…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με 3-5-2 και σήμερα, και με τις δυό μεταγραφές μας μέσα. Μέσα σε κρύο και με λίγο κόσμο, ξεκίνησε η ΑΕΚ για την απαραίτητη νίκη απέναντι σε έναν αντίπαλο, που κατέβηκε με το ίδιο σύστημα. Με διάθεση είναι αλήθεια, αλλά χωρίς τον παίκτη που θα μπορούσε να κόβει γρήγορα στο κέντρο και να ηρεμεί το παιχνίδι. Δηλαδή χωρίς κλασσικό αμυντικό χαφ λόγω συνθηκών. Είπαμε, ο Μοράν δεν είναι τέτοιος.

Υπήρχε λοιπόν μια νευρικότητα και μια έλλειψη σιγουριάς στην απόδοση. Αυτή η απουσία του εξαριού, έφερε πολλές φορές το πισωγύρισμα του πολύ καλού Αραούχο και το ανέβασμα του Τσιγκρίνσκι, που ήταν πραγματικός ηγέτης στο πρώτο μέρος, συνεπικουρούμενος από τον φοβερό Μπακάκη. Σε ένα ξεκίνημα που ήταν αρκετά σκληρό με τον διαιτητή να έχει χάσει μπόλικες φάσεις στον πειθαρχικό έλεγχο, αλλά να ισοφαρίζει τα λάθη του εις βάρος μας, με μια απόκρυψη ενός πέναλτυ υπέρ του ΠΑΣ. Έτσι τουλάχιστον είδα εγώ την φάση. Αν δεν ήταν , τότε θα έπρεπε να είχε βγει κάρτα. Άρα συνολικά πολλά λάθη μαζεμένα.

Η ΑΕΚ κατώρθωσε και προηγήθηκε χωρίς να έχει πατήσει την περιοχή του αντιπάλου. Ήταν μια έμπνευση του Λιβάγια αυτό το μακρινό σουτ. Σε ένα ματς, που μπορεί να κρατούσαμε την μπάλα, αλλά δεν βγαίνανε οι καλές τελικές. Ούτε σαν σέντρα προς το φορ, ούτε και η κάθετη για να γίνει κάποιο τρίγωνο. Ο Μοράν και ο Μασούντ προσπαθούσαν, αλλά ήταν μάλλον πιο πολύ στην φλυαρία, παρά στην αποτελεσματικότητα. Φυσικά σε έναν πολύ καλά οργανωμένο αντίπαλο, που είχε φορτώσει το κέντρο πολύ και που δεν άλλαξε νοοτροπία παρά το γκολ που δέχτηκε. Θα έλεγα οτι ήταν ένα πρώτο ημιχρόνιο τακτικής, με καλό ρυθμό μεν, αλλά όχι θέαμα που θα θέλαμε να θυμόμαστε.

Αυτή νευρικότητα, δεν άργησε ιδιαίτερα να πληρωθεί. Ένα ξερό σουτ εκτός περιοχής, με σοβαρότατη ευθύνη του Τσιντώτα, έφερε την ισοφάριση. Όπως τυχαία είχαμε προηγηθεί, έτσι τυχαία φάγαμε κι αυτό το γκολ. Το γκολ, που έφερε ακόμα μεγαλύτερη αποδιοργάνωση, καθώς κι ένα πανικό στον πάγκο, για μαζεμένες αλλαγές. Η ΑΕΚ έμοιαζε αδύνατον να στρώσει το παιχνίδι, μέχρι που μίλησε ξανά ο πολυτικότερος σήμερα Λιβάγια, που με μια εκπληκτική μπαλιά έστειλε τον Αραούχο στο παλμαρέ των σκόρερ, που μας ξαναέβαλε μπροστά στη νίκη.

Τα κουκιά είχαν πέσει στο νερό και βλέπαμε ξεκάθαρα οτι είχαμε μπόλικους παίκτες σε πολύ κακή μέρα. Μιλάω για παίκτες έτσι; Δεν μιλάω για τον Λόπεζ, που σταθερά αφαιρεί προστιθέμενη αξία από την ομάδα. Μια αξία που την έφερε ξανά ο Μασούντ, που λίγο πριν την αλλαγή του, κέρδισε μια κόκκινη από τον ΠΑΣ. Που μάλλον διευκόλυνε λίγο την ομάδα αλλά και τον πάγκο, που έκανε τις αλλαγές τελικά, αλλά με περισσότερη γαλήνη. Μέσα ο Λάζαρος και ο Μπακασέτας.

Ο σκοπός ήταν να βελτιωθεί η ομάδα. Ο δικός μου σκοπός ήταν να πάρουμε τη νίκη, όπως όπως. Χαμένο το κέντρο, κομμένη η ομάδα στην μέση και καμία τακτική από μέρους μας. Ατομικές ενέργειες στο φουλ και τουρλουμπούκι στην επίθεση. Και άγχος ρε αδερφέ σε κάθε αντεπίθεση του αντίπαλου. Μια ΑΕΚ πολύ κακή, που έμοιαζε αυτή να παίζει με παίκτη λιγότερο. Εντελώς απροετοίμαστη για το παιχνίδι αυτό. Παιχνίδι που το λύτρωσε ο Αραούχο τελικά μετά από σέντρα του πολύ καλού σήμερα, Γκάλο.

Το μόνο λοιπόν που κρατάμε, είναι η ευτυχής κατάληξη. Δεν θέλουμε να θυμόμαστε αυτήν την κακή απόδοση, που ήταν σούπερ αδικαιολόγητη. Κρατάμε επίσης την θεαματική βελτίωση στο γκολ, πράμα που δεν είχαμε το καλοκαίρι. Κι άρα κρατάμε οτι άμα οργανωθούν τα πράματα περισσότερο, θα έχουμε πιο πολλές ελπίδες για τον μεγάλο στόχο. Έναν στόχο, που προσπαθεί και η διαιτησία με τον τρόπο της, να τον αμφισβητήσει. Και ο νοών νοείτω. Διότι κάποιοι θα μιλήσουν για το πέναλτυ, αλλά θα έχουν χάσει το δάσος.

Eφυγε και ο Τζιμάκος. Και θα έχει-αν τελικά είναι όπως μας τα λένε οι διάφορες θρησκείες-την δυνατότητα να αναμετρηθεί με τον Δημιουργό του,έχοντας στην φαρέτρα του τα σατυρικά βέλη. Αλλιώς πάλι, απλά θα εξαφανιστεί και θα ανακυκλωθεί,γινόμενος  ουσία του υπεδάφους και τροφή δια της αέναης διατροφικής αλυσίδας,όπως όλοι μας. Είτε έτσι είτε αλλιώς δηλαδή,θα συνεχίσει να υπάρχει. Τα συλλυπητήριά μου στους ανθρώπους του οικείου περιβάλλοντός του.

Πολύς ντόρος-one more time- για το όνομα της χώρας-δημιούργημα βαλκανικής τερατογέννεσης και ιδέα  πολιτικοστρατιωτικων και οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή μας.Αυτή τη φορά όμως το “πρόβλημα” θα βρει την “λύση” του. Πας ένα στοίχημα;

Από την εποχή που πρωτοξεπήδησε το θέμα,ως τώρα, πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα την-εσκεμένη κατά την γμώμη μου- διόγκωση της σημασίας του ονόματος. Οπως οι περισσότεροι εξ ημών, διάβασα πολλά,άκουσα πολλά, “ζύγισα” πολλά…και στο τέλος,ως σήμερα,το μόνο που έχω διαπιστώσει- όπως ισχύει και σε όλες τις περιπτωσεις αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων- δεν έχει καμία σημασία πως θα ονομάσεις, πως θα “βαφτίσεις” μια επιχείρηση,ένα κέντρο αποφάσεων, μια λίμνη, έναν άνθρωπο, μια οργάνωση κλπ., αλλά ο ρόλος που  δίνεται και ο σκοπός γιατον οποίο “γεννιέται” έχουν πραγματική και ουσιαστική σημασία.

Αν σε σκοτώσει κάποιος, λίγη σημασία έχει το όνομά του. Αν κερδίσεις το λαχείο,λίγο σε ενδιαφέρει ο οργανισμός από τον οποίο θα εισπράξεις τα χρήματα. Αν χάσεις το σπίτι σου,ελάχιστη σημασία έχει το όνομα της τράπεζας. Αν χάσεις το παιδί σου,ελάχιστα πλέον σε ενδιαφέρει αν το είχες βαφτίσει διαφορετικά,αφού απλά θα γύριζε το κεφάλι σε διαφορετικό άκουσμα.

Εχω την βεβαιότητα πως το παιχνίδι της ονοματολογίας, “εφευρέθει” αναδείχθει” και συντηρήθηκε επί δεκαετίες, μόνο και μόνο ώστε να αποτελεί σημείο έντασης, τριβής και αντίθεσης και εν τέλει απαγόρευσης -λόγω ελληνικού “βέτο” της παραπάνω χώρας-φελός εισόδου της στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ.

