες δουλειάς. ‘Η έχουν συμμαχήσει οι πλανήτες-άλλη μαλακία αυτή- και βλέπουμε μια επαναλλαμβανόμενη σύμπτωση,- η ο Αλμέιδα “πατάει” πάνω στο ξεζούμισμα των παικτών προκειμένου να εξαργυρώσει από του χρόνου πλέον με κάποιο καλύτερο συμβόλαιο σε κάποια ομάδα ανώτερης ποδοσφαρικά χωρας.
Με λίγα λόγια,είναι ένας μικρός “Αλέξανδρος” ή ένας μικρός “Χϊτλερ”;

“Πως γκένεν αυτό”, που θα έλεγε και ο Ογκουνσότο; Είναι φυσιολογικό; Είναι αναμενόμενο-τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών;  Γιατί εδώ,στο Ελλάντα βρίσκεται η ομάδα,όχι αλλού. Είναι πρόσκαιρο; Εϊναι φωτοβολίδα; ΄Η είναι τα αρχικά μα έντονα σημάδια, ηδη φιλόδοξα,μιας μακρόπνοης σχεδίασης ενός “κτιρίου” που εχει στόχο την διάρκεια (με ποδοσφαιρικούς όρους και χρόνους φυσικά).
Δεν το ξέρουμε ακόμα και δεν είμαστε ο Χαϊκάλης να πούμε με σιγουριά, αν οι πλανήτες είναι “ο.κ.”.

Ενα πρωτάθλημα που θα μπορούσε να έρθει φέτος “πρόωρα” οπως θα έλεγε και για ‘κείνο που πήρε η ΑΕΚ όταν σκόνταψε ο ΠΑΟΚ, θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα;

Εστω και μια βελτίωση να βλέπαμε σε σχέση με τον αχταρμά διχως αρχή μεση και τέλος που βλέπαμε τα τελευταία χρόνια,θα του λέγαμε “μπράβο”. Θα είμασταν “ο.κ.” και θα προσβλέπαμε σε απότερη βελτίωση στο μέλλον.
Αλλά εδώ μιλάμε για “σιρτάκι” απ την ανάποδη (ξέρετε, ο Θεοδωράκης εμπνεύστηκε τον ρυθμό αυτού που αποκαλούμε “Zorba dance” από την ίδια τη ιδιοσυγκρασία του Ελληνα. Που ξεκινάει με το ένα μάτι κλειστό,ραχατλίδικα και με το πάσο του…και όταν οι χρόνοι πλέον στενέψουν,αρχίζει την πιλάλα και το τρέξιμο και τα κάνει όλα τελευταία στιγμή.Εξ΄ου και η “κλιμάκωση” του μουσικού κομματιού από τη μέση και  ο φρενήρης ρυθμός στο τέλος, που σε σκάει).

Και λέω: Μήπως η ΑΕΚ είναι ένα “σιρτάκι” απ΄την ανάποδη; Φόβους εκφράζω.Ανησυχίες. Μακάρι να σκέφτομαι μαλακίες και αυτό που βλέπουμε να είναι προάγγελος των επόμενων χρόνων. Δεν μπορεί να διαρκέσει φυσικά τίποτα για πάντα.Αλλά μια τριετία-τετρετία,θα μπορούσε,αν τα σχέδια βγουν. Αν υπάρχουν φυσικά τέτοια.Υπάρχουν; Τα 2+1 χρόνια που υπέγραψε στην ΑΕΚ ο Μπραντ Πιτ ηταν αναμενομενα, δεδομένου οτι ο Μήτσος άλλαζε τους κόουτς σαν τα πουκάμισα. Φυσάει και το γιαούρτι. Ασε που και ο ίδιος είναι έτσι κι αλλιώς γεννημένος καιροσκόπος. Που σημαίνει ότι “εξαργυρώνει” όταν πρέπει και όχι με την λήξη. Χρηματηστήριο παίζει. Οχι ομόλογα. ( ο Μελισανίδης ειναι ταυτόχρονα η μεγαλύτερη ελπίδα και ο μεγαλύτεος φόβος της ΑΕΚ,τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν ξέρεις αν έχει σκοπό το γάμο ή την αποπλάνηση. Το μαθαίνεις πάντα στο τέλος όταν μένεις με το εξώγαμο παραμάσχαλα).
Ενα “στίψιμο” του ρόστερ,σε συνδυασμό με το “boost που δίνει η νέα έδρα,μπορούν να εξαργυρωθούν με κερδισμένους τον προπονητή και τον εγγυητή,με την ΑΕΚ να μένει το γηπεδο στο χέρι και να θυμόμαστε ήδη από του χρόνου το “μικρό εκείνο διάστημα που δεν χορταίναμε να βλέπουμε την ομαδα”;

Αν κάτι μου δίνει ελπίδες για το αντίθετο, είναι ο…χρόνος και η στατιστική. Η ΑΕΚ παραδοσιακά,είναι η ομαδα που έχει “φεγγάρια”. Ενα ήταν την δεκαετία του ’40, οπου φυσικά ήρθε ο πόλεμος και τα φρέναρε όλα. Κατόπιν,30 χρόνια μετά,πάνω – κάτω, ήρθε η εποχή Μπάρλου, με όλα εκείνα τα γνωστά που καμαρώνουμε ώς σήμερα. Υστερα-αφού φυσικά παρήλθε η παραδοσιακή χρόνια “ξηρασία”, ανέτειλε “η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς”,όπως λέγεται. (δεν ήταν μόνο του ιδίου φυσικά το κατόρθωμα,αλλά τέλος πάντων) 1990-1996. Εκτοτε,πέρασαν 22 χρόνια αν υπολογίσουμε το πρωτάθλημα του 2018 και 26 χρόνια, από σήμερα. (εκεινο του 2018 το πρωτάθλημα δεν το κατάλαβα ποτέ.Ανοστο. Ηταν ως κατόρθωμα,τελείως διαφορετικό από τα τελευταία…12-13 πρωταθλήματα της ΑΕΚ, δεδομενου οτι όλα τα έπαιρνε με μπαλάρα,εκείνο το πήρε στήνοντας μια ομάδα-αναγκαστικά βέβαια- που θύμιζε Παναθηναϊκό.

