Η ΑΕΚ κατέβηκε με το 4-2-3-1 με Ρότα και Μήτογλου ξανά βασικούς και με τον Γκαρσία στον πάγκο. Κατέβηκε με ξεκάθαρα πλάνα αμυντικής θωράκισης και για ξαφνικές αντεπιθέσεις. Κατέβηκε με σκοπό να δώσει το γήπεδο στον αντίπαλο και να τον χτυπήσει σε πιθανό ανοιχτό χώρο, στην ταχύτητα κάποιας κόντρας και φυσικά με την επιθετική της ποιότητα.

Στην ουσία τώρα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι, με μπόλικα νεύρα και διαμαρτυρίες, χωρίς ρυθμό και συνδυασμούς. Θα μπορούσα να πω οτι ο Βόλος ήταν πιο οργανωμένος, πιο ενθουσιώδης και πιο τεχνικός. Η ομάδα μας ήταν ξεκάθαρα αγχωμένη, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο, και ήταν ιδιαίτερα κακή στο κέντρο. Ήταν σχεδόν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, ενώ έχανε με χαρακτηριστική αφέλεια τις μπάλες που προέκυπταν από δικές μας αποκρούσεις έξω από την δική μας περιοχή !

Στο κακό αυτό παιχνίδι στο πρώτο μέρος – ενδεικτικό είναι οτι κορυφαίος παίκτης μας ήταν ο Στάνκοβιτς – όμως, είχαμε την τύχη και το αστέρι της μεγάλης ομάδας με το μέρος μας. Πρώτα στην φάση του πέναλτυ που έχασε ο αντίπαλος ( κατά την γνώμη, αυστηρότατο σφύριγμα ). Δεύτερον, που στην αμέσως επόμενη φάση κι ενώ ένας παίκτης του Βόλου τραυματίστηκε μόνος του στο κέντρο, βγήκε μια τρομερή αντεπίθεση κι ανοίξαμε το σκορ. Τρίτον, που στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και ξανά από τυχαίο λάθος του αντιπάλου, κλείσαμε το ημιχρόνιο με 0-2.

Δηλαδή η ομάδα έπεσε από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι. Διότι ήταν πολύ κακή στο πρεσάρισμα και πολύ άναρχη στην αμυντική της λειτουργία, η οποία είχε φτάσει σχεδόν στα καρέ της. Κι εντάξει, μπορεί να ήταν αυτό το σχέδιο, όμως βγήκε τυχαία κι από τα λάθη του αντιπάλου. Κι εδώ δεν μιλάμε για λάθη που προκαλέσαμε εμείς λόγω πίεσης, αλλά λάθη αβίαστα. Όμως αυτό ουδόλως μας απασχολεί για περαιτέρω σχολιασμό.

Διότι αν το δεις τελείως οπαδικά, και πρέπει να το κάνουμε κι αυτό μερικές φορές, η ΑΕΚ μπροστά έβγαζε φωτιές. Στις αντεπιθέσεις. Έβγαλε δυό τρομερές, που δεν γίνανε γκολ, και δυό άλλες που γίνανε. Με την τρομερή ποιότητα του Τσούμπερ που θυμίζει Οκόνσκι στην ευελιξία, στο μυαλό και στην καίρια θέση, καθώς και του Άραμπαντ, που αναστάτωνε συνεχώς την αντίπαλη άμυνα και που στο δεύτερο γκολ παραλίγο να κερδίσει και την κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Κι εδώ ήταν ένα τεράστιο λάθος του διαιτητή που αδίκησε την ΑΕΚ και δεν κλείδωσε το παιχνίδι.

Το δεύτερο ημιχρόνιο είχε ακριβώς την ίδια εικόνα. Μια ΑΕΚ κακή, να αμύνεται και να ψάχνει κάποια αντεπίθεση. Πολλά νεύρα και πολύ κακός ρυθμός. Η ομάδα μας φυσικά υπηρέτησε το πλάνο, όμως δεν είχε τα τρεξίματα που έπρεπε. Σαν αποτέλεσμα είχαμε να μην μπορεί να κλειδώσει τη νίκη σε μια φάση με τον Άραμπαντ και μετά να αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών. Άναρχα, μαζικά και με πολύ κακές απομακρύνσεις. Το δεύτερο μέρος ήταν αυστηρά ακατάλληλο για ευπαθείς ομάδες κι ειδικά από την στιγμή και μετά που μείωσε ο Βόλος.

Ο προπονητής έδειξε οτι το έψαξε και προσπάθησε να διορθώσει ό,τι μπορούσε. Άλλαξε το σύστημα, έβαλε όσα χαφ είχε, μείωσε κι άλλο τις αποστάσεις σε σχέση με την επίθεση μας. Θεωρώ οτι του κάθισε τελικά η σκέψη του , όσο κι αν θα μπορούσαν τα πράματα να ήταν ελαφρώς πιο εύκολα, αν ο Μαροκινός ήταν πιο συγκεντρωμένος σε άλλες δυό φάσεις. Φυσικά ο Μαροκινός περνάει στους διακριθέντες λόγω των τρεξιμάτων του και της φιλοτιμίας του.

Προς το τέλος φυσικά ‘εγινε και αλαλούμ με την διαιτησία , που ούτε καταλάβαινε τι σφύριζε. Ανάποδα φάουλ, συνέχιση του αγώνα με παίκτες πεσμένους και χτυπημένους, κανονισμοί έμπνευσης της στιγμής. Ο Βόλος προσπαθούσε να ισοφαρίσει αλλά όλο το μάζεμα της ΑΕΚ πίσω, έφερε άλλη μια αντεπίθεση με το μισό γήπεδο άδειο και τον Τσούμπερ να στρώνει την μπάλα για το τελικό 1-3.

Μια νίκη σημαντικότατη που ελπίζω να μην αποδειχθεί πύρρειος βλέποντας την κατάσταση με τον Γκαρσία, ή το χτύπημα του Μαροκινού. Μια νίκη όμως, που όσο και να μιλάω για τύχη, είναι τρομερή για την ψυχολογία των παικτών αλλά και του νέου προπονητή. Απέναντι σε ένα πολύ δύσκολο και πολύ δυνατό αντίπαλο. Οπότε μπορεί να μην είδαμε καθόλου μπάλα, αλλά είδαμε τις φωτιές που πετάει η επίθεση μας, τις μπόλικες ευκαιρίες των αντεπιθέσεων και φυσικά το πολύ καλό κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο, που κράτησε. Πάμπολλα λοιπόν συγχαρητήρια σε όλους, εκτός από αυτόν τον ανεκδιήγητο διαιτητή που από θαύμα δεν τίναξε το παιχνίδι στον αέρα.

Υγ. Tεχνολογία γραμμής δεν υπάρχει. Κι αυτό ακόμα έσωσε τον ανεκδιήγητο

Εκπλήξεις είχαμε στο πρώτο παιχνίδι του Γιαννίκη. Το σύστημα δεν πειράχτηκε, ήταν το 4-2-3-1, αλλά είχαμε βασικούς τον Γιέβτιτς, τον Ρότα και τον Μήτογλου. Από την μια μπορείς και να μιλήσεις για ρίσκο, από την άλλη μπορείς να πεις οτι ο νέος κόουτς παρακολουθούσε την ομάδα καθώς και κάποιους αδύναμους κρίκους τους, όπως τα έχουμε ξαναγράψει.