“Μα πόση σημασία έχει για εμάς, αν η μικρή αυτή χώρα με ημερομηνία λήξης,θα είναι ή όχι μέλος της Ε.Ε του ΝΑΤΟ κλπ…”

Σωστή η απορία. Μεγάλη όμως τεράστια και η σημασία, της-ως σήμερα- άρνησης εισδοχής της “ΦΥΡΟΜ” με πρόσχημα το ελληνικό βέτο του ονόματος “Μακεδονία” καθ οιονδήποτε  τρόπο.

Οπως έχουμε πει,τα πάντα είναι θέμα γεογραφίας. Αν έχουμε απορίες, ανοίγουμε έναν χάρτη. Στην περίπτωση των Σκοπίων, δεν βλέπουμε απλά μια μικρή χώρα,”στριμωγμένη” ανάμεσα σε-ακόμα- χώρες οι οποίες δεν είναι μέλη της ΕΕ.Είναι μιια χώρα-βράχος, που “κλείνει” την -λογικότατη βάση γεωραφίας και αποστάσεων- τροφοδότηση της Κεντρικής Ερώπης δια μέσω της Ελλάδας και των λιμανιών της και ΑΡΑ την συνέχιση της εμπορευματικής κίνησης μέσω…Γιβραλτάρ και άρα δίνει παράταση στην τεράστια οικονομική σημασία των λιμανιών των βορείων χωρών και δη Ρότερνταμ ,Αμβέρσας, Αμβούργου κλπ.

Με λίγα λόγια, έχει εκδιωχθεί η λογική και ελέω συμφερόντων, τα εκατομμύρια κοντέινερς από Ανατολή (Κινα, Ινδία, κλπ),αφού περνούν από το Σουέζ,δεν προωθούνται στην καρδιά της Ευρώπης από την Ελλάδα, ή την Ιταλία (όπως θα ήθελε η λογική της οικονομίας χρόνου και χρήματος) αλλά κάνουν τον γύρο του κόσμου κυριολεκτικά και περνώντας από το…Γιβραλτάρ, πλέουν την μισή Ευρώπη  και καταλήγουν στα βόρεια λιμάνια και από εκεί διαχέονται προς τα…κάτω. Οπως βλέπουμε,τα ισχυρά συμφέροντα των Βορειοευρωπαίων, έκαναν την “νύχτα-μέρα” και το “πάνω-κάτω”. Μιλάμε για απίστευτη προπαγάνδα και κυρίως με βασικούς ηθοποιούς σε αυτήν την γελοία σκηνή του “Μακεδονικού” και τα πρωτοκλασσάτα ονόματα της εγχώριας πολιτικής.

Ενώ αυτοί έκαναν σπέκουλα και παρουσιαζόμενοι ως “εθνοπροστάτες” και “εθνοπατέρες”,στην ουσία-και με τις ευλογίες των “νονών τους (των δανειστών μας ντε) και οι ψηφοφόροι επίχαιραν για την πατριοφροσύνη των,στην ουσία λειτουργούν-ούσαν ως εμπόδιο στην εμπορική ανάσα της Ελλάδας από Βορά καθιστώντας την αποκλεισμένη,με μόνο πρόσχημα,ένα όνομα! Αν είναι δυνατόν.

Απλά η μοναδική μου απορία, όσο αφορά στους εθνοπατέρες μας και δη αυτούς που είχαν και έχουν ως κύρια ευθυνη την πολιτική στην συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή συνεχίζει να είναι αυτή. Δηλαδή γνωριζαν ότι ξεσπαθώνοντας κατά της λύσης του “Μακεδονικού”,τάχα υπερασπιζόμενοι κάποια εθνικά ιδεωδη,με αυτόν τον τρόπο κρατούν την Ελλάδα στον εμπορικό αυτοαποκλεισμό της, ή πραγματικά είχαν  άγνοια απλής γεωπολιτικής και βασικών γεωστρατιγικών εννοιών; Γιατί παίζουν και τα δύο. Κάποιοι από αυτούς γνώριζαν και  κάποιοι από αυτούς παρουσιάζονταν ως “Ανθιμοί” και “Ψωμιάδιδες” αποσκοπώντας στα ψηφαλάκια και εν τέλει αυτοπαρουσιαζόμενοι ως εθνικοί “ποιμένες”.

Είτε την βαφτίσουν “Βαρντάρσκα”, είτε “Νέα Μακεδονία” είτε “Νέα Καρχιδόνα”,το αποτέλεσμα αλλά και οι όποιες-θετικές ή αρνητικές- επιπτώσεις,θα είναι τα ίδια.

Αν σε “καταπιεί” μια χώρα-νάνος- τότε αυτό θα συμβεί είτε τη λένε “Μακεδονία” είτε “Χώρα του Ποτέ”. Αν πάλι την “καταπιείς” εσύ (παίζει και αυτό στο μέλλον,αφού άλλωστε είναι και το ποιο λογικοφανές ιστορικογεωγραφικα) τότε και πάλι αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να έχει σημασία το όνομα αυτης της μικρής χώρας-“τάπα”.

Τα υπόλοιπα τα εθνικοαπελευθερωτικά και τα “Θερμοπυλιανά” με αφορμή απλά ένα όνομα,είναι για κατανάλωση. Η οποία επετεύχθει,αφού επί χρόνια ο “μπαμπούλας” της ονοματοδοσίας του ξώγαμου του “θείου Σαμ” τρόμαζε,αλλά πλέον φάινεται πως φτάνουμε στην αναγκαιότητα της “επίλυσης του προβλήματος”,αφού πλέον τα γεωσστρατιγικά και κατ επέκταση τα οικονομικά συμφέροντα άλλαξαν κέντρο βάρους όπως και οι βασικοί πρωταγωνιστές άλλαξαν “ρότα”.(όπως γίνεται πάντα στο ρου της ιστορίας η οποία είναι μόνο γεμάτη αίμα-ατομική λύσα για εξουσία,ψέματα και ίντριγκες,όλα τυλιγμένα με καμβά Καραβάτζιο και υπό τους ήχους του Requiem του Μότσαρτ.)

Εχει “παρεχωρηθεί”ολόκληρη η Ελληνική Γραμματεία. Το Ολυμπιακό ιδεώδες”. Το δημοκρατικό πολίτευμα. Εκατομμύρια λέξεις πότισαν τις Ευρωπαικές. Η Κλασσική αρχιτεκτονική υιοθετίθηκε πλήρως από την Δύση. Ο Ιατρικός Ορκος. Το Ιπποδάμειο σύστημα. Η Γεωμετρία, η Φιλοσοφία,ακόμα και ο τρόπος πολέμου.Η ονοματοδοσία των άστρων. Μέχρι την άκρη του σύμπαντος, τα ελληνικά ονόματα προτιμήθηκαν. Στον αστερισμό του Κεντάυρου και της Ανδρομέδας πήγαμε. Και φοβάστε μη και …κλέψουν την “Μακεδονία” και την “δώσουν” στα Σκόπια,την στιγμή που έχεις δώσει τα ονόματα σε άστρα,αστερισμούς, γαλαξίες και νεφελώματα; Ελάτε τώρα.

Αντε ρε παιδιά. “Λύστε το”  το “πρόβλημα”. Οχι τίποτα άλλο. Αλλά θα πεθάνει ο Νίμιτς και δεν θα προκάμει να να σπάσει το μπουκάλι  σαμπάνιας στη πλώρη του “καραβιού”. Η μάλλον του καραβανιού. Καμήλες και μουλάρια,με τροχούς και αγωγούς,περιμένουν τα “εγκάινια” της διάνοιξης της Βαλκανικής διώρυγας. Το 70% του οικονομικού ενδιαφέροντος έχει μεταφερθεί-μετατοπιστεί  στην Θεσσαλονίκη. Το νέο μεταφορικό “Ελ Ντοράντο” ευκαιριών.

Θα προστεθούν σελίδες  στην εληνική Ιστορία με νέους “προδότες” και νέους “σωτήρες”. Κανονικά η Ιστορία ως μάθημα θα έπρεπε να απαγορεύεται στα σχολία. Και να επιτρέπεται η ανάγνωσή  της μόνο μετά τα 30. Εθελοντικά πάντα. Και χωρίς ανάγκη γονικής συνάινεσης. Αλλά πάντως,μακρυά από παιδιά.

Φυσικά υπό κανονικές συνθήκες, δεν κάθεσαι να δεις αυτό το παιχνίδι. Βάρεσε διάλυση ο Παναιτωλικός μαζί μας, και η πρόκριση έχει τελειώσει από τον πρώτο αγώνα. Έλα όμως που οι συνθήκες δεν ήταν καλές σήμερα για μένα. Με χοντρές αναποδιές στην απογραφή – ένας βλάκας καταγραφέας πήγε κι έσβησε την θέση δυό χιλιάδων  κωδικών – και με ένα container που έφτασε στον Πειραιά σμπαράλια. Ήταν ευκαιρία λοιπόν να κάτσω και να ξελαμπικάρω λίγο με την ομάδα και τον Μασούντ, και να δω λίγο και τον χαβά του Μοράν.

