ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΤΡΕΛΑΔΙΚΑ

Καιρός δεν ήταν ; Όχι για τα τρελάδικα, αλλά για να ησυχάσουμε από την δήθεν συμμαχία. Που θα έφερνε την εξυγίανση ( sic ). Ελπίζω να μην έχουν ξεχαστεί τα όσα έγιναν σε κάποιες ομοσπονδίες το καλοκαίρι. Τότε που ο ένας έβαζε λεφτά, ο άλλος αποβίβαζε οργανωμένους και ο τρίτος κόμιζε δώρα. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να ησυχάσουμε απ’ όλες τις μπούρδες, και να απολαύσουμε έναν πόλεμο κανονικό.

Όλοι εναντίον όλων, όπως είναι και το σωστό. Άσχετα αν μας τέλειωσε η αλογοτροφή ( το πώς κρατιέται είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ποδοσφαίρου, αλλά ας μην ξεφεύγουμε ). Όλοι εναντίον όλων, με απαρχή το τέλος της κεντρικής διαχείρισης των χρημάτων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, το ουσιαστικό τέλος επομένως της σούπερ λίγδας, το τέλος των ομάδων δορυφόρων, το τέλος του αυτοδιοίκητου αφού πλέον περνάμε στην εποχή του διαιτητικού μνημονίου με δυό ξένους αρχιδιαιτητές, και το τέλος στις καθυστερήσεις των αποφάσεων της δικαιοσύνης.

Μέσα σε ένα περιβάλλον θολό, όπως πάντα ήταν από καταβολής ελληνικού κράτους. Από καταβολής ενός μπουρδέλου, τίγκα σε νόμους, που εφαρμόζονταν ανάλογα με την διάθεση του κάθε νταβατζή που έκανε κουμάντο στα πολιτικά υποανθρωπίδια, που δήθεν κόπτονταν για το καλό του τόπου και του λαού που κατοικούσε στον τόπο. Κοιτάχτε τι γίνεται στα επιδόματα των ενοικίθων σήμερα. Τρίζει μια κυβέρνηση με δήθεν ηθικό πλεονέκτημα, την ώρα που διώκει δέκα πολιτικούς της αντιπάλους, ενώ μεγαλοστελέχη της, κάνουν προσωπικό πάρτυ.

Ο γαύρος ήταν σίγουρος για τις ενέργειες του. Δυναμίτιζε το κλίμα, ακόμα και στις συσκέψεις ασφαλείας για τον αγώνα. Είναι τρομερές οι ατάκες του Σάββα, που μονολογούσε οτι ο ΠΑΟΚ δεν θα γίνει ποτέ Άρης στον αριθμό των τίτλων. Ένας γαύρος που σαφέστατα και δεν ήθελε να γίνει ο αγώνας λόγω ομάδας αλλά και διαιτητού, και που κόπτεται, όχι να μην εξαφανιστεί από τον χάρτη για κάποια διετία, αλλά για μια ολόκληρη πενταετία. Κι ένας γαύρος που έχει τιμωρηθεί κανονικά και με τον νόμο, αλλά αφού έγινε το παιχνίδι του.

Τώρα βέβαια παίζεται το παιχνιδάκι με τους γενναίους του βορρά. Προσέξτε εδώ : Μείον τρεις επειδή δεν έγινε το παιχνίδι λόγω τραυματισμού του Γκαρσία ( σαφέστατα μούσι αλλά δεν αφορά τον κανονισμό αυτό ). Μείον τρεις για τις φασαρίες μετά το παιχνίδι με την αστυνομία ( ακριβώς η τιμωρία του γαύρου ), και μείον  τρεις για τον γιατρό του αγώνα που ήταν δικός του υπάλληλος. Κι όλα αυτά αυτοτελή. Χωρίς δηλαδή να θεωρηθεί υπότροπος από τις μαλακίες στους Ζωσιμάδες, και χωρίς να εγκληθεί για την βουλγαρική σημαία ή την εμφάνιση κάποιας μοτοσυκλέτας κρεμασμένης σε κάποια κερκίδα της Τούμπας. Θέματα δηλαδή που συνιστούν από διακωμώδηση αθλήματος, μέχρι και διακωμώδηση εθνικών θεμάτων.

Ξέρω τι λέει ο καθένας. Οτι στην Ελλάδα υπάρχει ανομία, αδιαφάνεια και σιγά να μην τιμωρηθεί ο ΠΑΟΚ, αφού ο Σαββίδης παίζει την κυβέρνηση με το ηθικό πλεονέκτημα. Κι εγώ σας λέω οτι παίζει το πουλί του. Έμπλεξε ο τυπάκος, όπως έχουν μπλέξει και κάμποσοι άλλοι. Κι όταν μπλέκεις, συνήθως την πληρώνεις για να ξεμπλέξεις. Εφόσον λοιπόν έχεις όχημα τον ΠΑΟΚ, δίνεις μια ρόδα και ψιλοπροχωράς. Ειδικά μάλιστα αν είσαι τυλιγμένος σε δέκα κόλλες χαρτί, αλλά κι όταν έχεις αντίπαλο που του έχεις πατήσει τον αστράγαλο μερικές φορές.

Μα θα χάσει έτσι το πρωτάθλημα; Γιατί, το είχε πάρει και του πήραν πίσω το μετάλλιο; Όχι ρε φίλοι, δεν είμαστε Αμερική για να έρθουμε μια πενταετία μετά και να αφαιρέσουμε τίτλους. Αλλά παραπήγε το φθηνό λαθρεμπόριο σε σχέση με αυτό ακριβότερων αγαθών. Παραπήγε ο δήθεν Ρώσος που περπατάει σε ξένο οικόπεδο. Παραπήγε η αλλαζονεία μέσω τύπου ή εναντίον παραδοσιακών δυνάμεων του τόπου, με όχημα μια ομάδα που μέχρι τη μέση της σαιζόν, οι ίδιοι οι φίλαθλοι της γελάγανε και κάθε Κυριακή διώχνανε τον Ρουμάνο κλεφτοκοτά.

Το παιχνίδι δεν είναι μόνο πολιτικό, όπως νομίζουν κάποιοι. Πολιτικά μπορεί να δοθεί η οδηγία για όχι αφανισμό, αλλά πλέον οι <<θεσμοί >> αγρίεψαν. Κι όταν αγριεύουν οι θεσμοί, γίνεται πρόβατο κι ο Σπανός ( όποιος κατάλαβε κατάλαβε ), οπλίζεται ο Κολοκοτρώνης και η αλογοτροφή ψάχνει τη νέμεση. Την ώρα που η ΑΕΚ ζητάει αναστολή των πρωταθλημάτων, μπας και ξεκουραστεί το όχι κοντό της ρόστερ. Φυσικά ο Δημάτος μιλάει για την δικαιοσύνη, αλλά ας μην ασχολούμαστε με έμμισθους. Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει κανονικά, και φυσικά θα έχει έναν μόνο νικητή. Όπως και τα τρελάδικα που θα έχουν μόνο τρελούς μέσα τους.

Εμείς λοιπόν, οφείλουμε να απολαύσουμε αυτήν την γελοιότητα στην οποίαν έχουμε συρθεί. Το απόλυτο ξεκατίνισμα που έπεται, που προς το παρόν μένει μόνο στα γεγονότα που είδαν όλοι, αλλά που μπορεί αργότερα να πάει και στον Βίκτωρα που κάτι ψέλλισε για έξι εκατομμύρια. Επίσης να απολαύσουμε τα κεκλεισμένων των θυρών ντέρμπυ που έρχονται, καθώς και το τεράστιο διπλό που θα κάνει η ΑΕΚ στην Τούμπα, διότι είναι καλύτερη ομάδα και διότι είναι καταδικασμένη πρωταθλήτρια φέτος. Διπλό ασχέτως βαθμολογικής διαφοράς.

