…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Στην άδεια Νέα Σμύρνη, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με όλους στην ουσία τους αναπληρωματικούς της εν όψει Τετάρτης. Μπήκε όμως με άκρως καρνιβαλιστική διάθεση. Στην αμυντική της συνοχή σε όλο το γήπεδο, αλλά και στην χαλαρότητα κι επιπολαιότητα με την οποίαν πέταγε κάποιες κλασσικές ευκαιρίες που δημιούργησε.

Το πρώτο αυτό μέρος που είδαμε, ήταν πολύ ευχάριστο στον ρυθμό του, χωρίς σκοπιμότητες και σκληρά μαρκαρίσματα, με την μπάλα να πηγαινοέρχεται στις δυό περιοχές. Μπορεί η ομάδα μας να είχε στατιστικά την κατοχή της μπάλας, όμως δεν είχε την ουσία. Το αποτέλεσμα ήταν να εφαρμοστεί ο νόμος της μπάλας : Όταν δεν σκοράρεις, θα φας γκολ. Το φάγαμε στο τελευταίο λεπτό και σε κόντρα επίθεση.

Το δικαιούτο βέβαια ο ψυχωμένος αντίπαλος, διότι είχε κι αυτός τις ευκαιρίες του προηγουμένως. Όμως θα μπορούσαν και οι δύο να σκοράρουν. Αν ο Αραούχο ήταν σε καλή μέρα, αν ο Αλμπάνης ολοκλήρωνε και δεν έμενε στα προκαταρκτικά, κι αν ο Σιμόες ή ο Σβάρνας μπορούσαν να αντιληφθούν την θέση από την οποίαν μπορούσαν να εκτελέσουν. Φυσικά δεν θα μιλήσω για τον Μάνταλο, που ήταν με διαφορά ο χειρότερος παίκτης μας. Και δεν θα μιλήσω διότι το μυαλό μου πηγαίνει πολύ πονηρά.

Ήταν μια εμφάνιση ντροπή. Σαφέστατα παρένθεση στις τελευταίες επί Καρέρα, και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όσα σέντερ μπακ και να λείπουν, παρά την ελπιδοφόρα εμφάνιση του Λάτσι, δεν θα παίξεις με την άμυνα σου. Με τον τελευταίο παίζεις κι άρα μπορούν να λείπουν κι άλλοι από το κέντρο και την επίθεση. Παίζεις με μια ομάδα που δεν έχει σκοράρει καιρό τώρα. Που δεν έχει τον αρχηγό της και τον κόσμο της. Και παίζεις μπας και κρατήσεις την διαφορά από τους πρώτους για τα μπαράζ.

Το δεύτερο μέρος δεν μου άλλαξε τα μυαλά. Η στατιστική έγραφε πράματα για την ΑΕΚ, όμως η ουσία ήταν οτι ο Πανιώνιος έχασε την ευκαιρία να συντρίψει την αποκριάτικη ομάδα μας. Αρκεί να σκεφθεί κανείς οτι είχαμε κορυφαίο τον Τσιντώτα και τον Λάτσι. Και φυσικά ματιασμένους τον Σιμόες, τον Χουλτ και τον Μάνταλο. Στα όρια της πρόκλησης δηλαδή. Όσο αναφορά την προπόνηση του αντίπαλου τερματοφύλακα, στις χαζές ενέργειες και στα παιδικά κατεβάσματα.

Εξακολούθησε ο αγώνας να έχει ενδιαφέρον, όμως σε αυτήν την ηλικία δεν είναι εύκολο να με δουλέψεις. Το σημερινό ήταν στα πλαίσια της συναλλαγής που γίνεται στο κωλοπρωτάθλημα μας. Με εγγυητή τον Μάνταλο. Και φυσικά το μυαλό δεν αλλάζει παρά την τυχαία ισοφάριση με τον Κλωναρίδη. Τον παίκτη αυτόν θα ειδοποιήσεις τώρα; Που βέβαια άουτ είχε σουτάρει, αλλά η μπάλα κοντράρισε κάπου και πήγε στο γάμα.

Ήταν εμφάνιση ντροπή και όνειδος για την φανέλα μας. Ήταν ντροπή για τον Καρέρα κι ήταν ντροπή για επαγγελματίες που διέσυραν την φανέλα. Μια ντροπή όμως που ήταν μόνο για εμάς. Διότι ο Πανιώνιος αγωνίστηκε όπως μπορούσε κι έστειλε τα δικά του μυνήματα. Δήθεν δείχνοντας οτι είναι άδικη η βαθμολογική του θέση κι οτι το άμεσο μέλλον του θα κριθεί στα μπαράζ. Οπότε δικαιούται τα συγχαρητήρια μας διότι μόχθησε, έτρεξε κι έχασε ιστορική ευκαιρία για ευρύτερη νίκη. Η ΑΕΚ όπως και η διοίκηση της, δικαίως δέχεται τις μούτζες μας.

Σε ένα άδειο πάλι γήπεδο και με μπόλικο κρύο, αναμένεται με ενδιαφέρον και το σημερινό παιχνίδι. Ο αντίπαλος είναι μια καλή και στρωτή ομάδα, ενώ εμείς έχουμε αρκετές απουσίες στην άμυνα. Που βέβαια αυτό δεν μας πάει πίσω αφού θεωρητικά σήμερα δεν την χρειαζόμαστε, όμως υπάρχει μια σχετική περιέργεια για τον μικρό, αν παίξει. Κίνητρο υπάρχει τόσο για τον ΟΦΗ και τα μπαράζ, όσο και για μας που σίγουρα πηγαίνουμε να μειώσουμε την διαφορά από την κορυφή. Βέβαια το κίνητρο μας κυρίως, είναι να ξαναδούμε την βελτίωση της ομάδας.

Και μόνο να παραμιλάμε έχουμε από το πρώτο μέρος. Είχαμε πάρα πολύ καιρό να δούμε τέτοια εμφάνιση. Η ΑΕΚ κατέβηκε με το αναμενόμενο 4-2-3-1 ( πολλές φορές με την ελευθερία του Μάνταλου έμοιασε με 4-3-3 ), αλλά κατέβηκε με ένα απίστευτο πάθος και μια αστείρευτη ενέργεια. Στο πρώτο δεκάλεπτο είδαμε ό,τι ψάχνεις να βρεις σε ένα ολόκληρο ημιχρόνιο. Τέσσερα κόρνερ, πέντε τελικές και δυό γκολ. Ο ΟΦΗ είχε μετατραπεί σε ένα σάκο του μποξ και θαύμαζε κι αυτός την μπαλάρα που έπαιζε η ΑΕΚ.

Μια ΑΕΚ που είχε σε τρομερή μέρα τον Λιβάγια, τα σκυλιά Κρίστισιτς και Σιμάνσκι στο κέντρο, κι έναν πολύ τρεχαλητό Βέρντε. Αυτό που είχε όμως κύρια, ήταν το πολύ επιθετικό πρεσάρισμα που αποδιοργάνωνε την πιθανή κατεβασιά του αντιπάλου, και το πνίξιμο στον χώρο του κέντρου. Κάτι το οποίο οπισθοχώρησε μετά το 2-0 αφού η ομάδα μοιραία έδωσε χώρους κι έψαξε πλέον την αντεπίθεση. Την οποίαν την βρήκε κάμποσες φορές με το γεμάτο φαντασία παιχνίδι του Κρίστισιτς, κι έτσι πέτυχε και τρίτο τέρμα.

Το παιχνίδι ήταν τέλειο στο πρώτο μέρος. Βοήθησε πάρα πολύ και το ύφος του ΟΦΗ, που έβγαλε θράσος και θάρρος και φυσικά δεν κλείστηκε πουθενά. Βασικά όμως το θέαμα οφείλεται στο άψογο διάβασμα του Καρέρα, που κατέβασε την ομάδα χωρίς αμυντικό χαφ, και φυσικά στην διάθεση των παικτών, που κάποιοι άγγιξαν το ταβάνι τους. Σε αλληλοκάλυψη, σε συνεργασία και σε αυτοματισμούς. Με διαρκή κίνηση και τέλεια εφαρμογή της τακτικής του προπονητή. Και πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Για κάμποσο καιρό λέγαμε οτι ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος της ΑΕΚ. Το οτι λέμε σήμερα το ακριβώς ανάποδο, οφείλεται καθαρά στην αλλαγή προπονητή. Κι αυτό μας έχει φέρει χαμόγελα σαν θεατές και διάθεση για πλάκα περαιτέρω : Όταν η ομάδα έχει πετύχει το τρίτο τέρμα, ο εκφωνητής του γηπέδου, ποιούς προτρέπει να χειροκροτήσουν;

Στο δεύτερο μέρος δεν περίμενα να αλλάξει η εικόνα του αγώνα. Η ΑΕΚ θα έδινε το γήπεδο και θα έκανε επαγγελματική διαχείριση των όσων είχε πετύχει προηγουμένως. Διαψεύσθηκα και μου άρεσε πολύ αυτό, που έπαθα. Διότι είδα ένα τέλειο παιχνίδι. Την άψογη αμυντική λειτουργία της ομάδας μας, αλλά και την δουλειά που είχε προαναγγείλει ο Καρέρα για τις κόντρα επιθέσεις. Δεν είναι και μικρό πράμα, να βλέπεις την απόκρουση του γύρου από τον αντίπαλο τερματοφύλακα, ούτε να βλέπεις τον Μάταλο να μετράει πέντε τελικές.

