…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Mε την ολοκλήρωση του νέου γηπέδου,ξεκινούν και τα δύσκολα.
Γιατί αν συνεχίσεις να την βγάζεις με φασολάδα αγωνιστικά,οσοι θα
έχουν απομείνει θα σε βρίζουν από τις κερκίδες  και μάλιστα με υπέροχη ακουστική στο σκεπαστό γήπεδο.  Δεν θα σώσει κανέναν,ποσο δεν μάλλον το κυριο υπαίτιο της αγωνιστικής κατάντιας μακράς διαρκείας,το ότι η ΑΕΚ θα “μπει στο νέο γήπεδο”. Και λοιπόν; Το αντίθετο.Πλέον εκει μέσα δεν θα μπορείς να κρύβεις το πρόβλημα,όπως στο αχανες ΟΑΚΑ.Ουτε και θα υπάρχει πλέον η δικαιολογία “ξέρετε,χτίζουμε γήπεδο”. Το αντίθετο. “Εχτισες; Τελείωσες; Μπράβο.Η ομάδα πού είναι”;.

Δεν θα σε γλυτώσει καμιά πρόσκαιρη συναισθηματική φόρτιση από τα μουσεία και  τις επιγραφές. Αυτά είναι για τον πρώτο μήνα. Και θα είναι τραγικό πραγματικά να σε βρίζουν  εις το γήπεδο που ο ίδιος “σήκωσες”. Είναι  σα να κλέβουν οι κρουπιέριδες τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του καζίνο.

Εδώ ο “θείος” Σωκράτης τα άκουγε στο νεόδμητο “Καραϊσκάκης” έχοντας πάρει μια ντουζίνα πρωταθλήματα, λες να γλυτώσεις εσύ βρε;

Η δημιουργία νέας ομάδας σε διαφορετική βάση,είναι μονόδρομος,τώρα που πλέον η δικαιολογία του νέου γηπέδου που καταναλωνει χρόνο,πόρους,ενέργεια κλπ εκλείπει.

Ο δράκος ψόφησε και μάλλον θα πρέπει να τελειώνουμε με τους “Μάνταλους” αγωνιστικά, τους “Γιαννάκιδες” εξωαγωνιστικά, τους “Κονέδες” τεχνοδιευθυντικά και τους “Δημάτους” επικοινωνιακά.

Και δεν ζητείτε κάποια τρομερή υπέρβαση.Ούτε κάποιο στρατηγικό μυστικό να κατακτηθεί. Απλά πράγματα: Βρίσκεις 5  ανθρώπους κατάλληλους, τους τοποθετεις στις κατάλληλες θέσεις, εσύ παίρνεις το πούρο και τους μπράβους και τραβάς κατα την εξέδρα ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ.

Ετσι λειτουργούν οι ομάδες εδώ και κάτι δεκαετίες. Πάψαμε να πετάμε φέρετρα στους αγωνιστικούς χώρους και να τραβάμε χειρόφρενο όπου σταθούμε,να βγαίνουμε έξω σα καουμπόιδες και να διευθετούμε μικροθέματα, από διαιτητικούς μικροτραμπουκισμούς ως τη ρύθμιση της περιόδου της κοπέλας στην υποδοχή.

Είναι μονόδρομος η δημιουργία αξιόμαχης ομάδας. Αν ως τώρα,για διάφορους λόγους “απαγορεύονταν” στην ΑΕΚ-δηλαδή στον ΜελισΣανίδη- να κάνει πραγματικό πρωταθλητισμό,από δω και μπρος δεν υπάρχει δικαιολογία. Ετσι φαίνεται τουλάχιστον.Γιατί αν ακόμα είσαι “δεσμευμενος”, τότε πούλα να πάει στο διάολο να ησυχάσουμε και μεις και συ. Να μη βουρλιζόμαστε.

Φυσικά ισχύουν και τα: “εταιρεία του είναι,ότι θέλει τη κάνει,άμα θέλει την καίει, τί λόγος μας πέφτει”. Ναι. Το τυπικό μέρος του πράγματος είναι αυτό. Το ουσιαστικό-όπως συμβαίνει σε όλα τα σπορ-από την εποχή των μονομάχων με το “SPQR” όπου ο Αυτοκράτορας ήταν έρμαιο στις “αποφάσεις” του κοινού της αρένας, ισχύει ότι οι ομάδες-κατ επέκταση και τα πρόσωπα που τις αποτελούν- “ανήκουν” στον κόσμο τους. Ουσιαστικά. ‘Η έχει αλλάξει κάτι από τότε και δεν το ξέρουμε; Τίποτα.

Απ΄την άλλη, μισούν και νοιώθουν απέχθεια για τον κόσμο οι “άπερ κλας”, οι καβαλημένοι ντε με την-όποια-εξουσία. Ουτε να τον φτύσουν δεν καταδέχονται. Αλλά αυτό δεν πρέπει να φαίνεται. (Και σε πολλές περιπτώσεις,έχουν και δίκιο). Και είναι αναγκασμένοι να παίζουν το παιχνίδι της υποκριτικής. Ζητούν την επιβραύευση από αυτούς που απεχθάνονται.

Οπότε κάποιες φορές αναγκάζονται-υπό την αφόρητη λαϊκή πίεση- να παίρνουν αποφάσεις ενάντια σε αυτό που πιστεύουν ή θα ήθελαν. Γιατί το διακύβευμα,εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο από την λαϊκή αποδοχή,την λαική επευφημία. Και κατ επέκταση,την περίφημη υστεροφημία. Διαφορετικά τί νόημα έχει όλοι να πιστευουν ότι ήσουν απατεώνας και ο μόνος που πιστεύει ότι ήσουν “μάγκας” να είσαι εσυ ο ίδιος. Την λαϊκή “έγκριση” αποζητούν όλοι οι ξιπασμένοι. Και οι εξουσίες,είναι γεμάτες από δαύτους.

Στην ουσία, “πίπες” στον κοσμο κάνουν, οι τάχα ακριβοθώρητοι και “μπλαζέ”.  “Επιστρεφουν” εκεί όπου αποστρέφουν την κεφαλή. Οσο μεγάλος και βεντέτα να είναι ένας ηθοποιός,να κυκλοφορεί με υφάκι και γυαλιά και πέντε μπράβους, στο τέλος αποζητά το χειροκρότημα,τον λαικό αλαλαγμό, την κοινωνική επικρότηση. Σχεδόν όλοι όσοι το παίζουν “κάποιοι”,αποστρεφόμενοι τα πληθη που τους προκαλούν εκνευρισμό και αναγούλα, το μόνο που αποζητούν-εν τέλει- είναι η λαική αποδοχή.

