…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Σούπερ Κυριακή. Για όλα τα γούστα. Φασιστική, αντιφασιστική διαδήλωση, συλλαλητήριο, όπου ήθελες πήγαινες. Κι αφού τελείωνες με τις βόλτες, άνετα πήγαινες στο τηγάνι ή στην τηλεόραση για να παρακολουθήσεις το ντέρμπυ. Στην σκιά του χοντρού σπρωξίματος που παίρνει ο ΠΑΟΚ, και με την προσωπική μου λαχτάρα για φοβερό θέαμα το πολύ βράδυ, που έχουμε τον τελικό των τελικών στην Αμερική.

Πάντως οι δύο Ισπανοί, έχουν βαλθεί ή έχουν συνεννοηθεί να εκπλήσσουν τον κόσμο. 4-3-3 ο αντίπαλος με τον Αρσαριφάρντ έξω, 4-2-3-1 εμείς με τον Μπακάκη αριστερά και τον Λιβάγια έξω. Πρακτικά φοβόταν ο ένας τον άλλον, και μάλλον ψάχνανε πώς θα εξουδετερώσουν τα όπλα εκατέρωθεν. Κάτι που φάνηκε στην αρχή του πρώτου μέρους. Ο Ολυμπιακός μπήκε για να εκμεταλλευτεί την έδρα, και η ΑΕΚ έψαχνε να βρει πατήματα, ούσα άνευρη και νωθρή.

Τι είδαμε σε όλο το πρώτο ημιχρόνιο. Ξυλίκι και κλωτσοπατινάδα. Κοινώς μια σούπα. Ακόμα και μετά το τέταρτο, που ο αντίπαλος χαμήλωσε τον ρυθμό του. Η ΑΕΚ ήταν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα, και φυσικά ήταν αδύνατον να σκεφτεί να επιτεθεί. Αποτέλεσμα ήταν να μην έχει καμία τελική, ενώ με την παθητικότητα της, κινδύνεψε δυό φορές, αλλά την έσωσε ο Τσιντώτας την μία. Η άλλη ήταν άουτ, άσχετα αν καταλογίσθηκε κόρνερ.

Για όλα υπάρχει κάποια εξήγηση όμως. Ο Μιραλάς έπεσε πάνω στον πολύ καλό σήμερα Βράνιες, και ο Φορτούνης ήταν πολύ στενά μαρκαρισμένος για να φτειάξει κάτι καλό. Από την άλλη η ΑΕΚ δεν είχε καθόλου αριστερή πτέρυγα, ο Μασούντ ήταν κι αυτός εγκλωβισμένος σε πολύ γερά αμυντικά χαφ, ενώ ο Χριστοδουλόπουλος ήταν σε κακή μέρα. Ο Ολυμπιακός ήταν πιο αποφασιστικός επιθετικά και η ΑΕΚ πιο συμπαγής αμυντικά. Άρα φτάσαμε σε ένα λογικό ισόπαλο αποτέλεσμα με κουλουράκια, που ταλαιπώρησε κι εμάς και σκόρπισε χαμόγελα και στην συμπρωτεύουσα.

Το δεύτερο μέρος συνέχισε την εικόνα της ταλαιπωρίας μας σε επίπεδο θεάματος. Η εικόνα ήταν περίπου ίδια με του πρώτου μέρους, πράμα που πήγαν να διορθώσουν οι προπονητές βάζοντας στο παιχνίδι τους Λιβάγια και Ανσαριφάρντ. Τολμώ όμως να πω οτι η ΑΕΚ ήταν ελαφρώς πιο τολμηρή επιθετικά, κάπως ισορόπησε την κατοχή της μπάλας, και σαν αποτέλεσμα είχε οτι έκανε δυό τελικές προσπάθειες, που θα μπορούσαν να είχαν φέρει κάποιο γκολ. Μιλάω για δυό κεφαλιές, μία του Αραούχο, και μία του Μασούντ. Ασφαλώς και μύρισε γκολ και ισοφάρισε τις καλές στιγμές του αντιπάλου στο πρώτο μέρος.

Όταν όμως δεν είσαι αποτελεσματικός, κι όταν δεν παίρνεις αυτό που σου δίνει η τύχη, είσαι άξιος της μοίρας σου. Με κορυφαίους τους Σιμόες, Βράνιες και Τσιντώτα, τον Μασούντ – που απέδειξε τι σημαίνει παικταράς – να μην μπορεί να βρει κάποια επιθετική εκμετάλλευση του κενού χώρου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά. Και μάλιστα μπορείς και να φας και γκολ.  Από έναν ακίνδυνο αντίπαλο, που μάλλον είχε συμβιβαστεί με την επίδοση του. Και που στην ουσία έκανε μία επίθεση της προκοπής. Και φυσικά μετά κάθισε πίσω να κρατήσει το δώρο της τύχης, όσο κι αν ο Γκαρθία διόρθωνε τα λάθη του.

Η συνέχεια όμως ήταν εκπληκτική. Αυτό που λέμε συνέχεια. Ο Ολυμπιακός είναι αντίπαλος, που δεν είναι φόβητρο. Κι ευτυχώς το κατάλαβε κι ο Χιμένεθ εγκαίρως. Διότι μπορεί η ισοφάριση της ΑΕΚ να είχε κάποια δόση τύχης και να ήρθε κι αυτή από την άμυνα – ο Τσιγκρίνσκι υποχρεωτικά μπαίνει στους καλύτερους κι αυτός -, αλλά η κίνηση του να μπει επιτέλους σέντερ φορ στον αγώνα, είναι στοχευμένη. Οπότε το γκολ του Γιακουμάκη, τον κάνει mvp του αγώνα και δείχνει και την πίστη από τον πάγκο.

Δεν χρειάζεται όμως να λέμε πολλά σαν κριτική. Ο αγώνας ήταν της πλάκας, αλλά η νίκη ήταν τεράστια και κύρια πολύ ανδρική. Διότι ήρθε με ανατροπή σε μια εξέλιξη, που δεν ήταν δικαιολογημένη. Μια εξέλιξη που ήταν κόντρα σε αυτό που έβλεπε η ΑΕΚ, που ανέβαινε και καταλάβαινε τον ζωτικό χώρο στο γήπεδο. Και που δεν τα παράτησε, και δεν άφησε την λογική απογοήτευση να την καταβάλει. Πράγμα που θα ήταν κι αυτό λογικό.

Μιλάμε αδέρφια για την πιο μεγάλη ανατροπή που έχουμε πετύχει τα τελευταία χρόνια. Εκτός έδρας κι απέναντι σε βασικό σου ανταγωνιστή. Κι ανατροπή σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, που παίρνει ακόμα μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από κάποια συντριβή. Που μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στον στόχο μας, ο οποίος χρειάζεται ένα ακόμα διπλό. Στην Τούμπα, για να πεισθούν κι εκεί, άλλοι τόσοι που πείσθηκαν σήμερα στον Πειραιά. Όπως πείσθηκαν και κάποιο δικοί μας, που ούτε τον Μασούντ τον θεωρούν κάτι το άλλο, ούτε βέβαια βλέπανε το διπλό. Είμαστε ευτυχισμένοι, έστω κι αν περάσαμε δια πυρός, σιδήρου και κολάσεως. Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά λοιπόν και συγνώμη στην συμπρωτεύουσα, που σήμερα είχε την τιμητική της. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ.

Ακολουθει κειμενο στα Αγγλικα, με μεταφραση για οποιους δε γνωριζουν:

“During the five years it’s been my privilege to answer questions from this despatch box on behalf of the government,” he told peers. “I’ve always believed we should offer, rise, to the highest possible standards of courtesy and respect in responding on behalf of the government to the legitimate questions of the legislature.  “I am thoroughly ashamed of not being in my place and therefore I shall be offering my resignation to the prime minister with immediate effect. I do apologise.”

“Κατά τη διάρκεια των πέντε ετών ήταν το προνόμιο μου να απαντήσω σε ερωτήσεις για λογαριασμό της κυβέρνησης”, δήλωσε ο ίδιος. “Πάντα πίστευα ότι πρέπει να προσφέρουμε, να ανεβαίνουμε, με τα υψηλότερα δυνατά πρότυπα ευγένειας και σεβασμού, να ανταποκριθούμε εξ ονόματος της κυβέρνησης στα θεμιτά ζητήματα του νομοθέτη. “Είμαι τεράστια ντροπή για μενα  το γεγονός ότι δεν είμουν στη θέση μου και γι ‘αυτό θα προσφέρω αμέσως την παραίτησή μου στον πρωθυπουργό.

Baroness Smith, Labour’s leader in the Lords, said, to cries of “hear, hear”: “An apology from the noble Lord Bates is perfectly sufficient. “It was a minor discourtesy of which any of us could be guilty of on occasion.” Lord Hague, who was next to speak as proceedings moved on to debate on the EU (Withdrawal) Bill, told peers: “I was going to say it was a pleasure to open this debate.

“I hope my noble friend, who has given 20 years of strong public service, will resume his place on the frontbench.” Conservative whips are understood to be speaking to Lord Bates in an effort to get him to remain in his post.

Η Βαρώνη Σμιθ, ηγέτης του Labour’s in the Lords, είπε,  «hear, hear»: «Μια απολογία από τον ευγενή Λόρδο Bates είναι απόλυτα επαρκής».

“Ήταν μια μικρή ακρόαση για την οποία οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να είναι ‘ένοχος’κατά καιρούς”.

Ο Λόρδος Hague, ο οποίος έπρεπε να μιλήσει έπειτα από μια διαδικασία που προχώρησε στη συζήτηση για τον νομοσχέδιο της ΕΕ (απόσυρση), δήλωσε στους συναδέλφους του: «Θα ήθελα να πω ότι ήταν ευχαρίστηση να ανοίξουμε αυτήν τη συζήτηση. «Ελπίζω ο ευγενής φίλος μου, ο οποίος έχει δώσει 20 χρόνια ισχυρής δημόσιας υπηρεσίας, θα επανέλθει στη θέση του στο frontbench».

Some hours after the spectacular resignation, a spokesperson for British Prime Minister Theresa May (who is on a trip to China) said: “With typical sincerity, Lord Bates today offered to tender his resignation, but his resignation was refused as it was judged this was unnecessary.

Λίγες ώρες μετά τη θεαματική παραίτηση, ένας εκπρόσωπος της βρετανικής Πρωθυπουργού, Theresa May (που βρίσκεται σε ταξίδι στην Κίνα) δήλωσε: “Με τυπική ειλικρίνεια ο Λόρδος Bates σήμερα προσφέρθηκε να υποβάλει την παραίτησή του, αλλά η παραίτησή του απορρίφθηκε καθώς κρίνεται οτι ήταν περιττή.

