…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Ως γνωστόν, ο Μελισσανιδης απεχθανεται να τον αδικουν. Και ποιος το θελει άλλωστε; Ασχημο πράγμα η αδικία.

Ετσι, όταν μέτρησε με τα δάχτυλα τα φάουλ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ,τα βρήκε 12-2 υπερ του ΠΑΟΚ. Τι τα θες.Εξαλος. Ω΅γνωστόν δεν κάνει γραμμάριο πίσω σε τέτοια θέματα.

Δυο πράγματα τον βγάζουν απ’τα ρούχα του. Η αδικία και η ουρές στο ΙΚΑ. Παίρνει λοιπόν μαζι του τον “μεταφραστή” Παπαδόπουλο (ο διαιτητής ως γνωστόν ήτο Ελβετός) μπουκάρουν στα αποδυτήρια με μερικους αστυνομικούς παρατεταγμένους να κρατάνε ελληνικα σημαιακια στο διαβα των δυο αντρών καλοσορίζοντάς τους, πέφτουν μούρη με μουρη με τον τυρο-Ελβετό που βάλθηκε στο πρωτο ημιχρονο να ναρκοθετησει την υπερπροσπάθεια της ΑΕΚ και την καταρακτώδη απόδοσή της,έχοντας κλείσει “στα σχοινιά” τον αντίπαλο.

Και δικαιολογημένα-όσο και έντονα- του απευθύνθηκε εν εξάλω σχεδόν το διδυμο της ΑΕΚ. Ο “Δον Κιχώτης” και ο “Πάντσο Βίλα”.

“Δωσε και σε μας κανένα φάοουλ ρε. Τί είναι αυτά τα πράγματα; 12 οι άλλοι και 2 μόνο σε έμας”;

Οπως είναι γνωστό,τα φάουλ μοιράζονται ισόποσα. Ειναι σαν τις κρατικές επιχορηγήσεις. “.Τοσα γιδια τοσα γιούρω”.Αυτό λέει η δικαιοσύνη και η λογική. Δεν γίνεται να τελειώνει το ημίχρονο με 12-2. Που είμαστε; Στους μάο-μάο; Στη Μαδαγασκάρη; Στη Σομαλία;

Λογικό λοιπόν το ξεσπασμα του “εγγυητή” ( ο οποίος μας εγγυαται οτι δε κινδυνευουμε από τον ίδιο). “Εδώ είναι ΟΑΚΑ κύριε. Εντος έδρας και με παίζεις 12-2; Η ομάδα να τρώει σίδερα και να έπρεπε με βάση την εικόνα της να κερδίζει 3-0 και μου φρενάρεις,μου μποικοτάρεις την επένδυσή μου; Θα σε γαμίσω.
Εαν εσυ είσαι από τη Ζυρίχη,εγώ είμαι από την Κοκκινιά”. Και που να βρεις και κασκολ τέτοια εποχή. Τι να του πεις; “θα σε πνήξω με την κουλούρα και θα σου δώσω τα βατραχοπέδιλα να τα φας”; Δεν πάει.

Δεν υπάρχει σωσμός. Δεν ξέρω. Ο άνθρωπος ίσως να έχει πάθει μαλάκυνση εγκεφάλου…ίσως πάσχει από την νόσο των μουσείων. Αυτή που κατατρώγει τα εκθέματα. Σα σαράκι. Σαπίζει όρθιος πια.

Να χαρώ εγώ “μεγιστάνες”! 70 χρόνων με άσπρα μαλλιά τρυγύρω της κεφαλής,συνοδευόμενος από ένα συνοδό “Νταβέλη”  να κουτρουβαλάς στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ να βρεις τον ξενόφερτο διαιτητή να του πεις ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; Εσεις δεν συναινέσατε και δεν προτείνατε ξένους διαιτητές στα ντέρμπυ; Τι ζητάτε τώρα;

Τι να του πεις ρε μαλακαντρέα; Επρεπε να γράφει 0-3 το κοντέρ στο ημίχρονο. Αθλια εμφάνιση,μονοτερμα,με κλασσικες ευκαιρίες ο άλλος,με τον Κωστένογλου σε άλλο πλανήτη και με τα παικτάκια που έχεις κουβαλίσει να μη μπορούν να αλλάξουν μπαλιά. Τι σου φταίει ο διαιτητής βρε μπουζουκοκέφαλε; Με τα φάουλ τα έβαλες; Τι είναι τα φάουλ για να στα μοιράσει “50-50”;
Καρπούζια είναι να στα κοψει στη μέση,ή ποσοστά μετοχών; Από που και ως που,θες τα ίδια φάουλ με τον αντίπαλο, οταν εκεινος μονιμα επιτίθεται για σχεδόν 45 λεπτά και εσύ μονιμα τρέχεις ξωπίσω του να τον ανακόψεις;

Μαλάκες που θέλετε και ισόποσα φάουλ και “50-50”. Με τι ομάδα ρε κατσαπλιάδες ζητάτε τα ρέστα;

Αρκουδόγυφτοι που βγήκατε στην ποδοσφαιρικη “Αιόλου” και με τα πανέρια στα χέρια ψάχνετε για ευκαιρίες κέρδους και κορόιδα του “πεντάλεπτου”. Με τέτοια εικόνα ομάδας κανονικά -αν τα είχες “400” -που πολύ αμφιβάλω πλέον- θα έπρεπε να μπουκάρεις στα αποδυτήρια της ΑΕΚ και να αρπάξεις τον μαλάκα τον Κωστένογλου που εσύ έφερες από το λαιμό,όπως και να τα σούρεις στους παίκτες που ο ίδιος κουβάλησες.

Αλλά πως να κοιταχτεις στον καθρέφτη. Αντε και κοιτιέσαι.Τι να δεις; Το νόμιμο ή το ηθικό; Μπερδεύουν τα ειδωλα. Οπότε παμε στην εύκολη λύση. Βουτάμε αλα μπρατσέτα  έναν-δύο μπράβουςκαι “ντου” στην απέναντι πόρτα ( στο γήπεδό σου,παρουσία αστυνομίας και πας με μπράβους στα αποδυτήρια; Τοσο μάγκας πια;)

Και καλά κάνουμε σαματά.Και καλά “διαμαρτυρόμαστε”, “αναζητάμε το δίκιο μας” σα χαροκαμένες πουτάνες, και καλά  “είμεθα “υπολογήσιμο μέγεθος”.Και καλά  “μου σηκώνεται ακόμα” και δεν είμαστε τα ξερατά της Φυσης. Και καλά υπάρχουμε ακόμα ,είτε ως πρώην φυλακόβιοι με ένσημα,είτε ως μελοθάνατοι σε “λευκή κόλλα”.

Δεν κοιτάτε τα χάλια σας εκεί πέρα, να πάρτε κανένα παίκτη,να βουλώστε καμια τρύπα να μη γελάει ο κόσμος με τα χάλια σας,παρά κάνετε “μπούκες”. Ξεφτυλισμένοι. Κάντε καμιά οριστική μπούκα στο γηροκομείο Αθηνών μπας και ησυχάσουμε.

Να ευλογήσουμε τα γένεια μας τώρα; Από την Τετάρτη γράφω οτι η ΑΕΚ δεν πρέπει να κατέβει με 3-5-2. Όμως ο προπονητής έτσι κατέβασε την ομάδα και φυσικά την άφησε εντελώς γυμνή. Κεντρικά κι επιθετικά. Ο αντίπαλος κατέβηκε με το γνωστό του σύστημα, κι αφού κυριάρχησε στον άξονα, άρχισε να ντουμπλάρει τους παίκτες μας στα πλάγια – κύρια στα αριστερά μας – και να μας πολτοποιεί.

Η ΑΕΚ δεν είχε καμία λύση ούτε στο πώς να κρατήσει την μπάλα, ούτε στο πώς να επιτεθεί – άλλωστε μόνο τον Μάνταλο και τον Λιβάγια διαθέτει -, αλλά ούτε και στο πώς να διώξει την μπάλα. Βρέθηκε να παίζει τον σάκκο του μποξ, ενώ σε κάποιες αντεπιθέσεις έβλεπες έναν  να τρέχει άναρχα και να πέφτει επάνω σε τέσσερις αμυντικούς του ΠΑΟΚ. Που έμοιαζε με ομαδάρα, κι έκανε ό,τι ήθελε μέσα στο γήπεδο.

Με αποκορύφωμα τις τρομερές επιθέσεις με τις μπαλιές στην πλάτη της άμυνας μας. Ναι βρε κουτά, αυτά που ο Κετσεντζόγλου είχε δει οτι φτειάξανε και διορθώθηκαν. Όπως είχε προβλέψει οτι δεν θα άνοιγαν τα εκδοτήρια σήμερα, που ίσως να ήταν και πιο σωστό για να δουν λιγότεροι από σαράντα χιλιάδες άνθρωποι αυτό το ναυάγιο. Το ναυάγιο που περιγράφεται με ένα γκολ εις βάρος μας, με τρεις θανάσιμες τελικές και με ένα χαμένο πέναλτυ.

