…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Κατέβηκε όμως και με πάρα πολύ άγχος και νευρικότητα. Μια νευρικότητα που την είχε και ο αντίπαλος όμως, οπότε είχαμε ένα πρώτο μέρος στην ουσία με μηδέν τελικές. Υπάρχει μόνο το δοκάρι του Χατζησαφί, που ήταν πολύ ωραία εκτέλεση, που μόνο αυτό αξίζει να κρατήσουμε σε αυτό το πολύ κακό ποδοσφαιρικά πρώτο μέρος.

Στις λεπτομέρειες αν μπούμε, θα πούμε οτι τακτικά οι προπονητές πήραν άριστα. Εκμηδένισαν τους χώρους, κατέβασαν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αλληλοεξουδετέρωσαν τα ατού των αντιπάλων. Αυτό είχε αντίκτυπο στο θέαμα, όπως είναι προφανές, αφού όλο το διάστημα αυτό κατέληξε στο να αναζητιέται κάποιο λάθος από τις τελικές άμυνες. Τελικά κατέληξε να είναι πιο ενδιαφέρων ο διαιτητής, αφού τόσα μαζεμένα λάθη και μάλιστα εις βάρος μας, δεν θυμάμαι ούτε τον Βούλγαρο της προηγούμενης Κυριακής.

Βέβαια η ΑΕΚ πλήρωσε την πολύ αδύνατη γραμμή του κέντρου της σήμερα, μαζί με την ατολμία της δεξιάς πλευράς της. Πλήρωσε την μαλθακότητα του Χατζησαφί αλλά και την αναρχία του Άμραμπαντ. Δηλαδή κατεβαίνεις και ψάχνεις το γκολ. Με άδεια την περιοχή, να το βάλει ποιος; Πλήρωσε όμως κύρια την έλλειψη αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς της πάσας. Ήταν δεκάδες οι φορές που ακόμα και οι πρώτες πάσες ήταν λάθος, ενώ ήταν σούπερ εκνευριστικό το ότι οι αντίπαλοι παίκτες βγαίνανε πρώτοι στην μπάλα. Και τέλος πλήρωσε η ΑΕΚ την τραγική έλλειψη ταχύτητας και το προβλέψιμο παιχνίδι της.

Για καλύτερο είδα τον Τζαβέλα. Δεν είδα τίποτα από τον Κιρχιόβιακ και τον Γκαρσία. Είδα μια αδυναμία στο να χτιστεί μια επίθεση σωστά, και καταλήγαμε πάντα σε κάποια μακρινή πάσα από το κεντρικό μας δίδυμο. Όταν πιάναμε την μπάλα μπροστά, πέφτανε δυό και τρεις παίκτες πάνω στους δικούς μας, και η επίθεση χανόταν. Οφείλω όμως να πω οτι αμυντικά δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Πιο μεγάλο πρόβλημα αποκτήσαμε με τον διαιτητή που κιτρίνιζε κατά βούληση εμάς εν όψει δεύτερου μέρους, που η παρουσία του Μάνταλου κρίνεται απαραίτητη, μαζί με την προσθήκη σέντερ φορ πλέον.

Το δεύτερο μέρος μας ταλαιπώρησε ακόμα χειρότερα. Όχι μόνο σαν θέαμα, αλλά και σαν Αεκτζήδες κυριότερα. Αυτό το λέω διότι ο αντίπαλος ήταν πολύ πιο στρωτός, ήταν αυτός που έκανε τελικές επικίνδυνες, ενώ οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς έδειχναν ότι είχε πλάνο να κερδίσει το παιχνίδι. Από την δικιά μας μεριά, γινόντουσαν υπερβολικά φιλότιμες προσπάθειες να χάσουμε το παιχνίδι. Είτε με την κούραση και την ολιγωρία του Οφρυδόπουλου, είτε με τα απίστευτα αβίαστα λάθη στην αμυντική μας μεριά. Για την αργοπορία να βγούμε στην αντεπίθεση ή για την απόλυτη νωθρότητα στην τελική πάσα σε κάποια σποραδική μας επίθεση, δεν συζητώ καν.

Μιλάμε για ομάδα άρρωστη. Πολύ άρρωστη, παιδιά. Έβλεπες μόνο το κεντρικό δίδυμο να προσπαθεί, τον Σιμάνσκι να τρέχει και τον Τσούμπερ να έχει αυτές τις εκλάμψεις για τις οποίες πληρώνεται, κι από εκεί και πέρα το χάος. Να μπερδεύουν τα πόδια τους μέχρι και παίκτες που στο κοντρόλ τουλάχιστον είναι καλοί. Να γίνονται λάθος πάσες ακόμα και στα δύο μέτρα. Να μην υπάρχει συνοχή και να μην βλέπεις κάποιο πλάνο για να περάσει η ομάδα την σέντρα. Το μέρος αυτό ήταν για να σπάσεις την τηλεόραση. Ήταν σαν να βλέπεις βετεράνους πιωμένους που τους είχαν επιφορτίσει να κάνουν άμεση αποτοξίνωση. Εκεί στο καφενείο.

Στο τέλος δεν ήξερες τι να προσδοκάς. Να κερδίσει η ομάδα σου θα πεις. Για να πάει στην Ευρώπη, όπως ζήτησε ο εγγυητής στο ξενοδοχείο. Ρε πλάκα κάνουμε; Εδώ δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα, θα τους βγάλουμε και έξω; Φαντάσου να θυμάσαι μόνο μια τελική προσπάθεια σχεδόν στο ενενήντα σε όλο το δεύτερο μέρος. Φαντάσου σε κάθε παιχνίδι σου, όλοι οι οπαδοί σου να αποδοκιμάζουν. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη πλάκα. Μια ομάδα που δεν μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι στην έδρα της. Ομάδα είπα; Βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε.

Να μην λέμε κάτι παραπάνω. Ας μείνουμε με την ελπίδα του καινούργιου, του Αλμέιδα. Ας πιαστούμε από τα μαλλιά μας. Από τους νέους παίκτες που θα έρθουν. Με Γκαρσία και Άμραμπαντ, είναι σίγουρο πλέον, δεν πας πουθενά. Αυτό που συναντάμε στο γήπεδο, όχι απλά είναι ΑΕΚ, αλλά δεν είναι καν ποδοσφαιρικό καφενείο. Δεν έχει άξονα, δεν έχει επίθεση, δεν έχει κέντρο, δεν έχει καν δύναμη να τζαρτζάρει. Μία μόνο δυνατότητα έχει : Να σου σπάει τ΄αρχίδια.

Ότι έχει εικόνα είναι “είδηση”. Αυτό ισχύει εδώ και πολλά χρόνια και ειδικά τα τελευταία 10-15,με τον κατακλυσμό μέσων καταγραφής που πλέον όλοι μας διαθέτουμε,κυρίως κάμερες κινητών,αλλά και αυτές που υπάρχουν ως σταθερές σε δημόσιους χώρους κλπ. Ελάχιστα πράγματα λοιπόν μπορούν να μείνουν δίχως καταγραφή.