Ως γνωστόν τα χαρακτηριστικά του “βάζελου” πηγάζουν από την ιδιοσυγκρασια των οπαδών του. Οπως και όλες οι ομάδες είναι μπολιασμενες έτσι. Είναι η φωτογραφία των οπαδών-φίλων-ακολουθων-υποστηρικτων τους στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός,είναι η ομάς της φτωχολογιάς του Πειραιά. Χαρακτηριστικά; Πάθος,τσαμπουκάς, ολούρμο κλπ. Ο ΠΑΟ; Οτι και οι αστοί οπαδοί του με τις βαζελίνες στο μαλλί,στις κερκίδες: Μέθοδος,τακτική,σταθερότητα,προσίλωση κλπ. (όπως έλεγε και ο Φωτόπουλος σε μια ατάκα: “Ο Θεός να σε φυλάει από κάτι πολύ θετικούς και πολύ μετρημένους”)

Η ΑΕΚ; Αυτή είναι φερμένη “απ’έξω”. Μη ελληνική κατά βάση. Φτιαγμένη από ανθρώπους με μεράκι. Κιμπάριδες. Μεγαλόκαρδους και κοσμοπολίτες. (άσχετα αν εδώ τους “ειδαν” ,τους “υποδέχθηκαν” και τους αντιμετώπιζαν ως ζητιάνους ή ως απειλή.Ο ελληνας του εσωτερικού,είναι η χειρότερη φάρα ανθρώπου) Η ΑΕΚ λοιπόν μύριζε μπαχάρι. Είναι “αλέγκρα”. Και αυτό μετουσιώθηκε,πέρασε και στο αγωνιστικό της προφιλ. Και κρατάει ως σήμερα. Και αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες προαναφερόμενες ομάδες.Τι κι αν περνάνε τα χρόνια και οι γενιές.Τι και έρχονται αλλόγλωσοι,ξενόφερτοι και “καραβιές” παικτών αλλοδαπών. Η “μήτρα” δεν αλλάζει. Αυτή είναι.

Η ΑΕΚ μας λοιπόν,είναι αυτή που είναι. Και γι΄αυτό την αγαπάμε. Οχι γιατί είναι πρώτη “ντε και καλά”.
Αλλά γιατί όταν είναι πρώτη, είναι πάντα η καλύτερη,πανθομολογούμενα. Οχι για “το πρωτάθλημα” αυτό καθ’αυτό. Αυτο είναι το αποτέλεσμα-ενίοτε,είπαμε- της προσπάθειας της όμορφης και της ντελικάτης. Και κάποιες φορές είναι η καλύτερη χωρίς να είναι απαραίτητα πρώτη. Είναι γλυκόπικρο. Σα μπαχάρι,ε;
Ειναι η “γεύση” που αφήνεις στον φίλαθλο κόσμο. Είναι το άρωμα του φρεσκοκομένου καφέ. Φραπέ πίνεις και στη γωνία. Το μπακιρένιο μπρίκι στη χόβολη, είναι που γοητεύει.
Είναι το τίμημα του καλλιτέχνη που μένει με απούλητους πίνακες. Ενώ ο μπογιατζής εχει πιο συχνό μεροκάματο. Λογικό και αναμενόμενο. Η ΑΕΚ του 2018 ήταν ομάδα που πήγε για το μεροκάματο. Λειτούργησε πρακτικά. Δε βαριέσαι. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Ελπίζουμε να μη γίνουν βορά οι παίκτες και η ομάδα φέτος να μη γίνει “του θερμοκηπίου”. Να πάρουν όλα το χρόνο τους. Να έχουμε άλλη μια “Κωνσταντινουπολίτικη” 6ετία, αρχής γενομένης από φέτος.
Ολες τις υπόλοιπες χρονιές, -όπως και στο παρελθόν-ας είναι κάτοχοι του πρωτάθληματος οι παθιασμένοι του λιμανιού ή οι μετρημένες μπριγιαντίνες του κέντρου. Μερικές χρονιές, αραιά και που,είπαμε, ας πέφτει και λίγο κανελογαρύφαλο στην ελληνική φασολάδα του τίποτα που βάφει αβγά κλάνοντας,διαχρονικά.

Μακάρι. Μετά από χρόνια,να συμπεριλάβουμε και την “ομάδα του Αλμέιδα” σε εκείνες τις περίφημες προηγούμενες που γνωρίζουμε στο διάβα της ιστορίας,από το 1924 και μετά. Μακάρι.

Το γνωστό σύστημα και οι γνωστοί διαθέσιμοι παίκτες κατέβηκαν στο τηγάνι. Ρόμβος λοιπόν σε μια μικρή παραλλαγή του 4-4-2. Όμως κατέβηκε μια ομαδάρα και μια Αεκάρα. Ψυχωμένη, με ένταση, πάθος και τρεξίματα, που στην κυριολεξία εξαφάνισε τον αντίπαλο σε ολόκληρο το πρώτο μέρος. Ο αντίπαλος απλά παρακολουθούσε την ομάδα μας και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που απέδιδε.

Η αμυντική λειτουργία ήταν άψογη, ενώ η επιθετική οργάνωση ήξερε πού και πώς να χτυπήσει. Στο κέντρο κυριαρχούσε ο Γιόνσον και η ομαδική αλληλοκάλυψη, που δεν άφηνε σπιθαμή του γηπέδου απάτητη. Στην περιοχή του Πασχαλάκη πατήσαμε πάρα πολλές φορές και στην κυριολεξία ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός που έφυγε με το μηδέν κρατημένο πίσω. Τέτοιο επιθετικό πλουραλισμό αλλά και τέτοια ομάδα, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε στον Πειραιά. Στο λιμάνι που η ομάδα του δεν είχε ούτε τελική.

Δεν μπορώ να μιλήσω για ατυχία πλέον αλλά για κλασική ανικανότητα. Του Γκαρσία. Ναι, έχουμε όνομα και διεύθυνση. Και ο Ρότα έχασε ευκαιριάρα, αλλά ας μην τον πιάσουμε στην εξίσωση αυτόν. Αυτές οι ευκαιρίες που κάναμε, στην κυριολεξία δεν υπάρχουν. Αποτέλεσμα πίεσης και υψηλότατης έντασης αλλά και πλήρους έλλειψης φόβου μέσα σε αυτό το τρομερό γήπεδο. Δυστυχώς χάθηκαν λόγω της ανυπαρξίας φορ. Δεν υπάρχει άλλο ψεγάδι σε αυτήν την ομάδα. Μια ομάδα που σε αυτό το ημιχρόνιο είχε κορυφαίο όλο της τον εαυτό αλλά κυρίως τον Γκατσίνοβιτς.