Μια τέλεια αναστροφή,που είναι η επιβραύευση των “από πάνω” από τους “απο κάτω”. Μια αέναη ερωτική περίπτυξη, μια “παρτούζα” δηλαδή αναμεσα σε αυτούς που “έγιναν” και σε αυτούς που προσκυνούν τα είδωλα,ώστε να μπορούν-όταν δεν τα θαυμάζουν πλέον-να τα καταρρίπτουν με τη μούρη στο χώμα. Η Αποκαθήλωση,είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση του πλήθους. Ακόμα μεγαλύτερη από την Αποθέωση. Τα είδωλα είναι έρμαια του πλήθους.

Πρέπει να είσαι διαφορετικής “πάστας” άνθρωπος και άλλου “μικροκύμματος” καί έτσι “γαλβανισμένος”, για να αποφεύγεις την λαϊκή οξείδωση,αδιαφορώντας για την συνέπεια της μη αποδοχής από τρίτους, πλέοντας στον απέραντο ωκεανό του Ενός.

Οι περισσότεροι λάγνοι με την εξουσία
(οικονομική,πολιτική,στρατιωιτκή κλπ) είναι απλώς καβαλημένοι τενεκέδες. Γι αυτό και τους φοβίζει η “αποξένωση”. Από τον βασιλιά με τους “υπηκόους” και τον βαθύπλουτο που πηδάει από σαλέ σε σαλέ,ως τον διάσημο τραγουδιστή και  ζωγράφο. Απαντες φοβούνται το “Τίποτα”. Το “μαύρο”. Το “μηδέν”. Και ζητούν να ανέβουν στην “αμαξοστοιχία” της λαικάτζας, προκειμένου να περάσουν στην Αθανασία. Eche Homo.

Γι αυτό λοιπόν προσοχή.  Λέμε στον δικό μας εδώ τενεκέ: Φτιάξε ομαδούλα,δεν χρειάζεται να κατέχεις και πυρηνική Φυσική. Παρουσίασε κάτι της προκοπής. Αντίπαλοι άλλωστε με καφενεία έιμαστε σε ένα μπουρδέλο κάπου στα Βαλκάνια,μη το δραματοποιούμε δα.
Διότι ακούω ήδη από το κοντινό μέλλον να έρχονται ιαχές και μουσικές από τις εξέδρες της “εκκλησίας”  όπου ο αρχιψάλτης της νέας “σκεπαστής” θα δίνει το σύνθημα: “Αινείτε” αυτόν εν τυμπάνω και χορώ. Και όλο το γήπεδο να κρατά το “ίσο”.

Φυσικά δεν θα υπάρχει κριτική. Φυσικά δεν επρόκειτο να δω το παιχνίδι, που κανείς δεν είχε κίνητρο. Ας κάνουν την κριτική αυτοί που πήγαν στο γήπεδο. Θέλω πολύ να διαβάσω τους λόγους που τους έστειλαν στο γήπεδο ενώ η πεόκρουση είναι μια ιδιωτική υπόθεση.

Στα σχόλια μπορεί να γίνει και κάποια συζήτηση. Αλλιώς συνεχίζουμε με τις αποφάσεις του εγγυητή αργότερα.

Σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο, με κόσμο, φωνή, παλμό και ποδοσφαιρικό φανατισμό, η ΑΕΚ μπήκε με το 4-3-3 και τα μετρημένα κουκιά της. Αυτήν την φορά είχε σέντερ φορ τον Γκαρσία, που φυσικά ήταν ανύπαρκτος. Οι δυό αντίπαλοι ήταν πολύ νευρικοί και αγχωμένοι και στην ουσία προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τα εκατέρωθεν όπλα.

Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ένα κάκιστο θέαμα, χωρίς ρυθμό. Σαν παιχνίδι ήταν να μασάς και να φτύνεις. Οι άμυνες κυριάρχησαν – κορυφαίος σήμερα ο Μήτογλου –  και δεν άφησαν να δημιουργηθούν ευκαιρίες, με δύο εξαιρέσεις : Μια σούπερ ευκαιρία του Γκαρσία σε άδειο τέρμα και μια δοκαράρα του Άρη στο τελευταίο λεπτό. Έτσι όπως κατέληξε το σκορ, κρίνεται δίκαιο αφού οι δυό ομάδες πήραν κουλουράκια στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Τα κουλουράκια οφείλονται στην καταπληκτική απόδοση του Σιμάνσκι, που έκοψε στη μέση τον Άρη, και στην ανυπαρξία του Μάνταλου και του Γκαρσία σε κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης ή τακτικής επίθεσης. Συνολικά η ΑΕΚ κράτησε περισσότερο την μπάλα στα πόδια της αλλά ήταν διστακτική στην εκτέλεση. Όπως ήταν ξανά αργή στο κατέβασμα της μπάλας από την περιοχή της.

Ο Άρης, που έπαιζε για δυό αποτελέσματα,  ήταν τακτικά σωστός και δεν ήθελε να πάρει ρίσκα. Πολύ σωστά. Όλα αυτά όμως έφτιαξαν ένα πρώτο μέρος που ήταν διαγωνισμός λαθών και φάουλ. Μαζί με την νευρικότητα των παικτών και τις πολλές διακοπές, εντάξει το λες και ντέρμπυ το παιχνίδι, μας κούρασαν ιδιαίτερα. Όπως μας κούρασε και το ότι η ΑΕΚ πάντα θα κάνει ένα χαζό λάθος, που από καθαρή τύχη δεν την έφερε πίσω στο σκορ. Σίγουρα όμως κουραστήκαμε από το κακό θέαμα και από τις δυό τελικές όλο κι όλο σε ένα ημιχρόνιο.

Στο δεύτερο μέρος, εμφανίστηκε η χαρά της πουτανιάς της μπάλας. Ο ανύπαρκτος Γκαρσία, έβαλε δυο γκολ. Χωρίς να γίνει κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να έχει αλλάξει η εικόνα του πρώτου μέρους. Η ΑΕΚ έδειχνε να έχει βρει πορτοφόλι. Δεν ήταν και μικρό πράμα να έχεις προηγηθεί με τέτοιο σκορ.

