Χορταστικό παιχνίδι το αποψινό. Μπορεί να χάσαμε αλλά δεν έχουμε τα νεύρα που είχαμε σε προηγούμενες ήττες απο τον ολυμπιακό.

Και αυτό διότι η ομάδα προσπάθησε, τα’δωσε ολα κυνήγησε μέχρι τέλους όμως απλά δεν ήταν αρκετό. Τόσοι είμαστε, μέχρι εκεί μπορούμε.

Ο Γιαννίκης κατέβασε την 11αδα με το κλασσικό 4-2-3-1 με Αραούχο, Τσούμπερ, Γκαρσία και Μάνταλο, στους χαφ Σιμάνσκι – Σιμόες και στην άμυνα Μοχαμαντί, Μήτογλου, Βράνιες, Μισλέν και τέρμα τον Στάνκοβιτς.

Ο γαύρος είχε την τύχη να σκοράρει μόλις στα 80 δευτερόλεπτα και κάπου εκεί είπαμε “τετέλεσται”. Όμως η ομάδα πέρασε στην αντεπίθεση και ευτύχησε να ισοφαρίσει στο ’15 με τον Αραούχο. Στο υπόλοιπο παιχνίδι ο γαύρος μας άφησε την κατοχή διότι γνωρίζει πως τα άμπαλα χαφ μας αδυνατούν να δημιουργήσουν, και περίμενε να γίνει το λάθος για να το εκμεταλλευτεί. Όπως έγινε με δυο φάσεις – δώρα δικά μας που μετέτρεψε σε γκολ ο Ελ-Αραμπί.

Τίποτα άλλο δεν χρειαζόταν, ούτε να τρέξουν ούτε να ιδρώσουν. Στα 3 γκολ τα 2 δώρο. Ο μόνος που ξεχώρισε ήταν ο μέγας Αραούχο που τους έπαιζε μόνος του, και λίγο ο Μάνταλος οσο άντεξε στο 1ο ημίχρονο.

Η ΑΕΚ δείχνει οτι προσπαθεί να κάνει βήματα προόδου αλλά της λείπει πολύ πχιότητα. Συν οτι με τα χρόνια έχει αποκτήσει κάποιου είδους κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον ολυμπιακό. Λογικό, θα μου πείς.. όταν στα 13 παιχνίδια έχεις όλες κι όλες 3 ισοπαλίες και τα υπόλοιπα μόνο ήττες, οσο να’ναι ο αντίπαλος έχει τον αέρα του φαβορί απέναντί σου.

Παρόλα αυτά όμως δε μπορείς να πείς πως δεν προσπάθησαν. Διότι δεν χάσαμε λόγω της δεδομένης ανωτερότητας του αντιπάλου, αλλά απο δικά μας λάθη.

Μια ομάδα με τον ίδιο προπονητή και βασικό κορμό 3,5 χρόνια είναι λογικό πως θα ξέρει να κοντρολάρει και να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της απέναντι στην ΑΕΚ που εδω και 3 μήνες προσπαθεί να γίνει κάτι σαν ομάδα. Υπομονή.. συμβαίνουν κι αυτά.

Προσβλέπουμε στην απόκτηση χάφαρου τον Ιανουάριο.. και βλέπουμε

Το περιμένω το παιχνίδι μετά από πολύ καιρό. Κύρια διότι θα ξαναπάω στο γήπεδο. Με την ευτυχή συγκυρία ότι θα βρίσκομαι με τα παιδιά μου, που έτυχε να γυρίσουν από το εξωτερικό και βάλθηκαν να δουν κι αυτά να δουν το ντέρμπυ. Όλα τα παιχνίδια τα βλέπουν βέβαια κι εκεί στα ξένα, αλλά αυτό το παιχνίδι έχει άλλη χάρη από κοντά.

Φυσικά οι περιπέτειες δεν θα λείψουν, αλλά τουλάχιστον τις ξέρουμε από τα τώρα. Ας κάνουμε λίγη πλάκα λοιπόν και λίγη ενημέρωση. Όπως ξέρετε, τα εισιτήρια πλέον αναγράφουν το όνομα και το ΑΜΚΑ σου. Επίσης πρέπει να έχεις μαζί σου και το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Έλα που η Αμερικάνα φιλενάδα του μικρού, δεν έχει ΑΜΚΑ. Η πρώτη λοιπόν επικοινωνία που έγινε, ήταν τι αριθμό να γράφει το εισιτήριο. Ας πούμε ότι αυτό λύθηκε με την αναγραφή του social security number και με τον αριθμό του διαβατηρίου της. Το πρόβλημα που θεωρητικώς υπάρχει είναι με τα πιστοποιητικά. Βλέπετε αυτά είναι αμερικάνικα, τόσο για την κοπελιά όσο και για τον μικρό.

Έπρεπε λοιπόν να επικοινωνήσει η ΑΕΚ με τον Εοδύ και κατόπιν με το υπουργείο υγείας. Το χιούμορ στην όλη ιστορία ήταν που έλεγα χαριτολογώντας στους αρμόδιους, ότι μέχρι κι από την Αμερική έρχονται για την ΑΕΚ. Εν πάση περιπτώσει, εκδόθηκε μια ΚΥΑ μέσα στην εβδομάδα που αναφέρει ότι ο έλεγχος θα πρέπει να διαβάζει τα επιδεικνυόμενα ξένα πιστοποιητικά και να μην τα σημαδεύει με το πιστόλι. Με αυτόν τον τρόπο λύθηκε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε η χώρα  με τους μη Ευρωπαίους τουρίστες που δεν μπορούσαν να μπουν στα μουσεία ! Ελπίζω λοιπόν να μπούμε όλοι στο γήπεδο.

Ένα γήπεδο που το κοστολογώ, βάσει των εισπράξεων, στο επίπεδο ενός χαφ τον Γενάρη. Θα έχει πολύ κόσμο, που θα πρέπει να είναι πολύ υπομονετικός και ανεκτικός. Δεν συζητώ για την προσοχή για φασαρίες. Ελπίζω να έχουν εκτονωθεί επαρκώς στις τελετές αυτής της εβδομάδας για το πολυτεχνείο.

