…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Επαναληπτικός κυπέλλου και η ΑΕΚ κατέβηκε με πειραματική σύνθεση για να βγάλει την υποχρέωση.

Βεβαίως ο Απόλλωνας μας είχε ζορίσει και στο πρωτάθλημα, και έπρεπε να κατεβούμε πιο υποψιασμένοι.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με κάτι σαν 4-2-3-1 με οργανωτή τον Τάνκοβιτς και στα φτερά Αλμπάνη – Νταντσένκο.

Δηλαδή του έφεραν μπακ και στο πρώτο παιχνίδι  τον έβαλε να παίξει εξτρέμ […]

Στο κέντρο ο Σιμόες με τον (αργό) Σάκχοφ και μπροστά τους ο Τάνκοβιτς ήταν λογικό να χάσουν τον έλεγχο, αφού ο Σιμόες έπρεπε να τρέχει για τρείς διότι κανείς απο τους άλλους δυο δεν μαρκάρει.

Ο Απόλλωνας πήρε την πρωτοβουλία και παίζοντας με πάθος έφτανε πιο εύκολα στην περιοχή μας. Η ΑΕΚ περιορίστηκε σε μια φλύαρη κατοχή χωρίς κάτι αξιοσημείωτο.

Μετά απο λάθος στο κέντρο φάγαμε το πρώτο γκολ σαν σε προπόνηση. Όμως η ρέντα του Μανόλο δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, και όπως κάποτε πέρασε με σούτ του Μίτσελ απο τα 40 μέτρα, έτσι και σήμερα 4 λεπτά μετά το γκολ που έφαγε η ΑΕΚ ισοφαρίσαμε με δώρο απο το τέρμα του Απόλλωνα.

Πριν το ημίχρονο ο γηπεδούχος προηγήθηκε ξανά και μετά το ’45 ο Χιμένεθ άρχισε να κάνει αλλαγές μη γίνει κανα 3-1 και τρέχουμε.

Έβαλε τον Λιβάι δεξιά, μπήκαν Γαλανόπουλος – Σιμάνσκι και ο Απόλλωνας δε μπορούσε πλέον να κυκλοφορεί τη μπάλα και να φτάνει με την ίδια ευκολία στην περιοχή μας.

Φυσικά για θέαμα ούτε λόγος.. κλωτσοσκούφι και πολλά νεύρα απο τους πάγκους.

Με αποκορύφωμα την αλλαγή-καψώνι του πρώτου σκόρερ της ομάδας μόλις στο ’92 για να φάμε χρόνο.

Χάσαμε 2-1 όμως τελικά προκριθήκαμε.

Ελπίζω να τελειώσουμε νωρίς φέτος με την κωμωδία που έχει τίτλο “η ΑΕΚ στο κύπελλο” γιατί πάμε για 5ο χαμένο τελικό, 4ος με τον ίδιο προπονητή.

Χιλιοπαιγμένο το έργο, αλλά αυτήν την φορά φτάσαμε Φεβρουάριο. Δηλαδή του απολογισμού της σεζόν, του ξανατσεκαρίσμταος του ρόστερ και της τοποθέτησης βάσεων εν όψει της νέας χρονιάς. Δηλαδή, τι ακριβώς θα κοιτάξουν; Πόσο μπορεί να βελτιωθεί ο Μάνταλος ή αν αξίζουν κάποιοι να φοράνε την φανέλα της ΑΕΚ; Δηλαδή τι θα τσεκάρουν που δεν το έχουν τσεκάρει; Μαλακίες.

Δεν έχουν να τσεκάρουν τίποτα. Τα πάντα είναι γνωστά για όλους. Έχουν ήδη κλείσει στόπερ και μπακ, κι άρα με εξαίρεση κάποια πιθανότητα Βράνιες, η άμυνα έχει κλείσει. Οι Παουλίνιο και Ινσούα τσεκαρίσθηκαν και φύγανε, και οι μικροί εκλήθησαν να υπογράψουν νέα συμβόλαια, όπερ σημαίνει οτι δεν υπάρχει τίποτα για έλεγχο. Μιλάω για Μιτάι και Λάτσι. Πράγματι όμως, η ομάδα θα πάει για κάποιον τερματοφύλακα.

Στο κέντρο τα πάντα είναι μετρημένα σε σχέση με την αμυντική λειτουργία. Μόνη μας ελπίδα είναι να κουνηθεί κανενός το μυαλό, κι αν αποχωρήσει ο Κρίστισιτς και μόνο αυτός, να παρθεί κάποιος πραγματικά ποιοτικός παίκτης με τα εξής χαρακτηριστικά : Δημιουργικός κι όχι νεροκουβαλητής, με μακριά πάσα, κι επιτέλους με ικανότητα να μπορεί να εκτελέσει κάποιο φάουλ εκτός περιοχής. Δεν είναι μόνο η διάθεση της διοίκησης που και του χρόνου δεν θάχει λεφτά, αφού ο κόσμος δεν θα δώσει λόγω κόβιντμ αλλά είναι και το στυλ παιχνιδιού του Μανόλο.

Στην επίθεση μάλλον είναι οι ρευστές καταστάσεις. Μπορεί να λένε σήμερα κάποιοι οτι ποτέ δεν ξέρεις με τον Λιβάγια, αλλά αυτοί είναι για να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Και δεν έχει κανένα δίλημμα ο Λιβάγια. Ο Λιβάγια έχει προτάσεις και στην ουσία έφτυσε την διοίκηση. Γι’ αυτό κι αυτή πείσμωσε και του κρέμασε το δελτίο. Τον ήθελε γι’ αυτό και τα ναζάκια. Αντίθετα το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ δεν το ήθελε και γι’ αυτό – ενώ είναι πανομοιότυπη περίπτωση με τον Λιβάγια – τον έχει μέσα στην ομάδα και τον χρησιμοποιεί. Τους έκανε ρεζίλι και η Ναντ με την πρόταση των 500 χιλιάδων και πάπαλα η υπεραξία του παίκτη. Κι αν το σκεφτείς είναι χειρότερη η συμπεριφορά του Ολιβέιρα. Διότι αυτός έβαλε δυό μανατζερ να ψάχνουν για άλλη ομάδα, κι ούτε καν μπήκε στην φάση των μειωμένων αποδοχών. Φυσικά με την οξυδέρκεια που διακατέχει την διοίκηση, έμεινε με τον χειρότερο ποιοτικά, αλλά αυτό δεν είναι δικό μας θέμα. Προφανώς αυτός ο Παπαδόπουλος, μετά τις σπουδές του στην διοίκηση περιπτέρου που είναι όντως δύσκολο, εφήρμοσε την εμπειρία σε εταιρεία Μελισσανίδη και τον άφησε άναυδο.

Όπως άναυδους τους άφησε ο Παπασταθόπουλος αλλά κι ο Λαλά, που όποιος είχε πρωτοδιαβάσει το ρεπορτάζ, ήταν σίγουρος οτι δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο παίκτης να έρθει ( δύσκολη περίπτωση αλλά η ΑΕΚ θα το παλέψει έστω και για το καλοκαίρι ). Κι όλοι ξέρουν οτι αυτή ήταν και η πρώτη περίπτωση πεπονόφλουδας προς τον Κονέ. Που μπήκε εκ των έσω. Λες και του Κονέ του είχαν δώσει τα μύρια κι αυτός δεν μπόρεσε να πείσει τον Γάλλο και πιο πριν το φιλαράκι του. Εν πάσει περιπτώσει, το οτι κατώρθωσε και πήρε κάποιο δεξί μπακ, του πιστώνεται. Φυσικά όλοι εκεί μέσα ελπίζουν οτι θα βγει Γκάλο κι όχι Παουλίνιο, αλλά και πάλι δεν κατανοώ τις προσδοκίες τους. Δηλαδή αν βγει Γκάλο, θα τον πουλήσουν; Ξέρουν; Ξέρανε πέρσι για τις τιμές του Λιβάγια και του Ολιβέιρα; Και τους κράτησαν διότι πόνταραν σε παραπάνω χρήματα; Ας πάρουν τώρα τα μηδέν, κι ας ξαναεξετάσουν τι ξέρουν.

Η επίθεση λοιπόν θα χρειαστεί σέντερ φορ. Και θα χρειαστεί σίγουρα αριστερό εξτρέμ αφού κι εκεί έχουν τα πάντα τσεκαρισθεί, είτε με την ανανέωση του Αλμπάνη, είτε με το τριετές του Τάνκοβιτς. Ο οποίος Τάνκοβιτς παίρνει από εμένα κάποια πίστωση χρόνου λόγω προσαρμογής. Σε ένα μπουρδέλο ήρθε που το μάζεψε ο Μανόλο, άρα δεν τσεκάρεται. Όπως δεν τσεκάρεται κι ο ανεπαρκής Μαχαίρας, αφού σπεύσανε να του κάνουν ανανέωση. Δεξιά η θέση είναι Γκαρσία, με την ευχή του Μανόλο, σε κάποια παιχνίδια που δεν θα τον έχει, να μπορεί να καλύψει την πλευρά με Μπακάκη και Ντατσένκο.