Ο Άρης έδειχνε πελαγωμένος. Ο χρόνος κύλαγε και δεν μπορούσε να στρώσει το παιχνίδι του. Από την άλλη όμως μεριά, την δικιά, γινόταν ό,τι ήταν δυνατόν για να φάμε γκολ. Επιπολαιότητα και τρομερή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Σε παιχνίδι που έπρεπε να είσαι το αφεντικό κι απλά να διαχειριστείς τον χρόνο και την μπάλα. Λάθη επί λαθών, σχεδόν αβίαστα.

Δεν ήθελε και πολύ για να γυρίσει η πλάστιγγα, όσο κι αν προσπάθησε ο Οφρυδόπουλος να διορθώσει τα πράματα. Δεν ήταν πλέον δικό του θέμα, όσο κι αν χάρηκα που ξεφτίλισε τον Μάνταλο, που εύχομαι να μην ξαναπαίξει στην ομάδα μας. Ήταν θέμα παικτών, δύναμης και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία η οποία ισοπεδώθηκε με την μείωση του σκορ, και η οποία μετά την ισοφάριση, έγινε ήττα ντροπής, πραγματικό ναυάγιο. Κάτι το απίστευτο για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη και η οποία θα ήθελε να παίξει στην Ευρώπη.

Αν φύγω όμως από αυτά, μπορώ να πω οτι το παιχνίδι έγινε σπουδαίο. Με ένταση, σασπένς, και νευρώδη ρυθμό. Οπότε μας κράτησε σαν θέαμα, παρά αυτά τα συναισθήματα που λογικά διέλυσαν κάθε Αεκτζή. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Είσαι δυό γκολ μπροστά. Και τρέμεις. Και δεν μπορείς να καταπιείς την μπάλα. Όταν βγαίνεις μπροστά, δεν βάζεις κι άλλο γκολ. Όταν πας να αμυνθείς, τρέμουν τα πόδια σου, παρόλο που σε κρατάει δυό φορές ο Στάνκοβιτς.  Αυτά και μόνο αυτά, είναι ικανός οδηγός για τις μεταγραφές σου.

Κουράγιο παιδιά. Αυτά έχει η μπάλα. Και αυτά μπορεί να σου δώσει μια ομάδα κακή, ηττοπαθής, κακοσχεδιασμένη και χωρίς προπονητή. Δεν αξίζαμε την Ευρώπη. Αν την παίρναμε διότι ίσως κατέρρεε ο Άρης, θα ήταν απλά μια ένεση χρημάτων στον εγγυητή. Η ΑΕΚ δεν μικραίνει επειδή δεν θα πάει στην Ευρώπη. Ας βάλουν τον κώλο τους κάτω όσοι μείνουν για τη νέα ημέρα, κιας δουλέψουν. Πρώτη τους δουλειά είναι να φύγουν οι άχρηστοι. Το πιο σημαντικό είναι αυτό. Να φύγουν αυτοί που πότισαν με μοιρολατρία αυτήν την ομάδα. Συγχαρητήρια στον Σιμάνσκι και στον Μήτογλου. Άξια θα συνεχίσουν.

4-3-3 και σήμερα, αλλά με την γνωστή τρύπα : Χωρίς σέντερ φορ. Θα μου πείτε είχε; Τι να πω; Εφόσον ο Καρίμ μπαίνει κάποια λεπτά, θεωρώ οτι υπάρχει. Εντάξει, ίσως να μην μπορεί να παίξει όλο τον αγώνα. Ας έπαιζε μέχρι η ΑΕΚ να έβγαζε σκορ ασφαλείας. Όλο το άλλο είναι ξεκάθαρα λάθος, όσο κι αν ο Άμραμπαντ έπαιζε στα πλάγια. Ο Γκαρσία αγαπητέ Οφρυδόπουλε, εκτός του ότι δεν είναι παίκτης, σίγουρα δεν είναι σέντερ φορ. Κατά μείζονα λόγο.

Κι έμοιαζε όλο το πρώτο μέρος να πηγαίνει στον βρόντο. Δηλαδή, το πολύ καλό μας κέντρο σήμερα, η εξαιρετική επιθετική προσφορά του Άμραμπαντ και η αμυντικογενής τακτική του ΠΑΣ. Αυτά δημιούργησαν μια τρομερή κατοχή μπάλας και μια συνεχή παρουσία της ομάδας μας στην επίθεση. Μιλάμε για βομβαρδισμό της αντίπαλης εστίας σε μια απίστευτη ποικιλία επιθετικών προσπαθειών. Που είπαμε οτι παρ΄ολίγον να μην είχαν αντίκρυσμα αφού οι σέντρες δεν είχαν αποδέκτη.

Θα ήταν κρίμα η ομάδα να πήγαινε χωρίς γκολ στο διάλειμμα. Διότι σήμερα, φυσικά βοηθούμενη από τις συνθήκες, ήταν καλή κι έπαιξε ορθολογικά, υπομονετικά προσφέροντας μάλιστα και θέαμα. Τελικά λυτρώθηκε με την αχρησιμοποίητη αριστερή πλευρά σε μια φάση που δεν βγήκε σέντρα και σκόραρε ο Χατζησαφί, ενώ λίγο αργότερα σκόραρε κι ο Μαροκινός με πέναλτυ, που είναι να απορείς τι στο διάολο πια βλέπουν οι Έλληνες διαιτητές. Μιλάμε για χέρι προτεταμένο, τεντωμένο και για κόψιμο σέντρας μπροστά στα μάτια του Διαμαντόπουλου. Κι όμως χρειάστηκε var.

Πέραν αυτών, είδαμε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος. Το πρεσάρισμα της ομάδας μας ήταν σωστό κι αποτελεσματικό και δεν θυμάμαι να δημιουργήθηκε κάποιος κίνδυνος για να φάμε γκολ. Οι επιθέσεις ήταν πολύ σωστά χτισμένες κι είχαν πλουραλισμό. Η ΑΕΚ ήταν καταιγιστική σε τρέξιμο και σε πίεση στον αντίπαλο. Το βασικό όμως ήταν ότι έπαιζε σωστά και όχι άναρχα. Κι είχαμε καιρό να το δούμε αυτό, όσο κι αν ο αντίπαλος δεν προέβαλε σοβαρή αντίσταση. Λίγη προσοχή πλέον χρειάζεται και μια καλή διαχείριση του σκορ και του χρόνου.