Αναρτημένο σε Άρθρο | 20 σχόλια

ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ – Α Ε Κ

Καλά τα πιθανά δώρα, αλλά τα έχουμε ξαναπεί : Η ΑΕΚ πρέπει να κερδίσει τα παιχνίδια της, για να πείσει όλους τους φιλάθλους οτι θα μπορεί να λέγεται άξια πρωταθλήτρια. Και το πρώτο βήμα καλείται να το κάνει σήμερα. Απέναντι σε δυνατό αντίπαλο, που έχει παίξει και καλή μπάλα φέτος, κι έχει και στόχους για την Ευρώπη κύρια.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε με 4-2-3-1 και μάλλον με διάθεση να χρησιμοποιήσει τα άκρα της. Αριστερά σήμερα ο Λάζαρος και δεξιά ο Γκάλο. Για κανα εικοσάλεπτο, έδειξε μια κάποια ζωντάνια και φάνηκε καλύτερη της Χαλκηδόνας. Μετά όμως ο ρυθμός έπεσε, ο αντίπαλος κέρδισε μέτρα στο γήπεδο, και το παιχνίδι εξελίχθηκε σε νερόβραστη σούπα. Μια σούπα όμως που θα μπορούσε και να χυθεί πάνω μας, όταν σε ένα φάουλ του Ουάρντα, η μπάλα μετά από επαφή του Αραούχο πήγε στο δοκάρι μας.

Η ομάδα μας είχε διάφορά θέματα στην επιθετική της λειτουργία. Κανένα εξτρέμ δεν βοήθησε, ενώ οργανωτικά ήταν πολύ λίγη. Άμα βάλουμε και στην εξίσωση τον κακό Αραούχο και τον άνευρο Λιβάγια, όλοι εύκολα κατανοούμε το μηδενικό στο δικό μας ενεργητικό. Θα έλεγα οτι πιο πολύ προσέχαμε την άμυνα μας, και ψάχναμε κάποιο κλέψιμο μπροστά. Αδύνατον βέβαια με όλους τους μπροστινούς σε κακή κατάσταση, όπως είπα.

Ακόμα κι έτσι, κάποια κενά φάνηκαν στην περιοχή του αντιπάλου, γίνανε κάποιες υποψίες ευκαιρίας, αλλά το άνευρο των δικών μας, δεν επέτρεψε κάποια ουσία. Πίσω φυσικά δεν είχαμε κάποιο θέμα, κι η όποια απειλή ήταν δυό μακρινά φάουλ. Πρακτικά έβλεπα δυό αντιπάλους που αλληλοεξουδετέρωθηκαν, τρέχοντας πολύ και παίζοντας μπόλικο man to man. Tακτικά επομένως πήγαν καλά οι προπονητές, αλλά δεν πήγαν καλά οι θεατές, που κουράστηκαν βλέποντας αυτήν την κακοποίηση του θεάματος, που είχε μάλιστα κι αρκετά φάουλ, τα πιο πολλά σωστά,  από έναν διαιτητή που δεν έγινε πρωταγωνιστής και κράτησε το πρώτο ημιχρόνιο χωρίς κάρτες ολόσωστα.

To δεύτερο μέρος ξεκίνησε χωρίς αλλαγές και με μια μεγάλη ευκαιρία για τον αντίπαλο. Φάνηκε όμως μια καλύτερη διάθεση από τυς παίκτες να βγουν από τα καβούκια τους. Ο ρυθμός ανέβηκε και οι ομάδες απέδειξαν τις βαθμολογικές τους θέσεις. Η μπάλα άρχισε να ανεβοκατεβαίνει, και οι εστίες να βρίσκονται πιο εύκολα. Ο αντίπαλος φάνηκε ελαφρά καλύτερος, αλλά η ΑΕΚ είχε την ρέντα της και σε μια αντεπίθεση, σκόραρε με τον Αραούχο. Ήταν μια φάση στην οποία όλος ο αντίπαλος είχε προωθηθεί για να σκοράρει.

Το παιχνίδι φαινόταν διαδικαστικό με τον Χιμένεθ να ρίχνει χειριστές της μπάλας στο γήπεδο αλλά η μοίρα το ήθελε αλλιώς. Όσο κι αν ανέβηκε ο Λιβάγια, κι όσο κι αν βοήθησε ο Μοράν, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει αυτήν την γκολάρα που έβαλε ο Ουάρντα. Ένα ξερό σουτ στο γάμα, και τέζα ο καμπούρης. Ένα γκολ, που έφερε την ισορροπία αλλά και την δικαιοσύνη ανάμεσα στους δυό αντιπάλους.

Η ΑΕΚ ήταν κατώτερη των περιστάσεων, και φάνηκε βέβαια κι όλη της η κούραση. Μπορεί να γίνανε και τεχνικά λάθη, αλλά το κυριότερο ήταν οτι δεν πίστεψε στον εαυτό της κι ειδικά αφού σκόραρε. Πήγε να κλέψει το παιχνίδι από την αρχή και δεν έπαιξε σαν αφεντικό. Είχε σε καλή βραδυά όλη την άμυνα της, το κέντρο της σε ρηχά νερά, και μια επίθεση που πρακτικά δεν υπήρχε. Το γκολ που βάλαμε ήταν πιο πολύ από λάθος του αντιπάλου, παρά από συγκεκριμένη πίστη. Κάτι που μας απογοητεύει διότι είχαμε αρχίσει να μην θέλουμε τα δώρα. Πάντως το θέαμα βελτιώθηκε στο δεύτερο μέρος και δεν μας σπάσανε τα νεύρα από αυτήν την δικαιότατη ισοπαλία.

 

Αναρτημένο σε Άρθρο | 52 σχόλια

ΤΑ ΚΟΛΥΒΑ

Πρέπει να με συγχωρήσετε, αν δεν πέτυχα την ορθογραφία της λέξης. Ούτε και με ενδιαφέρει αν την γράφω σωστά, αφού ούτε καν μπήκα στον κόπο να την δω ετυμολογικά ή σωστή γραμμένη από κάποιο λεξικό. Η λέξη αυτή, απλά δεν υπάρχει για μένα. Κι ούτε υπήρξε ποτέ, όταν έθαψα τους γονείς μου, κι όταν ήρθα κοντά στην υποχρεωτική θρησκευτική, δηλαδή δημοσιουπαλληλική κατάσταση,  που άπαντες πρέπει να συμφωνήσουν.

Εν πάσει περιπτώσει, μιλούσα με φίλη θεούσα για το επερχόμενο Σάββατο, που θεωρείται Ψυχοσάββατο. Είναι ένα από κάποια αντίστοιχα Σάββατα, τα αφιερωμένα στις ψυχές, αλλά για κάποιο λόγο, θεωρείται το πιο σοβαρό. Φυσικά η θρήσκα φίλη μου, δεν μπορούσε να ταξινομήσει τον λόγο της σοβαρότητας. Το θεώρησα λογικό, αφού στην απόλυτη ελευθερία της μπούρδας που λέγεται ορθοδοξία του Χριστιανισμού, της κλασσικής αίρεσης σε σχέση με την κανονική θρησκεία, ο καθένας μπορεί και να διαλέγει και πότε γιορτάζει.

Η κοπέλλα όμως, επρόκειτο να φτειάξει κόλυβα για το Σάβατο. Και μάλιστα, όντας εντελώς άσχετη με την παρασκευή της συγκεκριμένης συνταγής, εδέχθη και την ειδεχθή παρατήρηση της μητέρας  της – από μαντρί κρατάει η δυσειδαιμονία – οτι παρέλειψε ένα υλικό, και συγκεκριμένα το μικρό φυστίκι το αράπικο. Κόλυβο χωρίς τέτοιο υλικό; Μήπως δεν γίνει κόλυβο τελικά, αλλά  κόλληβο και παρεξηγηθούν οι ψυχές και δεν το φάνε; Πού να ξέρω; Εδώ δεν ήξερε εκείνη που πιστεύει.

