…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Δυο ομάδες που προέρχονται από ευρωπαϊκές τριάρες, διαγωνίζονται σή,ερα. Δυό ομάδες που άφησαν άφωνη την Ευρώπη με τις εμφανίσεις τους αλλά η πουτάνα η τύχη δεν τους άφησε να δαγκώσουν το μήλο. Οπότε σήμερα καλούνται να βάλουν την καλή επαρχιακή στολή τους και να αφήσουν τους ιθαγενείς άφωνους. Με την ΑΕΚ νοσοκομείο και τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να βρεί κάποιο πάτημα με τον μουρλό που έχει μπλέξει, που ούτε στο playstation δεν θα έκανε τόσες αλλάγές.

H AEK ξεκίνησε σήμερα, όχι απλά με τα γνωστά μετρημένα κουκιά, αλλά με σύνθεση ανάγκης. Το σύστημα ήταν το 4-4-2 με τον Γκάλο δεξί εξτρέμ και τον Μπακασέτα αριστερά. Και ξεκίνησε καλά, εκμεταλλευόμενη την έδρα, τον κόσμο και το λογικό μούδιασμα του αντιπάλου, που πρόσεξε πιο πολύ την άμυνα του στο πρώτο εικοσάλεπτο του αγώνα.

Κινήθηκε η ομάδα μας ορθολογικά, με το στάνταρ πλάνο του Ουζουνίδη, που έχει αποδεχτεί την έλλειψη κλασσικού φορ. Δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από την αμυντική λειτουργία στο διάστημα αυτό, ούτε κι από τις τελικές προσπάθειες, που φυσικά ήταν τέσσερα μακρινά σουτ, εκ των οποίων το ένα πήγε στο δοκάρι. Μύρισε γκολ θα έλεγα, αλλά δεν κυοφόρησε. Μοιραία μετά ήρθε μια περισυλλογή.

Αυτήν την εκμεταλλεύτηκε ο θεωρητικά πιο φρέσκος Ολυμπιακός, κι άρχισε να ισορροπεί το παιχνίδι, να κερδίζει μέτρα στο κέντρο και να ξεφυσάει η άμυνα του, οπότε η κατοχή άλλαξε πόδια, όπως και η εικόνα του παιχνιδιού. Όχι οτι έγινε κάτι το φοβερό, απλά η ΑΕΚ έσβησε, και παραλίγο να δεχτεί ένα γκολ, όταν ένα τρομερό τετ α τετ κατέληξε στο δοκάρι. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία του πρώτου μέρους, κλασσικότατη, ίσως κόντρα σε όποια κάποια λογική, αλλά σίγουρα μας καρδιοχτύπησε και με αρκετή ανακούφιση πήγαμε στο διάλειμμα. Μετά από ένα παιχνίδι με αργό ρυθμό, με μπλοκαρισμένους τους άξονες και με μια κάποια επίγευση ντέρμπυ.

Το δεύτερο μέρος, ήταν κάτι άλλο. Πάντα ανιαρό σαν παιχνίδι στρατηγικής αλλά αρκετά ενδιαφέρον σαν σούπα ντέρμπυ. Μέτραγα τα λάθη και μέτραγα την ατολμία του Ολυμπιακού από την μία, κι από την άλλη τον συνεχή αποδεκατισμό της ΑΕΚ. Όχι οτι αυτός φταίει για το γκολ το καταπληκτικό του Φορτούνη. Εγώ ξαναρίχνω ευθύνη στον Μπάρκα, αλλά όπως και να το κάνεις, και οι παίκτες καταλαβαίνουν με τι έχουν να κάνουν. Από εκεί που θεωρούν ρόστερ είκοσι μίνιμουμ παικτών, βλέπουν μια παρείτσα, εκ των οποίων οι μισοί προχωράνε με πατερίτσα.

Φυσικά πάλι θα διαβάσουμε για το μέταλλο και την ομάδα που δεν το βάζει κάτω. Μαλακίες σύντροφοι. Πριν φτάσουμε στην σύντηξη μετάλλων, ας δούμε τον αντίπαλο προπονητή που παίζει αντεπιθέσεις και στέλνει στον αγύριστο, το παιχνίδι κατοχής που θα μπορούσε να κάνει. Ειδικά αφού έχει προηγηθεί. Από την άλλη, έχουμε τον Ουζουνίδη που σε λίγο θα ρίξει μέσα και τα σκαμπό από τα αποδυτήρια. Μπογιέ και Μοράν ; Τι να κάνει; δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να υπερασπίσει την προπονητική τιμή του.

Ή μάλλον κάτι υπάρχει. Ή υπήρχε σήμερα. Ένας εκπληκτικός Μπακασέτας, που έκανε ό,τι μπορούσε. Από παντού. Δεκάρι, εξτρέμ, αντιμάνταλος, σέντερ φορ. Τι να πεις για τακτική της ΑΕΚ; Τίποτα. Γιουρούσια, γιόμες, κόντρες στο κέντρο, και άστοχες σέντρες. Αν είσαι προπονητής του αντίπαλου, του βάζεις επάνω του δυό παίκτες και ξεμπερδεύεις. Όμως ας μην μιλάμε για τον γαύρο. Ας δούμε τα δικά μας. Ο αρχηγός έγινε κότα σήμερα, διότι σαν αποτέλεσμα, το ντέρμπυ θα έκαιγε. Όταν λοιπόν κάποιου, δεν του βγαίνει τίποτα, προτιμάει την τηλεόραση. Ευτυχώς Έρχεται Ριζούπολη.

Οπότε μπορούμε άφοβα να πούμε, οτι και οι δυό αντίπαλοι, απέδειξαν οτι έχασαν δίκαια από τον ΠΑΟΚ ( καταλαβαίνω οτι άλλα είδαμε ), και δίκαια τον παρακολουθούν ψιλομακριά. Οι δυό μονομάχοι βράζουν στο ζουμί τους, για άλλους λόγους ο καθένας, αλλά βράζουν. Κι αλληλοεξουδετερώνονται. Ειδικά μάλιστα στην φάση του τελευταίου λεπτού, που ο παίκτης του Ολυμπιακού, χάνει ένα γκολ που ούτε η μακαρίτισσα η γιαγιά, δεν θα το έχανε. Γιατί το έχασε; Διότι έχει λίγους παίκτες. Γιατί η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να επιβληθεί; Διότι έχει λίγους παίκτες. Το λίγο, αφορά στην ποιότητα στον έναν, και στον άλλον στην ποσότητα.

Αλλά μην ξεχνάτε. Ήρθε ο Μπογιέ. Και σε λίγο θα ξαναέρθει ο Πόνσε. Όπως κι οτι τα έργα συνέχισαν και σήμερα, Κυριακάτικο. Δεν το ξέρετε; Όπου νάναι θα βγάλουμε διαρκείας για να βλέπουμε τα έργα κι όχι την ομάδα. Αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο όνειρο του Αεκτζή; Αυτό δεν μας λένε; Σιγά τώρα μην ασχοληθούμε με τα αγωνιστικά. Την ερημιά που παίζεις στην Ευρώπη και την έρημο που παίζεις στην Ελλάδα. Να βλέπει ο κουτσός τον πεθαμένο, και να μην μπορεί να τον νικήσει. Αλλά και ο άλλος. Να μην μπορεί να σε τρομάξει σαν ζόμπυ.

Συγχαρητήρια όμως για το τέλος. Για το μέταλλο, που οφείλεται βέβαια κύρια στην οπισθοχώρηση του αντιπάλου. Και στην ανικανότητα του. Διότι όταν βλέπεις τον Γκάλο να μην μπορεί πλέον να τρέξει, αν γίνει το 1-2 θα μιλήσουνε οι disinformation για κόντρα στην λογικά, ενώ τώρα που δεν έγινε, θα πιάσουν την χημεία των στερεών. Για μια ομάδα, που ήταν μια παρέα στην ουσία, που κοιτάζοντας έναν στόχο, ικανοποιήθηκε με το να μην χάσει. Έχω μάλιστα την πεποίθηση, οτι αν έπαιζε μπακότερμα ο Μπακασέτας, μπορεί και να είχαμε κερδίσει. Πάντως σήμερα, ξεκάθαρα κέρδισε ο ΠΑΟΚ. Ευτυχώς έρχεται διακοπή και θα έχουμε ανακωχή για περισυλλογή νεκρών. Και απονομή πτυχίου χημικού, ειδικευμένου στα μέταλλα. Όποιος θέλει, το παίρνει.

Ελληνικά, sologamy. Αγγλιστί, σολογαμία ή αυτονύμφευση. Είναι το νέο κίνημα, που ξεκίνησε από το Μαϊάμι και τον Καναδά, και οσονούπω θα χτυπήσει και τις πόρτες μας. Και να περάσει μέσα κιόλας, αφού ως πολιτισμένοι αρχαιόθεν, είμαστε και υποχρεωμένοι να σεβόμαστε κάθε διαφορετικότητα και να σπαζόμαστε κάθε παγκόσμια παπαριά.