Η ΑΕΚ ήταν σφιχτή. Αυτό μπορώ να πω. Προσεκτική, με κοντές γραμμές και μπόλικο πρεσάρισμα κυρίως στο κέντρο. Απέναντι της είχε τον Παράσχο. Μην το ξεχνάμε αυτό. Πολύ κλειστός αντίπαλος, με τρεις ζώνες άμυνες να ψάχνει την αντεπίθεση. Πού φτάσαμε; Να δούμε ξυλίκι κι όχι μπάλα. Όμως να δούμε σοβαρότητα και μπορώ να πω όχι ιδιαίτερους κινδύνους πίσω. Σε αυτούς που γίνανε, μάλλον δικαίωσαν οι Ρότα και Μήτρογλου τις αποφάσεις του Γιαννίκη.

Το παιχνίδι λοιπόν ήταν κλειστό, της υπομονής, χωρίς χώρους άρα δεν είναι δυνατόν να περίμενες κάποιο θέαμα. Πιο πολλούς χώρους αφήναμε εμείς από την διάθεση να νικήσουμε σε σχέη με τον αντίπαλο, που δεν βαριέσαι κι αν έχανε. Όμως έβλεπες μια σιγουριά στις κινήσεις και στα πατήματα των παικτών. Στις μπαλιές που προσπάθησαν να βγάλουν ή στα κοψίματα τους. Στο ψάξιμο για την οργάνωση κάποιας επίθεσης. Και σε μια τέτοια υπομονετική φάση, ο Γκαρσία έβγαλε την επιτάχυνση του, γύρισε σωστά την μπάλα στον Αραούχο, που σκόραρε.

Όπως είπα, δεν χαρήκαμε μπάλα στο πρώτο μέρος. Όμως τακτικά, εγώ τουλάχιστον είμαι ευχαριστημένος. Επίσης δεν κατάλαβα τι ψάρια πιάνει αυτός ο Γιέβτιτς, που βγήκε λόγω τρυματισμού. Όμως κατάλαβα οτι κάποια δουλίτσα έγινε μέσα στην εβδομάδα για να σφίξει η ομάδα και να βγάλει αγωνιστικότητα και ρυθμό με ένταση στον χώρο του κέντρου. Εκεί που φωνάζει οτι θέλει δυό παίκτες που να μπορούν να προωθήσουν την μπάλα μπροστά αφού κόψουν, και να μην ζητούν την υπσοτήριξη του κεντρικού δίδυμου για την ανάπτυξη της ομάδας.

Το δεύτερο μέρος ήταν πιο ευχάριστο. Πολύ πιο ενδιαφέρον. Εκατέρωθεν. Οι δυό ομάδες είχαν τα διαστήματα τους, βάλανε την μπάλα κάτω, προσπάθησαν κι έτρεξαν και ξεδίπλωσαν καλές προσπάθειες μαζί με τελικές. Πιο προσοδοφόρα ήταν η συγκομιδή για εμάς, αφού κερδίσαμε με 3-0 με πολυδιασπορά επιθέσεων και σκόρερ. Κι αυτό ήταν πάλι ευχάριστο, σε αντιδιαστολή με τον κακό σήμερα Τσούμπερ.

Το γενικό όμως συμπέρασμα ήταν οτι η ομάδα, λόγω των κοντινών αποστάσεων, μακιγιάρησε είτε την κακοδουλεμένη αμυντική της λειτουργία, είτε την έλλειψη της φυσικής κατάστασης. Φυσικά έφαγε φάσεις και κινδύνεψε κάποιες φορές, όμως έβγαλε και η ίδια μπόλικες και δεν μιλάω για αυτές που σκόραρε. Κι έφτασε σε μια δίκαιη νίκη βάσει της συνοχής της, της κατοχής της μπάλας και της συνολικής εικόνας και της αίσθησης που μας άφησε.

Συμμετοχή στη νίκη είχε κι ο Γιαννίκης. Τακτικά διόρθωσε μπόλικα πράματα, ενώ διάβασε πολύ καλά την ενδεκάδα με την οποίαν παίζαμε μέχρι σήμερα. Και την άλλαξε, ενώ έδωσε σπουδαία ευκαιρία στον Ρότα και στον Μήτογλου, την οποίαν την πήραν κι ήταν από τους καλύτερους. Ειδικά ο δεύτερος, που έδειξε κανονικό στόπερ ακόμα και μακριά από την περιοχή της ευθύνης του. Φυσικά τα πάντα οικοδομήθηκαν ξανά πάνω στον Σιμόες και στον Βράνιες, αλλά αυτά είναι τα κλασσικά και δεν χρειάζονται κι άλλες σάλτσες.

Δεν θα μιλήσουμε βέβαια για υπερθέαμα. Θα μείνω όμως στο απλό : Αυτό που είπε ο προπονητής. Οτι θέλουμε νίκες αυτήν την στιγμή. Άρα ήξερε τι είπε, οι άλλοι άκουσαν, κι έφεραν τον πρώτο στόχο μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η δουλειά των προπονήσεων. Μου αρέσει αυτό ρε παιδιά. Μου μοιάζει οτι ξέρω πού πατάω και τι περιμένω. Και φυσικά δεν μπερδεύομαι από το 3-0, που είναι πολύ βαρύ για τον Ατρόμητο, όμως είναι αρκετό για το βάρος της δικής μας φανέλας. Το οποίο πήρε κάποια οντότητα με τον Γιαννίκη.

Γιατί; Διότι μέχρι τώρα, κάποιοι είχαν ρεζερβάρει την φανέλα για το κρεβάτι τους. Ό,τι και να γινόταν. Αυτό το οποίο είδαμε σήμερα, είναι οτι ο προπονητής με τα ρίσκα του, έδειξε να δημιουργεί κάποιο βάθος στο ρόστερ. Και να μην δεσμεύεται από τις μεταγραφές ή τους μονιμάδες. Και να μπαίνουν αυτοί που ήταν βασικοί, και κάπως να ξεκουράζουν τους άλλους που υπηρέτησαν το πλάνο του, που κύρια ήταν το φτιάξιμο της αμυντικής  λειτουργίας και το πρεσάρισμα. Κι άρα δίνουμε συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές με την ευχή και την ελπίδα να πάνε ακόμα καλύτερα. Δεν ξέρω αλλά σήμερα είμαι πιο ήρεμος.

…ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ…

Τώρα είναι γεμάτος “κινδύνους”. Και ποιοι θα σε σώσουν, παρά οι “carnations”.
Πέρασε ο Μπάλος σήμερα,αλλά ξέχασαν να κλείσουν τα σχολεία. Δεν πειράζει, κι αύριο -βροχερή- μέρα είναι. Δεν πνίγηκε κανένα παιδί άλλωστε. Από κορωνοϊό κινδυνεύουν αυτά.

Λογικά θα ξαναπεράσει ο Μπάλος,δεδομένου ότι δεν υπάρχει χορός που δεν φέρνει μίνιμουμ δύο στροφές στη πλατεία. Το σύστημα είναι πανέτοιμο. Το 112 δούλεψε. (ξαφνικά σκούζει το κινητό δίπλα μου. Χέστηκα πάνω μου. Λέω: “αυτό ήταν. Ανέλαβε τον έλεγχο το Skynet. Δεν τα κατάφερε εν τέλει ο John Connor” .
‘Ομως όχι, ήταν το 112. Της κυβέρνησης).

