…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Ήταν ΑΕΚ αυτή η ομάδα ή κάποια άλλη από άλλη χώρα; Μήπως ήταν κάποιος κομήτης; Τι χτύπησε ρε παιδιά σήμερα την Θεσσαλονίκη; Κατάλαβαν πού έπεσαν οι Αρειανοί; Αντί να πάνε σε σκορ πόλο, η ομάδα μας τους έκανε την χάρη να μιλάνε για τιμητική ήττα;

Μην λέμε πολλά. Σήμερα ήταν η ΑΕΚ, όπως την γνωρίσαμε οι πιο παλιοί. Ήταν η ΑΕΚΑΡΑ μας. Η ομαδάρα μας, η αγάπη μας, όλο μας το όνειρο για μπαλάρα, για επίθεση, για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα που ξεσήκωνε τα γήπεδα κι άφηνε ειδικά τις αλογοτροφές να αυταπατώνται ξανά με κάλπικες νίκες, εφευρέσεις διαιτητών και κουραφέξαλα.

Πώς κατεβήκαμε. Με το γνωστό σύστημα του ρόμβου. Με την γνωστή ενδεκάδα. 4-4-2 αλλά και τι δεν είχαμε !!! Έναν Σιμάνσκι που ήταν μονομάχος από ρωμαϊκή αρένα. Δεν πρέπει να υπήρξε σημείο του χόρτου που δεν το έφαγε. Δυό χαφάρες δίπλα του που ήταν άριστοι στην αμυντική κι επιθετική τους λειτουργία. Ένας Γκαρσία που ήθελε μια ντουζίνα παίκτες για να τον σταματήσουν. Μια ομαδάρα, που μόλις πέρασε το εικοσάλεπτο της αναγνώρισης του αγωνιστικού χώρου μαζί με τον φόβο των πλάγιων μπακ, μπήκε στο τιμόνι και….

Και κατάπιε τον Άρη. Πέρασε το κρας τεστ του πρωταθλητισμού με απόλυτη επιτυχία. Στην κατοχή της μπάλας. Στο ποδόσφαιρο κατοχής. Στον πλουραλισμό της οργάνωσης και στην απλά τέλεια αλληλοκάλυψη. Στο πρεσάρισμα, στην ένταση και στο νεύρο. Νεύρο να πάρει την μπάλα και να κάνει επίθεση. Να διδάξει τακτική και ομαδικό πνεύμα. Να τρέξει για τον τίτλο, που σήμερα τα φαινόμενα του Κούλη δείχνουν ευχαριστήρια για την Καθημερινή και τον Σκάι.

Εκτός έδρας παιχνίδι στου Χαριλάου. Με τον Άρη από ήττα. Θυμάστε ξανά την πρώτη τελική του αντιπάλου στο 86 με ένα σουτ εκτός περιοχής; Θυμάστε ξανά ένα καθαρό σκορ υπέρ μας, με σούπερ απόδοση ( δεν μιλάω για το τυχαίο στην πρώτη του Χιμένεθ ) και με πόσες τελικές; Με πόσες χαμένες ευκαιρίες λόγω επιπολαιότητας ή έλλειψης πίστης για το προφανές. Μιλάμε για σκορ στο πρώτο ημιχρόνιο, που έπρεπε νάναι μίνιμουμ με τρία γκολ για μας. Ας χτυπηθεί κάτω ο Αραούχο.

Ναι, δεν είμαστε εδώ μόνο για να τα ψάλουμε στον Μάνταλο. Αρχηγός είσαι πλέον, τα μαζεύεις και βγαίνεις έξω μόνος σου. Μέχρι να βρεις φόρμα. Τι να σε κάνω μέσα όταν χάνεις τα άχαστα, σήμερα αλλά και στην λεωφόρο ; Όχι ρε φίλε. Κι εμείς έχουμε νεύρα και αγωνία. Έλεος και ήμαρτον πια.

Αυτό το ήμαρτον τελικά που έδειξε η ΑΕΚάρα μας σήμερα για τον Άρη. Που είναι κρίμα για αυτήν την σούπερ απόδοση που είδαμε παικτικά και το θαυμάσιο κοουτσάρισμα του Αλμέιδα. Κρίμα για τα χαφ μας που κάνανε ό,τι μπορούσαν για να ισοπεδώσουν τον Άρη. Κρίμα για τον Αθανασιάδη, που τον βάζω στους κορυφαίους αφού ενέπνευσε μια τρομερή ηρεμία στην άμυνα κι έδωσε φτερά και στον Μουκουντί να ξεπεράσει την κίτρινη που πήρε τόσο γρήγορα.

Ήταν μια ομαδάρα χάρμα ειδέσθαι. Ένα νέκταρ που γέμισε το ποτήρι μας. Και μας μέθυσε βλέποντας όλες αυτά το σίγουρα γκολ που χάνονταν, χωρίς κανένα άγχος και καμία απελπισία. Στο επόμενο λεπτό θα το έχουμε ξανακάνει. Αυτήν την σιγουριά είχαμε. Αυτήν την αυτοπεποίθηση έβγαζε σήμερα η ενδεκάδα. Αυτήν την ωριμότητα είχαν και οι αλλαγές του Αλμέιδα, που ζήτησε την κόντρα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Που βγήκε αλλά πάλι η επιπολαιότητα δεν πολλαπλασίασε το σκορ. Πολλαπλασίασε όμως την αγωνία των αντιπάλων που από σήμερα αρχίζουν και μελετούν συστήματα πλάγια για να μας ανακόψουν.  Και δεν κάνω καμία πλάκα ( θα έρθει και η ώρα σου Γαβαθιώτη, που νομίζεις οτι έχεις και υψηλή προστασία. Προς το παρόν διάβαζε και άφριζε ).

Συγχαρητήρια λοιπόν μετά από τόσο καιρό. Για τον προπονητή, τους παίκτες αλλά κι όλο το σύστημα του δικέφαλου, που κάνανε περήφανο τον κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Ειδικά τον ουδέτερο. Αλλά και εμάς, που είμαστε εμπαθείς. Ταγμένοι αλλά όχι υποταγμένοι. Τρελή χαρά κι ικανοποίηση για το σκορ, την προσπάθεια κι αυτό το μαγικό τρέξιμο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και μακάρι όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες να γίνουν γκολ σε κάποιο ντέρμπυ.

Οι επιλεκτικές ευαισθησίες και οι υποκριτικές κατ’επέκταση απόψεις.

Ενοχλήθηκαν κάποιοι για τη χρήση ζωντανού πουλιού στο γήπεδο και επίσης κάποιοι άλλοι- που μάλλον είναι οι ίδιοι-,με το ψεύτικο μεταλλικο πουλί έξω από το γήπεδο.
Με τα δικά μας πουλιά μόνο δεν καταπιάστηκαν. Μπορεί κάποιος να έχει δώσει το όνομα wild eagle στον πουτσο του,δεν μπορεί; (Μια σηκωμένη πουτσα,σημαίνει ένας άντρας με τις ορμόνες στα όρια και άρα ένας επικίνδυνος δυνητικα άνθρωπος).
Τέλος πάντων.

Και είναι επιλεκτική και άρα υποκριτική η θέση αυτή διότι δεν λαμβάνει υπόψη της μια “μικρή λεπτομέρεια”: Σε καθεστώς αιχμαλωσίας ζουν εκατομμύρια κατοικίδια σε σπίτια.Η όχι; Ήρθε ο σκύλος ένα πρωί,σου χτύπησε την πόρτα και σου είπε να συγκατοικισετε,με την συμφωνία ότι εσύ θα βάζεις τα έξοδα του σπιτιού και εκείνος θα σου γαβγίζει για να αποθαρρύνει επίδοξους ληστές και ότι θα σε γλύφει στη μούρη οπότε νιώθεις εσύ την ανάγκη να αγαπηθεις; Όχι.
Είπες: “θέλετε κύριε Αζορ να μείνουμε μαζί”; Όχι.
Εσύ πήγες ο ίδιος,και τον βουτήξες χωρίς να τον ρωτήσεις και τον μαντρωσες σε δικό σου χώρο δίχως να λάβεις τη γνώμη του και φυσικα-κυριως-στερωντας του το φυσικό του περιβάλλον. Εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να ζει. Για να κάνεις εσύ την καβλατζα σου. Το ίδιο και για όλα τα υπόλοιπα. Γάτες,χάμστερ,πουλιά σε κλουβιά,ψάρια σε ενυδρεία,κλπ. Ως και ερπετά.