Στο δεύτερο μέρος, η εικόνα άλλαξε σχετικά. Η ΑΕΚ δεν είχε την απόδοση του πρώτου μέρους ενώ ο Ολυμπιακός κάπως πάτησε καλύτερα στο γήπεδο. Προσοχή : Καλύτερα για τον εαυτό του, όχι καλύτερα από εμάς. Η ομάδα μας πήγε σε πιο κοντρόλ κατάσταση ρυθμού, είτε διότι δεν είχε επαρκείς δυνάμεις, είτε διότι ο αντίπαλος έκλεισε καλύτερα τους χώρους.

Το θέαμα έπεσε κι άρχισε να θυσιάζεται στον βωμό της σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα. Αυτό το οποίο ήταν άξιο να ειπωθεί, είναι οτι η ομάδα μας κινδύνεψε από τον εαυτό της. Κι αναφέρομαι στο γκολ που φάγαμε, που ναι μεν ορθώς ακυρώθηκε από το var, αλλά θέλει πολλή σκέψη για όλο εκείνο το κενό που δημιουργήθηκε στο κεντρικό μας δίδυμο, ενώ σίγουρα κανείς δεν θα το σφύριζε προ var.

Kαθώς λοιπόν προχώραγε το παιχνίδι, έβλεπες την ΑΕΚ να έχει την κατοχή, αλλά να μην έχει πια την φρεσκάδα ή την αποφασιστικότητα για να βάλει το γκολ. Κι είναι κρίμα τελικά που τελειώσαμε έτσι, όταν ο Ολυμπιακός είχε κορυφαίους τους Πασχαλάκη και Παπασταθόπουλο. Διότι η ΑΕΚ στην κυριολεξία κατάπιε τον αντίπαλο αλλά δεν τον τέλειωσε . Παρά τις σωστές, έστω κι ελαφρώς καθυστερημένες, αλλαγές του Αλμέιδα.

Να μην γκρινιάζουμε όμως. Να πάνε να δουλέψουν και να βελτιωθούν στην διακοπή. Να σχεδιάσουν την ενίσχυση της ομάδας και να στοχεύσουν εκεί που δείχνει η δουλειά του προπονητή. Εμείς να μείνουμε με αυτήν την εικόνα, που όπως ξαναείπα πριν, είχαμε χρόνια να δούμε : Μια ΑΕΚ να μην φοβάται αλλά και να διεκδικεί το παιχνίδι μέχρι το τέλος. Και να στέκεται επάξια και καλοδουλεμένα στο τηγάνι. Και να μάθει να δείχνει και λίγο κυνισμό. Ποδοσφαιρικό εννοώ. Το άθλημα γράφεται από τα γκολ του κι όχι από τις στατιστικές του. Διότι αν αυτά τα βάλεις δίπλα, τότε θα δεις μια κακή μοίρα….

Το αρκετό και απαραίτητο rotation, έγινε σήμερα απ/ο τον Αλμέιδα. Η ομάδα κατέβηκε με τον ρόμβο τον γνωστό, με κάποιους που ξεκουράσθηκαν και με κάποιους που δεν μπορούσαν να παίξουν . Κάτι είναι κι αυτό εν όψει Πειραιά.

Κι είχαμε άλλο ένα πάρτυ στο γήπεδο μας, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα αλλά που δεν ήταν μόνη της. Συνδυάσθηκε τέλεια από το γρήγορο τελείωμα του αγώνα, αφού μόλις στο δωδέκατο λεπτό, προηγηθήκαμε με 2-0. Οπότε δεν μπορεί να γίνει και ισχυρή κριτική για την απόδοση μας ή για όλον τον αγώνα.

Φυσικά δεν πρόκειται να διυλίσουμε τον κώνωπα. Διότι χρειάζονται κι αυτές οι ξεάγχωτες νίκες. Νίκες ψυχολογίας αλλά κυρίως ελέγχου του ρυθμού. Δηλαδή κρατώντας τον σε χαμηλά επίπεδα για ένα παιχνίδι μεσοβδόμαδα. Που όχι μόνο δεν στράβωσε κάπου, αλλά η ΑΕΚ πρακτικά δεν κινδύνεψε πουθενά. Για δυό λόγους : Πρώτον διότι κράτησε πολύ καλά τις θέσεις της αλλά και διότι σε όποια επικίνδυνη κατάσταση θα μπορούσε να δημιουργηθεί, οι παίκτες του αντιπάλου ήταν εντελώς άστοχοι. Και μιλάμε βέβαια, για πιθανή μείωση του σκορ.

Πού στηρίχτηκε αυτή η νίκη; Σε μια εκπληκτική σήμερα τετράδα : Στους κορυφαίους Γκατσίνοβιτς και Άμραμπαντ, στο κομπιούτερ Γιόνσον και στον Μήτογλου. Χωρίς όμως να πρέπει κάποιος να στιγματισθεί σαν υστερήσας. Διότι και σήμερα η ΑΕΚ ήταν κανονική ομάδα. Εντάξει δεν έχει σέντερ φορ αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα να πουληθεί ο Γκαρσία και να ξεκουραστούν τα μάτια μας ακόμα και σε αυτήν την θέση.

Ήταν ικανή σήμερα λοιπόν η ομάδα μας αλλά και τυχερή. Τελείωσε γρήγορα με το κλείδωμα του αγώνα και μετά έπαιξε σε χαμηλό τέμπο χωρίς όμως να χάνει την ομορφιά της. Διότι βγήκαν μπόλικες τελικές,  μπόλικες αντεπιθέσεις και μπόλικες προσπάθειες, που έβλεπες και καταλάβαινες ότι γίνεται δουλειά στην προπόνηση. Σε πολλά επίπεδα. Είτε σε τακτική επίθεση, είτε σε εκμετάλλευση κενών χώρων που έμοιαζαν σαν κόντρα επιθέσεις. Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο σοβαρό και τιμητικό για την δουλειά μεσοβδόμαδα, διότι το είδαμε κι όταν έγιναν και κάποιες επιπλέον αλλαγές σε πυλώνες.