Πρόσφατο παράλληλο παράδειγμα: Αν η κλωτσιά  στην γάτα δεν είχε καταγραφεί σε εικόνα, δεν θα μάθαινε για το συμβάν κανείς μας. Ούτε καν στο διπλανό τραπέζι θα το έπαιρναν χαμπάρι. Αντίθετα πάλι, αν ο “Χ” Πακιστανός είχε καταγραφεί να απαγάγει η να κακοποιεί την κοπέλα,θα είχε σηκωθεί θύελλα σε όλη την Ελλάδα και το θέμα θα έπαιζε-μαζι με την εικόνα φυσικά-για καιρό.
Όμως δυστυχώς για την κοπέλα και ευτυχώς για το γατί, στην μια περίπτωση δεν είχαμε καταγραφή-βιντεοσκόπηση ενώ στην άλλη είχαμε πλήρη οπτική κάλυψη του γεγονότος.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας η οποία-γνήσια ή παραποιημένη αν χρειαστεί- γίνεται “όπλο” ή /και “όπιο” προς τους έκθαμβους κάθε φορά τηλεθεατές.
Και ως τέτοιος (τηλεθεατής) καλείσαι κάθε φορά να πάρεις θέση για τα γεγονότα που σου παρουσιάζει καθημερινά το πλούσιο πλέον μενού των ΜΜΑποβλάκωσης αλλά και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οπότε λειτουργείς ως “αυτόπτης μάρτυρας” σε τηλεδίκες με το αποτέλεσμα και την σοβαρότητα της κρίσης να τίθενται πλέον υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Ένας που κλωτσά on camera ένα αθώο γατάκι,γίνεται περισσότερο,πολύ περισσότερο απεχθής και μισητός από έναν άλλον που κακοποίησε,βίασε κλπ ένα άλλο αθώο πλάσμα που “τυγχάνει” να είναι άνθρωπος και μάλιστα γυναίκα αλλά δεν είχε την τύχη της τηλεοπτικής καταγραφής. Δεν εξέγειρε δηλαδή το ένστικτο και κατ’επέκταση το μένος του πλήθους,τόσο όσο αν υπήρχε και βίντεο.
Οπότε πλέον περιορίζεται η σπουδαιότητα του συμβάντος σε απλή αναφορά.

(Φυσικά ο-καθε- “Πακιστανός” βλέποντας την αντιμετώπιση και τον αντίκτυπο των δύο συμβάντων,αυτού που εκείνος προκάλεσε με τον βιασμό μιας κοπέλας και εκείνου της κλωτσιάς κάποιου σε ένα γατί που “συγκλόνισε το πανελλήνιο”, μάλλον δίκαια θα φτάνει στο συμπέρασμα: “ήρθα στη σωστή χώρα”. Και δεν θα έχει κι άδικο στη σκέψη αυτή)

Το “τηλεοπτικό κοινό” λοιπόν αποφασίζει με το “boost-άρισμα” της εικόνας.( Άλλωστε έτσι παίρνει και τις άλλες σοβαρές “αποφάσεις ζωής” π.χ. ας πούμε το ποιόν ή τί θα ψηφίσει. Με όρους survivor σέρνεται στις κάλπες, όταν τον φωνάξουν να “αποφασίσει”.
Με κριτική ικανότητα ακρωτηριασμένη και με γνώμονα το “τι βλέπει”.
Θα ενοχληθεί περισσότερο από έναν πολιτικό που τον συνέλαβε η κάμερα να καπνίζει “μπάφο” σε σχέση με έναν άλλον πολιτικό για τον οποίο έμαθε,πληροφορήθηκε ότι  “ξέπλυνε”  50 εκατομμύρια ευρώ μέσω μιας offshore. Αλλά δεν έχει εικόνα ρε γαμωτο…
Αρα “στα μάτια του” δεν είναι το ίδιο.

Οπότε λειτουργεί το αυτόματο, αλλά και πολύ εντυπωσιακό σε αντίκτυπο- ένστικτο του “αυτόπτη μάρτυρα”. Του οποίου η “μαρτυρία” μπορεί να επαναλαμβάνεται μέσω της κατά ριπάς επανάληψης.

” Δείτε σήμερα…”. Έτσι δεν ξεκινάνε όλα τα βοθροκαναλα την προαναγγελία των “ειδήσεων”;
“Δείτε ξανά…” επαναλαμβάνουν κατά την διάρκεια των “ειδήσεων” οι τελαληδες.  “Δείτε σε λίγο…” σε “προειδοποιούν” για τα καλούδια που έχουν.
Το αυτό ισχύει και στα μέσα δικτύωσης.
Ότι δεν έχει βίντεο η τουλάχιστον εικόνα, είναι για πέταμα ως είδηση.
“Βιντεο-ντοκουμεντο” σου λέει…
“Εικονες-σοκ” σου λέει παρακάτω…
“Σκληρές εικόνες” παραπέρα.

Ακόμα και δίχως συμβάντα,υπάρχουν “ειδήσεις”. Σιγά.Εκεί θα κωλώσουμε;
” Δείτε πως κατάντησε ο τάδε ηθοποιός από την τάδε σειρά του ’90.
“Δείτε πως έγινε η μούρη του τάδε μετά από επέμβαση ρουτίνας”
“Δείτε είκοσι κώλους. Μπορείτε να μαντεψετε σε ποιους ανήκουν και μάλιστα να τους βάλετε σε αλφαβητική σειρά”; Τέτοια ωραία πράγματα.
Το μεσαίωνα- τον προηγούμενο εννοώ- για να διασκεδάσει ο δουλουπηκοος,επισκέπτονταν  κάποιο τσίρκο που έλαχε να περνά από την περιοχή.”ελάτε να δείτε το παιδί-τέρας…” “Δείτε με τα μάτια σας το κορίτσι με τα τέσσερα πόδια…” Πιο πριν,υπήρχαν τα “κολοσαία”. Στην Ρώμη με τους συγκλητικούς και το Δίκαιο. Ε, ναι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, στον τεχνολογικά ανεπτυγμένο νεομεσαίωνα που ζούμε. Τα δικρανα έγιναν κάμερες και οι τσουγκράνες κινητά τηλ. Οι τηλεοράσεις είναι πλέον οι αγχόνες και το σαλονακι μια μικρή πλατεία που στη μέση έχουν ανάψει φωτιά οι “σοκαρισμένοι” “αηδιασμένοι” και “εξοργισμένοι” σύγχρονοι δουλοϋπήκοοι.

Ποιός κάθεται να διαβάσει τώρα; Και πολύ περισσότερο να αναρωτηθεί. Και πολύ περισσότερο να κάνει επαγωγικές σκέψεις,  συνειρμούς και να φτάσει σε αιτία και αιτιατά κλπ. Μαλακίες. Δώσε εικόνα να γίνει εύληπτο στον τηλεηλίθιο. Κάν’τα όλα εικονογραφημένα και “ρομάντσο”.
Μη μας απασχολείς τώρα γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο,ούτε όρεξη και πολύ περισσότερο ούτε την ικανότητα πλέον να σκεφτούμε.
Οπότε το ερίτιμο κοινό αποφαίνεται άμεσα,αυτόματα,και ενστικτωδώς: Να σαπίσει στη φυλακή το αρχίδι που κλώτσησε τη γάτα και “να τιμωρηθεί” αν γίνεται ο βιαστής της γυναίκας,που φέρεται να βιάστικε.

Και το κακό δεν φαίνεται να σταματά εδώ,αφού είναι προφανές ότι και η δικαιοσύνη -η οποία έτσι κι αλλιώς και εκ των πραγμάτων – επιρρεαζεται από την κοινωνική απήχηση κάθε υπόθεσης που εξετάζει καί αποδίδει την εκάστοτε ποινή σύμφωνα με την “βαρύτητα” της πραξης-υπαρχει ο κίνδυνος να αποφασίζει έχοντας το “βάρος” της αποτυπωμενης,της καταγεγραμμένης εικόνας,η οποία και έχει γίνει πλέον κτήμα της “κοινής λογικής” δηλαδή του πλήθους.

Και το κακό δεν σταματά ούτε καν εδώ και πάει παραπέρα αν συνυπολογίσουμε και την μόδα της ζωωφιλίας της οποίας πολλά μέλη αποζητούν σχεδόν ίδιες ποινές όταν τα θύματα είναι είτε ζώα είτε άνθρωποι, σε συνδυασμό με την τάση της υπερπροστασίας σε βαθμό γελοιότητας.