(Το να σέρνεις ένα ζώο στο δρόμο με λουρί,είναι αυτό που δεν μπορείς να κάνεις σε κάποιον ανθρωπο-σκλαβο. Είναι ένα ένστικτο κτήσης και χειριστικης συμπεριφοράς που έχει τις απαρχές της στα καταβαθα της ιστορίας. Απλά δεν μπορείς πλέον να σερνεις ανθρώπους από το λουρί,οπότε περιορίζεσαι στο σκύλο. Δεν βαριέσαι ρε μεγάλε. Από ολότελα καλή και η Παναγιωταινα).

Αυτό είναι αγάπη για τα ζώα,ενδιαφερον και προστασία;
Να γελάσουμε τώρα η αργότερα;

Όσο για το άλλο,το μεταλλικό πουλι που “εγείρει τα πάθη και τις εξάρσεις και δημιουργεί και προβλήματα “ειδικά αυτές τις μέρες με τους γείτονες Τούρκους να προκαλούν” και “πρέπει να αποσυρθεί από τη δημόσια θέα”,ενοχλεί κι αυτο.
Θα έλεγα κατ’επέκταση να αποσυρθούν από τη δημόσια θέα γλυπτά και αγάλματα που αναπαριστούν ήρωες του παρελθόντος που με άγριες διαθέσεις και…επιθετική στάση,κρατώντας σπαθί, δορυ η άλλα αιχμηρα αντικείμενα και κραδαίνοντας ασπίδες τρομάζουν τους περαστικούς.

Προκαλούν ψυχολογικό μπουλιγκ στους ήρεμους και λιγοψυχους και φυσικά υποδαυλίζουν τις σχέσεις με άλλους λαούς οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν όχι με τον δέοντα σεβασμό και δίχως την ανάλογη φιλοξενία (δια την οποίαν είμαστε διάσημοι,ειδικά ως σερβιτόροι τρίτων) καθώς κατά την πάροδο των αιώνων αυτοί εξέδραμαν προς δυσμάς δια να συσφιχτουν άι σχέσεις μας,όπως Τούρκοι, Πέρσες,Γερμανοι κλπ.

Ξεκινειστε από το άγαλμα του Μ Αλεξάνδρου, κατόπιν σε αυτό του Λεωνίδα φτάστε μέχρι την Αλαμάνα και ξηλωστε και αυτό του Διάκου και τέλος πάντων, ότι υπάρχει και φαίνεται επιθετικό και προκαλεί. Ακόμα και αυτό της θεάς Αθηνάς στην Πανεπιστημίου είναι λιγάκι εξοργιστικο,είναι αλήθεια. Γιατί μωρη κρατάς δόρυ και όχι σερβιετα;
Είναι και αυτό μια άποψη. Γιατί όχι;

Αφού άλλωστε “πάνω από όλα είναι η Φύση και η υγεία”. Γιατί κύριε καταστρέφεις την υγεία σου κάνοντας απεργία πείνας διεκδικώντας κάτι; Και γιατί γενικότερα,ως λαός πας και βάζεις σε περιπέτειες τη σωματική ακεραιότητα τόσων και τόσων,κάνοντας αντίσταση,αντί κάτσεις εκεί με τον εισβολέα -επισκεπτη,να τα βρείτε,να ζήσετε αρμονικά,δίχως να έχουμε χιλιάδες, αμέτρητους τραυματίες,ανάπηρους,σκοτωμενους κλπ;
Γιατί μας βάζεις σε μπελάδες γαμω το στανιό μου μέσα; Κάτσε στα αυγά σου.
Είναι κι αυτό μια άποψη.

Για να μη πούμε για τον πολεμικό χώρο,τον Πυρρίχιο,-απορω πως τους ξεφυγε-ο οποίος είναι ένα απολίτιστο απολίθωμα του παρελθόντος το οποίο προφανώς και αυτός το δίχως άλλο προκαλεί τα πάθη,εγείρει εντάσεις και προκαλεί τους γείτονες και οδηγεί τους νέους μας εις την βαρβαρότητα του κοινωνικού χουλιγκανισμού.
Χόρεψτε ένα τσιφτετέλι,να σας χαρεί και ο Αγάς απέναντι.
Είναι κι αυτό μια άποψη.

Όπως μια άποψη είναι και η εξής: Μπορείτε να πάτε να γαμηθειτε με Φυσικά η αφύσικα μεσα, χυδαίοι υποκριτές.
Προτεινω λαστιχένια πουλιά.
Κοινώς, λαστιχοπουτσες.

Ζούμε μια πολύ ωραία εβδομάδα, που είχαμε καιρό να την ζήσουμε. Μιλάω για την ομάδα μας, που φαίνεται να βρίσκει ρυθμό και χημεία εν όψει του σοβαρότατου κρας τεστ της την Κυριακή στο Χαριλάου. Η ενδεκάδα που παίζει έχει δείξει τα στοιχεία που θεωρητικά θέλει ο Αλμέιδα, ενώ κι ο προπονητής αποχτάει σιγά σιγά μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο κι όπως λένε οι κουλτουριάρηδες, έχει ευχάριστο πονοκέφαλο. Δηλαδή αν θα παίξει δίπλα στον Σιμάνσκι ο Γιόνσον με έξοδο του Ελίασον, διότι άλλη αλλαγή δεν προβλέπεται. Άντε και να ξεκινήσει κι ο Σιντιμπέ. Είδες πως μερικές φορές αρχίζουν και μοιάζουν περιττοί για την αρχική ενδεκάδα, παίκτες όπως ο Τσούμπερ ή ο Άμραμπαντ….

Αυτό όμως το αγωνιστικό ας το δει ο καθ ύλην αρμόδιος. Το δικό μου το παρλάρε αφορά πιο πολύ το γήπεδο. Την έδρα μας. Που όπως φάνηκε έδωσε κάποια παραπάνω ώθηση την ομάδα μας. Το δικό μου το παρλάρε είναι πιο πολύ για το μέλλον και το ενδεχόμενο τιμωριών. Διότι ούτως ή άλλως είμαστε στο στόχαστρο των αντιπάλων. Η δική μου ευχή και παράκληση είναι προς τους εαυτούς μας. Να μην βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Και φυσικά δεν πρόκειται αυτήν την στιγμή να κατηγορήσω τους οργανωμένους μας. Διότι όλο το γήπεδο άναβε καπνογόνα, κι όλο το γήπεδο συμμετείχε στην φιέστα της πρεμιέρας. Οπότε θεωρώ οτι είναι πολύ εύκολο να βγει μια ντιρεκτίβα από την εταιρεία προς όλους μας να μην χρησιμοποιήσουμε τα εν λόγω αντικείμενα. Τα δύσκολα είναι να εφαρμοστεί αυτή η ντιρεκτίβα. Και λέω δύσκολα διότι εδώ μιλάμε για έλεγχο, που όπως και να το κάνεις δεν είναι κι εύκολα αποδεκτός. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολος αφού αφορά το σύνολο σχεδόν του γηπέδου. Χρειάζεται λοιπόν μπόλικη προπαγάνδα αλλά και μέτρα. Μέτρα τα οποία μπορεί να θεωρηθεί οτι στοχοποιούν εμάς, αλλά σίγουρα θα αποκλείσουν και προβοκάτσιες ( ήδη κάποια καθίσματα αναφέρθηκαν οτι έσπασαν. Ήταν Αεκτζήδες αυτοί; )

Η διοίκηση λοιπόν πρέπει να κινηθεί για ανακοινώσεις, νουθεσίες, συναντήσεις. Μπορεί το γήπεδο να είναι υπερμοντέρνο και άριστο τεχνικά, όμως έχει κι αυτό τα θέματα του στο επίπεδο της ασφάλειας για την τέλεση ενός αγώνα. Δεν έχει κάγκελα, πολύ σωστά αλλά…Δεν έχει πλέξι γκλας,  πολύ σωστά αλλά…Δεν έχει δίχτυα, πολύ σωστά αλλά… Δεν έχει τάφρο γύρω, πολύ σωστά αλλά… Τα έχουμε επει αλλιώς. Καλό είναι να έχεις δημοκρατία αλλά για να την έχεις, πρέπει να έχεις και παιδεία. Εύκολα καταντάει οχλοκρατία.