Δεν τα βλέπω τόσο άσχημα τα πράματα εφόσον η ΑΕΚ πάρει και φτειάξει άξονα. Κορμό που λένε. Τέρμα, λίμπερο, δεκάρι κι εννιάρι. Καλός ο Καρίμ σαν σκόρερ, αλλά μόνο στην περιοχή. Στο ψηλό πρεσάρισμα που θέλει να παίξει ο Μανόλο, δεν προσφέρει τίποτα. Γιατί παίζει ψηλά το πρεσάρισμα; Διότι μόνο έτσι μπορεί να φέρει παίκτες στην αντίπαλη περιοχή. Δεν έχει την ποιότητα στο κέντρο για να χτίσει επίθεση. Προσπαθεί λοιπόν ο άνθρωπος να αναγκάσει σε λάθη τον αντίπαλο, και να του πάρει την μπάλα πολυ κοντά στην περιοχή του. Είτε διότι αυτό έχει παικτικά, είτε διότι θυμάται τις πίπες που μοίραζε ο Βαλβέρδε. Ούτε κι αυτό μας χαλάει.

Αλλά να ξέρουμε τι διαβάζουμε και τι περιμένουμε. Κανένα τσεκάρισμα δεν γίνεται, όπως κανένας σχεδιασμός δεν γίνεται. Σκέψου τώρα να διαβάζεις οτι η ΑΕΚ δεν πάει για τερματοφύλακα, αλλά μετά να πηγαίνει διότι δήθεν ο Τσιντώτας είχε χτυπήσει, και την ημέρα που η μεταγραφή μπατάρει, να διαβάζεις οτι ο Τσιντώτας προπονήθηκε. Αυτά ο Παπαδόπουλος με το νούμερα του disinformation, καλό είναι τα πουλάει μόνο στον Μελισσανίδη. Δηλαδή στα ίδια μυαλά. Από εδώ δεν περνάει. Διοικούμε και διευθύνουμε κάτι πιο δύσκολο από περίπτερο, και μάλιστα εκεί είμαστε ακόμα. Δεν μας έχει αποβάλει η αγορά αλλά αντιθέτως μας έχει φέρει στην θέση να χτίζουμε και τρίτο εργοστάσιο. Οπότε δεν είναι και τόσο δύσκολο να δούμε και τις θέσεις κάποιων παικτών, ούτε τις κινήσεις κάποιας διοίκησης που την έχει κάνει μια μπουκιά ο καινούργιος στιχουργός.

Οι πολλές απουσίες δεν άλλαξαν το σύστημα του Μανόλο. Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3 και με πολύ συγκεκριμένες εντολές : Να πρεσάρει πολύ ψηλά μην επιτρέποντας στον ΟΦΗ να κατεβάσει ομαλά την μπάλα, και να παίξει κυρίως από τα άκρα. Φυσικά χωρίς επιτελικό χαφ, δεν θα μπορούσες να περιμένεις κάποια ποιότητα στο παιχνίδι της ομάδας μας. Αλλά να μην λέμε πάλι τα ίδια πράματα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι οτι είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι. Ένα συνεχές χτύπημα παικτών σε κάθε σημείο του γηπέδου, που έφεραν και τρεις κίτρινες κάρτες σε παίκτες μας. Ενδεικτικό βέβαια του πάθους τους, αλλά και αυταπόδειξη οτι είδαμε ένα κλωτσοσκούφι με πολύ δυνατές μονομαχίες και με μόνο τρεις τελικές. Τις δυό τις εξουδετέρωσαν οι δυό τερματοφύλακες, ενώ στην τρίτη ο Σάκχοφ πέτυχε το γκολ μας.

Φυσικά το πλάνο του Μανόλο εξυπηρετήθηκε, κι άρα τακτικά είμαστε ευχαριστημένοι. Χαλάμε το παιχνίδι του αντιπάλου όπως μπορούμε, και κάτι θα βγει μπροστά. Και σήμερα θα μπορούσες κι άλλα αν είχες χαφ, αφού ο ΟΦΗ πήγε να παίξει ανοιχτά και προσπάθησε να κάνει παιχνίδι. Το οποίο καταστράφηκε από εμάς, είτε στο κέντρο, είτε και μπροστά από την περιοχή μας. Οπότε τελείωσε το μαρτύριο του θεάματος του πρώτου μέρους, που δεν είχε κάποιον κορυφαίο αλλά μπόλικους δραστήριους, με καλύτερο μάλλον τον Αλμπάνη, που εφήρμοσε την επιθετική μας δημιουργική ασάφεια και τον Σιμάνσκι που ηγήθηκε του αμυντικού σχεδίου.

Στο δεύτερο μέρος δεν άλλαξε η εικόνα του παιχνιδιού. Η ΑΕΚ ήταν γατζωμένη στην πλάτη του ΟΦΗ, έτρεχε πολύ, μάρκαρε με ένταση, κι εξυπηρέτησε πλήρως το πλάνο του Μανόλο. Στην εξίσωση αυτή, ευτύχησε να προσθέσει κι άλλους παίκτες : Τον Γαλανόπουλο, που έπαιξε και πλάγιο μπακ, και τον Σβάρνα, ενώ είχε σταθερό σήμερα και τον Αθανασιάδη. Οπότε εξουδετερώνοντας τον αντίπαλο, βρήκε κι ένα δεύτερο γκολ από τον Τάνκοβιτς και κλείδωσε το παιχνίδι.

Το παιχνίδι που ήταν και πάλι κακό, όμως είχε πιο πολλές μπούκες στις δυό περιοχές και υποψίες τελικών. Για ρυθμό δεν μιλάμε, ούτε για σεμινάρια μπάλας. Όμως μιλάμε για δυνατό παιχνίδι, που είχε πάθος κι αυταπάρνηση από τους παίκτες μας. Οι οποίοι ξαναέφεραν την ομάδα στην δεύτερη θέση και την συγκομιδή βαθμών που είχαν πέρσι στους αντίστοιχους αγώνες. Κάτι είναι κι αυτό για μια ομάδα που δεν έχει χαφ, ενώ δεν της ταιριάζει ο ρόλος του αφεντικού. αλλά η προσαρμογή στο παιχνίδι του αντιπάλου.

Και τα συγχαρητήρια χρειάζονται διότι φέρνουν την ηρεμία για την όποια συνέχεια. Φυσικά ο αντίπαλος δεν ήταν κάποιο φόβητρο, αλλά είναι μια κοντρολαρισμένη ομάδα που προσπαθεί να παίξει μπάλα. Αυτήν την μπάλα, η ΑΕΚ την χάλασε σήμερα με το πλάνο της και το πολύ τρέξιμο σε όλα τα σημεία του γηπέδου. Η φανέλα ίδρωσε σήμερα κι αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί. Μην ξεχνάμε τι βλέπαμε κανά μήνα πριν. Μια πλήρη αδιαφορία κι εγκατάλειψη. Φυσικά έχουμε την κακιά παρένθεση με τον ΠΑΣ, αλλά συμβαίνουν κι αυτά.

Ο Μανόλο κατέβασε την ομάδα με 4-3-3. Σωστό θα πεις . Έλα όμως που θα δεις οτι δεν υπήρχε οργανωτής. Ποιός θα έφτιαχνε το παιχνίδι; Τα τρία αμυντικά χαφ; Ή μήπως τα εξτρέμ; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα, πάλι σωστά θα πεις. Όμως ποιά είναι τα χαφ σου; Ο Μάνταλος; Μάλιστα. Εντάξει ρε νούμερα, μην πάρετε χαφ. Πάρτε δεξί μπακ, εκεί είναι το πρόβλημα.