Στα αγωνιστικά τώρα, διάβασα ότι είναι καλά πλέον όλοι οι παίκτες. Κι ελπίζω νάναι καλά κι ο Γιαννίκης. Εδώ είναι οι πραγματικές του εξετάσεις, ασχέτως σκορ. Στο χτίσιμο δηλαδή κάποιας αλλαγής στην νοοτροπία αλλά και στην τακτική. Το παιχνίδι αυτό είναι κύρια τακτική και μετά νοοτροπία. Κι υποτίθεται ότι εδώ θεωρείται μετρ ο προπονητής βάσει των χαρακτηριστικών της σχολής της Κολωνίας. Να πάει με 4-2-3-1 ή με 4-3-3; Είναι η πρώτη ερώτηση. Ποιοι να είναι οι βασικοί, είναι η δεύτερη ερώτηση.;

Μια ΑΕΚ με τριάδα στο κέντρο ( δύο αμυντικά χαφ και τον Μάνταλο ) μοιάζει πιο σφιχτή και πιο πλήρης στον έλεγχο του κέντρου. Μια ΑΕΚ με δυάδα στο κέντρο ( ένα εξάρι κι ένα οχτάρι και τον Μάνταλο πλέον πιο μπροστά ), μοιάζει πιο επιθετική. Οπότε εδώ είναι θέμα καθαρά της στρατηγικής που θα επιλεγεί, εκτός αν χάσεις μέτρα από μπροστά και πυκνώσεις τις γραμμές, κερδίζοντας κιόλας κάποιον κενό χώρο. Οπότε με έναν εξτρέμ και τον Τσούμπερ στο πλάι, θα πας για αντεπιθέσεις αλλά θα φας μπόλικη πίεση πίσω.

Αυτό που φαίνεται είναι ότι μάλλον αυτό θα ψάξει ο Γιαννίκης χωρίς να πάει σε ποδόσφαιρο κατοχής. Φυσικά θα επιδιώξει κάποιο πρεσάρισμα ψηλά που θα αποφέρει κάποιο λάθος στην άμυνα του αντιπάλου ( το αντίπαλο κεντρικό δίδυμο δεν είναι κι από τα καλύτερα ), αλλά εδώ θα μετρήσει πολύ και η φυσική κατάσταση, που δεν ξέρω πού έχει φτάσει. Κι εδώ χρειάζεται μάλλον ο Αραούχο σε σχέση με τον Καρίμ, αλλά δεν ξέρουμε πόσο καλά θα είναι και πόσο ρίσκο εμπεριέχει η φουλ χρησιμοποίηση του.

Στο δεξί άκρο υπάρχουν δυο λύσεις. Τακτικά είναι καλύτερος ο Μαροκινός αλλά νομίζω ότι θα ξεκινήσουμε με τον Γκαρσία, που είναι πιο δυνατός και πιο απρόβλεπτος. Εκτός αν δεν παίξουμε με καθαρό φορ και πάμε με τους δυο γρήγορους στο φορ και στο δεξί φτερό ( Άμραμπαντ φορ και Γκαρσία δεξιά ). Οπότε πλέον υπάρχουν τρεις πολύ γρήγοροι μπροστά που με τις εναλλαγές των θέσεων, μπορούν να δημιουργήσουν αρκετά θέματα, ειδικά σε επίπεδο αντεπιθέσεων. Αν τώρα δεν πάμε για κενούς χώρους, αλλά για κοντρόλ ρυθμό, μάλλον ένας φορ είναι πιο χρήσιμος.

Το σίγουρο είναι ότι βλέπουμε διάφορα σενάρια για την ενδεκάδα. Που σημαίνει ότι πλέον έχουμε επιλογές σε σχέση με πέρσι για την ενδεκάδα αλλά και πιο γεμάτο πάγκο. Ένας φορ, ένας εξτρέμ κι ο Γιέβτιτς θα βρίσκονται σίγουρα εκεί. Κι αυτά όλα σε συνδυασμό με το όνομα του αντιπάλου, κάνουν πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι και τον ρόλο του προπονητή. Σε παιχνίδι δε, που δεν είναι ζωής και θανάτου. Θα παίξουμε άλλες τρεις φορές και δεν θα έχουμε παραπάνω συγκομιδή από τρεις βαθμούς. Το γόητρο είναι για τους φυσιολάτρες. Τα πάντα αλλάζουν αν γίνει η απαραίτητη ενίσχυση στον χώρο του κέντρου τον Γενάρη. Το μόνο που μετράει είναι να μην έχουμε ζημιά στην συγκομιδή βαθμών σε σχέση με πέρσι, που θυμίζω ότι η ΑΕΚ είχε έρθει ισοπαλία. Και φέτος είναι πιο πλήρης. Άρα;

Δικό σας.

Πάει κι ο Χρήστος. Ξεκίνησε κι αυτός για το άγνωστο ταξίδι. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όπως φεύγουν οι γνήσια μεγάλοι στην ψυχή. Μια μεγαλοσύνη που την έδειξε στην μάχη που έδωσε εναντίον του καρκίνου. Δεν ενημέρωσε κανέναν, παραμένοντας στο σπίτι του. Έφυγε πραγματικά νέος. Μόλις 68 ετών.

Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν τυχαία. Ήθελα κι εγώ να αγοράσω αυτήν την βραβευμένη από την Ευρώπη πολυθρόνα του. Την Άρτεμη. Για το σπίτι που έφτιαχνα. Μπήκα λοιπόν σε ένα από τα καταστήματα του, στην παραλιακή λεωφόρο. Έτυχε να είναι μέσα ο ίδιος ο Χρήστος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας, η οποία έμεινε και τέτοια. Δεν έγινε φιλία διότι ήταν άνθρωπος κλειστός με αποστάσεις. Εξαιρετική ποιότητα ανθρώπου όμως.

Όπως λοιπόν μιλάγαμε για έπιπλα, είδα στο γραφείο του μια κιθάρα. Τότε έμαθα ότι είχε τρέλα με την μουσική κι ότι είχε γράψει και κάποια τραγούδια παλιότερα. Όχι τίποτα κομματάρες. Ψιλοροκάκια κι ελαφράκια. Πήγα και αγόρασα τα δισκάκια του ( κασέτες ήταν )κι άρχισα να τα ακούω. Εκεί κατάλαβα το συνεχές ταξίδι του ανάμεσα στην μοναξιά, στο γκομενιλίκι και την θρησκεία. Ναι ήταν θρησκευάμενος στα όρια της θρησκοληψίας. Χωρίς όμως να σου επιβάλει κάτι. Άλλωστε δεν θα του το επέτρεπε αυτό η πολύ σπάνια διακριτικότητα και ευγένεια του.

Παντρεμένος με ένα παιδί, τον Νεκτάριο, εξακολουθούσε να είναι ένα ζιζάνιο. Σχεδίαζε έπιπλα κι έγραφε στίχους. Και φυσικά κυνήγαγε γυναίκες. Είναι εντυπωσιακό ένα δισκάκι του με δώδεκα τραγούδια, που το καθένα είναι αφιερωμένο σε τρεις γυναίκες ! Ήταν ένας από τους ωραίους της Αττικής , γνήσιος κιμπάρης, και φουλ στο συναίσθημα. Το οποίο το αντιμετώπιζε μάλλον εχθρικά. Ήταν σαν να προσπαθούσε να ερωτευτεί και μετά να προσποιείται ότι τον άφησαν για να ζήσει μια κάποια απόρριψη. Κάπως έτσι επανήλθε στην δισκογραφία με λαϊκά τραγούδια πλέον.

