…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Είναι πολλή δύσκολη η ποδοσφαιρική κριτική σήμερα. Όχι λόγω του αποτελέσματος. Αλλά λόγω της νοοτροπίας της χώρας μας. Που επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο ενώ θα ήταν καλύτερο να κάνει καμιά διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων, των ανθρώπων ή των χαμένων ποιητών. Αφού είσαι, όπως λες, καλύτερος στα πνευματικά θέματα, γιατί θες να πας να κάνεις συγκρίσεις σε επίπεδο τρεξίματος, δουλειάς, οργάνωσης, σοβαρότητας και σχεδιασμού; Όχι βέβαια ότι έχεις Λούβρο, αλλά ας πούμε κάτι κι εμείς.

Όποιος έφυγε σήμερα από το γήπεδο ή την τηλεόραση του στενοχωρημένος, πραγματικά πρέπει να αρχίσει να μελετάει την Βανδή στις νέες περιπέτειες της. Για ποδόσφαιρο δεν κάνει. Όπως δεν έκανε ο σχεδιασμός του Αλμέιδα, που κράτησε τον Μάνταλο σε όλον τον αγώνα. Τι να κάνουμε κι εμείς εδώ; Θέλει πολύ να καταλάβεις ότι χρειάζεσαι μια χαφάρα στο κέντρο τύπου Έμερσον, την ώρα που βλέπεις ότι ο Πινέδα έχει γίνει τροφή για τα ψάρια και την ώρα που βγαίνει έξω για να μείνει μέσα ο Μάνταλος;

Φταίνε αυτοί; Όχι, δεν φταίνε πουθενά. Όπως δεν φταίει κι ο Αθανασιάδης, που βγήκε και δεν βγήκε στο πρώτο γκολ – κι άρα δεν έχουμε τερματοφύλακα – αλλά όταν έβγαλε το απίθανο στο δεύτερο μέρος, όλοι κοιταζόντουσαν. Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλανε. Τον Στάνκοβιτς να δώσει πάσα στον αντίπαλο επιθετικό στα δυό μέτρα; Όχι. Θέλανε άλλους τερματοφύλακες. Όλα τα άλλα δούλευαν και τους χάλαγε η μαγιά από τα τέρματα.

Ρε καραμήτρο. Σαγιονάρες φόραγες και οι άλλοι φόραγαν παπούτσια με τάπες. Ένας ηλίθιος άξεστος βλάχος τύπου Μελισσανίδη, πήγε στον πύργο του Άιφελ. Όχι για επετεία. Πήγε σαν φαβορί. Πόσες φορές έχουμε πει ότι η ΑΕΚ ίσως έχει κάποια τύχη αν παίζει σαν χαμένη; Πολλές αλλά δεν βαριέσαι. Μεταξύ των Ελλήνων θα ακουστεί μόνο ο κοτσαμπάσης. Όλοι οι άλλοι θα έχουν άδικο. Ευτυχώς που υπάρχει η Ευρώπη και ρίχνει καμιά σφαλιάρα και αλλάζουν οι δικαιολογίες, ειδικά των ηλίθιων δημοσιογραφικών στρατών για την ομάδα που δεν κέρδισε την Κηφισιά αλλά ήταν συγκεντρωμένη να κερδίσει την Μασαλία. Πραγματικά πρέπει να είσαι μαλάκας για να πιστεύεις κάτι τέτοιο.

Κι όλοι περίμεναν τον Γκαρσία να γυρίσει. ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΕ ΌΛΗ Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ. Ποιος έλειπε πάλι σήμερα; Ο Ρότα; Για πες μου ρε μάγκα. Ο Γκατσίνοβιτς, ο Πινέδα στον άξονα, ο Άμραμπαντ κι ο Μάνταλος μαζί με τον Γκαρσία, παίζανε σήμερα; Γιατί εγώ είδα όλους τους πίσω να παίζουν κι αυτόν τον υπερήρωα, που λέγεται Σιμάνσκι. Δηλαδή η μεσοεπιθετική σου δύναμη, ποιά ήταν; Οι παγκίτες που θα ερχόντουσαν αργότερα όταν η Μασαλία θα είχε κουραστεί; Άσε μας ρε Αλμέιδα κι άρχισε να κοιτάς την Κηφισιά και την Λαμία.

Διότι οι δυό ομάδες σήμερα, δεν είχαν καμία σύγκριση. Στην φυσική κατάσταση. Στην σωματική δύναμη και στην ταχυδύναμη. Στα ύψη και στα τζαρτζαρίσματα. Στην ακρίβεια των μεταβιβάσεων και στο κυνήγι των χαμένων μπαλιών. Και το αποτέλεσμα ήταν τόσο δίκαιο όσο οφείλει να είναι το άθλημα στον καραγκιόζη που πάει να κοροϊδέψει. Και που μπήκε και επιθετικά. Εδώ στην Ευρώπη που θα έπρεπε να παίζει με δυο αμυντικά χαφ, είπε να πάει να γαμήσει. Με την Κηφισιά είπε να παίξει με Γαλανόπουλο και Γιόνσον. Βλέπετε κάποια ανακολουθία; Όχι. Είναι θέμα τι χόρτο παίρνεις εκεί κατά Τετάρτη.

Κι ουδείς Αεκτζής δικαιούται να είναι στενοχωρημένος. Αυτή είναι η ποιότητα του ρόστερ κι αυτό μπορεί να παίξει. Αυτός είναι ο Γκαρσία, που δεν μπορεί να σκοράρει ούτε από τα δύο μέτρα με κεφαλιά με όλο το τέρμα δικό του. Θα ξαναπάρεις 25 μεγάλε επιχειρηματία; Σίγουρα, ειδικά όταν θα κοιτάνε φέτος οι κουτόφραγκοι σε πόσα παιχνίδια ΔΕΝ έπαιξε. Ευτυχώς που υπήρχε ο Βίντα κι ο Μουκουντί μαζί με τον Σιμάνσκι κι άντε και τα δυό πλάγια μπακ, και δεν είχαμε τίποτα συντριβές από τους αδερφούς.

Συγχαρητήρια όμως για την όποια προσπάθεια. Το αν σε πήγε ο εγγυητής χωρίς παπούτσια στην δεξίωση, δεν φταις εσύ. Θεώρησε ότι μπορείς κι εσύ να προχωρήσεις ουρανοκατέβατα. Και θα μπορούσες ίσως αν δεν έπεφτες επάνω στην Μασαλία. Κι έχεις άλλες δυό ευκαιρίες. Αρκεί να μπει μπρος κάποιο σύστημα και κάποια στρατηγική. Και βέβαια και κάποια λογική για τη νίκη απέναντι στη Λαμία. Αυτός είναι ο αντίπαλος σου, όχι η Ευρώπη.

Υγ. Αυτός ο Ιταλός που έχουμε για γυμναστή, τι ακριβώς παριστάνει; Συνέχεια τρώει κάρτες και παρατηρήσεις. Αυτός διδάσκει πειθαρχία στους ποδοσφαιριστές μας; Γάμα το αυτό. Σήμερα απεβλήθη μέχρι κι ο Κονέ. Που ακριβώς ήταν η αδικία;

Ακόμα ένα παιχνίδι που πέρασε σε δεύτερη μοίρα διότι την Πέμπτη παίζουμε Ευρώπη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε ξανά με πολλές αλλαγές και σπατάλησε 60 λεπτά με πειραματική 11άδα.

Δεν ξέρω φέτος με πόσες διαφορετικές 11άδες έχουμε παίξει. Το σίγουρο είναι πως γίναμε πελάτες του κάθε πικραμένου.

Τώρα θα ρωτήσει κάποιος: Χρειάζεται η βασική σου 11άδα για να κερδίσεις τα Σέρρας και την Κηφισιά?

Ναι, χρειάζεται. Ξεκινάς με όσους βασικούς έχεις διαθέσιμους, κάνεις το 0-2, τελειώνεις τις ελπίδες του αντιπάλου και μετά κάνεις ροτέισχιον. Αφού εξασφαλίσεις τη νίκη.

Η ΑΕΚ δεν έχει δυο ισάξιες, 11άδες, ούτε καν μιάμιση ισάξια 11άδα. Ξανά και ξανά η ίδια γκέλα, ο ίδιος αστείος τρόπος που δεχόμαστε γκολ και κάνουμε τους άνετους. Έπαιξε λέει καλά ο αντίπαλος τερματοφύλακας.