Τα νούμερα λοιπόν, μαζί με εμάς, είδαμε, μια ΑΕΚ να παίρνει βαθμό μηδέν. Κι όχι μόνο οργανωτικά, επιθετικά. Εκεί δηλαδή που αντιμετώπιζε μια πάρα πολύ κλειστή άμυνα, κι εκεί που τα εξτρέμ ήταν στην κυριολεξία σε ασφυξία ( εντάξει ο Τάνκοβιτς εδώ έχει βαφτιστεί παίκτης ), αλλά και να πέρναγαν κάποια σέντρα, στην υποδοχή ήταν το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Και το μηδέν γινόταν ακόμα πιο μεγάλο, όταν έβλεπες την ΑΕΚ αδιάβαστη, άχρωμη και άοσμη, κουρασμένη, να έχει υποτιμήσει πλήρως τον αντίπαλο. Να μην μπορεί να κατεβεί ούτε από τον άξονα, ούτε από τα πλάγια. Να μην έχει καθόλου κίνηση χωρίς την μπάλα, διευκολύνοντας την τριπλή άμυνα του ΠΑΣ, που έψαχνε κάποια αντεπίθεση. Που όμως και σε τακτική επίθεση ήταν πιο επικίνδυνος, αφού οι χώροι μας ήταν τεράστιοι. Με εφτά αμυντικούς; Ναι ρε αδερφέ. Όταν βαριούνται να τρέξουν…

Σε μια τέτοια αντεπίθεση, ο βλάκας Ινσούα έκανε πέναλτυ και βρεθήκαμε πίσω στο σκορ. Πού τώρα σκέψη για αντίδραση; Εδώ δεν μπορούσαν με μηδέν παθητικό, θα μπορούσαν όταν χάνανε κιόλας ; Μια κατοχή φλύαρη, καμία ευκαιρία και καμία απειλή για τον αντίπαλο που ήταν κλεισμένος μέσα στην περιοχή του. Φυσικά η έλλειψη διάθεσης από τους παίκτες. Αλλά και το λάθος διάβασμα του Μανόλο. Ήμασταν μια ορχήστρα χωρίς μαέστρο. Τον Μάνταλο; Ε τι να κάνουμε; Σε αυτά τα παιχνίδια καλός είναι. Γι’ αυτά είναι γεννημένος. Μπορεί και να μην παίζανε κι οι άλλοι για να τον σιγοντάρουν. Όλα τα σκέφτεσαι την ώρα που βλέπεις ένα κακό παιχνίδι, χωρίς ρυθμό, χωρίς γρηγοράδα και τρεξίματα, και την μπάλα να ταλαιπωρείται όπως και τα μάτια και η διάθεση μας.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τρεις αλλαγές και με σύστημα 4-4-2. Ήταν φυσικό οτι επικρατούσε πανικός στο τεχνικό τημ. Αυτό μαρτυρούσε η παρουσία των δυό σέντερ φορ, καθώς και οτι ο Μάνταλος είχε πάει στα αριστερά ενώ την ευθύνη της οργάνωσης του παιχνιδιού, την είχαν αμυντικοί. Αυτός ο πανικός όμως, ήταν αρκετός για να δείξει κάποια αντίδραση η ΑΕΚ. Για περίπου ένα τέταρτο, ο ΠΑΣ κλείστηκε στα καρέ του, δεν πέρασε την σέντρα, όμως δεν τιμωρήθηκε : Την έβγαλε καθαρή με δυό δοκάρια.

Αυτό έφερε ακόμα μεγαλύτερο πανικό σε μας. Ο Μανόλο συνέχισε τις αλλαγές, όμως αποδιοργάνωσε πλήρως την ομάδα. Έφερε πιο πίσω τον Μάνταλο – ελεύθερο στον άξονα – ενώ έβαλε κι άλλους ανύπαρκτους στο παιχνίδι : Τον Αλμπάνη και τον Μαχαίρα. Πλέον έβλεπες μια πλήρη σύγχυση, μια ανάπτυξη κύρια από την μεριά του Μπακάκη που επέμενε σε κάτι σέντρες της πλάκας, ενώ σιγά σιγά αρχίζαμε να χάνουμε και το κέντρο στις αντεπιθέσεις του αντιπάλου, αφού είχε μείνει  μόνο ο Σιμόες για να κόβει και ο κορυφαίος σήμερα Σβάρνας να προσπαθεί να μαζέψει ό,τι μπορούσε.

Ο αντίπαλος προειδοποίησε. Έκανε τρεις αντεπιθέσεις φωτιά – την μία την έσωσε κατά τύχη το κεφάλι του Αθανασιάδη -, ενώ αμύνθηκε πολύ σωστά. Πρώτον σε θέσεις, δεύτερον σε φάουλ σκοπιμότητας, και τρίτον σε ευκαιρίες καθυστέρησης. Αυτά φυσικά είναι δικαιολογίες για το life style. Διότι επί της ουσίας, ο ΠΑΣ έδωσε όλο το γήπεδο κι έπαιξε όπως έπρεπε και μπορούσε να παίξει. Και στην ουσία σου έδειξε αυτό που λέμε συνέχεια : Η ΑΕΚ είναι καλή όταν πάει να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου κι όταν σε πάει σε κάποια κόντρα. Απέναντι σε κλειστή άμυνα έχει τρομερό πρόβλημα, όπως πρόβλημα έχει κι όταν πρέπει να το παίξει αφεντικό του ματς. Γιατί; Όχι μόνο διότι δεν βρήκε σήμερα χώρους ή διότι ο Γκαρσία ήταν ανύπαρκτος. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΦ. Σήμερα θα ήταν αρκετοί ο Σάκχοφ ή ο Κρίστισιτς. Σε άλλα ματς όχι.

Οπότε το να χάνεις με 2-0 στο γήπεδο σου, είναι μεν ντροπή, αλλά είναι και φυσιολογικό όταν δεν υπάρχει δημιουργικό κέντρο ή όταν κάποιοι παίκτες ήταν κάτω του μηδενός σαν απόδοση. Κι αυτή η ήττα είναι ένα πισωγύρισμα και μια ακύρωση της καλής εμφάνισης στην Τούμπα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι πιο βαρύ διότι όλοι βλέπανε οτι κι ο Μανόλο το παιχνίδι το είχε πάρει αψήφιστα : Δεν δούλεψε τίποτα στις δυό προπονήσεις, διότι θεώρησε το παιχνίδι υγιεινό περίπατο. Πίστεψε επίσης οτι τρεις αμυντικοί στο κέντρο, μπορούν να πάρουν το παιχνίδι. Έχει δει και τα ανάποδα επί Φερέρ. Η ομάδα να παίζει με επτά επιθετικούς. Φυσικά τιμωρήθηκαν και οι δυό απόψεις.

Παραπάνω να αγανακτίσουμε δεν μπορούμε. Έχουμε γράψει χιλιάδες φορές και κόντρα στην γενική δημοσιογραφική τοποθέτηση οτι η ΑΕΚ έχει ποσότητα παικτών, αλλά δεν έχει ποιότητα. Δεν έχει βασικό άξονα κι άρα είανι προτιμότερο να παίζει άμυνα κι ό,τι βγει μπροστά. Αυτό έπαιξε στα δυό παιχνίδια στη Σαλονίκη. Έπαιξε σαν καταδικασμένη και τα κατάφερε. Όταν κλήθηκε να παίξει σαν φαβορί, σήμερα δηλαδή, τα έκανε μαντάρα και το κυριότερο είναι οτι τυφλώθηκε κι ο Μανόλο. Που φυσικά δεν είχε όπλα στο κέντρο αλλά αυτό είναι και το ανησυχητικό : Το να μην το γράφουν οι δημοσιογράφοι, δεν τρέχει κάτι. Αυτή είναι η δουλειά τους. Να μην γράφουν. Το να μην το βλέπει κι ο προπονητής, με προβληματίζει πιο πολύ. Αν φυσικά δεχθούμε οτι στην ομάδα υπάρχει ιεραρχία.

Αν ξαναγυρίσω στα του παιχνιδιού, θα πρέπει να δει κάποιος την άστοχη αλλαγή θέσης του Μάνταλου, όπως και την άστοχη αλλαγή πλευρών του Αλμπάνη και του Μαχαίρα. Όχι οτι έφταιξε κι αυτό, αλλά είναι πολύ ενδεικτικό του πανικού που πέρασε και μέσα στην ομάδα. Μια ομάδα που ταλαιπωρείται κι από την μόνιμη παρουσία του ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ μέσα στην περιοχή σπρώχνοντας τον Καρίμ εκτός πεδίου δράσης. Μια ομάδα που ταλαιπωρείται με συζητήσεις για ανανέωση συμβολαίου με το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ, την ώρα που την κάποια ποιότητα της μπροστά – τον Λιβάγια – την πετάει στα σκουπίδια. Μια ομάδα που μας ταλαιπωρεί για κάποιο εκατομμύριο στον Παπασταθόπουλο, και για δανεισμό κάποιου πλάγιου μπακ, που είναι τόσο καλός που παραχωρήθηκε δανεικός. Μια ομάδα που μας ταλαιπωρεί οτι ο Λιβάγια ήθελε 800 χιλιάρικα παραπάνω. Ήθελα να ήξερα, ο Μελισσανίδης τα πιστεύει κι ο ίδιος αυτά που λέει στους υπαλλήλους του να γράφουν; Και μάλλον την έχω την απάντηση: Ναι τα πιστεύει. Διότι έχει πάθει άνοια.