Τι πιστεύει βέβαια, κανείς δεν ξέρει. Κι όταν λέμε κανείς, μιλάμε κύρια και για την ίδια. Να μαγειρεύεις κόλυβα και να μην ξέρεις τα υλικά, για ποιόν λόγο τα κάνεις. Άσε δε, που δεν ήξερε, τι γίνονται αυτά, και μετά την εκκλησία.Τρομερές ερωτήσεις γίνανε και φυσικά απαντήσεις δεν πήραμε, αφού και τα χελιδόνια δεν έχουν έρθει ακόμα. Διότι το  σιτάρι, τη σήμερον ημέρα, ποιός άλλος να το φάει;

Όμως η κουβέντα έγινε πολύ έντονη. Αν πάρουν χαμπάρι αυτοί της εκκλησίας, οτι λείπει το αράπικο μικρό φυστίκι, μήπως δεν καλέσουν τις ψυχές και τις αφήσουν εκεί πάνω εκ δεξιών του Πατρός; Οι ψυχές όμως από την άλλη, μήπως θελήσουν να μην καθίσουν ετούτη την μέρα εκ δεξιών και να κατέλθουν στα εγκόσμια και να καταναλώσουν κόλυβα έστω και σκέτα από φυστίκι; Πώς τρώω εγώ και σκέτο από γιουβέτσι. Ψυχή δεν είμαι κι εγώ; Δεν κατάλαβα. Μόνο σε μένα αρέσει το σκέτο; Τι, επειδή ακόμα διαθέτω σώμα; Μήπως γίνει κανάς κανγάς εκεί πάνω, που λείπει αυτό το υλικό;

Προχωρησα όμως,  αφού πάντα οι πικάντικες λεποτομέρειες ενδιαφέρουν εμένα και την στήλη. Αγοράζουμε λοιπόν σιτάρι από το σούπερ μάρκετ, και αφού προσθέσουμε και μερικά υλικά, βράζουμε το μείγμα. Του ρίχνουμε ζάχαρη – και πρακτικά ό,τι μπορούμε για να το νοστιμέψουμε, είπα εγώ- και περιμένουμε όλη τη νύχτα, να εξαερισθεί το σιτάρι. Άκλαστο αν πάει στην εκκλησία, πιθανώς να μας κλάσει ο θεοσεβούμενος δημόσιος υπάλληλος με τα μαύρα και τα γένεια.

Εκεί, λοιπόν, γίνεται η λειτουργία της ευλογίας. Τρία χαρτάκια. Ένα για τις ψυχές που μνημονεύονται, άλλο ένα για την υγεία των επιζώντων κι άλλο ένα που δεν έχει ονόματα, αλλά είναι ένα χαρτονόμισμα για την τσέπη του μεσίτη προς τον θεόν, που δεν του φτάνει ο μισθός. Έτσι. Όσα κόλυβα και να πάνε οι πιστοί στας εκκλησίας, μπορεί και να μην προλάβει ο δημόσιος λειτουργός να φέρει εις πέρας τας εργασίας του αν δεν πέσει και το κολυβόσημο και να πάνε τα κόλυβα χαμένα, οι ψυχές νηστικές και πόσα άλλα.

Τα οποία μάλιστα κόλυβα, μετά την ευλογία, κανείς δεν ξέρει τι γίνονται. Πού πάνε; Τα τρώνε οι παπάδες κι είναι όλοι σαν παραγεμιστές γαρδούμπες ή πάνε στα σκουπίδια και τα τρώνε τα σκουλίκια; Εκτός αν πράγματι κατεβαίνουν οι ψυχές και τα τρώνε, αφού εκεί πάνω στον παράδεισο, μάλλον θα τις έχουν  ξενηστικώσει για να παραμείνουν καλές Χριστιανές.  Τα κόλυβα πάνε στις ψυχές για τις οποίες προοορίζονται τελικά ή οι ψυχές μένουν διψασμένες και καρτερούν εκδίκηση μέσω δευτέρας παρουσίας. Ομολογώ την αδυναμία μου σε απάντηση, ίδια με το οτι οι ψυχές διαθέτουν στόμα και γουστάρουν κόλυβα.

Χώρια που στο τέλος  των κολύβων , ναι υπάρχει και τέλος στην μαλακία, ετέθη θέμα από την θεούσα φίλη μου, σε τι σκεύος πρέπει να τα πάμε στην εκκλησία. Να τα πάμε σε σακούλα ή σε πορσελάνινο πιάτο; Λογική ερώτηση την οποίαν θα την είχαν και οι ψυχές μαζί με τα χελιδόνια. Δεν θέλω όμως  προβληματισμούς. Η εκκλησία μπορεί να σου επιστρέψει τα κόλυβα, ειδικά αν είναι σκέτα από φυστίκι,  αλλά το σκεύος θα το κρατήσει. Οι ψυχές μπορεί να θέλουν να τρώνε σε αυτά που αφήσανε οι πιστοί αλλά η εκκλησία θέλει να τρώει αυτά που αφήσανε.

Αυτό ομως το Ψυχοσάββατο θάναι διαφορετικό. Καθότι καλή γκόμενα η θεούσα και την θέλω, λέω να πάω και γω τα κόλυβα μαζί της στην εκκλησία. Να γίνω θρήσκος ρε παιδί μου. Υπερ των ψυχών κι εγώ. Και να φέρω τα υλικά που παρέλειψε. Ένα μικρό φυστίκι  Αιγίνης ρε αδερφέ. Να νοστιμέψουμε τα σιτάρια. Να με δει  ο παπάς και να με δουν κι οι ψυχές. Να φύγουμε από την παρτούζα ευχαριστημένοι όλοι. Και να αποτινάξουμε όλες εκείνες τις μαλακίες με τον Δία και τους Κομφούκιους και τους Αλλάχ, που δεν είχαν προβλέψει κόλυβα. Ζήτω τα Ψυχοσάββατα, νούμερα.

Αναρτημένο σε Άρθρο | 41 σχόλια

Διαχείριση αποκλεισμού.

Απο χτες διαβάζω άρθρα και σχόλια αποθέωσης για την ομάδα, για το πόσο καλά στάθηκε, για το πως επιβλήθηκε στη Ντιναμό.

Δεν θα διαφωνήσω σε κάτι. Μέχρι το ’75 είδαμε μπαλάρα.

Και ξαφνικά ο προπονητής πάτησε φρένο.

Εκεί που τα είχαν δώσει ολα και ο Λάζαρος είχε κάνει τους αντιπάλους γιο-γιο, γίνεται αυτός η πρώτη αλλαγή.

Για να τον έχει λέει φρέσκο στο Περιστέρι τη Δευτέρα.

Λες και το τελευταίο τέταρτο θα γιατρευόταν ο Λάζαρος που κάλπαζε για 60+ λεπτά, και στο Περιστέρι θα πετάει.

Και τον έβγαλε τη στιγμή που δεν έδειχνε σημάδια κόπωσης, και ήταν αυτό που λέμε on fire. Διότι μη ξεχνάμε οτι στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια οι παίκτες δεν παίζουν μόνο για την ΑΕΚ αλλά κυρίως για το επόμενο συμβόλαιο, πράγμα που τους δίνει τεράστιο κίνητρο.

Είχε καμιά σχέση ο χτεσινός Λάζαρος μ’αυτόν που στη σούπερ λίγδα ψοφάει μετά το ’40 ?

Εν πάσει περιπτώσει η ομάδα χτες είχε το Momentum. Μπορούσε να πιέσει ως το τέλος και να περάσει στην επόμενη φάση.

Διότι μη γελιόμαστε.. τσίρκα σαν τη χτεσινή Ντιναμό δε θα συναντάμε κάθε χρόνο. Με μια άμυνα ξέφραγο αμπέλι και κάτι χαφ για τα πανηγύρια, που τους έκανε πλάκα ακόμα και ο Γαλανόπουλος.

Ολο αυτό λοιπόν ο προπονητής (δηλαδή η ΠΑΕ) επέλεξε να το αφήσει στην άκρη και να ασχοληθεί με τον Ατρόμητο.