Είχε τόσο πολύ κατοχή ο ΟΦΗ, που το παιχνίδι το έκανε ο άμοιρος Κουτρουμπής. Χάθηκαν όλα τα ατού του. Η ΑΕΚ τον κατάπιε και σήμερα μιλάμε για το καλύτερο της παιχνίδι φέτος, και φυσικά για την κορυφαία εμφάνιση επι Καρέρα. Και δεν μιλάμε για καμία τελική του ΟΦΗ. Ουσιαστική μιλάω. Ο Τσιντώτας ήταν ένας θεατής. Αυτό που δεν ήταν ο κορυφαίος Κρίστισιτς, τον οποίον ακολούθησαν σχεδόν όλοι. Άλλο ένα επίτευγμα του προπονητή. Κανένας αδιάφορος κι όλοι με σεβασμό στον φίλαθλο ακόμα και με αποτέλεσμα εξασφαλισμένο.

Και να μην θέλεις να τελειώσει αυτό το ματς. Να βλέπεις παίκτες που μέχρι χθες ήθελες να φύγουν. Να βλέπεις βάθος στον πάγκο, την ώρα που έχεις βαφτίσει στόπερ τον Λόπεζ και την ώρα που κάνεις αλλαγές τον Σιμόες και τον Αραούχο, με τον Αλμπάνη να μην παίρνει λεπτά συμμετοχής. Και να λες τόσο δύσκολο ήταν αυτό το καλοκαίρι; Όταν οι δημοσιογραφάρες μιλάγανε για την Καρντόσο και την Ζεράλδες. Και μια ΑΕΚ πιο soft κι από το Βιτάμ. Τότε που μιλάγαμε εδώ για έλλειψη κανονικότητας και να μας θεωρούν αντιπολίτευση του εγγυητή. Δηλαδή σήμερα, τα πήραμε;

Εν πάσει περιπτώσει να το κλείσουμε. Απολαύσαμε σήμερα τον αγώνα. Την τρομερή απόδοση, την τέλεια τακτική, και φυσικά το κανονικότατο ομαδικό ποδόσφαιρο που δεν απέκλεισε προσωπικές ενέργειες των μπαλαδόρων που διαθέτουμε. Σε αυτό το ματς που βέβαια θα δώσουμε συγχαρητήρια και στον ΟΦΗ για το ανοιχτόμυαλο του στυλ του. Που το ξεδίπλωσε όταν η ΑΕΚ τον είχε ρίξει στο καναβάτσο. Μέχρι να το κάνει, απλά ήταν αδύνατον να αντισταθεί στην ομάδα μας.               Κι αυτό είναι που κρατάμε κυρίως. Οτι η ΑΕΚ ήταν Αεκάρα όταν η μπάλα έκαιγε. Κι έφτειαξε το παιχνίδι της με ποδόσφαιρο κατοχής.

Δημοσιεύω ένα κείμενο του αγαπητού μου φίλου Νίκου Μάλλιαρη απο το ταχυδρομείο μου.

__________________________________________________________________________________________________________________________________________________________Σαράντα χρόνια διαρκεί ο ελληνικός ποδοσφαιρικός εμφύλιος πόλεμος. Σαράντα χρόνια μάχες παρασκηνίου για τον έλεγχο της διαιτησίας και την εξασφάλιση των τίτλων με αθέμιτα μέσα. Όσα και τα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τα χατζάρια άρχισαν να αστράφτουν από την πρώτη ημέρα που η πολιτική ηγεσία παρέδωσε το λαοφιλέστερο των αθλημάτων στην οικονομική εξουσία της χώρας και δεν λένε με τίποτα να μπούνε στις θήκες.  Απλώς κάθε τόσο αλλάζουν τα τζάκια.

Και τι δεν υποσχέθηκαν οι πολιτικοί στην ελληνική κοινωνία το 1979 που τα σωματεία μετατράπηκαν σε Ανώνυμες Εταιρίες. Ότι το ποδόσφαιρο θα εξελιχθεί επαγγελματικά και θεαματικά. Πως θα γίνουν επενδύσεις σε παίκτες και υποδομές. Ότι οι ελληνικές ομάδες θα φτάσουν τα ευρωπαϊκά στάνταρ και θα διεκδικούν διεθνείς τίτλους. Σαράντα χρόνια μετά όλα δείχνουν ψέματα. Όλα είναι κούφια.  Όσο εκπολιτίστηκε η ελληνική κοινωνία σε αυτό το διάστημα, άλλο τόσο πήγε μπροστά και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από απάτη σε απάτη, από ίντριγκα σε ίντριγκα και από χρεωκοπία σε χρεωκοπία.

Ο πόλεμος για τον έλεγχο της ηγεσίας της ΕΠΟ, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον πόλεμο εντός κι εκτός κοινοβουλίου για τον έλεγχο της πολιτικής ηγεσίας. Παραδοσιακά, όποιος  ελέγξει την εξουσία, ελέγχει και τον μπεζαχτά. Τα δικά του παιδιά διορίζει, τους δικούς του διαιτητές προωθεί, τα τζάκια με τα οποία συνδιαλέγεται τροφοδοτεί με τρόπαια και έργα.

Πολιτική και ποδοσφαιρική ηγεσία, επί σαράντα χρόνια αδυνατούν να βάλουν τάξη ακόμη και στα πιο στοιχειώδη. Να απαγορεύσουν έστω τα καπνογόνα. Να διώξουν από τις εξέδρες τους φυσικούς αυτουργούς των επεισοδίων. Να τιμωρήσουν τους επίορκους παράγοντες και διαιτητές. Ένα κύκλωμα «αθέατων» παραγόντων, με προσβάσεις στην εκάστοτε πολιτική  ηγεσία, μυρίστηκε χρήμα και κώλυσε σαν βδέλλα στους οικονομικά ισχυρούς, μοιράζοντας νίκες και τίτλους με το αζημίωτο. Κανένας πολιτικός ηγέτης, κανένας δικαστής, δεν κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να κόψει έστω ένα κεφάλι από την λερναία ύδρα που κατατρώει τα σωθικά του ποδοσφαίρου και τραυματίζει θανάσιμα νεανικές ψυχές.

Από την εποχή του περιβόητου Θαλή, μέχρι τις μέρες μας, το ελληνικό ποδόσφαιρο χορεύει στο ρυθμό που του υπαγορεύει η περιβόητη «παράγκα». Μια παρέα «άφαντων» ατόμων που ελέγχουν το εκλογικό σώμα της ΕΠΟ με το αζημίωτο και μέσω αυτών διορίζουν επί της ουσίας μια δοτή διοίκηση στην Ομοσπονδία, η οποία υπηρετεί με ευλάβεια τον εκάστοτε «ηγεμόνα» του ποδοσφαίρου.

Οι πολιτικοί όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να βάλουν τάξη στα κακώς κείμενα, αλλά κι όταν η κατάσταση το επέβαλε, έπεσαν κι οι ίδιοι στο βούρκο για να σώσουν εαυτούς και φίλους. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν πάντα καταγεγραμμένο ότι οι, ανά περιοχή ποδοσφαιρικοί ηγέτες, σε μεγάλο βαθμό επηρεάζουν τις εσωκομματικές διαδικασίες και το εκλογικό σώμα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Την υπόθεση λουλουδιών και την ατιμωρησία με την υπογραφή των πολιτικών, την εξέγερση στη Λάρισα με την υπόθεση Τσίγκοφ και την κυβερνητική παρέμβαση για να μην εφαρμοστεί ο νόμος που τιμωρούσε με μηδενισμό την ομάδα που παίκτης της βρέθηκε ντοπέ, την εξέγερση των βουλευτών Πειραιά και όχι μόνο, όταν οι τακτικοί αθλητικοί δικαστές κάνοντας υπεύθυνα τη δουλειά τους μηδένισαν Ολυμπιακό και Πανιώνιο επειδή οπαδοί τους συνεπλάκησαν βάρβαρα εντός του αγωνιστικού χώρου πριν την έναρξη της μεταξύ τους αναμέτρησης, την πρόσφατη κατάργηση του νόμου για να μην εφαρμοστεί η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού αναφορικά με την ιδιοκτησία ανάμεσα στις ΠΑΕ ΠΑΟΚ και Ξάνθη, τις δεκάδες νομοθετικές ρυθμίσεις για να μην χρεοκοπήσουν αθλητικές εταιρίες που χρώσταγαν και της Μιχαλούς, τα χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ προς το ΙΚΑ και την εφορία που φορτώθηκαν στις πλάτες του κοσμάκη, ή τα «δώρα» προς ημετέρους για να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν γήπεδα χωρίς να βγαίνει ευρώ από την τσέπη τους;

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ότι οσονούπω έρχεται στην Ελλάδα η ΦΙΦΑ προκειμένου να υπογράψει μνημόνιο με την Κυβέρνηση και να λυθούν όλα τα προβλήματα του ποδοσφαίρου …Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Καλό το παραμύθι, αλλά ο δράκος ήταν και θα παραμείνει ανεξέλεγκτος.

Ποια ΦΙΦΑ θα υπογράψει, παρεμπιπτόντως το ατιμωτικό για κάθε κράτος  που θέλει να λέγεται σοβαρό, μνημόνιο;  Η ΦΙΦΑ που στα σαράντα χρόνια ήρθε επανειλημμένα στην Αθήνα για να προστατέψει την «παράγκα» όταν κάποιοι ελάχιστοι έντιμοι υφυπουργοί Αθλητισμού την είχαν στριμώξει στα σχοινιά; Η ΦΙΦΑ που πριν μια δεκαετία ξεφτίλισε την τότε Κυβέρνηση της «ΝΔ» και το κοινοβούλιο στο σύνολό του, αναγκάζοντας τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού να αποσύρει διάταξη του  αθλητικού νόμου που προέβλεπε διευρυμένο εκλογικό σώμα της ΕΠΟ μήπως κι εκλεγεί κανένας αδέκαστος στη διοίκησή της.  Ή μήπως τη ΦΙΦΑ που έφερε το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε όντως κάτι που φάνταζε  ακατόρθωτο. Να πείσει τη ΦΙΦΑ ότι η τότε διοίκηση της ΕΠΟ ήταν «αμαρτωλή», και στη θέση της να διορίσει μια άλλη ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση.  Και…;  Επειτα από τέσσερα χρόνια ίντριγκας, βίας και αυθαιρεσιών, το συμπέρασμα είναι ότι  ζητούμενο δεν ήταν να διαλυθεί η «παράγκα», αλλά να αλλάξει μισθωτή. Όχι να επιστρέψει η κανονικότητα στο ποδόσφαιρο και το παιχνίδι να παίζεται εντός του αγωνιστικού χώρου 50-50, αλλά να παίζεται υπέρ των δικών μας πολιτικών και οικονομικών φίλων και όχι υπέρ των φίλων των αντιπάλων μας.