Με κάποια κρυφή ελπίδα κατέβηκε σήμερα η ομάδα μας. Και με ένα σύστημα που μπορεί να διαβαζόταν σαν 4-3-3, αλλά πιο πολύ ήταν ένα 4-4-2. Κι έπαιξε καλά. όσο μπορείς δηλαδή να παίξεις όταν έχεις χειρότερο παίκτη στο πρώτο μέρος, τον Μάνταλο. Είπαμε, πάρτε χαφ αλλά δεν ακούτε. Με αυτόν θα ερχόταν ο Παπασταθόπουλος; Κι άστε τις μαλακίες με τα εκατομμύρια.

Η ΑΕΚ είχε αρκετά το μυαλό της στην αντεπίθεση και στο σκοράρισμα. Αυτό ήταν το στοιχείο που αιφνιδίασε τον αντίπαλο, που περίμενε πιο πολύ κάποιο αμυντικό πούλμαν. Πάτησε λοιπόν πολύ καλά το κέντρο η ομάδα μας, κι έβγαλε κάποιες πολύ ωραίες προσπάθειες από την μεριά του Γκαρσία, που συνεργάστηκε αρμονικά με τον Λιβάγια, ενώ έστρωσε και το γκολ στον Σάκχοφ. Ένα όμορφο γκολ και μια ασίστ από τον κορυφαίο παίκτης μας στο ημιχρόνιο αυτό.

Φυσικά πίσω είχε τα θέματα της. Όπως και να το κάνεις, είναι πιο γρήγορη ομάδα ο ΠΑΟΚ ενώ ζημιά είχαμε στο σφίξιμο, με την απουσία του Κρίστισιτς. Όμως κράτησαν οι ακραίοι μας όσο μπορούσαν, ενώ και το κεντρικό δίδυμο ήταν σχετικά αλάνθαστο, με τον Σβάρνα να ηγείται και να καταλήγει ο πολυτιμότερος του μέρους με το γκολ που απεσόβησε πάνω στην γραμμή, μαντέψτε ποιός δημιούργησε την φάση : Ο αρχηγός της ΑΕΚ.

Το μέρος αυτό ήταν πολύ ωραίο ποδοσφαιρικά. Η ΑΕΚ μπήκε σωστά και με πλάνο δουλεμένο. Είχε σε καλή μέρα και τον Γαλανόπουλο ( λογικά ο αμέσως επόμενος κορυφαίος ) με τον Σιμόες, έφαγε φάσεις αλλά έβγαλε κιόλας. Ήταν ισορροπημένο παιχνίδι σε ρυθμό και λάθη, σε τελικές και σε θέαμα. Φυσικά ήταν πιο επικίνδυνος ο ΠΑΟΚ, που δίκαια ισοφάρισε σε μια στατική φάση. Εμείς όμως βλέπαμε ένα καλό παιχνίδι, χωρίς σκόπιμα χτυπήματα ή καθυστερήσεις, ένα παιχνίδι που σε μαθαίνει τα κενά σου κυρίως, και κατανοείς οτι δεν πονάς τόσο πολύ στο δεξί μπακ. Κι ένα παιχνίδι ντέρμπυ, στο οποίο και η ομλάδα μας έβγαλε ταχύτητα, ενώ κατώρθωσε κι εξουδετέρωσε τα κύρια όπλα του αντιπάλου επιθετικά, ενώ τον έκανε να ψάχνεται αμυντικά.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το δεύτερο μέρος. Αιφνιδίασε και πάλι η ΑΕΚ με το θαρρετό παιχνίδι της, την πολύ καλή αλληλοκάλυψη και το ψάξιμο της νίκης. Αφήνοντας πολύ καλά μηνύματα για την συνέχεια, χωρίς να θέλει κάποιος να μείνει στο αποτέλεσμα. Ο Γαλανόπουλος πλέον είχε σαλπίσει την προσπάθεια για κάτι καλύτερο, κόβοντας και σκοράροντας, ενώ ο ΠΑΟΚ αδυνατούσε να βρει τις επιθετικές αιχμές του. Αυτό που είχαμε απαίτηση, η ομάδα το είχε κάνει. Χωρίς να κινδυνεύει, προηγείτο.

Κάπου εκεί μίλησε η μοίρα της ομάδας μας. Το χαμηλό μπάτζετ. Οι κολώνες που λέμε. Ένα κακό γύρισμα του Λάτσι, κι ένα έμμεσο δώρο του Αθανασιάδη, φέρανε μια ανέλπιστη ισοφάριση και μια κακή αλλαγή του Μανόλο. Όχι, δεν βγαίνει ο Λιβάγια εκείνη την στιγμή. Όχι δεν μένει το πτώμα ο Γκαρσία. Ας μην μείνω όμως σε αυτά. Αυτό που πραγματικά βγαίνει και δεν πρέπει ποτέ να ξαναμπεί, είναι το χαμένο κορμί που λέγεται Μάνταλος. Ο μηδέν, ο τίποτας, η νεκρά φύση.

Ό,τι και να πεις όμως, η ομάδα πήρε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Μπορεί να μην έχει αντίκρυσμα άμεσο, όμως θα έχει έμμεσο. Για αργότερα, κι είμαι σίγουρος γι΄αυτό που λέω. Διότι κέρδισε τον σεβασμό μας, κέρδισε η ίδια σε αξιοπρέπεια, και φυσικά δικαίωσε τον προπονητή της. Ήταν μια λεπτομέρεια που δεν πήρε την νίκη, που όμως κι αυτή έχει την σημασία της μπας και πάρουν χαμπάρι εκεί στην διοίκηση, οτι ο Μάνταλος είναι ένας συνταξιούχος, ενώ όσοι παίξανε τα δώσανε όλα. Φυσικά η ομάδα θέλει και τερματοφύλακα. Αυτός που παίζει είναι επειδή ο άλλος απλά δεν είναι τερματοφύλακας.

Πόσο να τρέξουν αυτά τα χαφ; Πόσο να κρατήσουν οι Λάτσι και Σβάρνας; Θέλουν και κάποια στοιχειώδη υποστήριξη, την ώρα που κατώρθωσαν με την βοήθεια του Μανόλο, να πατήσουν ξανά στα πόδια τους. Κι αυτό είναι που υμνώ σήμερα. Σήμερα, που η ΑΕΚ αυτό που εγώ ο ίδιος την καταδίκαζα κανά μήνα πριν, αυτό που έδειξε ήταν πολλά ψυχικά αποθέματα και διάθεση να γυρίσει τα πάντα υπέρ της. Δεν είναι φόβητρο πλέον ο γάβρος και το εννοώ. Και θα έχουμε μπόλικο δρόμο ακόμα, είμαι βέβαιος. Όπως βέβαιος ήταν κι ο Μανόλο για την κρυφή ελπίδα. Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν κι αφείστε τον Μάνταλο να παίζει με τους παλαίμαχους. Μας κούρασε πάρα πολύ.

Κύπελλο σήμερα, και πόσοι άραγε να ενδιαφέρονται; Ουδείς μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς το ενδιαφέρον του νεοέλληνα. Και δεν χρειάζεται ψάξιμο. Πάντα θα έκανε καλύτερα κάποια άλλη δουλειάμ και πάντα θα ενδιαφερόταν αν το ματς είχε κάποια σημασία. Σημασία όμως είχε, πρώτα από όλα διότι ήταν μπάλα. Εκτός αν ο ποδοσφαιρόφιλος θα προτιμούσε να βλέπει τις οκτώ λέξεις ή να ακούει ειδήσεις για κάποιον βιασμό πριν από είκοσι χρόνια που συνέβη μάλιστα όταν οικειοθελώς κάποια πήγε σε ανδρικό δωμάτιο, κατόπιν παρενόχλησης προηγουμένως.

Δεν βαριέσαι μωρέ. Εδώ έχουμε την Γιάννα που παρενοχλήθηκε τότε στην ναυμαχία του Ναυαρίνου από τον Χέυδεν και δεν μίλησε, θα ασχοληθούμε τώρα με την καθημερινότητα; Μπάλα βρε έχουμε. Κι έχουμε κι άλλα ενδιαφέροντα σε αυτήν. Την ΑΕΚ να κατεβαίνει με 4-3-3 και με μπόλικες αλλαγές εν όψει Τούμπας. Με εμένα να γουστάρω να κοιτάξω ξανά τον Λάτσι, να πρωτοδώ τον Ραντόνια, να τσεκάρω τον Σιμάνσκι, και να προσπαθήσω να βρω αν τα πάντα είναι τυχαία, ή ο Μανόλο πράγματι κάτι έχει δουλέψει.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, ήταν ένα πολύ ευχάριστο ημιχρόνιο. Με καλό ρυθμό και με πολύ τρέξιμο. Οι τρεις της περιέργειας μου, ήταν και οι καλύτεροι του αγώνα, με άσο τον Σιμάνσκι που ήταν κι ο σκόρερ του ομαδικού γκολ της ομάδας μας, που τους κυνήγαγε ο Σβάρνας. Η ομάδα κάλυψε όλο το γήπεδο, έβγαλε μια πολύ καλή αλληλοκάλυψη, κι έδειξε διάθεση να πάιξει μπάλα. Οργανωμένη μπάλα, που εκφραζόταν κυρίως με το πλάτιασμα του γηπέδου, όπου τα δυό πλάγια μπακ ανέβαιναν και βοήθαγαν τα εξτρέμ. Ο αντίπαλος φυσικά και ήταν αδύναμος, ακόμα περισσότερο λόγω του rotation του Παράσχου, όμως δεν πρέπει να μείνεις εκεί.

