…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Έχουμε λοιπόν, και την συμπαθή τάξη των δημοσιογράφων. Τον πιο καλό φίλο του χούλιγκαν. Την τάξη που διέλυσε το επάγγελμα αυτό στην σύγχρονη Ελλάδα, αφού οι περισσότεροι έχουν πλέον καταντήσει φερέφωνα του εκάστοτε ιδιοκτήτη της ομάδας ή χαρτζιλικωτά out sourced γραφεία τύπου των ομάδων που τυγχάνουν να υποστηρίζουν. Με τους ίδιους βέβαια αρχιχούλιγκαν, αν ξέρει κάποιος από εφημερίδες.

Και να συζητάς τώρα εσύ, με άλλους Αεκτζήδες, με Παναθηναϊκούς, με παλιούς δημοσιογράφους και με παίκτες παλιαίμαχους. Με όλους αυτούς βέβαια, να έχουν δει το παιχνίδι. Και να βγαίνεις από τα ρούχα σου με αυτά που διαβάζεις. Οτι αρχίζει και βγαίνει η δουλειά του Γιαννίκη, κι οτι η ομάδα αυτή έπαιξε σύμφωνα με το όνειρο κάθε προπονητή. Κι είχε πλάκα διότι στο 365, πήρε το μάτι μου το εξής σχόλιο : Αν αυτό είναι το όνειρο του Γιαννίκη, τότε ζήτω που καήκαμε.

Ειλικρινά δεν ξέρω πώς πέρασε αυτό το σχόλιο.

Να προχωρήσουμε όμως. Είναι δυνατόν μια ομάδα να εμφανίζεται στο γήπεδο μόνο για ένα δεκάλεπτο; Στην προπόνηση δουλεύουν σέντρες με ανάποδα πόδια για το κεφάλι του Σιμάνσκι, που είχε κανά τρίμηνο να πατήσει περιοχή; Δουλεύουν κατοχή στο 38%; Μετά το δεκάλεπτο είναι δουλεμένο να φωνάζει ο Γιαννίκης να πάει πιο μπροστά η ομάδα; Και τόσα άλλα κωμικοτραγικά που τα είδαμε όλοι – ειδικά εδώ δεν βρέθηκε ένας να πει οτι του άρεσε η εμφάνιση – με αποκορύφωμα το εξής απλό : Μόλις ο προπονητής γύρισε σε 4-3-3 με δύο κόφτες και με Σάκχοφ  ψιλοοργανωτή, ο αντίπαλος έσβησε, η ΑΕΚ δεν κινδύνεψε, και πήγαμε και για ψηλότερο σκορ.

Είναι και αυτό δουλεμένο; Να μας βγάλει τα σηκώτια ο Γιαννίκης και μετά, όντας πλήρως ευχαριστημένος με το όνειρο του, να ξυπνάει ( Ο Καραγιαννίδης έγραψε οτι κοιμόταν στον πάγκο ) και  να κάνει το προφανές; Ένα προφανές που έλειπε και στο παιχνίδι με τον ΟΣΦΠ για όποιον θυμάται τι είχα γράψει πριν. Και για ποιο πρεσάρισμα μας τσαμπουνάνε ; Για ποια άμεση ανάκτηση της μπάλας, που είναι η τακτική του προπονητή; Μια ομάδα μαζεμένη πίσω ήταν, που ούτε πρεσάριζε αλλά και ούτε ανακτούσε την μπάλα. Και πώς είναι δυνατόν αυτά τα δύο στοιχεία να είναι πλήρως αρμονικά με την κατοχή του 38%; Εδώ δεν θα απαντήσω εγώ, αλλά ούτε και οι δημοσιογράφοι χούλιγκαν. Θα απαντήσουν αυτοί που τους διαβάζουν και που γουστάρουν να βλέπουν το άσπρο μαύρο.

Και πόσο καιρό πριν διαβάζαμε για το πλήρες ρόστερ; Πόσο καιρό έγραφα οτι θέλουμε δυό χαφάρες; Τώρα τι έγινε και έχουν συμφωνήσει στην απόκτηση ενός τουλάχιστον χαφ; Μας ακούσανε ή βγάλανε την τσίμπλα από τα μάτια; Ή μήπως θέλουν να παρουσιάσουν την βασική αδυναμία της ομάδας σαν υπέρβαση εκ μέρους του εγγυητή; Σίγουρα αυτό αφού αυτοί που ακούν κριτική, έχουν και αγοραστική δύναμη και δεν είναι χάπατα στο πέταλο, ούτε και δημοσιογράφοι – έξοδα για τα ταμεία.

Παράγινε πια το θέμα μπάλα, που είναι πάναπλο. Παράγινε πλέον το disinformation. Παράγινε πια η ΑΕΚ να παίζει με τον ξεπερασμένο Μάνταλο, που είναι συνεχής πηγή κινδύνων. Παράγινε η ομάδα να μην έχει ταχύτητα και να μην μπορεί να χτίσει μια επίθεση. Βάζεις δυό χαφ να κόβουν και να προωθούν την μπάλα, και παίρνεις τίτλο για πλάκα. Χαφ με σωματοδομή βέβαια, όχι μισοριξιές τύπου Λεονάρντο ή Ζεράλδες. Και χαφ στα οποία θα πεις οτι πάω για πρωτάθλημα. Εσύ θα το πεις, όχι ο Μάνταλος ο φουκαράς νεοέλληνας. Εσύ ο εγγυητής. Τα άλλα στραβά, στο πλάι, στον ρυθμό και λοιπά,  διορθώνονται ακόμα κι από τον Γιαννίκη. Εσύ βάζεις την σφραγίδα σου στο κέντρο του γηπέδου. Άντε επιτέλους.

Η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο με 4-2-3-1 με τον Γκαρσία αριστερά. Πράγματι εκεί ήταν πιο χρήσιμος αλλά ο Άραμπαντ , χάθηκε τελείως στα δεξιά. Μπήκε στο γήπεδο; Όχι παίδες. Δεν μπήκε καν. Ή μάλλον μπήκε με σκοπό να μην φάει γκολ στο πρώτο δευτερόλεπτο, οπότε έτρεξε κι έβγαλε ένα πολύ ωραίο γκολ με τον Σιμάνσκι στο δεύτερο λεπτό.

Τι έκανε μετά; Απλά μας έσπασε τα νεύρα. Κανείς δεν ξέρει τι οδηγίες υπήρχαν. Έβλεπες τον Αραούχο να φωνάζει να ανέβει η ομάδα, και τον Μάνταλο να ζητάει από τον σέντερ φορ να έρθει στο κέντρο. Αποτέλεσμα ήταν να δούμε μια ομάδα ασύνδετη, άνευρη , νωθρή, που δεν ήξερε τι να κάνει μέσα στο γήπεδο. Από την άλλη, έβλεπες έναν αντίπαλο που θύμιζε μια κότα που ενώ θέλει να γεννήσει ένα αυγό, δεν μπορούσε. Δεν ήταν φρακαρισμένος λόγω ΑΕΚ. Ήταν φρακαρισμένος μόνος του.