Κάπως έτσι, οι εκλεκτοί του ΣΥΡΙΖΑ ούτε είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε κατάλαβαν υπό ποίες συνθήκες διεξήχθησαν οι τελευταίες εκλογές στην ΕΠΟ. Οι εφημερίδες έγραφαν καθημερινά για ξυλοδαρμούς και συναλλαγή. Για προκαθορισμένο αποτέλεσμα και μοίρασμα των θέσεων μεταξύ των ημετέρων. Κανένας πολιτικός δεν αντέδρασε. Ουδείς εισαγγελέας διέταξε κάποια έρευνα. Άπαντες σίγησαν. Γιατί; Εκ των όσων έχουν δει τα μάτια μας και τα τελευταία χρόνια, μόνο ως σιωπή ενοχής μπορεί να εκληφθεί. Στο ΔΣ της ΕΠΟ δεν εκλέχτηκε κανένας βετεράνος ποδοσφαιριστής  ή παράγοντας με κύρος στην ποδοσφαιρική κοινωνία. Τα κουκιά μοιράστηκαν ισότιμα και το δέκατο τρίτο μέλος του Δ.Σ. το κράτησε για μπαλαντέρ η «παράγκα». Τα αποτελέσματα αυτής της «επαγγελματικής» αδιαφορίας τα βιώνουμε καθημερινά. Τα διορισμένα στελέχη της χρεωκοπημένης οικονομικά ΕΠΟ αμείβονται με ποσά που προσβάλουν το σύνολο των ελλήνων πολιτών, τους ειδικούς που έστειλε η ΦΙΦΑ για επιτήρηση να έχουν χάσει την μπάλα  – αν όντως είχαν διάθεση να βάλουν τάξη στα κακώς κείμενα, και η καχυποψία έπιασε ταβάνι, καθώς είναι πλέον διάχυτη και άκρως επικίνδυνη, επειδή η «παράγκα» εκτός από οικονομική ισχύ διαθέτει πλέον και πολιτική δύναμη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Η οικονομική εξουσία δεν είδε ποτέ το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως επιχείρηση, ώστε να διεκδικήσει μερίδιο από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που είναι ο παγκόσμιος τζίρος του αθλήματος. Το ήθελε και επιμένει να το θέλει, ως μοχλό πίεσης προς την εκάστοτε πολιτική ηγεσία για να κάνει δουλειές με το δημόσιο ή για να μην πιέζεται η ίδια στις όποιες δραστηριότητές της. Οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες έχουν πλέον στρατούς οπαδών, ελέγχουν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, εκλέγουν δημάρχους, προωθούν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τα δικά τους παιδιά και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

¨Όσα μνημόνια κι αν υπογράψει η σημερινή αλλά και οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση με τη ΦΙΦΑ, ας μην περιμένει προκοπή. Το ψάρι, λένε, βρωμάει από το κεφάλι. Η χώρα έχει φτάσει στο σημείο οι πολιτικοί να ελέγχονται από το ποδόσφαιρο και όχι το ποδόσφαιρο από τους πολιτικούς. Αν δεν ανατραπεί αυτή η κατάσταση, αν η Πολιτεία δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν δεν σταματήσει μια για πάντα ο έλεγχος του ποδοσφαίρου από το παρασκήνιο, αν δεν αποκατασταθεί η νομιμότητα και η αξιοκρατία στην ΕΠΟ, αν δεν ελεγχθούν επί της ουσίας τα οικονομικά των ΠΑΕ ώστε να λειτουργήσουν με τα έσοδά τους, αν δεν ανοίξουν τα σωματεία τις πόρτες τους στην κοινωνία, αν δεν εκδημοκρατιστούν οι τοπικές ενώσεις ώστε να αποκτήσουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, αν δεν τεθούν κανόνες που να ισχύουν για όλους, και τέλος αν δεν σταματήσουν οι πολιτικοί να παρεμβαίνουν στο ποδόσφαιρο υπέρ των εκλεκτών και των φίλων τους, δεν υπάρχει μέλλον για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.

Σε αυτό το ψυχρό και απαίσια άδειο γήπεδο ελέω ‘ολων αυτών που υπεραγαπάνε την ομάδα, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1, με τον Σιμόες να συνδέει την άμυνα με το κέντρο, και τον Μάνταλο να συνδέει το κέντρο με την επίθεση. Ο Καρέρα κατέβασε την ομάδα χωρίς εξτρέμ καθαρόαιμα, ψάχνοντας κυρίως να δει αν μπορούν Αραούχο κι Ολιβέιρα να συνυπάρξουν.

Το παιχνίδι το διάβασε πολύ καλά ο Ιταλός, αφού πράγματι προσφερόταν για τέτοια πειράματα. Και δικαιώθηκε με την γνωστή συνταγή : Γρήγορο γκολ, μόλις στο δέκατο λεπτό. Κι επειδή επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά αυτό, πρέπει πάλι να ομολογήσουμε οτι είναι προϊόν δουλειάς. Ψηλό πρεσάρισμα όταν ο αντίπαλος είναι ακόμα κρύος και μετά η γνωστή διαχείριση του χρόνου και του αποτελέσματος.

Βέβαια με τον Παναιτωλικό, τα πράματα θα ήταν πιο εύκολα. Όταν το ζητούμενο είναι η πρόκριση, ο αντίπαλος θα ανέβαινε στο γήπεδο μπας κι ανταποδώσει, και η ΑΕΚ θα εύρισκε πιο πολλούς χώρους. Και κάπως έτσι ήταν η μορφή του πρώτου μέρους.

Ήμασταν πολύ συνεπείς στα αμυντικά μας καθήκοντα, τόσο στο κέντρο όσο και πίσω στην άμυνα. Σε τρέξιμο και σε αλληλοκαλύψεις. Τελική του αντιπάλου, δεν θυμάμαι. Το γρήγορο γκολ τον έβγαλε από την παθητική άμυνα του και την φάση να ψάξει κάποια αντεπίθεση, πήρε κάποια μέτρα, όμως εντελώς ανούσια και άχρηστα. Η ΑΕΚ πίεσε, έτρεξε, κάλυψε χώρους, και προσπάθησε να επιτεθεί σωστά και με υπομονή.

Δεν μπορώ να πω οτι έθελξε, όμως έδειξε κάποια καλύτερα στοιχεία σε σχέση με τους τρεις τελευταίους αγώνες. Πλαγιοκοπήσεις αλλά και ωραίες κάθετες μπαλιές στον άξονα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν το δεύτερο γκολ, μετά από πολύ όμορφη μπούκα του Μάνταλου και πάσα πάρε βάλε στον Κρίστισιτς. Οπότε είχαμε ωραίο ρυθμό, κλείδωμα της πρόκρισης και γενικά ένα ευχάριστο θέαμα για τα μάτια μας. Κυρίως είχαμε λειτουργία ομάδας.

Το δεύτερο μέρος επιβεβαίωσε το προηγούμενο διάστημα αλλά και την δουλειά του Καρέρα. Η ΑΕΚ έμεινε προσηλωμένη στην τακτική που διδάσκεται, και κύρια θύμισε τον κυνηγό που έχει εγκλωβίσει το θήραμα του σε μια τρύπα, κι απλά το περιμένει να βγει για νερό. Παρεχώρησε κάποια επι πλέον μέτρα στο γήπεδο, κι έψαξε πολύ προσεκτικά το λάθος του αντιπάλου, αλλά και την σωστή αντεπίθεση. Νομίζω πήρε άριστα.

Χωρίς να κουράσει με το τέμπο της, θεωρητικά απειλήθηκε δυό φορές με δυό σουτ εκτός περιοχής, ενώ εκείνη απείλησε πάμπολλες και φυσικά σημείωσε κι άλλα δυό γκολ. Τα πάντα δούλευαν ρολόι, τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά. Και το εννοώ αυτό που λέω αφού δύσκολα ο αντίπαλος κάτω από την τρίτη θέση του πρωταθλήματος, πατάει την περιοχή μας ή μας κάνει επικίνδυνες τελικές. Αυτό πλέον έχει επιτευχθεί. Μας φτάνει αυτό; Όχι βέβαια, αλλά για να γίνει το κάτι παραπάνω, δεν είναι θέμα πρπονητή πλέον αλλά διοίκησης.

Είδαμε μια ΑΕΚ, όπου αν εξαιρέσεις τον Κρίστισιτς που ήταν με διαφορά ο καλύτερος σε πολυσύνθετα καθήκοντα, δεν μπορείς να μιλήσεις για κάποιον που υστέρησε ατομικά, και βέβαια μπορείς να μιλήσεις για σούπερ ομαδική δουλειά. Θα μου πεις οτι ο αντίπαλος ήταν αδύναμος. Τι να κάνουμε; Και στα εσωτερικά διπλά, η βασική ενδεκάδα παίζει με την αναπληρωματική, ενώ βέβαια λίγο καιρό πριν, η ΑΕΚ ήταν της πλάκας ακόμα και με υποδεέστερους αντιπάλους. Ας μην τα ξεχνάμε αυτά, μαζί με κάποια άλλα βασικότατα : Η ομάδα παίζει ή έστω προσπαθεί να παίξει σωστό ποδόσφαιρο. Και το πιο σημαντικό είναι οτι οι παίκτες δεν παρεκκλίνουν από τις οδηγίες του προπονητή τους. Πράγματι αν παίξουν με την Λίβερπουλ, θα διαλυθούν. Αυταπάτες δεν έχουμε ειδικά και τώρα που είδαμε την Ατλέτικο. Όμως στην Ελλάδα, δεν κινδυνεύουν με διάλυση από κανέναν. Φυσικά και θα χάσουν, όπως βέβαια έχασε και η κόκκινη ομάδα.