Όπως πολύ εύκολα βάζεις σε λειτουργία τα τουρνικέ, που στο πρώτο παιχνίδι μας δεν δούλευε κανένα. Και μάλιστα σε όλα υπήρχε και μια επισήμανση οτι σύντομα θα μπουν σε λειτουργία. Και πρακτικά αυτά ήταν ” υπεύθυνα ” για τους υπεράριθμους που παρατηρήθηκαν σε κάποια σημεία του γηπέδου. Διότι ο έλεγχος για την είσοδο ήταν ανθρώπινος οπότε εύκολα κατανοείς οτι δεν επιβάλεται κι εύκολα. Στο τουρνικέ όμως, που παίρνει εντολή από τον scanner ( αυτό το σύστημα έχουμε ) για να ανοίξει, τουλάχιστον άμεσα λύνεις αυτό το θέμα. Παραμένουν όλα τα υπόλοιπα, που λέω στο παρλάρε.

Κανογόνα που θα επιφέρουν διακοπή αγώνα. Αντικείμενο που θα φύγει ( από οπουδήποτε ) και χτυπήσει αντίπαλο ή αξιωματούχο του αγώνα. Πιθανή εισβολή κάποιου. Τι έχουμε κάνει προς αυτήν την κατεύθυνση; Τι κάνουμε εδώ; Περιμένουμε μοιρολατρικά τον αγώνα με τον Ατρόνητο; Άντε και τον ξεπεράσαμε. Όταν θα έρθουν τα ντέρμπυ, με τον φανατισμό και την δίψα μας στα ύψη, και πιθανές προκλήσεις αντιπάλων, θα το παίζουμε Μητσοτάκης και θα καταγγέλουμε στα όργανα αυτά που μας κάνανε; Τόσο ισχυρές συμμαχίες έχουμε ; Διότι τότε δεν θα μιλάμε για μια τιμωρία της έδρας, αλλά και για αφαίρεση βαθμών. Κι άντε ξανά σε ένα σπιράλ, τις πταίει κι ούτω καθ’ εξής.

Ας το δει λοιπόν η εταιρεία το όλο θέμα. Στο φινάλε διαφυγόντα κέρδη θα έχει. Αλλά μπορεί και να έχει και ποινικές ευθύνες για την ασφάλεια, που μπορεί να κινδυνέψει και η άδεια της. Οι φιέστες τελείωσαν και μπαίνουμε τώρα στην ομαλότητα του ποδοσφαιρικού πολέμου. Κι εδώ θέλει μέτρα προληπτικά κι αποτρεπτικά για να κρατήσουμε κι αυτήν την οπαδική ενότητα που μας χάρισε το γήπεδο. Κι εδώ είναι που τελειώνει και το παρλάρε. Μετά ακολουθούν κατηγορίες για ηθελημένες ενέργειες….

Πρεμιέρα για μένα σήμερα, στο εσωτερικό του γηπέδου μας. Με την συγκίνηση να βαράει κόκκινο. Με ένα συναίσθημα απόλυτα παιδικό. Κάτι μεταξύ αγχους και ανυπομονησίας που τότε μας έπιανε πριν από κάποια σχολική εκδρομή. Ή εκείνο το συναίσθημα που θυμάμαι όταν με πρωτοπήγε ο πατέρας μου στο παλιό μας γήπεδο, τότε το 1970. Με νευρίαζε η κίνηση στην Πατησίων, με νευρίαζε η κίνηση στην Δεκελείας, με νευρίαζε οτι δεν μπορούσε να παρκάρει κάπου το αυτοκίνητο. Όλα με νευρίαζαν αφού ήθελα να φτάσω, να μπω μέσα, να δω το χόρτο, τα τσικό, τους φανατικούς και τους παίκτες. Γι’ αυτό και ξεκίνησα από τις πέντε για να πάω. Αφού δεν έχω πλέον κάποιον να βρίσω ( εκτός από την εταιρεία που ακόμα δεν μου ΄χει δώσει θέση παρκαρίσματος ), μην τα βάλω και με τον εαυτό μου.

Πρεμιέρα όμως είχε και η ομάδα μας. Κι υπήρχε ένα κάποιο άγχος, μην παρασυρθεί κι αυτή μέσα στην γενικότερη γιορτινή ατμόσφαιρα. Αλλά δεν νομίζω οτι υπήρχε μυαλό για τους φιλάθλους μας, που κατέκλυσαν το γήπεδο αλλά κι όλα τα μαγαζιά τριγύρω. Διότι θεωρώ οτι ελάχιστοι είδαν το παιχνίδι. Δεν νομίζω οτι ασχολήθηκαν. Χωρίς να τους κατηγορώ. Πολύ καλά έκαναν.

Διότι αυτό το γήπεδο είναι μαγικό. Είναι μοναδικό. Είναι ένα τρομερό έργο για την ελληνική επικράτεια. Απλά δεν υπάρχει. Το μεγαλείο του, η άνεση του αλλά και τα μαγικό εσωτερικό του. Παιδιά, η ακουστική είναι κάτι που δεν το έχουμε ζήσει σε άλλο γήπεδο όσο δυνατό κι αν είναι. Διότι εδώ, η δύναμη απογειώνεται με το συναίσθημα. Κι είναι κάτι που μέχρι να αρχίσει το παιχνίδι, δυναμώνει και δυναμώνει και δυναμώνει. Και γίνεται πέταγμα αετού και μνήμη χαμένης πατρίδας και παίρνει φωτιά όχι μόνο με τα καπνογόνα, αλλά και με τα τραγούδια που ακολουθούν τον ύμνο μας. Είναι πολιτιστικό γεγονός. Κι έχω φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.

Το παιχνίδι λοιπόν, ήταν μια συνεχής γιορτή. Ο κόσμος να τραγουδήσει, να φωνάξει, να τραβήξει βίντεο με τα καπνογόνα, με τα γκολ, με τον παλμό. Να παίξει με τα παιχνιδίσματα των φώτων, να χαρεί με την απώλεια της ορατότητας και να ταξιδέψει μέσα σε ένα απέραντο αεκτζήδικο ταξίδι. Μέσα σε μια πλάνη ουτοπική οτι τα πάντα τα βρήκαμε και τα κατακτήσαμε επειδή πλέον έχουμε αυτό το θαύμα δικό μας. Δεν πειράζει. Μπορεί και τα όργανα να μας την χαρίσουν, λόγω πρεμιέρας.  Το να γιουχάρω εγώ σήμερα τους οργανωμένους, δεν θα το κάνω. Διότι θεωρώ οτι κάπου παρασύρθηκαν. Κι αυτή ήταν η μόνη παραφωνία στον αγώνα : Η αποδοκιμασία όλου του γηπέδου προς την 21. Αυτό κάπως δεν μου άρεσε.

