…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 επιτέλους. Κατέβηκε όμως με σοβαρότητα και με διάθεση για να επικρατήσει. Αυτό φαινόταν στο γήπεδο τουλάχιστον στο πρώτο τέταρτο, όπου κυριάρχησε στο γήπεδο και σκόραρε κι ένα γρήγορο γκολ. Το κύριο στοιχείο της σε αυτό το διάστημα ήταν το επιθετικό της πρεσάρισμα, το άριστο στήσιμο της στον χώρο του κέντρου και η ηγετική εμφάνιση του Κριχιόβιακ, που ήταν και ο σκόρερ.

Στο επόμενο τέταρτο του πρώτου μέρους, η ΑΕΚ οπισθοχώρησε δίνοντας το γήπεδο στον αντίπαλο και ψάχνοντας κάποια αντεπίθεση. Δεν τα πήγε πολύ καλά θα έλεγα, αφού μάλλον έδωσε πιο πολύ από το κανονικό ζωτικό χώρο. Και πράγματι ο ΠΑΣ ισοφάρισε αλλά το var του ακύρωσε το γκολ. Στο διάστημα αυτό είχαμε κι εμείς κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

Τέλος ήρθαμε στο τελευταίο τμήμα του πρώτου μέρους, όπου η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο ξανά. Έπνιξε τον αντίπαλο στον χώρο του κέντρου, έβγαινε και από τον άξονα και από τα πλάγια, συνολικά πήρε την κατοχή της μπάλας σε όλο το πρώτο μέρος, και πάτησε περιοχή μπόλικες φορές. Μπορεί να μην είχε σε σπουδαία μέρα τον Αραούχο ή τον Τσούμπερ, όμως οι υπόλοιποι ήταν αρκετά καλοί και κυρίως ξέρανε πού να πάνε στο γήπεδο. Η επισφράγιση ήταν ένα δεύτερο γκολ με τον Ρότα, σπουδαίο γκολ σε εκτέλεση αλλά κυρίως προϊόν ομαδικής προσπάθειας.

Γενικά το πρώτο μέρος ήταν πολύ ευχάριστο με πολύ τρέξιμο και αρκετές τελικές. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε και το θέαμα ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και ο αντίπαλος, που είτε ήθελε είτε αναγκάστηκε λόγω του γρήγορου γκολ, ξεδιπλώνοντας τις τεχνικές του αρετές. Η ΑΕΚ συνολικά ήταν πολύ καλύτερη και ήξερε να αλλάζει τον ρυθμό και να δημιουργεί αμυντική υπεροπλία αλλά και φάσεις επιθετικές. Είχε μια μικρή κάλυψη από την διαιτησία σε κάποια μαρκαρίσματα που σήκωναν κάρτα, αλλά κι αυτό μέρους του παιχνιδιού, όπως άλλωστε και οι κινήσεις οι προεδρικές. Κορυφαίος ήταν ο Κριχιόβιακ, που δέσποζε στο κέντρο ζητώντας την πρώτη μπάλα, και αλλάζοντας το κατέβασμα της μπάλας με τις μακρινές του πάσες.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς κατώτερο του πρώτου όσο αναφορά το θέαμα. Όμως ήταν ανώτερο στην αγωνία για την διακύμανση του σκορ. Μπορεί να είχαμε το προεδρικό μάτιασμα από την μία, αλλά είχαμε και τις εντελώς λάθος επιλογές του Οφρυδόπουλου. Μην τα πολυλογούμε. Ο αντίπαλος μείωσε το σκορ πολύ γρήγορα, κι εκεί που περίμενες ( λέμε τώρα…) καταιγισμό, ο ΠΑΣ απλά έσβησε και η ΑΕΚ βρήκε τρίτο γκολ στην πρώτη τελική.

Τα πάντα φαινόντουσαν τακτοποιημένα με τον Μήτογλου και τον Μάνταλο να έρχονται στους διακριθέντες, όμως ο προπονητής μας άρχισε πειραματισμούς. Δεν έφτανε που χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Στάνκοβιτς, έριξε μέσα τον Σιμόες, γύρισε το σύστημα σε 3-5-2, έδωσε φανέλα στον ανάπηρο σήμερα Καρίμ και τα έκανε μαντάρα. Η ομάδα αποδιοργανώθηκε πλήρως στα πάντα, ούτε να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί μπορούσε και γενικά είδαμε μια εικόνα ομάδας που μόνο μιλημένα θα κράταγε το σκορ. Με τρία στόπερ και ο αντίπαλος να σκοράρει με κεφαλιά; Ούτε στο νηπιαγωγείο.

Εν πάση περιπτώσει μην επιμένουμε σε αυτά. Αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε, σε ένα παιχνίδι που αν δεν υπολογίσεις το παρασκήνιο, τότε μπορείς να μιλήσεις για την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Μια ομορφιά που προκύπτει από τα αμέτρητα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν στο δεύτερο μέρος και από τις παιδικές αντιδράσεις των δύο τελικών αμυνών. Επίσης την αδυναμία της ΑΕΚ να ελέγξει τον ρυθμό και το κράτημα της μπάλας σε ένα γήπεδο, που δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα λόγω της βροχής, ενώ ο ΠΑΣ δεν χρησιμοποίησε τα όπλα του που είναι οι μακρινές μπαλιές.

Όμως μπορούμε στιγμιαία να πούμε ότι τα παιδιά τα κατάφεραν κι ότι κι εμείς θα πάμε για Πάσχα όχι τόσο πολύ μαυρισμένοι. Τελευταίο χαρτί ήταν σήμερα  για την Ευρώπη, όπως και να το κάνεις. Που βέβαια δεν ξέρω τι δουλειά έχουμε εκεί, αλλά ας μην ασχοληθώ τώρα με αυτήν την λεπτομέρεια. Πιο πολύ με απασχολεί η πλάκα παίκτης που λέγεται Γκαρσία, που πιάνει μια σοβαρή θέση στην ομάδα μας. Όπως και ο προπονητής που θα έρθει, και που οι πληροφορίες μου μιλάνε για πολύ σοβαρή κατάσταση. Ας ευχηθούμε λοιπόν στο ρόστερ και στο τεχνικό τημ, καλό Πάσχα. Εμείς έχουμε να τα ξαναπούμε…

Στην Κίνα, μπορείς να πεθάνεις από εργασιακή εξάντληση αν θες. ‘Η από εξαθλίωση.Η αυτοκτονώντας από απελπισία.Η από περιβαλλοντική μόλυνση αν γουστάρεις. Ελέυθερα. Διάλεξε.
Αλλά όχι όμως από κρυολόγημα. Γι αυτό και οι Αρχές εργάζονται πυρετωδώς και εντατικά,παίρνουν όλα τα “απαραίτητα” μέτρα ώστε να σιγουρευτούν ότι όλοι οι θάνατοι των πολιτών θα είναι εξαιτίας τους και όχι λόγο κάποιας κωλογρίπης.
Ορθόν. Οσο νά’ναι,είναι θέμα εγωϊσμού.

Και τα καταφέρνουν περίφημα.Σε δύο χρόνια,στην πόλη-κόμβο,στην Σαγκάι,-όπου και παίρνονται προσφάτως τα λαϊκά μέτρα zero covid- έχουν πεθάνει 6 άνθρωποι. 25 εκατομμύρια άνθρωποι, 6 νεκροί σε δύο χρόνια.Κι όμως. Και αυτοί οι έξη θεωρούνται αστοχία. Δεν θελουν ούτε έναν να φύγει από γρίπη
Εϊναι δυνατόν κύριε, να σου προσφέρουμε τόσες εναλλακτικές και εσύ να κινδυνεύεις να “φύγεις” απο φτάρνισμα; Εϊναι δυνατόν να υπάρχει ολόκληρη γκάμα αιτιών,και συ να κινδυνευείς να πεθάνεις από κρυολόγημα; Ε, του πούστη πια.
Αχάριστοι άνθρωποι.

Και γενικά,σε αρκετές,πάμπολλες δηλαδή χώρες και μάλιστα “Δυτικές”,κάνουν ότι μπορούν. Εχουν δοκιμάσει αρκετούς τρόπους,αλλά δεν είναι δυνατόν ακόμα να διαλυθούν. Μάλλον ο Καπιταλισμός έχει πολύ πιο βαθιά λαικα ριζώματα από ότι υπολόγιζαν. Τι πολέμους σκαρφίστικαν.Τί πανδημίεςΤι αυτοκαταστροφικά λοκντάουν.Τι οικονομικοί αυτοαποκλεισμοί Τι “κυρώσεις” και αυτοπυροβολισμούς στα πόδια. Τι εκτινάξεις των πάντων.Τι απειλές για “το τέλος του κόσμου”. Τι αυτοτιμωρίες.
Χαμπάρι δεν παίρνει ο πούστης. Στέκεται όρθιος.
Μαζεύονται σε φόρα και σε συνέδρια. Συσκέπτονται ώρες,μέρες ολόκληρες. Με μαυρους κύκλους κάτω απο τα μάτια,δεκάδες αρχηγοί κρατών,προσπαθούν να “λύσουν” το πρόβλημα: Πως να διαλύσει την χώρα του έκαστος.Πως; Πέφτουν ιδέες. Ενας-ένας,μια-μια;Ολες μαζί; “Σε “μπλοκ” ανά ήπειρο; Πως; Δεν είναι και εύκολο.Εχεις δοκιμάσει να ρίξεις γιαπί; Και μάλιστα τσιμεντένιο; Θα σου φύγει ο “πάτος”.

Φαίνεται οτι παραέπιασε το δέντρο.Και οι ρίζες έχουν τυλιχτεί παντού γύρω. Και πολλοι “τυλιγμένοι” αρνούνται να το ρίξουν,παρόλο που συμμετέχουν στο έργο. Φαγωμάρα και τσακωμοί μεταξύ των “εργολάβων” που έχουν αναλάβει το πολυπλοκο και πολυδάιδαλο έργο.
Εδώ ένα Ελληνικό και προσπαθούν να το ρίξουν 10 χρόνια.
Φαντάσου τώρα ολόκληρο οικονομικοκοινωνικό οικοδόμημα δεκαετιών. 100 και 200 ετών. Σαν πλάτανος.

Ποτισε γερά ο κομμουνισμός τον καπιταλισμό,τον θέριεψε και τώρα που θέλει να ψηλώσει τη μάντρα,μάλλον τον εμποδίζουν τα πελώρια κλαδιά. Το δέντρο δεν πέφτει εύκολα.
Μάλλον ο καπιταλισμός είναι ο κομμμουνισμός του Δυτικού μικροαστού. Ετσι είναι. Οταν μεγαλώσεις με άλλο πατέρα ,αυτόν θα αναγνωρίζεις ως τέτοιο. Ασχετα ποιος σε γέννησε.