Διότι είπαμε: Κοιτάμε το αν κάτι γίνεται στις προπονήσεις. Και γίνεται. Είναι εξώφθαλμο. Εκτός από την ψυχολογική ανάταση, βλέπεις όρεξη, βλέπεις νεύρο κι ένταση, βλέπεις ταχύτητα, και βλέπεις παίκτη της ΑΕΚ πρώτον επάνω στην διεκδικούμενη μπάλα, και πρώτον επάνω στο πρεσάρισμα. Βλέπεις μια φρεσκάδα, και βλέπεις διάθεση για κάποια ανατροπή. Νοοτροπίας εννοώ. Αυτό είναι σίγουρα έργο προπονητή. Θα μου πεις αυτός που τον διώχνανε; Ξέρω κι εγώ…Και τον Καραμανλή καταψηφίσανε και μετά οι ίδιοι τον λέγανε εθνάρχη. Πού να ξερεις; Εγώ στην μπάλα, αυτά είδα. Την ΑΕΚ να επικρατεί, να κάνει τα πάντα σωστά, να προηγείται και να έχει κάνει κι άλλες τελικές, αλλά κύρια, ομαδικές προσπάθειες.

Στο δεύτερο μέρος, το θέαμα έπεσε. Δεν έπεσε η ένταση και η διάθεση. Όμως το παιχνίδι γύρισε πολύ στον άξονα, όπου έγινε συνωστισμός και ήρθε η φάση της αλληλοεξόντωσης. Μπορώ να πω οτι δεν έγινε ούτε μία τελική εκατέρωθεν. Παρ’ όλα αυτά, ο ρυθμός σε κράταγε κι έβλεπες μπάλα ελληνική με ενδιαφέρον. Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλή στην αμυντική συνολική της λειτουργία, ενώ ήταν φυσικό να συγκλίνει προς το κέντρο, αφού ακολούθησε τις αλλαγές του Παράσχου. Ο Μανόλο έβγαλε τα εξτρέμ του – όχι οτι κάνανε και τίποτα – κι έρριξε μέσα πιο χαφάτους παίκτες.

Εμένα η προσοχή μου ήταν στα καινούργια παιδιά. Φυσικά ο καθείς είδε οτι ο κορυφαίος σήμερα ήταν ο Σιμάνσκι, όμως θα τολμήσω δυό απλά πραγματάκια, που σπάνια το κάνω : Ο Λάτσι είναι πλέον στόπερ κανονικό, ενώ ο Ραντόνια είναι γεννημένος για πολύ μεγάλη καριέρα. Έχει αντίληψη χώρου και χρόνου, κι είναι από τα μπακ τα πολύ σταθερά, χωρίς εξάρσεις κι εκρήξεις, που βρίσκεται παντού. Ειλικρινά του εύχομαι να πάει σε πολύ μεγάλη ομάδα και να ακολουθήσει την συγκυρία που ζει η Ελλάδα : Πουλάει μεγάλους παίκτες στα πλάγια της άμυνας.

Στο παιχνίδι λοιπόν, δεν είδαμε σπουδαία πράματα, όμως είδαμε μια ΑΕΚ σίγουρη, ψύχραιμη και δυναμική. Οι αλλαγές άλλαξαν κάπως το ύφος της, όμως έπαιξε μπροστά και σαν αφεντικό. Αυτό το καρπώθηκε στο τέλος με το δεύτερο γκολ, σε μια ακόμα ομαδική προσπάθεια και ασίστ του Μάνταλου. Ο Γκαρσία το έβαλε εύκολα. Δείχνοντας οτι η κακή ψυχολογία είναι πίσω, κι οτι η ομάδα είναι έτοιμη για το σούπερ τέστ της Τούμπας. Αυτό που θα δείξει τι μπορεί να συμβεί στα μπαράζ. Διότι πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αλλά ας μην βιαζόμαστε.

Το σίγουρο είναι οτι έχει αλλάξει ο χαβάς. Κι όχι μόνο ο δικός μας. Διότι βλέπεις μια ομάδα σοβαρή, που κάνει την δουλειά της με ζήλο. Με αυταπάρνηση και με ιδρώτα. Δεν είναι αυτό το παρατημένο και το απαξιωμένο – ακόμα κι από εμάς που λέμε ο,τι βλέπουμε -, αλλά αντιθέτως βλέπουμε το ρόστερ του μέτριου βαθμού, που βγάζει καλύτερον επειδή παίζει σαν ομάδα. Διότι αυτό το έχει πετύχει ο Μανόλο. Έχει βελτιώσει την ομαδική λειτουργία, κι έχει βελτιώσει κάμποσους παίκτες ατομικά. Κι έχει κάνει και ψιλοβάθος στο ρόστερ. Και δεν θα αναιρέσω τίποτα λόγω αποτελέσματος στην Τούμπα. Οι αντίπαλοι στην Ελλάδα πάντα ίδιοι ήταν και με αυτούς κρίνουμε την ομάδα μας. Στην οποίαν δίνουμε ξανά συγχαρητήρια για το κλείδωμα της πρόκρισης σήμερα.

Με το αναμενόμενο, λόγω νικών και λόγω απουσιών, 4-3-3 παρατάχτηκε η ομάδα μας. Αναμενόμενο επίσης ήταν οτι το παιχνίδι θα ήταν κλειστό και οτι η ΑΕΚ θα δυσκολευόταν. Βλέπετε σήμερα είχε η ομάδα μας την υποχρέωση να κάνει παιχνίδι και να το παίξει αφεντικό. Όμως όταν δεν έχεις χαφ, δεν έχεις και μεγάλες τέτοιες πιθανότητες. Κι ειδικά άμα το ένα από τα χαφ είναι ο Μάνταλος.

Και κάπως έτσι πήγε το πρώτο μέρος. Ο Ατρόμητος ήταν καλύτερος στον παθητικό του ρόλο, κι η ΑΕΚ έψαχνε. Τι έψαχνε; Μπας και γίνει κανά λάθος στην άμυνα του αντιπάλου. Επιτεθόταν κύρια από την δεξιά μεριά και φυσικά στον άξονα ήταν ανύπαρκτη. Εντάξει, τον φύλαγαν καλά τον Μάνταλο, αλλά τι να κάνουμε;  Έτσι παίζεται το τόπι. Σε μαρκάρουν κι εσύ, τρέχεις, ελευθερώνεσαι και δείχνεις γιατί είσαι αρχηγός ή παικταράς κατά πως λές.

Εν πάσει περιπτώσει, αυτές οι δυσκολίες ήταν γνωστές κι ήμασταν υποχρεωμένοι να ζήσουμε με αυτές. Εμένα προσωπικά με παρηγορούσε οτι έβλεπα ξανά τον Λάτσι να ξέρει τι του γίνεται, και τον Αθανασιάδη να επεμβαίνει σε κάποιες υποψίες ευκαιριών. Επίσης με παρηγορούσε το οτι η ΑΕΚ ανέβαινε σαν τρέξιμο κι απειλή, καθώς προχώραγε το ημιχρόνιο. Είχε την φλύαρη κατοχή από την αρχή, και πέραν του Μάνταλου, σκεφτόσουν στις πόσες ευκαιρίες θα μπορούσε να σκοράρει το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ. Τα έκανα πέρα όλα αυτά, αφού έβλεπα ένα δυνστό παιχνίδι με καλό τέμπο και τον Μανόλο να χτυπιέται. Δεν έβλεπα νεκρά φύση, οπότε δεν έχανα την ελπίδα για το επόμενο μέρος.

Και το είδα. Το βρήκα. Το καλύτερο δεύτερο φετινό ημιχρόνιο στο επίπεδο της δημιουργίας. Σίγουρα πέσανε τα μπινελίκια στο διάλειμμα, αλλά αυτό ουδόλως με απασχολεί. Ας το καταγγείλουν είκοσι χρόνια μετά, για να είμαστε κι επίκαιροι. Σήμερα για να είμαι έγκαιρος, μιλάω για μεταμόρφωση. Το να ψάχνεις να βρεις κάποιον που υστέρησε, θάταν ανέκδοτο λίγο καιρό πριν. Σήμερα δεν ήξερες ποιόν να ξεχωρίσεις.