Έγινε παιχνίδι; Έγινε. Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-4-2 σε ρόμβο και κέρδισε έναν προσφάτως αποσχιθέντα αντίπαλο, που ταυτόχρονα είναι και πολύ αδύναμος. Και στην κυριολεξία τον διέλυσε. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Με το πρεσάρισμα και την ένταση στην διεκδίκηση της μπάλας και του χώρου. Χωρίς να κινδυνέψει πουθενά παρά μόνο σε μια τελική του Ιωνικού στο 50. Ήταν η αφέντρα του παιχνιδιού, είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, αλλά κυρίως στην κατοχή της μπάλας.

Χωρίς κάτι το καινούργιο στο παιχνίδι της. Αυτά τα στοιχεία που είδαμε και στο Αγρίνιο. Με μεγαλύτερο περιορισμό στο νεκρό της διάστημα, που πρέπει να ήταν το αρχικό δεκάλεπτο του δεύτερου μέρους.  Στηρίχτηκε στην ομαδική της λειτουργία κι είχε συγκεκριμένους σολίστ : Τον κορυφαίο Σιμάνσκι που κατάπιε το γήπεδο, τον σπουδαίο μπαλαδόρο Γκατσίνοβιτς και τον σταθερότατο Μουκουντί. Δεν μπορώ να πω οτι υστέρησε κάποιος, αφού το γήπεδο όλους τους είχε φέρει στην αρμόζουσα σοβαρότητα. Φυσικά με εξαίρεση τον Μάνταλο, που όταν μπήκε ήταν και ο μόνος που δεν κατάλαβε το σημερινό μεγαλείο. Έκανε ακριβώς πέντε ενέργειες, πέντε λάθη, ενώ το γκολ που φάγαμε ήταν δικής του έμπνευσης.

Το τελικό σκορ 4-1, είναι ενδεικτικό της διαφοράς των αντιπάλων αλλά και της ποιότητας του παιχνιδιού που είδαμε. Και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω για αυτήν την μαγεία που είδαμε, πριν κλείσουμε με τον τεράστιο παίκτη σήμερα,  που ήταν το γήπεδο. Ναι αγαπητοί. Αυτό δίνει μια ώθηση στην καρδιά, που στοιχειώδεις παίκτες θα φαίνονται καλύτεροι. Κι η ομάδα θα προχωράει μέσα σε αυτήν την καυτή έδρα όσο αποψιλώνεται από τους τοξικούς που έχει ακόμα στον πάγκο της, κι όσο θα ενισχύεται εκεί που πονάει πραγματικά. Που δεν χρειάζεται σήμερα, ημέρα γιορτής, να γκρινιάξουμε για κάτι, πλην φυσικά του Μάνταλου, που το ζητάει η φύση του.

Υγ. Πολλοί μίλησαν σήμερα εκεί που καθόμουν – πρώτη φορά τους γνώρισα – για πρωτάθλημα. Σας έχω γράψει οτι τα παρασκήνιο φέτος θεωρεί πρώτο φαβορί την αλογοτροφή. Το κρας τέστ της το πέρασε στην Τούμπα. Εμείς το έχουμε στο Χαριλάου, όχι για τίτλο, αλλά πόσο μπορούμε να κυνηγήσουμε.

Κυριακή εχθές κι είπα να κάνω μια πρόβα εν όψει του νέου γηπέδου. Δηλαδή να θυμηθώ πώς πήγαινα, που πάρκαρα και πώς περπάταγα. Περάσανε τα χρόνια αγαπητοί κι αγαπητές κι ίσως αυτή η μικρή αλάνα που άφηνα το αυτοκίνητο να μην υπήρχε πλέον.

Μεσημεράκι ήταν γύρω στις δύο, μόνος ήμουν και ξεκίνησα. Επίτηδες είχα αφήσει την πρόβα για Κυριακή, αφού πίστευα οτι θα είχε λιγότερη κίνηση. Και σωστά είχα υπολογίσει. Έφτασα πολύ γρήγορα από την Καποδοστρίου στην λεωφόρο Ιωνίας ( Ηρακλείου ), κι έκανα την δεξιά στροφή με κατεύθυνση την αλάνα μου. Την οποία όμως δεν μπόρεσα στην αρχή να προσεγγίσω. Γιατί; Διότι όλοι οι δρόμοι που έπαιρνα παλιά είχαν μονοδρομηθεί. Κι έτσι όπως δεν θυμόμουνα καλά, η πρώτη σκέψη μου ήταν οτι μάλλον θα είχε χτιστεί.

Αφού έκανα ξανά μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης με το αυτοκίνητο, τελικά το πάρκαρα κι είπα να συνεχίσω το ψάξιμο με τα πόδια. Και τελικά την βρήκα. Εκεί ήταν με κάποια λίγα αυτοκίνητα , με τα δένδρα της, τα χώματα της, τα χαλίκια της. Ο παλιός τρόπος για να φτάσεις δεν υπήρχε πλέον. Σεργιανίζοντας όμως στα στενά – να γιατί λένε οτι αν δεν πατήσει πεζικό κάπου, την χώρα δεν την έχεις -, βρήκα τον καινούργιο τρόπο και πήρα την πρώτη μου χαρά. Λίγο παραπέρα στην λεωφόρο θα έπαιρνα την δεξιά στροφή, λίγο ζιγκ ζαγκ και να το παρκάρισμα.

Το επόμενο ήταν να περπατήσω προς το γήπεδο. Διέσχισα λοιπόν την αλάνα – ρέμα, μπήκα στο παλιό δρομάκι και κατέβηκα στην λεωφόρο του γηπέδου μας. Σχεδόν εκεί που αρχίζει η υπογειοποίηση για να γίνω πιο σαφής. Παιδιά συγκλονίστηκα. Δεν μιλάω ακόμα για το γήπεδο. Μιλάω για τον περιβάλλοντα χώρο. Ένας απίστευτος περίπατος , ένας πολύ μεγάλος χώρος, που όπως τον είδα θα μπορέσουν να παρκάρουν μπόλικα αυτοκίνητα και μηχανάκια, που θα έρχονται από την μεριά της Αθήνας και θα σκάνε σχεδόν στην εκκλησία. Αν βέβαια επιτρέψουν την δίοδο.

Συνέχισα να περπατάω, μαζί με καμιά πεντακοσαριά άλλους, προς το γήπεδο για να βρω την θύρα μου. Είπαμε πρόβα κάναμε. Φυσικά το περπάτημα μου πλέον θα είναι λιγότερο. Τότε παλιά, για να πάω στην 18 έπρεπε να κυκλώσω σχεδόν το γήπεδο. Τώρα είμαι σχεδόν εκεί, αφού το 18 έγινε 31. Στην οποίαν φτάνοντας, συνάντησα τον εγγυητή που είχε παράπονα με κάποιον που είχε φτειάξει το στέγαστρο της θύρας και την Ανθή μαζί με δυό τρεις άλλους. Κάνανε μια από τις τελευταίες αυτοψίες τους. Αφού χαιρετηθήκαμε δια νεύματος και εξ αποστάσεως, συνέχισα να περπατάω προς την καινούργια σκεπαστή, κρυφοκοιτώντας το εσωτερικό του γηπέδου, όπου φαινόταν.

Χωρίς πλάκα, το γήπεδο είναι εντυπωσιακό. Είναι θεόρατο και πανέμορφο. Είναι μοντέρνο αλλά έλα που θυμίζει και κάτι από παλιά. Μην ρωτήσετε τι. Ίσως νάναι τα ονόματα των πόλεων στις πόρτες, ίσως τα συνθήματα για την προσφυγική ιστορία αλλά και την ιστορία της ΑΕΚ, ίσως νάναι οι διάφορες φωτογραφίες προγόνων μας. Όλα πολύ όμορφα δεμένα σε έναν καταπληκτικό περιβάλλοντα χώρο, που πραγματικά θα δώσει καινούργια ζωή στην Νέα Φιλαδέλφεια. Και που θα αξίζει τον κόπο να πας και λίγο νωρίτερα και να καθίσεις εκεί γύρω.