Είχε ένα νορμάλ τρέξιμο η ΑΕΚ, κι έπαιξε σαν αφεντικό του παιχνιδιού γνωρίζοντας τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Το έψαξε γρήγορα και το πέτυχε γρήγορα. Θα έλεγα έκανε μια πολύ καλή προπόνηση όμως θα πρέπει εδώ να δώσω μπόλικα εύσημα στον ΟΦΗ. Πραγματικά δεν κλείστηκε ούτε έπαιξε σκληρά ή αντιποδόσφαιρο. Φυσικά είχε γρήγορα προδιαγραφεί το σκορ, οπότε πάντα υπάρχει το αν χρονικά, όμως εγώ το γράφω απολογιστικά. Κι αν κάποιος αμφιβάλει για την μπάλα του, σίγουρα δεν μπορεί να αμφιβάλει για τα μαρκαρίσματα των παικτών του. Σκέψου οτι εγώ, το ξεκίνημα του πρώτου γκολ μας, το είδα σαν φάουλ του Γκατσίνοβιτς.

Και πήγαμε αισιόδοξοι και φύγαμε χαρούμενοι με όσα είδαμε. Ξαναλέω, χωρίς να χτυπήσουμε ψηλά γκον απόδοσης. Σαν να είδαμε, τόσα όσα . Μια νίκη ευρεία, εύκολη και με κάποιο καλό θέαμα, αφού ο αντίπαλος τερματοφύλακας θύμισε παλιές εποχές ηρωισμού. Και φύγαμε με την ελπίδα να έχουμε καλή απόδοση την Κυριακή και βέβαια να πάρουμε κάτι. Να δούμε την δουλειά μας σε γήπεδο σοβαρό, απέναντι στον αντίπαλο που έχει χαλάσει τον κόσμο επειδή οι κοινοπραξίες του χάπια δεν πήραν τα προσδοκώμενα από την κυβέρνηση, κι όχι βέβαια για το πέναλτυ του ηλίθιου που το καθαγίασε κάποιος Βρέντζος, που τον γάμησε κάποιο δήθεν διοικητικό συμβούλιο, λες και υπάρχει δημοκρατία πουθενά για να υπάρχει σε μια εταιρεία κάποιου εφοπλιστή.

Συγχαρητήρια λοιπόν ακόμα και στον Μάνταλο σήμερα. Μέχρι κι αυτός πήγε καλά. Όχι διότι έβαλε το γκολ, αλλά διότι πρέσαρε και δέχτηκε να είναι κομμάτι της μηχανής. Φυσικά έφυγε τραυματίας αλλά ξέρουμε όλοι. Πειραιάς έρχεται, εκεί, όσοι παίξουν θα δείξουν τι αρχίδια κουβαλάει ο καθένας. Διότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι και πουθενά αλλού. Και με βάση αυτό το παιχνίδι θεωρώ ότι θα πάμε για τις διορθώσεις τον Ιανουάριο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με το γνωστό σύστημα του ρόμβου και φυσικά με αλλαγμένο κεντρικό δίδυμο, που ουδέποτε πίστεψα οτι θα ήταν κάποιο αδύνατο σημείο. Πάντα οι ομάδες εξαρτώνται από τα χαφ τους και ποτέ από ρολίστες. Επίσης κατέβηκε σε ένα γήπεδο άδειο σχεδόν, που αυτό μου δημιούργησε κάποιες απορίες. Δεν έχουν ενδιαφέρον οι Αρκάδες για την ομάδα τους; Τότε για ποιο λόγο παίζει αυτή στην πρώτη κατηγορία;

Ας αφήσουμε όμως τα φιλολογικά. Η ΑΕΚ κατέβηκε πολύ δυνατά και με το γνωστό τρέξιμο της. Είχε μια πολλή καλή αλληλοκάλυψη στις αμυντικές τοποθετήσεις, ταχύτητα στην επίθεση και στην κάθετη πάσα και σημαντική βοήθεια από τα άκρα της. Ήταν πολλή καλή ομάδα κι έπαιξε όπως την έχουμε συνηθίσει. Πάτησε στην αντίπαλη περιοχή, προσπάθησε από παντού να βρει το γκολ και πρεσάρισε σε όλο το γήπεδο. Επίσης είχε μια ηρεμία αξιοθαύμαστη στο σκληρό παιχνίδι κάποιες στιγμές που επιστράτευσε ο αντίπαλος.

Τελείωσε το πρώτο μέρος και δείχνω κάποια απογοήτευση; Η απάντηση είναι ναι. Διότι είναι τρομερό να βγάζεις τόσες τελικές και να μην βάζεις ένα γκολ. Στοιχείο που το βλέπουμε συνεχώς. Και να τρως μόνο μία τελική, κι αυτή από πίεση που την τελειώνει ο Αθανασιάδης. Εξηγείται αυτό; Ναι αμέ. Αυτή η τρέλα του να έχουμε βαφτίσει τον Γκαρσία φορ και να λέμε είμαστε πλήρεις. Είναι ο χειρότερος παίκτης της ΑΕΚ τακτικά συνέχεια και είναι εκείνος που δεν βάζει ούτε ένα κερασάκι δικό του. Και να χάνει και το δεκανίκι του τον Ελίασον που τον σκότωσαν κι ο Φωτιάς αγρόν ηγόραζε.

Όμως να μην γκρινιάζουμε. Η ομάδα ό,τι μπορούσε το έκανε. Κυριάρχησε, έπαιξε σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα και δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να έχει ένα σκορ υπέρ της. Δεν το κατάφερε και πιο πολύ με άγχωσε η αντοχή της σε αυτό το τέμπο μέχρι το τέλος του αγώνα και τα δυό κολλητά παιχνίδια που έρχονται. Με το απαραίτητο rotation. Κι έφυγα για το διάλειμμα με καλή ανάμνηση από την ομάδα αλλά με ένα κρίμα στο στόμα μου.

Φυσικά το κρίμα επεκτάθηκε σε όλο το εύρος του δεύτερου μέρους. Διότι η ΑΕΚ προηγήθηκε με ένα αμφιλεγόμενο πέναλτυ, αλλά στην δεύτερη τελική του Αστέρα σε όλο το παιχνίδι, έφαγε ένα γκολ που την κράτησε σε χαμηλές πτήσεις βαθμολογικά. Ένα γκολ που έχει την εξήγηση του. Πέραν των λεπτομερειών του τεχνικού λάθους, όπως και να το κάνουμε είμαστε στο στοίχημα για τον πάγκο. Και αγαπητοί, διαβάζετε εδώ, δεν διαβάζετε αλλού. Τα έχουμε πει για το στοίχημα του πάγκου.

