…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Αν καταγράφω σωστά τον παλμό του μέσου Αεκτζή, είναι οτι υπάρχει μια απογοήτευση με την πρόσληψη Γιαννίκη. Το λέω από τις διάφορες συζητήσεις που έκανα, αλλά κι από τα διάφορα σχόλια που διάβασα εδώ και σε άλλους ιστότοπους. Ο κόσμος περίμενε κάποιον ξένο και κάποιο μεγαλύτερο όνομα. Δεν μπορώ να του δώσω άδικο για την προσμονή, όμως άδικο θα δώσω στην βιασύνη για την πορεία του νέου προπονητή.

Κανείς δεν ξέρει πώς θα πάει αυτή η συνεργασία. Κανείς δεν ξέρει ποτέ για καμία συνεργασία. Είτε είναι υπάλληλος, είτε είναι σύζυγος, είτε είναι παίκτης, είτε είναι οτιδήποτε. Εντάξει, δεν είναι όλα θέμα τύχης αλλά ακόμα και πεντακόσιες διασφαλίσεις να υπάρχουυ, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Το είδαμε στην δεύτερη και τρίτη φορά που γύρισε ο Μανόλο, όπως το είδαμε και τον Σέρβο, που οι ίδιοι άνθρωποι που μίλαγαν για πρωτάθλημα ( !), μετά ήθελαν να τον καρατομήσουν.

Ας βάλουμε λοιπόν κάτω τα δεδομένα. Ο Γιαννίκης έχει ένα πολύ γεμάτο βιογραφικό. Σοβαρότατο. Επίσης έχει πλούσιες εμπειρίες και αρκετά χιλιόμετρα σε πρωταθλημα πολύ πιο σοβαρό από το δικό μας. Αυτό λέει η θεωρία. Επίσης η πληροφόρηση μου λέει οτι είναι πολύ καυλωμένος με την ΑΕΚ, την οποίαν περίμενε από το καλοκαίρι, και έχει τρελή διάθεση να δουλέψει και να βάλει την σφραγίδα του. Αυτά είναι θετικά στοιχεία μαζί με το νεαρό της ηλικίας του, και πρέπει να τα ταιριάξουμε με την μούρλα του Μελισσανίδη, που θέλει να βγάλει έναν προπονητή από την ΑΕΚ για την ΑΕΚ.

Αρκούν αυτά ; Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Η ΑΕΚ, όπως τα είπαμε και πρόσφατα, δεν είναι η ΑΕΚ που ξέραμε, εμείς οι παλιότεροι. Ένα τραυματισμένο μαγαζί είναι, που προσπαθεί να ξαναμπεί στον χάρτη του πρωταθληματισμού. Χωρίς διοικητική πυγμή, στην σκιά του Μαρινάκη κυρίως, με πολλαπλά κέντρα αποφάσεων και με διαλυμένα αποδυτήρια. Αυτό, σε συνδυασμό με το οτι κανείς δεν ξέρει τι μοντέλο ποδοσφαίρου θέλει να παράξει η ομάδα, είναι και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τη νέα συνεργασία. Δεν είναι αυτό που νομίζουν κάποιοι, οτι η ΑΕΚ είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Γιαννίκη κι οτι αυτός δεν θα αντέξει την πίεση.

Ποιά πίεση; Έχει μιλήσει κανείς για τίτλο από την διοίκηση; Έχουμε μιλήσει εμείς εδώ; Κάτι χάπατα ονειρεύονται τίτλους και κάποια νούμερα που θεωρούν οτι επειδή πήραν διαρκείας, ξέρουν και μπάλα. Καμία πίεση δεν υπάρχει. Η κύρια ανάγκη είναι να φτειαχτεί μια ομάδα, που να μπορεί να είναι ανταγωνιστική και σίγουρη για την τρίτη θέση. Την μείωση της διαφοράς των τριάντα βαθμών που τερματίζει από την κορυφή. Μια καλή φυσική κατάσταση και το χτίσιμο κάποιου χαρακτήρα. Είναι δύσκολα αυτά; Φυσικά, αλλά δεν είναι και ανυπέρβλητα εμπόδια. Στοιχειώδη είναι για κάποιον που θέλει να κάνει καριέρα προπονητή.

Κι αυτό το θέλει ο Γιαννίκης, που είναι κι ελαφρώς τσόγλανος – με την καλή έννοια – και με σωστές ποσότητες θρασύτητας. Και καλά καταρτισμένος και με συγκεκριμένα αγωνιστικά θέλω., που ταιριάζουν με τα δικά μας. Και δεν θα ήθελα να συνεχίσω τις σάλτσες.

Προσπαθώ να αποδώσω τα του καίσαρος τω καίσαρι. Κι άρα φτάνω στο οτι είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε αυτήν την καινούργια επιλογή, διότι δεν έχουμε κανένα άλλο περιθώριο. Ο Μελισσανίδης βαριέται κι ασχολείται μόνο με το γήπεδο.  Και ψάχνει απεγνωσμένα να δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού. Και να του τρέξει την εταιρεία, ο προπονητής. Ναι μην γελάτε. Κάπως έτσι τα έχει στο μυαλό του ο άνθρωπος. Οτι αν έχεις καλή ομάδα ή κερδίσεις κανά τίτλο, τότε η εταιρεία πάει φυσέκι.

Είπαμε μην γελάτε. Διότι μπορεί πράγματι να μην είναι έτσι τα πράματα, όμως όπως και να το κάνεις, το πιο δύσκολο από όλα, είναι να φτειάξεις το προϊόν. Το να φτειάξεις ένα λογιστήριο ή ένα εμπορικό τμήμα, είναι πανεύκολο άμα πατάς επάνω σε καλό προϊόν. Πιστεύει λοιπόν ο εγγυητής οτι ο Γιαννίκης – μαζί και οι δύο πολύ καλοί συνεργάτες του –  μπορεί να του φτειάξει την ομάδα και να αξιοποιήσει τις κάποιες καλές προσθήκες φέτος. Και μπορεί να του προτείνει τις μελλοντικές ανανεώσεις συμβολαίων καθώς και τις προσθήκες για τον Γενάρη και το καλοκαίρι.

Κάπως έτσι ήταν τα πράματα και με τον Μιλόσεβιτς, θα πείτε. Δίκιο έχετε θα συμπληρώσω, όμως όπως φάνηκε, τα αποδυτήρια δεν σήκωναν ξανά Καρντόσο. Αυτό διαπιστώθηκε σχετικά αργά κι αφού είχε γίνει κάποια ζημιά, κυρίως ευρωπαϊκή. Και πλέον μένουν να δούμε αυτά τα αποδυτήρια πώς θα αντιμετωπίσουν την τρέλα για την πειθαρχία που έχει ο νέος, και πόσο η όποια διοίκηση θα στηρίξει τις εκθέσεις και τις αναφορές του Γιαννίκη.

Συμπερασματικά και διαισθητικά, θα ήθελα να πω οτι είμαι επιφυλακτικός αλλά αισιόδοξος. Τα πάντα θα φανούν στο γήπεδο και στην παρακάμερα μας που παρακολουθεί τις προπονήσεις και τις ώρες εργασίας που θα αφιερωθούν. Στα πολύ υπέρ μας είναι οτι ο νεός προπονητής θέλει να καθιερωθεί στον χώρο και πιστεύει πολύ στον εαυτό του. Και φυσικά οτι θέλει να φύγει από την ΑΕΚ και να κάνει καριέρα στην Γερμανία. Και του το εύχομαι ολόψυχα να χρησιμοποιήσει σαν όχημα την ομάδα μας, η οποία με την πορεία της να εξαναγκάσει μεγαλύτερα κλαμπ να του δώσουν καλύτερα συμβόλαια.

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Διαβάζεις τα διάφορα. Για τον Μπογδάνο, για την αντικομμουνιστική του ρητορία εν έτει 2021. Γελάς φυσικά αν σκεφτείς οτι έχουμε εκλογές, οτι η ιστορία του εμφύλιου είχε νικητές και νικημένους κι οτι η χώρα έχει προχωρήσει. Δυό ολόκληρα χρόνια τώρα, αν φυσικά θυμόμαστε ακόμα οτι ειχαμε αριστερή κυβέρνηση κατά τους δεξιούς, που είναι υποχρεωμένοι να βρίσκουν πάντα κάποιον εχθρό. Τους κατ΄επίφασιν δεξιούς φυσικά, αφού ακόμα κι αυτοί ντρέπονται να ομολογήσουν οτι είναι τέτοιοι. Τον χώρο του κέντρου λένε οτι ψάχνουν.