Ο λορδος Bates αργησε ΕΞΗΝΤΑ (60) δευτερολεπτα… να ειναι στη θεση του! Υπαρχει ενα θεμα με την ωρα στους Αγγλους, οταν  λεμε π.χ 10:17 εννοουμε 10:17, ουτε και 16 ουτε και 18. 17 ΑΚΡΙΒΩΣ. Το θεμα της ωρας – στο οποιο συμφωνω απολυτα- μπορει να το δει οποιοοδηποτε στις στασεις των λεωφορειων οπου αναγραφωνται οι ωρες με αυτο το τροπο: 12:23, 7:44, 9:51 κλπ. Το θεμα δεν ειναι μονο οτι τα γραφουν αλλα ΤΑ ΤΗΡΟΥΝ κιολας. Το λεωφορειο θα περασει στις 12:23 κανονικα οπως λεει και μιλαμε για συνθηκες δρομου με πολλες παραμετρους, οχι τρενο που δεν εχει θεματα κινησης κλπ.

Tωρα μπορουμε ανετα να γυρισουμε στα post του Πολλακη, στα 4 του Καμμενου, στα εμεις η εσεις γερμανοτσολιαδες του Τσιμπλα και ολα τα αλλα ομορφα που αναδεικνυουμε κατα καιρους. Επισης στο video  μπορουμε να δουμε το υφος και το ηθος ΟΛΩΝ στη συνεδριαση για ενα ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ θεμα οπως ειναι το Brexit. Αναλογα εμεις εχουμε Ζουραρι με σανδαλι να βριζει, Τσακαλωτο με σακιδιο σχολικης εκδρομης να μας κουναει το δαχτυλο  και αλλα γραφικα ΝΟΥΜΕΡΑ που νομιζουν οτι το να ντυνεσαι σα γυφτος και να μιλας σα φορτηγατζης ειναι ‘αντισταση’ και ‘επανασταση’, οταν δε τα ψηφιζουμε ΟΛΑ με χερια και με ποδια.

Η αλλιως οπως εχω πει πλειστακις: ο καθε λαος εχει τους ηγετες που του αξιζουν.

Carry on..

PS. Το Καμμενο- αυτο που παιζει ρουλλετες, ντυνεται ΟΥΚ, δε ψηφιζει μνημονια ουτε νεκρος, χρησιμοποιει ειτε αυτοκινητα της πρεσβειας ειτε ελικοπτερα για προσωπικη χρηση (οταν δε πληρωνει τα ταξιδακια του στα πενταστερα το υπουργειο για τα ψωνια του) η οταν δε πουλαει ΟΠΛΑ με μιζες ειπε οτι η Αγγλια αλλαξε ονομα ( ναι οντως το ειπε) απο GB σε UK για να μπει στην Ε.Ε!!!

Πραγματικα η ασχετοσυνη και η βλακεια δεν εχουν ταβανι.

Great Britain (GB) ειναι μονο το νησι: Αγγλια- Ουαλια- Σκωτια. United Kingdom (UK) ειναι το νησι (GB) + την Β.Ιρλανδια. O Καμμενος και ο καθε Καμμενος ειναι απλα ενας αξεστος που ειτε δε γνωριζει βασικη γεωγραφια ειτε λεει ψεμματα- και τα δυο συνηθισμενα φαινομενα στη κυβερνηση ΣΑΝΕΛ. United Kingdom (UK) ειναι ο ορος που χρησιμοποιειται γιατι πολυ απλα αν ηταν Great Britain, η Β.Ιρλανδια ΔΕΝ θα συμμετειχε στην Ε.Ε.

Ο ανθρωπος ειναι 20+ χρονια πολιτικος, σε υπουργικες θεσεις, δηλαδη συνομιλει-συναντει ομολογους του απο το UK και ακομη δεν μπορει να ξεχωρισει τι ειναι η Αγγλια, τι ειναι η Μεγαλη Βρεττανια (GB) και τι το Ηνωμενο Βασιλειο (UK), βασικες γνωσεις 5-6ης δημοτικου και αμα..

Είμαι πολύ χαρούμενος. Στα όρια της παρακρουστικής ευφορίας. Οι τρεις Ιεράρχες μου φέρανε το πιο ωραίο δώρο ημερολογιακά. Βρίσκομαι στην πρώτη εβδομάδα του πιο σοβαρού μήνα του χρόνου. Του Φεβρουάριου. Του γέρου, του κουτσού, του καχεκτικού. Αυτουνού που κρατάει μαγκούρα για να την βγάλει. Με τα αξύριστα γένια του και το ολοκάθαρο ροδαλό του πρόσωπο. Ήρθε ο μήνας της αυθεντίας. Ο πιο γνήσιος μήνας για την εποχή του.

Χειμώνας ρε φίλε. Επιτέλους. Έστω και στην παράταση του αγώνα. Έστω και στο τέλος του. Να μυρίσουμε το διασπασμένο άζωτο της γης. Να δούμε κανά χιόνι και μαζί μ’αυτό και καμιά άσπρη μέρα. Ή μια γαλανή νύχτα από την αντανάκλαση του φωτός. Να πέσουν τα φύλλα από τα δένδρα και να γλυτώσουμε από τις μαλακίες των υπόλοιπων lifestyle μηνών. Που μονίμως μας πηδάνε οι μετεωρολόγοι με την επιδείνωση του καιρού. Μόνιμα σ’ένα δεινό είμαστε.

Με τον Φλεβάρη, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Τα ωραία μας ρούχα, τα παλτά και τα πουλόβερ μας. Να ψοφήσουν οι μύγες και τα έντομα, να φυσήξει κρύος αέρας στα πρόσωπα μας και ν’ ανάψουμε και κανά τζάκι. Τα κορίτσια κάθε ηλικίας να φορέσουν τις μπότες  και τα κολλητά παντελόνια τους. Και τα καλσόν που θα μαζέψουν τις μπουτάρες. Μια παγωμένη καύλα λόγω θερμοκρασίας περιφέρεται στην ατμόσφαιρα. Σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον πασίγυμνο Αύγουστο που τρελαίνεσαι από την κυτταρίτιδα μια που όλες οι γυναίκες πιστεύουν ότι είναι ωραίες άσχετα με το πώς είναι. Και που δεν ξέρεις πώς να προφυλαχθείς από την νεκρική ζέστη. Μόνο το δέρμα σου έχει απομείνει για να βγάλεις μπας και δροσισθείς.

Φεβρουάριος κύριε με διάθεση περισυλλογής. Υγιές πρόσωπο και χιονόμπαλα. Κρύο και καιρός για δυο ή για όσους μπορεί ο καθένας. Ατμισμένα χνώτα, παρέα χουχουλιάρικη, πηγμένο μυαλό κι αυτοσυγκέντρωση. Ακμή πριν την επερχόμενη παρακμή του καλοκαιριού. Και γρήγορος μήνας. Να μην σε κουράζει μέχρι να βγει. Κι εναλλασσόμενος επίσης. Κάθε τέσσερα χρόνια να προσθέτει και μια μέρα. Και να μην το θυμάσαι ακαριαία. Όχι σαν τους άλλους. Με την θλιβερή ημερολογιακή ακρίβεια.

Προχωράμε δυνατά στην ιστορία. Ο Φλεβάρης ήταν ο τελευταίος και καταϊδρωμένος μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του Ιούλιου Καίσαρα το 45 π.Χ έγινε δεύτερος κι είχε κανονικά 29 μέρες και 30 κάθε δίσεκτο έτος. Τσαντίστηκε όμως ο Οκταβιανός Αύγουστος το 4 π.Χ και του βούτηξε μια μέρα που την πρόσθεσε στον καλοκαιρινό μήνα προς τιμήν του ονόματος του.

Κι ο Φεβρουάριος δεν είναι τυχαίος μήνας για την ψυχή μας. Februare σημαίνει εξαγνίζω στα λατινικά. Από τις  γιορτές Februa και Feralia  της Ρώμης που δώσανε αργότερα τις θέσεις τους στα καρναβάλια και στις Αποκριές. Κι είχε πάντα ο μήνας αυτός στα σπλάχνα του τα Λουπερκάλια ( 15/2 ) για την γονιμότητα του γαμήκου Φαύνου ( του αντίστοιχου με τον δικό μας Πάνα  ή του σημερινού Βαλεντίνου ) , τα Φορνεκάλια  για το ψωμί ( 17/2 ) και τα Χαρίστια για την επίλυση των οικογενειακών διαφορών ( 20/2 ).

Πριν το Ρωμαϊκό ημερολόγιο είχαμε το αρχαίο Αττικό καλαντάρι. Σ’ αυτό, ο κουτσοφλέβαρος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Γαμηλίωνα και το πρώτο του Ανθεστηρίωνα. Και γιόρταζαν τα λαμόγια οι Αθηναίοι τα θεογάμια του Δία και της Ηρας, και τα γούστα του Διόνυσου αντίστοιχα. Γαμήσια και κρασί δηλαδή, στην κοινωνία που την φιλοσοφία την είχαν σαν αποτέλεσμα της μέθης ή σαν τσιγάρο μετά την παρτούζα.

Με νοιάζει ο μήνας αυτός. Ο γκουζούκης ( ατελής ) . Ψάχνω το τεχνητό μέλος για τον κούντουρο ( κολοβός ). Και τακτοποιώ τα δένδρα στην διάρκεια του κλαδευτή. Γιατί με νοιάζει; Διότι ο μήνας αυτός αντιπροσωπεύει την χώρα μας. Που ζει μέσα στην ατέλεια και  με την ελεημοσύνη των εταίρων κλαδεύοντας τις ελπίδες των νέων ανθρώπων.

Γεωργική χώρα είμαστε και το πιο σημαντικό για μας είναι οι Φλέβες. Δηλαδή τα υπόγεια νερά που δίνουν τα πάντα επάνω στο χώμα μας. Και που πλουτίζουν πραγματικά τώρα, αυτόν τον καιρό. Που αν δεν υπάρξει δυνατός Φλεβάρης, μετά, κλάψε με μάνα κλάψε με. Βαριά πράματα αυτά κι άρα προχωράμε στις Αποκριές στα ψέματα και στις μάσκες της ψυχής. Και « ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας», και « ο χειμώνας είναι αγόρι μ’ένα αδέξιο πανωφόρι». Σαββόπουλος και Άσημος τα είπαν όλα για το μήνα αυτό που είναι ελληνικός αλλά δεν είναι κιόλας.