Ο Μανόλο, με όσο rotation μπορούσε, κατέβασε την ομάδα με 3-5-2. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος διαφωνίας, αφού μάλλον τα σοβαρότερα παιχνίδια, έτσι θα τα παίξουμε. Κι αν μάλιστα κληθεί να πάιρνει τις αγωνιστικές αποφάσεις ο Μασούντ, καλό είναι να ξέρει πώς παίζουν και οι αναπληρωματικοί ή αυτοί που δεν έχει δει ακόμα στις προπονήσεις. Και σοβαρολογώ.

Οι παίκτες μας κατέβηκαν με την σκορική χαλαρότητα, αλλά με κέφι να προσφέρουν κάτι στα κορμιά τους, που είχαν θέμα με την υγρασία. Οπότε τρέξανε, γέμισαν το γήπεδο, αμύνθηκαν σωστά, κι έφτειαξαν και κάποιες ευκαιρίες. Από γκαντεμιά δεν μπήκε κάποιο γκολ κύρια στην αρχή του πρώτου μέρους, όταν νόμιζες οτι όλος ο αντίπαλος θα τραυματιστεί μόνος του. Υπήρχαν καραμπόλες στην περιοχή, σέντρες αλλά και μακρινά σουτ.

Σωστά παίζαμε, και με σχετικό κέφι. Καλός ήταν ο ρυθμός και το παιχνίδι αρκούντως ευχάριστο. Πιο πολύ ρόμβο θα έλεγα παίζαμε στο κέντρο, αν δεν ήξερα τι να κάνω τον Αϊντάρεβιτς, που θεωρώ οτι μάλλον εξαντλεί το συμβόλαιο του. Ο Μοράν μπροστά από την άμυνα – ξέρει μπάλα σαφώς αλλά δεν είναι αμυντικός μέσος -, και στην άλλη κορυφή πίσω από τους επιθετικούς, ο Μασούντ. Το rotation και η υποχρέωση διαδικασίας, δεν μας έκαναν σοφότερους για κάτι άλλο, αλλά τουλάχιστον δεν είδαμε αγγαρεία.

Στο δεύτερο μέρος, τα πράματα γίνανε ακόμα καλύτερα. Η ΑΕΚ βούτηξε τον αντίπαλο από το λαιμό, τον έκλεισε στην περιοχή του, και πρόσφερε ένα παιχνίδι κατοχής με τρομερό πρεσάρισμα αλλά και πολύ καλή οργάνωση επιθετικού παιχνιδιού. Χωρίς την αυτοσυγκέντρωση και την επιδίωξη της συντριβής είναι αλήθεια, αλλά με ακόμα ουσιαστικότερη διάθεση για κάτι καλύτερο.

Δεν ασχολούμαι με την στατιστική που πρέπει να ήταν καταιγιστική. Δεν απειλήθηκε ούτε μία φορά, η αμυντική της λειτουργία ήταν αξιοθαύμαστη, ενώ το επιθετικό της παιχνίδι ήταν χάρμα ιδέσθαι. Αρκεί να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν υπήρχαν και κάμποσοι βασικοί μέσα. Ο ρυθμός κρατήθηκε σε πολύ καλά επίπεδα, με σεβασμό στον αντίπαλο, και κάποια ατομικά χαρακτηριστικά ξεχώρισαν. Τι να πει κανείς για την αμεσότητα της μεταβίβασης του Μασούντ στην φάση του γκολ ( θα το έκανε ποτέ ο Μάνταλος αυτό; ) ή για μερικές κάθετες πάσες του;

Η ΑΕΚ ήταν σοβαρή και με μπετά για καλύτερη συνέχεια. Επιμένω σε αυτό, αφού το ματς δεν είχε κάποιο αυτοσκοπό. Πιο πολύ την νοοτροπία είδα. Των παικτών και της ομάδας. Που δείχνουν να πάνε να υλοποιήσουν ένα πιο μεγάλο στόχο. Αυτό ανέδειξε σήμερα ο αγώνας : Οτι η συσπείρωση μεγαλώνει και το σύστημα εφαρμόζεται στον πόντο. Για τη νίκη στα ντέρμπυ και την πιθανή ευρωπαϊκή πρόκριση. Γιατί το λέω αυτό; Διότι αυτό είδα μέσα από τον αγώνα που βγάζει νοοτροπίες. Διότι έχω δει και την παλιά μεγάλη ΑΕΚ, που θα έκανε χαβαλέ σε αντίστοιχα κριθέντα παιχνίδια. Προχωράμε λοιπόν.

Μας έλειψε λιγουλάκι και η ομαδάρα μας, όλο αυτό το διάστημα που ήμασταν πλακωμένοι στα λαμπιόνια και τις ευχές. Οπότε το παιχνίδι ήταν αναμενόμενα, ποτάκι για να σβήσει την ποδοσφαιρική δίψα μας. Και με λίγο αγχάκι βέβαια, αφού δεν συζητούσαμε τίποτε άλλο από τη νίκη. Και με την έκπληξη, ο τόσο έτοιμος Μοράν, να μην είναι ούτε στην αποστολή.

Με 4-3-3 ξεκινήσαμε, παρότι στο στήσιμο πριν την σέντρα, φαινόταν ένα 4-2-4.  Αυτό όμως που είδαμε, μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας. Η ΑΕΚ σβέρκωσε τον αντίπαλο, και στην κυριολεξία δεν τον άφησε να πάρει ανάσα. Με ένα καταπληκτικό πρεσάρισμα μπροστά, και με μια τρομερή αμυντική λειτουργία στο κέντρο, έπαιξε σαν αφεντικό και σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα. Από αυτήν την κεφάτη και με διάθεση άμυνα, ξεκίνησαν όλα.

Δηλαδή ξεκίνησε η οργάνωση του παιχνιδιού και η καταπληκτική επιθετική ανάπτυξη. Με πλουραλισμό και με έναν καταιγιστικό ρυθμό. Δυό γκολ κι ένα δοκάρι στο πρώτο μισάωρο, είναι οι μάρτυρες αυτής της σούπερ εμφάνισης, που στηρίχτηκε ατομικά στην κυριαρχία του Κονέ στο κέντρο, και στο αστείρευτο κέφι του Μπακασέτα δημιουργικά. Αυτοί για μένα ήταν οι κορυφαίοι στο πρώτο μέρος.

Ένα πρώτο ημιχρόνιο στο οποίο η ΑΕΚ προς το τέλος έφαγε μια επικίνδυνη φάση, λόγω πτώσης του ρυθμού της, αλλά απάντησε με ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουμε δει φέτος. Πρέπει να ήταν το καλύτερο πρώτο ημιχρόνιο που έχουμε κάνει φέτος. Με παίκτες να μασάνε σίδερα, με τρομακτική αλληλοκάλυψη και απίθανο πάθος και τρέξιμο. Εξαφάνισε τον Παναιτωλικό η ομάδα και δεν μας άφησε κι εμάς να πάρουμε ανάσα, τρίβοντας χέρια και μάτια. Τόσο ατομικά, όσο κύρια, και ομαδικά. Μια ομάδα να την πιείς στο ποτήρι, όπως λέει κι ο πρόλογος.

Στο δεύτερο μέρος, ασφαλώς και δεν θα είχαμε την απαίτηση να κρατηθεί αυτός ο ψηλός ρυθμός. Λίγο πάγωμα της μπάλας, και κάποια αντεπίθεση θα ήταν το ζητούμενο. Και πράγματι η ομάδα ξεκίνησε κάπως χαλαρά, κι έφαγε δυό πολύ επικίνδυνες καταστάσεις. Καταστάσεις όμως που απεσόβησε ο Τσιντώτας, που απέδειξε οτι αυτός πρέπει να είναι κάτω από την εστία μας, και που πέρασε κι αυτός στους καλύτερους του παιχνιδιού. Εντυπωσιακές αντιδράσεις, τόσο σε επίπεδο ρεφλέξ όσο και σε έγκαιρες τοποθετήσεις.

Κι αφού κράτησε την ΑΕΚ αλώβητη, σε έναν ορισμό μπαλαδόρικης αντεπίθεσης που ξεδιπλώθηκε όλο το ταλέντο του Μασούντ, σκοράραμε και τέταρτο τέρμα με μακρινό σουτ του Λόπεζ. Ωραία εκτέλεση σαφώς, αλλά πραγματικά όλα τα λεφτά ήταν το σηκωμένο κεφάλι του Ιρανού και το βιρτουόζικο σερβίρισμα του. Το οποίο και το επανέλαβε κι άλλες φορές, δείχνοντας την ηρεμία του ανθρώπου που ξέρει μπάλα βγαλμένη από τα όνειρα μας.