Επιμένουμε εγωιστικά σε ένα πάτερν που απλά δεν βγαίνει. Δεν έχεις παίκτες για τα Ευρωπαϊκά? Δεν τους βάζεις για να μην τραυματιστούν? Ας ζήταγες μεταγραφές. Από πέρυσι ξέραμε πως με μια 11άδα δε βγαίνουν οι διοργανώσεις. Κράτησες παίκτες τελειωμένους ποδοσφαιρικά και μ’αυτούς ετοιμαζόσουν να πας σε ομίλους CL.

Παίκτες μπορεί να μην πήραμε, όμως είναι προφανές ότι δίνουμε προτεραιότητα στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια γιατί εκεί είναι το χρήμα.

Λες και πήραμε 5 σερί νταμπλ και χορτάσαμε κούπες.

60 λεπτά φλυαρία απέναντι σε έναν αντίπαλο που τον ενδιέφερε μόνο η άμυνα. Μονότερμα γύρω γύρω όλοι, χαφ που φοβούνται να δώσουν τη μπάλα μπροστά και επιθετικοί που δεν σκοράρουν από μισό μέτρο.

Θα πεις τώρα “ναι αλλά προχτές καθάρισες τον παοκ”. Εκεί όμως μπήκαμε με το μαχαίρι στα δόντια και με ο,τι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και απόψε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τέτοια ξεροκέφαλη υπεροψία που την πληρώσαμε πολλές φορές φέτος.

Δε μπορεί να σου κόψει το πρωτάθλημα ο παοκ και θα το χάσεις από τα Σέρρας και την Κηφισιά.

Αντιπαραγωγικοί χαφ, άμυνα της πλάκας και ένας Ελίασον να προσπαθεί να κερδίσει μόνος του την Κηφισιά.

Όμως ας πανηγυρίσουμε που ανανέωσε το πουλέν του προέδρου.

Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν την γυναίκα του Λουτσέσκου την πηδάει ένας ή δέκα Αεκτζήδες ( σύμφωνα με το σύνθημα ), όμως μπορώ να ξέρω άλλα πράματα. Αυτά που είδα. Μια ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι. Μια μπαλάρα για ενενήντα τόσα λεπτά. Το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας μας, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, αν πούμε το γεγονός για την μία τελική του ΠΑΟΚ σε όλον τον αγώνα, που έγινε κάπου στο 94, αν θυμάμαι καλά.

Γιατί να μην θυμάμαι; Διότι είναι αδύνατον στον σημερινό αγώνα να κάτσω να θυμάμαι τι έκανε ο αντίπαλος. Ήταν ένα χωριό, μια ομαδούλα, ένα τίποτα. Έπεσε πάνω σε μια ΑΕΚ ισοπεδωτική, σε μια ΑΕΚ που έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, σε μια ΑΕΚ πραγματικό computer. Στα πάντα. Θέλετε αμυντική λειτουργία; Θέλετε ομαδική προσπάθεια; Θέλετε επιθετική κοντρολαρισμένη επίθεση; Θέλετε ανάπτυξη από τα πλάγια ή από τον άξονα; Τι θέλετε βρε αφιλότιμοι κι αχάριστοι; Ό,τι κι αν θέλατε σήμερα, το είδατε. Είδατε το πρώτο φαβορί για τα πάντα και φέτος, και με τόσες ελλείψεις.

Ναι, είδαμε μπαλάρα. Είδαμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και δεν είδαμε ούτε έναν να υστερήσει. Δεν είδαμε ούτε έναν αγχωμένο στην κερκίδα, αφού η ομάδα έτρωγε τα χιλιόμετρα και τις σπιθαμές του γηπέδου, σαν να ήταν ένα μικρό σαλονάκι. Στην κυριολεξία κατάπιε τον ΠΑΟΚ του ηθικού και των ανατροπών ( sic ). Ούτε μία φορά δεν διαμαρτυρήθηκε ο Λουτσέσκου, που έβλεπε απανωτές εκρήξεις μέσα στο τερέν. Και γιατί να διαμαρτυρηθεί άλλωστε; Πιο εχθρική διαιτησία θα μπορούσε να έχει η ΑΕΚ; Αν ο γελοίος Γερμανός σφύριζε λίγο έδρα, ίσα που το σκορ θα πήγαινε σε ύψη πόλο.

Τι να πεις για τον Πόνσε και το αχαλίνωτο τρέξιμο του! Τι να πεις για τον Μοχαμαντί, που πήρε παντοδύναμα όλη την αριστερή πλευρά ! Τι να πεις για τον Μάνταλο και τον Πινέδα σήμερα ! Τι να πεις για τον Ελίασον ! Τι για το κεντρικό μας δίδυμο ! Και φυσικά τι να πεις για τον μονομάχο Σιμάνσκι !!!! Μια ομάδα να έχεις μάτια να την βλέπεις και να μην θέλεις να τελειώσει ούτε το πρώτο μέρος, ούτε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο έβλεπες τον ΠΑΟΚ και νόμιζες ότι βλέπεις κάποιο χωριό. Φυσικά είναι και η διαφορά των διοργανώσεων που αυτήν την στιγμή αγωνίζονται οι δυό ομάδες και που φάνηκε και στο γήπεδο.

Η ΑΕΚάρα μας σήμερα στηρίχτηκε στην ομαδική λειτουργία και στο ασύλληπτο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους. Το οποίο έκοε τον αντίπαλο στην μέση, εκτός του ότι τον ανάγκασε σε δεκάδες λάθη. Στηρίχτηκε όμως και στο μυαλό του Μάνταλου και του Πινέδα, που ξέρανε πώς να κρατήσουν την μπάλα και πώς να την βγάλουν μπροστά. Κάπως έτσι είχαμε το δοκάρι του Πόνσε και κάπως έτσι είχαμε και την γκολάρα του Πινέδα. Με το πρεσάρισμα είχαμε το δεύτερο γκολ του Ελίασον. Με τις κατευθυντήριες γραμμές του Βίντα πίσω και τις εκπληκτικές επεμβάσεις του Μουκουντί, είχαμε το αναίμακτο για τον Στάνκοβιτς και το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι με μηδέν παθητικό.

Και φύγαμε χαρούμενοι και γεμάτοι. Ειδικά αυτοί που ήταν και λίγο αγχωμένοι πριν το παιχνίδι. Που είναι αλήθεια ότι ξεαγχώνονταν καθώς κύλαγε το πρώτο μέρος. Και που παρόλο που είχαν αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει η ομάδα στον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο μέρος, ο Αλμέιδα είχε φροντίσει να αυξήσει το βάθος του πάγκου με το στήσιμο και τις αλλαγές του, και το μόνο που περίμενες ήταν πότε θα βάλουμε κι άλλο γκολ. Νέκταρ ολύμπιο η ομάδα σήμερα, όπως και η ατμόσφαιρα του γηπέδου που μας ξαναέφερε σε όσα ζήσαμε πέρσι. Σε ένα ατελείωτο πάρτυ, που χορεύουν όλοι και μαθαίνουν τι είναι μπάλα και τι είναι γιορτή χωρίς κροτίδες ή τρίχες καπνογόνα.

Συγχαρητήρια ξανά και ξανά. Μπράβο σε όλα τα παιδιά που παίζουν και αγκομαχούν για να βρουν θέση στην ενδεκάδα. Κι έχουν αγωνία να μπουν και να παίξουν και να βελτιωθούν. Συγχαρητήρια στον κόσμο για την ευρωπαϊκή συμπεριφορά του. Και για την στήριξη στον Στάνκοβιτς σήμερα, που δεν είναι κακό να αναπαυθεί και λιγάκι. Και βέβαια….

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Είναι τέτοιος ο όμιλος όπου η κιτρινόμαυρη ΑΕΚ είναι το “μαύρο πρόβατο”.
Αρα και η διατησία ηταν τέτοια χθες που έπρεπε να διορθωθεί το “λάθος” του Μπραϊτον και να έρθει στα “ίσα της” η βαθμολογία.
Αναφερόμενος στην “διορθωτική” διαιτησία” του αλητάμπουρα που διαιτήτευσε τον αγώνα Μαρσέϊγ-ΑΕΚ. Κάποια επιθετική πρωτοβουλία είχαν οι Γάλλοι αλλα όχι κάτι εξαιρετικό. Πάρε δύο πέναλτι “τραβηγμένα απο τα αυτια” και άντε στη μαμά σου την ΟΥΕΦΑ να εκφράσεις παράπονα. (εχω την άισθηση οτι αν δεν έκανε το μεγάλο λάθος ο Στάνκοβιτς και το ματς παιζόταν από το 1-1, κατόπιν θα βλέπαμε τα ίδια, απο πλευράς διατησίας. Ισως και χειρότερα, ανάλογα με τις φάσεις που θα γεννούσε ο χρόνος ως το 90′. Ισως να βλέπαμε και “δράκους”.