Αν θα δικαιωθούν θα το δούμε στη συνέχεια.

Βέβαια εδω που τα λέμε με ενα κανονικό εξτρέμ (έστω επιπέδου Λάζαρου) και ενα κανονικό 8άρι η ομάδα δεν θα είχε ανάγκη να “παρατάει” θεσμούς για να αντέξει στο πρωτάθλημα. Αλλά ο νόμος της αγοράς λέει πως “οτι πληρώνεις παίρνεις”.

Εμείς (δεν) πληρώσαμε και πήραμε Μασούντ, Μοράν και (ευτυχώς) τον Χούλτ, ο οποίος εγκληματικά δεν δηλώθηκε στην λίστα για να μπεί λέει ο Λαμπρόπουλος που του το είχε υποσχεθεί ο Χιμένεθ πέρυσι, και για να μπεί ο “πολύς” Μασούντ, ο αντιΜάνταχαχαχαχα.

Ο Χιμένεθ πέρυσι που έδωσε την υπόσχεση στο Λαμπρόπουλο σίγουρα δε θα μπορούσε να φανταστεί οτι σ’αυτή τη φάση θα έχει τραυματίες Μάνταλο και Γιόχανσον, όπως και άλλες σημαντικές απουσίες. Έπρεπε λοιπόν ν αλλάξει τα πλάνα και αφού ζητήσει συγνώμη απο το Λαμπρόπουλο να πάρει το μοναδικό διαθέσιμο αριστερό μπακ του ρόστερ. Δηλαδή το Χούλτ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η Ντιναμό πήρε την πρόκριση απο ενα γκολ που έβαλαν στην πλευρά του Μπακάκη που (και) χτες υπέφερε απο τον αντίπαλό του, ο οποίος τον έπαιρνε παραμάζωμα και τον περνούσε με όλους τους τρόπους.

Κεφάλαιο Μασούντ.

Οτι έχει ταλέντο δεν αμφισβητείται. Όμως απο τη μέρα που ήρθε ξεχωρίζει αρνητικά σαν τη μύγα μες το γάλα.

Ήρθε με άλλη νοοτροπία, πολλή χαλαρότητα και ενα σκαλί πιο κάτω σε ρυθμό απο τους υπόλοιπους.

Είτε παίζει απέναντι στον γαύρο είτε απέναντι στη Ντιναμό είτε απέναντι στον Πλατανιά, είναι το ίδιο πράμα. Λες και κατέβηκε με τα φιλαράκια στην παραλία και είπε να κάνει 2-3 τακουνάκια για να περάσει η ωρα.

Καμία σοβαρότητα. συνεχείς βουτιές για φάουλ. Γκρίνια στους διαιτητές. Πανιωνάκι.

Για το άχαστο γκολ δεν θα γράψω, γιατί συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Αλλά η γενικότερη συμπεριφορά του δεν είναι ΑΕΚ.

Για τις 2-3 κάθετες που έχει βγάλει μέχρι σήμερα (γιατί τόσες είναι, οχι παραπάνω) δεν αξίζει να βρίσκεται στην ΑΕΚ. Γιατί τόσες βγάζει και ο Αστρίτ, ίσως και περισσότερες.

Τώρα θα μου πείς, αν ο Μασούντ ήταν για παραπάνω δεν θα έπαιζε στον πανιώνιο αλλά σε καμιά Β’ Ισπανίας..

Δεν ξέρω τι θα μπορέσει να δώσει μέχρι το Μάιο, αλλά μέχρι τώρα είναι παραφωνία. Παίζει σε ενα δικό του ρυθμό, ταλαιπωρεί τη μπάλα και δίνει κάτι άψυχες πάσες που οι αντίπαλοι αμυντικοί τις έχουν ψωμοτύρι.

Και τον άφησε μέσα 90 λεπτά ο αθεόφοβος.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η ομάδα ήθελε ενα γ@μημένο κλίκ παραπάνω για να θριαμβεύσει σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Και επειδή αυτό το κλίκ το τσιγκουνευτήκαμε, αφήσαμε τους Ουκρανούς να μας αποκλείσουν με 2 ισοπαλίες.

Το χτεσινό παιχνίδι ήταν ευκαιρία για εκτόξευση. Τώρα λέμε πως “αποκλειστήκαμε αξιοπρεπώς”.

Διότι αν περνούσες στην επόμενη φάση το ταμείο θα γέμιζε ακόμα περισσότερο, πράγμα που θα σήμαινε καλύτερη ενίσχυση το καλοκαίρι.

Αφήσαμε τον θεσμό εν γνώσει μας.

Αυτοί οι “αξιοπρεπείς αποκλεισμοί”..
Αναγνωρίζω την προσπάθεια και τα προβλήματα της ομάδας, καθώς και την υπέρβαση που πήγε να γίνει.
Αλλά δε θα το κάνω και σημαία οτι αποκλείστηκα αξιοπρεπώς.
Γιατί μετά μια εβδομάδα δεν θα το θυμάται κανείς, εκτός απο μας που θα λέμε “θυμάσαι τότε πόσο καλά παίξαμε”, αλλά απο ουσία τίποτα. Μόνο εντυπώσεις.
Η ομάδα πάτησε φρένο για να της μείνουν αντοχές για το πρωτάθλημα.
Τον Μάιο θα δούμε αν δικαιωθήκαμε γι’αυτό.

 

Αναρτημένο σε Άρθρο | 6 σχόλια

ΝΤΙΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ – Α Ε Κ

Μέσα στην ζέστη εμείς, για να δούμε ένα παγωμένο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που έχει διχάσει μπόλικους στην ΑΕΚ. Το θέλουμε ή πρέπει να κρατήσουμε δυνάμεις για το πρωτάθλημα; Είναι ένα δίλημμα αυτό, αλλά όχι για τους παίκτες που πόνταραν και στοιχημάτισαν κιόλας. Οπότε περισσεύουμε εμείς κι αναμένουμε να απολαύσουμε άλλη μια προσπάθεια της ΑΕΚ.

Λογικότατα, με βάση τις πολλές απουσίες μας, κατεβήκαμε με 4-2-3-1, και με όλα τα καλά μας όπλα μέσα από την αρχή. Μια σκέψη του προπονητή ολόσωστη, με βάση την κούραση και με βάση την υπόθεση οτι αν βάζαμε πρώτοι γκολ, θα μπορούσαμε και να το κρατήσουμε.

Αυτά που λέω, πρακτικά πάνε περίπατο όμως, διότι εγώ είδα μια ομαδάρα στο πρώτο ημιχρόνιο. Σε σημείο που δεν μου έφταιγε ούτε καν ο server που μας πήδηξε σήμερα. Πριν πέντε λεπτά μας επέτρεψε την σύνδεση, κι ευτυχώς που το έκανε, διότι ήταν αδύνατον να βρεις ψυχραιμία να γράφεις.

Τι να γράψεις ! Ένας φοβερός ρυθμός και μια ΑΕΚΑΡΑ, που κατάπιε την Ντιναμό. Στο κέντρο, στην άμυνα, παντού. Καθοδηγούμενη από ένα σούπερ Τσιγκρίνσκι – όλοι κατάλαβαν τι παικταράς ήταν – και μ’ ένα πάθος απαράμιλλο, έτρωγε το χιόνι, έτρωγε τα χιλιόμετρα, κι έχανε την μια ευκαιρία μετά την άλλη. Χωρίς κανένα κίνδυνο πίσω, έμοιαζε οτι έπαιζε με κάποια ομάδα γειτονιάς, έχοντας την κατοχή, τις εμπνεύσεις από όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, και κάνοντας το καλύτερο φέτος ημιχρόνιο.