Το παιχνίδι συνέχισε να έχει κάποιο ικανοποιητικό ρυθμό αφού κι ο Παναιτωλικός εκμεταλλεύτηκε το μοιραίο του αποτελέσματος. Κατώρθωσε μάλιστα και να σκοράρει με ένα πέναλτυ πιο πολύ στην φαντασία του διαιτητή. Ήταν πράγματι το γκολ της τιμής, αφού η ΑΕΚ προσπάθησε να ξανασοβαρευτεί, να μην διασύρει μεν τον αντίπαλο, αλλά και να μην κινδυνέψει πίσω. Οπότε κανά δυό καλούτσικες ευκαιριούλες, τις κάναμε.

Φυσικά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα δυό ημιχρόνια. Και δεν πρέπει. Το σκορ ήταν σε πολύ ψηλά επίπεδα και το παιχνίδι είχε κερδιθεί όταν η μπάλα ήταν ζεστή. Κι αυτό μας αφήνει με μια απέραντη χαρά και με μια διάπλατη αισιοδοξία για την συνέχεια. Η ΑΕΚ ήταν τρομερή σήμερα, μόχθησε για την νίκη, κι έκανε μια εμφάνιση που δεν άφησε κανένα περιθώριο για αμφισβητήσεις και υπονούμενα. Έχοντας σε πολύ καλή μέρα τους περισσότερους παίκτες της, τόσο σε διάθεση, όσο και τακτικά. Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους και πάμε για πραγματικά ψηλά πετάγματα.

Αφού σας ευχηθώ μια καλύτερη χρονιά, τόσο για εσάς όσο και για την ομάδα μας, θα επιχειρήσω μια πρώτη προσέγγιση στις δυό πρώτες μεταγραφές μας, που σίγουρα είναι και το κύριο πιάτο. Πιστεύω οτι θα έρθουν κι άλλοι δύο παίκτες, αλλά όπως και να το κάνεις, αυτοί που ήδη ήρθαν,  θα τραβήξουν το κουπί στην αρχή του δεύτερου γύρου. Μετά, έχει ο θεός για τα αριστερά, που το μεν μπακ θάναι απλά ένα φρούτο, το δε εξτρέμ, μπορεί και να αποδειχθεί και σαλατικό. Για το ευ ζειν θα είναι αυτά κι όχι για το ζειν.

Όπως όμως και να πάμε, το σίγουρο είναι οτι οι δυό παίκτες που ήρθαν,  είναι τα δυό αντί στις θέσεις που είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς και είναι της απόλυτης επιλογής του προπονητή. Αυτό είναι σημαντικότατο για την χημεία της ομάδας αλλά και την ευαίσθητη ψυχολογία του Μανόλο. Όπως τεράστιας σημασίας είναι οτι η ΑΕΚ κινήθηκε έγκαιρα και γρήγορα  για τους παίκτες, που μοιάζουν να είναι κι ετοιμοπόλεμοι άμεσα. Θεωρώ μάλιστα οτι οι κινήσεις αυτές απέδειξαν πεποίθηση και πίστη για τον μεγάλο στόχο.

Ο Μασούντ μοιάζει να είναι πιο ταιριαστός στην θέση που πονέσαμε. Είναι παικταράς, σκληρό καρύδι, και γουστάρει να παίρνει ηγετικές ευθύνες. Είναι φοβερά κοντρολαρισμένος, με κάθετη πάσα, σέντρα όποτε απαιτείται, καλή ταχύτητα για την ηλικία του, με τελειώματα φάσεων και πολύ καλά στημένα. Είναι δηλαδή πιο πλήρης από τον Μάνταλο, ίσως λόγω ηλικίας ή χώρας προέλευσης, και διαθέτει έναν χαρακτήρα προσωπικότητας. Υπάρχουν κάποια σχόλια για τον χαρακτήρα του, αλλά δεν νομίζω οτι θα βρουν πεδίο έξαρσης σε αυτήν την ΑΕΚ. Επίσης έχει την ικανότητα να βλέπει όλο το γήπεδο και να μην είναι προβλέψιμος, καλύπτοντας είτε τον χώρο πίσω από τον φουνταριστό, είτε και την αριστερή μεριά.

Το σίγουρο είναι οτι με τους επιθετικούς που έχουμε αυτήν την στιγμή, λύνονται τα χέρια του Μανόλο για μπροστά, τόσο σε άτομα, όσο και σε επιλογές συτημάτων. Η ΑΕΚ αποκτάει μια γραμμή κρούσης πολύ δυνατή, και με μεγάλη ποικιλία χαρακτηριστικών. Φυσικά μένει να δούμε το πώς θα δέσουν οι παίκτες μεταξύ τους, αλλά αυτό ισχύει για οποιαδήποτε προσθήκη. Η κουβέντα εδώ, δεν μπορεί να πλατιάσει σε παράγοντες ντόπας, βαριεστημάρας ή κάποιας ερωτικής απογοήτευσης. Μιλάμε για κανονικές συνθήκες.

Ο Μοράν τώρα, είναι άλλη περίπτωση. Είναι κάτι σαν μπαλαντέρ. Διότι μπορεί να αποκτήθηκε σαν αντιΓιόχανσον, όμως έχουμε διϊστάμενες απόψεις και κριτικές. Ο ένας λέει οτι είναι ψηλός αλλά δεν είναι καλός στο ψηλό παιχνίδι, ο άλλος λέει οτι δεν είναι δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες, ο τρίτος μιλάει για παίκτη που παίζει μπροστά από τα σέντερ μπακ και κατεβάζει ορθολογικά την μπάλα, και ο τέταρτος οτι δεν είναι και τόσο γρήγορος. Τι καταλαβαίνω εγώ ; Μα αυτό που έγραψα : Οτι θα είναι μπαλαντέρ.

Μάλλον συνδυάζει τα μισά χαρακτηριστικά του Σιμόες, και τα άλλα μισά του Γιόχανσον. Στο μόνο που όλοι συμφωνούν, είναι το είναι τρεχαλατζής. Πράμα ιδιαίτερα σημαντικό στους τεμπελχανάδες που παίζουν στα ελληνικά γήπεδα. Όπως επίσης είναι σημαντικό οτι έχει κάθετη πάσα καλή, σε σχέση με τον Σιμόες που μόνιμα γύριζε την μπάλα πίσω. Μπάινει παίκτης στην ομάδα μάλλον αμυντικογενής, αλλά με ποιοτικά χαρακτηριστικά για ανάπτυξη παιχνιδιού. Οπότε περιμένουμε να τον δούμε και να έχουμε ασφαλέστερη γνώμη, αν και πιστεύω οτι μάλλον πήρε την θέση του Αϊντάρεβιτς.

Εγώ λοιπόν, είμαι πολύ χαρούμενος για τις προσθήκες αυτές. Και βλέπω τα πράματα αρκετά αισιόδοξα,  για ένα πρωτάθλημα που μάλλον θα κριθεί στα ντέρμπυ δεχόμενοι οτι άλλες γκέλες δεν θα γίνουν ( θυμηθείτε τι έγραφα μετά το παιχνίδι με τον Απόλλωνα, ” γκέλα που σου στερεί τίτλο ” ). Διότι με τις προσθήκες αυτές, η ΑΕΚ είναι υποχρεωμένη να παίξει μπάλα, και να πάρει νίκες στην Τούμπα και στο Καραϊσκάκη. Και πιστεύω οτι μπορεί. Η θέληση και η διάθεση υπάρχουν , αλλά πλέον υπάρχουν και τα εργαλεία. Πάμε λοιπόν γερά.

H εποχή όπου ο consumer θα πάρει την εκδίκησή του κατέφτασε κατά πως μας λένε και τα προωθητικά διαφημιστικά μηνύματα εντός αλλά και εκτός Ελλάδος,αφού η εντολή για “ανάπτυξη” μετά την 8ετή στέρηση  δώθηκε. Καταναλώστε λοιπόν. Αγοράστε μελλοντικά σκουπίδια.

Nα ξετυλίξουμε τη συσκευή και με αυτή  να τυλίξουμε τη  μοναξιά μας, η οποία είναι και η μόνη που δεν έχει ανάγκη παρέας,ένεκα θεικής καταγωγής.Αλλά πως να το πείς αυτό στον ανθρωπάκο,που συναγελάζεται με άλλους, όχι από αγάπη προς αυτούς αλλά από ανασφάλεια και αδυναμία. Και ως φωτόσπαθο κρατά smartphone, ως ασπίδα τις γιομάτες σακούλες του Βασιλόπουλου και ως κράνος τα παραμύθια στο κεφάλι με τα οποία μεγάλωσε.

Σε τί ακριβώς συνίσταται η περιβόητη “ανάπτυξη” του Γιούνκερ,του Ντράγκι και της Μέρκελ όλοι ξέρουμε. Οπως όταν έδωσε το σύνθημα “καταναλώστε” ο μεθύστακας Μπους τζούνιορ άμα τη αναλήψει των προεδρικών καθηκόντων του προ πολλών ετών. Το τί επακολούθησε, όλοι ξέρουμε.

Θληβερές επαναλήψεις. Στην οικονομία,στην καθημερινότητα, στις πολιτικές “εξελίξεις”, στις αγωνίες και τα άγχη αν θα πετύχει το ψήσιμο της γαλοπούλας ή αν θα προκάμεις να πληρώσεις τα τέλη. Τα ίδια και τα ίδια. Σαν το χάμστερ.

