…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Στην ουσία φυσικά εορτάζομεν την πρώτη επέτειο από το 2021 όπου και συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την επάνάσταση του 1821.

O κυριότερος λόγος που εσυστάθει κράτος από τις “μεγάλες δυνάμεις” στην περιοχή ήταν-μιας και η παρωχημένη πλέον φεουδαρχία δεν μπορούσε να στεριώσει- να ελεγχθεί ο ελληνισμός.Oxι τοσο ο πληθυσμός.  Το πρώτο μέλημα ήταν να δημιουργηθεί μια αποικία χρέους, απόλυτα ελεγχόμενη οικονομικά αλλά και στρατιωτικά-πολιτικά προκειμένου οι “τζαναμπέτες”,οι “ατάσθαλοι”, οι ” της περιοχής να μην αυτενεργούν.
Κατά μια παράφραση του Καβαδία “πολλους ελευθερώσαμε μα αυτοί μου φέρνουν τρόμο”.
Δεν ήταν το θέμα να ελέγξουν-σε απόλυτους αριθμούς- μια χούφτα αμόρφωτων κατσαπλιάδων. Αυτό ήταν πις οφ κέϊκ” (“σαν αν δίνεις ένα ποτήρι νερό σε κάποιον” όπως θα έλεγε και ο Τσιάρτας)

Ο κίνδυνος ήταν, ο φιλελληνισμός να μην εισβάλει ένδον. Εντός κράτους. Το κράτος πρέπει να μισεί τον ελληνισμό.Και φυσικά οι υπήκοοι να εχθρεύονται το κράτος, το οποίο απλά είχε υποκαταστήσει την Υψηλή Πήλη. Σο σιμπλ.

Φυσικά η Μ. Βρετανία ουδεμία διάθεση συμφέρον ή ορεξη είχε να “απελευθερώσει” καμια Ελλάδα. Την Πελοπόνησο ήθελε υπο την επιρρεια της,ως τον Ισθμό δηλαδή και ως τις κυκλάδες (την περιοχή που “βλέπει” στην Μ. Ανατολή δηλαδή) και από κει και πάνω,η περιοχή ας ειναι φορου υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Καποδίστριας πήγε “με το ζόρι” τα σύνορα ως την Λαμία. Και φυσικά, βλέποντας που την πάει την δουλειά τον “μπουμπούνισαν” μέσω των Μαυρομιχαλαίων,που ειχαν και κεινοι λογο να ειναι σφόδρα δυσαρεστημένοι μαζί του,αφού τους κυνηγαγε να πληρώνουν φόρους. Αν είναι δυνατόν. Που νομίζει ότι ήρθε ο άνθρωπος; Μπαμ και κάτω.

Οταν ο Ελληνας αυτενεργεί,μεγαλουργεί. Δηλαδή Αυτεξουσιάζεται.
Είναι θαυμαστης του ατομισμού,σε σημείο ασυδοσίας. Οχι με την έννοια του φτηνού εγωϊσμού του “κουφόηχου” που λέει και μια ψυχή, αλλά με την έννοια της αυθυπαρξίας.
Τι θα έκαναν οι έλληνες αν δεν τους “προστάτευαν” οι φίλοι μας οι “ξένοι” και δεν τους καπέλωναν με το κράτος-“Δαφνί”; Αυτο που κάνουν χρόνια τώρα οι έλληνες εφοπλιστές που ζουν και δρουν έξω από το βαλκανικό κοτέτσι. Θα γαμούσαν τα πάντα. Παρακαλάνε κανένα κράτος να τους δεχθεί; Οχι. Πίπες τους κάνουν οι πολιτικοί. Γαμούν τους κανόνες και τους ξαναγράφουν μόνοι τους. Αν ήσουν Μ.Βρετανία, ή Γαλλία, ή Ρωσσία,θα  ήθελες να έχεις να κάνεις με  ελέυθερους ή με απελεύθερους; Το δεύτερο φυσικά. (αυτά τα “σας ελευθερώσαμε” και “σας δώκαμε και φράγκα” είναι για τον “κλείδωνα”. Μονο καθησυχασμενοι δούλοι λένε “ευχαριστώ” σε δεσμώτες)

Λάμπει στο “εξωτερικό” ο ελληνικής καταγωγής, ο έξω από το κράτος-προκρούστη δηλαδή,για αυτον ακριβώς τον λόγο. Αναπνέει ελεύθερα. Πέρα από το ότι, ο Ελληνισμός -άπειρα παραδειγματα από την Ιστορία-πολιτισμικά λειτουργεί ως πηγή μίμησης. Ειναι η “μητρα” που παράγει “κακά”-για τις εξουσίες-αντίτυπα. Ετρεχαν να “σκλαβωθούν” από τους Ελληνες οι “κατακτημένοι”. Γιατί; Μα γιατί έβλεπαν την διαφορά. Αλλο Αλέξανδρος και άλλο Ανιβας ή Τζενκις Χαν. (Οπως σήμερα τρέχουν να “σωθούν” στην αγκαλιά της Δύσης,ακόμα και οι επαναστατούντες κατ αυτής. Ειτε οι εξανδραποδισμένοι από το Ανατολικό μπλοκ φουκαράδες,είτε οι “πατερούλιδες”, που ναι μεν  διδάσκουν τον αντικαπιταλισμό,αλλά δεν λένε όχι στην υγρασία  των βορειων προαστίων,στα κότερα και στα πλουσια δειπνα με οικοδεσπότες τους “αιώνιους εχθρούς” παίζοντας το μονοτονο μα πιασάρικο παιχνίδι της πόλωσης.

Κάθε περιοχή που εμποτίστικε με ελληνισμό, λειτουργησε ως “ελατήριο” αντίστασης προς κάθε μορφής εξουσίας. Πρώτον με την παιδεία (δεν μιλώ για “εκπαίδευση” είναι άλλο θέμα. Εκπαίδευση μπορεί να δεχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό και ένα πρωτεύον θηλαστικό. Ενας πίθηκος. ‘Η ένας σκύλος,ένα άλογο,ένα δελφίνι. Η μόρφωση,είναι πολλά περισσότερα ως γνωστόν) . Και δεύτερον με το δαιμόνο επιχειρείν.
Ξέρεις τί έιναι ένας ματσωμένος μορφωμένος; Μια βόμβα από μόνος του.

Επρεπε λοιπον αναγκαστικά οι “ομόδοξοι” της κύριας ελλαδικής περιοχής (εδώ που είμαστε τώρα πάνω-κάτω) να “στριμωχτούν” σε ένα κράτος-κονσερβοκούτι. Το οποίο μάλιστα έπρεπε να δρα και διχαστικά-διαβρωτικά προς τους έλληνες της διασποράς. Μη κάνει σε κανέναν εντύπωση η έχθρα, η απέχθεια που νοιώθουν οι “εσω” για τους “έξω”. Κανονικά, ΑΝ ήμασταν Ελληνες όχι με όρους αστυνομικής ταυτότητας και υπηκοόητας,αλλά πολιτισμικά, θα έπρεπε να τους ζηλευουμε, να θέλουμε να τους φτάσουμε και κατόπιν-συμφωνα με το ιδεώδες του Ελληνικού Κόσμου- να τους ξεπεράσουμε. Να πάμε “παραπέρα”.

Θες να απονεκρώσεις τον Ελληνα; Βάλτον σε κλουβί. Θες να ελέγξεις τον “άτακτο” για κάθε μορφής εξουσία ελληνισμό; Δωσ του σύνορα. Ορια. Κάν’του και μια Ιστορική “λοβοτομή” και έχεις αντί για πολίτη,απλά ένα κομμάτι κρέας που ψηφίζει κάθε 4 χρόνια τους φύλακές του τρελοκομείου του, που του πετάνε το φαί κάτω από την πόρτα.

Θες να ελέγξεις μια πυρκαϊά,ώστε να θερμένεσαι μεν ως “Κάρολος” ή “Μακρον” (παίρνουμε να συγχρονα ονοματα των προκατόχων τους) αλλά και να μην υπάρχει κινδυνος να τιναχτεί στον αέρα το κτήριο της ευρύτερης περιοχής,από Οδυσσό ως Αλεξάνδρεια; Φτιάξε ένα “κοτέτσι” και πέτα τον μέσα κει το μαλάκα να βουρλίζεται.

Θες να γαμίσει ο Ελληνας τα πάντα; Δως του “αέρα”. (δεν το φώναζαν τυχαία π.χ. στο μέτωπο. Δεν ζητούσαν ιατρικό οξυγόνο. Ελευθερία να δρω,να πράττω να σκέφτομαι,να αυτενεργώ,να δημιουργώ,να επιννοοώ,να αλλάζω, να λαθεύω, να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω, να αποτυχγάνω, να σηκώνομαι, να βροντώ με τις γροθιές μου τις πόρτες του ονείρου, να μεταμορφώνομαι,να εξ-ελίσσωμαι, να μετασχηματίζομαι ως αήρ.
Ειναι εντελώς διαφορετική θεώρηση από το “πρότυπο” που θέλει π.χ. ο σύγχρονος δυαδικός κοινοβουλευτισμός, εκ Βορρά  ορμώμενος το οποίο βασικά είναι το: “Ολοι μαζί,μία γροθιά, πάμε με σχέδιο,κανόνες και πλαν μπι σι ντι…”

Εδώ μιλάμε για “βόμβα” στα θεμέλια του βολικότατου συντηρητισμού.Είναι ο άχρονος που υποδαυλίζει την “σταθερότητα”. Είναι ο ΄”αντάρτης” που σιχαίνεται το βόλεμα. Είναι ο ανυπάκουος που αμφισβητεί και γυρίζει το τραπέζι του καθωσπρέπει δείπνου του κόσμου  ανάποδα.Είναι αυτός που θα φυλακίσει τον αδερφό του,θα εξορίσει τον “ευεργέτητη” του, θα ξηλώσει τα παράσημα του “σωτήρα” του,θα πετάξει στη θάλασσα τον σύντροφό του.Είναι αυτός που βουτα με χάρη στο χάος.Που προτιμά τον στρόβιλο από τη νηνεμία. Δεν είναι ο απρόσωπος “κανένας” κρυμένος κάτω από αιγοπρόβατα. Είναι ο διαχρονικά “επίκίνδυνος” Οδυσσέας. Είναι ο Ενας,που κοιτάζει κατάματα το Θεό και του λέει “ετοιμάσου, σου’ρχομαι μαλάκα”.

