Από τα αστέρια των ελληνικών νησιών, κατ’ ευθείαν για τα ποδοσφαιρικά αστέρια. Για το πρώτο παιχνίδι που θα μπορεί να μας φέρει κανά φράγκο και κανά παίκτη. Αλλά και για μια ακόμη ιστορική σελίδα, ασχέτως αν το όνομα του αντιπάλου δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο. Σπουδαία περιμένουμε να είναι η προσπάθεια της ομάδας μας, που έχει θεωρηθεί φαβορί για την σειρά αυτή, και που το έχει αποδεχτεί.
Σε ένα μισογεμάτο γήπεδο, που δεν ήταν η φυσική έδρα της αντιπάλου, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-4-2, απόλυτα λογικά μέσα στον παραλογισμό του δυό δεκάρια, να παίζουν εξτρέμ. Με ιδιαίτερη προσοχή στην αμυντική λειτουργία και στην εκμετάλλευση κάποιου κενού ή κάποιου λάθους της Βίντι. Σχέδιο το οποίο δεν φάνηκε στο πρώτο εικοσάλεπτο οργανωτικά, αλλά ολοφάνερα απλώθηκε στο γήπεδο με το πρεσάρισμα μεσοεπιθετικά. Μιλάμε για αριστούργημα.
Η ομάδα μας έπνιξε τον αντίπαλο, που ήταν αδύνατον να σκαρφιστεί κάτι ή να αλλάξει δυό πάσες της προκοπής. Κι αυτό ήταν το διάστημα της αναγνώρισης και του τσαμπουκά, αφού και η Βίντι έναν αιφνιδιασμό έψαχνε. Οι δυο προπονητές, έχοντας μετρήσει τα περιορισμένα όπλα τους οργανωτικά, απλά ψάχνανε μια ευκαιρία να μεταφέρουν εκνευρισμό στο άλλο στρατόπεδο. Έναν εκνευρισμό που εμείς τον είχαμε στην αριστερή πλευρά, αλλά ευτυχώς το παιχνίδι παιζόταν στον άξονα και στην δεξιά πλευρά.
Χωρίς προωθήσεις των μπακ βέβαια, αφού το παιχνίδι σούπα ήταν ποιός θα αναγκάσει τον άλλον να βγει από την τρύπα του. Και η ΑΕΚ τα κατάφερε περίφημα. Αφού δεν απειλήθηκε πουθενά στο μισό πρώτο μέρος, ανεβάζοντας την άμυνα της σχεδόν στο χώρο του κέντρου, κέρδισε μια αποβολή από τον Μπακασέτα, κι έφερε το χάος στους Ούγγρους. Νεύρα, κλωτσιές και απλή ακίνδυνη παρουσία στο γήπεδο. Ήταν θέμα χρόνου να σκοράρουμε.
Σκόραρε ο Κλωναρίδης; Ναι, αυτός αναγράφεται στο ταμπλό. Όμως ο σκόρερ ήταν ο Μπακασέτας. Αυτός που όργωσε την δεξιά πλευρά, αυτός που έφαγε άπειρο ξύλο, αυτός που κέρδισε την αποβολή, κι αυτός που σούταρε για γκολ αλλά του το πήρε στην επαναφορά ο Κλωναρίδης. Εδώ πράγματι φαίνεται το έργο του Ουζουνίδη. Σταθερότητα και ποικιλία από τον Μπακασέτα – άρα ο προπονητής μάλλον τον ήξερε πιο καλά από τον Χιμένεθ – και φυσικά ανάσταση του Κλωναρίδη, τον οποίον δεν τον πίστευε ο περσινός Αλέφαντος.
Η συνέχεια του ημιχρόνιου ήταν πολύ απλή. Η ομάδα ανέβηκε ακόμα περισσότερο, οι λιγόψυχοι αριστεροί στην πλευρά μας πήραν θάρρος, οι Ούγγροι μαζεύτηκαν πίσω θυμίζοντας το Αιγάλεω πολλές δεκαετίες πριν τους Μητρόπουλους, και τα πάντα γίνανε πιο εύκολα. Καθολική κατοχή, κάθε επίθεση φωτιά, και μπροστά σε πέντε τελικές μας, μία από τους Ούγγρους πάνω στα χέρια του Μπάρκα. Φυσικά από την πλευρά του Χούλτ. Όμως ο στόχος είχε επιτευχθεί. Η μεγάλη ομάδα στο Αιγάλεω, ήταν πλέον η ΑΕΚ. Χωρίς καμία υποστήριξη από μεταγραφές.