Κι εκεί έγινε ο χαμός τουλάχιστον με τρεις δίσκους του. Τραγούδια φανταστικά, με δύσκολο κι ακατέργαστο στίχο και πολύ ρυθμική μουσική. Αν ήταν πραγματικός τραγουδιστής κι όχι ένας χομπίστας, θα είχε φτάσει πολύ ψηλά. Δεν τον ενδιέφερε. Χρήματα είχε από την άλλη του δουλειά και μετά βίας δέχθηκε να εμφανιστεί σε κάποια μαγαζιά. Πιο πολύ για να πουληθούν δίσκοι του. Όχι για κάποιο βραδυνό κασέ. Οι εμφανίσεις του ήταν αυτό που λέμε sold out.

Με το γνωστό ιδιόρρυθμο στυλ του. Σαν Έλληνας Μουστακί. Κιθάρα, μαύρα γυαλιά κι εκείνο το φοβερό γκρίζο μαλλί. Και να εκτελεί τα πάντα. Από το στρώμα το καπιτονέ, μέχρι το μου θυμίζεις τη μάνα μου ( πλατινένιος με 175 χιλιάδες κομμάτια ) και το έχω κλάψει ( για τη Βάνα Μπάρμπα ). Φυσικά πιο απολαυστικός ήταν στο εκπληκτικό εστιατόριο που είχε ανοίξει, το art café στην Καστέλα. Εκεί αν τον πετύχαινες, θα έγραφες για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά, όλες τις εκτελέσεις του, που τις εντελώς απρογραμμάτιστα και φυσικά όταν φύσαγε ευνοϊκός χαβάς.

Αυτός όμως ήταν ο αντιτουριστικός Χρήστος. Μέσα στο life style, και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Με την χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή του, που όμως δεν ήταν φωνή. Ήταν πιο πολύ η ψυχή του κι αυτό το τεχνητό βάσανο που προκαλούσε στον εαυτό του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Υγ. Για όσους δεν έχουν ακούσει καθόλου Κυριαζή, προτείνω τα δυό καλύτερα του κατά την γνώμη μου : Δραπετσώνα και Βράδυ Σαββάτου ( εκτός από τον Χρήστο, το έχει πει κι ο Παπακωνσταντίνου ).

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με φουλ φόρα. Ήταν καταιγιστική σε όλο το πρώτο μέρος. Δυσθεόρατα ποσοστά κατοχής της μπάλας, και συνεχείς επιθέσεις προς την αντίπαλη εστία. Με φουλ πλουραλισμό, είτε από το κέντρο, είτε από τα πλάγια. Το επιθετικό της πρεσάρισμα ήταν άριστο και στην ουσία εξαφάνισε τον αντίπαλο. Έναν αδύναμο αντίπαλο, είναι γεγονός, όμως εμείς βλέπαμε αν η ΑΕΚ έπαιζε σωστά.

Και μας χάρισε μάλλον το καλύτερο πρώτο ημιχρόνιο για φέτος. Στον χώρο του κέντρου και στην οργάνωση των επιθέσεων. Θύμισε τον Άρη της προηγούμενης αγωνιστικής. Διότι παρότι προηγήθηκε με την κεφαλιά του Γκαρσία, κατώρθωσε να ισοφαριστεί στην μοναδική επικίνδυνη επίθεση του Απόλλωνα – που δεν εδικαιούτο τίποτα – και να χαλάσει την εικόνα της στατιστικής.

Το γκολ που δεχθήκαμε, έχει όνομα και λέγεται Τζαβέλας. Τα έχουμε πει οτι δεν είναι σέντερ μπακ ο άνθρωπος. Κι άλλο λάθος του Γιαννίκη. Από την άλλη μεριά, η κύρια επιθετική μας δραστηριότητα ήταν από τα αριστερά, όπου δέσποζε ο Μοχαμαντί, ενώ όλη την ομάδα την κατεύθυνε μαεστρικά ο κορυφαίος Μάνταλος. Μια ομάδα που είχε σε κακή μέρα τον Αραούχο και τον Τσούμπερ, και φυσικά δεν είχε τον κενό χώρο αφού ο αντίπαλος αμυνόταν με όλους τους παίκτες του σχεδόν μέσα στην περιοχή του.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, ήταν ένας μονόλογος που μας έκανε να χαμογελάσουμε, αλλά μας άφησε πάλι ερωτηματικά για το σκορ. Γίνονται θα πεις αυτά στην μπάλα. Γίνονται αν μοιράσεις τον χρόνο της κατοχής. Δεν γίνονται με τέτοια εμφάνιση. Με τόσες τελικές και με τόσα κόρνερ. Να που έγιναν όμως. Έγιναν διότι η τελική προσπάθεια μας ήταν αφελής. Και δεν θα έπρεπε να αμφισβητείς την κυριαρχία σου με αντίπαλο διαβασμένο για φουλ παθητικό παιχνίδι.

Το δεύτερο μέρος, ήταν αποκρουστικό για την ομάδα μας. Πάρα πολύ νωθρή, χωρίς πλέον πρεσαρίσματα, ιδιαίτερα προβλέψιμη και στατική. Μοιράστηκε η κατοχή και στην ουσία χάθηκε η οποιαδήποτε επικινδυνότητα. Ο αντίπαλος έμοιαζε να έχει ισορροπήσει το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Η ΑΕΚ απλά ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων, χωρίς δυνάμεις και χωρίς εμπνεύσεις. Και φυσικά πολύ αγχωμένη.

Και το πλήρωσε όλο αυτό με δεύτερο γκολ. Ήταν σαν να έβλεπες παιδικό παιχνίδι. Καμία στρατηγική, που θύμισε εκείνο το παιχνίδι του 89 παραμονές του ντέρμπυ με τον ΟΣΦΠ, και μια μοιραλατρία. Πραγματικά τρελαινόσουν που έβλεπες αυτήν την ΑΕΚ. Απέναντι σε αντίπαλο που τον έχει αποκλείσει η Κηφισιά. καμία στρατηγική, όλα στο γάμο του καραγκιόζη και φυσικά αλλαγή του συστήματος, κι ό,τι υπήρχε στον πάγκο μέσα. Αυτά ήταν δουλεμένα στην προπόνηση; Να ξεκινάς με δυό αμυντικά χαφ και να καταλήγεις με κανέναν; Μπράβο Γιαννίκη, θα μας μάθεις καινούργια πράματα.