Αν τεθεί το δίλημμα  π.χ. στην γατοκάτοχο πρόεδρο της Δημοκρατίας “να σκοτώσουμε την γάτα σας ή ένα παιδί” δεν είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσει το προφανές.  Αλλοι φοράνε στα σκυλιά ρούχα και τα έχουν στους καναπέδες. Τους συμπεριφέρονται όχι όπως πρέπει,σαν σκυλιά δηλαδή, αλλά σαν παιδιά. Οπως θα ήθελαν οι ίδιοι δηλαδή και όχι όπως θα ήθελαν τα ίδια. Επικαλούνται τη Φύση,ενώ με αυτόν τον τρόπο την βιάζουν καθημερινά. Μιλάμε για ζωωτρέλα.

Το να παρακολουθείς από τηλεοράσεως παιδιά να πεινούν,να διψούν και να κρατάς σφιχτά τον μαλιαρό “Μπούμπη” στην αγκαλιά σου τρώγοντας μαζί του κροκέτες. Αυτή είναι η απόλυτη αντιστροφή. Μάλλον διαστροφή θα έλεγα.

Η αποκτήνωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από την υπερεκθεση σε επαναλαμβανόμενες εικόνες κακότητας κάθε λογής απ’ τη μια και ο εξανθρωπισμός των τετράποδων φίλων μας από την άλλη, τείνουν να δημιουργήσουν μια εικόνα πολύ κοντά στην φάρμα του Όργουελ.

Υ.Γ: Στο μόνο που θα μπορούσε να συμβάλει η υπερέκθεση στην εικόνα, είναι η συστολή και η προσεκτικότερη συμπεριφορά ορισμένων “νταϊδων” τουλάχιστον σε δημόσιο χώρο. Οταν σκεφτείς να ξανακλωτσίσεις ή να σηκώσεις χέρι, μπορεί και να γίνεις ξεφτίλα και viral την ίδια μέρα. Κάτι είναι κι αυτό.
Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και αντίστροφα,δηλαδή ως επιπλέον κίνητρο για κάποιους  άρρωστους. Να στρέψουν τα φώτα  εσκεμένα πάνω τους,με αφορμή μια βίαιη πράξη. Αβυσσος η ψυχή του μαλάκα.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με εντολή να παγώνει τον ρυθμό, και να προσπαθεί να βρει χώρους για να βγάλει κάποια αντεπίθεση. Επέλεξε μια πιο δυναμική άμυνα με την έννοια να μην κλείσει τους χώρους με πρεσάρισμα στο κέντρο, αλλά μπροστά με τους επιθετικούς και τελικά πίσω με τα μπακ μας. Ρίσκο ήταν αυτό, αφού φάνηκε οτι υπέφερε στον άξονα της αμυντικά. Επιθετικά διάλεξε την δεξιά πλευρά κυρίως με τον Γκαρσία και τον Ρότα ( αρκετά καλός ), που τους βοηθούσε κι ο Κριχιόβιακ.

Βγήκε η τακτική ; Θα έλεγα πως ναι. Βάλαμε ένα πολύ όμορφο γκολ με τον πολύ καλό σήμερα Άμραμπαντ, μετά από απίστευτη ντρίπλα του Χατζησαφί,  ενώ βγάλαμε και τέσσερις ευκαιρίες από αυτές που λέμε ότι δεν χάνονται. Κύρια αυτή με το πέσιμο του Γκαρσία και την εξ επαφής καλαμιά του Άμραμπαντ. Σοβαρότατο πρόβλημα είχαμε στην θέση του Τσούμπερ, που παίζει να ήταν κι ο χειρότερος του πρώτου μέρους, που έδωσε την τελική πάσα για την ισοφάριση του ΠΑΟΚ. Φυσικά είχε προηγηθεί μια απίστευτη ανταλλαγή πασών μεταξύ των αμυντικών μας, που κανείς δεν καταλάβαινε τι θέλανε να δείξουν. Μια πάμφθηνη ισοφάριση.

Χονδρικά είδαμε ένα κάκιστο παιχνίδι, στα όρια της σαχλαμάρας. Δυό κακές ομάδες που δεν ήξεραν πώς να αναπτυχθούν. Ένα ημιχρόνιο που σφραγίστηκε από τις πάμπολλες διακοπές, τα άπειρα φάουλ και τα αβίαστα λάθη. Δεν βρήκε ποτέ κανέναν ρυθμό, δεν άρπαξε καμία ταχύτητα, και κούρασε όποιον ξέρει στοιχειώδες ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ είχε την αυτοπεποίθηση του έχοντα τον αέρα του αντιπάλου, ενώ η ΑΕΚ ήταν χαζή και αφελής για πολλοστή φορά στην άμυνα της. Αυτά τα έχουμε μάθει πλέον και δεν διαμαρτυρόμαστε. Το μόνο που δεν είχαμε δει ήταν τετ α τετ του γελοίου Γκαρσία με γλίστρημα. Και φυσικά δεν είχαμε δει τόσες ευκαιρίες στην Τούμπα και να έρχεσαι ισόπαλος.

Το δεύτερο μέρος είχε μια άλλη όψη. Πιο αθλητική, πιο ποδοσφαιρική. Οι ομάδες είπαν να παίξουν κάτι για κανά μισάωρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε καλύτερο θέαμα, ανεβοκατέβασμα της μπάλας με ταχύτητα και ρυθμό. Χαιρόσουν επιτέλους να βλέπεις κάτι, που όποιος και να σημείωνε το γκολ, δεν θα έπρεπε να μειώσει την τελική σου εντύπωση. Στην τακτική δεν άλλαξε κάτι το ιδιαίτερο. Η ΑΕΚ απλά οργανώθηκε καλύτερα αμυντικά, ενώ ο ΠΑΟΚ κράτησε μια αμυδρή κατοχή μπάλας.

Ιδιαίτερες τελικές δεν είχαμε αλλά είχαμε σπουδαίες επιθέσεις και σημαντικότατες προϋποθέσεις για να αλλάξει η ισοπαλία. Μετά όμως το διάστημα αυτό, ξαναήρθε η εικόνα του πρώτου μέρους. Νευρικότητα, λάθη και μητέρα όλων, η κούραση. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα συνεχόμενα παιχνίδια και η ΑΕΚ τις πάρα πολλές απουσίες της. Οπότε όλοι προσπάθησαν να ροκανίσουν τον χρόνο, ενώ η ΑΕΚ έμοιαζε ικανοποιημένη με το να μην χάσει. Κι αυτό το λέω διότι είχε πιο κλασσικές περιπτώσεις να σκοράρει αλλά έδειξε άτολμη και φοβισμένη. Φυσικά αυτό είναι και συνέπεια ότι έπαιζε στην ουσία χωρίς εξτρέμ. Στην επίθεση πρακτικά ήταν μόνος του ο Άμραμπαντ.

Αν θέλουμε να πάμε ατομικά, θα έλεγα οτι το καλύτερο πάτημα της ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος, οφείλεται στην άνοδο της απόδοσης του Σιμάνσκι, του Κριχιόβιακ αλλά και του Μάνταλου. Αυτοί υποστηρίχτηκαν κι από τον Ρότα και τον Χατζησαφί και κινδύνεψαν να φύγουν ηττημένοι ελέω ενός απαράδεκτου Βούλγαρου διαιτητή, που δεν έδωσε καίρια και προφανή φάουλ υπέρ μας, ενώ όλες οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας τιμωρήθηκαν με κάρτες.