Χωρίς αλλαγές ξεκίνησε το δεύτερο μέρος, τουλάχιστον παικτικά και τεχνικά. Και την ώρα που η ΑΕΚ κυριαρχούσε παντού κι έφτειαχνε ευκαιρίες, ολοκλήρωσε την υπεοροχή της με ένα δεύτερο γκολ του κορυφαίου σήμερα, Μπακασέτα. Τι ονειρική συνέχεια, και τι ευκαιρία να τελειώσει την πρόκριση αλλά και να συντρίψει το Αιγάλεω, που είναι γεγονός είχε μπει χωρίς νεύρα, περιμένοντας το αναμενόμενο.
Το οποίο δεν το ήθελε η ΑΕΚ. Δια χειρός προπονητή της. Διότι μπορεί να έχασε τον κορυφαίο της σήμερα με κόκκινη κάρτα, αλλά έχασε την δεξιά πλευρά της με το τράβηγμα του Κλωναρίδη εκεί. Είπαμε να βαφτίζουμε τα κρεμμύδια γκουρμέ, αλλά δεν γίνεται να βγαίνουν όλα. Όταν λοιπόν τραβάς εκεί παίκτη που δεν έχει ιδέα από ανασταλτική λειτουργία, κι αφήνεις τον Λιβάγια μόνο στην κορυφή, απελευθερώνοντας τα σέντερ μπακ του αντιπάλου, χάνεις και τον άξονα. Ειδικά όταν πας δεν τον ενισχύεις, αλλά πας να τον φρεσκάρεις.
Οπότε το παιχνίδι έγινε μπάχαλο και η ΑΕΚ χάθηκε από το γήπεδο. Έχασε τα αυγά και τα καλάθια. Όλη η εικόνα που είχε δημιουργήσει πήγε στο βρόντο, χάθηκε η κατοχή και η ομαδική αμυντική λειτουργία και βγήκαν παθογένειες πάνω στην τελική προσπάθεια των αντιπάλων, που θα έφερναν τα πάνω κάτω. Φάγαμε πιο πολλές τελικές από οτι με την Σέλτικ. Το οτι την γλυτώσαμε με μια απλή μείωση του σκορ, οφείλεται στο οτι το Αιγάλεω δεν μπορούσε να πιστέψει σε ευρωπαική πορεία.
Η ΑΕΚ κινδύνεψε σοβαρά και μας καρδιοχτύπησε. Στην ουσία δεν δούλεψε τίποτα, και μπήκε σε τρομερά παθητικό ρόλο. Ήρθε και η κούραση ήρθε και το άγχος. Οι αλλαγές του προπονητή για να διορθώσει τις εμπνεύσεις του δεν προσέφεραν τίποτα, και στην ουσία σωθήκαμε από ατιμωτική ισοφάριση, χάρις στην ανικανότητα των αντιπάλων. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει και τον Μάνταλο μελλοντικά, που θα πρέπει να είδε οτι είναι απλώς καρπαζοεισπράκτορας. Ή και κάποιους που τα βάζουν μαζί μου όταν λέω οτι η ομάδα πήρε πρωτάθλημα πέρσι, επειδή δεν έπαιζε ο Πετράκης.
Το τέλος όμως είναι η σκοπιμότητα. Κι εκεί πετύχαμε. Ο κόσμος δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες, αν έπινε ο Τσόρτσιλ ή όχι. Ο κόσμος διαβάζει λίγα πράματα, κι αυτά τα πέτυχε η ΑΕΚ. Αν δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις απέναντι στο Αιγάλεω, η ομάδα θα παίξει στον όμιλο του champions league. Δεν μπορεί να κινδυνέψει από αυτήν την ομάδα, όταν θα μπορεί να παίξει για μπόλικα αποτελέσματα. Μέχρι και ήττα χαμηλή. Τι άλλο να ζητήσει από την ζωή, που θα έλεγε κι ο Πάριος.
Συγχαρητήρια λοιπόν και εμπρός τα κεφάλια για εξτρέμ κι ενίσχυση της ομάδας. Όταν παίζεις με το Αιγάλεω, εκτός έδρας, με αριθμητική υπεροχή, και προηγείσαι με δυό γκολ διαφορά καταλήγοντας παιδική χαρά, θέλεις κανά δυό΄προσωπικότητες στο γήπεδο να σε σώσουν από πιθανή συντριβή στην Ευρώπη αύριο, που όλοι θα πανηγυρίζουν που θα έχουν αντίπαλο στον όμιλο τους τον νικητή του σημερινού ζευγαριού. Εκτός αν δεν μας ενδιαφέρει τίποτα αθλητικά, αλλά πώς θα κάνουμε κανά ταξιδάκι και πιούμε κανά ποτάκι τζάμπα, όπως θα κάνει ο μέγας Δημάτος. Που θα μας μιλάει με την στατιστική κι όχι με το τι είδαν τα μάτια μας. Και που αντι να φύγουμε με όλη την ρουλέτα, πανηγυρίζουμε που δεν κερδίσαμε μία μπιλιά.