‘Αλλες εποχές, όταν έριχνε κεραυνούς και καρεκλοπόδαρα, βρίσκαμε ένα απάγκιο.Κάναμε τσιγαράκι.Και με την λήξη, βγαίναμε με χαρά, γεμίζοντας τα πνευμόνια με άρρωμα από φρεσκολουσμένο χώμα, με ένα ουράνιο τόξο,”να”, απο πάνω μας. Kαφεδάκι κάτω απ’το μουσκεμένο ήλιο.
Και τώρα σου λένε ότι “απειλείσαι”.Αυτο που βλέπεις, δεν είναι η εναλλαγή της Φυσης.Ειναι τα απότοκα από ΣΕΝΑ κερατά. Γι αυτό, “χώσου στη “σπηλιά” και μη το κουνήσεις ρούπι. Σήμερα και αύριο κινδυνεύεις από πλημμύρα. Χθες από καπνούς. Προχθες από φωτιές. Παραπροχθές από καύσωνα. Παραπίσω από καποιον λιωμένο πάγο στην Ανταρκτική. Μεθαύριο, βλέπουμε. Εχει ο Θεός.

Βουνό οι σκοτούρες.
Τί να πρωτοκάμει και αυτή η κυβέρνηση; Δυο χέρια έχει και αυτά είναι στις τσέπες.
Δεν μπορείτε να πάρετε μια πρωτοβουλία μόνοι σας; Πρέπει να τα περιμένετε όλα από τον  “Περικλή”;
Τί να πρωτοκάμει; Την “Ακρόπολη” στο Ελληνικό να ξεμπλοκάρει για να χτιστεί, τα “Προπύλαια” στο Τατόι να περιφρουρήσει,την “πανούκλα” του covid να καθυποτάξει, Τα “σπίτια” της “Ασπασίας” να φοροξαραχνιάσει, τους απειλητικούς “Πέρσες” γείτονες εξ’ Ανατολών να αντιμετωπίσει, τα στίφη των “βαρβάρων”  “παράτυπων” εκ βορά εισβολέων να αποκρούσει, “ξύλινα τείχη” εις την σύμμαχο Γαλλία να κατασκευάσει, τους κηφήνες στο βουλευτήριο να βολέψει, τους οβολούς να βρει για τους “ψυχοπομπούς” τηλεειδικούς προκειμένου να περάσουν απ΄τον Αχέροντα ανύπαρκτους νεκρούς, τα “γκάλοπ” των σοφιστών να ρεγουλάρει, τους ανεμβολίαστους βρωμερούς κυνικούς να φέρει βόλτα με μηνύσεις και εξοστρακισμούς, τη μήνη του νεφεληγερέτη και πλημμυρολάγνου Δία να καταλαγιάσει,…
Που στο διάολο να πρωτοπάει; Λυπηθείτε τον.

Επεσε και πάνω στο ΠΣΚ (χαμένο τριήμερο) αυτή η κωλομπόρα γαμώτο.
Ούτε μπάνιο στη παραλία, ούτε τένις. Το πολύ-πολύ να χωθεί σε καμιά ταβέρνα  και να φάει τζάμπα με το ζόρι.
Ζωή είναι αυτή γαμώ την πουτάνα μου μέσα…Μπουκιά δεν κατεβαίνει.

Αν καταγράφω σωστά τον παλμό του μέσου Αεκτζή, είναι οτι υπάρχει μια απογοήτευση με την πρόσληψη Γιαννίκη. Το λέω από τις διάφορες συζητήσεις που έκανα, αλλά κι από τα διάφορα σχόλια που διάβασα εδώ και σε άλλους ιστότοπους. Ο κόσμος περίμενε κάποιον ξένο και κάποιο μεγαλύτερο όνομα. Δεν μπορώ να του δώσω άδικο για την προσμονή, όμως άδικο θα δώσω στην βιασύνη για την πορεία του νέου προπονητή.

Κανείς δεν ξέρει πώς θα πάει αυτή η συνεργασία. Κανείς δεν ξέρει ποτέ για καμία συνεργασία. Είτε είναι υπάλληλος, είτε είναι σύζυγος, είτε είναι παίκτης, είτε είναι οτιδήποτε. Εντάξει, δεν είναι όλα θέμα τύχης αλλά ακόμα και πεντακόσιες διασφαλίσεις να υπάρχουυ, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Το είδαμε στην δεύτερη και τρίτη φορά που γύρισε ο Μανόλο, όπως το είδαμε και τον Σέρβο, που οι ίδιοι άνθρωποι που μίλαγαν για πρωτάθλημα ( !), μετά ήθελαν να τον καρατομήσουν.

Ας βάλουμε λοιπόν κάτω τα δεδομένα. Ο Γιαννίκης έχει ένα πολύ γεμάτο βιογραφικό. Σοβαρότατο. Επίσης έχει πλούσιες εμπειρίες και αρκετά χιλιόμετρα σε πρωταθλημα πολύ πιο σοβαρό από το δικό μας. Αυτό λέει η θεωρία. Επίσης η πληροφόρηση μου λέει οτι είναι πολύ καυλωμένος με την ΑΕΚ, την οποίαν περίμενε από το καλοκαίρι, και έχει τρελή διάθεση να δουλέψει και να βάλει την σφραγίδα του. Αυτά είναι θετικά στοιχεία μαζί με το νεαρό της ηλικίας του, και πρέπει να τα ταιριάξουμε με την μούρλα του Μελισσανίδη, που θέλει να βγάλει έναν προπονητή από την ΑΕΚ για την ΑΕΚ.

Αρκούν αυτά ; Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Η ΑΕΚ, όπως τα είπαμε και πρόσφατα, δεν είναι η ΑΕΚ που ξέραμε, εμείς οι παλιότεροι. Ένα τραυματισμένο μαγαζί είναι, που προσπαθεί να ξαναμπεί στον χάρτη του πρωταθληματισμού. Χωρίς διοικητική πυγμή, στην σκιά του Μαρινάκη κυρίως, με πολλαπλά κέντρα αποφάσεων και με διαλυμένα αποδυτήρια. Αυτό, σε συνδυασμό με το οτι κανείς δεν ξέρει τι μοντέλο ποδοσφαίρου θέλει να παράξει η ομάδα, είναι και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τη νέα συνεργασία. Δεν είναι αυτό που νομίζουν κάποιοι, οτι η ΑΕΚ είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Γιαννίκη κι οτι αυτός δεν θα αντέξει την πίεση.

Ποιά πίεση; Έχει μιλήσει κανείς για τίτλο από την διοίκηση; Έχουμε μιλήσει εμείς εδώ; Κάτι χάπατα ονειρεύονται τίτλους και κάποια νούμερα που θεωρούν οτι επειδή πήραν διαρκείας, ξέρουν και μπάλα. Καμία πίεση δεν υπάρχει. Η κύρια ανάγκη είναι να φτειαχτεί μια ομάδα, που να μπορεί να είναι ανταγωνιστική και σίγουρη για την τρίτη θέση. Την μείωση της διαφοράς των τριάντα βαθμών που τερματίζει από την κορυφή. Μια καλή φυσική κατάσταση και το χτίσιμο κάποιου χαρακτήρα. Είναι δύσκολα αυτά; Φυσικά, αλλά δεν είναι και ανυπέρβλητα εμπόδια. Στοιχειώδη είναι για κάποιον που θέλει να κάνει καριέρα προπονητή.