Αν θέλουμε να δούμε την ουσία, θα πούμε οτι το ματς αυτό δεν υπολογιζόταν. Είτε έπαιρνες έναν βαθμό, είτε κανέναν, δεν θα άλλαζε το πραγματικό κυνήγι. Που είναι ο Άρης – θεωρώ οτι η αλογοτροφή θα κατακτήσει το κύπελλο –  και  που είχε χάσει. Ούτε ασχολούμαι με την ψυχολογία και το τόνωμα της, αφού τις ζημιές τις παθαίνουμε εντός έδρας. Όμως σε επίπεδο εγωισμού, η τελική ισοπαλία δείχνει να μας αφήνει ήρεμους και χωρίς γκρίνια. Φυσικά είδαμε οτι ακόμα οι παίκτες δεν ξέρουν αν πρέπει να εφαρμόσουν το fair play ή όχι, αλλά δεν βαριέσαι. Ομάδα χωρίς προπονητή είμαστε. Και πάλι καλά που λέμε κι ένα μπράβο….

Τελικά έκατσε η μπίλια στον Αργεντίνο. Θα βγει καλός; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα δέσει η χημεία της εταιρείας με τον νέο προπονητή. Κανείς δεν ξέρει πώς θα συνδεθεί το πρόσωπο – σύμβουλος με τον Αργεντίνο ( αν θα υπάρξει κιόλας ). Αυτά θα τα δούμε στο απώτερο μέλλον. Όταν θα φύγουμε από το καζίνο, που θα έχουν πέσει κι άλλες μπιλιές.

Είναι γεγονός ότι δεν ήταν πρώτη προτεραιότητα ο Αλμέιδα. Από όσα γνωρίζω, ο εγγυητής έψαχνε ένα όνομα μεγαλύτερο. Επαφές γίνανε διάφορες οι οποίες κόλλησαν για διάφορους λόγους. Κάτι το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα μας, κάτι τα παιχνίδια των διασταυρώσεων με τους managers, κάτι τα οικονομικά, δεν επέτρεψαν να γίνει συνεργασία με τον Γκαρσία ή τον Βαλβέρδε ή τον Μπιελσά ( μεταξύ τύρου και αχλαδιού ο τελευταίος ) για να αναφέρω πλέον τα βαριά χαρτιά. Τα λοιπά ονόματα ήταν ακόμα μεγαλύτερου ρίσκου ή με περιέργειες χαρακτήρα, που με το καλημέρα θα υπήρχαν διαφωνίες. Να προχωρήσουμε όμως.

Ο Αλμέιδα για μένα είναι μια καλή επιλογή. Δεν με απασχολεί καθόλου το ότι δεν έχει δουλέψει στην Ευρώπη. Εξ άλλου, ποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι Ευρώπη; Έχει παίξει μπάλα στην Ευρώπη σε ψηλό επίπεδο, άρα ξέρει τα στοιχειώδη, κι έχει μια δεκαετή εμπειρία σαν προπονητής, σε πρωταθλήματα ανώτερα από τα δικά μας. Είναι Αργεντίνος, που σημαίνει ότι η νοοτροπία του ταιριάζει με την δική μας. Σαν ΑΕΚ κυριότερα αλλά και σαν Ελλάδα. Κι έρχεται σε μια ομάδα που είναι διαλυμένη και θέλει ριζική ανανέωση και αναδόμηση. Άρα δεν έρχεται σε κάποια σκιά κάποιου άλλου με σκοπό να διατηρήσει τα σκήπτρα του.

Αυτό για μένα είναι το νούμερο ένα. Παραλαμβάνει καμένη γη και μπορεί να βάλει τα θεμέλια όπως αυτός θέλει. Αυτό σε συνδυασμό με την καψούρα του να δουλέψει στην Ευρώπη και να πάει σε ανώτερο πρωτάθλημα, είναι το δεύτερο σημείο της αισιοδοξίας. Το τρίτο στοιχείο είναι η εργατικότητα του, το πάθος του κι ότι δένεται πολύ με τους ποδοσφαιριστές του, βάσει των στοιχείων του βιογραφικού του. Και τέλος το σπουδαίο είναι ότι έρχεται με όλο το επιτελείο του, που θα στελεχώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα, που ζει ακόμα στην εποχή των παγετώνων και το οποίο φυσιολογικά θα απομακρυνθεί. Επιτέλους δηλαδή.

Σημαντικό είναι επίσης ότι έρχεται σύντομα κι άρα θα προλάβει να δει δια ζώσης κάποια παιχνίδια. Κι άρα και οι παίκτες που θέλουν να μείνουν, θα δώσουν κάτι παραπάνω, αλλά και οι παίκτες που θέλουν ή πρέπει να φύγουν, θα φανούν καλύτερα στα μάτια όλων, και κυρίως του Αλμέιδα. Οπότε ένας μεταγραφικός σχεδιασμός απεμπλοκής από κάποιους ή ενίσχυσης με κάποιους, θα γίνει από τον νέο προπονητή και με βάση τις ανάγκες του. Ανάγκες που με βάση αυτά που ελέχθησαν από τον προπονητή στον καθ’ ύλην αρμόδιο, ξεκινάνε από κάποια σκυλιά στον χώρο του κέντρου και της άμυνας. Παίκτες που μπορεί ήδη να γνωρίζει και να προτείνει ο προπονητής. Αυτό κι αν είναι σημαντικό.

Να ξαναπώ όμως ότι το οποιοδήποτε καινούργιο πρόσωπο είναι ρίσκο. Αυτά όμως που ανέφερα, δείχνουν κάπως να περιορίζουν το ρίσκο. Φυσικά και θα έχει την δική μας πίστωση χρόνου ( αυτό βέβαια δεν λέει και πολλά ), κι ελπίζω και η εταιρεία να τον στηρίξει και να υπερασπίσει αυτή την έμπρακτη υπέρβαση του budget της στην κατάλληλη θέση. Εξ άλλου με το νέο γήπεδο, λεφτά θα υπάρχουν, όπως και με τις μεταγραφές που θα παρασύρουν τον κόσμο. Κάτι που είναι φέτος πολύ πιο λογικό, αφού δείχνει ο εγγυητής αποφασισμένος να επενδύσει για να φτειάξει σωστό προϊόν ( ηλίθιε, ξέρεις εσύ, για ρώτα την εταιρεία, έχει νοικιάσει σουίτα των 14 ατόμων σε φαρμακοβιομηχανία; ).

Να ευχηθούμε λοιπόν κι εμείς, καλορίζικος, σιδηροκέφαλος και καλώς να ορίσει στα μέρη μας. Nα βάλει μια ποδοσφαιρική σφραγίδα αγωνιστικότητας, πάθους και αγάπης για την φανέλα. Να νοικοκυρέψει το αθλητικό μας τμήμα και να επιβάλει κάποια μοντέρνα συστήματα στην ΑΕΚ β και στις ακαδημίες μας. Και να τον κυνηγάει μετά από κάποια χρόνια όλη η Ευρώπη για συνεργασία. Και να πάει κι αυτός αφού έχει κατακτήσει τα απαραίτητα με την ΑΕΚ μας.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 επιτέλους. Κατέβηκε όμως με σοβαρότητα και με διάθεση για να επικρατήσει. Αυτό φαινόταν στο γήπεδο τουλάχιστον στο πρώτο τέταρτο, όπου κυριάρχησε στο γήπεδο και σκόραρε κι ένα γρήγορο γκολ. Το κύριο στοιχείο της σε αυτό το διάστημα ήταν το επιθετικό της πρεσάρισμα, το άριστο στήσιμο της στον χώρο του κέντρου και η ηγετική εμφάνιση του Κριχιόβιακ, που ήταν και ο σκόρερ.