Ευτυχώς επικράτησε η λογική στο δεύτερο μέρος. Δηλαδή αυτό που έγραψα στο τέλος στο πρώτου ημιχρόνιου. Διαχείριση, κατέβασμα του ρυθμού και rotation. Την βοηθούσε πλέον το σχήμα χωρίς σένρε φορ.  Την βοήθησε αρκετά όμως , πέραν της ανυπαρξίας ηθικού του ΠΑΣ, και το καταπληκτικό τρίτο γκολ, που ήταν αποτέλεσμα σπουδαίας ομαδικής προσπάθειας. Ξέραμε οτι το θέαμα θα υπέφερε αλλά αυτήν την στιγμή, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Εξ άλλου μην είμαστε και άδικοι. Έπαιξε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος, έβαλε κάμποσα γκολ κι έκανε κι αρκετές τελικές, ακόμα και στο δεύτερο μέρος.

Οπότε μπορεί να μην υπήρχε αυτό το επιθετικό κρεσέντο, αλλά η ΑΕΚ είχε ένα κάρο δικαιολογίες. Το παιχνίδι ήταν στην μεριά του αντιπάλου. Η ΑΕΚ έχει σοβαρότατο παιχνίδι το Σάββατο. Αυτός είναι ο τελικός της. Οπότε βγήκαν παίκτες, κι αυτοί που έμειναν μέσα έπρεπε να κρατήσουν δυνάμεις. Επίσης επαγγελματίες παίκτες είναι και οι αντίπαλοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους ξεφτιλίσεις. Αν μπορείς, κάντο το Σάββατο και την Τρίτη. Ο ΠΑΣ δεν σου φταίει σε τίποτα.

Εν πάση περιπτώσει, περάσαμε ένα πολύ ευχάριστο απόγευμα, όχι μόνο με τη νίκη αλλά με την συνολική απόδοση της ομάδας μας. Είχαμε κορυφαία γραμμή το κέντρο μας, δηλαδή Κριχιόβιακ και Σιμάνσκι, είχαμε πολύ σοβαρό Άμραμπαντ και ολόσωστο Χατζησαφί. Εμείς δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε όλους κι ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια. Τόσο για τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο, όσο και για εμάς που ψάχνουμε να δούμε καλή μπάλα με το κυάλι. Και που σήμερα την είδαμε.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Κατέβηκε όμως και με πάρα πολύ άγχος και νευρικότητα. Μια νευρικότητα που την είχε και ο αντίπαλος όμως, οπότε είχαμε ένα πρώτο μέρος στην ουσία με μηδέν τελικές. Υπάρχει μόνο το δοκάρι του Χατζησαφί, που ήταν πολύ ωραία εκτέλεση, που μόνο αυτό αξίζει να κρατήσουμε σε αυτό το πολύ κακό ποδοσφαιρικά πρώτο μέρος.

Στις λεπτομέρειες αν μπούμε, θα πούμε οτι τακτικά οι προπονητές πήραν άριστα. Εκμηδένισαν τους χώρους, κατέβασαν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αλληλοεξουδετέρωσαν τα ατού των αντιπάλων. Αυτό είχε αντίκτυπο στο θέαμα, όπως είναι προφανές, αφού όλο το διάστημα αυτό κατέληξε στο να αναζητιέται κάποιο λάθος από τις τελικές άμυνες. Τελικά κατέληξε να είναι πιο ενδιαφέρων ο διαιτητής, αφού τόσα μαζεμένα λάθη και μάλιστα εις βάρος μας, δεν θυμάμαι ούτε τον Βούλγαρο της προηγούμενης Κυριακής.

Βέβαια η ΑΕΚ πλήρωσε την πολύ αδύνατη γραμμή του κέντρου της σήμερα, μαζί με την ατολμία της δεξιάς πλευράς της. Πλήρωσε την μαλθακότητα του Χατζησαφί αλλά και την αναρχία του Άμραμπαντ. Δηλαδή κατεβαίνεις και ψάχνεις το γκολ. Με άδεια την περιοχή, να το βάλει ποιος; Πλήρωσε όμως κύρια την έλλειψη αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς της πάσας. Ήταν δεκάδες οι φορές που ακόμα και οι πρώτες πάσες ήταν λάθος, ενώ ήταν σούπερ εκνευριστικό το ότι οι αντίπαλοι παίκτες βγαίνανε πρώτοι στην μπάλα. Και τέλος πλήρωσε η ΑΕΚ την τραγική έλλειψη ταχύτητας και το προβλέψιμο παιχνίδι της.

Για καλύτερο είδα τον Τζαβέλα. Δεν είδα τίποτα από τον Κιρχιόβιακ και τον Γκαρσία. Είδα μια αδυναμία στο να χτιστεί μια επίθεση σωστά, και καταλήγαμε πάντα σε κάποια μακρινή πάσα από το κεντρικό μας δίδυμο. Όταν πιάναμε την μπάλα μπροστά, πέφτανε δυό και τρεις παίκτες πάνω στους δικούς μας, και η επίθεση χανόταν. Οφείλω όμως να πω οτι αμυντικά δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Πιο μεγάλο πρόβλημα αποκτήσαμε με τον διαιτητή που κιτρίνιζε κατά βούληση εμάς εν όψει δεύτερου μέρους, που η παρουσία του Μάνταλου κρίνεται απαραίτητη, μαζί με την προσθήκη σέντερ φορ πλέον.

Το δεύτερο μέρος μας ταλαιπώρησε ακόμα χειρότερα. Όχι μόνο σαν θέαμα, αλλά και σαν Αεκτζήδες κυριότερα. Αυτό το λέω διότι ο αντίπαλος ήταν πολύ πιο στρωτός, ήταν αυτός που έκανε τελικές επικίνδυνες, ενώ οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς έδειχναν ότι είχε πλάνο να κερδίσει το παιχνίδι. Από την δικιά μας μεριά, γινόντουσαν υπερβολικά φιλότιμες προσπάθειες να χάσουμε το παιχνίδι. Είτε με την κούραση και την ολιγωρία του Οφρυδόπουλου, είτε με τα απίστευτα αβίαστα λάθη στην αμυντική μας μεριά. Για την αργοπορία να βγούμε στην αντεπίθεση ή για την απόλυτη νωθρότητα στην τελική πάσα σε κάποια σποραδική μας επίθεση, δεν συζητώ καν.