Σβούρα είναι και γυρίζει. Τροχός. Ανεμοστρόβιλος καλύτερα. Μια δίνη που καταπίνει πλαστικά,χαρτικά,μέταλα, όμορφα μεταποιημένα, τάζουν πως θα  καλύψουν τρέχουσες βλακώδεις ανάγκες για αυτοεπίδειξη,τελικά τα χρησιμοποιημένα προοιόντα των “Τζόμπς” και των “υπερμάρκετ” ανα τον κόσμο αδυνατώντας να εκπληρώσουν τον σκοπό τους και διαψεύδοντας τις διαφημίσεις, ότι θα γίνεις “γαμάτος” και “καλύτερος” και “σούπερ”, καταπίπτουν εις τα ψυχικά  συναισθηματικά βάραθρα  του consumer. Ολα στη χοάνη του τίποτα.

Και ο μεγαλύτερος γελοτοποιός του σύμπαντος, ο Kρόνος, ντυμένος άλλωτε με κουρέλια και άλλοτε με κοστούμι,ξεγελά τα γελoία ανθρωπάρια που σέρνονται σε μια κουκίδα του γαλαξία,κάπου χαμένου κι αυτού στο απέραντο Θείο Ερεβος.

Καλή χρονιά λοιπόν.Καλή καταναλωτική χρονιά. Οχι τίποτα άλλο,αλλά τώρα που βρέθηκαν όλοι με λεφτά στην Ελλάδα,αφού η κρίση “πέρασε”, ήρθαν οι απαγορεύσεις των σούπερ μάρκετ με τις πλαστικές σακούλες. Ούτε επίτηδες να το έκαναν. Μα τώρα που δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα,βρήκατε να απαγορεύσετε τις τζάμπα πλαστικές σακούλες; Και εμείς πως θα κουβαλάμε τα τόσα τρόφιμα και αγαθά; Θα επανέλθουν τα πανέρια. Οπως αυτά παλιά δεξια και αριστερά στην πλάτη του γαιδάρου. Μη σου πως πως πρέπει το κράτος να μεριμνήσει να αποκτήσει κάθε νοικοκύρης από ένα γαιδούρι. Και για δουλειές και για παρέα. Ομοειδή είναι άλλωστε.

Χάπι νιου γίαρ  σύντροφοι. Δίχως τις εφευρέσεις,όπως το ρολόι,δίχως τα παραμύθια με τις επαναγεννήσεις “θείων βρεφών”, δίχως τους μπακαλιάρους του Ευαγγελισμού,τους χαρταετούς,τους Ιούδες και τους καλικάτζαρους, τί θα ήμασταν; Τίποτα. Αυτό ακριβώς που φοβούνται οι πολλοί και τρομάζουν να ομολογήσουν.

Στην ασφάλεια του ψέματος καλύτερα λοιπόν. Στο ψέμα βαφτισμένοι,στο ψέμα εκπαιδευμένοι,λογικό είναι ο ψεύτης να μετατρέπει τα ψέματα σε γιορτές και φιέστες. Γιορτάζει με κάθε ευκαιρία ο μαλάκας της οικουμένης. Ετσι,χωρίς λόγο. Με το κεφάλι μεσ’το χώμα ο στρουθοκάμηλος  για να μη βλέπει την απέραντη έρημο γύρω του που τον τρομάζει. Θέλει παρέα. Φοβάται να σταθεί όρθιος μόνος,απέναντι σε ένα έλατο,σε έναν γλάρο,σε ένα ηλιοβασίλεμα. Φοβάται ο μαλάκας και θέλει παρέα.Χώνεται στις  πολύκοσμες πόλεις, γιομάτες ομοιοπαθείς. Περπατά ανάποδα τις κυλιόμενες,προσπαθώ.ντας να ξεγελάσει τον εαυτό του και τη Φύση.

Ερχεται το “καλύτερο” λοιπόν. Και ως κράτος και ως νοικοκυριά. Οι κλέφτες που έριξαν στα βράχια τη χώρα, θα πανηγυρίσουν την σωτηρία της και την επάνοδό της στις αγορές,δηλαδή στα ακριβά πεζοδρόμια της ηλεκτρονικής άυλης οικονομίας.Φυσικά αντάμα με τους ψηφοφόρους-συνένοχους.

Μακάρι να πάνε όλα καλά. Να βγούμε. Να βρούμε πελάτες. Να τα “στάξουν”. Να ανταλλάξουμε χαρτιά με υποσχετικές. Να φάμε, να πιούμε και ας τα πληρώσουν- όπως και όλες τις προηγούμενες φορές- τα παιδία μας και τα εγγόνια μας.

Μια ζωή την έχουμε μωρέ.

Νάτος. Με περιμένει στην γωνία. Ποιος; Ο ανθρωποειδής άνθρωπος. Αυτό το τετράποδο που σηκώθηκε όρθιο. Και το θεώρησε εξέλιξη. Αυτό το ζουγκλοειδές κτήνος που το μόνο που κάνει είναι να λέει ψέμματα. Και να κάνει ψέμματα. Και να σκέφτεται ψέμματα. Και να υπονοεί ψέμματα. Και να στοχεύει σε ψέμματα.

Το λαγούμι που ζούσε το ονόμασε σπίτι. Την ανικανότητα και την αδυναμία του τα ονόμασε κοινωνία και δικαιοσύνη. Την μαλακία του την βάφτισε πρόοδο. Την ασυνειδησία του την έκανε εκκλησία και φιλανθρωπία. Την αμορφωσιά και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του, τα έκανε θέαμα και σπατάλη. Μοντέρνο όπλο το χρήμα και όποιος μπορεί ας μιλήσει. Όποιος διαφωνεί επιβουλεύεται την αξιοσύνη, την αξιοκρατία και την ισότητα.

Αλλάζει η χρονιά σε λίγο. Το απόλυτο ανθρώπινο έρεβος. Χρόνια πολλά, ευτυχισμένα. Γεμάτα υγεία και ό,τι καλύτερο. Μιλάω μόνο για τους Χριστιανούς και νεοημερολογίτες. Οι άλλοι τά’χουν τα ψεύτικα αλλιώς και άλλοτε, με ελέφαντες αγελάδες ή ανθρωπόμορφους προφήτες. Τα ίδια σκατένια κλωνοποιημένα ανθρωπάρια παντού. Υπηρέτες του δυνατού που οι ίδιοι έφτιαξαν. Δούλοι ενός συστήματος που οι ίδιοι το έχουν ανάγκη. Και με απόλυτη φυσική εχθρότητα προς τον διπλανό τους. Σαν απλό αποτέλεσμα αναπαραγωγής του προσωπικού μίσους  προς τον εαυτό τους.

Η ανθρώπινη μαλακία όμως πρέπει κάπως να μετριέται και να τοποθετείται. Μαλακόμετρο ο άνθρωπος δεν θέλησε να ανακαλύψει και να θεσπίσει. Μετράει μόνο το IQ κάπως. Βλέπετε ακόμα και ο μαλάκας, τον μαλάκα δεν τον ανέχεται. Γι’αυτό τον λόγο δεν υπάρχει συνδικαλισμός του μαλάκα. Ναι μεν συσπύρωση του μαλάκα υπάρχει, όμως θεσμικό όργανο απορρίπτεται άμα τη εμφανίσει.

Έχετε σκεφτεί το σωματείο του μαλάκα; Το πιο ισχυρό σωματείο θα ήταν. Παγκόσμιο. Πανοικουμενικό. Ασχέτως θρησκειών και λοιπών προκαταλήψεων. Ξέρετε γιατί δεν συνδικαλίζεται ο μαλάκας; Γιατί δεν έχει να προστατευθεί απο κανέναν. Δεν έχει εχθρό. Με μειοψηφίες δεν ασχολείται. Αφού λοιπόν κατέχει την πλειοψηφία ποιος ο λόγος και να δυσφημιστεί μεταξύ του σαν μέλος του ίδιου συλλόγου, αλλά και να σκεφτεί έστω και την ένταξη στο συγκεκριμένο σωματείο. Εξ’άλλου κύριο χαρακτηριστικό του μαλάκα είναι η έλλειψη γνώσης ότι είναι μαλάκας. Φαύλος κύκλος.

Η χρονιά λοιπόν αλλάζει και ο άνθρωπος πρέπει να θυμάται. Σε μια οποιαδήποτε κοινωνική κουβέντα ο άνθρωπος θυμάται τις μαλακίες του παρελθόντος. Αυτές που είχε κάνει. Και τις διηγείται με περηφάνεια και χρονική μονοσημαντότητα.

«Τότε με την τάδε γκόμενα». Και «τότε στον στρατό».

«Στις εκλογές του τάδε έτους ψήφισα λευκό γιατί απλά ήμουν μαλάκας». «Τότε δεν φέρθηκα καλά γιατί πάλι ήμουν μαλάκας».