Ένα άλλο στοιχείο είναι η τέλεια διαχείριση του ρόστερ από τον Ιταλό. Όλοι χρήσιμοι κι όλοι με λεπτά συμμετοχής. Σωστές αλλαγές, πλουραλισμός στο σκοράρισμα κι όλοι με την αίσθηση οτι δεν υπάρχουν παιδιά κι αποπαίδια. Το βλέπεις στις αλληλοκαλύψεις ακόμα και με παίκτες που αλλάζουν θέση στο γήπεδο, ακόμα κι όταν αλλάζει η τακτική στην διάρκεια του αγώνα. Το βλέπουν όλοι αυτοί που πλέον περιμένουν να δουν τον αγώνα της ΑΕΚ, ενώ λίγο καιρό πριν ήταν με τα υπογλώσσια από το ένα χέρι, και με το τηλεκοντρόλ στο άλλο να κάνουν ζάπινγκ. Κι αυτό μπορεί να οφείλεται στις δυό πολύ καλές μεταγραφές, αλλά σίγουρα οφείλεται στο οτι ο Καρέρα έκανε παίκτες χαμένους στον πάγκο, να πάρουν αυτοπεποίθηση και να φαντάζουν πολύ χρήσιμες εναλλακτικές. Συγχαρητήρια λοιπόν και ακόμα καλύτερα.

Μετά από μια δεκαετία -αναγκαστικών- κομματικών “επιμειξιών”,μεταγραφών και γενικού μπάχαλου-ελέω οικονομικού στεγνώματος και ευρωπαικού “πρεσαρίσματος”, αποκρυσταλώθηκαν δυο κομματικά “βράχια” τα οποία έχουν πάνω τους λογής-λογής στρώσεις.προσμήξεις,άλλα φερτά υλικά και ετερόκλητα πετρώματα.

Πέρα από ολα τα παραπάνω όμως, συνεχίζουν να ενυπάρχουν στα DNA των δυο αυτών κομματικών μορφωμάτων διαχρονικά αναλλοίωτα χαρακτηριστικά,από την μεταπολεμική κι όλας εποχή,από εκείνα με τα οποία έγιναν “διάσημα” και με βάση τα οποία “επικοινώνησαν” τον ιδεολογικό τους μπούσουλα,ή με πιο κατανοητά λόγια, έκαναν “σύρμα” στους ψηφοφόρους-πελάτες επι δεκατίες: “ελάτε όμοιοί μας.Ανοίξαμε και σας περιμένουμε”.

Τα “συμπτώματα” που απαντήθηκαν κατά την τετραετία “Σύριζα” και εκείνα που φαίνονται να απαντώνται κατά την 8μηνη διακυβέρνηση των “επιτελικών” της Ν.Δ. είναι μάλλον αναμενόμενα. Εχομεν δηλαδή κάποια “ποιοτική” (υφος ψεμάτων) και “ποσοτική” (όγκος διασπάθησης δημοσίου χρήματος) διαφορά ανάμεσα στις δύο παρατάξεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τα του παρελθόντος πεπραγμένα.
Το ότι οι μεν παριστάνουν τους “ηθικούς” και οι δε τους “ειδικούς”,είναι μια διαχρονική ειδοποιός διαφορά.

Επίσης, μια απο τις κύριες διαφορές,είναι στο “ύφος”,το οποίο και στη μια και στην άλλη πλευρά, “σκεπάζουν” ή “συστήνουν” την πραγματική άγνοια τους,δηλαδή την τσαπατσουλιά- η οποία είναι κοινό γνώρισμα των περισσοτέρων νεοελλήνων. Ο “Δεξιός” θα σταθεί μπροστά σου “βλοσυρός”,”σοβαρός” και σαν να έχει κάνει μπότοξ. Αγέλαστος. Ειναι ένας τρόπος αυτός,ένα τρικ για να κρυφτεί η άγνοια που έχουμε για κάποιο η κάποια θέματα,με τα οποία δυστυχώς κάποιοι μας έχουν επιφορτίσει με την λύση τους. Οσο πιο “απόμακρος” και ανέκφραστος δείχνεις,τόσο καλύτερα αποφεύγεις τις “κακοτοπιές” και -λέμε τωρα- προσπαθείς να “σκεπάσεις” την μη εξειδίκευσή σου και την ασχετοσύνη σου με το αντικείμενο με το οποιο σε εχουν βάλει να ασχοληθείς. Βλέπεις τον Μηταράκη,τον Παναγιωτόπουλο,tον Βαρβιτσιώτη,το Βρούτση,τον ανεψιό Καραμανλή,το Χρυσοχοϊδη ή τον Πέτσα και λες: “Πω,ρε παιδί μου. Επιτέλους σοβαροί άνθρωποι στα πόστα”.

Κάποιοι χρησιμοποιούν και το χαμόγελο όπως ο μίστερ Δένδιας, προκειμένου να αντιπαρέλθουν τους “σκοπέλους” της ανικανότητας. Αυτός είναι μια “φωτεινή”-κυριολεκτικά-εξαίρεση. Δεν άφησε μούσι,για να μη χαθεί η γοητεία της οδοντοστοιχίας.Κάποιοι που “λάμπουν” στο κεφάλι,αφήνουν μούσι για “αντιπερισπασμό”. Και τους βλέπεις στο γυαλί και νομίζεις ότι έχεις τοποθετήσει την τηλεόραση ανάποδα. Ετούτος,προτίμησε την “όαση” των οδόντων,προκειμένου το μάτι του συνομιλητή ή θεατή, να μη πέφτει στην έρημο της κεφαλής.Είναι σα να πουλάς μάρμαρα καταμεσής της Σαχάρα.
Υπάρχουν στο χώρο γενικά και στο κόμμα ειδικά,άξιοι άνθρωποι; Αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα. Θα “καούν” ως συνήθως.

Ο “Αριστερός” (ο Θεός να τον κάνει) απ’την άλλη,κάνει το ακριβώς αντίθετο. Επικοινωνεί την άγνοιά του.Οχι μονο δεν την “μασκαρεύει με τη μουτσούνα της ανέκφραστης σοβαροφάνειας όπως οι “δεξιοί φωστήρες”,αλλά την χρησιμοποιεί και ως ατού μάλιστα! Θεωρεί την γκάφα απαρχή για συγνώμη και συμπάθεια και “εργαλειοποιεί” την προχειρότητα.
Την μη εξειδίκευσή του, την ασχετοσύνη του,την μετατρέπει σε “αβαντάζ” πιστεύοντας οτι αυτό είναι μια χαρά άλλοθι και μια εκ των προτερων “συγνώμη” σε όσους-αναπόφευκτα” θα ταλαιπωρήσει με τις “φαεινές ιδέες” που θα σκαρφιστεί και το χειρότερο θα προσπαθήσει να εφαρμόσει κι όλας. “Εντάξει μωρέ…καλή πρόθεση έχουμε,τίμιοι είμαστε,του λαού παιδιά,θα κάνουμε και δέκα μαλακίες.Σόρυ παιδιά”. Σωστό.
Υπάρχουν στο χώρο γενικά και στο κόμμα ειδικά,άξιοι άνθρωποι; Αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα. Θα “καούν” ως συνήθως.

Αλλη διαφορά: Ο “δεξιος” δεν κλέβει. Κερδίζει. Ο “αριστερός” δεν κερδίζει. Κλέβει. Ο μεν κλέβει “κερδίζοντας” και ο δε “κερδίζει” κλέβοντας. Ο μεν δεν ντρέπεται που αυτοσυστήνεται ως “πλούσιος” και ο δε δεν ντρέπεται που τον συστοιχίζουν με την “φτωχολογιά”. Απλά, οι μέθοδοι και τα μεγέθη είναι ανάλογα.

Ας πούμε πιάστικαν με “τη γίδα στην πλάτη” “αριστεροί” σύντροφοι βουλευτές έχοντας οικοιοποιηθεί το ποσό του κοινωνικού μερίσματος,το οποίο “δεν πρόσεξαν ότι τους πιστώθηκε κατά λάθος”. Η “ξεχνάνε” να δηλωσουν οτι πέθανε η μάνα τους για να συνεχίσουν να λάμβάνουν την σύνταξή της. Η προσλαμβάνουν εν κρυπτώ κάποια ανεψιά τους στο υπουργείο νύχτα,λες και κλέβουν πορτοκάλια. Τέτοια πράγματα. Ακόμα και οι διαβόητοι “διαπλέκομενοι” τους- οι φανεροί εννοώ,-είναι κάτι χαμίνια τύπου Πετσίτη και Καλογρίτσα. Μέχρι και εκεί “τσικιρικιτζίδες”.
Γίνονται νούμερα για πενταροδεκάρες. Κλέβουν καρβέλια από τα Γερμανικά καμιόνια και νομιζουν ακόμα ότι κάνουν “αντίσταση”.
Υπογράφουν μνημόνια “αναγκαστικά” όπως λένε.