Όπως αυτήν, που κάποια αποφάσισε να παντρευτεί τον εαυτό της, λίαν προσφάτως στην Σαντορίνη. Ίσως για να μην τον χάσει. Ίσως για να μην της τον πάρει κάποιος άλλος. Δεν μπορώ να ξέρω τους ακριβείς λόγους, κι ίσως και να μην ενδιαφέρουν κιόλας. Σάμπως όταν γίνεται γάμος με δυό πρόσωπα, ψάχνω τον λόγο που έγινε;

Οι γυναίκες λοιπόν αυτές, που ξεκίνησαν την σολογαμία, εκτός από παρατημένες, θέλανε ντε και σου να ζήσουν την χαρά και την εμπειρία της τελετής. Να βάλουν δαχτυλίδι, νυφικό, να καλέσουν κόσμο και να κάνουν δεξίωση. Επίσης να γευτούν και την μαγεία του μυστηρίου, όταν βέβαια διαλέξουν εκκλησία κι όχι δημαρχείο. Ναι, η σολογαμία μπορεί να είναι και πολιτική.

Γιατί να διαφωνήσεις; Γιατί να μιλήσεις για διχασμένες προσωπικότητες; Γιατί να είσαι κόντρα στην εξέλιξη και στα φαινόμενα των καιρών; Εδώ οι ομοφυλόφιλοι υιοθετούν παιδιά, αυτό θα μας πειράξει; Οτι κάποιος θέλει να παντρευτεί τον εαυτό του; Το να μαλακίζεται μόνος του θα μας πειράξει; Εδώ δεν πειράζει τον παπά που τελεί το μυστήριο ή τον δήμαρχο που υπογράφει το σύμφωνο. Εμάς να πειράξει και να θεωρηθούμε τρελοί και αντιδραστικοί;

Όχι. Εμείς δεχόμαστε την απόφαση του κάθε ανθρώπου, αποδεχόμαστε την υποχρεωτική κοινωνική ισότητα, και δεν γογγύζουμε για τίποτα. Κουβεντιάζουμε απλά, κι επισημαίνουμε αυτά που θα λέγαμε και σ’ έναν φίλο μας, που αποφάσισε να παντρευτεί άλλον άνθρωπο.

– Το σκέφτηκες καλά παιδί μου;

– Σου ταιριάζει;

– Μήπως είστε μικροί;

Απλές ερωτήσεις είναι αυτές που πρέπει να γίνονται στην αρχή της επισημοποίησης της σχέσης. Μια σχέση, που μπορεί με την σολογαμία να γίνει φαρμακερή. Διότι μπορεί να σου απαγορεύσει το καμάκι και το φλέρτ, όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο μετά τους γάμους με δυό ανθρώπους. Αν λοιπόν γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα σε έβλεπε ο εαυτός σου αν το έκανες; Θα μπορούσες να του πεις οτι δεν είναι αυτό που νομίζεις; Πόσο μάλλον δη, αν ενέδιδες σεξουαλικά. Θα κινδύνευες να είσαι κοινός μοιχός απέναντι στον εαυτό σου. Πλέον η μοιχεία να μην γίνεται για κάποιους λόγους που τους προκαλεί ο σύντροφος σου, αλλά να γίνεται από σένα για σένα προσωπικά. Άσε δε τα προβλήματα που θα μπορούσες να έχεις με τον εαυτό σου, έτσι κι αποφάσιζες να του ζητήσεις διαζύγιο, επειδή πλέον αποφάσισες να προχωρήσεις σε συμβατική σχέση και σε συμβατικό γάμο.

Κι όλα αυτά, δεν είναι παίξε γέλασε, και δεν πρέπει να τα υποτιμάμε . Είναι μεγάλα προβλήματα για να τα αντιμετωπίσει ένας σολογαμικός. Διότι όταν έκανε την επιλογή του, μας ήταν σχετικά εύκολο να την αποδεχτούμε και να μην τον κλείσουμε σε κάποιο ίδρυμα. Αν όμως διαφωνήσει ο αυτονυμφευθείς αργότερα με την επιλογή του, η κοινωνία μας είναι άπειρη να αντιμετωπίσει κάποιον που δεν γουστάρει πλέον τον εαυτό του, και θέλει και να τον απατήσει κιόλας ή και να τον χωρίσει.

Και δεν θα μπορούμε να βοηθήσουμε, διότι δεν θα ξέρουμε ποιόν εαυτό να θεραπεύσουμε. Αυτόν που έκανε την πρότσαη του γάμου ή τον άλλον που την έκανε αποδεκτή; Διότι όπως και να το κάνουμε, έχουμε και μία κοινή λογική, εμείς οι θεράποντες αφού δεν μας ειδοποίησαν πριν οι παπάδες και οι δήμαρχοι που τέλεσαν την σολογαμία. Εμείς δεν θέλουμε να κινηθούμε σε ρηχά νερά και πεζά να πούμε οτι έχουμε να κάνουμε με τρελό και διχασμένη προσωπικότητα. Αυτές οι ρετσέτες δεν μας ταιριάζουν σήμερα. Είμαστε εσκεπτόμενη κοινωνία πια, εξελιγμένη και σεβόμενη την διαφορετικότητα.  Ή μήπως αυτή είναι η παπαριά μας;

Ωραία ευρωπαϊκή βραδυά για την ανερχόμενη δύναμη της γηραιάς ηπείρου. Με καλό καιρό και με μπαλαδόρικο αντίπαλο, η ΑΕΚ καλείται να εξαντλήσει την όποιαν ελπίδα έχει για κάποια παραπάνω χρήματα για το γήπεδο. Για πρόκριση δεν μιλάω, διότι έχω διαλέξει να πατάω στην γη. Αυτήν την γη που πρέπει σήμερα η ομάδα μας να την τρέξει πολύ και να δείξει οτι δίκαια τουλάχιστον βρίσκεται εδω.

Τα γνωστά είδαν στο ξεκίνημα οι περίπου σαράντα χιλιάδες φίλαθλοι. Η ομάδα μας κατέβηκε με τα μετρημένα κουκιά που αποφάσισαν οι ιθύνοντες. Μετρημένα κουκιά που σίγουρα, ούτε φαντασία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, ούτε και κάποια έκπληξη στον αντίπαλο. Και βέβαια στην Ευρώπη, με το μπούγιο και την έδρα ή τα ελευθερία ή θάνατος, δεν πας πουθενά. Ειδικά όταν σε τέτοια διοργάνωση θες να παριστάνεις το αφεντικό ενώ είσαι γκαρσόν.

Έχοντας επιλέξει δηλαδή να μην παίξεις άμυνα, αλλά να θέλεις να υποστηρίξεις κάποιο επιθετικό πλάνο. Λογικά λοιπόν το καταστροφικό, αμυντικογενές και μπουρλοτιάρικο ελληνικό στυλ πήγε περίπατο. Η Μπενφίκα είναι πολύ καλή ομάδα στο κοντρόλ ποδόσφαιρο, και φυσικά ήρθε εδώ για να κερδίσει. Οπότε παίζοντας απλά, ξεδόντιασε την όποια ελληνική διάθεση, κι έβαλε δυό γκολ σε δέκα λεπτά. Τερματίζοντας στην ουσία τον αγώνα.

Στο υπόλοιπο του πρώτου μέρους, κάποιοι θα δούν την αδάμαστη ελληνική ψυχή κι οτι η ομάδα αυτή δεν τα παρατάει. Επίσης θα δουν και μπόλικα ΑΝ. Αν είχε μπει εκείνο, αν η σέντρα ήταν καλύτερη, αν ο Κλωναρίδης το είχε ζυγίσει καλύτερα κι άλλα πολλά. Αυτός που βλέπει μπάλα, κατανοεί οτι η Μπενφίκα δεν έχει καμία διάθεση να σε διασύρει. Σε πέταξε κάτω, είδε τον αρχηγό και τον πολύ καλό αλλά λίγο για Ευρώπη Μπακασέτα, παρατήρησε και τον Πόνσε, κι είπε άσε τώρα τα παιδιά να κάνουν το εδαφικό παιχνίδι τους, και να δούμε αν μπορούν να νικήσουν τον τερματοφύλακα μας. Κι αυτό το παίξανε τέλεια, υποχωρώντας, ο Βλαχοδήμος απέδειξε γιατί έφυγε από την Ελλάδα, με μόνο ένα λάθος : Οτι μείνανε με παίκτη λιγότερο, κι οπότε ήρθε πάλι η ελπίδα ανέλπιστα αλλά με σοβαρές πλέον προοπτικές.