Γιατί κατ αυτόν, “σιγουριά” σημαίνει ακίνητο έλος.”Βεβαιότητα” σημαίνει στασιμότητα. “Πλάνο” σημαίνει έλλειψη δημιουργικής φαντασίας. “Ορια”-“σύνορα”-“φραχτες”, στο μυαλό του δεν ορίζονται ως ασφαλές καταφύγειο,αλλά ως δια βίου φυλάκιση.
Ο μη υποταγμένος στη σκέψη, ο ανένταχτος, για να μεγαλουργήσει, δεν θέλει “οργανωμένο κράτος”. (Αντίθετα τα κρατη οργανώνονται απένατι στον αιώνιο  ανοργάνωτο εχθρό,που είναι η ανατροπή η οποια ξεκινα απο την ανταρσία της σκέψης και κατόπιν γινεται-αν δεν προσέξωμεν- κανονική επανάσταση).

Δεν θέλει την ασφάλεια της στάνης. Θέλει ελευθερία. Επιτήρηση χρειάζονται τα πρόβατα. Οχι ο λύκος. “Ιφ γιου νόου γουάτ άϊ μιν” που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοι.
Και όλα αυτα,δεν είναι προνόμιο κάποιων “εξ αίματος” απογόνων. (των γνωστών “Ελληναράδων) Αυτα ειναι γραφικές-και πολύ βολικές για κάποιους-θεωρίες. Οχι.Αυτό είναι προνόμιο όλων των ανθρώπων, όπου γης. Καθ ότι τα μηνυματα είναι πανανθρώπινα. Είναι μια ικανότητα του κάθε ενός που μπορεί να μετατραπεί με την κατάλληλη μόρφωση σε δυνατότητα. Κατά μια παραφραση του σλόγκαν του “πειρατικού” του 2004 (αλλη μαλακία αυτη.Εκαναν τους κατακτητές, κλέφτες με ρούμι) θα λέγαμε ότι “δεν είστε 11 εκατομμύρια,είστε 11 δισεκατομμύρια”.

Αρα λοιπον ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ,έπρεπε αυτοί οι “κατσαπλιάδες” κλεφταρματωλοί και λοιποί, που βολοδερναν αναμεσα σε πεσμενα μαρμαρα που τοσα ήξεραν για αυτα που τα χρησιμοποιούσαν ως πέτρες για μαντρότοιχους, έπρεπε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να “απομακρυνθούν” ακόμα περισσότερο και αν γίνεται να εχθρεύονται το παρελθόν τους.
Γιατί “Ελληνας γίνεσαι  ως γνωστόν,δεν γεννιέσαι. Φαντάζεσαι το “μέγα κακό” για τις εξουσίες,να πολλαπλασιάζονταν τέτοιου είδους ανθρωπότυποι όπως της “Αντιγόνης”;
Ειπαμε να την βλέπουμε σε κανενα θέατρο χειροκροτώντας από τις πρώτες θέσεις και κάνοντας αέρα με το πρόγραμμα της παράστασης μέσα στη ζέστη της Επιδαύρου .ο.κ. Αλλά ΟΧΙ και πρότυπο. Μη βγάλουμε και τα ματάκια μας.

Δεν είναι τυχαία η “οργανωμένη” και ενορχηστρωμένη” καθύβριση των σύγχρονων Ελληνων, όχι μόνο από  ξενόφωνους-αυτό θα είχε και μια εξηγηση εφ’όσον θεωρουν εαυτους  συνεχιστες και πολιτιστικούς απογόνους του ελληνικου φωτός- αλλά και ελληνοφωνους και μαλιστα από επίσημες θεσεις και φορα, οργανισμους και κέντρα,(τα περισσότερα από αυτα χρηματοδοτούμενα από το ίδιο το κράτος,υπο μορφή επιδοτήσεων ή “χορηγιών” (καμία έκπληξης) όπου συνεχώς με την πρωτη ευκαιρια και χωρίς να βαριούνται ποτέ, ΤΙ σου λένε; Εισαι “νεόκοπος τεμπέλης”. Είσαι νεότευκτος χαραμοφάης. Είσαι το καινουριο τεμπελοσκυλο στην Ευρωπαικικη πολυκατοικία.Είσαι ο βρωμιάρης που βγάλαμε από τις λάσπες.Σε πλύναμε σε ντύσαμε σε δανείσαμε και μας φωνάζεις και από πάνω; Δεν έχεις καμια Ιστορική συνέχεια και σχέση. Ημεις ήμεθα οι συνεχιστές.Εσύ είσαι ένα καρτ-ποσταλ στην καλύτερη.

Εγινε μια “καλή” προσπάθεια οπως θα θυμάστε από τον Σκαϊ πριν λιγα χρόνια με ένα ντοκυμαντέρ τιτλοφορούμενο “1821: Η γέννηση ενός Εθνους”. Υπήρξαν αυτονοητες αντιδράσεις και το πήραν πίσω. (οτι δηλαδή οι ελληνες ως έθνος γεννηθηκαν το 1821.Και πιο πριν; Πιο πριν ήταν ΑΛΛΟΙ εδω.  (!)

Εδώ άλλοι λαοί πασχιζουν να τεντώσουν το “μπόϊ” τους και  την ύπαρξη τους στον Ιστορικό χρόνο-ακόμα και με ψευδή, φτιαχτα στοιχεία και υπερβολές- και εδώ οι τύποι στην Ελλάδα κάνουν ότι μπορούν να “κουρέψουν” μια ντουζίνα χιλιετίες. Αν έχετε ξαναδει τέτοια απίστευτη αυτοκτονική και αυτοκατασττροφική εντροπία σε άλλο λαό,να μου τον πείτε.Δεν θα βρείτε πουθενα. (δεν τους αποκαλώ προδότες,γιατί προδότης είναι κάτι άλλο.Πρέπει να πιστευεις κατι και  να το προδόσεις κατόπιν,ωστε να γίνεις τέτοιος. Αν ποτέ δεν πίστεψες κάτι, πως να το προδόσεις; Αδύνατον. Οσο “προδότης” μπορεί να είναι ο Φαλμεράϊερ,άλλο τόσο “προδότης” μπορεί να είναι  ο Μαυροκορδάτος, ο Κωλέτης ή οι κατοπινοί “συγγενείς” τους απόγονοι πολιτικοί τζιτζιφιόγκοι που συνωστίζονται στα σκαλοπάτια πρεσβειών περιμένοντας το πρόσταγμα να “υπηρετήσουν  την πατρίδα”.

Και επειδή λοιπον αρνητικός σάλος σηκώθηκε για κεινο το ντοκυμαντερ, είπαν να το “μαζεψουν” λίγο. Οπότε  επί τι ευκαιρία της επαιτίου (δεν είναι γραμμένο λάθος) των 200 χρονων από τα πρώτα δάνεια, ο τίτλος του ντοκυμαντέρ- ιστορικού ανασκολοπισμού και γενικά η μπροσούρα της  Δασκαλάκειας εορτής είναι: “1821: Η γέννηση ενός Κράτους-Εθνους”. Πάλι καλά. Σε καμιά 30αριά χρόνια θα μας πουν ότι “γεννηθήκαμε” το 1974. Είμαι βέβαιος.

Δες πάμπολλες εκδόσεις βιβλίων,παρουσιάσεις κινηματογραφικών έργων και θεατρικών παραστάσεων, “φιλοσοφικών φόρουμ”- ο θεος να τα κάνει- αναζήτησης κλπ. Δες πως παρουσιάζει τον νεοέλληνα ο νεοελληνικός μεταμοντέρνος-μη χέσω- κινηματογράφος εδώ και μερικές δεκαετίες. Δεν τους “Δήμου” και τους “Ράμφους”. Δες “Ενώσεις”  και “Φόρα”. Δες εκδόσεις.Δες “δεξαμενες σκέψεις”. (εδω η φράση αυτή χάνει πλέον την παραμικρή σημασία της). Χλευάζουν με κάθε ευκαιρία και σε κάθε τόνο. Γιατί είναι “In” και “της μόδας” να καταγίνεσαι ενάντια στους υποτιθέμενους συμπατριώτες σου, οι οποίοι τυχγάνουν γραικύλοι.
Κοιτα τι βιτρίνα βλιβλιοπωλείου, που αφορούν στην Αρχαία Ελλάδα. Θα δυσκολευτείς να βρεις βιβλίο με Ελληνα συγγραφέα.(υπάρχουν φυσικά.) Γιατί; Μα γιατί “μας ανακάλυψαν για λογαριασμό τους” οι ξένοι. Που έχουν άριστη επίγνωση του τί σημαίνει να κρατάς το “manual” για την διαχείρηση του κόσμου.
Θες να “σκοτώσεις” τον Ελληνα; Χώστον σε κράτος. Και μάλιστα “επιδοτούμενο”.

Ενα λιοντάρι που του πετάνε σάπια κοτόπουλα εν είδει δανείων οι εκπαιδευτές του και γλύφει τα αρχίδια του βαριεστημένο,δεν είναι λιοντάρι. Είναι κοπρόσκυλο.
Και τέτοιο θα πρέπει να μεινει.

To βιολογικό τέλος κάποιου,είναι-σχεδόν πάντα- η απόδειξη της ζωής που έζησε και οι αξίες που τον χαρακτήριζαν.

Απειρες “εξεγέρσεις” έχουν υπάρξει ανα τον κόσμο και ανα το χρόνο. Proxy wars αιώνων. Από τοπικούς  επαναστάτες-“τρομοκράτες” -καθοδηγούμενοι  αυτοί είτε απ το αγνό συναίσθημα είτε απ το  ελλογο συμφέρον. (σχεδόν πάντα υπό την καθοδήγηση και την υψηλή εποπτεία μεγαλυτέρων συμφερόντων δηλ “εγγυητριών δυνάμεων”(sic).

(στη εγκεφαλική “μάχη” ανάμεσα σε αυτά τα δύο,-λογική και συνάισθημα-που πάντα τσακώνονται ακομα και για τα πιο απλά καθημερινά  πράγματα,συνήθως-όταν σφίγγουν τα γάλατα- νικητης βγαίνει η “λογική”,δηλαδη το ατομικό συμφέρον. Βιολογικά έχει εξήγηση,αφού η έμφυτη ροπή προς την διατήρηση της επιβίωσης και την ασφάλεια,είναι δυνατοτέρα από την σύμφυτη ροπή προς την φαντασιακή ανασφάλεια. Ετσι,στο τέλος κάθε τέτοιας “μάχης”, η πρώτη γίνεται Εξουσία-δηλαδή Πράξη  και η δεύτερη έκθεμα σε κάποια πλατεία ή μουσείο, δηλαδή Ανάμνηση. Οπου η Εξουσία περνά απο κει τας ημέρας των επετείων και κοιτά με υποκριτικό “θαυμασμό” την ουτοπική αυτοκτονική ροπή  των “χρήσιμων ηλιθιων” οι οποίοι είναι  απαθανατισμένοι σε πίνακες,αγάλματα,προτομές  κλπ.   κλείνοντας  γόνυ και  ταπεινά σηκώνοντας  ένα ποτήρι σαμπάνια κάνοντας την αιώνια πρόποση: Εις υγείαν των κορόϊδων”.)