Οι άλλοι,είναι πιο τολμηροί,λόγω “φυσικής ανωτερότητας” όπως πιστεύουν.. Υπογραφουν μνημόνια “γιατί έτσι πρέπει” όπως διατείνονται.
Δεν κλέβουν καρβέλια στα πεταχτά και με φόβο, όπως οι άλλοι. Οχι. Αυτοί συνεργάζονται κατευθείαν με τον φούρναρη και κανονίζουν τα μεταφορικά και τις παραδώσεις. Συμμετέχουν στο “έργο” δηλαδή απροκάλυπτα. Και αν ερωτηθούν “γιατί ρε παιδιά”, η απάντηση έρχεται απστομωτική: “Τι θέλετε δηλαδή, να μείνει έκθετο,απροστάτευτο το εμπόρευμα και να μη φτάσει στον “προορισμό” του και να μείνει νηστικός ο κόσμος”; Σωστό και εδω. Α, όλα κι όλα.

Επιπλα οίκου “Τσέστερφιλντ” ο Πατούλης. Να τα τιμολόγια,να όλα.Φανερά. Τί ειπατε; “Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πραγματα ειδικά αυτές τις εποχές”; Φυσικά κύριε. Η απάντηση τους; Επίσημη: “Η περιφέρεια άρα και ο περιφεριάρχης υποδέχεται υψηλούς προσκεκλημένους και ο χώρος πρέπει να είναι ανάλογος.Και άλλλωστε αυτα που αγοράστηκαν,θα παραμείνουν στα γραφεία καθ’ότι είναι περιουσία της περιφέρειας Αττικής”. Είπες κάτι; …Δεν άκουσα…;

Ψηφιακά “γκράφιτι” και 3D κόλπα στον τοίχο της Βουλής ο άλλος ο βλαχοδήμαρχος Μπακογιάννης. Πόσο πήγε ο μαλλί; Για μερικά δευτερόλεπτα, κάπου 350.000 ευρώ. Ετσι, για τη πλάκα. Για το χαβαλέ. Κρυφά; ΠΟΤΕ. Φανερά κύριε. “Ειμαστε εδώ” σου λένε.
Ο επόμενος “Πολεμος των Αστρων” με βάση την παραπάνω αναλογία χρόνου-κόστους θα πρέπει να στοιχίσει στην “LUCAS FILM” πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια.

Εκοψε πίττα ο “τσεκούρης” και το μαλλί έφτασε στα 12.000 ευρώ. Κρυφά; Οχι. Φανερώτατα. Απαντες παρόντες. Γιατί; “Γιατί ΜΠΟΡΟΥΜΕ κύριε.Τι βλακώδης ερώτηση είναι αυτη”;

Ο άλλος ο Τσίπρας έκανε διακοπές κρυπτώμενος. Ινκόγνιτο στο σκαφος της Παναγοπούλου,λές και είναι ο Ρονάλντο. Τι κρύβεσαι ρε μαλάκα; Βρήκε την ευκαιρία να πάρει τα παιδια του με το προεδρικό ίσα με την Ντίσνειλαντ-μιας και θα συναντούσε στη Γαλλία τον Ροτσιλντ- ή πήρε δυο φορές την Παγώνα πως τη λένε σε δυο ταξίδια εθιμοτυπικά στο εξωτερικό και βούηξε ο τόπος. Γιατί; Γιατί παριστάνουν τους “αριστερούς” ενώ δεν είναι και λειτουργούν ενοχικά στην καλοπέραση.

Ετούτος εδώ ο “βάτραχος” (έκφραση του Σαμαρά είναι αυτή για τον Κούλη) κατά την πρωθυπουργία του ως τώρα, πάει συνεχώς διακοπές και στα διαστήματα αυτών, βλέπει και κάποιους ομολόγους ή άλλους παράγοντες. Οταν καταφέρνει να ξεκλέβει χρόνο.Ντάξει.Δεν είναι και εύκολο. Εχει υπολογιστεί ότι περίπου 35 μέρες-επίσημα και κανονικά καταγεγραμμένες ως τέτοιες- ως τώρα,από τον Ιούλιο ως σήμερα,τις έχει περάσει με την γυναίκα και τα παιδιά (ε ναι..όλοι μαζί. Ειναι οικογενειακό το πακέτο των διακοπών)
3 μερες εδώ. 2 μερες εκει. Τέσσερις παραπέρα. Μια παρακάτω. Οχι παραπάνω από βδομάδα σερί όμως. Αυτό να το πούμε.Δεν τα γράφει κι όλα στα αρχίδια του.Είπαμε. Θυμάται να γυρίσει. Πάλι καλά.
“Μα, γιατί το κάνει”; λες. Τι μαλακίες ρωτας πάλι αδερφέ μου; Είπαμε. “ΜΠΟΡΕΙ”. Νέτα-σκέτα, ξεκάθαρα, και σε όποιον αρέσει.
Υπάρχουν και στους δύο χώρους, ψηφοφόροι άξιοι των ελαχιστων άξιων που πολιτεύονται στους παραπάνω χώρους; Αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα. Θα “καούν” και αυτοί”.

“Μάχιμοι” λοιπόν οι δύο πολιτικοί χώροι. Αλλά όχι ΤΟΣΟ καλοί όσο ΟΙ ΑΛΛΟΙ. “THE OTHERS”. Οι πιο μάγκες είναι οι “ενδιάμεσοι”. Ναι σωστά κατάλαβες. Οι “σοσιαλιστές”. Γιατί; Γιατί λειτουργούν υβριδικά. Είναι οι “ηθικοειδικοί”. Και έτσι και αλλιώς. Και σαλόνι και λιμάνι. Σε όλα μέσα. Και έτοιμοι για τα πάντα.Εχουν απομειώσει τις όποιες “ατέλειες” των δυο παραπάνω ειδών” και έχουν βελτιστοποιήσει-κατά το μέτρον του ανθρωπίνως δυνατού ασφαλώς-τα “θετικά” χαρακτηριστικά των δυό παραπάνω “γονέων” τους. Οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό “άρμα μάχης”. Το είδαμε άλλωστε στα χρόνια που “μεσουράνησαν”. (Λογικά σε καμιά δεκαετία θα έχει δημιουργηθεί αρκετό “υλικό” προκειμένου να έχουμε το νέο “κύμμα” των επόμενων “ζιβάνγκο”. Τώρα ο κόσμος απλά διαμαρτύρεται. Σε μερικά χρόνια θα “απαιτεί”. Και οι “αιτιάσεις” του θα βρούν απόκριση και χώρο έκφρασης. Ο Αλέξης είναι μόλις 47.)
Μη ρωτάς αν υπάρχουν άξιοι και σε αυτόν το χώρο. Αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα. Επίσης στην “πυρά” και αυτοί,που καίει αέναα στο μεγάλο τζάκι της εξουσιομανίας.

Οπότε,βρίσκεσαι ξανά-μανά ενώπιον του φρικτού διλήμματος: Ποίαν παράταξην να επιλέξω και σε ποίου το πλευρό να σταθώ;
Αναλόγως φίλε μου. Τί είσαι και τί θες να γίνεις.

“Πρέπει να πάψεις να είσαι αυτό που κάνεις και επιτέλους να κάνεις αυτό που είσαι”. Σοφή κουβέντα.Δεν θυμάμαι ποιος την έχει πεί.

Υ.Γ: Ποιος είπε ότι ο βιολογικός πόλεμος δεν επιτρέπεται;

Ευκαιρία για καλή μπάλα και σήμερα. Δυνατό τεστ με δυνατό αντίπαλο, πρόβα για τα μπαράζ. Σε δύσκολη παραδοσιακά έδρα, σχεδόν πάντα φανατισμένη και κάργα υποστηρικτική για την ομάδα της.

Ο Καρέρα μας αιφνιδίασε σήμερα με την ενδεκάδα και το σύστημα του. Είναι προφανές οτι σκέφθηκε την Τετάρτη, όμως μια ενδεκάδα με τέσσερις επιθετικούς προμήνυε αμυντική δυσκολία. Αυτός όμως αιφνιδιάστηκε πιο πολύ ήταν ο Άρης : Μετά από ένα σοβαρό λάθος του κέντρου της, στην πρώτη κατεβασιά που επιχείρησε η ομάδα μας, ο Αλμπάνης άνοιξε το σκορ επισφραγίζοντας οτι στο πρώτο δεκάλεπτο η ΑΕΚ ήταν καλύτερη.

Στο επόμενο όμως εικοσάλεπτο, επιβεβαιώθηκε αυτό που έγραψα για την χαλαρή αμυντική συνοχή στον χώρο του κέντρου. Ο Άρης επικράτησε πλήρως, κι έβγαλε μπόλικες φάσεις για γκολ, είτε με οργανωμένες επιθέσεις, είτε με στατικές φάσεις. Η ΑΕΚ στην ουσία αμύνθηκε με την τελευταία της τετράδα και λογικά βγήκε με καλύτερους τους Σβάρνα ( καθαρά άδικη ) και Βρανιες, που όμως κιτρινίσθηκαν κι οι δύο από έναν μετριότατο διαιτητή. Στο ίδιο διάστημα ήταν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο ή να οργανώσει κάποια αντεπίθεση της προκοπής, όσο κι αν προσπάθησε ο Σιμάνσκι.

Στο τελευταίο τέταρτο κάπως ισορρόπησε το παιχνίδι, που όμως εξακολούθησε να είναι σκληρό, με μπόλικα φάουλ και διακοπές στον ρυθμό. Και κάπως έτσι φτάσαμε να λέμε οτι ο αιφνιδιασμός μας ήταν απόλυτος. Μπορεί εγώ να έβλεπα μια κάποια χαλαρότητα στο στήσιμο και το μάζεμα αμυντικά της ομάδας, όμως το αποτέλεσμα μάλλον δικαιώσε τον Καρέρα, που λογικά κάτι θα αλλάξει στο διάλειμμα. Διότι μπορεί ο Άρης να ήταν καλύτερος και πιο ορμητικός, όμως έκανε εύκολα λάθη όταν το πρεσάρισμα ήταν κάπως ορθολογικό. Και την ώρα που έκλεβες την μπάλα, παρότι ο Λιβάγια ήταν σπαστικά απομονωμένος, με τόσους γρήγορους μπροστά, θα μπορούσες να κλειδώσεις την νίκη.