Και τρώνε μια επίθεση άνευ προηγουμένου, από τα δεξιά τους. Εσωκομματικά κι εξωκομματικά. Το εσωκομματικά – που είναι άρρηκτα δεμένο με κάποιον αντικομμουνισμό – προσπάθησε ο Κούλης να το θεραπεύσει και με τρίτον ακροδεξιό υπουργό. Έλα που δεν ήταν αρκετό κατά πώς φαίνεται, αφού το σχεδιασμένο κίνημα Μπογδάνου, φανερώθηκε την ημέρα που ο Κούλης έφερνε το success story της συμφωνίας με την Γαλλία. Ναι, αυτό το αστείο.

Αυτό το, μαμά μαμά με χτυπάει ο Ταγίπ. Λες και μπορεί να κάνει τίποτα κι αυτός. Σε ξένο οικόπεδο. Που εγώ σου λέω το χειρότερο σενάριο : Άντε και σε κατέλαβε, όπως είναι και το φυσιολογικό. Και τότε πού θα πουληθούν τα όπλα; Ή και το ανάποδο : Σκέψου τώρα να επιτεθεί η Γερμανία στην Γαλλία. Θα τρέξει η φαλιμέντο Ελλάδα να μπει ανάμεσα στις δυό χώρες; Είπαμε οτι η μαλακία είναι ασύνορη αλλά εδώ πλέον έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και κάθονται τώρα οι 300 βολεφτάδες και δήθεν σκοτώνονται για κακή ή καλή συμφωνία. Την ώρα που όλοι  μιλάνε για μίζες φρεγατών.

Κάπου εδώ όμως μπαίνει κι ο εγγυητής. Που είναι Συριζαίος τάχα μου αλλά με τον Σαμαρά. Ναι υπάρχει κι αυτή η φράξια. Δεν κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά ούτε κι ο ISIS κατεβαίνει. Υπάρχει όμως και τον υπολογίζουν όλοι, όπως υπολόγιζαν και τον Οτσολάν στις φυλακές, όπως υπολόγιζαν και τον Μίκη στην Μακρόνησο, κι όπως φυσικά η τεράστια δύναμη του 38% εδώ, κάνει τσιμπούκια στο 5% του ΚΚΕ. Και πρέπει να να δούμε τι θα κάνουμε με την δεξιά της δεξιάς για να μην υποχρεωθούμε να γίνουμε τελείως ρόμπες και να συνεργασθούμε με τον Τσίπρα. Θα χάσουμε πλέον κάθε αξιοπιστία, όση δηλαδή μπορεί να έχει ένας κερατάς, στο ποιμένα της Πίνδου που κατοικεί στην Αλβιόνας και ψάχνει κωλόχαρτο στο ράφι.

Και ξαφνικά λοιπόν, η ΑΕΚ ετοιμάζει μεταγραφές. Ένα εξάρι με ικανότητες οκταριού, κι ένα σέντερ μπακ με ηγετικά προσόντα. Μίνιμουμ αυτά. Διότι παίζει κι ένα αριστερό εξτρέμ, μέσα στο πλαίσιο οτι ο χάπιας αρκετά μας παρέσυρε με τα δημοκρατικά του έντυπα, κι οτι πρέπει να βρούμε μια ισορροπία με την κανονική παράταξη, η οποία θα μπορούσε να ισορροπήσει με τις δικές της δυνάμεις, που απλά και μόνο δυσαρεστήθηκαν για κάποιο διάστημα και πρέπει να επανακάμψουν για να γλυτώσουμε τον διασυρμό, κι οτι κι η κυβέρνηση της αριστείας ήταν ακριβώς ίδια με την προηγούμενη των πανεπιστημιακών μεταγραφών και των πουτανών.

Μιλάμε για καταστάσεις μπουρδέλου φυσικά, αλλά δεν βαριέσαι. Σαν Αεκτζής, που δεν θυμάσαι γιατί υποβιβάστηκες, μπορείς άνετα να δεις την πρόοδο της ομάδας. Ξέρω δεν μπλέκεσαι με πολιτικά. Εσύ μπάλα θες να βλέπεις. Δεν έχω αντίρρηση καμία. Κι ε΄γω με αφορμή την μπάλα, σου εξηγώ τι γίνεται στην χώρα, στον χώρο, και στον μεταγραφικό οίστρο του αστερισμού της τσιγγουνιάς. Κρανιδιωτης, Τζήμερος, Σαμαράς φτάνουν στο 2,3 %, πάει κι ο δέεκατος μάρτυρας στο Ντουμπάι και έρχεται ηλιαχτίδα. Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό. Έρχεται η λογική και η κανονικοποίηση. Λίγο ακόμα ξύλο στα μπουντρούμια, κι όλοι γνωρίζουν τον τελικό νικητή. Εντάξει, όχι παντοτινό. 5% είπαμε. Όσους τίτλους και να πάρεις, η τρίτη ομάδα της χώρας θα είσαι.

Κάτι σαν να κόβεται το ρεύμα. Στο σκοτάδι, εκατομμύρια “υπερπληροφορημένοι” και κάργα υπερεκτεθημένοι στην μαστούρα των μέσων δικτύωσης. “Και τώρα τί γίνεται”; Πως σηκώνεις το κεφάλι από την οθόνη; Να δεις τί; Τα άδεια βλέματα,τα κενά κρεαβάτια;
Η το ηλιοβασίλεμα; …Πού καιρός για αυτό. Την τελευταία φορά που το είδες, ήταν και πάλι πίσω από τον φακό του κινητού.
Μεγάλη αναπόλωση. Να πρέπει “μπεις” στο κινητό μέσα ό ίδιος για να κοιτάς το κόσμο απο κει. Διαφορετικά αμφιβάλεις ακόμα και για το άν είσαι ξύπνιος,χωρίς αυτό.
Αναρωτιέσαι τί είναι πραγματικότητα και τί όχι,πλέον. Τέτοιος βαθμός δυστοπίας.

Oσοι ένοιωσαν ολίγη μοναξιά,”ορφάνια”, αποξένωση, εγκατάληψη, απομόνωση, αμηχανία έστω,ή πλήξη, κατά την “απρόοπτη” διακοπή των μέσων κοινωνικής απομάκρυνσης για λίγες ώρες, καλόν είναι να πάνε μέχρι το φαρμακείο στη γωνία. Χωρίς συνταγή γιατρού τα ψυχοφάρμακα.
Προσωπικά, απλά δεν είχα την ευκαιρία να γράψω “στα αρχίδια μου που έπεσε το facebook” αφού είχε πέσει και δεν μπορούσα να το γράψω. Λίγη απογοήτευση την ένοιωσα. Μάλλον είμαι και ‘γω “του γιατρού”.

‘Ολοι ψάχνουν το “γιατί” στο “παγκόσμιο αυτό ηλκετρονικό κραχ” με “ανυπολόγιστες ζημιές” κλπ. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.
Πιστεύω ότι απλά κάποιος νυσταγμένος τεχνικός εκεί στα κεντρικά, έχυσε κανένα μεγάλο ποτήρι κοκα-κόλα πάνω σε servers.

Οπως και να έχει,ακούγονται πολλές θεωρίες για το κακό που μας βρήκε.
Αλλά επειδή τις έλεγξα ως “ανεξάρτητος” fact checker, σας λέω:

‘Οχι, δεν μας επισκέφτηκαν ακόμα εξωγήινοι. Μπορεί ο Ζουκερμπεργκ να μοιάζει λίγο με Αρειανό, αλλά δεν είναι ώρα ακόμα να τον επισκεφτούν τα “ξαδέλφια του”.

‘Οχι, δεν ήταν πείραμα, για να διαπιστωθεί αν υπάρχει συσχετισμός αυτοκτονιών και αποκλεισμού από το δίκτυο. Μόνο τα ρομπότ σταματούν όταν γίνεται “shutdown”. …’Η όχι;

‘Οχι δεν ήταν μια επιστροφή στην δεκαετία του 90 προκειμένου να ξαναθυμηθεί τα νεανικά του χρόνια ο αλλήθωρος Μπέζος. Εκανε ταξιδι στο “διάστημα”, τι να το κάνει το ταξίδι στο παρελθόν. (μέχρι εδω παραπάνω τον πήγαν, όπου απλά δεν υπάρχει βαρύτητα και του βούτηξαν τόσα εκατομμύρια. Η βλακεία είναι άσχετη με την ευφυία ή τη δράση. Περπατάνε ανετότατα “χέρι-χέρι”)

‘Οχι, δεν “έπεσαν” τα ηλεκτρονικά μέσα πλύσης εγκεφάλου για να υποκλαπούν προσωπικά δεδομένα και “ευαίσθητες” πληροφορίες δισεκατομμυρίων χρηστών,ούτε και “τα έριξαν” για να προστατευτούν από “χακερς”. Τα δεδομένα έτσι κι αλλιώς διαμοιράζονται, μεταπωλούνται και γνωστοποιούνται όπως πρέπει,και όπου πρέπει, από ιδρύσεως. Μην ανησυχείς, είσαι οχυρωμένος και δεν σε ξέρει κανείς!