Καλώς μπήκαμε λοιπόν στον Φλιάρη, τον χλιαρό. Τη μεγάλη προσωπικότητα που σαν τον Ήφαιστο αγκαλιά με την Αφροδίτη, θαύμαζε τους υγιείς και τους δυνατούς. Ξεκινάει η μελλοντική ιστορία για άλλη μια φορά ή το παρελθόν του μέλλοντος για πολλοστή. Για μένα προσωπικά ξεκινάει η  νέα χρονιά της συγκροτημένης παρουσίας και της εθελούσιας εξόδου παρέα με το μήνα με τις ειδικές ανάγκες. Στον οποίο δείχνω τον πολιτισμό μου και την διάθεση της ψυχής μου.

Τρελάθηκα; Αμέ. Μπαίνει ο κουτσοφλέβαρος και τα μυαλά στα κάγκελα. Μπαίνει ο Υδροχόος σε καρδιά κι ο πιο ειλικρινής μήνας που δεν έχει την δυνατότητα να πει ψέματα λόγω αρτιμέλειας ή δύναμης. Μπαίνει η μοναδική σκληρότατη αλήθεια του ανάπηρου. Πόσο την χαίρομαι. Σαν αεράκι από την Ανταρκτική. Φρέσκο. Η ανάγκη της ζωής. Η διάθεση και το ανίκητο της θέλησης.

Καλό σας μήνα. Απολαύστε τον.   Και μην ξεχνάτε και τον τελικό των τελικών την Κυριακή τη νύχτα. Eagles versus Patriots. Άλλο ένα προνόμιο του Φλεβάρη.

Διαδικαστικό φαινόταν το παιχνίδι, αλλά με ένα ζητούμενο : Χωρίς κάποια ιδιαίτερη κούραση από μέρους των παικτών, να βλέπαμε μια σωστή μπάλα για το άνοιγμα της αντίπαλης άμυνας. Εκεί δηλαδή που είχαμε πρόβλημα με τον Απόλλωνα και την Λάρισα. Με αρκετά αδύναμο αντίπαλο αλλά με προπονητή που ξέρει να στήνει πολύ καλά την άμυνα του.

Και κάπως έτσι ήταν η εικόνα του πρώτου μέρους. Η ΑΕΚ παρατάχθηκε σωστά με 4-2-3-1 και η Λαμία κάθισε όλη πίσω. Τη μόνη ίσως παραφωνία που θα μπορούσα να βρώ στην αρχική ενδεκάδα, ήταν ξανά η απουσία κλασσικού φορ περιοχής, δηλαδή του Γιακουμάκη. Και ειδικά σε ένα παιχνίδι, που και ο Λιβάγια θα μπορούσε να πάρει κάποια ανάσα, αλλά και ο παίκτης κάποιον χρόνο συμμετοχής. Κι ειδικά τώρα που η ΑΕΚ θα έπαιζε από τα πλάγια.

Να μην γκρινιάζουμε όμως διότι ο ρυθμός του αγώνα αλλά και η γενικότερη αντιμετώπιση του παιχνιδιού, μάλλον μας αποζημίωσε. Η ΑΕΚ έπαιξε μεθοδικά, πολύ σωστά τακτικά, και με περίσσεια υπομονή. Γύρισε την μπάλα μπόλικες φορές στα πλάγια, ενώ χρησιμοποίησε όποτε μπορούσε και την κάθετη πάσα. Επίσης έπαιξε ποδόσφαιρο με συντριπτικά ποσοστά κατοχής, η οποία και δικαιώθηκε με ένα δοκάρι, μπόλικα κόρνερ, κι ένα πολύ όμορφο γκολ του Λάζαρου προς το τέλος του ημιχρόνιου.

Στο δεύτερο μέρος, η ΑΕΚ φάνηκε οτι πήγε να κάνει συντήρηση δυνάμεων. Της το επέτρεψε αυτό η σωτήρια απόκρουση του Τσιντώτα στην αρχή καθώς και το γκολ του Λιβάγια λίγο αργότερα. Επειδή λοιπόν η ΑΕΚ έπαιξε νωθρά και άνευρα, έπεσε ο ρυθμός του αγώνα και το θέαμα έμεινε σε φτωχά επίπεδα. Μόνο ο Λόπεζ έτρεχε πάνω κάτω, ακολουθώντας σε απόδοση τον πολύ καλό σήμερα Χριστοδουλόπουλο.

Δεν μπορούμε όμως , κι ούτε και πρέπει, να ζητάμε κάτι περισσότερο. Η ομάδα πήρε σχετικά άκοπα μια επαγγελματική νίκη, όταν έπρεπε έπαιξε σωστά τακτικά, σκεπτόμενη ορθολογικά την δύσκολη συνέχεια των αγώνων. Πάνω σε αυτήν την λογική, μπόρεσε και ο προπονητής να κάνει και τις τρεις αλλαγές του, δίνοντας χρόνο στους παροπλισμένους.

Εμείς φυσικά δεν γίναμε σοφότεροι και πλουσιότεροι σαν τηλεθεατές, αλλά τουλάχιστον περάσαμε ένα καλό δίωρο, χωρίς άγχος και πίεση, και βλέποντας και κάποιες μεμονωμένες καλές ενέργειες, είτε αμυντικά ( Τσιντώτας ) είτε επιθετικά ( Μπακασέτας ). Από την άλλη μεριά, δεν βοήθησε και η μοιρολατρική αντιμετώπιση του αγώνα εκ μέρους της Λαμίας. Αλλά μάλλον προς το συμφέρον της ΑΕΚ ήταν, κι οπότε τέλος καλό κι όλα καλά, που  μακάρι να γίνουν αύριο καλύτερα με νέα από τον Αγρίνιο και την Τρίπολη. Συγχαρητήρια λοιπόν, και συνεχίζουμε.

Πρώτο παιχνίδι σήμερα, κλασσικό ντέρμπυ, και κάποιοι έγραψαν οτι είναι το λιγότερο σημαντικό και για τους δύο αντιπάλους. Όταν λέμε κάποιοι, εννοούμε δημοσιογράφους, που παριστάνουν οτι δεν είναι ηλίθιοι. Μια συντριβή σήμερα και μια καθαρισμένη πρόκριση, θα περάσει αβρόχοις ποσί; Αλλά ας μην καταφεύγω σε λεπτομέρειες, κι ας ευχηθούμε να δούμε ένα ωραίο παιχνίδι, με καλή διαιτησία, κι αποτέλεσμα που θα δικαιώσει τον καλύτερο.

Σαν να τηλεφωνήθηκαν οι δυό προπονητές πριν τον αγώνα, κι αποφάσισαν να μπερδέψουν όσους κάνανε πρόβα τις ενδεκάδες. 4-2-3-1 ο αντίπαλος χωρίς Ανσαριφάρντ και Μιραλάς, 3-5-2 ( πιο πολύ 3-4-1-2 ) εμείς, χωρίς Σιμόες και Βράνιες. Καμία έκπληξη στα συστήματα δηλαδή, αλλά αρκετή έκπληξη στις συμμετοχές. Μπορεί να μην θέλει κανένας το κύπελλο, μπορεί να είναι και οι δύο Αλέφαντοι, μπορεί να τρομάζουν εν όψει Τρίπολης και Λαμίας, πολλά μπορεί μπορούν να ερωτηθούν από εμάς τους αδαείς.

Όμως δεν είμαστε αδαείς περί της ψυχολογίας. Διότι το πρώτο μέρος ήταν κομμάτι σεμιναρίου για την επιστήμη αυτήν. Για ποιό λόγο ήταν τόσο νευρικό το Καραϊσκάκης στα σφυρίγματα του Σιδηρόπουλου; Άραγε δεν βλέπανε τα τόσα εκτός φάσης χτυπήματα, που δεν σφυριζόντουσαν; Γιατί βιαζότανε; Η ΑΕΚ γιατί μπήκε στο γήπεδο; Επίθεση δεν είχε, κέντρο δεν υπήρχε, και παντού έβλεπες ένα δικέφαλο κοτόπουλο απέναντι σε έναν έφηβο που έδειχνε σήμερα οτι είχε ξεπεταχτεί. Νταηλίδικα όχι τίποτα στην οργάνωση να ρίξει την γκόμενα. Ήταν φανερό, καθώς προχώραγε ο χρόνος, οτι η ανυπομονησία της κερκίδας, είχε περάσει και στους παίκτες που αντιπροσωπεύουν την μαγκιά της τρούμπας. Οπότε εξαφανίζονταν οι ποιοτικοί, Μαρίν και Φορτούνης.

Νταηλίκι λοιπόν εναντίον κοτισμού, φέρανε ένα λευκό αποτέλεσμα. Σαν ψυχολογία. Αγωνιστικά είχαμε στα πρώτα λεπτά δυό σπουδαίες ευκαιρίες του αντιπάλου, που απεσόβησε ο Μπάρκας. Επίσης είχαμε οτι ο αντίπαλος κατάπιε το κέντρο της ΑΕΚ, ενώ με την επίθεση μας, γινόταν πλάκα όταν κοίταζε το αντίπαλο τέρμα. Λέμε τώρα και καμιά μαλακία να γελάμε. Όταν έχεις φόβο, όχι τέρμα δεν κοιτάς, αλλά ούτε μια πάσα δεν μπορείς να αλλάξεις, ούτε τον ρυθμό να παγώσεις, ούτε να οργανωθείς, ούτε και να βάλεις και κάποια κόντρα της προκοπής. Ή μπορείς να μονολογείς σαν τον Λιβάγια ή να προβάρεις σμόκιν σαν τον Λάζαρο. Αφήνοντας το ποδόσφαιρο κατοχής στους άλλους, κι αναδεικνύοντας κάποιους που απλά δεν φοβήθηκαν : Τον Λαμπρόπουλο με τον βαρύ Τζούρτζεβιτς, τον Γκάλο που είχε κανονικό ρυθμό ντέρμπυ, και τον Τσιγκρίνσκι που δεν καταλάβαινε τι μάσαγαν οι άλλοι. Τύπου Λόπεζ, του απόλυτου άχρηστου, του πρεσβευτή του χαμόγελου του παιδιού. Ένα άθλιο πρώτο μέρος, με τον διαιτητή να κρατάει το εδαφικό πλεονέκτημα και όλους εμάς να αγχωνόμαστε τζάμπα για ένα ματς στο οποίο αν παίζαμε κάποιοι Αεκτζήδες μαζεμένοι από κάποιο καφενείο, μάλλον θα το πηγαίναμε καλύτερα.