Εν πάσει περιπτώσει, μπήκε κι ο τραυματίας πολέμου Άραμπαντ και σε μια σέντρα του, ο Αραούχο ισοφάρισε. Για ένα παιχνίδι πολύ κακό σε ρυθμό, κι αντίστοιχα κακό σε θέαμα. Το οποίο σε κράταγε λόγω του σκορ. Διότι ήταν αδύνατον για τον Αεκτζή να δεχθεί τέτοιου τύπου γκέλα. Λέμε τώρα για αυτούς που δεν είχαν σπάσει την τηλεόραση. Που έβλεπαν το ό,τι βρέξει ας κατεβάσει και τους παικταράδες να κλωτσάνε αέρα αντί για μπάλα. Και τον Γιαννίκη που απλά ζήταγε κάποια δεύτερη κίτρινη κάρτά. Ντροπή ρε. Λίγη τσίπα ρε.

Και βέβαια δεν στέκομαι στο αποτέλεσμα. Γκέλες θα γίνουν από όλους. Κι ανέλπιστες. Κάθομαι όμως στο σύστημα μας. Που επιβεβαιώνει αυτό που εξέφρασα προχθές. Μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής; Πρώτον δείγμα αρνητικό. Διότι μπορεί να λείπουν οι χάφαροι, όμως σήμερα δεν χρειαζόντουσαν. Η δυναμική του αντιπάλου, δεν τους ήθελε. Και σε αυτή την δυναμική, ο Γιαννίκης δεν πήρε καλό βαθμό. Αντίθετα θα έλεγα, έδειξε πανικό και προχειρότητα. Εκτός του οτι ακύρωσε τον εαυτό με βάση αυτούς που κατέληξαν να παίζουν. Και με επιβεβαίωσε προσωρινά οτι η ομάδα θα παίξει με αντεπιθέσεις και θα ψάξει την ποιότητα της στους κενούς χώρους που θα αφήσει ο αντίπαλος.

Υγ1. Σήμερα, Αραούχο, Τσούμπερ ήταν για τα μπάζα.

Υγ2. Η έξοδος των Μοχαμαντί, Σιμόες και Λεταλέκ, όπως και η καθίζηση του Μάνταλου, δείχνουν ξεκάθαρα το πρόβλημα της φυσικής κατάστασης.

Φυσικά και είμαστε εμπαθείς όλοι μας με την ομάδα που υποστηρίζουμε. Φυσικά και κάποιες φορές παρασυρόμαστε από το συναίσθημα και φυσικά μερικές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις οφθαλμοφανείς ανάλογα με το που μας οδηγεί αυτό θυμικό. Όμως αγωνιστικά, για το παιχνίδι της Κυριακής, θεωρώ ότι τα είπαμε σωστά. Η ΑΕΚ ήταν της πλάκας, απούσα από το γήπεδο, και γλύτωσε όχι απλά μια ήττα, αλλά ένα ακόμα κάζο. Όπως τα ίδια γίνανε και στον Βόλο.

Τις ευθύνες τις μοιράσαμε. Φυσικά υπάρχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης – άλλωστε γι΄αυτό γύρισε κι ο Βούλγαρης -και φυσικά υπάρχει έλλειμμα δυο μέσων μπροστά από το κεντρικό μας δίδυμο. Από εκεί κι έπειτα, κι ο Γιαννίκης τα έκανε μαντάρα. Βγάζοντας τον Μάνταλο, έκοψε την ομάδα στην μέση. Η καθυστέρηση του να βάλει τον δεύτερο σέντερ μπακ, στοίχισε το γκολ. Η έξοδος του Σιμάνσκι, στέρησε αναπνοές. Τα είπαμε όλα και τα συνοδεύσαμε και με τον σκεπτικισμό, αν πράγματι ο προπονητής αυτός θα μπορέσει να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας – στο μέλλον με τις μεταγραφικές προσθήκες – ή αν θα κρύβεται και θα βαράει στην κόντρα αφού έχει στείλει με έμφραγμα το μισό γήπεδο. Τα είπαμε.

Όλα αυτά ήταν τα στοιχεία που φυσικά τα είδε κι ο Μάντζιος. Αν τώρα ο τέταρτος είπε στον Γιαννίκη να βγάλει τον Ρότα διότι θα πάρει κόκκινη, ή αν την πέσανε σε κάποιον Νιαρχάκο στο διάλειμμα, αν πέσανε μπανάνες στον Γκάμα ή στον Καμαρά – που φυσικά δεν πέσανε βάσει της τηλεοπτικής εικόνας, τα tapes ήταν από τις ζαρτιέρες του παίκτη – ή αν ο Μελισσανίδης απείλησε τον Καρυπίδη μετά τον αγώνα, τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Είναι αγωνιστικά; Αυτά τρόμαξαν τον τρόμπα παίκτη του Άρη, που στο τελευταίο δευτερόλεπτο, πέταξε την μπάλα στα πουλιά; Αυτά φταίνε που ο Στάνκοβιτς έβγαλε τρία γκολ τουλάχιστον. Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις βέβαια. Διότι αν πράγματι έχει ασκηθεί βία και τρομοκρατία, η ομάδα έχει παραλύσει και δεν τολμάει ούτε τη σέντρα να περάσει.

Ο Άρης όμως, όλη την ιστορία την έχει ξεκινήσει μια εβδομάδα πριν τον αγώνα. Γιατί; Για να δικιολογήσει την δήθεν προσφυγή του στο CAS; Ή για να δικιολογήσει την πιθανή ήττα του; Που στατιστικά αυτό είναι το σύνηθες αποτέλεσμα στην Αθήνα, ανεξάρτητα απόδοσης των ομάδων. Διότι εδώ θριαμβεύει πάντα ο κομπλεξισμός του Θεσσαλονικιού έναντι της πρωτεύουσας. Ένας Θεσσαλονικιός Αριανός, που δεν εξετάζει τίποτα για το σπίτι του. Ούτε ποιος είναι ο Καρυπίδης, ούτε πού βρίσκει τις πλάτες για να φωνάζει, ούτε γιατί κάνει την κότα στον ΟΣΦΠ, ούτε πού βρίσκει λεφτά για να πληρώνει τα μεροκάματα. Αλήθεια, ποιος είναι ο scouter του Άρη, που του βρίσκει παίκτες;