Ναι, εμείς είμαστε που ζητάμε ως “βαλκανομπάχαλο” να μας δώσουν τα φώτα τους οι μάγιστροι της πουστιάς και της βρωμιάς. Τι τα θές; Την προηγούμενη αγωνιστική γκρίνιαζε ο Μαρινάκης για “διατητικές αλητείες ” στο ευρωπαικό του ματς, σήμερα γκρινιάζει ο Μελισσανίδης,αύριο ο Αλαφούζος, χθες σήμερα και αύριο ο μόνιμα καραγκιόζης Λουτσέσκου (αφού το αφεντικό είναι σε τιμωρία “αφωνίας”)

Καλά να πάθετε. Για να σας γίνει και χώνεψη καλή και συνειδητοποίηση σε ποια μοίρα σας κατατάσσουν αυτοί από τους οποίους ζητάτε “τίμιες διατησίες” και λοιπές “50-50” μπούρδες. Που μου ανακαλύψατε τη Δικαιοσύνη και την Καθαρότητα. Πλένετε τα βρακιά σας με βρωμόνερα και ξαφνικά μου θέλετε πλυντήριο-στεγνωτήριο “siemens”.Πάρτε το.

Και εκούσια υποτελείς και διαμαρτυρόμενοι. Why? “Μη διαμαρτύρεσαι που το σάντουιτς δεν έχει πολύ σαλάμι, γιατί αυτό που λείπει στο έχω βάλει στον κώλο”.
Εγώ ούτε λυπάμαι, ούτε εξοργίζομαι με τετοιες ευρωπαικές διαιτησίες. Ουτε χαίρομαι φυσικά. Μόνο συλλογίζομαι. Πόσο ακαμάτιδες και τσικιρικιτζίδες είμαστε ως κράτος γενικά και ως ποδόσφαιρο αναπόφευκτα.

Πολύ μου αρέσει που οι ένδον φυλακισμενοι του Ελλαδιστάν ζητάνε επίσημα ξένους διατητές -άρα έμμεσα ομολογούν ότι “είμαστε είτε άτιμοι,είτε άχρηστοι είτε και τα δύο- από την ΟΥΕΦΑ,δηλαδή από τη μήτρα της διαφθοράς. Σα να ζητάς ως κράτος στελέχη από τις πανβρώμικες Βρυξέλες για να σου διορθώσουν κακώς κείμενα ως κρατικός μηχανισμός.
Κα τί θα σου φέρουνε; Κατιμάδες. Κάτι τραυλούς Τόμσεν για να σου “διορθώσουν” τα οικονομικά και κάτι μικροαπατεώνες Κλάτεμπεργκ για να σου “διορθωσουν” τα διαιτητικά. Και πάει λέγοντας.

Σα τη γριά που στέκεται έξω απο τη Μητρόπολη ελπίζοντας να την κοιτάξει ο Δεσπότης καθώς αυτός αγέρωχος παχύς και χορτασμένος, βγαίνει από τη μαύρη Mercedes …και εν τέλει ρίχνει τη ματιά του πάνω της, κάνοντας ένα σήμα με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του. Τώρα αυτό να σημαίνει “την ευλογία μου” ή ” άντε και γαμίσου”; Δεν ξέρουμε. Αλλωστε και στις δυο περιπτώσεις, πέρι καλού πρόκειται.

Ξεφτίλα και ντροπή,λέω εγώ.
Εισαι λίγκα ποδοσφαιρικη; Είστε επιχειρηματίες ενασχολούμενοι-για “χ”, “ψ” λόγους δεν με ενδιαφέρει-και με το ποδόσφαιρο; (Οι “Μπάρλοι” είναι εξαίρεση).
Ουδείς κουνιέται από τη θέση του για να κάνει κάτι, αν δεν έχει όφελος. Αλλωστε και στας Ευρώπας, οι ενασχολούμενοι με ποδοσφαιρικές ομάδες, βλέπουν είτε κάποια ευκαιρία για κέρδος, είτε τρόπο να ξεπλυθούν λεφτά, είτε κάνουν το χατίρι κάποιου πολιτικού αρχηγού απο τον οποίον προσδοκούν ή παίρνουν ήδη κάτι …κάποια δουλίτσα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, κάποια “δίκαιη ρύθμιση χρεων”,δηλαδή διαγραφή,κάποια φοροαπαλλαγή, κάποια “επένδυση” αόρατη που τη “βλέπουν” μόνο υπολογιστές κλπ. Ιδιος είναι ο κόσμος,από τον Βόρειο πόλο ως τον Νότιο. Οι εντάσεις και τα μεγέθη διαφέρουν μόνο. Οι βλέψεις είναι ίδιες.

Εχετε λοιπόν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Καθαρείστε την μπουγάδα. Ξεκάθαρες θέσεις και κρυστάλινους νόμους ποδοσφαιρικούς και επιλογές διαιτητών. Μπορείτε; Μπορείτε. Θέλετε; Οχι δεν θέλετε. Ε,τότε τραβάτε στους αρχιμαφιόζους της Ζυρίχης ή της Λωζάνης ή της Λυόν ή όπου στο διάβολο εδρεύουν οι αρχιαπατεώνες της ΟΥΕΦΑ και ως επαίτες ζητιανέψτε κάτι που θα μπορούσατε να το είχατε αυτόνομα και ανεξάρτητα.

Αυτά παθαίνουν οι υποταγμένοι. Οι μονίμως θέλοντες “προστασία”.
Σαν την γειτονιά που ζητά προστασία και προστρέχει στην οικεία μαφιόζικη συμμορία προκειμένου να προστατευτεί από το αδιάφορο κράτος. Θα την έχεις. Αλλά θα είναι με “συνέπειες”.
Χέστες, ολίγοι και μπαγαπόντιδες. “Καταφερτζίδες” της πλάκας και επιχειρηματίες του καφενέ. Τσικιρικιτζίδες και μαστροχαλαστές της δεκάρας.

Λες και άμα το όνομα του “ξένου”-που δεν θα έχει κατάληξη σε “-όπουλος” ή “-ίδης” ή “-όγλου” θα είναι λιγότερο εξαρτώμενο, θα σου προσφέρει αίγλη ή και κάποια δικαιοσύνη, που δεν μπορείς να έχεις από μόνος σου,άχρηστε και γελοίε παραγοντα της δεκάρας.

Και δεν μιλάω μονο για τον “χ” σημερινό χοντρό του Πειραιά, που σκούζει και τον νοιάζει η διαιτητική δικαιοσύνη (εδώ γελάνε) ή την άλλη τη νυφίτσα του Σκάι που βλέπει “κλοπές” και “αδιανόητα σκόπιμα λάθη διαιτητικά” ακολουθώντας απλά τη γραμμή του Πειραιά. Που άμα τον ρωτήσεις αν η μπάλα μέσα έχει νερό άχυρα ή ζελέ, δεν ξέρει να σου απαντήσει.

Καλείς τις “μεγάλες δυνάμεις” και ζητάς “Ναυαρίνο” για να φύγεις από την εσωτερική δουλεία των “Χ” Μπαλτάκων και “Ψ” “Αυγενάκιδων”. Και βέβαια το μόνο που ζητάς απαιτώντας ξένους διαιτητές,δεν είναι η κάποια “50-50 διατησία” αλλα στην ουσία η “απενεργοποίηση” του όπλου της εσωτερικής κατευθυνόμενης διαιτησίας. Να απομακρυνθείς από τον εσωτερικό “μπαγάσα” πέφτοντας πάνω στον ξένο “ατσίδα”.
Να “αδειάσεις” το όπλο της ελληνικής διαιτησίας από τα χέρια του άλλου,αφού δεν μπορείς να το κάνεις δικό σου. Να ψοφίσει η ελληνική κατσίκα του γείτονα που την εχει -τώρα-και την αρμέγει.