«Και χτές φέρθηκα μαλακισμένα γιατί δεν ήμουν νηφάλιος».

Και όλη η παρέα οχλοκρατείται και καγχάζει, και γελά γιατί έχει τον μαλάκα της. Λες και αν κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με αυτόν δεν είσαι και εσύ μαλάκας. Κύρια εσύ που τον ανέχεσαι και τον ακούς. Και πού νομίζεις οτι μόνο η τηλεόραση βλάπτει ενώ ο μαλάκας ποτέ.

Στην χώρα της μαλακίας – την ξέρω, αλλά τώρα μιλάω υποθετικά – λέτε να κυβερνάει ο έξυπνος;  Δεν έχει επικρατήσει ο «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν»; Τι επειδή υπάρχει δημοκρατία και εκλογές, ο μαλάκας δεν αναπλάθεται; Ή νομίζετε οτι αν ψηφίσουν 100000 μαλάκες θα εκλεγεί έξυπνος; Να θυμόμαστε πάντα τη χρονιά όμως.

Γι’αυτό αλλάζει η χρονιά λοιπόν. Κάθε 12 μήνες. Κι άν θα μπορούσε ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα την άλλαζε γρηγορότερα. Στο τρίμηνο ας πούμε. Γιατί πάντα ελπίζει. Χωρίς να αλλάζει αυτός και η μαλακία του διπλανού του. Πάντα πιστεύει ότι ο χρόνος φταίει και τα ζώδια και οι αστερισμοί. Και η σύζευξη των πλανητών. Η χρονιά λοιπόν θα ξαναλλάξει για να έχει ο άνθρωπος συγκεκριμένη αναφορά στην συγκεκριμένη ανθρώπινη μαλακία του. Και να μην την μετράει ακριβώς, αφού μαλακόμετρο δεν υπάρχει, αλλά να την προσδιορίζει συγκεκριμένα. Ο μαλάκας υποχρεωτικά πρέπει να έχει μνήμη. Για να μην ξεφύγουν οι επόμενοι.

Να εξελίσσονται φυσικά, ορμονικά, απάνθρωπα. Το είδος να διαιωνίζεται και ουσιαστικά να μην προοδεύει. Να υπάρχει μόνο. Σιγά να μην αφεθεί να ζήσει. Να περιφέρεται στον πλανήτη έτσι, για να τη βγάλει. Και να μετράει μόνο: τις χαμένες ώρες και τα χαμένα χρόνια. Και να ακούει τα λόγια τα καημένα.

Στο 2018, λοιπόν, που έρχεται σαν ανθρώπινο και χρονικό επίτευγμα λογικά δεν πρέπει να περιμένεις κάτι. Σαν φυσική καταστροφή κάτι μπορεί να γίνει. Υπάρχει κάποια προσδοκία, ρε παιδί μου. Όλα τα ανθρώπινα θα ξαναγίνουν. Και πόλεμοι και ραδιουργίες και απαραίτητες κοινωνικές ζυμώσεις. Και σίγουρα θα πέσουν και οι ευχές. Οι ψεύτικες και οι ανεκπλήρωτες.

Δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Ούτε ελπίζω. Παρατηρώ μόνο. Τον πανδαμάτορα χρόνο και την αέναη μαλακία. Είμαι σίγουρος οτι το νέο έτος θα είναι όπως το 1990 π.Χ. Απλώς με διαφορετική συγκάλυψη γαρνιτούρας γεγονότων. Γι’αυτό πάντα περιορίζομαι στην ευχή του αύριο.

Καλή πρωτοχρονιά.

Καιρό είχαμε αποφασίσει να πάμε για χριστουγιεννάτικες διακοπές στον Zermatt της Ελβετίας. Οι λόγοι, σχετικά απλοί. Η γυναίκα μου κι ο μικρός μου ο γιός κάνουν σκι στις πλαγιές, ο δε μεγάλος μου με εμένα, κάνουμε περπατήματα στις ευθείες με ρακέτες στα πόδια ή ακόμα και το cross country σκι. Ψάχναμε λοιπόν ένα χιονοδρομικό που να τα συγκεντρώνει όλα αυτά σε μεγάλες ποσότητες, αλλά και κάποιο που να μην είχε πάει κανείς.

Ο τόπος συνάντησης μας ήταν η Ζυρίχη. Εκεί κάνει μεταπτυχιακά ο μεγάλος, άρα θα πετάγαμε ως εκεί, εγώ με την σύζυγο από την Αθήνα, κι ο μικρός από τη Νέα Υόρκη, όπου κατοικοεδρεύει. Δεν μπορώ να πω οτι η Ζυρίχη είναι και η ιδανική αφετηρία για να πας στο Zermatt, αλλά αυτό τελικά κάθισε. Θα ήταν προτιμότερο να πηγαίναμε στο Μιλάνο, αλλά κάτι οι εργασίες του μεγάλου για το πανεπιστήμιο και κάτι οι όχι βολικές πτήσεις από την Αμερική, φέρανε την μπίλια σε αυτήν την πόλη.

Από την Ζυρίχη, μπορείς να επιλέξεις ή τραίνο ή αυτοκίνητο για να πας στα βουνά. Οι τιμές και οι ώρες του ταξιδιού, είναι ακριβώς οι ίδιες. Τρισήμισυ ώρες αλλά με το τραίνο απαιτείται και μια αλλαγή, στο χωριό Visp, που πρέπει να ανέβεις σε έναν οδοντωτό για να φτάσεις στo γερμανόφωνο Zermatt. To αυτοκίνητο πάντως μας αποζημίωσε,  αφού ο Κροάτης οδηγός μας κατατόπισε πλήρως για την διαδρομή, την ζωή του χωριού, καθώς και για τα σκι. Όπως μας αποζημίωσε και η πανέμορφη διαδρομή όταν εγκαταλείψαμε τον αυτοκινητόδρομο και πιάσαμε τα λαγκάδια. Και το τραίνο πάντως δεν το στερηθήκαμε, αφού για κανά μισάωρο το αυτοκίνητο ανέβηκε σε ένα τεράστιο ανοικτό συρμό, που μέσα σε χιόνια, ατελείωτα τούνελ και χαράδρες, μας άδειασε λίγο πριν το Randa.  Πρώτη φορά ανέβαινα με αυτοκίνητο σε τραίνο, οπότε κατανοείτε τον θαυμασμό μου. Για όλα υπάρχουν λύσεις, εφόσον θες να τις βρεις, κι εφόσον είσαι σοβαρή χώρα.

Λίγο ακόμη οδήγημα θα υπήρχε μέχρι το χωριό Tasch, που σταματάνε όλα τα αυτοκίνητα υποχρεωτικά, αφού το Zermatt είναι car free χωριό. Από εκεί υπάρχει άλλο τραίνο ή κάποιο διαπιστευμένο όχημα όπως το δικό μας, που σε ανεβάζει ακόμα λίγο, μέχρι να σε παραλάβει το ηλεκτροκίνητο αυτοκινητάκι του ξενοδοχείου που μένεις, εφόσον το διαθέτει . Στο χωριό κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τα οποία όμως προσφέρουν κάποια υπηρεσία. Και ηλεκτρικό να έχεις εσύ, δεν μπορείς να μπεις στο χωριό. Εν πάσει περιπτώσει, μας περίμενε το ηλεκτρικό φορτηγάκι εκεί, και ο Θεσσαλονικιός οδηγός του, μας είπε κι άλλα για την ζωή εδώ.

Εδώ, κάτω από την ονομαστή κορυφή Matterhorn – γύρω στα τέσσερις χιλιάδες μέτρα -, σε ένα παραδεισένιο προορισμό χτισμένο σε μια πελώρια χαράδρα των Άλπεων. Εδώ στην απόλυτη γραφικότητα, που κρατάει τουρισμό ολόκληρο τον χρόνο. Εδώ, που ισοροπεί το μάτι σου, διότι εν αντιθέσει με άλλα χιονοδρομικά, κοιτάς από κάτω τα βουνά, και δεν σου κόβεται η ανάσα με γκρεμούς και ύψη, που έχουν βέβαια κι αυτά την γραφικότητα τους, αλλά είναι αδύνατον να ηρεμήσουν την ψυχή σου.

Σε ένα ξύλινο χωριό, που πέραν του πολιτισμού του, του καταπληκτικού σε ποικιλία και ποιότητα φαγητού του, δεν σταματάει να σε εκπλήσσει με τις χιλιάδες δραστηριότητες που σου προσφέρει, καλύπτοντας όλες τις ηλικίες. Ατέλειωτες πίστες, λίγες για αρχάριους, κόκκινες και μαύρες για τα κλασσικά αθλήματα. Το καλύτερο κέντρο για cross country skiing με διαδρόμους σε διαφορετικά ύψη, και μια φοβερή που έκανα στον μόνιμο παγετώνα του Gornergrat, στα 3082 μέτρα και στους -12 βαθμούς. Το καλύτερο επίσης για ice climbing, για helisόkiing με δάσκαλο, και το πιο οργανωμένο για shoeing. Μιλάμε για χιλιόμετα, μιλάμε για τρομερές εναλλακτικές που δεν σου φτάνουν ούτε για ένα μήνα να τις δεις και να τις χορτάσεις, και μιλάμε και για τις καλύτερες διαδρομές για toboggan. Όλα αυτά υποστηριζόμενα από ένα πυκνό δίκτυο τραίνου, τελεφερίκ μικρά και μεγάλα, καρέκλες και καμπίνες, άπειρα αλπινικά εστιατόρια, igloo fondue tavernas στις κορυφές των βουνών, και φυσικά ένα τεράστιο επιτελείο διασωστών, που περιπολούν πάνω στα σκι τους και προσφέρουν άμεσα, ό,τι βοήθεια πιθανώς χρειάζεται. Πραγματικά αισθάνεσαι ασφαλής ακόμα και σε off pist κατάσταση.

