…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Πολύ βαρύγδουπα έπεσε σήμερα το καινούργιο παραμύθι της Χαλιμάς εν Ελλάδι. Remake πρακτικά παλιότερων. Διώκονται 28 βάσει βουλεύματος, που εκδόθηκε από την ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη, και μάλιστα από κάποιο συμβούλιο εφετών. Οι οποίοι εφέτες, δεν συμφωνούσαν κιόλας, αφού η απόφαση πάρθηκε με ψήφους 2-1. Πρέπει να ψάξω να βρω την διαφορά της ηλικίας τους για να δω αν όλοι είχαν σπουδάσει τα ίδια.

Εν πάσει περιπτώσει, το βούλευμα είχε τα γνωστά εν Ελλάδι αποτελέσματα. Πανηγύρισαν οι οπαδοί του ΟΣΦΠ, αλλά πανηγύρισαν κι όλοι οι αντιολυμπιακοί. Σκηνικό που θύμισε έντονα τις φοιτητικές εκλογές, που ως γνωστόν όλοι κερδίζουν. Τι έγινε τελικά; Μα είπαμε. Συγγράφηκε άλλο ένα παραμύθι αραβικό που προκάλεσε το ενδιαφέρον της Μπανανίας σε επίπεδο λαϊκισμού.

Από την μια ο Σύριζα δήθεν μας λέει οτι αυτός τόλμησε με το στόμα του Βασιλειάδη, από την άλλη ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και ΠΑΟ σαν μια γροθιά, επέδειξαν μια κάποια ικανοποίηση. Από την τρίτη όμως υπάρχουν και τα έγκριτα έντυπα της πλειοψηφίας των οπαδών, δηλαδή του γαύρου, που κι αυτά έδειξαν μια ανείπωτη χαρά. Αθώος ο πρόεδρος.

Όταν λοιπόν πανηγυρίζουν οι πάντες, σημαίνει οτι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι κωμικό. Και πράγματι έτσι είναι. Διότι ο Μαρινάκης έχει απαλλαχτεί από τις κατηγορίες της απάτης, της εκβίασης, της σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, καθώς και της ηθικής αυτουργίας σε έκρηξη . Όλα αυτά είναι κακουργήματα φίλτατοι. Με πιο βαρύ την έκρηξη βέβαια για την οποίαν ο ίδιος ο πρόεδρος είχε δηλώσει οτι ήταν ατύχημα, αλλά η διακιοσύνη θα συνεχίσει να ψάχνει τον υπεύθυνο, μάλλον με καινούργιο βούλευμα.

Οπότε ο Μαρινάκης, γλύτωσε τα πάντα και πλέον κατηγορείται οτι έστησε με τον Σπανό τον μεταξύ τους αγώνα ( κι αυτό κακούργημα και μην γελάτε ), αλλά και για  σύσταση και συμμετοχή σε συμμορία ( είναι δυνατόν να την συστήσεις και να μην συμμετάσχεις; ), που όμως είναι πλημμέλημα ( σας απαγορεύω ξανά το γέλιο στην σύγκριση στησίματος και συμμορίας ). Πώς να μην πανηγυρίζουν λοιπόν τα μέσα ενημέρωσης που κατέχει ή ελέγχει ο Μαρινάκης, που θα κάτσει στο εδώλιο για να τα ξύσει κανονικά. Διότι για να καταδικαστεί κάποιος για στήσιμο αγώνα, πρέπει να φέρεις ποσά, λογαριασμούς και χώρους τέλεσης του αδικήματος. Τα άλλα από τα οποία απαλλάχτηκε τον καίγανε.

Γιατί χάλασαν τον κόσμο τα μέσα του disinformation του γαύρου; Μα για να μην περάσει στον κόσμο του, έστω κι αυτή η γελοία κατηγορία. Γιατί χάλασαν τον κόσμο τα αντίστοιχα μέσα της ΑΕΚ; Μα διότι έπρεπε επικοινωνιακά να πουν την παπαριά τους. Να δείξουν ανδρισμό δήθεν κι οτι δεν καταγγέλουν τον γαύρο στην Ουέφα διότι δεν είναι ρουφιάνοι. Να δείξουν μια ανωτερότητα ρε παιδί μου. Λες κι αν κάνανε καταγγελία θα πετύχαιναν κάτι. Η Ουέφα δεν τιμωρεί έτσι κύριοι. Αφού τελεσιδικήσει η απόφαση συνεδριάζει.

Τελείωσε λοιπόν κι αυτή η ιστορία με τους βασικούς εμπλεκόμενους,  αθώους. Το τι θα γίνει με τους λοιπούς 26 – αφού είναι αθώος ο Μαρινάκης είναι αθώος κι ο Σπανός –  δεν απασχολεί κανέναν. Άντε να φάει καμιά καμπάνα κανένας ήδη τελειωμένος ποδοσφαιριστής, διαιτητής ή παράγοντας της πλάκας. Η βασική υπόθεση έκλεισε. Έτσι δεν πάει;

Έτσι φαίνεται. Τίποτα δεν πάει έτσι. Το μετάλλιο το πήρε κάποιος αθλητής, αλλά θα το κρατήσει; Για να δούμε τι λέει η επιτροπή αντιντόπινγκ; Μπορεί στο μέλλον να βρεθούν κι άλλα στοιχεία. Πότε στο μέλλον; Μα πότε θα γίνει η δίκη, αν γίνει βέβαια ; Σε κανά χρόνο. Κοντά σε πιθανές εκλογές. Μια χαρά λοιπόν έχουμε κατηγορούμενο αυτόν που ηγείται της αντιπολίτευσης με τα μέσα του, και μια χαρά τραβάμε το χαλί όταν αποφασίσουμε για καινούργια στοιχεία. Μια χαρά διαλέγουμε τον εχθρό μας σαν Σύριζα.

Γιατί λοιπόν χαίρεται και χαμογελάει ο κόσμος πατέρα; Διότι συνεχίζουν οι πάντες αγκαλιασμένοι το παραμύθι της διαπλοκής και της κάθαρσης εις υγείαν του μαλάκα του λαού, που παραμυθιάζεται από ανακοινώσεις. Και που στα καφενεία συζητάει για το αν η διακιοσύνη έπραξε σωστά ή λάθος. Μα δεν υπάρχει απάντηση παιδάκι μου. Αν έπραξε σωστά, θα μας δώσει το σκεπτικό της απαλλαγής του Μαρινάκη, που δεν μας το δώσει διότι δεν προβλέπεται. Αν έπραξε λάθος, θα το διορθώσει όταν θα χρειαστεί η κυβέρνηση. Χαίρετε.

Αμαρτία εξομολογηθείσα, παύει να είναι αμαρτία. Έτσι δεν λένε; Έτσι λένε. Οπότε κι εγώ οφείλω να πω οτι ακόμα θεωρώ τον ΠΑΟΚ αδερφό σωματείο με μας. Και πάντα τον παρακολουθώ με ενδιαφέρον και με μπόλικη συμπάθεια. Σήμερα όμως θέλω να κερδίσουμε το παιχνίδι αυτό, που είναι ακόμα μια ευκαιρία να πάμε στην κορυφή, αλλά και να συνεχίσουμε τις καλές έσχατες εμφανίσεις μας.

Ανάμεσα λοιπόν σε δακρυγόνα μεταξύ αστυνομίας και της πελατείας που έχει επιλεγεί για φέτος, η ΑΕΚ μπήκε με 3-5-2 και την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα της. Ίδια ενδεκάδα που έπαιξε με την Μίλαν χοντρικά, με εξαίρεση τον Μπακασέτα και τον Τσόσιτς. Αντιμάνταλος σήμερα δηλαδή, ο Λάζαρος. Μπροστά σε καμιά εικοσαριά χιλιάδες φιλάθλους, που είχαν δημιουργήσει μια όμορφη ατμόσφαιρα.

Την οποίαν ομορφιά, θέλησε να χαλάσει με την αποκοτιά του ο Αραούχο, που αποβλήθηκε.Πήγε περίπατο ο αρχικός σχεδιασμός του Μανόλο, ενώ η νευρικότητα μεταδόθηκε σε όλη την ομάδα. Απόλυτα λογικά. Η ΑΕΚ, με τόση κούραση, καλείτο να τρέξει ακόμα περισσότερο, χωρίς σέντερ φορ, και χωρίς κάποιον δημιουργικό στο κέντρο.