Για ένα μισάωρο, που η ομάδα ήταν νωθρή και πελαγωμένη, και δεν καταλάβαινες τι είχαν δουλέψει μεσοβδόμαδα. Χωρίς πάθος, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς να ξέρεις σε ποιόν σεντράρανε τα πλάγια μπακ. Παίκτης μας δεν υπήρχε μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Τριάντα λεπτά του πήρε του προπονητή για να παραδεχτει δημόσια οτι ήταν μαλάκας με το σύστημα αυτό και φυσικά το άλλαξε σε 4-2-3-1. Εν των ενόντων βέβαια, με τις γνωστές αλχημείες.

Τουλάχιστον ισορρόπησε ο ρυθμός, ο αντίπαλος οπισθοχώρησε κι έκανε κάποιες τελικές η ομάδα μας, φυσικά με σουτ εκτός περιοχής. Άντε τώρα να έχεις δουλέψει όλη την εβδομάδα άλλο σύστημα, και να ζητάς από τους παίκτες να παίξουν άλλα. Μιλάμε για την απόλυτη τρικυμία, που έβγαλε ένα αντάριασμα αλλά χωρίς ουσιστικό κίνδυνο για τον αντίπαλο. Δεν θυμάμαι ούτε μία επέμβση του αντίπαλου τέρμα, κι ούτε κάτι οργανωμένο. Αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι οτι το σκορ έπρεπε να ήταν τρία γκολ εις βάρος μας και φυσικά να μην έχουμε ούτε έναν στοιχειωδώς διακριθέντα.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την υποστήριξη της αλλαγής που έκανε ο προπονητής μας, κι άρα μπήκαν οι Ντέλετιστς και φυσικά ο Γιακουμάκης. Λέω φυσικά, διότι δεν νοείται ομάδα ποδοσφαίρου χωρίς σέντερ φορ. Και φυσικά είδαμε όλα τα αποτελέσματα της ορμής της ομάδας μας που ήταν και συνέπεια του συντηρητισμού που ήθελε να δείξει κι ο ΠΑΟΚ. Αυτά, μαζί με την δύναμη του κόμσου, φέρανε την πολύ γρήγορη ισοφάριση, χωρίς φυσικά να εντυπωσιασθούμε από κάποια τρομερή ενέργεια.

Δεν ήταν η ισοφάριση προϊόν κάποιας μπάλας ή κάποιου συστήματος. Ήταν μια συγκυρία, που βέβαια διορθώθηκε αμέσως με το δεύτερο γκολ του αντιπάλου. Και η ΑΕΚ πάλι έτρεχε. Να κυνηγήσει τους γρήγορους επιθετικούς και να ανακόψει την ανώτερη σωματοδομή των παικτών του ΠΑΟΚ. Οι οποίοι σου είχαν δείξει πιο είναι το αφεντικό του αγώνα. Σαφέστατα πιο κοντρολαρισμένοι και σαφέστατα πιο παίκτες. Σαφέστατα σου έδειχναν οτι όποτε γουστάρουμε βάζουμε γκολ. Αυτή ήταν η εικόνα κι όλα τα άλλα είναι μπούρδες και life style  για τα χάπατα.

Η ΑΕΚ προσπάθησε με τα γνωστά γιουρούσια και με το πάμφτωχο ρόστερ που διαθέτει. Να τρέξει να χτυπηθεί και να βγάλει ψυχή και καρδιά. Ξέροντας οτι ο αντίπαλος ήταν ανώτερος, κι απλά δεν την τελείωσε όταν η μπάλα έκαιγε. Αυτό φάνηκε ακόμα και μετά την οριστική ισοφάριση της ομάδας, με δυό φάσεις, που φέρανε ακόμα και τον Μπάρκα στους διακριθέντες. Διακριθέντες, που έφερε κι άλλους η αλλαγή της τακτικής : Κρίστισιτς και Τσιγκρίνσκι, που με την ψυχραιμία τους είχαν σωθεί ακόμα και την ώρα του ναυαγίου, αλλά βέβαια κι ο Γιακουμάκης, που στην κυριολεξία έφερε τα πάνω κάτω, κι ας μην πέρασε στους σκόρερς.

Που λίγο μας αφορούν πλέον, αφού κι ο πλέον αδαής είδε σήμερα, οτι η ομάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα. Τυχαία πήρε τον βαθμό, και δικαιότατα είχε αρνητικούς τους Λιβάγια και Μάνταλο, που ειδικά ο τελευταίος πρέπει να είναι το παράδειγμα προς αποφυγήν, και δικαιότατα έγινε αλλαγή με κάποιον Κλωναρίδη ! Φευ με τον γελοίο παίκτη, την καρακοτάρα, που πραγματικά σου έσπαγε τα νεύρα και φυσικά χάλαγε τα πάντα.

Όμως το παιχνίδι μας άφησε με καλές εντυπώσεις σε σχέση με το ρυθμό και το θέαμα. άνοιξε τα μάτια σε πολλούς σε σχέση με την χρήση σέντερ φορ ή όχι, και κάποιοι ίσως και να συνειδοτοποίησαν οτι η ΑΕΚ η σημερινή, δεν μπορεί να έχει κανέναν στόχο παρά μόνο να μην διασύρεται στα παιχνίδια. Αν την βοηθήσει και κάποιος προπονητής, διότι ούτε τέτοιον διαθέτει. Οπότε αν δεν έχεις προπονητή και δεν έχεις και παίκτες, τράβα αγόρι μου να σερβίρεις κανά καφέ σε κάποια καφετέρια, και μην παριστάνεις την ποδοσφαιρική ομάδα. Είσαι της πλάκας, και φυσικά έβγαλες ισοπαλία σήμερα, διότι ο ΠΑΟΚ ξαναέδειξε τον γνωστό φουκαραδισμό και κομπλεξισμό του όταν παίζει στην Αθήνα. Κι όταν νομίζει οτι δίνει κάποιο ντέρμπυ, ακόμα κι όταν παίζει κόντρα σε μια ομάδα της πλάκας.

Ντερμπάρα μου λένε, αλλά εγώ είμαι παλιός. Κι έχω δει δεκάδες τέτοια παιχνίδια, από την εποχή ακόμα που ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο, είχε και τα δύο σήματα των ομάδων αυτών. Βλέπετε όταν σπούδαζε ιατρική στην Σαλονίκη – Κοζανίτης πρόσφυγας ήταν – έλαχε να παίξει κάποια φεγγάρια στα τσικό του ΠΑΟΚ. Οπότε όταν κατέβηκε στην Αθήνα, κι επειδή πήγαινε στην Φιλαδέλφεια, πρώτη του αγάπη ήταν η ΑΕΚ αλλά στην καρδιά του είχε και τον δικέφαλο του βορρά. Κάτι που μετέδωσε και σε μένα ίσως ή εγώ το βρήκα μόνος μου λόγω αγάπης προς το σήμα.

Όταν λοιπόν λέω οτι είμαι παλιός, σημαίνει οτι ουδέποτε είδα τα παιχνίδια αυτά σαν ντέρμπυ. Τολμώ μάλιστα να πω, οτι επειδή συνήθως η ΑΕΚ έτρωγε ξύλο από τους άλλους δύο του ΠΟΚ, περίμενα να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ μπας κι εξιλεωθώ πρώτα στον εαυτό μου. Όπως και να το κάνεις η ΑΕΚ ήταν πάντοτε η τρίτη ομάδα της Ελλάδας και στα ντέρμπυ τα κανονικά, έβγαζε μια κακομοιριά και μια ηττοπάθεια, πράμα που δεν το έβλεπες απέναντι στον ΠΑΟΚ. Αυτοί είναι οι κανόνες και δεν αλλάζουν αυτά εύκολα. Και φυσικά έχω δει όλα τα αποτελέσματα στα ντέρμπυ, όπως και στις μονομαχίες των δικεφάλων, οπότε πλέον είμαι σίγουρος οτι η νομοτέλεια των κανόνων δεν έχει αλλάξει ακόμα και σήμερα.

Σήμερα που πλέον οι ομάδες είναι εταιρείες και δεν υπάρχει αυτό το δέσιμο των παικτών με την φανέλα όπως παλιά. Παλιά, που όλοι ξέραμε τους παίκτες της κάθε ομάδας, και ιδιαίτερα τους βασικούς πυλώνες τους. Σήμερα που οι ιδιοκτήτες όλων των ομάδων, είναι εντελώς περιθωρειακές προσωπικότητες, με χοντρά αλησβερίσια με το κράτος αλλά και με τις στοιχηματικές εταιρείες, την ατέλειωτη αγάπη με το παρασκήνιο και τα γραφεία των managers. Σήμερα που οι ομάδες δεν αντιπροσωπεύουν αντικείμενο προσωπικής οικονομικής προόδου – όπως οι κανονικές εταιρείες – αλλά οχήματα για παράπλευρα οφέλη.