Εχει κολλήσει το πράγμα. Πρέπει να μπουν μπροστά μεγαλύτερα μέσα. Κάποια “εξωγήινη επίσκεψη”. Κάποιος υπερμεγέθης κομήτης που καταφθάνει απειλητικά…. Κάτι άλλο τέλος πάντων.
Καθυστερούν πολύ και το “λύκος στα πρόβατα” δεν πιάνει πάνω από φορές ως γνωστόν.Και έτσι άλλάζουν τα ζώα. Η προσθέτουν κι άλλα. Εφεραν απειλητική “αρκούδα”. Επίσης και έναν τρομερό “δράκο”. Ολόκληρο ζωολογικό κήπο κουβάλησαν.Τίποτα. Χαμπάρι.

Θα ζει με κομμουνιστικά μέτρα αλλά με καπιταλιστικό τρόπο.
Δε πα να του πάρεις τα πάντα.Αυτός θα τρώει τη μαγειρεμένη γαλότσα με μαχαιροπίρουνο. Θα ψωνίζει τα τελευταία,αλλά θα έχει Netflix. Θα τον κλείνουν μέσα,αλλά θα κοιτά τον κόσμΟ από το τηλεοπτικά παράθυρα. Θα του δείχνουν “το τέλος του κόσμου” και κεινος θα ασχολέιται με τις “Πισπιρίγκου”. ή με άλλα χολιγουντιανά καμώματα.
Θα πεινάει,αλλα θα πεινά με τρόπο. Καπιταλιστικά. Αλλο πράγμα να σου λείπει το αρνί και άλλο να σου λείπουν και οι πατάτες. Εχει μια διαφορά όσο να΄ναι.
(δεν έχεις ακούσει για την “ευεργετική πείνα” που οδηγεί στην ανάπτυξη;)
Ενας Δυτικός Σεραφίνο.

Κι όμως σύντροφοι. Με βάση την τεράστια οικονομική επιφάνεια του εγγυητή και με βάση οτι είναι απασχολημένος με χιλιάδες δουλειές, ο μέλλων συμπέθερος του, γιατρός το επάγγελμα, του έδωσε την χρυσή λύση : Να μην κουράζεται να φτιάξει εταιρεία και κατ’ επέκταση ομάδα. Να μην ασχολείται με το ψάξιμο των στελεχών ή με την πηγμαλοσύνη του να δημιουργήσει στελέχη. Να πάει κατ’ ευθείαν στην πηγή να πάρει το νερό και να μην κουράζεται να το περιμένει καθώς κατεβαίνει στην κοίτη του ποταμού.

Άλλωστε ο συμπέθερος δεν μπορεί να μιλάει για ιατρικά θέματα ακόμα και τη νύχτα που συναντιέται για να κανονίσει τις λεπτομέρειες του γάμου των παιδιών. Οπότε μπαίνει και στα θέματα ευθύνης του εγγυητή για να του απαλύνει τον πόνο. Και να τον κολακεύει κιόλας, αφού άλλωστε ήταν ιδέα του εγγυητή παλιακή : Γιατί δεν αγοράζει ολόκληρη την Μπαρτσελόνα;

Και δεν κάνουμε τώρα πλακίτσες. Όλη η φιλοσοφία του συμπέθερου βρίσκεται στην λέξη ” ολόκληρη “. Διότι ο εγγυητής όταν είχε αμολήσει την κουβέντα αυτή, απειλούσε προπονητή και παίκτες. Που καμία σημασία δεν έχει οτι αυτός τους είχε προσλάβει. Αλλού είναι η ουσία μας. Οτι ο συμπέθερος πλέον, προσπάθησε να του διευρύνει την σκέψη : Να μην αγοράσει μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή της Μπαρτσελόνα, αλλά ολόκληρο το εταιρικό σύστημα της συμπαθούς ομάδας της Καταλονίας. Τα στελέχη της σε όλα τα επίπεδα δηλαδή, ίσως με εξαίρεση το οικονομικό τμήμα αφού το δικό μας είναι κι επιφορτισμένο και με άλλα βιβλία από άλλες δραστηριότητες. Να μην  κολλάμε όμως σε αυτά. Άλλωστε μια εταιρεία ποτέ δεν οφείλει την πρόοδο της στο οικονομικό τμήμα. Κι άλλωστε έχουμε πολλούς καλούς οικονομολόγους στην Ελλάδα. Η ΑΕΚ δεν υστερεί στο λογιστήριο της εξ άλλου.

Είναι γεγονός οτι η πρόταση αυτή, δεν εξέπληξε τον μεγιστάνα. Οι παλιές σκέψεις του που βρίσκουν δικαίωση ακόμα κι από γιατρούς, είναι άλλο ένα βήμα προς τον κολοφώνα της δόξης. Πλέον υποκλίνονται και σοβαρότατοι επιστήμονες. Αλλά τι να ξέρουν από εμπόριο και οικονομικά άνθρωποι που λαπαροσκοπούν; Πού να πάει το μυαλό τους οτι ο μεγιστάνας, πράγματι  περίμενε να πέσει λίγο η τιμή της Μπαρτσελόνα για να την αγοράσει, αλλά όχι τόσο πολύ. Όχι και να πάει στην εντελώς ξεφτίλα. Τι είναι η Μπαρτσελόνα; ΑΕΚ στην τρίτη εθνική; Ή αγοράζουμε κάτι, έστω και πιο φθηνά, ή δεν κάνουμε κίνηση για να μην δημιουργήσουμε και άσχημες εντυπώσεις στους λοιπούς πλούσιους του κλάδου μας. Τι άραγε να έλεγε ο εγκεφαλοπαθών καπετάνιος;

Και είμαι υποχρεωμένος να αποκαλύψω οτι στο μυαλό του μεγιστάνα, πλέον υπάρχει άλλη ιδέα : Να αγοράσει την Λίβερπουλ. Πιστεύει οτι κάποια στιγμή θα πέσει κι αυτής η τιμή, για να έχει και κάποια απόδοση η επένδυση του,  και θα βρει την ευκαιρία να την εγκαταστήσει στην Αγιά Σοφιά. Ναι σύντροφοι. Η Λίβερπουλ αδικείται που παίζει στο Άμφιλντ. Πόσους εξ άλλου ευρωπαϊκούς τελικούς έχει φιλοξενήσει αυτό το γήπεδο; Ενώ η Αγιά Σοφιά, με το καλημέρα θα υποδεχτεί τελικό conference. Και να αποκαλύψω κι άλλο ένα : Μετά τον Ρούντι Γκαρσία, μιλάει ο μεγιστάνας με τον Κλοπ. Ο οποίος πιστεύει οτι ένα club σαν την ΑΕΚ, τον καλύπτει πλήρως. Μπορεί να κάνει και τον πρόεδρο και ό,τι άλλο χρειαστεί, και να μην έχει κανέναν στα πόδια του. Και σιγά σιγά να αγοράσει αυτός την ομάδα, αφού από μικρός κοιμόταν με την φανέλα του Λευτέρ πάνω από το κρεβάτι του.

Για άλλη ομάδα δεν ενδιαφέρεται ο μεγιστάνας. Ούτε καν για την Τσέλσυ τώρα που τράπηκε σε φυγή ο ολιγάρχης. Ούτε για την Μπάγιερν, ούτε για την Ρεάλ. Φυσικά ενδιαφέρεται για τον Ιωνικό και τα Γιάννινα, αλλά για το Σεραφείδιο. Για να τις κάνει ΑΕΚ β. Όχι για να τις ρίξει στην Αγιά Σοφιά. Αυτή είναι και η ατυχία μας όμως. Ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε για μια ομάδα δεύτερης κατηγορίας από κάποια άλλη χώρα της δύσης.  Διότι το πιστεύει οτι βλέπει ψηλά. Κι είναι τόση η αγάπη του για την ΑΕΚ, που δεν θέλει να την ρίξει χαμηλά. Εδώ ακριβώς είμαστε άτυχοι. Οτι του πηγαίνουμε πεντανόστιμα μπαρμπούνια από την Κάρπαθο, αλλά αυτός θέλει σούσι από το Πεκίνο. Κι αυτό θα το υποστούμε αφού ο μεγιστάνας δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο.

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυό ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Αυτά είναι για κάποιον που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το συναίσθημα. Δηλαδή για κάποιον που είναι αραχτός και βλέπει θέαμα. Αν πας οπαδικά, αρχίζεις τα ανάποδα. Είναι εμφάνιση αυτή του Άμραμπαντ και μάλιστα όταν έχει δηλώσει οτι θέλει να φύγει; Έπρεπε να έχει φύγει χθες. Πόσους Κριχιόβιακ χρειάζεσαι στην  κάθε γραμμή; Μήπως καμιά δεκαριά για να διορθώνονται και μεταξύ τους; Γιατί τρως ένα τόσο φτηνό γκολ; Γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα όταν είσαι φάτσα με το τέρμα;

Όλα αυτά με την ΑΕΚ να έχει στηθεί με 4-2-3-1 και με την υποχρέωση να το παίξει αφεντικό. Δύσκολα πράματα αυτά. Και μονόπαντα, αφού τα πάντα πήγαιναν δεξιά κι ο δύσμοιρος Ρότα, είχε κληθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Πήγε καλά; Αφού έβαλε το γκολ, αυτό πρέπει να λες. Όμως δεν ήταν έτσι. Η αριστερή πλευρά ήταν πιο σημαντική κι έβγαλε πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Λεπτομέρεια αυτό. Ο Ρότα πέρασε στους διακριθέντες.