Αφου δεν μπορείς να ελεγξεις την εδώ “Χάρυβδη” πηγαίνεις προς στην ευρωπαική “Σκύλα”.Μπράβο. Να σε γαμίσουν χίλες φορές λοιπόν στα ευρωπαϊκά ματς. Γιατί είσαι Ανυπόληπτος. Είσαι πουθενάς και κακομοίρης. Θέλετε γάλα ευρωπαικό από το μάρκετ. Πάρτε το. Παρτε και ότι το συνοδεύει. Οταν χρειαστεί,θα σε σφάζουν και δεν θα λες και κουβέντα. Τουρκόδουλε.

Διάλειμμα για λίγο από τα Ευρωπαικά “σαλόνια”-που σκεπάζονται με κολόνιες για να καλύψουν τη μπόχα τους- και επιστρέφουμε από Κυριακή στην ένδον κοκορομαχία της “τουαλέτας”. Που δεν χρειάζονται κολόνιες. Ούτε καν υγρό για λεκάνες. Σκατά σου λέει είναι. Τι θες; Αμα δε σ’αρέσει, τράβα μεινε αλλού. Επιστρέφουμε λοιπόν στον ανένδοτο του Φαληρικού “συνεταιρισμού” -ο οποίος περνά ένα “συζυγικό καυγαδάκι” τελευταία- απέναντι στον καπάτσο της Φιλαδέλφειας.

Και τι παράξενο! Ο πρώτος και ο δεύτερος σε πολιτική επιρροή, κόσμο, πρωταθλήματα, χρήμα, ισχύ,”άκρες” κλπ, κατηγορούν τον τρίτο ότι τους κλέβει και τους εκμεταλεύεται. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, συγνώμη, καλά να πάθετε. Εμένα μου μοιάζει με ιδιότυπη μορφή δικαιοσύνης.

Να ξεκινήσω λίγο απότομα : Δεν είχα σε κανένα υπολογισμό το παιχνίδι αυτό. Πιο πολύ με έκαιγε το παιχνίδι της Δευτέρας και η ρεβάνς του σημερινού. Όμως το να χάνεις με αυτόν τον τρόπο αυτό που έβγαλες μέσα στο γήπεδο, πραγματικά με εξοργίζει. Διότι το λάθος του Στάνκοβιτς δεν γίνεται ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό. Χωρίς να έχει καμία πίεση. Κι αν αυτό ήταν η ταφόπλακα για την ομάδα μας που είχε ισοφαρίσει, ο λάκκος είχε ξεκινήσει να σκάβεται με αυτόν τον τρόμπα διαιτητή, που δεν είδε το επιθετικό φάουλ στο γκολ που προηγήθηκαν οι Γάλλοι.

Φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλή ΑΕΚ. Υστέρησε πάρα πολύ στον τομέα της δημιουργίας, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο αφού οι “παικταράδες ” της μπροστά είχαν αποσυρθεί στα νοσοκομεία. Και ψάχνω να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι παικταράς, όταν δεν παίζεις. Και φυσικά δεν μιλάω για τον Αραούχο. Ας μην συνεχίσω….

Παρότι λοιπόν η ομάδα μας δεν ήταν καλή δημιουργικά στο πρώτο μέρος, κατώρθωσε να αφοπλίσει τους αντιπάλους. Φυσικά είχαν την εδαφική υπεροχή, όμως δεν είδαμε και κάτι το τρελό. Είχαν πράγματι κάποιες κινήσεις παικτών ανάμεσα στις γραμμές μας, όμως γενικά ο Στάνκοβιτς και η άμυνα – με κορυφαίο τον Μουκουντί – κράτησαν το σκορ. Αυτό το περιμέναμε, δεν περιμέναμε ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να κρατήσει λίγο την μπάλα. Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαμε μεγάλους κινδύνους με εξαίρεση την αστεία απόφαση του διαιτητή στο πρώτο γκολ. Φάση που ελέγχθηκε κιόλας, μην χέσω.

Και η αλλαγή στην αποφασιστικότητα, φάνηκε στο δεύτερο μέρος. Η ΑΕΚ πάτησε καλύτερα, χρησιμοποίησε πιο καλά την όρεξη του Μοχαμαντί κι έδειξε ότι πίστευε. Και δικαιώθηκε. Και πάνω που αποκτήσαμε θεωρητικά μια καλή ψυχολογία, τα διέλυσε όλα ο Στάνκοβιτς. Πραγματικά όλα. Διότι μπορεί να λέμε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα των λαθών, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο. Μια απλή επιστροφή και ένα γήπεδο άδειο υπάρχει, κι αυτός βρήκε τον ψύλλο στα άχυρα. Κι άφησε και την ομάδα με δέκα παίκτες. Πρακτικά της διέλυσε την ψυχολογία.

Κι αν πούμε ότι κάτι προσπαθούσαν να κάνουν, ήρθε κι ο Άμραμπαντ που έπρεπε νάναι πιο υποψιασμένος για τον ανεκδιήγητο διαιτητή. Ρε φίλε να χάνεις πάλι με δύο πέναλτυ; Τι είναι αυτό τώρα; Καινούργιο φρούτο; Εντάξει για τους υπόλοιπους. Τι να κάνουν; Τι να κάνει κι ο Πινέδα που ξαναβρέθηκε μπακ; Τι να κάνει κι ο Αλμέιδα, που κι αυτός έκανε σωστές αλλαγές και πήγε να πάρει το παιχνίδι. Πώς να προστατευτεί από έναν ανάπηρο στο τέρμα κι από έναν επικίνδυνο διαιτητή, που σωζόταν συνεχώς με την κάλυψη του var. Σκέψου δηλαδή ότι στα μαρς πέναλτυ του Στάνκοβιτς, έβγαλε κίτρινη.

Με βάση την εικόνα μας λοιπόν, μάλλον θα πρέπει να πω ότι χάσαμε δίκαια. Με βάση όμως την ανατροπή που κάναμε, λέω ότι αισθάνομαι στενοχώρια. Τα ξαναβάζω κάτω όμως και τα σκέφτομαι. Μπορεί να μας αδίκησαν, όμως στο παιχνίδι μείναμε παραπάνω αφού ο Αθανασιάδης πρόλαβε και μπήκε στους διακριθέντες. Όλη η ομάδα είχε αδειάσει και φυσιολογικά. Κάτι το πολύ τρέξιμο, κάτι το ψυχικό, χέστα. Χέστα και πάμε παρακάτω. Στον αρχικό προγραμματισμό : Νίκη την Δευτέρα και νίκη στη ρεβάνς με τους Γάλλους.

Υγ. Όλη η Ευρώπη, θα πρέπει να έμεινε άφωνη με την κερκίδα μας αλλά και των Γάλλων ( για τον μεθυσμένο Τσώχο ήταν Μονεγάσκοι ) με το απίστευτο κορεό που δημιούργησαν. Τους ευχαριστούμε πολύ κι ελπίζω σε ανταπόδοση εδώ.

Με τρομερό κιτρινόμαυρο κόσμο και με μια ενδεκάδα, που δεν την λες κι ανάγκης, η ΑΕΚ κατέβηκε στην Τρίπολη. Με το γνωστό της σύστημα και με καλές προοπτικές. Και πράγματι ξεκίνησα κάπως ζωηρά, όμως στην πορεία του πρώτου ημιχρόνιου, αποδείχθηκε πολλή κατώτερη των περιστάσεων. Και εξηγούμαι .

Είχε τρομερά προβλήματα στον χώρο του κέντρου αφού ο Γιόνσον ήταν σε άλλο γήπεδο. Είχε μια αριστερή πλευρά κίνδυνο – θάνατο και μιλάω για τον Χατζησαφί. Δεν είχε ιδιαίτερο πρεσάρισμα μπροστά, ενώ φαινόταν ότι είχε πρόβλημα συγκέντρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν να φάει φάσεις πολύ επικίνδυνες, να μην μπορεί να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή και να κάνει πάμπολλα αβίαστα λάθη.