Στο δεύτερο μέρος, το παιχνίδι έφυγε από τα πλαίσια της ψυχιατρικής, και πήγε πιο πολύ αγωνιστικά. Δηλαδή εδαφικά. Η ΑΕΚ μαχόταν αμυντικά, αδούλευτη να χτυπήσει σε κάποια κόντρα, κι ο αντίπαλος ήθελε να παίξει πιο ορθολογικά. Το τηγάνι ηρεμούσε, άμα βλέπεις συνέχεια τηγανιτές πατάτες, κάπου βαριέσαι και την μαλακία, οπότε βρήκαμε και κάποιους παίκτες να μαλώνουν, να κοκκορομαχούν και άλλους – Η εξαίρεση – να προσπαθούν να παίξουν μπάλα.

Δεν άλλαξαν πολλά στην γενική εικόνα. Απλά κατάλαβε το κέντρο της ΑΕΚ οτι δεν ήταν αντιμέτωπο στο τρίτο ράιχ. Οπότε βρήκανε κάποια πατήματα οι Γαλανόπουλοι και οι Κονέ, ενώ συνήλθε ο Μπακάκης. Φυσικά κορυφαίοι ήταν πάντα οι προαναφερθέντες : Τσιγκρίνσκι, Λαμπρόπουλος και Μπάρκας. Σε ένα παιχνίδι άτεχνο, χαζό, που άμα έπαιζε στο τηγάνι κάποια ομάδα σοβαρή, θα είχε στείλει τους αντιπάλους με  μια συντριβή για βρούβες. Διότι ο Ολυμπιακός απλά δεν είναι ομάδα λόγω επιλογών της διοίκησης του.

Σίγουρα είχε την εδαφική κατοχή της μπάλας. Σίγουρα όμως δεν απείλησε σοβαρά, πέραν μιας καλής ευκαιρίας, που αν δεν την έκανε κι αυτήν, τι θα είχε να λέει; Τις μαλακίες για την διαιτησία, που ΝΑΙ ΑΔΙΚΗΣΕ ΤΗΝ ΑΕΚ . ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΟΝ ΣΕΜΠΑ ΠΟΥ ΒΑΡΑΕΙ ΕΚΤΟΣ ΦΑΣΗΣ, ΣΤΟΝ ΜΙΡΑΛΑΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΤΩ ΤΟΝ ΑΡΑΟΥΧΟ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΙΣΕ ΠΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΑΓΚΩΝΙΑ ΣΤΟΝ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΟΡΕΙΟ. Εντάξει ανδρικό παιχνίδι αλλά χέσε μας τώρα που όλοι οι άνδρες γεννήθηκαν Ολυμπιακοί. Διότι έχω να υποδείξω μπόλικους πούστηδες που δουλεύουν δίπλα στην σχολή ναυτικών δοκίμων.

Αλλά ας μην ξεφεύγω στην μαλακία του λάου λάου και να μην πάμε κόντρα στον κερατά ή στην χοντρή της επικοινωνίας. Το ματς ήταν σούπα και μόνο για ψυχάκηδες. Της πλάκας. Αν δεν ήσουν οπαδός κάποιας ομάδας – χάριν ευφωνίας τις λέω ομάδες -, θάχες γυρίσει το κανάλι να δεις κανά κώλο στον συνεταίρο του Μαρινάκη, τον Αλαφούζο. Αλλιώς θα έβλεπες τον Σιδηρόπουλο, τον Γκαρθία και τον Χιμένεθ, να δολοφονούν τα μάτια μας. Κι ακόμα χειρότερα εκείνα τα μάτια που πήγαν μέσα στο κρύο να δουν δια ζώσης το παιχνίδι.

Κι είδαν μαλακίες. Τον καυλωμένο έφηβο να μην μπορεί να γαμήσει μια κότα. Τις χύμα ελληνικές καταστάσεις δια χειρός χούφτερμαν μαλακίας Ισπανών. Την ασυναρτησία των τακτικών και την μπούρδα των μεγάλων ομάδων. Χρειάστηκε να μπει ένας Μασούντ απλά, για να τρομάξει όλος ο αντίπαλος, και να καταλάβει μέχρι κι ο πιο αδαής – όταν πέρναγε τους παίκτες δυό δυό- τι εστί ποιότητα Μουντιάλ και τι εστί άτακτη οπισθοχώρηση του αντιπάλου. Τι σημαίνει ηρεμία, μπάλα ποιότητας και τι θα πει ηγέτης για τις κότες. Μέχρι να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα είναι ικανοποιημένος με το physical game, τα running up, κι οτι είναι μεγάλος παίκτης ο Τουρέ κι όχι ο Πίρλο. Επίσης μπορεί να καταλάβει κι ο ” δημοσιογράφος ” οτι πιθανόν η ΑΕΚ να κατάλαβε οτι ο αντίπαλος είναι Σάββας. Καρκινοπαθής κι απλά ομιλών, χωρίς την δυνατότητα να πράξει. Κι ΑΡΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΗΤΑΝ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΒΛΑΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΠΛΟ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ . ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ, ΝΟΥΜΕΡΟ. ΟΙ ΙΔΟΙ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΜΑΛΑΚΑ. ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΙΖΑΝΕ ΠΑΛΙΑ ΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ, ΕΙΧΑΝ ΘΕΜΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ; ΤΟΝ ΓΑΜΟΥΣΑΝΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ.

Δεν μπορώ όμως να δώσω συγχαρητήρια στην ΑΕΚ. Ήταν της πλάκας, απέναντι σε πιο της πλάκας αντίπαλο. Δεν κρατώ εγώ μόνο το αποτέλεσμα. Θέλω να βλέπω μπάλα και να με παραδέχεται ο αντίπαλος. Όπως και να τον παραδέχομαι κι εγώ όταν με έσκισε. Μπορώ να πω οτι με βόλεψε το αποτέλεσμα. Όμως αυτό δεν με ικανοποιεί σαν θεατή. Και την μπάλα δεν την έχω για κακομοιριά, αλλά για ψυχαγωγία κι όχι απλή διασκέδαση.

Ο αγαπητός φίλος μας, Κέλβιν, μου έκανε ένα αίτημα : Να ασχοληθώ με μερικά βιβλία λίγο πριν αρχίσει το ξεκατίνιασμα μας με τον γαύρο ή το άλλο μεταξύ μας, αν τα αποτελέσματα δεν έρθουν κατά το δοκούν. Διστακτικός ήμουν στην αρχή – ομολογώ οτι δυσκολεύομαι να κρίνω ή να προτείνω κάτι σε βιβλίο αφού οι συνειδήσεις διαφέρουν – αλλά τελικά είπα να το κάνω. Και περιορίζομαι σε τέσσερα βιβλία, με τα οποία ασχολήθηκα την περίοδο που ήμουν ψιλοαραχτός στο Ζερματ.

Το πιο ελαφρύ, που το είχα αρχίσει πιο πριν από την περίοδο των διακοπών και το ολοκλήρωσα πριν φύγω, είναι ένα κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Jo Nesbo. Τον Απρίλιο του 2017 κυκλοφόρησε, και εντάχθηκε στην σειρά των διηγημάτων στα οποία πρωταγωνιστεί ο επιθεωρητής Χάρι Χόλε. Είναι πολύ καλογραμμένο, όπως κι όλα τα βιβλία του, αν φυσικά δεν σε ενοχλούν τα άπειρα ονόματα που παίζουν, τα διαρκή πετάγματα σε παράλληλες σκηνές, και η τεράστια χρήση των roms της μνήμης σου, που πρέπει να θυμούνται ακόμα και μικρές λεπτομέρειες, που πρόκειται να δέσουν προς το τέλος του πονήματος.

Αυτός όμως είναι ο συγγραφέας, που είναι πλέον ένας από τους all time classic δημιουργούς αστυνομικών περιπετειών που πραγματεύτονται γρίφους με serial killers. Ειδικά σε αυτό το βιβλίο,  το οποίο έχει πουλήσει περί τα σαράντα μύρια αντίτυπα, ο ήρωας του βγάζει και μια προσωπική αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του σχετικά με το αν ένας δολοφόνος τον είχε απασχολήσει ξανά στο παρελθόν, αλλά αυτός δεν μπόρεσε να τον συλλάβει. Μου θύμισε την προσωπική αμφισβήτηση του συγγραφέα σχετικά με κάποια άλλαη ιδέα, που δεν του έχεςι έρθει ακόμα στο μυαλό. Οι λάτρεις όμως αυτού του είδους των βιβλίων, θα περάσουν καλά και θα ικανοποιηθούν από την γνωστή μαεστρία του Nesbo.

To βιβλίο που πρακτικά διάβασα στην Ελβετία, είναι το Πήραν την Πόλη, πήραν την. Και για τον πιο αδαή, το βυζαντινό κόκκινο χρώμα του εξώφυλλου, αλλά και ο τίτλος του βιβλίου, μαρτυράει το θέμα του. Μπορεί να είναι κοινότυπο και χιλιοειπωμένο, έμενα όμως με τράβηξε το γυναικείο χέρι της συγγραφής, που έφερε στην ζωή ένα επικό μυθιστόρημα μέσα από τα μάτια ενός προσωπικού ήρωα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, ενός πολεμιστή από την Λήμνο. Και πραγματικά απεδόθη τέλεια η οδύνη της Μιας συνείδησης, της Μίας μοναχικής κραυγής.

Το βιβλίο φυσικά δεν είναι καινούργιο. Μετράει είκοσι χρόνια και είκοσι δύο επανεκδόσεις, αλλά κουβαλάει καινούργιες πινελιές. Κάτι σαν remakε εν άλλοις, αλλά δεν παίρνω κι όρκο, αφού δεν είχα διαβάσει το ίδιο και πριν. Είναι όμως άκρως εντυπωσιακή η περιγραφή των 57 τελευταίων ημερών της Πόλης και άκρως ανάγλυφη η αποτύπωση της υπέρβασης και της αυτογνωσιακής κάθαρσης της ιστορίας στην διάρκεια της παρακμής του Βυζαντίου. Είναι βιβλίο μεγάλο, μερικές φορές θυμίζει ημερολόγιο και κουράζει, όμως στο τέλος σε ικανοποιεί πλήρως με τις ανησυχίες και τα σουρεαλιστικά ερωτήματα, που θέτει ένα γυναικείο μυαλό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Αυτήν την εποχή, ασχολούμαι με δύο βιβλία : Και τα δύο είναι δώρα. Το ένα από πολύ φίλο γαύρο, που είναι το βιβλίο του Γιώργου Λιάνη για τον Καζαντζίδη, και το άλλο από έναν επτανήσιο άρχοντα, που τιτλοφορείται η επιστήμη των δονήσεων ( Πέτρος Γράβιγγερ ). Είναι δυό βιβλία, που δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο, πράμα που συνηθίζω να κάνω για να ξεκουράζομαι, να αλλάζω θέματα, και να προσπαθώ να τα φέρω στο τέλος τους, όσο κι αν κάποιες φορές με κουράζουν και με αγανακτούν.