Κι αυτό το θέλει ο Γιαννίκης, που είναι κι ελαφρώς τσόγλανος – με την καλή έννοια – και με σωστές ποσότητες θρασύτητας. Και καλά καταρτισμένος και με συγκεκριμένα αγωνιστικά θέλω., που ταιριάζουν με τα δικά μας. Και δεν θα ήθελα να συνεχίσω τις σάλτσες.

Προσπαθώ να αποδώσω τα του καίσαρος τω καίσαρι. Κι άρα φτάνω στο οτι είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε αυτήν την καινούργια επιλογή, διότι δεν έχουμε κανένα άλλο περιθώριο. Ο Μελισσανίδης βαριέται κι ασχολείται μόνο με το γήπεδο.  Και ψάχνει απεγνωσμένα να δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού. Και να του τρέξει την εταιρεία, ο προπονητής. Ναι μην γελάτε. Κάπως έτσι τα έχει στο μυαλό του ο άνθρωπος. Οτι αν έχεις καλή ομάδα ή κερδίσεις κανά τίτλο, τότε η εταιρεία πάει φυσέκι.

Είπαμε μην γελάτε. Διότι μπορεί πράγματι να μην είναι έτσι τα πράματα, όμως όπως και να το κάνεις, το πιο δύσκολο από όλα, είναι να φτειάξεις το προϊόν. Το να φτειάξεις ένα λογιστήριο ή ένα εμπορικό τμήμα, είναι πανεύκολο άμα πατάς επάνω σε καλό προϊόν. Πιστεύει λοιπόν ο εγγυητής οτι ο Γιαννίκης – μαζί και οι δύο πολύ καλοί συνεργάτες του –  μπορεί να του φτειάξει την ομάδα και να αξιοποιήσει τις κάποιες καλές προσθήκες φέτος. Και μπορεί να του προτείνει τις μελλοντικές ανανεώσεις συμβολαίων καθώς και τις προσθήκες για τον Γενάρη και το καλοκαίρι.

Κάπως έτσι ήταν τα πράματα και με τον Μιλόσεβιτς, θα πείτε. Δίκιο έχετε θα συμπληρώσω, όμως όπως φάνηκε, τα αποδυτήρια δεν σήκωναν ξανά Καρντόσο. Αυτό διαπιστώθηκε σχετικά αργά κι αφού είχε γίνει κάποια ζημιά, κυρίως ευρωπαϊκή. Και πλέον μένουν να δούμε αυτά τα αποδυτήρια πώς θα αντιμετωπίσουν την τρέλα για την πειθαρχία που έχει ο νέος, και πόσο η όποια διοίκηση θα στηρίξει τις εκθέσεις και τις αναφορές του Γιαννίκη.

Συμπερασματικά και διαισθητικά, θα ήθελα να πω οτι είμαι επιφυλακτικός αλλά αισιόδοξος. Τα πάντα θα φανούν στο γήπεδο και στην παρακάμερα μας που παρακολουθεί τις προπονήσεις και τις ώρες εργασίας που θα αφιερωθούν. Στα πολύ υπέρ μας είναι οτι ο νεός προπονητής θέλει να καθιερωθεί στον χώρο και πιστεύει πολύ στον εαυτό του. Και φυσικά οτι θέλει να φύγει από την ΑΕΚ και να κάνει καριέρα στην Γερμανία. Και του το εύχομαι ολόψυχα να χρησιμοποιήσει σαν όχημα την ομάδα μας, η οποία με την πορεία της να εξαναγκάσει μεγαλύτερα κλαμπ να του δώσουν καλύτερα συμβόλαια.

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Διαβάζεις τα διάφορα. Για τον Μπογδάνο, για την αντικομμουνιστική του ρητορία εν έτει 2021. Γελάς φυσικά αν σκεφτείς οτι έχουμε εκλογές, οτι η ιστορία του εμφύλιου είχε νικητές και νικημένους κι οτι η χώρα έχει προχωρήσει. Δυό ολόκληρα χρόνια τώρα, αν φυσικά θυμόμαστε ακόμα οτι ειχαμε αριστερή κυβέρνηση κατά τους δεξιούς, που είναι υποχρεωμένοι να βρίσκουν πάντα κάποιον εχθρό. Τους κατ΄επίφασιν δεξιούς φυσικά, αφού ακόμα κι αυτοί ντρέπονται να ομολογήσουν οτι είναι τέτοιοι. Τον χώρο του κέντρου λένε οτι ψάχνουν.

Και τρώνε μια επίθεση άνευ προηγουμένου, από τα δεξιά τους. Εσωκομματικά κι εξωκομματικά. Το εσωκομματικά – που είναι άρρηκτα δεμένο με κάποιον αντικομμουνισμό – προσπάθησε ο Κούλης να το θεραπεύσει και με τρίτον ακροδεξιό υπουργό. Έλα που δεν ήταν αρκετό κατά πώς φαίνεται, αφού το σχεδιασμένο κίνημα Μπογδάνου, φανερώθηκε την ημέρα που ο Κούλης έφερνε το success story της συμφωνίας με την Γαλλία. Ναι, αυτό το αστείο.

Αυτό το, μαμά μαμά με χτυπάει ο Ταγίπ. Λες και μπορεί να κάνει τίποτα κι αυτός. Σε ξένο οικόπεδο. Που εγώ σου λέω το χειρότερο σενάριο : Άντε και σε κατέλαβε, όπως είναι και το φυσιολογικό. Και τότε πού θα πουληθούν τα όπλα; Ή και το ανάποδο : Σκέψου τώρα να επιτεθεί η Γερμανία στην Γαλλία. Θα τρέξει η φαλιμέντο Ελλάδα να μπει ανάμεσα στις δυό χώρες; Είπαμε οτι η μαλακία είναι ασύνορη αλλά εδώ πλέον έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και κάθονται τώρα οι 300 βολεφτάδες και δήθεν σκοτώνονται για κακή ή καλή συμφωνία. Την ώρα που όλοι  μιλάνε για μίζες φρεγατών.

Κάπου εδώ όμως μπαίνει κι ο εγγυητής. Που είναι Συριζαίος τάχα μου αλλά με τον Σαμαρά. Ναι υπάρχει κι αυτή η φράξια. Δεν κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά ούτε κι ο ISIS κατεβαίνει. Υπάρχει όμως και τον υπολογίζουν όλοι, όπως υπολόγιζαν και τον Οτσολάν στις φυλακές, όπως υπολόγιζαν και τον Μίκη στην Μακρόνησο, κι όπως φυσικά η τεράστια δύναμη του 38% εδώ, κάνει τσιμπούκια στο 5% του ΚΚΕ. Και πρέπει να να δούμε τι θα κάνουμε με την δεξιά της δεξιάς για να μην υποχρεωθούμε να γίνουμε τελείως ρόμπες και να συνεργασθούμε με τον Τσίπρα. Θα χάσουμε πλέον κάθε αξιοπιστία, όση δηλαδή μπορεί να έχει ένας κερατάς, στο ποιμένα της Πίνδου που κατοικεί στην Αλβιόνας και ψάχνει κωλόχαρτο στο ράφι.