Στο κέντρο επικρατούσε το χάος της ασυνεννοησίας. Ασύνδετη η ΑΕΚ, αργή και προβλέψιμη. Μπορεί να έβγαλε δεκάδες επιθέσεις, όμως ήταν άσφαιρες, ήταν χωρίς να φέρνει κάποιο σκόρερ σε πλεονεκτική θέση. Βρώμαγε το πράμα οτι ήθελε μακρινό σουτ κι όχι ψάξιμο της άδειας από Αραούχο περιοχής. Βρώμαγε οτι η μπάλα έπρεπε να πηγαίνει πιο πολύ στο Γκαρσία. Βρώμαγε οτι η κακή παρουσία του Άρη άφηνε διαδρόμους στην άτακτη ομάδα του Οφρυδόπουλου, που δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Βρώμαγε οτι θέλαμε πάλι ένα 4-3-3, ειδικά μετά την βιαστική κίτρινη του Πολωνού, βρώμαγε η έλλειψη ενός δεκαριού – έστω Χατζησαφί – βρώμαγε οτι η συμμετοχή του Μάνταλου, θάταν λύση…

Η οσμή της βρώμας, μάλλον δεν έφτανε στην μύτη του Οφρυδόπουλου. Το παιχνίδι πανηγύρι, συνέχισε έτσι ακόμα και στο διάστημα που η ΑΕΚ φαινόταν να κυριαρχεί και να πιέζει, ενώ ο Άρης είχε παραδώσει το γήπεδο. Δεν νομίζω οτι ήταν απόφαση τακτικής αυτό, αφού ο προπονητής του Άρη είχε αποφασίσει αλλαγές. Το θέμα όμως δεν ήταν τόσο πολύ αυτό. Το θέμα ήταν η αφέλεια. Κι αν αυτή δεν έφερνε κάποιο γκολ, έφερε και τον Άρη μπροστά στο σκορ. Μιλάμε για λάθη που ούτε στο νηπιαγωγείο δεν γίνονται. Που βέβαια εκεί, δεν έχουν Κριχιόβιακ.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά που βρωμάγανε δεν βρήκανε την λύση. Τι να πεις όταν βλέπεις στο γήπεδο τον Τάνκοβιτς; Τι να πεις όταν δεν υπάρχει καμία συνοχή αμυντική στο κέντρο, ενώ η άμυνα ήταν μόνιμα πελαγωμένη στα πιο απλά διωξίματα. Τίποτα τι να πεις; Κοιτάς το θέαμα και φεύγεις από τον καημό. Δεν μπορείς να οικειοποιείσαι αυτά τα προβλήματα όταν έχουν ξενερώσει βασικά γρανάζια της μηχανής σου, σαν τον Τσούμπερ και τον μαροκινό, κι όταν ο Αραούχο είναι στα υψίπεδα του Γκολάν.

Και πάνω από όλα, βιασύνη, προχειρότητα κι αρπακολλατζήδικα όλα. Κυρίως φαινόταν η απουσία του προπονητή. Να τον ακούσει ποιός και γιατί; Αλλά κι αυτός, με τι ψυχολογία να κάνει σωστές αλλαγές; Σε μια ομάδα ανήμπορη που φαίνεται στον κάθε αδαή. Σε μια ομάδα που έχει κάψει όλα τα καλά στοιχεία του ρόστερ που διαθέτει. Σαν να καίει ο ίδιος ο εγγυητής τις εταιρείες του, ε; Κάπως έτσι δεν φαινόταν η κατάσταση; Όσοι θέλουν να λένε οτι οι εταιρείες βγάζουν τον χαρακτήρα του αφεντικού τους, δεν νομίζω να διαφωνήσουν.

Να ψάχνεις απεγνωσμένα και χωρίς σύστημα να ισοφαρίσεις. Να χάνεις τελικές από τα δύο μέτρα, να αστοχείς σε πάσες σε απόσταση αναπνοής. Και να βλέπεις παίκτες έμπειρους να συμπεριφέρονται σαν οκτάχρονα. Με παιδικές αποφάσεις και με πρωτοβουλίες, που ούτε στις παιδικές ακαδημίες δεν υπάρχουν. Απέναντι σε αντίπαλο που δεν ήταν σπουδαίος, ούτε και ιδιαίτερα επικίνδυνος στο δεύτερο μέρος με εξαίρεση το πεντάλεπτο, που είχε σκοράρει. Και που άφηνε δεκάδες ευκαιρίες για συντριβή, όμως η ανήμπορη ομάδα μας ήταν αδύνατον να βρει ούτε καν τα μαλλιά της για να κρατηθεί. Απογοητεύοντας τους ηλίθιους που ακόμα δίνουν λεφτά στον εγγυητή και κατρακυλώντας στην βαθμολογία. Και πολύ δίκαια θα ήθελα να πω. Δεν μπορείς να διώξεις την μπάλα από την περιοχή σου και δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην αντίπαλη περιοχή;  Ε, άντε γαμήσου για να πιάσεις και ράτσα.

Τώρα όλα αυτά τα κνώδαλα που αποδοκίμασαν στο τέλος του παιχνιδιού, τι ακριβώς εκδήλωσαν; Την δυσαρέσκεια τους για τους παίκτες, την διαιτησία ή τον εγγυητή; Μήπως αποδοκίμασαν τον εαυτό τους χωρίς να το ξέρουν; Εγώ συντάσσομαι με το τελευταίο. Αλλά όλοι ξέρουμε : Η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη, όχι η μαλακία. Η μαλακία έχει συνδικαλισμό, κι όταν είναι μαζεμένοι πολλοί μαζί, νομίζουν οτι έχουν και δίκιο. Δεν πειράζει. Εδώ, εγώ, θα λέω αυτά τα ίδια. Κανείς εγγυητής δεν φταίει. Αυτά ξέρει, αυτά κάνει. Σάμπως μπορεί και τίποτε άλλο;

Τι σου είναι τελικά ο χρόνος !!! Εδώ και δυο χρόνια μιλάγαμε για δυο χαφάρες. Έστω δυο κανονικά χαφ αφού η ΑΕΚ ήταν υποχρεωμένη να ζει με μνημόνια μπας και φτειαχτεί το γήπεδο. Τότε ήμασταν γραφικοί, είτε με άμεσους χαρακτηρισμούς, είτε με έμμεσους. Τύπου, το πληρέστερο ρόστερ της τριετίας κι άλλες μπούρδες.

Και ξαφνικά έγινε η κατάποση των στυλό από τις δημοσιογραφάρες και με ένα υποφερτό παιχνίδι στο τηγάνι, θέλουμε πλέον από ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Και το λέω υποφερτό διότι άνετα η ΑΕΚ θα μπορούσε να συντριβεί αν ο ΟΣΦΠ ήταν πιο εύστοχος ή αν ο Στάνκοβιτς δεν έπιανε τα άπιαστα. Υποφερτό απλά ήταν το παιχνίδι αφού η ΑΕΚ ήταν απλά καλά στημένη στο γήπεδο και αφού κατώρθωσε και ξεπέρασε την μιζέρια της ισοφαρίζοντας. Έψαξε τίποτε άλλο το προπονητικό τημ και δεν το είδαμε; Όχι βεβαια, αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας μην αναρωτηθούμε τι θα διαβάζαμε σήμερα αν είχαμε φύγει ηττημένοι.

Φτάσαμε σε κάποια κανονικότητα. Να αναζητείται κατ’ αρχήν ένας προπονητής. Εντάξει ακόμα διαβάζουμε παπαρολογίες ότι ο ίδιος ο εγγυητής μιλάει με όλους τους υποψήφιους – αλήθεια σε τι γλώσσα γίνεται αυτό και μάλιστα με video conferences – αλλά ο οργανισμός ΑΕΚ έχει μπόλικα ανέκδοτα. Το σημαντικό είναι ότι αναζητείται κάποιος σοβαρότερος από όσους είχαμε μέχρι τώρα, που θα επιφορτιστεί  να φτειάξει μια στοιχειώδη ομάδα. Και θα ξεκινήσει από τα βασικά θεμέλια.

Αυτά τα θεμέλια που σε κάθε ομάδα είναι το κέντρο της. Και που φάνηκε να τακτοποιείται αυτό όταν μπήκε ένας παίκτης απλά κοντρολαρισμένος. Χωρίς να ξέρει τους διπλανούς του, χωρίς να ξέρει τι κινήσεις κάνουν οι μπροστινοί και χωρίς βέβαια να ασχοληθεί με το παιχνίδι κέντρου που έκανε ο Αραούχο, αφήνοντας άδεια την περιοχή δράσης του. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι σκέφτεται βλέποντας τον άμοιρο τον Οφρυδόπουλο όλη την εβδομάδα. Ο άνθρωπος μπήκε για να παίξει για τον εαυτό του και η συγκεκριμένη κλάση του ήταν αρκετή για να κάνει κορυφαίο τον Σιμάνσκι.

Κι αυτό ακριβώς κάνουν τα χαφ. Κόβουν την αντίπαλη ομάδα στα δύο, οργανώνουν την δική τους τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά και φυσικά κοντρολάρουν τον ρυθμό. Είτε για τακτική οπισθοχώρηση, είτε για τακτική επίθεση. Και φυσικά ζητάνε την μπάλα για να χτίσουν κάποια προσπάθεια. Μάθημα ποδοσφαίρου κάνω; Φυσικά. Διότι με όλες αυτές τις αρλούμπες που έχουμε διαβάσει εδώ και κάποια χρόνια, ίσως κάποιοι να πίστεψαν κιόλας ότι οι ομάδες στηρίζονται σε παίκτες ρολίστες τύπου Τσούπερ είτε σε παρλιακούς τύπου Άμραμπαντ. Αυτά μόνο στο μπάσκετ ισχύουν και όχι καθ’ ολοκληρίαν.

Εν πάση περιπτώσει, δείχνει να φαίνεται κάποια κανονικότητα, η οποία μπορεί και επιβληθεί με  νίκη την Κυριακή και φυσικά με τον μονόδρομο των δυό νικών απέναντι στα Γιάννινα. Κανονικότητα που θα φέρει κι άλλη ηρεμία για να παρθούν οι σωστές αποφάσεις αλλά και τα πιθανά χρήματα της Ευρώπης που είναι απαραίτητα στον μεγιστάνα για να φέρει κι άλλους παίκτες σοβαρούς. Φυσικά δεν τίθεται θέμα για ένα Κριχιόβιακ στην κάθε γραμμή. Είναι αστείο να διαβάζεις κάτι τέτοιο, όχι μόνο λόγω budget αλλά όταν στο ίδιο κείμενο αναγράφεται ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορέσει να κρατήσει ούτε καν αυτόν. Μα αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις, τότε πώς θα φέρεις άλλους δύο; Με κουμπιά; Μάλλον θα υπάρχει κάποια άλλη εταιρική οξυδέρκεια που εγώ δεν την πιάνω ή απλά να γράψουμε κάτι για να γράψουμε. Και πού είσαι; Αν μείνει να έχουμε στρώσει και το έδαφος της γλώσσας για τον εγγυητή.