Μιλάμε για ομάδα άρρωστη. Πολύ άρρωστη, παιδιά. Έβλεπες μόνο το κεντρικό δίδυμο να προσπαθεί, τον Σιμάνσκι να τρέχει και τον Τσούμπερ να έχει αυτές τις εκλάμψεις για τις οποίες πληρώνεται, κι από εκεί και πέρα το χάος. Να μπερδεύουν τα πόδια τους μέχρι και παίκτες που στο κοντρόλ τουλάχιστον είναι καλοί. Να γίνονται λάθος πάσες ακόμα και στα δύο μέτρα. Να μην υπάρχει συνοχή και να μην βλέπεις κάποιο πλάνο για να περάσει η ομάδα την σέντρα. Το μέρος αυτό ήταν για να σπάσεις την τηλεόραση. Ήταν σαν να βλέπεις βετεράνους πιωμένους που τους είχαν επιφορτίσει να κάνουν άμεση αποτοξίνωση. Εκεί στο καφενείο.

Στο τέλος δεν ήξερες τι να προσδοκάς. Να κερδίσει η ομάδα σου θα πεις. Για να πάει στην Ευρώπη, όπως ζήτησε ο εγγυητής στο ξενοδοχείο. Ρε πλάκα κάνουμε; Εδώ δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα, θα τους βγάλουμε και έξω; Φαντάσου να θυμάσαι μόνο μια τελική προσπάθεια σχεδόν στο ενενήντα σε όλο το δεύτερο μέρος. Φαντάσου σε κάθε παιχνίδι σου, όλοι οι οπαδοί σου να αποδοκιμάζουν. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη πλάκα. Μια ομάδα που δεν μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι στην έδρα της. Ομάδα είπα; Βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε.

Να μην λέμε κάτι παραπάνω. Ας μείνουμε με την ελπίδα του καινούργιου, του Αλμέιδα. Ας πιαστούμε από τα μαλλιά μας. Από τους νέους παίκτες που θα έρθουν. Με Γκαρσία και Άμραμπαντ, είναι σίγουρο πλέον, δεν πας πουθενά. Αυτό που συναντάμε στο γήπεδο, όχι απλά είναι ΑΕΚ, αλλά δεν είναι καν ποδοσφαιρικό καφενείο. Δεν έχει άξονα, δεν έχει επίθεση, δεν έχει κέντρο, δεν έχει καν δύναμη να τζαρτζάρει. Μία μόνο δυνατότητα έχει : Να σου σπάει τ΄αρχίδια.

Ότι έχει εικόνα είναι “είδηση”. Αυτό ισχύει εδώ και πολλά χρόνια και ειδικά τα τελευταία 10-15,με τον κατακλυσμό μέσων καταγραφής που πλέον όλοι μας διαθέτουμε,κυρίως κάμερες κινητών,αλλά και αυτές που υπάρχουν ως σταθερές σε δημόσιους χώρους κλπ. Ελάχιστα πράγματα λοιπόν μπορούν να μείνουν δίχως καταγραφή.

Πρόσφατο παράλληλο παράδειγμα: Αν η κλωτσιά  στην γάτα δεν είχε καταγραφεί σε εικόνα, δεν θα μάθαινε για το συμβάν κανείς μας. Ούτε καν στο διπλανό τραπέζι θα το έπαιρναν χαμπάρι. Αντίθετα πάλι, αν ο “Χ” Πακιστανός είχε καταγραφεί να απαγάγει η να κακοποιεί την κοπέλα,θα είχε σηκωθεί θύελλα σε όλη την Ελλάδα και το θέμα θα έπαιζε-μαζι με την εικόνα φυσικά-για καιρό.
Όμως δυστυχώς για την κοπέλα και ευτυχώς για το γατί, στην μια περίπτωση δεν είχαμε καταγραφή-βιντεοσκόπηση ενώ στην άλλη είχαμε πλήρη οπτική κάλυψη του γεγονότος.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας η οποία-γνήσια ή παραποιημένη αν χρειαστεί- γίνεται “όπλο” ή /και “όπιο” προς τους έκθαμβους κάθε φορά τηλεθεατές.
Και ως τέτοιος (τηλεθεατής) καλείσαι κάθε φορά να πάρεις θέση για τα γεγονότα που σου παρουσιάζει καθημερινά το πλούσιο πλέον μενού των ΜΜΑποβλάκωσης αλλά και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οπότε λειτουργείς ως “αυτόπτης μάρτυρας” σε τηλεδίκες με το αποτέλεσμα και την σοβαρότητα της κρίσης να τίθενται πλέον υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Ένας που κλωτσά on camera ένα αθώο γατάκι,γίνεται περισσότερο,πολύ περισσότερο απεχθής και μισητός από έναν άλλον που κακοποίησε,βίασε κλπ ένα άλλο αθώο πλάσμα που “τυγχάνει” να είναι άνθρωπος και μάλιστα γυναίκα αλλά δεν είχε την τύχη της τηλεοπτικής καταγραφής. Δεν εξέγειρε δηλαδή το ένστικτο και κατ’επέκταση το μένος του πλήθους,τόσο όσο αν υπήρχε και βίντεο.
Οπότε πλέον περιορίζεται η σπουδαιότητα του συμβάντος σε απλή αναφορά.

(Φυσικά ο-καθε- “Πακιστανός” βλέποντας την αντιμετώπιση και τον αντίκτυπο των δύο συμβάντων,αυτού που εκείνος προκάλεσε με τον βιασμό μιας κοπέλας και εκείνου της κλωτσιάς κάποιου σε ένα γατί που “συγκλόνισε το πανελλήνιο”, μάλλον δίκαια θα φτάνει στο συμπέρασμα: “ήρθα στη σωστή χώρα”. Και δεν θα έχει κι άδικο στη σκέψη αυτή)

Το “τηλεοπτικό κοινό” λοιπόν αποφασίζει με το “boost-άρισμα” της εικόνας.( Άλλωστε έτσι παίρνει και τις άλλες σοβαρές “αποφάσεις ζωής” π.χ. ας πούμε το ποιόν ή τί θα ψηφίσει. Με όρους survivor σέρνεται στις κάλπες, όταν τον φωνάξουν να “αποφασίσει”.
Με κριτική ικανότητα ακρωτηριασμένη και με γνώμονα το “τι βλέπει”.
Θα ενοχληθεί περισσότερο από έναν πολιτικό που τον συνέλαβε η κάμερα να καπνίζει “μπάφο” σε σχέση με έναν άλλον πολιτικό για τον οποίο έμαθε,πληροφορήθηκε ότι  “ξέπλυνε”  50 εκατομμύρια ευρώ μέσω μιας offshore. Αλλά δεν έχει εικόνα ρε γαμωτο…
Αρα “στα μάτια του” δεν είναι το ίδιο.