που αποζητουν την ελευθερία τους-δηλαδη κατά βάση να τουμπάρουν την ασθμάινουσα ενεστώσα άρχουσα  πολιτικη τάξη και έτσι να συνδιαλέγονται με την (νέα) εξουσία- η και γινονται και οι ίδιοι μέλη της- ώστε να  έχουν πρόσβαση στα δημόσια ταμεία. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν,όσο θα υπάρχει απληστία, και ματαιδοξία,δηλαδή εις τον αιώνα των αιώνων.

Ελαφρύ ας είναι το χωμα  πάνω απ΄τα κοκκαλάκια του  φωτισμένου και πανέντιμου  Καποδίστρια του σοφού αγράμματου γέροντα Γ. Κολοκοτρώνη, του μικροκαμωμένου μα με 100 κιλά αρχίδια Γ. Καραϊσκάκη, του λεβέντόπαιδου  Κ.Κανάρη,του γενναιου Οδ.Ανδρούτσου, του παλικαρά  Σταματελόπουλου (Νικιταράς) και των συν αυτώ  λιγοτερο γνωστών  μα εξίσου “αγράμματων” κλεφταρματολών που  πολέμισαν τους Τούρκους και-αφού βασανίστηκαν φυλακίστικαν και λοιδωρήθηκαν- πυροβολήθηκαν,κρεμάστικαν ή γκρεμοσακίστικαν  από-τους παρακάτω- ελληνόφωνους “απελευθερωτές”.

Βαρύ κι ασήκωτο το χώμα ας έιναι πάνω απ’τις κοκκάλες  τις πρακτοράτζας  Μαυροκορδάτου,της “νυφίτσας” Κωλέτη, του άπληστου Κουντουριωτη,του κρετίνου  Μιαούλη  του κλαρινογαμπρού Μακρυγιάννη,του αλητάμπουρα Γκούρα, των Μαυραραχνομιχαλαραίων  και λοιπών κοτζαμπάζιδων και” λογίων” που  με το διάιρει και βασίλευε-υπό την  υψηλή εποπτεια και χορηγία των “εγγυητριών δυνάμεων και κυρίως της Μ.Βρετανίας-  πολέμισαν με λύσσα τους παραπάνω “αγράμματους” Ελληνες και -αφού ευοδώθηκε το έργο,έζησαν κορακοζώητα,ξεσκίζοντας τα δημόσια ταμεία, και απέθαναν -οι περισσότεροι- ησύχως. από  διατροφική υπερπλήρωση δηλαδή από υπερβολικό μασούλημα.

Είναι κι αυτό μια μετα θάνατον εκδίκηση των μεν προς τους δε “Στο λαιμό να σας κάτσει, πούστιδες”.

Χρόνια πολλά ,των οποίων  την ποιότητα δεν υποσχόμεθα.

Ελάτε στην μεγάλη εικόνα. Εγώ έτρεχα από το αεροδρόμιο και την επιστροφή μου από το Λονδίνο, να προλάβω το παιχνίδι. Στο ΟΑΚΑ, που για άλλη μια φορά γύρισε την πλάτη του στον εγγυητή, που έκανε την ομάδα μπάσκετ. Να πάρω κάποιον για εννιά παιχνίδια. Και να τον βάλω κιόλας προσδοκώντας οτι θα τον πληρώσει ο κόσμος στα μπαράζ. Πόση προσωρινότητα….

Πάμε στην εικόνα του πρώτου μέρους . Δεν είδαμε τίποτα. Κυριολεκτώ. Ούτε μιά τελική εκατέρωθεν. Ένα παιχνίδι της πλάκας, στο οποίο συγκρούστηκε μια κάποια σοβαρότητα του ΠΑΟΚ με την απόλυτη τσαπατσουλιά της ΑΕΚ. Αρκεί να δεις πώς έβγαινε η μπάλα από την άμυνα μας και πώς από την αντίπαλη. Αρκεί να σκεφτείς πώς ήταν κορυφαίος μας ο Μήτογλου.

Στις ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες τώρα, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με τον Κριχόβιακ μέσα και γρήγορα έχασε την εδαφική της υπεροχή. Δεν ήταν το κέντρο τόσο πολύ, όσο μια απίστευτη βιασύνη μπροστά που ήταν αδύνατος ο οποισδήποτε συνδυασμός. Εντάξει τα μαρκαρίσματα των αντίπαλων αμυντικών, αλλά να μην ξέρει να κάνει σέντρες ο Μισελέν ή ο Άραμπαντ; Όχι ξέρουν , απλά η προχειρότητα ήταν διάχυτη.

Σε αυτό λοιπόν τον διαγωνισμό λαθών και της υπερβολικής νευρικής υπερέντασης των πεθαμένων, καταλάβαινες οτι η ΑΕΚ πήγαινε μια την ποιότητα που δήθεν διαθέτει, κι ο ΠΑΟΚ πήγαινε με πολύ ηρεμία, βλέποντας απέναντι του ένα παρλιακό. Όχι οτι θάμπωσε ο αντίπαλος, αλλά όπως και να το κάνεις θύμιζε ομάδα δουλεμένη με μπόλικη αυτοκυριαρχία και σιγουριά. Για τα σημεία μιλάμε τώρα. Και για μπάλα, για όποιον την βλέπει. Φυσικά δεν μιλάω για τον στρατό που ήταν σήμερα στο γήπεδο, που μπορεί και να έφευγε βολεμένος με κάτι τυχαίο, και που δεν ψάχνει να βρει κάποια σημασία στην τακτική.

Τα μάτια πέσανε και πάνω στον Κριχιόβιακ. Σαν την γκόμενα που πρωτοεμφανίστηκε σε παρτούζα γνωστών. Καλά στεκότανε, με λίγες πρωτοβουλίες, και δυό άστοχα σουτ από σχετικά καλές θέσεις. Δεν νομίζω οτι προσέφερε κάτι περισσότερο από κάποιον που θα ήξερε περισσότερο τις κινήσεις των συμπαικτών του. Όμως έπαιξε διότι ο εγγυητής πλήρωσε και διότι η ομάδα γέμισε ίωση, την μετάλλαξη του κόβιντ ούτως ή άλλως. Σε άλλες εποχές και με άλλον προπονητή, δεν θα ήταν ούτε στον πάγκο.

Αυτά που γράφω, χονδρικά επιβεβαιώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Ο ΠΑΟΚ έβγαλε ένα καταπληκτικό γκολ στην αρχή που η ΑΕΚ ήταν όλη μπροστά – αφού ένα λάθος έψαχνε η σοβαρότητα – και μετά άφησε το γήπεδο στην ομάδα μας. Της είπε, τώρα δείξε μου τι μπάλα παίζεις. Και το δείξαμε. Εκτός από τον Μήτογλου, προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι κι ο Στάνκοβιτς. Με τον στόχο του ΠΑΟΚ, που ήταν να μην χάσει, να έχει κλειδώσει.

Δεν ήταν η ΑΕΚ τόσο κακή. Ήταν ο αντίπαλος πολυ καλός, που μηδένισε το τρέξιμο μας, εκμηδένισε τα λάθη του και άφησε την μπάλα σε μια ομάδα ανήμπορη. Κάτι σαν τον εγγυητή μπροστά στο FBI.  Αυτό θύμιζε ο Άραμπαντ, που είχε αναλάβει τις ταλιμπανικές επιθέσεις, δίπλα σε ανθρώπους που έπαιζαν ένα παιχνίδι σουμπουτέο. Αυτό καταλάβαινες βλέποντας τον Αραούχο παντού, ενώ τον ήθελες στην περιοχή. Αυτό φυσικά άρεσε στην εξέδρα, που είπαμε οτι δεν βλέπει μπάλα αφού είναι ένας απλός στρατός. Ποιός θα βάλει γκολ ρε παλληκάρια; Το μπακ;

Ο Οφυδρόπουλος, έκανε όποια κίνηση μπορούσε από τον πάγκο. Και το σύστημα άλλαξε και τον πολωνικό δίδυμο έβαλε στο κέντρο, μην ξέροντας αν επιτρέπεται να βγάλει τον καινούργιο. Λογικά πράματα. Έχει κάποιο εκτόπισμα σαν προπονητής μπροστά στον εγγυητή; Θα μου πεις και ποιόν να έβγαζε και ποιον να έβαζε; Ναι ρε, δίκιο έχεις. Να σε ρωτήσω κάτι; Στην Ευρώπη γιατί θέλεις να πας; Η Ευρώπη δεν είναι κάτι σαν ανταμοιβή για αυτά που έκανες φέτος; Τι έκανες φέτος;  Γιατί δικαιούσαι βραβείου; Για να μην βάλει λεφτά και του χρόνου αλλά να τα πάρει από το conference;

Ας μην όμως ξεφεύγουμε. Για το παιχνίδι είναι το κείμενο. Που η ΑΕΚ ήταν κακομοίρα. Χωρίς ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, που θέλησε να πάρει μια νίκη εκβιαστικά. Ντε και σου. Αυτό ήταν και το λάθος, με παίκτες χωρίς προσωπικότητα ή με την προσωπικότητα της αντεπίθεσης. Την οποίαν δεν παίξανε. Κάπου το παιχνίδι διαβάστηκε λάθος, πριν αρχίσει. Κι από εμένα το ίδιο έγινε – ξέρει αυτός -, αλλά εγώ κάνω άλλη δουλειά. Και φυσικά το μεγάλο λάθος είναι και κάπου αλλού : Αν δεν είσαι ευχαριστημένος με τον Οφρυδόπουλο, τι θα κάνεις; Μπορείς να τον αλλάξεις; Για να καταλάβεις σε τι τέλμα είναι η ομάδα. Έχει κάποιο σύμβουλο ο Οφρυδόπουλος δίπλα του που να του μιλάει; Βουρ στον πατσά λένε όλοι, κι ό,τι κάτσει.

Κι έκατσε το λογικό. Ο ΠΑΟΚ ήταν πραγματική ομάδα, με καλύτερους παίκτες σχεδόν παντού, που μπορούσε να καλύψει τους χώρους αλλά και την όποια ατομική ποιότητα θα μπορούσαμε να βγάλουμε. Εξ άλλου συγκεκριμένοι παίκτες μας ξεχωρίζουν . Αυτοί μαρκαρίστηκαν στενά. Το να αφήσεις τον Μήτογλου – ξαναλέω κορυφαίος – και τον Μισελέν ελεύθερους, δεν δημιουργείς κινδύνους. Μπορεί να την πατήσεις, αλλά στατιστικά δεν παίζει. Επιχειρηματικό σπορ και η μπάλα. Έχει και κάποιο ρίσκο. Ε ρισκάρεις να μην πάθεις ζημιά από τον τύπο που ήρθε χθες και έπαιξε ή από τον Μισελέν, που δεν είναι μπακ υπεροχής σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Βάλε και λίγο νωθρό Μάνταλο, βάλε και λίγο Τσούμπερ με Ηλιάδη ή τρεις Ιρανούς κομπλεξικούς, κι έχεις όλο το puzzle που σε γαμάει ένας Ρουμάνος. Και δίκαια.