Και ξαφνικά λοιπόν, η ΑΕΚ ετοιμάζει μεταγραφές. Ένα εξάρι με ικανότητες οκταριού, κι ένα σέντερ μπακ με ηγετικά προσόντα. Μίνιμουμ αυτά. Διότι παίζει κι ένα αριστερό εξτρέμ, μέσα στο πλαίσιο οτι ο χάπιας αρκετά μας παρέσυρε με τα δημοκρατικά του έντυπα, κι οτι πρέπει να βρούμε μια ισορροπία με την κανονική παράταξη, η οποία θα μπορούσε να ισορροπήσει με τις δικές της δυνάμεις, που απλά και μόνο δυσαρεστήθηκαν για κάποιο διάστημα και πρέπει να επανακάμψουν για να γλυτώσουμε τον διασυρμό, κι οτι κι η κυβέρνηση της αριστείας ήταν ακριβώς ίδια με την προηγούμενη των πανεπιστημιακών μεταγραφών και των πουτανών.

Μιλάμε για καταστάσεις μπουρδέλου φυσικά, αλλά δεν βαριέσαι. Σαν Αεκτζής, που δεν θυμάσαι γιατί υποβιβάστηκες, μπορείς άνετα να δεις την πρόοδο της ομάδας. Ξέρω δεν μπλέκεσαι με πολιτικά. Εσύ μπάλα θες να βλέπεις. Δεν έχω αντίρρηση καμία. Κι ε΄γω με αφορμή την μπάλα, σου εξηγώ τι γίνεται στην χώρα, στον χώρο, και στον μεταγραφικό οίστρο του αστερισμού της τσιγγουνιάς. Κρανιδιωτης, Τζήμερος, Σαμαράς φτάνουν στο 2,3 %, πάει κι ο δέεκατος μάρτυρας στο Ντουμπάι και έρχεται ηλιαχτίδα. Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό. Έρχεται η λογική και η κανονικοποίηση. Λίγο ακόμα ξύλο στα μπουντρούμια, κι όλοι γνωρίζουν τον τελικό νικητή. Εντάξει, όχι παντοτινό. 5% είπαμε. Όσους τίτλους και να πάρεις, η τρίτη ομάδα της χώρας θα είσαι.

Κάτι σαν να κόβεται το ρεύμα. Στο σκοτάδι, εκατομμύρια “υπερπληροφορημένοι” και κάργα υπερεκτεθημένοι στην μαστούρα των μέσων δικτύωσης. “Και τώρα τί γίνεται”; Πως σηκώνεις το κεφάλι από την οθόνη; Να δεις τί; Τα άδεια βλέματα,τα κενά κρεαβάτια;
Η το ηλιοβασίλεμα; …Πού καιρός για αυτό. Την τελευταία φορά που το είδες, ήταν και πάλι πίσω από τον φακό του κινητού.
Μεγάλη αναπόλωση. Να πρέπει “μπεις” στο κινητό μέσα ό ίδιος για να κοιτάς το κόσμο απο κει. Διαφορετικά αμφιβάλεις ακόμα και για το άν είσαι ξύπνιος,χωρίς αυτό.
Αναρωτιέσαι τί είναι πραγματικότητα και τί όχι,πλέον. Τέτοιος βαθμός δυστοπίας.

Oσοι ένοιωσαν ολίγη μοναξιά,”ορφάνια”, αποξένωση, εγκατάληψη, απομόνωση, αμηχανία έστω,ή πλήξη, κατά την “απρόοπτη” διακοπή των μέσων κοινωνικής απομάκρυνσης για λίγες ώρες, καλόν είναι να πάνε μέχρι το φαρμακείο στη γωνία. Χωρίς συνταγή γιατρού τα ψυχοφάρμακα.
Προσωπικά, απλά δεν είχα την ευκαιρία να γράψω “στα αρχίδια μου που έπεσε το facebook” αφού είχε πέσει και δεν μπορούσα να το γράψω. Λίγη απογοήτευση την ένοιωσα. Μάλλον είμαι και ‘γω “του γιατρού”.

‘Ολοι ψάχνουν το “γιατί” στο “παγκόσμιο αυτό ηλκετρονικό κραχ” με “ανυπολόγιστες ζημιές” κλπ. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.
Πιστεύω ότι απλά κάποιος νυσταγμένος τεχνικός εκεί στα κεντρικά, έχυσε κανένα μεγάλο ποτήρι κοκα-κόλα πάνω σε servers.

Οπως και να έχει,ακούγονται πολλές θεωρίες για το κακό που μας βρήκε.
Αλλά επειδή τις έλεγξα ως “ανεξάρτητος” fact checker, σας λέω:

‘Οχι, δεν μας επισκέφτηκαν ακόμα εξωγήινοι. Μπορεί ο Ζουκερμπεργκ να μοιάζει λίγο με Αρειανό, αλλά δεν είναι ώρα ακόμα να τον επισκεφτούν τα “ξαδέλφια του”.

‘Οχι, δεν ήταν πείραμα, για να διαπιστωθεί αν υπάρχει συσχετισμός αυτοκτονιών και αποκλεισμού από το δίκτυο. Μόνο τα ρομπότ σταματούν όταν γίνεται “shutdown”. …’Η όχι;

‘Οχι δεν ήταν μια επιστροφή στην δεκαετία του 90 προκειμένου να ξαναθυμηθεί τα νεανικά του χρόνια ο αλλήθωρος Μπέζος. Εκανε ταξιδι στο “διάστημα”, τι να το κάνει το ταξίδι στο παρελθόν. (μέχρι εδω παραπάνω τον πήγαν, όπου απλά δεν υπάρχει βαρύτητα και του βούτηξαν τόσα εκατομμύρια. Η βλακεία είναι άσχετη με την ευφυία ή τη δράση. Περπατάνε ανετότατα “χέρι-χέρι”)

‘Οχι, δεν “έπεσαν” τα ηλεκτρονικά μέσα πλύσης εγκεφάλου για να υποκλαπούν προσωπικά δεδομένα και “ευαίσθητες” πληροφορίες δισεκατομμυρίων χρηστών,ούτε και “τα έριξαν” για να προστατευτούν από “χακερς”. Τα δεδομένα έτσι κι αλλιώς διαμοιράζονται, μεταπωλούνται και γνωστοποιούνται όπως πρέπει,και όπου πρέπει, από ιδρύσεως. Μην ανησυχείς, είσαι οχυρωμένος και δεν σε ξέρει κανείς!

‘Οχι δεν έγινε απομαγνητισμός της Γης. Συνεχίζουν οι μαγνήτες της κανονικά να έλκουν την ενέργεια του Ηλιακού συστήματος και να την επιστρέφουν πίσω πολλαπλάσια με τη μορφή μαλακίας. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι και ο λόγος που δεν μας έχουν επισκεφτεί ακόμα τα “ξαδέρφια” του Ζούκερμπεργκ. Και ούτε πρόκειται. Ποιος πάει πενθήμερη εκδρομή στο Δαφνί;

Απλά-φήμες λένε- ο Κούλης έχασε το κινητό του. “Κάπου πρέπει να παράπεσε” είπε. Και από τότε, παράπεσαν όλα.
Λογικά το βρήκε. Αφου άναψαν και τα “φώτα” του πολιτισμού μετά από μερικές ώρες αγωνίας.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα συμβεί αν του δώσει μία και το πετάξει στη θάλασσα.
‘Η θα σηκωθεί τσουνάμι που θα πνίξει και το Θιβέτ, ή που θα του το πετάξει πίσω η θάλασσα στα μούτρα, λέγοντάς του: “πάρ’το ρε μαλάκα,έχεις δύο αναπάντητες. Απ’τον πατέρα σου είναι”.