Στο επόμενο τέταρτο του πρώτου μέρους, η ΑΕΚ οπισθοχώρησε δίνοντας το γήπεδο στον αντίπαλο και ψάχνοντας κάποια αντεπίθεση. Δεν τα πήγε πολύ καλά θα έλεγα, αφού μάλλον έδωσε πιο πολύ από το κανονικό ζωτικό χώρο. Και πράγματι ο ΠΑΣ ισοφάρισε αλλά το var του ακύρωσε το γκολ. Στο διάστημα αυτό είχαμε κι εμείς κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

Τέλος ήρθαμε στο τελευταίο τμήμα του πρώτου μέρους, όπου η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο ξανά. Έπνιξε τον αντίπαλο στον χώρο του κέντρου, έβγαινε και από τον άξονα και από τα πλάγια, συνολικά πήρε την κατοχή της μπάλας σε όλο το πρώτο μέρος, και πάτησε περιοχή μπόλικες φορές. Μπορεί να μην είχε σε σπουδαία μέρα τον Αραούχο ή τον Τσούμπερ, όμως οι υπόλοιποι ήταν αρκετά καλοί και κυρίως ξέρανε πού να πάνε στο γήπεδο. Η επισφράγιση ήταν ένα δεύτερο γκολ με τον Ρότα, σπουδαίο γκολ σε εκτέλεση αλλά κυρίως προϊόν ομαδικής προσπάθειας.

Γενικά το πρώτο μέρος ήταν πολύ ευχάριστο με πολύ τρέξιμο και αρκετές τελικές. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε και το θέαμα ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και ο αντίπαλος, που είτε ήθελε είτε αναγκάστηκε λόγω του γρήγορου γκολ, ξεδιπλώνοντας τις τεχνικές του αρετές. Η ΑΕΚ συνολικά ήταν πολύ καλύτερη και ήξερε να αλλάζει τον ρυθμό και να δημιουργεί αμυντική υπεροπλία αλλά και φάσεις επιθετικές. Είχε μια μικρή κάλυψη από την διαιτησία σε κάποια μαρκαρίσματα που σήκωναν κάρτα, αλλά κι αυτό μέρους του παιχνιδιού, όπως άλλωστε και οι κινήσεις οι προεδρικές. Κορυφαίος ήταν ο Κριχιόβιακ, που δέσποζε στο κέντρο ζητώντας την πρώτη μπάλα, και αλλάζοντας το κατέβασμα της μπάλας με τις μακρινές του πάσες.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς κατώτερο του πρώτου όσο αναφορά το θέαμα. Όμως ήταν ανώτερο στην αγωνία για την διακύμανση του σκορ. Μπορεί να είχαμε το προεδρικό μάτιασμα από την μία, αλλά είχαμε και τις εντελώς λάθος επιλογές του Οφρυδόπουλου. Μην τα πολυλογούμε. Ο αντίπαλος μείωσε το σκορ πολύ γρήγορα, κι εκεί που περίμενες ( λέμε τώρα…) καταιγισμό, ο ΠΑΣ απλά έσβησε και η ΑΕΚ βρήκε τρίτο γκολ στην πρώτη τελική.

Τα πάντα φαινόντουσαν τακτοποιημένα με τον Μήτογλου και τον Μάνταλο να έρχονται στους διακριθέντες, όμως ο προπονητής μας άρχισε πειραματισμούς. Δεν έφτανε που χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Στάνκοβιτς, έριξε μέσα τον Σιμόες, γύρισε το σύστημα σε 3-5-2, έδωσε φανέλα στον ανάπηρο σήμερα Καρίμ και τα έκανε μαντάρα. Η ομάδα αποδιοργανώθηκε πλήρως στα πάντα, ούτε να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί μπορούσε και γενικά είδαμε μια εικόνα ομάδας που μόνο μιλημένα θα κράταγε το σκορ. Με τρία στόπερ και ο αντίπαλος να σκοράρει με κεφαλιά; Ούτε στο νηπιαγωγείο.

Εν πάση περιπτώσει μην επιμένουμε σε αυτά. Αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε, σε ένα παιχνίδι που αν δεν υπολογίσεις το παρασκήνιο, τότε μπορείς να μιλήσεις για την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Μια ομορφιά που προκύπτει από τα αμέτρητα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν στο δεύτερο μέρος και από τις παιδικές αντιδράσεις των δύο τελικών αμυνών. Επίσης την αδυναμία της ΑΕΚ να ελέγξει τον ρυθμό και το κράτημα της μπάλας σε ένα γήπεδο, που δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα λόγω της βροχής, ενώ ο ΠΑΣ δεν χρησιμοποίησε τα όπλα του που είναι οι μακρινές μπαλιές.

Όμως μπορούμε στιγμιαία να πούμε ότι τα παιδιά τα κατάφεραν κι ότι κι εμείς θα πάμε για Πάσχα όχι τόσο πολύ μαυρισμένοι. Τελευταίο χαρτί ήταν σήμερα  για την Ευρώπη, όπως και να το κάνεις. Που βέβαια δεν ξέρω τι δουλειά έχουμε εκεί, αλλά ας μην ασχοληθώ τώρα με αυτήν την λεπτομέρεια. Πιο πολύ με απασχολεί η πλάκα παίκτης που λέγεται Γκαρσία, που πιάνει μια σοβαρή θέση στην ομάδα μας. Όπως και ο προπονητής που θα έρθει, και που οι πληροφορίες μου μιλάνε για πολύ σοβαρή κατάσταση. Ας ευχηθούμε λοιπόν στο ρόστερ και στο τεχνικό τημ, καλό Πάσχα. Εμείς έχουμε να τα ξαναπούμε…

Στην Κίνα, μπορείς να πεθάνεις από εργασιακή εξάντληση αν θες. ‘Η από εξαθλίωση.Η αυτοκτονώντας από απελπισία.Η από περιβαλλοντική μόλυνση αν γουστάρεις. Ελέυθερα. Διάλεξε.
Αλλά όχι όμως από κρυολόγημα. Γι αυτό και οι Αρχές εργάζονται πυρετωδώς και εντατικά,παίρνουν όλα τα “απαραίτητα” μέτρα ώστε να σιγουρευτούν ότι όλοι οι θάνατοι των πολιτών θα είναι εξαιτίας τους και όχι λόγο κάποιας κωλογρίπης.
Ορθόν. Οσο νά’ναι,είναι θέμα εγωϊσμού.

Και τα καταφέρνουν περίφημα.Σε δύο χρόνια,στην πόλη-κόμβο,στην Σαγκάι,-όπου και παίρνονται προσφάτως τα λαϊκά μέτρα zero covid- έχουν πεθάνει 6 άνθρωποι. 25 εκατομμύρια άνθρωποι, 6 νεκροί σε δύο χρόνια.Κι όμως. Και αυτοί οι έξη θεωρούνται αστοχία. Δεν θελουν ούτε έναν να φύγει από γρίπη
Εϊναι δυνατόν κύριε, να σου προσφέρουμε τόσες εναλλακτικές και εσύ να κινδυνεύεις να “φύγεις” απο φτάρνισμα; Εϊναι δυνατόν να υπάρχει ολόκληρη γκάμα αιτιών,και συ να κινδυνευείς να πεθάνεις από κρυολόγημα; Ε, του πούστη πια.
Αχάριστοι άνθρωποι.

Και γενικά,σε αρκετές,πάμπολλες δηλαδή χώρες και μάλιστα “Δυτικές”,κάνουν ότι μπορούν. Εχουν δοκιμάσει αρκετούς τρόπους,αλλά δεν είναι δυνατόν ακόμα να διαλυθούν. Μάλλον ο Καπιταλισμός έχει πολύ πιο βαθιά λαικα ριζώματα από ότι υπολόγιζαν. Τι πολέμους σκαρφίστικαν.Τί πανδημίεςΤι αυτοκαταστροφικά λοκντάουν.Τι οικονομικοί αυτοαποκλεισμοί Τι “κυρώσεις” και αυτοπυροβολισμούς στα πόδια. Τι εκτινάξεις των πάντων.Τι απειλές για “το τέλος του κόσμου”. Τι αυτοτιμωρίες.
Χαμπάρι δεν παίρνει ο πούστης. Στέκεται όρθιος.
Μαζεύονται σε φόρα και σε συνέδρια. Συσκέπτονται ώρες,μέρες ολόκληρες. Με μαυρους κύκλους κάτω απο τα μάτια,δεκάδες αρχηγοί κρατών,προσπαθούν να “λύσουν” το πρόβλημα: Πως να διαλύσει την χώρα του έκαστος.Πως; Πέφτουν ιδέες. Ενας-ένας,μια-μια;Ολες μαζί; “Σε “μπλοκ” ανά ήπειρο; Πως; Δεν είναι και εύκολο.Εχεις δοκιμάσει να ρίξεις γιαπί; Και μάλιστα τσιμεντένιο; Θα σου φύγει ο “πάτος”.