Ακόμα η βαθμολογία παίζει. Ο στρατός είναι εδώ κι ελπίζει. Και στηρίζει την Ευρώπη και ξεφτιλίζει την ομάδα του με την στάση του. Αλλά δεν βαριέσαι. Δίνω συγχαρητήρια στον Οφρυδόπουλο που συνεχίζει να κάνει διακόσμηση σε ένα γιαπί. Λογικά πράματα. Για το μεροκάματο είναι ο άνθρωπος – πουθενά δεν είναι κατηγορία αυτό – και θα βρει σίγουρα ομάδα να συνεχίσει. Είναι καλό πεδίο μόρφωσης η ΑΕΚ και του το ευχόμαστε πραγματικά, αν και η πορεία της ΑΕΚ β, δεν μας άφησε και τόσο εντυπωσιασμένους. Μην μπαίνουμε όμως σε λεπτομέρειες. Η ουσία είναι οτι ο Σαββίδης γαμεί πατώκορφα τον εγγυητή. Εταιρικός δεν είναι τελικά ο πόλεμος; Εμείς, μπορεί να αγχωνόμαστε, να λυπόμαστε ή να χαιρόμαστε, αλλά μετά το παιχνίδι, έχουμε και την ζωή μας, επαγγελματικά ή σεξιστικά. Και γελάμε σε παρέες…

Μετά και το απόλυτα επιτυχημένο μοντέλο της υποχρεωτικής πώλησης,όπου τα προιόντα της Pfizer εγιναν ανάρπαστα και εξαφανίστηκαν από τα ράφια από δισεκατομύρια ενθουσιασμένους πελάτες, φάινεται ότι βρέθηκε η λύση για την αειφόρο οικονομική ανάπτυξη, με την ικανοποίηση να είναι έκδηλη μετά και την τελευταία συνάντηση των υπουργών οικονομικών της Ε.Ε.

Ηδη πολλές εταιρείες επιθυμούν να συμμετάσχουν στον σχεδιασμό. Μεταξύ αυτών η Coca-Cola, η Αdidas, η Μercedes Αple, General Motors, Porsche κλπ.
Mε ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις λοιπόν, το “mandate selling” προχωρά με γοργους ρυθμούς.

Ηδη σε πολλές χώρες καθίσταται υποχρεωτική η κατανάλωση Coca-Cola,τουλάχιστον 2 λίτρα την ημέρα ανά νοικοκυριό.
Σε νομούς της Μακεδονίας ,ξεκίνησαν πιλοτικά οι πρώτες υποχρεωτικές διανομές εισητηρίων Ferry Boat Ζάκυνθος-Κεφαλονιά με τους πολίτες να δηλώνουν ευχαριστημένοι για αυτήν την νοηματική διασύνδεση της Μακεδονίας με τα Επτάνησα. “Νοιώθω ήδη τα πόδια μου στην αμμουδιά” δήλωσε ο Θράσος Γουργουμέλος, κάτοικος της Φλώρινας.
“και μονο στη σκέψη της υγρασίας,σκούριασε το ψαλίδι για τα γίδια” εξομολογήθηκε άναυδος βοσκός της Πιερίας.

Στη Ρουμανία, κάθε οικογένεια είναι υποχρεωμένη πλέον να προμηθευτεί εντός ένός μηνός,μια Mercedes Ε Class. Με χωρητικότητα πορτμπαγκαζ άνω των τριων πτωμάτων.

Στην Κροατία,κάθε κάτοικος θα πρέπει να προσέρχεται τρεις φορές την εβδομάδα σε ειδικό κέντρο από όπου θα υποχρεούται να παραλαμβάνει τρία ζευγάρια παπούτσια αξίας 200 δολαρίων έκαστο,δωρεάν φυσικά,αφού προηγουμένως ο πολίτης παραχωρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία στο κράτος.
Μονη υποχρεώση του είναι να μη περπατά πάνω από 3 χιλιόμετρα με το ίδιο ζευγάρι.Διαφορετικά αυτό θα εκρύγνηται και αν αυτός επιζήσει, θα παίρνει αναπηρική σύνταξη 25 ευρώ το τρίμηνο.

Στην Τσεχία,κάθε κάτοικος άνω των 11 ετών,έχει υποχρέωση να αποκτήσει ένα I Phone τελευταίο μοντέλο, “δωρεάν” φυσικά, υπό την προυπόθεση ότι στην οικογένεια υπάρχει θηλυκό μέλος, από 15 ως 40 ετών η οποία δύναται να εργαστεί ως κονσομασιόν σε κρατικό μπαρ.

Χιλιάδες κάτοικοι της Εσθονίας ήδη υποχρεώθηκαν να αποκτήσουν από ένα ρολοι Cartier βάζοντας με χαρά υποθήκη το σπίτι τους.
Ηδη,αποστέλονται τα πρώτα καλάσνικωφ στους πολίτες που έλαβαν ειδοποίηση από την κυβέρνηση της Αλβανίας και στην Αυστρία,θα ειναι υποχρεωτική η αγορά δύο F-35 σε κάθε χωριό άνω των 500 κατοίκων.

Και τέλος, σε μια εβδομάδα εφαρμογής του μέτρου,δοκιμαστικά, 127 εκατομμύρια Ινδοί παρέλαβαν τις νέες κελεμπίες Versacε,συνολικού κόστους 65 μόλις δισσεκατομυρίων δολαρίων, ποσό το οποίο θα βαρύνει τον προϋπολογισμό της επόμενης 10ετίας ευτυχώς.

Λύσεις υπάρχουν. Απλώς μερικές φορές τα προβλήματα δεν είναι τα κατάλληλα.

4-2-3-1 και σήμερα η ομάδα μας. Που είχε όμως και ένα επιπλέον αντίπαλο στο γήπεδο : Τον ανεκδιήγητο διαιτητή, κυρίως σε περιπτώσεις φάουλ υπέρ μας. Και κύρια του Μάνταλου. Αυτό ισορροπήθηκε από την πολύ καλή εμφάνιση μας, που ήταν γεμάτη. Πολύ γεμάτη. Από πάθος, από τρέξιμο, από πρεσάρισμα, από αλληλοκάλυψη κι από γέμισμα των χώρων. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ΑΕΚ με μια μεταμόρφωση σαφέστατα προς το καλύτερο.

Φυσικά πάλι δεχτήκαμε ένα πάμφθηνο γκολ και μάλιστα πολύ νωρίς. Όμως η ομάδα είχε την καθαρή σκέψη και την ψυχολογία να το χαρακτηρίσει τυχαίο. Διότι πράγματι ο αντίπαλος ήταν της πολύ πλάκας. Να θυμάμαι δυό τελικές έναντι τουλάχιστον οκτώ δικών μας, εκ των οποίων τρεις ήταν ευκαιρίες κλασσικές για γκολ. Όλα αυτά αποτέλεσμα της πίστης αλλά και της κατοχής της μπάλας καθώς και στα πολύ γρήγορα μαρκαρίσματα που δείχναμε στην διάθεση για κάποια αντεπίθεση της αλογοτροφής.

Τα εγγενή προβλήματα μας, κυρίως στο κατέβασμα της μπάλας από τον χώρο του κέντρου, υπήρχαν, αλλά ήταν τόση η αγωνιστική διάθεση και το ανεβοκατέβασμα των πλάγιων μπακ μας, που υποχρέωσαν τον αντίπαλο σε ρόλο παθητικό να παίζει την μπάλα μπροστά από την εστία του. Σε μια τακτική επίθεση μας, κερδήθηκε και το πέναλτυ με το οποίο και ισοφαρίσαμε, ρίχνοντας την πλάστιγγα πιο πολύ στην μεριά της δικαιοσύνης. Αυτό το λέω διότι αν η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική, δεν θα συμβιβαζόταν με αυτό το αποτέλεσμα  για το πρώτο μέρος, που είχε ρυθμό και μας έδωσε ένα πολύ ευχάριστο θέαμα. Και θύμισε παλιά ΑΕΚ, που κέρδιζε και την διαιτησία μέσα σε ένα γήπεδο τρούμπα, τίγκα στα φασιστοειδή, που θυμούνται ακόμα την Τουρκία, λες και οι μάνες τους δεν φάγανε τουρκική πούτσα.

Το δεύτερο μέρος ήταν καταπληκτικό σε ρυθμό και θέαμα, κι ας μην είχε σχεδόν καθόλου τελικές. Οι δυό ομάδες ψάξανε τη νίκη με τα όπλα που είχαν είτε στο γήπεδο είτε στον πάγκο. Εδώ να πούμε οτι ο Οφρυδόπουλος έκανε πολύ σωστές αλλαγές και μας έδειξε μια ομάδα που ήξερε πώς να αμυνθεί, πώς να αντεπιτεθεί και πώς να επιτεθεί τακτικά. Και με μια κατοχή μοιρασμένη, μας φανέρωσε μια ΑΕΚ πολύ σωστή, πολύ μεθοδική και τολμώ να πω οτι ήταν το αφεντικό του αγώνα. Ένα μικρό κλικ ήθελε κι όλο αυτό συνοψίζεται στην έλλειψη ενός χαφ.

Το θέμα είναι οτι μετά από πολύ καιρό, είχαμε δυσκολία να ξεχωρίσουμε κάποιον. Ήταν όλοι πολύ διαβασμένοι στον ρόλο τους και κατέθεσαν όση δύναμη είχαν. Αν πρέπει να πω κάποιους, θα μιλήσω για τον Άμεραμπαντ, τον Αραούχο, τον Χατζησαφί και τον Μοχαμαντί. Αυτοί ήταν τα κλειδιά της ισορροπίας μας τόσο αμυντικά όσο και δημιουργικά. Η αποφασιστικότητα και η διάθεση να τελειώσεις έναν αντίπαλο που ήταν πιο πολύ παθητικός, δεν μαθαίνεται στην προπόνηση. Και πόσες έχει κάνει κι ο άμοιρος Οφρυδόπουλος;

Μην λέμε όμως πολλά. Αυτός ήταν ο στόχος της ομάδας σήμερα και σίγουρα δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένη. Αν ήξεραν οτι ο αντίπαλος ήταν και είναι πράγματι της πλάκας – μια αλλαγή φανέλας θα τους έπειθε – θα είχαν βάλει και τρία και τέσσερα γκολ, όσα δικαιούνταν βάσει της προσπάθειας τους, βάσει της στατιστικής και βάσει της χοντρά αντιαεκτζήδικης διαιτησίας που είχαμε απέναντι σε παίκτες θεατρίνους και μισοριξιές.