‘Οχι δεν έγινε απομαγνητισμός της Γης. Συνεχίζουν οι μαγνήτες της κανονικά να έλκουν την ενέργεια του Ηλιακού συστήματος και να την επιστρέφουν πίσω πολλαπλάσια με τη μορφή μαλακίας. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι και ο λόγος που δεν μας έχουν επισκεφτεί ακόμα τα “ξαδέρφια” του Ζούκερμπεργκ. Και ούτε πρόκειται. Ποιος πάει πενθήμερη εκδρομή στο Δαφνί;

Απλά-φήμες λένε- ο Κούλης έχασε το κινητό του. “Κάπου πρέπει να παράπεσε” είπε. Και από τότε, παράπεσαν όλα.
Λογικά το βρήκε. Αφου άναψαν και τα “φώτα” του πολιτισμού μετά από μερικές ώρες αγωνίας.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα συμβεί αν του δώσει μία και το πετάξει στη θάλασσα.
‘Η θα σηκωθεί τσουνάμι που θα πνίξει και το Θιβέτ, ή που θα του το πετάξει πίσω η θάλασσα στα μούτρα, λέγοντάς του: “πάρ’το ρε μαλάκα,έχεις δύο αναπάντητες. Απ’τον πατέρα σου είναι”.

Σε αυτό το καθοριστικό για τον προπονητή μας τεστ, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 και κάποιες αλλαγές μεσοεπιθετικά. Κατέβηκε όμως και με όρεξη να γίνει και αφεντικό του παιχνιδιού. Με αδιάκοπο πρεσάρισμα ψηλά και στον χώρο του κέντρου, κυριάρχησε για μισή ώρα και σκόραρε δυό γκολ. Όλο το μυστικό ήταν η αριστερή της πλευρά καθώς και η εναλλαγή θέσης στον άξονα και στο πλάι των Μάνταλου και Τσούμπερ. Φυσικά και το πολύ τρέξιμο σε συνδυασμό με το κάποιο μούδιασμα του αντιπάλου.

Οπότε, σε εκείνο το διάστημα, είδαμε μια ΑΕΚ σοβαρή και σθεναρή που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Είδαμε καλό ρυθμό και συνδυασμούς, και πολύ σωστό ποδόσφαιρο. Είδαμε κορυφαίους τους Μάνταλο και Μοχαμαντί και θεωρήσαμε οτι ησυχάσαμε. Όμως δεν ήταν έτσι τα πράματα στην εξέλιξη του πρώτου μέρους.

Η ομάδα κουράστηκε; Χαλάρωσε; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Το θέμα είναι οτι το κέντρο μας έπεσε, έχασε την συνοχή του και ο Παναιτωλικός άρχισε να απειλεί. Και μιλάμε για σοβαρές καταστάσεις, τις οποίες απεσόβησε κυρίως ο Στάνκοβιτς, που δίκαια πέρασε κι αυτός στους καλύτερους αυτού του μέρους. Όλοι οι άλλοι είχαν πάθει μια καθίζηση, απλά έδιωχναν στα τυφλά κι ήταν αδύνατον να κρατήσουν την μπάλα, χάνοντας και στατιστικά την κατοχή της. Στις κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης μας, ο Μάνταλος εμφάνισε και τις γνωστές παθογένειες του, στο επίπεδο της αργής αντίδρασης και της ατομικότητας του που έφερνε λάθη.

Τέλος πάντων, μπορώ να πω οτι την γλυτώσαμε και πήγαμε με σκορ ασφαλείας – που λέει ο λόγος αφού πρόσφατη είναι και η Κρήτη -, όπου θεωρώ να ξαναγίνει μια κουβεντούλα και καμιά διορθωσούλα. Από την άλλη μεριά, όλοι εμείς είδαμε ένα πολύ καλό πρώτο ημιχρόνιο με τις δυό ομάδες να προσφέρουν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι στα δικά τους διαστήματα. Με μπόλικες τελικές, δυό γκολ, πολύ τρέξιμο και χωρίς καμία σκοπιμότητα.

Το δεύτερο μέρος ήταν τραγικό σε ρυθμό και σε θέαμα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι στο οποίο κύρια υπεύθυνη φυσικά ήταν η ΑΕΚ. Κι αυτό διότι έμειναν από δυνάμεις οι Σιμόες και Μάνταλος, οπότε δημιουργικά ήμασταν εντελώς ανίκανοι, ενώ συνεχίζονταν τα λάθη. Αυτό έφερε και την μείωση του σκορ από τον αντίπαλο, ο οποίος είχε ξεκινήσει με το υπονοούμενο για την αλλαγή του τερματοφύλακα του ( ! ).

Το θέμα ήταν οτι οι μνήμες της Κρήτης ξύπνησαν ξανά κι ο προπονητής, που έβλεπε αυτό το παρατεταμένο σβήσιμο της ομάδας, πλάκωσε τις αλλαγές. Ανακάτεψε πολύ την τράπουλα με νέους στο γήπεδο, όμως όλο το κόλπο ήταν η μετάθεση του Τσούμπερ στον άξονα, που από την μια τον γέμισε, ενώ εμπλούτισε και τα άκρα μας. Αυτό στην ουσία έσβησε τον αντίπαλο, εμείς δημιουργήσαμε κάποιες μικροευκαιρίες ( πρώτο σουτ κάναμε στο 70 ), αλλά κυρίως σταμάτησαν οι κίνδυνοι πίσω και χαμήλωσαν και οι καρδιακοί παλμοί μας.

Φυσικά το παιχνίδι ήταν άναρχο, κακοδομημένο και αποκρουστικό. Όμως πετύχαμε και τρίτο γκολ μετά από έξοχο συνδυασμό Τσούμπερ και Καρίμ, αφού προηγουμένως ο Στάνκοβιτς – που αυτός ήταν τελικά ο κορυφαίος σήμερα – απεσόβησε την ισοφάριση. Διότι μπορεί να λέω οτι έσβησε ο αντίπαλος, όμως η ΑΕΚ ήταν χαλαρή κι έτρωγε στατικές φάσεις. Εν πάση περιπτώσει το τρίτο γκολ κλείδωσε το παιχνίδι, το οποίο έτσι θα πήγαινε ακόμα κι αν ο Παναιτωλικός σημείωνε κι άλλο γκολ στην φάση που είχε δοκάρι. Στην φάση που κοιμήθηκαν και τα τρία σέντερ μπακ που έπαιζαν πλέον αφού το σύστημα είχε γίνει 3-5-2.

Συμπερασματικά και κλείνοντας, δεν ξέρω αν πέρασε το τεστ ο προπονητής. Δεν ξέρω αν κέρδισε χρόνο κι αν αυτό είναι υπέρ της ομάδας. Η ΑΕΚ έδειξε καθαρά οτι έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης και σίγουρα ταχύτητας αμυντικά στο κέντρο, αφού Λεταλέκ και Σιμόες δεν μπορεί να συνυπάρχουν. Επίσης ταχύτητας στην αντεπίθεση αφού ο Μάνταλος είναι πιο προβλέψιμος κι από πατίνι. Επίσης αυτό που προβληματίζει είναι η κακή δεξιά πλευρά μας με τον Γκαρσία να μην καλύπτει τον Μισελέν, που είναι τρομερά επιπόλαιος και πρόχειρος. Και βέβαια ο πιο μεγάλος προβληματισμός είναι αυτό το τεράστιο black out την ώρα που προηγείσαι με δυό γκολ και που σήμερα έτυχε να μην το πληρώσεις.

Δουλειά μου τσαμπουνάνε συνέχεια. Με το Αγρίνιο παίζεις ρε φίλε, προηγείσαι με δυό γκολ και τρέμεις ενώ δεν παίζεις καν μεσοβδόμαδα; Τι δουλειά δηλαδή; Όλη την εβδομάδα και σε όλη την προετοιμασία, δεν δούλευαν; Μάλλον λέω εγώ κι ευτυχώς που ο Τσούμπερ δεν έκανε την δική μας προετοιμασία, κι είναι ένα κλικ παραπάνω στην έκρηξη από όλους τους άλλους. Ο Τσούμπερ, που πρέπει να το πω αυτό, θυμίζει τις επαφές και τις κινήσεις ουσίας του Οκόνσκι.