Ο Καρέρα λοιπόν, μας αιφνιδίασε και πάλι στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους. Μπήκαν οι ίδιοι ένδεκα, και μετά από πέντε λεπτά, έβαλε τον Αραούχο στην θέση του Κλωναρίδη. Το σύστημα δεν άλλαξε, απλά έγιναν κάποιες εσωτερικές αλλαγές. Η κίνηση του αυτή έφερε κάποια αποτελέσματα. Στο θέμα κατοχής μπάλας, που ήταν και το ζητούμενο. Ο Λιβάγια πήρε κάποιες ανάσες στα πλάγια, ενώ τα μπακ του Άρη κρατήθηκαν πιο πίσω λόγω του Ινδιάνου. Το παιχνίδι λοιπόν, συνέχισε να είναι ισορροπημένο, όμως η ΑΕΚ έβγαλε πιο σωστές επιθέσεις, ενώ κέρδισε και κάποια στημένα για να απειλήσει.

Το σημαντικό βέβαια ήταν οτι όπως θορυβήθηκε ο Άρης, φάνηκε να ανεβαίνει η αμυντική μας συνοχή. Στην εξίσωση βέβαια είχε ήδη μπει πολύ δυνατά ο Σιμάνσκι. Το θέαμα είχε πάει για άλλη μια φορά περίπατο, κι είχε θυσιαστεί στην τακτική της ιταλικής ΑΕΚ. Που προσπαθούσε να βγάλει την κόντρα, ενώ δεν δίσταζε να παραχωρεί φάουλ όπου θεωρούσε οτι μπορούσε να βγει υποψία κινδύνου. Και πράγματι ο αντίπαλος, που διαθέτει μόνο μια ένδεκάδα και τον Γκαρσία με τον Φετφατζίδη, εγκλωβίστηκε και στην ουσία δεν έκανε καμία τελική.

Το ζητούμενο για τον Καρέρα, πήγε να ισχυροποιηθεί και με την είσοδο του Μάνταλου, που πήρε την θέση του πιο πολύτιμου σήμερα, του Αλμπάνη. Κι αφού δεύτερο γκολ δεν μπήκε από την μεριά μας, μπήκε και ο Οικονόμου και η φάση γύρισε σε 3-5-2. Ήταν και η ώρα που πλέον ο Άρης θα έψαχνε τις μακρινές μπαλιές και τις πιθανές γιόμες. Το διάβασμα πήγαινε πολύ καλά, σε ένα παιχνίδι που συνέχιζε να είναι νευρικό, με μπόλικες προσωπικές μονομαχίες και φάουλ, στα οποία ο διαιτητής δεν βελτιώθηκε, και σφύριζε κατά φαντασίαν. Στην ουσία βρέθηκε στο επίκεντρο και των δυό ομάδων.

Το ματς όμως μας άρεσε. Όχι μόνο για τη νίκη, που έχει την σημασία της για τα μπαράζ. Είχε τον Άρη που εδαφικά μας έδωσε τον καλό ρυθμό, όμως από την άλλη μεριά η ΑΕΚ έπεισε για την προσήλωση της στην τακτική και στην δουλειά των προπονήσεων. Κι όσο πέρναγε ο χρόνος, εύκολα διαπίστωνες ποιά ήταν η πιο σοβαρή ομάδα στο γήπεδο, που ροκάνιζε τον χρόνο, που ανέβαζε κι άλλους παίκτες σε απόδοση, και φυσικά που εκπλήρωναν τον στόχο τους, που ήταν η νίκη. Δεν είναι και μικρό πράμα να χτίζεις νοοτροπία και να γίνεσαι σκληρός. Ούτε και είναι μικρό πράμα να βλέπεις αυτούς τους παίκτες να ακουν τον προπονητή τους. Κι αυτό βέβαια είναι το μεγαλύτερο κέρδος για την ομάδα μας απέναντι σε μια επαρχιακή ομάδα με δυνατή έδρα. Συγχαρητήρια λοιπόν και καλή Τετάρτη.

Από το να ασχοληθώ με τις μαλακίες του Γεραπετρίτη, που ασχολείται δημοσιοϋπαλληλικά με τον Τσετσένο και απλά κερδίζει χρόνο μέχρι την επίσημη δικαίωση και ατιμωρησία του απο την δικαιοσύνη – εξ ου και δεν κατέφυγε στο cas ώστε να μην υπάρξει καθυστέρηση εδώ -, προτιμώ επετειακά να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο της 14-2-2009. Είναι εν όψει της Παρασκευής, όμως ταιριάζει στο νέο έρωτα που έχει δημιουργηθεί. Φυσικά σχολιάζουμε ό,τι θέλουμε.

————————————————————————————————————

Νόμιμοι κι επίσημοι Βαλεντίνοι….

ΜΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΣ, ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΗ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ;

Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Σήμερα μας αδικεί το ημερολόγιο. Μας παίζει άσχημα παιχνίδια. Πρέπει να είναι μια παγκόσμια συνωμοσία. Ένας δάχτυλος του Ομπάμα, του αλλόθρησκου. Διότι σήμερα, είναι ΚΑΙ Σάββατο. Η ημέρα των νόμιμων. Η ημέρα δηλαδή, που κανείς παντρεμένος δεν μπορεί να ξεφύγει  από την σύζυγο. Είναι λοιπόν δυνατόν, να γιορτάζεται η ημέρα των νόμιμων μαζί με την ημέρα των επισήμων; Αίσχος κυρίες και κύριοι, αλλά και γκέουλες, για να μην αδικώ καμία σεξουαλική τάξη.

Ποιοί είναι οι επίσημοι; Οι γκόμενοι. Εκεί που χτυπάει η καρδιά του καθενός. Στον έρωτα του. Που είναι πάντα παράνομος. Φρέσκος συνέχεια, μόνιμα καινούργιος. Με συνεχές ροτέισον. Δεν είναι νόμιμος και χρόνια ρουτινιάρικος. Διότι δεν είναι δυνατόν κύριε, να σου αρέσει η γυναίκα σου όταν την πήρες σαν τα κρύα τα νερά το ίδιο με  τώρα που το βυζί της έχει φτάσει σαν κολιέ του Λαλαούνη μέχρι το γόνατο. Δεν είναι δυνατόν κυρία να θέλεις τον άνδρα σου όταν τον πήρες με ωραίο κορμί και να τον γουστάρεις και τώρα που παραμερίζει την  κοιλιά του για να βρει το όργανο του, ή όταν έχει γίνει ρυτιδιασμένη φαλακρή πουτίνγκα. Και βέβαια μιλάω για εκείνους που παντρεύτηκαν από έρωτα. Οι άλλοι που το πήγαν στο συμφέρον, είχαν με το καλημέρα και το επίσημο και το νόμιμο.

Και δεν θέλω να γίνει και καμιά παρεξήγηση. Μιλάω αυστηρά αισθησιακά και δεν αναφέρομαι σε αγάπες. Όσο και να τον αγαπάς τον νόμιμο όμως, όπως και να το κάνουμε, με τον επίσημο γουστάρεις να πηδιέσαι. Κι είναι  λογικό. Με την γυναίκα σου ή με τον άντρα σου θα πας; Τι είσαι, αιμομίκτης; Με πρώτου βαθμού συγγενή θα πας; Ειδικά αν σου έχει καταντήσει και βαδίζον  ντουλαπάκι μονόφυλλο.

Θα μου πεις ότι όλα γίνονται. Εντάξει, αλλά εγώ μιλάω για το φυσιολογικό, το επίσημο, όχι για το νόμιμο το παρά φύσιν. Διότι εγώ τουλάχιστον, βαριέμαι να βλέπω τι ίδιο πρόσωπο και  το ίδιο κορμί. Βαριέμαι να ακούω τις ίδιες μαλακίες συνέχεια. Τους ίδιους ήχους  και τις ίδιες οσμές στο γαμήσι. Βαριέμαι  να ζω στην παρακμή. Γουστάρω την αλλαγή, γι’ αυτό εξ άλλου αλλάζω και κυβερνήσεις. Ενώ ξέρω ότι τα ίδια θα γίνουν, ανανεώνομαι σχολιάζοντας νέα πρόσωπα.

Έτσι και στην φύση μου. Μπορεί να μην διαλύω το νόμιμο μεν, αλλά το μάτι μου και  το μυαλό μου  είναι αλλού. Όπως και το όργανο μου, που όπως το γυναικείο σέρνει καράβι, έτσι και το δικό μου γυρνάει την γη. Ξέρετε τι είναι η γη; Ένα ελλειπτικό περιστρεφόμενο αρχίδι είναι, που συνεχώς αναγκάζει τον προστάτη να εκσφενδονίζει  υγρά, γευόμενος το σεξ, την βία και το χρήμα και κρατώντας τον μακριά από τον καρκίνο.

Και σήμερα, και Σάββατο και του Αγίου Βαλεντίνου, κορυφώνεται η Αποκριά. Θα βγει έξω ο βαρεμένος  μαλάκας κι εκτός από παντρεμένος, θα πρέπει να το παίξει και ερωτευμένος. Δεν μπορεί να πει ότι δεν πήρε πρέφα τι γράφει το ημερολόγιο. Η συμβία του το υπενθυμίζει έστω και αδιάφορα. Μιλάει ας πούμε στο τηλέφωνο: << Πού να τρέχουμε Σούλα μου σήμερα! Είναι και του Αγίου Βαλεντίνου>>. Δεν θέλει να βγει η νόμιμη, όπως και τότε παλιά, που δεν ήθελε και να παντρευτεί. Όμως όλως τυχαίως,  ο τόνος της φωνής της την στιγμή που αναφέρεται στον άγιο, ανεβαίνει για να ακούσεις κι εσύ την ώρα που βρήκες την ευκαιρία να χαμουρευτείς με την επίσημη μέσω κινητού.