Τα αποτέλεσματα ήταν άμεσα από πλευράς αντιπάλου. Πήρε κάποια μέτρα στο γήπεδο και μας έκλεισε αρκετά πίσω. Όμως η ανάπτυξη του παιχνιδιού του ήταν άναρχη και χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, πράμα που φανέρωσε την σκέψη του Λουτσέσκου, που ήταν κύρια για την ισοπαλία. Αυτό τα κατάλαβε ευτυχώς γρήγορα ο Μανόλο, άλλαξε το σύστημα σε 4-4-1 με τον Λόπεζ σε θέση αριστερού εξτρέμ και τον Μπακάκη σε θέση αριστερού μπακ.

Φυσικά όταν μειονεκτείς αριθμητικά, θέλεις και λίγο τύχη. Και την είχαμε στην φάση που σκοράραμε από κόντρα. Με τον σούπερ σταρ του πρώτου μέρους, που λεγόταν Λιβάγια. Έκανε τα πάντα. Κράτησε την μπάλα, προσπάθησε να πρεσάρει ψηλά, σκόραρε και κέρδισε και την αποβολή του παίκτη του ΠΑΟΚ, με την έξοχη ντρίπλα του. Δηλαδή επανέφερε και την αριθμητική ισορροπία. Πραγματικά έξοχος αγωνιστής σήμερα, ισάξιος του του Σιμόες που διατηρούσε την ψυχραιμία στην μεσαία γραμμή.

Το παιχνίδι βέβαια στο πρώτο ημιχρόνιο, δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας, αλλά σε κράταγε λόγω της τρομακτικής έντασης και των συνεχών αλλαγών σε τακτικές. Τακτικές που έφερναν και δυνατές συγκρούσεις, που όμως ευτυχώς πήγαν στην μεριά των αντιπάλων, αφού με το γκολ που δέχτηκαν, είχαν κυριευτεί εκείνοι από την νευρικότητα. Έχοντας μόνο τον Βιερίνια να προσπαθεί να κάνει κάτι απέναντι στην ΑΕΚ που είχε έξοχη και την τελευταία γραμμή άμυνας της, όταν αυτή χρειάστηκε να επέμβει. Φωνάζοντας βέβαια, οτι πέραν του δικαιότατου σκορ του πρώτου μέρους, χρειαζόταν κάποιος χειριστής στο κέντρο για να ελέγξει τον ρυθμό.

Αυτό όμως, δεν το επέλεξε ο Μανόλο στο δεύτερο μέρος. Αντιθέτως επέλεξε να πάει σε φουλ άμυνα, κι αν μπορέσει να χτυπήσει σε κάποια αντεπίθεση. ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΡΟΣΤΕΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΟΚ. ΔΕν υπάρχει άλλη εξήγηση, όταν υπάρχει ίδιος αριθμός παικτών στο γήπεδο, όταν δίνεις όλο το γήπεδο στον αντίπαλο, κι όταν φυσικά κάνεις μόνο δυό αλλαγές, την ώρα που παλεύεις και με την κούραση.

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν ο ΠΑΟΚ να φανεί ιδαίτερα στο γήπεδο, να κάνει τρομερό παιχνίδι κατοχής, κι εσύ να αμύνεσαι με ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε. Θα έλεγα άτακτα και υπέρ βωμών και εστιών, χωρίς να έχεις κανένα πάγωμα στο κέντρο, και φυσικά χωρίς να υπάρχει ούτε ένας επιθετικός. Τυχαία εναλλάσσονταν είτε ο Γαλανόπουλος, είτε ο Μπακασέτας, στην θέση της υποψίας φορ. Φυσικά οι ακραίοι, δεν έμπαιναν καν στον κόπο να τους πετάξουν την μπάλα.

Το θέαμα παρέμεινε σε κάκιστα επίπεδα, τα σκληρά μαρκαρίσματα έδιναν κι έπαιρναν, μαζί με την διαιτησία του Αρετόπουλου, που δεν ήθελε να εκτεθεί σε κανέναν από την εξυγίανση. Και πράγματι το έκανε. Διότι οι αποβολές του Χιμένεθ – πόσο καραγκιόζης – αλλά και του άλλου παίκτη του ΠΑΟΚ, απλά εξυπηρέτησαν την επιβολή της ισορροπίας, που δεν υπήρχε στην αρχή του αγώνα. Τότε που υπήρξε μια κάποια προστασία παικτών του ΠΑΟΚ. Προς το τέλος όμως, η διαιτησία έδειξε οτι είναι τσατσά και πάει πάντα προς τον ισχυρό.

Για ποδόσφαιρο δεν μπορούμε να μιλάμε. Ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ηττοπαθή αντιμετώπιση της ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος. Κατοχή είχε συντριπτική, αλλά στην ουσία δεν έκανε τίποτα. Το ίδιο θα έλεγα ακόμα κια ν είχε ισοφαρίσει, που ήταν μίνιμουμ απαίτηση για τον κόσμο του. Πράμα που σημαίνει οτι δεν πιστεύουν σε κάτι θετικό. Καλούς παίκτες έχουν πράγματι, αλλά λιγόψυχους κι αδούλευτους για να σοβαντίσουν.

Οπότε μένουμε μόνο στο αποτέλεσμα και την ηρωική προσπάθεια μέσω κυνισμού, που έδειξε η ομάδα μας. Που χρειάζεται κι αυτός, όπως λέγαμε επί Πογιέτ. Οπότε τα πάντα πιστώνονται στους παίκτες που κατάθεσαν κάθε ικμάδα δύναμης που τους είχε απομείνει – όρα Βράνιες, Μπακάκη, Γιόχανσον μαζί με τους δύο που ανέφερα πριν, καθώς και στον Ανέστη που κρατήθηκε μέσα τραυματισμένος -, έρμαια ενός κουτσαρίσματος αυτοκατατροφικού και φοβικού, που αποδείχθηκε από την αποβολή του θεωρητικού ηγέτη.

Και μένουμε και στην κατάκτηση της κορυφής ξανά, κι επιτέλους την αξιοποίηση της ευκαιρίας που μας δόθηκε. Και βλέπουμε με πολύ θετικό μάτι και την διακοπή που ήρθε, μπας και κάποιοι πάρουν ανάσες. Δίνοντας συγχαρητήρια για την συνέχεια των ελπίδων των παικτών που κάνουν πράξη τα όνειρα μας, και υποχρεώνουν και την διοίκηση για κάποια ενίσχυση. Είναι κρίμα να βλέπεις την ΑΕΚ να παίζει τόσο παθητικό ποδόσφαιρο και να ξέρεις οτι όσα λες, θα ήταν διαφορετικά αν ο ΠΑΟΚ είχε ισοφαρίσει.

55000 άνθρωποι, άκουσα στο ραδιόφωνο οτι ήταν στο γήπεδο. Γιατί στο ραδιόφωνο; Διότι τις προσκλήσεις τις έδωσα στον γιό μου, κι εγώ προπάθησα να φτάσω έγκαιρα στην τηλεόραση. Μία ώρα στον δρόμο, από εθνική οδό στην Αττική οδό, και με έξοδο αντί για την Κύμης, στην Πεντέλη ! Αυτά είναι τα καλά της ανάπτυξης, σκέφτηκα. Τα πάντα απεργούσαν σήμερα, και παρέα με ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, η Αθήνα ξαναέγινε ανοχύρωτη πόλη.

Στις 8:15 λοιπόν, άρχισα να βλέπω την ΑΕΚ, που κατέβηκε με 3-5-2, και πρακτικά με την βασική της ενδεκάδα. Ευχήθηκα να ξέρουν οι ανθρωποι τι κάνουν. Εν όψει Κυριακής μιλάω, και με βάση την δήλωση του Μανόλο οτι το ρόστερ δεν μπορεί να παίζει ανά τρεις ημέρες. Ουδέποτε ασχολήθηκα με την ανασκεύαση των δηλώσεων του εκ μέρους του Δημάτου. Βλέπετε την προηγούμενη ισοπαλία με τον ίδιο αντίπαλο, την πληρώσαμε με έξι πόντους.