Το αποτέλεσμα ποιό ήταν; Η ΑΕΚ μετά το γκολ, έδωσε την μπάλα και το γήπεδο στον ΠΑΟ. Που άπλωσε τους παίκτες του πράγματι, αλλά δεν φαίνονται ικανοί. Το μαρτυράει η μόλις μία τελική που είχε. Η ΑΕΚ; Σκορποχώρι. Δήθεν πρεσάριζε ψηλά και δήθεν έπαιζε την κόντρα; Χωρίς ταχύτητα; Χωρίς εκμετάλλευση του κενού χώρου; Χωρίς πλάγια μπακ; Χωρίς εξτρέμ; Γάμησε το, όπως ξέχνα οτι μπορούσε να αλλάξει μια δεύτερη πάσα. Έχανε την κατοχή μόνη της, χωρίς πίεση, και μετά κοίταζε πώς να κάτσει πίσω. Αυτά δουλεύουν στην προπόνηση;

Εν πάση περιπτώσει, είδαμε μια σούπα. Κυρίως παιχνίδι κέντρου, με τον αντίπαλο να υπερτερεί στην φλυαρία. Η ΑΕΚ έκανε κανά δυό φάσεις ακόμα βασιζόμενη στην ποιότητα την μπροστινή. Όμως με τέτοιο αντίπαλο, θα έπρεπε να έχει καθαρίσει το παιχνίδι. Για να το κάνεις αυτό βέβαια, πρέπει να παίξεις και μπάλα, ό,τι σύστημα και να έχεις. Κι αυτό δεν το είδαμε. Δηλαδή δεν είδαμε τίποτα. Ούτε το πρεσάρισμα, ούτε την αυταπάρνηση, ούτε καν έναν αυτοματισμό, ένα ντουμπλάρισμα. Με τρεις κίτρινες κάρτες στην πλάτη μας , και με κορυφαίο τον Βράνιες και τον Σιμάνσκι. Που σταμάταγαν την πιο ακίνδυνη ομάδα που συναντήσαμε μέχρι σήμερα στο πρώτο μέρος.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με καζίνο ρουαγιάλ. Τεράστια ευκαιρία μας για δεύτερο γκολ, και αντίστοιχη για τον αντίπαλο για να ισοφαρίσει. Μιλάμε για τα πρώτα δυό λεπτά. Μέχρι να ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Στην κακομοιριά και στην φουκαραδοσύνη και στο κράτα πίσω Πολυχρόνη. Κύριοι εκφραστές ο Μάνταλος και ο Μισελέν. Και πλήθος λαθών. Ακατανόητων. Και φόβος και ανοργανωσιά και καφενείο η ΑΕΚ. Και σχεδόν μαζική άμυνα και αδυναμία να βγάλει την μπάλα σωστά.

Κάπου στο τέταρτο, ο Γιαννίκης έκανε δυό αλλαγές με Σάκχοφ και Τσούμπερ μέσα. Ήλπιζε κι αυτός. Και δεν απείχε πολύ, αλλά μίλησε το var στην πρώτη καλή πρσπάθεια  της ομάδας μας, που ήταν ομαδική κι όχι ατομική. Ο Αραούχο ήταν οριακά εκτός πεδιάς. Στο υπόλοιπο, είχαμε τα ίδια. Η ΑΕΚ πίσω, χωρίς κατοχή να ψάχνει την αντεπίθεση. Κι εμείς τα χάπια μας. Είναι τρομερό το να μην είναι τίποτα κρίσιμο, κι εσύ να νομίζεις οτι παίζεις τελικό διηπειρωτικού κυπέλλου. Μήπως είσαι μαλάκας τελικά;

Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Γιαννίκης έβαλε και δεύτερο αμυντικό χαφ. Τον Λεταλέκ στην θέση του Μάνταλου. Το σύστημα γύρισε σε 4-3-3 και κάπως διορθώθηκαν τα πράματα . Μιλάω για την αμυντική λειτουργία και τις υποψίες των αντεπιθέσεων που δημιουργήσαμε. Η ομάδα τακτοποιήθηκε και ο πανικός πήγε περίπατο. Η μπάλα έβγαινε σωστά, ενώ πλέον ο αντίπαλος έπαιζε με μακρινές μπαλιές , που κοβόντουσαν εύκολα από το κεντρικό μας δίδυμο. Και δεύτερο γκολ μπήκε, που σωστά ακυρώθηκε. Ήταν όμως ενδεικτικό οτι παίζαμε πιο σωστά. Τι θα πει αυτό; Θα πει γεμάτο κέντρο αφού δεν έχεις ιδιαίτερους παίκτες εκεί. Οπότε πήραμε το ντέρμπυ περνώντας δια πυρός και σιδήρου, και με μεγάλο προβληματισμό για το τι κάνουν στις προπονήσεις. Συγχαρητήρια πάντως.

Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι σε θέματα ψυχολογίας, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με πανομοιότυπη ενδεκάδα με το ντέρμπυ, πλην του δεξιού άκρου. Είχε σημασία αυτή η ενδεκάδα, διότι επειδή αυτή θεωρείται η βασική, θα μπορούσαμε να δούμε την δουλειά του Γιαννίκη απέναντι σε αντίπαλο που τον ξέρει θεωρητικά, που δεν είναι τόσο δυνατός σαν τον ΟΣΦΠ, και που το παιχνίδι είχε την πίεση για νίκη οπωσδήποτε.

Και καρμπόν η ενδεκάδα, και καρμπόν το ξεκίνημα με γκολ από τα αποδυτήρια. Και πάνω που σε πιάνουν οι σκέψεις για τα χαφ, κι ειδικά σήμερα με την βροχή, έρχεται ο Άμραμπαντ και με ένα ξερό σουτ ισοφαρίζει. Φυσικά δεν μιλάμε για παιχνίδι στο πρώτο δεκάλεπτο αλλά για μπιλιάρδο. Που συνεχίστηκε με την ομάδα μας να τρώει μπαλιές στην πλάτη της άμυνας της και να εκτίθεται αλλά και με την επίθεση μας που προσπαθούσε κι έχανε την ευκαιρία να προηγηθεί.

Σε έναν τρελό ρυθμό για το πρώτο εικοσάλεπτο – κι ο ΠΑΣ έχασε άλλη μια σπουδαία ευκαιρία – που οι τακτικές είχαν πάει περίπατο. Και κάπου εκεί αποφάσισαν οι προπονητές να πάνε σε πιο ελληνικό ρυθμό. Να ελέγξουν πιο καλά το γήπεδο και τους χώρους Και κάπως έτσι μαζεύτηκε πιο πίσω ο αντίπαλος κι έψαξε την αντεπίθεση, ενώ η ΑΕΚ πήρε κάποια σχετική κατοχή μπάλας κι έβγαλε μπόλικες επικίνδυνες οργανωμένες επιθέσεις. Πλέον δούλευε και το επιθετικό της πρεσάρισμα ενώ τακτοποιήθηκε και ο Άμραμπαντ στο δεξί άκρο, που το είχε αφήσει και βοήθαγε στα χαφ.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, τελείωσε ισόπαλο. Μας άφησε πολύ καλή εντύπωση σαν θέαμα. Προσοχή, δεν μιλάω σαν Αεκτζής. Είχε γκολ, είχε τελικές κι είχε ρυθμό ακόμα κι όταν αυτός ελέγχθηκε. Η ΑΕΚ είχε καλύτερο τον Μάνταλο και τον Άμραμπαντ αλλά υπέφερε πολύ στο κεντρικό της δίδυμο, όπως κι ήταν λειψή στα δυό πλάγια της. Από δεξιά δεν είχε μπακ επιθετικό, κι από την άλλη είχε πάλι αρνητικό τον Τσούμπερ. Χρησιμοποίησε πιο πολύ την αριστερή μεριά με τον Μοχαμαντί, ενώ δεν ήταν κακή στον χώρο του κέντρου και στην αμυντική της κάλυψη. Θα μπορούσε και να έχει προηγηθεί αλλά μην ξεχνάμε οτι παίζει κι ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Χονδρικά το πρώτο μέρος μάλλον κατέληξε δίκαια.

Το δεύτερο μέρος φανέρωσε ακριβώς αυτά που έγραψα για το τελείωμα του πρώτου. Αντεπίθεση για τον ΠΑΣ και κατοχή μπάλας και γηπέδου για εμάς. Εμένα μου φάνηκε οτι το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-4-2 με μετατόπιση του Τσούμπερ δίπλα στον Αραούχο, αλλά δεν έχει κάποια σημασία αφού σε λίγη ώρα πράγματι γύρισε σε τέτοιο με την είσοδο του Καρίμ και την οπισθοχώρηση του Μάνταλου. Στα λεπτά αυτά δεν γίναμε και πιο σοφοί περί της μπάλας.