Μιλάμε για μια απίστευτη απόδοση, μέσα σε συνθήκες τραγικές – όχι οτι δεν ήταν ίδιες για τους αντιπάλους – κι έδειξε οτι ήταν καλύτερη ομάδα, και κυρίως πιο ομάδα. Ομολογώ οτι έγινα ξανά υπερήφανος για την ομάδα αυτήν, που έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει το παιχνίδι. Ειλικρινά, έτριβα τα μάτια μου. Με το μέταλλο, με την τακτική, αλλά κύρια με την σιγουριά οτι είναι φτειαγμένη για τα πολύ δύσκολα.

Και φυσικά αυτά που λέω, τα είδαμε ξεκάθαρα στο δεύτερο μέρος. Που έψαχνες να βρεις κάποιον που ολιγώρησε. Δεν βρίσκεις εύκολα παιχνίδια που ψάχνεις κορυφαίο από το 9 και πάνω. Για την προσπάθεια, για την αποφασιστικότητα, για το σίδερο που έκαιγε μέσα στην παγωνιά.

Κι αγωνιστικά να το βλέπεις και να το χαίρεσαι. Να μην πιστεύεις οτι παίζαμε την Ντιναμό σαν την γάτα με το ποντίκι. Να μην πιστεύεις οτι ο πιο έξυπνος παίκτης της ΑΕΚ, ο Μασούντ, έχασε τελικά την μεγαλύτερη ευκαιρία για την πρόκριση. Μόνος, αμαρκάριστος, με άδειο τέρμα, από τα δύο μέτρα.

Δεν κάθομαι όμως σε αυτά. Την ουσία ψάχνουμε. Και η ουσία είναι οτι οι αθλητές μας, μας χάρισαν μιά τρομακτική εμφάνιση, κι ένα παιχνίδι, που δύσκολα θα το ξεχάσουμε. Διότι μπορεί να χάθηκε η πρόκριση, αλλά αυτό αφορά τα ταμεία της εταιρείας και μόνο. Εμάς αφορά οτι ξεκαυλώσαμε ποδοσφαιρικά κι είδαμε έναν πύραυλο, που μας χαρισε ματσάρα. Κι είδαμε βέβαια, τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.

Το αποτέλεσμα βάσει εικόνας γηπέδου, δεν είναι άδικο. Είναι άτυχο, για να τοποθετηθούμε στην σωστή βάση. Δεν μας απασχολεί σαν οπαδούς αυτό. Εμείς χαρήκαμε αυτό το ταξίδι έξω από τα σύνορα, και φυσικά ευχαριστούμε όλους τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Κύρια τον προπονητή και τους παίκτες, αλλά και την διοίκηση, που σήμερα δεν άφησε τόσο απροστάτευτη την ομάδα σε επίπεδο διαιτησίας. Που όμως η απόδοση όσων έπαιξαν, δεν επέτρεψε να φανεί κάποια απουσία.

Να συνοψίσω όμως : Η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα κι όταν έπρεπε να αμυνθεί κάποια πεντάλεπτα λόγω κούρασης. Ή φυσικής απογοήτευσης. Πήγε κόντρα στο νόμο του ποδοσφαίρου ξανά, αφού με τόσα γκολ που χάσαμε, μοιραία θα τρώγαμε κάποιο. Όμως ο Μπάρκας ήταν εκεί, που συμπλήρωσε τους πάντες στο σημερινό πάνθεον. Ένα πάνθεον, που το περιμένω στη συνέχεια για την μάχη για τον τίτλο. Ναι, το σημερινό είναι παρακαταθήκη. Κι αυτό μου είναι αρκετό. Όπως κι οτι γέμισα από μπαλάρα και πάθος κιτρινόμαυρο.

Είμαστε πολύ περήφανοι για το ταξίδι αυτό, για την υπερπροσπάθεια την σημερινή – είμαι σίγουρος για την παραίτηση του Μελισσανίδη από το στοίχημα ή το βίδο για το ντάμπλ – αλλά και για την συνέχεια. Η ομάδα αυτή έχασε στις λεπτομέρειες την πρόκριση αλλά προκρίθηκε στο μυαλό του κάθε ηττοπαθή. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για το χειροκρότημα αλλά και την υποστήριξη προς την ομάδα, που ναι, έπαιξε μπάλα. Και που κατέθεσε κάθε ικμάδα δύναμης, και κάθε ψείγμα ψυχής σε μια υπερπροσπάθεια λόγω κοντού ρόστερ. Να ζήσουμε να το θυμόμαστε και να το διηγούμαστε.

 

 

Αναρτημένο σε Άρθρο | 46 σχόλια

AΕΚ – Ξάνθη

Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν απ’αυτά που θα μπορούσε να κάνει ζημιά στην ΑΕΚ, αφού προερχόμασταν απο Ευρωπαϊκό παιχνίδι, απουσίες σημαντικές εξακολουθούν να υπάρχουν και – οσο να’ναι – η Ξάνθη είναι απο τις ομάδες που μας δυσκολεύουν διαχρονικά εαν τους δοθεί το δικαίωμα. Μη ξεχνάμε το παιχνίδι του πρώτου γύρου όπου ισοφαρίσαμε στο 90-φεύγα με κεφαλιά του Βράνιες.

Ο Μανόλο παρέταξε την καλύτερη δυνατή 11άδα για να ξεμπερδεύουμε νωρίς και να κάνουμε οσο το δυνατόν καλύτερη διαχείριση της κούρασης.

Με την αύρα της μπασκετικής κούπας η ομάδα μπήκε πολύ δυνατά το πρώτο μισάωρο, με επιθέσεις κατα κύματα.

Η Ξάνθη είχε 2-3 σημαντικές απουσίες με αποτέλεσμα να παραταχθεί με άμυνα της πλάκας που δε μπορούσαν να παρουν ούτε κεφαλιά. Απόδειξη οτι τα γκολ μας μπήκαν απο στημένα, πράγμα που δεν το έχουμε δει φέτος απο την ΑΕΚ.

Δηλαδή σκοράρουμε με κάθε τρόπο αλλά μέχρι τώρα δεν είχαμε εκμεταλλευτεί τα πολλά στημένα που κερδίζουν οι παίκτες.

Χτες λοιπόν ο Βράνιες(!) έκανε χατ-τρικ και ο Μπακασέτας συμπλήρωσε το καρέ ανενόχλητος με κεφαλιά, μετά απο σέντρα του αφανούς ήρωα Γκάλο.

Βέβαια μέχρι να μπεί το πρώτο γκολ ο διαιτητής μας αρνήθηκε πεντακάθαρα πέναλτυ σε 2 περιπτώσεις, τη μια για τράβηγμα στο Λάζαρο και την δεύτερη έδωσε την παράβαση αλλά εκτός περιοχής.

Στη συνέχεια της φάσης με την εκτέλεση του φάουλ μπήκε το πρώτο γκολ το οποίο είναι λένε off-side.

Οχι πως δεν θα κέρδιζε η ΑΕΚ αν ακυρωνόταν το πρώτο γκολ του Βράνιες. Έτσι όπως έπαιξαν χθες oι Ξανθώτες, την 3άρα την είχαν στο τσεπάκι σε συνδυασμό με την καταιγιστική επιθετικά ΑΕΚ.

Απλά βρήκαν ευκαιρία πάλι να λένε για την ΑΕΚ που ευνοείται απο την διαιτησία κλπ, πράγμα που ελπίζω να μην το πληρώσουμε μελλοντικά (βλέπε νίκη με Λαμία), αφού πλησιάζει και το ντέρμπι στην Τούμπα.

Στο Β’ ημίχρονο έγιναν οι αναμενόμενες αλλαγές και έχοντας το υπέρ της 4-0 η ομάδα έκανε διαχείριση δυνάμεων βάζοντας στο παιχνίδι Γιακουμάκη, Αστρίτ και Κλωναρίδη.

Την επόμενη Δευτέρα παίζουμε στον Ατρόμητο και την Κυριακή  ο γαύρος παίζει στην Τούμπα.

Νομίζω πως είναι το τελευταίο “δύσκολο” εκτός έδρας που έχουμε για φέτος, εκτός απο το παιχνίδι με τον παοκ φυσικά.