Εν πάσει περιπτώσει, στο πρώτο τέταρτο λογικά δεν έχασα και κάτι. Οι δυό ομάδες κατάλαβα οτι παίζανε το ίδιο σύστημα, ψάχνοντας να προσαρμοστούν επάνω στον αντίπαλο, με κύριο σκοπό να φυλάξουν τον κώλο τους. Που λέει ο λόγος, μια και οι δυό θα ήταν ευχαριστημένοι με μια ισοπαλία. Οπότε οι σκυλομαχίες στο κέντρο ήταν αναμενόμενες ακόμα κι από παίκτες έμπειρους, που όμως ψάχνανε πιο πολύ την ατομική διάκριση.

Το παιχνίδι λοιπόν που είδα, ήταν εντελώς της πλάκας. Νερόβραστη σούπα βάσει θεάματος, αλλά πολύ ενδιαφέρον τακτικά. Κύρια για μας μιλάω, που είχαμε μια άριστη αμυντική λειτουργία, που ξεκινούσε από πολύ ψηλά, συνεχιζόταν στο κέντρο, κι έσβηνε πίσω στην άμυνα μας. Πραγματικά η Μίλαν δεν έκανε ούτε μία τελική. Όπως και να το κάνεις, αυτή είναι το μεγάλο όνομα, κι αυτή έχει το μεγάλο budget.

Η ΑΕΚ όμως, όχι μόνο δεν κινδύνευσε, αλλά εφάρμοσε την τακτική της πλήρως. Έτρεξε, μόχθησε, αμύνθηκε όπως είπαμε σωστά χωρίς πούλμαν, και προσπάθησε να παίξει και λίγη μπάλα. Κύρια με τον Λόπεζ, τον Λάζαρο, αλλά και τον Μπακασέτα, που τον πρόσεχα πολύ σήμερα, αφού κάπως έχει χριστεί αντι-Μάνταλος. Οπότε οι επιθέσεις της ήταν πιο ορθολογικές, δουλεμένες θα έλεγα, και οι δυό τρεις τελικές, ψιλοεπικίνδυνες. Η λευκή ισοπαλία του πρώτου μέρους ήταν απόλυτα δίκαιη για το θέαμα και την πρόθεση των αντιπάλων, που ο ένας το έπαιζε βαρύ πεπόνι, κι ο άλλος ο μικρός του μαγαζιού που έπρεπε κάτι να δείξει. Για γκολ φυσικά ούτε λόγος. Λογικά. Με άδεια περιοχή, τι να βάλεις; Αλλά κι αυτό ήταν κομμάτι της τακτικής, οπότε κανένα παράπονο.

To δεύτερο ημιχρόνιο θεωρητικά ξεκίνησε με τα ίδια δεδομένα. Πρακτικά όμως μπήκε ένα ακόμη δημιουργικό χαφ για τον αντίπαλο, που άφησε έναν μόνο επιθετικό να τον κυνηγάνε τρεις δικοί μας. Αυτή η κίνηση μπέρδεψε την ΑΕΚ για κανά τέταρτο, που έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Η αμυντική της συγκρότηση πήγε για βρούβες, έφαγε μπόλικες τελικές – μία εκ των οποίων ήταν κι ένα δοκάρι -, ενώ ήταν αδύνατον να βγει μπροστά, να κρατήσει την μπάλα, να παγώσει τον ρυθμό ή να απειλήσει. Φάνηκε οτι αμύνθηκε πολύ πίσω, άναρχα, έχοντας χάσει τον έλεγχο στο κέντρο.

Ο Μανόλο ξεκίνησε αλλαγές, κρατώντας την ίδια τακτική. Η είσοδος του Λιβάγια δεν προμήνυε κάτι διαφορετικό μπροστά, ενώ η έξοδος του Μπακασέτα, σηματοδοτούσε το υπέρ βωμών και εστιών. Κάπως έτσι, ο θεατής του πρώτου μέρους Ανέστης, έμπαινε κι αυτός στο κάδρο των διακριθέντων, που ήταν όλοι οι επιφορτισμένοι με την άμυνα. Κανείς δεν υπήρχε υστερήσας, όσο κι αν ο Μανόλο διάλεγε την παθητική στάση.

Η Μίλαν όμως έπεσε. Ίσως κατέληξε στον αυτοσκοπό της αφού δεν της κάθισαν κάποιες ευκαιρίες. Το μη χείρον βέλτιστον λέγεται αυτό ιταλιστί, την ώρα που φαινόταν οτι η ΑΕΚ είχε ισορροπήσει το παιχνίδι, μην κινδυνεύοντας πλέον μεν, αλλά και μη απειλώντας, παρά την είσοδο του Γιακουμάκη, που με γέμισε χαρά. Την χαρά του παιδιού που βλέπει τα αυτονόητα. Η ΑΕΚ πρέπει πάντα να έχει κάποιον μέσα στην περιοχή. Λιβάγια κι Αραούχο ταυτόχρονα, δεν πάνε πουθενά. Αυτά για να μαθαίνει κι ο αγαπητός Κώστας, ολίγην μπάλα. Μπάλα που την  ξέρουν στην Λας Πάλμας, την ώρα που είχαν τον έναν αναπληρωματικό του άλλου. Και οι δυό περιφερειακοί επιθετικοί είναι, απλά ο ένας μπορεί και να σκοράρει.

Με όλα αυτά λοιπόν, η ΑΕΚ έγραψε άλλη μια ωραία σελίδα στην ιστορία της απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα, μόνο στο όνομα. Φυσικά η ισοπαλία θα πάρει διαστάσεις νίκης στην υπερβολική Ελλάδα, αλλά αυτοί είμαστε. Ψυχάκηδες. Οπότε, λόγω δημοκρατίας, θα πρέπει όλοι να πούμε οτι σταματήσαμε το θηρίο κι οτι είμαστε ευχαριστημένοι. Φαντάσου λοιπόν κι εμάς τους παλιότερους, που είχαμε δει και νίκη εναντίον της Μίλαν. Αλλά μην μακρυγορούμε. Συγχαρητήρια σε όλους, όπως και στην Αούστρια, που όμως δεν άλλαξε τα δεδομένα. Η ΑΕΚ θέλει νίκη με την Ριέκα.

Πολλά έχουμε διαβάσει για την καινούργια περιπέτεια που έτυχε στον Μάνταλο. Δακρύβρεχτα και μη. Τι θα κάνει η ΑΕΚ χωρίς τον αρχηγό της, τι θα κάνει ο Μανόλο, πώς πρέπει να γίνει το σύστημα πλέον, και γενικά δημοσιεύματα άλλα υπερβολικά, κι άλλα σε μια κατεύθυνση εξεύρεσης κάποιας πανικόβλητης λύσης.

Το πρώτο πράμα που θέλω να καταθέσω μέσα από την καρδιά και την ψυχή μου, είναι η βαθειά λύπη μου για τον τραυματισμό του παίκτη. Ίσως και μια οργή για την ποδοσφαιρική μοίρα του παίκτη. Που μπορεί να έχω καταλογίσει μπόλικα στον Μάνταλο – κανένα δεν παίρνω πίσω – όμως του αναγνωρίζω σαφέστατα το πάθος του καθώς κι οτι έχει υποστεί τρεις σοβαρότατους τραυματισμούς για την ομάδα μας. Επομένως θα ήθελα κι εγώ να ευχηθώ να γυρίσει δυνατός ξανά και να εκπληρώσει τις επιθυμίες του : Να φύγει στο εξωτερικό και να κρατήσει κάποια χρήματα για το μέλλον για να μην έχει την τύχη των λοιπών βετεράνων του ποδοσφαίρου.

Είναι όμως μόνο η κακιά μοίρα που έφερε αυτόν τον τραυματισμό; Η απάντηση είναι αρνητική, κάθετα κι οριζόντια. Βλέπετε η σημερινή ντόπα και η προσπάθεια συστηματικής απουσίας από ελέγχους – συνυπεύθυνοι οι παράγοντες, οι δήθεν κοπτόμενοι για καθαρό άθλημα που ενεργούν τους ελέγχους,  καθώς και οι ίδιοι οι παίκτες – έχουν φέρει τα πράματα εντελώς στην κόψη του μαχαιριού. Πλέον απαγορεύουν στο σώμα να προειδοποιήσει, κι άρα να το στείλουν έγκαιρα για ξεκούραση κι αποκατάσταση.