Την Κυριακή επομένως, όλοι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ενημερωμένοι. Οτι υπάρχουν και τα τρία αποτελέσματα. Ειδικά γι΄αυτόν που ονομάζει τον αγώνα ντέρμπυ, όχι για μένα ξαναλέω. Κύρια ενημερωμένοι για την αξία του ρόστερ του κάθε αντιπάλου, για το ποιοί διώκουν τον αρχιδιαιτητή στα λόγια και ποιοί δεν ασχολούνται καθόλου με αυτόν, όπως και την αρνητική παράδοση που έχει η ΑΕΚ όταν την παρακολουθεί πολύς κόσμος. Λογικό το τελευταίο, αφού πάντα φορτώνεται με την πίεση του άγχους του φαβορί, πράμα που επιτείνεται αυτήν την στιγμή με τις δηλώσεις του Κωστένογλου και των λοιπών υπερφύαλων παπαγάλων.

Μόλις πριν ένα μήνα ήμασταν στην απόλυτη καταστροφή, στην εσωστρέφεια και στην λευκή πετσέτα από τον Αύγουστο. Άλλαξε κάτι στον μήνα αυτόν; Άλλαξε το ρόστερ; Ανέβηκαν τα εργομετρικά; Όχι ασφαλώς. Μπήκε απλά μια αγωνιστική σφιχτή νοικοκυροσύνη και κάποιοι παίκτες μπήκαν να παίξουν το σύστημα που χρόνια τώρα παίζουν. Οπότε πράγματι νικήσαμε τον Αστέρα που ήταν τελευταίος, την δική μας Λαμία με κάκιστη εμφάνιση, και το Αγρίνιο που επίσης ήταν και είναι τελευταίο. Αυτός λοιπόν ο ενθουσιασμός που έχει αναπτυχθεί, δεν είναι φυσιολογικός κι είναι μάλλον υστερικός. Ο κανονικός θα μπορεί να έρθει αν την Κυριακή κερδίσουμε, κι αν βέβαια δεν χάσουμε στο τηγάνι. Διότι ο υστερικός ενθουσιασμός είναι κακός σύμβουλος, κι αν έρθει κάτι ανάποδα, θα ξαναφτάσουμε στην προ μηνός κατάσταση.

Φυσικά κι ο ΠΑΟΚ δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο φόβητρο φέτος. Και δεν ήταν ποτέ όταν ερχόταν στην Αθήνα. Ούτε πέρσι κέρδισε, ενώ όλοι θυμούνται πώς έκανε διπλό στο τηγάνι, που ήταν για μια ξεγυρισμένη τεσσάρα. Όμως δεν θα κατέβει για να κάνει νίκη. Ούτε για να παίξει ανοιχτά. Μια αντεπίθεση θα ψάξει, κι αν δεν του κάτσει, μια χαρά θα είναι και με έναν βαθμό. Όπως βέβαια και η ΑΕΚ μια χαρά θα είναι με τον έναν βαθμό αν συνυπολογίσω την ποιότητα του ρόστερ της, την έλλειψη προσωπικοτήτων και ένα ωραίο παρασκηνιακό : Κι ο γαβρος μια ισοπαλία θέλει στο παιχνίδι, αφού θεωρεί οτι οι δέκα αλλαγές που θα κάνει ο Μαρτίνς, μάλλον θα κάμψουν την Λαμία. Εγώ τα βλέπω αλλιώς αλλά Κυριακή κοντή γιορτή.

Προσωπικά το παιχνίδι δεν βλέπω να έχει διπλό. Ισοπαλία βλέπω, κι αν κάτι φύγει, το βλέπω να έρχεται στην νίκη μας. Και προσπαθώ να αναλύσω όσο πιο ψύχραιμα τα δεδομένα τα αγωνιστικά. Ο Κωστένογλου σκέφτεται το σύστημα ανάλογα με το αν θα παίξει ο Ολιβέϊρα. Εγώ αυτό το βρίσκω λάθος και το θεωρώ οτι ακολουθεί τις εξελίξεις. Δεν τις φτειάχνει, εν άλλοις. Αν το σύστημα για την νίκη προβλέπει σέντερ φορ, τότε ας παίξει κι ο φούφουτος εκεί. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες και τα φαβορί. Μόνο οι μικρές νοοτροπίες αλλάζουν τα πάντα με την συμμετοχή ή όχι ενός παίκτη. Διότι υποτίθεται οτι γίνονται προπονήσεις. Εκεί δουλεύεται ένα σύστημα, δεν παίζουμε την κολοκυθιά με το τι να κάνουμε αν παίξει ο Ολιβέιρα ή ο Γιακουμάκης. Και σύστημα σημαίνει τακτικό πλάνο ανάπτυξης για χτύπημα στις αδυναμίες του αντιπάλου.

Επίσης θεωρώ οτι είναι λάθος να κατέβει η ομάδα με 3-5-2. Φυσικά δεν είμαι προπονητής, αλλά όταν ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα μέχρι  τώρα με τα χαφ του, κατεβαίνει από τα άκρα όπου εκεί δύσκολα να κρατήσει ένας παίκτης μας. Με δεδομένο επίσης οτι θα κατέβει κύρια με αμυντικό προσανατολισμό, μάλλον θα έπρεπε να δώσουμε πλάτος στο γήπεδο και να έχουμε πλάγιο μπακ κι εξτρέμ. Και με αυτό το πλάτος μπορεί να βρει χώρους και ο Μάνταλος κύρια στον άξονα. Και λέω Μάνταλος διότι αυτός είναι το κλειδί για την Κυριακή. Είτε μας άρέσει είτε όχι. Ο Λιβάγια, θα είναι πάρα πολύ καλά κλεισμένος στα όρια της κάρτας από τις δεδομένες αγωνιστικές προκλήσεις.

Εγώ εύχομαι το παιχνίδι να εξελιχθεί ομαλά, τόσο για την ομάδα μας όσο και για τον κόσμο που θα πάει να δει νίκη ή έστω ένα υποφερτό θέαμα. Να μπορέσει ο αγωνιστικός χώρος να αντέξει και να μην τραυματίσει κανέναν. Να σκεφθούν λογικά στην εταιρεία και να κατανοήσουν οτι είναι ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, που αξίζει μόνο τρεις βαθμούς. Υπάρχει και συνέχεια δηλαδή και πρέπει κάποιος να σκεφτεί διπλά για το αν μετά από θλάση ρίχνεις έναν παίκτη κατ΄ευθείαν στα βαθειά ή τον κρατάς για την Λάρισα ας πούμε. Και να κατανοήσει κι ο κόσμος οτι φέτος έχουμε και μπαράζ, κι άρα υπάρχουν περιθώρεια βελτίωσης. Το άντρα θέλω τώρα τον εθέλω, δεν υπάρχει για την ΑΕΚ ακόμα. Ας προσέχαμε όταν διαλέγαμε Καρντόσο και Ζεράλδες, και χάναμε από την Ξάνθη.

Ενδιαφέρον παιχνίδι για όλους. Για μας να δούμε κάποια πρόοδο, για τον αντίπαλο που δεν έχει σταυρώσει βαθμό μέχρι τώρα, και για τους δυό εγγυητές των ομάδων, που χτυπιούνται σήμερα έμμεσα. Σε σωστή ώρα για όσους πρόκειται να βγουν, αλλά και σε ωραιότερη θερμοκρασία χωρίς την γνωστή ζέστη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε προσεκτικά και σφικτά, όπως αναμενόταν, με 3-5-2. Καλή ενδεκάδα και καλό σύστημα, για όσους γνωρίζουν τα προβλήματα της. Έβγαλε ένα πολύ ωραίο εικοσάλεπτο στο οποίο και κυριάρχησε. Δεν κινδύνεψε πουθενά, παίζοντας ποδόσφαιρο κατοχής, κι έφτειαξε και κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν αίσια κατάληξη. Η κυριαρχία αυτή ήταν αποτέλεσμα τρεξίματος, σωστού συστήματος αλλά και φόβου του αντιπάλου, που δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο.

Ακόμα κι όταν το δεύτερο μισό του πρώτου μέρους, άλλαξε μορφή. Η ομάδα μας έχασε μέτρα στο γήπεδο, άρχισε να έχει μπόλικα προβλήματα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, έχασε την κατοχή της μπάλας, κι έφαγε τελικές, που όμως δεν ήταν και κάτι το επικίνδυνο. Ουσιαστικά ο αριστερός εξτρέμ του Παναιτωλικού ήταν δυσκολοκάτβλητος, αλλά δεν τροφοδοτήθηκε και τόσο πολύ, αφού δεχόταν ένα διπλόμαρκάρισμα από τον Βράνιες και τον Παουλίνιο.

Το παιχνίδι όμως ήταν ευχάριστο. Είχε ρυθμό, είχε ένταση και πάθος και σε κρατούσε ζωντανό. Μιλάω πάντα για το ελληνικό επίπεδο. Ένα επίπεδο που έφερνε πρωταγωνιστή τον Βράνιες πίσω, τον Κρίστισιτς στο κέντρο σχετικά καλό, και τον Αλμπάνη μπροστά να προσπαθεί. Αλλά δεν ήταν αρκετοί κι αυτοί για να ανοίξει το σκορ. Οπότε οι δυό ομάδες έμειναν στην λευκή ισοπαλία, δίκαια, ο καθένας έχοντας τα ελαφρυντικά του. Αυτά που κράτησαν κι εμάς να συνεχίσουμε την τηλεθέαση, μπας και μπορούσε κάτι να βελτιωθεί.