Θα καταφέρει να τους κόψει βαθμούς ο γαύρος που έχει καταρρεύσει αγωνιστικά και παρασκηνιακά? Το σίγουρο είναι πως δεν θα πάνε εκεί αδιάφοροι, αφού φέτος δεν έχει Play-offs και υπάρχει η 2η θέση που οδηγεί στο CL.

Για εμάς είναι σαφές πως τα Ευρωπαϊκά έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, και η ομάδα έχει εστιάσει στο πρωτάθλημα.

Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο στόχος μας για φέτος, αλλά αφού προέκυψε η διοίκηση αποφάσισε να μην αφήσει την ευκαιρία.

Αυτό φάνηκε εξάλλου και με την ανακοίνωση για την διαιτησία προτού καν τελειώσει το 1ο ημίχρονο, πράγμα που ξένισε (και ξίνισε) πολλούς καθώς δεν είχαν συνηθίσει την ΑΕΚ να διαμαρτύρεται.

 

 

 

Αναρτημένο σε Άρθρο | 12 σχόλια

A E K – NTINAMO KIEBOY

Tο να πω οτι περίμενα με τρομερό ενθουσιασμό το παιχνίδι, θάταν ψέμα. Είμαι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό μου για να τον παραμυθιάζω. Έχω τους στόχους μου και ξέρω και τα όπλα μου. Σταυρωμένα χέρια είχα λοιπόν για να μην χάσω κι άλλα. Όμως όσο πλησίαζε η ώρα, κι όσο ερχόντουσαν οι πληροφορίες για το πόσοι Αεκτζήδες ερχόντουσαν από την Κρήτη κι από όλη την περιφέρεια, τόσο ανέβαινε μέσα μου η ευχή να φύγουνε οι άνθρωποι αυτοί ευχαριστημένοι. Έστω κι απο μια μαχητική εμφάνιση. Αλλά και η ελπίδα : Να δουν όσα γκολ χάσαμε με τον Αστέρα.

O καθ’ ύλην αρμόδιος Μανόλο, κατέβασε την ομάδα με 4-2-3-1 και με κάποιο σημαντικό rotation. Λογικό κι επιβεβλημένο θα έλεγα, με βάση τα όπλα που έχουμε, και τον στόχο που μάλλον υπεδείχθη. Το να παίζει ο Κλωναρίδης, σε παιχνίδι που το ζητάς, σου δείχνει την όλη κατάσταση : Αν πάρω κάτι έτσι, ξεκουράζοντας τους βασικούς, έχει καλώς. Αν δεν το πάρω, ας κρατήσω τουλάχιστον τα εργομετρικά σταθερά.

Η ΑΕΚ μπήκε καλά. Με σωστό πρεσάρισμα ψηλά, μπόλικη κινητικότητα, και με προσπάθεια να κινηθεί σε ό,τι χώρο θα μπορούσε να βρει. Απέναντι σε αντίπαλο καλά οργανωμένο αμυντικά, που ήταν φανερό οτι θα έψαχνε την αντεπίθεση. Με ταχύτητα και με σκληρό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενος την μεγαλύτερη εμπειρία του στον θεσμό, αλλά και την τιμή του κάθε παίκτη στην προσωπική μονομαχία.

Μια τιμή που βγήκε στην ολιγωρία αλλά και στην κακή εκτίμηση που έκανε ο Μπακάκης, σε μια κόντρα φάση που έφερε την Δυναμό μπροστά στο σκορ. Κι ενώ φαινόταν μια ισορροπία στο παιχνίδι. Η ΑΕΚ ήταν ζυγισμένη στα άκρα, και καλά τοποθετημένη στο κέντρο. Μπορεί να μην είχε σοβαρή δημιουργία και οι επιθετικοί της να ήταν εγκλωβισμένοι στην αντίπαλη άμυνα, αλλά προσπαθούσε να βρει τον Γιακουμάκη ορθολογικά, να ανοίξει κάποιον διάδρομο για τον Γκάλο ή τον Λιβάγια, και να έχει σε καλή μέρα τον Μπακασέτα. Τα φαινόμενα όμως απατούν, και συνεπικουρούντος του διαιτητή που απέκλεισε από την ρεβάνς τον Λιβάγια και τον Βράνιες στερώντας μας μάλιστα κι από ένα πέναλτυ, κι έτσι έδειξαν και την προτίμηση της διεθνούς ομοσπονδίας. Που ήρθε και κούμπωσε και στην δική μας νωχελικότητα ή την φυσική αδυναμία απέναντι σε αυτό που έψαχνε ο κάθε αντίπαλος στο γήπεδο.

Το δεύτερο μέρος ήταν μια έκπληξη. Αλλάξανε μάλλον οι επιλογές, και με τις αλλαγές του Μανόλο, όπως και την φυσική ροή των σαράντα χιλιάδων θεατών, κι είδαμε την ομάδα μας να καταπίνει την Ντιναμό. Καταιγιστικά, ολοκληρωτικά και ατομικά παικτικά. Ήταν μια ΑΕΚ να την πιείς στο ποτήρι. Με κατοχή μπάλας, με επιθέσεις από τα πλάγια κι από τον άξονα, έκλεισε τον αντίπαλο στα καρέ του, κι ήταν με όλη την σημασία της λέξης, ομαδάρα. Έτριβα τα μάτια μου στην κυριολεξία, για να τα ανοίξω στην Τούμπα.

Όσοι παίξανε στο πρώτο ημιχρόνιο, ανέβασαν την απόδοση τους, αλλά κι αυτοί που ήρθαν από τον πάγκο, βάλανε την σπίθα για να δούμε κάτι μαγικό. Την πλήρη επικράτηση σε κάθε σπιθαμή χόρτου στο γήπεδο, με ασίγαστο πάθος, με μπόλικες οριακές φάσεις για γκολ ή εσχάτης των ποινών, με ό,τι δυνατότητα επίθεσης για την ανατροπή του σκορ. Σε ένα τέμπο εκπληκτικό, χωρίς καμία απειλή για το τέρμα μας, και με ένα καταιγιστικό εκπληκτικό ποδόσφαιρο, που δυό παίκτες να είχε ακόμα, θα είχε κάνει την επική ανατροπή.

Που δεν βαριέσαι δεν ήρθε. Ήρθε η ισοφάριση ακόμα και με τον Αϊντάρεβιτς. Κάτι που δεν είναι παίκτης δηλαδή, αλλά που δείχνει οτι ο Αλέφαντος τους έχει όλους στην τσίτα, και φυσικά δείχνει σε πλήρη ανατροπή με ό,τι έχω γράψει, οτι δεν έχει γίνει τελικά κάποια προτίμηση. Το βαπόρι πάει όπως πάει, δείχνοντας τζογαδόρο σε καζίνο, που δεν έχει πρόβλημα να ζητήσει δανεικά. Πράμα που προσφέρει θέαμα ή κακαοήθειες για τους συνωμοσιολόγους.

Η ομάδα ήταν καταπληκτική γενικά, κι άξιζε αυτόν τον πόντο για την Ευρώπη. Αυτό πρέπει να καταθέσουμε εμείς, μαζί με όποια ικμάδα κατέθεσε στο γήπεδο ο Σιμόες και ο Γκάλο, που ακολούθησαν τον Μπακασέτα. Μείναμε τρομερά υπερήφανοι, όσο κι αν κακά τα ψέμματα η Δυναμό ήταν εντελώς εκτός ρυθμού, και πρέπει να ξαναδώσουμε συγχαρητήρια σε αυτο το ρόστερ που μας έχει πάρει από το χέρι και μας πάει, ρισκάροντας ακόμα και κάποια σίγουρα χρήματα λόγω τζόγου. Δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στην τρέλα όταν την πιστεύεις. Όπως επίσης, δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στον εύσχημο τρόπο που ντοπάρει ο τίγρης, που θα δώσει πολλά παραπάνω από αυτά που στοιχημάτισε. Διότι το στοίχημα είναι σε εισαγωγικά. ΤΡΕΛΑ ΜΠΡΑΒΟ ΛΟΙΠΟΝ ΚΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΡΙΣΗ.