Ήταν μια καταπληκτική ΑΕΚ, σωστά τοποθετημένη στο γήπεδο και με ολόσωστο προσανατολισμό. Τόσο σε κόντρα επίθεση όσο και σε έλεγχο του ρυθμού. Θαυμάσια στο επιθετικό πρεσάρισμα και άριστα δομημένη στην αμυντική της αντίδραση. Που κατάπιε το γήπεδο και τον αντίπαλο. Και που κράτησε την ηρεμία της εν όψει συνέχειας, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ειδικά μετά και την προσθήκη του χαφ από την Πολωνία. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Με την προσωρινότητα ζει όλος ο κόσμος, έτσι θα πορευτούμε κι εμείς. Συγχαρητήρια στον Σωκράτη και σε όλα τα παιδιά. Νομίζω οτι η αναγέννηση στα μπαράζ θα γίνει πολύ ποιο ορατή στην συνέχεια.

Στο σημερινό (τελευταίο) παιχνίδι της κανονικής περιόδου παιζόταν η παρουσία μας στις ευρωπαϊκές θέσεις (sic) και έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουμε για να μην εξαρτόμαστε απο τα μαγειρέματα των υπολοίπων. Έτσι διατηρηθήκαμε στην 3η θέση παρόλη τη νίκη (lol) του Άρη απέναντι στον γαύρο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με κάτι σαν 4-2-3-1 με Χατζησαφί στα χαφ μήπως και τσουλήσει η μπάλα λίγο καλύτερα.

Όντως υπήρχε μια σχετική βελτίωση στην κυκλοφορία, όμως στο κέντρο υπήρχε μόνο ένας Σιμόες που έτρεχε και δεν έφτανε ως συνήθως.

Παρόλα αυτά είχαμε τον έλεγχο του αγώνα, χάσαμε μια καλή ευκαιρία με τον Αραούχο στο πρώτο 20λεπτο και στη συνέχεια σκοράραμε.

Ο Αστέρας δεν απείλησε και γενικότερα περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο.

Στο Β’ ημίχρονο μας ισοφάρισαν απο (τι άλλο?) μια στατική φάση, τη μόνιμη πληγή της ομάδας τα τελευταία 4 χρόνια.

Ο Οφρυδόπουλος έδειξε να αντιδρά απο νωρίς και έκανε κάποιες λογικές αλλαγές μήπως και αλλάξει την εικόνα του αγώνα αφού μετά το γκολ που δεχτήκαμε αρχίσαμε να βαλτώνουμε και πιο πιθανό έδειχνε πως θα δεχτούμε και δεύτερο γκολ παρά πως θα βάλουμε.

Παρόλο που οι αλλαγές δεν μας βγήκαν ιδιαίτερα, τελικά ισοφαρίσαμε μετά απο κόρνερ με κεφαλιά του Τζαβέλλα και κάπως έτσι κρατήσαμε το προβάδισμα μέχρι το τέλος, αφού ο Αστέρας έμαθε τα αποτελέσματα των υπολοίπων και ουσιαστικά παράτησε το παιχνίδι.

Ολα καλά λοιπόν, πάμε για play-offs για να δούμε τι θα καταφέρουμε.

*Μη ξεχάσω και την “παραίτηση” Βασιλομπίλαρου, αφού πρώτα μας έκανε τη δουλίτσα με το ρουφιανιλίκι στο δικαστήριο του Βρωμοκωλάρωφ.

Συγχαρητήρια

Πρώτη του Οφρυδόπουλου ( ! ) και κατέβασμα της ομάδας με 4-2-3-1. Τι να άλλαζε ο άνθρωπος με μία προπόνηση; Άσχετα αν τα είπε όλα για όλους ο Κυριακίδης : Λίγη ευθύνη αν μπορούσε να δεχτεί να πάρει ο καθένας….Νόμισε ο εγγυητής ότι δεν τον αφορούσε η δήλωση.

Και τι μπορούσε να αλλάξει και η ΑΕΚ; Την ψυχολογία της οτι έχει γίνει σάκος του μποξ από τον ΠΑΟΚ; Ή μήπως την βραδύτητα της στην εκδήλωση των επιθέσεων; Δύσκολα πράματα αυτά, ειδικά όταν στο πρώτο μέρος έχεις κορυφαίο σε μάτι για το γήπεδο τον Μάνταλο. Όταν στα χαφ σου επικρατεί ο τρόμος, κι όταν ακόμα κι ο Ρότα δεν ήθελε να βγάλει κάποια σέντρα.

Ήταν πολύ κουραστικό το ημιχρόνιο αυτό. Κακό ποδόσφαιρο μέχρι την μέση του. Ακόμα κι όταν ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες, δεν μπορούσες να το δεις μέσα στο γήπεδο. Απλώς το αριθμητικό πλεονέκτημα που είχαμε, άνοιξε λίγο τον ρυθμό μας αλλά όχι και την φαντασία μας. Η μπάλα θα πήγαινε στον Μάνταλο μπας κι αλλάξει καμιά μπαλιά της προκοπής είτε στον Μοχαμαντί για να βγει η σέντρα. Εν πάση περιπτώσει είδαμε ένα γκολ μας, μια τεράστια ευκαιρία του Μάνταλου εξ επαφής και φυσικά και την ισοφάριση μας, αφού φαίνεται οτι οι παίκτες μας ούτε σωστό τείχος δεν μπορούν να κάνουν. Άκου να ανοίξουν…

Κάτι άλλο να πούμε δεν υπάρχει. Τακτικά εννοώ και παικτικά. Αυτό που έβλεπες είναι το μούδιασμα και τον φόβο. Την δυσκολία να βγει η μπάλα από την άμυνα. Την φλυαρία για κάποια πιθανή εκτέλεση. Και φυσικά καταλάβαινες οτι το ισόπαλο αποτέλεσμα ερχόταν επειδή ο αντίπαλος έπαιζε με παίκτη λιγότερο. Που όμως δεν άλλαζε την σίγουρη πρόβλεψη για το τι μπορεί και τι θα κάνει η ομάδα μας. Κι ο ΠΑΟΚ μετά την ισοφάριση, είχε δώσει το γήπεδο και σου έλεγε : Παίξε ρε. Γνωρίζοντας την αδυναμία μας αλλά και βλέποντας και την κακή ημέρα κάποιων κομβικών παικτών, όπως του Τσούμπερ και του Αραούχο.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα γίνανε ακόμα πιο εξόφθαλμα σε σχέση με αυτά που έγραψα. Ο ΠΑΟΚ πήγε σε μια λογικότατη διπλή ζώνη άμυνας και στην ουσία γέλαγε με την ΑΕΚ. Πραγματικά γελάς με μια ομάδα που δεν ξέρει τι να κάνει το γήπεδο και την μπάλα. Να πω οτι χρειαζόμασταν σχεδόν τρία λεπτά για να κατεβάσουμε την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Να πω για τα τόσα κόρνερ, που από ένα σημείο και μετά, τα παραχωρούσε επίτηδες ο αντίπαλος. Να πω για το παράλληλο ποδόσφαιρο ή μήπως να πω οτι την ώρα που έπρεπε να σεντράρεις, ψάχνανε όλοι τον Σιμόες.

Όλα αυτά την ώρα που ο ΠΑΟκ έψαχνε μια καλή αντεπίθεση, χωρίς όμως και να καίγεται. Ήταν πολύ κουραστικό το θέαμα, χωρίς ρυθμό, χωρίς φαντασία και χωρίς τελικές ! Ο Οφρυδόπουλος έκανε ό,τι αλλαγές  υπήρχαν και μέχρι και σύστημα άλλαξε, όμως το αποτέλεσμα για τα μάτια μας ήταν πάμφτωχο. Η ΑΕΚ ήταν ανήμπορη. Χωρίς νεύρο και πολύ ευχαριστημένη με την ισοπαλία. Σχεδόν ομοφοβική με το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι το χειρότερο για το μέλλον. Διότι τι θέλει να κάνει στα μπαράζ; Αλλά αυτό δεν είναι δικό μας θέμα. Αυτό είναι θέμα του εγγυητή, που διέλυσε άλλη μία δική του εταιρεία. Κάτι άλλο δεν χρειάζεται να πούμε. Συλλυπητήρια….

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1. Σίγουρα την ομάδα την κατέβασε ο Γιαννίκης κι όχι το γεύμα που κάνανε οι παίκτες. Μόνο έτσι δικαιολογείται η απουσία πάλι του Λεταλέκ, του Μοχαμαντί και του Μάνταλου. Ακόμα και η παρουσία του Σάκχοφ με όσα γίνονται στην πατρίδα του, περίεργη ήταν.

Πήγε όμως το συγκρότημα μας να με διαψεύσει. Διότι για δεκαπέντε λεπτά ήταν καλή. Με την έννοια οτι έπαιξε ένα πολύ δυνατό πρεσάρισμα ψηλά κι έδειξε ότι ήθελε το παιχνίδι. Όμως σαφέστατα είχε κόντρα την ρέντα. Διότι με αυτή την απόδοση, έφαγε δυό πολύ φτηνά γκολ. Το ένα με πέναλτυ κάτω από τα πόδια του τσιντώτα και το άλλο με αυτογκόλ του Βράνιες, αφού είχε προηγηθεί ένα τεράστιος αεροδιάδρομος αριστερά με τον πολύ κακό Χατζησαφί.

Βρέθηκε λοιπόν η ΑΕΚ να χάνει με δυό γκολ διαφορά κι αφού είχε κι αυτή δυό δοκάρια. Φυσικά σε ένα πρώτο μέρος που έβλεπες ότι δεν υπήρχε ξεκάθαρος προσανατολισμός. Διότι ο Γιαννίκης είχε επιλέξει ποδόσφαιρο κατοχής αφήνοντας πολλούς κενούς χώρους, χωρίς όμως να έχει δημιουργικό χαφ στο γήπεδο ενώ στην επίθεση, πιο πολύ ψάχναμε το λάθος του αντιπάλου, παρά την σωστή τελική πάσα για την δημιουργία κάποιας καλής προοπτικής.

Με την δεδομένη λοιπόν προπονητική διδασκαλία αλλά με όλη την ψυχολογία στο ναδίρ, η ΑΕΚ βρέθηκε να τρώει κι άλλο φτηνό γκολ ( σέντρα ρε παιδιά κι άλλο αυτογκόλ του Βράνιες ), και να συντρίβεται για πλάκα. Να μην έχει καμία αμυντική συνοχή και μπροστά να έχει μια βιασύνη, μια φλυαρία κι ένα τρομερό μαλακομπούκωμα. Στην ουσία το παιχνίδι της το έπαιζε ο ΠΑΟ – εκμετάλλευση των κενών χώρων κι αντεπιθέσεις -, που όμως είχε και την εύνοια της μοίρας. Ίσως και δικαίως αφού την νίκη την χρειαζόταν πιο πολύ μαζί με την σούπερ λίγδα που θέλει πιο ενδιαφέροντα μπαράζ.