Για τον Καρυπίδη λοιπόν, που χρωστάει 25 μύρια στις τράπεζες, δεν ασχολούμαστε. Η ομάδα Άρης είναι παράρτημα του ΟΣΦΠ κανονικότατα. Το ξέρει όλη η Ελλάδα. Ποιος δεν το ξέρει; Τα θεσμικά όργανα της. Η ΕΠΟ, η σούπερ λίγδα, η ΕΕΑ και το υπουργείο εμπορίου. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Όπως δεν υπάρχει το γιατί στην υπόθεση της τιμωρίας της Ξάνθης για την πολυμετοχικότητα του ΠΑΟΚ. Τιμωρήθηκε όχι ο θύτης αλλά το οικόπεδο. Τα ίδια σκατά γίνονται και στην υπόθεση του Άρη, επειδή ο Μαρινάκης είναι κουμπάρος με την κυβέρνηση. Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;

Ναι. Χρειάζεται να μιλήσουμε για τον φουκαραδισμό του ΟΣΦΠ, που φυσικά προσπαθεί  να παίξει σε άδειο γήπεδο με την ΑΕΚ. Γι’ αυτό έχει μπει μπροστά το παράρτημα Άρης και χαλάει τον κόσμο. Μέχρι και την συλλογική του φυλλάδα έχει βάλει μπροστά για να ασχοληθεί με την ΑΕΚ. Γιατί; Πού πουλάει ο Πρωταθλητής; Σε φουκαράδες. Από αυτούς συντηρείται και φυσικά έτσι τους θέλει. Δικαίωμα του, αφού ούτως ή άλλως από φουκαράδες εκπορεύεται κιόλας. Σε αυτό το κράτος της φουλ φουκαραδοσύνης που δήθεν το κυβερνάει η αριστεία.

Πάρτε ρε μετοχολόγια και πόθεν έσχες. Και βρείτε τα πάντα. Αλλιώς κόφτε τις μαλακίες για κράτος, αξιοκρατία και βελτίωση των συνθηκών. Και αφήστε τους νταβατζήδες να σκοτωθούν μεταξύ τους. Αυτό γουστάρουμε κι εμείς. Μπας και περάσουμε στο μέλλον καλύτερα. Χωρίς αυτούς. Που έχουν αλώσει τα πάντα, μέχρι και την τελευταία φυλλάδα ( για να γράψω για εμάς, η sport live ονομάτισε προχθές την ΑΕΚ ατσάλινη ) και αλληλομηνύθηκαν  μετά για το αναπηρικό καροτσάκι. Άντε νούμερα της πολιτικής, της κομματικής και της βουλευτικής αναξιοκρατίας. Άντε γαμηθείτε μπας και πιάσετε και ράτσα.

Πω πω. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι στο γήπεδο. Με παλμό, με φωνή, με προσδοκία και με αγάπη. Για την ΑΕΚ που κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την γνωστή τακτική του Γιαννίκη. Τα πάντα για τη νίκη. Πολύ σφιχτή πίσω, εκμεταλλευόμενη το σούπερ δίδυμο των σέντερ μπακ της, τον πολύ καλό τερματοφύλακα της και την τρομερή ποιότητα που έχει μπροστά με τις αντεπιθέσεις της.

Και μέχρις στιγμής, σε αυτό το πρώτο μέρος αλλά και στα παιχνίδια που έχουμε δει, η τακτική αυτή βγαίνει. Φυσικά τρώμε μπόλικες φάσεις, βλέπουμε τον Στάνκοβιτς ξανά για κορυφαίο να κρατάει το μηδέν, αλλά βλέπουμε και την φωτιά στην κόντρα επίθεση. Σήμερα είδαμε κι άλλα : Τον Μάνταλο κορυφαίο, να αλλάζει τον ρυθμό, να εκτελεί πολύ καλά τις στατικές φάσεις, και να ηγείται. Αυτό που λέγαμε. Βάλτου ρε αδερφέ κανά καλό παίκτη δίπλα του, μπας και δεν τρώει όλο το μαρκάρσιμα αυτός.

Από πολύ κοντά ο Σιμάνκσι, με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που κατάπιε. Και μπροστά κόμπρα. 2-0 με μπόλικη ρέντα, αφού ο Άρης κυριάρχησε στην κατοχή της μπάλας, στα στατιστικά και φυσικά στις κλασσικές ευκαιρίες. Και φυσικά ήταν καλύτερος. Πιο επιθετικός, πιο στρωμένος και πιο οργανωμένος σε ποδόσφαιρο κατοχής. Όμως, υπάρχει και το όμως. Αν είχαμε πιο καλούς παίκτες μπροστά από το κεντρικό μας δίδυμο, θα βλέπαμε αυτό που θέλουμε. Αυτήν την στιγμή, βλέπουμε την ΑΕΚ στον πρώτο χρόνο του Μπάγιεβιτς, για όσους την θυμούνται.

Και βέβαια βλέπουμε την ΑΕΚ του Γιαννίκη, που εύκολα μακιγιάρει τις ατέλειες μας. Και που υπηρετεί μια τακτική πολύ πιστά. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για το κύρος του προπονητή, όσο και για τα βήματα που γίνονται για να δούμε μια δυνατή ομάδα στο μέλλον. Μια ομάδα που δεν θα αναγκάζεται να βάζει στην ενδεκάδα της τον Τάνκοβιτς, που ήταν η μεγαλύτερη παραφωνία. Μια φοβική φιγούρα, πρώην παίκτης, που στην κυριολεξία δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα. Μια ομάδα που βγάζει πλέον τον Μήτογλου, ενώ μπορεί και αποκεντρώνει το παιχνίδι της με την παρουσία του Τσούμπερ. Μια ομάδα που βγάζει ταχύτητα έστω και στην κόντρα. Μην ξεχνάμε οτι μέχρι πριν λίγο καιρό, η ομάδα περπάταγε κι ήταν σούπερ προβλέψιμη.

Στο δεύτερο ημιχρόνιο, η ομάδα μας έγινε πάρα πολύ παθητική. Υπηρέτησε την ίδια τακτική που λέγαμε, όμως δεν μπόρεσε να βγάλει κόντρα επίθεση. Έλεγξε τον ρυθμό και πήγε σε πάγωμα του παιχνιδιού. Ο Άρης φάνηκε να έχει τον έλεγχο, όμως ήταν εντελώς ακίνδυνος. Ήταν απλά φλύαρος, χωρίς τελικές και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά ήταν αγωνιστικά καλύτερος, αλλά δεν μπόρεσε να βγάλει φάσεις.