Οπότε λειτουργεί το αυτόματο, αλλά και πολύ εντυπωσιακό σε αντίκτυπο- ένστικτο του “αυτόπτη μάρτυρα”. Του οποίου η “μαρτυρία” μπορεί να επαναλαμβάνεται μέσω της κατά ριπάς επανάληψης.

” Δείτε σήμερα…”. Έτσι δεν ξεκινάνε όλα τα βοθροκαναλα την προαναγγελία των “ειδήσεων”;
“Δείτε ξανά…” επαναλαμβάνουν κατά την διάρκεια των “ειδήσεων” οι τελαληδες.  “Δείτε σε λίγο…” σε “προειδοποιούν” για τα καλούδια που έχουν.
Το αυτό ισχύει και στα μέσα δικτύωσης.
Ότι δεν έχει βίντεο η τουλάχιστον εικόνα, είναι για πέταμα ως είδηση.
“Βιντεο-ντοκουμεντο” σου λέει…
“Εικονες-σοκ” σου λέει παρακάτω…
“Σκληρές εικόνες” παραπέρα.

Ακόμα και δίχως συμβάντα,υπάρχουν “ειδήσεις”. Σιγά.Εκεί θα κωλώσουμε;
” Δείτε πως κατάντησε ο τάδε ηθοποιός από την τάδε σειρά του ’90.
“Δείτε πως έγινε η μούρη του τάδε μετά από επέμβαση ρουτίνας”
“Δείτε είκοσι κώλους. Μπορείτε να μαντεψετε σε ποιους ανήκουν και μάλιστα να τους βάλετε σε αλφαβητική σειρά”; Τέτοια ωραία πράγματα.
Το μεσαίωνα- τον προηγούμενο εννοώ- για να διασκεδάσει ο δουλουπηκοος,επισκέπτονταν  κάποιο τσίρκο που έλαχε να περνά από την περιοχή.”ελάτε να δείτε το παιδί-τέρας…” “Δείτε με τα μάτια σας το κορίτσι με τα τέσσερα πόδια…” Πιο πριν,υπήρχαν τα “κολοσαία”. Στην Ρώμη με τους συγκλητικούς και το Δίκαιο. Ε, ναι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, στον τεχνολογικά ανεπτυγμένο νεομεσαίωνα που ζούμε. Τα δικρανα έγιναν κάμερες και οι τσουγκράνες κινητά τηλ. Οι τηλεοράσεις είναι πλέον οι αγχόνες και το σαλονακι μια μικρή πλατεία που στη μέση έχουν ανάψει φωτιά οι “σοκαρισμένοι” “αηδιασμένοι” και “εξοργισμένοι” σύγχρονοι δουλοϋπήκοοι.

Ποιός κάθεται να διαβάσει τώρα; Και πολύ περισσότερο να αναρωτηθεί. Και πολύ περισσότερο να κάνει επαγωγικές σκέψεις,  συνειρμούς και να φτάσει σε αιτία και αιτιατά κλπ. Μαλακίες. Δώσε εικόνα να γίνει εύληπτο στον τηλεηλίθιο. Κάν’τα όλα εικονογραφημένα και “ρομάντσο”.
Μη μας απασχολείς τώρα γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο,ούτε όρεξη και πολύ περισσότερο ούτε την ικανότητα πλέον να σκεφτούμε.
Οπότε το ερίτιμο κοινό αποφαίνεται άμεσα,αυτόματα,και ενστικτωδώς: Να σαπίσει στη φυλακή το αρχίδι που κλώτσησε τη γάτα και “να τιμωρηθεί” αν γίνεται ο βιαστής της γυναίκας,που φέρεται να βιάστικε.

Και το κακό δεν φαίνεται να σταματά εδώ,αφού είναι προφανές ότι και η δικαιοσύνη -η οποία έτσι κι αλλιώς και εκ των πραγμάτων – επιρρεαζεται από την κοινωνική απήχηση κάθε υπόθεσης που εξετάζει καί αποδίδει την εκάστοτε ποινή σύμφωνα με την “βαρύτητα” της πραξης-υπαρχει ο κίνδυνος να αποφασίζει έχοντας το “βάρος” της αποτυπωμενης,της καταγεγραμμένης εικόνας,η οποία και έχει γίνει πλέον κτήμα της “κοινής λογικής” δηλαδή του πλήθους.

Και το κακό δεν σταματά ούτε καν εδώ και πάει παραπέρα αν συνυπολογίσουμε και την μόδα της ζωωφιλίας της οποίας πολλά μέλη αποζητούν σχεδόν ίδιες ποινές όταν τα θύματα είναι είτε ζώα είτε άνθρωποι, σε συνδυασμό με την τάση της υπερπροστασίας σε βαθμό γελοιότητας.

Αν τεθεί το δίλημμα  π.χ. στην γατοκάτοχο πρόεδρο της Δημοκρατίας “να σκοτώσουμε την γάτα σας ή ένα παιδί” δεν είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσει το προφανές.  Αλλοι φοράνε στα σκυλιά ρούχα και τα έχουν στους καναπέδες. Τους συμπεριφέρονται όχι όπως πρέπει,σαν σκυλιά δηλαδή, αλλά σαν παιδιά. Οπως θα ήθελαν οι ίδιοι δηλαδή και όχι όπως θα ήθελαν τα ίδια. Επικαλούνται τη Φύση,ενώ με αυτόν τον τρόπο την βιάζουν καθημερινά. Μιλάμε για ζωωτρέλα.

Το να παρακολουθείς από τηλεοράσεως παιδιά να πεινούν,να διψούν και να κρατάς σφιχτά τον μαλιαρό “Μπούμπη” στην αγκαλιά σου τρώγοντας μαζί του κροκέτες. Αυτή είναι η απόλυτη αντιστροφή. Μάλλον διαστροφή θα έλεγα.

Η αποκτήνωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από την υπερεκθεση σε επαναλαμβανόμενες εικόνες κακότητας κάθε λογής απ’ τη μια και ο εξανθρωπισμός των τετράποδων φίλων μας από την άλλη, τείνουν να δημιουργήσουν μια εικόνα πολύ κοντά στην φάρμα του Όργουελ.