Φυσικά δεν υπονοώ τίποτα. Λέω το τι είδα. Το πώς μπήκαν τα γκολ και το πόσο παρατημένη είναι η ομάδα. Όλοι έχουν διώξει τον Γιαννίκη κι αυτός ακόμα  κοουτσάρει; Αυτά δεν γίνονται ούτε σε μπουρδέλο που του έχουν αφαιρέσει την άδεια. Όμως δεν του ρίχνω εγώ σήμερα το ανάθεμα, εκτός από την αρχική ενδεκάδα, που πήγε να με διαψεύσει. Διότι πραγματικά όλες οι στιγμές της μπίλιας ήταν εναντίον στην ομάδας μας. Μετά μίλησε το όπου φτωχός κι η μοίρα του.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με δυό δεδομένα : Τις τρεις αλλαγές μας, που ήταν επιβεβλημένες διορθώσεις του εαυτού του Γιαννίκη, και την έλλειψη άγχους εκατέρωθεν. Μόνο παλαβός θα πίστευε οτι κάτι θα άλλαζε στο σκορ. Θα άλλαζε μόνο στο φιλότιμο ίσως και στον ρυθμό. Η ΑΕΚ θα φαινόταν καλύτερη αλλά θα είχε πρόβλημα στην αντεπίθεση του αντιπάλου. Κι εγώ φυσικά πρόβλημα θα είχα, αλλά έπρεπε να δω το παιχνίδι λόγω αυτού του χώρου. Κανονικά, και στο γήπεδο να είσαι, έχεις φύγει.

Πράγματι, τονώθηκε η αριστερή πλευρά μας, που άλλαξε ολόκληρη. Πράγματι ο Αραούχο έκανε κανά δυό τελικές. Όμως ήταν πολύ αργά. Χωρίς δημιουργικό χαφ από πίσω, και με τον ΠΑΟ να δίνει το γήπεδο και να κάνει διαχείριση χώρου και χρόνου, η ομάδα μας έριχνε νερό σε ένα τρύπιο βαρέλι. Διότι δεν είχε πλέον πίστη αλλά ούτε και αποφασιστικότητα. Το έβλεπες στις προσωπικές μονομαχίες. Πού να κοίταγαν; Στον πάγκο; Και πού να ήλπιζαν; Υπήρχε καμιά προσωπικότητα στο τερέν;

Δε λες που υπήρξε κι ο Τσιντώτας και δεν φάγαμε κι άλλα; Αφού έβλεπες οτι ένας αντίπαλος παίκτης εξουδετέρωνε τρεις και τέσσερις δικού μας. Αφού έβλεπες οτι ακόμα κι όταν γινόταν ανάκτηση της μπάλας, η ομάδα δεν πήγαινε σε επίθεση αλλά σε φλύαρο ποδόσφαιρο. Λες και δεν ήταν σίγουροι οτι είχαν την μπάλα. Την γιαγιά μου θύμιζαν οι παίκτες μου, που κάνει έλεγχο στο πατάρι αν τα μασούρια με τα χρήματα υπάρχουν ακόμα και δεν τα έχει φάει ποντικός. Νωθρότητα κι ανασφάλεια, που έφερνε τόσες λάθος τελικές πάσες. Αδούλευτη ομάδα κοινώς.

Εν πάση περιπτώσει, μην λέμε και πολλά. Πιο πτώμα ο πεθαμένος δεν μπορεί να γίνει. Έχεις φάει τρία γκολ σε τριάντα λεπτά, ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΣΤΕΙΑ ΟΜΑΔΑ. Έχεις πάει στην λεωφόρο χωρίς να ξέρεις για τι πράμα παίζεις, αφού ούτε προπονητή έχεις, αλλά ούτε και στόχο. Στα μπαράζ έχεις μπει, γι αυτό το λέω αυτό. Αλλά, ήθελα να ήξερα, εκεί για ποιο λόγο ήθελες να πας; Διότι θέλεις να πας στην Ευρώπη; Γιατί να το κάνεις κι αυτό; Για να εξάγεις την ταλαιπωρία μας και σε άλλους χώρους; Κάτσε ρε παιδί μου εδώ ήσυχα και διάβαζε όλους τους κάργα ηλίθιους που μιλάνε για τον Σάντος. Μην τον χάσετε….

Υγ. Διάβασα οτι ο Μπιελσά έμεινε άνεργος. Γιατί το λέω; Ρε να μην πούμε κι ένα ανέκδοτο; Τόση μαυρίλα περνάμε, μόνο ο εγγυητής θα κάνει πλάκα; Κι εμείς στο ίδιο μοτίβο.

Eνα “κατά λάθος” πρωτάθλημα πήρε η ΑΕΚ και κατόπιν την διέλυσε,σαν playmobile.
Σαν να μην έπρεπε να επαναληφθεί το “λάθος” (το οποίο το υπολόγιζε για “αργότερα”. Το “αργότερα” του Μελισσανίδη είναι φυσικά το “Του Αγίου Πούτσου”)

Ενας Πογιέτ, θα μπορούσε να εξυπηρετήσει κάποιο πλάνο 4ετίας-5ετίας,αλλά κι αυτόν τον έδιωξε (εβαλε τον Σέρβο να πάει νύχτα στο ξενοδοχείο. Σαν ρουφιάνος του Τίτο) Ενας προπονητής κανονικός έλαχε και τον έδιωξε,γιατί απλά είχε απαιτήσεις. Οχι μονο σε προσωπικό επίπεδο αλλα και σε επίπεδο μεταγραφών και μπάτζετ.

Τον σούταρε και γύρισε στην κανονικότητα των μαθητευόμενων μάγων. Ισα-ίσα να κάνουμε καθυστέρηση και να τραβάμε πόρους από την ΠΑΕ και να τους ρίχνουμε στο γήπεδο. Κάτι εσύ,φίλε ΑΕΚτζή, κάτι ο Πατούλης δηλαδή πάλι εσύ φίλε Αθηναίε πολίτη, θα το σηκώσουμε το ριμάδι. Οχι το πρωτάθλημα,αλλά το “Μελισσανίδειο” που προς το παρόν ονομάζεται “Αγία Σοφία”. Είναι σαν τον Χασάν που κατόπιν βαφτίζεται “Ιωάννης”.

Και όσο αφορά στο γήπεδο,καλώς γίνεται. Κανείς δεν λέει “όχι” σε καινούρια πράγματα. Καλό για την τοπική κοινωνία. Για καλές “σέλφι” από οπαδούς.Για μια βόλτα.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας όμως,το-όποιο- γήπεδο,είναι αχρείαστο.
Μου θυμίζει την προσπάθεια του Ρώσσου Κυρατσού που τον δολοφόνησαν στο Ναύπλιο,στην προσπάθειά τους να μπορούν να σουλατσάρουν στο νεόδμητο κρατικό μπουρδέλο οι τοπάρχες κοτζαμπάσιδες,εκπρόσωποι των ξένων επικυρίαρχων βεβαίως, που δρουν κυρίως ως φοροεισπράκτορες για λογαριασμό τους,κρατώντας και μια καλή “μερίδα” για πάρτι τους.

Και κράτος “φτιάξαμε” λοιπόν. Ε και; Κοινωνία έφτιαξες; Πολίτες έφτιαξες; Νοοτροπίες Ευρωπαικές έφτιαξες; Αρχίδια έφτιαξες.Απλά άλλαξε όνομα η “Πύλη” και από “Υψηλή” έγινε “Βρεττανική” και κατόπιν “Αμερικανική”. Χέστίκαμε λοιπόν με τα “νέα” γήπεδα. Τα οποία αυτά μαυσωλεια φτιάχνονται στην-απέλπιδα στην ουσία-προσπάθεια να ικανοποιήσουν κάποια προσωπική ματαιοδοξία.Αλλά από μόνα τους δεν είναι ικανά να “αναβαθμίσουν” κάτι. Και Μέγαρο Μουσικής έχουμε.Για να σουλατσάρουν εκει μέσα κάτι κυράτσες ευκατάστατες και να βολευτούν κάποιοι κομματικοί σόγαμπροι. Και λοιπόν.Εκτιμήθηκε περισσότερο ο Μέντελσον;

Η ΟΥΣΙΑ. Αυτή η ριμάδα είναι που λείπει. Που είναι υπό εξαφάνιση.Σχεδόν από παντού και σε όλα. Σε μια εποχή απόλυτης τρεχάλας η οποία ευνοεί τόσο την ρεμούλα όσο και τους άδειους τενεκέδες. Οταν πρέπει να “τρέξεις” (κανείς δεν σου εξηγει κατά βάση για ΠΟΙΟΝ λόγο ακριβως τρέχεις αλλά πρέπει να τρέξεις) δεν υπάρχουν περιθώρια για “ελιγμους” για “ελέγχους” για “διευκρινίσεις” για “εξακριβώσεις” ,για “συγκρίσεις” και “αναθεωρήσεις”. Απλά “τρέχεις” σαν το κρι-κρί. Η καλύτερα σαν δραπέτης.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον,ένας αυτοαποκαλούμενος “μεγιστάνας” (ακόμα ένας δηλαδή) αποφάσησε να ασχοληθεί με την ανέγερση του “ονείρου” μας (του)
Φυσικά γνωρίζομε ότι είναι από άλλη εποχή φερμένος. Και δεν θα μπορούσε να γίνει πράξη κάτι που προσπαθεί με μέσα του 1980 στο 2020.
“Ειμαστε έτοιμοι να καταπιούμε τις καθυστερήσεις” έλεγε το 2012 πριν πάρει την άδεια. ανέγερσης.Την πήρε και έκτοτε οι καθυστερήσεις κατάπιαν τον Μελισανίδη ο οποίος όπως το πάει είναι πιθανόν να δει τα θυρανοίξια από τον ουρανό δίπλα στον “αγαπούλα”. Δεν ξέρουμε αν προκάμει δηλαδή. Είπαμε να καθυστερήσεις,αλλά όχι κι έτσι. Σε 5 χρόνια φτιάχτηκε ο Παρθενώνας. Και χωρίς ρεύμα. Ελεος. Και κει ρεμουλες θα έγιναν. Αλλα 10 χρόνια για ένα γήπεδο; Τι “τρώει” πια; Ουράνιο;