Πολύ πριν την παρέλαση αρχίσαμε στην ομάδα τα ηρωικά. Την ανάταση του φρονήματος και τους όρκους για νίκη και συσπείρωση. Στον ρόλο αυτόν έλαβε την πρωτοκαθεδρία ο Σιμόες, που όπως είχα γράψει παλιότερα, είναι και ο φυσικός αρχηγός της ΑΕΚ. Και ρώτησε τα υπόλοιπα παλληκάρια : Είστε winners ή losers; Τι να απαντήσουν κι αυτά; Και τι να απαντήσουν μάλιστα, μετά το παιχνίδι; Λάθος θεωρώ ότι ήταν η κίνηση του Αντρέ.

Πρώτον διότι έγινε πάρα πολύ νωρίς και δεύτερον διότι τα παιδιά δεν είχαν στην ατζέντα τους να πάρουν κάτι από αυτό το παιχνίδι. Γιατί δεν είχαν; Είτε διότι δεν προετοιμάστηκαν σωστά ψυχολογικά από τον προπονητή, είτε διότι δεν έχουν στοιχειώδη φυσική κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι αυτήν την εβδομάδα έπαιξαν τρία παιχνίδια, που και τα τρία κατέληξαν να είναι υψηλής έντασης. Και τα έπαιξαν οι ίδιοι παίκτες.

Ο κιτρινόμαυρος δημοσιογραφικός κόσμος ταυτόχρονα, έχει επιδοθεί στον γνωστό αγώνα για την στήριξη των πάντων. Για την ομάδα που είναι νέα και δεν έχει ακόμα χημεία. Για τους παίκτες που καλά καλά δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Για κάποιους παίκτες που ναι μεν έχουν μειονεκτήματα, αλλά που τακτικά δεν μπόρεσαν να τα καλύψουν. Και βέβαια έχουμε και το μήνυμα στήριξης του εγγυητή προς τον Μιλόγεβιτς, κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στην ουσία. Στηρίζει τι; Κάποιον που ρωτάει τους υπαλλήλους του για το τι έφταιξε;

Είμαι της άποψης ότι έχουμε ένα καλό υλικό. Καλύτερο από το περσινό. Δεν ξέρω το ταβάνι του, όμως ξέρω ότι ακόμα υπάρχουν κενά στην ομάδα που θα συμπληρωθούν – ελπίζω κι εύχομαι – τον επερχόμενο Γενάρη και του χρόνου. Μιλάω για το στόπερ ψηλού επιπέδου και δυο χαφάρες. Άρα μέχρις εδώ πάμε λογικά, αφού κανένας από την διοίκηση δεν μίλησε επίσημα ότι η ομάδα πηγαίνει για πρωτάθλημα. Αυτήν την προσδοκία που ταυτόχρονα έφερε και την τωρινή ομιλία του Σιμόες, την έφτειαξαν άμπαλοι χαχόλοι κι επειδή η ομάδα κέρδισε τον Ιωνικό των δέκα παικτών κι αφού είχε γλυτώσει τρεις κραυγαλέες τελικές από τον αντίπαλο.

Αστεία πράματα είναι αυτά και όχι ποδοσφαιρικά. Το άθλημα είναι απλό κι έχει και μια συνέχεια. Αυτό δηλαδή που δεν βλέπουμε από τον προπονητή. Τι παίζει αυτός; 4-2-3-1 ή 4-1-4-1. Άρα θεωρητικά αυτό τους έχει μάθει. Πώς γίνεται το σύστημα στα δυο τελευταία παιχνίδια; 4-4-2. Δηλαδή, άρες μάρες κουκουνάρες. Γιατί τα πλάγια μπακ δεν περνάνε την γραμμή της σέντρας από το εξηκοστό λεπτό και μετά; Γιατί δεν μαρκάρουν οι χαφ με την ίδια ένταση από το ίδιο λεπτό και μετά; Γιατί βγαίνει ο Σιμάνσκι πρώτος; Γιατί ο Γκαρσία δεν βοηθάει αμυντικά; Είναι θέμα προπονητικού λάθους ή είναι θέμα φυσικής κατάστασης; Εγώ πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο.

Φυσικά έχουν γίνει εγκλήματα στην διαχείριση των παιχνιδιών και ειδικά στις αλλαγές.  Διότι δεν μπορεί να βγαίνει ο Σιμάνσκι και να μπαίνει ο Σάκχοφ. Δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά σαν παίκτες. Δεν μπορεί να φεύγει ο Αραούχο και να μένει μέσα ο Καρίμ, αφού αλλάζει η μορφή του σέντερ φορ, αλλά και όλης της ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνιμα μέσα ο Τζαβέλας στα 34 του και ο Σβάρνας να μην παίρνει ούτε λεπτό συμμετοχής, ούτε όταν μπαίνει να εξοστρακίζεται στο δεξί άκρο. Πότε ακριβώς φταίει ο Μισελέν; Όταν δεν καλύπτεται από τον Γκαρσία; Και τότε γιατί βγαίνει;

Πέραν λοιπόν από την φυσική κατάσταση, υπάρχουν τεράστια τακτικά λάθη. Στην ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας, αλλά και στην πολύ μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην τριπλέτα μπροστά και στους δυο που καλύπτουν το κέντρο. Αν όμως η ομάδα υποφέρει στα εργομετρικά, τότε πάνε περίπατο οι τακτικές. Διότι μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και στο μπαλάντζο πρέπει να βάλουμε κι άλλη μια παράμετρο : την οριστική απουσία του Γαλανόπουλου αλλά και την επιλεκτική απουσία του Μάνταλου. Αυτό μπορεί να λέει κι άλλα πράματα για την προπονητική θέση. Η οποία μοιάζει να λειτουργεί με στερεότυπα και καθόλου με ευελιξία. Ο τάδε στην θέση του τάδε, αυτό το σύστημα υπηρετώ μόνο. Και τα λέω αυτά διότι δεν βλέπω αυτοματισμούς αλλά ούτε και παγίδες μέσα στο τερέν. Όπως δεν βλέπω και κάποια οξυδέρκεια, ας πούμε να πάμε σε ένα μαν του μαν πάνω στον δείνα επικίνδυνο παίκτη.

Φτάσαμε λοιπόν σε μια αντίφαση : Η ομάδα να χρειάζεται πίστωση χρόνου από την μια, αλλά από την άλλη τα δυο  επόμενα παιχνίδια να χαρακτηρίζονται τελικοί. Δεν στέκει αυτό σε λογικό συνειρμό. Οι τελικοί είναι για τον προπονητή καθαρά. Η ομάδα δεν μπορεί να ξαναλλάξει. Και παίζει και ρόλο, αν πάρει αποτελέσματα η ομάδα, με ποιόν τρόπο τα πήρε. Διότι για εμάς το ζητούμενο είναι να βλέπουμε μπάλα κι όχι στυγνά αποτελέσματα. Όχι να κρατάμε με ταμπούρι πίσω κάποιο γκολ που έχουμε πετύχει. Διότι θα ξανάρθει παιχνίδι που θα έχουμε ανατροπή τύπου Κρήτης , αλλά κι άλλο που θα πάθουμε πανωλεθρία. Κι ελπίζω βέβαια να είναι τυχαίο που ο Σιμόες μίλησε στην Τούμπα εν απουσία Μάνταλου….

Η ΑΕΚ κατέβηκε με το γνωστό 4-2-3-1 και με τους υποχρεωτικούς παίκτες που έχουν κληθεί να μεταμορφώσουν το περσινό έκτρωμα. Να σημειώσω εδώ οτι ο αρχηγός – κότα, έμεινε στην Αθήνα. Άρα δεν θα είχαμε άλλα διλήμματα εκ μέρους του πάγκου, τύπου να μπει για να κρατήσει την μπάλα ή να κερδίσει κανά φάουλ. Λέω τώρα γι’ αυτούς που υποτίθεται ξέρουν μπάλα.

Κατέβηκε όμως η ΑΕΚ; Στο πρώτο μέρος δεν είδα κάποια τέτοια ομάδα. Ήταν ξεκάθαρο οτι θα έπαιζε με αντεπιθέσεις και θα περίμενε τον αντίπαλο. Κάτι το οποίο φάνηκε προς το τέλος του ημιχρόνιου ξεκάθαρα. Πιο πριν θα μπορούσε και να μπερδευτεί κάποιος. Αυτό όμως το οποίο δεν μπέρδευε ήταν η νωθρότητα της μπροστινής της ποιότητας. Πράγματι, Τσούμπερ, Γκαρσία και Γιέβτιτς ήταν θλιβερές φιγούρες. Η ΑΕΚ που ήταν μέσα στο γήπεδο, ήταν ο Βράνιες και σε κανά δυό στιγμές ο Στάνκοβιτς.