Θα μου πεις και τι να κάνει; Για πέστε μου. Ο Πινέδα γιατί βγήκε; Έκανε rotation εν όψει ΟΦΗ; Δηλαδή η ομάδα κινδύνευε πίσω κι ήθελε ενίσχυση αμυντικά; Έψαχνε να μην φάει γκολ ή να βάλει γκολ; Ο Γιόνσον είναι πιο οργανωτικός από τον Πινέδα ή παίζει ακριβώς στην θέση του; Μην λέμε και τα υπόλοιπα. Ο Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ή ο Μάνταλος την τελευταία σέντρα του αγώνα; Η μαλακία στο σύννεφο. Άστο όμως.

Τηρουμένων των αναλογιών ότι ο άνθρωπος είναι φοβισμένος και δεν εκμεταλλεύεται το ρόστερ του και τα χαρακτηριστικά του, δεν μπορούμε να λέμε παραπάνω. Η ομάδα έτρεξε πολύ και προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της. Με αυτούς που ξεκίνησαν και με αυτούς που συνέχισαν. Δεν είναι και σήμερα μικρό πράμα να βρίσκουμε τόσους διακριθέντες : Κορυφαίοι Γκατσίνοβιτς και Αραούχο και πολύ κοντά Σιμάνσκι. Φυσικά δεν μπορούμε να αδικήσουμε τον Άμραμπαντ, που έδωσε μια άλλη μορφή στην επίθεση και στην οργάνωση μας. Ήταν φοβερός άσχετα αν πνευματικά είναι αλλού και δεν είναι αυτός που ποντάρεις επάνω του. Είναι παίκτης τζόκερ.

Δεν θα διυλίσουμε τον κώνωπα. Όσοι ασχολούνται με την ομάδα, ξέρουν πολύ καλά τι να κάνουν. Ποιοι να αποκτηθούν και κυρίως ποιοι πρέπει να φύγουν και με χρήσιμα λεφτά. Αν είμαστε στην ευτυχή συγκυρία να πάρουμε λεφτά από τον Γκαρσία ( αντί να επιδοτήσουμε την πώληση του ), άντε προχωράτε διότι η υπομονή εξαντλείται. Στο γήπεδο και εμένα να βάλεις να σουτάρω πέναλτυ ή να βαρέσω σουτ μόνος μου από τα δέκα μέτρα, σε στοιχηματίζω ότι θα βάλω τα ίδια γκολ με τον μαλάκα. Δηλαδή έλεος για το τρέξιμο όλων των υπόλοιπων που θεωρητικά έχουν αποδέκτη τον τίποτα.

Για τους άλλους που δεν μπορούν, δεν θα πούμε τίποτα. Αυτό μπορούν κι αυτό παίζουν κι είναι αξιέπαινοι. Αν ο Ρότα έβαζε το γκολ, θα ήταν ήδη με μεταγραφή. Αν οι Ιρανοί δεν φοβόντουσαν την μαντήλα, απλά θα ήταν με άλλο DNA. Επίσης αν ο Τσούμπερ αισθανόταν ηγέτης θα μπορούσε να ήταν χρήσιμη αλλαγή, κι όχι κατιμάς. Κι άλλα πολλά, που όμως δόξα τω θεώ δεν κόστισαν ιδιαίτερα στην ομάδα και ειδικά λόγω της απουσίας του βασικού κεντρικού δίδυμου. Ο Μήτογλου είναι άκρως απαραίτητος σαν back up μην σου πω και βασικός.

Συγχαρητήρια όμως και προχωράμε. Δεν άλλαξε τίποτα στην βαθμολογία, ούτε και σε αυτά που βλέπουμε. Αν θέλεις πρωτάθλημα, θα παίξεις τρεις φορές με την αλογοτροφή και θα τον κερδίσεις και τις τρεις. Επίσης θα κάνεις διπλό στον Πειραιά για να αποδείξεις τι αξίζεις. Τα λοιπά, τα πούστικα, να χάσει από εκείνον και να κερδίσω εγώ στο αλλιώς, είναι για τις κότες. Και καμία καραμέλα για διαιτησία. Ο Μπαλτάκος είναι καραδικός μας.  Ή τον ενεργοποιείς ή τον αφήνεις εκεί για να έχει ο Αλαφούζος να λέει οτι πήγε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ενώ εσύ λες οτι η αλογοτροφή είναι μεγάλη ομάδα και δικαιούται πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ είναι μικρή ομάδα; Ή μήπως εσύ δικαιούσαι μέσω Καθημερινής μια είσοδο σε κάποιο δημόσιο χαρτζηλίκι;

Να πω οτι φτάσαμε νορμάλ; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δυό ώρες πριν τον αγώνα, παρκάραμε και ξαφνικά αρχίσανε να τσούζουν τα μάτια μας και να στεγνώνει ο λαιμός μας. Δακρυγόνο λέγαμε, χημικά μας λέγανε, ράδιο αρβύλα δούλευε γενικά, με μία όμως σοβαρότατη παρατήρηση. Εγώ σήμερα, είχα καλεσμένους από την Αμερική για δουλειά, κι είπα να τους πάω για να δουν και μια γιορτή άγνωστη γι’ αυτούς. Ποδοσφαιρική. Να συνεχίσω κι άλλο, για ανθρώπους απλούς, που κλαίγανε πριν μπουν στο γήπεδο ή περίμεναν κανά τέταρτο πίσω από το σπίτι του ΚΚΕ, για να πάνε προς το γήπεδο; Μπουρδέλο. Η αστυνομία να κατηγορεί τον κόσμο κι ο κόσμος την αστυνομία.

Στο γήπεδο μέσα, δεν χρειάζονται πολλά. Μιλάμε για το ακόμα ένα πάρτυ. Η ατμόσφαιρα, τα συνθήματα, ο παλμός και η τρέλα για το ντέρμπυ αλλά και για τη νίκη. Φτειαγμένοι όλοι να δουν την ομαδάρα μας. Που μπήκε με το γνωστό σύστημα και με σωστή κατάσταση στην αριστερή μεριά, με Μοχαμαντί μέσα που έγινε καλά. Δεν έχει σημασία, που έγινε καλά. Σημασία έχει οτι ήθελε να παίξει. Πρώτο σημαντικό σημάδι, έλλειψης φοβίας και διάθεσης να προσφέρει. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ.