Τέλος πάντων. Η τελευταία “μπάζα” είναι του Μήτσου, πρωτού αναχωρήσει για τα μπάζα κάποιου νεκροταφείου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία από το να πεθαίνεις πλούσιος. Ακατανόητο.
Αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Στα της ΑΕΚ, λέμε καθαρά ότι χάθηκαν δέκα χρόνια.Ακόμα. Δέκα χρόνια ανυποληψίας. Αυτό εννοώ “χάθηκαν”.Δεν εξαφανιστηκε η ομάδα. (κατα τα “αρδ”άκια: Εδώ είναι.Χτιζει γήπεδο,χτίζει προπονητήριο,συμμετέχει και διεκδικει πρωτάθλήματα…αν δεν είσουν εσυ μεγάλε τι δουλειά θα κάναμε τώρα…σε ευχαριστούμε που μας έσωσες από τον κίνδυνο να κάναμε άλλη δουλειά που θα απαιτούσε προσπάθεια και κοπο.Να εισαι καλά μεγάλε αφέντη. Αφεριμ”)

(Το μεγαλύτερο κατόρθωμα που πιστώνουν οι γλύφτες στον Μελισσανίδη,είναι ότι πλέον “δεν μας ακουμπά κανεις” διαιτητικά. Αλλο ανέκδοτο αυτό.Εχουμε γεμίσει εφαψίες. τόσα χρόνια. Και αν μας (τον)  ακουμπίσουν, έχουμε και γαμώ τους δικηγόρους. Η ΑΕΚ φίλοι μου καλοί,δεν έγινε ΑΕΚ γιατί “δεν την αδικούσαν” αλλά γιατί αγωνιστικά μαζί με τον αντίπαλο στο χόρτο γαμούσε και τον διαιτητή. Αν δεν κάνω λάθος. Τι παριστάνετε; Τους προστάτες; Κωλόμπαρο είμαστε και δεν το ξέρω; Τι είναι η ΑΕΚ; Η “24χρονη” που δεν έβρισκε την έξοδο από τη σουίτα της κόκα-κόλα;)

Ναι, δεν εξαφανίστηκε. λοιπόν η ΑΕΚ.  Οχι γιατί την “έσωσε” κάποιος,αλλά γιατί πολύ απλά υπάρχουν οπαδοί,υποστηρικτές, “υλικό” δηλαδή που δεν επιτρέπει την εξαφάνιση.
Μονο ο Κοπερφιλντ εξαφανιζει αεροπλάνα και αγάλματα. Οταν ένα μέγεθος στέκεται μπροστά σου-εν προκειμένω το μέγεθος “ΑΕΚ” δεν εξαφανίζεται. Ούτε “σώζεται”. Αλλο τι λένε οι κατουρημένες ποδιές των στρατευμένων sites.
Μπορεί όμως κάλλιστα το “μέγεθος” αυτό, να μετατραπεί σε “μουσείο”. (όπως η κανονική Αγία Σοφία ένα πράγμα .Δεν είναι πλέον εκκλησία.Δεν επιτελεί τον σκοπό της. Απλά είναι επισκέψιμος χώρος).

Αυτό είναι και η ΑΕΚ,εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν πρωταγωνιστεί. Δεν απαιτεί.Δεν επιζητά κορυφές,όπως ορίζει και το δικέφαλο έμβλημα. Απλα συμμετέχει κάπου. Απλά είναι στο ράτζο του διαδρόμου. Απέφυγε τον “θανατο” αφού την “‘έσωσαν” πάμπολοι…αλλά από τα τραύματα και τις ουλές των απανωτών εγχειρήσεων των επίδοξων “Μπάρναρντ” ,εχει μεινει καταής και περνούν οι επισκέπτες και μονολογούν: Την κακομοίρα τί περασε.Ευτυχως που βρέθηκαν ‘κείνοι οι γιατροί και ‘σώθει.

Ο Μελισανίδης, τώρα,εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή,την πάει βόλτα με το αμαξίδιο στο πάρκο. Την αναγνωρίζουν πολλοί. Και τις σφιγγουν το μαραμένο χέρι.
-“Κουράγιο κυρά μου”. Θα πας και στο καινούριο σου σπίτι”.
Μπορει να μην εισαι για παντριά πια,αλλά δεν είσαι και για πέταμα.
Θα ερχόμαστε να σου κάνουμε παρέα. Θα αφήνουμε τον οβολό μας για να πληρωθούν οι γιατροί και οι θεραπευτές. Απο κει. Από τα κίτρινα καθίσματα. Μαζί θα φωνάζουμε “Ολοι στο ναό,έχουν για θεό τον Δικέφαλο”.Ο οποίος θα είναι ένα εκπαιδευμένο όρνεο που θα περιφέρεται αναζητώντας το χέρι του εκπαιδευτή και το κομμάτι κρέας που κρατά.

Φερμένη απ’την Ανατολή, μύριζε μπαχάρι. Δεν “υπόσχονταν”. Δεν είχε αναγκη να “τάξει” κάτι. Στεκόσουν δίπλα της και ταξίδευες.
Σήμερα,απλά  ζητάς το ξερό αποτέλεσμα. Ούτε καν αυτό δεν φέρνουν.

Αν δεν  σου επιτρέπουν Μήτσο, να σου φτιάξουμε όλοι μαζί μια συστατική επιστολή, όπου θα διαβεβαιώνουμε τους διώκτες ότι “ο Μήτσος είναι καλό παιδί,απλά κακόπεσε.Δηλαδή παράπεσε ανάμεσα στα άπλυτα. Μη τον βάζετε για πλύση στους 60 γιατί ξεθωριάζει.Δεν είναι δα και πορφύρα.

Αφήστε τον να πάρει το ρίσκο να πάρει δυο χαφ,έναν κεντρικό αμυντικό,ένα αριστερό μπακ και έναν προπονητή.Δεν είναι κακός.Απλά κάνει κακές παρέες.Δώστε του την ευκαιρία να παρει δυό χαφ. Εστω ένα. Ενα χαφ. Τι ψυχη έχει ένα χαφ. Εναν κανονικό  προπονητή έστω. Χωρίς χαφ. Αχαφο.

Δεν θα αποτολμίσει να πάρει πρωτάθλημα χωρίς τον Σαμαρά. Το εγγυώμαστε εμείς. Στην ανάγκη,θα κάμει στην άκρη. Να το πάρει  ο”Πατουλίδης” του Πειραιά. Αλλά πάρε βρε συ ενα δυο χαφ και έναν προπονητή της προκοπής. Δεν θα σε βάλουν φυλακή γι αυτό.Αν μπεις, θα ειναι για άλλους λόγους.

Δεν είναι το ότι τα όνειρα δεν έγιναν πραγματικότητα. Αυτό αντέχεται. Είναι το ότι η πραγματικότητα έγινε μακρυνό όνειρο. Οτι οι παιδικές αγάπες έγιναν στάχτη. Αιθέρας.Αερικό. Και η φανέλα “επένδυση” ορισμένων αεριτζίδων.Και οι αναμνησεις έγιναν “βάση δεδομένων”.Το φτερούγισμα έγινε drone. Και δικαιολογία για εισβολή στον απάτητο χώρο της συγκίνησης.

Ως παιδί, η ΑΕΚ ήταν συνώνυμο της ανάσας.Είναι εκεινη η διαολεμένη περίοδος όπου τίποτα δεν είναι “συνειδητοποιημενο”. Η “συνειδητοποίηση” είναι η απαρχή του γκρεμίσματος του ονείρου.

Ζεις την πραγματικότητα ως όνειρο. Και δεν “έχεις” όνειρα.Εισαι σε όνειρο.Είσαι όνειρο.Κατόπιν αρχίζεις να πατάς χάμω,στο χώμα.Αρχιζει η προσγείωση. Η “Κάθοδος”. Το Ξύπνημα.
Επιστρέφεις ασθμάιθνως στην παλιά αμμμουδιά που είχες στοιβάξει τα κάστρα και δεν υπάρχει ΄τιποτα.Τα μυστικά δρομάκια στο δάσος,έγιναν “επίσημα μονοπάτια”.
Και ο παιδικός έρωτας,έγινε μια “κατίνα” που παλεύει να τα βγάλει πέρα “χωρισμένη με δυο παιδιά”. Οταν “ξέρεις”, παύει το όνειρο…Απλά ζείς.

Ετσι και δω,στην περίπτωσή μας, λέμε:  ” Πάρε δύο χαφ, βάλε και έναν κανονικό προπονητή στον πάγκο και άσε μας ήσυχους να βαυκαλιζόμαστε”. Τόσο δύσκολο είναι πια; Εντάξει. Ανάσταση ονείρων δεν γίνεται. Δεκτόν. Ουδείς απαίτησε κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε διαχείρηση της στείρας πραγματικότητας; Ούτε πρακτικές λύσεις,δοκιμασμένες; Ούτε αυτό βρε σκερβελέδες εκεί μέσα;

Ο τσακωμένος με την πραγματικότητα, λέγεται “ονειροπόλος”. Ο τσακωμένος με το όνειρο πως λέγεται; “ρεαλιστής”;  Μήπως λέγεται ληστής;   Που πιστεύει ότι επειδή στέκεται “εκ δεξιών”, θα σωθεί.

Γεύμα συσπείρωσης οι παίκτες; Το έχετε ξανακούσει σε κάποια άλλη εταιρεία; Μην είμαστε και υπερβολικοί, ε;  Αφού δεν βοηθιούνται από πουθενά, τι να κάνουν κι οι παίκτες; Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί δεν βάλανε αμυντικό χαφ σήμερα, αλλά οψόμεθα.

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 για να παίξει τελικό με τα Γιάννινα. Θέλουν κι Ευρώπη τα παιδιά…Τα οποία παιδιά είχαν να αντιμετωπίσουν το εξής διαβολικό σύστημα κάποιου Μεταξά : Όλοι πίσω σε μαζική άμυνα και μπροστά ένας καλός παίκτης, που λέγεται Περέα. Που παραλίγο να κάνει την ζημιά στην αρχή, αλλά ευτυχώς υπήρξε ο Τσιντώτας κι ένα σφίξιμο στον προσαγωγό του, οπότε ησυχάσαμε. Αυτό μεταφράστηκε οτι η ομάδα αμύνθηκε καλύτερα, αλλά δεν βαριέσαι τώρα.

Τι κάναμε εμείς; Με φαινομενικά καλύτερο τον Ρότα κι αρκετά σταθερούς τους Σιμάνσκι και Σάκχοφ ( δεν χρειάστηκε πράγματι το αμυντικό χαφ, αλλά ο Λεταλέκ με την κάθετη πάσα θα ήταν κι αυτός μια χαρά ), σπρώχναμε την μπάλα μπροστά περιμένοντας κάποια έμπνευση από τους επιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως παίζανε σε τραγικά μικρούς χώρους, φουλ μαρκαρισμένοι και στην ουσία κουτούλαγαν με τους αμυντικούς του αντιπάλου. Κάποιες βέβαια προϋποθέσεις ευκαιριών γίνανε αλλά δεν είχαν κατάληξη το γκολ.