Αναρτημένο σε Άρθρο | 36 σχόλια

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

O φίλτατος Koreas, μου κοινοποίησε ένα ποίημα για την ΑΕΚ, που έγραψε ένας παππούς για τον εννιάχρονο εγγονό του. Απολαύστε το.

#############################################################################################################

Αναρτημένο σε Άρθρο | 9 σχόλια

Α Ε Κ – ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

Ομολογώ οτι το φοβόμουν αρκετά το παιχνίδι. Από την μια η κούραση και ίσως και κάποιο ψυχολογικό άδειασμα, κι από την άλλη η σούπερ κλειστή αμυντική λειτουργία της ομάδας του Παντελίδη, όπως την φανταζόμουν. Από την μια ένα κάποιο rotation παραμονές της ευρωπαϊκής υποχρέωσης, κι από την άλλη η πίεση του μονόδρομου. Λίγες σκέψεις πριν το παιχνίδι απολαμβάνοντας ουζάκι με καλή παρέα στην λιακάδα.

O Μανόλο κατέβασε την ομάδα με ένα λογικό 4-2-3-1 και με μια έξυπνη ενδεκάδα, που πόνταρε μπόλικα στα πλάγια. Ο Αστέρας μπήκε με την γνωστή αμυντικογενή τακτική και την προσπάθεια για κάποια αντεπίθεση. Ο ρυθμός του αγώνα πήγε πολύ αργά, όπως βόλευε τον αντίπαλο, ενώ η ΑΕΚ δεν πήρε τίποτα από τα αριστερά. Ο Χούλτ φάνηκε τρακαρισμένος ή και ανέτοιμος.

Ό,τι όμως και να λέμε, θα μπορούσαμε και να το πετάξουμε στα σκουπίδια, διότι όλο το πρώτο μέρος συνοψίζεται σε δυό πράματα : Το πρώτο είναι τα δύο άχαστα γκολ που κατώρθωσε κι έχασε ο Αραούχο, καθώς και στην κλασσική ευκαιρία για σουτ, που δεν έκανε ο Γαλανόπουλος, και το δεύτερο, οτι οι δυό μέσοι της ΑΕΚ ήταν αδύνατον να δώσουν γρηγορότερο ρυθμό στον αγώνα, να αποτελούν παραφωνία μέσα στο γήπεδο, και να μην ξέρουν τι να κάνουν την μπάλα. Ειδικά ο Γαλανόπουλος, μπορεί να ήταν κι ο χειρότερος του γηπέδου.

Προς το τέλος του πρώτου μέρους, άρχισε να εμφανίζεται πιο επικίνδυνος ο Αστέρας, χωρίς όμως να απειλήσει σε κάποια φάση. Οπότε αυτό που απομένει να πούμε είναι οτι ο Μασούντ προσπάθησε να δημιουργήσει, και το έκανε, είτε με κοντινές πάσες, είτε με εκμετάλλευση του κενού χώρου, είτε με κάποια σέντρα, αλλά οι διπλανοί του ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Περιστάσεις που μοιραία μας έφεραν και κάποιο άγχος, και μπόλικα μπινελίκια για το κακό θέαμα, αλλά και την μη εκμετάλλευση των σπάνιων ευκαιριών.

Τα πράματα πήγε να τα διορθώσει ο Μανόλο, αντικαθιστώντας Μπακασέτα ( για μένα ήταν λάθος αυτό ) και Γαλανόπουλο, με Λιβάγια και Κονέ. Κάπως πήγε να ανέβει ο ρυθμός, αλλά η γκαντεμιά ξαναχτύπησε. Χαρμολύπη όμως. Διότι μπορεί να βγήκε λόγω τραυματισμού ο νεοεισελθών Κονέ, όμως ο Λάζαρος που τον αντικατέστησε ήταν αυτός που σκόραρε, και μας χάρισε το πρώτο ουφ της ανακούφισης. Με πέναλτυ βέβαια, σε προσπάθεια του κορυφαίου σήμερα Γκάλο.

Και λέω βέβαια, διότι μόνο έτσι μπορούσε η ΑΕΚ να σκοράρει. Μιλάμε για ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών, κάποιες από τις οποίες, δεν ήταν απλά κλασσικές, αλλά μοναδικά τετ α τετ. Οπότε την αστοχία του Αραούχο σήμερα, την μιμήθηκαν και οι Λάζαρος και Λιβάγια. Δημιουργώντας μάλιστα κι άλλους πονοκεφάλους σε μας και στους φιλάθλους που πήγαν στο γήπεδο. Ρε λες να ισχύσει και σήμερα ο νόμος του ποδοσφαίρου;

Παραλίγο να ισχύσει. Ειδικά σε μια φάση, στην οποίαν δεν προλάβαινες να μετράς λάθη. Πρώτα του Μοράν, μετά του Τσιγκρίνσκι, και στο τέλος του Τσιντώτα. Εν πάσει περιπτώσει και ο Παντελίδης είχε πέσει στην παγίδα του. Την ώρα που προσπάθησε να θωρακίσει αμυντικά την ομάδα του με τρίτο στόπερ, εκείνη την στιγμή δέχθηκε το γκολ, και δεν είχε τόσα όπλα για να αντεπιτεθεί. Και ό,τι έκανε, το έκανε πιο πολύ από την αδυναμία της ΑΕΚ να αποκτήσει συνοχή και να κρατήσει πιο εύκολα το αποτέλεσμα. Πράμα απόλυτα λογικό, αφού το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-4-2 – εντελώς αδούλευτο – αλλά και με τον Γκάλο να προσπαθεί να κάνει τον αμυντικό χαφ.

Στο δεύτερο όμως μέρος, το θέαμα – παρά την πρωτόγνωρη αγωνία μας – ήταν καλύτερο, αφού βελτιώθηκε αισθητά ο Χούλτ, ενώ ο εκ των κορυφαίων Μασούντ, μπόρεσε να έχει back-up, αλλά και κυνηγούς για να πασάρει τις μπάλες του. Ένας Μασούντ που τα έδωσε όλα, ακόμα και αμυντικά, ενώ αδικήθηκε από τον διαιτητή στην φάση της δεύτερης αγκωνιάς του Ινγκλέσιας. Αξίζει κάποιος να ξαναδεί τις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο, το πώς παγώνει τον ρυθμό, το πώς βλέπει τον κενό χώρο, και το πώς παίζει τραβώντας ακόμα και τρεις αντιπάλους πάνω του.

Πήραμε λοιπόν την δύσκολη νίκη κι είναι καλύτερα να μην κοιτάμε την στατιστική. Διότι αν γινόταν κάποια ανέλπιστη ισοφάριση, θα είχαμε τεράστια προβλήματα για την συνέχεια. Μια συνέχεια όμως, που μετά τον αγώνα, ευχόμαστε να γίνει ακόμα καλύτερη για την ομάδα μας και τον βασικό της στόχο. Οπότε δίνουμε συγχαρητήρια στους συντελεστές, που κρατάνε την ομάδα ψηλά. Σαν τον Τσιγκρίνσκι, που παρά τα κάποια λαθάκια του, ανέβαινε κι αυτός για να βοηθήσει τον Μοράν και σαν τον Μανόλο, που παρότι δεν θέλει φορ περιοχής, προσπαθεί και διορθώνει ό,τι μπορεί.

Αναρτημένο σε Άρθρο | 57 σχόλια

Α Ε Κ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Τρίτο και φαρμακερό, που λένε. Για το κύπελλο, λέει η ιστορία, για το γόητρο λέω εγώ. Και μάλιστα κύρια του αντιπάλου, που μοιάζει πεσμένος στιο καναβάτσο και πιεσμένος όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια. Και φυσικά δεν μιλάω για διαιτησίες και λοιπές παπαριές που λένε οι οπαδοί του γαύρου, αλλά μιλάω καθαρά αγωνιστικά. Την ΑΕΚ την περιμένω συντηρητική μεν, αλλά αποφασιστική δε. Να μην κάνει δώρα, και να διαχειριστεί τον ρυθμό και τον χρόνο, σαν ομάδα που πράγματι επέστρεψε.