Όλοι οι άλλοι ήταν ανύπαρκτοι. Τόσο σε δημιουργία, όσο και σε επίπεδο πρεσαρίσματος ή κρατήματος της μπάλας. Ο αντίπαλος ανέβαινε με την παροδο του χρόνου, κι έφτασε σε συγκλονιστικές στιγμές στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Εκεί που έβγαλε μπόλικες τελικές, εκεί που είχε μια τρομερή επέμβαση ο τερματοφύλακας, εκεί που πέτυχε το γκολ του, κι εκεί που ανάγκασε την ΑΕΚ να παίζει όχι απλά παθητικά, αλλά απλά να προσπαθεί να απομακρύνει την μπάλα.

Σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε για σοβαρότητα στον φόβο. Πολύ φόβος αδερφάκι μου. Ανύπαρκτο κέντρο και φουλ πίσω στην γραμμή για το φτου ξελευθερία. Μπακ πλάγια, ούτε για να συζητάς. Ταχυδύναμη και σωματοδομή στο κέντρο, ανέκδοτα καθαρά. Εξτρέμ για να την αντεπίθεση, είπαμε να μιλάμε σοβαρά. Μα είχαμε και τρεις τελικές. Ναι παιδιά. Μιλάμε για μπάλα, δεν μιλάμε για το σουτ του Γιέβτιτς στα πουλιά την πήρανε τελική. Τι ήταν η ΑΕΚ; Μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς αμυντική συνοχή και με μια προχειράντζα στην όποια προσπάθεια να βγάλει κάποια κόντρα. Τι ήταν; Ένα καφενείο.

Όταν λοιπόν έχεις φτειάξει ένα καφενείο, τι να πρωτοδιορθωθεί στο δεύτερο ημιχρόνιο; Πώς να γίνει εστιατόριο; Τι να πρωτοαλλάξεις, ειδικά αν είσαι ο ιδιοκτήτης που όλα τα χρόνια σου, καφενεία έφτειαχνες. Τι θέλω να πω; Οτι το δεύτερο μέρος είχε τα εξής θετικά σημεία : Την είσοδο του Σιμόες, την είσοδο του Μουχαμαντί, και το γκολ που βάλαμε που ήταν και η μόνη εξιόλογη ενέργεια που έκανε η ΑΕΚ σαν δημιουργία. Άσχετα που ακυρώθηκε σωστά. Θα μπορούσα και να πω για το κλέψιμο του Τσούμπερ και την τρομερή ευκαιρία του Καρίμ. Δεν το λέω όμως διότι δεν ήταν δημιουργία της ομάδας μας.

Αν ήθελα να γράψω κάτι για το δεύτερο μέρος, θα ήταν μόνο για τον ΠΑΟΚ. Όμως δεν είμαστε site του αντιπάλου, για να πούμε οτι κατάπιε την ομάδα μας σε όλα τα επίπεδα. Πίσω στην άμυνα, ειδικά στον χώρο του κέντρου και φυσικά στην επίθεση του. Έκανε ό,τι ήθελε, κι όποτε ήθελε. Απέναντι σε μια τρικυμία, που ναι μεν δεν κινδύνευσε τόσο πολύ όσο στο πρώτο μέρος, όμως έδειξε οτι της λείπουν πάρα πολλά πράματα για να διεκδικήσει την τρίτη θέση. και να τα πούμε πλέον :

– Δεν έχει δεύτερο σέντερ μπακ, δίπλα στον κορυφαίο σήμερα Βράνιες. Ο Τζαβέλας δεν κάνει και πλέον πρέπει να μπει ο Σβάρνας.

– Δεν έχει δεξί μπακ. Ο Μισελέν απλά είναι ένας αστείος παίκτης.

– Δεν έχει δυό χάφαρους  που να υποστηρίζουν την αμυντική λειτουργία και ταυτόχρονα να χτίζουν την επίθεση οργανωμένα και με ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Ακόμα και σε κάποια κόντρα η ΑΕΚ είναι προβλέψιμη επειδή είναι αργή. Κι είναι φοβερό λάθος οτι ο Σιμάνσκι αλλάζει με τον Σάκχοφ.

– Ο Γκαρσία είναι αστείος σε διάρκεια και σταθερότητα. Ακόμα διασκιούται υπομονής, όμως θες κάτι άλλο από εκεί.

Να πω και το τελευταίο. Η ΑΕΚ ΔΕΝ έχει προπονητή. Είναι εντελώς αδούλευτη, σε αυτοματισμούς, και σε στοιχειώδη συστήματα. Συστήματα απλοϊκά εννοώ. Επίθεσης και αλληλοκάλυψης. Το υλικό της είναι σαφώς πιο καλό από πέρσι, όμως δεν έχει διευθυντή παραγωγής.

Αν λοιπόν πάρετε τα τελευταία, θα ερμηνεύσετε και τα τέσσερα γκολ στο φιλικό με τον Βόλο, και τα τρία γκολ της Κρήτης. Φυσικά δεν είναι δύσκολο να προσεγγίσετε και την σημερινή ήττα, που ήταν απόλυτα λογική και αναμενόμενη. Το ναυάγιο είναι πάντα στον πάτο της θάλασσας και μια απλή βαρκούλα, πλέει από πάνω. Χωρίς να έχει Τσούμπερ. Απλά έναν στατικό Μπίσερσβαρ. Γιατί; Διότι είναι χαφ που ξέρει μπάλα. Ενώ τέτοιον δεν έχει η ομάδα μας. Ο Τσούμπερ αντεπιτίθεται, δεν οργανώνει. Αν οργανωτής είναι ο Γιέβτιτς, τότε ξεκινάει σε λάθος θέση. Θα δούμε. Όπως θα δούμε αν μπορεί ο Χατζησαφί να αξιοποιηθεί στον χώρο του κέντρου. Μιλάμε από άλλον προπονητή. Αυτός δεν νομίζω οτι έχει την προσωπικότητα για τέτοιες αλλαγές. Και μοιραία και η ομάδα αυτήν την ηττοπάθεια βγάζει και στο τερέν.

– Γειά σας. Ηρθα να κάνω το εμβόλιο.
– Εχετε κάνει τεστ κύριε;
– Οχι
– Ε,τότε πως θα το κάνετε; Πηγαινετε να φερετε αρνητικό ράπιντ τεστ εντός 48 ωρών και ξαναελάτε.

Πηγαίνει για τεστ στο φαρμακείο:
-Γειά σας. Ενα τεστ παρακαλώ.
-Τι τεστ;
– Εγκυμοσύνης.Εσυ τι λες…
– Εγώ τί να πω… Με το καλό και με έναν πόνο ευχομαι…
-Ρε θα μου δώσεις ένα ράπιντ, πως τα λενε αυτά,ή όχι;
-Α,τωρα μάλιστα. Ράπιντ. Εχετε κάνει εμβόλιο;
– Εισαι με τα καλά σου; Αν ειχα κανει εμβόλιο,θα σου ζήταγα τεστ;
Τι να το κάνω;
-Ετσι νομίζετε κύριε. Απο χθες, πλέον πρέπει να κάνουν τεστ και οι εμβολιασμένοι. Εσεις που μπηκατε τωρα εδω μέσα, έχετε κάνει τεστ;
-Οχι Πως να κάνω,αφού για αυτό ήρθα.
-Ναι αλλά θα έπρεπε να ειχατε κάνει τεστ προκειμενου να εισέλθετε ωστε να ζητησετε νέο τεστ.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι πρέπει
-Τι θα πει “γιατί έτσι πρέπει”
-Θα πει “έτσι πρέπει”.Απεφασίσθει.