Για την δική μας ομάδα, που είχε μόνους διακριθέντες τον Μάνταλο και τον Τσούμπερ, ήταν ένα κάκιστο πρώτο μέρος. Στο οποίο είχαμε σύμμαχο την τύχη και την αστοχία του Αστέρα. Μάλλον μίλαγε η φανέλα και τίποτε άλλο, αφού υπήρχαν στιγμές στις οποίες η ομάδα μας δεν μπορούσε να απομακρύνει, δεν μπορούσε να κάνει έναν συνδυασμό της προκοπής και δεν έβγαζε μια κάθετη μπαλιά που να δημιουργήσει κάποια υποψία κινδύνου. Την κατοχή της μπάλας την είχαμε μεν, όμως ήταν ανούσια και άνευρη. Με εξαίρεση το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, όπου μια εξαιρετική προσπάθεια του Μάνταλου και μια εξαιρετική συνέχεια από τον Τσούμπερ, φέρανε σκόρερ τον Ελίασον. Πρέπει να ήταν το μόνο λεπτό που η ΑΕΚ θύμισε την ομάδα που αγαπάμε…

Τα πράματα άλλαξαν εντελώς στο δεύτερο μέρος. Ο Σιδηρόπουλος, που σε κάθε μαρκάρισμα έβγαζε κίτρινη κάρτα εκατέρωθεν, άφησε τον αντίπαλο με δέκα παίκτες. Αυτό ήταν το πρώτο κλειδί. Το δεύτερο ήταν ότι χτύπησε ο Αραούχο και ο Πινέδα μπήκε στο παιχνίδι. Με τα κλειδιά αυτά, η ΑΕΚ επικράτησε στον χώρο του κέντρου διότι βρήκε ρυθμό και ταχύτητα καθώς και κανονική δημιουργία από τον άξονα. Ένας άξονας που φυσικά ελευθέρωσε και τα πλάγια της.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι έθελξε με την απόδοση της, όμως έπαιξε ένα passing game που της έδινε μέτρα και συνδυασμούς επικίνδυνους για να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή. Μετά μάλιστα το δεύτερο γκολ, μπορούσε να αυξομειώνει τον ρυθμό κατά βούληση και να παίζει τον αντίπαλο όπως η γάτα το ποντίκι. Κι έτσι έβαλε κι άλλους διακριθέντες στο κάδρο, όπως τον Ελίασον που έτρεξε πάρα πολύ σήμερα, καθώς και το κεντρικό της δίδυμο που ανέβηκε σχεδόν στο μισό του γηπέδου. Και η ομάδα μας σημείωσε άλλα δύο γκολ με μια κατοχή μπάλας που έφτασε σχεδόν στο απόλυτο, ενώ πίσω δεν κινδύνεψε καθόλου.

Οπότε με ένα 3-0 υπέρ σου, σε μια έδρα δύσκολη – πέρσι δεν κερδίσαμε – και με συνολικό βαθμολογικό κέρδος στο +1 σε σχέση με πέρσι, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι. Ειδικά όταν έρχεται ευρωπαϊκή υποχρέωση κι ειδικά όταν σου λείπουν μπόλικοι παίκτες, που κανείς δεν έχει καταλάβει πώς χτυπάνε όλοι αυτοί. Πέραν αυτού, είναι σημείο προβληματισμού το πρώτο μέρος, που επιβεβαιώνει ότι λείπει αυτό το περίφημο έξτρα χαφ στον τομέα της δημιουργίας. Που αποδεικνύεται με την είσοδο στον αγώνα του Πινέδα. Αλλά αυτά ας τα κοιτάξει ο προπονητής, που σήμερα έκανε μια άριστη διαχείριση των λύσεων που είχε διαθέσιμες, ενώ του πιστώνονται και οι ολόσωστες αλλαγές.

Κυριαρχεί: “Εξω οι κλέφτες”. Που ομως “έξω”; Εξω απο τη φυλακή. Αμα τους βάλεις μέσα, με ποιους θα κάνουμε “δουλειές”;

Υπάρχει ένα εύλογο θέμα “χρονισμού” στον τρόπο με τον οποία “σκέφτεται” και “αποφασίζει ο γίγαντας λαός (του οποίου το ένστικτο είναι πάντα αλάνθαστο μη ξεχνιόμαστε)

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ψηφίζει βάσει των φυσικών καταστροφών που υπέστει, δηλαδή αυτού που ήδη συνέβει,άρα προτάσσει “Αόριστο” ( μας έπνιξε,μας έκαψε, μας άφησε” κλπ ) Αλλά στις βουλευτικές ψηφίζει βάσει των πολιτικών εξαγγελιών που του υπόσχονται: “θα μας βρει δουλειά, θα μας διορίσει,θα δώκει αυξήσεις, θα μας κρατήσει όρθιους στο ευρώ, θα βαρέσει νταούλια, θα μας βγάλει απ το τούνελ” κλπ. Εδώ χρησιμοποιεί Μέλλοντα.Στιγμιαίο. Δεν χρειάζεται ο Διαρκείας. Δε γαμιέται.Τα παιδιά μας, ας βρούν τα ίδια τη λύση για παρτι τους,στα χρόνια τους αργότερα,όπως τη βρίσκουμε και μεις τώρα. Σωστός.

Στο μεταξύ αυτών των δύο, δηλαδή του μόλις χθες και του άμεσου αύριο, χρησιμοποιεί για το καθημερινό σήμερα, Ενεστώτα φυσικά: “Τώρα τί κάνουμε;” “και τώρα τι γίνεται”; “Σήμερα αυτούς έχουμε”. “Είπε κάτι για τώρα στις ειδήσεις”; “θα τα δώσει τώρα”; κλπ Βέβαια κάπου -κάπου-δηλαδή πολύ συχνά- στο στιγμιαία ατέρμονο σήμερα, παρεμβάλεται και η μετοχή “ώντας”: “αυτοί θα μας πάνε γαμιώντας” αν είναι για κάτι άσχημο, ή “τρώγωντας έρχεται η όρεξη” αν είναι κάτι “καλό”. Οταν δε το “τώρα” πλησιάζει στη λήξη του και είναι στη χαραυγή του άμεσου “αύριο” προσμονώντας να έρθουν “οι άλλοι”, λέει για τους “τωρινούς”, χρησιμοποιώντας Συντελεσμένο Μέλλοντα: “αυτοί θα μας έσωζαν”; και συνεχίζει κατόπιν με Παρακείμενο: “έχω ορκιστεί να ρίξω μαύρο” λέει ανάμεσα σε δυο ρουφηξιές τσιγάρου η “σουπιά”, η οποία πριν ο αλέκτωρ εκ του μπαλκονιού λαλίσει τρις, υπόσχεται ήδη στήριξη στον επόμενο που θα του κάνει τα χατήρια, ή τουλάχιστον θα τον πηδήξει λιγότερο. Το να μη σε πηδάνε πολύ, ενέχει μια ευχαρίστηση. Οχι γιατί απέφυγες “τα χειρότερα”. Αλλα γιατί προσμονείς κάθε φορά,την επόμενη φορά, για την οποία φορά, ελπίζεις να μείνει και αυτή ανολοκλήρωτη, κ.ο.κ. Αλλωστε “το ταξίδι έχει σημασία και ουχί ο προορισμός”. Ακόμα και αν κάνεις το γύρω της πλατείας για δεκαετίες.

Αλλαξε λοιπόν χρώμα πάλι ο χάρτης της χώρας-χαμαιλέοντας.. Προσπαθεί να εξομοιωθεί,να απορροφηθεί στο εκάστοτε περιβάλλον που βρίσκεΤαι τη δεδομένη στιγμή. Πράσινος,ροζ, μπλε,τιρκουαζ κλπ.Κοκκινο ποτέ. Ειναι χρώμα επίθεσης. Ειμαστε για επιθεση; Αλλαζε χρώματα και φρόντιζε να τρως βιαστικά και γρήγορα και να εύχεσαι να μη σε έχει “λοκάρει” κανένας θηρευτής πίσω απ΄τις φυλλωσιές.

Εκατομμύρια ψηφοφόροι κινούνται ως χρωστικά κύτταρα ενός οργανισμού. Που σε πείσμα των όποιων επιβεβλημένων φυσικών αλλαγών, εκείνος επιμένει να ζει φοβικά κρυπτόμενος. Εχεις δει αετό ή λέοντα να κρύβεται; Οχι. Σουλατσάρουν και πλανάρουν μόνοι τους.

Μεσα σε 5 μηνες έχει κληθεί να ψηφίσει 5 φορές. Ουτε στην Ελβετία να είμασσταν. Καλόμαθαν απο τις εβδομαδιαίες ψηφοφορίες στα ριάλιτυ και λένε οι κάλπικοι ψηφοφόροι: “΄δωστε μας κάλπες”. “Πάρτε τες”,τους λένε. Σάμπως αποφασίζετε για τίποτα”; “Η απόφαση, έχει παρθεί”. Χα!