Πάντως όσο δεν διαβάζουμε ονόματα και φανφάρες, τόσο πιο πολύ αισιοδοξούμε. Όπως αισιοδοξούμε και με την αποκαθήλωση του Μάνταλου σαν σύγχρονου τοτέμ αλλά και του Άμραμπαντ που αυτοχρήσθηκε σωτήρας. Έχει πολύ δουλειά βέβαια ο καινούργιος προπονητής, αλλά τι να κάνουμε; Δεν θα έρθει για να κάθεται. Θα έρθει για να επιβεβαιώσει αυτήν την κανονικότητα που σιγοφαίνεται, με δουλειά, με αποτελέσματα και με τίτλους. Σε όλες τις γραμμές μας κι ας μην έχουμε από ένα Κριχιόβιακ. Ας έχουμε μόνο έναν. Μην κακομαθαίνει κι η γριά στα σύκα, που είδε έναν προσωρινό καλό παίχτη και πίστεψε ότι από εδώ και πέρα αυτός θα είναι ο κανόνας…

Μέσα στην ακεφιά μας, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1, τύποις. Τύποις λέω διότι πιο πολύ θύμιζε ένα 4-4-1-1, αφού έναν τοίχο έβλεπες κάπου στο κέντρο. Αντίστοιχο με αυτόν του αντιπάλου μπροστά από την άμυνα του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που προσπαθούσαν οι δυό ομάδες να το κλέψουν. Χωρίς τακτικές επιθέσεις και αναπτύξεις. Σαν να μην πίστευαν στον εαυτό τους.

Η ομάδα μας ξεκίνησε καλά έχοντας κορυφαίο τον Σιμάνσκι και με αρκετή διάθεση τους μεσοεπιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως έφαγαν πολύ ξύλο και κάπου, περί την μέση του πρώτου μέρους, άρχισαν να δείχνουν μια ολιγωρία. Μια ολιγωρία που έγινε δυσθυμία με την πολύ κακή απόδοση του Γκαρσία και φυσικά με την πλήρη αρνητικότητα που είχαμε σήμερα από τα πλάγια μπακ μας. Μιλάμε για τον χειρότερο  Μοχαμαντί που έχουμε δει μέχρι τώρα και για τον πιο φοβισμένο Ρότα.

Αυτά είναι τα πιο βασικά στοιχεία για την ανάπτυξη μας , που υπέφερε σύμφωνα με όσα ξέρουμε, κι έχοντας πάντα σε ρόλο τροφοδότη τον Στάνκοβιτς, που πέρασε κι αυτός στους κορυφαίους του αγώνα με την ψυχραιμία του αλλά και την σούπερ απόκρουση του εκεί στο τέλος του ημιχρόνιου, που έστειλε την ομάδα μας με ισόπαλο αποτέλεσμα στα αποδυτήρια. Ένα σκορ που οφείλεται σε ένα τεράστιο λάθος του αριστερού Ιρανού και σε  μια κεφαλιά του Σιμάνσκι κόντρα στην ροή και στην λογική του αγώνα.

Κόντρα στην ροή διότι η ΑΕΚ είχε αρχίσει κι εξαφανιζόταν από το γήπεδο μόλις έφαγε το γκολ. Στον Άραμπαντ πέφτανε δυό και τρεις αντίπαλοι, ενώ ο Αραούχο ήταν πολύ καλά κλεισμένος. Ο Κριχόβιακ κολυμπούσε στα ρηχά, o Γκαρσία ήταν ο γνωστός παίκτης καρτούν, δεν έβλεπες και πολύ μεγάλη πίστη, ούτε και δυνατότητες αντεπίθεσης αφού κι ο αντίπαλος δεν άφηνε ανοιχτούς χώρους. Επίσης έβλεπες οτι έλειπε ο τσαμπουκάς και η δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Θύμιζε κάπως τον εγγυητή μπροστά στον ανακριτή του FBI. Ξέρω δεν είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτή, αλλά αυτή η εικόνα μου δημιουργήθηκε.

Αν θέλουμε να πούμε και κάτι παραπάνω, θα λέγαμε οτι φαινόταν η σύγκρoυση των δυο budgets.  Επίσης φαινόταν οτι ο αντίπαλος ήταν πιο ομάδα, όσο κι αν είναι σε κακή κατάσταση φέτος. Επίσης θα λέγαμε οτι είδαμε ένα μέτριο παιχνίδι, στα κουτουρού, στο οποίο επικράτησε πιο πολύ η δύναμη παρά η τεχνική. Η ισοπαλία στο μέρος αυτό, σίγουρα μας άφησε ικανοποιημένους.

Το δεύτερο μέρος μας κάλυψε πλήρως σαν θέαμα. Οι ομάδες πέταξαν τις μάσκες τους κι έπαιξαν αυτό που μπορούσαν. Ο Ολυμπιακός ήταν επιθετικός και κυριαρχικός, ψάχνοντας την νίκη, ενώ η ΑΕΚ ήταν στην φιλοσοφία της αντοχής κι αν πετύχαινε κάποια αντεπίθεση. Τίποτα δεν βγήκε σαν αποτέλεσμα, αφού ο αντίπαλος ήταν ανίκανος ενώ η ομάδα ήταν άτολμη όταν εύρισκε μπάλα στην κόντρα. Φυσικά αν εδικαιούτο κάποιος την νίκη, αυτός θα ήταν ο ΟΣΦΠ αφού ήξερε τι έψαχνε μέσα στο γήπεδο.

Όμως αυτά γίνονται και δεν χρειάζεται να επιμένουμε παραπάνω. Εμείς κρατάμε την σούπερ εμφάνιση του Σιμάνσκι, τον εκπληκτικό Στάνκοβιτς και φυσικά την γεμάτη εμφάνιση του Μήτογλου. Αυτοί ήταν οι στυλοβάτες σήμερα, κάνοντας και την παρατήρηση του διορθώματος της απόδοσης του Ρότα ( αμυντικά ) στο δεύτερο μισό. Και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε διότι αν ο αντίπαλος ήταν εύστοχος, μπορεί και να είχαμε συντριβή σήμερα. Όπως και να το κάνεις η ΑΕΚ ήταν μεν διαβασμένη αλλά έκανε άπειρα αβίαστα λάθη κι είχε πάρα πολλούς παίκτες που ήταν σε πλήρη υστέρηση.

Τα εύσημα φυσικά και στον Οφρυδόπουλο. Δεν είναι εύκολο παιδιά αυτό που κάνει. Που βάζει τον Μάνταλο μέσα κι αλλάζει το σύστημα σε 4-3-3. Που δουλεύει χωρίς καμία προοπτική. Που δουλεύει με τον εγγυητή. Που βάζει την σφραγίδα του σε ένα σκορποχώρι όχι αγωνιστικά, αλλά οργανωτικά. Σίγουρα ήταν από τους διακριθέντες σήμερα.

Στα αγωνιστικά, αυτό που λέμε και είδαμε ήταν οτι η ΑΕΚ άντεξε. Οτι πήρε έναν βαθμό σε ξεγραμμένο γήπεδο. Όχι οτι ξέρει τι να τον κάνει, αλλά εμείς είμαστε με την χαρά του παιχνιδιού, κι όχι με τις σκοπιμότητες ή την καινούργια ομάδα που θα έχουμε του χρόνου, ίσως. Για να το πούμε κι αυτό, και να ξεχάσουμε τις μυθοπλασίες, που γράφονται : Οι ομάδες δεν χτίζονται. Οι παίκτες αγοράζονται. Οι χημείες χτίζονται μετά,  εφόσον έχεις προπονητή. Κι έτσι δημιουργούνται οι ομάδες. Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες για χρόνους ή για δουλειές. Σκεφθείτε την πρώτη χρονιά του Μπάγιεβιτς με τον Οκόνσκι.

Θα πούμε λοιπόν συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν χοντρά σήμερα, σε όσους άντεξαν το ξύλο, και σε όσους έβγαλαν κάποιον προσωπικό εγωισμό. Ήταν ένα παιχνίδι που κάποιοι στάθηκαν όρθιοι και δεν θέλησαν να ξεφτιλιστούν σαν τον εγγυητή, που πλέον κάθεται σούζα μπροστά στον λαπαροσκόπο. Και καλό θα ήταν να κάτσει και σούζα και μπροστά στον αετό μας. Και να μην τα περιμένει όλα στην τύχη ή στην φιλοτιμία. Εξ άλλου και η νύφη, κάποια χρόνια μετά, σιγά μην επιδείξει φιλοτιμία….

Νάταν αυτή η γρίπη που πέρασα, που με μπέρδεψε για κόβιντ; Μπορεί. Νάναι η κατάσταση που βιώνουμε με τον πόλεμο, την επερχόμενη οικονομική κρίση, νάναι η σαπίλα που νοιώθεις ότι αναδύεται στην κοινωνία μας ; Όλα μπορεί και να είναι, είτε μόνα τους είτε συνολικά. Και δεν μπορείς παρά να είσαι παραδομένος σε ακεφιά. Όσο δημιουργικός κι αν φαίνεσαι στην δουλειά ή στα χόμπυ σου. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε γεμίζει με ένα συναίσθημα προσωρινότητας, να την βγάλουμε και σήμερα και να περάσει ο χρόνος.

Και η ΑΕΚ βέβαια από μόνη της, που παλιότερα ήταν ένα ξέδομα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Κι όταν λέω ξέδομα, δεν μιλάω για τίτλους ή νίκες. Μιλάω για μια ενασχόληση να σε πάρει μακριά από την καθημερινότητα. Τώρα έχει καταντήσει ένα κουφάρι περιφερόμενο, που ο κάθε μαλάκας μπορεί να το σύρει από γειτονιά σε γειτονιά κρατώντας το από τα μαλλιά, και να το κατουρήσει στη μέση του δρόμου. Θα πήγαινες να το δεις; Μόνο αν είσαι ανώμαλος πηγαίνεις σε τέτοιες τελετές.

Μετά την προηγούμενη σφαλιάρα, ζήσαμε στον δήθεν αστερισμό του Σάντος. Φτάσαμε να διαβάζουμε ότι ακόμα κι αν προκρινόταν η χώρα του στο Μουντιάλ, αυτός σε ηλικία 70 ετών θα ανελάμβανε δυό ομάδες ταυτόχρονα. Φτάσαμε να διαβάζουμε για τον Μπρούνο Άλβες  ότι ήταν έτοιμος να αναλάβει. Τι; Ξέρει κανείς; Και ποιος θα του έκανε την πρόταση; Όλοι αυτοί που θεωρητικά τρέξανε και φέτος την ομάδα και μας ρίξανε στις ακεφιές; Πραγματικά σταματάει το μυαλό ενός στοιχειωδώς  νοήμονος ανθρώπου.