Σε αυτό το καθοριστικό για τον προπονητή μας τεστ, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 και κάποιες αλλαγές μεσοεπιθετικά. Κατέβηκε όμως και με όρεξη να γίνει και αφεντικό του παιχνιδιού. Με αδιάκοπο πρεσάρισμα ψηλά και στον χώρο του κέντρου, κυριάρχησε για μισή ώρα και σκόραρε δυό γκολ. Όλο το μυστικό ήταν η αριστερή της πλευρά καθώς και η εναλλαγή θέσης στον άξονα και στο πλάι των Μάνταλου και Τσούμπερ. Φυσικά και το πολύ τρέξιμο σε συνδυασμό με το κάποιο μούδιασμα του αντιπάλου.

Οπότε, σε εκείνο το διάστημα, είδαμε μια ΑΕΚ σοβαρή και σθεναρή που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Είδαμε καλό ρυθμό και συνδυασμούς, και πολύ σωστό ποδόσφαιρο. Είδαμε κορυφαίους τους Μάνταλο και Μοχαμαντί και θεωρήσαμε οτι ησυχάσαμε. Όμως δεν ήταν έτσι τα πράματα στην εξέλιξη του πρώτου μέρους.

Η ομάδα κουράστηκε; Χαλάρωσε; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Το θέμα είναι οτι το κέντρο μας έπεσε, έχασε την συνοχή του και ο Παναιτωλικός άρχισε να απειλεί. Και μιλάμε για σοβαρές καταστάσεις, τις οποίες απεσόβησε κυρίως ο Στάνκοβιτς, που δίκαια πέρασε κι αυτός στους καλύτερους αυτού του μέρους. Όλοι οι άλλοι είχαν πάθει μια καθίζηση, απλά έδιωχναν στα τυφλά κι ήταν αδύνατον να κρατήσουν την μπάλα, χάνοντας και στατιστικά την κατοχή της. Στις κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης μας, ο Μάνταλος εμφάνισε και τις γνωστές παθογένειες του, στο επίπεδο της αργής αντίδρασης και της ατομικότητας του που έφερνε λάθη.

Τέλος πάντων, μπορώ να πω οτι την γλυτώσαμε και πήγαμε με σκορ ασφαλείας – που λέει ο λόγος αφού πρόσφατη είναι και η Κρήτη -, όπου θεωρώ να ξαναγίνει μια κουβεντούλα και καμιά διορθωσούλα. Από την άλλη μεριά, όλοι εμείς είδαμε ένα πολύ καλό πρώτο ημιχρόνιο με τις δυό ομάδες να προσφέρουν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι στα δικά τους διαστήματα. Με μπόλικες τελικές, δυό γκολ, πολύ τρέξιμο και χωρίς καμία σκοπιμότητα.

Το δεύτερο μέρος ήταν τραγικό σε ρυθμό και σε θέαμα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι στο οποίο κύρια υπεύθυνη φυσικά ήταν η ΑΕΚ. Κι αυτό διότι έμειναν από δυνάμεις οι Σιμόες και Μάνταλος, οπότε δημιουργικά ήμασταν εντελώς ανίκανοι, ενώ συνεχίζονταν τα λάθη. Αυτό έφερε και την μείωση του σκορ από τον αντίπαλο, ο οποίος είχε ξεκινήσει με το υπονοούμενο για την αλλαγή του τερματοφύλακα του ( ! ).

Το θέμα ήταν οτι οι μνήμες της Κρήτης ξύπνησαν ξανά κι ο προπονητής, που έβλεπε αυτό το παρατεταμένο σβήσιμο της ομάδας, πλάκωσε τις αλλαγές. Ανακάτεψε πολύ την τράπουλα με νέους στο γήπεδο, όμως όλο το κόλπο ήταν η μετάθεση του Τσούμπερ στον άξονα, που από την μια τον γέμισε, ενώ εμπλούτισε και τα άκρα μας. Αυτό στην ουσία έσβησε τον αντίπαλο, εμείς δημιουργήσαμε κάποιες μικροευκαιρίες ( πρώτο σουτ κάναμε στο 70 ), αλλά κυρίως σταμάτησαν οι κίνδυνοι πίσω και χαμήλωσαν και οι καρδιακοί παλμοί μας.

Φυσικά το παιχνίδι ήταν άναρχο, κακοδομημένο και αποκρουστικό. Όμως πετύχαμε και τρίτο γκολ μετά από έξοχο συνδυασμό Τσούμπερ και Καρίμ, αφού προηγουμένως ο Στάνκοβιτς – που αυτός ήταν τελικά ο κορυφαίος σήμερα – απεσόβησε την ισοφάριση. Διότι μπορεί να λέω οτι έσβησε ο αντίπαλος, όμως η ΑΕΚ ήταν χαλαρή κι έτρωγε στατικές φάσεις. Εν πάση περιπτώσει το τρίτο γκολ κλείδωσε το παιχνίδι, το οποίο έτσι θα πήγαινε ακόμα κι αν ο Παναιτωλικός σημείωνε κι άλλο γκολ στην φάση που είχε δοκάρι. Στην φάση που κοιμήθηκαν και τα τρία σέντερ μπακ που έπαιζαν πλέον αφού το σύστημα είχε γίνει 3-5-2.

Συμπερασματικά και κλείνοντας, δεν ξέρω αν πέρασε το τεστ ο προπονητής. Δεν ξέρω αν κέρδισε χρόνο κι αν αυτό είναι υπέρ της ομάδας. Η ΑΕΚ έδειξε καθαρά οτι έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης και σίγουρα ταχύτητας αμυντικά στο κέντρο, αφού Λεταλέκ και Σιμόες δεν μπορεί να συνυπάρχουν. Επίσης ταχύτητας στην αντεπίθεση αφού ο Μάνταλος είναι πιο προβλέψιμος κι από πατίνι. Επίσης αυτό που προβληματίζει είναι η κακή δεξιά πλευρά μας με τον Γκαρσία να μην καλύπτει τον Μισελέν, που είναι τρομερά επιπόλαιος και πρόχειρος. Και βέβαια ο πιο μεγάλος προβληματισμός είναι αυτό το τεράστιο black out την ώρα που προηγείσαι με δυό γκολ και που σήμερα έτυχε να μην το πληρώσεις.

Δουλειά μου τσαμπουνάνε συνέχεια. Με το Αγρίνιο παίζεις ρε φίλε, προηγείσαι με δυό γκολ και τρέμεις ενώ δεν παίζεις καν μεσοβδόμαδα; Τι δουλειά δηλαδή; Όλη την εβδομάδα και σε όλη την προετοιμασία, δεν δούλευαν; Μάλλον λέω εγώ κι ευτυχώς που ο Τσούμπερ δεν έκανε την δική μας προετοιμασία, κι είναι ένα κλικ παραπάνω στην έκρηξη από όλους τους άλλους. Ο Τσούμπερ, που πρέπει να το πω αυτό, θυμίζει τις επαφές και τις κινήσεις ουσίας του Οκόνσκι.