Η ΑΕΚ είχε την γνωστή φλύαρη κυκλοφορία και σε κάθε αντεπίθεση κινδύνευε. Κάτι που έγινε ακόμα πιο έντονο όταν βγήκε κι ο Σιμάνσκι και ερήμωσε το κέντρο. Πλέον ο αντίπαλος εύρισκε πιο ανοιχτούς χώρους ενώ η ομάδα μας προσπαθούσε με ατομικές προσπάθειες. Εγώ κάποια συγκεκριμένη δουλειά του Γιαννίκη, δεν έβλεπα. Έβλεπα μια ΑΕΚ προβλέψιμη, κουρασμένη και αργή. Ενώ έβλεπα τον ΠΑΣ πολύ φρέσκο και κυρίως πολύ πιο γρήγορο. Εν τω μεταξύ είχε βγει ο Τσούμπερ κι είχε μπει ο Γκαρσία. Μιλάμε για πανικό.

Και μιλάμε για αναρχία. Για τον Αραούχο να γυρνάει μέχρι το κέντρο και για τυφλές σέντρες. Τουλάχιστον η ΑΕΚ δεν κινδύνευε πίσω ενώ έχασε και μια μεγάλη ευκαιρία εξ επαφής με τον Σάκχοφ. Φυσικά δεν μιλάμε για κάποιο σύστημα, ούτε για κάποιο σχεδιασμό. Πολύ κρίμα ρε παιδί μου για τον Γιαννίκη. Που πήγε να διορθώσει αυτά που έκανε όταν έβαλε τον Ρότα μέσα αλλά κύρίως τον Σάκχοφ. Που μπόρεσε με μια στεκιά να βάλει την ΑΕΚ μπροστά στο σκορ. Και να της χαρίσει μια νίκη σπουδαία, που ελπίζω να μην ρίξει πάλι την σκόνη κάτω από το χαλί για τις αδυναμίες της.

Τα συγχαρητήρια όμως είναι άπλετα για την δύναμη που βγάλανε κάποιοι παίκτες μας. Ο κορυφαίος Μάνταλος, ο Άμραμπαντ, ο Σιμόες και φυσικά ο Μήτογλου που έδωσε ομηρικές μάχες. Ελπίζω να δουλέψει ο Γιαννίκης πιο σοβαρά στην προπόνηση. Με έμπνευση δεν πας πουθενά.

Παίξαμε λοιπόν κι όλοι είδαμε τι έγινε. Διαβάσαμε και τις κριτικές κι όλοι είδαμε την κοινή συνισταμένη : Η ΑΕΚ έδειξε ότι βαδίζει σωστά, φτιάχνει ομάδα και μάλλον έχει μειώσει την απόσταση από τον πρώτο. Κάποια άλλη διάθεση κριτικής δεν υπήρξε αφού όλοι καλύφθηκαν από την συγκυρία του πρώτου γκολ, την απόφαση για τον μη καταλογισμό του πέναλτυ και φυσικά το λάθος του νηπιαγωγείου του Μοχαμαντί. Να πάμε κόντρα στην ροή; Εγώ λέω να πάμε αλλά να το δούμε σε σωστές διαστάσεις και ορθολογικά.

Πρώτα πρώτα, ας μιλήσω για to γήπεδο και την ατμόσφαιρα του, μιας και είχα κάμποσο καιρό να πάω. Χωρίς περιστροφή θα πω ότι ξενέρωσα. Τα μεγάφωνα παίζανε μια αποκρουστική ροκ μουσική στη διαπασών και σκεπάζανε τις φωνές των οργανωμένων. Ρε ντε και σου να μην έχει παλμό η κερκίδα. Οι διπλανοί μου; Μιλάμε για φουκαραδισμό, ηττοπάθεια και μοιρολατρία. Παντρεμένα όλα αυτά με μπόλικη οιωνοσκόπηση και φουλ αμπαλοσύνη. Θα μου πεις ότι σε έχει κατακτήσει πλέον ο ΟΣΦΠ τα τελευταία παιχνίδια. Κι εγώ ρωτάω : Και; Εσύ πας στο γήπεδο σαν κότα; Δεν θα περάσει η νοοτροπία σου και στο τερέν;

Στο αγωνιστικό τώρα κομμάτι, πράγματι δεν μπορούμε να ξέρουμε την στρατηγική του Γιαννίκη, αφού φάγαμε γκολ στο πρώτο δευτερόλεπτο. Και να λέω εκεί στην ομήγυρη. Το γκολ είναι τυχαίο; Είναι να λένε όλοι. Και τους συνεχίζω : αφού λοιπόν είναι τυχαίο, το φάγαμε στο καλύτερο λεπτό. Έχουμε χρόνο για την ανατροπή. Να κουνάνε τα κεφάλια τους σαν τις χήρες των προσφύγων. Προσέξετε : Στην ευρύτερη παρέα υπήρχε ο Καραγκιοζόπουλος και ο Σιμιγδαλάς. Δεν βαριέσαι μου ψιθύρισα. Κι όταν λοιπόν έγινε η ισοφάριση, δεν χρειάστηκε να μιλήσω. Απολάμβανα τις χήρες που είδαν τον νεκρό τους να σηκώνεται από τον τάφο και φυσικά πνευματικά έγινα ένα με τον ύψιστο πανηγυρισμό του Αραούχο.

Στο 1-1 λοιπόν, με όλο αυτό το ψυχολογικό ντοπάρισμα που είχε η ομάδα, η κερκίδα τι έκανε; Μούγκα. Περίπου την ίδια που έδειχνε και η ομάδα, που φυσικά είχε την κατοχή αλλά ήταν φλύαρη. Δεν είχε βουτήξει τον αντίπαλο από το σβέρκο. Είχε βγάλει την υποχρέωση της με το γκολ. Δεν είχε ένταση, δεν έβγαζε τσαγανό. Γιατί; Διότι δεν έχει χαφ. Πόσο καιρό φωνάζει αυτή εδώ η στήλη; Για δυό χάφαρους, που δεν είναι ανάγκη να είναι παικταράδες. Αρκεί να έχουν άλλη νοοτροπία: Αυτήν που δεν συμβιβάζεται με την γκέλα κι αυτήν που όταν έρθει κάποια ήττα, γυρνάνε και λένε στους άλλους ότι δεν πάθαμε και κάτι. Γκε γκε αδερφέ; Μάλλον γκε γκε διότι είναι το πολλοστό παιχνίδι που δεν κερδίζεις με ξένο διαιτητή και το πολλοστό ντέρμπυ που δεν μπορείς να πάρεις.

Φυσικά στο διάλειμμα καταλάβαινες ότι κάτι έχει αλλάξει, αφού στα πηγαδάκια άκουγα ότι μπορούμε να ισοφαρίσουμε. Κι αυτό δεν το λέγαμε άλλες χρονιές.  Αυτό οφειλόταν σε μας; Όχι. Οφειλόταν στην κακή εικόνα του αντιπάλου και βέβαια στην αμπαλοσύνη. Διότι ρώταγα : Ποιος θα παίξει; Ο Γκαρσία ο αστείος; Ή μήπως αυτός ο κάκιστος Τσούμπερ; Θα μπει κάποιος χαφ; Σαν να μίλαγα σε Βαβυλώνιους χεσμένους μπροστά στον στρατό του Αλέξανδρου. Εντάξει θα έμπαινε ο Μαροκινός. Μόνος του θα έπαιρνε τον ΟΣΦΠ; Αστεία πράματα.