Ξορκίζει το κακό ο “γίγας” με την ανακατανομή των προσώπων. Οπως ένας θρησκόληπτος αλλάζει θέση στα εικονίσματα στο εικονοστάσι για να ανανεωθεί η προστασία ή για να πιάσει καλύτερα η ευχή. Που ξέρεις; Μπορεί να υπάρχει Θείο feng shui.

Και ολα αυτά,ανερυθρίαστα, ανεμπόδιστα, αβάδιστα και με πλήρη απενεχοποίηση. Ο όχλος δημιουργεί ένα ιδιότυπο “δίκαιο”. Βρίζεις μονος; Σε συλλαμβάνουν. Βριζουν πολλοί μαζί; “αγανάκτισαν οι άνθρωποι”. Επίσης ο όχλος δημιουργεί ανοσία αγέλης. Περνούν απο πάνω τους κύμματα πολιτικών,πρακτικών,εφαρμογών κλπ. Κάποιοι θα τα “κακαρώσουν” κάποιοι θα μείνουν “σακάτιδες” για να επιζήσουν οι υπόλοιποι οι οποίοι θα εχουν στα αντισώματά τους τα “αλαρμ” που τους ειδοποιούν ότι “αυτοί είναι δοκιμασμένοι κομματικοί ιοί (ή υιοί). Πάμε για νέους”.Και εν τέλει η αγέλη αυτή, η χρωστική μάζα, ενσωματώνει και συλλογικό ασυνείδητο. Μπορεί να έχει προκαλέσει χίλια δυο δεινά-κυρίως στις επόμενες γενιές- αλλά κυριαρχεί το αυτοσυντήρητο του σήμερα ακομα και αν χρειαστεί να λάβει μέρος,να συμμετάσχει, να συναινέσει σε ανοσιουργήματα που θα του υποδειχθούν.

Επικαλείται το -επίκτητο- νόσσημα του κομματισμού ως αυτοάνοσο,για να επισείει τις-βαρύτατες-ευθυνες του: “Ελα μωρε.Και τι φταίω εγώ. Αφού είναι όλοι πούστιδες.Πάντοτε.Ανανταμ παπανταμ. Δεν αλλάζει κάτι” κλπ. Φυσικά τους προτιμά έτσι, γιατί ο ίδιος τους έφτιαξε. Ετσι τους θέλει. Πούστιδες.Κλέφτες.Αναξιόπιστους.Λαμόγια. Με αυτούς μπορείς να συνδιαλλαγείς για τις μικρο ή μεγαλοπουστιές σου. Αμα πέσεις σε κανέναν με αρχίδια και μπέσα,τι να τον κάνεις; Εμπόδιο είναι. Πρόβλημα.

ΞΕΡΕΙ τι ψηφίζει. Ψηφίζει το δημιούργημά του. Το σπυρί ψηφίζει το έκκριμα. Τον έταιρο εαυτό του. Τον “Φρανκενστάϊν Τζούνιορ”. Μυρίζει την πουστιά,το ψέμα και την πανουργία απο μακρυά. Μετά από εκατονταετίες πειραματισμών και “βελτίωσης”.Μετά και την μεταπολιτευτική πιστοποίηση πλέον ότι “μπορεί να βγει στην αγορά” αφού “ενηλικιώθηκε. Βέβαια… Τον επιλέγει τον αντιπρόσωπο του με εξαιρετική επιμέλεια. Κόβει το μάτι του. Και σε χρόνο “dt” τον στέλνει στα έδρανα και στις καρέκλες με τέτοια ακρίβεια στόχου που θα τον ζήλευε και η Κορακάκη. Ας λένε ότι “δεν γίνεται 100 η αλεπού και 105 το αλεπόπουλο”. Κι όμως γίνεται. Τα “παιδοβούβαλα” των μπαλκονιών, ξεπέρασαν τους ψηφοφόρους “γονείς” τους.

Να μας ζήσουν λοιπόν και οι “χθεσινοί” και οι “τωρινοί” και οι “αυριανοί”. Και δεν ελπίζουμε σε αλλαγές. Ποτέ. Μόνο στις “βελτιώσεις”. Πιο σβέλτες “δουλειές”. Πιο “καπάτσοι” και “κωλοπετσωμένοι” να είναι οι αντιπρόσωποι. Να μη χάνουμε χρόνο. “τάκα-τάκα” οι “δουλειές”. Ειδικά σήμερα, στην εποχή την ψηφιακή, την android, τα ανδρείκελα να κάνουν πιο γρήγορα παρακαλώ. Είναι δυνατόν; 5 μήνες για μια εκταμίευση θαλασσοδανείου;. 8 μήνες για ενα απαλλακτικό βούλευμα; 1.5 χρόνο για ένα ευρωπαικό κωλοκονδύλι; 3 μήνες για μια απευθείας ανάθεση; 2 χρόνια για μια διαγραφή χρεών; Που βρισκόμαστε γαμώ το στανιό μου πια;

Περιμέναμε ένα εύκολο απόγευμα απέναντι στον Παναιτωλικό και η ομάδα δεν μας διέψευσε.

Με αρκετές αλλαγές στην 11άδα (εδώ που τα λέμε ξεχάσαμε ποιοί είναι οι λεγόμενοι “βασικοί”) και χωρίς φορ ουσιαστικά, αλλά με δυνατό άξονα προσπάθησε η ομάδα να κλείσει τον Παναιτωλικό στην περιοχή του, όμως στο πρώτο εικοσάλεπτο οι ευκαιρίες ήταν λιγοστές.

Ο αντίπαλος είχε κλειστεί πίσω από το κέντρο και έπαιζαν μια “δυναμική” άμυνα με πίεση αλλά χωρίς την δυνατότητα αντεπιθέσεων. Αυτό έδινε στην ΑΕΚ την ευκαιρία να κρατάει μπάλα με συντριπτικά ποσοστά.

Στον άξονα υπήρχε ένα μικρό μπέρδεμα, όμως όσο περνούσε η ώρα άρχισαν να βρίσκονται μεταξύ τους και η ΑΕΚ πατούσε στην περιοχή του αντιπάλου πιο συχνά, με κάποια σουτ του Αραούχο κυρίως αλλά και του Μάνταλου.

Είχαμε σε καλή μέρα τον Ελίασον που έβγαλε 2 ασίστ και αρκετές σέντρες που έγιναν ευκαιρίες.

Αφού δεν μπορούσαν να σκοράρουν οι επιθετικοί μας, τελικά τα γκολ ήρθαν από τους αμυντικούς.

2 γκολ σε 5 λεπτά από Βίντα με κεφαλιά και Ρότα μετά από αντεπίθεση και ωραίο συνδυασμό Πιζάρο-Ελίασον.

Ο Αραούχο συνέχισε να χάνει ευκαιρίες και πήγαμε στο ημίχρονο με 2-0.

Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα αναμενόμενα έριξε τους ρυθμούς και συνέχισε να κυκλοφορεί την μπάλα χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε ευκαιρίες για γκολ, αν εξαιρέσουμε κάποια σουτ του Αραούχο.

Μετά το ’70 έγιναν αρκετές αλλαγές και στο τέλος του αγώνα μετά από εκτέλεση κόρνερ βάλαμε και τρίτο γκολ με τον Μουκουντί.

Ήταν ο πρώτος αγώνας μετά από καιρό που η ομάδα δεν δέχτηκε γκολ. Φυσικά ο αντίπαλος ήρθε χωρίς πολλές ελπίδες για κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Ίσως η πιο ακίνδυνη ομάδα που έχει παίξει μέχρι στιγμής στην ΟΠΑΠ Αρένα.

Τώρα υπάρχει η (παντελώς αδιάφορη) διακοπή των εθνικών και ελπίζουμε όταν επιστρέψει η ομάδα να έχουν αποθεραπευθεί και οι τραυματίες.

Συναισθηματικά θα πάω σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω άλλη κριτική. Δηλαδή τεχνική ή άλλου τύπου. Μας είχαν φλομώσει από την ΑΕΚ για το πόσο χάλια ήταν ο Άγιαξ. Κάπου αυτό δημιούργησε μια υπεραισιοδοξία στην εξέδρα. Από την άλλη όλοι ήταν κρυμμένοι πίσω από το ματς της Κρήτης. Εκεί έγινε το rotation για να πάρουμε τη νίκη σήμερα. Από Ολλανδία μεριά, τι έβλεπε ο Άγιαξ; Με ένα διπλό απέναντι στην ομάδα που κέρδισε στην Αγγλία, κάπως θα γλείφαμε τις πληγές μας. Υπήρχε μεγαλύτερη ευκαιρία για τον Άγιαξ;

Εγώ στο γήπεδο μπήκα με τη νοοτροπία του οπαδού μιας μικρής ομάδας. Ότι ήμουν καλεσμένος σε δεξίωση, όπως σας έγραψα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι η ΑΕΚ μας μπορεί να κοιτάξει ευρωπαϊκή ομάδα στα μάτια. Θέλετε την φυσική κατάσταση; Θέλετε την έλλειψη σωματοδομής; Πέστε ό,τι θέλετε. Πιο πολύ με καίει το παιχνίδι της Κυριακής, παρά το σημερινό. Και δεν ήμουν μόνος.