Άσε τα έξοδα.  Βλέπεις, όταν ο άγιος πέφτει καθημερινή, την βγάζεις με ένα λουλούδι στη νόμιμη και με ένα δώρο στην επίσημη. Όλα καλά. Τώρα που πέφτει Σάββατο; Λουλούδι το πρωί στη νόμιμη, αλλά και δώρο το βράδυ. Μπορείς να εμφανισθείς με ανθοδέσμη στην ταβέρνα; Τι είσαι , Αλβανός; Το βράδυ λοιπόν θα έχεις και το κάτι τις σου. Όμως στην επίσημη, που δεν την γιόρτασες λόγω Σαββάτου,  πρέπει να κάνεις πιο ακριβό δώρο από Δευτέρας για την ανασύνταξη και την ανάταξη της σχέσης. Η γκόμενα σ’ αγαπάει δεν λέω, αλλά πρέπει και να λαδώνεται . Ρε πιο φτηνή η βίζιτα. Ειδικά  εν μέσω κρίσης.

Και καλά όλα αυτά. Με τις τσιγκουνιές θα ασχολούμαστε; Όχι βέβαια. Γιατί δουλεύεις; Για την καύλα σου. Τα παιδιά σου και το γαμήσι σου. Τα σχόλια που θα ακούσεις στην ταβέρνα σήμερα σα λαθρακουστής από τα διπλανά τραπέζια από το νεότερο ζευγάρι ; << Έτσι θέλω να είμαστε αγάπη μου μετά από 15 χρόνια γάμου. Ή όπως είμαστε τώρα ή όπως είναι εκείνο το ζευγάρι.>> . Να παθαίνεις ζαπλαμά τη στιγμή που ούτε ένα μήνυμα δεν μπορείς να στείλεις στην επίσημη. Πόσες φορές να πας στην τουαλέτα; Τι, διαβητικός έγινες;

Και το ημερολόγιο να συνεχίζει την αδικία. Διότι η ταβέρνα, όσο και να τραβήξει με την ενδιαφέρουσα κουβέντα περί του προγράμματος υγείας που θα εφαρμόσει ο Ερντογάν με τον άλλο παντρεμένο  Βαλεντίνο, κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα πας σπίτι. Εκεί τι κάνεις; Όλο το βράδυ ήσουν ερωτευμένος. Κολάκευες. Απόκριες είχες; Όχι. Τώρα θα πρέπει να πηδήξεις. Κι εσύ κυρία μου. Τώρα, μια που το ίδιο παιχνίδι έπαιζες,  πρέπει να πάρεις τις πίπες σου. Ο άγιος να βάλει το χέρι του.

Καθημερινή η γιορτή

Επειδή λοιπόν δεν μπορούμε να κάνουμε ακραία πράματα, όπως κάψιμο βιβλίων ή ημερολογίων που κάνανε παλιά οι Χριστιανοί, έχω να προτείνω κάτι. Όταν συμπίπτει τέτοια τεράστια γιορτή Σάββατο, να μετατίθεται. Όλοι έχουν να κερδίσουν. Κανείς νόμιμος δεν θα ντύνεται επίσημος και το ανάποδο. Ο άγιος υποχρεωτικά θα γιορτάζεται καθημερινή με σκοπό την διάσωση της οικογένειας και την ψυχική ηρεμία των  ατόμων που την αποτελούν. Πιστεύω να συμφωνείτε. Οι έμποροι θα χάσουν λίγα λεφτά, αλλά θα δείξουν κατανόηση ελπίζω. Εξ άλλου κι αυτοί, μόλις κλείνουν το μαγαζί τους, οικογενειάρχες είναι.

Στο διάδρομο το κάνουμε…

Επειδή όμως οι νέοι άνθρωποι, που θα τα κάνουν όλα καλύτερα, θα διαφωνήσουν, κλείνω με ένα ανέκδοτο. Ένα ζευγάρι, χρόνια παντρεμένο, συζητάει με ένα άλλο νιόπαντρο. Οι νεόνυμφοι ρωτούν για το πώς είναι το σεξ κατά την διάρκεια των χρόνων του γάμου. Οι παλαιότεροι απαντούν ότι στην αρχή το κάνανε παντού και συνεχώς. Τρείς φορές την ημέρα, στην κουζίνα, στο σαλόνι, στην σκάλα, στο πατάρι. Καθώς τα χρόνια περνάγανε, περιοριζόταν και τοπικά και σαν συχνότητα. <<Και τώρα, μετά από 10 χρόνια, τι κάνετε;>>, ρωτάει η νιόπαντρη.

<< Τώρα το κάνουμε μόνο στον διάδρομο>>, απαντάει το παλαιό ζευγάρι.

<< Πώς γίνεται αυτό. Δεν το έχουμε δοκιμάσει ακόμα>> επιμένει η νεόνυμφος. Το λόγο  παίρνει ο άνδρας του παλιού ζευγαριού κι απαντάει:

<< Είναι απλό. Εγώ πηγαίνω από το δωμάτιο στο σαλόνι. Η γυναίκα μου πηγαίνει από την κουζίνα στο μπάνιο. Συναντιόμαστε στο διάδρομο και φωνάζουμε ο ένας στον άλλο: Άει  γαμήσου ρε. Πριν το σεξ δε, κάνουμε και προκαταρκτικά. Μουντζωνόμαστε κιόλας.>>

Ευκαιρία σήμερα για την ΑΕΚ. Να πάρει ένα ντέρμπυ απέναντι σε αντίπαλο που μοιάζει ελαφρά κουρασμένος και με το μυαλό του στο κύπελλο μεσοβδόμαδα. Να δώσει λίγη χαρά στον κόσμο που θα κάνει κανά μήνα να την δει από κοντά. Με ενδεκάδα πλήρη και με καλό ηθικό. Με καλό καιρό και με κάποια δίψα απέναντι σε καλή ομάδα, που παραδοσιακά είναι ο κακός μας δαίμονας αλλά και ο βασικός μας αντίπαλος στην Αθήνα.

Η ομάδα κατέβηκε με 4-3-3 και με το ξαφνικό πρόβλημα του τραβήγματος του Τσιγκρίνσκι στην προθέρμανση. Την θέση του πήρε ο Σβάρνας. Κατέβηκε όμως και με ένα μούδιασμα για κανά δεκάλεπτο, όπου στον χώρο του κέντρου δεν πήγαινε τίποτα καλά. Αυτό έφερε τον αντίπαλο σε θέσεις βολής δυό φορές, που όμως δεν είχαν αποτέλεσμα.

Ακριβώς στο επόμενο λεπτό, στην μοναδική με καλή κυκλοφορία μπάλας επίθεση μας, ο Αραούχο με ένα προσωπικό γκολ, άνοιξε το σκορ. Η εκτέλεση ήταν ενδεικτική της κλάσης του. Αυτό το γκολ έφερε και την ηρεμία στην ΑΕΚ. Έπαιξε αυτό που είχε σχεδιαστεί, χωρίς βέβαια να το πω και σωστό. Έσφιξε τις γραμμές της, και παραχώρησε το μισό γήπεδο αλλά και την μπάλα στον αντίπαλο. Σαφέστατα έψαξε τις αντεπιθέσεις.

Ο ΠΑΟ το πήρε το δώρο αλλά ήταν αδύνατον να βρει διαδρόμους ή να πατήσει την περιοχή μας. Χρειάστηκε βέβαια μια φορά ο Μπάρκας σε ένα σουτ εκτός περιοχής, αλλά η τακτική είχε πετύχει. Ο αντίπαλος ή θα έψαχνε την πλάτη της άμυνας μας ή θα επιχειρούσε μακρινά σουτ, έχοντας μια φλύαρη και ανούσια κατοχή τελικά. Η ΑΕΚ σε τρεις αντεπιθέσεις ήταν αρκούντως επικίνδυνη και νομίζω οτι στην σέντρα του Λόπεζ, της στερήθηκε ένα πέναλτυ.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, ήταν μια αναμέτρηση ντέρμπυ light, όπου ο ΠΑΟ έψαχνε την προσωπική ενέργεια ενώ η ΑΕΚ τον αντιμετώπιζε σαν ομάδα. Μια ΑΕΚ που στηριζόταν από το πρεσάρισμα των Σιμάνσκι και Κρίστισιτς, την καλή παρουσία του κεντρικού αμυντικού της δίδυμου, την προσωπικότητα του Αραούχο και την τακτική προσαρμογή του Βέρντε. Φυσικά είχε στον αντίποδα τον γελοίο Μάνταλο. Με την συγκεκριμένη τύχη του γκολ στην πρώτη τελική. Ήταν ένα πρώτο μέρος, που έδινε στον καθένα τις απαντήσεις που χρειάζεται για την ποιότητα του ρόστερ, όπως βέβαια τις έδωσε και η τακτική του Καρέρα.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε περίπου με την ίδια μορφή, εξελίχτηκε όμως σε ποδοσφαιρικό εφιάλτη. Η ΑΕΚ μπήκε και έπαιξε αυτό που λέμε αντιποδόσφαιρο. Ο αντίπαλος προσπάθησε κάτι να κάνει αλλά το φτηνό ρόστερ κι αυτουνού είχε περιορισμένες φαντασιώσεις και μετουσιώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ένα κλασσικό ξυλίκι, χωρίς ρυθμό, με την ανούσια κατοχή της μπάλας από τον ΠΑΟ, και την ΑΕΚ να αμύνεται σχεδόν στην περιοχή της.