Υ.Γ: Στο μόνο που θα μπορούσε να συμβάλει η υπερέκθεση στην εικόνα, είναι η συστολή και η προσεκτικότερη συμπεριφορά ορισμένων “νταϊδων” τουλάχιστον σε δημόσιο χώρο. Οταν σκεφτείς να ξανακλωτσίσεις ή να σηκώσεις χέρι, μπορεί και να γίνεις ξεφτίλα και viral την ίδια μέρα. Κάτι είναι κι αυτό.
Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και αντίστροφα,δηλαδή ως επιπλέον κίνητρο για κάποιους  άρρωστους. Να στρέψουν τα φώτα  εσκεμένα πάνω τους,με αφορμή μια βίαιη πράξη. Αβυσσος η ψυχή του μαλάκα.

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με εντολή να παγώνει τον ρυθμό, και να προσπαθεί να βρει χώρους για να βγάλει κάποια αντεπίθεση. Επέλεξε μια πιο δυναμική άμυνα με την έννοια να μην κλείσει τους χώρους με πρεσάρισμα στο κέντρο, αλλά μπροστά με τους επιθετικούς και τελικά πίσω με τα μπακ μας. Ρίσκο ήταν αυτό, αφού φάνηκε οτι υπέφερε στον άξονα της αμυντικά. Επιθετικά διάλεξε την δεξιά πλευρά κυρίως με τον Γκαρσία και τον Ρότα ( αρκετά καλός ), που τους βοηθούσε κι ο Κριχιόβιακ.

Βγήκε η τακτική ; Θα έλεγα πως ναι. Βάλαμε ένα πολύ όμορφο γκολ με τον πολύ καλό σήμερα Άμραμπαντ, μετά από απίστευτη ντρίπλα του Χατζησαφί,  ενώ βγάλαμε και τέσσερις ευκαιρίες από αυτές που λέμε ότι δεν χάνονται. Κύρια αυτή με το πέσιμο του Γκαρσία και την εξ επαφής καλαμιά του Άμραμπαντ. Σοβαρότατο πρόβλημα είχαμε στην θέση του Τσούμπερ, που παίζει να ήταν κι ο χειρότερος του πρώτου μέρους, που έδωσε την τελική πάσα για την ισοφάριση του ΠΑΟΚ. Φυσικά είχε προηγηθεί μια απίστευτη ανταλλαγή πασών μεταξύ των αμυντικών μας, που κανείς δεν καταλάβαινε τι θέλανε να δείξουν. Μια πάμφθηνη ισοφάριση.

Χονδρικά είδαμε ένα κάκιστο παιχνίδι, στα όρια της σαχλαμάρας. Δυό κακές ομάδες που δεν ήξεραν πώς να αναπτυχθούν. Ένα ημιχρόνιο που σφραγίστηκε από τις πάμπολλες διακοπές, τα άπειρα φάουλ και τα αβίαστα λάθη. Δεν βρήκε ποτέ κανέναν ρυθμό, δεν άρπαξε καμία ταχύτητα, και κούρασε όποιον ξέρει στοιχειώδες ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ είχε την αυτοπεποίθηση του έχοντα τον αέρα του αντιπάλου, ενώ η ΑΕΚ ήταν χαζή και αφελής για πολλοστή φορά στην άμυνα της. Αυτά τα έχουμε μάθει πλέον και δεν διαμαρτυρόμαστε. Το μόνο που δεν είχαμε δει ήταν τετ α τετ του γελοίου Γκαρσία με γλίστρημα. Και φυσικά δεν είχαμε δει τόσες ευκαιρίες στην Τούμπα και να έρχεσαι ισόπαλος.

Το δεύτερο μέρος είχε μια άλλη όψη. Πιο αθλητική, πιο ποδοσφαιρική. Οι ομάδες είπαν να παίξουν κάτι για κανά μισάωρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε καλύτερο θέαμα, ανεβοκατέβασμα της μπάλας με ταχύτητα και ρυθμό. Χαιρόσουν επιτέλους να βλέπεις κάτι, που όποιος και να σημείωνε το γκολ, δεν θα έπρεπε να μειώσει την τελική σου εντύπωση. Στην τακτική δεν άλλαξε κάτι το ιδιαίτερο. Η ΑΕΚ απλά οργανώθηκε καλύτερα αμυντικά, ενώ ο ΠΑΟΚ κράτησε μια αμυδρή κατοχή μπάλας.

Ιδιαίτερες τελικές δεν είχαμε αλλά είχαμε σπουδαίες επιθέσεις και σημαντικότατες προϋποθέσεις για να αλλάξει η ισοπαλία. Μετά όμως το διάστημα αυτό, ξαναήρθε η εικόνα του πρώτου μέρους. Νευρικότητα, λάθη και μητέρα όλων, η κούραση. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα συνεχόμενα παιχνίδια και η ΑΕΚ τις πάρα πολλές απουσίες της. Οπότε όλοι προσπάθησαν να ροκανίσουν τον χρόνο, ενώ η ΑΕΚ έμοιαζε ικανοποιημένη με το να μην χάσει. Κι αυτό το λέω διότι είχε πιο κλασσικές περιπτώσεις να σκοράρει αλλά έδειξε άτολμη και φοβισμένη. Φυσικά αυτό είναι και συνέπεια ότι έπαιζε στην ουσία χωρίς εξτρέμ. Στην επίθεση πρακτικά ήταν μόνος του ο Άμραμπαντ.

Αν θέλουμε να πάμε ατομικά, θα έλεγα οτι το καλύτερο πάτημα της ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος, οφείλεται στην άνοδο της απόδοσης του Σιμάνσκι, του Κριχιόβιακ αλλά και του Μάνταλου. Αυτοί υποστηρίχτηκαν κι από τον Ρότα και τον Χατζησαφί και κινδύνεψαν να φύγουν ηττημένοι ελέω ενός απαράδεκτου Βούλγαρου διαιτητή, που δεν έδωσε καίρια και προφανή φάουλ υπέρ μας, ενώ όλες οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας τιμωρήθηκαν με κάρτες.

Αν θέλουμε να δούμε την ουσία, θα πούμε οτι το ματς αυτό δεν υπολογιζόταν. Είτε έπαιρνες έναν βαθμό, είτε κανέναν, δεν θα άλλαζε το πραγματικό κυνήγι. Που είναι ο Άρης – θεωρώ οτι η αλογοτροφή θα κατακτήσει το κύπελλο –  και  που είχε χάσει. Ούτε ασχολούμαι με την ψυχολογία και το τόνωμα της, αφού τις ζημιές τις παθαίνουμε εντός έδρας. Όμως σε επίπεδο εγωισμού, η τελική ισοπαλία δείχνει να μας αφήνει ήρεμους και χωρίς γκρίνια. Φυσικά είδαμε οτι ακόμα οι παίκτες δεν ξέρουν αν πρέπει να εφαρμόσουν το fair play ή όχι, αλλά δεν βαριέσαι. Ομάδα χωρίς προπονητή είμαστε. Και πάλι καλά που λέμε κι ένα μπράβο….