Φαίνεται οτι παραέπιασε το δέντρο.Και οι ρίζες έχουν τυλιχτεί παντού γύρω. Και πολλοι “τυλιγμένοι” αρνούνται να το ρίξουν,παρόλο που συμμετέχουν στο έργο. Φαγωμάρα και τσακωμοί μεταξύ των “εργολάβων” που έχουν αναλάβει το πολυπλοκο και πολυδάιδαλο έργο.
Εδώ ένα Ελληνικό και προσπαθούν να το ρίξουν 10 χρόνια.
Φαντάσου τώρα ολόκληρο οικονομικοκοινωνικό οικοδόμημα δεκαετιών. 100 και 200 ετών. Σαν πλάτανος.

Ποτισε γερά ο κομμουνισμός τον καπιταλισμό,τον θέριεψε και τώρα που θέλει να ψηλώσει τη μάντρα,μάλλον τον εμποδίζουν τα πελώρια κλαδιά. Το δέντρο δεν πέφτει εύκολα.
Μάλλον ο καπιταλισμός είναι ο κομμμουνισμός του Δυτικού μικροαστού. Ετσι είναι. Οταν μεγαλώσεις με άλλο πατέρα ,αυτόν θα αναγνωρίζεις ως τέτοιο. Ασχετα ποιος σε γέννησε.

Εχει κολλήσει το πράγμα. Πρέπει να μπουν μπροστά μεγαλύτερα μέσα. Κάποια “εξωγήινη επίσκεψη”. Κάποιος υπερμεγέθης κομήτης που καταφθάνει απειλητικά…. Κάτι άλλο τέλος πάντων.
Καθυστερούν πολύ και το “λύκος στα πρόβατα” δεν πιάνει πάνω από φορές ως γνωστόν.Και έτσι άλλάζουν τα ζώα. Η προσθέτουν κι άλλα. Εφεραν απειλητική “αρκούδα”. Επίσης και έναν τρομερό “δράκο”. Ολόκληρο ζωολογικό κήπο κουβάλησαν.Τίποτα. Χαμπάρι.

Θα ζει με κομμουνιστικά μέτρα αλλά με καπιταλιστικό τρόπο.
Δε πα να του πάρεις τα πάντα.Αυτός θα τρώει τη μαγειρεμένη γαλότσα με μαχαιροπίρουνο. Θα ψωνίζει τα τελευταία,αλλά θα έχει Netflix. Θα τον κλείνουν μέσα,αλλά θα κοιτά τον κόσμΟ από το τηλεοπτικά παράθυρα. Θα του δείχνουν “το τέλος του κόσμου” και κεινος θα ασχολέιται με τις “Πισπιρίγκου”. ή με άλλα χολιγουντιανά καμώματα.
Θα πεινάει,αλλα θα πεινά με τρόπο. Καπιταλιστικά. Αλλο πράγμα να σου λείπει το αρνί και άλλο να σου λείπουν και οι πατάτες. Εχει μια διαφορά όσο να΄ναι.
(δεν έχεις ακούσει για την “ευεργετική πείνα” που οδηγεί στην ανάπτυξη;)
Ενας Δυτικός Σεραφίνο.

Κι όμως σύντροφοι. Με βάση την τεράστια οικονομική επιφάνεια του εγγυητή και με βάση οτι είναι απασχολημένος με χιλιάδες δουλειές, ο μέλλων συμπέθερος του, γιατρός το επάγγελμα, του έδωσε την χρυσή λύση : Να μην κουράζεται να φτιάξει εταιρεία και κατ’ επέκταση ομάδα. Να μην ασχολείται με το ψάξιμο των στελεχών ή με την πηγμαλοσύνη του να δημιουργήσει στελέχη. Να πάει κατ’ ευθείαν στην πηγή να πάρει το νερό και να μην κουράζεται να το περιμένει καθώς κατεβαίνει στην κοίτη του ποταμού.

Άλλωστε ο συμπέθερος δεν μπορεί να μιλάει για ιατρικά θέματα ακόμα και τη νύχτα που συναντιέται για να κανονίσει τις λεπτομέρειες του γάμου των παιδιών. Οπότε μπαίνει και στα θέματα ευθύνης του εγγυητή για να του απαλύνει τον πόνο. Και να τον κολακεύει κιόλας, αφού άλλωστε ήταν ιδέα του εγγυητή παλιακή : Γιατί δεν αγοράζει ολόκληρη την Μπαρτσελόνα;

Και δεν κάνουμε τώρα πλακίτσες. Όλη η φιλοσοφία του συμπέθερου βρίσκεται στην λέξη ” ολόκληρη “. Διότι ο εγγυητής όταν είχε αμολήσει την κουβέντα αυτή, απειλούσε προπονητή και παίκτες. Που καμία σημασία δεν έχει οτι αυτός τους είχε προσλάβει. Αλλού είναι η ουσία μας. Οτι ο συμπέθερος πλέον, προσπάθησε να του διευρύνει την σκέψη : Να μην αγοράσει μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή της Μπαρτσελόνα, αλλά ολόκληρο το εταιρικό σύστημα της συμπαθούς ομάδας της Καταλονίας. Τα στελέχη της σε όλα τα επίπεδα δηλαδή, ίσως με εξαίρεση το οικονομικό τμήμα αφού το δικό μας είναι κι επιφορτισμένο και με άλλα βιβλία από άλλες δραστηριότητες. Να μην  κολλάμε όμως σε αυτά. Άλλωστε μια εταιρεία ποτέ δεν οφείλει την πρόοδο της στο οικονομικό τμήμα. Κι άλλωστε έχουμε πολλούς καλούς οικονομολόγους στην Ελλάδα. Η ΑΕΚ δεν υστερεί στο λογιστήριο της εξ άλλου.

Είναι γεγονός οτι η πρόταση αυτή, δεν εξέπληξε τον μεγιστάνα. Οι παλιές σκέψεις του που βρίσκουν δικαίωση ακόμα κι από γιατρούς, είναι άλλο ένα βήμα προς τον κολοφώνα της δόξης. Πλέον υποκλίνονται και σοβαρότατοι επιστήμονες. Αλλά τι να ξέρουν από εμπόριο και οικονομικά άνθρωποι που λαπαροσκοπούν; Πού να πάει το μυαλό τους οτι ο μεγιστάνας, πράγματι  περίμενε να πέσει λίγο η τιμή της Μπαρτσελόνα για να την αγοράσει, αλλά όχι τόσο πολύ. Όχι και να πάει στην εντελώς ξεφτίλα. Τι είναι η Μπαρτσελόνα; ΑΕΚ στην τρίτη εθνική; Ή αγοράζουμε κάτι, έστω και πιο φθηνά, ή δεν κάνουμε κίνηση για να μην δημιουργήσουμε και άσχημες εντυπώσεις στους λοιπούς πλούσιους του κλάδου μας. Τι άραγε να έλεγε ο εγκεφαλοπαθών καπετάνιος;

Και είμαι υποχρεωμένος να αποκαλύψω οτι στο μυαλό του μεγιστάνα, πλέον υπάρχει άλλη ιδέα : Να αγοράσει την Λίβερπουλ. Πιστεύει οτι κάποια στιγμή θα πέσει κι αυτής η τιμή, για να έχει και κάποια απόδοση η επένδυση του,  και θα βρει την ευκαιρία να την εγκαταστήσει στην Αγιά Σοφιά. Ναι σύντροφοι. Η Λίβερπουλ αδικείται που παίζει στο Άμφιλντ. Πόσους εξ άλλου ευρωπαϊκούς τελικούς έχει φιλοξενήσει αυτό το γήπεδο; Ενώ η Αγιά Σοφιά, με το καλημέρα θα υποδεχτεί τελικό conference. Και να αποκαλύψω κι άλλο ένα : Μετά τον Ρούντι Γκαρσία, μιλάει ο μεγιστάνας με τον Κλοπ. Ο οποίος πιστεύει οτι ένα club σαν την ΑΕΚ, τον καλύπτει πλήρως. Μπορεί να κάνει και τον πρόεδρο και ό,τι άλλο χρειαστεί, και να μην έχει κανέναν στα πόδια του. Και σιγά σιγά να αγοράσει αυτός την ομάδα, αφού από μικρός κοιμόταν με την φανέλα του Λευτέρ πάνω από το κρεβάτι του.