Το δεύτερο ημιχρόνιο ξεκίνησε λοιπόν και πέραν της ανούσιας φλυαρίας, ο Γιαννίκης θέλησε να γυρίσει το σύστημα σε 4-4-2, αφού ισοφάριση δεν ερχόταν. Και τότε μίλησε ο Μοχαμαντί. Γιατί έκανε το λάθος; Διότι από την αρχή ήταν χεσμένος. Και σε εκείνη την φάση, ούτε είχε εμπιστοσύνη να διαλέξει κάποιον χαφ για υποστήριξη, ούτε είχε νοοτροπία νικητή για να πετάξει την μπάλα αράουτ. Κι ο Γιαννίκης κάθισε πάνω στο παγωτό αφού για άλλη μια φορά, δεν μπόρεσε να εφαρμόσει την όποια στρατηγική είχε σκεφθεί. Εντάξει γκαντεμιά μέχρις ένα σημείο, αλλά αυτό δουλεύει στην προπόνηση; Κι αν το δουλεύει γιατί δεν το ξεκινάει; Ούτε κι εδώ μπορώ να απαντήσω, όπως δεν μπορώ να ξέρω γιατί παίζει ο Γκαρσία κι ο Άραμπαντ κάθεται στον πάγκο. Στην προπόνηση ο Γκαρσία βγάζει μάτια;

Τι θέλω να πω λοιπόν. Ας δούμε και πίσω από τις κουρτίνες. Και να σταματήσουμε να λέμε ότι έχει ξεφύγει ο ΟΣΦΠ. Έχεις χαφ; Έχεις ηγέτη στην άμυνα; Έχεις εξτρέμ; Έχεις δεξί μπακ; Για ψάξου λιγάκι στο κέντρο κυρίως και ψάξου και στα αποδυτήρια. Και ξερίζωσε την μαλακία της ηττοπάθειας. Διότι αν δεχθούμε ότι όλα τα έκανε καλά η ΑΕΚ κι ότι οι συγκυρίες κι ο ανάδρομος Ερμής έφταιγε, τότε στα επόμενα τρία παιχνίδια πρέπει να κάνουμε τρεις πειστικές εμφανίσεις και τρεις νίκες. Εκτός αν έχουν ξεφύγει και τα Γιάννινα με τον Αστέρα και τον βάζελο. Εκεί πλέον δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες και φυσικά αν πάλι μπλέξουμε στις ατυχίες τις επαναλαμβανόμενες, θα μιλάμε ξεκάθαρα για αδυναμίες. Και προσέξτε. Εγώ δεν μιλάω για πρωτάθλημα. Μιλάω να βλέπω βήματα προόδου. Και δεν θεωρώ βήμα προόδου τον Άραμπαντ στα 34 του. Θεωρώ τον Γκαρσία στα 22 του ή σε κάποια επέλαση του Μισελέν . Εκεί φαίνεται η σχολή της Κολωνίας. Όχι στο γυριστό και στην δεύτερη γκολάρα του Αραούχο.

Εντάξει στο τέλος χειροκρότησε ο κόσμος. Ο κόσμος που φοβόταν ότι θα φάμε πέντε. Κι άρα το 3-2 τον άφησε πιο ήσυχο. Εντάξει την εβδομάδα την  βγάλαμε κι άντε και κερδίσαμε και στα Γιάννινα. Το επόμενο ματς θάναι με τον βάζελο και πάλι με σαράντα χιλιάδες κόσμο. Εκεί το χειροκρότημα θάναι ανοιχτή παλάμη πλέον χωρίς ήχους. Διότι κανείς ΟΣΦΠ δεν έχει ξεφύγει. Στον ίδιο βόθρο παίζει. Απλά έχει κάποιους παίκτες ενώ εμείς δεν έχουμε. Άντε πια με την δημοσιογραφική τσίμπλα….

Χορταστικό παιχνίδι το αποψινό. Μπορεί να χάσαμε αλλά δεν έχουμε τα νεύρα που είχαμε σε προηγούμενες ήττες απο τον ολυμπιακό.

Και αυτό διότι η ομάδα προσπάθησε, τα’δωσε ολα κυνήγησε μέχρι τέλους όμως απλά δεν ήταν αρκετό. Τόσοι είμαστε, μέχρι εκεί μπορούμε.

Ο Γιαννίκης κατέβασε την 11αδα με το κλασσικό 4-2-3-1 με Αραούχο, Τσούμπερ, Γκαρσία και Μάνταλο, στους χαφ Σιμάνσκι – Σιμόες και στην άμυνα Μοχαμαντί, Μήτογλου, Βράνιες, Μισλέν και τέρμα τον Στάνκοβιτς.

Ο γαύρος είχε την τύχη να σκοράρει μόλις στα 80 δευτερόλεπτα και κάπου εκεί είπαμε “τετέλεσται”. Όμως η ομάδα πέρασε στην αντεπίθεση και ευτύχησε να ισοφαρίσει στο ’15 με τον Αραούχο. Στο υπόλοιπο παιχνίδι ο γαύρος μας άφησε την κατοχή διότι γνωρίζει πως τα άμπαλα χαφ μας αδυνατούν να δημιουργήσουν, και περίμενε να γίνει το λάθος για να το εκμεταλλευτεί. Όπως έγινε με δυο φάσεις – δώρα δικά μας που μετέτρεψε σε γκολ ο Ελ-Αραμπί.

Τίποτα άλλο δεν χρειαζόταν, ούτε να τρέξουν ούτε να ιδρώσουν. Στα 3 γκολ τα 2 δώρο. Ο μόνος που ξεχώρισε ήταν ο μέγας Αραούχο που τους έπαιζε μόνος του, και λίγο ο Μάνταλος οσο άντεξε στο 1ο ημίχρονο.

Η ΑΕΚ δείχνει οτι προσπαθεί να κάνει βήματα προόδου αλλά της λείπει πολύ πχιότητα. Συν οτι με τα χρόνια έχει αποκτήσει κάποιου είδους κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον ολυμπιακό. Λογικό, θα μου πείς.. όταν στα 13 παιχνίδια έχεις όλες κι όλες 3 ισοπαλίες και τα υπόλοιπα μόνο ήττες, οσο να’ναι ο αντίπαλος έχει τον αέρα του φαβορί απέναντί σου.

Παρόλα αυτά όμως δε μπορείς να πείς πως δεν προσπάθησαν. Διότι δεν χάσαμε λόγω της δεδομένης ανωτερότητας του αντιπάλου, αλλά απο δικά μας λάθη.

Μια ομάδα με τον ίδιο προπονητή και βασικό κορμό 3,5 χρόνια είναι λογικό πως θα ξέρει να κοντρολάρει και να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της απέναντι στην ΑΕΚ που εδω και 3 μήνες προσπαθεί να γίνει κάτι σαν ομάδα. Υπομονή.. συμβαίνουν κι αυτά.

Προσβλέπουμε στην απόκτηση χάφαρου τον Ιανουάριο.. και βλέπουμε

Το περιμένω το παιχνίδι μετά από πολύ καιρό. Κύρια διότι θα ξαναπάω στο γήπεδο. Με την ευτυχή συγκυρία ότι θα βρίσκομαι με τα παιδιά μου, που έτυχε να γυρίσουν από το εξωτερικό και βάλθηκαν να δουν κι αυτά να δουν το ντέρμπυ. Όλα τα παιχνίδια τα βλέπουν βέβαια κι εκεί στα ξένα, αλλά αυτό το παιχνίδι έχει άλλη χάρη από κοντά.