Τελικά έκατσε η μπίλια στον Αργεντίνο. Θα βγει καλός; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα δέσει η χημεία της εταιρείας με τον νέο προπονητή. Κανείς δεν ξέρει πώς θα συνδεθεί το πρόσωπο – σύμβουλος με τον Αργεντίνο ( αν θα υπάρξει κιόλας ). Αυτά θα τα δούμε στο απώτερο μέλλον. Όταν θα φύγουμε από το καζίνο, που θα έχουν πέσει κι άλλες μπιλιές.

Είναι γεγονός ότι δεν ήταν πρώτη προτεραιότητα ο Αλμέιδα. Από όσα γνωρίζω, ο εγγυητής έψαχνε ένα όνομα μεγαλύτερο. Επαφές γίνανε διάφορες οι οποίες κόλλησαν για διάφορους λόγους. Κάτι το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα μας, κάτι τα παιχνίδια των διασταυρώσεων με τους managers, κάτι τα οικονομικά, δεν επέτρεψαν να γίνει συνεργασία με τον Γκαρσία ή τον Βαλβέρδε ή τον Μπιελσά ( μεταξύ τύρου και αχλαδιού ο τελευταίος ) για να αναφέρω πλέον τα βαριά χαρτιά. Τα λοιπά ονόματα ήταν ακόμα μεγαλύτερου ρίσκου ή με περιέργειες χαρακτήρα, που με το καλημέρα θα υπήρχαν διαφωνίες. Να προχωρήσουμε όμως.

Ο Αλμέιδα για μένα είναι μια καλή επιλογή. Δεν με απασχολεί καθόλου το ότι δεν έχει δουλέψει στην Ευρώπη. Εξ άλλου, ποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι Ευρώπη; Έχει παίξει μπάλα στην Ευρώπη σε ψηλό επίπεδο, άρα ξέρει τα στοιχειώδη, κι έχει μια δεκαετή εμπειρία σαν προπονητής, σε πρωταθλήματα ανώτερα από τα δικά μας. Είναι Αργεντίνος, που σημαίνει ότι η νοοτροπία του ταιριάζει με την δική μας. Σαν ΑΕΚ κυριότερα αλλά και σαν Ελλάδα. Κι έρχεται σε μια ομάδα που είναι διαλυμένη και θέλει ριζική ανανέωση και αναδόμηση. Άρα δεν έρχεται σε κάποια σκιά κάποιου άλλου με σκοπό να διατηρήσει τα σκήπτρα του.

Αυτό για μένα είναι το νούμερο ένα. Παραλαμβάνει καμένη γη και μπορεί να βάλει τα θεμέλια όπως αυτός θέλει. Αυτό σε συνδυασμό με την καψούρα του να δουλέψει στην Ευρώπη και να πάει σε ανώτερο πρωτάθλημα, είναι το δεύτερο σημείο της αισιοδοξίας. Το τρίτο στοιχείο είναι η εργατικότητα του, το πάθος του κι ότι δένεται πολύ με τους ποδοσφαιριστές του, βάσει των στοιχείων του βιογραφικού του. Και τέλος το σπουδαίο είναι ότι έρχεται με όλο το επιτελείο του, που θα στελεχώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα, που ζει ακόμα στην εποχή των παγετώνων και το οποίο φυσιολογικά θα απομακρυνθεί. Επιτέλους δηλαδή.

Σημαντικό είναι επίσης ότι έρχεται σύντομα κι άρα θα προλάβει να δει δια ζώσης κάποια παιχνίδια. Κι άρα και οι παίκτες που θέλουν να μείνουν, θα δώσουν κάτι παραπάνω, αλλά και οι παίκτες που θέλουν ή πρέπει να φύγουν, θα φανούν καλύτερα στα μάτια όλων, και κυρίως του Αλμέιδα. Οπότε ένας μεταγραφικός σχεδιασμός απεμπλοκής από κάποιους ή ενίσχυσης με κάποιους, θα γίνει από τον νέο προπονητή και με βάση τις ανάγκες του. Ανάγκες που με βάση αυτά που ελέχθησαν από τον προπονητή στον καθ’ ύλην αρμόδιο, ξεκινάνε από κάποια σκυλιά στον χώρο του κέντρου και της άμυνας. Παίκτες που μπορεί ήδη να γνωρίζει και να προτείνει ο προπονητής. Αυτό κι αν είναι σημαντικό.

Να ξαναπώ όμως ότι το οποιοδήποτε καινούργιο πρόσωπο είναι ρίσκο. Αυτά όμως που ανέφερα, δείχνουν κάπως να περιορίζουν το ρίσκο. Φυσικά και θα έχει την δική μας πίστωση χρόνου ( αυτό βέβαια δεν λέει και πολλά ), κι ελπίζω και η εταιρεία να τον στηρίξει και να υπερασπίσει αυτή την έμπρακτη υπέρβαση του budget της στην κατάλληλη θέση. Εξ άλλου με το νέο γήπεδο, λεφτά θα υπάρχουν, όπως και με τις μεταγραφές που θα παρασύρουν τον κόσμο. Κάτι που είναι φέτος πολύ πιο λογικό, αφού δείχνει ο εγγυητής αποφασισμένος να επενδύσει για να φτειάξει σωστό προϊόν ( ηλίθιε, ξέρεις εσύ, για ρώτα την εταιρεία, έχει νοικιάσει σουίτα των 14 ατόμων σε φαρμακοβιομηχανία; ).

Να ευχηθούμε λοιπόν κι εμείς, καλορίζικος, σιδηροκέφαλος και καλώς να ορίσει στα μέρη μας. Nα βάλει μια ποδοσφαιρική σφραγίδα αγωνιστικότητας, πάθους και αγάπης για την φανέλα. Να νοικοκυρέψει το αθλητικό μας τμήμα και να επιβάλει κάποια μοντέρνα συστήματα στην ΑΕΚ β και στις ακαδημίες μας. Και να τον κυνηγάει μετά από κάποια χρόνια όλη η Ευρώπη για συνεργασία. Και να πάει κι αυτός αφού έχει κατακτήσει τα απαραίτητα με την ΑΕΚ μας.