Φυσικά θέλει κάμποση δουλειά εξωραίσματος ακόμα το γύρω γύρω όπως και οι ατραξιόν που θα φιλοξενεί, αλλά πλέον φτάσαμε. Βγήκαν οι  άδειες και τα πάντα είναι έτοιμα για τα εγκαίνια και κυρίως για το πρώτο παιχνίδι. Νομίζω αυτά απασχολούν τον θεατή πρωτίστως.

Κάπως έτσι πήρα τον δρόμο προς τα πίσω, αλλά και κάτι δεν με άφηνε. Κάτι με έσπρωχνε να συνεχίσω την βόλτα. Να χαρτογραφήσω πιο καλά την περιοχή. Νομίζω οτι ήταν κάτι μεταφυσικό. Μια συγκίνηση κι ένα δέος. Δεν είμαι και σίγουρος, όμως ξανάφερα στο μυαλό τον πατέρα μου και τις βόλτες που κάναμε παλιά. Βόλτες βέβαια πάντα βιαστικές αφού το γήπεδο το έβλεπε μεν με χαρά αλλά δεν είχε και χρόνο. Θυμήθηκα μια χύμα με την μηχανή μου. Συνειδητοποίησα οτι δεν θα έμπαινε αυτός στο γήπεδο. Συνειδητοποίησα οτι μόνος θα πήγαινα από εδώ και μπρος αφού και τα παιδιά μου είναι στο εξωτερικό. Κι έκατσα για λίγο εκεί στην Κιουταχείας να χαζεύω το παρελθόν, ατενίζοντας το μέλλον. Γεμάτος ΑΕΚ.

Στον δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκα οτι μπορεί και τσάμπα να τα έκανα όλα αυτά, αφού εκκρεμεί η αίτηση μου για μια θέση παρκινγκ ( ακόμα δεν έχει δοθεί καμία, ούτε καν στις σουίτες ). Έδιωξα την σκέψη. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία…..

Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα 4-3-3 στην ουσία, που άλλος το έλεγε ρόμβο κι άλλος μπορεί να το έλεγε αλλιώς. Ίσως και 4-4-2. Το σίγουρο είναι οτι μπήκε πολύ καλά τακτοποιημένη και με μπόλικη οργάνωση. Όση βέβαια οργάνωση μπορείς να πιστέψεις οτι έχεις με τον Γκαρσία δεύτερο επιθετικό.

Αυτό όμως που είδαμε ήταν μια πολύ καλή ΑΕΚ για ένα μισάωρο. Έπαιξε σαν αφεντικό. Με πλαγιοκοπήσεις, από τον άξονα, από όπου ήθελες. Με γρήγορες ανακτήσεις μπάλας και χωρίς κανένα κίνδυνο πίσω. Ήταν μια ΑΕΚ κανονική που ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο και ήξερε και να το υλοποιεί. Με πολλούς παίκτες με καλή διάθεση για το πρεσάρισμα και για το τρέξιμο. Γενικά ήταν μάλλον το καλύτερο μισάωρο που έχουμε παίξει φέτος.

Το πρόβλημα το οποίο υπήρξε ήταν η επιπολαιότητα στην τελική προσπάθεια. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς. Φαινόταν αυτό είτε στην εκδήλωση της τελικής ενέργειας για σκοράρισμα είτε σε μια ακόμα αχρείαστη πάσα. Είτε και σε ένα μπέρδεμα των παικτών που έπρεπε να σουτάρουν αλλά επέλεγαν μια περιττή ενέργεια, είτε σε μια προσωπική ενέργεια που έφερνε χάσιμο χρόνου και δεν εκδηλωνόταν το πολυπόθητο γκολ.

Αυτό έφερε μια απογοήτευση στο τελευταίο τέταρτο όπου η ΑΕΚ ναι μεν ήταν και πάλι κυρίαρχη στο τερέν αλλά οι παίκτες της δεν πατούσαν τόσο εύκολα στην περιοχή, ούτε κι έβγαζαν κάποια επικίνδυνη επίθεση. Κάποιες προσπάθειες γινόντουσαν με μακρινά σουτ. Φυσικά δεν στηριζόντουσαν τόσο καλά από τον Γκαρσία ή τον Ελίασον, αλλά ούτε κι ο Αραούχο ήταν ο παλιός γνωστός μας. Όμως πήγαμε στο διάλειμμα με θετικές εντυπώσεις και με διάθεση καλή εν όψει της συνέχειας.

Και μάλλον δικαιωθήκαμε. Ένα αψυχολόγητο μεν αλλά ηθελημένο σουτ ακριβείας του Γκαρσία, ξεκλείδωσε τον αγώνα. Η ΑΕΚ όμως, είτε ξεκλείδωνε είτε δεν το έκανε, ήταν πολύ καλή. Διότι πλέον μπορούμε να πούμε οτι σήμερα είδαμε μια κανονική ομάδα. Οργανωμένη, που ήξερε τι έψαχνε στο γήπεδο αλλά κι έναν προπονητή που άφησε στην άκρη τα μπερδέματα, κοουτσάρισε σωστά, κι όταν χρειάστηκε να κάνει αλλαγές, τις έκανε, απόλυτα σωστά και βοήθησε την ομάδα να ολοκληρώσει το έργο της.

Μόνο τέτοια μπορούμε να πούμε σήμερα, αφού και ο Μουκουντί πέρασε στους διακριθέντες – ξεκίνησε και το σκοράρισμα στο δεύτερο γκολ – μαζί με τους  κορυφαίους  Βίντα και Σιμάνσκι . Όμως δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από την συνολική εικόνα της ομάδας, που έσβησε τον αντίπαλο και προσπάθησε με πολύ πλουραλισμό να πετύχει τον στόχο της. Εντάξει κάποιοι παίκτες υστέρησαν αλλά δεν βαριέσαι. Το σύνολο ήταν πολύ ελπιδοφόρο για την συνέχεια. Όπως και η νίκη για την ανάκτηση της ψυχολογίας.

Με εξαίρεση ένα δίλεπτο αδράνειας της ομάδας μετά το γκολ μας, τα πάντα χαρακτηρίζονται θετικά. Βεβαιώνεται αφού σήμερα είχαμε τον Στάνκοβιτς απλό θεατή του αγώνα. Βεβαιώνεται από το πλήθος των τελικών μας προσπαθειών κι από τα χιλιόμετρα που έτρεξαν οι παίκτες μας. Χωρίς πανικούς, χωρίς ιδιαίτερες ατομικές προσπάθειες, με μπόλικη αλληλοκάλυψη  και με ομαδικό πνεύμα. Ήταν το καλύτερο παιχνίδι μας για φέτος και προσέξτε, δεν ήταν αμελεητέος αντίπαλος ο Παναιτωλικός. Συγχαρητήρια λοιπόν και προχωράμε.

Το τι διαβάσαμε όλες αυτές τις ημέρες, δεν έχει πλέον καμία αξία. Ούτε αξία έχει η δήλωση του προπονητή, οτι είναι εναντίον της αδικίας κι οτι κάποια στιγμή το καλό θα θριαμβεύσει. Αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει ποιος θριαμβεύει, τότε είναι μάλλον για κανά προχριστιανικό τάγμα κι όχι για τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, που ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πλην του αθλήματος. Ας τον αφήσουμε όμως κι αυτόν στο νιρβάνα του.

Αυτό που κυρίως ήρθε από τα δικά μας γραπτά ( εννοώ τα αεκτζήδικα ), είναι οτι όλοι είδαν μια ομάδα χάρμα ειδέσθαι που προηγήθηκε και μετά ο Βούλγαρος διαιτητής γύρισε το παιχνίδι. Ο ίδιος διαιτητής που είχε σφυρίξει άμεσα ένα πέναλτυ δικό μας το οποίο όμως με βάση το var ακυρώθηκε ως εκτός πεδιάς. Αυτό έγινε γαργάρα από τους ειδήμονες στον βωμό οτι ο Καμπάκοφ ήταν στημένος, χώρια οτι όλη η Βουλγαρία αισθάνεται ντροπιασμένη !!!