Και να βλέπεις μια ομάδα και να τρίβεις τα μάτια σου. Που εξαφάνισε τον Ατρόμητο, που τον έβαλε στην περιοχή του, που δεν μπορούσε να βρει σπιθαμή γηπέδου απάτητη. Η ΑΕΚ έβγαζε φλόγες στο αμυντικό κομμάτι σε επίπεδο πρεσαρίσματος, τόσο στο κέντρο όσο και στην άμυνα του αντιπάλου, ενώ πλέον εκδήλωνε επιθέσεις από παντού. Τι Γκαρσία, τι Λιβάγια, τι Σάκχοφ, τι Μπακάκης. Φλόγες πίσω, φωτιές μπροστά. Ακόμα και το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ, ό,τι μπορούσε το έδινε. Κι είχε και ευστοχία. Ένα δοκάρι, ένα δυνατό πέναλτυ που δεν του το έδωσε ο διαιτητής, κι ένα χτύπημα πέναλτυ που κέρδισε ο πραγματικός αρχηγός μας : Ο Σιμόες.

Η ΑΕΚ δεν κινδύνευε πουθενά. Πραγματικά έκανε ό,τι ήθελε. Ο Μανόλο είχε ξαναπετύχει, κι έμπαινε ακόμα πιο πολύ στην ψυχολογία μας, την ώρα που άλλαζε τον Μάνταλο. ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ Η ΟΜΑΔΑ. Κι έπαιρνε ξανά άριστα κύρια στον τομέα τον ψυχολογικό. Την ανάσταση παικτών που μέχρι χθες τρέμανε. Σαν τον Σβάρνα, που και σήμερα ήταν αλάνθαστος. Και που μόλις όλοι αυτοί πατήσανε στα πόδια τους, δώσανε πλέον και την άνεση στον Γκαρσία να δείξει αρετές, αλλά και στην ομάδα να κατεβαίνει σαν αρμάδα, και να απλώνει την φαντασία της στο χόρτο.

Κάπώς έτσι ήρθε και το αριστουργηματικό γκολ του Λιβάγια, που ήταν ομαδική ενορχήστρωση. Κάπως έτσι ήρθε και η σιγουριά του θεατή, οτι δεν χαμπαριάζουμε από τίποτα. Ακόμα κι όταν ο αντίπαλος κέρδισε πέναλτυ. Τι να χαμπαριάσεις όταν βλέπεις οτι το πέναλτυ είναι διότι ο Λιβάγια από αδιάφορος έχει γυρίσει στην άμυνα; Καμία ανησυχία δεν υπήρχε. Έκανες σέντρα και κέριζες τέσσερα φάουλ στην περιοχή του αντιπάλου. Θυμάστε την σέντρα μας με τά το τρίτο γκολ του Απόλλωνα ; Για θυμηθείτε πόσο τρέμανε οι ίδιοι παίκτες. Αυτό ξεκάθαρα είναι Μανόλο.

Όπως ξεκάθαρα κι εμείς χαρήκαμε την ΑΕΚ, σαν μπάλα επιτέλους. Και που ναι : Ξαναγύρισε η διάθεση μας για να την ξαναδούμε. Χωρίς να φοβόμαστε ή να αγχωνόμαστε. Χωρίς να λέμε Θεέ μου. Διότι και σήμερα η ομάδα, στο δεύτερο μέρος, μας έκανε περήφανους. Για το πείσμα της, για την δουλειά της, για το μέλλον της. Αρκεί να καταλάβουν οι εγγυητές τι πρέπει να κάνουν. Διότι αν κατώρθωσε ένας Μανόλο να δείξει την σημασία των στελεχών, τα δικά μου λόγια είναι περιττά. Και δεν χρειάζεται τώρα κάτι άλλο. Σήμερα, στο δεύτερο μέρος, ήμασταν ομαδάρα. Σε όλους τους τομείς. Αλάνθαστη. Με μέταλλο και με στρατηγική, που θύμισε την πρωταθληματική. Οτι αρχίζει και ξαναγίνεται. Συγχαρητήρια.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με ένα 4-3-3 στο δύσκολο σημερινό παιχνίδι. Κατέβηκε σφιχτά, με πολύ κοντά τις γραμμές του κέντρου και της άμυνας της. Ήταν διαβασμένη και πολύ καλά σχεδιασμένη για φουλ αμυντικό παιχνίδι. Θα έλεγα καλύτερα καταστροφικό για το παιχνίδι του Άρη, κι από εκεί κι έπειτα αν βρισκόταν κάποια καλή αντεπίθεση, θα έψαχνε και κάτι παραπάνω. Αυτό μαρτυρούσαν τόσο τα δύο αμυντικά χαφ, όσο και η ανάλαφρη επίθεση.

Μπορώ να πω οτι το πλάνο της βγήκε. Αμύνθηκε πολύ καλά στο κέντρο, όσο και πίσω. Είχε κορυφαίους τους Σιμόες και Σβάρνα, και κράτησε όλο το πλάνο της χωρίς ιδιαίτερους κινδύνους. Επίσης είχε και την φάση του πρώτου μέρους : Μια εκπληκτική ατομική προσπάθεια του Γκαρσία που κατέληξε σε υποδειγματική σέντρα στο κεφάλι του Καρίμ. Δυστυχώς η κλασσική ευκαιρία χάθηκε.

Και δεν ήταν μόνο αυτό η ατυχία. Σχεδόν αμέσως υποχρεώθηκε και σε αναγκαστική αλλαγή του Ρουμάνου. Ήρθαν λίγο ανάποδα τα πράματα, όμως η αυτοκυριαρχία παρέμεινε όπως και η προσήλωση στο σχέδιο του Μανόλο. Φυσικά το θέαμα δεν διεκδίκησε δάφνες, όμως ήταν ένα ημιχρόνιο που σε κράταγε. Είχε μπόλικα φάουλ, είχε δυνατές μονομαχίες κι είχε φυσικά δεκάδες λάθη. Όμως ήταν λάθη πίεσης εκατέρωθεν, κι όχι αυτά τα αβίαστα. Μαζί με αυτά, είχε κι έναν κάκιστο διαιτητή, που σφύραγε πολύ, ενώ όταν δεν σφύραγε, άφηνε με παράπονα και τις δυό ομάδες.

Φυσικά το παιχνίδι αυτό, δεν ήταν για σέντερ φορ τον Καρίμ. Αφού κάθεσαι ελαφρώς πίσω, πιο πολύ χρειάζεται να αναπτύξεις πίεση στα σέντερ μπακ του Άρη. Επίσης όταν πας για αντεπίθεση, δεν γίνεται στο αριστερό άκρο να έχεις τον Μαχαίρα, που φοβάται και την σκιά του. Όμως ας μην έχουμε παράπονα. Διότι αυτά είναι λεπτομέρειες στην πολύ καλή αμυντική εικόνα της ομάδας μας, που είχε και σήμερα σε καλή ημέρα τον Γαλανόπουλο, όπως και τον Κρίστισιτς. Χωρίς να έχουν την κατοχή της μπάλας, και χωρίς να ζητούν το εξεζητημένο, αλλά το εύκολο και το προφανές.Κι αυτό είναι απαραίτητο όταν ψάχνεις να μηδενίσεις τα αμυντικά σου λάθη απέναντι σε αντίπαλο που έψαχνε πιο πολύ την δημιουργία.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα γίνανε καλύτερα για εμάς αλλά και την ομάδα μας. Μπήκαμε για να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής και να αφήσουμε τον καταστροφικό και παθητικό ρόλο μας. Από την άλλη, ο Άρης αποφάσισε κι αυτός να μας δώσει γήπεδο παραπάνω και να χτυπήσει σε κάποια κόντρα. Νομίζω οτι και σε αυτό το σημείο τα καταφέραμε καλύτερα, αφού γίναμε πολύ πιο επικίνδυνοι, χωρίς να χάσουμε σε αμυντική συνοχή.

Το σενάριο αυτό ενισχύθηκε κι από τον Μανόλο, που έβαλε στο παιχνίδι τον Μάνταλο και τον Λιβάγια και πολύ σύντομα, η ομάδα μας προηγήθηκε με ένα εξαιρετικό φάουλ του Γκαρσία. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα για μια ομάδα που δεν κινδύνευε, κράταγε παραπάνω την μπάλα, ήταν ανδρική κι αρσενική, και δεν δίσταζε να κάνει φάουλ για να κόψει τον ρυθμό ή για να μην κινδυνέψει. Ήταν πιο ήρεμη φυσικά η ΑΕΚ, ενώ ο αντίπαλος έβγαζε μια νευρικότητα, ακόμα μεγαλύτερη από τον ανεκδιήγητο Κροάτη διαιτητή, που ούτε τις αλλαγές δεν ήξερα να κατευθύνει.