Τα ίδια πίστευαν κι ο Πινέδα, ο Γκατσίνοβιτς κι ο Πόνσε. Στο πρώτο μέρος ήταν μία ΑΕΚ για λύπηση. Ούτε ήξερε πού να χτυπήσει, ούτε πώς να κρατήσει την μπάλα. Σαφώς μπήκε για να πάρει το παιχνίδι, αλλά σαφώς και ήμασταν σε δεξίωση. Όταν έχεις κορυφαίο παίκτη του πρώτου μέρους, αλλά κι όλου του αγώνα θα πω εγώ, τον Στάνκοβιτς , πού θέλεις να πας; Για τη νίκη ή για την έλλειψη της συντριβής; Που δεν απέχουν δυό δάχτυλα. Είδαμε μια ΑΕΚ για τα μπάζα. Χωρίς κέντρο, χωρίς μυαλό, χωρίς σχέδιο, που πεισματικά αρνούνταν να συμβιβαστούν, ο τερματοφύλακας της, ο παγκόσμιος Βίντα κι ο Μουκουντί. Χανόταν σε αυτήν την τραγική εμφάνιση ακόμα κι αυτό το τεράστιο τρέξιμο του Σιμάνσκι.

Μοιραία ο αντίπαλος προηγήθηκε. Όχι με τίποτα τρομερό. Με ένα χαζό πέναλτυ, όμως εμείς κρατήσαμε την παράδοση. Θα ξαναφάμε γκολ. Κι αυτό δεν ήταν το κυριότερο. Το χειρότερο ήταν ότι από κέντρο και μπροστά, ήμασταν για τα μπάζα. Και δεν είδα κάποια τρομερή ομάδα. Απλά συγκροτημένη και γυμνασμένη. Που είχε πάρει το κέντρο – αλήθεια δεν λείπουν χαφ από την ΑΕΚ; – κι έκανε μικρές κινήσεις σιγουριάς και μέτρων, και μας καρδιοχτυπούσε σε κάθε κάθοδο. Είπαμε όμως : Στον διαγωνισμό λαθών που είδαμε σήμερα – να μην ξεχάσω να αναφέρω σημαντικές ευκαιρίες μας -, ο Άγιαξ ήταν μια ομάδα ανώτερη από εμάς.

Στο δεύτερο μέρος, κάπως γύρισε το παιχνίδι. Όχι από την αρχή. Κυρίως από τις αλλαγές του Αλμέιδα. Αλλά μέχρι να γίνουν αυτές, είχε φανεί ότι η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική. Είχε ανεβάσει κι άλλο την απόδοση του ο Σιμάνσκι, ενώ ο Βίντα εμφάνιζε την τεράστια κλάση του, και τον ακολουθούσε κι ο Μουκουντί. Με τις αλλαγές έγινε μπέρδεμα σοβαρό στον αντίπαλο, όμως τίποτα δεν θα είχε αλλάξει, αν δεν είχε σαλπίσει μήνυμα νίκης ο Βίντα. Που αφού δεν σκόραρε στο πρώτο μέρος – είναι εντυπωσιακή η σκηνή που χτυπάει το χόρτο -, είπε να βγει μπροστά και να ισοφαρίσει. ΜΟΝΟ ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑ.

Και σπουδαία απόφαση του Αλμέιδα, να γυρίσει το σύστημα σε 3-5-2. Το ήθελε, το πίστευε. Και δικαιώθηκε με την ισοφάριση. Μετά το ξαναγύρισε στον κλασσικό ρόμβο, αφού δεν ήταν και μικρό πράμα η ισοπαλία. Και η ομάδα κράτησε, χωρίς να κινδυνέψει ιδιαίτερα. Και θα μπορούσε και να κερδίσει, αν ο Γιόνσον στο τετ α τετ, που δεν χάνεται, απλά έβλεπε γωνία. Δεν μπορούμε όμως να πούμε κάτι περισσότερο. Διότι ο Γιόνσον μπήκε στους διακριθέντες με μισό χρόνο. Και νομίζω ότι δεν θα ήταν και τόσο δίκαιο αποτέλεσμα μια νίκη της ΑΕΚ. Φυσικά θα βγει τώρα εκείνο το καινούργιο φρούτο, που λέγεται wyscout, και θα μας μάθει μπάλα. Ας το διαβάσουν οι προπαγανδιστές και οι γκόμενες.

Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι οτι η ΑΕΚ έδωσε μάχη. Την έχασε καθ’ ολοκληρίαν στο πρώτο μέρος, και την ισορρόπησε στο δεύτερο μέρος. Τρέξανε όλοι και τα έδωσαν όλα. Μπορώ να πω ότι ξεπέρασε τον εαυτό της. Και πήρε ένα πολύ τιμητικό αποτέλεσμα, που μάλλον φαίνεται δίκαιο βάσει τελικών προσπαθειών και χαμένων ευκαιριών, αν δεχτούμε ότι ο τερματοφύλακας δεν είναι μόνο για να βαράει τα ελεύθερα. Από εκεί κι έπειτα, έπεισε νομίζω τον καθένα για την έλλειψη δυό χάφαρων, που μπορούν με όλη την μαχητικότητα των πλαϊνών, να καταπιούν τον αντίπαλο. Οπότε σε συνδυασμό με το άλλο αποτέλεσμα, δίνουμε ευχαριστίες και συγχαρητήρια.

Υγ1. Ευτυχώς που χτύπησε ο Γκατσίνοβιτς. Κατάλαβε ότι τον υπολόγιζαν.

Υγ2. Στέκομαι προσοχή στον Βίντα. Είναι πραγματικός ηγέτης. Αρχοντικός. Ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Μαζί με τον Στάνκοβιτς, ήταν όλη η ΑΕΚ σήμερα. Και πάνω του έπαιζε είδα, έναν πολύ δύσκολο παίκτη που του πήρε τα σώβρακα, μαζί βέβαια με μία κίτρινη κάρτα, που την διαχειρίστηκε τέλεια, και μετά όλα τα φάουλ ήταν υπέρ του. Λεπτομέρεια; Ε, γι΄αυτό βλέπουμε μπάλα, κι γκομενικό σκορ.

Το χαρακτηριστικό του Αλμείδα-που όλοι πλέον έχουμε δει και αποδεχθεί εδώ και καιρό-είναι η μεγαλη χρήση παικτών, τοσο στο ροτεϊσον απο αγωνα σε αγωνα, οσο και εντος του 90λεπτου. “Απλώνει” δηλαδη τα πρόσωπα.
Αυτό προυποθέτει δυο πράγματα: α)να έχεις “κερδίσει” τα αποδυτήρια (κάτι που το έχει) και β) να μπορούν οι παίκτες να σου δώσουν αυτό που ζητάς (αυτό πέρσυ,με ορισμένες εξαιρέσεις, συνέβει)
Τι συμβάινει φέτος; Ιδιο ρόστερ και μάλιστα εμπλουτισμένο, ιδιος προπονητης, ιδια “αποδυτηρια”, ίδια όλα.
Θα περιμέναμε μινιμουμ ίδια εικονα. Φυσικά και πέρσυ ξεκινησαμε με “αγωνιστικες παραφωνιες” και -αναποφευκτα-απώλειες βαθμων.Ηταν φυσιολογικό. Μας έκανε εντυπωση μάλιστα θετική το ποσο γρηγορα “χώνεψαν” οι παικτες την αγωνιστική φιλοσοφια του Αλμέιδα και -κυρίως το πως απο πλευρας σωματικής καταπόνησης-καταφεραν να το φέρουν εις πέρας ως το τέλος. Εντυπωσιαστηκαμε, ειναι η σωστότερη λέξη.