Γιατί πάει έτσι η προπαγάνδα; Μα για να προστατευτεί ο οργανισμός ΑΕΚ γενικότερα και ειδικότερα το σύστημα Αλμέιδα. Την δουλειά τους κάνουν βέβαια αλλά κι εμείς την δικιά μας. Εμείς που πάμε στο γήπεδο ή που παρακολουθούμε το παιχνίδι από την τηλεόραση. Γιατί το κάνουμε αυτό; Μα για να δούμε μπάλα και μετά για να μιλήσουμε για μπάλα. Το κάνουμε πλέον; Όχι κι αυτή είναι η κάταντια όλων των ποδοσφαιρόφιλων όλων των ομάδων. Αντί να μιλάμε για μπάλα, μιλάμε για τον διαιτητή. Που και γι αυτόν θα μιλάγαμε αλλά με την σωστή σειρά.

Μπόρεσε δηλαδή ένας Καμπάκοφ, με ένα γκολ διαφορά στο διάλειμμα, με ένα όλοκληρο δεύτερο μέρος μπροστά μας και με έναν αντίπαλο διαλυμένο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης, να σταματήσει ολόκληρη ΑΕΚ; Σοβαρά ρε παιδιά; Πιστεύετε αυτές τις μαλακίες; Γιατί δεν πιστεύετε αυτά που είδατε; Πού είναι το σύστημα που δούλευε ο Αλμέιδα σε όλη την προετοιμασία; To σύστημα ήταν μόνο για τα φιλικά; Αυτόν τον τίποτα παίκτη που λέγεται Γκαρσία γιατί τον κράτησε μέσα μέχρι την λήξη; Επειδή θα έπιανε εκείνη την κεφαλιά; Δηλαδή αν ερχόμασταν ισόπαλοι τελικά, τι περισσότερα εξαμβλώματα θα διαβάζαμε για την δικαίωση των πάντων και για τον αποκρουστικό διαιτητή που μας στέρησε τη νίκη. Στο 55 γιατί ακριβώς πανικοβλήθηκε και διέλυσε την ομάδα; Στην προετοιμασία κατέβαζε μια ομάδα χωρίς μπακ. Τώρα αποφάσισε οτι η ομάδα πρέπει να έχει ακραία μπακ αλλά μπορεί να παίξει χωρίς κανονικούς κεντρώους; Κι αφού τόσο πολύ δικαιώθηκε για την τακτική της αλάνας η οποία όμως δεν έφερε κάποιο γκολ αλλά εμείς ήμασταν που βγάλαμε και δυό ευκαιριάρες, μήπως στο Αγρίνιο να ξεκινήσει όπως τελείωσε το παιχνίδι στην λεωφόρο; Κι αφού πάρει προβάδισμα στο σκορ, τότε να βάλει τα χαφ για να κρατήσει το αποτέλεσμα.

Παιδικά πράματα είναι αυτά και ρητορικά τα ερωτήματα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για μπάλα, τα πράματα είναι απλά. Έξω στο 55 το νούμερο που λέγεται Γκαρσία. Θες κι άλλη αλλαγή; Έξω ο Σιμάνσκι αφού δεν θες δεύτερο αμυντικό χαφ και εσωτερική αλλαγή ο Γκατσίνοβιτς. Μέσα στην ομάδα έχουν μπει δυό εξτρέμ, η ομάδα γίνεται πιο επιθετική και δεν χάνει την συνοχή της στο κέντρο. Περιμένεις ένα δεκαπεντάλεπτο. Δεν σου βγαίνει ; Αλλάζεις τα αριστερά μπακ και τον σέντερ φορ. Πουθενά δεν αλλάζεις την δομή της ομάδας όταν έχεις τα εξτρέμ μέσα αλλά τον Αραούχο εκτός περιοχής, όπως έκανε. Πουθενά δεν παίζεις 4-2-4 και ο Θεός βοηθός. Κι άλλα πολλά που βαριέμαι να γράψω. Και βαριέμαι διότι ξέρω πολύ καλά οτι η ίδια ομάδα χωρίς καμία αλλαγή, δεν θα έχανε από την αλογοτροφή. Κι αν έπρεπε να πάει στα γιουρούσια, ας το έκανε μετά το 85, αφού είχε δει οτι γκολ δεν έβαλε και φυσικά δεν θα κινδύνευε με διασυρμό, παρά μόνο να φάει μόνο ένα.

Να φύγει ο Αλμέιδα; Έγραψα κάτι τέτοιο; Ντρέπομαι να το γράψω; Αν θέλω το γράφω, δεν έχω πρόβλημα. Το γράψανε όμως όλοι αυτοί που δήθεν τον προστατεύουν. Πώς; Α να το πω με δικά μου λόγια : Από εδώ και πέρα, όλα τα παιχνίδια θα είναι τελικοί ( ξαναλέω τι έχει γραφτεί ). Και τι σημαίνει τελικός; Οτι τελειώνει η σαιζόν. Και μετά το τέλος κάνεις απολογισμούς. Με κυριότερο όταν είσαι στην διάρκεια της χρονιάς : Πόσο συστηματικός τελικά με την σκέψη και την δουλειά του είναι αυτός ο προπονητής; Διότι μέχρι την στιγμή αυτή, εγώ έχω δει έναν παρλιακό τύπο, κάργα μπερδεμένο, που δεν ξέρει το ρόστερ του καλά και δεν ξέρει κυρίως να κοουτσάρει. Κι είναι πολύ μεγάλο μειονέκτημα αυτό για ένα πρωτάθλημα που δεν έχει παγίδες. Όλοι παίζουν με σφιχτές άμυνες κι αυτοί που δεν παίζουν έτσι, απλά κλατάρουν από κάποιο σημείο και μετά.

Ας υπάρχει λοιπόν κάποιο τέλος σε αυτό το κλάμα του Αεκτζή. Που ποτέ δεν φταίει για τίποτα η απόδοση του. Και που ποτέ δεν φταίει το ρόστερ του αλλά κάθε χρόνο αγοράζει έξι με οχτώ παίκτες και κάθε τόσο αλλάζει προπονητή. Ας μιλήσει λίγο για την μπάλα που παίζει η ομάδα του. Ας παίξει μπάλα, κι εδώ είμαστε κι εμείς να ξελαρυγγιαστούμε για τον κάθε διαιτητή που κόβει την αρμάδα μας.

Σε μια λεωφόρο από τα παλιά. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο άλλης εποχής, η ομάδα μας κλήθηκε να παίξει το πρώτο ντέρμπυ της χρονιάς. Θεωρητικά με κάποια σοβαρότητα αλλά με μπόλικο σκεπτικισμό για το μπέρδεμα του Αλμέιδα.

Που όμως το μπέρδεμα δεν ήρθε από την αρχή. Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 και μάλλον σωστά τοποθετημένους τους παίκτες. Κι αν εξαιρέσεις την αρχική νωθρότητα λόγω του φόβου της λεωφόρου – λάθη Τζαβέλα και Στάνκοβιτς -, μπορώ να πω οτι από ένα σημείο και μετά, άρχισε να κυκλοφορεί σωστά την μπάλα και να επιχειρεί και κάποιες δειλές επιθέσεις. Όχι τίποτα επικίνδυνο μεν αλλά  έβλεπες μια οργάνωση και μια διάθεση, την ίδια στιγμή που ο αντίπαλος έδειχνε σημάδια βραχυκύκλωσης.