Αυτή η λέξη που βρήκα κατά λάθος, το ανέλπιστα, στην ουσία περιγράφει όλο το δεύτερο μέρος. Ανέλπιστα μαζεύτηκε πίσω όλη η Μπενφίκα, και η ΑΕΚ βρήκε όλο το γήπεδο άδειο για να παίξει δημιουργικά, επιθετικά,  και να ξεδιπλώσει μια πολύ καλή απόδοση, παίρνοντας την κατοχή της μπάλας, αλλά και τις εντυπώσεις. Με ένα φρενήρη ρυθμό, είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, έπαιξε πολύ δυνατά, μας ενθουσίασε όλους και μας έδωσε ένα ημιχρόνιο που είχαμε χρόνια να δούμε.

Η μία φάση διαδεχόταν την άλλη, η Μπενφίκα είχε κλειστεί στην περιοχή της, και πλέον η γάτα με το ποντίκι είχαν αλλάξει ρόλους. Κάπως έτσι πέτυχε την ισοφάριση ο Κλωναρίδης ( ανέλπιστος σκόρερ ) με δυό κοντινά γκολ, απόρροιες της συνολικής ομαδικής προσπάθειας. Ο αντίπαλος τα είχε χαμένα, και στην κυριολεξία δεν ήξερε πώς να ανακόψει τον ρυθμό. Έναν ρυθμό που έφερνε κι άλλες ευκαιρίες, κι άλλες τελικές, αλλά κι ανέλπιστα γεγονότα. Τρεις αναγκαστικές αλλαγές και με μια εναλλαγή καλών ενργειών παικτών πρωταγωνιστων με καθοριστικά λάθη.

Μόνο αυτό μπορώ να πω για το τεράστιο λάθος του Κλωναρίδη, που δεν έσπασε την μπάλα στον αφύλακτο Γιακουμάκη, την ώρα που η ΑΕΚ θα έπαιρνε πλέον το παιχνίδι. Το ίδιο μπορώ να πω για το φοβερό λάθος του Γαλανόπουλου, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα μακρινό ανέλπιστο σουτ κάποιου έγχρωμου της Μπενφίκα, που κόντρα σε κάθε λογική ποδοσφαιρική, έφερε τον αντίπαλο μπροστά στο σκορ, που στο τέλος έμελλε να είναι και το τελικό. Η ΑΕΚ φάνταζε πλέον κουρασμένη αλλά και απογοητευμένη. Και σίγουρα θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη συγκομιδή χρημάτων με βάση την εικόνα του δεύτερου μέρους.

Αλλά αυτό είναι και ο ηρωισμός. Επειδή μια χώρα έχει πολλούς ήρωες, θεωρεί οτι έχει κάποια ηθική νίκη. Στην ουσία έχει ηττηθεί, κι αυτό θα έπρεπε να το έχει καταλάβει η Ελλάδα και οι ομάδες της, όταν εντελώς κυνικά καταστρέφουν αυτό που παίζουν, και ψάχνουν μια αντεπίθεση. Σήμερα ήταν η σειρά της ΑΕΚ να δει έναν κυνισμό, που συναισθηματικά μας στενοχωρεί, αλλά ποδοσφαιρικά, δεν μπορούμε να μένουμε στις φοβίες κάποιου προπονητή που γύρισε μια ανώτερη ομάδα τόσο πίσω, και περίμενε να κάνει πλακίτσα, όπως το έγραψα κι εγώ.

Διότι η Μπενφίκα, πραγματικά κινδύνεψε αλλά η ΑΕΚ, μετά τα πάμπολλα αμυντικά λάθη του πρώτου μέρους, έκανε πάμπολλα τέτοια επιθετικά όταν η τύχη και το ανέλπιστο της χαμογέλασαν. Όταν δηλαδή το φίδι σπαρταρούσε και δεν μπόρεσε να το τελειώσει. Και μάλιστα πάνω στο μομέντουμ της, σε τετ α τετ κι όχι σε βραχυκύκλωμα  στρατηγικής. Το οποίο δείχνει οτι δεν υπάρχουν ισχυρές προσωπικότητες στην ενδεκάδα – σε επίπεδο Ευρώπης – αλλά δεν υπάρχουν και οι ρολίστες με τις γερές πλάτες. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και μην ακούτε τα θα έπρεπε να έχει πάρει κάτι παραπάνω. Δηλαδή το πρώτο μέρος δεν πιάνεται;

Όμως περάσαμε δυό ώρες πολύ όμορφες. Κι ενώ περιμέναμε συντριβή, κάποια παιδιά ανέβασαν την απόδοση τους και προσέφεραν πολλά.  Για σήμερα τουλάχιστον, ευχόμενος να μην έχουμε κι άλλες απώλειες εν όψει Ολυμπιακού. Οπότε δίνουμε συγχαρητήρια για την προσπάθεια καθώς και για την εκμετάλλευση του ανέλπιστου, που θα μπορούσε να  ξορκιστεί αν είχαν γίνει κάποιες μεταγραφές και κάποια στοιχειώδη ενίσχυση της ομάδας. Και φυσικά αν υπήρχε και μια καλύτερη εκμετάλλευση του Λιβάγια, που έλλειψε τόσο πολύ σήμερα.

Υγ. Κορυφαίος σήμερα ο Χουλτ. Ο Κλωναρίδης αυτοεξουδετερώθηκε.

Ενδιαφέρον παιχνίδι – μονόδρομος για τη νίκη σήμερα, με αναμονή την οργή και το πείσμα που περιμένει ο προπονητής να βγάλει η ομάδα. Μια ομάδα που εχει πείσει τον Ουζουνίδη οτι θα πάρει και φέτος το πρωτάθλημα, οπότε σήμερα πρέπει να πείσει κι εμάς. Με καλή εμφάνιση και τρέξιμο εν μέσω κυκλώνων, που μάλλον τραυμάτισαν τον Λιβάγια και με την ευχή να μην τραυματίσουν κανέναν άλλον. Κύρια κανένα αμέτοχο οπαδό.

Στο Γεντί κουλέ λοιπόν, τι γελοίο όνομα γηπέδου, η ΑΕΚ κατέβηκε με το γνωστό 4-4-2 με ακατανόητη την χρησιμοποίηση του Σιμόες, κι ο ΟΦΗ με το σύστημα πλημμύρα. Πλημμύρα στο κέντρο αφού κι ο πιο αδαής καταλαβαίνει οτι η ομάδα δεν έχει εξτρέμ κι άρα από εκεί θα επιχειρήσει, κύρια με κάποιο μακρινό σουτ. Από τον άξονα, χρήση του σέντερ φορ δεν υπάρχει, παρά μόνο να παίζει πασούλες και να τρώει ξύλο.

Η ομάδα μας πήρε την κατοχή κι ανταπεξήλθε σε μια διάθεση σκληρού παιχνιδιού από τον αντίπαλο, και μια ανοχή από το νούμερο που παριστάνει τον διαιτητή. Κατέβηκε λοιπόν η ΑΕΚ από το κέντρο, και την δεξιά πλευρά της κυρίως, πήρε την κατοχή της μπάλας, κι έφτειαξε μπόλικες φάσεις. Κύρια στημένες, που όμως ήταν απόρροια του υπομονετικού κουβαλήματος της μπάλας και του σχεδιασμού της ανάπτυξης. Οι ευκαιρίες ήταν κλασσικές, που όμως τις έχασε όλες ο Πόνσε, αποδεικνύοντας ξανά, οτι ο άνθρωπος δεν είναι σέντερ φορ. Μιλάμε για τρεις καραμπινάτες.

Πάνω λοιπόν που όλοι άρχισαν να αγχώνονται, ήρθε το λύσιμο του δεσμού που πήγε να δημιουργηθεί. Μακρινό σουτ του Μπακασέτα κι οδηγός η ομάδας μας. Πλέον τα πράματα είχαν γίνει απλά, αφού ο νεοφώτιστος θα άφηνε κάποιους παραπάνω χώρους, σε σχέση με πριν που κυνηγούσε κάποια καλή αντεπίθεση. Οπότε εκμεταλλευόμενοι ένα αμυντικό λάθος, κερδίσαμε ένα φάουλ εκτός περιοχής, και κύρια μια κόκκινη κάρτα. Και είδαμε μια καταπληκτική εκτέλεση από τον Γκάλο, που ανέβασε το σκορ σε 0-2. Και μετά από αυτό, είδαμε την γάτα με το ποντίκι. Διαδικασία το παιχνίδι, με το σκορ να παραμένει στα ίδια επίπεδα, αφού ξανάχασε μια ευκαιρία ο Πόνσε. Λεπτομέρεια όμως αυτό, αφού τη νίκη θέλαμε και στην ουσία την είχαμε εξασφαλίσει με τους δυό δεξιούς σήμερα, που ήταν και οι καλύτεροι του πρώτου μέρους.