Διότι μιλάμε για την μοναδική ομάδα στην Ελλάδα αλλά και στον πλανήτη, που ΔΕΝ έχει προπονητή. Που τα αποδυτήρια είναι πλήρως παρατημένα και απαξιωμένα και με την βούλα πλέον της φυγής του Δημητριάδη. Δηλαδή από όλο το κτήμα, έφταιγε το μαντρόσκυλο. Με τον Άραμπαντ να έχει διορισθεί αρχηγός κι ο οποίος να δηλώνει ότι θέλει να φύγει. Η ΑΕΚ να έχει γίνει μικρότερη σε μέγεθος από την Ουτρέχτη. Με τον Καρίμ να τραυματίζεται από τούρτα. Με την μισή ομάδα να μην θέλει να κατέβει στον Πειραιά την Κυριακή. Και ταυτόχρονα να ακούμε ότι η ΑΕΚ κυνηγάει κάποιο ευρωπαϊκό εισιτήριο. Με μπροστάρη ποιόν; Τον Κιρχιόβιακ που ήρθε για δύο μήνες;

Και βέβαια, να μην σου κάνει εντύπωση ή αίσθηση κάποια λογικά αναμενόμενη ήττα. Είτε με ένα γκολ διαφορά, είτε με τέσσερα. Να σου έχουν κόψει την διάθεση να κάτσεις έστω και στην τηλεόραση να δεις κάτι. Όχι ότι την έχω και τελείως ξεγραμμένη μεθαύριο, αλλά ρε φίλε, όπως και να το κάνεις, είσαι στην φάση που έχεις ακεφιές. Πας σε ένα πάρτυ χωρίς κέφι και περιμένεις μια τεράστια έκπληξη μπας και φτειάξει η διάθεση σου, που όμως κι αυτό να γίνει, πάλι θα ξέρεις ότι είναι προσωρινό και δεν θα έχει κάποια συνέχεια.

Δεν χρειάζεται να ξαναγράψουμε τι απαιτείται. Δεν θα γίνουμε γραφικοί κι εμείς. Δόξα τω θεώ, η ομάδα είναι τίγκα στους γραφικούς υπαλλήλους κι άλλο τόσο στους γραφικούς δήθεν ανεξάρτητους της ενημέρωσης. Και δεν μπορώ να βρω ποιος μπορεί να βάλει την βόμβα στα θεμέλια. Διότι αυτό απαιτείται αν νομίζατε ότι θα μίλαγα για Ντέμη ή άλλα δικά μας παιδιά. Ποια παιδιά ωρέ φίλτατοι; Υπάρχει κανάς παικταράς, κάποια προσωπικότητα που πέρασε και θέλει να ξαναγυρίσει για να προσφέρει στην ομάδα αυτή; Για πέστε μου σε ποια χρονιά αναφέρεστε; Που αυτή η χρονιά τον έδεσε με την ομάδα, αφού τον βοήθησε να βελτιωθεί και να πάρει μια μεταγραφή ανεβάζοντας το κασέ του;

Μίκρηνε πάρα πολύ αυτή η ομάδα. Έχασε οπαδούς, έχασε αίγλη και φυσικά έχασε λεφτά. Το δε ρόστερ της – χωρίς να είναι για τα μπάζα ολόκληρο – είναι για άλλη μια χρονιά το πολύ. Βάλτε κάτω τις ηλικίες. Θα φέρεις τον Ρεμπρόφ  για να σου κάνει αναδιοργάνωση; Τον εβδομηντάρη  Σάντος ( λέμε τώρα ) ; Με ποιόν τεχνικό διευθυντή, με ποιόν σκάουτερ; Άστα, βράστα καλύτερα. Άμα δεν μπορείς να βρεις τους πυλώνες μέσα στην ομάδα για να χτίσεις γύρω γύρω – ενώ κάποιοι υπάρχουν – φαντάσου τι γίνεται σε επίπεδο εταιρείας, με τα στελέχη που υπάρχουν. Μιλάμε για νεκρά φύση και για τύπους που κάθε μέρα για να γλείψουν τον εγγυητή, μας πασάρουν για τα υπόγεια του νέου γηπέδου, για το δέος που πρέπει να αισθανθούμε με τα drones από πάνω και για τα ευρύχωρα πάρκινγκ. Δεν έχει κάτι άλλο το ρεπορτάζ. Λες και είμαστε μέτοχοι σε κάποια κατασκευαστική εταιρεία και θα πάρουμε μερίσματα. Και λες κι ότι τρώμε και το παραμύθι για την επιθεώρηση της Ουέφα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πίεση προς την πολιτεία να τελειώνουν οι δρόμοι γύρω γύρω. Αλλιώς όχι τελικός δεν γίνεται, αλλά ούτε άδεια για φιλικό δεν παίρνεις.

Γι’ αυτό λέω ρε αδερφέ. Πολύ παραμύθι, που δεν είναι ούτε κωμικό. Κι όταν διαβάζεις συνέχεια Αισχύλο, ε τι άλλο να έχεις, απαρά μόνο ακεφιές;

Στην ουσία φυσικά εορτάζομεν την πρώτη επέτειο από το 2021 όπου και συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την επάνάσταση του 1821.

O κυριότερος λόγος που εσυστάθει κράτος από τις “μεγάλες δυνάμεις” στην περιοχή ήταν-μιας και η παρωχημένη πλέον φεουδαρχία δεν μπορούσε να στεριώσει- να ελεγχθεί ο ελληνισμός.Oxι τοσο ο πληθυσμός.  Το πρώτο μέλημα ήταν να δημιουργηθεί μια αποικία χρέους, απόλυτα ελεγχόμενη οικονομικά αλλά και στρατιωτικά-πολιτικά προκειμένου οι “τζαναμπέτες”,οι “ατάσθαλοι”, οι ” της περιοχής να μην αυτενεργούν.
Κατά μια παράφραση του Καβαδία “πολλους ελευθερώσαμε μα αυτοί μου φέρνουν τρόμο”.
Δεν ήταν το θέμα να ελέγξουν-σε απόλυτους αριθμούς- μια χούφτα αμόρφωτων κατσαπλιάδων. Αυτό ήταν πις οφ κέϊκ” (“σαν αν δίνεις ένα ποτήρι νερό σε κάποιον” όπως θα έλεγε και ο Τσιάρτας)

Ο κίνδυνος ήταν, ο φιλελληνισμός να μην εισβάλει ένδον. Εντός κράτους. Το κράτος πρέπει να μισεί τον ελληνισμό.Και φυσικά οι υπήκοοι να εχθρεύονται το κράτος, το οποίο απλά είχε υποκαταστήσει την Υψηλή Πήλη. Σο σιμπλ.

Φυσικά η Μ. Βρετανία ουδεμία διάθεση συμφέρον ή ορεξη είχε να “απελευθερώσει” καμια Ελλάδα. Την Πελοπόνησο ήθελε υπο την επιρρεια της,ως τον Ισθμό δηλαδή και ως τις κυκλάδες (την περιοχή που “βλέπει” στην Μ. Ανατολή δηλαδή) και από κει και πάνω,η περιοχή ας ειναι φορου υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Καποδίστριας πήγε “με το ζόρι” τα σύνορα ως την Λαμία. Και φυσικά, βλέποντας που την πάει την δουλειά τον “μπουμπούνισαν” μέσω των Μαυρομιχαλαίων,που ειχαν και κεινοι λογο να ειναι σφόδρα δυσαρεστημένοι μαζί του,αφού τους κυνηγαγε να πληρώνουν φόρους. Αν είναι δυνατόν. Που νομίζει ότι ήρθε ο άνθρωπος; Μπαμ και κάτω.

Οταν ο Ελληνας αυτενεργεί,μεγαλουργεί. Δηλαδή Αυτεξουσιάζεται.
Είναι θαυμαστης του ατομισμού,σε σημείο ασυδοσίας. Οχι με την έννοια του φτηνού εγωϊσμού του “κουφόηχου” που λέει και μια ψυχή, αλλά με την έννοια της αυθυπαρξίας.
Τι θα έκαναν οι έλληνες αν δεν τους “προστάτευαν” οι φίλοι μας οι “ξένοι” και δεν τους καπέλωναν με το κράτος-“Δαφνί”; Αυτο που κάνουν χρόνια τώρα οι έλληνες εφοπλιστές που ζουν και δρουν έξω από το βαλκανικό κοτέτσι. Θα γαμούσαν τα πάντα. Παρακαλάνε κανένα κράτος να τους δεχθεί; Οχι. Πίπες τους κάνουν οι πολιτικοί. Γαμούν τους κανόνες και τους ξαναγράφουν μόνοι τους. Αν ήσουν Μ.Βρετανία, ή Γαλλία, ή Ρωσσία,θα  ήθελες να έχεις να κάνεις με  ελέυθερους ή με απελεύθερους; Το δεύτερο φυσικά. (αυτά τα “σας ελευθερώσαμε” και “σας δώκαμε και φράγκα” είναι για τον “κλείδωνα”. Μονο καθησυχασμενοι δούλοι λένε “ευχαριστώ” σε δεσμώτες)

Λάμπει στο “εξωτερικό” ο ελληνικής καταγωγής, ο έξω από το κράτος-προκρούστη δηλαδή,για αυτον ακριβώς τον λόγο. Αναπνέει ελεύθερα. Πέρα από το ότι, ο Ελληνισμός -άπειρα παραδειγματα από την Ιστορία-πολιτισμικά λειτουργεί ως πηγή μίμησης. Ειναι η “μητρα” που παράγει “κακά”-για τις εξουσίες-αντίτυπα. Ετρεχαν να “σκλαβωθούν” από τους Ελληνες οι “κατακτημένοι”. Γιατί; Μα γιατί έβλεπαν την διαφορά. Αλλο Αλέξανδρος και άλλο Ανιβας ή Τζενκις Χαν. (Οπως σήμερα τρέχουν να “σωθούν” στην αγκαλιά της Δύσης,ακόμα και οι επαναστατούντες κατ αυτής. Ειτε οι εξανδραποδισμένοι από το Ανατολικό μπλοκ φουκαράδες,είτε οι “πατερούλιδες”, που ναι μεν  διδάσκουν τον αντικαπιταλισμό,αλλά δεν λένε όχι στην υγρασία  των βορειων προαστίων,στα κότερα και στα πλουσια δειπνα με οικοδεσπότες τους “αιώνιους εχθρούς” παίζοντας το μονοτονο μα πιασάρικο παιχνίδι της πόλωσης.

Κάθε περιοχή που εμποτίστικε με ελληνισμό, λειτουργησε ως “ελατήριο” αντίστασης προς κάθε μορφής εξουσίας. Πρώτον με την παιδεία (δεν μιλώ για “εκπαίδευση” είναι άλλο θέμα. Εκπαίδευση μπορεί να δεχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό και ένα πρωτεύον θηλαστικό. Ενας πίθηκος. ‘Η ένας σκύλος,ένα άλογο,ένα δελφίνι. Η μόρφωση,είναι πολλά περισσότερα ως γνωστόν) . Και δεύτερον με το δαιμόνο επιχειρείν.
Ξέρεις τί έιναι ένας ματσωμένος μορφωμένος; Μια βόμβα από μόνος του.