Από ένα σημείο και μετά η ΑΕΚ έγινε τρομερά προβλέψιμη. Η μπάλα θα έβγαινε κάπου στα πλάγια και θα γινόταν κάποια σέντρα. Μπορούσε να παίξει αλλιώς; Όχι βέβαια. Αφού η ομάδα δεν έχει χαφ…Τι να παίξει; Αυτό μπορούσε, κι αυτό έπαιζε. Αποκτούσε με άνεση την κατοχή της μπάλας στο κέντρο, κράταγε την μπάλα και την γύρναγε υπομονετικά γύρω γύρω από την περιοχή του ΠΑΣ. Περιμένοντας να γίνει κάποιο αμυντικό λάθος. Μην ξεχνάμε οτι και σήμερα ο Τσούμπερ ήταν για τα πανηγύρια.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, μας έκανε να ψιλοβαρεθούμε.  Δυό τελικές εκατέρωθεν είχε στην πολύ αρχή του. Μετά ήταν μια σούπα, που δεν είχες και περιέργεια για την γεύση. Μόνο αν γινόταν καμιά σουτάρα μακρινή ή αν τρώγαμε κάποια αντεπίθεση με όλους τους χώρους που είχαμε ανοιχτούς ( σωστά καλυμμένους όμως ). Φώναζε πλέον η αλλαγή του Τσούμπερ με τον Μάνταλο χωρίς αλλαγή θέσης του Μαροκινού. Φώναζε βέβαια οτι κι ο Γιαννίκης δεν έχει διδάξει αυτό το ποδόσφαιρο κατοχής. Φώναζε οτι η σχολή της Κολωνίας ( κι ο Μεταξάς από εκεί είναι ) διδάσκει χοντρό κατενάτσιο και μπροστά ό,τι βγει. ανάλογα με το τι παίκτη έχεις ( μακάρι νά έχεις τον Μέσι δηλαδή ή τον Σοάρες ). Γαμώ τις σχολές…

Ίδιο σκηνικό είχαμε στο δεύτερο μέρος. Μηδέν χώροι, ασφυκτικά μαρκαρίσματα από πλευράς αντιπάλου που πέρασε νομίζω δυό φορές την σέντρα στο μισάωρο. Φυσικά η εύκολη ανάκτηση της μπάλας από εμάς που καταγράφεται σαν καλή αμυντική λειτουργία ( ο αντίπαλος απλά δεν έκανε επιθέσεις ) οδηγούσε σε μια φλύαρη επιθετική οργάνωση. Όμως υπήρχε η υπομονή και το πλάνο ήταν σαφώς οργανωμένο. Κακό θέαμα για εμάς αλλά δεν τρέχει κάτι. Η σχολή της Κολωνίας ξέρει περισσότερα.

Όμως ο δικός μας απόφοιτος έκανε τελικά την αλλαγή που έγραφα από το πρώτο μέρος : Μπήκε ο Μάνταλος στην θέση του Ελβετού ( δικαιώθηκε που έστειλε τον Άμραμπαντ στα πλάγια ) και μάλιστα σκόραρε. Σε μια καρμπόν κλασσική επίθεση μας από τα δεξιά και στην καλύτερη σέντρα του Ρότα, που ξαναλέω ήταν ο κορυφαίος σήμερα μαζί με τον Σιμάνσκι. Κι αυτό το γκολ φάνηκε οτι ξεκλείδωσε την κατάσταση της μαζικής άμυνας του ΠΑΣ. Λίγοι παραπάνω χώροι θα δημιουργούνταν.Αν βέβαια τους θέλαμε πιο πολύ από το σκορ, κι αν βέβαια είχε το κουράγιο το καφενείο των Ιωαννίνων.

Τίποτα από τα δύο δεν έγινε. Το παιχνίδι είχε πάρει την ρότα του δικαιώνοντας το γεύμα των παικτών εν όψει αυτού του τελικού. Μάλιστα σε μια καραμπόλα, βάλαμε και δεύτερο γκολ τελειώνοντας και την σεπτή τελετή, που είχε κι ένα επιμύθιο : Ακόμα κι ο Μάνταλος όταν μπαίνει – ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΧΑΦ – τακτοποιείται η κατάσταση. Σκέψου νάχες και κανονικότατα χαφ δηλαδή, με στημένο ή με μακρινό σουτ για κάποια κλειστή άμυνα.

Οπότε συγχαρητήρια για την νίκη και για την προσπάθεια σήμερα, που θα μας αγχώσει λιγάκι παραπάνω στην συνέχεια των μπαράζ, αφού ο εγγυητής θέλει και Ευρώπη. Αφού δεν πάει αυτός, ας πάει η ομάδα τουλάχιστον….

Άλλη μια χαμένη σαιζόν. Πίκρα, κλάμα και γενικά κιτρινόμαυρο προσφυγικό δάκρυ. Κυρίως για εκείνους που πίστεψαν και πήγαν να πάρουν διαρκείας. Μην χάσουν την απόλυτη μπούρδα. Όχι τόσο της ΑΕΚ. Του ποδοσφαίρου γενικώς. Έτσι όπως το έχουν καταντήσει οι χαρτογιακάδες που το διοικούν. Με τα var και τις αηδίες. Φαντάσου νάσαι στο γήπεδο και να μην ξέρεις αν πρέπει να πανηγυρίσεις ή να λυπηθείς ή ό,τι άλλο σου κάνουν μπροστά στα μάτια σου. Πόσο μαλάκα σε θεωρούν πλέον.

Και να το έχεις αυτό από τη μια – εντάξει μπορεί να είσαι τυχερός και για κάποιο παιχνίδι να μην τύχει αμφισβητούμενη φάση – κι από την άλλη να σπεύδεις να δεις την ΑΕΚ του εγγυητή στο ΟΑΚΑ. Λες και δεν θα βρεις εισιτήρια όπου θες κι όποτε θες. Δηλαδή ούτε υπάλληλος του εγγυητή να ήσουν. Κάτσε ρε μαλάκα να δεις το προϊόν πρώτα. Δες τι θα σου βγάλει η Colgate και μετά πήγαινε να το πάρεις. Εκεί θα είναι στα ράφια. Είναι ανάγκη να το προπληρώσεις;

Τι είπες; Το έκανες για να καβατζώσεις διαρκείας στην Φιλαδέλφεια; Γιατί, εγώ που δεν έχω αγοράσει διαρκείας, λες να μην βρω στην Σοφία την Αγία; Άμα γίνει μεταβίβαση της εταιρείας, λες ο καινούργιος να δεσμευτεί στον εγγυητή ότι θα λάβει υπ΄ όψιν του τα προηγούμενα διαρκείας; Ξέρεις σε τι τιμές θα είναι τα καινούργια; Ξέρεις εσύ αν θα έχεις λεφτά να δώσεις; Σιγά τα καβατζώματα που έκανες με τον εγγυητή. Κι άντε και καβάτζωσες. Ξέρεις τι ομάδα θα υπάρχει; Στο γήπεδο θα πηγαίνεις για να βλέπεις τι; Το χόρτο; Τα καθίσματα ή μήπως την Δεκελείας; Πήγαινε μια καθημερινή, πάρε το οργανωμένο τουρ που θα υπάρχει και ξεκαύλωσε με το γήπεδο. Που πάντα θα υπάρχει ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΠΑΛΑ. Το ξέχασες;

Και ψάχνουν όλοι τώρα να βρουν, τις πταίει. Κανά μήνα πριν, όλα πήγαιναν ρολόι. Αίφνις, να φύγουν όλοι, διότι όλοι φταίνε. Ευτυχώς που γράφουμε εδώ, ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ, και τα έχουμε επισημάνει πιο έγκαιρα και από τον εγκαίρως. Διότι μπορείς να βγεις κι από τα ρούχα σου με όλες αυτές τις μπαρούφες που γράφονται ακόμα και σήμερα.

Κάτσε και δες : Κετσετζόγλου σήμερα : <<…το είχα επισημάνει εγκαίρως, κι ευτυχώς τα γραπτά μένουν…>>Τι είχε επισημάνει δεν έχει καμία σημασία. Κάποια εγγυητική αμπελοφιλοσοφία θα ήταν, το δίχως άλλο. Εγώ με τα μάτια μου είχα διαβάσει τα εξής μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ : <<…να μείνει η ΑΕΚ προσηλωμένη στο πλάνο του Γιαννίκη…>>. Σήμερα; Απλά δεν κάνει. Τι είχαμε γράψει εδώ, κι εγώ κι ο Χρήστος, μετά την ανανέωση Γιαννίκη; <<…Ο Γιαννίκης σε ένα μήνα θα έχει φύγει…>>. Εύκολα μπορεί να γίνει σύγκριση γραπτών, όπως και μια αναδρομή στα δικά μου γραπτά από πέρσι : <<…πάρτε δυό χαφ…>>. Άσε δε το σημερινό : << …θα κερδίσουμε τα Γιάννινα…; >>. Δηλαδή τι έβλεπε τότε κι έγραφε τις παπαριές του;

Να πούμε λοιπόν τι φταίει ( το ποιος έχει ήδη γίνει δημόσια παραδοχή ). Φταίει ότι η ομάδα δεν έχει προπονητή και φυσικά δεν έχει δυό χαφάρες. Φυσικά μπορείς να μιλήσεις για στελέχη και λοιπές άλλες αρλούμπες, όμως τον εγγυητή τον ξέρουμε ( <<..σε θέλω σημαιοφόρο της άμυνας στην Αγία Σοφιά …>>, αυτά δεν λέγονται ούτε σε παιδάκι του  νηπιαγωγείου ). Δεν μας πολυνοιάζουν αυτά. Ούτως ή άλλως για μπουρδέλα εταιρείες μιλάμε σε ένα χώρο μπουρδέλο. Φαντάσου ότι η ΑΕΚ είναι τρίτη ακόμα.  Και με Γιαννίκη μάλιστα. Δηλαδή κάποιον που απλά ΔΕΝ είναι προπονητής.

Και κοιτάω τις κινήσεις σήμερα. Τώρα έχουμε κρεμαστεί όλοι στην απόφαση του Σάντος. Ίδια τακτική με τον χαφ δηλαδή. Βρήκαμε έναν και τον κοιτάμε, και του μιλάμε και τον περιμένουμε ( ασχέτως αν πιστεύω βέβαια ότι δεν μπορεί να έρθει κάποιος τώρα με τον κίνδυνο των διασυρμών, που κι αυτό το είχα γράψει στην ροή των κριτικών, θεωρώντας ότι οι διασυρμοί δεν ήταν του ΟΣΦΠ και του ΠΑΟΚ, αλλά τα καφενεία που έπρεπε να είμαστε τα αφεντικά ).

Αν όλα αυτά δεν είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, τότε περιμένω κάποιον να μου πει τι είναι.