Το δεύτερο μέρος, είχαμε μια άλλη εικόνα. Το ρίξιμο του ρυθμού εκ μέρους της ΑΕΚ, και η εγκατάλειψη της πλημμύρας εκ μέρους του ΟΦΗ. Ο Παπαδόπουλος άνοιξε την ομάδα του κι είπε να παίξει μπάλα. Μπορώ να πω οτι τα κατάφερε αφού και η ομάδα μας επέλεξε την χαλαρότητα. Όχι οτι έγινε και κάτι σαν υπερθέαμα, αλλά τέλος πάντων είδαμε την σοβαρότητα του Μπάρκα και του σημερινού κεντρικού δίδυμου μας. Όπως και την αποτελεσμάτικότητα του Γαλανόπουλου, που κράτησε το αποκεντρωμένο γήπεδο.

Φυσικά περιμέναμε την αντικατάσταση του Σιμόες, που όμως δεν έγινε. Όπως εγώ υπέφερα από συνεχείς πτώσεις τάσης, έτσι κι ο προπονητής έλαχε να δει τον χειρότερο μας παίκτη, τον Λόπεζ, να τραυματίζεται. Κι όλα αυτά, ενώ η ΑΕΚ ήταν μπροστά με τρία γκολ, μετά από σβηστές μηχανές κι ένα αυτογκόλ. Είναι η γνωστή μοίρα της αλήθειας. Ξέρετε οτι η μπάλα, είναι και φιλοσοφία πέραν του στυγνού παιχνιδιού. Όταν έχεις σχεδιάσει άμυνα, μοιραία θα γίνεις σάκκος του μποξ όταν βγεις μπροστά.

Ο ρυθμός λοιπόν έπεσε κι εμείς είδαμε – όσο είδαμε – ένα παιχνίδι τακτικής και συντήρησης εν όψει Μπενφίκα, που δεν έπρεπε να την σκεφτόμαστε, όπως και σε εκείνο το παιχνίδι, που δεν θα πρέπει, θα σκεφτόμαστε τον γαύρο. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η αλήθεια, όπως και οτι πήραμε μια σπουδαία νίκη στην Κρήτη, μαζί με την άρνηση του Μάνταλου να πάει στο κέντρο δίπλα στον Γαλανόπουλο, ξεκουράζοντας τον Σιμόες και δοκιμάζοντας κάτι, μπας και προσφέρει. Τι να κάνω τώρα. Μετά τον Λόπεζ, ήταν ο χειρότερος. Αλλά δεν βαριέσαι. Συγχαρητήρια στην ΑΕΚ και καλά κουράγια για τον κυκλώνα. Αέρας και βροχή είναι μεν, αλλά ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει καθόλου υποδομές.

‘Η “Ξεφωνων” κατα καποιους μεταναστες,οπως η οικιακη βοηθος του Δογκανου.

Ετσι λοιπον βαφτησαν τον επερχομενο μεσογειακο κυκλωνα,ο οποιος θα μας επισκεφτει οσονουπω.

Πολυ μου αρεσει η ταση αυτη,για ονοματοδοσια καιρικων φαινομενων. Απο “el nino” “katrina” κλπ εως “Ξενοφων”.  Δυο σταγονες πεφτουν και πριν σκασουν στην ασφαλτο εχουν κι ολας ονοματεπωνυμο. ” μαρικα”, “γιωργιτσα”, η αν ειναι σε ολη την επικρατεια με τα γνωστα αποτελεσματα, το φανομενο ονομαζεται ” Καλεργαινα”  (του γνωστου Οικου).

Ειδικα εδω στην Ελλαδα οπου η ιστοριογραφια βριθει ονοματων. Απο που να αρχισεις και που να τελειωσεις. Για καθε τι υπαρχει ονομα. ” σχεδιο Ξενοκρατης” ” ασκηση Παρμενιων” , “επιχειρηση σκουπα”. (Αυτη η τελευταια μαλιστα ετυχε να μπει στο στοχαστρο της ΑΑΔΕ, λογω ενος λαθους: καποιος δημοσιογραφος που καλυπτει το αστυνομικο ρεπορταζ, εγραψε για την εν λογω επιχειρηση της αστυνομιας χρησιμοποιωντας κεφαλαιο “Σ”. Και απο εκει ξεκινησαν ολα. Καθ’οτι ο Πιτσιλης,ως γατος,σωστα  υποπτευθηκε οτι προκειται για νομικο προσωπο,προφανως διχως βιβλια και ισολογισμους και τελικα ειχε δικιο,αφου προκειται για εταιρεια ” οφ σορ” με εδρα την Καλαβρια της Σικελιας και ιθυνων νους της ενας Ιταλος ονοματι  Salvatore Skopa, μακρυνος συγγενης του  Tsakaloto, ο οποιος σημερα ειναι υπουργος οικομικων της Ελλαδος,δηλαδη υπευθυνος για τον διαμοιρασμο της Αμερικανικης η οποια αλλης βοηθειας στη βαλκανικη αγελη που μονιμως διψα και πεινα,διχως ορια).Τελος παντων,ας μην πλατιαζουμε.

Που λετε,ονομαστηκε “Ξενοφων” το εν λογο καιρικο συστημα,γιατι προφανως κινειται Ανατολικα. Οπως δηλαδη και ο αρχαιος Ξενοφων, ο οποιος δουλευε για τους Περσες στην αυλη του Κυρου και αφου βγηκε το μεροκαματο,πηρε τους “μυριους” δηλαδη τους 10.000 μισθοφορους μεροκαματιαριδες της ασπιδας και κινησαν κατα δω ξανα,για την Ελλαδα,πορεια που κατεγραψε ο ιδιος αργοτερα γνωστη ως “Η καθοδος των μυριων”. (Τιτλος ο οποιος μπερδευει αρκετους αναλυτες κατα καιρους και κυριως οικονομικους πειναλες,νομιζοντας οτι ο Ξενοφων, ως αλλος Παισιος-ντε Λορ προφητευει την εισρροη απο βορα των εκατομμυριων ευρω απο τα ταμεια των κουτοφραγκων. Και ρουφανε την ιστορια του Ξενοφωντα αποζητωντας την πορεια και κυριως την καταληξη των ” μυριων” αυτων. Για αλλη μια φορα δηλαδη, η Ιστορια δημιουργει παρεξηγησεις και δυσερμηνευεται,αν δεν την προσεγγισεις με ανεξαρτητη ματια. Δηλαδη ξυνοντας τα αχαμνα σου. Γι αυτο προσοχη).Τελος παντων,ας μη ξεφευγουμε.

Ο  Ξενοφων λοιπον που μας ερχεται, δεν ειναι τιποτα αλλο απο ενα “στρες τεστ” που λενε,εκ μερους της Αμερικανικης Πρεσβειας και δημιουργημα της CIA. Ειναι γνωστο νομιζω πως η δημιουργια καιρικων φαινομενων ειναι πλεον μια ανθρωπινη δυνατοτητα. Εχουμε πλεον τεχνολογικα αυτην την δυνατοτητα. Ασχετα που δεν μας το λενε. Οταν φερ ειπειν σου λεει ο αλλος “θα σου αλλαξω την Παναγια” εννοει θα κατευθυνθουν με ανθρωπινη παρεμβαση νεφη και ομβροι εις αγονας πεδιαδας προς τερψην αυτων. Τελος παντων.

Ειδαν λοιπον οι Αμερικανοι πως αλλαξε ηγεσια η Γενικη Γραμματεια Πολιτικης Προστασιας,αλλα και δομη και σχεδιασμο. Και ετσι με αυτον τον τεχνητο κυκλωνα θα δοκιμαστουν οι αντοχες και τα ορια της νεας(!) αυτης υπηρεσιας του ελληνικου κρατους. Ελπιζοντας να βγουν χρησιμα συμπερασματα για την αναγκαιοτητα της μη χρησιμοτητας της,οπως τοσων αλλων και φυσικα των αποτελεσματων και των τυχων επιπτωσεων του “Ξενοφωντα” εις την ελληνικη επικρατεια.

Αν κρινουμε απο τον αρχαιο οποιος σιχτηριζε γενικα τον ελλαδικο χωρο ( με εξαιρεση τους Λακωνες,τους οποιους και θαυμαζε), τοτε μαλλον τα πραγματα δεν προοιωνιζονται καλα για την εξελιξη του καιρικου “Ξενοφωντα”. ( εξ ου και το ονομα: ξενο φων. Αυτος που δεν γουσταρει,που ειναι ξενος με τον ” Φωντα”, τον νεοελληνα μαλακα της οκας.Τελος παντων.