Για άλλη ομάδα δεν ενδιαφέρεται ο μεγιστάνας. Ούτε καν για την Τσέλσυ τώρα που τράπηκε σε φυγή ο ολιγάρχης. Ούτε για την Μπάγιερν, ούτε για την Ρεάλ. Φυσικά ενδιαφέρεται για τον Ιωνικό και τα Γιάννινα, αλλά για το Σεραφείδιο. Για να τις κάνει ΑΕΚ β. Όχι για να τις ρίξει στην Αγιά Σοφιά. Αυτή είναι και η ατυχία μας όμως. Ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε για μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας από κάποια άλλη χώρα της δύσης.  Διότι το πιστεύει οτι βλέπει ψηλά. Κι είναι τόση η αγάπη του για την ΑΕΚ, που δεν θέλει να την ρίξει χαμηλά. Εδώ ακριβώς είμαστε άτυχοι. Οτι του πηγαίνουμε πεντανόστιμα μπαρμπούνια από την Κάρπαθο, αλλά αυτός θέλει σούσι από το Πεκίνο. Κι αυτό θα το υποστούμε αφού ο μεγιστάνας δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο.

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυό ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Αυτά είναι για κάποιον που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το συναίσθημα. Δηλαδή για κάποιον που είναι αραχτός και βλέπει θέαμα. Αν πας οπαδικά, αρχίζεις τα ανάποδα. Είναι εμφάνιση αυτή του Άμραμπαντ και μάλιστα όταν έχει δηλώσει οτι θέλει να φύγει; Έπρεπε να έχει φύγει χθες. Πόσους Κριχιόβιακ χρειάζεσαι στην  κάθε γραμμή; Μήπως καμιά δεκαριά για να διορθώνονται και μεταξύ τους; Γιατί τρως ένα τόσο φτηνό γκολ; Γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα όταν είσαι φάτσα με το τέρμα;

Όλα αυτά με την ΑΕΚ να έχει στηθεί με 4-2-3-1 και με την υποχρέωση να το παίξει αφεντικό. Δύσκολα πράματα αυτά. Και μονόπαντα, αφού τα πάντα πήγαιναν δεξιά κι ο δύσμοιρος Ρότα, είχε κληθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Πήγε καλά; Αφού έβαλε το γκολ, αυτό πρέπει να λες. Όμως δεν ήταν έτσι. Η αριστερή πλευρά ήταν πιο σημαντική κι έβγαλε πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Λεπτομέρεια αυτό. Ο Ρότα πέρασε στους διακριθέντες.

Στο κέντρο επικρατούσε το χάος της ασυνεννοησίας. Ασύνδετη η ΑΕΚ, αργή και προβλέψιμη. Μπορεί να έβγαλε δεκάδες επιθέσεις, όμως ήταν άσφαιρες, ήταν χωρίς να φέρνει κάποιο σκόρερ σε πλεονεκτική θέση. Βρώμαγε το πράμα οτι ήθελε μακρινό σουτ κι όχι ψάξιμο της άδειας από Αραούχο περιοχής. Βρώμαγε οτι η μπάλα έπρεπε να πηγαίνει πιο πολύ στο Γκαρσία. Βρώμαγε οτι η κακή παρουσία του Άρη άφηνε διαδρόμους στην άτακτη ομάδα του Οφρυδόπουλου, που δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Βρώμαγε οτι θέλαμε πάλι ένα 4-3-3, ειδικά μετά την βιαστική κίτρινη του Πολωνού, βρώμαγε η έλλειψη ενός δεκαριού – έστω Χατζησαφί – βρώμαγε οτι η συμμετοχή του Μάνταλου, θάταν λύση…

Η οσμή της βρώμας, μάλλον δεν έφτανε στην μύτη του Οφρυδόπουλου. Το παιχνίδι πανηγύρι, συνέχισε έτσι ακόμα και στο διάστημα που η ΑΕΚ φαινόταν να κυριαρχεί και να πιέζει, ενώ ο Άρης είχε παραδώσει το γήπεδο. Δεν νομίζω οτι ήταν απόφαση τακτικής αυτό, αφού ο προπονητής του Άρη είχε αποφασίσει αλλαγές. Το θέμα όμως δεν ήταν τόσο πολύ αυτό. Το θέμα ήταν η αφέλεια. Κι αν αυτή δεν έφερνε κάποιο γκολ, έφερε και τον Άρη μπροστά στο σκορ. Μιλάμε για λάθη που ούτε στο νηπιαγωγείο δεν γίνονται. Που βέβαια εκεί, δεν έχουν Κριχιόβιακ.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά που βρωμάγανε δεν βρήκανε την λύση. Τι να πεις όταν βλέπεις στο γήπεδο τον Τάνκοβιτς; Τι να πεις όταν δεν υπάρχει καμία συνοχή αμυντική στο κέντρο, ενώ η άμυνα ήταν μόνιμα πελαγωμένη στα πιο απλά διωξίματα. Τίποτα τι να πεις; Κοιτάς το θέαμα και φεύγεις από τον καημό. Δεν μπορείς να οικειοποιείσαι αυτά τα προβλήματα όταν έχουν ξενερώσει βασικά γρανάζια της μηχανής σου, σαν τον Τσούμπερ και τον μαροκινό, κι όταν ο Αραούχο είναι στα υψίπεδα του Γκολάν.

Και πάνω από όλα, βιασύνη, προχειρότητα κι αρπακολλατζήδικα όλα. Κυρίως φαινόταν η απουσία του προπονητή. Να τον ακούσει ποιός και γιατί; Αλλά κι αυτός, με τι ψυχολογία να κάνει σωστές αλλαγές; Σε μια ομάδα ανήμπορη που φαίνεται στον κάθε αδαή. Σε μια ομάδα που έχει κάψει όλα τα καλά στοιχεία του ρόστερ που διαθέτει. Σαν να καίει ο ίδιος ο εγγυητής τις εταιρείες του, ε; Κάπως έτσι δεν φαινόταν η κατάσταση; Όσοι θέλουν να λένε οτι οι εταιρείες βγάζουν τον χαρακτήρα του αφεντικού τους, δεν νομίζω να διαφωνήσουν.

Να ψάχνεις απεγνωσμένα και χωρίς σύστημα να ισοφαρίσεις. Να χάνεις τελικές από τα δύο μέτρα, να αστοχείς σε πάσες σε απόσταση αναπνοής. Και να βλέπεις παίκτες έμπειρους να συμπεριφέρονται σαν οκτάχρονα. Με παιδικές αποφάσεις και με πρωτοβουλίες, που ούτε στις παιδικές ακαδημίες δεν υπάρχουν. Απέναντι σε αντίπαλο που δεν ήταν σπουδαίος, ούτε και ιδιαίτερα επικίνδυνος στο δεύτερο μέρος με εξαίρεση το πεντάλεπτο, που είχε σκοράρει. Και που άφηνε δεκάδες ευκαιρίες για συντριβή, όμως η ανήμπορη ομάδα μας ήταν αδύνατον να βρει ούτε καν τα μαλλιά της για να κρατηθεί. Απογοητεύοντας τους ηλίθιους που ακόμα δίνουν λεφτά στον εγγυητή και κατρακυλώντας στην βαθμολογία. Και πολύ δίκαια θα ήθελα να πω. Δεν μπορείς να διώξεις την μπάλα από την περιοχή σου και δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην αντίπαλη περιοχή;  Ε, άντε γαμήσου για να πιάσεις και ράτσα.