Παιδιά, μέχρι πέρσι έλεγα τυχερούς, όσους δεν ήταν στο γήπεδο. Σήμερα λέω άτυχους, όσους δεν είναι στο γήπεδο. Τι ήταν αυτό; Κεραυνός; Αστροπελέκι; Βροντή; Καταιγίδα; Σεισμός; Κανένα φυσικό φαινόμενο, δεν μπορεί να περιγράψει αυτήν την ομάδα. Που είναι ομάδα. Που είναι αυταπάρνηση. Που είναι αγκαλιά. Που είναι για την Ελλάδα φοβερή αλλά για τα μάτια μας, κάτι το μοναδικό.

Ένα έμβολο που κινείται σε όλους τους χώρους του γηπέδου. Να πρεσάρει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και να πνίγει τον αντίπαλο. Θες μπροστά, θες στο κέντρο, θες στην τελευατία γραμμή άμυνας μας; Όπου θες, χωρίς την τελευταία γραμμή μας. Όχι, εκεί δεν βρέθηκε ποτέ. Δεν θυμάμαι ούτε μία απόκρουση του Αθανασιάδη. Δεν θυμάμαι καμία τελική του ΠΑΟΚ εντός εστίας για να πω, γαμώτο ανησύχησα. Δεν θυμάμαι να αγχώθηκα. Παρά μόνο, πότε θα βάζαμε εμείς το δικό μας.

Και κοίτα. Όταν αγχώνεσαι για το πότε θα βάλεις το δικό σου, δεν μπορεί και να λες μετά, ότι έπρεπε το πρώτο μέρος νάναι 4-0. Κάπου είσαι υπερφύαλος. Δες καλά τα πράματα, όπως πρέπει να είναι. Χαφ σαν το 27 του ΠΑΟΚ δεν έχεις ακόμα. Όμως έχεις ματωμένη φανέλα. Που πιστεύει. Την ματώνει ο κορυφαίος σήμερα Αραούχο, γυρνάει την ασίστ ο Ελίασον και σκοράρει γκολάρα ο Γκαρσία, ο χειρότερος όλων σήμερα. Και μετά, κάνεις τους συνειρμούς του φοβικού Αεκτζή, διότι πρώτα ο Πινέδα και μετά ο Γκαρσία, όταν έχουν κάνει γιογιό όλη την άμυνα του ΠΑΟΚ, απλά δεν εκτοξεύουν το σκορ.

Κανένα άγχος δεν είχε πιάσει εμένα. Έβλεπα μια ομαδάρα. Μια τανάλια που είχε πνίξει τον ΠΑΟΚ. Τόσο χρονικά, όσο και τοπικά. Θες από το πλάι, θες από τον άξονα, θες από την αυξομείωση του ρυθμού…Από όπου θες. Η ΑΕΚ καταβρόχθισε τον ΠΑΟΚ κι απλά τον άφησε στο στομάχι της. Δεν τον έκανε εμετό. Δεν τον κατακρήμνισε. Δεν τον εξαφάνισε. Για τα γκολ μιλάω. όσ έβλεπα εγώ το παιχνίδι, και οι αλλαγές του Λουτσέσκου ήταν απλώς να κρατήσει την μπάλα και να μην φάει κι άλλα γκολ, απλά δικαιώνει την κριτική μου, αλλά κυρίως την τακτική και την δουλειά του Αλμέιδα.

Δεν υπάρχει παίκτης της ΑΕΚ που να πήγε καλά σήμερα. Για ποιόν να πρωτομιλήσεις; Για να κάνεις το 9, δεκάρι; Θάσαι άδικος. Βίντα; Μουκουντί; Σιμάνσκι; Γκατσίνοβιτς; Αραούχο; Ρότα; Μοχαμαντί; Πινέδα; Ναι ρε. Ο Αθανασιάδης δεν ήταν καλός, διότι είναι τερματοφύλακας κι όχι θεατής. Τι να λέμε; Απίστευτα πράματα.

Η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα. Ατσάλινη. Στην αμυντική της λειτουργία και στην αλληλοκάλυψη. Στην ένταση και στο τρέξιμο. Στην τακτική επίθεση αλλά και στην κόντρα. Από όποια μεριά ήθελες να διαλέξεις. Ζυγισμένη ομάδα με έλεγχο στον ρυθμό και με τρομερή διάθεση να μείνει κοντά στο πλάνο του Αλμέιδα. Είναι απίστευτα αυτά που βλέπουμε φέτος και που είχαμε χρόνια να δούμε. Να δουλεύουν όλα τόσο τέλεια, και να διορθώνονται τα πάντα στο λεπτό. Λέω για τις αλλαγές φρεσκαρίσματος, την ώρα που ο αντίπαλος είχε φρεσκάρει τα πάντα σχεδόν από το διάλειμμα. Δεν χρειαζόταν η ΑΕΚ να κάνει κάτι. Το έκανε πολύ αργότερα.

Με ρολίστες. Που ήταν για το κερασάκι στην τούρτα. Το καταλάβαινες όταν έμπαινε ο Μάνταλος για την καθυστέρηση, ο Άμραμπαντ που μπορούσε να πάρει όλον τον ΠΑΟΚ σε μια μεριά κερδίζοντας δυναμικά χρόνο. Κάνοντας ποδοσφαιρική πλάκα στον Λουτσέσκου που φυσικά δεν μπορεί να κάνει και περισσότερα με τον Ολιβέιρα απέναντι στον Μουκουντί. Ούτε με την παλιοσειρά, που την ήθελε όλη μόνο ο Σιμάνσκι. Σκέψου κι όταν είχε δίπλα του τον Γιόνσον.