Κάπως έτσι και σε μια πολύ καλά στημένη επίθεση μας, προηγηθήκαμε στο σκορ. Δεν νομίζω οτι κάποιος Αεκτζής ζητούσε κάτι άλλο, παρά μόνο μια σοβαρότητα για την συνέχεια. Η οποία όμως δεν φάνηκε. Και δεν φάνηκε διότι τα λάθη των παικτών μας ήταν παιδαριώδη. Είτε στο κράτημα της μπάλας, είτε στην απόκρουση των φάσεων, είτε στην απλή διαχείριση ενός πάναπλου παιχνιδιού του αντιπάλου.

Να μιλήσω για διαιτησία; Όχι ρε παιδιά. Δεν χρειάζεται. Έχουμε τόσους ανθρώπους που πληρώνονται από την εταιρεία για να τα πουν αυτά. Εγώ τράβαγα τα μαλλιά μου στα δυό πέναλτυ, που γίνανε. Στο πρώτο ο Ιρανός πηδάει σαν μπασκετμπολίστας και στο δεύτερο, ο χειρότερος παίκτης του αγώνα – ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΙΟΛΑΣ – έπεσε άγαρμπα πάνω στον αντίπαλο του. Δυό πέναλτυ, αντί να έχεις αυτοκυριαρχία και να κρατάς την μπάλα στο κέντρο.

Το έβλεπες το τυχαίο, δεν το συζητάμε αλλά αυτό ανέλαβε να το τελειώσει ο Αλμέιδα. Μιλάμε για αλλαγές συγκλονιστικές. Μιλάμε για το οτι πέταξε όλη την ομάδα, όλο το κέντρο της και όλη του την προετοιμασία στα σκουπίδια. Κανένα χαφ δεν του έκανε, καμία αλλαγή θέσης έστω δεν τον κάλυπτε. Διέλυσε όλη την ομάδα στο δεκάλεπτο του δεύτερου ημιχρόνιου, την συνέχισε χωρίς αμυντικό χαφ κινδυνεύοντας με συντριβή, και φυσικά μπέρδεψε τους πάντες με κάτι που έμοιαζε με 4-2-4.

Και πραγματικά σωθήκαμε είτε από τα δυό δοκάρια του αντιπάλου, είτε από μια απόκρουση το Στάνκοβιτς. Οι αντεπιθέσεις μας στα κουτουρού, και φουλ γιόμες. Τσαρλατάνικο ποδόσφαιρο χωρίς καμία συνοχή σε καμία γραμμή. Από θαύμα μιλάει σήμερα για αξιοπρεπή ήττα. Από θαύμα στέκεται ακόμα εκεί. Και το θαύμα είναι οτι ο αντίπαλος έμεινε από δυνάμεις και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Έβγαλε μεν τις αντεπιθέσεις του, όμως ήταν με έναν παίκτη μόνον αφού όλοι οι άλλοι φύλαγαν το σκορ. Γιατί τις έβγαλε; ΔΙΟΤΙ Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΕΝΤΡΟ.

Ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσε να γίνει. Ήταν μια βιαστική απόφαση λες και τα έπαιζε όλα για όλα από το 55. Αφού δείχνει και λέει πολλά για τον προπονητή. Που στην ουσία δεν εμπιστεύεται κανέναν αλλά κυριότερα δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Με αντίπαλο της πλάκας. τζάμπα φόβος υπήρχε. Αν δεν είχαν γίνει οι αλλαγές, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΥ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ, ΓΚΑΡΣΙΑ, το υπογράφω: θα είχαμε κερδίσει.

Κορυφαίος σήμερα ο Ρότα και ο Βίντα. Στην πορεία βελτιώθηκε κι ο Τζαβέλας. Πολύ καλός ο Γιόνσον που τον έφαγε ο Μάνταλος. Από εκεί κι έπειτα τι να πεις για τον Αραούχο ; Που ακριβώς την θέλει την μπάλα για να σκοράρει; Δεν πάει πουθενά η ομάδα με αυτά τα μυαλά του Αλμέιδα. Τι άλλο να πεις; για κάποια ατομικά λάθη των παικτών; Αυτά γίνονται. Τα άλλα, τα στρατηγικά δεν γίνονται.

Υποθέτω οτι ολοκληρώθηκαν οι μεταγραφές. Οι τελευταίοι δυό παίκτες έμοιαζαν υπεραπαραίτητοι, οπότε έγινε άλλο ένα βηματάκι για να γεμίσει το ρόστερ της ομάδας μας. Στη μεν επίθεση θα έχουμε ένα σέντερ φορ κινητικό με όχι τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τον Αραούχο αλλά με εμπειρία από το πρωτάθλημα μας, στη δε άμυνα θα έχουμε έναν παίκτη πολυθεσίτη μεν αλλά με άγκυρα στα δεξιά αφού με Ρότα δεν μπορείς και να πας και πολύ μακριά. Έναν παίκτη που η δημοσιογραφική πίεση μαζί με την γκρίνια του κόσμου τον έφεραν διότι ίσως ο επόμενος προπονητής ( χωρίς να πρεξοφλώ κάτι, αλλά το παρασκήνιο οργιάζει και μάλιστα σε πολύ υψηλό επίπεδο ) να ήθελε το προφανές : Ομάδα που να έχει πλάγια μπακ.

Φυσικά για την Κυριακή δεν μπορούν να γίνουν και ιδιαίτερες αλλαγές. Μπορεί να παίξει ο Φαν Βέερτ αφού είναι έτοιμος, αλλά δεν είναι οτι εκεί θα πατήσει η ομάδα. Αλλού θα είναι οι μάχες. Με πρώτη και καλύτερη τον φόβο του προπονητή και την επιλογή του συστήματος. Θάναι τετράδα πίσω ή πεντάδα; Αυτή πεντάδα θα είναι αυτά που δούλευε στην προετοιμασία ή θάναι μια αμυντικογενής πεντάδα με πλάγια μπακ; Θα παίξει ο Μουκουντί ( που στην σωματοδομή και στο κορόιδο που έβλεπα μου θυμίζει τον Χνιντ, αλλά ας μην προτρέχω ) ή θα μπει ξανά εκεί ο Ιρανός; Στην πεντάδα θα δώσει όλες τις πτέρυγες στον Τσούμπερ και στον Ελίασον ή θα τακτοποιήσει καλύτερα την ομάδα; Μην ρωτάμε πολλά διότι μπορεί να μπερδευτούμε κι εμείς.

Αυτό που οι δικές μου κεραίες πιάνουν, είναι οτι η ΑΕΚ θα είναι πολύ ευχαριστημένη με μια ισοπαλία ( δεν θα κάνω ανάλυση κάποιου διπλού με όποιον τρόπο κι αν έρθει ). Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό για τον παραδοσιακό Αεκτζή : οτι ακόμα φοβάται κι οτι ακόμα δεν έχει αποκτήσει κάποια εμπιστοσύνη στην ομάδα και στο τεχνικό της επιτελείο. Και λογικά. Ούτε μπάλα έχει δει, ούτυε κάποιο σύστημα που δουλεύεται συστηματικά. Αντιθέτως είδε οτι στην πρώτη στραβή, το σύστημα άλλαξε. Και μπορεί να διαβάζουμε πολλά απίθανα για την ανταλλαγή πάσας ή έντασης στον βωμό να στηρίζουμε την ομάδα, αλλά αν ρε φίλε έρθει κάποια βαρειά ήττα, ποια θα είναι η διαχείριση; Ας το αφήσουμε κι αυτό.

Αυτό που όμως δεν θα αφήσουμε είναι οτι η ΑΕΚ αυτήν την στιγμή έχει παίκτες καλούς που ταιριάζουν σε πορεία πρωταθλητισμού. Φυσικά δεν είναι πλήρης αλλά πλέον τα κενά δεν είναι τόσο χτυπητά. Σίγουρα θα θέλαμε κι ένα αριστερό μπακ ή και μία βαρβάτη προσωπικότητα στο κέντρο. Για τα πολύ δύσκολα παιχνίδια. Για όλα τα άλλα που πέρσι μας διέλυσαν, το ρόστερ είναι καλό και ικανό να κρατήσει την ομάδα κοντά στην κορυφή και μετά το μουντιάλ και τον Γενάρη να γίνουν κι άλλες στοχευμένες πλέον προσθήκες και να παλέψουμε στα μπαράζ για κάτι ακόμα καλύτερο. Οπότε πάλι πάμε στο στοίχημα του προπονητή.