-Και καλα.Αφού ειμαι-η θα ειμαι εμβολιασμένος.Τι στο διάολο το θένε το τεστ;
-Γιατί, τις μάσκες σε όλους τί τις “θένε” κύριε; Για να μη ξεχωρίζουν οι εμβολιασμένοι από τους ανεμβολίαστους και έτσι να μην διχάζεται ο κοσμος.
-Ω! Να σου πω φίλε φαρμακοποιέ,δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Ακου να δεις!
-Εμ τι νόμιζες.Επειδη ο κοσμάκης νομίζει ότι η κυβέρνηση θέλει το κακό του;
-Λοιπον.Αντε να πάει στα κομμάτια. Δώσε μου ενα τεστ να το κάνω εδώ…
– Δεν γίνεται εδώ. Θα το κάνετε στο σπίτι.
-Στο σπίτι θα κάνω τεστ; Με δουλεύεις μωρέ; Για να δω αν κόλλησε και κείνο;
-Δεν με καταλάβατε.Εννοώ θα πάτε στο σπίτι και θα το κάνετε…εννοώ εσείς θα το κάνετε…
-Φυσικά και εγώ θα το κάνω.Εχεις δει κτήριο να αναλαμβάνει μόνο του πρωτοβουλίες;
– -Ελένηηηη…! (φωνάζει ο φαρμακοποιός την βοηθό του που είναι χωμένη κάπου στην αποθήκη) “Ελα εδω΄σε παρακαλώ να εξυπηρετήσεις τον κύριο γιατί θέλω να πάω τουαλέτα…”

Ερχεται η Ελένη:
-Καλησπέρα κύριε…
– Λοιπόν, να το μαζέψουμε λίγο: Ηρ-θα, για- να κάνω το- τεστ. Ο-χι για -το- σπίτι. Για ε-μέ-να.
-Βλέπω ότι έχετε παρενέργειες. Εχετε επισκεφθεί νοσοκομείο; Ισως είστε φορέας του ιου,λέει η Ελένη φορώντας και δεύτερη μάσκα.
-Οχι,δεν έχω κολλήσει κάτι. Ετσι νομίζω τουλάχιστον.Αν και μέχρι να κάνω το εμβόλιο,σίγουρα θα έχω κολλήσει.
-Μακάρι κύριε.
-Μακάρι;
-Φυσικά. Το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού δεν καταδεικνύει την αποτυχία του εγχειρήματος,αλλά την επιτυχία του ποσοστού όσων έχουν αποκτήσει φυσική ανοσία.
-Σχέδιο της κυβέρνησης και αυτό;!
-Δεν το ξέρω. Αυτά τα ξέρει ο κύριος Βαγγέλης που είναι υπεύθυνος εδώ στο κατάστημα..
-Αυτός που πήγε τώρα για κατούρημα;
-Ναι.
-Καλά, θα τον ρωτήσω. Ποια ΚΥΑ ισχύει σήμερα;
-Απο το πρωί στις 09:00 ως τις 14:00 ισχύει η προχθεσινη τροποποιημένη.Απο τις 14:00 ως τα μεσάνυχτα, θα ισχύει αυτή που θα υπογραφτεί το απόγευμα και θα συμπληρώνει την χθεσινή, που είχε κάποια κενά και άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.

– Πλάκα έχει να υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός και εμείς να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Τέλος πάντων. Δωσ’μου ρε κοπελιά εκείνο το τεστ να δούμε τι θα κάνουμε..
Παίρνει το τεστ, πάει στο σπιτι να το κάνει ( ο ίδιος στον εαυτό του) και βγαίνει αρνητικό.

Την επόμενη μέρα πηγαίνει ξανά στο εμβολιαστικό:
-Γειά σας.Εφερα το τεστ.Είναι αρνητικό.
-Τι είναι αυτό…; Ποιος σας ζήτησε ράπιντ τεστ κύριε;
-Τι εννοείτε κύριε; Ενας κυριος με λευκή μπλούζα προχθές εδώ…

-Αποκλείεται.Εδώ είναι εμβολιαστικό κέντρο. Θέλετε να κάνετε εμβόλιο,ή όχι;
-Φυσικά. Γι αυτό ήρθα…
-Οχι,γιατι μου είπατε ότι ήρθατε με τεστ για…
-Τέλος πάντων. Να ξεκινήσουμε;
-Εχετε κάνει τεστ PCR;
-……!
– Τι με κοιτάτε; Εχετε;
-…Οχι … ( γαμω την π@&**& σου)
– Ε,τότε δεν γίνεται. Πρέπει να μας έρθετε με PCR
-Αν σας έρθω με κανένα SUV όπως ο “Εξολοθρευτής” πειράζει;
– Δεν καταλαβαίνω το χιούμορ σας κύριε.Τέλος πάντων, ελάτε ξανά με το PCR,ώστε να ολοκληρώσουμε τον εμβολιασμό.
-Αλ μπι μπακ…

Μετά από 5-6 μέρες:
-Γειά…Ερχομαι για το εμβόλιο και έχω μαζί μου επίσης και το τεστ PCR
– Εϊστε στην ημέρα σας;
-Εννοείτε αν είμαι ετοιμόγενος;
– Οχι κύριε.Αν έχετε ραντεβού για σήμερα ρωτάω.
-Φυσικά. Οριστε και η νέα ειδοποίηση.Ποιος θα μου το κάνει το εμβόλιο;
-Μισό λεπτό κύριε. Ποιο εμβόλιο;
-Για τη λύσσα. Τι “ποιο εμβόλιο”. Αυτό για τον κορονοιό.
-Ποιας μετάλλαξης;
-Που θες να ξέρω άνθρωπέ μου;
-Κοιτάχτε. Η μετάλλαξη “Α”, για την οποία και φτιάχτηκαν τα εμβόλια, δεν υπάρχει πλέον.Εχει υπερισχύσει η μετάλλαξη “Δ”. Αν κάνουμε τώρα εμβόλιο για την “Α” θα είναι δώρον άδωρον.
-Ε, κάντε μου για αυτήν που κυκλοφορεί τώρα.
– Δεν έχει κυκλοφορήσει ακομα εμβόλιο για την “Δελτα” κύριε.
-Κάντε μου ένα “EΒΓΑ”.
– Ακούστε. Εχουμε κάτι στο ψυγείο.Ειναι από τρεις εταιρείες.Ξέμειναν.
-Ε αϊντε. Κάνε μου αυτό,το τριπλό, να πάω στη δουλειά μου βρε αδερφέ.
– Να αλλά Δεν θα πιάνει την “Μου”. Την νέα μετάλλαξη.
-Αν περιμένω μέχρι να έρθει και η “Νι” και τις συνδυάσω,θα είναι καλύτερα νομίζω.
-Εσεις ξέρετε. Εμεις απλά γιατροί είμαστε.

– Μα καλά. Και τα υπόλοιπα γράμματα τί γίνανε; Ποτε περάσανε
-Περασαν,πέρασαν. Λοιπον. Επειδή δεν ξέρουμε κάτα πόσο τα τεστ καλύπτουν την εν λόγω μετάλλαξη, θα πρέπει να μας ξανάρθετε με τεστ αντισωμάτων.Να δούμε τον αριθμό τους και κατα πόσο..
-Τι αντισώματα ρε σεις; Να σας φέρω την πεθερά μου,για 5 λεπτά και θα καταλάβετε τι κράση έχω….
– Μην αστειεύεστε με την κατάσταση κύριε. Βλέπετε πόσο σοβαρή είναι…
-Φυσικά!
– Λοιπον. Κάντε τεστ αντισωμάτων και για τις επόμενες 5 μεταλλάξεις και ορίστε νεα ημερομηνία για εμβολιασμό.
-Ειναι σίγουρο ότι μέχρι τότε δεν θα έχουμε αλλάξει γράμμα; Θα είμαστε ακόμα στο “Μου-Νι”;
-Τι να σας πω. Παρτε ένα τηλέφωνο το Μπαμπινιώτη ως τότε,για καλό και για κακό.
-Τι δουλειά έχει αυτός με τα ιατρικά;
-Οτι δουλειά είχε ο Κικίλιας στο Υγείας και ο Αδωνις στο Ανάπτυξης…κλπ.
– Κατάλαβα !
-Μη το λέτε. Υπάρχει σχέδιο:Αν βάζαμε τον κατάλληλο στην κατάλληλη θέση κύριε πως θα περίσσευε χώρος για την έρευνα και τον πειραματισμό;Για να φτάσεις στον επιτελισμό,πρέπει να περάσεις από φάσεις. Ειναι σαν το εμβόλιο και αυτό. Η αληθεια ειναι ότι είναι ολιγον βιαστικά-βιαστικά και τα δύο.Αλλα τι να γινει…Ανωτέρα βία.
-Σωστό. Κοιτα να δεις ο Κουλης ρε φίλε. Και δεν τον χώνευα να φανταστείς. Τι σου είναι οι σπουδαγμένοι ρε παιδί μου. Αλλο πράμα…Τελείως. Θα μάθουμε την Αλφα-Βήτα στον πληθυντικό.
-Δηλαδή;
-Αλφατα…Βήτατα…Γάματα…

Αν μέτρησα καλά, πρέπει να ήταν περίπου δώδεκα χιλιάδες Αεκτζήδες που είδαν την ομάδα μας να μπαίνει στο γήπεδο με 4-2-3-1 και με την ουσιαστική αλλαγή στο περίπου δεκάρι, τον Γιέβτιτς. Απέναντι στην Λαμία, που είχε παραταχθεί με σαφείς αμυντικούς προσανατολισμούς κι έψαχνε κάποια καλή κόντρα. Αναμενόμενα δηλαδή όλα.