Όταν μιλάμε οτι τα έκανε μπάχαλο, κυριολεκτούμε. Φυσικά αυτά δεν μας ενδιαφέρουν, όσο οτι η ομάδα μας ήταν αξιόμαχη και δεμένη, σκληρή κι αποφασιστική. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε την ΑΕΚ να ρίχνει ξύλο, αλλά και να αντέχει σε αυτό που έτρωγε. Μπορούσε να πρεσάρει παντού και μπορούσε να διαχειριστεί το αποτέλεσμα και τον χρόνο. Πλέον θα έλεγα τα ίδια, ασχέτως αποτελέσματος. Ήταν το αφεντικό του παιχνιδιού, κι ήταν η ομάδα που μπορούσε να βάλει κι άλλο γκολ. Κι έβγαζε μέταλλο, μέταλλο, μέταλλο κι ιδανικές προσπάθειες. Σαν την τρομερή επίθεση του Λιβάγια, το δοκάρι του Καρίμ, και το γκολ του Λιβάγια που ακυρώθηκε. Σαν την εμφάνιση του Λάτσι, που ήταν αλάνθαστος και που σίγουρα περνάει στους καλύτερους του αγώνα. Κι ήταν ΑΕΚ από παλιά, που δεν ανεχόταν τίποτα σαν ζημιά. Και που μας έκανε χαρούμενους και περήφανους, που ήξερε τι ζητάει και πώς να το πάρει. Ήταν το κορυφαίο παιχνίδι μας φέτος σε αγωνιστικότητα, και φυσικά πιστώνεται στον Μανόλο. Συγχαρητήρια σε όλους.

Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα λογικό 4-2-3-1 απέναντι στην ουραγό του πρωταθλήματος. Για κανά εικοσάλεπτο, στάθηκε κάπως αξιοπρεπώς, παίρνοντας την κατοχή της μπάλας, κι αιφνιδιάζοντας σαφώς την Λαμία, με ένα τρομερό γκολ του Καρίμ. Προσωπικό γκολ, και γκολ μεγάλης κλάσης σέντερ φορ. Και δεν υπερβάλω καθόλου. Το ζύγισμα της μπάλας, τα φάλτσα και το απρόσμενο του σουτ, αποδεικνύουν αυτά που λέω. Λίγα λεπτά αργότερα, ο ίδιος παίκτης είχε κι ένα δοκάρι, πιστοποιώντας οτι είναι ό,τι ποιοτικότερο έχουμε αυτήν την στιγμή στην ομάδα. Φυσικά διαφωνεί το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ, αλλά δεν πειράζει.

Μπορεί να διαφωνεί κι ο Μάνταλος, αλλά δεν βαριέσαι. Όπως δεν βαριέμαι εύκολα κι εγώ. Άλλος θα φύγει, όχι εγώ. Εγώ θα βλέπω μέχρι τέλους, το σημερινό κάκιστο κέντρο, και θα λέω πάρτε δυό χαφ. Οι άλλοι, ας λένε για πληρότητα κι οτι το θέμα μας είναι κάποιο δεξί μπακ. Δηλαδή αν είχαμε σήμερα τον Ρομπέρτο Κάρλος δεξιά, το κέντρο δεν θα μας το είχε πάρει η Λαμία; Ξαφνικά τα χαφ θα ήταν καλύτερα οργανωτικά ή θα μπορούσαν να κρατούν την μπάλα στοιχειωδώς; Ή μήπως θα είχαν σφίξει την αμυντική λειτουργία;

Διότι αυτό ήταν σήμερα το πρόβλημα : Το κέντρο. Ο Μπακάκης μάλλον έμοιαζε ο κορυφαίος σε προσπάθεια, σε τρεξίματα και σε φιλοτιμία. Τα χαφ μας είχαν γίνει μια μπουκιά στα αντίστοιχα του αντιπάλου, και με δεδομένη την κακομοιριά του Μάνταλου, και την άθλια εμφάνιση των Τάνκοβιτς και Αλμπάνη, η ΑΕΚ ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από την ταχυδύναμη της Λαμίας, και χρειάστηκε την υποστήριξη του διαιτητή στον τομέα του πειθαρχικού ελέγχου. Κάναμε πάρα πολλά φάουλ μπας κι ανακόψουμε τον αντίπαλο, δόθηκαν ελάχιστα και φύγαμε χαρούμενοι με την στατιστική.

Το παιχνίδι φώναζε για αλλαγή συστήματος αφού η ΑΕΚ το μόνο που έκανε ήταν να οπισθοχωρεί και να προσπαθεί να μην απειληθεί στην εστία της. Με νύχια και με δόντια το κατάφερε. Αμύνθηκε πολύ πίσω, ενώ σε κάποιες αντεπιθέσεις, δεν ήξερε ούτε να απλώσει το παιχνίδι, ούτε να φύγει με κάποια ταχύτητα από τον άξονα. Η ομάδα ήταν ναυάγιο, αλλά ευτυχώς κατώρθωσε με μια προσωπική ενέργεια να προηγείται, και να πηγαίνει στα αποδυτήρια μπας και κατανοήσει οτι παίζει με μια υποβιβασμένη ομάδα. Έλεος ρε εγγυητή με τους κατιμάδες. Τουλάχιστον φέρε μερικούς ξυλοκόπους στο κέντρο μπας και ρίχνουμε ξύλο.

Τι ήθελα να το πώ; Ενώ ξεκίνησε ήρεμα το δεύτερο μέρος και δεν βλέπαμε τίποτα, ξαφνικά αποφάσισε να αποβληθεί ο Ινσούα, και να προκαλέσει μέγα μπέρδεμα. Βεβαίως το χειρότερο το έπαθε ο speaker του αγώνα, που επέμενε οτι η ΑΕΚ με δέκα παίκτες παίζει 4-4-1-1, αλλά δεν βαριέσαι. Μπορεί αύριο σαν δημοσιογράφος να κάνει κάποια κουβέντα για τους βλάκες του πλανήτη εξαιρώντας τον εαυτό του, όπως κάνει κι ο εγγυητής για τους προφέσορες. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά, πιστέψτε με.

Η διαφορά ήταν στο κακό θέαμα που βλέπαμε, της ΑΕΚ απέναντι στην πιο παλιά ΑΕΚ. Το παιχνίδι πήγε στα σφιξίματα στον άξονα, εμείς χωρίς επίθεση και με όσους θα μπορούσαν να συνεισφέρουν αμυντικά, και η Λαμία με 4-4-2. Το μόνο θετικό ήταν οτι είχαμε απαλλαγεί από τον Τάνκοβιτς, τον Αλμπάνη και τον Μάνταλο και πλέον βλέπαμε πιο ανδρικό παιχνίδι. Πάντα με κορυφαίο τον Μπακάκη και χωρίς να έχουμε κι απαιτήσεις άλλες. Χωρίς χαφ, πού να πας; Άντε μέχρι την ΕΠΟ, που σε βάζει να παίξεις από Πέμπτη Κυριακή. Πλέον γελάνε και τα μπετά με τον εγγυητή. Δεν του κάνει μόνο πλάκα η νέα οργάνωση στο σπίτι του.

Δεν μιλάω ποδοσφαιρικά ε; Μα δεν παίχτηκε μπάλα στο δεύτερο μέρος. Κρυφτό με τον χρόνο παίχτηκε. Βεβαίως δικαιώθηκε ο Μανόλο με τις αλλαγές του, αφού το σύστημα δεν επέτρεψε στην Λαμία να απειλήσει, όπως διακιώθηκαν και όσοι υπεύθυνοι δώσανε τους παίκτες μας στον αντίπαλο, που τον υποβιβάζουν. Ευτυχώς κανείς δεν θυμάται, τι γράφανε τα sites μας , όσο οι παίκτες αυτοί παίζανε σε μας. Μιλώ για τον αρχοντικό Τζανετόπουλο, για τον Βλάχο ή τον Ντέλετιτς, που δεν θα τον έβλεπε αντίπαλο σέντερ μπακ. Έχω κι εγώ ξεχάσει τα άλλα για τον Καραμάνο.