Πάντως για τα απλά συστήματα, οι βασικοί παίκτες και οι ανικαταστάτες τους υπάρχουν και περισσεύουν. Αρκεί κι ο Αλμέιδα να καταλάβει τα χαρακτηριστικά τους και να ζητάει τα προφανή, χωρίς να τους μπερδεύει με αλλαγές θέσεων ή ρόλους που καλούνται να παίξουν σε καταστάσεις ανάγκης. Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει τέτοια φάση. Ούτε τιμωρημένοι υπάρχουν, ούτε τραυματίες. Οι ενδεκαδάτοι είναι δεδομένοι, όπως δεδομένοι είναι και οι θεωρητικά παγκίτες. Κι αυτά τα λέω διότι αν την ήττα στην λεωφόρο την μακιγιάρουν οι opinion makers, διότι ακόμα είναι νωρίς ή δεν είχε όλο το ρόστερ ο προπονητής, τα επόμενα παιχνίδια θα είναι πραγματικά στην κόψη του ξυραφιού. Και φυσικά δεν μιλάω για τον Ιωνικό. Μιλάω για το Αγρίνιο και το Χαριλάου.

Ένα γήπεδο καταπληκτικό. Ένα γήπεδο σχεδόν γεμάτο σήμερα αλλά με παλμό. Με κερκίδα για ώθηση στην ομάδα. Χωρίς μπουκάλια και φυσικά καμία μανούρα για την διαιτησία, που δεν είχε κάποια δύσκολη φάση μεν αλλά είχε να αντιμετωπίσει το ψυχολογικό της ΑΕΚ. Που έπρεπε να νικήσει σήμερα ντε και σου αφού την άλλη Κυριακή τα πράματα θα είναι πολύ δύσκολα.

Και να ήταν μόνο το ψυχολογικό…Ήταν μεγάλα τα προβλήματα κατ αρχήν από τον πάγκο, που ο Αλμέιδα άλλαξε το σύστημα και πήγε στο 4-2-3-1. Τελικά δουλεύει πέντε μήνες κάτι που θα αλλάξει; Μπράβο του που δεν είναι κολλημένος σε ένα σύστημα. Να του πω μπράβο όμως όταν δεν έχει ζητήσει παίκτες για την τετράδα πίσω; Ε, δεν γίνεται να είναι σωστός και στα δύο. Εν πάση περιπτώσει κινήσεις γίνονται για τα πλάγια μπακ, αφού βέβαια δεν μπορείς να βρεις πουθενά στον κόσμο ομάδα χωρίς πλάγιους αμυντικούς. Αυτό το μάθαμε θεωρώ.

Υπήρχε κάποια δημιουργηκότητα στον χώρο του κέντρου; Ποιος παρήγαγε το παιχνίδι; Ας πούμε ο Πινέδα. Με διαφορά ήταν ο χειρότερος του γηπέδου τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά. Σώθηκε από το γκολ. Και λοιπόν; Η ομάδα ήταν σαν να έπαιζε με δέκα παίκτες. Αν δεν ήταν αυτός για την δημιουργία, ποιος άλλος θα ήταν ; Ας πούμε ο Γκατσίνοβιτς. Εκεί που ήταν στο δεξί άκρο, τι δημιουργία να κάνει; Χάθηκε κι αυτός. Ποιος έμενε τελικά; Ο Μάνταλος. Ναι, μην ανησυχείτε μπήκε και τι έκανε; Τίποτα. Απλά πρόλαβε να εξαφανιστεί.

Αλλά ό,τι και να παίζεις, χρειάζεσαι σέντερ φορ. Κάπως θα φτάσεις στην αντίπαλη περιοχή. είτε από τον άξονα είτε με κάποια σέντρα. Ωραία. Ποιος θα πάρει την μπάλα στην περιοχή; Ο κανείς; Όποιος βρεθεί κατά λάθος; Να ξαναπώ οτι δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο χωρίς φορ. Θα μου πεις οτι υπάρχει ο Αραούχο. Βρε υπάρχει αλλά δεν παίζει εκεί που θέλουμε. Παίζει εκτός περιοχής, παίζει περιφερειακά διότι βλέπει το πρόβλημα στην ανάπτυξη. Εκεί που λείπει και μια προσωπικότητα στο κέντρο. Ένα βαρβάτο μοντέρνο δεκάρι, άσχετα αν σήμερα την δουλειά θα την έκανε κι ο Τσιάρτας.

Τι είδαμε λοιπόν σήμερα; Σε σχέση με αυτά που χρειάζεται η ομάδα, είδαμε όλα τα κενά και τις τρύπες. Που δεν διορθώνονται ούτε με τον Ρώτα που επιθετικά είναι της πλάκας, ούτε με τον Άραμπαντ σαν game changer. Ούτε και φτιασιδώνεται η κατάσταση με το να βαφτίζεις τον Γκαρσία σέντερ φορ. Ή μπερδεμένος είσαι στον πάγκο, είτε δεν σε ακούει η διοίκηση. Πρόβλημα είναι αυτό. Όχι για μένα. Εγώ απόλαυσα. Το ουίσκι μου και κάτι ωραίες γκόμενες. Όπως απόλαυσα τον καλύτερο σήμερα Γιόνσον, τον αλάνθαστο Βίντα και τον Τζαβέλα. Αυτοί και σήμερα ήταν οι κορυφαίοι.

Μην αδικήσω όμως την ένταση που είχαμε στο παιχνίδι. Το πρεσάρισμα και σχεδόν άμεσα την ανάκτηση της μπάλας. Να τα πούμε και αυτά. Την διάθεση, την αυταπάρνηση των παικτών. Πολύ σημαντικά στοιχεία αυτά. Σχεδόν όμως αναποτελεσματικά αφού σήμερα ο αντίπαλος έβγαλε πιο σοβαρές ευκαιρίες από τον Βόλο. Φυσικά δεν φάγαμε γκολ, το λέει το αποτέλεσμα. Κι άλλα λέει : Οτι έμεινε ο Πινέδα μέσα μέχρι την τελευταία αλλαγή κι αφού πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ. Κι οτι σκόραρε κι ο Άραμπαντ, ίσως στην μοναδική σούπερ ομαδική μας προσπάθεια στο δεύτερο μέρος. Κοινώς, τυχαία όλα με εξαίρεση το πολύ τρέξιμο στο πρώτο μέρος και την πολύ μεγάλη κούραση στο δεύτερο.

Κακή λοιπόν μέρα για τον Αραούχο, τον Τσούμπερ και τον Πινέδα. Πολύ κακή για τον Σιμάνσκι και τον Χατζησαφί. Από τον Ρώτα δεν έχεις κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις, ενώ Γκατσίνοβιτς ήταν εξοστρακισμένος εκτός θέσεως. Πόσους είπα; Επτά ( 7 ).  Έχετε δει ομάδα να παίζει καλή μπάλα μόνο με τέσσερις; Όχι βέβαια. Ούτε ο Αλμέιδα, γι αυτό κι έκανε όσες αλλαγές μπορούσε από τον πάγκο. Οπότε μπορεί να βρούμε και κάποια κριτική καλή, που να μην άπτεται κι ακριβώς στα αγωνιστικά. Πώς μέτραγε ο αγαπητός Κώστας τις εναλλαγές της μπάλας μεταξύ Βίντα και Τσούμπερ, χωρίς να προβληματίζεται για το τι παίζει πλέον ο Ελβετός; Κάπως έτσι. Για μια εβδομάδα. Διότι την άλλη Κυριακή, ο θεός ας βάλει το χέρι του.