Επρεπε λοιπον αναγκαστικά οι “ομόδοξοι” της κύριας ελλαδικής περιοχής (εδώ που είμαστε τώρα πάνω-κάτω) να “στριμωχτούν” σε ένα κράτος-κονσερβοκούτι. Το οποίο μάλιστα έπρεπε να δρα και διχαστικά-διαβρωτικά προς τους έλληνες της διασποράς. Μη κάνει σε κανέναν εντύπωση η έχθρα, η απέχθεια που νοιώθουν οι “εσω” για τους “έξω”. Κανονικά, ΑΝ ήμασταν Ελληνες όχι με όρους αστυνομικής ταυτότητας και υπηκοόητας,αλλά πολιτισμικά, θα έπρεπε να τους ζηλευουμε, να θέλουμε να τους φτάσουμε και κατόπιν-συμφωνα με το ιδεώδες του Ελληνικού Κόσμου- να τους ξεπεράσουμε. Να πάμε “παραπέρα”.

Θες να απονεκρώσεις τον Ελληνα; Βάλτον σε κλουβί. Θες να ελέγξεις τον “άτακτο” για κάθε μορφής εξουσία ελληνισμό; Δωσ του σύνορα. Ορια. Κάν’του και μια Ιστορική “λοβοτομή” και έχεις αντί για πολίτη,απλά ένα κομμάτι κρέας που ψηφίζει κάθε 4 χρόνια τους φύλακές του τρελοκομείου του, που του πετάνε το φαί κάτω από την πόρτα.

Θες να ελέγξεις μια πυρκαϊά,ώστε να θερμένεσαι μεν ως “Κάρολος” ή “Μακρον” (παίρνουμε να συγχρονα ονοματα των προκατόχων τους) αλλά και να μην υπάρχει κινδυνος να τιναχτεί στον αέρα το κτήριο της ευρύτερης περιοχής,από Οδυσσό ως Αλεξάνδρεια; Φτιάξε ένα “κοτέτσι” και πέτα τον μέσα κει το μαλάκα να βουρλίζεται.

Θες να γαμίσει ο Ελληνας τα πάντα; Δως του “αέρα”. (δεν το φώναζαν τυχαία π.χ. στο μέτωπο. Δεν ζητούσαν ιατρικό οξυγόνο. Ελευθερία να δρω,να πράττω να σκέφτομαι,να αυτενεργώ,να δημιουργώ,να επιννοοώ,να αλλάζω, να λαθεύω, να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω, να αποτυχγάνω, να σηκώνομαι, να βροντώ με τις γροθιές μου τις πόρτες του ονείρου, να μεταμορφώνομαι,να εξ-ελίσσωμαι, να μετασχηματίζομαι ως αήρ.
Ειναι εντελώς διαφορετική θεώρηση από το “πρότυπο” που θέλει π.χ. ο σύγχρονος δυαδικός κοινοβουλευτισμός, εκ Βορρά  ορμώμενος το οποίο βασικά είναι το: “Ολοι μαζί,μία γροθιά, πάμε με σχέδιο,κανόνες και πλαν μπι σι ντι…”

Εδώ μιλάμε για “βόμβα” στα θεμέλια του βολικότατου συντηρητισμού.Είναι ο άχρονος που υποδαυλίζει την “σταθερότητα”. Είναι ο ΄”αντάρτης” που σιχαίνεται το βόλεμα. Είναι ο ανυπάκουος που αμφισβητεί και γυρίζει το τραπέζι του καθωσπρέπει δείπνου του κόσμου  ανάποδα.Είναι αυτός που θα φυλακίσει τον αδερφό του,θα εξορίσει τον “ευεργέτητη” του, θα ξηλώσει τα παράσημα του “σωτήρα” του,θα πετάξει στη θάλασσα τον σύντροφό του.Είναι αυτός που βουτα με χάρη στο χάος.Που προτιμά τον στρόβιλο από τη νηνεμία. Δεν είναι ο απρόσωπος “κανένας” κρυμένος κάτω από αιγοπρόβατα. Είναι ο διαχρονικά “επίκίνδυνος” Οδυσσέας. Είναι ο Ενας,που κοιτάζει κατάματα το Θεό και του λέει “ετοιμάσου, σου’ρχομαι μαλάκα”.

Γιατί κατ αυτόν, “σιγουριά” σημαίνει ακίνητο έλος.”Βεβαιότητα” σημαίνει στασιμότητα. “Πλάνο” σημαίνει έλλειψη δημιουργικής φαντασίας. “Ορια”-“σύνορα”-“φραχτες”, στο μυαλό του δεν ορίζονται ως ασφαλές καταφύγειο,αλλά ως δια βίου φυλάκιση.
Ο μη υποταγμένος στη σκέψη, ο ανένταχτος, για να μεγαλουργήσει, δεν θέλει “οργανωμένο κράτος”. (Αντίθετα τα κρατη οργανώνονται απένατι στον αιώνιο  ανοργάνωτο εχθρό,που είναι η ανατροπή η οποια ξεκινα απο την ανταρσία της σκέψης και κατόπιν γινεται-αν δεν προσέξωμεν- κανονική επανάσταση).

Δεν θέλει την ασφάλεια της στάνης. Θέλει ελευθερία. Επιτήρηση χρειάζονται τα πρόβατα. Οχι ο λύκος. “Ιφ γιου νόου γουάτ άϊ μιν” που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοι.
Και όλα αυτα,δεν είναι προνόμιο κάποιων “εξ αίματος” απογόνων. (των γνωστών “Ελληναράδων) Αυτα ειναι γραφικές-και πολύ βολικές για κάποιους-θεωρίες. Οχι.Αυτό είναι προνόμιο όλων των ανθρώπων, όπου γης. Καθ ότι τα μηνυματα είναι πανανθρώπινα. Είναι μια ικανότητα του κάθε ενός που μπορεί να μετατραπεί με την κατάλληλη μόρφωση σε δυνατότητα. Κατά μια παραφραση του σλόγκαν του “πειρατικού” του 2004 (αλλη μαλακία αυτη.Εκαναν τους κατακτητές, κλέφτες με ρούμι) θα λέγαμε ότι “δεν είστε 11 εκατομμύρια,είστε 11 δισεκατομμύρια”.

Αρα λοιπον ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ,έπρεπε αυτοί οι “κατσαπλιάδες” κλεφταρματωλοί και λοιποί, που βολοδερναν αναμεσα σε πεσμενα μαρμαρα που τοσα ήξεραν για αυτα που τα χρησιμοποιούσαν ως πέτρες για μαντρότοιχους, έπρεπε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να “απομακρυνθούν” ακόμα περισσότερο και αν γίνεται να εχθρεύονται το παρελθόν τους.
Γιατί “Ελληνας γίνεσαι  ως γνωστόν,δεν γεννιέσαι. Φαντάζεσαι το “μέγα κακό” για τις εξουσίες,να πολλαπλασιάζονταν τέτοιου είδους ανθρωπότυποι όπως της “Αντιγόνης”;
Ειπαμε να την βλέπουμε σε κανενα θέατρο χειροκροτώντας από τις πρώτες θέσεις και κάνοντας αέρα με το πρόγραμμα της παράστασης μέσα στη ζέστη της Επιδαύρου .ο.κ. Αλλά ΟΧΙ και πρότυπο. Μη βγάλουμε και τα ματάκια μας.

Δεν είναι τυχαία η “οργανωμένη” και ενορχηστρωμένη” καθύβριση των σύγχρονων Ελληνων, όχι μόνο από  ξενόφωνους-αυτό θα είχε και μια εξηγηση εφ’όσον θεωρουν εαυτους  συνεχιστες και πολιτιστικούς απογόνους του ελληνικου φωτός- αλλά και ελληνοφωνους και μαλιστα από επίσημες θεσεις και φορα, οργανισμους και κέντρα,(τα περισσότερα από αυτα χρηματοδοτούμενα από το ίδιο το κράτος,υπο μορφή επιδοτήσεων ή “χορηγιών” (καμία έκπληξης) όπου συνεχώς με την πρωτη ευκαιρια και χωρίς να βαριούνται ποτέ, ΤΙ σου λένε; Εισαι “νεόκοπος τεμπέλης”. Είσαι νεότευκτος χαραμοφάης. Είσαι το καινουριο τεμπελοσκυλο στην Ευρωπαικικη πολυκατοικία.Είσαι ο βρωμιάρης που βγάλαμε από τις λάσπες.Σε πλύναμε σε ντύσαμε σε δανείσαμε και μας φωνάζεις και από πάνω; Δεν έχεις καμια Ιστορική συνέχεια και σχέση. Ημεις ήμεθα οι συνεχιστές.Εσύ είσαι ένα καρτ-ποσταλ στην καλύτερη.

Εγινε μια “καλή” προσπάθεια οπως θα θυμάστε από τον Σκαϊ πριν λιγα χρόνια με ένα ντοκυμαντέρ τιτλοφορούμενο “1821: Η γέννηση ενός Εθνους”. Υπήρξαν αυτονοητες αντιδράσεις και το πήραν πίσω. (οτι δηλαδή οι ελληνες ως έθνος γεννηθηκαν το 1821.Και πιο πριν; Πιο πριν ήταν ΑΛΛΟΙ εδω.  (!)

Εδώ άλλοι λαοί πασχιζουν να τεντώσουν το “μπόϊ” τους και  την ύπαρξη τους στον Ιστορικό χρόνο-ακόμα και με ψευδή, φτιαχτα στοιχεία και υπερβολές- και εδώ οι τύποι στην Ελλάδα κάνουν ότι μπορούν να “κουρέψουν” μια ντουζίνα χιλιετίες. Αν έχετε ξαναδει τέτοια απίστευτη αυτοκτονική και αυτοκατασττροφική εντροπία σε άλλο λαό,να μου τον πείτε.Δεν θα βρείτε πουθενα. (δεν τους αποκαλώ προδότες,γιατί προδότης είναι κάτι άλλο.Πρέπει να πιστευεις κατι και  να το προδόσεις κατόπιν,ωστε να γίνεις τέτοιος. Αν ποτέ δεν πίστεψες κάτι, πως να το προδόσεις; Αδύνατον. Οσο “προδότης” μπορεί να είναι ο Φαλμεράϊερ,άλλο τόσο “προδότης” μπορεί να είναι  ο Μαυροκορδάτος, ο Κωλέτης ή οι κατοπινοί “συγγενείς” τους απόγονοι πολιτικοί τζιτζιφιόγκοι που συνωστίζονται στα σκαλοπάτια πρεσβειών περιμένοντας το πρόσταγμα να “υπηρετήσουν  την πατρίδα”.