Φυσικά οι περιπέτειες δεν θα λείψουν, αλλά τουλάχιστον τις ξέρουμε από τα τώρα. Ας κάνουμε λίγη πλάκα λοιπόν και λίγη ενημέρωση. Όπως ξέρετε, τα εισιτήρια πλέον αναγράφουν το όνομα και το ΑΜΚΑ σου. Επίσης πρέπει να έχεις μαζί σου και το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Έλα που η Αμερικάνα φιλενάδα του μικρού, δεν έχει ΑΜΚΑ. Η πρώτη λοιπόν επικοινωνία που έγινε, ήταν τι αριθμό να γράφει το εισιτήριο. Ας πούμε ότι αυτό λύθηκε με την αναγραφή του social security number και με τον αριθμό του διαβατηρίου της. Το πρόβλημα που θεωρητικώς υπάρχει είναι με τα πιστοποιητικά. Βλέπετε αυτά είναι αμερικάνικα, τόσο για την κοπελιά όσο και για τον μικρό.

Έπρεπε λοιπόν να επικοινωνήσει η ΑΕΚ με τον Εοδύ και κατόπιν με το υπουργείο υγείας. Το χιούμορ στην όλη ιστορία ήταν που έλεγα χαριτολογώντας στους αρμόδιους, ότι μέχρι κι από την Αμερική έρχονται για την ΑΕΚ. Εν πάση περιπτώσει, εκδόθηκε μια ΚΥΑ μέσα στην εβδομάδα που αναφέρει ότι ο έλεγχος θα πρέπει να διαβάζει τα επιδεικνυόμενα ξένα πιστοποιητικά και να μην τα σημαδεύει με το πιστόλι. Με αυτόν τον τρόπο λύθηκε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η χώρα  με τους μη Ευρωπαίους τουρίστες που δεν μπορούσαν να μπουν στα μουσεία ! Ελπίζω λοιπόν να μπούμε όλοι στο γήπεδο.

Ένα γήπεδο που το κοστολογώ, βάσει των εισπράξεων, στο επίπεδο ενός χαφ τον Γενάρη. Θα έχει πολύ κόσμο, που θα πρέπει να είναι πολύ υπομονετικός και ανεκτικός. Δεν συζητώ για την προσοχή για φασαρίες. Ελπίζω να έχουν εκτονωθεί επαρκώς στις τελετές αυτής της εβδομάδας για το πολυτεχνείο.

Στα αγωνιστικά τώρα, διάβασα ότι είναι καλά πλέον όλοι οι παίκτες. Κι ελπίζω νάναι καλά κι ο Γιαννίκης. Εδώ είναι οι πραγματικές του εξετάσεις, ασχέτως σκορ. Στο χτίσιμο δηλαδή κάποιας αλλαγής στην νοοτροπία αλλά και στην τακτική. Το παιχνίδι αυτό είναι κύρια τακτική και μετά νοοτροπία. Κι υποτίθεται ότι εδώ θεωρείται μετρ ο προπονητής βάσει των χαρακτηριστικών της σχολής της Κολωνίας. Να πάει με 4-2-3-1 ή με 4-3-3; Είναι η πρώτη ερώτηση. Ποιοι να είναι οι βασικοί, είναι η δεύτερη ερώτηση.;

Μια ΑΕΚ με τριάδα στο κέντρο ( δύο αμυντικά χαφ και τον Μάνταλο ) μοιάζει πιο σφιχτή και πιο πλήρης στον έλεγχο του κέντρου. Μια ΑΕΚ με δυάδα στο κέντρο ( ένα εξάρι κι ένα οχτάρι και τον Μάνταλο πλέον πιο μπροστά ), μοιάζει πιο επιθετική. Οπότε εδώ είναι θέμα καθαρά της στρατηγικής που θα επιλεγεί, εκτός αν χάσεις μέτρα από μπροστά και πυκνώσεις τις γραμμές, κερδίζοντας κιόλας κάποιον κενό χώρο. Οπότε με έναν εξτρέμ και τον Τσούμπερ στο πλάι, θα πας για αντεπιθέσεις αλλά θα φας μπόλικη πίεση πίσω.

Αυτό που φαίνεται είναι ότι μάλλον αυτό θα ψάξει ο Γιαννίκης χωρίς να πάει σε ποδόσφαιρο κατοχής. Φυσικά θα επιδιώξει κάποιο πρεσάρισμα ψηλά που θα αποφέρει κάποιο λάθος στην άμυνα του αντιπάλου ( το αντίπαλο κεντρικό δίδυμο δεν είναι κι από τα καλύτερα ), αλλά εδώ θα μετρήσει πολύ και η φυσική κατάσταση, που δεν ξέρω πού έχει φτάσει. Κι εδώ χρειάζεται μάλλον ο Αραούχο σε σχέση με τον Καρίμ, αλλά δεν ξέρουμε πόσο καλά θα είναι και πόσο ρίσκο εμπεριέχει η φουλ χρησιμοποίηση του.

Στο δεξί άκρο υπάρχουν δυο λύσεις. Τακτικά είναι καλύτερος ο Μαροκινός αλλά νομίζω ότι θα ξεκινήσουμε με τον Γκαρσία, που είναι πιο δυνατός και πιο απρόβλεπτος. Εκτός αν δεν παίξουμε με καθαρό φορ και πάμε με τους δυο γρήγορους στο φορ και στο δεξί φτερό ( Άμραμπαντ φορ και Γκαρσία δεξιά ). Οπότε πλέον υπάρχουν τρεις πολύ γρήγοροι μπροστά που με τις εναλλαγές των θέσεων, μπορούν να δημιουργήσουν αρκετά θέματα, ειδικά σε επίπεδο αντεπιθέσεων. Αν τώρα δεν πάμε για κενούς χώρους, αλλά για κοντρόλ ρυθμό, μάλλον ένας φορ είναι πιο χρήσιμος.

Το σίγουρο είναι ότι βλέπουμε διάφορα σενάρια για την ενδεκάδα. Που σημαίνει ότι πλέον έχουμε επιλογές σε σχέση με πέρσι για την ενδεκάδα αλλά και πιο γεμάτο πάγκο. Ένας φορ, ένας εξτρέμ κι ο Γιέβτιτς θα βρίσκονται σίγουρα εκεί. Κι αυτά όλα σε συνδυασμό με το όνομα του αντιπάλου, κάνουν πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι και τον ρόλο του προπονητή. Σε παιχνίδι δε, που δεν είναι ζωής και θανάτου. Θα παίξουμε άλλες τρεις φορές και δεν θα έχουμε παραπάνω συγκομιδή από τρεις βαθμούς. Το γόητρο είναι για τους φυσιολάτρες. Τα πάντα αλλάζουν αν γίνει η απαραίτητη ενίσχυση στον χώρο του κέντρου τον Γενάρη. Το μόνο που μετράει είναι να μην έχουμε ζημιά στην συγκομιδή βαθμών σε σχέση με πέρσι, που θυμίζω ότι η ΑΕΚ είχε έρθει ισοπαλία. Και φέτος είναι πιο πλήρης. Άρα;

Δικό σας.

Πάει κι ο Χρήστος. Ξεκίνησε κι αυτός για το άγνωστο ταξίδι. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όπως φεύγουν οι γνήσια μεγάλοι στην ψυχή. Μια μεγαλοσύνη που την έδειξε στην μάχη που έδωσε εναντίον του καρκίνου. Δεν ενημέρωσε κανέναν, παραμένοντας στο σπίτι του. Έφυγε πραγματικά νέος. Μόλις 68 ετών.

Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν τυχαία. Ήθελα κι εγώ να αγοράσω αυτήν την βραβευμένη από την Ευρώπη πολυθρόνα του. Την Άρτεμη. Για το σπίτι που έφτιαχνα. Μπήκα λοιπόν σε ένα από τα καταστήματα του, στην παραλιακή λεωφόρο. Έτυχε να είναι μέσα ο ίδιος ο Χρήστος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας, η οποία έμεινε και τέτοια. Δεν έγινε φιλία διότι ήταν άνθρωπος κλειστός με αποστάσεις. Εξαιρετική ποιότητα ανθρώπου όμως.