Ιδωμεν λοιπον. Και ελπιζουμε  ο νεος αρχηγος της Γ.Γ.Π.Π., με το περας της δοκιμασιας αυτης να αναφωνησει ως αλλος Ξενοφων το “θαλαττα-θαλλατα” και οχι  αλλο ενα “γαματτα-γαματτα” που αναφωνουν σχεδον ολοι οι προκατοχοι του και οχι μονον,απο συστασεως του ελληνικου κρατους.  Αμην.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 4-11-2006. Θεωρήθηκε ιδιαίτερα σκληρό, και οριοθέτησε περίπου το ύφος του νέου κειμενογράφου και της στήλης του.

_____________________________________________________________________________________________________________

                                                    Δεν ήρθε ακόμα ο μεσαίωνας

της Ελλάδος

——————————–

ΘΑ’ΡΘΕΙ ΟΜΩΣ…

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

———————————–

Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμμία ισότητα ποτέ και πουθενά παρά μόνο στα μαθηματικά. Η ζωή δεν είναι μαθηματικά όμως. Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο αλλά απέραντο γκρίζο. Άλλος καπνίζει και δεν παθαίνει τίποτα. Άλλος , όχι μόνο δεν καπνίζει αλλά ούτε κάν συχνάζει σε χώρο καπνιστών για να μη γίνει παθητικός καπνιστής και πεθαίνει από καρκίνο του πνεύμονα.  Το DNA του απόλυτα φυσιολογικό και καμμία σχέση με τις προφυλάξεις.  Χιλιάδες άλλα τέτοια.

Άλλος γεννιέται άσχημος, άλλος όμορφος, άλλος κοντός, άλλος ψηλός, άλλος έξυπνος  κι άλλος κουτός. Υπάρχουν οι  ίδιες ευκαιρείες; Άλλος αμολιέται πλούσιος κι άλλος φτωχός. Μιλάμε για το ίδιο σημείο εκκίνησης του δρόμου της ζωής;

Η μοναδική ισότητα που θα μπορούσε θεωρητικώς να υπάρχει ή και να εφαρμοστεί είναι απέναντι στη δικαιοσύνη, το ανθρώπινο δίκαιο και φυσικά μόνο για μπλεξίματα. Κι αυτό παίζεται βέβαια γιατί απλούστατα οι διαχειριστές της δικαιοσύνης είναι άνθρωποι κι αυτοί με αδυναμίες καθημερινές που εύκολα καθυποτάσσονται στους νόμους του ισχυρού όπως διαμορφώθηκε κοινωνικά ή απλά γεννήθηκε έτσι.

Αυτά είναι τα επίκτητα. Για πάμε στα καθημερινά. Ερωτώ: Είναι δυνατόν να θεωρώ ότι ο εαυτός μου είναι ίσος με κάποιον άλλον όταν δουλεύω παραπάνω ή διαβάζω και βελτιώνομαι κι αυτός ο άλλος  τα πάντα κάνει σε λιγότερο βαθμό; Δεν κουράζεται, δεν ασχολείται τα ξύνει γενικώς κατά την καθομιλουμένη βαριά μάγκικη ελληνική γλώσσα. Βρε όσο δημοκρατικός ή κοινωνικά δίκαιος και να θέλω να αισθανθώ, αυτόματα τάσσομαι υπέρ της ανισότητας για την προστασία του εαυτού μου καταρχάς και κατά δεύτερον της συνθήκης κοινωνικού ανταγωνισμού με τον λεχρίτη ή τον απλό τεμπέλη. Ναι ή όχι;

Πες ότι είμαι γιατρός. Όλη την ημέρα γαμιέμαι και προσφέρω στην ανθρώπινη υγεία και ζωή. Δεν υπάρχει ηρεμία, ησυχία και μερικές φορές ούτε νυχτερινός ύπνος. Εκτός από την αγωνία και το στρες συνέχεια ακούω δυσάρεστα γεγονότα και ζω βάσει στατιστικής στην νούμερο ένα υποψήφια ομάδα πιθανού εμφράγματος. Και θάρθει κάποιο χέρι και θα μ’ εξισώσει με τον ολημερίς πεοκρούστη, διορισμένο με ρουσφέτι τεμπέλη σε κάποια δημόσια  ή ιδιωτική θεσούλα και έχει απαιτήσεις ίσης αμοιβής, ίσων δικαιωμάτων, ίσης κοινωνικής αποδοχής και λοιπών άλλων ίσων κοινωνικών κουρεφεξάλων; Ποτέ και το δηλώνω στα ίσα.

Κι αν θα του σώσω κι αυτουνού  τη ζωή ή του ξαναδώσω την χαμένη ηρεμία και αυτοπεποίθηση του, θάναι μόνο από σεβασμό του όρκου μου προς τον Ιπποκράτη και από προσωπικό αυτοσεβασμό προς  τις γνώσεις μου και την αξιοπρέπεια μου και όχι προς το βιοποριστικό επάγγελμα ή λειτούργημα μου. Καμμία σχέση με οτιδήποτε άλλο.

Κανονικά θάπρεπε να τον κόψω φέτες ή να του κάνω μια ευθανασία μπας και γλυτώσω; Μπα, θα προτιμούσα αυτόν τον τζάμπα μάγκα να τον αφήσω αθεράπευτο να πεθάνει μέσα στην αγωνία, την αμφιβολία και το ανοργάνωτο άγχος, μιλώντας του για το πόσο μαλάκας είμαι που αποδέχομαι με το καλημέρα τον φασισμό των χαμερπών, ανικάνων και λεχριτών που έχει ονομασθεί γενικά κοινωνία και ειδικά ελληνική κοινωνία.

Λόγω τεμπελιάς θα απαγορευθούν τα βιβλία

Μπα, αντί να τον τιμωρήσω έτσι προτιμώ να του επιβάλω τον πνευματικό φασισμό μου και να του αποδείξω ότι είναι χειρότερος. Να τον αφήσω αποχαυνωμένο και νυκτόβιο φυτό εκτός κλίματος μια που θα κυκλοφορεί την ημέρα.

Ευτυχώς υπάρχει ακόμα η διαφοροποιός ιδιότητα των ανθρώπων και των ανθρωποειδών ,  των χρήσιμων και των λεχριτών πού είμεθα  δήθεν ίσοι και ισοδύναμοι βάσει δύναμης ψήφου και λοιπών δημοκρατικών παπαριών.  Αυτήν την ιδιότητα -την γνώση  δηλαδή-ακόμα ο λεχρίτης δεν την έχει κάνει  όπως την ελληνική κοινωνία. Δεν τόχει φτάσει ακόμα. Βέβαια καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες  όπως την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, της αρχαίας γλώσσας , της ιστορίας και χιλιάδες άλλα που τα βαφτίζει παιδαγωγικό σύστημα.

Σιγά- σιγά βέβαια ο λεχρίτης θα το κατορθώσει κι αυτό. Θα κάνει και τις ανώτατες σχολές προσαρμοσμένες στην τεμπελιά του και τα βιβλία  απαγορευμένα. Ναι , ο ελληνικός μεσαίωνας δεν έχει έρθει ακόμα. Θάρθει που θα πάει και μετά πιστεύω θ’ αρχίσει η αναγέννηση και η αριστοκρατία.

Μεγάλο παιχνίδι σήμερα, όπως ήταν πάντα. Στην σκιά των περσινών περιστατικών και την ώρα που μαίνεται ο παρασκηνιακός πόλεμος. Από την μια ο ΠΑΟΚ που υποτίθεται οτι έχει πληρέστατο ρόστερ  για την Ελλάδα – στην Ευρώπη τον είδαμε, έχει κάποιες ελλείψεις -, και από την άλλη, η ανερχόμενη δύναμη στην Ευρώπη, κατά τον Ουζουνίδη. Που εφόσον ισχύει ακόμα η δήλωση του, καλείται να σταθεί ευρωπαϊκά σε μια κλασσική ελληνική έδρα και με διατησία φιλανδική.

Η Τούμπα σήμερα ήταν καταπληκτική. Γεμάτη, με παλμό και μπόλικη φωνή. Σε αυτό λοιπόν το ωραίο γήπεδο, η ΑΕΚ μπήκε με 4-4-2 κατά τα γνωστά, αλλά με εντολή τα πλάγια της μπακ να μην περνάνε τόσο πολύ την γραμμή της σέντρας. Δεν πήγαινε να χτυπήσει σε κάποια αντεπίθεση, αλλά δεν πήγαινε και να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής. Ο ΠΑΟΚ μπήκε αναγνωριστικά και σιγά σιγά πήρε την εδαφική υπεροπλία. Κλασσικό δηλαδή ντέρμπυ.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, δεν μας έκανε πιο σοφούς αλλά ούτε και μας θάμπωσε με τον ρυθμό του. Η ΑΕΚ με λιγότερη μπάλα στα πόδια της, έβγαλε αρκετές ευκαιρίες – κορυφαία ήταν το δοκάρι του Λιβάγια – αλλά δεν έμελλε να γελάει στο τέλος. Μάλλον πλήρωσε μια υπεροψία, που φάνηκε με κάμποσες φάσεις ανεμελιάς και απροσεξίας. Το έβλεπα στον Σιμόες, το έβλεπα στον Μπακάκη και φυσικά το είδαν όλοι στο τρομερό λάθος του Λαμπρόπουλου, που έφερε την γκολάρα του Πρίγιοβιτς, και τον αντίπαλο μπροστά στο σκορ.