Και επειδή λοιπον αρνητικός σάλος σηκώθηκε για κεινο το ντοκυμαντερ, είπαν να το “μαζεψουν” λίγο. Οπότε  επί τι ευκαιρία της επαιτίου (δεν είναι γραμμένο λάθος) των 200 χρονων από τα πρώτα δάνεια, ο τίτλος του ντοκυμαντέρ- ιστορικού ανασκολοπισμού και γενικά η μπροσούρα της  Δασκαλάκειας εορτής είναι: “1821: Η γέννηση ενός Κράτους-Εθνους”. Πάλι καλά. Σε καμιά 30αριά χρόνια θα μας πουν ότι “γεννηθήκαμε” το 1974. Είμαι βέβαιος.

Δες πάμπολλες εκδόσεις βιβλίων,παρουσιάσεις κινηματογραφικών έργων και θεατρικών παραστάσεων, “φιλοσοφικών φόρουμ”- ο θεος να τα κάνει- αναζήτησης κλπ. Δες πως παρουσιάζει τον νεοέλληνα ο νεοελληνικός μεταμοντέρνος-μη χέσω- κινηματογράφος εδώ και μερικές δεκαετίες. Δεν τους “Δήμου” και τους “Ράμφους”. Δες “Ενώσεις”  και “Φόρα”. Δες εκδόσεις.Δες “δεξαμενες σκέψεις”. (εδω η φράση αυτή χάνει πλέον την παραμικρή σημασία της). Χλευάζουν με κάθε ευκαιρία και σε κάθε τόνο. Γιατί είναι “In” και “της μόδας” να καταγίνεσαι ενάντια στους υποτιθέμενους συμπατριώτες σου, οι οποίοι τυχγάνουν γραικύλοι.
Κοιτα τι βιτρίνα βλιβλιοπωλείου, που αφορούν στην Αρχαία Ελλάδα. Θα δυσκολευτείς να βρεις βιβλίο με Ελληνα συγγραφέα.(υπάρχουν φυσικά.) Γιατί; Μα γιατί “μας ανακάλυψαν για λογαριασμό τους” οι ξένοι. Που έχουν άριστη επίγνωση του τί σημαίνει να κρατάς το “manual” για την διαχείρηση του κόσμου.
Θες να “σκοτώσεις” τον Ελληνα; Χώστον σε κράτος. Και μάλιστα “επιδοτούμενο”.

Ενα λιοντάρι που του πετάνε σάπια κοτόπουλα εν είδει δανείων οι εκπαιδευτές του και γλύφει τα αρχίδια του βαριεστημένο,δεν είναι λιοντάρι. Είναι κοπρόσκυλο.
Και τέτοιο θα πρέπει να μεινει.

To βιολογικό τέλος κάποιου,είναι-σχεδόν πάντα- η απόδειξη της ζωής που έζησε και οι αξίες που τον χαρακτήριζαν.

Απειρες “εξεγέρσεις” έχουν υπάρξει ανα τον κόσμο και ανα το χρόνο. Proxy wars αιώνων. Από τοπικούς  επαναστάτες-“τρομοκράτες” -καθοδηγούμενοι  αυτοί είτε απ το αγνό συναίσθημα είτε απ το  ελλογο συμφέρον. (σχεδόν πάντα υπό την καθοδήγηση και την υψηλή εποπτεία μεγαλυτέρων συμφερόντων δηλ “εγγυητριών δυνάμεων”(sic).

(στη εγκεφαλική “μάχη” ανάμεσα σε αυτά τα δύο,-λογική και συνάισθημα-που πάντα τσακώνονται ακομα και για τα πιο απλά καθημερινά  πράγματα,συνήθως-όταν σφίγγουν τα γάλατα- νικητης βγαίνει η “λογική”,δηλαδη το ατομικό συμφέρον. Βιολογικά έχει εξήγηση,αφού η έμφυτη ροπή προς την διατήρηση της επιβίωσης και την ασφάλεια,είναι δυνατοτέρα από την σύμφυτη ροπή προς την φαντασιακή ανασφάλεια. Ετσι,στο τέλος κάθε τέτοιας “μάχης”, η πρώτη γίνεται Εξουσία-δηλαδή Πράξη  και η δεύτερη έκθεμα σε κάποια πλατεία ή μουσείο, δηλαδή Ανάμνηση. Οπου η Εξουσία περνά απο κει τας ημέρας των επετείων και κοιτά με υποκριτικό “θαυμασμό” την ουτοπική αυτοκτονική ροπή  των “χρήσιμων ηλιθιων” οι οποίοι είναι  απαθανατισμένοι σε πίνακες,αγάλματα,προτομές  κλπ.   κλείνοντας  γόνυ και  ταπεινά σηκώνοντας  ένα ποτήρι σαμπάνια κάνοντας την αιώνια πρόποση: Εις υγείαν των κορόϊδων”.)

που αποζητουν την ελευθερία τους-δηλαδη κατά βάση να τουμπάρουν την ασθμάινουσα ενεστώσα άρχουσα  πολιτικη τάξη και έτσι να συνδιαλέγονται με την (νέα) εξουσία- η και γινονται και οι ίδιοι μέλη της- ώστε να  έχουν πρόσβαση στα δημόσια ταμεία. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν,όσο θα υπάρχει απληστία, και ματαιδοξία,δηλαδή εις τον αιώνα των αιώνων.

Ελαφρύ ας είναι το χωμα  πάνω απ΄τα κοκκαλάκια του  φωτισμένου και πανέντιμου  Καποδίστρια του σοφού αγράμματου γέροντα Γ. Κολοκοτρώνη, του μικροκαμωμένου μα με 100 κιλά αρχίδια Γ. Καραϊσκάκη, του λεβέντόπαιδου  Κ.Κανάρη,του γενναιου Οδ.Ανδρούτσου, του παλικαρά  Σταματελόπουλου (Νικιταράς) και των συν αυτώ  λιγοτερο γνωστών  μα εξίσου “αγράμματων” κλεφταρματολών που  πολέμισαν τους Τούρκους και-αφού βασανίστηκαν φυλακίστικαν και λοιδωρήθηκαν- πυροβολήθηκαν,κρεμάστικαν ή γκρεμοσακίστικαν  από-τους παρακάτω- ελληνόφωνους “απελευθερωτές”.

Βαρύ κι ασήκωτο το χώμα ας έιναι πάνω απ’τις κοκκάλες  τις πρακτοράτζας  Μαυροκορδάτου,της “νυφίτσας” Κωλέτη, του άπληστου Κουντουριωτη,του κρετίνου  Μιαούλη  του κλαρινογαμπρού Μακρυγιάννη,του αλητάμπουρα Γκούρα, των Μαυραραχνομιχαλαραίων  και λοιπών κοτζαμπάζιδων και” λογίων” που  με το διάιρει και βασίλευε-υπό την  υψηλή εποπτεια και χορηγία των “εγγυητριών δυνάμεων και κυρίως της Μ.Βρετανίας-  πολέμισαν με λύσσα τους παραπάνω “αγράμματους” Ελληνες και -αφού ευοδώθηκε το έργο,έζησαν κορακοζώητα,ξεσκίζοντας τα δημόσια ταμεία, και απέθαναν -οι περισσότεροι- ησύχως. από  διατροφική υπερπλήρωση δηλαδή από υπερβολικό μασούλημα.

Είναι κι αυτό μια μετα θάνατον εκδίκηση των μεν προς τους δε “Στο λαιμό να σας κάτσει, πούστιδες”.

Χρόνια πολλά ,των οποίων  την ποιότητα δεν υποσχόμεθα.

Ελάτε στην μεγάλη εικόνα. Εγώ έτρεχα από το αεροδρόμιο και την επιστροφή μου από το Λονδίνο, να προλάβω το παιχνίδι. Στο ΟΑΚΑ, που για άλλη μια φορά γύρισε την πλάτη του στον εγγυητή, που έκανε την ομάδα μπάσκετ. Να πάρω κάποιον για εννιά παιχνίδια. Και να τον βάλω κιόλας προσδοκώντας οτι θα τον πληρώσει ο κόσμος στα μπαράζ. Πόση προσωρινότητα….

Πάμε στην εικόνα του πρώτου μέρους . Δεν είδαμε τίποτα. Κυριολεκτώ. Ούτε μιά τελική εκατέρωθεν. Ένα παιχνίδι της πλάκας, στο οποίο συγκρούστηκε μια κάποια σοβαρότητα του ΠΑΟΚ με την απόλυτη τσαπατσουλιά της ΑΕΚ. Αρκεί να δεις πώς έβγαινε η μπάλα από την άμυνα μας και πώς από την αντίπαλη. Αρκεί να σκεφτείς πώς ήταν κορυφαίος μας ο Μήτογλου.

Στις ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες τώρα, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με τον Κριχόβιακ μέσα και γρήγορα έχασε την εδαφική της υπεροχή. Δεν ήταν το κέντρο τόσο πολύ, όσο μια απίστευτη βιασύνη μπροστά που ήταν αδύνατος ο οποισδήποτε συνδυασμός. Εντάξει τα μαρκαρίσματα των αντίπαλων αμυντικών, αλλά να μην ξέρει να κάνει σέντρες ο Μισελέν ή ο Άραμπαντ; Όχι ξέρουν , απλά η προχειρότητα ήταν διάχυτη.

Σε αυτό λοιπόν τον διαγωνισμό λαθών και της υπερβολικής νευρικής υπερέντασης των πεθαμένων, καταλάβαινες οτι η ΑΕΚ πήγαινε μια την ποιότητα που δήθεν διαθέτει, κι ο ΠΑΟΚ πήγαινε με πολύ ηρεμία, βλέποντας απέναντι του ένα παρλιακό. Όχι οτι θάμπωσε ο αντίπαλος, αλλά όπως και να το κάνεις θύμιζε ομάδα δουλεμένη με μπόλικη αυτοκυριαρχία και σιγουριά. Για τα σημεία μιλάμε τώρα. Και για μπάλα, για όποιον την βλέπει. Φυσικά δεν μιλάω για τον στρατό που ήταν σήμερα στο γήπεδο, που μπορεί και να έφευγε βολεμένος με κάτι τυχαίο, και που δεν ψάχνει να βρει κάποια σημασία στην τακτική.

Τα μάτια πέσανε και πάνω στον Κριχιόβιακ. Σαν την γκόμενα που πρωτοεμφανίστηκε σε παρτούζα γνωστών. Καλά στεκότανε, με λίγες πρωτοβουλίες, και δυό άστοχα σουτ από σχετικά καλές θέσεις. Δεν νομίζω οτι προσέφερε κάτι περισσότερο από κάποιον που θα ήξερε περισσότερο τις κινήσεις των συμπαικτών του. Όμως έπαιξε διότι ο εγγυητής πλήρωσε και διότι η ομάδα γέμισε ίωση, την μετάλλαξη του κόβιντ ούτως ή άλλως. Σε άλλες εποχές και με άλλον προπονητή, δεν θα ήταν ούτε στον πάγκο.