Το βιβλίο του Γράβιγγερ, έχω διαβάσει άλλο ένα περί Πυθαγόρα – από μασονική στοά ο τύπος -, είναι ένα βιβλίο μικρό το δέμας μεν, αλλά πάρα πολύ δύσκολο δε. Γραμμένο στην καθαρεύουσα του 1910, ξεκινάει από τους πολυτεχνειακούς ορισμούς για τους κρότους και τις δονήσεις, και προσπαθεί με αυτά τα δεδομένα, να ορίσει την συστηματική και περιοδική διακύμανση των θειών λόγων, της μουσικής – μουσική σαν απόλαυση αλλά και θεραπεία -, των ιστορικών ονομάτων στους Εβραίους και στους Αιγύπτιους, τους τελετικούς χορούς, και γενικά όλες τις ανθρώπινες επινοήσεις για τα πάντα που ακολουθούν συστημικούς κανόνες, και να τα αποδώσει στην δύναμη της μάνας φύσης. Μακριά από θρησκείες δήθεν, αλλά σίγουρα έχοντας υπ’ όψιν του οτι οι μασόνοι είναι οι γνήσιοι απόγονοι του Πυθαγόρα, που είχε απόγονο τον Ιησού.

Το πόνημα του Λιάνη, είναι μεν μιά βιογραφία του μεγάλου τραγουδιστή, αλλά είναι γραμμένο με πολύ σοβαρή σκέψη, δυνατά flash backs, και καταλήγει να είναι ένα ψυχογράφημα. Φαίνεται καθαρά οτι ο Γιώργος δεν άκουγε Καζαντζίδη, δεν είχε την ίδια κουλτούρα, όμως επιχειρεί τίμια να εξηγήσει την κατάσταση θρύλου που έφτασε ο Στέλιος, δηλαδή να εξηγήσει το αμόκ του κόσμου. Οι σκηνές και οι διάλογοι,  μαζί με τις περιγραφές των περιστατικών, μοιάζουν αρκετά αληθινές, οπότε μπορούν να γίνουν ανεκτά πειστικές από εμάς, που ξέρουμε και τα δύο πρόσωπα ( συγγραφέα- ήρωα ), και απόλυτα αποδεκτές από ανθρώπους νεότερους που μπορεί να αποκτήσουν κάποτε κάποια περιέργεια.

Τον Γράβιγγερ τον διαβάζω στο γραφείο του σπιτιού μου κρατώντας κάποιες σημειώσεις, τον Λιάνη τον διαβάζω στο κρεβάτι όταν έχω αϋπνίες. Και τα δύο βιβλία έχουν σηματοδοτήσει εποχές, το ένα με τον τεράστιο πνευματικό πλούτο του συγγραφέα, το άλλο με την τεράστια φωνή του Στέλιου. Ο Λιάνης δεν μπορεί να σηματοδοτήσει κάτι σαν εποχή, αφού είναι ούτως ή άλλως σταμπαρισμένος σαν προληπτικός που δεν έμπαινε σε αεροπλάνο, τζογαδόρος για ξερή εκεί κάτω από τα Νέα, και φυσικά Πασόκος της αρχής της παρακμής της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Όμως το αλάνι έχει καλή πένα, κι επειδή κάνει την τελευταία του αρπαχτή μιλώντας για τον Στέλιο, αξίζει να έχουμε άποψη για ένα βιβλίο – δώρο. Καλά διαβάσματα.

Η αληθεια ειναι οτι εχω σταματησει να βλεπω το θιασο του Μανωλακη (απεχω γενικως απο το ελληνικο καρναβαλι και ως χωρα και ως μπαλλα)  μιας και βαρεθηκα τα καλαμπουρια. Γελασαμε μια γελασαμε δυο με τον Αλιεξη την ΑΕΚ ποσο πια? Μια στο τοσο- οχι παντα- διαβαζω λιγο το χωρο να περναει η ωρα αντε και κανα ρεπορταζ στο web.  Εχει πλακωσει και απιστευτη δουλεια με τα νεα project και δε το εχω να καθωμαι στον υπολογιστη να βλεπω το ΠΑΠΑΤΖΗ μετα απο αυτα που βλεπω live εδω περα- παραπαει το ανεκδοτο.Πηγαμε στο 3-3 στο Emirates στην ενδοοικογενειακη μαχη: ΜΑΤΣΑΡΑ.  Βλεπετε και αυτο το Sky δε δειχνει υπαναπτυκτους μπαμπουινους που κακοποιουν το αθλημα.  Τελευταιο ματς νομιζω ηταν με την Αουστρια εκτος που ειδα. Που ειτε απο τυχη εκανε κατι ανατροπες στο 90’φευγα (Αουστρια-ΟΣΦΠ), η αναλογα σκοραρε στο 85+ (Ξανθη στο 88’, Ζελας στο 95’). Η τσιμπαγε αυτη οπως με τη Λαμια η δε τσιμπαγε ο αντιπαλος οπως με τον ΠΑΣ τη πεναλταρα- ποντακια με το ζορι. Δηλαδη 10-12 ποντακια ευκολα τα εχεις παρει στο παραενα η ΣΤΑ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ. Ε ακομη και με αυτα τριτος εισαι που επρεπε να εισαι εκει στους 26 ΕΚΤΟ-ΕΒΔΟΜΟΣ με το νιονιο και η ξανθη. Που να μη γιορταζε η αγια ανατροπη 5-6 φορες δηλαδη και εισουν στο -12 απο το -2 που λογικα θα εισαι σημερα. ΕΚΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ με το Μανωλακη το νουμερο. Που για να μη ξεχνιωμαστε ειναι κανα διμηνο ΕΚΤΟΣ ΠΑΓΚΟΥ για τα κολοδαχτυλα στο ΠΑΟ και δε τρεχει και τιποτε! Θελει και νεο συμβολαιο που αμα δεν το ελεγαν Xιμενεθ αλλα Χιμενακη η Χιμενοπουλο θα ειχε παει να …κοβει ξυλα ως καραγκιοζακος δημοσιοσχεσιτης.

ΑΠΟ ΤΥΧΗ βρισκεται εκει που βρισκεται η ομαδα και ειναι λογικο οταν ΣΤΗ ΤΥΧΗ γινωνται ολα μονιμα απο τη κορυφη ως τα νυχια του Χαγκα. Ο γιγαντας Λιβαγια απλα αρχιζει να ξεφουσκωνει μετα το τριμηνακι που εκατσαν ολα, ο Αραουχο ειναι ο γνωστος ποδοσφαιρηστης ασανσερ κλπ κλπ. Για τον νεο πολυτραυματια το Τσοσιτς ειχα γραψει το καλοκαιρι για τι ΣΑΠΑΚΙ προκειται που χτυπαει συνεχεια. Do not say I didn’t warn you. Ειναι αλλωστε ο παικτης που το πρωι ΕΙΧΕ ΚΟΠΕΙ στα ιατρικα – ακομη και απο αυτους τους ΧΑΣΑΠΑΚΛΕΣ στο ιατρικο της ομαδας που ειχε βρει τον ….Λεσκοτ περδικι!- και το απογευμα ως εκ θαυματος περασε τα τεστ. Θαυμα στην ΑΕΚ πολλες φορες σημαινει και η εντολη- εν μεσω Cohiba: ΠΕΡΑΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ.  Τωρα αυτο για το μουντιαλικο Μασουντ να το κοιταξετε λιγο. Καταλαβαινω την αναγκη να εφευρισκουμε ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ηρωες, αλλα υπαρχει λογος που ο μουντιαλικος εφυγε δωρεαν απο οπου πηγε, μεχρι και απο το Νιονιο. Ο ανθρωπος απλα στα 34 του δεν εχει κανει ΠΟΤΕ μεταγραφη. Παντα ΔΩΡΕΑΝ (με τις κλωτσιες το λεμε στα απλα ελληνικα) εφευγε απο οπου ηταν και μιλαμε για 11 αλλαγες ομαδων εδω και 17 χρονια. Ο παικτης ειναι καλος αμα παιζεις σε αλανα η αμα παιζεις σε μουντιαλ μεν αλλα του 1970 δε. Τοτε που ο Πελε ηταν παικταρας αλλα ο κοντινοτερος αμυντικος ηταν αναλογα στα 15 μετρα και μαρκαρε με τα ματια το δε τοπι παιζωταν σε ρυθμους slow motion. Αργοκουρουτας απλα, να τη βρασω τη τεχνικη που εχει. Το ποδοσφαιρο του 2018 παιζεται με ταχυτητα, δυναμη και αντοχη. ΤΙΠΟΤΕ απο αυτα δεν εχει, εχει βεβαια αλλο προσον: τσαμπας και ομορφοπαιδο. Γι αυτο αλλωστε κοιτωντας τα στατιστικα στα 3 ματς που εχει (μαζι με το αλλο το ατι τον Αλβανο) παιξει –συμμετεχει εχεις χασει 4 ποντους και νικησες με τη ψυχη στο στομα οπως νικησες το ΠΑΣ.

Ελπιζω (και κρινω παντα ΕΚ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ) να καταλαβε και ο τελευταιος ΜΥΡΩΔΙΑΣ οτι ΑΕΚ=ΣΙΜΟΕΣ/ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ. Δε παιζουν αυτοι, τελειωσε το παραμυθι. Ειδικα ο πρωτος αλλα και ο δευτερος με μια αναλογια 60-40 περιπου με τον Σουηδο να το καλυπτει κατα 80% αμυντικα ο Γαλανοπουλος που ξαναλεω ΑΜΥΝΤΙΚΑ ειναι τεραστιο κεφαλαιο και ας ακουω διαφορα. ΔΕΝ υπαρχει αλλος Γαλανοπουλος στην Ελλαδα και στα 20 του αν αποκτησει και την εμπειρια σε 2-3 φουλ σαιζον μπορει να ξεπερασει το Ζηκο μιας και ειναι πολυ πιο τρεχαλατζης και γρηγορος. Του λειπουν οι τοποθετησεις και το καθαρο μυαλο (να μη πουλαει πασες αβιαστα δηλαδη) αλλα αυτα ειναι θεμα πειρας και ωριμοτητας.