Ο ΠΑΟΚ δεν μπορούμε να πούμε οτι ήταν τρομερός. Ήταν όμως πιο σοβαρός. Και μάλλον ήξερε πιο καλά τι περίμενε, έχοντας μακιγιάρει καλά τις αδυναμίες του. Η ΑΕΚ νοιώθει οτι αδικείται από το σκορ, αλλά καλύτερα είναι να κατηγορήσει τον εαυτό της, παρά την πουτάνα την μοίρα. Διότι το ποδόσφαιρο, είναι και εκμετάλλευση λαθών πέραν του οτι χρειάζεται και να σκοράρεις. Επίσης είναι παιχνίδι που καλείσαι να δείξεις κι ένα πλάνο. Που φάνηκε δήθεν, όταν ο αντίπαλος υποχώρησε για να τραβήξει έξω από το καβούκι τους, τους επιθετικογενείς μας παίκτες. Το κακό είναι οτι αν η ΑΕΚ πήρε ένα μέτριο βαθμό στην ανάπτυξη, πήρε πολύ κακό βαθμό στην αμυντική λειτουργία, που υποτίθεται οτι ήταν το όπλο της.

Ίδια ήταν η εικόνα στο δεύτερο μέρος. Δεν άλλαξε κάτι. Η αφέλεια της ΑΕΚ στην αμυντική της συνοχή στο κέντρο συνεχίστηκε, ο ΠΑΟΚ είχε τον παίκτη που μπορούσε να κάνει γκολ, και η ΑΕΚ ήταν αδύνατον να σκοράρει, παρά τις κάποιες σημαντικές ευκαιρίες που είχε, που ήρθαν πιο πολύ από τον φόβο του αντιπάλου, παρά από την επιθετική της δεινότητα. Οπότε φυσιολογικά κύλησε το παιχνίδι, αν και είμαι σίγουρος οτι κάποιοι θα μπερδευτούν, ενώ τα παπαγαλάκια θα μεγαλοποιήσουν τις δηλώσεις του Ουζουνίδη, που τα έκανε μπάχαλο.

Εξηγούμαι. Ο χειρότερος όλων ήταν ο Σιμόες, αλλά βγήκε ο Γαλανόπουλος. Πραγματικά μέτραγα στα πόσα λάθη βγαίνει ο Μάνταλος ή έστω πότε αλλάζει θέση. Τίποτα. Ο Μπακασέτας που έχει σουτ εκτός περιοχής – εξ ου και το δεύτερο δοκάρι – ξεδοντιάστηκε όταν γύρισε στο κέντρο, ενώ ο Μάνταλος παρέμεινε να παριστάνει τον κάποιον. Ο Κλωναρίδης μπήκε την ώρα που ο ΠΑΟΚ έκλεινε την άμυνα του. Και τέλος εξ αρχής, είχε πηδήξει τον Μπακάκη αφήνοντας έξω τον Γκάλο και τρώγοντας όλη την λέζα από την αριστερή πτέρυγα του ΠΑΟΚ.

Ένας ΠΑΟΚ που δεν ήταν κάτι το τρομερό. Μιλάω για τον δικέφαλο του βορρά διότι είναι και η δεύτερη ομάδα μου. Τον περίμενα πιο αποφασιστικό και με σοβαρότερο πλάνο επίθεσης και κατοχής μπάλας. Αυτός απλά περίμενε την εκμετάλλευση των λαθών, που βέβαια τον δικαιώνει στο σημερινό πεντακάθαρο και δίκαιο αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να λύσει τα θέματα του. Διότι κάποια στιγμή, τα δοκάρια θα γίνουν γκολ.

Όμως το παιχνίδι τελείωσε και δεν μας αφήνει καμία πικρία. Μια στενοχώρια ναι, αλλά όταν τα έχουμε πει από εδώ, όταν τα λένε δημοσιογράφοι ανεξάρτητοι, κι όταν μιλάνε και μπαλαδόροι άλλης εποχής για την ομάδα, δεν θα πικραθούμε που μπροστά δεν υπάρχει killer αλλά και στο κέντρο, δεν υπάρχει παίκτης για να κάνει παιχνίδι. Είναι αστείο τα δεκάρια μας, να παίζουν εξτρέμ και η δημιουργία του παιχνιδιού να αναμένεται από δυό κόφτες ή από μακρινές μπαλιές του κεντρικού μας δίδυμου. Αυτό για την ανάπτυξη, διότι αν μιλήσω για αμυντική συνοχή, ειλικρινά πιστεύω οτι το αεροδρόμιο έχει πιο στενούς διαδρόμους. Διάδρομοι που υπήρχαν διότι η επίθεση απλά έπρεπε να είναι δέκα μέτρα πιο πίσω, μπας και βγει πιο ορθολογικό πρεσάρισμα. Ενώ σήμερα φαινόταν αποκομμένη και οι δύο μέσοι σαν να παίζουν εναντίον τεσσάρων.

Δεν χάθηκε όμως τίποτα. Μια ήττα στην Τούμπα είναι μέσα στο πρόγραμμα και είναι φυσιολογική. Αυτό που χάθηκε είναι η ανερχόμενη δύναμη της Ευρώπης, που αν ήταν τέτοια θα πήγαινε καλύτερα στην Σαλονίκη. Όπως θα πήγαινε καλύτερα κι ο οποισδήποτε καταλάβαινε οτι η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα πέρσι, διότι απλά δεν έπαιζε ο Μάνταλος. Οπότε όπως έγραψα προχθές οτι με Μάνταλο δεν πας στην Ευρώπη, λέω και σήμερα οτι ούτε στην Τούμπα πας. Άρα συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ – το πανό ήταν γελοίο – και καλή αυτοκριτική στην ομάδα μας. Το μέταλλο πρέπει να το δείχνεις στα ντέρμπυ. Οπότε το πρώτο πείραμα του Ουζουνίδη ήταν αποτυχήμένο εκτός αν κι αυτός περιμένει τον Μπογιέ για να έχει κατοχή στο κέντρο. Τι, δεν παίζει εκεί; Έλα βρε. Τόση μπάλα παραδέχομαι δεν ξέρω.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 21-10-2006. Φυσικά δεν είναι επίκαιρο σήμερα με τα ονόματα που ασχολείται, αλλά έχει την ίδια βαρύτητα με την σημερινή κατάσταση.

_____________________________________________________________________________________________________________

                                               ΕΝΑ ΚΑΝΑΛΙ ΜΕ ΤΣΟΥΚΑΛΑ

για την INTRACOM

____________________________

KAI ENAN ΠΡΑΣΙΝΟ

ΠΟΔΗΓΕΤΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ MOTOR OIL

_________________________________

Ασφαλώς και σοκάρει δύο τόσο επιτυχημένοι επιχειρηματίες σαν τους κύριους Κόκαλη και Βαρδινογιάννη, να προσπαθούν να φτειάξουν ποδοσφαιρικές εταιρείες. Σοκάρει το που βρίσκουν τον χρόνο κατ’ αρχάς όχι μόνο να παρακολουθούν ένα θέαμα τσίρκου αλλά και να συναλλάσσονται με ποδοσφαιριστές, προπονητές , δημοσιογράφους και φιλάθλους και να ξοδεύουν  το χρόνο-χρήμα τους γιά τις διαθέσεις όλων αυτών. Σοκάρει επίσης αν δεν πάει καλά η ομαδάρα τους το πόσο αντέχουν τις βρισιές για την μάνα τους , τον πατέρα τους, τον εαυτό τους ή την ικανότητα τους. Τόσο μεγάλη αντοχή και ανοχή μόνο και μόνο επειδή κι οι ίδιοι είναι οπαδοί;

Εμένα μου φαίνεται παράξενο. Μπορώ να το καταλάβω για κάποιον διαιτητή που τρώει ξύλο  και εξαθλιώνεται από τα ερασιτεχνικά γήπεδα μέχρι να φτάσει στα ανώτατα κλιμάκια της διαιτησίας  προκειμένου να λαδωθεί ή να διοικήσει σαν τσιράκι του συστήματος. Το ίδιο είναι και ο πρόεδρος ή ο ιδιοκτήτης  μιάς ομάδας; Σοκάρομαι μ’ αυτούς τους επιχειρηματίες.