Και βελτιώθηκε πολύ η εικόνα της ομάδας μας στο πρώτο τέταρτο. Ανέβηκε ο Λιβάγια, ανέβηκαν τα δυό πλάγια μπακ μας καθώς και ο Σιμόες, και η ΑΕΚ κυριάρχησε ξανά. Πήρε το γήπεδο, πήρε την μπάλα, και είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, απείλησε πολύ, μπήκε με τρομερές αξιώσεις στην αντίπαλη πέριοχή, και πλέον δεν μιλάμε για κάποιες τελικές, αλλά για κλασσικές ευκαιρίες. Με άψογη μάλιστα αμυντική συνοχή και με συγκεκριμένο επιθετικό πλάνο.

Με άψογο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους, και με τον Κωστένογλου να δείχνει τις προθέσεις του βάζοντας και τον Γιακουμάκη μέσα. Δηλαδή κρατώντας κι άλλο πίσω τον αντίπαλο, αλλά και βάζοντας πίεση στα αντίπαλα σέντερ μπακ. Και που δικαιώθηκε κάπου στο μιάσωρο, όταν σε ένα κλέψιμο στον χώρο του κέντρου, ο καλύτερος μας και σήμερα, Λιβάγια, με ένα ξερό σουτ από το ύψος της περιοχής, μας έβαλε μπροστά στο σκορ, απόλυτα δίκαια και σωστά, βάσει της όλης ομαδικής προσπάθειας.

Και μετά ξεκίνησε μια σωστή διαχείριση του παιχνιδιού. Ο Κωστένογλου έκανε το χρήσιμο rotation διατηρώντας την ίδια τακτική, χωρίς να κλειστεί καθόλου. Αντιθέτως είδαμε τον αντίπαλο να μην κάνει ούτε μία τελική, ενώ η ΑΕΚ απείλησε κι άλλο, με εκείνο το φοβερό δοκάρι του Λιβάγια. Μπροστά σε έναν φοβερό κιτρινόμαυρο κόσμο, ναι αυτούς που πήγαν μεμονωμένα αλλά βρέθηκαν στο γήπεδο οργανωμένα – τι γελοίος νόμος – που δεν σταμάτησε στιγμή να ενισχύει την ομάδα μας.

Την ομάδα μας που πήρε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα για την ψυχολογία της εν όψει συνέχειας. Και που μαζί με αυτό, πήρε το χαμόγελο μας αλλά και τα συγχαρητήρια μας. Για το τρέξιμο, την προσπάθεια αλλά και την υλοποίηση του άψογου πλάνου της τεχνικής ηγεσίας. Σε παιχνίδι δύσκολο, που προσωπικά το φοβήθηκα πολύ. Και διαψεύστηκα αλλά και χάρηκα πολύ με την όλη εικόνα και απόδοση.

Ήρθε και αυτή η νέα τεχνολογία, του var, δήθεν για να γίνουν τα πράματα πιο αντικειμενικά. Μιλάμε για μια απόλυτη σαχλαμάρα, που όμως είναι παγκόσμια ευτυχώς και δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Μια μπούρδα και μισή, που εκτός του οτι καταστρέφει τον ρυθμό ή το θέαμα του αγώνα, πρακτικά στέλνει και τον κόσμο εκτός γηπέδων, αφού στο φωνάζει το var οτι τα πάντα είναι τηλεόραση.

Κι είναι τόση μεγάλη σαχλαμάρα, που αλλιώς εφαρμόζεται στην Αγγλία – το var είναι ο διαιτητής – κι αλλιώς σε όλο τον άλλο κόσμο, που είναι απλά σύμβουλος του διαιτητή. Ένα πραγματικό κακό κοπιάρισμα του συστήματος που υπάρχει στο american football, όπου κι εκεί το var ( instant replay λέγεται ) είναι ο διαιτητής, αλλά χρησιμοποιείται κατόπιν διαμαρτυρίας των προπονητών και φυσικά με συγκεκριμένη συχνότητα. Διότι πρακτικά είναι ένα σύστημα, που φυσαιολογικά κάνει όλο το γήπεδο να γελάει με τις αποφάσεις των διαιτητών, ενώ για ψύλλου πήδημα κάνει τους παίκτες να σπρώχνουν τον διαιτητή να ξαναδεί τις αποφάσεις του.

Στην Ελλάδα φυσικά, στην χώρα που τα έχει όλα και δεν έχει τίποτα ταυτόχρονα, ακόμα δεν άρχισε την λειτουργία του, κι ήδη είχαμε τις καραμπινάτες παραβιάσεις του πρωτόκολλου που διέπει το var. Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση και να υπενθυμίσω σε ποιές περιπτώσεις χρησιμοποιείται.

α. Ναι ή όχι στο γκολ. Αν δηλαδή το γκολ είναι έγκυρο.

β. Ναι ή όχι στο πέναλτυ. Προσοχή, αφού αυτό έχει δοθεί.

γ. Σε ταυτοποίηση αθλητή. Αν δηλαδή σωστά τιμωρήθηκε κάποιος.

δ. Για πειθαρχικό παράπτωμα που δεν είδε ο διαιτητής, και το οποίο ή δεν είναι τιμωρία, ή αν υπάρχει τιμωρία, τότε είναι απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα.

Στην δ περίπτωση προχθές, έγινε του Κουτρούλη ο γάμος. Είχαμε τον Βράνιες και τον Μακέντα, που εφόσον χρησιμοποιήθηκε το var, ήταν καραμπινάτες κόκκινες κάρτες. Κι είναι τόσο ηλίθιοι οι διαιτητές, που θα μπορούσαν ειδικά στην περίπτωση της ΑΕΚ, να παραλείψουν την συμβουλή. Στην άλλη περίπτωση, δεν ήταν εύκολο αφού το παιχνίδι είχε διακοπεί. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι του Μακέντα ήταν σίγουρα κόκκινη κάρτα συγκρινόμενη με αυτήν του Κροάτη, αφού δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τον δόλο της σφαλιάρας, όσο είσαι για την πρόθεση του Ιταλού.

Τι κάνανε οι διαιτητές; Πουτάνα το var. Το είδαν και βγάλανε κίτρινες κάρτες, πράμα που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό. Όταν λοιπόν με το καλημέρα οι διαιτητές ξεφτυλίζουν τους συμβούλους τους, κι αφού έχουν κάνει καραμπινάτα λάθη οι ίδιοι ( ο δικός μας μάλιστα είχε ακυρώσει και κανονικό γκολ ), για ποιό λόγο μπαίνουν να ξαναδιαιτητεύσουν; Πότε δηλαδή ένας διαιτητής πάει σπίτι του; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη : ΠΟΤΕ.

Διότι οι άχρηστοι και οι ανίκανοι – δεν θέλω να πω κάτι άλλο μηνύσιμο – αν δεν μπορούν να σφυρίζουν και να εμπνέουν φιλάθλους και παίκτες με την δικαιοσύνη τους, είναι απαραίτητοι από το ελληνικό σύστημα, είτε να ξεφτυλίζονται από το var, είτε να είναι χειριστές του var. Διότι ποιοί είναι οι χειριστές του var; Εν ενεργεία διαιτητές, δηλαδή αλωμένοι από το σύστημα. Άρα είτε φοράς σορτσάκια και τρέχει, είτε είσαι στo booth, αυτά που πρέπει δήθεν να δεις, αυτά και θα δεις. Δεν αλλάζει τίποτα, παρά μόνο για ένα πολύ μικρό πλήθος κόσμου που βρίσκεται στα γήπεδα, και πίνει ζουμί από κουτόχορτο. Χωρίς να έχει δική του κρίση και χωρίς φυσικά να γνωρίζει μπάλα στην ουσία, που δεν είναι αν το κορδόνι του παπουτσιού του επιθετικού είναι ένα πόντο πιο μπροστά από την τάπα του αντίπαλου αμυντικού.

Δηλαδή θα χαλάσει τόσο πολύ αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα; Απόλυτα. Πλέον και με την βούλα θα έχουμε παραποίηση αποτελεσμάτων – όρα το νικητήριο γκολ του γάβρου στην πρεμιέρα -, θα αλλάζει η ροή του αγώνα κατά το δοκούν, ο δε ρυθμός που ούτως ή άλλως είναι προβληματικός, θα εξαφανιστεί. Διότι στην Ελλάδα είμαστε εκτός των άλλων και υστερικοί. Ήρθε κάτι καινούργιο; Θα χεστούμε στην χρήση του, ειδικά όταν έχουμε διαιτητές άχρηστους και με μηδενική προσωπικότητα, που δεν έχουν το κουράγιο να πάρουν την ευθύνη ούτε για ένα αράουτ. Χώρια που στο booth του var, ανά πάσα στιγμή μπουκάρουν οι τίμιοι μπράβοι των προέδρων. Ούτε κι εδώ έχουμε πλαίσιο. Και ενενήντα λεπτά συνεχών παραινέσεων για πιο << ακριβή >> παρακολούθηση.