Κάπου εδώ μπαίνει και η αγωνιστική ΑΕΚ, η οποία με τα χίλια ζόρια προπαθούσε να κάνει rotation στον Μάνταλο. Παραδεχόμενη οτι δεν έχει αντικαταστάτη – ποτέ ο αναπληρωματικός δεν είναι ίδιος με τον βασικό, κι άρα τέτοιες αναλύσεις είναι του κώλου τα εννιάμερα – ούτε σαν παίκτη, αλλά ούτε και σαν σύστημα. Αυτή η αδυναμία είναι η πρώτη που έφερε τον τραυματισμό, αφού ο παίκτης έπαιζε στα κόκκινα, εντελώς απροστάτευτος από το τεχνικό τημ του. Αυτή θα ήταν κύριε Κώστα μια σοβαρή ανάλυση, διότι όταν έχεις τέτοιο τραυματισμό και μάλιστα σε επανάληψη, δεν χωρούν άλλα γλυψίματα στον μαλάκα που έκανε τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Ούτε στον άλλον που με αμφισβητεί όταν έχω φάει τα λυσακά μου να μιλάω για χαφάρα. Πέντε μήνες πριν τον χιαστό του Μάνταλου.

Ο οποίος Μάνταλος, έγινε ετσιθελικά ο αρχηγός και ο ηγέτης της ΑΕΚ. Κι όλη η ΑΕΚ το δέχτηκε αυτό χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα του αθλήματος : Οι αγώνες είναι πολλοί, υπάρχουν και κάρτες, αλλά υπάρχουν και τραυματισμοί. Και φυσικά το παμπάλαιο δόγμα : Μεγάλος παίκτης είναι αυτός, που δεν τραυματίζεται. Μπορεί να ακούγεται σκληρό αυτό, αλλά είναι απολύτως αληθινό. Και παλιότερα – όταν δεν υπήρχε ντόπα – ήταν απόλυτα κατανοητό, αλλά σήμερα εξακολουθεί να ισχύει όταν βλέπεις τυχαίους τραυματισμούς, κι όχι συστηματικούς. Επιτέλους. Για ανθρώπους μιλάμε κι όχι για φαναρτζοδουλειά σε αυτοκίνητο, που ακόμα κι αυτό, όταν πάρει το σασί του, είναι για πέταμα.

Η ΑΕΚ λοιπόν, βρίσκεται μπροστά στο οριστικό της δίλημμα. Θέλει να πάει μπροστά; Αν ναι, τότε οφείλει να έχει αναπληρωματικό στο αριστερό άκρο της, οφείλει να έχει αναπλήρωση στον Μάνταλο έστω και με αλλαγή συστήματος, πρέπει να έχει back up στον κόφτη της, και πρέπει να δώσει και κάποια λεφτά στον Γιόχανσον. Και κυριότερα οφείλει να κάτσει να σκεφτεί το τρόπο με τον οποίο θα πορευτεί. Θα βλέπει τους αθλητές σαν αναλώσιμα εξαρτήματα της μηχανής της, ή θα εκπονήσει σχέδιο δράσης;

Διότι πράγματι η ομάδα θα βρει κάπως τον δρόμο της. Θα μπει ο Μπακασέτας, ο Κονέ, τα εξτρέμ, θα πάρει άλλη θέση ο Λάζαρος ; Θα κάνει δυό μεταγραφές; Κάτι θα κάνει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το θέμα είναι να μην έχουμε άλλους Δίντσικους, με μεγιστοποίηση της προσφοράς τους, με δήθεν αρωγή για καινούργια συμβόλαια και λοιπά κατινίστικα, αλλά να έχουμε έναν σεβασμό στην ανθρώπινη προσφορά κι όχι ατάκες τύπου, δώστε του ένα ΤΝΤ και βάλτε τον να σκοτωθεί.

Ο Μάνταλος ήταν πράγματι ένα εξάρτημα, αλλά δεν ήταν αυτό που περιγράφεται από τα ΜΜΕ, που πάλι μιλάνε για ατυχία και λοιπά κουραφέξαλα. Δεν είναι δυνατόν να παίζει παντού, ούτε είναι δυνατόν ένας Βέγγος όπως τον ήθελαν, να είναι και κορυφαία προσωπικότητα στα αποδυτήρια. Τον σκοτώνεις τον άνθρωπο με όλα αυτά που του προσάπτεις, και φυσικά τα αποτελέσματα είναι αυτά που είδαμε. Να τα πιστεύει κι αυτός και πλέον όλοι να κοιτιούνται λες και χάσανε τον Ρόμποκοπ. Λίγη ισορροπία δεν βλάπτει. Αντιθέτως προστατεύει τους αθλητές – περιουσιακά στοιχεία και το μέλλον της ίδιας της ομάδας. Όπως προστατεύει το αυτοκίνητο του ένας οδηγός, όταν ασχολείται με τα λάστιχα. Τι να την κάνεις την περιουσία όταν τρέχεις με καμένα;

Υγ. Είμαι αισιόδοξος για την πορεία της ομάδας. ΟΜΑΔΑΣ, ξαναλέω, κι όχι το μονότονο και προβλέψιμο που βλέπαμε πριν.

Άλλη μια ευκαιρία και σήμερα. Να κρατηθούμε ψηλά, αλλά κύρια να πεισθούμε οτι μπορούμε να παίξουμε καλά και να κάνουμε κι ένα διπλό εκτός έδρας. Απέναντι σε πολύ καλό αντίπαλο και χωρίς απουσίες για δικαιολογίες. Χωρίς ιδιαίτερη επιβάρυνση κούρασης και κάτω από σοβαρή πίεση για αποτέλεσμα.

Η ομάδα κατέβηκε με 3-5-2, ένα σύστημα που για μένα είναι ακατανόητο όταν θέλεις να καταπιείς τον αντίπαλο. Ειδικά μάλιστα όταν η πρόθεση σου είναι να παίξεις ποδόσφαιρο κατοχής. Αυτή όμως ήταν η επιλογή του προπονητή, και μπορώ να πω, οτι παρά την έλλειψη των εξτρέμ λόγω συστήματος, είχε μια κάποια δικαίωση.

Μπορεί να μαζεύτηκαν μπόλικοι παίκτες στον άξονα εκατέρωθεν, αλλά είδαμε ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Η ΑΕΚ πράγματι κατάπιε τον αντίπαλο, κι έβγαλε μπόλικες τελικές που όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Η κύρια ανάπτυξη της ήταν από τον άξονα αλλά και την αριστερή πλευρά – κορυφαίος στο πρώτο μέρος ήταν ο Λόπεζ -, όμως λίγο η ανικανότητα και λίγο ο καλός αντίπαλος τερματοφύλακας, κράτησαν το σκορ στην λευκή ισοπαλία.

Είχαμε και μπόλικα φάουλ – μάλλον γλυτώσαμε παραπάνω κάρτες εμείς -, πολύ καλό ρυθμό κι αρκούντως καλή ανάπτυξη αν σκεφτούμε οτι ήταν μέσα ο Γαλανόπουλος, ο Αραούχο κι οτι ο Μάνταλος ήταν καλά κλεισμένος. Είδαμε δηλαδή μια πολύ καλή ΑΕΚ, που δημιουργούσε, που ήξερε τι ζήταγε μέσα στο γήπεδο, που έτρεξε και μόχθησε, και δεν κινδύνεψε καθόλου πίσω. Δεν θυμάμαι ούτε υποψία ευκαιρίας εκ μέρους του Πανιωνίου. Ένας αντίπαλος όμως, που ευνοήθηκε από το σύστημα του Μανόλο και δεν χρειάστηκε να τρέχει ιδιαίτερα στα πλάγια, ειδικά με την σημερινή κακή μέρα του Μπακάκη. Και μπορεί να έκοψε στην μέση την κατοχή, αλλά όχι την εικόνα του αγώνα. Η ΑΕΚ ήταν κυριάρχος στο γήπεδο κι αδικημένη που δεν μπόρεσε να βάλει κάποιο γκολ. Αδικημένη φυσικά από τον εαυτό της.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την αλλαγή του συστήματος από τον αντίπαλο, που αφού είχε χάσει την εδαφική κυριαρχία, έπρεπε να προσαρμοστεί επάνω μας. Φώναζε λοιπόν η κατάσταση οτι κι εμείς κάτι έπρεπε να αλλάξουμε. Αυτό δεν έγινε εγκαίρως με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθούμε κάπως βλέποντας την ισορροπία στον αγώνα οτι είχε αλλάξει. Φάγαμε φάσεις κάποιες εκ των οποίων ήταν κι επικίνδυνες.