Κάτι άλλο που επίσης με σοκάρει είναι το πόσα χρήματα χάνουν μόνο και μόνο για έναν οπαδισμό. Η ελληνική αγορά δεν δικαιολογεί τέτοιες επενδύσεις, είναι γνωστό. Για μιά κάβλα λοιπόν; Ένα τερτύπι;  Μέχρι και κανάλι υποστήριξης  έχουν για την ομάδα τους, δηλαδή για την κατά τεκμήριο μικρότερη εταιρεία τους και δεν έχουν κανάλι προβολής για την κύρια δραστηριότητα τους. Πολύ θα γούσταρα κανάλι με Τσουκαλά για την ΙΝTRACOM . Ή  κανάλι με τον αντίστοιχο πράσινο ποδηγέτη των μαζών για την MOTOR OIL. Δηλαδή οι επιχειρηματίες αυτοί είναι πιο πολύ ταγμένοι και αφοσιωμένοι στις ζημιογόνες μικροεταιριούλες τους  παρά στις κερδοφόρες εταιρειάρες  τους;  Ξέρετε κανέναν επιχειρηματία που γουστάρει να χάνει χρήματα; Κάποιον που επενδύει χωρίς να περιμένει κάτι; Εγώ δεν ξέρω.

Δύο λοιπόν πράγματα συμβαίνουν. Ή  οι  άνθρωποι αυτοί είναι αχυράνθρωποι κάποιου πισινού έστω και συστήματος ή κερδίζουν χρήματα από αλλού, από πίσω χάνοντας μπροστά δηλαδή στην  μπροστινή ποδοσφαιρική φούσκα επένδυση τους. Δηλαδή είναι μετρημένα τα πάντα αν είναι επιχειρηματίες. Τόσα θα χάσω εδώ αλλά τόσα θα κερδίσω από κει και ζεύοντας τους Λυκουρέζους ή τους Χαριτόπουλους για να χρησιμοποιήσω και την ελίτ των ταγμένων και ορκισμένων οπαδών.

Παιδιά πέφτει χοντρό δούλεμα. Εδώ ξεκινάει από το κεφάλι. Σούπερ λίγκα χωρίς διαδικασίες, χωρίς δικαιοσύνη χωρίς ξεκάθαρα και τοποθετημένα συμφέροντα. Ξέφραγο αμπέλι. Καμμία προοπτική ανάπτυξης  του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου και καμμία διάθεση διαμόρφωσης  ποιότητας σε κατεύθυνση πελατοκεντρική, δηλαδή προσέλκυσης παλαιών και νέων καταναλωτών  παρά μόνο εξυπηρέτηση χρόνιων ιδιοτελών τσεποκρατικών αποτελεσμάτων από άλλες δουλειές. Αυτά κάνουν οι συνασπισμένοι πλέον επιχειρηματίες της Ελλάδας και μάλιστα υπο την αιγίδα της ΕΠΟ. Οι super επιχειρηματίες εντάξανε τις ομάδες τους στον ερασιτεχνισμό.

Σαν να υπάρχει ένα ερασιτεχνικό σωματείο ραδιοσυχνοτήτων και επικοινωνίας και εκεί να δίνει τα διαπιστευτήρια της η INTRACOM. Ή η MOTOR OIL να δίνει τα αντίστοιχα στον σύνδεσμο βενζινοπωλών ή ιδιοκτητών βυτιοφόρων. Μη νομίζετε δε ότι και το μπασκετάκι  του ΠΑΟ που ανθεί θεωρητικά πάει καλύτερα. Τα ίδια γίνονται και απλά δεν φαίνονται ή κανείς δεν ασχολείται. Λέτε πιά μόνο για την τρέλα τους οι αδερφοί  Γιαννακόπουλοι να κρατάνε το μπάσκετ; Λέτε  επειδή δεν πάνε στα μπουζούκια γιατί μεγέλωσαν να δίνουν τόσα χρήματα σε μια προβληματική εταιρεία μέσα σε μια προβληματική αγορά μόνο και μόνο επειδή κι αυτοί είναι οπαδοί; Η κάθε φορά στον δήμο Αθηναίων η στο υπουργείο εμπορίου πιθανώς να υπονοούν ότι με τόσα χρήματα που ρίχνουμε για καθείστε καλά μη ζέψουμε τον λαό μας και σας ρίξουμε από κυβέρνηση ή σας εξαφανίσουμε από την πολιτική.

…Χρειάζεται οπαδούς για δεκανίκι

Πιστεύω ότι για να αντέχεις τόσα πολλά εν χορώ και να χάνεις και τόσα λεφτά όπως ισχυρίζονται δεν είσαι επιχειρηματίας του χώρου αλλά ούτε και επιχειρηματίας γενικότερα. Διαπλεκόμενος δεν σημαίνει ποιότητα και οντότητα. Σημαίνει προσωρινότητα και αποδοχή της αξίας σου από συστήματα σαθρά. Σημαίνει επίσης και σίγουρη καταστροφή του παράπλευρου και μπροστινού χώρου που χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης για να σωθεί η κύρια δραστηριότητα του επιχειρηματία. Η οποία και βέβαια είναι σαθρή αφού χρειάζεται οπαδούς για δεκανίκι. Όμως ταυτόχρονα και ο επιχειρηματίας γίνεται δεκανίκι και σ’ αυτούς που το παίζουν ομαδάρα και ψυχάρα και συναίσθημα. Μαζί λοιπόν κουτσοί στραβοί πορεύονται.

Εγώ όμως τι χρωστάω να σας δέχομαι και να σας αντιμετωπίζω σαν ίσους; Και να θέλετε και με το ζόρι να με πείσετε ότι κάποτε θα δω και καθαρό ποδόσφαιρο.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο.
Στο πρώτο ημιχρόνιο αναθαρρήσαμε κάπως, γιατί μας θύμισε τα παιχνίδια που κουτσά-στραβά η ομάδα έπαιρνε αποτέλεσμα.
Όμως δε μπορείς να πηγαίνεις πάντα κόντρα στη λογική και να σου βγαίνει.
Αυτό κάνουμε εδω και 2 χρόνια. Τώρα θα σκάσει η ομάδα.. μετά θα σκάσει.. τον Ιανουάριο θα σκάσει.. το Μάρτιο θα σκάσει κλπ.
Όλοι γνωρίζουμε πως αυτό το ρόστερ δε φτιάχτηκε ούτε για πρωτάθλημα ούτε για Europa, πόσο μάλλον για Champion’s League.
Ακόμα και αν ερχόταν την τελευταία στιγμή οι δυο παίκτες που ζητούσε ο προπονητής, στο Champion’s League δεν θα έκαναν τόσο μεγάλη διαφορά διότι σ’αυτό το επίπεδο δεν αρκούν μόνο 2 παίκτες και ο Λιβάια.
Στο πρωτάθλημα σίγουρα θα έκαναν τη διαφορά, όμως η ΠΑΕ προφανώς πιστεύει πως ήταν “περιττή πολυτέλεια” αφού κουτσά-στραβά τη βγάζει και με τους υπάρχοντες.
Τώρα αμα φάμε και καμιά 3άρα παραπάνω στο CL δεν πειράζει βρε αδερφέ.. Έτσι κι αλλιώς τα λεφτά τους θέλαμε μόνο.
Περαστικοί είμαστε, έχουμε και έξοδα.
Φτιάχνουμε και ενα γήπεδο που λέει ο λόγος.
Αμα δεν ήταν υποχρεωτικό να παίξουμε τα 6 παιχνίδια των ομίλων παίζει να μην κατεβαίναμε κιόλας, αφού γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως δε μπορούμε να σταθούμε απέναντι σ’αυτές τις ομάδες ειδικά εκτός έδρας.
Άντε να κοιμηθεί ο θεός μπας και πάρουμε κανα Χ μέσα στο ΟΑΚΑ για να’χουμε να λέμε. Μην τελειώσουμε τον όμιλο χωρίς γκολ.
* Όταν είδα στις συνθέσεις το όνομα του Τσόσιτς νόμιζα πως θα παίξει κάτι σαν λίμπερο πίσω απο τους χαφ για να σκουπίζει οτι ξεφεύγει και να δίνει καμιά πάσα στην επίθεση. Όταν είδα το σχεδιάγραμμα πως προοριζόταν για δεξί μπακ και ο Μπακάκης για εξτρέμ(!) κατάλαβα πως πάμε για πολλά με λίγα. Ένας παίκτης υπέρβαρος χωρίς φυσική κατάσταση αργός χωρίς τρεξίματα που δεν πηδά ούτε εφημερίδα κλήθηκε να παίξει σε μια θέση που δεν την έχει δοκιμάσει ούτε σε φιλικό. Τον δε Μπακάκη έναν αμυντικό με συγκεκριμένες αδυναμίες τον έβαλε εξτρέμ αχρηστεύοντάς τον αμυντικά και επιθετικά. Κολλητική είναι η Μανολίτιδα τελικά. Μα σε τέτοια παιχνίδια βρίσκουν και τα κάνουν?
Το μεγάλο στοίχημα τώρα είναι η διαχείριση της ψυχολογίας μέχρι την Κυριακή. Σ’αυτό ο Μανώλης πέρυσι τα πήγε καλά και κράτησε την ομάδα όρθια ως το τέλος.
* Μ’άρεσε η παρατήρηση του Σωτηρακόπουλου για την απουσία του Μπακασέτα. Του Μπακασέτα, ξαναγράφω.. του μοναδικού παίκτη στην Ευρώπη που παίζει μπάλα με τον κώλο.
* Ο Γαλανόπουλος τελικά πόσα εκατομμύρια πιάνει, μάθαμε?10/14 πάσες απο το βασικό σου χαφ..
* Σε μια φάση πήρε τη μπάλα ο Γιαννιώτας και πήγε να χωθεί απο δεξιά τρακάροντας στους κοιλιακούς του αντιπάλου. Έμοιαζε σαν παιδάκι του νηπιαγωγείου μπροστά του.
* Ο δε Γιακουμάκης για καναν αγώνα ελληνορωμαϊκής πάλης. Απορώ για ποιό λόγο τον έριξε στο παιχνίδι.
* Διάβασα κάπου ενα πετυχημένο σχόλιο πως ο τερματοφύλακας του Άγιαξ ξέρει πιο πολύ μπάλα απο το Μάνταλο. πλάκα-πλάκα..
**Απο αυτούς τους παίκτες δεν εχω παράπονο. Για τα λεφτά που κοστίζουν έχουν πετύχει απίθανα πράγματα. Όμως η πραγματικότητα όπως και αν το δείς δε φτιασιδώνεται με “ζήτω”.
** Μετά το τέλος του αγώνα σκεφτόμουν μελαγχολικά το παιχνίδι με τη Μπάγερν..