Γι’ αυτό γράφω, ρε δεν var…ιόμαστε. Με την ανάποδη έννοια όμως. Αν βαριόμασταν μία μέχρι τώρα, πάμε για κόκκινα στα επίπεδα της ανίας. Διότι όπως και να το κάνεις, το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έχει μια συνέχεια στο παίξιμο. Δεν είναι μπάσκετ ούτε και american football, που έχει συνέχεια διακοπές. Μα δεν το φέραμε εμείς θα πεταχτεί κάποιος και θα σχολιάσει. Γιατί οι ξένοι είναι λιγότερο καραγκιόζηδες ή μήπως δεν θέλουν κι αυτοί αλλοιώσεις αποτελεσμάτων με την βούλα της τεχνολογίας;

Ίσως το πιο εύκολο παιχνίδι σε αυτά τα κοντινά που έρχονται. Απόλυτα λογικά η ομάδα κατέβηκε με τετράδα στην άμυνα, αφού θα έπρεπε να γίνει αφεντικό, να έχει την κατοχή της μπάλας, και να φτάσει σε μια υποχρεωτική νίκη. Κάπως έτσι έγιναν τα πράματα στο πρώτο ημιχρόνιο, αλλά με κάποιες ανορθοδοξίες. Κορυφαία ήταν η χρησιμοποίηση του Ζεράλδες σαν δεξί εξτρέμ, που στην ουσία αχρήστευσε μια πτέρυγα. Κάτι το οποίο ήταν εκ των προτέρων γνωστό, αφού ο παίκτης αυτός δεν είναι ακραίος.

Η ΑΕΚ λοιπόν, ξεκίνησε να επιτίθεται κύρια από τα αριστερά ‘οπου υπήρχε κανονικό δίδυμο, όμως αν ο ένας από τους δύο λέγεται Λόπεζ, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Όπως δεν μπορούσες να περιμένεις και πολλά από το κέντρο, που όντας πιο πολύ αμυντικογενές, δεν εμφάνισαν και αρετές οργάνωσης ή φαντασίας. Κι αυτό αναμενόμενο.

Φυσικά η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει κι έναν αντίπαλο, που ήταν θωρακισμένος με διπλή ζώνη άμυνας κι ήταν όλος παρατεταταγμένος μπροστά στην περιοχή του. Τι ζήταγε; Να μην φάει πολλά γκολ. Πού να καταλάβαινε ο αντίπαλος προπονητής, οτι η ΑΕΚ φέτος έχει μόνο το όνομα της; Ούτε για την φυσική κατάσταση δεν διάβασε τα ρεπορτάζ;

Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να δούμε ένα κακό πρώτο μέρος, με οριζόντια ανάπτυξη, προβλεψιμότητα για τα ανούσια της αριστερής μεριάς, και κάποιες προωθήσεις του Μπακάκη, που δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα. Και κάποια μακρινά σουτ, αφού η ομάδα δεν μπορούσε να βγάλει φάση στην αντίπαλη περιοχή. Είδαμε όμως κι έναν πολύ καλό Λιβάγια, που έδωσε μάχες και προσπάθησε να ανοίξει κάποιους χώρους. Κι ίσως ήταν ο μόνος που κατάλαβε οτι η ομάδα είχε σέντερ φορ. Που μπορεί να μην φάνηκε τόσο πολύ, όμως τράβηξε αρκούντως παίκτες επάνω του, κι έτσι η ΑΕΚ ευτύχησε να προηγηθεί με ένα αυτογκόλ, που βέβαια πιστώνεται στον Κροάτη.

Όπως πιστωθήκαμε κι έναν πολύ κακό διαιτητή, που στην κυριολεξία τα έκανε μαντάρα, και σε ένα φιλικό παιχνίδι, εκτός του οτι έδειξε κίτρινη κάρτα στον Βράνιες – ο κανονισμός μιλάει για τίποτα ή για κόκκινη -, ακύρωσε κι ένα πεντακάθαρο γκολ, που μετά το κατακύρωσε λόγω var, που φυσικά στην Ελλάδα θα γελοιοποιηθεί και αυτό με τόσους άχρηστους διαιτητές που έχουμε ή θα γελοιοποιήσει όσους σφυρίζουν ή θα καταργήσει και τον θεσμό του παρατηρητή. Μιλάμε λοιπόν για κάκιστο θέαμα, κακό ρυθμό και κάκιστη διαιτησία. Όμως η ομάδα πήρε ένα σημαντικό προβάδισμα, λόγω της κακής φυσικής κατάστασης που έχει, και που δεν της επιτρέπει να το παίζει αφεντικό, παρά μόνο κλέφτης.

Αυτό φυσικά δεν φάνηκε στο δεύτερο ημιχρόνιο. Μιλάω για την κλεψιά. Θα φανεί στα προσεχή παιχνίδια. Διότι καθώς έβλεπες το δεύτερο μέρος, δεν έβλεπες το όνειρο, δεν έβλεπες το όραμα, δεν έβλεπες τίποτα, παρά μόνο την αγωνία να τελειώσει η φάση, να τελειώσει κάποια προσπάθεια, να μην φάμε κανά γκολ και τρέχουμε, κι άντε κι αύριο ίσως ξημερώσει άλλη μέρα, κι έχει ο Θεός.

Ένα κακό παιχνίδι, που κάποιοι θα μιλήσουν για επαγγελματική νίκη, όμως η αλήθεια πονάει. Μηδέν στην ανάπτυξη, μηδέν σε αυτοματισμούς, μηδέν σε θέαμα. Τι να πεις; Για μπάλα μιλάμε και για ένα παιχνίδι χωρίς καμία σκοπιμότητα. Ενώ είσαι απαλλαγμένος από το άγχος της υποχρεωτικής νίκης, απλά δεν μπορείς. Και τι σιγομουρμουράς ; Οτι πού θα πάει, θα γυρίσει ο Μάνταλος. Αυτή είναι η φετινή κατάρα. Να ελπίζεις οτι θα σε σώσει ο Κούλης.

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που μπορώ να πω είναι οτι είδαμε κάποιες καλές ατομικές ενέργειες, και φυσικά τρεις πολύ σωστές αλλαγές από τον Κωστένογλου, που σε αυτά τα παιχνίδια είναι καλός. Επίσης είδαμε κοντά στον μακράν κορυφαίο Λιβάγια, οτι υπήρχε ένας πολύ σοβαρός Βράνιες, κι ένας πολύ μαχητικός Γιακουμάκης. Πρέπει να του δώσω εύσημα, διότι έπαιξε σε μια κατάσταση αδούλευτη, που δεν τον χρησιμοποίησε ιδιαίτερα. Αυτό το πράμα που άφησε ο Καρντόσο, δηλαδή που τα εξτρέμ συγκλίνουν στον άξονα, θα πάρει καιρό να φτειάξει.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε μια ομάδα, που δεν έχει παίκτες. Ούτε προσωπικότητες. Συγχαρητήρια, που γίνονται υποχρεωτικές διορθωτικές ενέργειες ελέω Μελισσανίδη, με το καλημέρα. Συγχαρητήρια και στον ηρωικό κόσμο, που πήγε στο γήπεδο. Πάντα οι ήρωες ήταν αυτοί που βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την λάθος χρονική στιγμή. Κι είναι άτυχη η χώρα που έχει πολλούς ήρωες. Σκεφθείτε μια ιδιωτική εταιρεία, που πουλάει εισιτήρια, ενώ μπαίνει να παίξει ποδόσφαιρο και παίζει ξυλίκι.

Αγαπητοί κι αγαπητές, η επικαιρότητα είναι ανύπαρκτη στα πολιτικά και στα της ομάδας μας. Δεν μπορεί να αποτελεί είδηση η αποτυχία των εθνικών μας ομάδων, άρα δεν ασχολούμαστε, και προχωράω στην αναδημοσίευση ενός κειμένου που μπει στην φυλλάδα στις 23/06/2007. Καλή σας ανάγνωση μέχρι να αρχίσουν τα δρώμενα στην ενδοχώρα.
*********************************************************************************************************

                                Ψυχικό χάρισμα η ηλιθιότητα και όχι θέμα πνεύματος

ΠΑΝΤΑ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΡΩΤΑΕΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ

Όσο κι αν ήταν ζεστός, τον απόλαυσα τον καύσωνα. Τον χάρηκα ρε παιδί μου. Όπως χαίρομαι τα παιδιά μου.  Τον κατάλαβα, τον ένοιωσα κι αισθάνθηκα ότι είναι κι αυτός δημιούργημά μου. Βλέπετε, εγώ είμαι με τον Πυθαγόρα, και πιστεύω, ότι οτιδήποτε σήμερα είναι φυσικό, είναι και ετεροκίνητο. Μιλάω πάντα για τον τέταρτο αριθμό, δηλαδή το 3.

<< Καλά, με τον καύσωνα δεν ζεστάθηκες;>> θα ρωτήσει ο ηλίθιος. Θα απαντήσεις; Θα δώσεις δικαίωμα στον ηλίθιο να σε ρωτήσει; Ποτέ. Αλλά ο ηλίθιος, δεν έχει χρόνο αναμονής για σένα, ούτε και σου αφήνει δικαιώματα. Ο ηλίθιος – ακριβώς γι αυτό είναι ηλίθιος- δεν σε σέβεται. Κάτι που του μπήκε, που του καρφώθηκε στο μυαλό, είναι υποχρεωμένος να το βγάλει. Να το φτύσει και να προσπαθήσει να  σε προσαρμόσει στο δικό του τρόπο σκέψης ή αποχαύνωσης. Για τον ηλίθιο αυτά δεν έχουν διαφορά.