Εν πάσει περιπτώσει,  το παιχνίδι εξακολουθούσε να είναι σε καλό τέμπο κι έφερε και τις αλλαγές από μέρους μας. Άλλες βέβαια περίμενα, άλλες έγιναν. Όπως και να το κάνεις, Γιακουμάκης και Λάζαρος έμοιαζαν πιο χρήσιμοι από την επιμονή σε αμυντικογενείς καταστάσεις κι αν βγει κάτι μπροστά, καλώς να έρθει. Διότι αν ο Γιόχανσον πράγματι έπρεπε να μπει στην θέση του αστείου Γαλανόπουλου, στην θέση του κουρασμένου Λιβάγια, δεν μπαίνει ποτέ χαφ. Την περιοχή πρέπει να γεμίσεις, όχι το κέντρο. Για να κρατήσεις κι άλλο πίσω τα αντίπαλα κεντρικά μπακ, όχι να αποσυμφορήσεις την άμυνα τους καρτερώντας κάποιο μακρινό σουτ.

Το πάθος όμως ξεχείλισε τις οθόνες μας. Η ΑΕΚ έτρεξε πολύ και διεκδίκησε ό,τι μπορούσε με αυτά τα δεδομένα και από ένα σημείο και μετά με την είσοδο του Λάζαρου και με την αλλαγή του συστήματος σε 4-2-3-1. Ξαναπήρε τα ηνία του αγώνα, άντεξε το σκληρό κοντράρισμα του αντιπάλου, και σε μια οργανωμένη αντεπίθεση, ευτύχησε να σκοράρει με τον Αραούχο. Μια δίκαιη εξέλιξη με βάση την συνολική εικόνα του παιχνιδιού.

Κι ενώ το αρχικό σύστημα θα έπρεπε τώρα να ήταν σε εφαρμογή, για το κλείδωμα του αποτελέσματος, η ΑΕΚ βρέθηκε εκτεθειμένη και άτακτα αμυνόμενη, αφού έμεινε με δέκα παίκτες λόγω τραυματισμού του Μάνταλου. Αίμα και άμμος ήταν όλο το παιχνίδι, και πλέον αυτό είδαμε και στο τελευταίο διάστημα. Με την λογική οπισθοχώρηση μας και με τον σκοπό που θα καθαγίαζε κάθε μέσο. Ένα μέσο που θα μπορούσε να φέρει κι άλλο γκολ σε ατομική προσπάθεια του Αραούχο. Κι εδώ πρέπει να δώσω τα εύσχημα στον Μανόλο, που κράτησε μέσα τον Αργεντίνο.

Δεν χρειάζονται όμως άλλα. Η ομάδα έπαιξε κυριαρχικά, κι έπαιξε δυνατά καταθέτοντας όλη την ψυχή της. Πήγε κόντρα στην ροή του αγώνα και την ανικανότητα των επιθετικών της να τελειώσουν στοιχειώδεις φάσεις, και πήρε ένα πολύ μεγάλο αποτέλεσμα απέναντι σε έναν αντίπαλο, που έπαιξε για να μην χάσει. Ή για να κόψει απλώς βαθμούς. Δεν έχουμε κανένα παράπονο, κι είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που οι παίκτες μας τα δώσανε όλα και στο τέλος δικαιώθηκαν. Δείχνοντας πλέον οτι είναι για την πίεση του πρωταθλήματος. Και μην αφήνοντας την σημερινή ευκαιρία να πάει να ξαναχαθεί. Είδαμε ένα τρομερά ανδρικό παιχνίδι κι ένα απολύτως δίκαιο αποτέλεσμα, που μας ανοίγει καινούργια προοπτική. Συγχαρητήρια σε όλους.

Πότε πρόλαβαν όλοι αυτοί να αλληλοαπογοητευτούν σε 1-2 χρονάκια;

…έλεγε ο σύγχρονος Αριστοφάνης” τον Νοέμβριο του 2014.

Ναι, αλλά.

Γελάσατε;

Ναι αλλά προχθές…: ”

Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ ο Λάκης Λαζόπουλος δήλωσε ότι: «Δεν πιστεύω ότι έλεγε ψέματα. Με ενδιαφέρει τι περίμενε ο κόσμος και τι κατάφερες… Έχει απογοητεύσει όλο τον κόσμο, ακόμη και τους ίδιους στο κόμμα», ενώ αρνήθηκε να αναφερθεί στη σχέση του με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

Για όσα έχουν γραφτεί για συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Λάκη Λαζόπουλο στο σπίτι του δεν θέλησε να απαντήσει…”

Τι να πει; Οτι όταν η Ελλάδα καιγόταν, ο “Αριστοφάνης” και η “σφουγγαρίστρα”  Αυγουστιάτικα έκαναν “μπάρμπεκιου” γελώντας,πίνοντας και δεν ξέρω τί άλλο περιελάμβανε το “μενού”;

Οπως βέβαια και…

ο Μίκης, όταν βγήκε πρωθυπουργός αυτή η “αριστερή σφουγγαρίστρα” του έδωκε το “χρίσμα” άδολα και άφοβα,δίχως -ενώ θα έπρεπε-αστερίσκους: “…έχω ένα σχέδιο για να κάνουμε “Μέτωπο”. Θα το ονομάσουμε “Ελλάδα”… θα σου πως μετά,κάτσε να φύγουν οι κάμερες…”   Και τον άκουγε-τάχα ενθουσιασμένη η “αριστερή σφουγγαρίστρα”…

Αργότερα βέβαια- όχι πολύ, ένα χρόνο μετά,άρχισε να αποκτά απόσταση από την “πρωθυπουργική σφουγγαρίστρα” την οποία είχε προηγουμένως “ευλογήσει”,κατηγορώντας τον ακόμα και για “Μαδουρισμό”. Και πρόσφατα σαν “τσιράκι των ΗΠΑ” και του “διαβόλου Τραμπ”. “Ξεχνώνας” βέβαια τα “ή Καραμανλής ή τανκς”,τότε που είχε πάει Ο ΙΔΙΟΣ ως εκπρόσωπος της πολιτικής ηγεσίας (ως τί και με ποια ιδιότητα άραγε”) αφού  τον φώναξαν από την  μαμά-Αμερική για να “διαπραγματευτεί” την ομαλή επανείσοδο του “σωτήρα-“Εθνάρχη” από το Παρίσι που  βρισκόταν  κάνοντας βίζιτες.

Σφόδρα απογοητευμένος και εκνευρισμένος και ο αααλλος αντιστασιακός, ο Γλέζος με την “πρωθυπουργό-σφουγγαρίστρα” της ΚΝΕ -αφού πρώτα βέβαια οι ίδιοι αυτοί μας τον “σύστησαν” και τον “σέρβιραν,προσφέροντάς του σε χρόνο-ρεκόρ (βιάζονταν βλέπεις,τα “αφεντικά” τους είπαν να “τρέξουν” τις διαδικασίες) την ηγεσία του ροζ Σύριζα,του από την δεξιά πλευρά του ΚΚΕ πλασμένου.

Ετσι πάει η βιόλα αυτή:

Αφου τελικά ως γνωστόν:

Σε τελική ανάλυση: ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΟΛΟΙ. ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΛΕΤΣΟ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΥΠΟΔΥΕΣΤΕ ΡΟΛΟΥΣ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΥΣ ΠΙΑ.

ΠΕΙΤΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΤΗΝ ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΜΙΣΟ ΒΑΛΚΑΝΙΟ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΑΦΡΙΚΑΝΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΕΙ-ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ.

Αφού μισή ντροπή δική σας και μισή δική του. Καμιά, κανενός δηλαδή.