Έφτασε η στιγμή που περίμενε ο Ευρωπαίος Αεκτζής. Να περάσουν τα δώδεκα χρόνια και να ξαναπαίξει η ομάδα στο champions league. Με αντιπάλους ασύγκριτα ανώτερους, τόσο σε χρήμα όσο και σε ποδοσφαιρική οργάνωση. Την οποίαν και πρέπει να μιμηθεί ο οργανισμός ΑΕΚ για να ξεφύγει από την ελληνική μιζέρια. Την οποίαν μιζέρια πρέπει και να ξεχάσει σήμερα, να τρέξει πολύ, να αμυνθεί σωστά και να αντεπιτεθεί ακόμα σωστότερα. Να χαρεί την συμμετοχή της και να αποδείξει οτι καλώς βρίσκεται σήμερα εδώ.

Με βάση τις απουσίες της ομάδας και τον κεντρικό σχεδιασμό του αγώνα, η ΑΕΚ μπήκε με 4-4-2 και με την έκπληξη συμμετοχή του Τσόσιτς σε ρόλο δεξιού μπακ. Φυσικά μπήκε με ιδιαίτερη προσοχή στην αμυντική της λειτουργία, πολύ σφιχτό κέντρο, και κάποια διάθεση για οργανωμένη αντεπίθεση. Και αφού ξεπέρασε το αρχικό εδαφικό μούδιασμα, μπορώ να πω οτι ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του παιχνιδιού.

Κράτησε τον Άγιαξ μακριά από την περιοχή της, υποχρεώνοντας τον σε σέντρες ή σε κάποια μακρινά σουτ. Στην ουσία τον αποσυντόνισε και δεν τον άφησε να κάνει το γρήγορο παιχνίδι του, με πολύ σωστό μαρκάρισμα από το κέντρο και πίσω, όπου σε κάποιες στιγμές συνωστίζονταν καμιά εικοσαριά παίκτες, που δεν ήξεραν πού να δώσουν την μπάλα. Το αποτέλεσμα ήταν η ΑΕΚ να μην κινδυνέψει πουθενά, παρά την διαφορά κατοχής μπάλας υπέρ του αντιπάλου, που ήταν απλά ανούσια.

Η μικρότερη όμως κατοχή που είχαμε, παρέα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά κάποιων δικών μας παικτών, έβγαλε ίσως την πιο επικίνδυνη φάση του πρώτου μέρους – η κεφαλιά του Σιμόες -, αλλά και δυό τρομερές αντεπιθέσεις, που αν υπήρχε μεγαλύτερη ταχύτητα από τον Πόνσε, ίσως και να είχαμε και κάποια πρωτοπορία στο σκορ ή κάποια καλή απόκρουση του αντίπαλου τερματοφύλακα. Αλλά να μην έχουμε παράπονο. Η ομάδα έπαιξε πολύ σοβαρά, με πλάνο και σχέδιο, και πρόσφερε σκοπό και στρατηγική σε μας. Που είδαμε και τον Τσόσιτς να πηγαίνει καλά, τον Πόνσε να παλεύει σαν σκυλί, και το κεντρικό μας δίδυμο, να μην αφήνει περιθώρεια αμφισβήτησης.

Στο δεύτερο μέρος όμως, είχαμε ένα ανέλπιστο γεγονός. Το πολύ γρήγορο γκολ του Άγιαξ, που στην ουσία αποδιοργάνωσε όλα όσα είχαμε δει και πει, και φυσικά όλα όσα είπαν οι υπεύθυνοι στα αποδυτήρια. Ο κοντρόλ ρυθμός πήγε στα σκουπίδια, και η ομάδα μας βγήκε έξω από τον σχεδιασμό της εντελώς. Αυτά που είχαν πει επί χάρτου, ήταν η αμυντική λειτουργία και η αντεπίθεση. Πουθενά δεν είχαν μιλήσει για κατοχή κι οργανωμένη επίθεση. Επομένως το καράβι, βρέθηκε με πανιά σε πέλαγος.

Το κέντρο χάθηκε τελείως – είχαμε και σε πολύ κακή μέρα τον Σιμόες – κι ο προπονητής προσπαθούσε να προσθέσει επιθετικά στποιχεία, αφαιρώντας φυσικά τα αμυντικά. Πλέον τα κενά ήταν ορατότατα παντού, και η ήττα σιγουρευόταν, με μόνο το ζητούμενο κάποιο τυχαίο πια γκολ της τιμής, ή η αποφυγή της συντριβής. Τίποτα από τα δύο δεν ήρθε. Και μπορεί να μιλάμε για τυχαίο τρίτο γκολ, αλλά η ουσία είναι οτι παίζεις σε πολύ ψηλή διοργάνωση, που πρέπει να έχεις την ομάδα να παίξεις, κι όχι να κλέψεις. Κι αυτήν δεν την είχε η ΑΕΚ σήμερα – δεν νομίζω οτι την έχει γενικώς – κι οπότε φτάσαμε σε φυσιολογική ήττα, δικαιότατη, παρά την σούπερ φιλοεεληνική διαιτησία για την οποίαν ευχαριστούμε κάποια γκόμενα δική μας σε κάποιο θέρετρο.

Και οι λόγοι, πέραν των τυχαίων γεγονότων, υπάρχουν. Μεταλλάκι εμφανίστηκε, αλλά δείξε μου τα χαφ σου, να σου πω τι είσαι. Με Μάνταλο στην Ευρώπη δεν πας πουθενά. Επίσης κι ο Μπακασέτας να έπαιζε – που τον ζήταγε ο Σωτηρακόπουλος – δεν καταλαβαίνω την ποιοτική διαφορά. Ο Άγιαξ ήταν πιο γυμνασμένος, πιο γρήγορος και υπερτερούσε σε σωματοδομή. Εμείς σε επίπεδο παγώματος ρυθμού όταν ήμασταν πίσω στο σκορ, ήμασταν απλοί Κολοκοτρώνηδες.

Όμως δεν έχουμε παράπονο χοντρικά. Είδαμε την ομάδα στην κορυφή της διοργάνωσης, είδαμε ένα καλό ημιχρόνιο, κι είδαμε ένα πολύ καλό παιχνίδι στο οποίο συμβάλαμε κι εμείς με την συμμετοχή μας χωρίς αντιποδοσφαιρικές σκοπιμότητες. Οπότε οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά συγχαρητήρια για όσα μπόρεσαν και καλό κουράγιο για όσα θα αντιμετωπίσουν αργότερα με ακόμα καλύτερους αντιπάλους. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ που αγωνίζονται με σπαθάκια κόντρα σε τεθωρακισμένα.