Πολύ πριν την παρέλαση αρχίσαμε στην ομάδα τα ηρωικά. Την ανάταση του φρονήματος και τους όρκους για νίκη και συσπείρωση. Στον ρόλο αυτόν έλαβε την πρωτοκαθεδρία ο Σιμόες, που όπως είχα γράψει παλιότερα, είναι και ο φυσικός αρχηγός της ΑΕΚ. Και ρώτησε τα υπόλοιπα παλληκάρια : Είστε winners ή losers; Τι να απαντήσουν κι αυτά; Και τι να απαντήσουν μάλιστα, μετά το παιχνίδι; Λάθος θεωρώ ότι ήταν η κίνηση του Αντρέ.

Πρώτον διότι έγινε πάρα πολύ νωρίς και δεύτερον διότι τα παιδιά δεν είχαν στην ατζέντα τους να πάρουν κάτι από αυτό το παιχνίδι. Γιατί δεν είχαν; Είτε διότι δεν προετοιμάστηκαν σωστά ψυχολογικά από τον προπονητή, είτε διότι δεν έχουν στοιχειώδη φυσική κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι αυτήν την εβδομάδα έπαιξαν τρία παιχνίδια, που και τα τρία κατέληξαν να είναι υψηλής έντασης. Και τα έπαιξαν οι ίδιοι παίκτες.

Ο κιτρινόμαυρος δημοσιογραφικός κόσμος ταυτόχρονα, έχει επιδοθεί στον γνωστό αγώνα για την στήριξη των πάντων. Για την ομάδα που είναι νέα και δεν έχει ακόμα χημεία. Για τους παίκτες που καλά καλά δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Για κάποιους παίκτες που ναι μεν έχουν μειονεκτήματα, αλλά που τακτικά δεν μπόρεσαν να τα καλύψουν. Και βέβαια έχουμε και το μήνυμα στήριξης του εγγυητή προς τον Μιλόγεβιτς, κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στην ουσία. Στηρίζει τι; Κάποιον που ρωτάει τους υπαλλήλους του για το τι έφταιξε;

Είμαι της άποψης ότι έχουμε ένα καλό υλικό. Καλύτερο από το περσινό. Δεν ξέρω το ταβάνι του, όμως ξέρω ότι ακόμα υπάρχουν κενά στην ομάδα που θα συμπληρωθούν – ελπίζω κι εύχομαι – τον επερχόμενο Γενάρη και του χρόνου. Μιλάω για το στόπερ ψηλού επιπέδου και δυο χαφάρες. Άρα μέχρις εδώ πάμε λογικά, αφού κανένας από την διοίκηση δεν μίλησε επίσημα ότι η ομάδα πηγαίνει για πρωτάθλημα. Αυτήν την προσδοκία που ταυτόχρονα έφερε και την τωρινή ομιλία του Σιμόες, την έφτειαξαν άμπαλοι χαχόλοι κι επειδή η ομάδα κέρδισε τον Ιωνικό των δέκα παικτών κι αφού είχε γλυτώσει τρεις κραυγαλέες τελικές από τον αντίπαλο.

Αστεία πράματα είναι αυτά και όχι ποδοσφαιρικά. Το άθλημα είναι απλό κι έχει και μια συνέχεια. Αυτό δηλαδή που δεν βλέπουμε από τον προπονητή. Τι παίζει αυτός; 4-2-3-1 ή 4-1-4-1. Άρα θεωρητικά αυτό τους έχει μάθει. Πώς γίνεται το σύστημα στα δυο τελευταία παιχνίδια; 4-4-2. Δηλαδή, άρες μάρες κουκουνάρες. Γιατί τα πλάγια μπακ δεν περνάνε την γραμμή της σέντρας από το εξηκοστό λεπτό και μετά; Γιατί δεν μαρκάρουν οι χαφ με την ίδια ένταση από το ίδιο λεπτό και μετά; Γιατί βγαίνει ο Σιμάνσκι πρώτος; Γιατί ο Γκαρσία δεν βοηθάει αμυντικά; Είναι θέμα προπονητικού λάθους ή είναι θέμα φυσικής κατάστασης; Εγώ πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο.

Φυσικά έχουν γίνει εγκλήματα στην διαχείριση των παιχνιδιών και ειδικά στις αλλαγές.  Διότι δεν μπορεί να βγαίνει ο Σιμάνσκι και να μπαίνει ο Σάκχοφ. Δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά σαν παίκτες. Δεν μπορεί να φεύγει ο Αραούχο και να μένει μέσα ο Καρίμ, αφού αλλάζει η μορφή του σέντερ φορ, αλλά και όλης της ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνιμα μέσα ο Τζαβέλας στα 34 του και ο Σβάρνας να μην παίρνει ούτε λεπτό συμμετοχής, ούτε όταν μπαίνει να εξοστρακίζεται στο δεξί άκρο. Πότε ακριβώς φταίει ο Μισελέν; Όταν δεν καλύπτεται από τον Γκαρσία; Και τότε γιατί βγαίνει;

Πέραν λοιπόν από την φυσική κατάσταση, υπάρχουν τεράστια τακτικά λάθη. Στην ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας, αλλά και στην πολύ μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην τριπλέτα μπροστά και στους δυο που καλύπτουν το κέντρο. Αν όμως η ομάδα υποφέρει στα εργομετρικά, τότε πάνε περίπατο οι τακτικές. Διότι μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και στο μπαλάντζο πρέπει να βάλουμε κι άλλη μια παράμετρο : την οριστική απουσία του Γαλανόπουλου αλλά και την επιλεκτική απουσία του Μάνταλου. Αυτό μπορεί να λέει κι άλλα πράματα για την προπονητική θέση. Η οποία μοιάζει να λειτουργεί με στερεότυπα και καθόλου με ευελιξία. Ο τάδε στην θέση του τάδε, αυτό το σύστημα υπηρετώ μόνο. Και τα λέω αυτά διότι δεν βλέπω αυτοματισμούς αλλά ούτε και παγίδες μέσα στο τερέν. Όπως δεν βλέπω και κάποια οξυδέρκεια, ας πούμε να πάμε σε ένα μαν του μαν πάνω στον δείνα επικίνδυνο παίκτη.

Φτάσαμε λοιπόν σε μια αντίφαση : Η ομάδα να χρειάζεται πίστωση χρόνου από την μια, αλλά από την άλλη τα δυο  επόμενα παιχνίδια να χαρακτηρίζονται τελικοί. Δεν στέκει αυτό σε λογικό συνειρμό. Οι τελικοί είναι για τον προπονητή καθαρά. Η ομάδα δεν μπορεί να ξαναλλάξει. Και παίζει και ρόλο, αν πάρει αποτελέσματα η ομάδα, με ποιόν τρόπο τα πήρε. Διότι για εμάς το ζητούμενο είναι να βλέπουμε μπάλα κι όχι στυγνά αποτελέσματα. Όχι να κρατάμε με ταμπούρι πίσω κάποιο γκολ που έχουμε πετύχει. Διότι θα ξανάρθει παιχνίδι που θα έχουμε ανατροπή τύπου Κρήτης , αλλά κι άλλο που θα πάθουμε πανωλεθρία. Κι ελπίζω βέβαια να είναι τυχαίο που ο Σιμόες μίλησε στην Τούμπα εν απουσία Μάνταλου….