Ο Δώνης άλλαξε τρεις παίκτες μπας και γίνει κάτι στην έλλειψη χώρων και ο Καρέρα έριξε μέσα τον Αλμπάνη και τον Κλωναρίδη, μπας και πάρει κάτι από τους χώρους. Βγήκαν δυό τελικές εκατέρωθεν. Η ουσία δεν άλλαξε στο σκορ, οπότε ολοκλήρωσε την αμυντικογενή φιλοσοφία του ο δικός μας, γυρνώντας το σύστημα σε 3-5-2 και την είσοδο του Οικονόμου. Ένα πολύ κακό δεύτερο μέρος, που από εμάς είχε κορυφαίους τον Βράνιες, τον Σβάρνα, τον Κρίστισιτς και τον Σιμάνσκι. Κι αν οι τρεις θυσιάστηκαν στα αμυντικά τους καθήκοντα, ο Σέρβος ήταν αυτός που διεκδίκησε κι ένα δεύτερο γκολ κι έφερε στους διακριθέντες και τον Διούδη.

Αν το ζητούμενο ήταν η νίκη, οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια. Αν πρέπει να βάλουμε βαθμούς, η ΑΕΚ παίρνει μηδέν στην επιθετική ανάπτυξη και σχεδόν άριστα στην τελική αμυντική της λειτουργία. Φυσικά αυτό δεν αρέσει στον κανονικό Αεκτζή, όμως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε. Έχουμε Ιταλό προπονητή, κανονικό προπονητή και πρέπει να δεχτούμε τις σκέψεις του καθώς και τον τρόπο που φέρνει το επιθυμητό στην σκέψη του. Επίσης δείχνει ο άνθρωπος ποιές προσθήκες χρειάζονται με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Απλά δεν θέλουμε να χάνουμε πλέον δίωρα ακούγοντας καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες κόσμο να σφυρίζουν. Και να λέμε ευτυχώς που δεν πήγαμε στο γήπεδο. Όπως και να το κάνεις, στο σπίτι είσαι πιο άνετος να βλέπεις κάποιο αντιθέαμα. Κι εκνευρίζεσαι και λιγότερο.

Πρέπει να είναι πάνω από χρόνο, που με χαρά έφευγα από το γραφείο για να δω την ΑΕΚ. Είναι αυτές οι τελευταίες εμφανίσεις, που με έκαναν να θέλω να την δω. Για να δω οτι πράγματι η δουλειά του Καρέρα αποδίδει περισσότερο, κι οτι κάποιοι παίκτες βελτιώνονται ατομικά αλλά και βρίσκονται πιο καλά μέσα στην ομάδα. Σε ένα παιχνίδι που από την στιγμή που είναι διπλό, η ουσία του είναι ήδη καθορισμένη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με ένα ακαταλαβίστικο 3-5-2 και με πολύ περιορισμένο rotation. Τόσοι βασικοί σε ένα τέτοιο παιχνίδι ! Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε με την ομάδα μας να κυριαρχεί για κανά εικοσάλεπτο, κυρίως επειδή πίεσε ψηλά. Πράγματι οι Αλμπάνης και Λιβάγια, δυσκόλεψαν πολύ το Αγρίνιο σε όποια επιθετική τους σκέψη. Όμως τα πράματα άλλαξαν από την στιγμή που έγινε η αναγκαστική αλλαγή του Αλμπάνη.

Η είσοδος του Αραούχο ( κι άλλος βασικός ), περιόρισε το παιχνίδι πάνω στον άξονα, ενώ οι κεντρικοί μας ήταν σε πολύ κακό φεγγάρι στο υπόλοιπο του πρώτου μέρους. Ο Παναιτωλικός επιτέθηκε με θράσος και πάτησε μπόλικες φορές στην περιοχή μας. Ειδκά μάλιστα όταν δέχτηκε το γκολ από τον Σβάρνα, που ήταν ο κορυφαίος του πρώτου ημιχρόνιου. Κάπως το θεώρησε άδικο, οπότε παίρνοντας το κέντρο, έκανε τέσσερις σπουδαίες τελικές – πιο πολλές από εμάς -, εκ των οποίων τις δύο τις έσωσε ο Τσιντώτας.

Το παιχνίδι λοιπόν, επειδή ο αντίπαλος ήταν ανεξήγητα καλός και η ΑΕΚ ράθυμη και χαλαρή, απέκτησε μια ομορφιά κι έναν πολύ καλό ρυθμό. Είδαμε φάσεις μπροστά στις δύο εστίες κι αρκετές δυνατές μονομαχίες. Όμως δεν είδαμε το καλό διάβασμα του παιχνιδιού από τον Καρέρα, ούτε βέβαια αυτά που είπα στην εισαγωγή μου. Κατανοώ οτι η ουσία ήταν να πάρουμε κάπως ένα αποτέλεσμα, όμως τόση χαλαρότητα από τον Σιμόες που θα κάτσει για δυό εβδομάδες ή τον Σαμπανάζοβιτς που ήταν εντελώς ξεκούραστος, δεν δικαιολογούνται. Όπως δεν δικαιολογείται κι ο προπονητής να κουράζει παίκτες εν όψει Κυριακής. Ή να διακινδυνεύει τραυματισμούς σε ένα τέτοιο γήπεδο λόγω βροχής. Το σκορ ήταν ανακουφιστικό αλλά δεν ήταν τέτοια η σκέψη μου όταν έβλεπα το σπρέυ στον Λιβάγια.

Το δεύτερο μέρος πραγματικά δεν θα μπορούσε να φέρει κάτι διαφορετικό. Ή μάλλον μας εξέπληξε κάπως, αφού στο γήπεδο μπήκε μόνο ο Παναιτωλικός. Από την ΑΕΚ, μπήκαν μόνο οι φανέλες. Όσοι μπορούσαν να παίξουν μπάλα και να φτειάξουν κάτι, απλά είπαν άστο γιά κάποιον άλλον. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει τελείως η όποια ένταση είχαμε, να χαθεί τελείως η αυτοσυγκέντρωση, και να γυρίσουμε στα προ Καρέρα γεγονότα. Κύρια στις ατομικές προσπάθειες.

Ο καθένας έκανε ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι. Την μπάλα την κατέβαζαν τα σέντερ μπακ, με τον Τσιγκρίνσκι να βολδέρνει μέχρι το κέντρο, και τον Βράνιες μέχρι την αντίπαλη περιοχή. Ο Χουλτ να επιχειρεί να σκοράρει, ο Λιβάγια να παίζει παντού εκτός από κοντινή απόσταση από τον Αραούχο, κι ο Μάνταλος να εφευρίσκει πράματα που τα έχει δει στο ξυλίκι.

Κάπως έτσι το ομαδικό πνεύμα πήγε περίπατο και φυσικά λόγω χαλαρότητας, σε ένα αβίσατο λάθος του Τσιγκρίνσκι ο Παναιτωλικός ισοφάρισε. Κάτι που εδικαιούτο βέβαια, βάσει της πρσοπάθειας του σε όλον τον αγώνα. Άλλωστε ήταν πολύ καλύτερος σήμερα, έτρεξε πιο πολύ, και μόχθησε τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, μετά την ισοφάριση. Το πόσο δυσκόλεψε την ΑΕΚ, αποτυπώνεται στις τέσσερις κάρτες που φάγαμε, στην μία που γλυτώσαμε στον Λιβάγια, αλλά και στην κρυφή κόκκινη στον Αραούχο.

Ο Καρέρα είχε προσπαθήσει κάπως να συνεφέρει την ομάδα με την είσοδο του Σιμάνσκι, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπήρχε ούτε αρχή ούτε τέλος στο χόρτο, ο δε Πολωνός μάλιστα, έχασε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, κάτι που απλά δεν χάνεται. Όταν λοιπόν κάποιο χαφ πατάει περιοχή και δεν έχει τελειώματα, καλό είναι να τον στρώσουν στην δουλειά και να μην τον αφήσουν να χαθεί στην κακή νοοτροπία που είδαμε σήμερα. Μια νοοτροπία που ξεκινάει σίγουρα από το λάθος διάβασμα του Καρέρα. Κι επιμένω σε αυτό διότι όπως του καταλογίζεις όλη την βελτίωση, έτσι πρέπει και να του ασκείς κριτική. Διότι κι αυτός σαν κοουτσάρισμα σήμερα, ήταν για τα μπάζα. Λες και θαύμαζε κι αυτός τον Ρόσα και τον Ντάουντα, που πήραν τα σώβρακα όλης της κιτρινόμαυρης άμυνας.

Βέβαια από ενα σημείο και μετά, υποτίθεται οτι η ΑΕΚ ήθελε να εξασφαλίσει την πρόκριση και να φυλάξει δυνάμεις για την Κυριακή. Δεν είπαμε να παίξει το ενενηντάλεπτο σε ψηλή ένταση, ούτε καν νίκη δεν ζητήσαμε. Ακόμα και μια απλή διαχείριση να βλέπαμε, θα λέγαμε μια χαρά σοβαρότητα επιδείξαμε. Έλα που δεν είδαμε τίποτα όμως. Πάλι καλά που υπήρχε ο αντίπαλος και τουλάχιστον δεν ξεχάσαμε τα βασικά κάποιου αγώνα. Αν λοιπόν ο στόχος σήμερα ήταν να μας δυσαρεστήσουν οι παίκτες μας, οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα αφού το κατάφεραν. Αν ήταν κάτι άλλο που το ξέρουν μόνο αυτοί μέσα στα αποδυτήρια τους, περιμένουμε να το δούμε την Κυριακή όπου βέβαια η σημερινή εμφάνιση, ξεπλένεται μόνο με νίκη. Ο μόνος που δικαιούται συγχαρητήρια σήμερα ήταν ο Σβάρνας και μμπράβο στο παιδί.