Αυτό το δεδομένο το άλλαξαν δυό πράματα : Πρώτον η κόκκινη κάρτα στον Μήτογλου και δεύτερον η βιαστική αλλαγή του Μάνταλου. Διότι μετά η ομάδα έγινε αλαλούμ. Με βιαστικές αλλαγές κανένα προγραμματισμό και φυσικά χωρίς την ικανότητα να βγει στην κόντρα. Το σύστημα είχε γυρίσει σε 4-3-3 και η ομάδα, αφού έφαγε το γκολ, πίστευες οτι έπαιζε εκτός έδρας απέναντι στην Ρεάλ. Αυτά τα λάθη του προπονητή, έκαναν τον Άρη να μοιάζει υπερομάδα.

Η ΑΕΚ δεν μπορούσε ούτε καν την μπάλα να κρατήσει κι έβγαζε απλά με φτου ξελευθερίες την μπαλα από την περιοχή της. Πολύ κακή η εικόνα μας και νομίζω απαράδεκτη. Εντάξει, σου χαμογελάει η τύχη. Δεν την αφήνεις. Την πιάνεις από τα μαλλιά. Διότι και η αλλαγή του Σιμάνσκι, λάθος είναι. Όπως και η καθυστέρηση στην αλλαγή του Τζαβέλα. Και δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά. Λέμε τα καλά, λέμε και τα στραβά. Για τα δικά μας. Που δεν θέλουμε να βλέπουμε ολόκληρο Τζαβέλα να προσποιείται οτι τον χτύπησαν. Μπάλα θέλουμε να βλέπουμε κι όχι μαζικές άμυνες.

Το τέλος ήταν εφιάλτης. Και μας άφησε με πολύ κακή εντύπωση. Η νίκη δεν λέει τίποτα. Αν η ομάδα διαλύεται επειδή αποβλήθηκε ο Μήτογλου, δεν μπορείς και να πας πολύ μακριά. Όμως χρειάζονται κι αυτά. Μαθαίνει κι ο Γιαννίκης τι γίνεται σε πίεση ομάδας που πρωταγωνιστεί. Για να μην βιάζεται. Και να διορθώνεται κι αυτός. Συγχαρητήρια για τη νίκη, και συλλυπητήρια για την εικόνα. Ο Άρης ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο και άξιζε τη νίκη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με το 4-2-3-1 με Ρότα και Μήτογλου ξανά βασικούς και με τον Γκαρσία στον πάγκο. Κατέβηκε με ξεκάθαρα πλάνα αμυντικής θωράκισης και για ξαφνικές αντεπιθέσεις. Κατέβηκε με σκοπό να δώσει το γήπεδο στον αντίπαλο και να τον χτυπήσει σε πιθανό ανοιχτό χώρο, στην ταχύτητα κάποιας κόντρας και φυσικά με την επιθετική της ποιότητα.

Στην ουσία τώρα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι, με μπόλικα νεύρα και διαμαρτυρίες, χωρίς ρυθμό και συνδυασμούς. Θα μπορούσα να πω οτι ο Βόλος ήταν πιο οργανωμένος, πιο ενθουσιώδης και πιο τεχνικός. Η ομάδα μας ήταν ξεκάθαρα αγχωμένη, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο, και ήταν ιδιαίτερα κακή στο κέντρο. Ήταν σχεδόν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, ενώ έχανε με χαρακτηριστική αφέλεια τις μπάλες που προέκυπταν από δικές μας αποκρούσεις έξω από την δική μας περιοχή !

Στο κακό αυτό παιχνίδι στο πρώτο μέρος – ενδεικτικό είναι οτι κορυφαίος παίκτης μας ήταν ο Στάνκοβιτς – όμως, είχαμε την τύχη και το αστέρι της μεγάλης ομάδας με το μέρος μας. Πρώτα στην φάση του πέναλτυ που έχασε ο αντίπαλος ( κατά την γνώμη, αυστηρότατο σφύριγμα ). Δεύτερον, που στην αμέσως επόμενη φάση κι ενώ ένας παίκτης του Βόλου τραυματίστηκε μόνος του στο κέντρο, βγήκε μια τρομερή αντεπίθεση κι ανοίξαμε το σκορ. Τρίτον, που στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και ξανά από τυχαίο λάθος του αντιπάλου, κλείσαμε το ημιχρόνιο με 0-2.

Δηλαδή η ομάδα έπεσε από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι. Διότι ήταν πολύ κακή στο πρεσάρισμα και πολύ άναρχη στην αμυντική της λειτουργία, η οποία είχε φτάσει σχεδόν στα καρέ της. Κι εντάξει, μπορεί να ήταν αυτό το σχέδιο, όμως βγήκε τυχαία κι από τα λάθη του αντιπάλου. Κι εδώ δεν μιλάμε για λάθη που προκαλέσαμε εμείς λόγω πίεσης, αλλά λάθη αβίαστα. Όμως αυτό ουδόλως μας απασχολεί για περαιτέρω σχολιασμό.

Διότι αν το δεις τελείως οπαδικά, και πρέπει να το κάνουμε κι αυτό μερικές φορές, η ΑΕΚ μπροστά έβγαζε φωτιές. Στις αντεπιθέσεις. Έβγαλε δυό τρομερές, που δεν γίνανε γκολ, και δυό άλλες που γίνανε. Με την τρομερή ποιότητα του Τσούμπερ που θυμίζει Οκόνσκι στην ευελιξία, στο μυαλό και στην καίρια θέση, καθώς και του Άραμπαντ, που αναστάτωνε συνεχώς την αντίπαλη άμυνα και που στο δεύτερο γκολ παραλίγο να κερδίσει και την κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Κι εδώ ήταν ένα τεράστιο λάθος του διαιτητή που αδίκησε την ΑΕΚ και δεν κλείδωσε το παιχνίδι.

Το δεύτερο ημιχρόνιο είχε ακριβώς την ίδια εικόνα. Μια ΑΕΚ κακή, να αμύνεται και να ψάχνει κάποια αντεπίθεση. Πολλά νεύρα και πολύ κακός ρυθμός. Η ομάδα μας φυσικά υπηρέτησε το πλάνο, όμως δεν είχε τα τρεξίματα που έπρεπε. Σαν αποτέλεσμα είχαμε να μην μπορεί να κλειδώσει τη νίκη σε μια φάση με τον Άραμπαντ και μετά να αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών. Άναρχα, μαζικά και με πολύ κακές απομακρύνσεις. Το δεύτερο μέρος ήταν αυστηρά ακατάλληλο για ευπαθείς ομάδες κι ειδικά από την στιγμή και μετά που μείωσε ο Βόλος.