Εν πάσει περιπτώσει, κερδίσαμε. Και διατηρήσαμε και το μηδέν πίσω. Οπότε συγχαρητήρια στον Μανόλο και σε όλες τις αλλαγές, όπως επίσης και στον Καρίμ, που ήταν ο πολυτιμότερος σήμερα. Μούτζες στον Μάνταλο και μην τις λυπάστε. Είναι πλέον παίκτης για την Λαμία της δεύτερης κατηγορίας. Οι λοιποί δημοσιογράφοι, ας ψάξουν ένα δεξί μπακ. Δεν είναι θέμα μπάλας. Ανέκαθεν οι δημοσιογράφοι είχαν κορυφαίο παίκτη κάποιον εκτός έδρας. Που δεν τον είχε δει κανείς. Σήμερα βέβαια υπάρχει τηλεόραση. Τον βλέπουν όλοι. Και τι έγινε; Ό,τι θέλουν γράφουν. Παλιά τα παίρνανε. Σήμερα δεν τα παίρνουνε. Σήμερα Βλέπουν τις συνθήκες του παιχνιδιού κι οτι ο παπάρας βγήκε για λόγους τακτικής.

Φώτα σήμερα, κι επιστροφή στην κανονικότητα. Μιζέρια κι άγιος ο Θεός. Ποιός να φωτίσει τα νούμερα εκεί μέσα; Θυμάται κανείς την κουβέντα την παλιά; Δείξε μου τα χαφ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις. Όλοι ασχολούνται με κάποιο δεξί μπακ και με κάποιο στόπερ. Όχι οτι δεν χρειάζονται κι αυτά, αλλά άντε και τα πήρες. Μετά, τι θα σου φταίει για την κακομοιριά που θα βλέπεις; Ε, τότε μπορεί και να ξυπνήσεις και να καταλάβεις οτι το κέντρο σου είναι μάπα, ειδικά όταν ο ηγέτης είναι κάποιος Μάνταλος, που σήμερα μπορεί και να είναι καλός. Με το Αγρίνιο. Είπαμε, επιστροφή στην κανονικότητα. Η ΑΕΚ μπορεί να κερδίσει αυτούς που είναι από την όγδοη θέση και κάτω.

O Μανόλο κατέβασε την ομάδα με 4-2-3-1 και με μπόλικες αλλαγές. Η ΑΕΚ κατέβηκε σαν ομάδα φουριόζα και οργανωμένη για κανά δεκάλεπτο. Κάπου εκεί έκανε κάτι σαν τελικές, και μόλις ο αντίπαλος κατάλαβε οτι δεν έχουμε επίθεση, οτι δεν έχουμε ταχύτητα, κι οτι δεν κινδυνεύει ουσιαστικά, ισορρόπησε το παιχνίδι και προσπάθησε να παίξει ό,τι μπορεί. Τι; Τίποτα. Είναι πολύ αδύνατος ο Πανιτωλικός, που αμυνόταν σχεδόν όλος πίσω, κι έψαχνε κάποια αντεπίθεση.

Δεν κατώρθωσε να κάνει τίποτα. Ούτε καν τελική. Απέναντι σε μια ΑΕΚ, που έπαιζε κυρίως από τα δεξιά – παρότι ο Γκαρσία ήταν ωσεί παρών – κι από τον άξονα. Και μια ΑΕΚ, που μόλις έφτανε στην αντίπαλη περιοχή, απλά δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα. Καμία κίνηση από τα δυό εξτρέμ και φυσικά νεκρά φύση από το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ. Πάντως η φανέλα μίλησε. Σε μια κάθοδο του Μπακάκη και σε μια στραβοκλωτσιά του, πρόλαβε ο Μάνταλος να γυρίσει την μπάλα που όλοι την έβλεπαν για άουτ, και να σκοράρει σε κενό τέρμα ο Γαλανόπουλος.

Όλα αυτά που γράφω, οφείλονται φυσικά στην έλλειψη ποιότητας του ρόστερ της ΑΕΚ. Ειδικά στον χώρο του κέντρου, που δεν είχε φαντασία, δεν έβλεπε γήπεδο, ενώ κι ο Μάνταλος – σήμερα αισθανόταν γεννημένος νικητής – δεν ήθελε να κοιτάξει φάτσα το αντίπαλο τέρμα. Μπορώ να πω οτι τα πάντα τα έκανε ο Τσιγκρίνσκι, τόσο σε ανάσχεση όσο και σε οργάνωση. Αποδεικνύοντας ξανά οτι όλοι αυτοί που θέλουν από εκεί να ξεκινήσουν την δήθεν αναδόμηση της ομάδας, απλά δεν ξέρουν τι σημαίνει μπάλα. Φυσικά δεν μπορεί να παίξει όλα τα παιχνίδια, αλλά δεν ξεκινάς από εκεί. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα σου. Τώρα, τι είδαμε σαν θεατές; Θέλει και μαντεψιά; Ένα πολύ κακό παιχνίδι, αργό με μπόλικα φάουλ, που μας έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθούμε παράλληλα, και με άλλες δουλειές.

Το δεύτερο μέρος ήταν πιο ενδιαφέρον από το πρώτο. Όχι, δεν ανέβηκε η ομάδα μας. Απλά ξεθάρρεψε λίγο ο Παναιτωλικός, πήρε κάποια μέτρα, κι άφησε διαδρόμους στην κλειστή άμυνα του. Ήμασταν και τυχεροί που βγήκε ο Γκαρσία, όπως κι οτι ο Λιβάγια, που τον αντικατέστησε, ήταν θετικός απόψε. Οπότε η ΑΕΚ για κανά τέταρτο, έγινε πιο επιθετική κι απειλητική, αλλά δεν μπόρεσε να σκοράρει. Λογικό είναι αυτό αφού το ΑΜΕΑ ΓΙΔΙ, δεν προοοριζόταν για την δουλειά αυτή. Κι όπως του διαμήνυσαν οτι φέυγει, έτσι κι ο Κώστας προανάγγειλε οτι παρά τις εμφανίσεις του Λιβάγια, μάλλον ο Κροάτης θα πάρει το ψηλότερο συμβόλαιο, οπότε τα μάτια μας κάπως ξεκουράστηκαν.

Ο Παναιτωλικός όμως ξαναέφερε το παιχνίδι σε ισορροπία. Όμως το μεν πνεύμα ήταν πρόθυμο, αλλά η σαρξ ασθενής. Ήταν εντελώς ακίνδυνος και δεν μπορούσε να φτειάξει τίποτα, παρά το οτι κέρδιζε κάποιες προσωπικές μονομαχίες στο κέντρο. Κάπου εκεί παραλίγο να ισοφαρίσει σε ένα παιδικό λάθος του Ρουμάνου, όμως την γλυτώσαμε. Ήταν πλέον η ώρα του Σιμόες μπας και δέσει το κέντρο αμυντικά. Όταν ο Μανόλο έχει βάλει στόχο το μηδέν πίσω, δεν επιτρέπονται πειράματα. Δυό αμυντικά χαφ και πάπαλα.

Το ενδιαφέρον όμως συνέχιζε διότι έφυγε κι ο Μπακάκης μαζί με τον Μάνταλο. Εντάξει δεν μπόρεσε να μπει κι ο Καρίμ για κανά δεύτερο γκολ αφού χτύπησε κι ο Μιτάι, όμως το άγχος για να πάρουμε τη νίκη, καθώς και ο καλός ρυθμός, μας έφτειαχνε την διάθεση. Διάθεση για να βάλουμε τα πράματα στην σωστή βάση τους ξανά : Η ομάδα είναι πολύ άρρωστη, τόσο ψυχικά, όσο κι αγωνιστικά. Δεν είναι οτι δεν έχει μόνο ποιότητα, έχει και πολύ κακή φυσική κατάσταση. Οπότε η βραδύτητα της, δεν είναι μόνο στο οτι έχει αργούς παίκτες. Είναι κι οτι αυτοί δεν μπορούν να σκεφτούν γρήγορα, αφού αισθάνονται κοβιντιασμένοι.

Όμως το χρέος μας το κάναμε σήμερα. Διότι αν εξαιρέσω το λάθος του Ρουμάνου, πουθενά δεν αισθάνθηκα αγχωμένος για πιθανή γκέλα σήμερα. Ήμουν σίγουρος ρε αδερφέ. Λόγω ανικανότητας αντιπάλου κυρίως, αλλά τα πάντα συνυπολογίζονται στο άθλημα. Κερδίσαμε λοιπόν και δεν φάγαμε και γκολ. Ασφαλή συμπεράσματα για τον Αθανασιάδη δεν βγάλαμε, αφού πρακτικά θεατής ήταν και μακάρι να παραμείνει τέτοιος με την μπάλα μακριά από την περιοχή μας. Επίσης μακάρι να ανέβει ο Τσιγκρίνσκι στο κέντρο. Αφού κάποιοι βλέπουν πρόβλημα πίσω, άνετα τον προωθείς και κερδίζεις από τις μπαλιές του. Όπως κερδίσαμε με την εκτόπιση του Σβάρνα στο δεξί άκρο. Δεν πρέπει να έχουμε στερεότυπα. Μια ευρύτητα σκέψης χρειάζεται. Πού να τρέχεις τώρα για χαφ;