Με τον τρόπο σου λοιπόν, προσπαθείς να μην του αφήσεις περιθώριο να σε  ρωτήσει. Όμως ο ηλίθιος είναι επίμονος, πεισματάρης και δεν μπορεί μόνος του. Πρέπει οπωσδήποτε να κοινωνήσει την ηλιθιότητά του και με κάποιον άλλο. Και γι’  αυτό περιμένει και επιμένει. Ένας ψαράς είναι ο ηλίθιος, που πρέπει να ενωθεί σε δίπολο. Το βάρος της ηλιθιότητας που κουβαλάει, δεν μπορεί να το αντέξει και ψάχνει σύζυγο. Για μια δικαίωση, για μια προσωρινή διαφυγή. Για να μεταδώσει το μικρόβιο, να μοιραστεί τη σακούλα της ηλιθιότητας.

Κι ενώ αυτός, θες δε θες θα σε ρωτήσει, εσύ πλέον, το μόνο αμυντικό όπλο που έχεις, είναι να μην απαντήσεις. Κατ΄ αρχάς. Εδώ όμως, είναι το πολύ επικίνδυνο  σημείο. Διότι ο ηλίθιος τυγχάνει να ‘ναι κοινωνικό ον και συμπολίτης σου. Άρα εύκολα θα σε χαρακτηρίσει αντικοινωνικό, αγενή, ζώον κι όλα τα σχετικά. Όπως είναι εύκολη η ερώτηση για τον ηλίθιο, άλλο τόσο είναι  εύκολη και η κρίση του για σένα. Διότι ο ηλίθιος, όχι μόνο δεν έχει μυαλό παραγωγής αλλά ούτε καν μυαλό φιλτραρίσματος. Είναι αυτό, που λέει ο Πυθαγόρας, για τον τρίτο αριθμό, δηλαδή το 2. Αυτοκίνητος. Και να υπενθυμίσω ότι το 2 είναι ο ψυχικός αριθμός.

Ακριβώς εδώ, βρίσκεται η ουσία. Η ηλιθιότητα δεν είναι θέμα πνεύματος. Είναι ψυχικό χάρισμα. Μην αυταπατάσθε . Και κυρίως μην γελιέστε. Και ποτέ μην μπερδεύετε ψυχικά με πνευματικά θέματα. Μην την πατάτε όπως οι ψυχίατροι. Που δήθεν θεραπεύουν την ψυχή, μιλώντας και συνταγογραφώντας  φάρμακα. Επειδή από αμάθεια ταυτίζουν το πνεύμα με την ψυχή. Τεχνοκράτες  είναι κι αυτοί. Μπερδεμένοι, χαμένοι και κυρίως αλωμένοι, στις δημόσιες σχέσεις με τους υγιείς συγγενείς των ψυχοπαθών ή στο χρήμα που πρέπει να βγάλουν για  να δικαιολογήσουν την απόσβεση των εξόδων που έγιναν για τις σπουδές τους και την επίπλωση του ιατρείου τους.

Ψάχνουν λοιπόν , την θεραπεία για το πνεύμα. Ταυτόχρονα όμως  το καταργούν με τα αγχολυτικά ή τα κατασταλτικά φάρμακα. Όταν ο άλλος λοιπόν , πέφτει στο φαρμακευτικό κώμα, πώς να θεραπευτεί η ηλιθιότητα , που επαναλαμβάνω είναι ψυχικό χάρισμα; Σαν να έχεις πονοκέφαλο κι ο άλλος να χορηγεί φάρμακο για τον βήχα. Γι΄αυτό στο τέλος τρελαίνεται και ο ψυχίατρος κι ησυχάζουμε και ‘μεις, κι ο ασθενής.

Όμως, μας μένει ο ηλίθιος, που υποχρεωτικά μας ρώτησε κάτι. Κι επειδή δεν θέλουμε να χαρακτηρισθούμε αγενείς –ειδικά από ηλίθιο-πρέπει να απαντήσουμε στο προφανές του ερώτημα. Πάντα ο ηλίθιος ρωτάει κάτι προφανές. Αφού ποτέ δεν κάνει μηρυκασμό των σκέψεών του ,πριν τις βγάλει σε λόγο, θα ρωτήσει το εύκολο. Σε κόβει και σένα για ηλίθιο και στο αμολάει.

Επιτέλους δουλέψαμε

Ρώτησε λοιπόν: <<Καλά , με τον καύσωνα δε ζεστάθηκες;>>.  Κι εσύ, ανάλογα με τα κότσια σου,  απαντάς το προφανές. Και τον ταπώνεις και τελειώνεις. << Όχι. Γιατί να μ’ ενόχλησε ο καύσωνας; Τον περίμενα, μια που είναι καλοκαίρι, και τον χάρηκα. Και θέλω να ‘ρθει κι άλλος, πιο βαρύς. Τέτοιος που να μπορεί  να διαστείλει τις φωνητικές σου χορδές και να μην μπορείς να μιλήσεις. Και να μην μπορείς  να κυκλοφορήσεις, επιτέλους, μαλάκα νεοέλληνα. Όπως τώρα, που μ΄ αυτόν τον καύσωνα, οι δρόμοι επιτέλους ήταν άδειοι. Άρα, όταν κάθε μέρα μου μποτιλιάρεις τους δρόμους, σημαίνει, ότι δεν πηγαίνεις στη δουλειά σου αλλά πηγαίνεις να καταναλώσεις το μαύρο χρήμα σου, διαπλανητικέ απατεώνα. Λεχρίτη του Κολωνακίου, μπαρόβιε της παραλίας, γνήσιε πανηγυρτζή καραγκιόζη. Κάθισες μέσα κι αυτό φάνηκε από την αύξηση της κατανάλωσης του ρεύματος και του λογαριασμού του τηλεφώνου. Και του σταθερού και του κινητού. Και να πω ότι έλεγες και κάτι. Όχι, πάλι για το προφανές μίλαγες. Αν έχει ζέστη και τα τοιαύτα, φαύλε κουτσομπόλη , άνεργε κι άεργε , διαχρονικέ τηλεοπτικέ κομπάρσε. Βέβαια  το λογαριασμό του νερού δεν τον αύξησες. Είσαι κι οικολόγος. Σιγά μην βγάλεις τη βρωμιά σου. Στην ΕΥΔΑΠ έκανες την οικονομία. Φοβήθηκες τον καύσωνα; Θεόσταλτος ήταν και επιτέλους δουλέψαμε, τεμπέληδες τσολιάδες , ευρωπρώτοι για την  παραγωγή σκατών>>.

Ένας καύσωνας μας σώζει

Ναι, αυτά πρέπει να πεις στον ηλίθιο που σε ρωτάει το προφανές. Αντε όμως και του απάντησες. Νομίζεις, ότι πιά, δεν είσαι αγενής; Κούνια που σε κούναγε. Σούπερ αγενής είσαι, διότι ο ηλίθιος, άλλη απάντηση περίμενε. Την απάντηση που να  συμφωνεί μ’ αυτόν. Η διαφωνία δεν υπάρχει στον ηλίθιο,  διότι πολύ απλά , δεν βρήκε το δίπολό του. Δεν ενώθηκε σε σώμα.

Όμως τι να κάνεις κι εσύ; Προσαρμόζεσαι. Λέγανε παλιά ότι  μια βροχή μας σώζει. Σήμερα ,μια που δεν βρέχει, θα λέμε ότι ένας καύσωνας μας σώζει.  Μας έσωσε; Προσωρινά, σίγουρα. Γι αυτό λέω ότι τον απόλαυσα.

Γίνονται πραγματάκια στην ΠΑΕ.
Μετά την θύελλα με την Ξάνθη απολύει την λαίλαπα Καρντόσο-Λύμπε.
Σπεύδει να φέρει πίσω τον Ίβιτς γνωρίζοντας πως χαίρει εκτίμησης απο την συντριπτική πλειοψηφία των ΑΕΚτζήδων.
Δηλώνει πως του δίνει τα κλειδιά (το πιάσαμε το υπονοούμενο) αλλά οχι και το ΡΙΝ για το ΑΤΜ.
Το κόλπο πετυχαίνει αφού ο κόσμος ηρέμησε πιστεύοντας πως ίσως για πρώτη φορά τα πράγματα θα μπούνε σε μια σειρά.
Αφήνει τον πάτερ να βγάλει το φίδι απο την τρύπα στην Τουρκία αφού και να χάναμε ουδείς μπορούσε να πει το παραμικρό διότι υπάρχει μια “κατάσταση” δρομολογημένη απο τον Ιούλιο που δύσκολα αλλάζει σε 3 μέρες.
Η ομάδα απελευθερωμένη απο το άγχος του αποτελέσματος κερδίζει τους χαλαρούς Τούρκους.
Μετά απο 3 μέρες οι παίκτες κερδίζουν στην Τρίπολη καταθέτοντας πσυχούλα στο χορτάρι.
Φυσικά ολο αυτό το πιστώνεται ο καλός στρατιώτης Νικόλας, και μάλλον δίκαια αφού μετέδωσε στους παίκτες ηρεμία την ωρα που και οι ίδιοι έψαχναν να δώσουν απαντήσεις.
Είναι συνηθισμένο ολο αυτό το έργο μετά απο μια αλλαγή προπονητή.