Οι τριάντα χιλιάδες θεατές σήμερα, είδαν την ΑΕΚ να κατεβαίνει με 4-2-3-1 με κάποια μικροπειράματα, τον Ολυμπιακό να μπαίνει ορθολογικά στο γήπεδο, αλλά είδαν και κάτι άλλο : Το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Οι δυό ομάδες, όσο κι αν ήταν εγκλωβισμένες στα προπονητικά παιχνίδια της τακτικής, έπαιξαν μπάλα. Την βάλανε κάτω, κι είπαν να εξυπηρετήσουν το ποδόσφαιρο.

Ο ρυθμός ήταν εξαιρετικός, όπως και όσα είδαμε. Τον Ολυμπιακό πολύ καλύτερο στο μισό πρώτο μέρος, έχοντας πάρει το κέντρο και κάνοντας μερικές τελικές – όχι ιδιαίτερα επικίνδυνες είναι αλήθεια -, και την ΑΕΚ να παίρνει την σκυτάλη στο υπόλοιπο εικοσάλεπτο, ισοφαρίζοντας τις προσπάθειες για γκολ. Οι παίκτες και των δυό ομάδων πάλεψαν και βγάλανε κόκκινη κάρτα στην αηδία που είχαν προσφέρει στα δυό τελευταία παιχνίδια τους.

Η μπάλα ανεβοκατέβαινε, φαινόταν οτι δεν υπήρχε τίποτα σαν σκοπιμότητα, και βγήκε μια διάθεση που σε κράταγε σαν θεατή και ποδοσφαιρόφιλο της Ελλάδας. Νομίζω οτι ο Ολυμπιακός ήταν πιο φρέσκος και αποφασιστικός – χωρίς να δικαιούται κάτι παραπάνω -, ενώ η ΑΕΚ ισορρόπησε μεν το παιχνίδι, αλλά είχε πιο πολλούς παίκτες με καμένα λάδια : Λιβάγια, Κονέ ήταν αδύναμοι κρίκοι, ενώ έχασε και τον Λόπεζ που πήγαινε σχετικά επικίνδυνα.

Τα πάντα τελικά μοιράστηκαν σε αυτήν την λευκή ισοπαλία. Δίκαια θα έλεγα, αλλά ακόμα πιο δίκαια για τους αθλητές. Μπορεί να γίνανε κάποια περίεργα μαρκαρίσματα μεν, αλλά φαινόταν οτι ήταν για το παιχνίδι και για κανέναν άλλο σκοπό δε. Ένα σκοπό που μπορεί να προσπάθησε να υπηρετήσει ο διαιτητής μεν, αλλά τα έκανε μαντάρα δε. Διότι ο πειθαρχικός του έλεγχος εκατέρωθεν, ήταν για τα μπάζα. Όχι όμως οτι αλλοίωσε κάποιο αποτέλεσμα ή άλλα τινά. Απλά όταν βλέπουμε μπάλα, θέλουμε και τον κριτή να είναι στο ύψος των περιστάσεων και να μην παίζει η πιθανότητα να το τινάξει αργότερα στον αέρα. Ένα αερικό ύψος που ήταν αρκετά καλό για ντέρμπυ, που πήγε να βγάλει θέαμα και φυσικά φανέρωσε τις τεχνικές αρετές και των δυό ομάδων.

Αυτό όμως το γλύτωσε ο Κομίνης στο δεύτερο μέρος. Που σαφέστατα κράτησε το ύφος του τέλους του πρώτου ημιχρόνιου, αλλά η ΑΕΚ ήταν καταιγιστική. Δεν ανέβηκαν μόνο οι καμένοι – κύρια ο Κονέ – αλλά ανέβηκαν όλοι. Έβγαλε τρομερό πάθος η ομάδα, κυριάρχησε στο κέντρο και στην ουσία κατάπιε τον αντίπαλο. Μιλάμε για ολοκληρωτική υπεροχή στο χώρο του κέντρου, καθολική κατοχή της μπάλας, οι τελικές να διαδέχονται η μία την άλλη, δυό τέρματα για την πιστοποίηση και καμία απειλή από τον αντίπαλο.

Όλα μοιάζανε τόσο μαγικά και τόσο υπέροχα. Μια ομάδα που μας έκανε ξανά περήφανους. Με άρτια οργάνωση, σωστή τοποθέτηση μέσα στο γήπεδο, εκπληκτικό κοουτσάρισμα από τον προπονητή, που ήξερε τι ζητάει για τη νίκη και την πρόκριση, μέχρι που ήρθε η αδικαιολόγητη χαλάρωση. Από μια στατική φάση – που δεν χάνει την αξία της – η ΑΕΚ δέχθηκε ένα γκολ και έπαιξε άμυνα άτακτη κι αρκούντως επικίνδυνη για καρδιοπαθείς. Μια κατάσταση εντελώς ανεξήγητη με βάση την εικόνα του αγώνα συνολικά αλλά και τις αποδόσεις των δυό ομάδων. Μια καθαρή αλλοίωση αυτού που είχαμε δει. Κατανοητό μέχρις ενός σημείου με βάση τις δηλώσεις του νούμερου που φέρει όνομα : Κόντης.

” Δεν κινδυνέψαμε πουθενά, και φάγαμε γκολ από δυο αδράνειες. ” ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΛΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Τρως δυό γκολ και δέχεσαι άλλες πέντε τελικές, χωρίς να απειλήσεις πουθενά, και δεν κινδύνεψες; Ρε μαλάκα, πόσο σανό τρώνε οι γαύροι; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το τίποτα, το χωρίς προπονητή, το κλασσικά ελληνικό φαινόμενο, και να μην επεμβαίνει κάποια αστυνομία ποδοσφαίρου για να φέρει την τάξη. ΔΙΟΤΙ Η ΑΕΚ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΠΑΤΗ, ΤΑ ΕΤΡΩΓΕ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ.

Και δεν τα λέω αυτά για τους αντιπάλους, που διαβάζουν κι έχουν απογειώσει το site παρά την πίκρα κάποιων. Τα λέω για εμάς, που αντί για συντριβή, παίξαμε την νίκη την πανδίκαια και την πρόκριση, αντί σε επίπεδο σκορ πόλο, σε επίπεδο ξανά άγχους. Έχοντας στο δεύτερο μέρος, σχεδόν όλους αλάνθαστους. Μακριά φυσικά από τους κορυφαίους Βράνιες και Σιμόες, αλλά και τι να πεις για την απόδοση του δεύτερου μέρους; Ποιόν να εξαιρέσεις; Απέναντι σε τσουρουκάδες, που αντέχουν ένα εικοσάλεπτο. Κι όμως κύριοι. Κινδυνέψαμε. Και χωρίς κανένα λόγο. Διότι το γκολ του γαύρου ήταν τυχαίο.

Να το κλείσω όμως. Θα έδινα εκατομμύρια συγχαρητήρια για όλο το σκηνικό. Η ΑΕΚ ήταν λίγη για είκοσι λεπτά. Όλα τα άλλα, τα έκανε μόνη της. Και την βρώση και τον κίνδυνο για τον εμετό. Οπότε αρκούμαι στο ένα συγχαρητήριο , που ειλικρινά αδικεί την ομάδα, αλλά δεν αδικεί εμένα, που έβλεπα την καταστροφή να φτάνει από ένα λάθος υπολογισμό. Απέναντι σε μια παρέα, που αξίζει κι αυτή κάτι, αφού δεν έχει προπονητή. Οπότε ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει ποιά είναι η διαφορά του έχω ή του δεν έχω. Αλλά μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες. ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ, προκριθήκαμε και μπράβο.

Αναρτημένο σε Άρθρο | 41 σχόλια