Τώρα όλα αυτά τα κνώδαλα που αποδοκίμασαν στο τέλος του παιχνιδιού, τι ακριβώς εκδήλωσαν; Την δυσαρέσκεια τους για τους παίκτες, την διαιτησία ή τον εγγυητή; Μήπως αποδοκίμασαν τον εαυτό τους χωρίς να το ξέρουν; Εγώ συντάσσομαι με το τελευταίο. Αλλά όλοι ξέρουμε : Η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη, όχι η μαλακία. Η μαλακία έχει συνδικαλισμό, κι όταν είναι μαζεμένοι πολλοί μαζί, νομίζουν οτι έχουν και δίκιο. Δεν πειράζει. Εδώ, εγώ, θα λέω αυτά τα ίδια. Κανείς εγγυητής δεν φταίει. Αυτά ξέρει, αυτά κάνει. Σάμπως μπορεί και τίποτε άλλο;

Τι σου είναι τελικά ο χρόνος !!! Εδώ και δυο χρόνια μιλάγαμε για δυο χαφάρες. Έστω δυο κανονικά χαφ αφού η ΑΕΚ ήταν υποχρεωμένη να ζει με μνημόνια μπας και φτειαχτεί το γήπεδο. Τότε ήμασταν γραφικοί, είτε με άμεσους χαρακτηρισμούς, είτε με έμμεσους. Τύπου, το πληρέστερο ρόστερ της τριετίας κι άλλες μπούρδες.

Και ξαφνικά έγινε η κατάποση των στυλό από τις δημοσιογραφάρες και με ένα υποφερτό παιχνίδι στο τηγάνι, θέλουμε πλέον από ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Και το λέω υποφερτό διότι άνετα η ΑΕΚ θα μπορούσε να συντριβεί αν ο ΟΣΦΠ ήταν πιο εύστοχος ή αν ο Στάνκοβιτς δεν έπιανε τα άπιαστα. Υποφερτό απλά ήταν το παιχνίδι αφού η ΑΕΚ ήταν απλά καλά στημένη στο γήπεδο και αφού κατώρθωσε και ξεπέρασε την μιζέρια της ισοφαρίζοντας. Έψαξε τίποτε άλλο το προπονητικό τημ και δεν το είδαμε; Όχι βεβαια, αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας μην αναρωτηθούμε τι θα διαβάζαμε σήμερα αν είχαμε φύγει ηττημένοι.

Φτάσαμε σε κάποια κανονικότητα. Να αναζητείται κατ’ αρχήν ένας προπονητής. Εντάξει ακόμα διαβάζουμε παπαρολογίες ότι ο ίδιος ο εγγυητής μιλάει με όλους τους υποψήφιους – αλήθεια σε τι γλώσσα γίνεται αυτό και μάλιστα με video conferences – αλλά ο οργανισμός ΑΕΚ έχει μπόλικα ανέκδοτα. Το σημαντικό είναι ότι αναζητείται κάποιος σοβαρότερος από όσους είχαμε μέχρι τώρα, που θα επιφορτιστεί  να φτειάξει μια στοιχειώδη ομάδα. Και θα ξεκινήσει από τα βασικά θεμέλια.

Αυτά τα θεμέλια που σε κάθε ομάδα είναι το κέντρο της. Και που φάνηκε να τακτοποιείται αυτό όταν μπήκε ένας παίκτης απλά κοντρολαρισμένος. Χωρίς να ξέρει τους διπλανούς του, χωρίς να ξέρει τι κινήσεις κάνουν οι μπροστινοί και χωρίς βέβαια να ασχοληθεί με το παιχνίδι κέντρου που έκανε ο Αραούχο, αφήνοντας άδεια την περιοχή δράσης του. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι σκέφτεται βλέποντας τον άμοιρο τον Οφρυδόπουλο όλη την εβδομάδα. Ο άνθρωπος μπήκε για να παίξει για τον εαυτό του και η συγκεκριμένη κλάση του ήταν αρκετή για να κάνει κορυφαίο τον Σιμάνσκι.

Κι αυτό ακριβώς κάνουν τα χαφ. Κόβουν την αντίπαλη ομάδα στα δύο, οργανώνουν την δική τους τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά και φυσικά κοντρολάρουν τον ρυθμό. Είτε για τακτική οπισθοχώρηση, είτε για τακτική επίθεση. Και φυσικά ζητάνε την μπάλα για να χτίσουν κάποια προσπάθεια. Μάθημα ποδοσφαίρου κάνω; Φυσικά. Διότι με όλες αυτές τις αρλούμπες που έχουμε διαβάσει εδώ και κάποια χρόνια, ίσως κάποιοι να πίστεψαν κιόλας ότι οι ομάδες στηρίζονται σε παίκτες ρολίστες τύπου Τσούπερ είτε σε παρλιακούς τύπου Άμραμπαντ. Αυτά μόνο στο μπάσκετ ισχύουν και όχι καθ’ ολοκληρίαν.

Εν πάση περιπτώσει, δείχνει να φαίνεται κάποια κανονικότητα, η οποία μπορεί και επιβληθεί με  νίκη την Κυριακή και φυσικά με τον μονόδρομο των δυό νικών απέναντι στα Γιάννινα. Κανονικότητα που θα φέρει κι άλλη ηρεμία για να παρθούν οι σωστές αποφάσεις αλλά και τα πιθανά χρήματα της Ευρώπης που είναι απαραίτητα στον μεγιστάνα για να φέρει κι άλλους παίκτες σοβαρούς. Φυσικά δεν τίθεται θέμα για ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Είναι αστείο να διαβάζεις κάτι τέτοιο, όχι μόνο λόγω budget αλλά όταν στο ίδιο κείμενο αναγράφεται ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορέσει να κρατήσει ούτε καν αυτόν. Μα αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις, τότε πώς θα φέρεις άλλους δύο; Με κουμπιά; Μάλλον θα υπάρχει κάποια άλλη εταιρική οξυδέρκεια που εγώ δεν την πιάνω ή απλά να γράψουμε κάτι για να γράψουμε. Και πού είσαι; Αν μείνει να έχουμε στρώσει και το έδαφος της γλώσσας για τον εγγυητή.

Πάντως όσο δεν διαβάζουμε ονόματα και φανφάρες, τόσο πιο πολύ αισιοδοξούμε. Όπως αισιοδοξούμε και με την αποκαθήλωση του Μάνταλου σαν σύγχρονου τοτέμ αλλά και του Άμραμπαντ που αυτοχρήσθηκε σωτήρας. Έχει πολύ δουλειά βέβαια ο καινούργιος προπονητής, αλλά τι να κάνουμε; Δεν θα έρθει για να κάθεται. Θα έρθει για να επιβεβαιώσει αυτήν την κανονικότητα που σιγοφαίνεται, με δουλειά, με αποτελέσματα και με τίτλους. Σε όλες τις γραμμές μας κι ας μην έχουμε από ένα Κριχιόβιακ. Ας έχουμε μόνο έναν. Μην κακομαθαίνει κι η γριά στα σύκα, που είδε έναν προσωρινό καλό παίχτη και πίστεψε ότι από εδώ και πέρα αυτός θα είναι ο κανόνας…