Πολιτικός-επιχειρηματικός-καλλιτεχνικός και πνευματικός κόσμος (σε όλα αυτά τα επίθετα γελάστε τρανταχτά) είναι ένα όμορφο κουβάρι μπλεγμένο και αλληλένδετο. Αλληλοεκβιαζόμενοι και αλληλοπαρτουζόμενοι, νέμονται το 90% του -όποιου -πλούτου και τις -όποιας- εξουσίας έχουν απομείνει στην εδώ βαλκανική χερσόνησο.

Οι -όποιες- εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γνωστά αυτά.

Αμήν. “Hasta la victoria siempre”. ‘H: Hasta na pane sto diaolo.

* αλλαξοκωλιά: Η συνουσία από τον πρωκτό.  Η εναλλαγή ενεργητικού και παθητικού ρόλου μεταξύ ομοφυλόφιλων ανδρών.

Άκουσα την ομιλία του λεχρίτη, που πρωθυπουργεύει στην Ελλάδα επειδή η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, στην Ήπειρο. Εντύπωση μου έκαναν τα όσα είπε για το διεθνές πρόβλημα με τις fake ειδήσεις – πόσο γρήγορα υιοθέτησε το greekamerican way of taliking -, το οποίο όμως έχει μεγαλώσει στο Μηδενιστάν, μιας κι εδώ, κυριαρχούν οι απελπισμένες ειδήσεις.Υποθέτω οτι τα συμπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης έχουν τις αληθινές κι ελπιδοφόρες ειδήσεις, ενώ τα αντιπολιτευόμενα αυτές που δεν άρεσαν στον λεχρίτη.

Αυτό λοιπόν που μου έκανε εντύπωση, είναι οτι στον Τσίπρα δεν αρέσει να λένε κάποιοι ψέματα για να διαμορφώσουν κάποια γνώμη στον κόσμο. Να του κάνουν το άσπρο μαύρο και να τον παραμυθιάζουν. Αν ο λεχρίτης είχε εκλεγεί με αλήθειες, θα είχε πράγματι δίκιο. Οι ενέργειες του όμως, τόσο σε θεωρία όσο και σε πράξη, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, μαρτυρούν οτι τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να τον πειράζει αυτή η πρακτική. Έτσι κέρδισε αυτός, ε νομοτελειακά έτσι και θα χάσει.

Αφού στον λαό αρέσουν τα ψέματα, αυτά πρόκειται να κυριαρχήσουν ξανά. Μπορεί να μην συμβεί στις επόμενες εκλογές με τον Τέρυ Χρυσό της πολιτικής, θα συμβεί όμως σίγουρα όταν η πολιτική γεννήσει έναν επόμενο απατεώνα. Και μην αμφιβάλετε οτι θα γίνει αυτό. Αρκεί να θυμηθούμε την ρήση του Henry Louis Mencken : O καλός πολιτικός στην δημοκρατία είναι τόσο παράδοξο όσο ο τίμιος διαρρήκτης.

Γιατί όμως τον ενόχλησε τελικά το δήθεν ψέμμα για την πετρελαιοκηλίδα, την χολέρα στο νοσοκομείο ή το οτι έχει εξισώσει τον μισθό του επιστήμονα με του ανειδίκευτου εργάτη; Γιατί θέλει μόνο να διαβάζει ή να ακούει μαλακίες για τον κομουνιστή που έχει συναντήσει τρεις αμερικανούς προέδρους ; Δεν υπάρχει γιατί λόγω κάποιας ψυχιατρικής διάγνωσης. Είναι ο πρωθυπουργός, δημοκρατικά εκλεγμένος, και θέλει να έχει μόνο αυτός το δικαίωμα να λέει ψέματα. Απαγορεύεται σε οποιονδήποτε άλλον. Μόνο αυτός πρέπει να αποφασίζει για την ποιότητα και την ποσότητα του ψέματος.

Πώς αποφασίζει για τις στημένες ερωτήσεις σε μιαν συνέντευξη ή για το κοινό που θα τον ακούσει και θα τον χειροκροτήσει σε μια μάζωξη σαν της Ηπείρου; Ακριβώς αυτό θέλει και για τις ειδήσεις. Κι ακριβώς αυτό το μήνυμα περνάει και στα μέσα ενημέρωσης, που ούτως ή άλλως είναι μέσα disinformation ανάλογα με την προέλευση των τάληρων. Να ακούνε αυτόν που θα δώσει επίδομα ξανά τον Δεκέμβριο και να προσαρμοστούν αναλόγως. Όπως προσαρμόστηκε και το κοινό που τον άκουγε στην Ήπειρο, και κανείς δεν διερωτήθη, με ανοιχτή ερώτηση, σήμερα τελικά έλεγε αλήθεια ο λεχρίτης; Για τις fake ειδήσεις μιλάω ή τις απελπισμένες. Εκτός αν έλεγε πάλι ψέματα, οπότε τον αφήσανε να καεί μόνος του μέσα στην επικοινωνιακή πολιτική του.

Αρχισε η “κάτω βόλτα” για  την έτσι κι αλλιώς προχειροφτιαγμένη ΑΕΚ του Μελισσανιδη. Γιατί δεν είναι ΑΕΚ “του Χιμένεθ”. Ούτε του “Λάζαρου” ή του “Χ” και “Ψ”  υφισταμένου του “εγγυητή.

Και φυσικά όλα δείχνουν πως ο άνθρωπος δεν ασχολείται. Η τουλάχιστον-για να το πούμε σωστά: Δεν τον ενδιαφέρει. Γιατί η αλήθεια είναι πως ασχολείται και παραασχολείται. Οταν κάποιος πολυάσχολος με μεγάλες υποχρεώσεις που τρέχει εταιρείες, βρίσκει χρόνο και ξημεροβραδυάζεται στις κερκίδες των προπονήσεων στα αποδυτήρια και στα ξενοδοχεία της αποστολης εκτός έδρας, συμμετέχει σε γιορτές, φιέστες ευχέλαια και άλλες δράσεις της ομάδας,αλλά ΠΑΡΌΛΑ ΑΥΤΑ δεν δίνει φράγκο για πραγματική ενίσχυση της ομάδας,λειτουργώντας ως μπαλωματής, παραμένοντας στην ευχή “αγιος ο Θεός,άγιος Ισχυρός…”,αυτό σημαίνει πως έχει μεν χρόνο μπόλικο για πέταμα,αλλά όχι πλάνο, όχι σχέδια,όχι μέθοδικότητες.

Ολα αυτά μάλλον εξαντλήθηκαν στην προσπάθεια αδειοδότησης και τωρα χτισίματος του νέου γηπέδου και έτσι δεν περίσσεψε ούτε προγραμματισμός,ούτε λεφτά, ούτε επαγγελματισμός,ούτε μεθοδολογία, ούτε “μαστερ πλαν”. Το μόνο που περίσσεψε είναι ευχές και Χρόνος. Απλέτος. Να γυροφέρνει την ομάδα σαν ρέμπελος και να βγάζει πύρινους λόγους στα αποδυτήρια,παριστάνοντας τον Παπαφλέσσα και αναζητώντας τα όρια της Ψυχής του ΑΕΚτζή ποδοσφαιριστή η οποία ως γνωστόν βρίσκεται στον πάτο της φόδρας της τσέπης.

Φυσικά το νου μας τον έχουμε στο νεοαγερθεν γήπεδο-που καλώς κακώς αργα η γρήγορα- θα γίνει και θα είμεθα όλοι ικανοποιημένοι με πρώτον τον ίδιο τον “σωτήρα”.

Καλό το “ντου” στην ΕΠΟ και τα νταιλίκια στους κασκολοφόρους και τα χαστούκια στους Κούγιες,αλλά από προγραμματισμένη και μεθοδική με ισχυρές βάσεις και προοπτική 5ετίας ΑΕΚ τί γίνεται;

Τώρα θα μου πεις “ο άνθρωπος είναι από τις  σπηλιές φερμένος.Τι ζητάς”; Σωστά; Αλλά αλλού γιατί ξέρει να αναζητά τους ειδικούς και τους σωστούς και εδώ λειτουργεί ως “μπαλωματής” χρησιμοποιώντας πρόσωπα πολυφορεμένα,φθαρμένα,παρωχημένα και κυρίως περιορισμένων ικανοτήτων δηλαδή ΦΤΗΝΩΝ;  (η οποία φτήνια συνήθως τρώει τον παρά). Καλά τα “50-50” αλλά  χρειάζονται και επιδέξιοι κώλοι.