Όπως λοιπόν μιλάγαμε για έπιπλα, είδα στο γραφείο του μια κιθάρα. Τότε έμαθα ότι είχε τρέλα με την μουσική κι ότι είχε γράψει και κάποια τραγούδια παλιότερα. Όχι τίποτα κομματάρες. Ψιλοροκάκια κι ελαφράκια. Πήγα και αγόρασα τα δισκάκια του ( κασέτες ήταν )κι άρχισα να τα ακούω. Εκεί κατάλαβα το συνεχές ταξίδι του ανάμεσα στην μοναξιά, στο γκομενιλίκι και την θρησκεία. Ναι ήταν θρησκευάμενος στα όρια της θρησκοληψίας. Χωρίς όμως να σου επιβάλει κάτι. Άλλωστε δεν θα του το επέτρεπε αυτό η πολύ σπάνια διακριτικότητα και ευγένεια του.

Παντρεμένος με ένα παιδί, τον Νεκτάριο, εξακολουθούσε να είναι ένα ζιζάνιο. Σχεδίαζε έπιπλα κι έγραφε στίχους. Και φυσικά κυνήγαγε γυναίκες. Είναι εντυπωσιακό ένα δισκάκι του με δώδεκα τραγούδια, που το καθένα είναι αφιερωμένο σε τρεις γυναίκες ! Ήταν ένας από τους ωραίους της Αττικής , γνήσιος κιμπάρης, και φουλ στο συναίσθημα. Το οποίο το αντιμετώπιζε μάλλον εχθρικά. Ήταν σαν να προσπαθούσε να ερωτευτεί και μετά να προσποιείται ότι τον άφησαν για να ζήσει μια κάποια απόρριψη. Κάπως έτσι επανήλθε στην δισκογραφία με λαϊκά τραγούδια πλέον.

Κι εκεί έγινε ο χαμός τουλάχιστον με τρεις δίσκους του. Τραγούδια φανταστικά, με δύσκολο κι ακατέργαστο στίχο και πολύ ρυθμική μουσική. Αν ήταν πραγματικός τραγουδιστής κι όχι ένας χομπίστας, θα είχε φτάσει πολύ ψηλά. Δεν τον ενδιέφερε. Χρήματα είχε από την άλλη του δουλειά και μετά βίας δέχθηκε να εμφανιστεί σε κάποια μαγαζιά. Πιο πολύ για να πουληθούν δίσκοι του. Όχι για κάποιο βραδυνό κασέ. Οι εμφανίσεις του ήταν αυτό που λέμε sold out.

Με το γνωστό ιδιόρρυθμο στυλ του. Σαν Έλληνας Μουστακί. Κιθάρα, μαύρα γυαλιά κι εκείνο το φοβερό γκρίζο μαλλί. Και να εκτελεί τα πάντα. Από το στρώμα το καπιτονέ, μέχρι το μου θυμίζεις τη μάνα μου ( πλατινένιος με 175 χιλιάδες κομμάτια ) και το έχω κλάψει ( για τη Βάνα Μπάρμπα ). Φυσικά πιο απολαυστικός ήταν στο εκπληκτικό εστιατόριο που είχε ανοίξει, το art café στην Καστέλα. Εκεί αν τον πετύχαινες, θα έγραφες για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά, όλες τις εκτελέσεις του, που τις εντελώς απρογραμμάτιστα και φυσικά όταν φύσαγε ευνοϊκός χαβάς.

Αυτός όμως ήταν ο αντιτουριστικός Χρήστος. Μέσα στο life style, και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Με την χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή του, που όμως δεν ήταν φωνή. Ήταν πιο πολύ η ψυχή του κι αυτό το τεχνητό βάσανο που προκαλούσε στον εαυτό του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Υγ. Για όσους δεν έχουν ακούσει καθόλου Κυριαζή, προτείνω τα δυό καλύτερα του κατά την γνώμη μου : Δραπετσώνα και Βράδυ Σαββάτου ( εκτός από τον Χρήστο, το έχει πει κι ο Παπακωνσταντίνου ).

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με φουλ φόρα. Ήταν καταιγιστική σε όλο το πρώτο μέρος. Δυσθεόρατα ποσοστά κατοχής της μπάλας, και συνεχείς επιθέσεις προς την αντίπαλη εστία. Με φουλ πλουραλισμό, είτε από το κέντρο, είτε από τα πλάγια. Το επιθετικό της πρεσάρισμα ήταν άριστο και στην ουσία εξαφάνισε τον αντίπαλο. Έναν αδύναμο αντίπαλο, είναι γεγονός, όμως εμείς βλέπαμε αν η ΑΕΚ έπαιζε σωστά.

Και μας χάρισε μάλλον το καλύτερο πρώτο ημιχρόνιο για φέτος. Στον χώρο του κέντρου και στην οργάνωση των επιθέσεων. Θύμισε τον Άρη της προηγούμενης αγωνιστικής. Διότι παρότι προηγήθηκε με την κεφαλιά του Γκαρσία, κατώρθωσε να ισοφαριστεί στην μοναδική επικίνδυνη επίθεση του Απόλλωνα – που δεν εδικαιούτο τίποτα – και να χαλάσει την εικόνα της στατιστικής.

Το γκολ που δεχθήκαμε, έχει όνομα και λέγεται Τζαβέλας. Τα έχουμε πει οτι δεν είναι σέντερ μπακ ο άνθρωπος. Κι άλλο λάθος του Γιαννίκη. Από την άλλη μεριά, η κύρια επιθετική μας δραστηριότητα ήταν από τα αριστερά, όπου δέσποζε ο Μοχαμαντί, ενώ όλη την ομάδα την κατεύθυνε μαεστρικά ο κορυφαίος Μάνταλος. Μια ομάδα που είχε σε κακή μέρα τον Αραούχο και τον Τσούμπερ, και φυσικά δεν είχε τον κενό χώρο αφού ο αντίπαλος αμυνόταν με όλους τους παίκτες του σχεδόν μέσα στην περιοχή του.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, ήταν ένας μονόλογος που μας έκανε να χαμογελάσουμε, αλλά μας άφησε πάλι ερωτηματικά για το σκορ. Γίνονται θα πεις αυτά στην μπάλα. Γίνονται αν μοιράσεις τον χρόνο της κατοχής. Δεν γίνονται με τέτοια εμφάνιση. Με τόσες τελικές και με τόσα κόρνερ. Να που έγιναν όμως. Έγιναν διότι η τελική προσπάθεια μας ήταν αφελής. Και δεν θα έπρεπε να αμφισβητείς την κυριαρχία σου με αντίπαλο διαβασμένο για φουλ παθητικό παιχνίδι.

Το δεύτερο μέρος, ήταν αποκρουστικό για την ομάδα μας. Πάρα πολύ νωθρή, χωρίς πλέον πρεσαρίσματα, ιδιαίτερα προβλέψιμη και στατική. Μοιράστηκε η κατοχή και στην ουσία χάθηκε η οποιαδήποτε επικινδυνότητα. Ο αντίπαλος έμοιαζε να έχει ισορροπήσει το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Η ΑΕΚ απλά ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων, χωρίς δυνάμεις και χωρίς εμπνεύσεις. Και φυσικά πολύ αγχωμένη.