Ένα πανέμορφο μέρος, που σε ηρεμεί, που σε προκαλεί να ξανάρθεις, και που σε συνδυασμό με κάποιο θεικό πρόσταγμα, σε βάζει να πας στην εκλλησία του, να περπατήσεις μέσα στο μνημείο των πεσόντων ορειβατών του Matterhorn, να βολτάρεις στο νεκροταφείο του, να μπεις στο εκπληκτικό μουσείο του πάγου που διαθέτει, και να μην σταματάς να το περπατάς είτε μέσα στην καρδιά του, είτε δίπλα στο ποτάμι που το διασχίζει, είτε να παίρνεις τα άλογα και να το κυκλώνεις από τα δάση του. Είτε να πίνεις το κρασί σου στα ανοιχτά υπαίθρια μπαρ, κάτω από σόμπες και καθισμένος σε προβιές, απολαμβάνοντας άψογη μουσική.

Φυσικά η οικογενειακή παρέα δούλεψε τέλεια. Όλοι είχαμε ανάγκη κάποια ξεκούραση, κάποια αναζωογόνηση των επαφών μας, τον  μικρό είχαν να τον δω από τον Μάιο, και σοβαρό φόρτισμα των μπαταριών, είτε σωματικά είτε πνευματικά. Αυτή η γλυκειά κούραση με τον απογευματινό καφέ μετά τις πρωινές αθλοπαιδιές μέσα στην παγωνιά, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή πριν αρχίσουν οι πλάκες, τα ποτά με τις συζητήσεις και οι ετοιμασίες για τις βραδυνές εξόδους. Κάπου σε αυτήν την στιγμή γράφω κι εγώ τώρα, έχοντας δυό ημέρες ακόμα να απολαύσω χειμώνα, πριν ξαναβρεθώ στον παρά φύσιν καιρό της Αθήνας. Ένας καιρός που μας πήγε πρίμα  εδώ, αφού μόνο μια ημέρα χιόνισε σαν παλαβός και μας έπνιξε στην ομίχλη, χωρίς όμως να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Βλέπετε εδώ, ο κόσμος δουλεύει για τον τουρισμό του και τις υποδομές του, και δεν περιμένει τον θεό ή το κράτος να τον βοηθήσει. Έχοντας λοιπόν μόλις πληροφορηθεί οτι πήραμε τον Μασούντ, σας στέλνω ευχές από το Zermatt, μαζί με την προτροπή να έρθετε κι εσείς εδώ. Κι αν δεν σας βγαίνει ο χειμώνας, μην ανησυχείτε. Άπειρες δραστηριότητες υπάρχουν και την άνοιξη, και το καλοκαίρι, καθώς και λίμνες για βαρκάδα και μπάνια.

Έχουμε λοιπόν αυτή την ειδική κάστα ανθρώπων που λέγονται πιστοί. Ευσεβείς, θρησκόληπτοι, αιρετικοί, ταπεινοί και λοιπά θεοσεβούμενα. Ή πιο καλά θεοφοβούμενα. Έχουμε όμως και τους άλλους, τους ακριβώς αντίθετους. Όλους όμως τους έχουμε σαν τέκνα του Θεού. Του μεγαλύτερου δικτάτορα επί στερεώματος.

Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς. Ο Θεός δεν έχει να κάνει τίποτα με την δημοκρατία και τα  λοιπά φιλελεύθερα καθεστώτα. Άν ήταν δημοκράτης ο Θεός, τις εντολές θα τις είχε δώσει προς συζήτηση. Και κατόπιν του διαλόγου, προς ψήφιση. Μέσα απο κάποια μορφωτική επιτροπή της βουλής των ανθρώπων. Όμως ο Θεός τις παρέδωσε σαν εντολές, επιταγές και διαταγές. Έγραψε στ’αρχίδια του τον οποιονδήποτε κοινωνικό διάλογο. Έγινε δηλαδή Φράνκο και Μουσολίνι ο Θεός. Δεν έγινε Παπανδρέου και Παπαρήγα και Καραμανλής. Διέταξε.

Τι έκανε ο άνθρωπος; Το ποίμνιο; Άσχετο. Και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Και οι δύο πορεύονται σε παράλληλους δρόμους. Που θα συναντηθούν σίγουρα στην απειρία του θανάτου. Όπως όλα τα παράλληλα που τέμνονται εκεί.

Δεν πέτυχε ο Θεός με την δικτατορία και τις εντολές. Το ποίμνιο καθώς εξελίσσεται άρχισε να σκέφτεται. Έμαθε και λίγο γεωμετρία. Το αξίωμα– το μη αποδεικνυόμενο δηλαδή – που αποτελεί θεμέλιο λίθο για την οποιανδήποτε επιστήμη, το ήθελε αλλιώς. Το ήθελε θεώρημα. Δηλαδή το ήθελε να το αποδείξει. Ή πιο καλά να το του αποδείξουν. Την πάτησε ο Θεός, την πάτησε και ο άνθρωπος. Μετά την πάτησε και το κράτος και τέλος την πάτησε και η οικογένεια. Την πάτησε και η κοινωνική συμβίωση και ο πολιτισμός. Ειδικά στην Ελλάδα που η ασυδοσία  δεν αμφισβητεί μόνο σωστά κείμενα θεωρήματα.  Αμφισβητεί και αξιώματα.

Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Θεός να πετύχει τίποτα με τη λογική του ποιμνίου. Και γύρισε το δίσκο. Θεός είναι ό,τι θέλει κάνει. Τον έβαλε στο συναίσθημα. Στην κόντρα δηλαδή. Και μάλιστα όχι ισορροπημένη κόντρα. Όχι δίπολο. Το δίπολο είναι λογική – παραλογισμός. Το συναίσθημα είναι άλλη παράμετρος. Κάτι σαν εξωτερικό μαγνητικό πεδίο που τον μαγνήτη τον κάνει οτι θέλει.

Άνθρωπε, αφού δεν καταλαβαίνεις απλά εβραϊκά, θα στο πω αγαπησιάρικα. Εκεί που υποφέρεις. Κανείς δεν μπορεί να κουλανδρίσει το συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι δύναμη ανώτερη της λογικής. Η λογική είναι αποτέλεσμα γνώσης και εμπειριών. Το συναίσθημα είναι στο ένστικτο, στην φύση και στην υποχρέωση της επιβίωσης. Όποτε η επιβίωση γίνεται ξανά ανάγκη, πάει περίπατο η λογική. Και η σκέψη. Και η δικαιοσύνη. Και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές παπαριές.

«Θα σκοτώσω τον γυιό μου» αποφάσισε ο Θεός. Μπας και συνταρακτεί ο άνθρωπος. Μπας και αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του και να καταλάβει το εξής απλό: Οτι, ό,τι και νά κάνει είναι ο τίποτας. Είναι γνωστό το πού θα καταλήξει όπως και νάναι. Ό,τι και να κάνει στη ζωή του. Και μπλέκει την διαδικασία της ζωής με μια διδασκαλία εύκολη. Εύκολη βέβαια σαν θεϊκή σύλληψη. Γιατί σαν ανθρώπινη υλοποίηση, είναι απλά ακατόρθωτη.

«Αγάπα τον διπλανό σου». Πάπαλα το ποίμνιο. Η αγάπη είναι πάνω απο τις δυνατότητες του ανθρώπου. Όπως και η κοινωνική ζωή.

«Δώσε μου ισορροπία τρόμου ή χρήματος. Τότε κάτι μπορεί να γίνει. Μη βάζεις τόσο δύσκολα. Πάρε με, σώσε με, δεν μπορώ την αγάπη», ανταπαντά ο άνθρωπος.

Τώρα τα Χριστούγεννα που ο Χριστός γίνεται 2017 χρονών, δείχνει την μαγκιά του σαν θεάνθρωπος. Σαν το απόλυτο δίπολο, το ενωμένο. Κανείς δεν θα φτάσει την διαχρονική του αξία σαν διδασκαλία και την απόλυτη εμπορευσιμότητα του σαν γνήσια κόκα-κόλα. Κανείς και εμού συμπεριλαμβανομένου δεν θα καταλάβει τίποτα. Πιστεύοντες και μη, ευσεβείς ή ασεβείς θα την πέσουν στα φωτάκια. Μέσα και έξω απο το σπίτι τους. Όσο πιο φωτεινά τόσο θα κρύβουν τη γύμνια και την φτώχεια την πνευματική. Ακριβώς σαν τους τάφους. Απ’έξω μάρμαρο και πολυτέλεια και μέσα κόκκαλα και σκουλήκια.