Καλά όλα τα άλλα λοιπόν. Αλλά από ομάδα πως πάμε; Από παίκτες που αναλογούν στην ομάδα που-υποτίθεται “ξαναήρθε” πως πάμε; Από επαναφορά της δυναμικής της φανέλας πως πάμε; Από προσέλκυση της χαμένης και απομακρυσμένης πλειοψηφίας των φίλων της ΑΕΚ πως είμαστε; Από Ακαδημίες και ανάδειξη παικτών προς όφελος της ομάδας  μετά από 5 χρόνια πειραματισμών πως είμεθα; Από επικοινωνία -ζεστή και αληθινή-με τον παγωμένο και απόμακρο κόσμο της ομάδας πως τα πάμε;

Τι ακριβώς έχει “αγοράσει” και τί έχει “πουλήσει” η ΑΕΚ φέτος; Τι αποποιήθηκε και τί υποσχετικές έλαβε; Τι έχει “ενεχυριάσει” ώστε να κυκλοφορεί με  ελβιέλες και κουστούμι; Και τέλος πάντων τί λέει αυτός ο Νόμος των Συγκοινωνούντων Δοχείων; Και μάλιστα νυκτός;

Θυμήθηκα τώρα μια φράση που έλεγε συχνά ένα πρώην αφεντικό μου. Αντί να πει “χάσαμε τη μπάλα” έλεγε “χάσαμε το μπαλάκι”. Το γούσταρα πιο πολύ όταν το άκουγα σ’αυτή την παραλλαγή.

Κάτι τέτοιο νομίζω πως συμβαίνει στην ΑΕΚ μετά και την σημερινή ήττα, που ήρθε ως φυσική συνέχεια των προηγούμενων στραπάτσων. Πώς λέμε “φυσικός ηγέτης” και εννοούμε το Μάνταλο? Για τέτοια φυσική συνέχεια ομιλώ.

Η ομάδα εδω και 1 μήνα έχει πρόβλημα και όσοι περίμεναν την ανάκαμψη έμειναν με την ελπίδα.

Δεν είναι μόνο οτι δεν κερδίζεις. Σήμερα δεν πήρες ούτε το Χ στην έδρα σου.

Δεν είναι μόνο οτι παράγεις φάσεις με το σταγονόμετρο. Γίνεται προσπάθεια να μας κάνουν το μαύρο-άσπρο.

Χάσαμε απ’την Ξάνθη των 9 παικτώνε και έγραφαν “ναι αλλά η ΑΕΚ έκανε 20 τελικές”. Σαμπάνιες ανοίξαμε για τις πολλές τελικές, τη στιγμή που οι καθαρές φάσεις ζήτημα να ήταν 3-4 σε ολόκληρο 90λεπτο.

Οι παίκτες τρώνε τις κίτρινες κάρτες σαν καραμέλες.

Τσακώνονται συνεχώς με αντιπάλους, κάνουν συνεχώς επιθετικά φάουλ. Αντί να τα κερδίζουμε τα κάνουμε εμείς απ’τα νεύρα μας και καταστρέφουμε τις επιθέσεις.

Καθένας παίζει όπως του’ρθει, δεν υπάρχει σχέδιο για την επίθεση. Δεν ξέρουμε πώς να διασπάσουμε τις καλά κλεισμένες άμυνες, τη στιγμή που ξέραμε πως το 90% των αντιπάλων θα μας παίζουν με πούλμαν στο τέρμα. Αναρωτιέμαι τί ομάδα ετοιμάσαμε το καλοκαίρι? Για να κερδίζουμε μόνο τα ντέρμπι?

Σήμερα ο προπονητής θυμήθηκε πως “δε μπορούμε να παίζουμε κάθε 4 μέρες”.

Τί λες ρε Μανώλη? σοβαρομιλάς? Το Σεπτέμβριο που αποφασίσατε να μην πάρετε ούτε έναν ελεύθερο παίκτη γιατί δηλώσατε πως “είμαστε πλήρεις και θα πάμε ως έχει”? Τότε δεν ήξερες σε πόσες διοργανώσεις θα παίζεις?

Το λοιπόν υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:

1. το ήξερες φυσικά: αλλά αντί να μπείς σε διαδικασία αντιπαράθεσης με την διοίκηση προτίμησες τη θαλπωρή του συμβολαίου σου και να το πας λάου-λάου. Πού να τρέχεις τώρα, μετά απο χρόνια ανεργίας.. (πχ. κάποιος προκάτοχός σου είχε το θάρρος της γνώμης και δήλωσε πως “ο πρόεδρος δεν σκοπεύει να πάρει παίκτες, χάρηκα για τη γνωριμία και αντίο..”)
2. δεν το ήξερες, και το κατάλαβες σήμερα: αρα είσαι επικίνδυνα άσχετος, πράγμα που δεν το πιστεύω. Δημοσιοσχετίστας είσαι, χαζός δεν είσαι.

Δε μπορεί να μη γνώριζες τα προβλήματα της ομάδας που προπονείς απο πέρυσι τον Ιανουάριο. Συμβιβάστηκες όμως με την τσιγκουνιά της διοίκησης. Αρα γιατί σήμερα μας κοτσάρεις τη δικαιολογία για τις 4 διοργανώσεις? Διότι Μανώλη πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αυτός ήσουν πάντα, δεν θα αλλάξεις στα γεράματα.

Μετά το καλό αποτέλεσμα με τη Μίλαν που ήσουν καβάλα στ’άλογο βγήκες και δήλωσες πως ορισμένοι κακοί δημοσιογράφοι σου ασκούν κριτική (ενω δε θά’πρεπε ασπούμε..) επειδή είναι βαλτοί, γιατί σε μισούν και θέλουν το κακό σου.

Αντί να κρατάς την ομάδα συγκεντρωμένη στο στόχο της, αποφασίζεις να βγάλεις τα κόμπλεξ που κουβαλάς μια μέρα πριν το παιχνίδι. Ούτε επίτηδες να το’κανες.

Και φυσικά απόψε που έχασες, σου φταίει το μικρό ρόστερ.

Το οποίο το μίκρυνες και εσυ εξαφανίζοντας παίκτες και παίζοντας με 11+το Μπακασέτα που τον έχεις για να σουτάρει απ’τα VIP μπας και πάει τίποτα μέσα.

Ξέρουμε πως ο πάγκος δεν είναι ποιοτικός και οι περισσότεροι έχουν τα θεματάκια τους. Όμως πού περίμενες να πας παίζοντας συνεχώς με τους ίδιους? Κάποια στιγμή θα κλατάρουν.

Και σαν να μην έφταναν ολα αυτά, τους σπας τα νεύρα με τη συμπεριφορά σου. Πήγες και έπιασες τη μπάλα ενω δεν είχε βγεί ακόμα άουτ. Απο το 5ο λεπτό χοροπήδαγες στον πάγκο σαν το κατσίκι. Και φυσικά οι παίκτες σου σε μιμήθηκαν.

Η ομάδα όταν πρέπει να αμυνθεί μαζικά, συνήθως το κάνει καλά.

Όταν όμως πρέπει να δημιουργήσει δεν ξέρει τι να κάνει με τη μπάλα.

Έχεις κατοχή 70-30 ο άλλος δε σου έχει κάνει φάση αλλά απο ουσία μηδέν. Και στην πρώτη κατεβασιά του αντιπάλου τρως γκολ και δε μπορείς να το γυρίσεις. Τα κατάφερες μόνο με την αφέλεια του γαύρου και το γκολ του Λάζαρου που μπαίνει μια φορά στα 10 χρόνια τέτοιο φάουλ.

Δέχομαι πως η ομάδα θέλει παίκτες. Έχει ελλείψεις στο κέντρο (κυρίως) και στην άμυνα.

Εδω όμως δεν παίρνεις ούτε Χ στην έδρα σου. Έχεις να κερδίσεις 1 μήνα. Δε μπορεί για ολα να φταίει το χαφ που δεν έχεις και το αριστερό μπακ που δεν πήραμε.

Σήμερα είχες διαθέσιμη την βασική 11άδα εκτός του Βράνιες. Και έχασες.