Και το πλήρωσε όλο αυτό με δεύτερο γκολ. Ήταν σαν να έβλεπες παιδικό παιχνίδι. Καμία στρατηγική, που θύμισε εκείνο το παιχνίδι του 89 παραμονές του ντέρμπυ με τον ΟΣΦΠ, και μια μοιραλατρία. Πραγματικά τρελαινόσουν που έβλεπες αυτήν την ΑΕΚ. Απέναντι σε αντίπαλο που τον έχει αποκλείσει η Κηφισιά. καμία στρατηγική, όλα στο γάμο του καραγκιόζη και φυσικά αλλαγή του συστήματος, κι ό,τι υπήρχε στον πάγκο μέσα. Αυτά ήταν δουλεμένα στην προπόνηση; Να ξεκινάς με δυό αμυντικά χαφ και να καταλήγεις με κανέναν; Μπράβο Γιαννίκη, θα μας μάθεις καινούργια πράματα.

Εν πάσει περιπτώσει, μπήκε κι ο τραυματίας πολέμου Άραμπαντ και σε μια σέντρα του, ο Αραούχο ισοφάρισε. Για ένα παιχνίδι πολύ κακό σε ρυθμό, κι αντίστοιχα κακό σε θέαμα. Το οποίο σε κράταγε λόγω του σκορ. Διότι ήταν αδύνατον για τον Αεκτζή να δεχθεί τέτοιου τύπου γκέλα. Λέμε τώρα για αυτούς που δεν είχαν σπάσει την τηλεόραση. Που έβλεπαν το ό,τι βρέξει ας κατεβάσει και τους παικταράδες να κλωτσάνε αέρα αντί για μπάλα. Και τον Γιαννίκη που απλά ζήταγε κάποια δεύτερη κίτρινη κάρτά. Ντροπή ρε. Λίγη τσίπα ρε.

Και βέβαια δεν στέκομαι στο αποτέλεσμα. Γκέλες θα γίνουν από όλους. Κι ανέλπιστες. Κάθομαι όμως στο σύστημα μας. Που επιβεβαιώνει αυτό που εξέφρασα προχθές. Μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής; Πρώτον δείγμα αρνητικό. Διότι μπορεί να λείπουν οι χάφαροι, όμως σήμερα δεν χρειαζόντουσαν. Η δυναμική του αντιπάλου, δεν τους ήθελε. Και σε αυτή την δυναμική, ο Γιαννίκης δεν πήρε καλό βαθμό. Αντίθετα θα έλεγα, έδειξε πανικό και προχειρότητα. Εκτός του οτι ακύρωσε τον εαυτό με βάση αυτούς που κατέληξαν να παίζουν. Και με επιβεβαίωσε προσωρινά οτι η ομάδα θα παίξει με αντεπιθέσεις και θα ψάξει την ποιότητα της στους κενούς χώρους που θα αφήσει ο αντίπαλος.

Υγ1. Σήμερα, Αραούχο, Τσούμπερ ήταν για τα μπάζα.

Υγ2. Η έξοδος των Μοχαμαντί, Σιμόες και Λεταλέκ, όπως και η καθίζηση του Μάνταλου, δείχνουν ξεκάθαρα το πρόβλημα της φυσικής κατάστασης.

Φυσικά και είμαστε εμπαθείς όλοι μας με την ομάδα που υποστηρίζουμε. Φυσικά και κάποιες φορές παρασυρόμαστε από το συναίσθημα και φυσικά μερικές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις οφθαλμοφανείς ανάλογα με το που μας οδηγεί αυτό θυμικό. Όμως αγωνιστικά, για το παιχνίδι της Κυριακής, θεωρώ ότι τα είπαμε σωστά. Η ΑΕΚ ήταν της πλάκας, απούσα από το γήπεδο, και γλύτωσε όχι απλά μια ήττα, αλλά ένα ακόμα κάζο. Όπως τα ίδια γίνανε και στον Βόλο.

Τις ευθύνες τις μοιράσαμε. Φυσικά υπάρχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης – άλλωστε γι΄αυτό γύρισε κι ο Βούλγαρης -και φυσικά υπάρχει έλλειμμα δυο μέσων μπροστά από το κεντρικό μας δίδυμο. Από εκεί κι έπειτα, κι ο Γιαννίκης τα έκανε μαντάρα. Βγάζοντας τον Μάνταλο, έκοψε την ομάδα στην μέση. Η καθυστέρηση του να βάλει τον δεύτερο σέντερ μπακ, στοίχισε το γκολ. Η έξοδος του Σιμάνσκι, στέρησε αναπνοές. Τα είπαμε όλα και τα συνοδεύσαμε και με τον σκεπτικισμό, αν πράγματι ο προπονητής αυτός θα μπορέσει να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας – στο μέλλον με τις μεταγραφικές προσθήκες – ή αν θα κρύβεται και θα βαράει στην κόντρα αφού έχει στείλει με έμφραγμα το μισό γήπεδο. Τα είπαμε.

Όλα αυτά ήταν τα στοιχεία που φυσικά τα είδε κι ο Μάντζιος. Αν τώρα ο τέταρτος είπε στον Γιαννίκη να βγάλει τον Ρότα διότι θα πάρει κόκκινη, ή αν την πέσανε σε κάποιον Νιαρχάκο στο διάλειμμα, αν πέσανε μπανάνες στον Γκάμα ή στον Καμαρά – που φυσικά δεν πέσανε βάσει της τηλεοπτικής εικόνας, τα tapes ήταν από τις ζαρτιέρες του παίκτη – ή αν ο Μελισσανίδης απείλησε τον Καρυπίδη μετά τον αγώνα, τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Είναι αγωνιστικά; Αυτά τρόμαξαν τον τρόμπα παίκτη του Άρη, που στο τελευταίο δευτερόλεπτο, πέταξε την μπάλα στα πουλιά; Αυτά φταίνε που ο Στάνκοβιτς έβγαλε τρία γκολ τουλάχιστον. Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις βέβαια. Διότι αν πράγματι έχει ασκηθεί βία και τρομοκρατία, η ομάδα έχει παραλύσει και δεν τολμάει ούτε τη σέντρα να περάσει.

Ο Άρης όμως, όλη την ιστορία την έχει ξεκινήσει μια εβδομάδα πριν τον αγώνα. Γιατί; Για να δικιολογήσει την δήθεν προσφυγή του στο CAS; Ή για να δικιολογήσει την πιθανή ήττα του; Που στατιστικά αυτό είναι το σύνηθες αποτέλεσμα στην Αθήνα, ανεξάρτητα απόδοσης των ομάδων. Διότι εδώ θριαμβεύει πάντα ο κομπλεξισμός του Θεσσαλονικιού έναντι της πρωτεύουσας. Ένας Θεσσαλονικιός Αριανός, που δεν εξετάζει τίποτα για το σπίτι του. Ούτε ποιος είναι ο Καρυπίδης, ούτε πού βρίσκει τις πλάτες για να φωνάζει, ούτε γιατί κάνει την κότα στον ΟΣΦΠ, ούτε πού βρίσκει λεφτά για να πληρώνει τα μεροκάματα. Αλήθεια, ποιος είναι ο scouter του Άρη, που του βρίσκει παίκτες;

Για τον Καρυπίδη λοιπόν, που χρωστάει 25 μύρια στις τράπεζες, δεν ασχολούμαστε. Η ομάδα Άρης είναι παράρτημα του ΟΣΦΠ κανονικότατα. Το ξέρει όλη η Ελλάδα. Ποιος δεν το ξέρει; Τα θεσμικά όργανα της. Η ΕΠΟ, η σούπερ λίγδα, η ΕΕΑ και το υπουργείο εμπορίου. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Όπως δεν υπάρχει το γιατί στην υπόθεση της τιμωρίας της Ξάνθης για την πολυμετοχικότητα του ΠΑΟΚ. Τιμωρήθηκε όχι ο θύτης αλλά το οικόπεδο. Τα ίδια σκατά γίνονται και στην υπόθεση του Άρη, επειδή ο Μαρινάκης είναι κουμπάρος με την κυβέρνηση. Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;

Ναι. Χρειάζεται να μιλήσουμε για τον φουκαραδισμό του ΟΣΦΠ, που φυσικά προσπαθεί  να παίξει σε άδειο γήπεδο με την ΑΕΚ. Γι’ αυτό έχει μπει μπροστά το παράρτημα Άρης και χαλάει τον κόσμο. Μέχρι και την συλλογική του φυλλάδα έχει βάλει μπροστά για να ασχοληθεί με την ΑΕΚ. Γιατί; Πού πουλάει ο Πρωταθλητής; Σε φουκαράδες. Από αυτούς συντηρείται και φυσικά έτσι τους θέλει. Δικαίωμα του, αφού ούτως ή άλλως από φουκαράδες εκπορεύεται κιόλας. Σε αυτό το κράτος της φουλ φουκαραδοσύνης που δήθεν το κυβερνάει η αριστεία.