Ρε παιδιά. Συγχαρητήρια. Μας κάνατε και πάλι περήφανους, αλλά κύρια γεμάτους. Χωρίς κανένα διαιτητικό χατήρι, ή κάποια στραβοκλωξιά. Μας κάνατε τρελούς κι ευτυχισμένους Αεκτζήδες, που είδαν ομάδα να τρέχει, να βγάζει ένταση και να παίζει σαν ΑΕΚ. Αυτό που μας είχε λείψει. Και μην κοροϊδευόμαστε. Εντάξει η γηπεδάρα μας, αλλά εδώ μιλάμε για θαύμα ομάδα. Για αριστεία στο κέντρο, στην άμυνα και στην επίθεση. Να σκέφτεσαι ότι πέρσι έψαχνες κάποιον διακριθέντα, ενώ φέτος ψάχνεις για ποιόν έχει πέσει κάτω από το σχεδόν άριστα….

Με τον γνωστό ρόμβο μπήκε η ΑΕΚ στην Λειβαδιά και υπό το βλέμμα τουλάχιστον δύο χιλιάδων Αεκτζήδων. Τι άλλο ήθελες για να νομίσεις ότι παίζεις στο γήπεδο σου; Καλύτερες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν.

Μπήκε όμως και με δύο πολύ σοβαρά λάθη : το πρώτο ήταν η χρησιμοποίηση του Σιντιμπέ στα αριστερά, που φάνηκε οτι προσπαθούσε πιο πολύ να διώξει την μπάλα με το δεξί προς τον Γκατσίνοβιτς κυρίως, παρά να κάνει κάτι της προκοπής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε πλήρως το αριστερό άκρο επιθετικά.

Το δεύτερο όμως και πιο σοβαρό λάθος, ήταν ότι στο γήπεδο μπήκε με λάθος νοοτροπία. Με ένα πολύ υπεροπτικό ύφος, ένα ύφος μη μου άπτου. Κάτι θα γίνει κάπως και θα βάλουμε ένα γκολ. Χωρίς προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερη ένταση, χωρίς πάθος και κυρίως χωρίς ταχύτητα. Στα πάντα προβλέψιμη κι εντελώς ακίνδυνη. Να κάναμε όλα κι όλα δύο μακρινά σουτ, που δεν βρήκαν και εστία επίσης.

Σαν αποτέλεσμα είχαμε να δούμε ένα πολύ βαρετό έως κι εκνευριστικό παιχνίδι από την μεριά μας απέναντι σε αντίπαλο που ήταν παρατεταγμένος με διπλή ζώνη άμυνας. Κι ο οποίος αντίπαλος πήρε περίπατο το ισόπαλο αποτέλεσμα του πρώτου μέρους, ενώ έφερε κι έναν εκνευρισμό στους δικούς μας, τους οποίους κατάπιε ο περιπατητικός ρυθμός του Λεβαδειακού κι αισθάνονταν συνεχώς μπλοκαρισμένοι.

Δεν πάει όμως έτσι το έργο. Δεν γίνεται ο Αραούχο – που και σήμερα ήταν νωθρός – να παίζει στο κέντρο. Δεν μπορεί χωρίς πλάγιασμα να ανοίξεις κλειστές άμυνες. Δεν γίνεται να μην έχεις σκυλιά στο κέντρο. Δεν γίνεται να κυνηγάς τα πάντα με τον Ελίασον και κάποια καλή σέντρα. Δεν γίνεται να μην πατάς στην αντίπαλη περιοχή. Όχι ρε πούστη μου, δεν γίνεται. Δεν μπορεί να μην ξέρεις πώς θα παίξει ο προτελευταίος, που είχε και τέσσερις απουσίες.

Προφανώς κι έπεσε κατσάδα στο διάλειμμα. Και πολύ σωστά. Η ομάδα μπήκε εντελώς μεταμορφωμένη στο δεύτερο μέρος. Τι έκανε δηλαδή; Άρχισε να τρέχει κι ανέβασε ένα κλικ την ταχύτητα της. Κι αν άρχισε να τρέχει στον χώρο του κέντρου, εξάσκησε τρομερή πίεση με τους δυό επιθετικούς της στην άμυνα του αντιπάλου. Κι όλα άλλαξαν.

Ο μεν Ελίασον σαν κορυφαίος έβγαλε την σέντρα κι ο Γκαρσία σκόραρε, ενώ λίγο αργότερα ο απελευθερωμένος Γκατσίνοβιτς – επίσης κορυφαίος – κέρδισε ένα πέναλτυ κι ο Γκαρσία κλείδωσε τη νίκη. Έτσι θα λέγαμε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Διότι ο απελπισμένος Λεβαδειακός απείλησε δυό φόρές πολύ δυνατά. Δύο κλασσικές ευκαιρίες από αυτές που δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει, αλλά κι η κατσάδα έχει κοντή ημερομηνία λήξεως ενώ μην ξεχνάμε ότι είχε μπει κι ο Μάνταλος.

Δεν ήταν λοιπόν κάποια μυστική συνταγή. Απλά ανέβηκαν τα χαφ, δηλαδή ο Πινέδα κι ο Σιμάνσκι – μεγάλη ιστορία η ενέργεια που βγάζει αυτός ο παίκτης -, σπρώξανε τον ρυθμό σε ψηλότερο τέμπο, κι ο Λεβαδειακός απλά εξαφανίστηκε. Όταν ο ρυθμός έπεφτε, ο αντίπαλος μπορούσε κάπως να απειλήσει. Κι ελπίζω να γίνει ανάλυση της κακιάς νοοτροπίας του πρώτου μέρους, διότι μπάλα σημαίνει τρέξιμο, ταχύτητα κι εκμετάλλευση των κενών χώρων. Χώρους που δημιουργείς όταν αλλάζεις θέσεις, κι όταν βέβαια προηγείσαι κι ο άλλος βγαίνει από το καβούκι του.

Ήρθε λοιπόν ο μονόδρομος της νίκης. Διότι θάταν αμαρτία να μην ερχόταν εφόσον η ΑΕΚ συνέχιζε με αυτό το οκνηρό και λανθασμένο τέμπο του πρώτου μέρους. Διότι φέτος μπορούμε να μιλήσουμε για πολλή καλή ομάδα με ουσιαστικό αντίπαλο μιαν αναιμική αλογοτροφή. Αρκεί βέβαια να ιδρώνεις έστω και για ένα διάστημα του αγώνα όταν έχεις αντίπαλο μια πολλή αδύναμη ομάδα, που δεν πέρασε την σέντρα στο πρώτο μέρος. Αν χάσεις το πρωτάθλημα να το χάσεις από την ικανότητα των άλλων, κι όχι από την τεμπελιά σου.