Νομίζω πως το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό απ’οτι δείχνει. Ο Μανώλης έχει χάσει το μπαλάκι, και ξανάρχισε τις γνωστές δηλώσεις που έκανε τότε που τον χαρακτήριζαν “μάγειρα” και “παπατζή”.

Τελείωσε ο μήνας του μέλητος και μαζί τελείωσε και η ψυχραιμία του.

Θεωρώ πως απαιτούνται σοβαρές παρεμβάσεις απο την διοίκηση, αν θέλει να προλάβει τα χειρότερα.

Ο άλλος έχασε ενα ντέρμπι και ξήλωσε την μισή ομάδα του, με αποτέλεσμα να τσιτώσουν και σε 15 μέρες να καλύψουν τη διαφορά (σε συνδυασμό με την ανικανότητα των αντιπάλων φυσικά..). Δεν έχει σημασία πώς και γιατί, το αποτέλεσμα είναι πως ξαναμπήκε στο παιχνίδι. Και αυτόν δεν τον ρίχνεις εύκολα. Έχει την τεχνογνωσία. 20 χρόνια ήταν ο μόνιμος πρωταθλητής, δεν τρέμουν τα ποδαράκια του. Εσυ είχες την ευκαιρία να τον τελειώσεις και τελικά βρέθηκες 3ος.

Ακόμα και ο Βρωμοκωλάρωφ είναι απο πάνω σου.

Παιχνίδι για πρωτιά σήμερα, αυτή την κλαμένη Δευτέρα ένεκα Δαίδαλου, σε ένα γήπεδο άδειο πάλι αφού αυτήν την πελατεία προτιμάει ο τίγρης. Τι να κάνουμε πέραν της τηλεόρασης ; Υπομονή και προσμονή, κι ελπίδα οτι η μαριονέτα δεν θα βρει ευκαιρία να χτυπήσει τον Μανόλο. Η οποία βέβαια μαριονέτα από κάπου παίρνει γραμμή, αλλά ας μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες. Μπάλα θέλουμε να δούμε .

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 σε αυτό το γλυστερό τερέν. Ο Ατρόμητος κατέβηκε με το ίδιο σύστημα και με ιδιαίτερη προσοχή στο αμυντικό κομμάτι. Κλειστή άμυνα λοιπόν και προσδοκία κάποιας αντεπίθεσης. Η ΑΕΚ πήρε την κατοχή της μπάλας στο πρώτο ημιχρόνιο και προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική της. Δεν πέτυχε όμως τίποτα.

Ήταν τρομερά μονότονη και προβλέψιμη. Χωρίς έμπνευση και φαντασία, παγιδεύτηκε στο παιχνίδι του αντιπάλου και ήταν αδύνατον να βρει λύσεις και χώρους. Και οι μεν χώροι οφείλονταν στην καλή αμυντική λειτουργία του αντιπάλου, οι λύσεις όμως και η φαντασία δεν υπήρξαν διότι όλη η επιθετική της γραμμή ήταν για τα μπάζα. Άχρωμοι, άοσμοι και κακοδιάθετοι, τόσο οι εκτελεστές Αραούχο και Λιβάγια, όσο και οι δημιουργικοί Λάζαρος και Μάνταλος.

Πίσω δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερα προβλήματα, κόβαμε έγκαιρα, κι ενώ η μπάλα πήγαινε σωστά στο κέντρο, μετά είχαμε τρομερό μπλοκάρισμα αφού οι επιθετικοί είτε δεν κάνανε κάποια κίνηση, είτε είχαν αποφασίσει να αδειάσουν την περιοχή και να αλλάξουν θέσεις. Καταλήξαμε λοιπόν να βλέπουμε ένα πολύ κλειστό, άτεχνο και σε μερικές περιπτώσεις σκληρό παιχνίδι, που αν πήγε να γίνει κάτι ήταν από κάθετες μπαλιές από την άμυνα, ή από κάτι ρισκαρίσματα διεκδικούμενων ψηλών μπαλιών από τα πλάγια. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει κι ένα πέναλτυ πάνω στον Λόπεζ, αλλά ας μην ζητάμε τέτοια τώρα. Ας ζητήσουμε να υπάρξει κάποια βελτίωση αργότερα.

Η αρχή του δεύτερου μέρους σημαδεύτηκε από ένα δοκάρι του παίκτη ουσίας. Πραγματικά ήθελε προσπάθεια να χάσεις από το μισό μέτρο ένα σίγουρο γκολ. Ο Μανόλο εν τω μεταξύ προσπάθησε κάτι να φτειάξει μπροστά με την είσοδο του Μπακασέτα, αλλά βρέθηκε πάλι να κυνηγάει το σκορ. Ο αντίπαλος προηγήθηκε, κόντρα στη λογική του αγώνα, και πλέον αυτό που βλέπαμε ήταν αφηρημένη τέχνη.

Πρακτικά ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Σύστημα 3-5-2, Πατίτο μέσα και μια εντελώς άναρχη ανάπτυξη. Βρήκε βέβαια ρυθμό ο αγώνας, αλλά ήταν αδύνατον να κατανοήσεις ποιός κάλυπτε την αριστερή πλευρά, και ποιός θα έπαιζε τον ρόλο του γκολτζή. Όχι οτι ήταν καλός ο Αραούχο, που είχε γίνει αλλαγή, αλλά κι ο Μάνταλος ήταν κακός ενώ ο Λιβάγια εξακολουθούσε να πελαγοδρομεί στην μετριότητα.

Η καταστροφή ερχόταν μαζί με την μαριονέτα. Βλέπετε η ομάδα έπαιξε πρώτη φορά αυτό το πράμα, ενώ όσες σέντρες ή τελικές βγήκανε λόγω της έδρας, της φανέλας και της υποχρεωτικής οπισθοχώρησης του Ατρόμητου, σβήσανε εύκολα από το ψηλό κεντρικό δίδυμο του αντιπάλου ή πήγανε στο βρόντο με αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς. Διότι πράγματι μπορεί να σου στραβώσει ένα παιχνίδι, αλλά δεν είναι δυνατόν μετά να γίνεσαι αλάνα. Ούτε να μην βλέπεις οτι ο Μάνταλος δεν κάνει για την γραμμή την ώρα που δεν ξέρω τι περιμένεις για να βγάλεις έξω τον Γαλανόπουλο, φέρνοντας πιο πίσω τον παίκτη ουσίας. Να βλέπει το γήπεδο ρε αδερφέ αφού όπως μας λέει και μια ψυχή, δεν απαιτείται επιτελικός μέσος για την ομάδα. Υποθέτω ούτε αριστερό εξτρέμ, ούτε αναπληρωματικό αριστερό μπακ αλλά ούτε κι αλλαγή στον Λάζαρο. Ούτε βέβαια επιτρέπεται να περιμένεις κάτι στην οργάνωση από τον Μπακάκη, που ξαναέγινε στόπερ.

Μην πολυλογούμε όμως. Η ομάδα δεν μπόρεσε να πάρει την ευκαιρία που της στρώθηκε εν όψει της πολύ δύσκολης συνέχειας. Δεν βοηθήθηκε καθόλου από τον πάγκο, το αντίθετο μάλιστα, και πλέον μπαίνει σε χοντρή εσωστρέφεια. διότι καταλαβαίνει οτι δεν έχει λύσεις ουσιαστικές. Και μπορεί ο Μανόλο να τα έκανε μαντάρα από ένα σημείο και μετά, αλλά αδικαιολόγητο rotation δεν έκανε. Την πιο αξιόπιστη ενδεκάδα κατέβασε, που έδειξε ακριβώς τις δυνατότητες της. Οπότε αγαπητέ μου Τσακίρη, καλύτερο είναι να αυτοπροσδιοριστείς για να μιλάμε για ποδόσφαιρο κι όχι για ξυλίκι. Και να καταλαβαίνεις όταν λέμε για κοντό ρόστερ, για κάποια προσωπικότητα στο κέντρο, και για κάποια εξτρέμ.

Με τις υγείες μας λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε. Το γήπεδο προχωράει, η δε Ευρώπη τρέμει. Μερικές φορές η άγνοια δημιουργεί φαντάσματα βλέπετε, που όμως δεν τρομάζουν την Χαλκηδόνα διότι αυτή δεν νομίζει. Γνωρίζει.