Πάρτε ρε μετοχολόγια και πόθεν έσχες. Και βρείτε τα πάντα. Αλλιώς κόφτε τις μαλακίες για κράτος, αξιοκρατία και βελτίωση των συνθηκών. Και αφήστε τους νταβατζήδες να σκοτωθούν μεταξύ τους. Αυτό γουστάρουμε κι εμείς. Μπας και περάσουμε στο μέλλον καλύτερα. Χωρίς αυτούς. Που έχουν αλώσει τα πάντα, μέχρι και την τελευταία φυλλάδα ( για να γράψω για εμάς, η sport live ονομάτισε προχθές την ΑΕΚ ατσάλινη ) και αλληλομηνύθηκαν  μετά για το αναπηρικό καροτσάκι. Άντε νούμερα της πολιτικής, της κομματικής και της βουλευτικής αναξιοκρατίας. Άντε γαμηθείτε μπας και πιάσετε και ράτσα.

Πω πω. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι στο γήπεδο. Με παλμό, με φωνή, με προσδοκία και με αγάπη. Για την ΑΕΚ που κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την γνωστή τακτική του Γιαννίκη. Τα πάντα για τη νίκη. Πολύ σφιχτή πίσω, εκμεταλλευόμενη το σούπερ δίδυμο των σέντερ μπακ της, τον πολύ καλό τερματοφύλακα της και την τρομερή ποιότητα που έχει μπροστά με τις αντεπιθέσεις της.

Και μέχρις στιγμής, σε αυτό το πρώτο μέρος αλλά και στα παιχνίδια που έχουμε δει, η τακτική αυτή βγαίνει. Φυσικά τρώμε μπόλικες φάσεις, βλέπουμε τον Στάνκοβιτς ξανά για κορυφαίο να κρατάει το μηδέν, αλλά βλέπουμε και την φωτιά στην κόντρα επίθεση. Σήμερα είδαμε κι άλλα : Τον Μάνταλο κορυφαίο, να αλλάζει τον ρυθμό, να εκτελεί πολύ καλά τις στατικές φάσεις, και να ηγείται. Αυτό που λέγαμε. Βάλτου ρε αδερφέ κανά καλό παίκτη δίπλα του, μπας και δεν τρώει όλο το μαρκάρσιμα αυτός.

Από πολύ κοντά ο Σιμάνκσι, με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που κατάπιε. Και μπροστά κόμπρα. 2-0 με μπόλικη ρέντα, αφού ο Άρης κυριάρχησε στην κατοχή της μπάλας, στα στατιστικά και φυσικά στις κλασσικές ευκαιρίες. Και φυσικά ήταν καλύτερος. Πιο επιθετικός, πιο στρωμένος και πιο οργανωμένος σε ποδόσφαιρο κατοχής. Όμως, υπάρχει και το όμως. Αν είχαμε πιο καλούς παίκτες μπροστά από το κεντρικό μας δίδυμο, θα βλέπαμε αυτό που θέλουμε. Αυτήν την στιγμή, βλέπουμε την ΑΕΚ στον πρώτο χρόνο του Μπάγιεβιτς, για όσους την θυμούνται.

Και βέβαια βλέπουμε την ΑΕΚ του Γιαννίκη, που εύκολα μακιγιάρει τις ατέλειες μας. Και που υπηρετεί μια τακτική πολύ πιστά. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για το κύρος του προπονητή, όσο και για τα βήματα που γίνονται για να δούμε μια δυνατή ομάδα στο μέλλον. Μια ομάδα που δεν θα αναγκάζεται να βάζει στην ενδεκάδα της τον Τάνκοβιτς, που ήταν η μεγαλύτερη παραφωνία. Μια φοβική φιγούρα, πρώην παίκτης, που στην κυριολεξία δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα. Μια ομάδα που βγάζει πλέον τον Μήτογλου, ενώ μπορεί και αποκεντρώνει το παιχνίδι της με την παρουσία του Τσούμπερ. Μια ομάδα που βγάζει ταχύτητα έστω και στην κόντρα. Μην ξεχνάμε οτι μέχρι πριν λίγο καιρό, η ομάδα περπάταγε κι ήταν σούπερ προβλέψιμη.

Στο δεύτερο ημιχρόνιο, η ομάδα μας έγινε πάρα πολύ παθητική. Υπηρέτησε την ίδια τακτική που λέγαμε, όμως δεν μπόρεσε να βγάλει κόντρα επίθεση. Έλεγξε τον ρυθμό και πήγε σε πάγωμα του παιχνιδιού. Ο Άρης φάνηκε να έχει τον έλεγχο, όμως ήταν εντελώς ακίνδυνος. Ήταν απλά φλύαρος, χωρίς τελικές και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά ήταν αγωνιστικά καλύτερος, αλλά δεν μπόρεσε να βγάλει φάσεις.

Αυτό το δεδομένο το άλλαξαν δυό πράματα : Πρώτον η κόκκινη κάρτα στον Μήτογλου και δεύτερον η βιαστική αλλαγή του Μάνταλου. Διότι μετά η ομάδα έγινε αλαλούμ. Με βιαστικές αλλαγές κανένα προγραμματισμό και φυσικά χωρίς την ικανότητα να βγει στην κόντρα. Το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-3-3 και η ομάδα, αφού έφαγε το γκολ, πίστευες οτι έπαιζε εκτός έδρας απέναντι στην Ρεάλ. Αυτά τα λάθη του προπονητή, έκαναν τον Άρη να μοιάζει υπερομάδα.

Η ΑΕΚ δεν μπορούσε ούτε καν την μπάλα να κρατήσει κι έβγαζε απλά με φτου ξελευθερίες την μπαλα από την περιοχή της. Πολύ κακή η εικόνα μας και νομίζω απαράδεκτη. Εντάξει, σου χαμογελάει η τύχη. Δεν την αφήνεις. Την πιάνεις από τα μαλλιά. Διότι και η αλλαγή του Σιμάνσκι, λάθος είναι. Όπως και η καθυστέρηση στην αλλαγή του Τζαβέλα. Και δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά. Λέμε τα καλά, λέμε και τα στραβά. Για τα δικά μας. Που δεν θέλουμε να βλέπουμε ολόκληρο Τζαβέλα να προσποιείται οτι τον χτύπησαν. Μπάλα θέλουμε να βλέπουμε κι όχι μαζικές άμυνες.

Το τέλος ήταν εφιάλτης. Και μας άφησε με πολύ κακή εντύπωση. Η νίκη δεν λέει τίποτα. Αν η ομάδα διαλύεται επειδή αποβλήθηκε ο Μήτογλου, δεν μπορείς και να πας πολύ μακριά. Όμως χρειάζονται κι αυτά. Μαθαίνει κι ο Γιαννίκης τι γίνεται σε πίεση ομάδας που πρωταγωνιστεί. Για να μην βιάζεται. Και να διορθώνεται κι αυτός. Συγχαρητήρια για τη νίκη, και συλλυπητήρια για την εικόνα. Ο Άρης ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο και άξιζε τη νίκη.