Ακόμα και ο Σόλσκιερ ξεγέλασε ολόκληρη Manchester UTD.. η ΑΕΚ θα γλίτωνε?
Μετά το ματς στην Τουρκία κάποιοι ΑΕΚτζήδες άρχισαν να αναρωτιούνται “βρε μήπως..? ”
Χτες λοιπόν μετά τη νίκη στην Τρίπολη αυτές οι φωνές πλήθυναν και ο πρόεδρος “έπιασε το σφυγμό” του κόσμου και των παικτών.
“Όλοι θέλουν Κωστένογλου”.
Όλως τυχαίως τη γνώμη των παικτών και του κόσμου τη μετράμε μόνο όταν είναι να γλιτώσουμε λεφτά.
Εδω και 3 χρόνια που ο κόσμος φωνάζει για κανα χαφ και κανα εξτρέμ της προκοπής ο πρόεδρος “κωφεύει” (κοινώς μας γράφει στα παπάκια του).
Αλλά όσον αφορά το Νικόλα, σπεύδει να ικανοποιήσει την λαϊκή επιθυμία.
Α ρε πρόεδρε, πόσο καλά τους ξέρεις..
Η πλάκα είναι πως από τα ονόματα που “έβγαιναν” όλοι έτρεχαν να ξεψαχνίσουν λέει τα βιογραφικά τους.. ποιες ομάδες ανέλαβαν, πόσες κούπες πήραν κλπ.
Του Νικόλα το βιογραφικό δε μας ενδιαφέρει που είναι λευκό, ούτε μας νοιάζει που δε στέριωσε πάνω απο 3 μήνες σε ομάδες επιπέδου Απόλλωνα Αθηνών.
Πήρε 2 νίκες – είναι δικό μας παιδί – δουλευταράς – δεν έχει τρελές απαιτήσεις – αρα μας κάνει. Δατς Ολ.
Οπαδοί της νίκης είμαστε τελικά.. οχι της ΑΕΚ. Λαός πανηγυρτζήδων.
Όταν χάσει η ομάδα βλέπουμε το φως το αληθινό και βγάζουμε στη φόρα τα προβλήματα, ενω με την πρώτη νίκη τα ξεχνάμε ολα και καταπίνουμε τα σανοσφηνάκια του προέδρου.
Άντε με τις υγείες μας

Κακομοιριά ρε παιδί μου. Επιτακτική ανάγκη η νίκη εναντίον του Αστέρα. Γιατί; Τι θα αλλάξει; Κυνηγάς τίποτα και δεν το ξέρουμε; Κακομοιριά ρε φίλε, το να κατεβαίνει η ομάδα και να ξέρεις απο πριν οτι δεν έχει φυσική κατάσταση και βέβαια δεν υπάρχει, όχι μόνο δεκάρι κανονικό να φτειάξει το παιχνίδι, αλλά έχει τραγικοποιηθεί και η κατάσταση αφού λείπει ο Μάνταλος. Ρε μιλάμε οτι λείπει ο Μαραντόνα από την Αργεντινή.

Κακομοιριά αδερφέ, να ξεκινάς με 3-5-2 απέναντι στην Τρίπολη. ΑΕΚ ΕΙΣΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ. Τι να κάνεις όμως; Έχεις κακομοίρη και φουκαρά σαν εγγύηση. τα λεφτά τα έβγαλε φτύνοντας αίμα, και θέλει να μην τα επενδύσει αλλά να αγοράσει τον τάφο του. Δικά του φυσικά είναι, και δική του κι η ομάδα. Δικό του και το πρώτο γκολ του Αστέρα, που ήταν αποτέλεσμα ναι μεν τεχνικών λαθών, αλλά κύρια της φουκαραδοσύνης.

Μια φουκαραδοσύνη, που φαινόταν στο πρώτο ημιχρόνιο. Ο Κωστένογλου – άλλος φουκαράς κι αυτός της θρησκείας – κατέβασε την ομάδα σωστά με το rotation. Μάλιστα. Ποιός έφτειαχνε το παιχνίδι; ΚΑΝΕΝΑΣ. Τι θα έπρεπε να γίνει; Να τρέξουν τα πλάγια. Τι παιχνίδι να οργανώσει ο Σιμόες; Τι να κάνει ο Γαλανόπουλος; Αυτοί είναι για να κόβουν. Να αποκτήσουν έμπνευση; Δεν γίνεται ρε μαλάκα. Φάε λοιπόν ένα γκολ στην πλάκα για να καταλάβεις πόσο φουκαράς είσαι.

Και μετά να σου δείχνει κι ο Αστέρας οτι είναι φουκαράς. Γύρισε πίσω για να αντιμετωπίσει μια φουλ αμυντικογενή ομάδα, που δεν ήξερε τι νακάνει την μπάλα όταν έκανε επιθέσεις. Θα μου πεις οτι ισοφάρισε. Φυσικά. Ο φουκαράς πήδηξε για κεφαλιά, και η μπάλα του ήρθε στο πόδι και κύλισε μέσα. Ο φουκαράς, που ήταν ο καλύτερος, αλλά έπαθε θλάση. Χωρίς δεκάρι, και πλέον χωρίς σέντερ φορ. Δηλαδή ήμαρτον. Τι βλέπουμε;

Τίποτα. Ένα πρώτο ημιχρόνιο στο οποίο έπαιζε η φανέλα της ΑΕΚ απέναντι σε μια πολύ μικρή ομάδα, που όμως λόγω των ελλείψεων μας παντού, έμοιαζε ντέμπυ και κατάθεση ψυχής και μάτωμα της φανέλας και μπούρδες. Ένα τουρλουμπούκι αηδιαστικό που μπορεί σε κάποια γκόμενα να έμοιαζε με ποδοσφαιρικό αγώνα. Ή σε κάποιον χαπακωμένο, ΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ όπως είπε το νούμερο που παριστάνει τον υφυπουγό αθλητισμού, που βλέπει ομάδα ΑΕΚ κι όχι κάτι κουρέλια που τους σώζει ακόμα ο δικέφαλος αετός.

Όμως ήρθε το δεύτερο μέρος. ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ. ΤΗΝ ΑΕΚ ΜΑΣ. ΤΗΝ ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΒΟΗΘΗΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ ΠΟΥ ΑΔΙΚΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΛΙΟΕΛΛΑΔΑ. Φυσικά υπερβάλω. Αλλά τρελάθηκα από την εμφάνιση. Αυτήν που αν την είδε ο Μελισσανίδης, όχι τον Πογιέτ, αλλά τον Μπιελσά έπρεπε να πάει να πάρει. ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΎΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ, κι όχι να την αφήσει να βολοδέρνει σαν πρόσφυγας σε μια ξένη χώρα.

Διότι η ομάδα, αποδεκατισμένη και φυσικά κουρασμένη με βάση την προετοιμασία που έκανε ο προπονητής και ο γυμναστής που έφερε ο Μελισσανίδης, δεν ήθελε να χάσει. Δεν ήθελε να παραδοθεί. Κι έπαιξε μπάλα. Μια μπάλα, που ο κάθε αδαής κατάλαβε, ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΡΓΟ ΧΙΜΕΝΕΘ. ΔΙΟΤΙ ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΗΞΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ. Ήταν ο κορμός κάποιων παικτών, που άξιζαν και ήθελαν έναν προπονητή για να γίνουν καλύτεροι και να γίνουν πολυνικητές, χωρίς τον ΜΑΝΤΑΛΟ την κλασσική κότα, που σήμερα διάλεξε να απουσιάσει για να είναι η χρυσή εφεδρεία. Εντάξει, δίνω κι ένα 10% να ήταν τραυματίας. Ήταν στον πάγκο;

Η ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος ήταν μπουλντόζα και οδοστρωτήρας. Ήταν ομαδάρα με όλη την σημασία της λέξης. Με πλουραλισμό στις επιθέσεις και με αυταπάρνηση στην άμυνα. Με καρδιά και ψυχή. Που προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της και παρακάλεσε την διοίκηση. ΒΟΗΘΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ. Τι άλλο να κάνει ο Λιβάγια μόνος του; Τι άλλο να κάνει ο Σιμόες, που έκανε ακόμα και τον σκόρερ; Τι άλλο να κάνουν ακόμα κι αυτοί, που μετά την λαίλαπα των αλλαξοκωλιών, είπανε να τρέξουνε κι ό,τι μπορούν να το προσφέρουν;

Με συγκίνησε η ομάδα του δεύτερου μέρους. Ήταν κάτι που δεν ήθελε να χάσει σήμερα. Ήταν κάτι που δεν ήθελε να συμβιβαστεί με αυτό που της επιβάλει ο εγγυητής λόγω τσιγκουνιάς. Ήταν κάτι που θα συντριβεί όταν θα παίξει με τους κλασσικούς ανταγωνιστές της, ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΕ ΜΙΑ ΚΑΠΌΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΦΙ΄ΛΑΘΛΟΙ ΤΗΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΥΚΑΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΘΕΙΡΕΙ ΤΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ. ΠΑΡΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΙ ΕΝΑΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ.