Η προβλεψη που εκανα το καλοκαιρι ισχυει. Η ΑΕΚ δε θα κατακτησει ΤΙΠΟΤΑ ετσι οπως ειναι δομημενη ειδικα με αυτον το ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟ στο παγκο (οταν καθεται). Απο τυχη προκριθηκες στους 16 με 5 ισοπαλιες και μια νικη (στο Μιλανο επρεπε να ειχες χασει, στο ΟΑΚΑ με την Αουστρια επρεπε να ειχες χασει) , απο τυχη δεν εισαι 10 ποντους πισω γιατι μπαλλα που να ΕΠΙΒΑΛΛΕΣΑΙ στον αντιπαλο ΔΕΝ μπορεις να παιξεις παρα μονο περιστασιακα με καμμια Κερκυρα εντος.

Αναλογα η προβλεψη για τα εισιτηρια παει ΑΚΡΙΒΩΣ οπως το ειχα πει. 77,000 εχεις κανει με τα ντερμπυ μεσα (40,000 με ΟΣΦΠ-ΜΠΑΟΚ) και ενα ανελπιστο 20,000ρικο με το πλατανια λογω Ευρωπης. Ειχα πει για 100,000 και εχεις 6 ματς εντος που εκτος απο το διαλυμενο Ζελα τα αλλα ειναι με Λαμια-Τριπολη-Ξανθη-Νιονιο-Κομποτη. Να κανεις κανα 6-7αρι μεσο ορο?Ποσοι πικραμενοι να πανε να δουνε το Μαρινο και το Κομποτη? Αλλωστε αν βγαλεις τα 2 ‘ντερμπυ’ και κανεις τη διαιρεση ο μεσος ορος τοσο βγαινει 5,300 για την ακριβεια (με το 20αρικο του πλατανια μεσα: 37.000/7 ματς= 5285).  Πας ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ στα 110,000 και ας ειναι καλα το 20αρικο με το Πλατανια (που επρεπε να ειναι 5-6 χιλιαδες αρα ΑΝΕΛΠΙΣΤΑ μαζεψες + 15,000 πανυγηρτζηδες) αλλιως θα ειχα πεσει ΑΚΡΙΒΩΣ στο νουμερο. Γιατι μονο πανυγηρτζης εισαι αμα εμφανιζεισαι out of the blue με το Πλατανια και σε ΟΛΑ τα αλλα ματς εισαι μεσο ορο στο 5-6 χιλιαδες. Τα σοβαρα club εχουν μονιμα πελατες. IF YOU CANT SUPPORT US WHEN WE LOOSE OR DRAW DONT SUPPORT US WHEN WE WIN: BILL SHANKLY γι αυτο αλλωστε ειμαστε ΜΟΝΙΜΑ SOLD OUT στο μαγαζακι μας.. Καθηστε τωρα να κανετε αναλυσεις και να ψαχνετε γιατι μια ομαδα χωρις μπακ, με την απωλεια του ΣΙΜΟΕΣ=ΑΕΚ στο κεντρο και χωρις εξτρεμ δε μπορει να νικησει το Κουγια και τον Απολλωνα, χανει απο τη Τριπολη  αλλα θελει λεει πρωταθλημα και κυπελλο και Ευρωπη.

Και εγω θελω να παρουμε το εκτο αλλα ΔΕΝ γινεται. Αντε να περασουμε τη Πορτο, μολις πεσουμε με δυνατο club η λογικη λεει οτι θα αποκλειστουμε. Τωρα βεβαια λογικη και Liverpool εχουν παρει διαζυγιο εδω και πολλα χρονια: τη περασμενη εβδομαδα απλα ΔΙΑΛΥΣΑΜΕ τη καλυτερη ομαδα στην Ευρωπη και δε το λεω για το σκορ. 1-0 να εληγε ο τροπος που ΠΑΤΗΣΑΜΕ τη City σε 90 λεπτα ηταν εκπληκτικος. Μαρκαρισμα παντου χωρις ανασα, 4 γκολ, 2 δοκαρια, χαμος. Ο δε θορυβος μεσα στο γηπεδο συγκρινεται μονο με το ματς με τη Dortmund. Φωναζαμε επι 90 λεπτα συνεχεια ΟΛΟΙ (οταν λεω ολοι εννοω ΟΛΟΙ και οι 54,000 και οι της City) και τα decibel ηταν εκτος οριων-ετρεμε το γηπεδο απο τα θεμελια. Επικη βραδυα τεραστια ΠΑΛΙ εμπειρια με το αγγλικο κρυο να τρυπαει κοκκαλα. Ο Πεπ στο 4-1 αυτου του ΔΙΑΟΛΟΥ του Mo (18 goals σε 22 ματς!!!) απο τη σεντρα σχεδον εχει γυρισει και κοιταει ολο το γηπεδο μαρμαρωμενος σε στυλ: που ηρθα εδω μεσα- τι παθαμε ρε σεις? Aναμενουμε τον Ολλανδο στο χορτο και τον Κειτα στο ροστερ οπως αναμενουμε στις κακες βραδυες να δουμε ποσο θα μας λειψει ο ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ ο Κουτι. Μας ζεσταναν τα 160εκκ βεβαια, οπως μας ζεσταινει και το ενδιαφερον για το παικτη που ΗΔΗ ψηνουμε για το καλοκαιρι. Οχι τσαμπα φυσικα- αλλα ΑΕΚ. Παραπονο δε νομιζω να υπαρχει. Για τρεις ειχα δωσει πληροφορια τον Αυγουστο ηρθαν ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ: OXLADE, VAN DJIK, Κειτα (εχει ηδη πληρωθει 54εκκ). Παρενθεση: O MO ΔΕΝ εκανε στον αετοματη και τον πουλησε! Οπως δεν εκανε και ο Ματα, ο Λουκακου, ο Κουτινιο!!!! και τοσοι και τοσοι. Ειπαμε κοβει το ματι του, του μπαγασα γι αυτο αλλωστε ειναι και στο -18 εχωντας ξοδεψει 3 καραβια λεφτα Ιανουαριο μηνα. ΟΠΟΥ ΠΑΣ και εχει ΠΕΠ θα βλεπεις πλατη ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ. 600ΕΚΚ εχεις ξοδεψει και εισαι 3 ποντους πανω απο το Κλοπαρο που περσυ εκλεισε στο +14εκκ  κερδος και φετος ειναι στα +80 με τον VAN DJIK μεσα που κοστισε μια 80αρα. Αλλα βλεπεις εμεις πηραμε 10εκκ τον Κουτι και τον δωσαμε 160εκκ στη θυγατρικη μας Barca (Maserano-Souarez-Coutinho), εμεις πηραμε απο μια 40αρα Μανε-Σαλλαχ και με λιγοτερα απο 120 δε φευγει κανενας απο τους 2.. Δε δωσαμε 30 το Λουκακου για να τον ξαναπαρουμε 80 μετα απο 2 χρονια!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΛΛΑ ΚΥΡΙΟΙ.  Τα αλλα ειναι μουντιαλικος Mασουντ που πολεμαει να νικησει τον Μασουρα και τον Ναζλιδη ανεπιτυχως παντα. Για κανα Subbuteo καλος πρεπει να ειναι δε λεω. Να κανει παρεα στην αλλη μεγαλη ελπιδα του καλοκαιριου τον Γιακουμο-γυφτακη που τον εβαλε ο αλλος διαβαζω στο 88!!! Παλι καλα που δε περιμενε το 90+ και τον εβαλε για 3-4 λεπτα. Αμα εχεις πλανο στη ‘δουλεια’ σου ρε παιδι μου βγαζεις ματια. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ

Γνωριζω φυσικα οτι το post ειναι εναντια στην ΑΕΚ και ακουγωμαι ο περιεργος που τα βλεπω ολα στραβα. ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ: μου φθανει που σχεδον οτι εχω γραψει εστω και με καθυστερηση στο τελος με δικαιωνει. Απο το θεμα του γηπεδου που ειμουν ο μονος που επι 3 χρονια το εγραφα οτι θα γινει με χρονοδιαγραμμα, μεχρι τα αλλα οπως ροστερ- αποτελεσματα κλπ. Επεσα εξω φυσικα στη προκριση στο Europa (αν μπορουσα να μαντεψω οτι ο …Σιμοες θα εβαζε 2 γκολ και θα κερδιζε ενα πεναλτυ οχι στην ιδια σαιζον αλλα στο ιδιο ματς- θα το ειχα παιξει στοιχημα και θα ειχα ΔΙΣ τωρα μιας και η αποδοση μαλλον δεν υπαρχει καν στο κουπονι). Εκει που σιγουρα δεν εχω πεσει εξω ειναι σε παικτη ακομη. Οπως επισης επιμενω οτι ο Λιβαγια ειναι για τα θηρια και αυτα τα κολπακια που εκανε κανα τριμηνο ειναι να ενθουσιαζουν την εξεδρα απεναντι σε πουθεναδες. Παικτης Λιβαγια δεν υπαρχει οπως δεν υπαρχει και παικτης Μασουντ. Της αλανας ειναι αυτοι και μια παιζουν 3 καθωνται. Ισως για το ΑΕΚ και την Ελλαδα να ειναι καλοι- αλλα παικτες ΔΕΝ ειναι. Γι αυτο αλλωστε και δε στεριωσαν ΠΟΥΘΕΝΑ αλλα στην ΑΕΚ τους βλεπουμε παικταραδες. Οποιος νομιζει οτι υπερβαλλω ας κανει μια απλη συγκριση των 2 με το Τσιαρτα. Θεωρω οτι ο Βασιλακης αμα κατεβει με τζιν και μοκασινια στα 40+ τους εχει χαλαρα και τους 2 ειδικα στα παρε βαλε η στα φαουλ.

UPDATE: O Αετοματης θελει να ξανα-διωξει το Ματα!  ΕΝΑΝ παικτη εχει που κραταει μπαλλα στο κεντρο ουσιαστικα (χωρις να κανει 500 τριπλες και 300 χαζομαρες δηλαδη) και θελει να τον διωξει. Κλοπαρε αν τον διωξουν ΠΑΡΤΟΝ ΧΤΕΣ, αν και θελει να γυρισει Ισπανια (Βαλενθια). Ο παικτης ειναι 29, ξερει ΠΟΛΥ μπαλλα και ειναι πολυ- εργαλειο κανονικοτατο. Δε θα μας χαλασει στη θεση του ΑΡΓΟΥ Τσαν.