Ο προπονητής έδειξε οτι το έψαξε και προσπάθησε να διορθώσει ό,τι μπορούσε. Άλλαξε το σύστημα, έβαλε όσα χαφ είχε, μείωσε κι άλλο τις αποστάσεις σε σχέση με την επίθεση μας. Θεωρώ οτι του κάθισε τελικά η σκέψη του , όσο κι αν θα μπορούσαν τα πράματα να ήταν ελαφρώς πιο εύκολα, αν ο Μαροκινός ήταν πιο συγκεντρωμένος σε άλλες δυό φάσεις. Φυσικά ο Μαροκινός περνάει στους διακριθέντες λόγω των τρεξιμάτων του και της φιλοτιμίας του.

Προς το τέλος φυσικά ‘εγινε και αλαλούμ με την διαιτησία , που ούτε καταλάβαινε τι σφύριζε. Ανάποδα φάουλ, συνέχιση του αγώνα με παίκτες πεσμένους και χτυπημένους, κανονισμοί έμπνευσης της στιγμής. Ο Βόλος προσπαθούσε να ισοφαρίσει αλλά όλο το μάζεμα της ΑΕΚ πίσω, έφερε άλλη μια αντεπίθεση με το μισό γήπεδο άδειο και τον Τσούμπερ να στρώνει την μπάλα για το τελικό 1-3.

Μια νίκη σημαντικότατη που ελπίζω να μην αποδειχθεί πύρρειος βλέποντας την κατάσταση με τον Γκαρσία, ή το χτύπημα του Μαροκινού. Μια νίκη όμως, που όσο και να μιλάω για τύχη, είναι τρομερή για την ψυχολογία των παικτών αλλά και του νέου προπονητή. Απέναντι σε ένα πολύ δύσκολο και πολύ δυνατό αντίπαλο. Οπότε μπορεί να μην είδαμε καθόλου μπάλα, αλλά είδαμε τις φωτιές που πετάει η επίθεση μας, τις μπόλικες ευκαιρίες των αντεπιθέσεων και φυσικά το πολύ καλό κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο, που κράτησε. Πάμπολλα λοιπόν συγχαρητήρια σε όλους, εκτός από αυτόν τον ανεκδιήγητο διαιτητή που από θαύμα δεν τίναξε το παιχνίδι στον αέρα.

Υγ. Tεχνολογία γραμμής δεν υπάρχει. Κι αυτό ακόμα έσωσε τον ανεκδιήγητο

Εκπλήξεις είχαμε στο πρώτο παιχνίδι του Γιαννίκη. Το σύστημα δεν πειράχτηκε, ήταν το 4-2-3-1, αλλά είχαμε βασικούς τον Γιέβτιτς, τον Ρότα και τον Μήτογλου. Από την μια μπορείς και να μιλήσεις για ρίσκο, από την άλλη μπορείς να πεις οτι ο νέος κόουτς παρακολουθούσε την ομάδα καθώς και κάποιους αδύναμους κρίκους τους, όπως τα έχουμε ξαναγράψει.

Η ΑΕΚ ήταν σφιχτή. Αυτό μπορώ να πω. Προσεκτική, με κοντές γραμμές και μπόλικο πρεσάρισμα κυρίως στο κέντρο. Απέναντι της είχε τον Παράσχο. Μην το ξεχνάμε αυτό. Πολύ κλειστός αντίπαλος, με τρεις ζώνες άμυνες να ψάχνει την αντεπίθεση. Πού φτάσαμε; Να δούμε ξυλίκι κι όχι μπάλα. Όμως να δούμε σοβαρότητα και μπορώ να πω όχι ιδιαίτερους κινδύνους πίσω. Σε αυτούς που γίνανε, μάλλον δικαίωσαν οι Ρότα και Μήτρογλου τις αποφάσεις του Γιαννίκη.

Το παιχνίδι λοιπόν ήταν κλειστό, της υπομονής, χωρίς χώρους άρα δεν είναι δυνατόν να περίμενες κάποιο θέαμα. Πιο πολλούς χώρους αφήναμε εμείς από την διάθεση να νικήσουμε σε σχέη με τον αντίπαλο, που δεν βαριέσαι κι αν έχανε. Όμως έβλεπες μια σιγουριά στις κινήσεις και στα πατήματα των παικτών. Στις μπαλιές που προσπάθησαν να βγάλουν ή στα κοψίματα τους. Στο ψάξιμο για την οργάνωση κάποιας επίθεσης. Και σε μια τέτοια υπομονετική φάση, ο Γκαρσία έβγαλε την επιτάχυνση του, γύρισε σωστά την μπάλα στον Αραούχο, που σκόραρε.

Όπως είπα, δεν χαρήκαμε μπάλα στο πρώτο μέρος. Όμως τακτικά, εγώ τουλάχιστον είμαι ευχαριστημένος. Επίσης δεν κατάλαβα τι ψάρια πιάνει αυτός ο Γιέβτιτς, που βγήκε λόγω τρυματισμού. Όμως κατάλαβα οτι κάποια δουλίτσα έγινε μέσα στην εβδομάδα για να σφίξει η ομάδα και να βγάλει αγωνιστικότητα και ρυθμό με ένταση στον χώρο του κέντρου. Εκεί που φωνάζει οτι θέλει δυό παίκτες που να μπορούν να προωθήσουν την μπάλα μπροστά αφού κόψουν, και να μην ζητούν την υπσοτήριξη του κεντρικού δίδυμου για την ανάπτυξη της ομάδας.

Το δεύτερο μέρος ήταν πιο ευχάριστο. Πολύ πιο ενδιαφέρον. Εκατέρωθεν. Οι δυό ομάδες είχαν τα διαστήματα τους, βάλανε την μπάλα κάτω, προσπάθησαν κι έτρεξαν και ξεδίπλωσαν καλές προσπάθειες μαζί με τελικές. Πιο προσοδοφόρα ήταν η συγκομιδή για εμάς, αφού κερδίσαμε με 3-0 με πολυδιασπορά επιθέσεων και σκόρερ. Κι αυτό ήταν πάλι ευχάριστο, σε αντιδιαστολή με τον κακό σήμερα Τσούμπερ.

Το γενικό όμως συμπέρασμα ήταν οτι η ομάδα, λόγω των κοντινών αποστάσεων, μακιγιάρησε είτε την κακοδουλεμένη αμυντική της λειτουργία, είτε την έλλειψη της φυσικής κατάστασης. Φυσικά έφαγε φάσεις και κινδύνεψε κάποιες φορές, όμως έβγαλε και η ίδια μπόλικες και δεν μιλάω για αυτές που σκόραρε. Κι έφτασε σε μια δίκαιη νίκη βάσει της συνοχής της, της κατοχής της μπάλας και της συνολικής εικόνας και της αίσθησης που μας άφησε.