Όλοι θα αποδέχονται τα στολίδια δήθεν για τα παιδιά τους. Τα δώρα και τα ψευτοσημάδια του δήμου στους αλβανικούς ευρωπαϊκούς δρόμους. Καλά ειδικά στην Ελλάδα τα στολίδια δεν βγαίνουν καν. Όταν δεν είναι περίοδος εορτών απλά δεν φωτίζονται.

Ποιος γιορτάζει; Τι; Την γέννηση; Ή την απόλυτη πνευματική κατάπτωση; Είναι για τη ζωή ή για τον θάνατο τα Χριστούγεννα; Για την θανατερή ζωή, την εν σώματι αμαρτία και το επερχόμενο τέλος; Ή άλλη μια ευκαιρία που θα’ πρεπε να την αντιληφθούμε;

Πιστοί και άπιστοι ενωμένοι σ’ένα σώμα. Την υπερκατανάλωση. Όσοι μπορούν εντάξει. Οσοι δεν μπορούν δεν πρέπει να ανησυχούν. Υπάρχουν και τα  εορτοδάνεια. Όλοι όμως μπας και αισθανθούν γεμάτοι και πλήρεις και ηγεμόνες. Πού; Μα στην ευάλωτη παιδική φυσική ψυχή που διακοπάζει απο το σχολείο. Την θεϊκή ψυχή που όλοι οι ενήλικες μαλάκες θέλουν να την κάνουν ίδια. Με το επιτρεπόμενο ξενύχτι και κύρια την αποφυγή του συναισθήματος. Καλυμμένοι πίσω απο το φωτισμένο δέντρο ή το καράβι. Και την γαλοπούλα που σαν εποχιακό αρνί κατακρεουργείται για να κορεσθεί το κτήνος.

«Μην μετατρέπετε τον οίκο μου σε οίκο εμπορίου», είχε πεί. Κι εγώ λέω άλλο. Ας μην ξανάρθουν Χριστούγεννα. Έτσι μπορεί και να μην εξομοιωθούν οι οίκοι. Το να έρχονται χωρίς σκέψη δεν έχει νόημα. Μήπως έτσι και σώσουμε λίγη ανθρωπιά. Τα Χριστούγεννα πλέον είναι ένα καθαρό βαρβαρικό άσκεφτο, διατραπεζικό έθιμο.

Χρόνια πολλά, ο Κύριος εγεννήθη.

Κυπελλάκι σήμερα με μπόλικο κρύο κι όμορφο τζάκι αντικρυστά από την τηλεόραση. Και με ωραίο κέφι για το ματσάκι, πρώτο μέρος της διπλής αναμέτρησης για μια αναμενόμενη πρόκριση το 2018. Με πολλές απουσίες βέβαια, αλλά όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Ή λεφτά για πειράματα. Μιλάω για τον Σιμόες, που του κάψανε τις φλάντζες όλες οι μαζεμένες μπαλαδόφατσες εκεί μέσα. Με κυριότερο τον Αλέφαντο, που δεν κατάλαβε οτι τρεις διοργανώσεις δεν βγαίνουν με ένα αμυντικό χαφ. Που θεωρητικά σήμερα δεν θα έπαιζε κιόλας, οπότε βουρ στο πείραμα.

Με το σύστημα των τελευταίων παιχνιδιών, κατέβηκε η ΑΕΚ. Καθαρό 3-5-2, με αμυντικό μέσο τον Γαλανόπουλο, και τους δυό μπροστά σε κατάσταση ελεύθερη και αυτοσχεδιάζουσα. Στο παιχνίδι επίσης είχαμε και δυο οργανωτικά χαφ, τον Κονέ και τον Μπακασέτα. Αγώνα κατοχής προσπάθησε να παίξει η ομάδα, ενώ ο αντίπαλος ποντάρησε πιο πολύ σε πιθανά λάθη μας ή σε κάποια αντεπίθεση.

Ο αγώνας στο πρώτο ημιχρόνιο, είχε έναν πολύ καλό ρυθμό, ζωηρή αγωνιστική διάθεση από όλους, και χοντρή εφραμογή της στρατηγικής των δυό προπονητών. Είδαμε λοιπόν ένα όμορφο θέαμα στο κέντρο, χωρίς άσκοπα σκληρά μαρκαρίσματα, που μοιραία δεν έφερε πολλές τελικές. Όμως όταν βλέπεις όλους τους αθλητές να προσπαθούν, τα μάτια σου δεν κουράζονται, και περιμένεις τα καλύτερα που έρχονται.

Κι ήρθαν. Δυό καταπληκτικές πάσες πάρε βάλε του Αραούχο στον Λάζαρο, και δυό ωραίες επεμβάσεις του αντίπαλου τερματοφύλακα. Αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία του Παναιτωλικού από την άλλη. Θάταν άδικο να είχε προηγηθεί η συμπαθής ομάδα του Αγρινίου, όπως άδικη θα ήταν και μια λευκή ισοπαλία. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη, προσπαθούσε με το εναπομείναν μικρής δυναμικότητας ρόστερ να συνέλθει από την κυριακάτικη γκέλα, και δικαιώθηκε με το πέναλτυ του Λάζαρου, που το κέρδισε ο Κονέ. Έχοντας σε καλή μέρα τον Μπακάκη, και την επίθεση της με την εναλλαγή θέσεων και την μεγάλη κινητικότητα.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με μια έκπληξη. Στην πρώτη επίθεση μας, που ήταν άριστα σχεδιασμένη, είχαμε την ευτυχία να σκοράρουμε. Αυτό έλυσε αμέσως τα όποια θέματα πιθανόν να είχαμε στη συνέχεια. Τα πόδια των παικτών μας απέκτησαν σιγουριά, ηρέμησε κι ο Αλέφαντος, και όλα πήγαν πρίμα, δεξιά και άνετα. Η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο, τόσο αμυντικά όσο και στο κράτημα της μπάλας για ανεβοκατέβασμα του ρυθμού κατά το δοκούν, ενώ η κάθε της επίθεση μοίριζε γκολ.

Το παιχνίδι έγινε ανούσιο για την κριτική, αλλά έγινε ακόμα πιο ευχάριστο για την δική μας ηρεμία στην διάρκεια των γιορτών. Ο αντίπαλος σχεδόν τα παράτησε, ό,τι ζήταγε η ΑΕΚ της έβγαινε, ενώ σκόραρε μέχρι και ο Γκάλο με ένα μακρυνό φάουλ. Ήταν τόση η σιγουριά της ΑΕΚ, που ακόμα και με κενό τέρμα πίσω, ήταν αδύνατον να δεχτεί κάποια μείωση του σκορ. Αυτό φάνηκε σε εκείνη την διπλή ευκαιρία που είχε ο Παναιτωλικός, που όποιος ήθελε απέκρουε. Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και στο τέταρτο τέρμα μας με τον Γιακουμάκη.

Μιλάμε οτι η ομάδα έκανε μια συντριβή εκτός έδρας, ενώ μπόρεσε κι έγινε κι άλλο rotation, στην ουσία σφραγίζοντας από τώρα την υπόθεση πρόκριση. Όταν βλέπεις μέσα μέχρι και τον Αϊντάρεβιτς, κατανοείς οτι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Για σήμερα μιλάω, και δεν αλλάζω κουβέντα για την γκέλα με τον Απόλλωνα. Που εκεί κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν έπαιξαν από την αρχή ο Κονέ με τον Μπακασέτα, και γιατί δεν μπήκε εγκαίρως μέσα ο Γιακουμάκης. Ή μάλλον κατάλαβε ο πάσα ένας οτι ο Αλέφαντος όταν πιέζεται δεν έχει καθαρό μυαλό. Ενώ σήμερα, με το ατού της ρεβάνς , κατέβασε σωστά την ομάδα.

Η ομάδα που μας έκανε πολύ χαρούμενους τώρα στο τέλος της χρονιάς, και μας έδωσε άλλον έναν αγώνα ( για τη ρεβάνς μιλάω ) ξεάγχωτο, στον οποίον μπορούν κι άλλοι παίκτες ( για μεταγραφές μιλάω ) να πάρουν λεπτά συμμετοχής. Η ομάδα που έπαιξε πολύ καλά, σαν κανονική ΑΕΚ, και δεν χαλάρωσε λεπτό, ενώ φρόντισε να προσφέρει και θέαμα στο Αγρίνιο, που έχει μπλέξει με τον Χάβο. Εύχομαι λοιπόν καλές διακοπές στους παίκτες μας, με υγεία και καλή συνέχεια. Εμείς δεν ανταλλάσσουμε ευχές, αφού θα τα ξαναπούμε με άλλα κείμενα.