PS Η φωτο απο τη γηπεδαρα μας προς τιμην του Liverpool goalkeeper Tommy Lawrence που εφυγε. Τον ειχε καθιερωσει ο Bill Shankly στην ομαδα και επαιξε 306 φορες απο το 1957 εως το 1971, καθιερωνωντας τον ρολο του ‘sweeper-keeper’ στο ποδοσφαιρο- δηλαδη τερματοφυλακας σκουπα, κατι που κανει για παραδειγμα ο Νοιερ.

See u when I see you, Greetings from Sunny London (you wish)…

Πολύ ενδιαφέρον το σημερινό παιχνίδι. Και πολύ δύσκολο για να τα λέμε όλα. Σε αντιαεκτζήδικη έδρα παραδοσιακά, παραμονές του ντέρμπυ του κυπέλλου και με αντίπαλο που προέρχεται από ήττα, χώρια την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τον Κούγια και τους λοιπούς συμβούλους του Πειραιά. Το θεωρούσα ίσως το πιο επικίνδυνο μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, αφού τα ντέρμπυ είναι ούτως ή άλλως σημαντικά. Και με τη νίκη μας υποχρεωτική, για βαθμούς και ψυχολογία.

H ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο με 4-2-3-1, με κάποιο rotation και χωρίς αμυντικό χαφ. Οφείλω να πω οτι παραξενεύτηκα. Δεν παραξενεύτηκα όμως με το θέαμα που είδα στο πρώτο μέρος. Η Λάρισα επέλεξε να μείνει πίσω και να χτυπήσει σε κάποια κόντρα. Μοιραία η ΑΕΚ πήρε το παιχνίδι της κυριαρχίας και της κατοχής της μπάλας και προσπάθησε κάτι να δημιουργήσει, χωρίς όμως να το καταφέρει.

Είναι χαρακτηριστικό οτι οι δυό πιο επικίνδυνες στιγμές εκατέρωθεν, ήταν δυό μακρινά σουτ. Στην ουσία καμία άλλη τελική. Νομίζω οτι οι αντίπαλοι αλληλοεξουδετερώθηκαν και φυσικά πρόσφεραν ένα κακό θέαμα σε ένα παιχνίδι που ήταν αρκούντως σκληρό, και κύρια γινόταν στο κέντρο. Η Λάρισα τήρησε την τακτική της στο ακέραιο, η δε ΑΕΚ όταν έβγαινε κάπως σωστά μπροστά, έπεφτε σε ένα αμυντικό τείχος με τον κάθε επιθετικό να είναι μαρκαρισμένος από δυό και τρεις αντιπάλους.

Το ματς όμως, ήταν όπως το φανταζόμασταν. Κλειστό και με πολλά φάουλ σε περίπτωση που κάποιος θα ξέφευγε. Ήταν φανερό οτι κάποια περισσότερη έμπνευση θα χρειαζόταν μπροστά, που θα άνοιγε τον κινητικό Αραούχο, θα απεγκλώβιζε τον Λιβάγια ή θα φόρτωνε την περιοχή πιο πολύ, με σκοπό να γίνει κάποιο μακρινό σουτ. Ήταν δε τόσο σούπα το θέαμα, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ούτε υστερήσαντα παίκτη, αλλά ούτε και διακριθέντα με κάποια εξαίρεση τον Κονέ που προσπαθούσε να νοικοκυρέψει το κέντρο μας.

Το δεύτερο ημιχρόνιο ξεκίνησε ακριβώς με την ίδια εικόνα. Η ΑΕΚ να έχει την ανούσια κατοχή, και να παίζει οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς να δημιουργεί κάποια φάση για γκολ. Να επιτίθεται κύρια από τον άξονα και να σκοντάφτει στο αντίπαλο τείχος, το οποίο από ένα σημείο και μετά ήταν επιφορτισμένο να προσέχει και τον Τσιγκρίνσκι, που προσπαθούσε να φτειάξει  κι αυτός το παιχνίδι. Το είχε δει ο Ουκρανός, όλοι αυτοί στον πάγκο δεν το είχαν δει; Για κανά εικοσάλεπτο, όχι.

Οπότε μετά μπήκε ο Μασούντ και η κυριαρχία της ΑΕΚ έγινε απόλυτη. Όλη η Λάρισα κλείστηκε στην περιοχή της, στην ουσία σφράγισε όλους τους διαδρόμους κι ενδιαφέρθηκε για την σκοπιμότητα της. Ολόσωστα θα έλεγα. Απέναντι στην ομάδα μας, που ναι μεν επετίθετο ολοκλητωτικά, αλλά και πλήρως λανθασμένα. Διότι οι πολύ κλειστές άμυνες, συνήθως ανοίγουν από τα πλάγια και φυσικά υπάρχει και κάποιο σέντερ φορ στην  περιοχή. Η ΑΕΚ όμως, παρά τον τόσο χρόνο που το προσπάθησε, έψαχνε ένα καλό μακρινό σουτ.

Την ώρα που εμφανιζόταν η κούραση, το άγχος και τα νεύρα για την έκβαση του αγώνα. Την ώρα που καταλάβαινε κι ο πάγκος οτι είχε πετάξει μια αλλαγή με την είσοδο του Κλωναρίδη και την ώρα που έκανε πλάκα στον εαυτό του, ρίχνοντας τον Γιακουμάκη για δύο λεπτά. Να κάνει τι; Μόνο κάτι στην τύχη. Μια τύχη που δεν την είχαμε σήμερα, αλλά και δεν την δικαιούμασταν. Αυτόν τον βαθμό την δικαιούτο πιο πολύ η Λάρισα. Διότι πέτυχε στην τακτική της. Ενώ η ΑΕΚ δεν είχε καμία τακτική. Είχε όλο το γήπεδο, κι όλο τον χρόνο να αλλάξει συστήματα ή παίκτες προκειμένου να λύσει ένα κλασσικό γρίφο : Αυτόν του κατενάτσιο. Κι άρα δεν άξιζε να κερδίσει την ώρα που δεν πάταγε στην περιοχή της ΑΕΛ. Επομένως όσο κι αν μας πικραίνει, οφείλουμε να παραδεχτούμε την ανικανότητα μας και να συμβιβαστούμε για σήμερα, που είναι συνέχεια της κακής απόδοσης από τον προηγούμενο αγώνα. Διότι μπορεί να θέλεις να κερδίσεις έστω κι αν δεν παίξεις καλά, αλλά πρέπει να κάνεις και κάποια ευκαιρία. Σήμερα, δεν θυμάμαι καμία.

Για τα σκουπίδια πήγαινα να γράψω κάτι και το περιβαλλοντικό τέλος, με πρόλαβε το θεματάκι Βράνιες. Που κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα εξελιχθεί. Μπορεί ο παίκτης να φύγει με μεταγραφή, μπορεί να του κρεμάσουν το δελτίο, μπορεί να ζητήσει μια συγνώμη και να τον επανεντάξουν πίσω, μπορεί να φύγει για την Νέα Ζηλανδία και να κόψει το ποδόσφαιρο. Όλα μοιάζουν πιθανά και θα φανούν πολύ σύντομα.

Αυτό όμως που ανεδείχθη, είναι το περίφημο,  οτι τα αποδυτήρια της ομάδας – της όποιας ομάδας – είναι μια οικογένεια. Μια εντελώς άστοχη και παλαιομοδίτικη κατάσταση, που συγχωρούσε τσίπικες καταστάσεις,  όταν τα οικονομικά μιας ομάδας ήταν περιορισμένα. Κια που είχε κάποια έννοια όταν το άθλημα ήταν ερασιτεχνικό κι ο πρόεδρος το έπαιζε πάτερ φαμίλιας, είτε τσοντάροντας κάτι σε κάποιον, είτε όταν τον βοηθούσε τον αθλητή επαγγελματικά σε κάποια θεσούλα ή όταν του εξασφάλιζε κάποια καλύτερη στρατιωτική θητεία.

Σήμερα τα πράματα έχουν αλλάξει. Φυσικά κάποιοι εξακολουθούν να μπερδεύονται με τις φωτογραφίες του όποιου Βράνιες αγκαλιά με μέλη της οργάνωσης, με τα συνθήματα προς την κερκίδα ή την συλλογή μπλουζών από τοπικά clubs. Δεν θα έπρεπε να μπερδεύονται οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, που υποτίθεται καθοδηγούν το καράβι, κι αυτοί που πρέπει συνεχώς να έχουν λίστες εναλλακτικών παικτών σε κάθε θέση.

Διότι συμφωνώ οτι η πρόταση της ξένης ομάδας ήταν της πλάκας για την ΑΕΚ. Όμως ο τριπλασιασμός στις αποδοχές του Βράνιες, δεν ήταν καθόλου της πλάκας για τον παίκτη. Συμφωνώ λοιπόν με τον τίγρη που είπε οτι ο Βράνιες δεν πωλείται, αλλά δεν συμφωνώ που ξέχασε άλλη μια φράση : Με αυτά τα λεφτά. Εκεί ήταν που τα πήρε ο μουρλός και θεωρώντας οτι τον έχουν σαν σκλάβο, έκανε το πειθαρχικό του παράπτωμα.

Ο Βράνιες αγαπητοί κι αγαπητές, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που φέρθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι φέρθηκε πολύ παλιά κι ο Μίμης Παπαϊωάννου – ναι καλά ακούτε – και πήγε περιοδεία με τον Καζαντζίδη. Επειδή δεν τον άφησαν να πάει στη Ρεάλ. Έτσι φέρθηκε στον ΠΑΟΚ παλιά ο Κούδας, που είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον γαύρο, κι ακόμα κρατάει η γλυκειά κόντρα μεταξύ των ομάδων.

Ο Βράνιες απλώς, δεν πήγε στο αφεντικό του να μιλήσει είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω του εκπροσώπου του. Και να βρισκόταν μια κάποια λύση, προς το συμφέρον και των δύο μεριών. Θεωρία είναι βέβαια αυτό. Διότι η πράξη έχει δείξει, οτι όταν πήγαν οι προαναφερθέντες να βρουν την λύση, απλά δεν την βρήκαν. Και την πλήρωσαν οι ομάδες τους τελικά. Και οι ίδιοι βέβαια, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου.