Η ΑΕΚ κατέβηκε με το γνωστό 4-2-3-1 και με τους υποχρεωτικούς παίκτες που έχουν κληθεί να μεταμορφώσουν το περσινό έκτρωμα. Να σημειώσω εδώ οτι ο αρχηγός – κότα, έμεινε στην Αθήνα. Άρα δεν θα είχαμε άλλα διλήμματα εκ μέρους του πάγκου, τύπου να μπει για να κρατήσει την μπάλα ή να κερδίσει κανά φάουλ. Λέω τώρα γι’ αυτούς που υποτίθεται ξέρουν μπάλα.

Κατέβηκε όμως η ΑΕΚ; Στο πρώτο μέρος δεν είδα κάποια τέτοια ομάδα. Ήταν ξεκάθαρο οτι θα έπαιζε με αντεπιθέσεις και θα περίμενε τον αντίπαλο. Κάτι το οποίο φάνηκε προς το τέλος του ημιχρόνιου ξεκάθαρα. Πιο πριν θα μπορούσε και να μπερδευτεί κάποιος. Αυτό όμως το οποίο δεν μπέρδευε ήταν η νωθρότητα της μπροστινής της ποιότητας. Πράγματι, Τσούμπερ, Γκαρσία και Γιέβτιτς ήταν θλιβερές φιγούρες. Η ΑΕΚ που ήταν μέσα στο γήπεδο, ήταν ο Βράνιες και σε κανά δυό στιγμές ο Στάνκοβιτς.

Όλοι οι άλλοι ήταν ανύπαρκτοι. Τόσο σε δημιουργία, όσο και σε επίπεδο πρεσαρίσματος ή κρατήματος της μπάλας. Ο αντίπαλος ανέβαινε με την παροδο του χρόνου, κι έφτασε σε συγκλονιστικές στιγμές στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Εκεί που έβγαλε μπόλικες τελικές, εκεί που είχε μια τρομερή επέμβαση ο τερματοφύλακας, εκεί που πέτυχε το γκολ του, κι εκεί που ανάγκασε την ΑΕΚ να παίζει όχι απλά παθητικά, αλλά απλά να προσπαθεί να απομακρύνει την μπάλα.

Σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε για σοβαρότητα στον φόβο. Πολύ φόβος αδερφάκι μου. Ανύπαρκτο κέντρο και φουλ πίσω στην γραμμή για το φτου ξελευθερία. Μπακ πλάγια, ούτε για να συζητάς. Ταχυδύναμη και σωματοδομή στο κέντρο, ανέκδοτα καθαρά. Εξτρέμ για να την αντεπίθεση, είπαμε να μιλάμε σοβαρά. Μα είχαμε και τρεις τελικές. Ναι παιδιά. Μιλάμε για μπάλα, δεν μιλάμε για το σουτ του Γιέβτιτς στα πουλιά την πήρανε τελική. Τι ήταν η ΑΕΚ; Μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς αμυντική συνοχή και με μια προχειράντζα στην όποια προσπάθεια να βγάλει κάποια κόντρα. Τι ήταν; Ένα καφενείο.

Όταν λοιπόν έχεις φτειάξει ένα καφενείο, τι να πρωτοδιορθωθεί στο δεύτερο ημιχρόνιο; Πώς να γίνει εστιατόριο; Τι να πρωτοαλλάξεις, ειδικά αν είσαι ο ιδιοκτήτης που όλα τα χρόνια σου, καφενεία έφτειαχνες. Τι θέλω να πω; Οτι το δεύτερο μέρος είχε τα εξής θετικά σημεία : Την είσοδο του Σιμόες, την είσοδο του Μουχαμαντί, και το γκολ που βάλαμε που ήταν και η μόνη εξιόλογη ενέργεια που έκανε η ΑΕΚ σαν δημιουργία. Άσχετα που ακυρώθηκε σωστά. Θα μπορούσα και να πω για το κλέψιμο του Τσούμπερ και την τρομερή ευκαιρία του Καρίμ. Δεν το λέω όμως διότι δεν ήταν δημιουργία της ομάδας μας.

Αν ήθελα να γράψω κάτι για το δεύτερο μέρος, θα ήταν μόνο για τον ΠΑΟΚ. Όμως δεν είμαστε site του αντιπάλου, για να πούμε οτι κατάπιε την ομάδα μας σε όλα τα επίπεδα. Πίσω στην άμυνα, ειδικά στον χώρο του κέντρου και φυσικά στην επίθεση του. Έκανε ό,τι ήθελε, κι όποτε ήθελε. Απέναντι σε μια τρικυμία, που ναι μεν δεν κινδύνευσε τόσο πολύ όσο στο πρώτο μέρος, όμως έδειξε οτι της λείπουν πάρα πολλά πράματα για να διεκδικήσει την τρίτη θέση. και να τα πούμε πλέον :

– Δεν έχει δεύτερο σέντερ μπακ, δίπλα στον κορυφαίο σήμερα Βράνιες. Ο Τζαβέλας δεν κάνει και πλέον πρέπει να μπει ο Σβάρνας.

– Δεν έχει δεξί μπακ. Ο Μισελέν απλά είναι ένας αστείος παίκτης.

– Δεν έχει δυό χάφαρους  που να υποστηρίζουν την αμυντική λειτουργία και ταυτόχρονα να χτίζουν την επίθεση οργανωμένα και με ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Ακόμα και σε κάποια κόντρα η ΑΕΚ είναι προβλέψιμη επειδή είναι αργή. Κι είναι φοβερό λάθος οτι ο Σιμάνσκι αλλάζει με τον Σάκχοφ.

– Ο Γκαρσία είναι αστείος σε διάρκεια και σταθερότητα. Ακόμα διασκιούται υπομονής, όμως θες κάτι άλλο από εκεί.

Να πω και το τελευταίο. Η ΑΕΚ ΔΕΝ έχει προπονητή. Είναι εντελώς αδούλευτη, σε αυτοματισμούς, και σε στοιχειώδη συστήματα. Συστήματα απλοϊκά εννοώ. Επίθεσης και αλληλοκάλυψης. Το υλικό της είναι σαφώς πιο καλό από πέρσι, όμως δεν έχει διευθυντή παραγωγής.

Αν λοιπόν πάρετε τα τελευταία, θα ερμηνεύσετε και τα τέσσερα γκολ στο φιλικό με τον Βόλο, και τα τρία γκολ της Κρήτης. Φυσικά δεν είναι δύσκολο να προσεγγίσετε και την σημερινή ήττα, που ήταν απόλυτα λογική και αναμενόμενη. Το ναυάγιο είναι πάντα στον πάτο της θάλασσας και μια απλή βαρκούλα, πλέει από πάνω. Χωρίς να έχει Τσούμπερ. Απλά έναν στατικό Μπίσερσβαρ. Γιατί; Διότι είναι χαφ που ξέρει μπάλα. Ενώ τέτοιον δεν έχει η ομάδα μας. Ο Τσούμπερ αντεπιτίθεται, δεν οργανώνει. Αν οργανωτής είναι ο Γιέβτιτς, τότε ξεκινάει σε λάθος θέση. Θα δούμε. Όπως θα δούμε αν μπορεί ο Χατζησαφί να αξιοποιηθεί στον χώρο του κέντρου. Μιλάμε από άλλον προπονητή. Αυτός δεν νομίζω οτι έχει την προσωπικότητα για τέτοιες αλλαγές. Και μοιραία και η ομάδα αυτήν την ηττοπάθεια βγάζει και στο τερέν.