Η ΑΕΚ μπήκε με καλό ρυθμό και με μπόλικη ποικιλία στο παιχνίδι της. Πήρε προφανώς την κατοχή της μπάλας, όμως ήταν άσφαιρη κι αρκετά προβληματική μπροστά, εκεί που διαθέτει την ποιότητα δηλαδή. Το αποτέλεσμα ήταν, αυτή η κατοχή της να φαίνεται σαν να κουβαλάει κάποιος μια στάμνα μέχρι την πηγή για να πάρει νερό, όμως κάτι να συμβαίνει στην πηγή και να την φέρνει πάλι πίσω άδεια.

Υπήρξαν κάποιες τελικές φυσικά, όμως ή ήταν μακρινά σουτ ή κάποιες προσπάθειες του Αραούχο, που δεν είχαν αποτέλεσμα το γκολ. Σε αυτό φυσικά φταίει η άψογη αμυντική τακτική του αντιπάλου, που έπαιξε απόλυτα λογικά και κατάφερε να περιορίσει όλα τα ατού της ομάδας μας. Άλλοτε με μαρκάρισμα μαν του μαν, κι άλλοτε με ζώνη άμυνας, που θα λέγανε και οι μπασκετικοί.

Τι είδαμε εμείς; Ένα καλό τέμπο κι έναν πολύ καλό Γιέβτιτς, που πλαισιώθηκε από τον καλό Άραμπαντ και τον Μισελέν που ανέβηκε μπόλικες φορές. Χωρίς να είδαμε κάτι ή κάποιον άλλον αρνητικό. Όλοι κράτησαν τι θέσεις τους, μόχθησαν, εξουδετέρωσαν όλες τις αντεπιθέσεις της Λαμίας, όμως δεν κατώρθωσαν να σκοράρουν για να ανοίξουν κι άλλο τον αντίπαλο. Οπότε είμαστε αισιόδοξοι για το δεύτερο μέρος, αρκεί να κρατηθεί ψηλά η ένταση του πρεσαρίσματος και να αυξηθεί λιγάκι η κίνηση χωρίς την μπάλα από τους μπροστινούς.

Όταν ξεκίνησε το δεύτερο μέρος και είδα να μπαίνει ο Τάνκοβιτς, οφείλω να πω οτι τρόμαξα. Αλλά δεν μπορώ να πω οτι έφταιγε μόνο αυτός. Γενικά η ΑΕΚ σε τρόμαζε στο διάστημα αυτό. Ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει την μπάλα σωστά – ο Τζαβέλας διαρκώς προσπαθούσε να βρεί κάποιον παίκτη στο κέντρο να του δώσει την μπάλα -, ενώ χάθηκε και η σωστή αμυντική συνοχή. Το αποτέλεσμα ήταν η Λαμία να κάνει περισσότερες τελικές από εμάς στο διάστημα του πρώτου εικοσάλεπτου. Και τελικές λέμε σοβαρές.

Μετά τα λεπτά αυτά ο προπονητής γύρισε το σύστημα σε 4-4-2, βάζοντας και τον Καρίμ μέσα. Μιλάμε για κανονικό πανικό. Διότι η ομάδα έπαιζε άναρχα, χωρίς πλαγιοκοπήσεις, ενώ οι γραμμές πλέον είχαν αποκτήσει μεγάλες αποστάσεις. Όμως η καλή μοίρα παραφύλαγε. Σε μια φάση που έμοιαζε χαμένη, σε μια φάση που τίποτα δεν είχε γίνει σωστά, ο Χατζησαφί που μπορεί να βοηθήσει αυτήν την ομάδα πιο πολύ σαν ποιοτικός χαφ – σαν μπακ και σήμερα ήταν πολύ σοβαρός – πέρασε την μπάλα στον Αραούχο κι αυτός σκοράρισε ένα πολύ όμορφο τέρμα.

Αυτό το γκολ, τον έβαλε φυσικά στους διακριθέντες μαζί με τον Βράνιες και τον Σάκχοφ, όσο έπαιξε. Η ΑΕΚ όμως στο υπόλοιπο διάστημα, συνέχισε να είναι πολύ κακή ομάδα. Ο προπονητής υπεραμύνθηκε των επιλογών του στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, κι έκανε ξανά τις ίδιες αλλαγές. Με τον Μάνταλο μέσα κι εκεί στο πολύ τέλος, τον Σβάρνα. Ρε παιδιά, πρέπει να το καταλάβουμε. Κερδίζαμε την Λαμία. Αν κάνουμε αυτές τις αλλαγές, έχουμε σοβαρότατο θέμα στον πάγκο.

Όπως έχουμε θέμα, που η ομάδα πέφτει και δεν δείχνει ικανή να κρατήσει την μπάλα ή να βγάλει δύναμη στον χώρο του κέντρου. Και τρώει και τέταρτη τελική από την Λαμία, στην φάση που μύρισε πέναλτυ υπέρ της. Στην φάση που μαρκάρει άτσαλα ο Σάκχοφ. Για τις δυό τελικές που χάνει ο Μάνταλος, δεν χρειάζεται συζήτηση. Αυτό θα έλειπε και να σκοράρει ο πρώην παίκτης. Που λίγο έλειψε να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Όταν χάνεις γκολ, το τρως. Δηλαδή, εκτός από την κούραση στα μάτια μας που προσφέρει ο Μάνταλος, που δήθεν μπαίνει για να κρατήσει μπάλα και να κερδίσει κανά φάουλ – ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ – πού την θέλει την μπάλα όταν είναι μόνος, αμαρκάριστος σε τετ α τετ; Πού ρε πούστη μου την θέλει; Και ποιός του είπε οτι εγώ χαίρομαι όταν τον βλέπω κάτω σαν τον καραγκιόζη να μορφάζει αλλά νάχει κερδίσει κάποιο ακίνδυνο φάουλ; Αει στο διάολο επιτέλους.

Και ποιό είναι το συμπέρασμα; Οτι η ΑΕΚ έχασε δυνάμεις σήμερα εν όψει Τούμπας. Κι οτι άγχωσε πάρα πολύ τον κόσμο. Αν εγώ είμαι ενδεικτικός, απλά να πω οτι μέσα στο γήπεδο μας κοίταζα συνέχεια το ρολόι. Έχουμε χρόνο να βάλουμε γκολ; Υπάρχει κι άλλος χρόνος μέχρι το τέλος μπας και δεν το φάμε; Αυτό είδαμε σήμερα, σε ένα παιχνίδι που η ΑΕΚ θα ήταν πεισματωμένη από την σφαγή στο Ηράκλειο και θα έδειχνε δόντια. Πράγματι άνοιξε το στόμα της. Κι ήταν μια γριά κατίνα, ξεδοντιάρα, που απογοήτευσε. Όαση ο Γιέβτιτς και κακός ο Τσούμπερ. Πολύ ταλαιπωρία σήμερα. Και τα πράματα δυσκολεύουν…

Να ευχηθώ καλή αρχή κι εγώ με την σειρά μου. Μια ευχή που πηγαίνει κύρια σε ένα καλύτερο θέαμα, ένα πιο σωστό ποδόσφαιρο και μια καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή. Και μακάρι να αρχίσει όλο αυτό από σήμερα. Σε ένα δυνατό τεστ, που θα τσεκάρει τα πάντα σε όλες τις γραμμές της ομάδας μας.

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3, που γινόταν 4-2-3-1 όταν αμυνόταν. Λεπτομέρειες είναι αυτά. Στην ουσία κατέβηκε σαν αφεντικό του παιχνιδιού, αποφασισμένη να κερδίσει. Το στοιχείο που πρέπει να ξεχωρίσουμε είναι η άρτια αμυντική λειτουργία, αλλά κυρίως η σοβαρότητα. Τρομερό στοιχείο αυτό, που είχαμε καιρό να το δούμε. Αν αυτό το παντρέψουμε με την άριστη αλληλοκάλυψη των μπακ από τα εξτρέμ, το συνεχές πρεσάρισμα ψηλά και στο κέντρο, μπορούμε να μιλήσουμε για μια πολύ καλή ΑΕΚ.