Αυτά που γράφω, χονδρικά επιβεβαιώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Ο ΠΑΟΚ έβγαλε ένα καταπληκτικό γκολ στην αρχή που η ΑΕΚ ήταν όλη μπροστά – αφού ένα λάθος έψαχνε η σοβαρότητα – και μετά άφησε το γήπεδο στην ομάδα μας. Της είπε, τώρα δείξε μου τι μπάλα παίζεις. Και το δείξαμε. Εκτός από τον Μήτογλου, προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι κι ο Στάνκοβιτς. Με τον στόχο του ΠΑΟΚ, που ήταν να μην χάσει, να έχει κλειδώσει.

Δεν ήταν η ΑΕΚ τόσο κακή. Ήταν ο αντίπαλος πολυ καλός, που μηδένισε το τρέξιμο μας, εκμηδένισε τα λάθη του και άφησε την μπάλα σε μια ομάδα ανήμπορη. Κάτι σαν τον εγγυητή μπροστά στο FBI.  Αυτό θύμιζε ο Άραμπαντ, που είχε αναλάβει τις ταλιμπανικές επιθέσεις, δίπλα σε ανθρώπους που έπαιζαν ένα παιχνίδι σουμπουτέο. Αυτό καταλάβαινες βλέποντας τον Αραούχο παντού, ενώ τον ήθελες στην περιοχή. Αυτό φυσικά άρεσε στην εξέδρα, που είπαμε οτι δεν βλέπει μπάλα αφού είναι ένας απλός στρατός. Ποιός θα βάλει γκολ ρε παλληκάρια; Το μπακ;

Ο Οφυδρόπουλος, έκανε όποια κίνηση μπορούσε από τον πάγκο. Και το σύστημα άλλαξε και τον πολωνικό δίδυμο έβαλε στο κέντρο, μην ξέροντας αν επιτρέπεται να βγάλει τον καινούργιο. Λογικά πράματα. Έχει κάποιο εκτόπισμα σαν προπονητής μπροστά στον εγγυητή; Θα μου πεις και ποιόν να έβγαζε και ποιον να έβαζε; Ναι ρε, δίκιο έχεις. Να σε ρωτήσω κάτι; Στην Ευρώπη γιατί θέλεις να πας; Η Ευρώπη δεν είναι κάτι σαν ανταμοιβή για αυτά που έκανες φέτος; Τι έκανες φέτος;  Γιατί δικαιούσαι βραβείου; Για να μην βάλει λεφτά και του χρόνου αλλά να τα πάρει από το conference;

Ας μην όμως ξεφεύγουμε. Για το παιχνίδι είναι το κείμενο. Που η ΑΕΚ ήταν κακομοίρα. Χωρίς ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, που θέλησε να πάρει μια νίκη εκβιαστικά. Ντε και σου. Αυτό ήταν και το λάθος, με παίκτες χωρίς προσωπικότητα ή με την προσωπικότητα της αντεπίθεσης. Την οποίαν δεν παίξανε. Κάπου το παιχνίδι διαβάστηκε λάθος, πριν αρχίσει. Κι από εμένα το ίδιο έγινε – ξέρει αυτός -, αλλά εγώ κάνω άλλη δουλειά. Και φυσικά το μεγάλο λάθος είναι και κάπου αλλού : Αν δεν είσαι ευχαριστημένος με τον Οφρυδόπουλο, τι θα κάνεις; Μπορείς να τον αλλάξεις; Για να καταλάβεις σε τι τέλμα είναι η ομάδα. Έχει κάποιο σύμβουλο ο Οφρυδόπουλος δίπλα του που να του μιλάει; Βουρ στον πατσά λένε όλοι, κι ό,τι κάτσει.

Κι έκατσε το λογικό. Ο ΠΑΟΚ ήταν πραγματική ομάδα, με καλύτερους παίκτες σχεδόν παντού, που μπορούσε να καλύψει τους χώρους αλλά και την όποια ατομική ποιότητα θα μπορούσαμε να βγάλουμε. Εξ άλλου συγκεκριμένοι παίκτες μας ξεχωρίζουν . Αυτοί μαρκαρίστηκαν στενά. Το να αφήσεις τον Μήτογλου – ξαναλέω κορυφαίος – και τον Μισελέν ελεύθερους, δεν δημιουργείς κινδύνους. Μπορεί να την πατήσεις, αλλά στατιστικά δεν παίζει. Επιχειρηματικό σπορ και η μπάλα. Έχει και κάποιο ρίσκο. Ε ρισκάρεις να μην πάθεις ζημιά από τον τύπο που ήρθε χθες και έπαιξε ή από τον Μισελέν, που δεν είναι μπακ υπεροχής σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Βάλε και λίγο νωθρό Μάνταλο, βάλε και λίγο Τσούμπερ με Ηλιάδη ή τρεις Ιρανούς κομπλεξικούς, κι έχεις όλο το puzzle που σε γαμάει ένας Ρουμάνος. Και δίκαια.

Ακόμα η βαθμολογία παίζει. Ο στρατός είναι εδώ κι ελπίζει. Και στηρίζει την Ευρώπη και ξεφτιλίζει την ομάδα του με την στάση του. Αλλά δεν βαριέσαι. Δίνω συγχαρητήρια στον Οφρυδόπουλο που συνεχίζει να κάνει διακόσμηση σε ένα γιαπί. Λογικά πράματα. Για το μεροκάματο είναι ο άνθρωπος – πουθενά δεν είναι κατηγορία αυτό – και θα βρει σίγουρα ομάδα να συνεχίσει. Είναι καλό πεδίο μόρφωσης η ΑΕΚ και του το ευχόμαστε πραγματικά, αν και η πορεία της ΑΕΚ β, δεν μας άφησε και τόσο εντυπωσιασμένους. Μην μπαίνουμε όμως σε λεπτομέρειες. Η ουσία είναι οτι ο Σαββίδης γαμεί πατώκορφα τον εγγυητή. Εταιρικός δεν είναι τελικά ο πόλεμος; Εμείς, μπορεί να αγχωνόμαστε, να λυπόμαστε ή να χαιρόμαστε, αλλά μετά το παιχνίδι, έχουμε και την ζωή μας, επαγγελματικά ή σεξιστικά. Και γελάμε σε παρέες…

Μετά και το απόλυτα επιτυχημένο μοντέλο της υποχρεωτικής πώλησης,όπου τα προιόντα της Pfizer εγιναν ανάρπαστα και εξαφανίστηκαν από τα ράφια από δισεκατομύρια ενθουσιασμένους πελάτες, φάινεται ότι βρέθηκε η λύση για την αειφόρο οικονομική ανάπτυξη, με την ικανοποίηση να είναι έκδηλη μετά και την τελευταία συνάντηση των υπουργών οικονομικών της Ε.Ε.

Ηδη πολλές εταιρείες επιθυμούν να συμμετάσχουν στον σχεδιασμό. Μεταξύ αυτών η Coca-Cola, η Αdidas, η Μercedes Αple, General Motors, Porsche κλπ.
Mε ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις λοιπόν, το “mandate selling” προχωρά με γοργους ρυθμούς.

Ηδη σε πολλές χώρες καθίσταται υποχρεωτική η κατανάλωση Coca-Cola,τουλάχιστον 2 λίτρα την ημέρα ανά νοικοκυριό.
Σε νομούς της Μακεδονίας ,ξεκίνησαν πιλοτικά οι πρώτες υποχρεωτικές διανομές εισητηρίων Ferry Boat Ζάκυνθος-Κεφαλονιά με τους πολίτες να δηλώνουν ευχαριστημένοι για αυτήν την νοηματική διασύνδεση της Μακεδονίας με τα Επτάνησα. “Νοιώθω ήδη τα πόδια μου στην αμμουδιά” δήλωσε ο Θράσος Γουργουμέλος, κάτοικος της Φλώρινας.
“και μονο στη σκέψη της υγρασίας,σκούριασε το ψαλίδι για τα γίδια” εξομολογήθηκε άναυδος βοσκός της Πιερίας.

Στη Ρουμανία, κάθε οικογένεια είναι υποχρεωμένη πλέον να προμηθευτεί εντός ένός μηνός,μια Mercedes Ε Class. Με χωρητικότητα πορτμπαγκαζ άνω των τριων πτωμάτων.

Στην Κροατία,κάθε κάτοικος θα πρέπει να προσέρχεται τρεις φορές την εβδομάδα σε ειδικό κέντρο από όπου θα υποχρεούται να παραλαμβάνει τρία ζευγάρια παπούτσια αξίας 200 δολαρίων έκαστο,δωρεάν φυσικά,αφού προηγουμένως ο πολίτης παραχωρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία στο κράτος.
Μονη υποχρεώση του είναι να μη περπατά πάνω από 3 χιλιόμετρα με το ίδιο ζευγάρι.Διαφορετικά αυτό θα εκρύγνηται και αν αυτός επιζήσει, θα παίρνει αναπηρική σύνταξη 25 ευρώ το τρίμηνο.

Στην Τσεχία,κάθε κάτοικος άνω των 11 ετών,έχει υποχρέωση να αποκτήσει ένα I Phone τελευταίο μοντέλο, “δωρεάν” φυσικά, υπό την προυπόθεση ότι στην οικογένεια υπάρχει θηλυκό μέλος, από 15 ως 40 ετών η οποία δύναται να εργαστεί ως κονσομασιόν σε κρατικό μπαρ.

Χιλιάδες κάτοικοι της Εσθονίας ήδη υποχρεώθηκαν να αποκτήσουν από ένα ρολοι Cartier βάζοντας με χαρά υποθήκη το σπίτι τους.
Ηδη,αποστέλονται τα πρώτα καλάσνικωφ στους πολίτες που έλαβαν ειδοποίηση από την κυβέρνηση της Αλβανίας και στην Αυστρία,θα ειναι υποχρεωτική η αγορά δύο F-35 σε κάθε χωριό άνω των 500 κατοίκων.

Και τέλος, σε μια εβδομάδα εφαρμογής του μέτρου,δοκιμαστικά, 127 εκατομμύρια Ινδοί παρέλαβαν τις νέες κελεμπίες Versacε,συνολικού κόστους 65 μόλις δισσεκατομυρίων δολαρίων, ποσό το οποίο θα βαρύνει τον προϋπολογισμό της επόμενης 10ετίας ευτυχώς.

Λύσεις υπάρχουν. Απλώς μερικές φορές τα προβλήματα δεν είναι τα κατάλληλα.