Συμμετοχή στη νίκη είχε κι ο Γιαννίκης. Τακτικά διόρθωσε μπόλικα πράματα, ενώ διάβασε πολύ καλά την ενδεκάδα με την οποίαν παίζαμε μέχρι σήμερα. Και την άλλαξε, ενώ έδωσε σπουδαία ευκαιρία στον Ρότα και στον Μήτογλου, την οποίαν την πήραν κι ήταν από τους καλύτερους. Ειδικά ο δεύτερος, που έδειξε κανονικό στόπερ ακόμα και μακριά από την περιοχή της ευθύνης του. Φυσικά τα πάντα οικοδομήθηκαν ξανά πάνω στον Σιμόες και στον Βράνιες, αλλά αυτά είναι τα κλασσικά και δεν χρειάζονται κι άλλες σάλτσες.

Δεν θα μιλήσουμε βέβαια για υπερθέαμα. Θα μείνω όμως στο απλό : Αυτό που είπε ο προπονητής. Οτι θέλουμε νίκες αυτήν την στιγμή. Άρα ήξερε τι είπε, οι άλλοι άκουσαν, κι έφεραν τον πρώτο στόχο μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η δουλειά των προπονήσεων. Μου αρέσει αυτό ρε παιδιά. Μου μοιάζει οτι ξέρω πού πατάω και τι περιμένω. Και φυσικά δεν μπερδεύομαι από το 3-0, που είναι πολύ βαρύ για τον Ατρόμητο, όμως είναι αρκετό για το βάρος της δικής μας φανέλας. Το οποίο πήρε κάποια οντότητα με τον Γιαννίκη.

Γιατί; Διότι μέχρι τώρα, κάποιοι είχαν ρεζερβάρει την φανέλα για το κρεβάτι τους. Ό,τι και να γινόταν. Αυτό το οποίο είδαμε σήμερα, είναι οτι ο προπονητής με τα ρίσκα του, έδειξε να δημιουργεί κάποιο βάθος στο ρόστερ. Και να μην δεσμεύεται από τις μεταγραφές ή τους μονιμάδες. Και να μπαίνουν αυτοί που ήταν βασικοί, και κάπως να ξεκουράζουν τους άλλους που υπηρέτησαν το πλάνο του, που κύρια ήταν το φτιάξιμο της αμυντικής  λειτουργίας και το πρεσάρισμα. Κι άρα δίνουμε συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές με την ευχή και την ελπίδα να πάνε ακόμα καλύτερα. Δεν ξέρω αλλά σήμερα είμαι πιο ήρεμος.

…ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ…

Τώρα είναι γεμάτος “κινδύνους”. Και ποιοι θα σε σώσουν, παρά οι “carnations”.
Πέρασε ο Μπάλος σήμερα,αλλά ξέχασαν να κλείσουν τα σχολεία. Δεν πειράζει, κι αύριο -βροχερή- μέρα είναι. Δεν πνίγηκε κανένα παιδί άλλωστε. Από κορωνοϊό κινδυνεύουν αυτά.

Λογικά θα ξαναπεράσει ο Μπάλος,δεδομένου ότι δεν υπάρχει χορός που δεν φέρνει μίνιμουμ δύο στροφές στη πλατεία. Το σύστημα είναι πανέτοιμο. Το 112 δούλεψε. (ξαφνικά σκούζει το κινητό δίπλα μου. Χέστηκα πάνω μου. Λέω: “αυτό ήταν. Ανέλαβε τον έλεγχο το Skynet. Δεν τα κατάφερε εν τέλει ο John Connor” .
‘Ομως όχι, ήταν το 112. Της κυβέρνησης).

‘Αλλες εποχές, όταν έριχνε κεραυνούς και καρεκλοπόδαρα, βρίσκαμε ένα απάγκιο.Κάναμε τσιγαράκι.Και με την λήξη, βγαίναμε με χαρά, γεμίζοντας τα πνευμόνια με άρρωμα από φρεσκολουσμένο χώμα, με ένα ουράνιο τόξο,”να”, απο πάνω μας. Kαφεδάκι κάτω απ’το μουσκεμένο ήλιο.
Και τώρα σου λένε ότι “απειλείσαι”.Αυτο που βλέπεις, δεν είναι η εναλλαγή της Φυσης.Ειναι τα απότοκα από ΣΕΝΑ κερατά. Γι αυτό, “χώσου στη “σπηλιά” και μη το κουνήσεις ρούπι. Σήμερα και αύριο κινδυνεύεις από πλημμύρα. Χθες από καπνούς. Προχθες από φωτιές. Παραπροχθές από καύσωνα. Παραπίσω από καποιον λιωμένο πάγο στην Ανταρκτική. Μεθαύριο, βλέπουμε. Εχει ο Θεός.

Βουνό οι σκοτούρες.
Τί να πρωτοκάμει και αυτή η κυβέρνηση; Δυο χέρια έχει και αυτά είναι στις τσέπες.
Δεν μπορείτε να πάρετε μια πρωτοβουλία μόνοι σας; Πρέπει να τα περιμένετε όλα από τον  “Περικλή”;
Τί να πρωτοκάμει; Την “Ακρόπολη” στο Ελληνικό να ξεμπλοκάρει για να χτιστεί, τα “Προπύλαια” στο Τατόι να περιφρουρήσει,την “πανούκλα” του covid να καθυποτάξει, Τα “σπίτια” της “Ασπασίας” να φοροξαραχνιάσει, τους απειλητικούς “Πέρσες” γείτονες εξ’ Ανατολών να αντιμετωπίσει, τα στίφη των “βαρβάρων”  “παράτυπων” εκ βορά εισβολέων να αποκρούσει, “ξύλινα τείχη” εις την σύμμαχο Γαλλία να κατασκευάσει, τους κηφήνες στο βουλευτήριο να βολέψει, τους οβολούς να βρει για τους “ψυχοπομπούς” τηλεειδικούς προκειμένου να περάσουν απ΄τον Αχέροντα ανύπαρκτους νεκρούς, τα “γκάλοπ” των σοφιστών να ρεγουλάρει, τους ανεμβολίαστους βρωμερούς κυνικούς να φέρει βόλτα με μηνύσεις και εξοστρακισμούς, τη μήνη του νεφεληγερέτη και πλημμυρολάγνου Δία να καταλαγιάσει,…
Που στο διάολο να πρωτοπάει; Λυπηθείτε τον.

Επεσε και πάνω στο ΠΣΚ (χαμένο τριήμερο) αυτή η κωλομπόρα γαμώτο.
Ούτε μπάνιο στη παραλία, ούτε τένις. Το πολύ-πολύ να χωθεί σε καμιά ταβέρνα  και να φάει τζάμπα με το ζόρι.
Ζωή είναι αυτή γαμώ την πουτάνα μου μέσα…Μπουκιά δεν κατεβαίνει.