Μια ΑΕΚ που έκανε πολλές τελικές – η μία μάλιστα του Τζαβέλα είναι από αυτές που δεν χάνονται -, έβαλε δυό γκολ και γενικά δεν αμφιβητήθηκε πουθενά σαν κυρίραχη του αγώνα. Παραφωνία ήταν η δεξιά μεριά της επιθετικά, που έδειξε επιπολαιότητα και έλλειψη συγκέντρωσης. Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την φάση που ο Μισελέν δεν γύρισε την μπάλα προς το φορ μας αλλά προτίμησε να σουτάρει, όπως επίσης και την ευκαιρία που έχασε στην αρχή ο Γκαρσία. Ένας Γκαρσία, που λίγο αργότερα αποβλήθηκε. Νομίζω οτι η κόκκινη κάρτα ήταν πολύ αυστηρή και λάθος του διαιτητή, που δεν σφύριξε γρήγορα το φάουλ σε βάρος του παίκτη του ΟΦΗ, που κρατούσε τον δικό μας με διαρκές κεφαλοκλείδωμα. Αυτό όμως δεν συγχωρεί την αντίδραση του δικού μας, που όμως όπως ξαναείπα, δεν έκανε τίποτα παρά μόνο να σπρώξει τον αντίπαλο του. Ο Φωτιάς έδειξε οτι είναι λίγος διαιτητής.

Το σύστημα μετά την αποβολή γύρισε σε 4-4-1, ο ΟΦΗ είχε την μοναδική του ευκαιρία τότε που η ΑΕΚ σάστισε για ένα δίλεπτο, όμως ο Τσούμπερ έβαλε το δεύτερο γκολ μας κι επανέφερε τις ισορροπίες μέχρι το τέλος. Κι όταν λέω ισορροπίες, μιλάω για την σοβαρότητα, για την συνοχή της ομάδας μας κι ένα σκορ που έδειξε ξεκάθαρα ποιός ήταν ο καλύτερος.

Το δεύτερο μέρος ήταν ακριβώς ανάποδο από το πρώτο. Η σοβαρότητα έδωσε την θέση της στα παιδαριώδη λάθη όλης της ομάδας αλλά και του πάγκου. Η εξέλιξη που περιμέναμε ήταν οτι η ΑΕΚ θα πήγαινε σε πιο αμυντικό ποδόσφαιρο, σε κοντρολάρισμα του ρυθμού και σε κάποιες αντεπιθέσεις. Έτσι ακριβώς έγινε, αλλά ακόμα και κάτι καλύτερο. Αφού γλύτωσε για κανά τέταρτο τις επιθέσεις του αντιπάλου, ευτύχησε να προηγηθεί και με τρίτο γκολ . 0-3 με μισή ώρα μπροστά σου, και με πλήρη ψυχολογική κατάρρευση του ΟΦΗ, μπορείς να χάσεις το παιχνίδι;

Άμα είσαι χαλαρός κι επιπόλαιος, τα πάντα γίνονται. Και έγιναν. Όσα λάθη θα μπορούσαν να μοιραστούν σε όλο το παιχνίδι, έγιναν μαζεμένα σε μισή ώρα. Λάθη του Σιμάνσκι, λάθη του κεντρικού δίδυμου, λάθη σε αντιμετώπιση στατικών φάσεων, και λάθη κι από τον πάγκο. Πανικόβλητος ο προπονητής, έριχνε τρίτο σέντερ μπακ χαρίζοντας όλο το κέντρο στον αντίπαλο, και μόνο λόγω χρόνου η ΑΕΚ έφυγε με την ισοπαλία. Που βέβαια είναι ήττα έτσι όπως έγινε.

Διότι η ΑΕΚ έχοντας γλυτώσει την ολιγωρία και αδιαφορία της στο πρώτο τέταρτο, την τελευταία μισή ώρα εξαφανίστηκε από το γήπεδο. Δείχνοντας ανήμπορη να διαχειριστεί το σκορ και την φανέλα της. Δείχνοντας επίσης οτι η εμπειρία με την οποίαν θεωρητικά μπολιάστηκε φέτος η ενδεκάδα της, δεν είναι αρκετή. Δείχνοντας επίσης οτι έχει και πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Χάθηκαν οι Μισελέν, Σιμάνσκι και Λεταλέκ σε επίπεδο τρεξιμάτων και δύναμης, ενώ κανείς δεν κατάλαβε τι σόι πεσίματα έχει αυτός ο Στάνκοβιτς. Για τον Μάνταλο και τος μαλακίες του, ουδείς σοβαρός μπορεί να ασχοληθεί. Ο άνθρωπος πλέον είναι πρώην παίκτης και είναι κι αυτός άλλο ένα κερασάκι στην κατάρρευση της ομάδας. Και μπήκε στο 0-3.

Το παιχνίδι λοιπόν ήταν πολύ καλό σε σχέση με γκολ και με αγωνία. Όμως είναι πολύ χρήσιμο για να προσγειώσει όλους αυτούς που πετανε στα σύννεφα και νομίζουν οτι έχει γίνει κάποια μεταμόρφωση. Τίποτα δεν έχει γίνει. Θέλει πάρα πολύ δουλειά αυτό το ρόστερ που δεν έχει εμπιστοσύνη στα πόδια του ούτε κι όταν προηγείται με τρία γκολ διαφορά απέναντι σε κάποιον ΟΦΗ. Ήταν πολύ άσχημο βράδυ για τον Αεκτζή. Ήταν άλλη μια ντροπή για την ομάδα μας με βάση την νοοτροπία που θα έπρεπε να έχει επιδείξει. Και φανέρωσε οτι δεν υπάρχει δύναμη στο κέντρο μετά από εξήντα λεπτά αγώνα. Και η δικιολογία οτι παίζαμε με δέκα παίκτες είναι μόνο για μικρά παιδιά. Τα δυό γκολ τα βάλαμε όταν υστερούσαμε αριθμητικά, ενώ η κόκκινη κάρτα ήτανβ σε παίκτη που ήταν άχρηστος για σήμερα. Και να πώ και τους κορυφαίους; Θάταν ο Σιμάνσκι και ο Βράνιες και πολύ κοντά ο σοβαρότατος Χατζησαφί μέχρι το τέλος. Επίσης κι ο Αραούχο που πάλευε μόνος του μπροστά κι έβαλε και την γκολάρα. Δυστυχώς όλα πήγανε στιο καλάθι των αχρήστων, μαζί με τον Τζαβέλα που απλά δεν κάνει για σέντερ μπακ.

Είναι όλες εκείνες οι εποχές και οι στιγμές που φύγανε. Όλες εκείνες οι βραδιές που νοιώσαμε το πάθος, την ένταση, την προσομοίωση του πόνου. Είναι σαν να σβήνεις ένα ζωντανό και νεανικό και δυναμικό παρελθόν. Είναι σαν να μένεις μόνος, ενώ ήσουν χρόνια μόνος, πριν ακόμα κλείσεις τα μάτια στον ετοιμοθάνατο πατέρα.

Είναι μια αίσθηση ορφάνιας για κάποια αξία μεγαλύτερη από εσένα. Στην ανδρεία και στην παλληκαροσύνη. Στην θεϊκή οκτάβα και στην ουράνια αρμονία. Και φυσικά είναι ότι μένεις με τους τίποτες. Που νομίζουν ότι έχουν βαρύγδουπη γνώμη κι ότι διαμορφώνουν και άποψη στον κόσμο σαν απλοί ζωντανοί υπολογιστές. Μένεις με ημίτρελους που νομίζουν ότι ζουν.

Και δεν ξέρω τι πειράζει περισσότερο. Ίσως η δική σου, ίσως η δική μου αδυναμία, να μην μπορώ να αποκρούσω, όχι τανκς αλλά απλά ηλίθιους. Πράγματι, ο Μίκης μου έδειξε πόσο μικρός ήμουν και πόσο τεράστιος ήταν αυτός και η γενιά του από την οποίαν και ξεχώρισε.

Φυσικά όταν έχεις ζήσει με τον Μίκη, είναι αδύνατον να τον ξεχάσεις. Όταν εξακολουθείς να είσαι στην Ελλάδα, δεν μπορείς να αποκοπείς από τον Μίκη. Είτε αρνητικά, είτε θετικά. Όταν όμως ζεις κι ελπίζεις μέσα από την μουσική, Ο Μίκης γίνεται πλέον ο Απολλώνιος μύθος, που δεν θα ξεφύγεις ποτέ. Είναι η πύλη του Αδριανού που σε πάει στο Καλλιμάρμαρο. Είναι το περιστήλιο της αναμόρφωσης του βασικού μας όργανου. Αυτό που ακόμα σήμερα. Είναι η Ακρόπολη της μουσικής.

Υγ. Για την πολιτική αστάθεια είπαμε. Αυτό το κουσούρι θα μπορούσε και να θεραπευτεί. Προτιμώ όμως αυτό το κουσούρι από κάποιο πούστικο και παιδεραστικό κουσούρι της φύσης.