Φέτος, ισως αναμεναμε να ξεκινησει η ομάδα από εκεί που σταμάτησε πέρσυ. Δεν συνέβει αυτό. Ειναι να σα “ξανασυστηνονται”. Ισως ένας παραγοντας είναι οτι οι δυο πιο “επιδραστικοί” πάικτες της, Πινέδα Γκαρσία δεν αποφορτηστικαν,αφού δεν ξεκουραστηκαν λογω εταιρων αγωνιστικών υποχρεωσεων. Η ομαδα εκανε προετοιμασια και εκεινοι έπαιζαν,συνεχιζαν να παιζουν δηλαδη σε επισημα ματς και εφτασαν “σκασμένοι” στην Ολλανδια. (αυτός ο Πινέδα πως δεν εχει θλάση ακομα,απορώ) Αρα χρειάζονται “ειδική μεταχέιρηση” δηλαδη 60λεπτες συμμετοχες να παιζουν “εναλλαξ” ματς κλπ.

Ενα άλλο είναι ότι δεν έχει βρει ακόμα ισορροπια στο πότε και πως πρέπει να παίζει με δυο αμυντικά χαφ. Μεγάλη κουβέντα αυτή απο πέρσυ καθώς θυμάστε. Αν το δίδυμο μπορει να παίζει μαζι και ταυτόχρονα η ΑΕΚ να μη χάνει επιθετική δυναμική. Πράγμα δύσκολο. Καποτε βγήκε, κάποτε όχι (και έχει να κανει περισσότερο με το αν παίζουν στην 11αδα οι δυο προαναφερόμενοι.
Χθες παράδειγμα είχαμε δυο αμυντικα χαφ μεν και μάλιστα πρωτογνωρα μεταξυ τους οχι δηλαδή το γνωστο διδυμο Γιονσον-Σιμάνσκι,αλλα άλλο,δυσλειτουργικό. Και επισης εν απουσία Γκαρσία και Πινέδα ( ο οποιος μπηκε στο 65,αλλα τι να πρωτοκάμει μοναχος του) Ο Γκαρσία χασογκολης μεν,αλλα το μεγάλο του προσόν ειναι η απασχόληση,η αναστάτωση της αντίπαλης άμυνας.Γνωστο αυτό. Ο δε Πινέδα, “τρυπάει” την ηδη αναστατωμενη απο τον Γκαρσία άμυνα. Ελειπαν και οι δυο, τέζα ο καμπούρης. Στη θεση του Γκαρσία, εκεινος ο φουκαράς ο Φαν Βερτ, που του ειπε ο προπονητης “τωρα σε χρειάζομαι, ως σερβιέτα” – “τωρα δεν μπορώ,γιατί κάνω το ξεσκονοπανο” του απαντησε το σέντερ φορ. Και λογικό. Βαζεις το σέντερ φορ το οποιο “θυμηθηκες” μετα απο 10-15 αγωνες ; Και τον βάζεις σε αγώνα οπου σου λειπουν αυτοι που θα τον τροφοδοτήσουν σωστά; Και περιμένεις ΤΙ ακριβώς;

Εν τω μεταξύ η ομαδα συνεχίζει να μην έχει το εύκολο γκολ ( ο Πονσε ειναι χειρότερος του Γκαρσία απο πλευρας στατιστικης γκολ/τελική) Οταν κατά μεσο όρο χρειάζόμαστε 15 τελικές εκ των οποίων 5-6 καθαρά τετ-τετ για ένα γκολ, όταν θα μας “σφίγγουν” οι αντίπαλοι και περιοριζόμαστε σε 10 τελικές και δυο-τρία τετ α τετ, πως στο διάολο θα έρθουν τα 2-3 γκολ ανα αγωνα που χρειαζομαστε για τη νικη, δεδομενου φυσικά ότι σχεδόν πάντα θα δεχόμαστε μινιμουμ ένα γκολ; Δεν ξέρω. Μαθηματικός δεν είμαι.

Μα είμαστε “γκρουπ”. Παπάρια.λέω εγώ. Ολες οι ομάδες εχουν, χρησιμοποιουν, 15-16 παίκτες. οχι 26.Αυτό είναι το ροτέισον. Απο κει και πέρα καταφευγεις σε αυτό που λεμε “λυσεις ανάγκης”. Ως τέτοιες πρεπει να τις λαμβανεις και άρα ανάλογα αποτελέσματα να περιμένεις. Μπορεί να αστραψουν σε καποια ματς και να βγει το κολπο, σε αλλα ομως-στα περισσοτερα δηλαδη, δεν θα βγει.
Φαγητο με 24 υλικα δεν υπάρχει.

Απλωσε τη βεντάλια ο Αλμειδα,τοσο, που αυτη σκίστηκε.
Τωρα δυο πράγματα μένουν: ‘Η να συρρικνώσει το ροτεϊσον και αρα να αυξησει τους τραυματισμούς απο την υπερφόρτωση λογω του αγωνιστικου προφίλ που ακολουθει (πιεση παντου κλπ) ή να συνεχίσει το εκτεταμενο ροτέισον, ώστε να κρυψει (αποφυγει) σοβαρές θλάσεις, αλλα με αντίκτυπο αυτό στην αγωνιστική εικονα και αρα και στην βαθμολογία. Μια άλλη λυση θα ήταν να δουμε “άλλη” ΑΕΚ. πχ ΑΕΚ Χιμένεθ. Αλλα αυτό είναι έξω απο την φιλοσοφία του Αργεντίνου.

Εκτός και αν μας βγάλει τα μάτια και δουμε “δυο 11άδες” διαφορετικές να παιζουν εναλλαξ και τουμπαλιν με ιδια ενταση διαρκεια και αποδοτικοτητα. Τοτε θα έχω πειστεί ότι ανηκουμε στην Ευρώπη. Αλλα το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ όπου αλλαζεις τις πεντάδες σαν πουκάμισα.
Επειδη ομως αυτό ΚΑΜΙΑ ομαδα στον πλανητη δεν το κανει,αλλά υπάρχει διαφορετικός χειρισμος του ρόστερ,δεν ξέρω πως θα πετυχει εδώ.

Επαναλαμβάνω: Δεν ειναι γκρίνια. Ειναι απορία.Ειναι και απογοητευση φυσικά. Αλλα ειναι και απορια και αμηχανια. Δεν συγκρίνουμε την ομαδα του Αλμέιδα με αυτην του …Καρερα,ή του Καρντόσο (ή καροτόσο) ή του Χιμενεθ. Αυτό δεν το κουβεντιάζουμε καν. Συγκρινουμε την περσινη ομαδα του Αλμειδα με την ομαδα του Αλμειδα που βλέπουμε φέτος. Ειναι απλό.
Το μονο κοινο παρηγορο,περσυ και φέτος κάναμε “μουδιασμένα” ξεκινηματα. Με τη “διαφορά” οτι πέρσυ ηταν οι πράσινοι άχαστοι αλλα φετος ειναι οι κόκκινοι άχαστοι μπροστά μας (ενταξει οχι μεγαλή διαφορα).
Τον ευχαριστούμε που μας εδωσε ξανα την αισθηση του τι ειναι ΑΕΚ. Και την αναγκη να θελουμε να την βλεπουμε ξανα και ξανα. Οσο κρατησει. Τιποτα δεν κρατα για πάντα άλλωστε.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ρεπρίζ μετα την διακοπή. Ατσάλινη θεληση και κυρίως αγωνιστική δύναμη. Το πηρες περσυ απο τον βαζελο. Παρτο και φέτος απο το χοντρό να σου κάνουμε εικονισμα. Να μας καταριουνται και οι δυο και να μονολογουν “δε πάνε στο διαολο οι κωλόΤουρκοι να παίζουν μαζι με Γαλατά και Φενέρ”;
Δεν είναι κακή ιδέα,λέω εγώ.

Παντως “Μπαγεβιτσοποιηση” μη περιμένετε. Δεν υπάρχει απυροβηλητο ουτε και τοτεμ. Μην έχουμε παλι “βάτραχους” και κατόπιν πεντοχίλιαρα, εν προκειμένω φέιγ-βολάν πεντάευρα στην Αγια Σοφιά.
Ασε που δεν τον βλέπω να κάθεται 5-6 χρόνια. Ο Μελισσανιδης απλα θελει να κονομισει ΚΑΙ απο το επικείμενο φευγιό του προπονητη. Και καλά κάνει.
Αυτός οταν πεθάνει, θα δινει οδηγίες στο νεκροθάφτη να βρέξει το χώμα για να κολλάει το φτυάρι. Και να ρίξει επιπλέον 4-5 κάσες μέσα για καθυστέρηση…ή για αναβολή.