Το θέμα μου είναι οτι ο ρομαντισμός και η οικογενειοκρατία, έχουν πεθάνει προ πολλού. Σήμερα τα δεσίματα είναι προϊόν κοινών συμφερόντων κι απλών εκβιασμών. Όσοι έχουν ασχοληθεί με ομάδες, το ξέρουν πολύ καλά. Όσοι διαβάζουν τις δημοσιογραφικές μπαρούφες και τις πιστεύουν, απλά αιθεροβατούν και ζουν σήμερα το χθες.

Διότι μπορεί ο Βράνιες να ήρθε από την Ρωσία απλήρωτος για κανά οκτάμηνο και να βρήκε στέγη στην ΑΕΚ, αλλά εδώ αγωνίστηκε και τα έδωσε όλα. Αυτά δηλαδή που μπορούσε βάσει ικανοτήτων. Και η ΑΕΚ τον περιέθαλψε λοιπόν δίνοντας του ένα διακοσάρι, αλλά και αυτός δούλεψε τις αποδοχές του, που αυτήν την στιγμή έχουν φτάσει με τα bonus, περί τα 350 χιλιάρικα. Επίσης ξέρει ο Βράνιες ποιοι είναι οι διπλανοί του στόπερ. Και μπήκε στον εκβιασμό, κάνοντας σαφέστατα άλλο ένα λάθος στην καριέρα του, που το βλέπεις εύκολα στα άλλα πρωταθλήματα που δεν στέριωσε, κι ας πληρωνόταν πάντα.

Ό,τι λοιπόν  και να γίνει από εδώ και πέρα, είμαστε έναν παίκτη λιγότερο. Πεντακόσιες μεταμέλειες να ζητήσει γονατιστός, ποιός μπορεί να τον εμπιστευτεί σαν επαγγελματία; Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος οτι τα λάθη που θα κάνει θα είναι πηγαία κι όχι σκόπιμα, είτε διότι θέλει να φύγει κι έμεινε με το ζόρι, είτε διότι οι αντίπαλοι παράγοντες έχουν βρει πλέον το πορτάκι. Ο Μελισσανίδης που ξέρει από  πόρτες, ο Χιμένεθ που ούτως ή άλλως ζει μέσα στην δική του ανασφάλεια ή μήπως οι συμπαίκτες του που πρακτικά τους κρεμάει σε τέτοια αγωνιστική συγκυρία;

Ο Βράνιες έχει 100% άδικο. Αυτό δεν συζητιέται. Φέρθηκε σαν αυτό που του υπαγορεύει η καταγωγή του : Παραδόπιστα κι ανήθικα. Σαν γνήσιος Βόσνιος, που πούλαγε αγάπες για μεταξωτές κορδέλες και που έφτασε στο σημείο να μην σέβεται ούτε την υπογραφή του, μια που έχει συμβόλαιο μέχρι το 2019. Είχαμε κι άλλο παράδειγμα στο παρελθόν με Βόσνιο, που υποσχόταν οτι θα έμενε αν κατακτούσαμε το κύπελλο, κι ορκιζόταν σε γονατιστές γριούλες οτι δεν θα φύγει. Έχοντας υπογράψει νέα συνεργασία τρεις μήνες πριν.

Η ΑΕΚ οφείλει να τον καρατομήσει. Με κάθε μέσον. Μέσω ΕΠΟ αλλά και μέσω Ουέφα. Ακόμα και πίσω να το δεχτεί, να τον ξεφτυλίσει στέλνοντας τον να κάνει προπονήσεις και αποκατάσταση. Να μην τον ξαναβάλει στην ενδεκάδα. Να του φερθεί βοσνιακά. Να πάρει και μια ικανοποίηση ο κόσμος έστω ετεροχρονισμένα έστω στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Οφείλει βέβαια να πάρει αντικαταστάτη του αύριο. Με δυναμιτάκια κάποια παικτάκια της σειράς,  που προφανώς γι’ αυτό δεν στέριωσαν πουθενά, δεν δικαιούσαι να μιλάς για οικογένειες και τα τοιαύτα. Όπως δεν δικαιούσαι να μην καταλαβαίνεις, οτι όσο η ομάδα ανεβαίνει κι είναι μέσα σε τρεις στόχους, το budget ανεβαίνει αυτοδικαίως. Δεν μπορεί να ανεβαίνει μόνο το κέρδος ή οτι ο παίκτης θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος που θα παίξει στην Αγιά Σοφιά. Αυτά με δυσκολία τα κατανοεί μέχρι κι ο Μάνταλος. Οφείλει και η ποιότητα του managemenτ να ανεβαίνει. Αλλιώς θα παραμένεις πλούσιος αρχοντόβλαχος και θα σου κάνει πλάκα μέχρι και κάποιος Βόσνιος. Στον οποίον μπορείς να κόψεις την μπάλα μεν, αλλά πώς θα την παίξεις αυτήν  για να επιτύχεις τους στόχους σου;

Υγ. Η μέρα με την νύχτα ο Σιμόες με τον Βράνιες.

Δύσκολο το παιχνίδι σήμερα. Η ομάδα χαλάρωσε υπερβολικά όταν ο ΠΑΣ έμεινε με 10 παίκτες, και μαζεύτηκαν πίσω με αποτέλεσμα να φαίνεται σαν να παίζουμε εμείς με 10.
Το κέντρο έκοβε πολύ δύσκολα. Ο Κονέ αλαφιασμένος να τρέχει παντού και ο Μοράν φάνηκε πως δεν έχει καμία σχέση με αντι-Γιόχανσον όπως μας τον παρουσίασαν. Είναι πολύ αδύνατος και αποφεύγει την σωματική επαφή, δε μπαίνει στις φάσεις με τη δυναμικότητα που απαιτείται για την θέση 6. Έχει την κάθετη πάσα, αλλά απαγορεύεται να ξαναπαίξει 6άρι διότι δεν κόβει και δεν έχει σωστές τοποθετήσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα να χάσει το κέντρο και να φτάνει στην περιοχή μας ο αντίπαλος ακόμα και με παίκτη λιγότερο.
Τα δίδυμα πρέπει να είναι Σιμόες ή Γαλανόπουλος με Κονέ ή Μοράν. Ανάλογα τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού.
Μπροστά καθάρισε η ατομική ποιότητα του γνωστού διδύμου, που αν συνεχίσουν έτσι μέχρι το τέλος της χρονιάς λογικά θα κάνουνε ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα. Μακάρι να συνοδευτεί και απο κάποια κούπα.
Σκέφτηκα να γράψω στο τέλος του μήνα, αφού θα είχαν συμπληρωθεί οι προσθήκες της ομάδας.
Όμως μετά απο απανωτές δηλώσεις του Μανώλη πως “δεν τρελαινόμαστε για επιπλέον μεταγραφές”, ομολογώ πως προβληματίστηκα.
Ο ίδιος προπονητής πριν απο ενα μήνα δήλωνε πως θέλαμε 4 παίκτες. Τώρα του έφεραν 1,5 και λέει πως δεν τρελαίνεται?
Δηλαδή θα βγάλει τη χρονιά μ’αυτόν τον καχεκτικό τον Λόπεζ και το Μπακάκη ντεμέκ αριστερό μπακ?
Και ο Γκάλο στα 32 του θα βγάλει συνεχόμενα 90λεπτα σε Ελλάδα και Ευρώπη μέχρι τον Μάιο ?
Χωρίς τιμωρίες? χωρίς κάρτες? χωρίς τραυματισμούς?
Καλώς η κακώς λίγοι περίμεναν πως θα ερχόταν ο Ιανουάριος και η ομάδα θα βρισκόταν σε καλή θέση βαθμολογικά και θα συνέχιζε στο κύπελλο και την Ευρώπη.
Ειδικά για την Ευρώπη, ούτε ο ίδιος ο Μελισσανίδης το περίμενε.
Έχεις λοιπόν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία (με μια μικρή ενίσχυση σε 2 θέσεις αριστερό μπακ και αριστερό εξτρέμ) να μείνεις στο κόλπο για το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος. Μετά απο 24 χρόνια έχεις το momentum.
Και κλωτσάς την ευκαιρία απο τσιγγουνιά?
Ή να πιστέψουμε τις θεωρίες συνωμοσίας οτι το πρωτάθλημα φέτος είναι του Βρωμοκωλάρωφ? όπως το κύπελλο πέρυσι?
Θα είναι άλλη μια χρονιά που θα λέμε πως χάσαμε το πρωτάθλημα για πεντακόσα χιλιάρικα?
Μπορεί να τους πάρεις τους παίκτες και να μη βγείς πρωταθλητής, κανείς δεν σου εγγυάται πως θα το πάρεις.
Όμως θα’χεις να λες πως το κυνήγησες ως το τέλος.
Οι άλλοι δυο ενισχύονται. Δηλαδή εκτός απο τις όποιες αβάντες μπορεί να έχουν παρασκηνιακά, ενισχύονται και αγωνιστικά.
Η δική μας ενίσχυση ήταν ο Μασούντ ελεύθερος και 130 χιλιάρικα για κάποιον Μοράν. Οι παίκτες δείχνουν πως θα μας βγούνε (για τα λεφτά που ξοδέψαμε). Αλλά δε φτάνουν. Ειδικά για τη θέση του αριστερού μπακ δε μπορώ να εξηγήσω λογικά αυτό που γίνεται. Γιατί δε φέρνουν μια ρεζέρβα έστω των 200 χιλιάδων. Θα μου πείς και ο Λόπεζ τέτοιος είναι. Ε πάρε άλλον έναν λοιπόν, να μοιράζονται τα παιχνίδια. Απο την αρχή της χρονιάς έδειξε πως είναι σχετικά ευπαθής σε τραυματισμούς, 1 μήνα εξω είχε κάτσει το Σεπτέμβριο. Αν τραυματιστεί πάλι ποιός θα παίξει? ο Τσόσιτς? (άλλο σαπάκι και αυτό..)
Θέλω να πιστεύω πως μέχρι τέλος Ιανουαρίου θα κάνουν αυτό που πρέπει και θα ενισχυθεί η ομάδα σε θέσεις που έχει τρύπα. Οχι άλλους πειραματισμούς.
Μπορεί μέχρι τώρα να γεννούν και τα κοκόρια μας, αλλά κάποια στιγμή αυτό θα σταματήσει.
Να διώξουν τους τουρίστες Βινίσιους και Αστρίτ (ο καράφλας τους έφερε με συμβόλαια 2,5 ετών.. αν έχεις το Θεό σου) και να πάρουν αριστερό μπακ και εξτρέμ, γιατί δεν είναι κάθε μέρα του Μπακασέτα