Συγχαρητήρια λοιπόν για τη νίκη, την απόδοση του δεύτερου μέρους και φυσικά για τους τρεις βαθμούς. Ελπίζω αυτό το πείραμα με τον Σιντιμπέ να μην ξαναγίνει διότι εκθέτει τον παίκτη, την ομάδα και τον προπονητή. Χώρια που χαντακώνει και τον Ραντόνια, που αξίζει.

Ένα όμορφο βράδυ είχαμε. Ξεκούραστο μεσοβδόμαδα με μπαλίτσα και μια πρόκριση που ήρθε μάλλον άνετα. Όπως και άνετα έπαιξε και η ομάδα μας απόψε, μια χαλαρή προπόνηση μάλλον, που δημιούργησε κάποιες λίγες καταστάσεις στην αντίπαλη εστία και χωρίς κάποια ιδιαίτερη απειλή στην δική μας εστία.

Με μπόλικο εκτεταμένο rotation κατέβηκε η ΑΕΚ σήμερα. Το σύστημα το είδα πιο πολύ σε 4-2-3-1, με αλλαγμένο κεντρικό δίδυμο, άλλον σέντερ φορ και με πλήρως διαφοροποιημένο κέντρο. Και τα πλάγια μπακ άλλα, πράμα που κάπως δημιούργησε έναν προβληματισμό για το πώς θα μπορούσε να συνεννοηθεί αυτή η ολοκαίνουργια ενδεκάδα. Σωστό ήταν το rotation αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Επίσης επικίνδυνο ήταν που έγινε σήμερα, αλλά κι ο αντίπαλος είχε μπει στο γήπεδο μάλλον για μια τυπική διεκπεραίωση.

Ευτυχίσαμε να προηγηθούμε νωρίς με τον Κοσίδη που μάζεψε μια μπαλιά από απόκρουση. Μπράβο στο παιδί για το γκολ και για την όλη παρουσία του. Καλό είναι να πάει στην ΑΕΚ β για να πάρει ευκαιρίες. Δεν το έχει ακόμα.

Μετά το γκολ η ΑΕΚ απλά έσβησε. Βεβαίως είχε την κατοχή της μπάλας, και την άλλαζε συνεχώς, όμως δεν διεκδίκησε και κάτι παραπάνω. Ήταν σαν την αντιμετώπιση που έχει ο φορολογούμενος από τον εφοριακό. Και οι δύο έχουν δίκιο και κάθονται και μιλάνε τελικά για άσχετα θέματα χωρίς να λύνουν τίποτα. Κάπως έτσι βγήκε το παιχνίδι του κέντρου μας, που είχε κύριο αποδέκτη της μπάλας τον Ελίασον, που δεν εύρισκε συμπαραστάτη στην αντίπαλη περιοχή.

Κάπως έτσι βαριεστημένα απολαμβάναμε το ποτό μας κι εμείς και μιλάγαμε γιατί η ΑΕΚ δεν πήγε καλά την περασμένη Κυριακή. Κι εκεί στην φλυαρία για ένα αδιάφορο θέαμα, λέγαμε οτι κι ο Γιόνσον είναι πολύ καλός, κι ο Γαλανόπουλος με ένταση αλλά κι ο Μήτρογλου θαυμάσιος ακόμα και στις μεταβιβάσεις. Είχαμε προσδιορίσει μάλλον τους καλύτερους – ο Μάνταλος τελικά πήρε τον τίτλο, ίσως διότι κατέβασε δυό κλικ την ταχύτητα της ομάδας -, και ουδείς ασχολήθηκε παραπάνω. Όταν έχει και ωραίες γκόμενες στην κερκίδα, γιατί να ασχολείσαι με τους παίκτες;

Φυσικά δεν αλλάξανε τα πράματα στο δεύτερο μέρος. Ο Αλμέιδα έκανε rotation στο rotation του, και το παιχνίδι πήγαινε σχεδόν ίδια. Σχεδόν λέω, διότι ο αντίπαλος πήρε κάποια μέτρα στο γήπεδο και προσπάθησε να ξεπεράσει τον μοιραίο στόχο του, χωρίς όμως επιτυχία. Τώρα, ήταν δεν ήταν πέναλτυ, δεν μπορώ να σας το πω. Το σίγουρο είναι οτι δόθηκε, var σε αυτήν την φάση δεν υπήρχε, και πλέον η ΑΕΚ με δυό γκολ διαφορά, είχε πετύχει τον στόχο της, τον στόχο μας,  και μπορούσε να αργοπορεί όσο ήθελε. Είτε στο κατέβασμα της μπάλας, είτε στην τελική προσπάθεια, στην οποίαν αν πήγαινε πιο γρήγορα, γινόταν το μπέρδεμα για την τελική προσπάθεια.

Φυσικά ένα από τα αξιοθέατα του αγώνα ήταν κι ο Σιντιμπέ. Απλά να πω τι είπε ο μπροστινός μου στο διάλειμμα : Τώρα καταλαβαίνει ο καθένας γιατί παίζει ο Ρότα. Εγώ δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω για τον παίκτη. Φάνηκε βαρύς κι ανέτοιμος. Να μην μπορεί να κρατήσει την θέση του και να μην βοηθάει στο παιχνίδι ιδιαίτερα. Δεν καταδικάζεται βέβαια. Χρειάζεται πίστωση χρόνου, κι ειδικά με αυτόν τον σωματότυπο που έχει. Ανέβηκε πάντως προς το τέλος του αγώνα, όταν κανείς αντίπαλος δεν ησχολείτο μαζί του. Πιο πολύ με κεντρικό αμυντικό έμοιαζε σήμερα…

Όμως ο στόχος επετεύχθη. Η ΑΕΚ μας προκρίθηκε στην επόμενη φάση κι ένα ακόμα πάρτυ στο γήπεδο έγινε. Πολύ ενδιαφέρον ειδικά σήμερα, που κανείς δεν διανοήθηκε να ανάψει έστω κι ένα καπνογόνο, που τα δυό πέταλα πέτυχαν τον άψογο συντονισμό παλμού και συνθημάτων, και μάλιστα σε χρονικά σημεία, που η ΑΕΚ απλά περπάταγε. Οπότε συγχαρητήρια για όλα και πάμε γερά για τα σουβλάκια του Κομπότη. Είμαστε χαρούμενοι.