Και χάρηκα που λέτε με την ΑΕΚ σήμερα. Κι ας πέρασα από σαράντα κύματα. Αυτό μου αρέσει. Το 39ο κύμα. Διότι τα έδωσαν όλα. Και τρέξανε και παίξανε και χτυπήθηκαν κι αφομοίωσαν και κάποιους καινούργιους. Και είδαμε ματσάρα και ροντέο και περάσαμε πάλι τα πάνδεινα, όταν ισοφάρισε κατά τύχη ο Αστέρας με πέναλτυ, κι ενώ δεν είχε μπει στην περιοχή μας. Και φυσικά πήγαν περίπατο όλα τα συστήματα. ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΈΙΟ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΟΥΤΖΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΟΥΤΖΑ ΣΤΟΝ ΦΟΥΚΑΡΑΔΙΣΜΟ ΤΟΥΣ.

Ωραίο παιχνίδι σήμερα. Ξεάγχωτο. Αποκλεισμένος είσαι, τι έχεις να φοβηθείς; Σαν θεατής, σαν αθλητής, σαν ποδοσφαιριστής. Πετάς κάτι μαλακίες για την Τραπεζούντα, για την φανέλα και την ψυχή, και καθαρίζεις. Κοστίζουν βέβαια λίγο παραπάνω τα πολιτιστικά, αλλά αφού πέρασε κι ο Ζώρας από εκεί, είμαστε καλυμμένοι. Άσε που εκεί είναι και η Παναγία Σουμελά, που για χόμπυ έβλεπε και μπάλα. Μακάρι να μας προστατεύσει σήμερα.

3-5-2 λοιπόν, όπως είχε αναγγελθεί αλλά με τον Πατέρα να μην ακούει την δημοσιογραφάρα, που είχε γράψει προχθές οτι θα ήταν έγκλημα να ξεκινήσουν οι Λιβάγια και Ολιβέιρα μαζί. Μάλλον η θεούσα θα είχε μείνει σε κείμενο του ιδίου προ μηνός, που έλεγε πού να παίξουν μαζί αυτοί οι δύο. Εν πάσει περιπτώσει, αστακός η άμυνα, καβούρι το κέντρο και μεις με την Βίβλο ανά χείρας μπας και ματιάσουμε τους αντιπάλους.

Kαι πέραν της πλάκας, πρέπει να είδαμε ίσως το καλύτερο πρώτο ημιχρόνιο της ομάδας εδώ και κάποια χρόνια. Μια θαυμαστή αλληλοκάλυψη, ένα συγκεκριμένο πλάνο ανάπτυξης που τηρήθηκε κατά γράμμα, κι ένα σκορ που το παιχνίδι πλέον το έκανε ύψιστου ενδιαφέροντος. Ένα σκορ απόλυτα δίκαιο όμως διότι η ομάδα πράγματι έβγαλε ψυχή, πέταξε τον αδερφισμό στα σκουπίδια, και μας έκανε στην κυριολεξία να παραμιλάμε.

Με ηγέτη έναν εκπληκτικό Λιβάγια, που έβαλε το πρώτο γκολ, αλλά και με τον Ολιβέιρα μέσα στις μάχες, να κερδίζει ένα πέναλτυ και για πολύ λίγο να μην μπορεί να σκοράρει κι ένα τρίτο γκολ. Με όσο καθαρό μάτι μπορούσα να διαθέτω, θα τολμούσα να πω οτι δεν υπήρξε παίκτης που να υστέρησε και να μην έδωσε και την ψυχή του. Φέρνοντας την ΑΕΚ στα πρόθυρα της πρόκρισης και κάνοντας τον αντίπαλο να έχει υποχωρήσει, να έχει πλέον όλο το άγχος, και κυριότερα, να μην έχει απειλήσει καθόλου την εστία μας. Και να προσπαθώ να καταλάβω αν οι Τούρκοι έχουν καλύτερη ομάδα ή αν ο Καρντόσο ήταν ο φταίχτης σε όλα και κυριότερα στο να εμπνεύσει τους παίκτες του ή να παίξει κάτι απλά χειροπιαστό.

Το δεύτερο ημιχρόνιο απλά επιβεβαίωσε αυτήν την φοβία, που είπα προχθές, για την φυσική κατάσταση. Πραγματικά η ομάδα είναι εντελώς αγύμναστη για να βγάλει κάτι παραπάνω από εξήντα λεπτά. Το λέω αυτό διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παιχνίδια τόσο υψηλής έντασης όσο το πρώτο ημιχρόνιο. Που η ΑΕΚ έκαψε όλη την βενζίνη της. Φυσικά φταίει ο προπονητής, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που συνεχίζουν στην θέση τους. Και οι οποίοι ήταν στην προετοιμασία στην Πολωνία.

Φυσικά ανέβηκαν οι Τούρκοι, που πραγματικά ήταν σε απόγνωση, όμως ό,τι έγινε ήταν αποτέλεσμα οτι άδειασε από δυνάμεις το κέντρο μας, και φυσικά παίκτες κινητήριοι μοχλοί, όπως ο Μάνταλος ή ο Λιβάγια, ξέμειναν από δυνάμεις. Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για τα πλάγια μπακ μας, αλλά όλο αυτό που λέω αντικατοπτρίζεται στον Βράνιες που είναι και ο πιο physical παίκτης μας.

Η ομάδα δεν υπήρχε στο γήπεδο. Όλα τα πήρε πίσω κι έχασε μέτρα και χώρους στο τερέν. Το γκολ, που δεν θα άλλαζε κάτι στον στόχο, δεν το φάγαμε μεν, αλλά ήταν ξεκάθαρο οτι δεν θα μπορούσαμε και να το βάλουμε. Ξεκάθαρο επίσης ήταν οτι στην παράταση θα ήταν ένα μαρτύριο με θλάσεις και με πολύ αμφίβολο  κέρδος μεσοπρόθεσμα. Ήδη η Τρίπολη φαντάζει όχι σαν οροπέδιο, αλλά σαν βουνό τεράστιο.

Οι γραμμές συνοχής λοιπόν χάθηκαν, έμειναν οι Τσιγκρίνσκι και Οικονόμου να κρατάνε μια στοιχείωδη άμυνα, και ο Πάτερ μπλέχτηκε κι αυτός. Όχι οτι είχε πολλά περιθώρια, αλλά όπως και να το κάνεις μια αλλαγή με τον Χούλτ ή μια άλλη αλλαγή αντί του Γιακουμάκη, θάτανε αποφάσεις πιο ορθολογικές. Ποιός ξέρει όμως τι έχει αποφασιστεί πλέον για τους τρεις Πορτογάλλους. Όλα θα φανούν την Κυριακή. Κι από κι έπειτα θα συζητήσουμε για το πόσους παίκτες θέλουμε.

Η επική εμφάνιση λοιπόν του πρώτου μέρους πήγε περίπατο, κι όποιος δεν φοράει οπαδικά γυαλιά, δεν μπορεί να μιλήσει για κάποια αδικία. Εννοώ και για τα δύο παιχνίδια. Ο αντίπαλος δεν ήταν τελικά φόβητρο, απλά η ΑΕΚ πλήρωσε την μαλακία του Μελισσανίδη με τον Καρντόσο και όλα τα άλλα είναι για τα σκουπίδια. Διότι θα διαβάσουμε πολλά περίεργα. Οτι πάλεψαν σαν Έλληνες και τρίχες κουραφέξαλα. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Βγήκε ένας τσαμπουκάς στο πρώτο μέρος, που κατέδειξε και στον πιο αδαή, οτι η ομάδα θέλει στελέχη και παίκτες. Με κέρδος οτι αν ο νέος προπονητής έχει δει το παιχνίδι, μπορεί να ελπίζει οτι αρκετά γρήγορα η ομάδα μπορεί να συνέλθει και να βγάζει ελληνικά εβδομήντα λεπτά. Επίσης ο Ίβιτς μπορεί να κάνει κανά δυό μεταγραφές, μπας και βγάλει και φυσικό μέταλλο, πέραν του ψυχικού.

Συγχαρητήρια λοιπόν στον Πάτερ και στα θεία που τον βοήθησαν σήμερα, όπως και σε όλα τα παιδιά, που πραγματικά τα έδωσαν όλα. Σε επίπεδο τρεξίματος. Σαν ποιότητα, κανείς προπονητής δεν μπορεί να σε μάθει κάτι παραπάνω. Και σήμερα είδαμε όσα ξέραμε. Όλο τον παλιό κορμό της πρωταθλήτριας να προσπαθεί, καμία καινούργια μεταγραφή που να την ανεβάσει επίπεδο με εξαίρεση βέβαια τον Ολιβέιρα, που έδειξε θαυμαστή μαχητικότητα. Και μάλλον διαφοροποίησε εαυτόν από την κλίκα. Συγχαρητήρια λοιπόν και στον Μελισσανίδη για την οξυδέρκεια του.